ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ 

Παθιασμένοι έρωτες και χιτσκοκικές ίντριγκες στο Παρίσι του Γούντι Άλεν 

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Εξαιρετική η νέα κινηματογραφική βδομάδα, με τη νέα, από το πρόσφατο φεστιβάλ  Βενετίας ταινία, «Τα γυρίσματα της τύχης» του Γούντι Άλεν, μίγμα ανάλαφρης, ρομαντικής κωμωδίας και αστυνομικού θρίλερ, και δυο αριστουργηματικές επανεκδόσεις τη δίκαια βραβευμένη με το Χρυσό Φοίνικα των Καννών (1998) ταινία, «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μια επίκαιρη ελεγειακή, ποιητική ταινία γύρω από ένα ετοιμοθάνατο συγγραφέα και τη συνάντηση του με ένα νεαρό μετανάστη, δυνατό, εύγλωττο σχόλιο πάνω στις προσωπικές και πολιτικές ιστορίες της σύγχρονης, διαλυμένης Ευρώπης, και τη σοβιετικής παραγωγής διασκευή του σεξπιρικού «Άμλετ» (1964) απο τον Γκριγκόρι Γκοζίντσεφ, με την εξαιρετική ερμηνεία του Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι. 

**** Τα γυρίσματα της τύχης 

Coup de chance. Γαλλία/ΗΠΑ, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Γούντι Άλεν. Ηθοποιοί: Λου Ντε Λάαζ, Βαλερί Λεμερσιέ, Μελβίλ Πουπό, Νιλς Σνάιντερ. 93´

Ο Γούντι Άλεν δεν έχασε την έμπνευση και το χιούμορ του όπως μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά η νέα, 50ή, απολαυστική όπως πάντα, ταινία του, «Coup de chance» («Τα γυρίσματα της τύχης»). Η ιστορία αρχίζει στο Παρίσι, μ’ ένα νέο, μεγαλοαστικό ζευγάρι, τον Ζαν, πλούσιο επιχειρηματία που όπως παραδέχεται ο ίδιος, φτιάχνει τη δική του τύχη και «κάνει τους πλούσιους πιο πλούσιους» (όπως τον περιγράφει η γυναίκα του), και τη Φανή, την όμορφη γυναίκα του, που εργάζεται σε γκαλερί. Ζευγάρι που δείχνει να απολαμβάνει μια ήρεμη, ευτυχισμένη ζωή.

Την ήρεμη όμως ζωή της Φανή ανατρέπει η εμφάνιση του Αλέν, ενός παλιού συμμαθητή της και τώρα συγγραφέα, που η παρουσία του παρασύρει τη Φανή, από «τρόπαιο σύζυγο» («trophy wife», όπως χιουμοριστικά αυτοαποκαλείται) σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Σχέση που κάποια στιγμή ανακαλύπτει ο άντρας της και που τον οδηγεί σε εγκληματικά σχέδια, όπως κάποτε είχε  χρησιμοποιήσει για να ξεφορτωθεί τον συνεταίρο του.                                                           

Ο Άλεν γνωρίζει αρκετά καλά το Παρίσι από τις άλλες ήδη ταινίες που γύρισε εκεί στο παρελθόν, και τώρα, με την εξαιρετική φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο, καταφέρνει από τα πρώτα κιόλας πλάνα να δώσει κάτι από το Παρίσι του Ερίκ Ρομέρ και των άλλων σκηνοθετών της νουβέλ βαγκ (ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στους Γκοντάρ και Τριφό), για να φτιάξει την ατμόσφαιρα της γαλλικής μεγαλούπολης, αν και, προσωπικά, το πρώτο μέρος της ταινίας, με τους μεγαλοαστούς, τα γλέντια και τις άσχετες κουβέντες τους, με το κυνήγι του συζύγου και της παρέας του, στη διάρκεια του γουίκ-εντ, («βαρετό Σαββατοκύριακο με βαρετούς ανθρώπους», όπως το χαρακτηρίζει η Φανή), μου θύμισε τα βαρετά Σαββατοκύριακα των μεγαλοαστών, που παρουσίαζε με χιούμορ και ειρωνεία, στην κλασική ταινία του «Ο κανόνας του παιχνιδιού», ο Ζαν Ρενουάρ.  Αντίθετα, με τις ρομαντικές σκηνές του παράνομου ζευγαριού στο πάρκο και τα καφέ του Παρισιού,  που φέρνουν στο νου την ταινία «Πριν το ηλιοβασίλεμα» του Λινκλέιτερ. 

Η αγάπη του Άλεν για τον κινηματογράφο δεν περιορίζεται στη γαλλική νουβέλ βαγκ, τον Ρενουάρ και τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, για ν’ αναφέρω μερικούς, αλλά περιλαμβάνει και τον Χίτσκοκ. Εδώ, σίγουρα μπορεί κανείς να βρει και  το MacGuffin του «μετρ» της αγωνίας στη σκηνή με το λαχείο που αγοράζει και προσφέρει στη Φανή ο Αλέν, λαχείο που την αναγκάζει αργότερα ο Ζαν να του δείξει, και που ο πρώτο λαχνός είναι κάποια εκατομμύρια, που σε κάνει να σκεφτείς πως αργότερα η αναποφάσιστη να εγκαταλείψει μια πλούσια και άνετη ζωή Φανή θα κερδίσει και θα χρησιμοποιήσει για να φύγει με τον εραστή που της προσφέρει τη ζωή που θα ήθελε τελικά να ζήσει. Στοιχείο που, όπως και στον Χίτσκοκ, εξαφανίζεται χωρίς λόγο, για να δώσει τη θέση του, στο δεύτερο μέρος, σε μια κατά κάποιο τρόπο αστυνομική πλοκή, με τον Γούντι Άλεν να χρησιμοποιεί το σασπένς, μαζί και το χιούμορ, άφθονο, ανατρεπτικό και χιτσκοκικό (ιδιαίτερα με την έρευνα της μητέρας της Φανής), για να μάθουμε τελικά, με την απολαυστική ανατροπή του φινάλε, τι αλήθεια μπορούν να κάνουν στη ζωή μας τα γυρίσματα της

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Παθιασμένοι έρωτες και χιτσκοκικές ίντριγκες στο Παρίσι του Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.

Γούντι Άλεν: «Αγαπώ τις πόλεις όπως οι σκηνοθέτες αγαπούν τις πρωταγωνίστριές τους»

Ο Γούντι Άλεν μιλάει για την ταινία του και το ρόλο της τύχης

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Παρά την προσπάθεια ορισμένων να δημιουργήσουν πρόβλημα με την παρουσία του στο πρόσφατο φεστιβάλ της Βενετίας, εξαιτίας των κατηγοριών για υποτιθέμενη σεξουαλική κακοποίηση, ιδιαίτερα θερμή ήταν η υποδοχή του Γούντι Άλεν από τους δημοσιογράφους στη συνέντευξη τύπου που μας έδωσε έδωσε μετά την προβολή της ταινίας του, «Τα γυρίσματα της τύχης» στο εκτός διαγωνισμού τμήμα της 80ης Μόστρας του Κινηματογράφου και που αρχίζει να προβάλλεται στις αίθουσες. Μια ιστορία που ξεκινά ανάλαφρα για να μας οδηγήσει στο έγκλημα και να μετατραπεί σε θρίλερ.

Αν και κάπως κουρασμένος, χωρίς όμως να έχει χάσει την σπιρτάδα και το χιούμορ, ο 87χρονος Γούντι Άλεν απάντησε με προθυμία στις διάφορες ερωτήσεις μας στη διάρκεια της συνέντευξης που έδωσε του φεστιβάλ τη Βενετίας.

• Πώς ξεκίνησε μια τέτοια ιστορία με δυο Αμερικανούς στο Παρίσι και μάλιστα σας έκανε να χρησιμοποιήσετε τη γαλλική γλώσσα;
• Σκέφτηκα πως θα ήταν δυο Αμερικανοί που ζουν στο Παρίσι. Κι ύστερα είπα: «το μεγαλύτερο μέρος του καστ θα είναι Γάλλοι. Γιατί τότε να μην γυρίσω την ταινία στα γαλλικά;» Μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω στο Παρίσι μερικούς μήνες και το καστ μου ήταν πραγματικά θαυμάσιοι άνθρωποι. Μπορείς να ξεχωρίσεις την καλή από την κακή ερμηνεία. Αν δεις, για παράδειγμα, μια ιαπωνική ταινία, μπορείς να καταλάβεις ποιος παίζει καλά και ποιος κακά, και το ίδιο συμβαίνει και με οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Γι αυτό θα έλεγα πως δεν είναι και τόσο περίπλοκο. Οι ηθοποιοί διάβασαν αρχικά το σενάριο. Δεν ήταν δύσκολο. Ήξεραν τι να κάνουν. Έχουν κοινή λογική. Καταλαβαίνεις από το παίξιμο τους αν είναι θυμωμένοι…καταλαβαίνεις πώς αισθάνονται και πώς εκφράζονται. Κάπου-κάπου μπορούσα να επέμβω και να τους πω τα λέτε πολύ γρήγορα ή πολύ αργά. Αφήνω τους ηθοποιούς να μιλάνε όπως αισθάνονται. Ορισμένες φορές δεν χρειάζεται να ακολουθούν πιστά το σενάριο φτάνει να είναι στο πνεύμα του. Αν είναι να πει στο κορίτσι ότι πάντα την αγαπούσε, δεν χρειάζεται να πει τις δικές μου λέξεις , φτάνει εσείς, το κοινό, να τον πιστεύετε. Συχνά οι ηθοποιοί αισθάνονται πιο άνετοι με τα δικά τους λόγια, με τον τρόπο που αισθάνονται όχι με αυτά που έχω γράψει.
  
  
• Και τι έχετε να πείτε για το γρήγορο ρυθμό που χρησιμοποιείτε;
  

• Ναι, όταν γυρίζω κωμωδίες ο ρυθμός είναι πολύ γρήγορος, πρέπει να είναι, είναι σαν τις κωμωδίες του Πρέστον Στέρτζες, αλλά όταν γυρίζω ταινίες που δεν είναι κωμωδίες τότε, σίγουρα ο ρυθμός πρέπει να είναι γρήγορος, αλλά όχι τόσο…ο Τριφό για παράδειγμα έχει ένα πιο άνετο ρυθμό αλλά άγω  προτιμώ τον γρήγορο γιατί έχω επηρεαστεί από τις κωμωδίες μου. 

