Της Ζωής Τόλη
Το πολυβραβευμένο μιούζικαλ Cabaret, των Jon Van Druten και Cristopher Isherwood, σε μουσική John Cander και στίχους Fred Ebb, έκανε πρεμιέρα στο Παλλάς από το Σάββατο 3/02/2018.
Ανέβηκε για πρώτη φορά το 1966 στο Broadway. Η κινηματογραφική του μεταφορά από τον Μπομπ Φος το 1972, με τη Λάιζα Μινέλλι στον πρωταγωνιστικό ρόλο, απέσπασε 8 χρυσά αγαλματίδια κι έκανε το Cabaret πασίγνωστο σε όλο τον κόσμο.
Μία φανταχτερή υπερπαραγωγή των Yannis Kent και Panos Katsaridis των Θεατρικών Σκηνών.
Την ελληνική μετάφραση επιμελήθηκε ο ταλαντούχος Αντώνης Γαλέος και τους στίχους η σπουδαία Αφροδίτη Μάνου. Η σκηνοθεσία είναι του Σωτήρη Χατζάκη, οι χορογραφίες του υπέροχου Δημήτρη Παπάζογλου, τα σκηνικά του έμπειρου Μανόλη Παντελιδάκη, τα κοστούμια του Άγγελου Μέντη, οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου και η μουσική διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη.
Ένας θίασος 25 ηθοποιών και χορευτών, που πλαισιώνουν τους 10 μουσικούς επί σκηνής.
Στο ρόλο του κομπέρ ο χαρισματικός Τάκης Ζαχαράτος και στο ρόλο της Σάλι Μπόουλς η εξαίρετη Τάμτα.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, οι Κατερίνα Διδασκάλου, Τάσος Νούσιας, Βασίλης Μπισμπίκης, Ευθύμης Ζησάκης και η Δήμητρα Λημνιού.
Μία μουσικοχορευτική μαγική παράσταση, με βάθος μύθου, σε διαφορετική εκδοχή, ένα προκλητικά αποκαλυπτικό κείμενο με πολιτικές αποχρώσεις.
Μία λαμπερή παραγωγή που κάνει τη διαφορά μέσα στο θεατρικό χειμώνα.
Βερολίνο, 1930. Ένα υπόγειο καμπαρέ, χώρος ονείρου ή εφιάλτη, είναι τόπος νυχτερινής διασκέδασηs, αλλά και γενικότερης αμφισβήτησης, στο πλαίσιο μιας πολιτικής /κοινωνικής αλλαγής με κέντρο βάρους το ναζισμό που πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα.
Τα πρόσωπα του έργου ζουν τη ζωή τους που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της εποχής, όταν η δημοκρατία της Βαϊμάρης παρακμάζει και το πογκρόμ του φασισμού κάνει αισθητή την παρουσία του.
Ένας δαιμόνιος παρουσιαστής με σαρκαστικό και κυνικό χιούμορ, ο Κομπέρ, σχολιάζει τις προσωπικές ιστορίες και τη σύγχρονη πολιτική κατάσταση.
Στο κέντρο της πλοκής η περφόμερ Σάλι Μπόουλς, που ερωτεύεται τον Αμερικανό συγγραφέα Κλίφορντ Μπράντσο-Ευθύμης Ζησάκης-.
Παράλληλα βλέπουμε την Φροϊλάιν Σνάιντερ -Κατερίνα Διδαδκάλου-, με τον Χερ Σούλτζ- Τάσος Νούσιας-, έναν οπαδό των ναζί-Βασίλης Μπισμπίκης- και την πόρνη φροΐλάιν Κοστ-Δήμητρα Λημνιού.
Το έργο έχει σπαρακτικά πολιτική βάση, ανεργία, πληθωρισμό, γενικά ένα σκληρό κλίμα. Η κρίση του ´30 συνδέεται με το σήμερα, καθώς η Ευρώπη βράζει και ξαναζεί το ίδιο πράγμα ιδεολογικά, μία πάλη πραγμάτων που δεν ξέρουμε που θα καταλήξει. Φόβος για τις μειονότητες, πρόσφυγες, φτώχεια, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι μερικά κοινά σημεία των δύο ιστορικών περιόδων.
