The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Από τη δραματική σατιρική κωμωδία του Αλέν Γκαροντί στις επανεκδόσεις της απολαυστικής κωμωδίας του Γούντι Άλεν και του θρίλερ εκδίκησης του Παρκ Τσαν-Γουκ appeared first on Enetpress.
]]>ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Από τη δραματική σατιρική κωμωδία του Αλέν Γκαροντί στις επανεκδόσεις της απολαυστικής κωμωδίας του Γούντι Άλεν και του κλειστοφοβικού θρίλερ εκδίκησης του Παρκ Τσαν-Γουκ
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
*** Ήρωας κανενός
Viens je t’ emmene. Γαλλία/Βέλγιο, 2022. Σκηνοθεσία-σενάριο: Αλέν Γκιροντί. Ηθοποιοί: Ζαν-Σαρλ Κλισέ, Ναομί Λοβσκί, Ιλιές Καντρί. 100´
Με φόντο μια τρομοκρατική επίθεση στη γαλλική πόλη Κλερμόν-Φεράν, τον έρωτα ενός τριαντάρη για μια εργάτρια του σεξ και την παρουσία ενός 20χρονου άστεγου Άραβα, ο Αλέν Γκιροντί φτιάχνει μια δραματική, με σατιρικά στοιχεία, κομεντί, γύρω από το ρατσισμό, το μεταναστευτικό και τις κοινωνικές και ηθικές αξίες στη σύγχρονη γαλλική κοινωνία.
Η ταινία ξεκινά με τον Μεντερίκ Ρομάν (Ζαν-Σαρλ Κλισέ), έναν απλό Γάλλο υπάλληλο, φιλελεύθερο δείχνει η συμπεριφορά του από την πρώτη κιόλας σκηνή, όταν πλησιάζει την εργάτρια του σεξ, Ισιδώρα (Νοεμί Λοβσκί), προτείνοντάς της να κάνουν σεξ χωρίς να την πληρώσει γιατί, όπως της εξηγεί, είναι εναντίον της πορνείας. Παρασυρμένη από την ειλικρίνεια αλλά και τον αυθορμητισμό του, η παντρεμένη (με τον άντρα της να αποδέχεται το επάγγελμά της) Ισιδώρα ενδίδει στην πρότασή του αν και, η πρώτη τους σεξουαλική επαφή διακόπτεται από την τρομοκρατική επίθεση στη γειτονική πλατεία της πόλης.
Τα πράγματα θα περιπλέξουν, όταν στην επιστροφή στο διαμέρισμα του, ο Μεντερίκ βοηθά τον Σελίμ, έναν 20χρονο άστεγο Άραβα, ο οποίος στη συνέχεια θα του ζητήσει να τον αφήσει να μπει στην είσοδο της πολυκατοικίας για να ξαπλώσει και να ζεσταθεί (είναι παραμονή Χριστουγέννων). Σχέση που θα αναπτυχθεί (παράλληλα με τους αρχικούς φόβους του Μεντερίκ πως ο Σελίμ ίσως να είναι ένας από τους Άραβες τζιχαντιστές τρομοκράτες), με τον Μεντερίκ να τον αφήνει να μπει στο διαμέρισμά του για να πλυθεί και να κάνει ντους και αργότερα, ακόμη και να κοιμηθεί.
Μια παρουσία που θα προκαλέσει αντίξοες αντιδράσεις από τους ενοίκους της πολυκατοικίας, με ορισμένους να βοηθούν τον Σελίμ και άλλους να τον αντιμετωπίζουν ως επικίνδυνο άτομο. Μέσα από στημένες με δεξιοτεχνία, άλλοτε χιουμοριστικές, δοσμένες με σατιρικές αιχμές, και άλλοτε δραματικές (οι επιθέσεις ακροδεξιών νεαρών ενάντια στον Σελίμ), σκηνές ανάμεσα τόσο στον Μεντερίκ και την Ισιδώρα όσο και στον Μεντερίκ και τον ζηλιάρη σύζυγό της, ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται τον μικρόκοσμο της πολυκατοικίας και του πολυπολιτισμικού κοσμου της για να κάνει ένα σχόλιο πάνω στη σημερινή, συγχυσμένη, με πάμπολλα άλυτα κοινωνικά προβλήματα, γαλλική κοινωνία.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
***** Μανχάταν
Manhattan. ΗΠΑ, 1979. Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν. Σενάριο: Γούντι Άλεν, Μάρσαλ Μπρίκμαν. Ηθοποιοί: Γούντι Άλεν, Νταϊάν Κίτον, Μάριελ Χέμινγουεϊ, Μέριλ Στριπ, Μάικλ Μέρφι. 96´
Η ταινία που επέβαλε τον Γούντι Άλεν ως ένα σημαντικό, με δικό του προσωπικό κόσμο, δημιουργό. Δημιουργό με φαντασία και ευρηματικότητα, με ταινίες όπου ξεχωρίζουν οι, με χιούμορ και έξυπνα λεκτικά γκαγκ, διάλογοι, οι ωραία αναπτυγμένοι χαρακτήρες και οι με ανατροπές καταστάσεις, και, στις γυρισμένες στη Νέα Υόρκη ταινίες του, η αγάπη αλλά και το κριτικό μάτι, εικόνα της πόλης που τόσο αγαπά ο δημιουργός.
Στο ρομαντικό αυτό μελόδραμα, ο Άλεν στο ρόλο του πετυχημένου σεναριογράφου τηλεοπτικών κωμωδιών, αντιμετωπίζει τις διάφορες ρομαντικές του περιπέτειες με ένα συχνά αυτοκριτικό χιούμορ και με απολαυστικές ατάκες, με τη μαυρόασπρη φωτογραφία του Γκόρντον Γουίλις να καταγράφει την πολύπλευρη εικόνα της Νέας Υόρκης (τα πάρκα, τα ρεστοράν, του δρόμους, τους ουρανοξύστες του Μανχάταν), συμβάλλοντας στη δημιουργία του θαυμάσιου ύμνου στην αγαπημένη πόλη του Γούντι.
***** Old Boy
Νότια Κορέα, 2003. Σκηνοθεσία: Παρκ Τσαν-Γούκ. Σενάριο: Γκάρον Τσουτσίγια, Νομπουάκι Μιμεγκίσι, Παρκ Τσαν- Γούκ, Γιόον-Χουνγκ Λιμ. Ηθοποιοί: Τζόι Μιν-Σι, Γιου Τσι Τάε, Κανγκ Χίε-Γέονγκ, Κιμ Μπίονγκ-Οκ. 120´
Συγκλονιστικό, καφκικό, βουτηγμενο σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, θρίλερ εκδίκησης από τον μετρ του είδους, Παρκ Τσαν-Γουκ, γύρω από έναν συνηθισμένο, οικογενειάρχη επιχειρηματία που ξαφνικά, απαγάγεται, ναρκώνεται και φυλακίζεται για 15 ολόκληρα χρόνια σε μια ιδιωτική «φυλακή», χωρίς να γνωρίζει το λόγο της απαγωγής του, με μοναδική επαφή του με τον κόσμο μια τηλεόραση. Όταν τελικά μετά από 15 χρόνια τον αποφυλακίζουν, αρχίζει μια έρευνα για να ανακαλύψει το λόγο και να εκδικηθεί τους απαγωγείς του.
Εκδίκηση φρικτή, με σκηνές που με δυσκολία αντέχεις (ανάμεσά τους τόσο οι σκηνές της τρομερής του εκδίκησης, όσο κι εκείνη, όπου, για να δείξει την οργή και την αποφασιστικότητά του, καταβροχθίζει ολοζώντανο ένα χταπόδι), δείγμα της ωμότητας και του εφιαλτικού τρόμου, που ο ασιατικός κινηματογράφος, μ´επικεφαλής σκηνοθέτες όπως ο Παρκ Τσαν-Γουκ, έχει εισάγει στην οθόνη τις τελευταίες δεκαετίες.
Με εικόνες εικαστικά εξαιρετικές, που αντλούν από άλλους μετρ του είδους (από Μπουνιουέλ μέχρι Χίτσκοκ και Ντε Πάλμα), ο Τσαν-Γουκ έφτιαξε ένα ήδη κλασικό, εξαντλητικό, σκληρό pulp fiction που θα σας καθηλώσει σε όλα τα 120 λεπτά της διάρκειας του!
The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Από τη δραματική σατιρική κωμωδία του Αλέν Γκαροντί στις επανεκδόσεις της απολαυστικής κωμωδίας του Γούντι Άλεν και του θρίλερ εκδίκησης του Παρκ Τσαν-Γουκ appeared first on Enetpress.
]]>The post ΒΕΝΕΤΙΑ 80: Το Χρυσό Λιοντάρι στην ταινία «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου appeared first on Enetpress.
]]>80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ
Το Χρυσό Λιοντάρι στην ταινία «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Στην αναμενόμενη, βρετανικής παραγωγής, ταινία «Poor Things» του Έλληνα σκηνοθέτη Γιώργου Λάνθιμου, η διεθνής κριτική επιτροπή, με πρόεδρο τον Νταμιέν Σαζέλ, απένειμε το Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας του φετινού 80ου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βενετίας. Ελεύθερη διασκευή του «Φράνκενσταϊν» της Μαίρης Σέλεϊ, βασισμένη στο βιβλίο του Άλασντερ Γκρέι, γύρω από μια γυναίκα, στη βικτωριανή Αγγλία, που ένας επιστήμονας επαναφέρει στη ζωή και που εκτός από τη σκηνοθεσία της ξεχώρισε ιδιαίτερα χάρις στην εξαίρετη ερμηνεία της Έμα Στόουν.
Στοιχείο που τόνισε και ο Έλληνας σκηνοθέτης (βραβευμένος ήδη στη Βενετία με το Βραβείο της Επιτροπής για την ταινία του, «Η ευνοούμενη»), παραλαμβάνοντας το βραβείο του από τον πρόεδρο της Μπιενάλε Ρομπέρτο Τσικούρο: «Το θαυμάσιο πλάσμα στην καρδιά της ταινίας δεν θα υπήρχε χωρίς την Έμα Στόουν, που είναι ένα το ίδιο θαυμάσιο πλάσμα. Η ταινία αυτή της ανήκει, μια και ήταν τόσο μπροστά όσο και πίσω από την κάμερα».
Αξίζει να αναφέρω πως είναι η δεύτερη φορά που Έλληνας σκηνοθέτης κερδίζει το Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας – πρώτος ήταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, 43 χρόνια πριν, το 1980, για την ταινία του «Μεγαλέξανδρος».
Το Αργυρό Λιοντάρι (Μέγα Βραβείο της Επιτροπής) απονεμήθηκε στην ιαπωνική ταινία, «Το κακό δεν υπάρχει» του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, γύρω από την κλιματική αλλαγή, με τον σκηνοθέτη να αναφέρει, παραλαμβάνοντας το βραβείο του πως «δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα κέρδιζα τέτοιο βραβείο όταν άρχισα να γυρίζω την ταινία».
Στις υπόλοιπες βραβεύσεις ξεχώρισαν δυο ακόμη εξαιρετικές ταινίες που καταπιάνονται με το μεταναστευτικό και την τραγωδία των ανθρώπων στην προσπάθεια τους να βρουν μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη:
Η ταινία «Εγώ, καπετάνιος» του Ιταλού Ματέο Γκαρόνε (Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας), με τον πρωταγωνιστή του, Σεϊντού Σαρ να κερδίζει το βραβείο καλύτερου νέου ηθοποιού. Ταινία που καταγράφει την οδύσσεια δυο αγοριών που προσπαθούν να φτάσουν από τη Σενεγάλη στην Ευρώπη. Παραλαμβάνοντας το βραβείο του από τα χέρια της σκηνοθέτριας και μέλους της κριτικής επιτροπής, Τζέιν Κάμπιον, ο Γκαρόνε τόνισε: «το βραβείο αυτό θα βοηθήσει η ταινία να προσελκύσει ένα πλατύτερο κοινό. Στάθηκα στις ιστορίες, τις αφηγήσεις τους…προσπάθησα να δώσω φωνή σε όσους δεν έχουν». Την προσφώνησή του ακολούθησε σύντομη ομιλία του Κουάσι Πλι Αντάμα Μαμαντού, που ήταν και η βασική έμπνευση της ταινίας: «Θέλω να αφιερώσω αυτό το βραβείο σε εκείνους που δεν κατάφεραν να φτάσουν. Όταν υπάρχει η ανάγκη και πόθος να φύγεις τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει. Για μας μια ταξιδιωτική βίζα στους νέους Αφρικανούς είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η παράνομη εμπορία ανθρώπων». Με τον Γκαρόνε να εκφράζει την αλληλεγγύη του προς το Μαρόκο και τον πρόσφατο καταστροφικό σεισμό που έπληξε τη χώρα, στα μέρη όπου γύρισε την ταινία του.
και η ταινία «Πράσινο σύνορο» της Πολωνής Ανιέσκα Χόλαντ (Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής), γύρω από το μεταναστευτικό πρόβλημα στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας. Η σκηνοθέτρια αφιέρωσε το βραβείο της στους ντόπιους ακτιβιστές και τις οργανώσεις που βοηθούν τους μετανάστες παντού, από την Πολωνία ως τη Λαμπεντούσα, τονίζοντας, «το γύρισμα της ταινίας δεν ήταν καθόλου εύκολο για λόγους που μπορείτε ίσως να φανταστείτε ή και όχι. Ήταν ένας αγώνας, αλλά έπρεπε να τον κάνουμε. Από το 2014, όταν πρωτοεμφανίστηκε η μεταναστευτική κρίση, περίπου 540.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη».
Από τα υπόλοιπα βραβεία αναφέρω το βραβείο σεναρίου στον Πάμπλο Λορέν για την ταινία του «El Conde» και τα βραβεία γυναικείας ερμηνείας στην 25χρονη Κάιλε Σπένι, για το ρόλο της Πρισίλα στην ομότιτλη ταινία της Σοφίας Κόπολα και της ανδρικής ερμηνείας στον Πίτερ Σκάρσγκαρντ στην ταινία «Μνήμη» του Μισέλ Φράνκο.
ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ
Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου
Αργυρό Λιοντάρι – Μέγα Βραβείο της Επιτροπής: «Το κακό δεν υπάρχει» του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι
Αργυρό Λιοντάρι – Καλύτερης Σκηνοθεσίας: Ματέο Γκαρόνε «Εγώ, καπετάνιος»
Κύπελλο Βόλπι καλύτερης γυναικείας ερμηνείας: Κάιλι Σπένι – «Πρισίλα»
Κύπελλο Βόλπι καλύτερης ανδρικής ερμηνείας: Πίτερ Σκάρσγκαρντ: «Μνήμη»
Βραβείο Σεναρίου: Γκιγιέρμο Καλντερόν, Πάμπλο Λαρέν : El Conde
Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής: «Πράσινο σύνορο» – Ανιέσκα Χόλαντ
Βραβείο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι για νέο ταλέντο: Σεϊντού Σαρ – «Εγώ, πλοίαρχος»
ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ
Καλύτερης ταινίας: «Explanation for Everything» – Γκάμπορ Ράις
Καλύτερης σκηνοθεσίας: Μίκα Φκούσταφσον – Paradise Burning
Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής: An Endless Sunday του Αλέν Παρόνι
Καλύτερης ταινίας μικρού μήκους: A Short Trip – Ερενίκ Μπεκιρί
Trip – Erenik Beqiri (France)
ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΕΞΤΡΑ
Βραβείο κοινού: Felicita – Μικαέλα Ραματσότι
Λιοντάρι του Μέλλοντος (Βραβείο Λουίτζι Ντε Λαουρέντις για πρώτη ταινία): Love Is a Gun του Λι Χονγκ-Τσι
VENICE IMMERSIVE
Μέγα Βραβείο: Song of Passerby – Σελίν Ντεμέν
Ειδικό Βραβείο της Ζέπο τροπής: Flow – Αντριάαν Λόκμαν
ΒΡΑΒΕΙΑ FIPRESCI (της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου)
Καλύτερης Ταινίας στο διαγωνιστικό τμήμα: «Το κακό δεν υπάρχει» του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι
Καλύτερης ταινίας στα υπόλοιπα τμήματα: «Μια ατέλειωτη Κυριακή» του Αλέν Παρόνι
The post ΒΕΝΕΤΙΑ 80: Το Χρυσό Λιοντάρι στην ταινία «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου appeared first on Enetpress.
]]>The post ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Περιμένοντας το Χρυσό Λιοντάρι appeared first on Enetpress.
]]>80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ
Περιμένοντας το Χρυσό Λιοντάρι
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Τελευταία μέρα σήμερα του 80ου φεστιβάλ της Βενετίας και τη διεξαγωγή απόψε το βράδυ της απονομής του Χρυσού Λέοντα και των άλλων βραβείων της Μόστρας. Πολλές οι προβλέψεις για το κύριο βραβείο, τη στιγμή που η φετινή επιλογή ήταν από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων, που πάντα εξαρτάται από τη σύνθεση της επιτροπής.
Αν η φετινή επιτροπή, με πρόεδρο τον σκηνοθέτη Νταμιέλ Σαζέλ (γνωστό μας από το «La La Land»), επιλέξει μια προκλητική ταινία, φαβορί θα είναι είτε το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου, είτε «Το θηρίο» του Μπερτράν Μπονελό, αν όμως επιλέξουν μια πιο παραδοσιακή, και με επίκαιρο θέμα ταινία, αυτή θα είναι μια από τις ακόλουθες: «Το πράσινο σύνορο» της Ανιέσκα Χόλαντ, «Ο καπετάνιος» του Ματέο Γκαρόνε, «Το κακό δεν υπάρχει» του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, ή «Η γη της επαγγελίας» του Νικολάι Αρσέλ.
Στη γαλλική ταινία «Το θηρίο» («La bete») του Μπερτράν Μπονελό («Nocturama», «Οίκος ανοχής», «Ο πορνογράφος»), θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, που εκτυλίσσεται σε τρεις διαφορετικές περιόδους (1910, 2014, 2044), μια γυναίκα αποφασίζει να καθαρίσει το DNA της μπαίνοντας σε μια μηχανή που θα την βυθίσει στις προηγούμενες ζωές της και θα την απαλλάξει από όλα τα δυνατά αισθήματα που αποτελούν απειλή. Ένα ταξίδι σε τρεις διαφορετικές εποχές, στο οποίο συναντάει τον ίδιο πάντα άντρα.
Με έμπνευση τη νουβέλα του Χένρι Τζέιμς «Το θηρίο στη ζούγκλα» 1903), γύρω από έναν άντρα τρομοκρατημένο από το φόβο πως κάτι τρομερά φρικτό θα του συμβεί στη ζούγκλα, ο Μπονελό βρίσκει την ευκαιρία να μας μιλήσει για μια εποχή όπου η τεχνολογία έχει αρχίσει να καθορίζει και να κυριαρχεί στη ζωή μας, σε σημείο που μπορεί και να την αλλάζει, ακόμη και χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Εποχή όπου κυριαρχεί ο φόβος κι όπου ο έρωτας έχει εξαφανιστεί.
Αυτό το φόβο, το «θηρίο» μέσα μας, κάτι που υπάρχει και που στη σημερινή εποχή, με τα πρόσφατα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής γίνεται ακόμη πιο τρομακτικός, ο σκηνοθέτης τον παρουσιάζει από τα πρώτα κιόλας πλάνα, με την ηρωίδα, την Γκαμπριέλ (Λέα Σεϊντού), να δέχεται το «τεστ» και, διάσημη πιανίστα στο πρώτο μέρος, την εποχή του Μεγάλου Κατακλυσμού, να γνωρίζεται με τον Λουί (Τζορτζ ΜακΚέι), ιδιοκτήτη εργοστασίου για κούκλες φτιαγμένες από σελιλόιντ, να μετατρέπεται, το 2014, στο Λος Άντζελες, τη εποχή του μεγάλου σεισμού, σε μοντέλο και υποψήφια ηθοποιό (την παρακολουθούμε σε ρόλο μπροστά στην τεχνολογία της πράσινης οθόνης, όπου η ερμηνεία της δεν έχει και τόση σημασία) και να καταλήγει στη Γαλλία του 2044, σε μια δυστοπική κοινωνία, εποχή του incel (της «εκούσιας αγαμίας» ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως ανίκανοι να βρουν ρομαντικούς ή σεξουαλικούς συντρόφους), με τον Λουί έναν κατά συρροή δολοφόνο.
Ο τολμηρός σε ιδέες και στιλιστικά εντυπωσιακός Μπονελό, που μας μεταφέρει σε δικούς του, άψογα ελεγχόμενους κόσμους, μέσα από εικόνες, συχνά σουρεαλιστικές, βρίσκεται εδώ στο καλύτερό του στοιχείο. Οι κόσμοι που φτιάχνει γύρω από τα δυο του πρόσωπα είναι κόσμοι που σε βάζουν σε αγωνία, σε προκαλούν και πάντα σε γοητεύουν, φτάνει να δεχτείς και να αγκαλιάσεις το δικό του σύμπαν. Σε σκηνές έξοχες, όπως εκείνες στη διάρκεια του κατακλυσμού, στο εργοστάσιο με τις κούκλες, με το ζευγάρι να βουτάει στο πλημμυρισμένο από νερό υπόγειο, στην προσπάθειά του να σωθεί, ή εκείνες με την τρομακτική «Κούκλα Κέλι» που κάνει συντροφιά στην Γκαμπριέλ, στο τρίτο μέρος της ταινίας, σκηνές δοσμένες με σασπένς αλλά και εκπληκτική ομορφιά, φέρνοντας συχνά στο νου το «Mulholland Drive» του Ντέιβιντ Λιντς, ο Μπονελό, καταφέρνει, παρά τις οποιεσδήποτε επιφυλάξεις, να μας προσφέρει την κινηματογραφική εκείνη απόλαυση που μόνο ένας πλήρης δημιουργός (οι auteur όπως τους χαρακτήριζαν οι σκηνοθέτες της νουβέλ βαγκ) μπορεί.