  Το σενάριο πώς το γράφετε; Είναι δύσκολο για σας;

• Πρέπει από την αρχή να ξέρεις προς τα πού πας. Γιατί μπορεί να γράψεις πενήντα πολύ ωραίες σελίδες, κι αυτό συμβαίνει με νέους σεναριογράφους, και μετά σου τελειώνουν οι ιδέες, γι’ αυτό πρέπει να ξέρεις προς τα πού πηγαίνεις στο φινάλε. Έτσι, δεν άρχισα να γράφω αυτο το σενάριο πριν σιγουρευτώ τι θα γινόταν στο τέλος. Χρόνια πριν, όταν έγραφα «Το πορφυρό ρόδο του Καϊρου», ξαφνικά με τέλειωσαν οι ιδέες και το έβαλα στην άκρη, και μετά από καιρό, σκέφτηκα πως όταν ο ηθοποιός που βγαίνει από την οθόνη και συναντά τον άλλο ηθοποιό, έπρεπε να γνωρίζει πού πάει. Κι όταν αποφάσισα πού πάει, τότε το φιλμ ήταν έτοιμο, μπορούσε να γυριστεί. Αλλά υπάρχουν και πράγματα που παρουσιάζονται ενώ γράφεις και ετοιμάζεσαι για το γύρισμα, όπως οι χώροι που έχεις βρει, και που λες ότι εδώ είναι καλύτερα να χρησιμοποιήσω κάτι που ίσως το έγραψα για να διεξαχθεί μέσα σε ένα εστιατόριο αλλά εδώ ταιριάζει καλύτερα, ή αν διασχίζουν μια γέφυρα, κι εκεί θα ήταν πιο όμορφα.

   Γιατί επιλέγετε τόσο συχνά το Παρίσι;

• Αγαπώ τις πόλεις όπως οι σκηνοθέτες αγαπούν τις πρωταγωνίστριές τους. Απλά αγαπώ τις πόλεις και ρωμαντικοποιούσα τη Νέα Υόρκη για χρόνια. Αν δεις τη Νέα Υόρκη όπως την παρουσιάζουν ο Σπάικ Λι ή ο Μάρτιν Σκορσέζε, η δική μου είναι πολύ διαφορετική από τη δική τους. Το ίδιο και στο Παρίσι, βλέπω το Παρίσι πολύ ρομαντικοποιημένο. Κι αυτό βοηθά γιατί φτιάχνεις μια ιστορία με φόνους, ο λόγος που αγαπά κανείς τόσο πολύ τις ταινίες του Χίτσκοκ είναι γιατί υπάρχει σ’ αυτές μια ελαφρότητα, μια ρομαντική αίσθηση. Δεν είναι ζοφερές και άσχημες, όπου παρακολουθείς να δολοφονούνται άνθρωποι. Σε μια ταινία όπως το «Shadow of a Doubt» (ελληνικός τίτλος: «Το χέρι που σκοτώνει»), δεν βλέπεις τίποτα, και, παρόλα αυτά, ολοκληρη η ταινία, από την αρχή ως το τέλος, είναι συναρπαστική. Γι’ αυτό, εκείνο που με ενδιέφερε ήταν να δείξω το Παρίσι και παριζιάνικους χαρακτήρες με χαριτωμένο τρόπο και να την κάνω να είναι μια ταινία με φόνους.  
• Πού βρίσκετε όλη αυτή την ενέργεια;

• Δεν χρειάζεσαι όση ενέργεια πιστεύεις πως χρειάζεσαι. Δυσκολη δουλειά είναι για κάποιον που οδηγεί αυτοκίνητο ή φτιάχνει το δρόμο , ή ένα δάσκαλο που κάθε μέρα αντιμετωπίζει τους  μαθητές του. Η σόου μπίζνες δεν είναι τόσο δύσκολη. Δεν χρειάζεσαι τόση ενέργεια. Σου φέρνουν τον καφέ σου το πρωί, τους λες τι να κάνουν, επεμβαίνεις κάθε τόσο και τους λες κάνε το ξανά, τους λες αυτό ήταν τέλειο, λες ευχαριστώ, δεν κουράζεσαι. Πάντα ήμουν τεμπέλης. Ο Σπίλμπεργκ κάθεται μέχρι αργά το βράδυ να σκεφτεί και να γράψει τα ειδικά εφέ του και τα πολλά κυνηγητά. Εγώ στις 6 η ώρα θέλω να τελειώνω και να πάω στο σπίτι μου. Δεν ενδιαφέρομαι αν η τελευταία λήψη δεν ήταν πολύ καλή. Για μένα ήταν αρκετά καλή. Πάω σπίτι μου, δειπνώ και παρακολουθώ στην τηλεόραση το μπάσκετ. Για να γράψεις το σενάριο χρειάζεσαι μερικές βδομάδες, το γύρισμα κρατάει το πολύ δυο μήνες, και άλλους δυο μήνες το μοντάζ και η ταινία είναι έτοιμη. Μετά έχεις και αρκετό χρόνο να ξεκουραστείς.  

• Θα ξαναγυρίζατε μια ταινία στη Νέα Υόρκη;
• Αν κάποιος ξαφνικά παρουσιαστεί και μου πει: «Θα χρηματοδοτήσουμε την ταινία σου στη Νέα Υόρκη» και δεχτεί όλους τους περιορισμούς μου, αν κάποιος τρελός συμφωνήσει με αυτά, τότε θα γυρίσω την ταινία στη Νέα Υόρκη. Έχω πολλές ιδέες για ταινίες που θα έμπαινα στον πειρασμό να το κάνω, αν η χρηματοδότηση ήταν εύκολη. Αλλά δεν ξέρω αν έχω την ίδια όρεξη να βγω και να ξοδέψω αρκετό χρόνο για να μαζέψω τα απαιτούμενα χρήματα.Αισθάνεστε πως στην Ευρώπη σας αγαπούν και σας εκτιμούν περισσότερο από την Αμερική;
  Πρέπει να πω πως μου έδειξαν αρκετή αγάπη και στην Αμερική για πολλά χρόνια, παράβλεπαν τα λάθη που έκανα στις πρώτες ταινίες μου και έγραφαν καλά λόγια για μένα. Και είχα ένα πολύ καλό αμερικανικό κοινό αλλά στην Ευρώπη από την αρχή με υποστήριξαν πολύ, από την πρώτη κιόλας ταινία μου. Στη Γαλλία, την Ιταλία, σε όλη την Ευρώπη, με αντιμετώπιζαν σαν να ήμουν ένας από αυτούς, σαν να γύριζα ευρωπαϊκή ταινία, και ενώ τα χρόνια περνούσαν και αν τύχαινε να κάνω μια ταινία που δεν άρεσε ιδιαίτερα στην Αμερική, στις ευρωπαϊκές χώρες βρίσκανε και επαινούσαν τα καλά σημεία. Έψαχναν τα καλά σημεία και τα εύρισκαν. Στην Ευρώπη αισθανόμουν πως υπήρχε μια αγάπη που έβγαινε απευθείας από την καρδιά. Και με ρωτούσαν πώς συμβαίνει αυτό. Αυτό που μπορώ να φανταστώ είναι πως αγαπούσα τόσο πολύ τις ευρωπαϊκές ταινίες και τις έβλεπα τόσο συχνά που είχαν γίνει ένα με το αίμα μου, όπως στον μουσικό, πάρτε για παράδειγμα τον Τσάρλι Πάρκερ, όταν παίζει τζαζ αυτό βγαίνει από μέσα του, το ζει. Το άλλο που μπορώ να προσθέσω είναι πως οι ταινίες μου κερδίζουν στη μετάφραση. Όταν τις μεταφράζουν στη Ρώμη ή στο Παρίσι φαίνεται να κερδίζουν με τη διαφορετική γλώσσα. 
  
• Πιστεύετε πως κάποιοι άνθρωποι είναι πιο τυχεροί από τους άλλους;

• Ναι. Αλλά το πιο σημαντικό είναι η υγεία σου. Γιατί αν δεν είσαι υγιής αυτο δεν βοηθά. Και το δεύτερο πιο σημαντικό είναι η γνώση. Και το τρίτο πιο σημαντικό είναι το χρήμα. Είναι σημαντικό στη ζωή σου να έχεις αρκετά χρήματα, δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος, ωραία είναι να έχεις, αλλά πρέπει να έχεις αρκετά για να μπορείς να επιβιώνεις στον κόσμο. Είναι ωραίο να έχεις αρκετά λεφτά για να μπορείς να πηγαίνεις σε ένα ωραίο εστιατόριο, να έχεις ένα σπίτι στην παραλία, έχεις περισσότερες επιλογές. Ένα παιδί που γεννιέται σε μια οικογένεια που δεν έχει αρκετά χρήματα, και δεν έχει πολλές επιλογές, δεν είναι τόσο τυχερός όσο ένα παιδί από μια οικογένεια που έχει αρκετά λεφτά, και του δίνονται πολλές επιλογές, να πάει σε καλύτερο σχολείο, να κάνει ωραίες διακοπές και να ζησει μια πιο άνετη ζωή. Αλλά ένα παιδί που γεννιέται σε μια οικογένεια που έχει λεφτά, αλλά η υγεία του δεν είναι καλή και είναι ηλίθιος και η οικογένειά του είναι κακή, τα πράγματα αλλάζουν…

• Η ταινία σας μιλάει για την τύχη. Θα λέγατε πως η τύχη έπαιξε ρόλο και στη ζωή σας;

• «Είχα δυο γονείς που με αγαπούσαν και καλούς φίλους. Έχω μια θαυμάσια σύζυγο και ένα θαυμάσιο γάμο και δυο παιδιά. Σε μερικούς μήνες θα γίνω 88 χρονών. Δεν πήγα ποτέ σε νοσοκομείο, δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι τρομερό. Όταν άρχισα να γυρίζω ταινίες οι άνθρωποι επέλεγαν να τονίζουν όλα όσα έκανα καλά… ήταν πολύ γενναιόδωροι. Δεν είχα παρά καλή τύχη κι ελπίζω να κρατήσει. Ακόμη είναι πολύ νωρίς σήμερα το απόγευμα», συμπληρωσε χιουμοριστικά.                                 

The post Γούντι Άλεν: «Αγαπώ τις πόλεις όπως οι σκηνοθέτες αγαπούν τις πρωταγωνίστριές τους» appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Ο Γούντι Άλεν δεν έχασε την έμπνευση και το χιούμορ του όπως μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά η νέα, 50ή, απολαυσατική όπως πάντα, ταινία του, «Coup de chance» («Τα γυρίσματα της τύχης» θα μπορούσε να είναι η πιο κατάλληλη μετάφραση).

Η ιστορία αρχίζει στο Παρίσι, μ’ ένα νέο, μεγαλοαστικό ζευγάρι, τον Ζαν, πλούσιο επιχειρηματία που όπως παραδέχεται ο ίδιος, φτιάχνει τη δική του τύχη και «κάνει τους πλούσιους πιο πλούσιους» (όπως τον περιγράφει η γυναίκα του), και τη Φανή, την όμορφη γυναίκα του που εργάζεται σε γκαλερί. Ζευγάρι που δείχνει να απολαμβάνει μια ήρεμη, ευτυχισμένη ζωή.

Την ήρεμη όμως ζωή της Φανή ανατρέπει η εμφάνιση του Αλέν, ενός παλιού συμμαθητή της και τώρα συγγραφέα, που η παρουσία του παρασύρει τη Φανή, από «τρόπαιο σύζυγο» («trophy wife», όπως χιουμοριστικά αυτοαποκαλείται) σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Σχέση που κάποια στιγμή ανακαλύπτει ο άντρας της και που τον οδηγεί σε εγκληματικά σχέδια, όπως κάποτε είχε χρησιμοποιήσει για να ξεφορτωθεί τον συνεταίρο του.

Ο Άλεν γνωρίζει αρκετά καλά το Παρίσι από τις άλλες ήδη ταινίες που γύρισε στο παρελθόν, και τώρα, με την εξαιρετική φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο, καταφέρνει από τα πρώτα κιόλας πλάνα να δώσει κάτι από το Παρίσι του Ερίκ Ρομέρ και των άλλων σκηνοθετών της νουβέλ βαγκ (ο ίδιος στη συνέντευξη τύπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στους Γκοντάρ και Τριφό), για να φτιάξει την ατμόσφαιρα της γαλλικής μεγαλούπολης, αν και, προσωπικά, το πρώτο μέρος της ταινίας, με τους μεγαλοαστούς, τα γλέντια και τις άσχετες κουβέντες τους, με το κυνήγι του συζύγου και της παρέας του, στη διάρκεια του γουίκ-εντ, («βαρετό Σαββατοκύριακο με βαρετούς ανθρώπους», όπως το χαρακτηρίζει η Φανή), μου θύμισε τα βαρετά Σαββατοκύριακα των μεγαλοαστών στην ταινία «Ο κανόνας του παιχνιδιού» του Ρενουάρ. Αντίθετα, με τις ρομαντικές σκηνές του παράνομου ζευγαριού στο πάρκο και τα καφέ του Παρισιού που φέρνουν στο νου την ταινία «Πριν το ηλιοβασίλεμα» του Λινκλέιτερ.

Η αγάπη του Άλεν για τον κινηματογράφο δεν περιορίζεται στη γαλλική νουβέλ βαγκ, τον Ρενουάρ και τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, για ν’ αναφέρω μερικούς, αλλά περιλαμβάνει και τον Χίτσκοκ. Εδώ, σίγουρα μπορεί κανείς να βρει και το MacGuiffin του «μετρ» της αγωνίας στη σκηνή με το λαχείο που αγοράζει και προσφέρει στη Φανή ο Αλέν, λαχείο που την αναγκάζει αργότερα ο Ζαν να του δείξει, και που ο πρώτο λαχνός είναι κάποια εκατομμύρια, που σε κάνει να σκεφτείς πως αργότερα η αναποφάσιστη να εγκαταλείψει μια πλούσια και άνετη ζωή Φανή θα κερδίσει και θα χρησιμοποιήσει για να φύγει με τον εραστή που της προσφέρει τη ζωή που θα ήθελε τελικά να ζήσει.

Στοιχείο που, όπως και στον Χίτσκοκ, εξαφανίζεται χωρίς λόγο, για να δώσει τη θέση του, στο δεύτερο μέρος, σε μια κατά κάποιο τρόπο αστυνομική πλοκή, με τον Γούντι Άλεν να χρησιμοποιεί το σασπένς, μαζί και το χιούμορ, άφθονο, ανατρεπτικό και χιτσκοκικό (ιδιαίτερα με την έρευνα της μητέρας της Φανής), για να μάθουμε τελικά, με την απολαυστική ανατροπή του φινάλε, τι μπορούν να κάνουν στη ζωή μας τα γυρίσματα της τύχης…

Αντίθετα, η τύχη, τη φορά αυτή, δεν είναι στο πλευρό της Σοφίας Κόπολα. Στη νέα, βιογραφική της ταινία, «Πρισίλλα» (διαγωνιστικό τμήμα), γύρω από τη γνωριμία και τη σχέση της Πρισίλλας Μπολιέ με τον Έλβις Πρίσλεϊ, δεν προσθέτει τίποτα το ξεχωριστό στο έργο της σκηνοθέτριας. Η γνωριμία ξεκινά όταν η 16χρονη μαθήτρια, κόρη στρατιωτικού, Πρισίλλα γνωρίζει τον ήδη διάσημο τραγουδιστή της ροκ εν ρολ, το 1959, στην αμερικανική βάση στο Βερολίνο. Μια έφηβη, μοναχική, αθώα κοπελλίτσα, θαυμάστρια του τραγουδιστή, που παρασύρεται από τη φήμη του και τον ακολουθεί ως την Γκρέισλαντ, την περίφημη έπαυλή του, όπου τελικά θα τον παντρευτεί και θ’ αποκτήσουν και τη μοναδική τους κόρη.

Στόχος της σκηνοθέτριας της ταινίας «Χαμένη στη μετάφραση» είναι, όπως ανάφερε και η ίδια, να καταγράψει τις διάφορες εμπειρίες που περνάει ένα κορίτσι για να φτάσει στην αυτογνωσία και την ενηληκίωση, και να μπορέσει τελικά να πάρει το δικό της δρόμο. Θέμα πρέπει να πω που δυστυχώς αγγίζει πολύ επιφανειακά, όπως επιφανειακά παρουσιάζει και τον χαρακτήρα του Έλβις. Αντίθετα μ’ εκείνο της Πρισίλλας, που είναι και το πιο πετυχημένο στοιχείο της ταινίας, που δίνει με περισσότερη ενσυναίσθηση (και σ’ αυτό βοηθάει ιδιαίτερα η πολύ καλή ερμηνεία της Κέιλι Σπένι), και με τις λεπτομέρειες εκείνες που σε κάνουν να συμπαθήσεις την ηρωίδα της.

The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Απολαυστική, ρομαντική δραμωδία από τον Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.

Στα ογδόντα πέντε του ο κινηματογραφιστής Γούντι ‘Αλεν δεν είναι ένα «ήσυχο» παιδί το οποίο ζει με τις κατακτήσεις του παρελθόντος. Εξακολουθεί να ενοχλεί, γιατί δεν γέννησε γεροντικές συνήθειες το μυαλό του, παρά το γεγονός ότι διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του.

Δεν είναι ένας παραιτημένος καλλιτέχνης, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που δεν αγκιστρώθηκε στη φήμη του, γιατί πρωτίστως ήθελε να ζήσει. Κι όταν θέλεις να ζεις, καλό είναι να ξεχνάς το δημόσιο πρόσωπό σου: Να διαγράφεις το ‘Αλεν και να κρατάς το Γούντι.

Και η αυτοβιογραφία του «Apropos og Nothing», όσο κι αν ακούγεται καταθλιπτικός ο τίτλος τους, δεν ματαιώνει το εγχείρημά του σε πράξεις χωρίς νόημα. Ο κόσμος τον οποίο έχτισε ο Γούντι ‘Αλεν είναι ο σαρκασμός και το χιούμορ, που ξεκινούν πρωτίστως απ’ αυτόν για να αποδομήσουν τις αξίες της Δύσης.

Τα κείμενα του «Χωρίς Φτερά», «Πάτσι» και «Παρενέργειες» μπορούν να αναγνωστούν ως ευφυλογήματα ενός κατασπαραγμένου εγώ, και γιατί όμως μπορούν να εκληφθούν ως προκλήματα για σκέψη ώς το σημείο αναδόμησής της ενάντια στην κυρίαρχη εννοιοκρατία. Το nothing, το τίποτα δεν είναι το μηδέν, η απουσία, είναι το κενό ως παρόν, η σαγήνη της γαλήνης, η διαρκής εγρήγορση μέσα στον κόσμο, η καθαρή ματιά προτού η πρόθεση γίνει πράξη. Σ’ αυτό το σημείο όπου επιτελείται η κινηματογραφία ως άλμα από τη σιωπή προς τη σιωπή.

Η αυτοβιογραφία του τελικώς θα κυκλοφορήσει στις 7 Απριλίου από τον εκδοτικό οίκο «Arcade Publishing», αφού ορφάνεψε από τον προηγούμενο εκδοτικό οίκο «Hachette». Aρνήθηκε να την εκδώσει, κυρίως μετά την αντίδραση των υπαλλήλων του, με το επιχείρημα τους να εδράζεται σε μια παλιά ιστορία περί σεξουαλικής παρενόχλησης της κόρης του Ντίλαν Φάροου από την «επικίνδυνη» σχέση του με την μητέρα της Μία.

Ο Γούντι Άλεν, αν και έχει αθωωθεί, ωστόσο η υπόθεση δεν έχει αποκτήσει χαρακτήρα δικαίου στη συνείδηση του θετού γιού του Ρόναν (πάλι από την Μία Φάροου), εξού και ανακίνησε το θέμα με αφορμή της κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του θετού πατέρα του.

Δεν είμαι ούτε γιατρός, ούτε δικαστής για να αποφανθώ και δεν θέλω να εμπλακώ σε ιστορίες συνωμοσίας. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο Αμερικανοεβραίος άνθρωπος του θεάματος είχε αθωωθεί, μετά από επτάμηνη δικαστική διαμάχη με τις αποδείξεις των ιατρών. Εκτός κι ο νέος και άυλος τύραννος ονομάζεται πλέον fake news ελέω κοινωνικών δικτύων, ο οποίος θα οδηγήσει σε συστηματική προπαγάνδα, παραπληροφόρηση ή σπίλωση αναφορικά με πρόσωπα, προτιμήσεις, πίστεις και ιδεολογίες.

Φοβάμαι ότι ακόμη και τα πιό τρομακτικά news συνήθως ελέγχονται από τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας. Αν και με την πανδημία του κορονοϊού η έκκεντρη μετάδοση μιας είδησης, έχει αποκτήσει τον χαρακτήρα πλήρους διασποράς, με αποτέλεσμα να έχει απολεσθεί ο ναός της μίας και μόνης πληροφορίας. Μέσα, λοιπόν, στον κορύφωση του η αυτοβιογραφία του Γούντι ‘Αλεν μάς δίνει μια ευκαιρία να σκεφτούμε το πως διαδίδεται μία είδηση, γι αυτό προτείνω για να μην χαθούμε σε υποθέσεις που αρέσκεται η φαντασία μας όταν θέλει να ξεφύγει από την πραγματική πραγματικότητα.

Αφιερωμένη στη κατά τριάντα χρόνια νεότερη σύζυγό του Σουν-Γι Πρεβέν, υιοθετημένη κόρη του αρχιμουσικού Αντρέ Πρεβέν και της Μία Φάροου. ‘Οπως διαβάζουμε στα ξένα έντυπα ο Γούντι Άλεν γράφει για τα παιδικά του χρόνια στο Μπρούκλιν, το άπλωμά του σ’ όλα τα είδη του θεάματος και της καλλιτεχνίας: κινηματογράφος, θέατρο, τηλεόραση, stand up κωμωδία, συγγραφή.

Βεβαίως και δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι σχέσεις του Γούντι με τις γυναίκες του, χωρίς να μένουν απέξω η οικογένειά του και οι φίλοι του. Ξεχωρίζει από τους τελευταίους τον Άλεκ Μπόλντουιν και τον Ντικ Κάβετ που στάθηκαν πάντα στο πλευρό του αλλά και δεν μπορεί να ξεχάσει τις αδελφικές ψυχές, τους Μελ Μπρουκς, Μπετ Μίντλερ, Νιλ Σάιμον.

‘Ισως ο Γούντι ‘Αλεν δεν έγινε ποτέ καθωπρέπει, γιατί αισθανόταν ότι όλη του η ζωή είναι μια ταινία που δεν θα γίνει ποτέ. Κι αυτη αίσθηση τον απελευθέρωνε, γιατί κάθε ημέρα σκεφτόταν κάτι για μια μεγάλη ταινία που έχει στο μυαλό και δεν θα πραγματοποιηθεί. Κι αυτό το γεγονός δεν τον άγχωνε, τον ωθούσε να σκεφτεί ότι ήταν «λίγος» μπροστά στο «Ρασομόν» του Κουροσάβα, στον «Κλέφτη ποδηλάτων» του Ντε Σίκα ή στην «Εβδομη σφραγίδα». «H μόνη σπουδαία αμερικανική ταινία είναι ο “Πολίτης Κέιν”», δήλωνε. Αυτός όχι εμείς.

The post Γούντι Άλεν: Το δημιουργικό τίποτα ως αυτοβιογραφία appeared first on Enetpress.

Ένας δήθεν φεμινισμός (σίγουρα όχι αυτός που αγωνίστηκε για την ισότητα και τα δικαιώματα των γυναικών αλλά και όλων, πρέπει να πω, των φύλων και των φυλών), με το Me Too και τα αλλά «κινήματα» (;), έχει ανοίξει, από ότι φαίνεται τους ασκούς του Αιόλου, με ένα νέο είδος μακαρθισμού να κρέμεται επικίνδυνα πάνω από το Χόλιγουντ και όχι μόνο.

Δίκαιο είχε η Κατρίν Ντενέβ και όσες γυναίκες αλλά και άντρες υπέγραψαν τη δήλωση της (ή και ακολούθησαν με παρόμοιες δηλώσεις), γιατί έτσι, ο κάθε δυσαρεστημένος, ο κάθε μοχθηρός και επίδοξος καλλιτέχνης ή μη, που έχει απορριφθεί από κάποιο ρόλο η άλλη δουλειά (τώρα με τις επικείμενες υποψηφιότητες των Όσκαρ αυτο γίνεται ακομη και πιο έντονο), μπορεί με το παραμικρό να καταγγείλει κάποιον για σεξουαλική παρενόχληση.

Πρόσφατο παράδειγμα αυτό με τον Γούντι Άλεν. Αλήθεια, τι θα γίνει; Θα τον αφήσουν τελικά ήσυχο; Η Μία Φάροου μου θυμίζει λίγο τη Μήδεια. Την εγκατέλειψε ο Γούντι Άλεν για μια νεότερη (και ομορφότερη) και προσπαθεί να τον εκδικηθεί εδω και τριάντα περίπου χρόνια. Σίγουρα δεν είναι καλό να σε εγκαταλείπουν είτε για μια νεότερη είτε για ένα νεότερο (ή και πλουσιότερο). Αυτά όμως εχει η ζωή (και ο κινηματογράφος που συχνά την αντιγράφει).

Έπεισε από ότι φαίνεται την 7χρονη τότε κόρη της να καταθέσει ενάντια στον Γούντι και, παρόλο που το δικαστήριο τον αθώωσε, ύστερα από τόσα χρόνια η κόρη (που μεγάλωσε με την εγκαταλειμμένη μητέρα) επιστρέφει για να συνεχίσει, από ότι δείχνει, την εκδίκηση της μάνας. Ακόμη και αν είχε κάποιο δίκαιο (που δεν φαίνεται να έχει μετά το τότε πόρισμα του δικαστηρίου), διερωτώμαι αν ύστερα από τριάντα χρόνια και με την ίδια, παντρεμένη τώρα και με την ευθύνη να μεγαλώνει ένα μικρό παιδί, αν αυτο άξιζε να επανέλθει στην επικαιρότητα.

Δεν ξέρω, απλά διερωτώμαι… Όσο για τους ηθοποιούς που συνεργάστηκαν στην τελευταία ταινία του Άλεν, που κάποτε παρακολούσαν να τους καλούσε ο Γοϋντι σε ταινία του, και που τώρα βιάστηκαν να δηλώσουν πως θα δώσουν την αμοιβή τους σε αγαθοεργίες, αυτό είναι τουλάχιστο σαχλό, εκτός κι αν είναι υπολείμματα μελοδραματισμού ή και της φοβίας που είχε  δημιουργηθεί επί μακαρθισμού.

The post Σεξουαλική παρενόχληση ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών; appeared first on Enetpress.

**** Wonder Wheel

ΗΠΑ, 2017. Σκηνοθεσία-σενάριο: Γούντι Άλεν. Ηθοποιοί: Τζιμ Μπελούσι, Κέιτ Γουίνσλετ, Τζούνο Τέμπλ, Τζάστιν Τίμπερλέικ, Τζακ Γκορ. 101 λεπτά.

Στις ταινίες που σκηνοθετεί όλα αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα σ’ εκείνες με φόντο τη Νέα Υόρκη, ο Γούντι Άλεν έχει καταφέρει να φτιάξει ένα εντελώς δικό του, προσωπικό κόσμο. Ένα κόσμο κατοικημένο από πρόσωπα από όλα τα κοινωνικά στρώματα: από συγγραφείς και καλλιτέχνες μέχρι ανθρώπους λαϊκούς.

Έναν  κόσμο όμως όπου πάντα, ιδωμένος είτε από χιουμοριστική είτε από δραματική πλευρά, η τέχνη (ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, το θέατρο, η μουσική, η φιλοσοφία) έχουν ξεχωριστή θέση. Ξεχωριστή θέση έχουν και στη νέα του αυτή, δραματική κομεντί, «Wonder Wheel» (Ο τροχός των θαυμάτων ή και της χαράς, θα μπορούσε να πει κανείς). Ένας τροχός που βρίσκεται στο λούνα παρκ του Coney Island, τη μικρή χερσόνησο του Μπρούκλιν, με πλαζ και πάρκα ψυχαγωγίας για τους Νεοϋορκέζους, που αναζητούσαν τη διασκέδαση ιδιαίτερα στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

«Με σύμβολα και μελόδραμα» θα πω την ιστορία μου, λέει ο νεαρός σπουδαστής, φιλόδοξος συγγραφέας και προσωρινός για το καλοκαίρι ναυαγοσώστης στο Κόνεϊ Άιλαντ, Μίκι (ένας πολύ καλός Τζάστιν Τίμπερλεϊκ) στην αρχή της ταινίας. Μια ιστορία που εκτυλίσσεται στη δεκαετία του ‘50, περίοδο της διακυβέρνησης του Αϊζενχάουερ, της μεταπολεμικής ευημερίας αλλά και ενός κοινωνικού συντηρητισμού και κομφορμισμού.

Η ιστορία που μας αφηγείται ο Μίκι αφορά τέσσερα βασικά πρόσωπα: τη Τζίνι (μια εξαιρετική, γεμάτη πάθος και δύναμη, αντάξια για Όσκαρ, ερμηνεία από την Κέιτ Γουίνσλετ), πρώην ηθοποιό και νυν σερβιτόρα στην προκυμαία του Κονεϊ Άιλαντ, απογοητευμένη με την πορεία που πήρε η ζωή της, τον αλκοολικό άντρα της Χάμπτι (το ίδιο εξαιρετικός ο Τζιμ Μπελούσι), που λειτουργεί το καρουζέλ του λούνα παρκ, το μικρό, 10χρονο Ρίτσι (άλλη καλή ερμηνεία από τον Τζακ Γκιρ), πυρομανή γιο της Τζίνι από άλλο πατέρα, και την 26χρονη Καρολάινα (μικρή αποκάλυψη η Τζούνο Τεμπλ), κόρη του Χάμπτι από άλλη μητέρα, που εμφανίζεται ξαφνικά, μετά από χρόνια, κυνηγημένη από τον γκάνγκστερ άντρα της και τους μπράβους του, που βρίσκει δουλειά ως σερβιτόρα στο εστιατόριο όπου εργάζεται η Τζίνι.

Σύντομα, ο Μίκι θα ξελογιάσει την Τζίνι, η οποία, στη σχέση τους, βρίσκει μια ελπίδα φυγής από την άχαρη, ανέραστη ζωή της, ενώ, στη συνέχεια, θα προσπαθήσει να τη ξεφορτωθεί, όταν γνωρίζει κι ερωτεύεται την Καρολάινα. Ένα πολύ ωραία στημένο μελόδραμα, με φόντο τους μαφιόζους του συζύγου της Καρολάινα να ψάχνουν το κορίτσι (μάρτυρα κατηγορίας ενάντια στον εγκληματία σύζυγο) για να την «εξαφανίσουν» και με την κάμερα του μάστορα Βιτόριο Στοράρο να συλλαμβάνει κάτι από την ομορφιά, τα φανταχτερά χρώματα και την ατμόσφαιρα των αμερικανικών ταινιών της δεκαετίας του ‘50, ιδιαίτερα εκείνες του Ντάγκλας Σερκ.

Το μελόδραμα μπορεί, από ένα σημείο και μετά, να κυριαρχεί, η ταινία όμως έχει και τα χιουμοριστικά της στοιχεία, όταν στο σενάριο βρίσκεται ο πάντα εμπνευσμένος Γούντι: στις πρώτες συναντήσεις της Τζίνι με τον Μίκι ή εκείνες της Καρολάινα με τον Μίκι, ή ακόμη στις σκηνές που η Τζίνι προβάρει μπροστά στον καθρέφτη τις ατάκες της όταν θα συναντήσει ξανά τον Μίκι. Ενώ η παρουσία των μαφιόζων (στις πρώτες τουλάχιστο εμφανίσεις τους καθώς και στη συνάντησή τους με τον Χάμπτι) διέπονται από μια σατιρική διάθεση.

Πίσω όμως από όλα αυτά καραδοκεί το δράμα. Ιδιαίτερα στις σκηνές με την Τζίνι, όταν αυτή αρχίζει ζηλεύει την Καρολάινα, με τη ζωή της να μετατρέπεται σταδιακά σε μια χωρίς διέξοδο κόλαση. Κόλαση σίγουρα επηρεασμένη από τις ταινίες του Μπέργκμαν που ο Άλεν καταφέρνει να μετατρέψει, πέρα για πέρα, σε δική του.

Εκτός από τα μελοδραματικά στοιχεία που χρησιμοποιεί ο Μίκι στην αφήγησή του (με πολλές από τις σκηνές να αφηγείται ο ίδιος), την έξυπνα ενταγμένη στην πλοκή μουσική, τα τραγούδια εποχής (Kiss of Fire, See the Pyramids Along the Nile, κ.α.), τις αναφορές στη λογοτεχνία (Γκογκέν, Τσέχοφ, Ο’ Νιλ, αρχαία τραγωδία) και τον κινηματογράφο (τις ταινίες που βλέπει ο μικρός Ρίτσι, το Flying Down to Rio, τις κινηματογραφικές αφίσες), υπάρχει και ενα άλλο σημαντικό στοιχείο, που χρησιμοποιεί ο Άλεν: τα σύμβολα.

Ήδη, η χρήση του Κόνεϊ Άιλαντ, με το όνειρο και τη φυγή που προσφέρουν τα πάρκα ψυχαγωγίας του, είναι μια μεταφορά για την  ίδια την Αμερική της τότε περιόδου, εκείνης του άπιαστου, απατηλού αμερικανικού ονείρου (μεταφορά, αξίζει να προσθέσω, και για τον ίδιο τον αμερικανικό κινηματογράφο της τότε εποχής). Μεταφορά που συνεχίζεται και στη σκηνή με τον περίπατο του Μίκι με την Τζίνι σε πανέμορφους, γεμάτους λουλούδια και φυτά, Κινέζικους Κήπους, που τονίζουν την αίσθηση ενός ανεκπλήρωτου παράδεισου.

Ακόμη και τα ονόματα έχουν κάποια συμβολική έννοια: ο Χάμπτι (Humpty Dumpty από την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», όνομα που ο Λούις Κάρολ εμπνεύστηκε από ένα ποτό), ενώ τα ονόματα Μίκι και Τζίνι παραπέμπουν σε καρτούν. Πάνω όμως από όλα είναι ο ναυαγοσώστης του Μίκι, ναυαγοσώστης που, στην πραγματικότητα, θα μετατραπεί τελικά σε άνθρωπο που οδηγεί στον πνιγμό! Με τον Γούντι Άλεν να μας προσφέρει ένα ακόμη υπέροχο, μαζί και θλιμμένο, γαϊτανάκι στη μνήμη αλλά και στα θέματα που τον απασχολούν (και τον στοιχειώνουν) από την εποχή του «Νευρικού εραστή».

**** Το τετράγωνο

The Square. Σουηδία/Γερμανία/Γαλλία, 2017. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ρούμπεν Όστλουντ. Ηθοποιοί: Κλάες Μπανγκ, Ελίζαμπεθ Μος, Ντομινίκ Γουέστ, Τέρι Νόουταρι. 142 λεπτά.

Η κωμωδία δεν είναι είδος που βραβεύεται συχνά σε ένα φεστιβάλ. Και ήταν μια πολύ ευπρόσδεκτη έκπληξη, τον περασμένο Μάιο, η βράβευση με το Χρυσό Φοίνικα των Κανών, της σουηδικής ταινίας, «The Square» του Ρούμπεν Όστλουντ (ήδη βραβευμένος το 2014 στο τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα» των Κανών  για την ταινία του «Force majeure»).

Πρόκειται για μια ιδιαίτερα απολαυστική ταινία, με θέμα την έλλειψη επαφής και αλληλεγγύης σε μια σύγχρονη, αποξενωμένη κοινωνία. Με ήρωα τον Κρίστιαν (Κλάες Μπανγκ), το διευθυντή μιας υπερμοντέρνας γκαλερί της Στοκχόλμης (το Square του τίτλου, είναι ένα τετράγωνο, κεντρικό έκθεμα μιας νέας έκθεσης, μέσα στο οποίο μπορεί να σταθεί κάποιος και να αισθάνεται πως δεν είναι πια μόνος αλλά ένα είδος ασύλου εμπιστοσύνης και φροντίδας για τον άλλο), που γίνεται στόχος ενός «κόλπου», όπου του κλέβουν το πορτοφόλι και το κινητό του, ο Όστλουντ έφτιαξε μια, διάρκειας σχεδόν δυόμιση ωρών, ευρηματική, ευρηματική, με σατιρική διάθεση, κωμωδία, που μας μιλά για τις ηθικές και άλλες αξίες μας, τις ανισότητες μιας δημοκρατικής, φιλελεύθερης κοινωνίας καθώς και τις ταξικές διαφορές, τη φτώχια και τα διάφορα «κακώς έχοντα» των αποξενωμένων μεγαλουπόλεων.

Η τοποθέτηση του «Τετραγώνου» στην πλατεία, στην θέση ακριβώς που κάποτε βρισκόταν το άγαλμα ενός βασιλιά (το βλέπουμε στα πρώτα πλάνα να καταστρέφεται στη διάρκεια της μεταφοράς του), βάζει το θέμα της διαφοράς ανάμεσα στις σύγχρονες δημοκρατικές αξίες και εκείνες μιας ξεπερασμένης, ολιγαρχικής κοινωνίας.

Οι σκηνές της κλοπής του κινητού (με το έξυπνο, καθόλου αναμενόμενο, τριπλό κόλπο της ομάδας των κλεφτών), εκείνες όπου ο ήρωας προσπαθεί να βρει το κινητό του καθώς και εκείνες των επίσημων εγκαινίων της έκθεσης με έναν άντρα να μιμείται τον γορίλα και να τρομοκρατεί τους καλεσμένους (με απολαυστικό στο ρόλο τον γνωστό κασκαντέρ Τέρι Νόουταρι), ή ακόμη εκείνη με τους καλεσμένους που πέφτουν με λαιμαργία στα φαγητά ενώ ο μάγειρας δεν έχει ακόμη τελειώσει την περιγραφή των φαγητών, είναι από τις πιο ωραία στημένες, ιδιαίτερα απολαυστικές σκηνές της κωμωδίας, που σταδιακά μετατρέπεται σε προσωπικό δράμα.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Βουτιά στον κόσμο του Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.

***** Ο υπηρέτης

Τhe Servant. Μεγ. Βρετανία, 1963. Μαυρόασπρη. Σκηνοθεσία: Τζόζεφ Λόουζι. Σενάριο: Χάρολντ Πίντερ, από μυθ. Ρόμπιν. Ηθοποιοί: Ντερκ Μπόγκαρντ, Τζέιμς Φοξ, Σάρα Μάιλς, Γουέντι Κρεγκ, Πάτρικ Μαγκί, Κάθριν Λέισι, Ρίτσαρντ Βέρνον, Άλαν Οουεν. 117΄

Η ταινία που επανέφερε τον κυνηγημένο από το “μακαρθισμό”, εκπατρισμένο στην Αγγλία, Τζόζεφ Λόουζι (1909-1984), στο προσκήνιο, καθιερώνοντάς τον ως ένα από τους αληθινά μεγάλους δημιουργούς του μεταπολεμικού κινηματογράφου,  δημιουργό που έδωσε μιαν άλλη υπόσταση στον αγγλικό κινηματογράφο της τότε εποχής.

Μια ταινία που και σήμερα ακόμη δεν έχει χάσει τη δύναμη της αψάδας της αλλά και της εικαστικής ομορφιάς της. Παραλλαγή πάνω στο μύθο του Φάουστ, σύμφωνα με το δημιουργό της, “Ο υπηρέτης” αφηγείται την ιστορία της σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα πλούσιο, κομψό αριστοκράτη και το σατανικό υπηρέτη του, σχέση που στη συνέχεια ανατρέπεται με τον υπηρέτη να παίρνει το επάνω χέρι.

Αλληγορία πάνω στην εξουσία (η σχέση αφέντη-δούλου) και την εκμετάλλευση, με βάση ένα εξαιρετικό σενάριο του Χάρολντ Πίντερ (βασισμένο σε μυθιστόρημα του Ρόμπιν Μομ), με θαυμάσιους, διανθισμένους με ένα διαβολικό χιούμορ διαλόγους, που ο Λόουζι μετέτρεψε σε μια ταινία που σε κρατά σχεδόν υπνωτισμένο με το ρυθμό και την ατμόσφαιρά της. Ταυτόχρονα μια ταινία στοχασμός επηρεασμένη από τη μαρξιστική διαλεκτική, δοσμένο με μια αποστασιοποίηση που φέρνει στο νου τον Μπρεχτ και τις απόψεις του πάνω στο θέατρο.

Ο Ντερκ Μπόγκαρντ καταφέρνει με άψογο τρόπο να δώσει τη σατανική πλευρά του υπηρέτη Μπάρετ, που εισβάλλει στη ζωή του αφέντη του, Τόνι (ένας πολύ καλός Τζέιμς Φοξ), δημιουργώντας την εντύπωση ότι το μόνο που θέλει είναι να τον υπηρετήσει, μπαίνοντας απρόσκλητος κάθε τόσο στο δωμάτιό του για να του προσφέρει ένα ποτό, ή ένα φάρμακο  ή κάτι άλλο, παρακολουθώντας τον και εισβάλλοντας σταδιακά και  απαρατήρητα στην προσωπική ζωή του, προσφέροντάς του ακόμη και τη δική του φιλενάδα (η αισθησιακή Σάρα Μάιλς), περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να μπορέσει τελικά να ανατρέψει τη σχέση τους και να μετατραπεί ο ίδιος σε αδυσώπητο αφέντη (η τελική σκηνή με την απάνθρωπη στάση του απέναντι στην αρραβωνιαστικιά του κυρίου του είναι από τις πιο συγκλονιστικές της ταινίας).

Βέβαια, όπως καταλαβαίνει ο θεατής δεν πρόκειται για μια απλή σύγκρουση ανάμεσα σ’ ένα διαβολικό υπηρέτη και τον υποχωρητικό αφέντη του, αλλά για την ανελέητη σύγκρουση ανάμεσα σε δυο τάξεις, από τη μια τη ζωντανή, μνησίκακη τάξη του υπηρέτη κι από την άλλη τη νωθρή, παρακμασμένη τάξη του αριστοκράτη αφέντη του.

Πίσω από τη σχέση των δυο αντρών υπάρχει και μια λανθάνουσα ομοφυλοφιλία, που ο Λόουζι υποβάλλει έντεχνα, μέσα από την όλη συμπεριφορά τους και την περίεργη, αρρωστημένη θα έλεγα, ατμόσφαιρα που σταδιακά αρχίζει να κυριαρχεί στο σπίτι (η σκηνή όπου ο Μπάρετ επιστρέφει από μια έξοδό του για να βρει τον αφέντη του στην κουζίνα να μαγειρεύει το φαγητό τους είναι το καθοριστικό εκείνο σημείο όπου αρχίζει ν’ αλλάζει η όλη ατμόσφαιρα και ο ρυθμός της ταινίας για να οδηγηθούμε τελικά στη σκηνή του οργίου στο φινάλε και την άγρια αποπομπή της αρραβωνιαστικιάς).

Ο Λόουζι επιλέγει την έμμεση υποβολή, προτιμώντας τη δημιουργία της ατμόσφαιρας παρά την άμεση παρουσίαση ή τον τονισμό των γεγονότων. Ακριβώς, για να υποβάλει όσο το δυνατό καλύτερα τα αισθήματα αυτά και τις ψυχολογικές καταστάσεις των πρωταγωνιστών του, εκμεταλλεύεται με γνώση και φαντασία τους χώρους και τα αντικείμενα (τους καθρέφτες, τις σκάλες, ένα χιονισμένο τοπίο, τα λευκά αγάλματα και άλλα), που τονίζονται ακόμη περισσότερο χάρη στη θαυμάσια, μαυρόασπρη φωτογραφία του Ντάγκλας Σλόκομ. Μια ταινία πρωτότυπη στη σύλληψη αλλά και την ανάπτυξή της που στάθηκε καθοριστική στη μελλοντική πορεία του σκηνοθέτη της.

