Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Το Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’30, με τους σταρ, τους ατζέντηδες, τους φιλόδοξους νεαρούς που ψάχνουν για δουλειά, η Νέα Υόρκη των πλουσίων, της «υψηλής κοινωνίας», του γνωστού ως Cafe Society, αλλά και των γκάνγκστερ, των δολοφονιών και της διαφθοράς, είναι τα θέματα της απολαυστικής, πικρόγλυκης, ρομαντικής κωμωδίας «Café Society» του Γούντι Άλεν, με την οποία έκανε έναρξη το φετινό Φεστιβάλ των Κανών και που, από την Πέμπτη 25 Αυγούστου, αρχίζει να προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες.
Μια από τις καλύτερες ταινίες που σκηνοθέτησε τα τελευταία χρόνια ο διάσημος κωμικός, με πρωταγωνιστές τους Τζέσι Άιζενμπεργκ, Κρίστεν Στιούαρτ και Στιβ Καρέλ, με μια φωτογραφία στο στιλ των τεχνικολόρ της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, με διευθυντή φωτογραφίας τον Βιτόριο Στοράρο, έναν από τους καλύτερους κάμεραμαν του σύγχρονου κινηματογράφου.
Συναντήσαμε το διάσημο κωμικό στη συνέντευξη Tύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας του στις Κάνες, ο οποίος είχε πολλά και ενδιαφέροντα να μας πει:
– Πώς ήταν η εμπειρία της συνεργασίας σας με τον Βιτόριο Στοράρο;
«Για μένα ήταν κάτι το ξεχωριστό. Έχω συνεργαστεί στο παρελθόν με μεγάλους διευθυντές φωτογραφίας, με τον Γκόρντον Γουίλις, τον Κάρλο Ντε Πάλμα, τον Σβεν Νίκβιστ και άλλους. Δεν έτυχε πιο πριν να συνεργαστώ με τον Βιτόριο. Αυτή τη φορά είχε το χρόνο και του πρότεινα να συνεργαστούμε και δέχτηκε. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία γιατί ο Βιτόριο είναι πραγματική ιδιοφυΐα».
– Τι σας έπεισε να στραφείτε από τη χρήση του φιλμ σ’ εκείνη της ψηφιακής τεχνολογίας;
«Για μένα είναι ακριβώς το ίδιο. Εχεις μια κάμερα και πρέπει να φωτίσεις τις σκηνές, να τις συνθέσεις. Ακολουθείς ό,τι ακριβώς και με το σελιλόιντ… Αν έχεις ένα μάστορα κάμεραμαν τότε δεν έχεις κανένα πρόβλημα».
– Πώς αντιμετωπίζετε το θέμα της διασημότητας;
«Η διασημότητα έχει τα πάνω και τα κάτω της. Με τη μέχρι σήμερα εμπειρία μου μπορώ να πω ότι έχει περισσότερα υπέρ παρά εναντίον. Πολλοί λένε για τους παπαράτσι, αλλά εκείνα που έχουμε υπέρ είναι περισσότερα από τους παπαράτσι».
– Ο Τζέσι (Άιζενμπεργκ) είχε πει κάποτε πως είχε γράψει ένα σενάριο για τον Γούντι Άλεν όταν ήταν 18 χρόνων. Τι έχετε να πείτε για το σενάριο αυτό;
«Αν ήμουν νεότερος θα έπαιζα σήμερα το ρόλο που παίζει ο Τζέσι σ’ αυτή την ταινία. Θα τον έπαιζα όμως πιο περιορισμένα με μια μόνο διάσταση, γιατί εγώ είμαι απλώς ένας κωμικός, αντίθετα με τον Τζέσι που έχει δώσει στο ρόλο περισσότερες διαστάσεις».
– Μπορείτε να μας πείτε κάτι για την αφήγηση που κάνετε ο ίδιος στην ταινία;
«Ήθελα αρχικά η ταινία να έχει τη δομή ενός βιβλίου, που διαδραματίζεται σε μια μεγάλη χρονική διάρκεια, με την εβραϊκή οικογένεια και τον Τζέσι να συναντά όλους τους άλλους χαρακτήρες. Και μια και ήμουν ο συγγραφέας σκέφτηκα πως μπορούσα να κάνω την αφήγηση ο ίδιος».
– Επειδή κάνατε τον αφηγητή, αυτό επηρέασε την ερμηνεία του Τζέσι;
«Ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας στην ταινία δεν μου μοιάζει, δεν πήγα στο Χόλιγουντ αναζητώντας δουλειά, ούτε γνώρισα εκεί και δεν ερωτεύτηκα κάποια γυναίκα. Άφησα τους χαρακτήρες να χρησιμοποιήσουν το δικό τους διάλογο, δεν τους άφησα να με μιμηθούν».
– Στην ταινία λέτε σε κάποια στιγμή, «η ζωή είναι μια κωμωδία γραμμένη από ένα σαδιστή κωμωδιογράφο». Πώς το εννοείτε;
«Μπορείς να κοιτάζεις τη ζωή σαν κάτι το διασκεδαστικό, όπως ο σύζυγος που απατά τη γυναίκα του και έχει μυστικές συναντήσεις. Αυτό φαίνεται κατ’ αρχάς αστείο, αλλά αν το κοιτάξεις πιο βαθιά αυτό είναι θλιβερό, ο άνθρωπος έχει προβλήματα, αδιαφορεί για τη γυναίκα του. Λες όμως πως αν δεν γελάσω πρέπει να αυτοκτονήσω. Η ζωή είναι γεμάτη από θλίψεις και απογοητεύσεις και πρέπει να μπορείς να την αντιμετωπίσεις».