Με το θέμα της ελευθερίας καταπιάνεται στην πρώτη του, εξαιρετική πρέπει να πω, σκηνοθεσία, «Οι ωκεανοί είναι οι αληθινές ήπειροι» (στο τμήμα «Μέρες των δημιουργών»), ο Ιταλός Τομάσο Σανταμπρόλιο. Άλλοτε με ένα ντοκιμαντεριστικό σχεδόν στιλ κι άλλοτε με σκηνές μαγικού ρεαλισμού, ο σκηνοθέτης επιλέγει την Κούβα, όπου ο ίδιος έζησε για μια περίοδο, για να μας δώσει το πορτραίτο της χώρας μέσα από τη ζωή τριών διαφορετικών γενεών από ερασιτέχνες ηθοποιούς που ερμηνεύουν πτυχές από την ίδια τη ζωή τους: την ηλικιωμένη Μιλάγκρος που ο άντρας της σκοτώθηκε στη διάρκεια της Κουβανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ανγκόλα, την ενήλικη κουκλοπαίκτη Ίντιθ και τον σύντροφό της Άλεξ και την τρίτη, νέα γενιά, που εκπροσωπούν ο 9χρονος Φρανκ και ο φίλος του Αλέν.
Με την κάμερα (και την ταινία σε μαυρόασπρο φιλμ) να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στις τρεις γενιές, ο Σανταμπρόλιο φτιάχνει όμορφες, συχνά μελαγχολικές, σκηνές από τη ζωή των προσώπων του, ξεκινώντας με μια σεκάνς βουτηγμένη στο μαγικό ρεαλισμό, είδος ιεροτελεστίας με δυο εραστές να προχωρούν σε βάρκα στο ποτάμι, για να συνεχίσει με τα δυο παιδιά στο σχολείο και ν’ ακολουθήσει με τη σκηνή της ηλικιωμένης Μιλάγκρο να διαβάζει επιστολή του στρατιώτη άντρα της από το 1988.
Σκηνές όπως αυτές με τα παιδιά να σχεδιάζουν τα δικά τους όνειρα (με τον ένα να παίζει μπάσκετ μπολ για να πάει στις ΗΠΑ), ή τα πουλιά φυλακισμένα σε κλουβί, ή ακόμη την κούκλα της κουκλοπαίκτη να ζωντανεύει και να χορεύει στους ήχους μουσικής, ο Σανταμπρόλιο μιλάει για την ανάγκη ελευθερίας, την ελευθερία που διδάσκονται στο σχολείο τα παιδιά, αλλά και την ελευθερία στην έκφραση και τον τρόπο ζωής των υπολοίπων χαρακτήρων, ζωή ενεργητική, που, όπως αναφέρεται κάποια στιγμή, «όλα πρέπει να αλλάξουν για να παραμείνουν τα ίδια». Ακόμη κι η αναφορά του στον κινηματογράφο, «νεκροταφείο του σελιλόιντ», όπως τον αποκαλεί, είναι μια πρόκληση για τη συνέχιση και την υπεράσπιση της κινηματογραφικής ταινίας και μαζί, πιστεύω, και της αίθουσας.
Βασισμένη στη ζωή της σκηνοθέτριας, η ταινία «Στον παλμό» («Vivants») της Άλιξ Ντελαπόρτ παρουσιάζει τις προσπάθειες μιας νεαρής, δόκιμης σε τηλεοπτικό σταθμό, να γίνει αποδεκτή και να εργαστεί στο συνεργείο του τμήματος ειδήσεων του σταθμού. Η σκηνοθέτρια καταγράφει τις διάφορες λεπτομέρειες της απαιτητικης και δύσκολης συχνά δουλειάς των ερευνητών ρεπόρτερ που αρχίζει να μετατρέπεται σε ένα υπό εξαφάνιση είδος.
Βοηθούμενη από τον αρχηγό της ομάδας, που δείχνει να τη συμπαθεί από την αρχή, η νεαρή Γκαμπριέλ, σταδιακά, μέσα από στημένες με ντοκιμαντεριστική λεπτομέρεια σκηνές, θα μάθει τα μυστικά του κλάδου, τις βάσεις για λήψη συνεντεύξεων, μαζί με το άγχος και την αγωνία, τα προβλήματα και τις κακουχίες (σε επικίνδυνες αποστολές στο εξωτερικό) για τον καλύτερο τρόπο διεξαγωγής του επαγγέλματος. Μια ενδιαφέρουσα, με πολλές, που όμως δεν βοηθούν πάντα στο ρυθμό, ιστορίες, ταινία.
The post ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Περιμένοντας το Χρυσό Λιοντάρι appeared first on Enetpress.
]]>The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Σε επανέκδοση αριστουργήματα από Γκοντάρ, Μπρεσόν και Μακαβέγιεβ appeared first on Enetpress.
]]>
Εξαιρετική, από πλευράς επανεκδόσεων, είναι η νέα κινηματογραφική εβδομάδα, με τρία μεγάλα αριστουργήματα, όλα από ευρωπαϊκέςχώρες, κάτι που τονίζει το ρόλο και τη σημασία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, σε αντίθεση με τον αμερικανικό, που τα τελευταία χρόνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δείχνει να βρίσκεται σε αδιέξοδο: «Περιφρόνηση» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, «Τα μυστήρια του οργανισμού του Ντούσαν Μακαβέγιεβ και «Στην τύχη ο Μπαλταζάρ» του Ρομπέρ Μπρεσόν.
Στις νέες ταινίες αναφέρω το γαλλικό πολιτικό θρίλερ «Εύκολος στόχος» του Ζαν-Πολ Σαλομέ και το θρίλερ μυστηρίου του Μαρκ Ρομέρο, γύρω από ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα σε μια μικρή ισπανική πόλη.
***** Η περιφρόνηση
Le mepris. Γαλλία, 1963. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Ηθοποιοί : Μπριζίτ Μπαρντό, Μισέλ Πικολί, Τζακ Πάλανς, Φριτς Λανγκ, Τζόρτζια Μολ. 103´
«Η περιφρόνηση» είναι ίσως η καλύτερη ταινία του Ζαν-Λικ Γκο-ντάρ. Παρμένη από το μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια, η ταινία του Γκοντάρ (Με κομμένη την ανάσα/À bout de souffle, Ο στρατιωτάκος/Lepetit soldat, Να ζήσει τη ζωή της/Vivre sa vie) περιγράφει τις σχέσεις ενός ζευγαριού, που, όταν η γυναίκα βλέπει ξαφνικά τον άντρα της να συμπεριφέρεται δουλικά, αρχίζει να τον περιφρονεί.
Εκείνος είναι συγγραφέας, που δέχεται να γράψει το σενάριο μιας ταινίας για έναν Αμερικανό παραγωγό (που υποδύεται ο Τζακ Πάλανς), που δεν είναι ικανοποιημένος με τη δουλειά του σκηνοθέτη του (το ρόλο του εαυτού του υποδύεται ο γνωστός Γερμανός σκηνοθέτης Φριτς Λανγκ). Πρόκειται για το σενάριο της Οδύσσειας, που ο παραγωγός βρίσκει πολύ ξεπερασμένο και θέλει να του δώσει μια μοντέρνα εξήγηση. Για να πληρώσει το ακριβό διαμέρισμά του και να μπορεί να συντηρεί τη γυναίκα του, ο σεναριογράφος (Μισέλ Πικολί) δέχεται την πρόταση.
Η ταινία του Γκοντάρ στρέφεται κυρίως γύρω από τρία σημεία. Τις σχέσεις του ζευγαριού, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η γυναίκα (Μπριζίτ Μπαρντό) αρχίζει να αισθάνεται περιφρόνηση για τον άντρα της, σχέσεις που περιγράφονται σχεδόν με αντονιονικό τρόπο –ταυτόχρονα ο Γκοντάρ μας θυμίζει με αφίσες στους τοίχους και άλλα μέσα το Ταξίδι στην Ιταλία (Viaggio in Italia) του Ροσελίνι, ταινία με παρόμοιο θέμα που είναι από τις αγαπημένες ταινίες του Γάλλου αυτού σκηνοθέτη της νουβέλ βαγκ.
Δεύτερο σημείο, τα προβλήματα ενός σκηνοθέτη, που ο Φριτς Λανγκ ερμηνεύει θαυμάσια. Και τρίτο σημείο, ο κόσμος του κινηματογράφου, που ο Γκοντάρ περιγράφει με αρκετή αλήθεια, χωρίς να παραγνωρίζει τη σκληρότητα, τον κυνισμό και τις αρριβίστικες διαθέσεις των ανθρώπων που τον αποτελούν. Κεντρικός πυρήνας του κόσμου αυτού, ο παντοδύναμος παραγωγός που κατευθύνει τον σκηνοθέτη, αλλάζει όποτε θέλει το σενάριο, και όλα αυτά χάρις στα λεφτά του.
Η ταινία του Γκοντάρ είναι συνάμα ένας ύμνος στο κορμί της Μπαρντό. Οι σκηνές του γυμνού, χωρίς να πέφτουν ποτέ στο χυδαίο, περιγράφουν με θαυμασμό την ομορφιά της γυναίκας και δίνουν στο κορμί της την ομορφιά που συναντούμε στα αρχαία αγάλματα, που παραβάλλονται κάθε τόσο στην ταινία. Η σινεμασκοπική οθόνη, τα χρώματα, το τοπίο (πρόκειται για το Κάπρι και τη μεσογειακή θάλασσα) συντείνουν, ώστε να δοθεί όλη η ατμόσφαιρα του βιβλίου του Μοράβια και ο Γκοντάρ αποδεικνύεται πως και με πολλά λεφτά –η ταινία είναι αμερικανο-ιταλική παραγωγή– μπορεί να φτιάξει εκείνο ακριβώς που θέλει ο ίδιος. Κρίμα όμως, γιατί, όπως μαθαίνουμε, στην ιταλική κόπια, ο ιταλός παραγωγός άλλαξε εντελώς το μοντάζ του σκηνοθέτη, πρόσθεσε δική του μουσική, έτσι που ο σκηνοθέτης αρνήθηκε να την υπογράψει. Να που, τελικά, οι καταστάσεις που ο Γκοντάρ περιγράφει στην ταινία του έγιναν πραγματικότητα… .
***** Τα μυστήρια του οργανισμού
W.R. – Misterije organizma. Γιουγκοσλαβία/Δυτική Γερμανία. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ντούσαν Μακαβέγιεβ. Ηθοποιοί: Μιλένα Ντράβιτς, Ιβίκα Βίντοβιτς, Γιάγκοντα Κάλοπερ. 84´
Ο Γιουγκοσλάβος Ντούσαν Μακαβέγιεφ, του οποίου η ταινία Η τραγωδία μιας τηλεφωνήτριας (1967) μας είχε τόσο εντυπωσιάσει όταν πρωτοπροβλήθηκε, παρουσιάζεται με την ταινία του, Β.Ρ. – Τα μυστήρια του οργανισμού (W.R. – Mysteries of the Organism), ως ο πιο σημαντικός σκηνοθέτης που εργάστηκε στις δεκαετίες του ‘60 και ‘70 στην κινηματογραφία της Γιουγκοσλαβίας, που αποτελούσε τμήμα του τότε λεγόμενου ανατολικού μπλοκ.
