Όλοι μας, άμεσα η έμμεσα, έχουμε ζήσει καταστάσεις με μεγάλα προβλήματα υγείας,σε νοσοκομεία, η στο σπίτι, ανθρώπινο πόνο και ανθρώπινες απουσίες.
Σήμερα,αυτά, τα ζούμε όλοι για τους ανθρώπους στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία,την Αμερική, την Κίνα, που ευτυχώς φαίνεται να είναι παρελθόν, και αλλού.
Το ότι στην Ελλάδα το μπουρίνι έρχεται μετά την Ιταλία, δε σημαίνει κάτι ιδιαίτερο. Τα αισθηματά μας έχουν ξεπεράσει τα σύνορα. Ευαισθητοποιηθηκαμε, φοβόμαστε, προσέχουμε, τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων της χώρας
Οι απώλειες στην Ιταλία είναι μαζί με τις απώλειες στην Ελλάδα και αλλού, μεγάλες. Είναι όλες δικές μας απώλειες.
Αλλά τώρα είναι και η ώρα, που χρειάζεται να προσέξουμε τι γίνεται σε εμάς, και γύρω από εμάς με αυτές τις εξελιξεις. Να δούμε αυτά που συμβαίνουν εδώ,τα ιδιαίτερα σπάνια για την Ελλάδα, να τα παινέψουμε, και να τά κρατήσουμε, Να τα κρατήσουμε! Αυτά είναι τα ανθρώπινα, τα ευεργετικά, τα αληθινά, τα ωραία. Όταν ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη και όλη η πολιτική ηγεσία προβληματίζονται για το τι θα κάνουμε.με την νόσο του κορονοιού.
Όταν η Ελλάδα έχει μόνο μία φωνή εντός και εκτός συνόρων, για τα προβλήματα των ανθρώπων της χώρας και για τη χώρα. Όταν Υπουργός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει τη θέλησή του να συμμετάσχει στο έργο που γίνεται. Αν ήξερε, πόσο συγκινεί! Πόσο προσμετριέται στην εκτίμηση των απλών και θλιμμένων από τη διχόνοια ανθρώπων!
Ο Πρωθυπουργός στο χθεσινό Μήνυμα που ξεκινάει με τη λέξη Συμπολίτες μου, είπε απλά, επανέλαβε, πως τα δύσκολα είναι ακόμα μπροστά μας.Το καταλάβαμε, αλλά όχι πανικός. Στο ίδιο μήνυμα, είπε, πως η επόμενη μέρα μπορεί να είναι καλύτερη. Και θα ξημερώσει πιο φωτεινή αν μείνουμε υπεύθυνοι και πειθαρχημένοι. Ενωμένοι αλλά μακριά ο ένας από τον άλλο!
Αυτά όλα, πρέπει να τα κρατήσουμε. Είναι οι ευλογίες του κορονοιού.
Οι ώρες δε φθάνουν για παράπονα και θλιβερές επισημάνσεις. Τι περισσότερο να πούμε, από αυτό που ζούμε; Με την εισβολή του κορονοιού, λες και ξυπνήσαμε από κάποιον λήθαργο. Αναρωτηθήκαμε τι μας είχε συμβεί, πριν από τον κορονοιό, και σαν να ξεμουδιάσαμε, αρχίσαμε να κοιτάζουμε γύρω μας. Τους διπλανούς μας, τους παραδίπλα. Τι όμορφα που νοιώσαμε. Είχαμε ανθρώπους γύρω μας. Ξεμουδιασμένους ανθρώπους που μας κοιτούσαν. ψαχνοντάς μας. Είμαστε εκεί; Είμαστε καλά; Γνωρίζουμε πως και τώρα,και με το μπουρίνι, μας αγαπάνε; Και εμείς; Εμείς το ίδιο. νοιώθαμε. Είμαστε μόνο εμείς: Εμείς, στο ξεμούδιασμα της αγάπης.
