Η ομιλία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε στην υπερψήφιση της συμφωνίας της Μάλτας από τη πλειοψηφία των μελών.
Όμως 11 μελή της Κεντρικής Επιτροπής ψήφισαν κατά και 12 λευκό, ως αποτύπωμα του κείμενου που συνέταξαν από την ομάδα των 53 μαζί με τον Νίκο Φίλη και την Ιφιγένεια Καμτσίδου.
Στο τρισέλιδο αυτό περιγράφονται η ένσταση για τα αντίμετρα αλλά και αιχμές κατά υπουργών της κυβέρνησης.
Βέβαια δεν επιθυμούν σύγκρουση για αυτό και έγινε απλή αναφορά στα πρακτικά της συνεδρίασης. Επίσης αναμένεται το χρονοδιάγραμμα της διαδικασίας της ταυτόχρονης ψήφισης από τη Βουλή των «μέτρων-αντιμέτρων» και την επιστροφή των δανειστών στην Αθήνα.
Ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε πως έχει γίνει η μισή δουλειά και χωρίς τα μεσοπρόθεσμα για το χρέος παγώνει η εφαρμογή των μέτρων για το 2019-2020. Το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί θα κρίνει την κατεύθυνση της χώρας με τον Σεπτέμβριο του 2017 να αποτελεί την έναρξη και ο Αύγουστος του 2018(σ.σ. λήγει το 3ο μνημόνιο) το τέλος μιας καυτής περιόδου.
Τα καρφιά των 13
Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται πως «στο βαθμό που η εφαρμογή τους (σ.σ αντιμέτρων) παραμένει ασαφής δεν είναι σε θέση να αντισταθμίσουν τις απώλειες για συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες και δεν αποτρέπουν τις αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχουν τα μέτρα».
Επίσης διακρίνεται η διατήρηση της άποψης Φίλη με τη φράση «οι σχέσεις με την Σοσιαλδημοκρατία πρέπει να είναι προσεχτικές και επιλεκτικές, αλλά να προωθούν την στρατηγική μας»
Σημειώνεται επίσης σε άλλη παράγραφο το κείμενο στρέφεται κατά τριών υπουργών και συγκεκριμένα κατά των κ. Σπίρτζη. Τόσκα και Μουζάλα, τους οποίους φωτογραφίζει (αν και δεν κατονομάζει) και τους κατηγορεί για «μη συλλογικά αποφασισμένες επιλογές που δεν συνάδουν με την αριστερή και ριζοσπαστική φυσιογνωμία» του κόμματος. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: «Την προηγούμενη περίοδο έγιναν επιλογές, χωρίς να είναι συλλογικά αποφασισμένες, που δεν συνάδουν με την αριστερή και ριζοσπαστική μας φυσιογνωμία.
Τα κέντρα κράτησης για τους πρόσφυγες, τα θεσμικά εμπόδια στην διαδικασία ασύλου, το σπάσιμο των καταλήψεων, οι υποχωρήσεις σε ζητήματα δικαιοσύνης και δικαιωμάτων, το αναπτυξιακό μοντέλο που ενίοτε παίρνει μορφή μεγάλων φαραωνικών έργων, σε αντίθεση με υπαρκτές προσπάθειες μιας διαφορετικού τύπου ήπιας και οικολογικά ισορροπημένης ανάπτυξης κ.α, πλήττουν τη φερεγγυότητά μας και δημιουργούν ερωτηματικά και εύλογες ενστάσεις από ένα ευρύ τμήμα του κόσμου της αριστεράς και την κοινωνικής αμφισβήτησης».
