Των Peter Finn και Robert Ledger*

Ελάχιστα βιβλία για την αμερικανική πολιτική έχουν κυριαρχήσει στα μέσα ενημέρωσης όπως το Πυρ και Μανία, το αποκαλυπτικό βιβλίο του Μάικλ Γουλφ για τον Ντόναλντ Τραμπ, την προεκλογική του εκστρατεία και τον πρώτο χρόνο του στο Λευκό Οίκο.

Στο ίδιο το βιβλίο, καθώς και στην απάντηση του Τραμπ («Ο Μάικλ Γουλφ είναι ένας αποτυχημένος που έβγαλε από το μυαλό του ιστορίες για να πουλήσει αυτό το πραγματικά βαρετό και αναληθές βιβλίο» -Twitter), οι ιστορικοί έχουν πλέον μια απροσδόκητη πληθώρα υλικού για να ασχοληθούν τα χρόνια που έρχονται.

Με τον ίδιο τον Τραμπ να παίρνει θέση τόσο έντονα, είναι εύκολο να χάσει κανείς το ουσιώδες μέσα στη βαβούρα. Χωρίς να επιθυμούμε να προσδώσουμε πολλή αξιοπιστία σε κάθε πιθανή στρατηγική της κυβέρνησης Τραμπ, έχει νόημα να αναλογιστούμε το τι μπορούν ή δεν μπορούν να μάθουν από τις υπάρχουσες θεωρίες για την αμερικανική προεδρία οι μελετητές του θεσμού, όταν εξετάζεται ο νυν κάτοχος της εξουσίας βάσει αυτών των θεωριών -αν μη τι άλλο, ως βοήθεια στο να σταθμίσουν το πώς οι ενέργειες της κυβέρνησης μπορεί να επηρεάσουν τις πιθανότητες του Τραμπ να επανεκλεγεί.

Για πολλούς, το θεμελιώδες κείμενο που αποπειράται να διατυπώσει μια θεωρία επάνω στον αμερικανικό εκτελεστικό βραχίονα είναι το βιβλίο του Ρίτσαρντ Νόισταντ με τίτλο «Presidential Power and the Modern President», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1960. Ο Νόισταντ επιχειρηματολόγησε πως, χάρη στη δομή της αμερικανικής κυβέρνησης, η ισχύς των προέδρων μετριέται κυρίως από την ικανότητά τους «πείσουν» τους άλλους. Σύμφωνα με τον σχολιαστή της δεκαετίας του 1950, Ρόμπερτ Ντόνοβαν, αυτό το χαρακτηριστικό του εν λόγω αξιώματος εξόργιζε τον 34ο πρόεδρο, το βετεράνο στρατηγό Ντουάϊτ Άιζενχαουερ: «Αντιμέτωπος με διαρκή ασυμφωνία και διχογνωμία, ο πρόεδρος μερικές φορές απλά εκρήγνυτο αγανακτισμένος».

Δεδομένου ότι η κυβέρνηση Τραμπ δεν έχει καταφέρει να σημειώσει καμία σημαντική νομοθετική νίκη παρότι έχει την πλειοψηφία και στα δύο σώματα του Κογκρέσου -πέραν ενός εξαιρετικά επίμαχου και οπισθοδρομικού φορολογικού σχεδίου-, το έργο του Νόισταντ δείχνει επίκαιρο όσο ποτέ. Και αν οι Ρεπουμπλικάνοι χάσουν τον έλεγχο του ενός ή και των δύο σωμάτων του Κογκρέσου στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου, ο Τραμπ θα χρειαστεί περισσότερο από ποτέ να βελτιώσει την ικανότητά του να πείθει εκείνους με τους οποίους διαφωνεί, αντί απλά να τους γρονθοκοπά.

Η ηγεμονία του τρελού

Παρότι οι λεκτικές επιθέσεις στα κοινωνικά δίκτυα είναι ο τρόπος με τον οποίο προτιμά ο Τραμπ να επικοινωνεί με τον αμερικανικό λαό, αυτό δεν τον καθιστά μοναδικό: ο Θίοντορ Ρούσβελτ, για παράδειγμα, δεν κρατούσε κρυφή την άποψή του πως η προεδρία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως βήμα για δημόσια έκφραση. Ωστόσο οι ιστορικοί συχνά θεωρούν τον Ρούσβελτ έναν πρόεδρο που πάσχισε να εκφράσει με σαφήνεια μια ηθική ατζέντα, χρησιμοποιώντας αυτά που ο Νόισταντ ονομάζει «status και εξουσία, εγγενή στο ρόλο του». Κρίνοντας από το Πυρ και Μανία και άλλες καταγραφές, δεν είναι σαφές το αν ο Τραμπ είναι ικανός να το κάνει αυτό -ούτε καν αν έχει κάποιο όραμα πέραν του αόριστου συνθήματος «Πρώτα η Αμερική».

Δεκατρία χρόνια αφότου εκδόθηκε το βιβλίο του Νόισταντ, ο Άρθουρ Σλέσινγκερ προσέφερε μια θεωρία που εξακολουθεί να είναι η πιο δημοφιλής από όλες όσες αφορούν στον αμερικανικό εκτελεστικό βραχίονα: το «The Imperial Presidency». Επηρεασμένος από το διπλό εφιάλτη του Watergate και του Βιετνάμ, ο Σλέσινγκερ σκιαγράφησε τη δυστοπική εικόνα μιας προεδρίας διεφθαρμένης από πολεμοχαρείς δυνάμεις, που δίνεται σε προέδρους από το αμερικανικό Σύνταγμα -και υπογράμμισε το πόσο πολύ η συνετή (ή όχι) χρήση της «Αυτοκρατορικής Προεδρίας» (Imperial Presidency) εξαρτάται από το χαρακτήρα του εν ενεργεία.

Ο Ρίτσαρντ Νίξον, για παράδειγμα, επεδίωξε να εξαναγκάσει τους εξωτερικούς του εχθρούς σε παραχωρήσεις, επικαλούμενος τη λεγόμενη Θεωρία του Τρελού -τακτική ώστε να πείσει τους αντιπάλους του πως ήταν τόσο απρόβλεπτος και επιθετικά αντικομμουνιστής, που η αμερικανική ισχύς υπό την εξουσία του ήταν μια δύναμη που θα έπρεπε να την σέβονται όσο και να τη φοβούνται. Ίσως αυτό ήταν το σκεπτικό που κρυβόταν πίσω από το διαβόητο «το δικό μου κουμπί είναι μεγαλύτερο» που ανήρτησε ο Τραμπ στο Twitter ως απάντηση στον Κιμ Γιονγκ Ουν στις 2 Ιανουαρίου του 2017.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν επεδίωξε μια όχι και πολύ διαφορετική στρατηγική. Στα τέλη της δεκαετίας, η Κόραλ Μπελ περιέγραψε «το Παράδοξο του Ρέιγκαν» («The Reagan Paradox»): ένα στιλ που αναμείγνυε επιθετική, ιδεολογική ρητορική, σχεδιασμένη για να εκφοβίσει τη Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνιστικό κόσμο, με μια πιο πρακτική, συμφιλιωτική «λειτουργική πολιτική».

Αλλά και πάλι, όλη η δουλειά που έχει γίνει για να κατανοηθούν προηγούμενες προεδρίες, φαίνεται ελάχιστα χρήσιμη σήμερα. Από τα όσα γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή για την κυβέρνηση Τραμπ, είναι δύσκολο να φανταστούμε αυτό τον πρόεδρο ή εκείνους που τον περιβάλλουν, να έχουν επαρκή αυτοστοχασμό ώστε να δομήσουν ένα σκεπτικό -όσο απερίσκεπτο ή επικίνδυνο κι αν είναι- που να μπορεί να συγκριθεί με του Νίξον ή του Ρέιγκαν.

Αχταρμάς

Για πολλούς υποστηρικτές του Τραμπ και όσους έχουν απομείνει από το Κίνημα του Τσαγιού, καλύτερο σημείο αναφοράς είναι το έργο του 2016 του Κάλβιν ΜακΚένζι, «The Imperiled Presidency». Όπως πιστεύει ο ΜακΚένζι, ο ρόλος του προέδρου τίθεται από την ίδια τη φύση του «σε κίνδυνο», διότι είναι πολύ αδύναμος και περιορισμένος από τη γραφειοκρατία, ώστε να ασκήσει την επιρροή που αρμόζει σε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση που είναι υπερβολικά μεγάλη και εκτός ελέγχου.

Αυτό αποδέχεται τη γνωστή άποψη πως η Ουάσινγκτον είναι ένας «βάλτος» που έχει κατακλυστεί από λομπίστες που προσπαθούν να αποσπάσουν χρήματα και ειδική μεταχείριση από ένα διεφθαρμένο σύστημα. Πολλοί υποστηρικτές του Τραμπ επιχειρηματολογούν πως αυτό είναι το σημείο όπου «ο πρόεδρός τους» μπορεί να προσφέρει μια φρέσκια προσέγγιση, ως πολιτικό αουτσάιντερ φαινομενικά συνηθισμένο να «αναλαμβάνει δράση».

Ίσως ο Τραμπ καταφέρει να κρατήσει τους υποστηρικτές του από το «βήμα» της προεδρίας, ως πειστικός αρχηγός τύπου Ρούσβελτ που δραστηριοποιείται μέσω Twitter. Θα μπορούσε επίσης να συνεχίσει να προβάλλει τη ρητορική του στο εξωτερικό με τρόπους που θυμίζουν Νίξον ή Ρέιγκαν. Αλλά ιδιαίτερα μετά το Πυρ και Μανία, δείχνει πιο πιθανό οι μελλοντικοί ιστορικοί να χρειαστούν μια εντελώς νέα κατηγορία για να βγάλουν άκρη με τον Τραμπ.

Όπως σημείωσε ο Jack Shafer του Politico, το Πυρ και Μανία ενίσχυσε τη φήμη του Τραμπ ως «ρηχού, ναρκισσιστικού, αργόστροφου, αγράμματου, παρορμητικού, οξύθυμου και παραπαίοντος καραγκιόζη, που κομπάζει και τρεκλίζει από κρίση σε κρίση». Από όλους τους 44 προκατόχους του Τραμπ, κανείς δεν πλησιάζει σε αυτή την περιγραφή.

Παρ’ όλ’ αυτά, η κατακραυγή ενάντια στο βιβλίο του Γουλφ επιπλέον θα ισχυροποιήσει την πιο χαρακτηριστική άποψη πολλών υποστηρικτών του Τραμπ: ότι η «ελίτ» είναι εχθρική τόσο απέναντι στον αντάρτη πρόεδρο, όσο και σε εκείνους που τον ψήφισαν. Ίσως αυτό αυξάνει ακόμα περισσότερο την πιθανότητα να τον ψηφίσουν το 2020 -προσφέροντας μπερδεμένο υλικό ετών για να προσπαθήσουν να βγάλουν νόημα οι μελλοντικοί στοχαστές.

*Ο Peter Finn είναι λέκτορας Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Κίνγκστον και ο Pobert Ledger είναι επισκέπτης καθηγητής στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Schiller. Συμβάλλουν με το έργο τους στο The Conversation, ένα δίκτυο συνεργασίας μεταξύ συντακτών-δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών. Σκοπός του δικτύου είναι να παρέχει εμπεριστατωμένη ανάλυση της ειδησεογραφίας και άρθρα, τα οποία είναι ελεύθερα για ανάγνωση και αναδημοσίευση.

Επιμέλεια: Έρη Σφαέλου

(Πάρτε το tweet από εδώ)

https://theconversation.com/fire-and-fury-aside-what-can-you-read-to-understand-trump-89807?utm_medium=email&utm_campaign=Latest%20from%20The%20Conversation%20for%20January%209%202018%20-%2091837791&utm_content=Latest%20from%20The%20Conversation%20for%20January%209%202018%20-%2091837791+CID_29675086d8c923ae67266ad213b279eb&utm_source=campaign_monitor_uk&utm_term=Fire%20and%20Fury%20aside%20what%20can%20you%20read%20to%20understand%20Trump

The post Τι να διαβάσεις για να καταλάβεις τον Τραμπ (εκτός του «Πυρ και Μανία») appeared first on Enetpress.

Η ομάδα είναι εκτός, αλλά οι κινεζικές εταιρίες έχουν κάνει… κατάληψη στις θέσεις που αφήνουν χορηγοί της Δύσης. Δυτικές επιχειρήσεις διστάζουν να κλείσουν ντιλς με τη FIFA μετά το σκάνδαλο διαφθοράς, ωστόσο η Κίνα δεν ανησυχεί και πολύ για την εικόνα που παρουσιάζει το σώμα.

Η Κίνα δεν θα στείλει ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο που φιλοξενεί η Ρωσία το 2018, προς απογοήτευση των φιλάθλων. Ωστόσο οι εταιρίες της χώρας δεν πρόκειται να χάσουν την πιο δημοφιλή αθλητική διοργάνωση του κόσμου.

Η δεύτερη μεγαλύτερη γαλακτοβιομηχανία της Κίνας, η China Mengniu Dairy, είναι ο πιο πρόσφατος χορηγός του Μουντιάλ της επόμενης χρονιάς που ανακοινώθηκε εχθές από τη FIFA. Η εταιρία με έδρα στην Εσωτερική Μογγολία θα είναι ο επίσημος προμηθευτής πόσιμου γιαουρτιού και προσυσκευασμένου παγωτού, στη διοργάνωση του Ιουνίου. Στο πλαίσιο του ντιλ, η Mengniu έχει επίσης εξασφαλίσει το δικαίωμα μετάδοσης διαφημιστικού επτά λεπτών στη διάρκεια καθενός από τους 64 αγώνες του Κυπέλλου στη Ρωσία.

Ως εκ τούτου, η Mengniu έγινε ο τέταρτος Κινέζος σπόνσορας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, τη στιγμή που διεθνή brands διστάζουν να ξοδέψουν χρήμα στη διοργάνωση στον απόηχο του σκανδάλου διαφθοράς που ταλαιπωρεί τη FIFA ήδη από το 2015. Άλλοι Κινέζοι χορηγοί δεύτερης κατηγορίας είναι η κατασκευάστρια ηλεκτρονικών Hisense και η μάρκα smartphones Vivo, ενώ η FIFA υπέγραψε πέρυσι συμφωνία με τον όμιλο Wanda που δραστηριοποιείται στους τομείς των ακινήτων και της ψυχαγωγίας, ως κορυφαίο σπόνσορα για τα τέσσερα επόμενα Κύπελλα μέχρι το 2030.

Αντιθέτως, προηγούμενα Μουντιάλ είχαν χορηγίες μόνο από μία κινεζική εταιρία, την κατασκευάστρια ηλιακών πάνελ Yinli, η οποία είχε ντιλ δεύτερης κατηγορίας στις διοργανώσεις του 2010 και του 2014.

Η FIFA προσφέρει τρεις κατηγορίες χορηγιών για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αν και το σώμα έχει «κλειδώσει» τις επτά από τις οκτώ κορυφαίες συνεργασίες που προβλέπονται για το 2018, πολλά από τα ντιλ χαμηλότερων κατηγοριών δεν έχουν ακόμη κλείσει, αν και μένουν μόλις έξι μήνες μέχρι την έναρξη στη Μόσχα.

Το 2015, τρία δυτικά brands -οι Castrol, Continental και Johnson & Johnson- αποφάσισαν να μην ανανεώσουν συμφωνίες δεύτερης κατηγορίας για το Κύπελλο του 2018, εν μέσω κατηγοριών για διαφθορά ανώτατων αξιωματούχων του σώματος. Το σκάνδαλο αργότερα οδήγησε στην παραίτηση του Σεπ Μπλάτερ από το ρόλο του προέδρου, τον οποίο κατείχε για 17 χρόνια.

Οι κινεζικές εταιρίες, ωστόσο, δεν φαίνεται να ενοχλούνται από την «τσαλακωμένη» εικόνα της FIFA. Ο κολοσσός στο ηλεκτρονικό εμπόριο, Alibaba, προσέφερε στο σώμα την πρώτη της συμφωνία για χορηγία αφότου ξέσπασε το σκάνδαλο και εθνικές αρχές άνοιξαν έρευνες επί του θέματος. Η εταιρία έχει πλέον οκταετή συνεργασία με το ετήσιο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων μέχρι το 2020.

Τα πιο πρόσφατα ντιλ μεταξύ κινεζικών εταιριών και FIFA αντανακλούν την όλο και μεγαλύτερη σημασία που έχει το ποδόσφαιρο για την Κίνα υπό τον Ξι Ζινπίνγκ, μεγάλο λάτρη του αθλήματος. Τα τελευταία χρόνια, Κινέζοι επενδυτές έχουν εξαγοράσει ευρωπαϊκές ομάδες παγκοσμίου φήμης, όπως την ιταλική Μίλαν, και έχουν προσελκύσει μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου με αστρονομικές αμοιβές -στο βαθμό που εκφράζονται ανησυχίες για στρέβλωση της αγοράς.

Η… καταπονημένη εθνική ομάδα της Κίνας δεν θα εμφανιστεί στο Μουντιάλ του 2018, αν και προπονητής της είναι ο θρυλικός Μαρτσέλο Λίπι που οδήγησε την Ιταλία στη νίκη κατά τη διοργάνωση του 2006. Η ασιατική χώρα ελπίζει, πλέον, πως η ομάδα της θα μπορέσει να αγωνιστεί το 2026, όταν η FIFA θα αυξήσει τον αριθμό των ομάδων από 32 σε 48.

Ή από την άλλη, η Κίνα θα μπορούσε να φιλοξενήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, κάτι που θα έκανε ευτυχισμένους από τον Ξι μέχρι τα επιχειρηματικά στελέχη και τους fans.

The post Η Κίνα μπαίνει στο Μουντιάλ του 2018… από το παράθυρο appeared first on Enetpress.

Του Moritz Pieper*

Από τη ρωσική αεροπορική βάση Χμέιμιμ στη Συρία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε κατά την επίσκεψή του μέσα στο Δεκέμβριο πως η Ρωσία θα αποσύρει το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών της από τη Συρία μετά την «επιτυχή παρέμβαση» στις ένοπλες συρράξεις στη χώρα.

Πρόκειται για τη δεύτερη ανακοίνωση αποχώρησης από τον Πούτιν μέσα σε δύο χρόνια. Και όπως συνέβη και την πρώτη φορά, το Μάρτιο του 2016, αυτή εδώ είναι εξίσου απίθανο να οδηγήσει σε πραγματική απόσυρση των στρατιωτικών δυνάμεων.

Την πρώτη απροσδόκητη ανακοίνωση, η οποία μόνο αποχώρηση δεν ήταν, ακολούθησε μια αναδιοργάνωση των αεροπορικών δυνάμεων της Ρωσίας. Αποτέλεσμα της διαδικασίας ήταν λιγότερες δυνάμεις στην Λαττάκεια και η αντικατάσταση ενός μέρους του στόλου με μαχητικά ελικόπτερα. Αλλά η ανακοίνωση του 2016 ήταν διπλωματικός ελιγμός.

Πρώτον, αποτέλεσε δημόσια προειδοποίηση στον Άσαντ πως η Ρωσία δεν επρόκειτο να ανακαταλάβει ολόκληρη τη Συρία για λογαριασμό του -ένα «τσίγκλισμα» πως η Μόσχα είχε εισέλθει στον πόλεμο για να βοηθήσει τα στρατεύματα του Άσαντ να ξαναβρούν το ρυθμό τους στην επίθεση και να ανακαταλάβουν εδάφη τα ίδια.

Όσον αφορά στο εγχώριο κοινό του Πούτιν, η επίμαχη «αποχώρηση» επαναπροσδιόρισε τη στρατιωτική παρέμβαση της Ρωσίας ως νίκη. Αλλά ταυτόχρονα υπενθύμισε και στον Άσαντ πόσο πολύ εξαρτάται από τη βοήθεια του Κρεμλίνου -μια εξάρτηση που καλά κρατεί μέχρι σήμερα, εγγυώμενη ουσιαστικά πως η Ρωσία έχει θέση στο τραπέζι οποιασδήποτε διεθνούς διαπραγμάτευσης επάνω στο μέλλον της Συρίας.

Δεν αποτελεί έκπληξη, επομένως, το γεγονός ότι σε μυστική επίσκεψη στο Σότσι τον Νοέμβριο του 2017, ο Άσαντ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του «εκ μέρους του συριακού λαού σε εσάς, κ. πρόεδρε, για την κοινή μας επιτυχία στην υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της Συρίας» και «στους θεσμούς του ρωσικού κράτους που προσέφεραν βοήθεια, ιδιαιτέρως στο ρωσικό Υπουργείο Άμυνας που μας στήριξε σε όλη τη διάρκεια αυτής της επιχείρησης».

