Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Ένας δήθεν φεμινισμός (σίγουρα όχι αυτός που αγωνίστηκε για την ισότητα και τα δικαιώματα των γυναικών αλλά και όλων, πρέπει να πω, των φύλων και των φυλών), με το Me Too και τα αλλά «κινήματα» (;), έχει ανοίξει, από ότι φαίνεται τους ασκούς του Αιόλου, με ένα νέο είδος μακαρθισμού να κρέμεται επικίνδυνα πάνω από το Χόλιγουντ και όχι μόνο.
Δίκαιο είχε η Κατρίν Ντενέβ και όσες γυναίκες αλλά και άντρες υπέγραψαν τη δήλωση της (ή και ακολούθησαν με παρόμοιες δηλώσεις), γιατί έτσι, ο κάθε δυσαρεστημένος, ο κάθε μοχθηρός και επίδοξος καλλιτέχνης ή μη, που έχει απορριφθεί από κάποιο ρόλο η άλλη δουλειά (τώρα με τις επικείμενες υποψηφιότητες των Όσκαρ αυτο γίνεται ακομη και πιο έντονο), μπορεί με το παραμικρό να καταγγείλει κάποιον για σεξουαλική παρενόχληση.
Πρόσφατο παράδειγμα αυτό με τον Γούντι Άλεν. Αλήθεια, τι θα γίνει; Θα τον αφήσουν τελικά ήσυχο; Η Μία Φάροου μου θυμίζει λίγο τη Μήδεια. Την εγκατέλειψε ο Γούντι Άλεν για μια νεότερη (και ομορφότερη) και προσπαθεί να τον εκδικηθεί εδω και τριάντα περίπου χρόνια. Σίγουρα δεν είναι καλό να σε εγκαταλείπουν είτε για μια νεότερη είτε για ένα νεότερο (ή και πλουσιότερο). Αυτά όμως εχει η ζωή (και ο κινηματογράφος που συχνά την αντιγράφει).
Έπεισε από ότι φαίνεται την 7χρονη τότε κόρη της να καταθέσει ενάντια στον Γούντι και, παρόλο που το δικαστήριο τον αθώωσε, ύστερα από τόσα χρόνια η κόρη (που μεγάλωσε με την εγκαταλειμμένη μητέρα) επιστρέφει για να συνεχίσει, από ότι δείχνει, την εκδίκηση της μάνας. Ακόμη και αν είχε κάποιο δίκαιο (που δεν φαίνεται να έχει μετά το τότε πόρισμα του δικαστηρίου), διερωτώμαι αν ύστερα από τριάντα χρόνια και με την ίδια, παντρεμένη τώρα και με την ευθύνη να μεγαλώνει ένα μικρό παιδί, αν αυτο άξιζε να επανέλθει στην επικαιρότητα.
Δεν ξέρω, απλά διερωτώμαι… Όσο για τους ηθοποιούς που συνεργάστηκαν στην τελευταία ταινία του Άλεν, που κάποτε παρακολούσαν να τους καλούσε ο Γοϋντι σε ταινία του, και που τώρα βιάστηκαν να δηλώσουν πως θα δώσουν την αμοιβή τους σε αγαθοεργίες, αυτό είναι τουλάχιστο σαχλό, εκτός κι αν είναι υπολείμματα μελοδραματισμού ή και της φοβίας που είχε δημιουργηθεί επί μακαρθισμού.