Τα αρχικά στον τίτλο της ταινίας, W.R. (Β.Ρ), αναφέρονται στον Γερμανό θεωρητικό Βίλχελμ Ράιχ που την περίοδο της προσωπολατρείας έφυγε από τη Ρωσία και πήγε στην Αμερική για να πέσει, στη συνέχεια, θύμα του μακαρθισμού και να πεθάνει σε φυλακή της Πενσυλβάνιας, ενώ τα βιβλία του έμειναν απαγορευμένα μέχρι σχεδόν το 1960. «Το 1950, ενώ ήμουν ακόμα φοιτητής», εξηγούσε σε μια συνέντευξή του ο Μακαβέγιεφ, «ανακάλυψα ένα βιβλίο του Ράιχ, «Διαλεκτικός ματεριαλισμός και ψυχανάλυση». Μου προξένησε κατάπληξη ο συνδυασμός του Μαρξ με τον Φρόιντ, που παρουσιάζονταν σαν δυο μεγάλοι άντρες που δίδαξαν το ίδιο πράγμα, την απελευθέρωση του ανθρώπου. Εκείνο που έκανε ο Μαρξ με οικονομικούς όρους μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας, ο Φρόιντ προσπάθησε να το κάνει μέσα από τον ανθρώπινο οργανισμό, να σπάσει τους φραγμούς, ν’ ανοίξει τα σύνορα που περιορίζουν τη δημιουργικότητα».
Φιλμ-ντοκιμαντέρ, λοιπόν, η ταινία του Μακαβέγιεφ γύρω από τη ζωή και τις θεωρίες του Ράιχ. Ταυτόχρονα όμως και φιλμ-ντοκιμαντέρ γύρω τόσο από τη σύγχρονη Αμερική όσο και την περίοδο της προσωπολατρείας στη Ρωσία. Αλλά και φιλμ-μυθιστορία γύρω από τη Γιουγκοσλάβα ηρωίδα Μιλένα και τη φίλη της που προσπαθούν να κάνουν πράξη τα διδάγματα του Ράιχ.
Χρησιμοποιώντας τον τρόπο του «κολάζ», που τόσο έντεχνα είχε πρωτοπαρουσιάσει στην Τραγωδία της τηλεφωνήτριας για να συνεχίσει και να τελειοποιήσει στην Απροστάτευτη αθωότητα (InnocenceUnprotected, 1967), ο Μακαβέγιεφ παρατάσσει σκηνές που επιφανειακά φαίνονται ασύνδετες και άσχετες αλλά που τελικά αποδεικνύεται να έχουν μια βαθύτερη και πραγματικά συγκλονιστική –με τον τρόπο που το επιδίωκαν οι σουρεαλιστές– σχέση: ερωτικές σκηνές από την ομάδα του Σέξπολ (την αμερικανική ομάδα που προπαγάνδιζε την «πολιτική του σεξ» μέσα από ταινίες και άλλους τρόπους), συνεντεύξεις με μαθητές και συνεργάτες του Ράιχ ή και ανθρώπους που τον γνώρισαν (ο παντοπώλης, ο σερίφης κ.λπ.), συνεντεύξεις μ’ έναν ομοφυλόφιλο και ηθοποιό της ομάδας του Γουόρχολ, μια ζωγράφο ερωτικών πινάκων, σκηνές από ένα ναζιστικό προπαγανδιστικό φιλμ για την ευθανασία, σκηνές από την πιο αντιπροσωπευτική ταινία της περιόδου της προσωπολατρείας, την ταινία του Τσαουρέλι «Ο όρκος», σκηνές από μαζικές συγκεντρώσεις στην Κίνα του Μάο, σκηνές όπου ο ηθοποιός του «επαναστατικού θεάτρου», Τούλι Κούπφερμπεργκ, γυρνάει τους δρόμους της Νέας Υόρκης ντυμένος στρατιωτικά και κρατώντας ένα μυδραλιοβόλο, ψάχνοντας να σκοτώσει τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές και τους φοιτητές.
***** Στην τύχη ο Μπαλταζάρ
Au hasar Balthazar. Γαλλία, 1966. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ρομπέρ Μπρεσόν. Ηθοποιοί: Αν Βιαζέμσκι, Βάλτερ Γκριν, Φρανσουά Λαφάρζ, Ζαν-Κλοντ Ζιλμπέρ. 95´
Την κακομεταχείριση ενός γαϊδουριού χρησιμοποιεί στην ταινία του αυτή (έβδομη από συνολικά εννέα ταινίες που γύρισε στη διάρκεια της καριέρας του) ο Ρομπέρ Μπρεσόν σαν ένα είδος παραβολής για να μας μιλήσει για τη σκληρότητα της κοινωνίας μας στα ζώα και τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τις γυναίκες σε ένα επικίνδυνο, ανδροκρατούμενο στραμμένο στο χρήμα και τα υλικά κέρδη, φτωχό πνευματικά κόσμο.
Η ζωή του Μπαλταζάρ ξεκινάει όμορφα, με τα παιδιά να τον χαϊδεύουν, να παίζουν μαζί του και να τον «βαπτίζουν». Κάποτε όμως θα μεγαλώσουν και θ´ αλλάξουν, θα μπουν σε μια κοινωνία που βασανίζει τα ζώα αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους. Ο Καθολικός Μπρεσόν καταγράφει τη δραματική πορεία του Μπαλτάζαρ (ακόμη και το όνομα παραπέμπει στους τρεις μάγους με τα δώρα), σαν είδος Γολγοθά, που περνάει από εφτά σαδιστές αφεντικά (με τον αριθμό 7 να έχει θρησκευτικές αναφορές), από χτυπήματα, μεταφορές πολύ βαριών αντικειμένων, μαστιγώσεις, κάψιμο, ώσπου πυροβολημένο τον αφήνουν να ξεψυχήσει, σύμβολο της αθωότητας, στην άκρη ενός λόφου, με τα πρόβατα που μαζεύονται γύρω του και με συνοδεία τη Σονάτα για πιάνο του Σούμπερτ να προσφέρει στο ταλαίπωρο ζώο τη λύτρωση.
Γολγοθά που περνάει και η μικρή φίλη του, Μαρί, που μεγαλώνει μαζί του, φίλη που περνάει από πατέρα σε φίλο, για να υπακούει και να εξυπηρετεί τις ανδρικές τους απαιτήσεις – ας μη ξεχνάμε τον παρόμοιο Γολγοθά του μικρού κοριτσιού στη «Μουσέτ», ένα ακόμη θύμα της ανδροκρατούμενης, βίαιης, αυτοκαταστροφικής κοινωνίας μας.
Δεν χρειάζεται όμως να είσαι χριστιανός για να απολαύσεις την ταινία. Με το λιτό, μινιμαλιστικό, ελλειπτικό, αυστηρό, διανθισμένο με ποίηση (εδώ και με ατόφια συγκινηση), στιλ που τον χαρακτηρίζει, με ένα ιδιαίτερα προσεγμένο μοντάζ, με θρησκευτικές, ντοστογιεφσκικές αναφορές (πολλοί μίλησαν ήδη για τον «Ηλίθιο»), με τα ωραία, πολύ κοντινά πλάνα της μαυρόασπρης φωτογραφίας του Γκισλέν Κλοκέ να μετατρέπουν τον Μπαλταζάρ και τα πρόσωπα γύρω του σε πρόσωπα (φτάνει να θυμηθούμε εκείνο της μικρής Μαρί) και όντα από αναγεννησιακού πίνακες, σε αντίθεση με τα διάφορα σύγχρονα αντικείμενα, αυτοκίνητα, τρανζίστορ, όπλα, αλυσίδες και πολλά άλλα, που δεν εκφράζουν καθόλου το πνεύμα και τον αληθινό πολιτισμό, ο μοραλίστας Μπρεσόν μας δίνει μια απαισιόδοξη εικόνα της ματαιόδοξης κοινωνίας μας, θέμα επίκαιρο (ο Σκολιμόφσκι κάτι γνώριζε όταν έφτιαξε το δικό του «Έο»), όπου ο άνθρωπος, αποξενωμένος από την κοινωνία, έχει μετατραπεί σε ένα κυνικό, απάνθρωπο άτομο (προαναγγέλλοντας και την πτελευταία του ταινία, «Το χρήμα»), που ο μοναδικός του στόχος είναι το χρήμα και οι κίνδυνοι που το περιβάλλουν.
*** Εύκολος στόχος
La syndicaliste. Γαλλία/Γερμανία, 2022. Σκηνοθεσία: Ζαν-Πολ Σαλομέ. Σενάριο: Φαντέντ Τρουάρ, Καρολίν Μισέλ-Αγκίρ. Ηθοποιοί: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Γκρέγκορι Γκαντμπουά, Φρανσουά Ξαβιέ-Ντεμεζόν. 121´
Όταν απειλούνται οι θέσεις εργασίας στην πολυεθνική εταιρεία πυρηνικής ενέργειας, η ισχυρή συνδικαλίστρια Μορίν Κίρνι προσπαθεί με κίνδυνο Σ της ζωής της, να διατηρήσει την ισορροπία ανάμεσα στο εργατικό δίκαιο και τα σχέδια της πανίσχυρης πολυεθνικής. Μια αληθινή ιστορία, πολιτικό θρίλερ με θαυμάσια ερμηνεία από την Ιζαμπέλ Ιπέρ, στο ρόλο της γυναίκας που έβγαλε στη φόρα το σχέδιο της τότε κυβέρνησης να πουλήσει κρυφά την πυρηνική τεχνολογία της στην Κίνα.
Παρόλο που ο ρυθμός δεν πετυχαίνει πάντα και το σενάριο προσπαθεί χωρίς αποτέλεσμα να συνδυάσει διάφορα γεγονότα, η ταινία κερδίζει χάρις βασικά στην ερμηνεία της Ιπέρ.
The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Σε επανέκδοση αριστουργήματα από Γκοντάρ, Μπρεσόν και Μακαβέγιεβ appeared first on Enetpress.
]]>The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Η οδύσσεια ενός νεαρού μετανάστη στη συγκλονιστική ταινία του Ματέο Γκαρόνε appeared first on Enetpress.
]]>
80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ
Ένας 16χρονος μετανάστης σε αναζήτηση καλύτερης ζωής στη συγκλονιστική ταινία του Ματέο Γκαρόνε
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Με το θέμα της μετανάστευσης μετά την ταινία της Ανιέσκα Χόλαντ, καταπιάνεται και ο Ιταλός σκηνοθέτης Ματέο Γκαρόνε, στη συγκλονιστική ταινία του, «Ο καπετάνιος», από τις καλύτερες, αξίζει να πω, ταινίες (μαζί με εκείνες του Ριουσούκε Χαγκαμούτσι, της Ανιέσκα Χόλαντ και του Ντέιβιντ Φίντσερ), που είδαμε στο διαγωνιστικό τμήμα της φετινής Μόστρας. Η οδύσσεια δύο νεαρών αγοριών, του Σεϊντού και του Μούσα, που ξεκινούν από το Ντακάρ με προορισμό την Ευρώπη, όπου ελπίζουν να φτιάξουν μια καλύτερη ζωή.
