Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Φυλετικοί αγώνες στα παρασκήνια της NASA.
** 1/2 – Αφανείς ηρωίδες
Hidden Figures. ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία: Θίοντορ Μέλφι. Σενάριο: Άλισον Σρέντερ, Θίοντορ Μέλφι. Ηθοποιοί: Ταράτζι Χένσον, Οκτάβια Σπένσερ, Τζανέλ Μονάι, Κέβιν Κόστνερ, Κίρστεν Ντανστ, Τζιμ Πάρσονς. 127′
Χρειάστηκε το Χόλιγουντ για να μας πληροφορήσει πριν από χρόνια (κάτι που μέχρι τότε ήταν λιγότερο γνωστό), πως, στη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου, στο πλάι των Βόρειων είχαν πολεμήσει, ειδικό τους μάλιστα τάγμα, και αρκετοί Αφροαμερικανοί.
Και να, τώρα, που το Χόλιγουντ, με την υποψήφια για 3 Όσκαρ ταινία, “Αφανείς ηρωίδες”, έρχεται και πάλιν να μας πληροφορήσει πως, πίσω από τις πρώτες επιτυχίες της NASA, υπήρχε μια τριμελής ομάδα λαμπρών Αφροαμερικανών επιστημόνων (συγκεκριμένα μαθηματικών), και μάλιστα γυναικών, που συνέβαλαν τα μέγιστα στην επιτυχία των αποστολών στο διάστημα.
Οι τρεις αφανείς ηρωίδες του τίτλου (η Κάθριν, η Ντόροθι και η Μαίρη), προσλαμβάνονται, χάρη στις λαμπρές μαθηματικές τους γνώσεις, σε μια περίοδο που εν είχαν ακόμη ανακαλυφθεί οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, για να βοηθήσουν τους λευκούς Αμερικανούς επιστήμονες να ξεπεράσουν τους Σοβιετικούς (ο Γκαγκάριν είχε ήδη πραγματοποιήσει την πρώτη του επιτυχημένη πτήση) για να στείλουν το δικό τους αστροναύτη, τον Τζον Γκλεν, στην κούρσα κατάκτησης του διαστήματος, στη δεκαετία του ’60, δηλαδή στην πιο ψυχρή περίοδο του ψυχρού πολέμου.
Παρά τη ρατσιστική και σεξιστική ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε στα εργαστήρια και τους διαδρόμους της NASA, ακόμη και στις τουαλέτες (υπήρχε μόνο μια, και μακριά από τους χώρους δοκιμών, με αποτέλεσμα οι μαύρες γυναίκες να διακόπτουν σημαντική εργασία τους για να τρέξουν ένα σχεδόν χιλιόμετρο, ως το σημείο που βρίσκονταν οι μοναδικές για έγχρωμους τουαλέτες), οι τρεις γυναίκες, με επιμονή, υπομονή, αξιοπρέπεια και ξεχωριστή δύναμη, κατάφεραν να δείξουν στα υπόλοιπα, λευκά μέλη της NASA (και όχι μόνο στους άντρες) πως στις γνώσεις, την εξυπνάδα και την εργατικότητα δεν υπάρχουν φυλετικές ή άλλες διακρίσεις. Και πως, στην εκτόξευση του “Απόλλων 11” η συμμετοχή τους ήταν αναγκαία και καθοριστική.
Ο σκηνοθέτης Θίοντορ Μέλφι καταγράφει με λεπτομέρεια και με το ρεαλιστικό στιλ, που μας έχει συνηθίσει ο κλασικός αμερικανικός κινηματογράφος, την πορεία των περήφανων αυτών τριών γυναικών, που ξεπερνούν κάθε δυσκολία και εμπόδιο για να προσφέρουν τις γνώσεις τους στον κοινό αγώνα κατάκτησης του διαστήματος.
Ενα στιλ, πρέπει να πω, από το οποίο δεν λείπει και το χιούμορ, χιούμορ ανάμεσα στις γυναίκες αλλά και σε διάφορες άλλες σκηνές (αναφέρω χαρακτηριστικά τη σκηνή όπου ο Κέβιν Κόστνερ καταργεί τις τουαλέτες για έγχρωμους λέγοντας πως “τα ούρα έχουν το ίδιο χρώμα”).
Μόνη πιστεύω αδυναμία της πολύ καλής αυτής ταινίας είναι οι προσωπικές, οικογενειακές σκηνές που αφορούν τις τρεις γυναίκες (σκηνές επιφανειακές, με πολλά κλισέ) που δεν προσθέτουν τίποτα το ιδιαίτερο στην εξέλιξη της ιστορίας. Αντίθετα, στην επιτυχία της ταινίας σημαντικό ρόλο παίζουν οι άψογες ερμηνείες των τριών γυναικών που ερμηνεύουν τις θαυμάσιες αυτές Αφροαμερικανές (Ταράτζι Χένσον, Οκτάβια Σπένσερ, Τζάνετ Μονάι), που μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα όποια φυλετικά και άλλα εμπόδια και κατάφεραν να αναγνωριστούν για την αξία και την ανθρώπινη τους υπόσταση.
Δείτε το τρέιλερ:
