Το λες και μήνυμα διαχρονικό. Που δικαιολογεί από μόνο του τον χαρακτηρισμό ΜΕΓΑΛΟΣ. Αν μη τι άλλο δείχνει πόσο είχε συναίσθηση της ευθύνης να οδηγείς την αγέλη “λαός” περνώντας τις κακοτοπιές με όσο το δυνατό λιγότερες αρνητικές συνέπειες.
Είχε εξ αρχής άραγε αυτή τη σπάνια συναίσθηση; Προφανώς όχι. Όμως μεγάλος γίνεσαι μόνο αν έχεις το χάρισμα να μαθαίνεις από τις επιτυχίες και αποτυχίες σου.
Η φετινή επέτειος της επιστροφής του από την αυτοεξορία συνέπεσε με μια ακόμα ιουλιανή τραγωδία. Αποτέλεσμα εγγενούς αδυναμίας που έχει η αγέλη ‘‘λαός’’ να μη μαθαίνει ποτέ κι αυτή η συμφορά.
Ότι τυχαίνει δε να επικάθεται στην ακόμα μεγαλύτερη, που είναι η πιο ελεεινή διακυβέρνηση (;;;) που γνώρισε μεταπολεμικά ο τόπος-με εξαίρεση ίσως εκείνη του ηλίθιου δικτάτορα Ιωαννίδη, επιβεβαιώνει και επαυξάνει το εγγενές της αμάθειας.
Διότι και η ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συμφορά αποτέλεσμα της τύφλας, που στέλνει την αγελαία μάζα σε ελεεινά πολιτικά μορφώματα, είναι.
-Επ ευκαιρία της πρόσφατης (24 Ιουλίου) επετείου, αποκατάστασης της δημοκρατίας η αναφορά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Όστις, όπως όλοι οι μεγάλοι, μισήθηκε κι αυτός πολύ.
Ποιοι τον μίσησαν, γιατί, με ποια προσόντα και ποιάς εποχής κριτήρια, ας μην το ψάχνουμε. Άκρη δεν έχει της αγέλης το σπήλαιο, ούτε μίτο Αριάδνης να πιαστεί ο πάσα ένας για να ξεστραβωθεί.
Κλείνω, ως εκ τούτου-και μόνο για επιρρεπείς, με το ερώτημα: Πόσοι μπορούν να πουν «στέγνωσα την ψυχή μου για…»: να διδάξω. να διοικήσω, να καταλάβω…, να μάθω τελικά, μήπως και καταφέρω να μεγαλώσω πραγματικά, ώστε να αισθάνομαι ότι βοήθησα την αγέλη όσο μπορούσα;
