Μεγάλη γιορτή για όσους μόχθησαν για να αναστηλωθεί ο Πύργος των Αιγόσθενων , ανάμεσά τους ο Μανώλης Κορρές και ο Κώστας Ζάμπας. Από το 1981, από το σεισμό στις Αλκυονίδες, είχε χαρακτηριστεί επείγουσα η αναστύλωση του νοτιοανατολικού Πύργου των Αιγόσθενων , στο Πόρτο Γερμενό.

Θυμάμαι τον Δημοσθένη Ζιρώ,  διευθυντή της Διεύθυνσης Αναστήλωσης να κάνει αυτοψία στο μνημείο μετά και  τον άλλο μεγάλο σεισμό της Αττικής το 1991 και να επισημαίνει την ανάγκη αναστήλωσης αυτού του μνημείου των κλασικών χρόνων, γιατί το φρούριο των Αιγόσθενων υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία της αρχαίας οχυρωματικής.   

Υστερα από πολλές προσπάθειες το έργο αυτό εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ με ορίζοντα ολοκλήρωσης το 2013. Χτες, ύστερα από 37 χρόνια, ο υφυπουργός Πολιτισμού εγκαινίασε τον αναστηλωμένο Πύργο χωρίς να αναφερθεί ονομαστικά σε όσους συνέβαλαν με τη μελέτη τους, την σταθερή επιδίωξή τους για τη σωτηρία   και την  ολοκλήρωση του έργου.

Από τον ΝΑ Πύργο του φρουρίου των Αιγόσθενων είχε καταρρεύσει το άνω τμήμα. Είχε όμως σωθεί επιτόπου  το μεγαλύτερο ποσοστό των δόμων του ( 75% ). Οι λίθοι αυτοί χρησιμοποιήθηκαν για την αναστήλωση. Οι συμπληρώσεις έγιναν από νέο υλικό, όπως ακριβώς προέβλεπε η εγκεκριμένη από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο μελέτη.

Οι μελετητές έπρεπε να αντιμετωπίσουν ένα πολύ δύσκολο τεχνικά έργο, λόγω των αλλοιώσεων, καταρρεύσεων και παραμορφώσεων που είχε υποστεί το μνημείο. Για να στερεωθούν τα επισφαλή τμήματα, έπρεπε να αποσυναρμολογηθούν οι κάτω δόμοι και να συμπληρωθούν από υλικό παρμένο από το τοπικό λατομείο. Ο Πύργος που είναι τριώροφος και έχει ύψος 18 μ. στεγάστηκε με δίρριχτη στέγη, όπως ακριβώς ήταν στην αρχαιότητα.  Την επίβλεψη του έργου είχε ως τεχνικός σύμβουλος ο πολιτικός μηχανικός Κώστας Ζάμπας.

Τα Αιγόσθενα, μια αρχαία πόλη-φρούριο των  Μεγαρέων, κτίσθηκε τον 4ο αι. π.Χ. για να αντιμετωπίσει τους Θηβαίους όταν οι Μεγαρείς συμμάχησαν με τους Αθηναίους. Κτίστηκαν στους πρόποδες του Κιθαιρώνα σε μια σημαντική στρατηγική θέση με μεγάλη  ορατότητα στον Κορινθιακό Κόλπου.  Το σημαντικό είναι ότι το αρχαίο υλικό δεν λιθολογήθηκε στους αιώνες που πέρασαν μέχρι σήμερα.