Χαίρετε!
Χαίρετε, θέλετε κάτι, τη ρώτησε ο κύριος που άνοιξε την πόρτα.
Να περάσω, του είπε, και του έκανε νόημα να παραμερίσει.
Μαα, ξέρετε, έχουμε μία σύναξη, ξέρετεε και είμαστε μόνο νέοι, και…μήπως δε σας αρέσει, επειδή…
Τον κοίταξε γεμάτη απορία. Νέα είμαι και εγώ. Πάντα ήμουν νέα. Δεν έρχομαι απρόσκλητη. Έχετε καλέσει την εγγονή μου, αλλά ασθένησε, και συμφωνήσαμε να έρθω εγώ.
Ο κύριος χαμογέλασε. Ξαφνικά, έδειξε να χάρηκε. Κάτι άλλο, μουρμούρισε. Κάτι άλλο, ωραίο! Έπαψε να νοιώθει άβολα. Παραμέρισε, και άπλωσε το χέρι του. Περάσετε. Μετά χαράς. Να περάσετε. Με λένε Αντώνη. Εσάς;
Μαρία και την εγγονή μου το ίδιο. Μη ρωτήσετε πόσο χρονών. Είμαι το ίδιο μικρή και μεγάλη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Η κυρία πέρασε την πόρτα, αλλά αυτός στεκόταν στην ίδια θέση, κοιταζοντάς την, Σαν να έψαχνε κάτι, να ήθελε να μάθει κάτι. Γυρόφερνε το βλέμμα του στο προσωπό της. Εψαχνε.
Θα μου επιτρέψετε να σας ρωτήσω κάτι πριν μπούμε στην αίθουσα που γίνεται λίγος χαμός και σας χάσω.
Δε με χάνετε. Να ρωτήσετε.
Ποιο είναι το μυστικό που σας κάνει να νοιώθετε έτσι και εγώ, να επικοινωνώ, τώρα, τόσο άνετα, μαζί σας;
Τον κοίταξε με συμπάθεια, με αγάπη, θα έλεγες, και του χαμογέλασε. Είναι κάτι, που δε γνωρίζει χρόνο. Είναι πολύ όμορφο, ελευθερώνει τον άνθρωπο από φθορά και εμπόδια. Αξίζει να το γνωρίσεις και να το κρατήσεις. Είναι Το Τραγούδι Της Ζωής!
Blog:marina anastas.kourbela
