Άποψη πάνω στη θεατρική παράσταση « Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα», του Κωνσταντίνου Ντέλλα, από την Πειραματική Σκηνή του Θεσσαλικού Θεάτρου, στο θέατρο Σταθμός.
«Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα», είναι μια παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου, η οποία αναφέρεται στις ιστορίες των γυναικών της Θεσσαλίας του 19ου και 20ου αιώνα, με εστιασμό στους κοινωνικούς ρόλους της εποχής, τη μαγειρική και τις αρχετυπικές μορφές των μαγικών πρακτικών. Γίνεται μία κοινωνιολογική έρευνα πάνω στη ζωή αυτών των γυναικών, με πληροφορίες από το παρελθόν τους, την εμπειρία στο κλειστό πατριαρχικό περιβάλλον που βίωσαν την οδύνη, την υποτίμηση και το διασυρμό, αλλά και τις καταβολές της μαγικής τέχνης τους από τη Μήδεια.
Σκηνοθεσία:
Σκηνοθεσία και έρευνα / δραματουργική επεξεργασία Κωνσταντίνος Ντέλλας, σε μια παραγωγή των: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο, Θεσσαλικό θέατρο, Experimenta Art Company ΑΜΚΕ.
Ο Κωνσταντίνος Ντέλλας ενορχήστρωσε μια καταπληκτική σκηνική καταβύθιση στην ψυχή αυτών των ηρωίδων, με τρόπο που δείχνει το σεβασμό στην «ιερότητα» των βιωμάτων τους. Ξεδιπλώνει ένα αφιέρωμα στις τυραννισμένες αυτές υπάρξεις, τις μανάδες μας, τις αδελφές μας, τις κόρες μας.
Το κείμενο ρέον, καίριο, καθαρό, ενισχύει το λόγο, την έκφραση και την κίνηση. Πρέπει να υπογραμμιστεί πώς το περιβάλλον που διαμορφώνεται παράγει την απαραίτητη δραματικότητα με τις αρμόζουσες εξάρσεις, με εργαλεία τη μεταμφίεση, τη μάσκα και το συντονισμό γλώσσας και σώματος, χωρίς όμως μελοδραματισμό ή ψεύτικη ή προσποιητή συμπεριφορά.
Η έντονη έκφραση συναισθηματικού κόσμου εκπέμπεται με σαφήνεια, ισορροπία και μέτρο.
Ερμηνείες:
Παίζουν οι Γιάννης Σανιδάς (Βαΐτσα ), Μανούσος Γεωργόπουλος (Αγορίτσα) και Πλάτωνας Γιώργος Περλέρος (Κατερίνα). Και οι τρεις απίστευτοι, αφοπλιστικοί στο ρόλο τους που δεν είναι εύκολος, καθώς υποδύονται τις ταλαιπωρημένες γιαγιάδες, μέσα σε ένα κρεσέντο ποικίλων μαρτυριών, καταιγιστικών εντυπώσεων, σκέψεων, εξομολογήσεων, πόνου και μαγικών μαγγανειών, ντυμένων με θρησκευτικό μανδύα.
Και οι τρεις ηθοποιοί υπηρετούν με συνέπεια τις υποκρίσεις τους, κυριολεκτικά κατακτώντας τη σκηνή με το ταλέντο και την ευθυβολία τους, σε ένα ψυχολογικό εξελισσόμενο δράμα. Ο θεατής συναρπάζεται και κατακλύζεται από πληθώρα συναισθημάτων και εικόνων που ξετυλίγονται άλλοτε γρήγορα και άλλοτε πιο αργά με λεκτική επανάληψη. Αυτό προσδίδει ένταση, πάθος, ρυθμό, δύναμη, αγωνία, αλλά ταυτόχρονα και την πολυπόθητη μέθεξη. Η επικοινωνία σκηνής και πλατείας, αμοιβαία και αλληλεπιδραστική.
Συντελεστές:
Το ηχητικό περιβάλλον και η πρωτότυπη μουσική του Αλέξανδρου Κτιστάκη, ομόπνοη με τη σκηνοθεσία, αναδεικνύουν το προφίλ των γιαγιάδων, με άμεσο και ουσιαστικό ύφος και περιεχόμενο.
Η επιμέλεια της κίνησης από την Μαρίζα Τσίγκα, ευρηματική και εντυπωσιακή. Στη Μάρθα Φωκά ανήκει η κατασκευή της μάσκας, τόσο πετυχημένη και για τις τρεις διαφορετικές περσόνες, που αναπαριστούν με ακρίβεια και εμβρίθεια την οντότητά τους.
Τα κοστούμια της Κωνσταντίνας Μαρδίκη κατάλληλα και ενδεικτικά για την εποχή και την ηλικία των προσώπων. Το σκηνικό τονίζει με ποικίλους φωτισμούς τις λεπτομέρειες και τους συμβολισμούς του έργου.
Συμπέρασμα:
«Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα», του Κωνσταντίνου Δέλλα στο θέατρο Σταθμός αποτελεί τον ορισμό μιας ποιοτικής θεατρικής συνθήκης, με δομή, εξαίρετο κείμενο, πηγαία σκηνοθετική οργάνωση, συγκλονιστικές ερμηνείες και ρεαλιστικά συναισθήματα.