– Το Χόλιγουντ είναι επιπόλαιο, κακό, σκληρό και απάνθρωπο, αναφέρετε κάπου στην ταινία. Μπορείτε να το σχολιάσετε;
«Τα στούντιο ήταν αυτά που κυριαρχούσαν στο Χόλιγουντ στη δεκαετία του ’30 και το Χόλιγουντ ήταν σκληρό και άκαρδο. Σε πετούσαν από τη μια στιγμή στην άλλη, πράγμα που συνέβαινε και σε άλλους χώρους. Βέβαια σε ό,τι συνέβαινε στο Χόλιγουντ, ιδιαίτερα τα προσωπικά σκάνδαλα, ο Tύπος του έδινε μεγάλη δημοσιότητα και το Χόλιγουντ ήταν πάντα στα πρωτοσέλιδα».
– Γιατί πάντα προτιμάτε να υποβάλλετε τις ταινίες σας εκτός διαγωνισμού;
«Το διαγωνιστικό στοιχείο είναι για τα σπορ, δεν πιστεύω πως είναι για καλλιτεχνικά ζητήματα. Μπορεί μια επιτροπή να δώσει το βραβείο σε μια ταινία κι εγώ να τη βρω βαρετή. Οι ταινίες είναι τόσο διαφορετικές, ο Ρέμπραντ δεν είναι καλύτερος από έναν Γκρέκο, ο Ματίς από έναν Πικάσο. Μπορείς σε ένα φεστιβάλ να πεις πως προτιμώ αυτή την ταινία από μια άλλη. Αλλά να έρχεσαι και να κρίνεις μια ταινία, με την έννοια πως, κατά κάποιον πλατωνικό τρόπο, η ταινία αντικειμενικά είναι η καλύτερη. Μου αρέσει να έρχομαι στις Κάνες και να περνάω εδώ μερικές μέρες, αλλά μέχρις εδώ».
– Υπάρχουν κάποια ρομαντικά θέματα στα οποία επιστρέφετε, ένας μεγάλης ηλικίας άντρας που ερωτεύεται μια νεότερη γυναίκα, η απιστία, τι έχετε να πείτε;
«Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ρομαντικό, αν και αυτό δεν το συμμερίζονταν οι γυναίκες της ζωής μου. Μερικές από αυτές θα πουν πως νόμιζα ότι είμαι. Δεν σκέφτονται όπως ο Κλαρκ Γκέιμπλ ή ο Γκάρι Κούπερ, αλλά με τρόπο γελοίο. Εγώ μεγάλωσα με τις ταινίες του Χόλιγουντ και είχαν ανεξίτηλη επίδραση στη ζωή μου. Γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω τις ταινίες ρομαντικές αν το θέμα μου δίνει την ευκαιρία. Με άλλες ταινίες βέβαια δεν τον κάνω. Εξαρτάται από την ιστορία».
– Τώρα είστε 80 χρόνων, τι έχετε να πείτε;
«Είμαι 80, δεν το πιστεύω! Είμαι τόσο νέος γιατί τρώω καλά και ασκούμαι. Είμαι τυχερός. Ο πατέρας μου έζησε πάνω από τα 100 χρόνια, η μητέρα μου έφτασε σχεδόν 100. Αισθάνομαι πιο νέος. Ίσως μια μέρα ξυπνήσω και βρεθώ σε μια αναπηρική καρέκλα, αλλά μέχρι τότε, θα κάνω ό,τι μπορώ για να συνεχίσω να έχω αυτή τη νεανική αίσθηση».
– Στις ταινίες σας συναντάμε πάντα διάφορα εβραϊκά θέματα, για την οικογένεια, τη θρησκεία…
«Γεννήθηκα σε μια εβραϊκή οικογένεια. Ένας πατέρας και μια μητέρα σε εβραϊκή οικογένεια, που τσακώνονταν και μιλούσαν στα εβραϊκά, είναι το πιο κοντινό στη δική μου οικογένεια».
– Μιλάτε για τη μεγάλη ηλικία, μήπως σκέφτεστε να γυρίσετε κάποια ταινία με ένα ζευγάρι όπου η γυναίκα θα είναι 50ρα και ο άντρας πολύ νεότερός της;
«Δεν θα δίσταζα αν είχα μια καλή ιδέα γύρω από μια 50ρα γυναίκα κι έναν πιο νέο άντρα. Είναι κωμική ιδέα να έχεις ένα ζευγάρι με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Όταν ήμουν έφηβος ήμουν ερωτευμένος με μια γυναίκα πολύ μεγαλύτερης ηλικίας από μένα. Αλλά δεν έχω μεγάλη πείρα για να γράψω ένα τέτοιο σενάριο. Δεν θα δίσταζα όμως αν είχα μια καλή ιστορία».
– Τι σας έκανε να επιλέξετε την Κρίστεν Στιούαρτ;
«Ήταν το τέλειο πρόσωπο για το ρόλο. Χρειαζόμουν κάποια που μπορούσε να παίξει μια αξιαγάπητη γραμματέα που να είναι και σέξι και αργότερα να την έβλεπες με εντυπωσιακές τουαλέτες, να έχει αλλάξει εντελώς και να είναι το ίδιο πειστική ως μια σοφιστικέ κοσμική κυρία. Της στείλαμε κάτι να διαβάσει και επιβεβαίωσε αυτό που πιστεύαμε».
