Της Ζωής Τόλη
Είδαμε το «170 τετραγωνικά», (Moonwalk ), έργο του Γιωργή Τσουρή, στο Από Μηχανής Θέατρο, σε σκηνοθεσία του σπεσιαλίστα του νεοελληνικού ρεαλισμού Γιώργου Παλούμπη. Στη δραματουργική επεξεργασία συνεργάστηκαν οι Γιώργος Παλούμπης, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και ο ίδιος ο συγγραφέας.
Μετά «Τα λουλούδια στην κυρία» και «Χαρτοπόλεμος», η εταιρεία θεάτρου «Ma non troppo», συνεργάζεται ξανά με το Γιώργο Παλούμπη, στήνοντας μια ποιοτική κωμικοτραγωδία. Χωρίς διακριτά τα όρια ανάμεσα στο εύθυμο και το δραματικό, με μπόλικο σαρκασμό και ειρωνεία που τρυπάει κόκαλα, συνθέτουν ένα άκρως ανατρεπτικό κλίμα.
Έργο σύγχρονο, αιχμηρό, αθυρόστομο, σκληρό, ακραίο, αλλά και τόσο γνώριμο, καθώς θυμίζει στο θεατή εικόνες της ελληνικής κοινωνίας και οικογένειας. Είναι πολύ σημαντικό που νέοι συγγραφείς γράφουν και στηρίζουν το νεοελληνικό θεατρικό έργο. Το κοινό έχει ανάγκη να παρακολουθεί δημιουργίες που αφορούν στη δική του πραγματικότητα και όχι μόνο ξένο ρεπερτόριο.
Η γραφή του Γ. Τσουρή, σαν κοφτερό μαχαίρι, τέμνει το μέγεθος της ψυχοσύνθεσης των προσώπων, με ευκαμψία και διαμορφώνει μια πολύμορφη ανατομία χαρακτήρων που «αναστατώνει» συθέμελα τη σκηνική δράση.
Σκηνοθεσία ιδιαίτερα ρεαλιστική, λειτουργικά σκηνικά Κωνσταντίνα Μαρδίκη – Έλλη Παπαδάκη, σωστά κοστούμια Βασιλική Σύρμα, δυναμικοί φωτισμοί Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου, μουσικά λαϊκά ακούσματα και video Γιωργής Τσουρής.
Οργάνωση παραγωγής εταιρεία θεάτρου «Ma non troppo».
Πέντε ηθοποιοί αξιόλογοι που διακρίνοντσι για την άρτια επικοινωνία μεταξύ τους, ανεβάζουν ψηλά τον πήχυ της υποκριτικής ικανότητας.
Παίζουν Αμαλία Αρσένη, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Άννα Πατητή και Γιωργής Τσουρής.
Ο Γιώργος Παλούμπης υιοθετεί για την ανάγνωση του κειμένου και την παραστασιακή της εκφορά, μία γραμμή ξεκάθαρα πραγματιστική, με δραματικές πιρουέτες, μέσα σε ένα κολασμένο περιβάλλον. Αυτό διανθιζόμενο με κωμικά στοιχεία αναδεικνύει το συναισθηματικά εφιαλτικό ιστό συγκρουσιακών εικόνων και καταιγιστικών ανατροπών που συμβαίνουν σε ένα διαμέρισμα 170 τετραγωνικών.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον πλέκονται σε ένα γαϊτανάκι έκδηλα ταραγμένης κατάστασης, με κρυμμένα μυστικά, παλιά τραύματα, ανεπούλωτες πληγές και οδυνηρά ψέμματα.
Δύο αδελφές που έχουν να συναντηθούν δέκα χρόνια, ο σύντροφος της μίας , ένας παράξενος επισκέπτης που με την αφέλειά του, πραξικοπηματικά, ενισχύει το χάος που επικρατεί και μία «ενοχλητική» γειτόνισσα, ξεδιπλώνουν την ιστορία παράγοντας σκηνές καθημερινής τρέλας και βίας.
Συσσωρρευμένοι θυμοί, αντιθέσεις, παράπονα, έλλειμμα επικοινωνίας, κατεδαφιστικοί διάλογοι, αγωνίες και φόβοι συνθέτουν το παζλ ενός έκρυθμου πλαισίου δράσης και αντίδρασης.
Είναι τόσο σαφές και ξεκάθαρο το περίγραμμα της σκηνοθετικής οπτικής του Γιώργου Παλούμπη που ο στόχος χτυπά κέντρο και δεν είναι άλλος από τη μελέτη της συμπεριφοράς των «ηρώων», με τις ανάλογες κορυφώσεις τους.
Ετοιμοπόλεμοι σε αρένα αντιπαλότητας εκατόν εβδομήντα τετραγωνικών, οι υποκριτές δοκιμάζουν τις αντοχές τους, μέχρι τελικής πτώσης. Ένα γενικό ξεκαθάρισμα προς το τέλος, με όχημα την αλήθεια, κατευνάζει τα πνεύματα ισορροπώντας μέσα από τον αβάσταχτο πόνο και την παραδοχή της ανάγκης για επικοινωνία.
Ερμηνευτικά, πολύ καλή, σύσσωμη η ομάδα των ηθοποιών. Ο καθένας σκιτσάρει το ρόλο του ανάλογα με την ευκαιρία δράσης του στη σκηνή. Η Αμαλία Αρσένη, χειμαρρώδης και ερμηνευτικά αυτοτελής, με τις συμμετρικές σκηνικές «αναβάσεις», αποδεικνύει το εύρος του ταλέντου της, υπογραμμίζοντας ένα αξιοπρόσεκτο θεατρικό ανάστημα.
Η Βάλια Παπακωνσταντίνου, υποκριτικό ηφαίστειο, παίζει με εκρηκτικό ταπεραμέντο, με κάποιες εξάρσεις που νομίζεις ότι κάπως θα εμποδίσουν την επιθυμητή, βαθμιαία αύξηση της έντασης. Αντίθετα οι κάποιες υπερβάσεις λειτουργούν θετικά, ενισχύοντας με κύρος το πορτρέτο της ηρωίδας της.
Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, εύστοχος, με σωστή τεχνική στις συναισθηματικές μεταπτώσεις και η Άννα Πατητή πειστική, με το απαιτούμενο μέτρο.
Για το Γιωργή Τσουρή που με την παρουσία του εκτινάσσει τη δραματικότητα στα ύψη, δεν υπάρχουν λόγια. Αληθινός σίφουνας, καθηλώνει το κοινό με την ερμηνεία του και τις «ιδιαίτερες», εντυπωσιακές, χορευτικές του δεξιότητες, προσδίδοντας στο χαρακτήρα την ανάλογη τραγικότητα με ευθύβολα κωμικά μπολιάσματα. Σε κάποιες σκηνές θυμίζει επάξια εικόνες πρωταγωνιστών του βωβού κινηματογράφου. Η αντίδραση του κόσμου, είναι ενδεικτική, καθώς το αβίαστο γέλιο πλημμυρίζει την αίθουσα.
Τα « 170 τετραγωνικά», είναι ένα έργο με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ που δεν διστάζει να αναδείξει τα σύγχρονα προβλήματα στην πραγματική τους διάσταση, ωμά, χωρίς περιτύλιγμα.
Η μόνη ένσταση η χρονική διάρκεια που θα μπορούσε να είναι μικρότερη.
«Ma non troppo», μία ομάδα νέων ταλαντούχων ανθρώπων, που ενδιαφέρονται να «αντιμετωπίσουν» την επικίνδυνη εσωστρέφεια της ελληνικής κοινωνίας, καυτηριάζοντας τα στερεότυπα και θίγοντας σοβαρά οικογενειακά ζητήματα, μέσα από το δικό τους «βήμα», το θεατρικό λόγο και την έκφραση.
Παρακολουθήσαμε μία, με ζήλο επιμελημένη παραγωγή, που σίγουρα θα συζητηθεί για την τόλμη και την καλλιτεχνική της ικμάδα.
Παράσταση δυνατή, γροθιά στο άρρωστο κατεστημένο, καθώς δεν διαπραγματεύεται μαζί του, αλλά το αντιμετωπίζει στα ίσια.
Η τέχνη δεν λύνει τα προβλήματα, τα εκθέτει. Οπωσδήποτε η όποια διαχείρισή τους αφορά τον καθένα ξεχωριστά. Και αυτό είναι το κέρδος, να συναντά ο θεατής τέτοια προϊόντα πολιτισμού και να γίνεται «πλουσιότερος».
