ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Μια όλο ζωντάνια, σέξι κομμώτρια
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
*** Fortunata
Ιταλία, 2017. Σκηνοθεσία: Σέρτζιο Καστελίτο. Σενάριο: Μάργκαρετ Ματσαντίνι. Ηθοποιοί: Τζασμίνε Τρίνκα, Αλεσάντρο Μπόργκι, Χάνα Σιγκούλα, Στέφανο Ακόρσι, Νικόλ Τζεντάνι. 103’
Στα ιταλικά το Fortunata εκτός από το όνομα γυναίκας σημαίνει και «τυχερή». Η Φορτουνάτα όμως της ταινίας αυτής του ηθοποιού και σκηνοθέτη Σέρτζιο Καστελίτο («Γεννημένοι ξανά») δεν είναι δυστυχώς καθόλου τυχερή. Η όλο ζωντάνια και σέξι Φορτουνάτα, κομμώτρια που τρέχει όλη μέρα από σπίτι σε σπίτι πελατισσών της στη Ρώμη για να βγάλει τα λεφτά (μαζί και το λαχείο που ελπίζει να κερδίσει), με τα οποία σκοπεύει να φτιάξει το δικό της κομμωτήριο, μαζί με τον «τζάνκη» και προστάτη φίλο της, Τσικάνο, παντρεμένη με ένα βίαιο άντρα, ο οποίος, αν και τον χώρισε, κάνει ότι μπορεί για να πάρει την κηδεμονία της πολύ ζωηρής, ατίθασης κόρης τους, δεν δείχνει να κατορθώνει και πολλά στον αγώνα πραγματοποίησης του ονείρου της.
Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμη περισσότερο όταν ερωτεύεται τον ψυχίατρο στον οποίο το σχολείο την αναγκάζει να πάει για θεραπεία την προβληματική της κόρη. Η συνάντησή τους θα έχει και τα ευχάριστα της (ένα ταξίδι στη Γένοβα και το καζίνο του Σαν Ρέμο), ο κόσμος όμως γύρω τους δεν τους αφήνει και πολλά περιθώρια. Βέβαια, η σεναριογράφος, και γυναίκα του σκηνοθέτη, Μάργκαρετ Ματσαντίνι, χρησιμοποιεί όλα τα στοιχεία του μελοδράματος (μαζί και όλα τα κλισέ του), για να κάνει την ιστορία να κυλάει άνετα, με τον Καστελίτο να ανταποκρίνεται όσο καλύτερα μπορεί και να εκμεταλλεύεται τη μουσική και τα τραγούδια για να κάνει την ταινία του ακόμη πιο εύπεπτη.
Στα ενδιάμεσα, εκτός από την εξαίρετη, όλο πάθος και δύναμη, ερμηνεία της Τζασμίνε Τρίνκα (που δίκαια κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» των περσινών Κανών), που είναι και το μεγάλο ατού της ταινίας, μας προσφέρει και μερικές ενδιάμεσες ανάπαυλες, όπως τις σκηνές με τη Χάνα Σιγκούλα, εξαίρετη στο ρόλο της με Αλτσχάιμερ μητέρας του Τσικάνο, που περιφέρεται απαγγέλλοντας αποσπάσματα από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και υπογράφοντας διάφορα αυτόγραφα σε φωτογραφίες που πετάει από το παράθυρο.
** ½ – Το μπαλκόνι: Μνήμες κατοχής
Ελλάδα, 2018. Ντοκιμαντέρ. Σκηνοθεσία-σενάριο: Χρύσανθος Κωνσταντινίδης. 105΄
Οι Λιγκιάδες, το χωριό των Ιωαννίνων, που οι ναζί έκαψαν στις 3 του Οκτώβρη του 1943 σε αντίποινα για τη δολοφονία ενός αξιωματικού των Ες-Ες, είναι στο επίκεντρο του ντοκιμαντέρ αυτού που γύρισε ο Χρύσανθος Κωνσταντινίδης. Με βάση την τριλογία «Μνήμες κατοχής» του Γερμανού ιστορικού Κριστόφ Σμινκ-Γκούσταβους, ο οποίος επισκέφτηκε για πρώτη φορά το χωριό του 1989, και ακολουθώντας τον ιστορικό σε πρόσφατη επίσκεψή του, εκεί, ο σκηνοθέτης καταγράφει με λεπτομέρεια, μέσα από επίκαιρα της εποχής, από αφηγήσεις των τελευταίων επιζώντων της σφαγής, των συγγενών τους και γενικά των κατοίκων του χωριού, την όλη ιστορία της σφαγής.