**** Η Χάνα και οι αδερφές της

Hanna and Her Sisters. ΗΠΑ, 1986. Σκηνοοθεσία-σενάριο: Γούντι Άλεν. Ηθοποιοί: Μία Φάροου, Μάικλ Κέιν, Νταϊάν Γουέστ, Μπάρμπαρα Χέρσι, Κάρι Φίσερ, Μόριν Ο’Σάλιβαν, Γούντι Άλεν, Λόιντ Νόλαν, Μαξ φον Σίντοβ, Τζον Τορτούρο. 106΄

Επανέκδοση της βραβευμένης με τρία Όακαρ (ανάμεσά τους και σεναρίου) ταινίας του Γούντι Άλεν γύρω από τρεις Νεοϋορκέζες αδερφές και τα διάφορα υπαρξιακά και άλλα προβλήματά τους: τη νεαρή Λι (Μπάρμπαρα Χέρσι), που ζει με τον απομονωμένο, απογοητευμένο από τη ζωή, σύζυγο  (Μαξ φον Σίντοβ), τη νευρωτική Χόλι (Νταϊάν Γουέστ), που ψάχνει απεγνωσμένα τα χρήματα για να φτιάξει την καριέρα της, και τη μεγαλύτερη, την Χάνα (Μία Φάροου), και πιο ώριμη από τις τρεις, χωρισμένη από τον υποχόνδριο Μίκι (Γούντι Άλεν) και παντρεμένη με τον πλούσιο Έλιοτ (Μάικλ Κέιν).

Πίσω από την επιφάνεια της ιστορίας υπάρχει ένα στρώμα με εξαιρετικά ενδιαφέροντα επίπεδα με θέματα όπως οι σχέσεις, ο έρωτας, η πίστη, η ελπίδα, που μας αποκαλύπτουν την ανθρώπινη κατάσταση και τραγωδία, δοσμένη, μέσα από το γνωστό στιλ του δημιουργού της, που συνδυάζει το ιδιόμορφο χιούμορ του (που εδώ θυμίζει έντονα τους αδερφούς Μαρξ και τη «Σούπα από πάπια» τους) με μια φιλοσοφική, ηθική προσέγγιση, συγγενική τόσο με το έργο του Μπέργκμαν όσο και με εκείνο του Τσέχοφ.

Με τον Άλεν να στήνει την ιστορία με μια μελετημένη μέχρι την παραμικρή λεπτομέρειά της αφήγηση που εκπλήσσει με τη μεστότητα και τη δύναμή της, αλλά και την ομορφιά της, ιδιαίτερα στην καταγραφής της Νέας Υόρκης όπως τη βλέπει και την αγαπά ο δημιουργός της.

** Η αποπλάνηση

The Beguiled. ΗΠΑ, 2017. Σκηνοθεσία: Σοφία Κόπολα. Σενάριο: Ηθοποιοί: Νικόλ Κίντμαν, Κόλιν Φαρέλ, Ελ Φάνινγκ, Άντισον Ρίκε,

Με τις σεξουαλικές εντάσεις και τις αντιπαλότητες σ’ ένα οικοτροφείο κοριτσιών στον αμερικανικό Νότο στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου καταπιάνεται η βραβευμένη με Όσκαρ Αμερικανίδα Σοφία Κόπολα στην ταινία της «The Beguiled», ριμέικ στην πραγματικότητα της ομότιτλης ταινίας που γύρισε το 1971 ο Ντον Σίγκελ, με τον ελληνικό τίτλο «Ο δραπέτης», και με πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ιστγουντ, στο ρόλο ενός τραυματισμένου στρατιώτη του Βορρά που βρίσκει άσυλο στο οικοτροφείο.

Γυναίκες όλων των ηλικιών, ξεκινώντας από τη 13χρονη Μαίρη (Άντισον Ρίκε), που ανακαλύπτει τον πληγωμένο στρατιώτη και τον μεταφέρει στο οικοτροφείο, περνώντας από τη νεαρή Αλίσια (Ελ Φάνινγκ) και φτάνοντας ως την Εντουίνα (Κίρστεν Ντανστ) και τη διευθύντρια του οικοτροφείου, Μάρθα (Νικόλ Κίντμαν), που η παρουσία του μοναδικού άντρα (Κόλιν Φαρέλ) ανατρέπει την καθημερινή, ανιαρή ζωή τους, με τον στρατιώτη να προσπαθεί να τις εκμεταλλευτεί.  Οταν όμως η Μάρθα, εξαιτίας ενός ατυχήματος, αναγκάζεται να του κόψει το ένα πόδι, που ο στρατιώτης θεωρεί ως εκδίκηση από μέρους της, τα πράγματα θα οδηγήσουν σε ένα ξέσπασμα με τραγικά αποτελέσματα.

Εκεί όμως που ο Σίγκελ είχε δώσει μια πιο ρεαλιστική και πιο έντονη, από σεξουαλικής πλευράς, ατμόσφαιρα, με τις γυναίκες να αποκαλύπτουν τη ζωώδικη πλευρά τους, η Κόπολα  επέλεξε να δώσει μια πιο ήπια, αποστειρωμένη εκδοχή, με το πρώτο ειδικά μέρος να μοιάζει περισσότερο σαν συνέχεια της ταινίας της, «Μαρία Αντουανέτα», με τα κορίτσια να περιφέρονται και να φλερτάρουν με λεπτότητα, σχεδόν παιχνιδιάρικα, τον στρατιώτη, να τον διασκεδάζουν με ωραία δείπνα και μουσική στο ωραία φωτογραφημένο αρχοντικό της Βιρτζίνια, που φέρνει στο νου αρχοντικά από το «Οσα παίρνει ο άνεμος» – ακόμη και μια σκηνή, όπως εκείνη όπου η Κίντμαν πλένει τον μισόγυμνο, αναίσθητο Φαρέλ, δεν κατάφερε να έχει τον ερωτισμό που απαιτούσε.

Με την απλή αυτή, επιφανειακή, προσέγγιση δεν βγαίνει στην επιφάνεια το πάθος των σεξουαλικά καταπιεσμένων, απομονωμένων σε οικοτροφείο, γυναικών, με τις καλύτερες τελικά από εικαστικής πλευράς σκηνές να είναι εκείνες όπου ο κάμεραμαν Φιλίπ Λε Σουρντ εμπνέεται από τον «Μπάρι Λίντον» για να τις φωτίσει, μόνο με το φως των κεριών, ενώ, αντίθετα, ο Φαρέλ, εκεί που χρειαζόταν να δώσει μια πιο σκληρή, μάτσο συμπεριφορά στο ρόλο του, αντιδρά με υπερβολική συχνά ευγένεια στις διάφορες προτάσεις των γυναικών, περισσότερο σαν τζέντλεμαν του Νότου παρά σαν αγροίκος, πονηρός, στρατιώτης του Βορρά, με τη σκηνοθέτρια να αποφεύγει να δώσει άμεσα και σε όλη τη φρίκη της (όπως αντίθετα είχε κάνει ο Σίγκελ) τη σκηνή του ακρωτηριασμού του ποδιού του στρατιώτη.

Με την Κόπολα, δυστυχώς, να περιορίζεται στο να δώσει μια φεμινιστική πλευρά στο ψυχόδραμά της, εκεί που η ιστορία απαιτούσε ένα ωμό, βουτηγμένο στα πάθη και την εκδίκηση, θρίλερ, όπως το είχε πετύχει η ταινία του Σίγκελ και το μυθιστόρημα του Τόμας Κάλιναν,  “A Painted Veil”, στο οποίο βασίστηκαν οι δυο ταινίες.

** Spider-Man, η επιστροφή στον τόπο του

Spider-Man: Homecoming. ΗΠΑ, 2017. Σκηνοθεσία: Τζον Γουότς. Σενάριο: Τζόναθαν Γκολντστσϊν, Τζον Φράνσις Ντέιζι, Τζον Γουότς, Κρίστοφερ Φορντ, Κρις Μακένα, Έρικ Σόμερς. Ηθοποιοί: Τομ Χόλαντ, Μάικλ Κίτον, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Μαρίζα Τομέι, Γκουίνεθ Πάλτροου, Τζον Φαβρό. 133’

Ο Spider-Man με το πρόσωπο του νεαρού Τομ Χόλαντ επιστρέφει για δεύτερη φορά στην οθόνη  (μετά το “Captain America: εμφύλιος πόλεμος”) για να αντιμετωπίσει ένα καινούριο εχθρό, τον Vulture (το Όρνιο, που ερμηνεύει με ο Μάικλ Κίτον), ενώ παράλληλα προσπαθεί, με τη βοήθεια του Τόινι Σταρκ/Iron Man (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ) να ισορροπήσει τη ζωή του ως τινέιτζερ στο γυμνάσιο του Μπρούκλιν. Τώρα, τι γυρεύει ο iron Man στην ταινία, αυτό μόνο η Marvel μπορεί να το εξηγήσει (ανέλαβε φαίνεται την παραγωγή των Spider-Man, με ότι αυτό σημαίνει…). Πάντως, τα CGI είναι, όπως θα τα περίμενε κάνεις, τέλεια, το σασπένς μπόλικο, ο ρυθμός γρήγορος και ο Τομ Χόλαντ δίνει την αφέλεια, την παιδικότητα, τις αμφιβολίες και τα καθημερινά (αν και, κουραστικά) προβλήματα του ανώριμου τινέιτζερ που θα συγκινήσει τις ευαίσθητες καρδιές των νεαρών θεατών! Και, για να μην ανυπομονείτε: η ταινία εξακολουθεί να είναι ένα από τα ίδια, καλύτερη πάντως από τον Spider-Man 3.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – ΚΡΙΤΙΚΗ appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Ο Γούντι Άλεν στον κόσμο του Χόλιγουντ και της νεοϋορκέζικης κοινωνίας.

**** Cafe Society

ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Γούντι Άλεν. Ηθοποιοί: Τζέσι Άιζενμπεργκ, Κρίστεν Στιούαρτ, Στιβ Καρέλ, Μπλέικ Λάιβλι, Σέριλ Λι. 96′

Οι ταινίες του Γούντι Άλεν μοιάζουν με το χελιδόνι (έστω κι αν είναι ένα και μοναδικό) που φέρνει την άνοιξη. Έτσι κι αυτή η απολαυστική, ρομαντική (μαζί και θλιμμένη) κωμωδία «Cafe Society», με την οποία έκανε έναρξη το φετινό Φεστιβάλ των Κανών και που τώρα αρχίζει να προβάλλεται στις αίθουσες. Ο Γούντι Άλεν χρησιμοποιεί τις ρομαντικές κωμωδίες της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, με τις οποίες μεγάλωσε και που είχαν επίδραση στο έργο του, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος στη συνέντευξη που ήδη δημοσιεύσαμε, για να κάνει ένα σχόλιο πάνω στον αμερικανικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’30 (περίοδο στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία της ταινίας), αλλά και τη συγκεκριμένη κοινωνία της τότε εποχής.