Χωρίς την από αέρος ρωσική υποστήριξη, οι δυνάμεις του Άσαντ δεν θα είχαν καταφέρει να διασφαλίσουν την «ανακατάληψη» του Χαλεπίου το Δεκέμβριο του 2016 ή να δηλώσουν νίκη επί του Ισλαμικού Κράτους στις αρχές του Νοέμβρη του 2017. Ο Άσαντ ξέρει ότι χρωστά την επιβίωσή του στο Κρεμλίνο.

Ο Πούτιν «παίρνει κεφάλι»

Το διπλωματικό βάρος της Ρωσίας επίσης έκανε τη διαφορά σε καθοριστικό βαθμό. Ενόσω καθυστερούσαν οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις της Διεθνούς Ομάδας Στήριξης της Συρίας που συντόνιζαν τα Ηνωμένα Έθνη, η Ρωσία οργάνωσε συνομιλίες για τη διαπραγμάτευση κατάπαυσης πυρός στη Συρία, μαζί με το Ιράν και την Τουρκία. Οι τριμερείς συζητήσεις πραγματοποιήθηκαν στη Μόσχα το Δεκέμβριο του 2016, ανοίγοντας το δρόμο για διαπραγματεύσεις στην Αστάνα του Καζακστάν στις αρχές του 2017, καθώς και για τη δημιουργία «ζωνών αποκλιμάκωσης» το περασμένο καλοκαίρι.

Μέσω του τι συνέβη στην Αστάνα  η Τουρκία, το Ιράν και η Ρωσία έσπρωξαν αποτελεσματικά στο περιθώριο τις ειρηνευτικές συνομιλίες της Γενεύης επάνω στο μέλλον της Συρίας και, κατά τον ίδιο τρόπο, περιθωριοποίησαν και τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης. Πρωτοβουλίες των δυτικών για το μέλλον της Συρίας απουσιάζουν εμφανώς. Μια κοινή ανακοίνωση των Τραμπ και Πούτιν για τη Συρία στις 11 Νοεμβρίου του 2017, απλά δηλώνει για μία ακόμη φορά το αναμενόμενο: ότι δεν μπορεί να υπάρξει στρατιωτική λύση στις συριακές συγκρούσεις.

Η ομάδα της Αστάνα  συναντήθηκε ξανά στο Σότσι τον Νοέμβριο, προκειμένου να συζητήσει επάνω σε πολιτική διευθέτηση για τη Συρία μετά το τέλος των συγκρούσεων. Επίσης, στο Σότσι ήταν που ο Πούτιν ανακοίνωσε πως οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στη Συρία πλησιάζουν στο τέλος τους. Η Ρωσία παραμένει ανεπίσημος ηγέτης αυτού του τριμερούς μορφώματος -και η δεύτερη ανακοίνωση του Πούτιν για αποχώρηση, όπως και η πρώτη το Μάρτιο του 2016, συνιστά ένδειξη πολιτικού πλεονεκτήματος στο σχεδιασμό του σεναρίου για μετά το τέλος των συρράξεων της Συρίας.

Την ίδια στιγμή, η διαταγή για αποχώρηση συνδέεται και με προτεραιότητες που αφορούν το εσωτερικό της Ρωσίας.

Προεκλογικό… σόου

Με τον Πούτιν να επιβεβαιώνει πρόσφατα ότι θα θέσει εκ νέου υποψηφιότητα το Μάρτιο του 2018, το Κρεμλίνο στέλνει κατευναστικά δημόσια σημάδια για να δώσει την εντύπωση πως η εκστρατεία στη Συρία συνιστά προσωρινή και «χειρουργική» επιχείρηση, που λαμβάνει τέλος με ομαλό τρόπο. Ωστόσο, βάσει άλλων πληροφοριών που αποκαλύπτονται, αυτό πράγματι δεν είναι παρά μια εντύπωση.

Πρόσφατο ρεπορτάζ του Associated Press ανέδειξε ότι Ρώσοι μισθοφόροι πολεμούν μαζί με τον στρατό που λογοδοτεί στο Υπουργείο Άμυνας. Η χρήση ιδιωτών σε συγκρούσεις έχει σταθεί συνηθισμένη πρακτική της αμερικανικής κυβέρνησης, τόσο στο Ιράκ όσο και στο Αφγανιστάν. Όμως ταυτόχρονα θυμίζει τους Ρώσους «εθελοντές» στρατιώτες που υποτίθεται πως ήταν «σε διακοπές» και μάχονταν πλάι – πλάι με τους φιλορώσους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία.

Αυτές οι μέθοδοι βοηθούν να διατηρείται ο «επίσημος» αριθμός των νεκρών χαμηλά, τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Συρία, χαλαρώνοντας την πίεση από τη ρωσική κοινή γνώμη και παράλληλα διασφαλίζοντας πως η παρουσία της Ρωσίας στη Συρία θα συνεχιστεί και μετά την αποχώρηση του στρατού της.

Η διασφάλιση πεδίων πετρελαίου και αερίου που ανακαταλήφθηκαν από τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους ενδέχεται να είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος τους. Και επιπρόσθετα, ο Πούτιν δήλωσε πως η Μόσχα θα συνεχίσει τη λειτουργία της αεροπορικής βάσης Χμέιμιμ, καθώς και της ναυτικής της βάσης στην Ταρτούς, καθιστώντας σχετικά εύκολη την επαναδραστηριοποίηση του ρωσικού αεροπορικού στόλου ανάλογα με τις στρατιωτικές και τις πολιτικές συνθήκες.

Επομένως εκ πρώτης όψεως, το Κρεμλίνο στέλνει μήνυμα υπολογισμένης υποχώρησης δηλώνοντας πως «η αποστολή εξετελέσθη», καθώς ο Πούτιν έχει διατάξει την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από τη Συρία. Αλλά η θέση της Ρωσίας στη χώρα μετά το τέλος των συγκρούσεων υποστηρίζεται πολιτικά και στρατιωτικά περισσότερο από ποτέ.

Όποιο κι αν είναι το μέλλον της Συρίας, η Ρωσία έχει πάει για να μείνει.

*Ο Moritz Pieper είναι λέκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Σάλφορντ. Συμβάλλει με το έργο του στο The Conversation, ένα δίκτυο συνεργασίας μεταξύ συντακτών-δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών. Σκοπός του δικτύου είναι να παρέχει εμπεριστατωμένη ανάλυση της ειδησεογραφίας και άρθρα, τα οποία είναι ελεύθερα για ανάγνωση και αναδημοσίευση.

Επιμέλεια: Έρη Σφαέλου

The post Η Ρωσία αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Συρία… για να μείνει appeared first on Enetpress.

Το σύμπαν του Star Wars μας έχει μάθει στις πολιτικές αλληγορίες. Πολλοί θεατές έχουν επισημάνει τους παραλληλισμούς μεταξύ της Αυτοκρατορίας και των ναζί, για να δώσω το πιο γνωστό παράδειγμα, με τη θαρραλέα Επαναστατική Συμμαχία να παίρνει το ρόλο της αμερικανοβρετανικής αντίστασης που δεν εγκατέλειψε ποτέ την ελπίδα της όταν ήρθε αντιμέτωπη με το αδίστακτο κακό.

Τώρα που είδαμε τους Τελευταίους Jedi, και πάλι εντοπίσαμε πολιτικούς παραλληλισμούς σε αφθονία. Αυτή τη φορά, ωστόσο, δεν αναφέρονται στο παρελθόν αλλά στο παρόν, καθιστώντας την ταινία υποψήφια για το ρόλο του πιο ξεκάθαρα πολιτικού Star Wars μέχρι στιγμής.

Όλα ξεκινούν με την πρώτη πρόταση του εμβληματικού ανοίγματος της σειράς, που μας λέει ότι «το Πρώτο Τάγμα κυριαρχεί». Καθώς εκτυλίσσεται η ταινία, αυτή η κυβερνώσα κλίκα μοιάζει όλο και περισσότερο με την κυβέρνηση Τραμπ.

Του Πρώτου Τάγματος ηγείται ο Snoke, ένα άτομο τόσο εύκολο να το χλευάσεις όσο και τον Τραμπ, με τη γερασμένη, γκροτέσκ εμφάνισή του. Έχουμε τον στρατηγό Hux, το στυλάτο «αποδεκτό» πρόσωπο του Τάγματος -κάτι σαν μερικούς νεαρούς ιδεολόγους της άκρας δεξιάς. Και οι ηγέτες του Τάγματος είναι και λευκοί και άνδρες -η άλλη βασική φιγούρα είναι ο Kylo Ren που, όπως και ο Snoke, χρησιμοποιεί τη Σκοτεινή Πλευρά της Δύναμης.

Από τη στιγμή που ανέβηκε στην εξουσία, το Πρώτο Τάγμα έχει υπονομεύσει επιθετικά τις ιδεολογίες της πρώην Καινούριας Δημοκρατίας, πράγμα που θυμίζει την ακύρωση νομοθεσίας της εποχής του Ομπάμα από τον Τραμπ, σε τομείς όπως η υγεία και η κοινωνική πρόνοια.

Σπέρνοντας το φόβο στους πολίτες και «ξηλώνοντας» φιλελεύθερους θεσμούς, οι ηγέτες του Τάγματος μοιάζουν ταυτόχρονα με τυπικούς επιχειρηματίες και πολιτικούς. Εκεί που, στο Η Δύναμη Ξυπνάει, ο Kylo έτρεφε τη φαντασίωση να γίνει ο επόμενος Darth Vader, εδώ ο Snoke σχολιάζει σαρκαστικά ότι εκείνος θα πρέπει να βγάλει αυτή τη «γελοία» μάσκα. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον Luke Skywalker σε μονομαχία, ο Kylo βγάζει και το μανδύα του. Ντυμένος με γκρι κοστούμι, μοιάζει λιγότερο με τον Darth Vader και περισσότερο με τον Ντόναλντ Τραμπ.

Στο μεταξύ ο άσπονδος εχθρός του Πρώτου Τάγματος, η Leia Organa, υποκαθιστά την Χίλαρι Κλίντον -άλλη μια γυναίκα με ελάχιστη στήριξη στην πολιτική της ατζέντα, με έναν αέρα «ξεγραμμένης» φιγούρας, της οποίας οι πιστοί υποστηρικτές παρουσιάζουν πολύ μεγαλύτερη εθνοτική πολυμορφία σε σχέση με τους αντιπάλους τους. Αυτή η τελευταία διαφορά αναδεικνύεται όταν η λευκή Captain Phasma επιχειρεί να σκοτώσει τους Finn και Rose, δύο έγχρωμους μαχητές της Αντίστασης, αποκαλώντας τους αποβράσματα. Δεν πρόκειται για απροκάλυπτο ρατσισμό, αλλά θυμίζει μια αμερικανική κυβέρνηση που έχει υποστηρίξει ρατσιστικές πολιτικές.

Διαλυμένα συστήματα

Αν και κάποτε υπήρχε ανανεωμένη ελπίδα, το Οι Τελευταίοι Jedi είναι πιο κυνικό σε ό,τι αφορά στο μέλλον και στους πόρους που είναι διαθέσιμοι για να έρθει η αλλαγή. Ο Luke Skywalker αντιπροσωπεύει μια οργάνωση που δεν μπορεί πλέον να κάνει με αξιόπιστο τρόπο το σωστό.

Στο τέλος του Η Δύναμη Ξυπνάει, είδαμε την Rey να δίνει στον Luke το παλιό του φωτόσπαθο με μια αίσθηση θλίψης και την αντίστοιχη μουσική να «ντύνει» τη σκηνή. Όταν η σκηνή αυτή ολοκληρώνεται στην καινούρια ταινία, ο Luke πετάει το φωτόσπαθο με τραχύτητα. Μπορεί να είναι πρόθυμος να αρχειοθετήσει τα αρχαία κείμενα των Jedi, αλλά διστάζει να βοηθήσει την Αντίσταση να πολεμήσει το Πρώτο Τάγμα.

Αν και ζωντανός θρύλος, έχει αποτύχει, όπως παραδέχεται ο ίδιος, να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών των καταπιεσμένων λαών του γαλαξία. Μοιάζει λιγάκι με τα παραπαίοντα συστήματα κοινωνικής δικαιοσύνης που συχνά είναι ανίκανα να προστατεύσουν τα δικαιώματα των πολιτών στην Αμερική -πάρτε για παράδειγμα την πρόσφατη αποτυχία του ανώτατου δικαστηρίου να αποτρέψει τον ταξιδιωτικό αποκλεισμό που θέσπισε ο Τραμπ. Όταν ο Luke αποκαλεί τους Jedi υποκριτές επειδή δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την άνοδο των εχθρών τους, αυτό θα μπορούσε να συνιστά σχόλιο που αναφέρεται στην εποχή μας.

Επιπλέον, η Rey μαθαίνει πως ο Luke της έχει πει ψέματα για την εκπαίδευση του Kylo, κάτι που εντάσσεται σε ένα μοτίβο σύγχυσης που επαναλαμβάνεται σε όλη την ταινία, αφού δεν ξέρει ποιον να εμπιστευτεί και ποιον όχι. Δείτε, για παράδειγμα, την καινούρια χρήση της Δύναμης από τον Kylo, που σημαίνει πως μπορεί να εμφανιστεί στο ίδιο μέρος όπου βρίσκεται η Rey, ακόμα κι αν βρίσκονται έτη φωτός μακριά. Λες και αυτό από μόνο του δε δημιουργεί αρκετή σύγχυση, η Rey αργότερα μαθαίνει πως το φαινομενικό ενδιαφέρον του ήταν κάτι που κατέστρωσε ο Snoke για να την χειραγωγήσει.

Τελικά, η Rey συνειδητοποιεί πως ακόμα και ο δάσκαλος Jedi, ο Luke, είναι αναξιόπιστος. Φαίνεται πως δεν υπάρχουν προφανείς βεβαιότητες, στο πλαίσιο μιας κατασκευασμένης πραγματικότητας. «Νόμιζα ότι θα βρω απαντήσεις εδώ», εξομολογείται η Rey. «Έκανα λάθος».

Μια νέα ελπίδα;

Αν και με το βλέμμα στο μέλλον, η ταινία είναι στοιχειωμένη από το παρελθόν της. Υπάρχουν πολυάριθμα flashback στα προηγούμενα φιλμ. Οι εικόνες που προβάλλονται σε γυάλινες οθόνες και περιβάλλουν τους μαχητές της Αντίστασης θυμίζουν εκείνες στην αρχική τριλογία, ενώ ο Artoo παίζει το περίφημο μήνυμα της Leia, «Help me Obi Wan», για να πείσει τον Luke να βοηθήσει την Rey.

Έπειτα, φτάνοντας σε βάση σε έναν πλανήτη που φαίνεται καλυμμένος από χιόνι, όπου η Αντίσταση πρέπει να αντιμετωπίσει έναν στρατό από Walkers νέας γενιάς, το μέρος θυμίζει τον παγωμένο πλανήτη Hoth όπου έγινε η περίφημη μάχη του Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται. Ωστόσο, όπως είπε κάποτε ο Obi Wan ότι «αυτό δεν είναι δορυφόρος» του Death Star, έτσι κι αυτός ο πλανήτης δεν είναι ο Hoth. Ένας από τους μαχητές γλύφει αυτή την λευκή ουσία στο έδαφος: δεν είναι χιόνι, είναι αλάτι. Για άλλη μια φορά, οι προσδοκίες μας υποσκάπτονται.

Εντέλει οι Τελευταίοι Jedi προσφέρουν κούφια αισιοδοξία. Δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα πως το καλό θα θριαμβεύσει επί του κακού, κανείς στο γαλαξία δεν απαντά στην έκκληση της Leia για βοήθεια. Όπως δείχνει η ανακάλυψη ενός πλούσιου εμπόρου όπλων από τον Finn και την Rose, το παιχνίδι του πολέμου είναι επικερδές -ένας αντιπερισπασμός που καμουφλάρει τη διαρκή πολιτική διαφθορά.

Υπάρχει ακόμα ελπίδα, φυσικά. Μιλάμε για το Star Wars εξάλλου. Και, βέβαια, ίσως περιμένετε ότι το δεύτερο μέρος της τριλογίας θα τελειώσει με μια δόση απαισιοδοξίας, όπως συνέβη και με το Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται. Αλλά παρ’ όλο που στην αρχική τριλογία ήταν η γενιά της εποχής -ο Luke, η Leia, ο Han Solo- που υποσχόταν να απελευθερώσει το γαλαξία από το κακό, εδώ οι δημιουργοί ήδη στρέφουν το βλέμμα πέρα από την Rey, τον Finn και τη Rose, σε μια νέα γενιά παιδιών.

Ο Luke μπορεί να μην είναι ο τελευταίος Jedi, αλλά, όπως υπαινίσσεται η ταινία, η ζημιά που έχουν κάνει οι πραγματικές πολιτικές φιγούρες που «διαβάζουμε» στα πρόσωπα του Πρώτου Τάγματος, είναι μόνιμη. Χωρίς να έχουμε τον BB-8 ή τον Artoo διαθέσιμους στο δικό μας γαλαξία, τίποτα δεν είναι εύκολο να διορθωθεί.

Θα περάσουν δεκαετίες μέχρι να επισκευαστούν τα διαλυμένα συστήματα…

*Η Rebecca Harrison είναι λέκτορας στη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης. Συμβάλλει με το έργο της στο The Conversation, ένα δίκτυο συνεργασίας μεταξύ συντακτών-δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών. Σκοπός του δικτύου είναι να παρέχει εμπεριστατωμένη ανάλυση της ειδησεογραφίας και άρθρα, τα οποία είναι ελεύθερα για ανάγνωση και αναδημοσίευση.

Επιμέλεια: Έρη Σφαέλου

The post Οι Τελευταίοι Jedi: Μια ιστορία της post truth εποχής μας appeared first on Enetpress.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι του σωφρονιστικού συστήματος της Βόρειας Κορέας βασανίζονται, βιάζονται συστηματικά και εκτελούνται για παραπτώματα τόσο ασήμαντα όσο το σκάψιμο για βρώσιμα φυτά, σύμφωνα με έκθεση που δημοσίευσε την Τρίτη η Επιτροπή Εγκλημάτων Πολέμου του Διεθνούς Δικηγορικού Συλλόγου (War Crimes Committee – International Bar Association-IBA).

Όπως μεταδίδει το Time, η Επιτροπή δημοσίευσε τα ευρήματα της έρευνας που πραγματοποιήθηκε στις μυστικές πολιτικές φυλακές της Βόρειας Κορέας, τις επονομαζόμενες «kwanliso». Η έρευνα αποκαλύπτει πως, μέσω του τι συμβαίνει σε αυτά τα στρατόπεδα κράτησης, ο Κιμ Γιονγκ Ουν είναι υπεύθυνος για 10 από τα 11 εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που απαριθμεί το Καταστατικό της Ρώμης, η ιδρυτική συνθήκη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Μεταξύ αυτών, ο φόνος, ο αφανισμός, η σκλαβιά, τα βασανιστήρια και η σεξουαλική βία.

Εκτός των δορυφορικών εικόνων που αποκαλύπτουν την επίσημη γραμμή της Πιονγιάνγκ για τις φυλακές, η έκθεση του IBA επικαλείται μαρτυρίες Βορειοκορεατών που κατάφεραν να εγκαταλείψουν τη χώρα, ανάμεσα στους οποίους ένας πρώην φρουρός σε φυλακή πολιτικών κρατουμένων και επιζήσαντες από στρατόπεδα κράτησης.

Οι μαρτυρίες περιλαμβάνουν ιστορίες φυλακισμένων που βασανίστηκαν ή θανατώθηκαν εξαιτίας του θρησκεύματός τους, αναγκαστικές αμβλώσεις και βρεφοκτονίες. Ένας από τους επιζήσαντες ανέφερε πως είδε το νεογέννητο ενός ανθρώπου να γίνεται τροφή για σκυλιά-φύλακες. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, σε ένα από τα στρατόπεδα κάθε χρόνο οι αρχές είναι σκόπιμα υπεύθυνες για το θάνατο 1.500 έως 2.000 φυλακισμένων -κυρίως παιδιών- με όπλο την υπερβολική εργασία και την πείνα.

Όπως επισημαίνει το περιοδικό, η έκθεση συμπεραίνει ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο θα πρέπει πια να ανοίξει έρευνα και να ασκήσει δίωξη κατά του Κιμ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, καθώς και ενάντια σε συνένοχα μέλη του Εργατικού Κόμματος της Κορέας και στο πολιτικό του γραφείο.

Στο μεταξύ, πριν τη δημοσίευση της εν λόγω έκθεσης, ο πρώην δικαστής του ΔΠΔ, Thomas Buergenthal, ο οποίος είναι επιζήσας από το Άουσβιτς όπου ήταν έγκλειστος ως παιδί, είχε δηλώσει στην Washington Post πως «οι συνθήκες στα στρατόπεδα κράτησης της (Βόρειας) Κορέας είναι το ίδιο τρομερές -ή και χειρότερες- με αυτά που είδα και βίωσα στα παιδικά μου χρόνια σε αυτά τα ναζιστικά στρατόπεδα και κατά την μακρά επαγγελματική μου καριέρα στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

«Δεν έχει υπάρξει παρόμοια κατάσταση πουθενά στον κόσμο, στο παρελθόν ή στο παρόν», υπογραμμίζει στην Post και η νομικός Ναβί Πιλάι, μία από τους συντάκτες της έκθεσης και πρώην Ύπατη Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στις σωφρονιστικές εγκαταστάσεις της χώρας πιστεύεται πως είναι έγκλειστοι 80.000 με 130.000 Βορειοκορεάτες πολιτικοί κρατούμενοι. Παρότι η Πιονγιάνγκ επισήμως αρνείται ότι κρατά φυλακισμένους αντιφρονούντες, δορυφορικές εικόνες που επικαλείται το IBA δείχνουν kwanliso που καταλαμβάνουν μεγάλες εκτάσεις γης, «διάστικτες» με πύργους φρουράς και περικυκλωμένους από ηλεκτρική περίφραξη και συρματόπλεγμα.

Σύμφωνα με τον Steven Kay QC, πρώην πρόεδρο της Επιτροπής Εγκλημάτων Πολέμου του IBA, η έρευνα αποσκοπούσε στο να διαπιστωθεί αν τα kwanliso που θέσπισε δεκαετίες πριν ο παππούς του Κιμ Γιονγκ Ουν, εξακολουθούν να υφίστανται και, σε περίπτωση που υπάρχουν ακόμα, αν η μεταχείριση των κρατουμένων σε αυτά συνιστά έγκλημα ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. «Πιστευόταν πως ολόκληρες γενιές οικογενειών εξακολουθούσαν να παραμένουν σε αυτά τα απομονωμένα στρατόπεδα και οι άνθρωποι που ήταν έγκλειστοι υπ’ αυτές τις βάρβαρες συνθήκες δεν είχαν καμία προοπτική απελευθέρωσης», τόνισε ο Kay μιλώντας στο Time.

Όπως πρόσθεσε, η αποκάλυψη των φρικτών συνθηκών στις πέντε περιοχές της Βόρειας Κορέας που έχουν οριστεί ως στρατόπεδα, «ρίχνει φως στο τι συμβαίνει σε συνηθισμένους ανθρώπους που δεν έχουν πολιτική φωνή και δεν έχουν δικαιώματα, περιλαμβανομένου και εκείνου της επιβίωσης».

The post «Χειρότερα από ναζιστικά στρατόπεδα»: Οι φρικτές φυλακές του Κιμ Γιονγκ Ουν appeared first on Enetpress.

Και μόνο η σκέψη των παραδόσεων των γιορτών φέρνει χαμόγελα στα πρόσωπα του περισσότερου κόσμου και εγείρει συναισθήματα γλυκιάς προσμονής και νοσταλγίας. Μπορούμε σχεδόν να μυρίσουμε τα κεριά, να γευτούμε τα εκπληκτικά δείπνα, να ακούσουμε τα οικεία τραγούδια στο μυαλό μας.

Τα τελετουργικά σηματοδοτούν κάποιες από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας, από προσωπικά ορόσημα, όπως γενέθλια και γάμοι, μέχρι γιορτές όπως οι Ευχαριστίες και θρησκευτικές γιορτές όπως τα Χριστούγεννα και το Χανουκά. Και όσο πιο σημαντική είναι η περίσταση, τόσο πιο εντυπωσιακό το τελετουργικό.

Τα τελετουργικά των γιορτών είναι γεμάτα αισθητηριακή επίδειξη. Οι καμπάνες και οι σφυρίχτρες υποδεικνύουν σε όλες τις αισθήσεις μας πως δεν έχουμε να κάνουμε με συνηθισμένο γεγονός -πρόκειται για ένα γεγονός μεγάλης σημασίας και ουσίας. Τέτοιου είδους αισθητηριακή ζωντάνια βοηθά τη δημιουργία μακροχρόνιων αναμνήσεων από αυτές τις περιστάσεις και τις χαράσσει στη μνήμη μας ως ιδιαίτερα γεγονότα που έχει αξία να θεωρούμε πολύτιμα.

Πράγματι, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να εκτιμάμε τις οικογενειακές ιεροτελεστίες. Έρευνες δείχνουν ότι μπορούν να προφέρουν ποικίλα οφέλη σε ψυχολογικό επίπεδο, καθώς μας βοηθούν να διασκεδάζουμε, να συνδεόμαστε με αγαπημένα πρόσωπα και να κάνουμε ένα διάλειμμα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.

Ασπίδα ενάντια στο άγχος

Η καθημερινή ζωή είναι αγχωτική και γεμάτη αβεβαιότητα. Το να έχουμε μια ξεχωριστή εποχή μέσα στο έτος, κατά την οποία γνωρίζουμε ακριβώς τι να κάνουμε, με τον τρόπο που το κάναμε πάντα, μας προσφέρει μια βολική αίσθηση οργάνωσης, ελέγχου και σταθερότητας.

Από τις προσευχές μέχρι τις προπόσεις, οι παραδόσεις των γιορτών είναι πλήρεις ιεροτελεστιών. Εργαστηριακά πειράματα και επιτόπιες έρευνες καταδεικνύουν πως οι δομημένες και επαναλαμβανόμενες πράξεις που περιλαμβάνονται σε τέτοιου είδους τελετουργικά, μπορούν να δράσουν ως προστασία ενάντια στο άγχος, καθιστώντας τον κόσμο μας ένα πιο προβλέψιμο μέρος.

Πολλά από αυτά τα τελετουργικά μπορούν φυσικά να πραγματοποιηθούν και σε άλλες στιγμές στη διάρκεια του χρόνου. Αλλά κατά την περίοδο των γιορτών αποκτούν περισσότερο νόημα. Εκτελούνται σε ένα ξεχωριστό μέρος (στο οικογενειακό σπίτι) και με μια ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων (των στενότερων συγγενών και φίλων μας). Γι’ αυτό το λόγο, περισσότερος κόσμος ταξιδεύει στη διάρκεια των γιορτών στο τέλος της χρονιάς, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλη στιγμή μέσα στο έτος. Μαζεύονται από απομακρυσμένα μέρη και αυτό βοηθά τους ανθρώπους να αφήνουν πίσω τις ανησυχίες -και την ίδια ώρα τους επιτρέπει να επανασυνδεθούν με παλιές οικογενειακές παραδόσεις.

Χαρούμενα δείπνα

Οποιαδήποτε εορταστική παράδοση θα ήταν ελλιπής χωρίς ένα γιορτινό τραπέζι. Από τη στιγμή που οι πρώτοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν γύρω από τη φωτιά για να ψήσουν το κυνήγι τους, το μαγείρεμα συνιστά ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά του είδους μας.

Οι πολλές ώρες που περνάμε στην κουζίνα και στην τραπεζαρία, στη διάρκεια της προετοιμασίας και της κατανάλωσης των γιορτινών δείπνων, παίζουν σε ένα βαθμό τον ίδιο κοινωνικό ρόλο με την εστία των πρώτων προγόνων μας. Το να μοιραζόμαστε ένα δείπνο-τελετουργικό συμβολίζει την κοινότητα, ενώνει ολόκληρη την οικογένεια γύρω από το τραπέζι και ομαλοποιεί τη συζήτηση και τη σύνδεση.

Όλοι οι πολιτισμοί έχουν τελετουργικά που περιστρέφονται γύρω από το φαγητό και την προετοιμασία του τραπεζιού. Η εβραϊκή παράδοση επιτάσσει όλες οι τροφές να επιλέγονται και να προετοιμάζονται σύμφωνα με συγκεκριμένους κανόνες (Κοσέρ). Σε περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Ινδίας, μόνο το δεξί χέρι πρέπει να χρησιμοποιείται όταν τρώμε. Και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, είναι σημαντικό να κοιτάζεις τον άλλο στα μάτια όταν κάνεις πρόποση, προκειμένου να αποφύγεις επτά χρόνια κακού σεξ.

Βέβαια, οι ξεχωριστές περιστάσεις απαιτούν ξεχωριστά δείπνα. Επομένως, οι περισσότεροι πολιτισμοί κρατούν τα καλύτερα και πιο περίτεχνα πιάτα τους για τις πιο σημαντικές γιορτές. Για παράδειγμα, στο Μαυρίκιο, οι ινδουιστές Ταμίλ σερβίρουν τα χρωματιστά «επτά κάρυ» στο τέλος του φεστιβάλ Thaipussam και στην Ελλάδα οι οικογένειες μαζεύονται για να σουβλίσουν ένα ολόκληρο αρνί την ημέρα του Πάσχα. Και αυτές οι συνταγές συχνά περιλαμβάνουν μυστικά συστατικά -όχι μόνο μαγειρικής, αλλά και ψυχολογίας.

Έρευνες δείχνουν πως η εκτέλεση ενός τελετουργικού πριν το γεύμα βελτιώνει την εμπειρία του φαγητού και το κάνει (ακόμα και τα σκέτα καρότα!) πιο γευστικό. Άλλες μελέτες έχουν αποκαλύψει πως όταν τα παιδιά συμμετέχουν στην προετοιμασία του φαγητού το απολαμβάνουν περισσότερο και πως όσο περισσότερο χρόνο αφιερώνουμε στην προετοιμασία ενός γεύματος, τόσο περισσότερο το εκτιμάμε. Με αυτόν τον τρόπο, ο κόπος και η επίδειξη που συνδέονται με τα γιορτινά τραπέζια ουσιαστικά εγγυώνται μια ενισχυμένη γαστρονομική εμπειρία.

Sharing is caring

Είναι συνηθισμένο να ανταλλάσσουμε δώρα στη διάρκεια των γιορτών. Βάσει λογικής αυτό μπορεί να δείχνει ανούσιο: στην καλύτερη περίπτωση ανακυκλώνεις πόρους και στη χειρότερη τους σπαταλάς. Αλλά μην υποτιμάτε τη σημασία αυτής της ανταλλαγής. Ανθρωπολόγοι έχουν επισημάνει πως, σε πολλές κοινωνίες, η ανταλλαγή δώρων ως τελετουργικό παίζει κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση των κοινωνικών δεσμών, καθώς δημιουργεί δίκτυα σχέσεων με αμοιβαία οφέλη.

Σήμερα, σε πολλές οικογένειες δίνουν ο ένας στον άλλο λίστες με τα δώρα που επιθυμούν για τις γιορτές. Το εκπληκτικό αυτού του συστήματος έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι εντέλει λαμβάνουν πράγματα που έτσι κι αλλιώς θα αγόραζαν -το χρήμα ανακυκλώνεται, αλλά στο μεταξύ όλοι παίρνουν την ικανοποίηση του να προσφέρουν και να δέχονται δώρα.

Και καθώς πρόκειται για μια ξεχωριστή περίοδο του χρόνου, μπορούμε μέχρι και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας μια κάποια πολυτέλεια χωρίς τύψεις. Πέρυσι, η σύζυγός μας κι εγώ είδαμε μια εξεζητημένη καφετιέρα που μας άρεσε πολύ, αλλά αποφασίσαμε πως ήταν υπερβολικά ακριβή. Ωστόσο το Δεκέμβριο, πήγαμε και την αγοράσαμε ως αμοιβαίο δώρο, αφού συμφωνήσαμε πως δεν πείραζε να ξοδέψουμε κάτι παραπάνω για τις γιορτές.

Το «υλικό» από το οποίο είναι φτιαγμένη η οικογένεια

Ο πιο σημαντικός ρόλος των γιορτινών τελετουργικών είναι αυτός που έχουν στη διατήρηση και την ισχυροποίηση των οικογενειακών δεσμών. Ουσιαστικά, για τους συγγενείς που ζουν πολύ μακριά, τα τελετουργικά των γιορτών ενδέχεται να είναι η «κόλλα» που κρατά την οικογένεια ενωμένη.

Μια τελετουργία συνιστά ισχυρό σύμβολο ταυτότητας και συμμετοχής σε μια ομάδα. Κάποιες από τις δικές μου επιτόπιες έρευνες έχουν αποκαλύψει πως η συμμετοχή σε συλλογικά τελετουργικά δημιουργεί το συναίσθημα ότι ανήκεις κάπου και οδηγεί σε αυξημένη γενναιοδωρία προς τα άλλα μέλη της ομάδας. Δεν αποτελεί έκπληξη, επομένως, το γεγονός ότι το να περνάς τις γιορτές με τα πεθερικά για πρώτη φορά συχνά θεωρείται τελετουργικό ορόσημο -ένδειξη πραγματικής συμμετοχής στην οικογένεια.

Οι γιορτινές παραδόσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές για τα παιδιά. Έρευνες καταδεικνύουν ότι τα παιδιά που συμμετέχουν σε ομαδικά τελετουργικά αποκτούν πιο ισχυρούς δεσμούς με τους συνομήλικούς τους. Επιπλέον, το να έχει κανείς πιο θετικές αναμνήσεις από τα οικογενειακά τελετουργικά, φαίνεται πως συνδέεται με πιο θετική αλληλεπίδραση με τα δικά του παιδιά.

Τα τελετουργικά των γιορτών είναι η τέλεια συνταγή για αρμονία στην οικογένεια. Σίγουρα μπορεί να χρειαστεί να πάρεις τρία αεροπλάνα για να φτάσεις και οι πτήσεις είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχουν καθυστέρηση. Και ο θείος σου είναι δεδομένο ότι θα γίνει φέσι και θα αρχίσει πάλι πολιτικό καβγά με το γαμπρό του. Αλλά σύμφωνα με το βραβευμένο με Νόμπελ Ντάνιελ Κάνεμαν, αυτό είναι απίθανο να χαλάσει τη γενικότερη εμπειρία.

Η έρευνα του Κάνεμαν δείχνει πως όταν αποτιμούμε περασμένες εμπειρίες, έχουμε την τάση να θυμόμαστε τις καλύτερες στιγμές και τις τελευταίες στιγμές, δίνοντας ελάχιστη προσοχή σε όλα τα υπόλοιπα. Αυτό είναι γνωστό ως «peak end rule».

Με άλλα λόγια, οι αναμνήσεις μας από τις οικογενειακές γιορτές θα αποτελούνται κυρίως από όλα τα τελετουργικά (τόσο τα χαρούμενα, όσο και τα γελοία), το καλό φαγητό, τα δώρα και έπειτα τις αγκαλιές με όλους στο τέλος της βραδιάς (αφότου ο θείος σου τα έχει βρει με το γαμπρό του). Και μέχρι τη στιγμή που θα φτάσεις πίσω στο σπίτι σου, θα έχεις ήδη κάτι να περιμένεις για την επόμενη χρονιά.

*Ο Δημήτρης Ξυγαλατάς είναι επίκουρος καθηγητής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ. Συμβάλλει με το έργο του στο The Conversation, ένα δίκτυο συνεργασίας μεταξύ συντακτών-δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών. Σκοπός του δικτύου είναι να παρέχει εμπεριστατωμένη ανάλυση της ειδησεογραφίας και άρθρα, τα οποία είναι ελεύθερα για ανάγνωση και αναδημοσίευση.

Επιμέλεια: Έρη Σφαέλου

The post Ένας ανθρωπολόγος εξηγεί γιατί αγαπάμε τις ιεροτελεστίες και τις παραδόσεις των γιορτών appeared first on Enetpress.

Ο κόσμος εγκαταλείπει με ραγδαίους ρυθμούς τον άνθρακα, το πιο «βρώμικο» από όλα τα ορυκτά καύσιμα. Ωστόσο το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει για τα ανθρακωρυχεία -σε πολλές χώρες επιστρέφουν στη ζωή ως ηλιακά πάρκα.

Στη διάρκεια του περασμένου Σαββατοκύριακου, ξεκίνησε η λειτουργία του μεγαλύτερου πλωτού ηλιακού πρότζεκτ στην κινεζική πόλη Huainan, η οποία αντιστοιχούσε σχεδόν στο 20% των αποθεμάτων άνθρακα της χώρας βάσει εκτίμησης του 2008. Το πρότζεκτ παραγωγικής ικανότητας 150 μεγαβάτ, αποτελείται από πάνελς που βρίσκονται σε λίμνη που σχημάτισε ένα ανθρακωρυχείο με την κατάρρευσή του, σύμφωνα με την κρατική εταιρία ενέργειας China Three Gorges Corporation που ξεκίνησε την οικοδόμηση του πρότζεκτ τον Ιούλιο.

Η εταιρία γνωστοποίησε πως έχει δαπανήσει ένα δισ. γουάν (150 εκατ. δολάρια) στο πρότζεκτ, το οποίο αναμένει να είναι σε πλήρη ισχύ το Μάιο του 2018. Σε πλήρη παραγωγική ικανότητα, θα μπορεί να τροφοδοτήσει με ενέργεια περίπου 94.000 κατοικίες. Το πρότζεκτ αυτό θεσπίζει νέο ρεκόρ στην κατηγορία του και πολύ σύντομα θα επισκιάσει ένα άλλο πλωτό πρότζεκτ ηλιακής ενέργειας που υπάρχει στην ίδια πόλη και το οποίο έγινε τον περασμένο Αύγουστο το μεγαλύτερο πάρκο του είδους του στον κόσμο. Το τελευταίο, το οποίο έχει τη δυνατότητα να τροφοδοτήσει 15.000 κατοικίες, επίσης βρίσκεται πάνω σε παλιό ανθρακωρυχείο.

Τα πρότζεκτς της Huainan έρχονται σε μια περίοδο κατά την οποία οι κορυφαίοι παγκόσμιοι παίκτες χτίζουν όλο και περισσότερες εγκαταστάσεις ηλιακής ενέργειας, αλλά και ανανεώσιμης ενέργειας γενικότερα.

Η Γερμανία, η οποία βρίσκεται στην τρίτη θέση σε όρους εγκατεστημένης παραγωγικής ικανότητας φωτοβολταϊκών, επίσης εργάζεται αυτή τη στιγμή επάνω στη μετατροπή ενός ανθρακωρυχείου με μισό αιώνα ιστορίας, σε μονάδα παραγωγής ανανεώσιμης ενέργειας. Το εργοστάσιο θα τροφοδοτήσει 40.000 κατοικίες με ενέργεια από ηλιακά πάνελς και ανεμογεννήτριες. Το ανθρακωρυχείο, που βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, κλείνει τη χρονιά που έρχεται.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες -μια χώρα μόλις μια θέση παρακάτω σε σχέση με τη Γερμανία σε όρους εγκατεστημένης παραγωγικής ικανότητας φωτοβολταϊκών-, το Berkeley Energy Group σχεδιάζει να μετατρέψει ένα ανοικτό ορυχείο στα Απαλάχια Όρη σε μονάδα ηλιακής ενέργειας που θα μπορούσε να παράγει από 50 μέχρι 100 μεγαβάτ ενέργειας το 2018.

Τον περσινό Δεκέμβριο, η Harworth Group, μια εταιρία ανάπλασης στη Βρετανία, ανακοίνωσε πως επιθυμεί να μετατρέψει το τελευταίο βαθύ ανθρακωρυχείο που έχει απομείνει στη χώρα και το οποίο έκλεισε το 2015, σε ηλιακό πάρκο παραγωγικής ικανότητας πέντε μεγαβάτ.

Η οικοδόμηση μονάδων παραγωγής ηλιακής ενέργειας πάνω σε «νεκρά» ανθρακωρυχεία έχει αρκετά πλεονεκτήματα, μεταξύ των οποίων και το γεγονός ότι μεταμορφώνει γη που σε άλλη περίπτωση θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αξιοποιηθεί, σε έδαφος που χρησιμοποιείται πλέον αποδοτικά. Για παράδειγμα, οι λίμνες που σχηματίζονται στα παλιά ορυχεία συχνά έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε θείο, πράγμα που τις καθιστά ακατάλληλες για καλλιέργεια.

Επιπλέον, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ έχει επισημάνει πως ένα πλωτό ηλιακό πάρκο λειτουργεί πολύ πιο αποτελεσματικά χάρη στην ψυκτική επίδραση του νερού. Τέλος, τα ηλιακά πάνελ περιορίζουν την εξάτμιση του νερού, γεγονός που βοηθά να μένουν οι λίμνες γεμάτες για περισσότερο καιρό.

The post Νεκρά ανθρακωρυχεία μετενσαρκώνονται σε ηλιακά πάρκα appeared first on Enetpress.

Λόγω του ντόπινγκ με κρατικά κονδύλια, πριν και κατά τη διάρκεια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Σότσι το 2014, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή απαγόρευσε στη Ρωσία να συμμετάσχει στους αγώνες της επόμενης χρονιάς.

Ο αποκλεισμός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Στον απόηχο των δύο παγκόσμιων πολέμων, σε ορισμένες χώρες -όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία- δεν επετράπη να αγωνιστούν.

Επιπλέον, η ΔΟΕ απέκλεισε την Νότια Αφρική για τρεις δεκαετίες, από τη δεκαετία του 1960 και μετά, λόγω του καθεστώτος του απαρτχάιντ. Το Αφγανιστάν αποβλήθηκε από τους Ολυμπιακούς του 1999, εν μέρει διότι οι Ταλιμπάν απαγόρευσαν τη συμμετοχή γυναικών αθλητριών. Η χώρα δεν είχε αποστολή ούτε στους Ολυμπιακούς του 2000.

Η απαγόρευση στη Ρωσία να συμμετάσχει στους Χειμερινούς Αγώνες της επόμενης χρονιάς στην Νότια Κορέα είναι, ωστόσο, μοναδική: συνδέεται άμεσα με την έλλειψη αθλητικής ακεραιότητας της χώρας.

Πώς μπορεί να αντιδράσει η Ρωσία;

Η απαγόρευση συνιστά ταπεινωτικό πλήγμα για το ρωσικό αθλητισμό εν γένει, αλλά επίσης και για τον πρόεδρο της χώρας, Βλαντιμίρ Πούτιν. Το ενδιαφέρον του για τον αθλητισμό αποδείχθηκε από το γεγονός πως η Ρωσία δαπάνησε το ποσό-ρεκόρ των 51 δισ. δολαρίων ΗΠΑ για τη φιλοξενία των Ολυμπιακών του 2014, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ που θέσπισε το Πεκίνο το 2008.

Αλλά μόλις έναν ολυμπιακό κύκλο αργότερα, η ακεραιότητα αυτής της διοργάνωσης -στην οποία η Ρωσία κατέκτησε την κορυφή στο ταμπλό- έχει υπονομευτεί και η ρωσική σημαία δεν θα κυματίσει στους Αγώνες του 2018. Η κρατική τηλεόραση της Ρωσίας έχει ήδη ανακοινώσει ότι δεν θα προχωρήσει σε μετάδοση από την Νότια Κορέα, όπου οι αθλητές της χώρας αναμενόταν να διεκδικήσουν μετάλλια στο ένα τρίτο των 102 events.

Πέραν της αντίδρασης του Πούτιν, υπάρχουν πολλά ακόμα ενδιαφέροντα θέματα που εγείρονται από τον αποκλεισμό.

Πρώτον, είναι πιθανό η Ρωσία να προχωρήσει σε ένσταση στο Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο (CAS).

Η Ρωσία προσέβαλε τον αποκλεισμό της από τους Παραολυμπιακούς του 2016 στο Ρίο -παραμένει αποκλεισμένη από τους Χειμερινούς Παραολυμπιακούς- στο CAS. Αυτή τη φορά, να αναμένετε πως η ένστασή της θα βασιστεί στο επιχείρημα πως οι αναφορές επάνω στις οποίες στηρίχθηκε η απόφαση της ΔΟΕ ήταν μόνο ερευνητικές. Παρότι τα αποδεικτικά στοιχεία, στην πρωτοβάθμια δίκη, δείχνουν αδιάσειστα, η Ρωσία δεν τα έχει ακόμα δοκιμάσει απέναντι σε δικαστικό αντίπαλο.

Δεύτερον, ο αποκλεισμός από τη ΔΟΕ δεν συνιστά γενική απαγόρευση και η Επιτροπή έχει διευκρινίσει πως θα επιτρέψει σε αθλητές από τη Ρωσία να αγωνιστούν υπό ουδέτερη σημαία και ως «Ολυμπιακοί Αθλητές από τη Ρωσία».

Κάτι παρόμοιο με αυτό που συνέβη κατά την περίοδο πριν τους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016 -οπότε εξετάστηκε μια απαγόρευση συμμετοχής για τη Ρωσία- η ΔΟΕ έχει θέσει αυστηρά κριτήρια, τα οποία οι ουδέτεροι αθλητές θα πρέπει να ικανοποιούν για να θεωρηθούν επιλέξιμοι. Να αναμένετε πολλαπλές ενστάσεις στο CAS, που θα προκύψουν από την ερμηνεία των κριτηρίων της ΔΟΕ.

Επανάληψη και μαθήματα ιστορίας

Οι ενστάσεις στο CAS ενδέχεται εντέλει να έχουν μόνο θεωρητική σημασία αν η Ρωσία, όπως έχει υπαινιχθεί, αποφανθεί πως οι πράξεις της ΔΟΕ είναι τόσο άδικες και προκατειλημμένες, που θα μποϊκοτάρει πλήρως τη διοργάνωση και θα απαγορεύσει στους αθλητές της να αγωνιστούν ακόμη και ως «Ολυμπιακοί Αθλητές από τη Ρωσία».

Από τα μποϊκοτάζ εγείρονται ιστορικοί συνειρμοί. Η τελευταία φορά που η Ρωσία φιλοξένησε Ολυμπιακούς Αγώνες (στη Μόσχα το 1980), μποϊκόταρε τους επόμενους Αγώνες (του 1984) για πολιτικούς λόγους που σχετίζονταν με τον Ψυχρό Πόλεμο.

Μία από τις συνέπειες που είχε η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου στον αθλητισμό ήταν η χρήση της αθλητικής επιτυχίας ως εργαλείο προπαγάνδας. Οι Σοβιετικοί και πολλοί από τα κράτη-δορυφόρους τους -ιδιαίτερα η ανατολική Γερμανία- χρησιμοποιούσαν εκλεπτυσμένα προγράμματα ντόπινγκ που χρηματοδοτούνταν από το κράτος, για να τροφοδοτήσουν αυτή την επιτυχία.

Ηχώ αυτών των καθεστώτων -και κυρίως του συστήματος της ανατολικής Γερμανίας- αντηχεί σήμερα. Το σύστημα της δεν ήταν τόσο χορηγούμενο από το κράτος, αλλά εντολή του κράτους.

Αποδείξεις από τους ίδιους τους αθλητές που έχουν επιζήσει και από φακέλους της Στάζι από την εποχή εκείνη, αποκαλύπτουν ότι νέοι αθλητές από την ανατολική Γερμανία σπανίως είχαν την επιλογή να μην καταναλώσουν στεροειδή σχεδόν βιομηχανικού επιπέδου, πράγμα που είχε καταστροφικό αντίκτυπο στην μακροπρόθεσμη υγεία τους.

Ομαδικό vs ατομικό ντόπινγκ

Το θέμα της πληροφορημένης συλλογικής συναίνεσης και υπαιτιότητας στο ντόπινγκ των αθλητών έχει συζητηθεί από το CAS -ιδιαίτερα στο πλαίσιο της υπόθεσης φαρμάκων που έπαιρνε η αυστραλιανή ομάδα Essendon. Και η φύση των παραβάσεων σε επίπεδο ομάδας συχνά είναι πολύ πιο λεπτή απ’ ότι μπορεί να φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Σε γενικές γραμμές, οι αθλητές έχουν real time σχέση με το σώμα τους: εστιάζουν στον επόμενο αγώνα ή διοργάνωση, συχνά -σωστά ή λανθασμένα- αναθέτουν τη μακροπρόθεσμη υγεία τους σε άλλους, στην υποστηρικτική τους ομάδα ή προσωπικό.

Παρότι τελικά το ντόπινγκ αποκαλύπτεται στα αποτελέσματα των δειγμάτων των ίδιων των αθλητών, όσον αφορά στο ποιος ευθύνεται γι’ αυτό, η υπαιτιότητα μπορεί να έγκειται αλλού.

Στην περίπτωση της Ρωσίας, είναι αξιοσημείωτο πως η ΔΟΕ έχει επίσης αποκλείσει τον τωρινό αναπληρωτή πρωθυπουργό και πρώην υπουργό Αθλητισμού, Βιτάλι Μούτκο, από όλους τους μελλοντικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Ωστόσο, αν και ο Μούτκο δεν θα μπορέσει να παραστεί στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2018, θα συνεχίσει να είναι ο επικεφαλής διοργανωτής του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου του 2018, το οποίο θα φιλοξενήσει η Ρωσία.

Η FIFA, το παγκόσμιο διευθύνον όργανο για το ποδόσφαιρο, δεν θεωρεί πως υπάρχει πρόβλημα στο να φιλοξενήσει η Ρωσία το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αλλά να αναμένετε η στάση της να δεχθεί εξονυχιστικό έλεγχο τους ερχόμενους μήνες, όπως επίσης και το ευρύτερο θέμα της συχνότητας του ντόπινγκ στο ποδόσφαιρο.

Τελικά, ο αποκλεισμός της Ρωσίας από τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2018 ήταν ξεκάθαρη απόφαση για τη ΔΟΕ. Το πιο περίπλοκο ζήτημα θα έρθει με τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020. Θα έχει αναμορφώσει η Ρωσία τις πολιτικές και τις διαδικασίες της στο θέμα του αντιντόπινγκ, ώστε να απαντούν στα πρότυπα που αναμένουν σώματα όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Αντιντόπινγκ (WADA);

Τα κριτήρια που χρησιμοποιούν ο WADA και άλλοι για να κρίνουν τη Ρωσία, θα είναι εξαιρετικά τεχνικής φύσεως. Ίσως ο πιο σημαντικός τρόπος για να μετρηθεί η καλή πίστη της Ρωσίας πάνω σ’ αυτό το θέμα, θα ήταν να δούμε το πώς θα συμπεριφερθεί στους τρεις πληροφοριοδότες που έχουν βρεθεί στο επίκεντρο όλης αυτής της υπόθεσης: τον Vitaly Stepanov και τη σύζυγό του Yuliya, καθώς και τον Grigory Rodchenkov.

Μέχρι στιγμής, η Ρωσία τους έχει δυσφημίσει. Δεν ζουν πια στη Ρωσία, αλλά ζουν στο φόβο. Αν η Ρωσία συνεχίσει να τους ντροπιάζει, η ίδια θα παραμείνει ντροπιασμένη στα μάτια του αθλητικού κόσμου.

*Ο Jack Anderson είναι καθηγητής Αθλητικού Δικαίου, στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης

Επιμέλεια: Έρη Σφαέλου

The post Ο ταπεινωτικός αποκλεισμός της Ρωσίας από τους Ολυμπιακούς και η αθλητική ακεραιότητα appeared first on Enetpress.