Η σκηνοθεσία του Σ. Χατζάκη κλασική χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις.
Δόθηκε πολύς χώρος για πρόζα θυμίζοντας σε αρκετά σημεία έργο μπουλβάρ και όχι μιούζικαλ και αυτό κάπως κουράζει το θεατή.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών αξιοπρεπείς. Ξεχώρισε ο Τάκης Ζαχαράτος, καταπληκτικός στο ρόλο του καθώς επίσης η Κατερίνα Διδασκάλου και ο Τάσος Νούσιας.
Ο Κομπέρ του Τ. Ζαχαράτου αξιοπρόσεκτος, στιβαρός, ευέλικτος. Ο προικισμένος περφόμερ διαχειρίζεται το ρόλο με τη δυναμική του σταρ που ξέρει να σταθεί επάξια στο σανίδι. Η εμβέλεια του ταλέντου του σκιαγραφεί την περσόνα που υποδύεται με τον πιο ευτυχή τρόπο.
Η Κ. Διδασκάλου πειστική, υποκριτικά κεντραρισμένη, ερμηνεύει με βαθιά συνείδηση και «εσωτερική» ακμαιότητα το ρόλο.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Τάσος Νούσιας που με ευαισθησία και ηθική πληρότητα κτίζει με δεινότητα το χαρακτήρα του Γερμανοεβραίου, διευρύνοντας τη δραματική ένταση.
Πολύ καλός ο Βασίλης Μπισμπίκης και αξιοπρεπής ο Ευθύμης Ζησάκης.
Η Τάμτα ως Σάλι Μπόουλς στην ερμηνεία των τραγουδιών πολύ καλή, στην πρόζα η υποκριτική συμπεριφορά της ενδιαφέρουσα. Θα περιμέναμε κάτι πιο σπιντάτο και ίσως πιο «δραματικά ενεργητικό» για να ζωντανέψει ο ρόλος περισσότερο.
Θετική έκπληξη η Δ. Λημνιού, υποδύεται τη γυναίκα που σε μια ακραία πολιτική συνθήκη, αποφασίζει να κάνει εξτρίμ επιλογές και γοητευμένη από την εξουσία, καταδίδει ανθρώπους που πριν εκτιμούσε. Υπηρετεί δεξιοτεχνικά την «αιρετική» συμπεριφορά της φροΐλάιν Κοστ που έγινε πόρνη για να επιβιώσει στην κόλαση του μεσοπολέμου. Παίζει με σκηνική άνεση, μέτρο και σεβασμό στο κείμενο, αποδεικνύοντας το ταλέντο της σε ένα ρόλο πρόκληση.
Οι υπόλοιποι συντελεστές/χορευτές, το λεγόμενο ensemble, στηρίζουν το όλο εγχείρημα, αποτελώντας το οικοδόμημα της παράστασης.
Οι χορογραφίες του Δ. Παπάζογλου αποτελούν το πολύ δυνατό χαρτί της παράστασης, τα σκηνικά του Μ. Παντελιδάκη δένουν και παράλληλα εξελίσσουν το μύθο, τα κοστούμια του Α. Μέντη άκρως εντυπωσιακά και οι «ναζιάρικοι» όσο και λαμπεροί φωτισμοί του Λ. Παυλόπουλου και τα εφέ κερδίζουν το στοίχημα. Στο όλο εγχείρημα καταλυτική η ζωντανή ορχήστρα των δέκα μουσικών υπό τη διεύθυνση του σπουδαίου Α. Πρίφτη.
Διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων μέσα σε μια ταραγμένη όσο κι επικίνδυνη εποχή, με κοινό παρονομαστή το όνειρο για μια καλύτερη ζωή με κέντρο το Cabaret, ως θυελλώδες σημείο αναφοράς, σύμβολο εναγώνιας προσπάθειας του ατόμου να ξεφύγει από κάθε είδους εφιάλτες. Το Cabaret είναι η ίδια μας η ζωή.
Μία πολύ ακριβή παραγωγή, ενάντια σε συμβάσεις , γεμάτη σαγήνη, έρωτα, εκκεντρικότητα, χορό και πολλή μουσική, ένα μιούζικαλ με αισθητικές αναφορές.
