Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη», του Νταβίντ Λελαί – Ελό, σε σκηνοθεσία του Ελισσαίου Βλάχου, με το Μάνο Καρατζογιάννη, στο θέατρο «Σταθμός».
Ένα θεατρικό έργο για να είναι ξεχωριστό πρέπει να πατάει πάνω σε σπουδαίο κείμενο, σε εμπνευσμένη σκηνοθεσία και στην ερμηνεία του / των ηθοποιών. Σε αυτή την περίπτωση συντρέχουν και οι τρεις αυτές προϋποθέσεις και μάλιστα σε ένα μονόλογο, με τις δυσκολίες του είδους.
Η εξαιρετική μετάφραση της Αγγελικής Βουλουμάνου, έδωσε τέτοια πνοή στο έργο του Γάλλου Νταβίντ Λελαί – Ελό που κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις. Η Βουλουμάνου άγγιξε τον πυρήνα της εξομολόγησης για την ίδια τη ζωή του συγγραφέα που απορρέει από το γαλλικό κείμενο και απέδωσε την αληθινή αυτή ιστορία με σεβασμό στην προσωπικότητα, τις αγωνίες και τα όνειρα ενός εφήβου, μέχρι την ενηλικίωσή του.
Αρωγός σε αυτή την προσπάθεια στάθηκε ο Ελισσαίος Βλάχος που ενορχηστρώνει αυτή τη θεατρική παράσταση με μαεστρία και ειλικρίνεια απέναντι στους κώδικες των μηνυμάτων και των συμβολισμών. Διεισδύει στο δραματουργικό βάθος της συγγραφής, για να αναδείξει την αξία της αποδοχής, σε ένα ταξίδι προς την απόκτηση ταυτότητας, ενός νέου ανθρώπου που δεν μοιάζει με τους πολλούς, μέσα σε ένα αδηφάγο και στερεοτυπικό κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ερμηνεία:
Το συμπαγές κείμενο της μετάφρασης υπηρετεί με μοναδικό τρόπο ο Μάνος Καρατζογιάννης που ενσαρκώνει το Μιλού, ένα πλάσμα τρυφερό και ευαίσθητο, γεμάτο όνειρα και ελπίδες για μια ζωή γνήσια και ταιριαστή στον εαυτό του. Παθιάζεται με τη φωνή και την ακτινοβολία της ερμηνεύτριας Νάνας Μούσχουρη που τότε (στην εφηβεία του), μεσουρανούσε στη γαλλική και διεθνή σκηνή.
Η υποκριτική δυναμική του Μάνου Καρατζογιάννη σε αυτό το δύσκολο ρόλο, αποκαλύπτει όλες τις πτυχές του ήρωά του, του Μιλού, με ευρωστία σε όσα τον πονάνε, τον θλίβουν, τον ταπεινώνουν, τον χλευάζουν και τον εμποδίζουν να αποδεχτεί την οντότητα της ύπαρξής του. Παλεύει σκληρά να συμφιλιωθεί με τις εμμονές και τους δαίμονές του και τελικά μετά από κάποια χρόνια καταφέρνει να θέλει να είναι ο εαυτός του και όχι η Νάνα Μούσχουρη.
Πετυχαίνει να σταθεί στον κόσμο, χωρίς μεταμφιέσεις, αλλά με εκείνη τη γυμνότητα που σε λυτρώνει από τους εφιάλτες και που γίνεται η μόνη αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα, η καταλυτική νίκη. Και σε αυτή τη σκηνική διαδρομή ο πρωταγωνιστής καταθέτει ψυχή και σώμα, με τόλμη, χιούμορ και ενσυναίσθηση, επηρεάζοντας το θυμικό του κοινού με εύγλωττη απλότητα.
Λόγος, έκφραση και κίνηση, εικονοποιούν τον χαοτικό ψυχισμό του Μιλού, με τον καταπιεσμένο ερωτισμό του και την ανάγκη να αγαπηθεί, να χτυπάνε κόκκινο. Ο μονόλογος αυτός, αληθινός μέχρι το κόκκαλο, αποτελεί μια υπαρξιακή διαμαρτυρία του ατόμου να σεβαστεί την αυθεντικότητά του, χωρίς να παραιτηθεί από την αγάπη, τη χαρά και την επιβεβαίωση που επιθυμεί απέναντι στην όποια τρέχουσα πραγματικότητα. Μια ανελέητη πραγματικότητα που μεταποιείται διαρκώς και απροκάλυπτα σε φασίζουσα ιδεολογία της κανονικότητας. Είναι ένας αδυσώπητος αγώνας για την πολυπόθητη ενηλικίωση και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Αξιοσημείωτη είναι η γρήγορη δράση, η ευστοχία των εγειρόμενων αισθήσεων, η ένταση, ο ρυθμός και το πάθος, τα οποία ενδύουν τη θεατρική πράξη με την αισθητική, την ποιότητα και τη δραματικότητα που της αναλογούν.
Συντελεστές:
Στα λιτά/ λειτουργικά σκηνικά και τα κατάλληλα κοστούμια συναντάμε την Σεμίραμι Μοσχοβάκη, στους καίριους φωτισμούς το Γιώργο Αγιαννίτη, στην ατμοσφαιρική μουσική σύνθεση και επιμέλεια τον Νίκο Κολλάρο και στην εναρμονισμένη κινησιολογία – χορογραφία τη Ματίνα Κωστιάνη. Παραγωγή: «Ξανθίας» ΑΜΚΕ.
Συμπέρασμα:
«Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη», ο συναρπαστικός θεατρικός μονόλογος, του Νταβίντ Λελαί – Ελό, σε ρέουσα μετάφραση της Αγγελικής Βουλουμάνου , σκηνοθεσία του Ελισσαίου Βλάχου και πρωταγωνιστή το Μάνο Καρατζογιάννη, είναι μια ρεαλιστική θεατρική συνθήκη, πηγαία και συγκροτημένη που αξιώνει την προσοχή μας.