Μάλιστα, η απροθυμία των πλούσιων χωρών να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη για την κλιματική αλλαγή είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους χρειάστηκαν διαπραγματεύσεις άνω των 20 ετών πριν 195 κράτη καταφέρουν να συμφωνήσουν στην υπογραφή της εμβληματικής συμφωνίας του Παρισιού το 2015.

Ένα από τα επιχειρήματα που τείνουν να χρησιμοποιούν οι ανεπτυγμένες χώρες για το ότι δεν κάνουν περισσότερα για την αναχαίτιση της κλιματικής αλλαγής, είναι το γεγονός ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τις τελευταίες δύο δεκαετίες τα κράτη αυτά μειώνουν τις εκπομπές ρύπων, κάτι που δεν κάνουν οι φτωχές χώρες. Ωστόσο πίσω από αυτά τα νούμερα κρύβεται μια σκληρή αλήθεια.

Μεγάλο μέρος της μείωσης των εκπομπών ρύπων σε πλούσιες χώρες οφείλεται στο γεγονός ότι απλά τις εξάγουν στους φτωχότερους. Όταν η Κίνα παράγει τηλέφωνα, παιχνίδια ή ρούχα, οι εκπομπές από την παραγωγή προστίθενται στο δικό της «λογαριασμό», παρότι τα προϊόντα αυτά καταναλώνονται στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Εξετάζοντας στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας (International Energy Agency – IEA) για την κατανάλωση καυσίμων και χρησιμοποιώντας αυτά τα νούμερα για τον υπολογισμό των βιομηχανικών ρύπων κάθε χώρας, εξάγουμε ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Οι αριθμοί αφηγούνται την ιστορία μιας μεταβαλλόμενης παγκόσμιας οικονομίας -και την επακόλουθη μετατόπιση του βάρους των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, που βοήθησαν αυτή την οικονομία να επιβιώσει.

Το 1975, οι βιομηχανικοί ρύποι της Κίνας αντιστοιχούσαν στο 35% των συνολικών εκπομπών της, οι οποίες ανέρχονταν περίπου σε έναν γιγατόνο. Μέχρι το 2015 και τα δύο αυτά νούμερα είχαν αυξηθεί σημαντικά: η βιομηχανική ρύπανση αντιστοιχούσε γύρω στο 58% των συνολικών εκπομπών της Κίνας, που ήταν περίπου στους εννέα γιγατόνους.

Σε ένα βαθμό, αυτό επιβεβαιώνει το προφανές γεγονός ότι η Κίνα αναπτύχθηκε ραγδαία κατά τις τέσσερις αυτές δεκαετίες. Ο πληθυσμός της αυξήθηκε από 900 εκατομμύρια σε 1,37 δισ., ενώ το ΑΕΠ της επταπλασιάστηκε. Ωστόσο, τα στοιχεία παράλληλα δείχνουν κάτι πολύ σημαντικό: το 1975, οι βιομηχανικοί ρύποι αντιστοιχούσαν στο 33% των συνολικών εκπομπών στις Ηνωμένες Πολιτείες, περίπου στους 4,4 γιγατόνους. Το 2015, οι συνολικές εκπομπές στις ΗΠΑ είχαν ανέλθει στους πέντε γιγατόνους και η βιομηχανία αντιστοιχούσε στο 25% αυτών.

Αυτό οφείλεται κατά ένα μέρος στο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να «εξάγουν» τη βιομηχανική τους παραγωγή -και τις εκπομπές που πάνε χέρι χέρι- στην Κίνα. Πράγματι, μελέτη του 2008 αποκάλυψε ότι περίπου το ένα τρίτο των κινεζικών εκπομπών οφειλόταν στις εξαγωγές.

Και δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ που εισάγουν από την Κίνα. Έρευνα που διεξήγαγε η βρετανική κυβέρνηση το 2013 κατέδειξε ότι περίπου το ένα τρίτο των εκπομπών της προέρχεται από φτωχές ασιατικές χώρες. Μόνο η Κίνα αντιστοιχούσε σχεδόν στις μισές.

Τα στοιχεία διαψεύδουν σε σημαντικό βαθμό το επιχείρημα ότι οι πλούσιες χώρες κάνουν αυτά που τους αναλογούν για τον περιορισμό των εκπομπών ρύπων. Αν οι κυβερνήσεις πραγματικά θέλουν να αναχαιτίσουν την καταστροφική κλιματική αλλαγή, θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη και να λάβουν ουσιαστικά μέτρα, που δεν θα μετατοπίζουν το πρόβλημα από τον μισό πλανήτη στον άλλο μισό.

The post Οι πλούσιες χώρες…εξάγουν τις εκπομπές ρύπων στην Κίνα appeared first on Enetpress.

Σύμφωνα με τους ερευνητές του Πανεπιστημίου του Λιντς στη Βρετανία, τα χαμηλότερα κόστη συνιστούν τη βασική κινητήριο δύναμη για τη ραγδαία άνοδο στις πωλήσεις ηλεκτρικών οχημάτων που σημειώνεται αυτή τη στιγμή. Προς το παρόν τα κόστη αυτά μειώνονται κατά ένα μέρος και λόγω της κυβερνητικής στήριξης, ωστόσο τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα αναμένεται να εξελιχθούν πολύ σύντομα στην πιο φθηνή επιλογή -και χωρίς τις επιδοτήσεις!

Οι ερευνητές ανέλυσαν το συνολικό κόστος που προκύπτει από την ιδιοκτησία ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου για περίοδο τεσσάρων ετών, περιλαμβανομένης της τιμής αγοράς και της σταδιακής υποτίμησης, των καυσίμων, της ασφάλειας, τη φορολόγησης και της συντήρησης. Τα ευρήματα εξέπληξαν τους μελετητές, οι οποίοι ανακάλυψαν πως τα αμιγώς ηλεκτρικά αυτοκίνητα αποδείχθηκαν πιο φθηνά σε όλες τις αγορές που εξετάστηκαν: στη Βρετανία, στην Ιαπωνία, στο Τέξας και στην Καλιφόρνια.

Τα αμιγώς ηλεκτρικά αυτοκίνητα έχουν πολύ χαμηλότερα κόστη καυσίμου -το ηλεκτρικό ρεύμα είναι φθηνότερο της βενζίνης και του ντίζελ-, καθώς και πιο περιορισμένα κόστη συντήρησης, διότι οι κινητήρες τους είναι πιο απλής κατασκευής. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, το ετήσιο κόστος διαμορφώθηκε περίπου 10% χαμηλότερα σε σύγκριση με τα βενζινοκίνητα και τα ντίζελ το 2015, την τελευταία χρονιά που εξετάστηκε στο πλαίσιο της μελέτης.

Αντιθέτως, τα υβριδικά αυτοκίνητα που δεν μπορούν να συνδεθούν με παροχή ρεύματος και τα οποία προσελκύουν χαμηλότερες επιδοτήσεις, ήταν λίγο πιο ακριβά από τα λεγόμενα συμβατικά αυτοκίνητα. Επιπλέον, τα υβριδικά που συνδέονται με παροχή ρεύματος αποδείχθηκαν σημαντικά από ακριβά: οι αγοραστές ουσιαστικά πληρώνουν για δύο κινητήρες σε ένα αυτοκίνητο, εξήγησαν οι ερευνητές -εξαίρεση στην περίπτωση αυτή αποτελεί η Ιαπωνία, όπου τα υβριδικά που συνδέονται με παροχή ρεύματος λαμβάνουν υψηλότερες επιδοτήσεις.

«Εκπλαγήκαμε και αναθαρρήσαμε γιατί, καθώς αυξάνεται η παραγωγή, τα (αμιγώς) ηλεκτρικά οχήματα πρόκειται να γίνουν πιο φθηνά και αναμένουμε πως τα κόστη των μπαταριών θα υποχωρήσουν», τόνισε ο James Tate, ο οποίος διεξήγαγε την έρευνα μαζί με τη συνάδελφό του, Kate Palmer.

Σε όρους πωλήσεων, βάσει του τρέχοντα ρυθμού τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα πιθανώς θα ξεπεράσουν τα ντίζελ ήδη από το Μάιο του 2019, σύμφωνα με ξεχωριστή ανάλυση του Matt Finch του Energy and Climate Intelligence Unit στη Βρετανία: «Αυτή η ημερομηνία είναι εκπληκτική, εφόσον σαφώς είναι μόνο 18 μήνες μακριά», σχολίασε. Όπως συμπλήρωσε ο Tate, «η πρόκληση είναι στο αν οι κατασκευαστές έχουν την ικανότητα να παράγουν αυτά τα οχήματα. Η ζήτηση ξεπερνά σημαντικά την προσφορά».

Αναλυτές του EV-Volumes.com επισημαίνουν πως υπάρχουν αυτή τη στιγμή καλές επιλογές ηλεκτρικών αυτοκινήτων στο χαμηλότερο όριο του εύρους κοστών, όπως για παράδειγμα το Nissan Leaf, καθώς και στο υψηλότερο, όπως το Model S της Tesla. Ωστόσο δε βλέπει ικανοποιητικές επιλογές στη μέση κατηγορία τιμών, όπου συνήθως βρίσκονται τα οικογενειακά αυτοκίνητα. «Δεν υπάρχουν καλές επιλογές εκεί αυτή τη στιγμή», προειδοποίησε και πρόσθεσε: «Υποθέτω οι παραδοσιακοί κατασκευαστές αυτοκινήτων φοβούνται λίγο πως όλο αυτό θα »κανιβαλίσει» τις πωλήσεις των συμβατικών τους αυτοκινήτων, που είναι bestsellers».

Πάντως, όπως σημείωσε ο Steve Gooding, διευθυντής του RAC Foundation, οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν μελλοντικά να αρχίσουν να φορολογούν τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ώστε να ανακτήσουν τα μεγάλα ποσά που χάνονται από τους μειούμενους φόρους καυσίμων. «Και το κόστος ιδιοκτησίας δεν είναι το παν. Η πρακτικότητα και η χρηστικότητα είναι βασικές. Χρειαζόμαστε ένα δημόσιο δίκτυο φόρτισης που να είναι εκτεταμένο, αξιόπιστο και που προσφέρει επαναφόρτιση στις ταχύτητες που απαιτούν οι ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων», κατέληξε.

The post Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι ήδη πιο φθηνά από τα συμβατικά appeared first on Enetpress.