Η ιστορία δεν απέχει και πολύ από εκείνες των κλασικών κωμωδιών: ο Μπόμπι (έξοχος στο ρόλο ο Τζέσι Άιζενμπεργκ), ένας εβραϊκής καταγωγής νεαρός από το Μπρονξ της Νέας Υόρκης, φτάνει στο Χόλιγουντ για να συναντήσει το θείο του Φιλ (Στιβ Καρέλ), πανίσχυρο ατζέντη των σταρ, και να του ζητήσει να του βρει δουλειά στη Μέκκα του σινεμά. Στο γραφείο του θείου του, όπου αρχίζει να εργάζεται, γνωρίζει και ερωτεύεται τη γραμματέα του Φιλ, Βόνι (μια πολύ καλή Κρίστεν Στιούαρτ), που όμως είναι (τουλάχιστον αρχικά) ερωτευμένη με τον ήδη παντρεμένο Φιλ, ο οποίος την κρατάει κοντά του με την υπόσχεση πως θα εγκαταλείψει τη γυναίκα του για να την παντρευτεί (αναφορά σε άλλες κλασικές κωμωδίες, ανάμεσά τους και την «Γκαρσονιέρα» του Μπίλι Γουάιλντερ). Με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα ερωτικό τρίγωνο που στη συνέχεια θα μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη, όπου καταλήγει ο Μπόμπι και αναλαμβάνει τη διεύθυνση του κλαμπ του θείου του.

Γύρω από τον Μπόμπι κινούνται και διάφορα αλλά πρόσωπα, φίλοι του Φιλ και, πάνω από όλα, η εβραϊκή οικογένεια του Μπόμπι: οι γονείς του, που διαρκώς φιλονικούν ακόμη και για τα πιο ασήμαντα πράγματα, στο πνεύμα των χαρακτήρων που συναντάμε στο γουντιαλενικό ρεπερτόριο, η αδερφή του Κάρεν, παντρεμένη με έναν ιδεαλιστή κομμουνιστή, και ο αδερφός του, Όσκαρ, φαινομενικά διευθυντής νυχτερινού κλαμπ στη Νέα Υόρκη, γκάνγκστερ στην πραγματικότητα, που κάθε τόσο «εξαφανίζει» όσους του στέκονται εμπόδιο στα παράνομα σχέδιά του.

 Οι χώροι και τα πρόσωπα που χρησιμοποιεί ο Γούντι είναι αυτά που παρουσιάζονται στις κλασικές ρομαντικές κωμωδίες της Μέκας του σινεμά: η περίοδος του ντιπρέσιον που δεν φαίνεται να έχει επηρεάσει καθόλου τον σκληρό, απάνθρωπο, εξοντωτικό κόσμο της Tinseltown, η παρουσία ή η απλή αναφορά των ονομάτων διάσημων σταρ (από τον Γκάρι Κούπερ και τον Τζόελ ΜακΚρέι μέχρι τη Μπάρμπαρα Στάνγουικ, τη Τζίντζερ Ρότζερς; και την Αϊρίν Νταν, ηθοποιοί που σημάδεψαν την κλασική κωμωδία στην τότε δεκαετία) καθώς και οι συγκεκριμένοι χώροι (αίθουσες όπως το Egyptian και το Grauman’s Theater, ή το Coconut Grove στο Λος Άντζελες, το Σέντραλ Παρκ και διάφορα άλλα μέρη, της, με κινηματογραφική πάντα παρουσία, Νέας Υόρκης). Στοιχεία που ο Άλεν χρησιμοποιεί για να ανατρέψει πρόσωπα και καταστάσεις που συναντάμε στις κλασικές αυτές κωμωδίες. Με τον διάσημο κάμεραμαν Βιτόριο Στοράρο να χρησιμοποιεί με ξεχωριστή έμπνευση τα χρώματα στο στιλ του παλιού Τεχνικολόρ (έντονα στο πρώτο μέρος, πιο μετρημένα, ψυχρά στο δεύτερο).

Πολλοί από τους διαλόγους μοιάζουν να βγήκαν από τις ταινίες των τότε κωμωδιών: οι κοφτοί, επιτακτικοί (με τα απλά «ναι» ή «όχι» που συνεχώς τονίζει στα τηλέφωνα), ανεπίδεκτοι οποιασδήποτε άρνησης, διάλογοι του Φιλ, χαρακτηριστικό ενός πνιγμένου στη δουλειά μεγαλοατζέντη (ο Στιβ Καρέλ, πρέπει να πω, «κλέβει» κυριολεκτικά την παράσταση), ενώ άλλοι βγαίνουν κατευθείαν από τη γουντιαλενική φιλοσοφία («να αγαπάς την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου και μια μέρα θα δικαιωθείς»), με τις συζητήσεις της εβραϊκής οικογένειας προς το φινάλε της ταινίας, που σχολιάζει αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον («δέχομαι το θάνατο, αλλά διαμαρτύρομαι», λέει ο πατέρας του, για να πάρει την απάντηση της μητέρας, «διαμαρτύρεσαι σε ποιον;»).

«Η ζωή είναι μια κωμωδία γραμμένη από ένα σαδιστή συγγραφέα», αναφέρει, κάποια στιγμή, ένα από τα πρόσωπα της ταινίας. Αυτή την κωμωδία, με όλες τις πτυχές της αλλά και τις αντιθέσεις της, με τα θλιβερά, επιπόλαια, όπως αποκαλύπτονται, πρόσωπα που περιφέρονται στην ταινία του, μας παρουσιάζει άλλοτε με ειρωνεία (σαδιστική αν θέλετε), άλλοτε με το γνωστό του χιούμορ κι άλλοτε με μια φαινομενική αδιαφορία (όπως οι σκηνές των διάφορων δολοφονιών από τον αδερφό Όσκαρ, που παρουσιάζονται σαν ασήμαντα επεισόδια που συμβαίνουν παρεμπιπτόντως), και που πίσω τους κρύβεται μια άλλη, ειρωνική, κριτική ματιά από τον Γούντι πάνω στη σχέση της υψηλής κοινωνίας (του Cafe Society) με το έγκλημα και τη διαφθορά. Αποτέλεσμα, μια ρομαντική κωμωδία που ανατρέπει, με τον πιο αποτελεσματικό και απολαυστικό τρόπο, την κλασική ρομαντική κωμωδία, όπως έκαναν πριν από τον Γούντι σκηνοθέτες όπως ο Ερνστ Λούμπιτς, ο Πρέστον Στέρτζες και ο Μπίλι Γουάιλντερ.

 Οι άλλες ταινίες

* Ομάδα αυτοκτονίας  (Suicide Squad). ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ντέιβιντ Έιρ. Ηθοποιοί: Γουίλ Σμιθ, Τζάρεντ Λέτο, Μάργκοτ Ρόμπι, Κρόστοφερ Ντάισον. 123΄

 Ύστερα από τους «X-Men: Αποκάλυψη» και «Batman εναντίον Σούπερμαν», μια ομάδα σούπερ ήρωες της DC Comics αναλαμβάνουν, με τη σειρά τους, να σώσουν την ανθρωπότητα από μια Αποκαλυπτική καταστροφή, σε μια περιπέτεια που στηρίζεται αποκλειστικά στα ειδικά εφέ της.

* Mechanic: Resurrection. ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία: Ντένις Γκάνσελ. Σενάριο: Φίλιπ Σέλμπι, Τόνι Μόσερ. Ηθοποιοί: Τζέισον Στέιθαμ, Τζέσικα Αλμπα, Τόμι Λι Τζόουνς. 99΄

 Περιπέτεια δράσης με τον Στέιθαμ στο ρόλο του επαγγελματία εκτελεστή που έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά επικίνδυνων εγκληματιών, όταν αναλαμβάνει να σώσει την απαχθείσα φιλενάδα του.

{source}
<iframe width=”560″ height=”315″ src=”https://www.youtube.com/embed/icNj1CRzWAM” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – ΚΡΙΤΙΚΗ appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Το Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’30, με τους σταρ, τους ατζέντηδες, τους φιλόδοξους νεαρούς που ψάχνουν για δουλειά, η Νέα Υόρκη των πλουσίων, της «υψηλής κοινωνίας», του γνωστού ως Cafe Society, αλλά και των γκάνγκστερ, των δολοφονιών και της διαφθοράς, είναι τα θέματα της απολαυστικής, πικρόγλυκης, ρομαντικής κωμωδίας «Café Society» του Γούντι Άλεν, με την οποία έκανε έναρξη το φετινό Φεστιβάλ των Κανών και που, από την Πέμπτη 25 Αυγούστου, αρχίζει να προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες.

Μια από τις καλύτερες ταινίες που σκηνοθέτησε τα τελευταία χρόνια ο διάσημος κωμικός, με πρωταγωνιστές τους Τζέσι Άιζενμπεργκ, Κρίστεν Στιούαρτ και Στιβ Καρέλ, με μια φωτογραφία στο στιλ των τεχνικολόρ της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, με διευθυντή φωτογραφίας τον Βιτόριο Στοράρο, έναν από τους καλύτερους κάμεραμαν του σύγχρονου κινηματογράφου.

Συναντήσαμε το διάσημο κωμικό στη συνέντευξη Tύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας του στις Κάνες, ο οποίος είχε πολλά και ενδιαφέροντα να μας πει:

– Πώς ήταν η εμπειρία της συνεργασίας σας με τον Βιτόριο Στοράρο;
«Για μένα ήταν κάτι το ξεχωριστό. Έχω συνεργαστεί στο παρελθόν με μεγάλους διευθυντές φωτογραφίας, με τον Γκόρντον Γουίλις, τον Κάρλο Ντε Πάλμα, τον Σβεν Νίκβιστ και άλλους. Δεν έτυχε πιο πριν να συνεργαστώ με τον Βιτόριο. Αυτή τη φορά είχε το χρόνο και του πρότεινα να συνεργαστούμε και δέχτηκε. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία γιατί ο Βιτόριο είναι πραγματική ιδιοφυΐα».

– Τι σας έπεισε να στραφείτε από τη χρήση του φιλμ σ’ εκείνη της ψηφιακής τεχνολογίας;
«Για μένα είναι ακριβώς το ίδιο. Εχεις μια κάμερα και πρέπει να φωτίσεις τις σκηνές, να τις συνθέσεις. Ακολουθείς ό,τι ακριβώς και με το σελιλόιντ… Αν έχεις ένα μάστορα κάμεραμαν τότε δεν έχεις κανένα πρόβλημα».

– Πώς αντιμετωπίζετε το θέμα της διασημότητας;
«Η διασημότητα έχει τα πάνω και τα κάτω της. Με τη μέχρι σήμερα εμπειρία μου μπορώ να πω ότι έχει περισσότερα υπέρ παρά εναντίον. Πολλοί λένε για τους παπαράτσι, αλλά εκείνα που έχουμε υπέρ είναι περισσότερα από τους παπαράτσι».

