Κάπου 35 χρόνια έχουν περάσει από τότε. Αρχές της δεκαετίας 1980 ήταν που διάβασα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία συνέντευξη του δημιουργού της “Ευδοκίας” Αλέξη Δαμιανού.
Η ΦΡAΣΗ που έμεινε να με συνοδεύει είναι: “κάποιος να ομολογήσει”.
ΤΗΝ ΚΡΑΤAΩ έκτοτε, ανεξάρτητα από το τι ήθελε να πει ο Δαμιανός-στην πολιτική αναφερόταν πάντως και δη σαν αριστερός .
EΤΣΙ αυτονομημένα μπορεί και άλλες φορές να την είχα κατά νου μιλώντας ή γράφοντας για πολιτικά. Θυμάμαι όμως μόνο δύο.
Η ΜΙΑ τότε που ξεκίνησε του Σταύρου το “Ποτάμι”. Συγκεκριμένα στην πρώτη συνάντηση ενδιαφερόμενων του νομού Ηλείας.
ΠΡΟΣΕΛΘΩΝ στην «ομήγυρη», κάποια στιγμή πήρα το λόγο: “Συμφωνούμε”, είπα, “πως, αφού η μήτρα είναι κοινή, είμαστε όλοι ίδιοι; Και αν ναι, το ομολογούμε δημόσια λέγοντας αλλάζουμε την Ελλάδα ξεκινώντας από τον εαυτό μας;”.
ΜΑΛΛΟΝ τρελό πρέπει να ακούστηκε. Στα βλέμματα μερικών διέκρινα κάτι από οίκτο: σα να έλεγαν «ρε τον κακομοίρη»!
ΟΤΑΝ κάποιος αποφάσισε να μιλήσει είπε με ύφος “όχι εμείς δεν είμαστε ίδιοι”. Κοιτάζοντας τους υπόλοιπους είδα πως μάλλον επιδοκίμαζαν. Οπότε είπα “χάρηκα πολύ” και χαιρέτησα..
– ΒΛEΠΟΝΤΑΣ τούτες τις μέρες να κυκλοφορεί στο διαδίκτυο η μπροσούρα του κόμματος “Δημοκρατική Ευθύνη”, θυμήθηκα και τη δεύτερη.
ΓΡΑΦΗΣ του μέντορα Αλέκου Παπαδόπουλου προφανώς η μπροσούρα, έχει τίτλο-σλόγκαν: «Πρώτα η εμπιστοσύνη, Μετά η ψήφος».
ΚΑΜΙΑ αντίρρηση ως προς το σλόγκαν. Όμως για ποια εμπιστοσύνη μιλάμε: από ποιούς, σε ποιους και για ποιο πράγμα;
ΩΣ ΠΡΟΣ αυτό εκφράστηκα στις 11-5-2016. Λαβαίνοντας το άρτι συνταχθέν γενέθλιο προσκλητήριο της Δημοκρατικής Ευθύνης απάντησα λέγοντας:
«ΔΙΑΦΩΝΩ.
Γιατί θα το πω τηλεγραφικά:
Γιατί θα το πω τηλεγραφικά:
- Θα μπορούσε να το γράψει ο καθένας, όπως και να συμφωνήσει-αν αφαιρεθούν οι αναφορές σε “προοδευτική παράταξη” και “σοσιαλδημοκρατία”.
- Αυτοί που θα συγκινούνταν(!) από ένα τόσο λάιτ κείμενο έχουν ήδη κλείσει με Κυριάκο.
- Το βασικότερο, συνέπεια του οποίου είναι τα προηγούμενα, είναι ότι δεν έχει …αίμα! Χωρίς “αίμα”, που θα συν – κινήσει όσους μπορούν συν- κινηθούν-να δούμε αν υπάρχουν κιόλας-καμπάνες ανάστασης αποκλείεται να ηχήσουν.
ΣΕ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ και παραδοχές αναφέρεται το «αίμα». Δεν μιλάω για “κατά μέτωπο επίθεση”, ούτε να φτάσουμε στη δολοφονία του Καποδίστρια.
OΜΩΣ, έστω ακροθιγώς, κάτι πρέπει να ειπωθεί για:
α)Την ενδοτικότητα του λαού(!!!) στη εκπόρνευση, που ξεκίνησε επί χούντας και εκτροχιάστηκε με την πολιτικο-συνδικαλιστική ώσμωση εντεύθεν του 1981.
β)Τις ευθύνες της μικρόψυχης μετεμφυλιοπολεμικής δεξιάς που έθρεψε τον αριστερό μύθο με τις εξορίες και τους φακέλους-παραδοχή που δεν μπορεί να κάνει ο Μητσοτάκης-όπως και του λαϊκίστικου Πασοκ που κανάκεψε πονηρά τον αριστερό μύθο.
γ)Τον μεταπολιτευτικό τουλάχιστον Κωνσταντίνο Κραμανλή, ο οποίος, από τους δημοκράτες-της Ευθύνης, δεν επιτρέπεται να χαρίζεται στη δεξιά».
ΑΠAΝΤΗΣΗ δεν πήρα, οπότε χαιρέτησα ξανά. Συνεχίζω πάντως να αναζητώ την ομολογία.
ΕΚΕIΝΗ που θα αποδέχεται πως-σαν κοινωνική, κρατική και εθνική υπόσταση-έχουμε προβλήματα επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε. Αν το αποδεχθούμε σαν κανόνα, θα μάθουμε ενδεχομένως να τιμούμε και τις εξαιρέσεις που θα βγάλουν το κάρο από το λασπώδη βάλτο της ιστορικής μας καθυστέρησης.
ΦΥΣΙΚA θα απαιτηθούν χρόνια, πολλά χρόνια. Τιμή και δόξα όμως σε όποιον και όποιους κάνουν την αρχή. Την αρχή που, αξιοποιώντας τα παθήματα, θα βάλει μπροστά για μια άλλη παιδεία, άλλο κράτος, άλλη αυτοδιοίκηση, άλλη αντιπροσώπευση του υποκείμενου «λαός», άλλη πολιτειακή συγκρότηση, άλλες προστατευτικές δικλίδες από το περίσσευμα ηλιθιότητας, ασχετοσύνης και παράνοιας.