Η κάμερα του Γκαρόνε εστιάζει βασικά στον 16χρονο Σεϊντού που αποφασίζει να ξεκινήσει για το ταξίδι σε μια Ευρώπη, της επαγγελίας, όπως πιστεύει, παρά τις αντιδράσεις της μητέρας του, η οποία του μιλάει για τα δεινά και τις κακουχίες των μεταναστών που είτε πνίγονται στη Μεσόγειο είτε καταλήγουν, άνεργοι και φτωχότεροι, στους δρόμους των μεγαλουπόλεων, αν δεν πέσουν στα χέρια εγκληματιών που τους εκμεταλλεύονται.
Ο Σεϊντού, όμως, μαζί με τον Μούσα ξεκινούν πιστεύοντας τον διακινητή που τους υπόσχεται πως το ταξίδι είναι πανεύκολο. Μόνο που αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, όπως ανακαλύπτουν στη συνέχεια. Σε κάθε βήμα τους αντιμετωπίζουν την αδιαφορία αλλά και την εκμετάλλευση των ανθρώπων, ανάμεσα τους και σκληρούς, ψυχρούς εκμεταλλευτές: διακινητές, φρουρούς, διεφθαρμένους αστυνομικούς που ελέγχουν τα σύνορα, και άλλους, σαδιστές που βασανίζουν φρικτά, συχνά μέχρι θανάτου, όσους δεν έχουν άλλα λεφτά για να πληρώσουν. Εκμεταλλευτές που το μόνο ενδιαφέρον τους είναι να τους αρπάξουν τα λεφτά τους για να τους φτιάξουν πλαστό διαβατήριο, να τους βοηθήσουν να προχωρήσουν, από το Ντακάρ μέχρι το Νίγηρα, να διασχίσουν την έρημο της Σαχάρας (εκεί εγκαταλείπουν και μια κακομοίρη ετοιμοθάνατη γυναίκα που τους ζητάει βοήθεια γιατί δεν μπορεί άλλο να προχωρήσει), μέχρι τη Λιβύη, όπου ο Σεϊντού συλλαμβάνεται και πουλιέται σε πλούσιο κτηματία για να του κτίσει ένα τοίχο και ένα συντριβάνι, πριν τελικά, χάρη στη βοήθεια ενός μεγαλύτερου του άντρα, καταφέρει να φτάσει στο ποθητό πλοίο για να μπορέσει να φτάσει στην Ιταλία. Ακόμη όμως και σ’ αυτό, ο Σεϊντού, πιεσμένος από τους διακινητές που, για να αποφύγουν τη δική τους σύλληψη, τον αναγκάζουν, παρά την απειρία του, να μετατραπεί σε καπετάνιο, για να μπορέσει τελικά να μπει στο σκάφος που θα τον οδηγήσει στην Ιταλία.
Παρόλο που στο ξεκίνημα ο δρόμος των δυο φίλων αρχίζει μ’ ενθουσιασμό και χαρές, πολύ σύντομα, αυτός, όπως ανακαλύπτει ο Σεϊντού, δεν είναι σπαρμένος με λουλούδια. Η εκμετάλλευση, ο θάνατος ακόμη και η δουλεία, είναι μερικά από τις ταλαιπωρίες, τις κακουχίες και τα αφόρητα, απάνθρωπα βάσανα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος αυτός Οδυσσέας και η ομάδα των ταλαίπωρων μεταναστών: όλοι προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν, ζητώντας τους λεφτά σε κάθε βήμα τους, από τους διακινητές, τους φρουρούς και τους διεφθαρμένους αστυνομικούς που ελέγχουν τα σύνορα και που βασανίζουν φρικτά, συχνά μέχρι θανάτου, όσους δηλώνουν πως δεν έχουν.
Οι εικόνες που συχνά βλέπουμε είναι τρομακτικές, απάνθρωπες, συχνά σπαρακτικές. Σ’ όλη όμως τη διάρκεια του ταξιδιού, ο Σεϊντού όμως δεν χάνει το θάρρος ή την ανθρωπιά του. Ταξίδι ταυτόχρονα αυτογνωσίας και ενηλικίωσης, στο οποίο ο Σεϊντού δεν μπορεί να μη δείχνει τη συμπόνοιά του ή να αρνείται τη βοήθεια σε άλλους που βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από αυτόν. Όπως στη σκηνή με την ετοιμοθάνατη γυναίκα στην έρημο, που τελικά όμως αναγκάζεται να την εγκαταλείψει. Αίσθηση ενοχής που, στη συγκινητική, ονειρική σκηνή που ακολουθεί, τον βλέπουμε να προχωρεί μαζί της στην έρημο, κρατώντας την από το χέρι ενώ αυτή επιπλέει στον αέρα – σκηνή που λίγο αργότερα την ακολουθεί με μιαν άλλη το ίδιο ονειρική, βουτηγμένη σε μια ποιητική ατμόσφαιρα, με τον Σεϊντού να στέλνει ένα είδος αγγέλου στη μητέρα του για να της αναγγείλει πως δεν έχει πεθάνει.
Όμως, τα βάσανα και οι ταλαιπωρίες του Σεϊντού δεν τελειώνουν με την άφιξή του στο πλοίο. Ακόμη κι όταν, στο τελευταίο πλάνο της ταινίας, φωνάζει «είμαι ο πλοίαρχος, είμαι ο πλοίαρχος», με την κάμερα να καδράρει το γεμάτο ενθουσιασμό πρόσωπό του, γιατί ξέρουμε πως απ’ εδώ κι εμπρός, στην Ευρώπη της Επαγγελίας, τον περιμένουν μια Σκύλλα και Χάρυβδης με τις ίδιες, φρικτές και απάνθρωπες, ίσως και χειρότερες, δοκιμασίες.
Τον Αινεία του ελληνορωμαϊκού μύθου σε σύγχρονη εποχή μεταφέρει στην ταινία του «Αινείας» («Enea» στα ιταλικά), ο Ιταλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Πιέρο Καστελίτο, που η προηγούμενη, πρώτη στροφή του στη σκηνοθεσία, η μαύρη κωμωδία, «Αρπακτικά», είχε εντυπωσιάσει το 2020 στους «Ορίζοντες» της Μόστρας, κερδίζοντας το βραβείο σεναρίου.
Στη νέα του αυτή ταινία, ο Ενέα, ο μεγαλύτερος γιος μιας πλούσιας οικογένειας διανοούμενων (η μητέρα έχει δική της εκπομπή στην τηλεόραση και ο πατέρας είναι ψυχαναλυτής), υπεύθυνος για το ρεστοράν σούσι της οικογένειας, και μπλεγμένος όπως σύντομα ανακαλύπτουμε σε διακίνηση ναρκωτικών, περνάει τις μέρες του απολαμβάνοντας μια «ντόλτσε βίτα», στη Ρώμη που θυμίζει το έργο σκηνοθετών όπως ο Πάολο Σορεντίνο και ο Λούκα Γκουαντανίνο (που είναι και ένας από τους παραγωγούς της ταινίας). Όταν, στη φαινομενικά ήρεμη και ασφαλή ζωή του εκλεπτυσμένου, που φαίνεται ν’ αναζητά το νόημα της ζωής, Ενέα (ρόλο που ερμηνεύει ο ίδιος ο Καστελίτο) και του στενού του φίλου Βαλεντίνο, εισβάλλει ξαφνικά και βίαια η άλλη, «κρυφή» και πιο αληθινή ζωή του, με ξαφνικές εκτελέσεις και εκδικήσεις.
Ο Καστελίτο θέλησε να δώσει μια διαφορετική εικόνα των ανθρώπων, μπλεγμένων σε διάφορες εγκληματικές δραστηριότητες, παρουσιάζοντάς τους μέσα από την καθημερινή, ήρεμη, γεμάτη διασκέδαση, ξενύχτια και άλλες απολαύσεις ζωή (στον Ενέα αρέσει να τραγουδάει ενώ στον Βαλεντίνο αρέσει να οδηγεί αεροπλάνο και να πετάει πάνω από τη Ρώμη). Το τραγούδι που ο Ενέα τραγουδάει στο κλαμπ αλλά και αργότερα σε ασθενείς στο ψυχιατρικό νοσοκομείο του πατέρα του, και οι συνεχείς πτήσεις του Βαλεντίνο πάνω από τη Ρώμη δεν καταφέρνουν να προσφέρουν την αίσθηση της ανεμελιάς και κάποιας ελευθερίας που αναζητούν οι δυο φίλοι – «αν πέσεις πεθαίνεις» είναι η μοναδική απάντηση του Βαλεντίνο στον Ενέα όταν τον ρωτάει πώς αισθάνεται όταν πετάει πάνω από τη Ρώμη.
Οι διάφορες στροφές σε πολλαπλές καταστάσεις και θέματα, η επιμονή στην καταγραφή γραφικών χαρακτήρων και οι παλινδρομήσεις στο πρώτο μέρος της ταινίας, ακόμη και παρά το γρήγορο μοντάζ, σίγουρα δεν βοηθούν στη δημιουργία του αναγκαίου ρυθμού, αν και, όταν αρχίζουν να παρεμβαίνουν τα ναρκωτικά και οι αιματηρές συγκρούσεις που ακολουθούν (η επίθεση στον διακινητή, η προσπάθεια δολοφονίας του Ενέα) τα πράγματα παίρνουν μιαν άλλη, πιο ενδιαφέρουσα κινηματογραφικά στροφή. Με τον Ράντεκ Λάντσουκ να συμβάλλει με τη ωραία φωτογραφία του (συχνά καταγράφοντας τα πρόσωπα μέσα από καθρέφτες και διάφορα αντικείμενα, είτε την ίδια τη Ρώμη από ψηλά, παρουσιάζοντάς την σαν κλουβί) και συμβάλλοντας στη δημιουργίας της σωστής ατμόσφαιρας, στην κάπως επιφανειακή αυτή Αινειάδα του Καστελίτο.
The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Η οδύσσεια ενός νεαρού μετανάστη στη συγκλονιστική ταινία του Ματέο Γκαρόνε appeared first on Enetpress.
]]>The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Το δράμα των μεταναστών από την Ανιέσκα Χόλαντ – ο εταιρικός καπιταλισμός ενάντια στο περιβάλλον από τον Ριουσούκε Χαμαγκούτσι appeared first on Enetpress.
]]>Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Η υποψήφια για 3 Όσκαρ Πολωνή σκηνοθέτρια Ανιέσκα Χόλαντ στρέφεται στο δράμα των μεταναστών, αποκλεισμένων στα σύνορα, γνωστά ως «πράσινο σύνορο», ανάμεσα στην Πολωνία και τη Λευκορωσία, στην ταινία της, «Πράσινο σύνορο», που είδαμε σήμερα στο διαγωνιστικό τμήμα της 80ης Μόστρας του κινηματογράφου.
Από τη μια, με την κυβέρνηση του αυταρχικού Προέδρου της Λευκορωσίας, Αλεξάντερ Λεφτουσένκο να εργαλιοποιεί το μεταναστευτικό για να προκαλέσει την Ευρώπη, βοηθώντας μετανάστες από τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική να φτάσουν στη χώρα του για να περάσουν σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κι’ από την άλλη, με την στρατιωτική φρουρά της ακροδεξιάς κυβέρνησησης της Πολωνίας να χαρακτηρίζει τους μετανάστες «ζωντανές σφαίρες» που στέλνει ο εχθρός, με δήθεν νοικιασμένα παιδιά, διακινητές ναρκωτικών και διάφορα άλλα εγκληματικά άτομα, για να καταστρέψουν την Πολωνία, προπαγάνδα που πείθει τους συνοριακούς φρουρούς να μεταχειρίζονται τους μετανάστες (γέροντες, γυναίκες, άντρες ακόμη και μικρά παιδιά), με τον πιο απάνθρωπο, βίαιο τρόπο.
