Του Πάνου Τσούμα**
Μόνος στο …πεδίο βολής! Σημαδεύω λες, μα ξέρεις πως είναι …τουφεκιές στον αέρα! Κάπως έτσι κι εδώ. Σαδιστικά! Προσδοκώντας ξανά στη διερώτηση: “τι κάνει (λέει) ετούτος ο μαλάκας”!
“Ανθρωπάκος”-“ελληνάκος” λοιπόν το …γεύμα σήμερα και να το …ορεκτικό με τον πρώτο: «Διαφέρεις από το μεγάλο άνθρωπο σε τούτο : Κάποτε κι αυτός υπήρξε ένας πολύ μικρός ανθρωπάκος. Ανέπτυξε όμως μια σημαντική ικανότητα… Κάτω από την πίεση κάποιου έργου που θεώρησε σημαντικό, έμαθε να διακρίνει τη μικρότητα και την ανεπάρκειά του. Να αναγνωρίζει την ευτέλεια των σκέψεων και των πράξεων του.
Με άλλα λόγια ο μεγάλος άνθρωπος ξέρει πότε και σε τι, είναι μικρός. Ο ανθρωπάκος, όμως, δεν γνωρίζει την ανεπάρκειά του και φοβάται να τη μάθει. Κρύβεται πίσω από σκέψεις που δεν είναι δικές του. Πίσω από αυταπάτες μεγαλοσύνης που δεν του ανήκει.
Ο ανθρωπάκος δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια για τον εαυτό του. Δεν θέλει να σηκώσει το φορτίο της μεγάλης ευθύνης..».
Από το «Άκου ανθρωπάκο» του Βίλχεμ Ράιχ έρχεται το …ορεκτικό! Κι αν όπου “ανθρωπάκος” βάλεις “ελληνάκος” έχεις και το …κυρίως πιάτο: “άκου ελληνάκο”!
Ίδια κι απαράλλαχτα με τον ανθρωπάκο του Ράιχ ο ελληνάκος, που ενίοτε “παγωνίζεται” τον ελληνάρα, «δεν γνωρίζει πόσο μαϊμού έλληνας είναι και φοβάται να το μάθει. Κρύβεται πίσω ελληνισμό που δεν είναι δικός του. Πίσω από αυταπάτες ελληνικής μεγαλοσύνης που δεν του ανήκει. Ο ελληνάκος-ελληνάρας, δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια για τον εαυτό του. Δεν θέλει να σηκώσει το φορτίο της μεγάλης ευθύνης..».
Στο απόγειο τώρα η ανευθυνότητα: παραπάνω και από το το1897, το 1920, το 1946-49, το1967-74, (για να μην πάω στον Ιμπραήμ Πασά), αφού αυτά δεν έγιναν μάθημα.
Είναι τα πλέγματα βλέπεις: δεξιά, αριστερά και προπαντός εθνικά. Στέκομαι στα τελευταία φέρνοντας από την “κουζίνα” το …επιδόρπιο!
Οιονεί συναφές, με το κατά Ράιχ …ορεκτικό, το επιδόρπιο αναφέρει:
«–Ο έλληνας θα ξεπεράσει τα εθνικά πλέγματα, μόνο αν βρει τον εαυτό του. Όταν αποκτήσει ταυτότητα και πρόσωπο. Όταν πάψει να μισεί τον εαυτό του γι αυτό που δεν είναι και τον δεχτεί γι αυτό που είναι.
–Αν δεν βρούμε σύντομα το δικό μας πρόσωπο, κάποια μέρα θα ξυπνήσουμε με μια γενική φάτσα-δημιούργημα των ρόλων που παίζουμε, της μόδας, της επικοινωνίας. Και θα μας μείνει ένα προσωπείο για πρόσωπο. Και το αλάτι της ρωμιοσύνης θα έχει χαθεί.
–Δεν ξέρω αν μας χρειάζεται ομαδική εθνική ψυχανάλυση. Οπωσδήποτε όμως χρειάζεται αυτογνωσία, αυτοέρευνα και αυτοσυνείδηση. Χρειάζεται απομυθοποίηση και μαζί νέα οροθέτηση. Και κυρίως χρειάζεται μια νέα παιδεία βασισμένη στη αλήθεια, που θα βοηθήσει να αναδυθεί, μέσα από όλα τα ψιμύθια το πραγματικό πρόσωπο της φυλής».
Ρωμιός* ο εμπνευστής του …επιδόρπιου, απόβλητος όμως κι αυτός από την (α)παιδεία των …προοδευτικών μπαζών! Χαμένο γι αυτό και το ρωμαίικο αλάτι-για πάντα τώρα πια.
Τόνοι σκουπιδιών, αρωματισμένων με μπαχάρια παντός είδους εξωτικών …ισμών στα χρόνια της μεταπολίτευσης, δεν επέτρεψαν, στοιχειώδη έστω, επαφή με την αυτογνωσία.
Είναι η μόνη επανάσταση που θα μας προσγείωνε καθιστώντας μας, μερικώς έστω, σοβαρούς και υπεύθυνους, αλλά που τέτοια παλικαριά.
Αντ αυτής ενδώσαμε στην τσιφτιά της αστακομακαρονάδας που μαμόθρεψε θαυμαστές μπούλη του εντλώς ψεκασμένου και μειρακίου του μαοϊκά σακατεμένου.
Τουτέστιν σε όλα φουρνέλο. Με τις υγείες μας …ελληνάκο!
*Νίκος Δήμου «η δυστυχία του να είσαι έλληνας»
**Ο Πάνος Τσούμας ήταν:
Τεχνικός υπ/κός- αξ/κός της Π.Α. (1963-1990 ).
Περιφερειακός ανταποκριτής-αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» (1991-2011).
Διευθυντής-δημιουργός της εφημερίδας «εμπρός» Ναυπάκτου (1998-2011)