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που ταυτόχρονα φέρνει στην επικαιρότητα και το θέμα των μέχρι στιγμής εκκρεμών γερμανικών αποζημιώσεων για τις σφαγές και καταστροφές που έκαναν οι ναζί στη χώρα μας, στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.
* 1/2 – Μαργκερίτ Ντιράς: Η οδύνη
La Douleur. Γαλλία/Βέλγιο/Ελβετία, 2017. Σκηνοθεσία-σενάριο: Εμανουέλ Φινκιέλ. Ηθοποιοί: Μελανί Τιερί, Μπενουάλ Μαζιμέλ, Μπενζαμέν Μπιολέ. 127΄
Δράμα εποχής, βασισμένο στο μυθιστορηματικό ημερολόγιο που η Μαργκερίτ Ντιράς κρατούσε στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν η συγγραφέας του «Χιροσίμα, αγάπη μου» έψαχνε να βρει τα ίχνη του αντιστασιακού κομουνιστή άντρα της, που είχαν συλλάβει οι Γερμανοί, προς το τέλος του 1944.
Ο Εμανουέλ Φινκιέλ, σκηνοθέτης του «Je ne suis pas un salaud» και του βραβευμένου στις Κάνες (1999) «Voyages», ακολουθεί όσο μπορεί καλύτερα και πιστά, το κείμενο της Ντιράς, προσπαθώντας να καταγράψει, από τη μια, τη συνάντησή της με ένα πράκτορα της Γκεστάπο που αναλαμβάνει να τη βοηθήσει να βρει τον άντρα της, και από την άλλη την οδύνη που περνά η συγγραφέας στη βασανιστική αυτή πορεία της, που δεν καλύπτει μόνο την αναζήτηση του συζύγου αλλά και την όλη ατμόσφαιρα του Παρισιού στην οδυνηρή περίοδο Ολοκαυτώματος. Παρά την πολύ καλή ερμηνεία της Μελανί Τιερί, ο Φινκιέλ αδυνατεί να αποδώσει την αληθινή, ρεαλιστική ατμόσφαιρα του Παρισιού της εποχής, περιορίζοντας τη σκηνοθεσία του στο λόγο (πολύ κουραστικό πρέπει να πω) και μια το ίδιο επίμονη και κουραστική μουσική.
** Η ζουγκλοπαρέα
Les as de la jungle. Γαλλία, 2017. Σκηνοθεσία: Νταβίντ Αλό. Σενάριο: Νταβίντ Αλό, Ερίκ Τοστί. 97΄
Τη ζουγκλοπαρέα της γαλλικής αυτής ταινίας κινούμενων σχεδίων οργανώνει ένας πιτσιρικάς πιγκουίνος, ο Μορίς, που πιστεύει πως είναι τίγρης (μια και το μεγάλωσε μια τίγρης), για να μπορέσουν να σώσουν το δάσος από τον κακό κοάλα Ιγκόρ. Με βάση μια τηλεοπτική μίνι-σειρά, ο Νταβίντ Αλό θέλησε να φτιάξει μια ταινία για νεανικό κοινό, το αφελές όμως και γεμάτο κλισέ σενάριο και η όλη προσέγγιση καταφέρνουν να τραβήξουν μόνο το ενδιαφέρον των πολύ μικρών παιδιών που δεν περιμένουν και πολλά από μια ιστορία (που θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο συναρπαστική).