Η ταινία παρακολουθεί μια ομάδα μεταναστών που, πιόνια αυτής της πολιτικής, σπρώχνονται ασταμάτητα και βίαια από τη μια πλευρά των συνόρων στην άλλη, στο ελώδες δάσος που χωρίζει τα δυο σύνορα, με την Πολωνία να τους αρνείται είτε την άδεια παραμονής ως πρόσφυγες είτε να τους επιτρέψει να μεταβούν σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αναμεσά στους μετανάστεςς και μια οικογένεια Σύριων, που η ζωή και τα καθημερινά αβάσταχτα δεινά τους διαπλέκονται με ένα νεαρό Πολωνό φρουρό, που αρχίζει να αισθάνεται ενοχή για όσα αναγκάζεται να εκτελεί, και τη νεοσύλλεκτη Πολωνή ακτιβίστρια Τζούλια, που συμμετέχει με μια ομάδα ακτιβιστών που τρέχουν καθημερινά, νύχτα και βράδυ, για να βοηθήσουν με διάφορους τρόπους, τους μετανάστες.
Με μαυρόασπρο φιλμ, που τονίζει περισσότερο την εφιαλτική, μαύρη ατμόσφαιρα της ταινίας, η Χόλαντ καταγράφει τις αφάνταστες ταλαιπωρίες και τα φρικτά, αβάσταχτα βάσανα στα οποία υπόκεινται καθημερινά από τους φρουρούς οι μετανάστες: διαχωρίζοντας τα μέλη οικογενειών, κλέβοντάς τα κινητά τους, πουλώντας τους ένα μπουκάλι νερό για 50 ευρώ, μπουκάλι που μετά το ανοίγουν και το αδειάζουν στο έδαφος, χτυπήματα, κλωτσιές σε γέροντες, παιδιά και έγκυες γυναίκες, ταλαιπωρίες και από τις δυο πλευρές, ακόμη και σαδιστική συμπεριφορά (ένας φρουρός σπάει το γυαλί στο θέρμος ενός μετανάστη και τον αφήνει να πιεί δήθεν0το νερό ώστε να γεμίσει το στόμα του με σπασμένο γυαλί), αγνοώντας ακόμη και τις αποφάσεις της Ε.Ε. σχετικά με τα δικαιώματα των μεταναστών εκείνων που αποφασίζουν να ζητήσουν άσυλο στην Πολωνία και κυριολεκτικά πετώντας τους, ξανά και ξανά, στην πλευρά του συνόρου της Λευκορωσίας.
Μια έντιμη, δυνατή φωνή ενάντια σ’ όσα συμβαίνουν σήμερα στον πλανήτη μας, με τη Χόλαντ να τονίζει «Είναι ακόμη πιο δύσκολο σήμερα να ακουστούν οι γνήσιες φωνές εξαιτίας της επανάστασης που επέφεραν τα κοινωνικά μέσα και η τεχνητή νοημοσύνη. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχολούμαστε με την τέχνη αν δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτή τη φωνή, αν δεν αγωνιζόμαστε για να θέτουμε ερωτήματα για σημαντικά, οδυνηρά και συχνά άλυτα θέματα που μας φέρνουν αντιμέτωπους με δραματικές αποφάσεις».
Ο ψυχρός, απάνθρωπος εταιρικός καπιταλισμός ενάντια στην προστασία του περιβάλλοντος είναι στο επίκεντρο της εξαιρετικής ταινίας «Το κακό δεν υπάρχει» (διαγωνιστικό τμήμα), του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, γύρω από μια ισχυρή εταιρία που αγοράζει τη λίμνη δίπλα σ’ ένα ανέγγιχτο από τις σύγχρονες αλλαγές χωριό, πολύ κοντά στο Τόκιο, για να την εκμεταλλευτεί τουριστικά, δημιουργώντας τον κίνδυνο δηλητηρίασης του νερού της περιοχής.
Ο Χαμαγκούτσι (δημιουργός του Οσκαρικού «Drive My Car» και «Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας») παρουσιάζει τη σύγκρουση ανάμεσα στη μικρή κοινότητα του χωριού, με επικεφαλής τον Τακούμι, ξυλοκόπο που ζει με τη νεαρή κόρη του, απομονωμένος σ’ ένα ειδυλλιακό χώρο στην άκρη του δάσους, και των δυο εκπροσώπων της εταιρίας, που παρουσιάζουν στους χωρικούς την σκληρή πραγματικότητα και οι οποίοι στη συνέχεια αρχίζουν να έχουν αμφιβολίες και να παίρνουν το μέρος των χωρικών.
Ξέρουμε από την αρχή πώς, μια και πρόκειται για ταινία του Χαμαγκούτσι, δεν θα έχουμε μια σχηματική πολιτική ταινία αλλά μια καθαρά ποιητική αντιμετώπιση ενός καυτού (και παγκόσμιου) προβλήματος. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα του, ο Χαμαγκούτσι αφήνει την κάμερά του να πλανηθεί στη φύση (στο δάσος, τα δέντρα, τον ουρανό, το ρυάκι απ’ όπου ο Τακούμι μαζεύει το νερό που πουλάει σε κατάσατημα του χωριού), να δημιουργήσει σκηνές που μιλούν περισσότερο στην καρδιά παρά στο μυαλό, με ένα άνετο, χωρίς βία, ρυθμό, που σταδιακά καταφέρνει να σε παρασύρει, να σε κάνει να γευτείς τους χώρους, να αισθανθείς το δράμα που εξελίσσεται απλά, αλλά με σιγουριά και στόχο, και να αφεθείς στην εξαιρετική μουσική του Έικο Ισιμπάσι που συμβάλλει στη δημιουργία μιας λυρικής ατμόσφαιρας στην ταινία.
Τις συνεχώς αυξανόμενες συγκρούσεις ανάμεσα στους θρησκευόμενους και τους κοσμικούς Τούρκους παρουσιάζει στη γυρισμένη σε μαυρόασπρο φιλμ, δραματική ταινία του, «Κοιτώνας» ο Τούρκο σκηνοθέτης Νεχίτ Τούνα, που είδαμε στο τμήμα «Ορίζοντες» του φεστιβάλ. Στην Τουρκία του 1997, ο 14χρονος Αχμέτ (ένας πολύ καλός Ντόγκα Καρακάς), στέλνεται από τον πατέρα του, ο οποίος έχει πρόσφατα προσηλυτιστεί και πιστεύει πως έτσι θα σώσει τον γιο του από τις αμαρτίες, σε ισλαμικό, για νεαρούς Μουσολμάνους, κοιτώνα για να μάθει τις μουσουλμανικές αξίες – «μην γίνεις σαν εμένα, είσαι η λύτρωσή μου», όπως του λέει κάποια στιγμή.
Η στάση των σκληρών παιδιών του κοιτώνα δυσκολευουν τη ζωή του Αχμέτ, ενώ, στη διάρκεια της ημέρας, στο μοντέρνο, ιδιωτικό σχολείο όπου πηγαίνει (εκεί διδάσκονται ακόμη και την αγγλική γλώσσα), κρύβοντας από τους υπόλοιπους την παραμονή του στον κοιτώνα, αισθάνεται απομονωμένος. Μόνη του διέξοδος είναι η γνωριμία και φιλία του με τον συνομήλικό του, Χακάν, που ξέρει πως να εκμεταλλεύεται το σύστημα και που, μαζί του, κάνει σχέδια για μια διαφορερτική ζωή. Μια ζωή με τραγικά δυστυχώς αποτελέσματα.
Αντλώντας από δικές του εμπειρίες (παιδί ακόμη, είχε σταλεί για δέκα χρόνια σε θρησκευτικό κοιτώνα), ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί με έντονα, ρεαλιστικά χρώματα (το μαυρόασπρο φιλμ βοηθαέι να δημιουργηθεί η μαύρη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στην ταινία) τη ζωή στον κοιτώνα, με τις άδικες σκληρές τιμωρίες και τις αναγκαστικές ιεροτελεστίες που αφορούν τη θρησκεία, με τον Αχμέτ, μετά τη γνωριμία του με τον Χακάν, να αρχίζει τη δική του «εξέγερση», βγαίνοντας κρυφά το βράδυ από τον κοιτώνα για να περάσει μερικές όμορφες ώρες με τον φίλο του, κάνοντας γύρους σε χωράφια με το αυτοκίνητο του πατέρα του, που «κλέβει» κρυφά, παλεύοντας και κολυμπώντας, και γενικά διασκεδάζοντας για να ξεφύγει από το κελί-κοιτώνα, στο εφιαλτικό, χωρίς τις χαρές της παιδικής ηλικίας, ζωής όπου τον έχει κλείσει ο πατέρας του.
Παρόλο που η ταινία εκτυλίσσεται προς το τέλος του περασμένου αιώνα και την αυγή του μιλένιουμ, η κατάσταση στους κοιτώνες αλλά και σε ολόκληρη την Τουρκία, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει αλλά και έχει, όπως δυστυχώς γνωρίζουμε, χειροτερέψει! Οπως ανάφερε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, «αυτό που προσπάθησα ήταν να μεταφέρω τη δική μου, προσωπική εμπειρία για να αφηγηθώ μια ιστορία που υπερβαίνει τη μακροπολιτική πάλη μεταξύ θρησκευτικότητας και εκκοσμίκευσης, μεταφέροντας την απομόνωση και την πίεση που αντιμετωπίζει ο Αχμέτ ενώ αγωνίζεται να αντιμετωπίσει τις προσδοκίες της οικογένειάς του και να μπορέσει να ανήκει κάπου».
The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Το δράμα των μεταναστών από την Ανιέσκα Χόλαντ – ο εταιρικός καπιταλισμός ενάντια στο περιβάλλον από τον Ριουσούκε Χαμαγκούτσι appeared first on Enetpress.
]]>The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Απολαυστική, ρομαντική δραμωδία από τον Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.
]]>Ο Γούντι Άλεν δεν έχασε την έμπνευση και το χιούμορ του όπως μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά η νέα, 50ή, απολαυσατική όπως πάντα, ταινία του, «Coup de chance» («Τα γυρίσματα της τύχης» θα μπορούσε να είναι η πιο κατάλληλη μετάφραση).
Η ιστορία αρχίζει στο Παρίσι, μ’ ένα νέο, μεγαλοαστικό ζευγάρι, τον Ζαν, πλούσιο επιχειρηματία που όπως παραδέχεται ο ίδιος, φτιάχνει τη δική του τύχη και «κάνει τους πλούσιους πιο πλούσιους» (όπως τον περιγράφει η γυναίκα του), και τη Φανή, την όμορφη γυναίκα του που εργάζεται σε γκαλερί. Ζευγάρι που δείχνει να απολαμβάνει μια ήρεμη, ευτυχισμένη ζωή.