– Ο Τζέσι (Άιζενμπεργκ) είχε πει κάποτε πως είχε γράψει ένα σενάριο για τον Γούντι Άλεν όταν ήταν 18 χρόνων. Τι έχετε να πείτε για το σενάριο αυτό; 

«Αν ήμουν νεότερος θα έπαιζα σήμερα το ρόλο που παίζει ο Τζέσι σ’ αυτή την ταινία. Θα τον έπαιζα όμως πιο περιορισμένα με μια μόνο διάσταση, γιατί εγώ είμαι απλώς ένας κωμικός, αντίθετα με τον Τζέσι που έχει δώσει στο ρόλο περισσότερες διαστάσεις».

– Μπορείτε να μας πείτε κάτι για την αφήγηση που κάνετε ο ίδιος στην ταινία;
«Ήθελα αρχικά η ταινία να έχει τη δομή ενός βιβλίου, που διαδραματίζεται σε μια μεγάλη χρονική διάρκεια, με την εβραϊκή οικογένεια και τον Τζέσι να συναντά όλους τους άλλους χαρακτήρες. Και μια και ήμουν ο συγγραφέας σκέφτηκα πως μπορούσα να κάνω την αφήγηση ο ίδιος».

– Επειδή κάνατε τον αφηγητή, αυτό επηρέασε την ερμηνεία του Τζέσι;
«Ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας στην ταινία δεν μου μοιάζει, δεν πήγα στο Χόλιγουντ αναζητώντας δουλειά, ούτε γνώρισα εκεί και δεν ερωτεύτηκα κάποια γυναίκα. Άφησα τους χαρακτήρες να χρησιμοποιήσουν το δικό τους διάλογο, δεν τους άφησα να με μιμηθούν».

– Στην ταινία λέτε σε κάποια στιγμή, «η ζωή είναι μια κωμωδία γραμμένη από ένα σαδιστή κωμωδιογράφο». Πώς το εννοείτε;
«Μπορείς να κοιτάζεις τη ζωή σαν κάτι το διασκεδαστικό, όπως ο σύζυγος που απατά τη γυναίκα του και έχει μυστικές συναντήσεις. Αυτό φαίνεται κατ’ αρχάς αστείο, αλλά αν το κοιτάξεις πιο βαθιά αυτό είναι θλιβερό, ο άνθρωπος έχει προβλήματα, αδιαφορεί για τη γυναίκα του. Λες όμως πως αν δεν γελάσω πρέπει να αυτοκτονήσω. Η ζωή είναι γεμάτη από θλίψεις και απογοητεύσεις και πρέπει να μπορείς να την αντιμετωπίσεις».

– Το Χόλιγουντ είναι επιπόλαιο, κακό, σκληρό και απάνθρωπο, αναφέρετε κάπου στην ταινία. Μπορείτε να το σχολιάσετε;
«Τα στούντιο ήταν αυτά που κυριαρχούσαν στο Χόλιγουντ στη δεκαετία του ’30 και το Χόλιγουντ ήταν σκληρό και άκαρδο. Σε πετούσαν από τη μια στιγμή στην άλλη, πράγμα που συνέβαινε και σε άλλους χώρους. Βέβαια σε ό,τι συνέβαινε στο Χόλιγουντ, ιδιαίτερα τα προσωπικά σκάνδαλα, ο Tύπος του έδινε μεγάλη δημοσιότητα και το Χόλιγουντ ήταν πάντα στα πρωτοσέλιδα».

– Γιατί πάντα προτιμάτε να υποβάλλετε τις ταινίες σας εκτός διαγωνισμού;
«Το διαγωνιστικό στοιχείο είναι για τα σπορ, δεν πιστεύω πως είναι για καλλιτεχνικά ζητήματα. Μπορεί μια επιτροπή να δώσει το βραβείο σε μια ταινία κι εγώ να τη βρω βαρετή. Οι ταινίες είναι τόσο διαφορετικές, ο Ρέμπραντ δεν είναι καλύτερος από έναν Γκρέκο, ο Ματίς από έναν Πικάσο. Μπορείς σε ένα φεστιβάλ να πεις πως προτιμώ αυτή την ταινία από μια άλλη. Αλλά να έρχεσαι και να κρίνεις μια ταινία, με την έννοια πως, κατά κάποιον πλατωνικό τρόπο, η ταινία αντικειμενικά είναι η καλύτερη. Μου αρέσει να έρχομαι στις Κάνες και να περνάω εδώ μερικές μέρες, αλλά μέχρις εδώ».

– Υπάρχουν κάποια ρομαντικά θέματα στα οποία επιστρέφετε, ένας μεγάλης ηλικίας άντρας που ερωτεύεται μια νεότερη γυναίκα, η απιστία, τι έχετε να πείτε;
«Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ρομαντικό, αν και αυτό δεν το συμμερίζονταν οι γυναίκες της ζωής μου. Μερικές από αυτές θα πουν πως νόμιζα ότι είμαι. Δεν σκέφτονται όπως ο Κλαρκ Γκέιμπλ ή ο Γκάρι Κούπερ, αλλά με τρόπο γελοίο. Εγώ μεγάλωσα με τις ταινίες του Χόλιγουντ και είχαν ανεξίτηλη επίδραση στη ζωή μου. Γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω τις ταινίες ρομαντικές αν το θέμα μου δίνει την ευκαιρία. Με άλλες ταινίες βέβαια δεν τον κάνω. Εξαρτάται από την ιστορία».

– Τώρα είστε 80 χρόνων, τι έχετε να πείτε;
«Είμαι 80, δεν το πιστεύω! Είμαι τόσο νέος γιατί τρώω καλά και ασκούμαι. Είμαι τυχερός. Ο πατέρας μου έζησε πάνω από τα 100 χρόνια, η μητέρα μου έφτασε σχεδόν 100. Αισθάνομαι πιο νέος. Ίσως μια μέρα ξυπνήσω και βρεθώ σε μια αναπηρική καρέκλα, αλλά μέχρι τότε, θα κάνω ό,τι μπορώ για να συνεχίσω να έχω αυτή τη νεανική αίσθηση».

– Στις ταινίες σας συναντάμε πάντα διάφορα εβραϊκά θέματα, για την οικογένεια, τη θρησκεία…
«Γεννήθηκα σε μια εβραϊκή οικογένεια. Ένας πατέρας και μια μητέρα σε εβραϊκή οικογένεια, που τσακώνονταν και μιλούσαν στα εβραϊκά, είναι το πιο κοντινό στη δική μου οικογένεια».

– Μιλάτε για τη μεγάλη ηλικία, μήπως σκέφτεστε να γυρίσετε κάποια ταινία με ένα ζευγάρι όπου η γυναίκα θα είναι 50ρα και ο άντρας πολύ νεότερός της;
«Δεν θα δίσταζα αν είχα μια καλή ιδέα γύρω από μια 50ρα γυναίκα κι έναν πιο νέο άντρα. Είναι κωμική ιδέα να έχεις ένα ζευγάρι με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Όταν ήμουν έφηβος ήμουν ερωτευμένος με μια γυναίκα πολύ μεγαλύτερης ηλικίας από μένα. Αλλά δεν έχω μεγάλη πείρα για να γράψω ένα τέτοιο σενάριο. Δεν θα δίσταζα όμως αν είχα μια καλή ιστορία».

– Τι σας έκανε να επιλέξετε την Κρίστεν Στιούαρτ;
«Ήταν το τέλειο πρόσωπο για το ρόλο. Χρειαζόμουν κάποια που μπορούσε να παίξει μια αξιαγάπητη γραμματέα που να είναι και σέξι και αργότερα να την έβλεπες με εντυπωσιακές τουαλέτες, να έχει αλλάξει εντελώς και να είναι το ίδιο πειστική ως μια σοφιστικέ κοσμική κυρία. Της στείλαμε κάτι να διαβάσει και επιβεβαίωσε αυτό που πιστεύαμε».

The post Γούντι Άλεν: «Πάντα με θεωρούσα ρομαντικό, αν και δεν το συμμερίζονταν οι γυναίκες της ζωής μου» appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Στα 80 του ο Γούντι Άλεν δεν έχασε τη ζωντάνια, το σφρίγος και την έμπνευση των καλύτερων ταινιών του, όπως έδειξε η προβολή της νέας κωμωδίας του «Cafe Society», με την οποία έκανε σήμερα έναρξη το 69ο Φεστιβάλ των Κανών.

Πρόκειται για μια ρομαντική, με μια δόση θλίψης, κωμωδία γύρω από έναν νέο, εβραϊκής καταγωγής από το Μπρούκλιν (Τζέσι Άιζενμπεργκ), που φτάνει στο Χόλιγουντ για να βρει δουλειά κοντά σε ένα θείο του (Στιβ Καρέλ), επιτυχημένο διευθυντή δημοσίων σχέσεων. Θα γνωριστεί και θα ερωτευτεί τη νεαρή γραμματέα (Μπλέικ Λάιβλι) του θείου, τα πράγματα όμως δεν θα κυλήσουν όπως φαντάστηκε ο ρομαντικός ήρωας.

Ο Άλεν έφτιαξε μια ταινία γύρω από τον έρωτα και τις απογοητεύσεις του, τα χαμένα όνειρα αλλά και το θάνατο (ο τελευταίος αυτός, δοσμένος σε δεύτερο πλάνο, σαν κάτι το αδιάφορο, που κάνει τις σκηνές πιο τρομακτικές), ενώ ταυτόχρονα βρήκε την ευκαιρία να διακωμωδήσει και να σατιρίσει τον κόσμο του Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’30, έναν κόσμο που τον διοικούσαν τα στούντιο και οι μεγιστάνες τους, κόσμο στον οποίο αναμιγνύονταν πολιτικοί και γκάνγκστερ, προσφέροντας άφθονη τροφή στα ταμπλόιντ τής τότε εποχής.

Ο Άλεν, όπως ανέφερε και στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε τη δημοσιογραφική προβολή, θέλησε να δώσει στην ταινία τη μορφή ενός μυθιστορήματος, πράγμα που τονίζεται με μια αφήγηση off. «Επέλεξα να διαβάζω εγώ αυτή την αφήγηση γιατί είμαι ο συγγραφέας αυτού του μυθιστορήματος και εξάλλου ήταν και πιο φτηνά έτσι», απάντησε ο σκηνοθέτης σε ερώτηση δημοσιογράφου. Ενώ σε ερώτηση σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει τη δημοσιότητα, ανέφερε πως «σίγουρα αυτή έχει και τα κακά της, τους παπαράτσι και όλα τα ακόλουθα, αλλά τα υπέρ της είναι πολύ περισσότερα».

Στο μεταξύ, μόλις απόψε ανακοινώθηκε πως ο τιμητικός Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ θα απονεμηθεί φέτος στον ηθοποιό Ζαν-Πιερ Λεό, τη βραδιά της λήξης του Φεστιβάλ.

The post ΚΑΝΕΣ 2016 – Πικρόγλυκια ρομαντική κωμωδία από τον Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.