Την ήρεμη όμως ζωή της Φανή ανατρέπει η εμφάνιση του Αλέν, ενός παλιού συμμαθητή της και τώρα συγγραφέα, που η παρουσία του παρασύρει τη Φανή, από «τρόπαιο σύζυγο» («trophy wife», όπως χιουμοριστικά αυτοαποκαλείται) σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Σχέση που κάποια στιγμή ανακαλύπτει ο άντρας της και που τον οδηγεί σε εγκληματικά σχέδια, όπως κάποτε είχε χρησιμοποιήσει για να ξεφορτωθεί τον συνεταίρο του.
Ο Άλεν γνωρίζει αρκετά καλά το Παρίσι από τις άλλες ήδη ταινίες που γύρισε στο παρελθόν, και τώρα, με την εξαιρετική φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο, καταφέρνει από τα πρώτα κιόλας πλάνα να δώσει κάτι από το Παρίσι του Ερίκ Ρομέρ και των άλλων σκηνοθετών της νουβέλ βαγκ (ο ίδιος στη συνέντευξη τύπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στους Γκοντάρ και Τριφό), για να φτιάξει την ατμόσφαιρα της γαλλικής μεγαλούπολης, αν και, προσωπικά, το πρώτο μέρος της ταινίας, με τους μεγαλοαστούς, τα γλέντια και τις άσχετες κουβέντες τους, με το κυνήγι του συζύγου και της παρέας του, στη διάρκεια του γουίκ-εντ, («βαρετό Σαββατοκύριακο με βαρετούς ανθρώπους», όπως το χαρακτηρίζει η Φανή), μου θύμισε τα βαρετά Σαββατοκύριακα των μεγαλοαστών στην ταινία «Ο κανόνας του παιχνιδιού» του Ρενουάρ. Αντίθετα, με τις ρομαντικές σκηνές του παράνομου ζευγαριού στο πάρκο και τα καφέ του Παρισιού που φέρνουν στο νου την ταινία «Πριν το ηλιοβασίλεμα» του Λινκλέιτερ.
Η αγάπη του Άλεν για τον κινηματογράφο δεν περιορίζεται στη γαλλική νουβέλ βαγκ, τον Ρενουάρ και τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, για ν’ αναφέρω μερικούς, αλλά περιλαμβάνει και τον Χίτσκοκ. Εδώ, σίγουρα μπορεί κανείς να βρει και το MacGuiffin του «μετρ» της αγωνίας στη σκηνή με το λαχείο που αγοράζει και προσφέρει στη Φανή ο Αλέν, λαχείο που την αναγκάζει αργότερα ο Ζαν να του δείξει, και που ο πρώτο λαχνός είναι κάποια εκατομμύρια, που σε κάνει να σκεφτείς πως αργότερα η αναποφάσιστη να εγκαταλείψει μια πλούσια και άνετη ζωή Φανή θα κερδίσει και θα χρησιμοποιήσει για να φύγει με τον εραστή που της προσφέρει τη ζωή που θα ήθελε τελικά να ζήσει.
Στοιχείο που, όπως και στον Χίτσκοκ, εξαφανίζεται χωρίς λόγο, για να δώσει τη θέση του, στο δεύτερο μέρος, σε μια κατά κάποιο τρόπο αστυνομική πλοκή, με τον Γούντι Άλεν να χρησιμοποιεί το σασπένς, μαζί και το χιούμορ, άφθονο, ανατρεπτικό και χιτσκοκικό (ιδιαίτερα με την έρευνα της μητέρας της Φανής), για να μάθουμε τελικά, με την απολαυστική ανατροπή του φινάλε, τι μπορούν να κάνουν στη ζωή μας τα γυρίσματα της τύχης…
Αντίθετα, η τύχη, τη φορά αυτή, δεν είναι στο πλευρό της Σοφίας Κόπολα. Στη νέα, βιογραφική της ταινία, «Πρισίλλα» (διαγωνιστικό τμήμα), γύρω από τη γνωριμία και τη σχέση της Πρισίλλας Μπολιέ με τον Έλβις Πρίσλεϊ, δεν προσθέτει τίποτα το ξεχωριστό στο έργο της σκηνοθέτριας. Η γνωριμία ξεκινά όταν η 16χρονη μαθήτρια, κόρη στρατιωτικού, Πρισίλλα γνωρίζει τον ήδη διάσημο τραγουδιστή της ροκ εν ρολ, το 1959, στην αμερικανική βάση στο Βερολίνο. Μια έφηβη, μοναχική, αθώα κοπελλίτσα, θαυμάστρια του τραγουδιστή, που παρασύρεται από τη φήμη του και τον ακολουθεί ως την Γκρέισλαντ, την περίφημη έπαυλή του, όπου τελικά θα τον παντρευτεί και θ’ αποκτήσουν και τη μοναδική τους κόρη.
Στόχος της σκηνοθέτριας της ταινίας «Χαμένη στη μετάφραση» είναι, όπως ανάφερε και η ίδια, να καταγράψει τις διάφορες εμπειρίες που περνάει ένα κορίτσι για να φτάσει στην αυτογνωσία και την ενηληκίωση, και να μπορέσει τελικά να πάρει το δικό της δρόμο. Θέμα πρέπει να πω που δυστυχώς αγγίζει πολύ επιφανειακά, όπως επιφανειακά παρουσιάζει και τον χαρακτήρα του Έλβις. Αντίθετα μ’ εκείνο της Πρισίλλας, που είναι και το πιο πετυχημένο στοιχείο της ταινίας, που δίνει με περισσότερη ενσυναίσθηση (και σ’ αυτό βοηθάει ιδιαίτερα η πολύ καλή ερμηνεία της Κέιλι Σπένι), και με τις λεπτομέρειες εκείνες που σε κάνουν να συμπαθήσεις την ηρωίδα της.
The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Απολαυστική, ρομαντική δραμωδία από τον Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.
]]>The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Από τον «Έκτελεστή» του Ντέιβιντ Φίντσερ στον παράλληλο κόσμο του Τιμ Κρέγκερ appeared first on Enetpress.
]]>Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Οι περιπέτειες μυστηρίου και τα αστυνομικά/γκανγκστερικά, ενίοτε ψυχολογικά, θρίλερ («Seven, Fight Club», «Zodiac», «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε») είναι τα είδη που επέβαλαν και καθιέρωσαν τον Ντέιβιντ Φίντσερ ως ένα από τους πιο πρωτότυπους σκηνοθέτες του νέου Χόλιγουντ των τριών τελευταίων δεκαετιών.
Σκοτεινά πάντα θρίλερ (το φιλμ νουάρ δεν έχει πάψει ναεπηρεάζει τους Αμερικανούς σκηνοθέτες) με ήρωες που κινούνται ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο, συχνά σ’ ένα κόσμο διεφθαρμένο, που συχνά δέχονται τους κανόνες του, χωρίς καμιά πολιτική ή ηθικές αξίες, με στόχο μόνο το χρήμα. Σ’ ένα τέτοιο κόσμο κινείται και ο ήρωας του πρόσφατου γκανγκστερικού ψυχολογικού θρίλερ του, «Ο εκτελεστής» (The Killer), που είδαμε σήμερα στο διαγωνιστικό τμήμα της 80ης Μόστρας του Κινηματογράφου.
Ο χωρίς όνομα (ή, πιο σωστά, ο με πολλά ονόματα) ήρωάς του, ένας πολύ προσεκτικός, προσηλωμένος στις λεπτομέρειες της αποστολής του, επαγγελματίας εκτελεστής που, όπως ο ίδιος τονίζει κάθε τόσο, «να συγκεντρώνεσαι να μη αυτοσχεδιάζεις», αποτυγχάνει στην αποστολή που παρακολουθούμε στην αρχή της ταινίας, όχι από ακρίβεια στο στόχο αλλά από κακή τύχη (μια απρόσμενη, ξαφνική κίνηση με τη σφαίρα να σκοτώνει άλλο άτομο) και βρίσεται στο στόχαστρο του εργοδότη του. Με αποτέλεσμα να αρχίσει ένα ατέλειωτο και επικίνδυνο κυνηγητό εκδίκησης. Κυνηγητό που ξεκινάει από το Παρίσι περνάει από τη Δομινικανή Δημοκρατία για να καταλήξει σε διάφορες πόλεις της Αμερικής.
Τη φορά αυτή στο επίκεντρο της ταινίας είναι ο εκτελεστής, ένας ψυχρός, που προσπαθεί να αποφύγει τη ενσυναίσθηση στη διάρκεια του επαγγέλματος εκτελεστής, που τον παρακολουθούμε σε κάθε λεπτομέρεια τόσο της προετοιμασίας της «δουλειάς» όσο και των εκτελέσεων, σε σκηνές σχεδόν ντοκιμαντεριστικές: την εξεύρεση κατάλληλων χώρων, τη συνεχή παρακολούθηση (θυμίζοντας τον «Σιωπηλό μάρτυρα» του Χίτσκοκ, στην πρώτη αποτυχημένη εκτέλεση με τον πρωταγωνιστή να παρακολουθεί με τα κυάλια στα απέναντι διαμερίσματα), στην απάλειψη των αποδεικτικών στοιχείων, στις αλλαγές προσωπικότητας, στην αποθήκη στη Νέα Ορλεάνη με όλα τα είδη των όπλων και αμφιέσεων που χρειάζεται για τις αποστολές του, στον τρόπο που ταξιδεύει, που νοικιάζει και «καθαρίζει» τα διάφορα αυτοκίνητα, και διάφορα άλλα.
Με την κάμερά του να καταγράφει τις κινήσεις του, με τα διάφορα, «φιλοσοφικά» του σχόλια για τη ζωή και τις εκπλήξεις της (όπως μαθαίνουμε αργότερα είχε σπουδάσει κάποτε στο πανεπιστήμιο για να το εγκαταλείψει στη συνέχεια) κι ένα ρυθμό γρήγορο, πάντα στο πνεύμα των καταστάσεων (ας μη ξεχνάμε πως εκπαιδεύτηκε σ΄αυτό γυρίζοντας περισσότερα από καμιά τριανταριά μουσικά βίντεο πριν στραφεί στη σκηνοθεσία ταινιών μυθοπλασίας), για να δημιουργήσει την αναγκαία, σκοτεινή ατμόσφαιρα στην οποία κινούνται τα πρόσωπά του. Με ένα εξαιρετικό, συγκρατημένο στην ερμηνεία του, Μάικλ Φασμπέντερ κι ένα το ίδιο πολύ καλό καστ, ανάμεσά τους και την πάντα ευπροσδεκτη, μοναδική Τίλντα Σουίντον, στο ρόλο της έτοιμης να αποδεχτεί τη μοίρα της, αλλά και πανούργας, δολοφόνου.
Η ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ κυριαρχεί και στο θρίλερ επιστημονικής (;) φαντασίας «Η θεωρία των πάντων» (The Theory of Everything) του Γερμανού σκηνοθέτη, πρώην διευθυντή φωτογραφίας, Τιμ Κρέγκερ. Με βάση την ιστορία του Γιοχάνες Λίνερτ, συγγραφέα, σπουδαστή της φυσικής και ιδιοφυίας που δεν κατάφερε να αναγνωριστεί, μεταφερόμαστε στο 1962, στο ξενοδοχείο στις ελβετικές Άλπεις, όπου ο τότε σπουδαστής Γιοχάνες βρίσκεται εκεί για να παρακολουθεί μια πρωτοποριακή θεωρία για τη κβαντική φυσική.
Στο πεντάστερο ξενοδοχείο, ο Γιοχάνες θα γνωρίσει και μια νεαρή, μυστηριώδη πιανίστρια, με την οποία φαίνεται να έχει κάποιο παρελθόν, κι ένα το ίδιο μυστηριώδη Γερμανό καθηγητή που δείχνει ενδιαφέρον για τη διατριβή του Γιοχάνες για την πιθανή ύπαρξη παράλληλων κόσμων. Τα πράγματα θα πάρουν μια αλλόκοτη στροφή όταν ο Γερμανός καθηγητής βρίσκεται νεκρός και η νεαρή πιανίστρια δολοφονείται…
Γυρισμένη σε μαυρόασπρο φιλμ (κάτι που φαίνεται να είναι σύνηθες στις φετινές ταινίες που βλέπουμε εδώ) για να βοηθήσει στην ατμόφαιρα του νουάρ αλλά και να δώσει εκείνη των παλιών ταινιών των δεκαετιών του 40 και 50, με σκηνές που συχνά θυμίζουν τις ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς αλλά και του Χίτσκοκ (σ’ αυτό βοηθάει και η μουσική του Ντιέγκο Ραμός Ροντρίγκεζ που έχει κάτι από εκείνη του Μπέρναρντ Χέρμαν), o Τιμ Κρέγκερ καταφέρνει να δημιουργήσει την αλλόκοτη ατμόσφαιρα της ιστορίας του, μαζί και τις δικές μας απορίες και την αβεβαιότητα, που, όπως σημειώνει και ο ίδιος ο Κρέγκερ, «ακριβώς όπως και ο Γιοχάνες, δεν γνωρίζουμε ποιος έγραψε την παράξενη μουσική που (στοφινάλε της ταινίας) ακούγεται στο χολ, αν και γνωρίζουμε τη μελωδία της».
Στην εκτός συναγνωισμού ταινία «Η δίκη της ανταρσίας στο Κέιν» του Αμερικανού σκηνοθέτη Γουίλιαμ Φρίντκιν, που πέθανε μερικές βδομάδες πριν την έναρξη του φεστιβάλ, παρακολουθούμε τη δίκη του πρώτου αξιωματικού του αμερικανικού ναυτικού που κατηγορήθηκε για ανταρσία όταν αντικατέστησε τον πλοίαρχο, επειδή ο τελευταίος, στη διάρκεια επικίνδυνης καταιγίδας, επέδειξε ψυχική αστάθεια θέτοντας σε κίνδυνο το πλοίο του. Την ανταρσία του Κέιν αρχικά τη γνωρίσαμε το 1954 με την ταινία του Έντουαρντ Ντμίτρικ στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.
Ταινία που βασιζόταν στο βιβλίο (1951) του Χέρμαν Γουκ και που αργότερα διασκευάστηκε και σε θεατρικό έργο. Αν και η ταινία του Ντμίτρικ παρουσίαζε την ανταρσία μέσα στο ίδιο το πλοίο, ο Φρίντκιν επέλεξε να την δώσει όπως παρουσιάζετια μέσα στο βιβλίο και το θεατρικό έργο, στήνοντας την ιστορία στην ίδια τη δίκη που έγινε στο στρατροδικείο. Αυτό που πέτυχε ο Φρίντκιν («Ο εκτελεστής», «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία», «Το ψωνιστήρι») είναι να αναπλάσει, όσο πιο κινηματογραφικά μπορούσε, τη δίκη στο χώρο του δικαστηρίου, μεταφέροντας την ιστορία σε μια πιο σύγχρονη εποχή, δημιουργώντας το κατάλληλο σασπένς και εστιάζοντας την κάμερά του στα βασικά πρόσωπα της δίκης (κατηγορούμενο, δικηγόρο υπεράσπισης, μάρτυρες, κατήγορο και δικαστές), που με τους πολυ καλούς διαλόγους και το εξαιρετικό παίξιμο αναπτύσσουν την όλη πορεία μιας δίκης που τελικά ξεσκεπάζει ένα στρατιωτικό κατεστημένο πουθ ακόμη και σήμερα δεν έχει καταφέρει ν’ αλλάξει.
The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Από τον «Έκτελεστή» του Ντέιβιντ Φίντσερ στον παράλληλο κόσμο του Τιμ Κρέγκερ appeared first on Enetpress.
]]>The post ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Από τη φουτουριστική με άγριο σεξ κωμωδία του Λάνθιμου στη δραματική βιογραφία του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν από τον Μπράντλι Κούπερ appeared first on Enetpress.
]]>Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Φαίνεται πως, από τότε που γύρισε στην Ελλάδα τον «Κυνόδοντα», ο χαρακτηρισμός από ξένους αρχικά κριτικούς του έργου του ως «weird cinema» έχει κολλήσει για καλά στον Έλληνα σκηνοθέτη Γιώργο Λάνθιμο.
Κι αν για την πρώτη βρετανική περίοδό του («Ο αστακός», «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού» και «Η ευνοούμενη») αυτό φάνηκε να περιορίζεται, με τη νέα του φουτουριστική κωμωδία, «Poor Things», που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα της 80ης Μόστρας του κινηματογράφου, αυτό επανέρχεται, σ’ ένα μεγάλο βαθμό πρέπει να πω, χάρη τόσο στο μυθιστόρημα (1992) του Άλαστερ Γκρέι, όσο και στον ίδιο για να αντλήσει από το θέμα και τα στοιχεία που του πρόσφερε για να το αναπτύξει με το γνωστό στιλ που τον χαρακτηρίζει.
Η ιστορία είναι, κατά κάποιο τρόπο, ελεύθερη διασκευή των, βασισμένων στο έργο της Μαίρης Σέλεϊ, κλασικών ταινιών, «Φράνκενσταϊν» και «Η αρραβωνιαστικιά του Φράνκενσταϊν». Την ηρωίδα του, τη Μπέλα Μπάξτερ (Έμμα Στόουν), επαναφέρει σε μια διαφορετική ζωή, όπως και τον Φράνκενσταϊν, ο τρελός, παραμορφωμένος γιατρός Γκούντγουϊν Μπάξτερ (Γουίλεμ Νταφόε), σ’ ένα βικτωριανό σπίτι έξω από το Λονδίνο.
Αρχικά με το μυαλό ενός αγέννητου παιδιού που της μεταμοσχεύει για να την επαναφέρει στη ζωή ο γιατρός, η Μπέλα περνάει τις μέρες της στο εργαστήρι του πατέρα της, που τον αντιμετωπίζει ως Θεό, παίζοντας παιχνίδια (σε σκηνές γυρισμένες για ένα διάστημα σε μαυρόασπρ φιλμ) με διάφορα κατοικίδια, παράξενα στην πραγματικότητα ζώα (σκυλιά με το σώμα πάπιας, και διάφορα το ίδιο αλλόκοτα όντα), μέχρι που ο Γκούντγουιν αποφασίζει να πειραματιστεί μ’ αυτήν και την στέλνει σε ταξίδι, σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες (Πορτογαλία, Γαλλία), με συνοδεία, όπως σχεδιάζει, ένα σπουδαστή του, για να παρακολουθεί και να καταγράφει τις αντιδράσεις και γενικά τη συμπεριφορά της (σ’ ένα ταξίδι που θα μπορούσε να είναι ίσως λιγότερο σε διάρκεια από τα 141 λεπτά του).
Ταξίδι που τελικά πραγματοποιεί με τον Ντάνκαν (ένας απολαυστικός Μαρκ Ράφαλο), τον άνθρωπο που καταφέρνει να την ξελογιάσει. Όταν όμως αρχίζει να διαβάζει και να γίνεται ανεξάρτητη, τα πράγματα αλλάζουν, ενώ με τη σεξουαλική της αφύπνιση, η Μπέλα αρχίζει να επιδίδεται απλόχωρα και αδιάκριτα σε σεξ, δοσμένο σε μερικές ιδιαίτερα τολμηρές σκηνές (που σίγουρα θα ενοχλήσει τους σεμνότυφους), χωρίς τους ενδοιασμούς ή τον βικτωριανό συντηρητισμό, για να καταλήξει σ΄ένα παριζιάνικο οίκο ανοχής, όπου θα μπορέσει να αποκτήσει χρήματα και την ελευθερία της.
Βέβαια, πίσω από την ιστορία βλέπει κανείς το βασικό θέμα τόσο του βιβλίου (όπου, εκτός από την Μαίρη Σέλεϊ, υπάρχει σίγουρα και ο Λάβκραφτ και ο Τόμας Χάρντι και άλλοι Άγγλοι συγγραφείς) όσο και της ταινίας: ο αγώνας τόσο για μια καλύτερη, πιο δίκαιη, ζωή, όσο και για η γυναικεία σεξουαλική απελευθέρωση, θέματα με τα οποία ο Λάνθιμος είχε καταπιαστεί και στο παρελθόν.
Εδώ, πιο συμμαζεμένος και σίγουρος, χωρίς τις συνεχείς προσπάθειες να εντυπωσιάσει, με ένα εξαιρετικό συνεργείο με ανθρώπους που φτιάχνουν με μεράκι και ταλέντο τη δουλειά τους (στη φωτογραφία, τα χρώματα, τα ντεκόρ και τα κοστούμια), και με εξαίρετους ηθοποιούς, ο Λάνθιμος, μέχρι σ’ ένα βαθμό, μέσα από τη χειμαρρώδη αφήγηση, το ωραίο σενάριο του Τόνι Μακναμάρα, τις εντυπωσιακές σκηνές και τις ανατροπές, πάντα μέσα από μια το ίδιο εντυπωσιακή, διανθισμένη με το ιδιόμορφο, συχνά προκλητικό, χιούμορ του, πανκ/φουτοριστική ατμόσφαιρα (στο πνεύμα των ταινιών του Τέρι Γκίλιαμ αλλά και του «Ανθρώπου ελέφαντα» του Λιντς), συνδυάζοντας την κωμωδία με τη φαντασία και τον τρόμο, κατάφερε να φτιάξει την καλύτερη ίσως ταινία του.
Στην οποία, σίγουρα, συμβάλλει τα μέγιστα η εξαίρετη ερμηνεία της Στόουν που κατάφερε να ενσαρκώσει όλα τα περίπλοκα αισθήματα της ηρωίδας της: από τεχνητό, άμυαλο ον, σε ξέγνοιαστο, αφελές παιδί, σε αθώα στη συνέχεια γυναίκα με στιλβωμένη γλώσσα (κάποια στιγμή μάλιστα προσπαθεί ν’ αυτοκτονήσει), που, από κάποια στιγμή, αρχίζει να αφυπνίζεται, διανοητικά και σεξουαλικά (φτάνει να προσέξετε με ποια αφέλεια και αθωότητα προτείνει στο σύντροφό της «ας αγγίξουμε ο ένας του άλλου τα σεξουαλικά του πράγματα», όχι «όργανα» όπως θα περίμενε κανείς) μέσα από τις εμπειρίες της, σ’ ένα κόσμο που εξουσιάζουν οι άντρες, για να μετατραπεί σε γυναίκα αυτόνομη κι έτοιμη να αλλάξει τον κόσμο – ίσως και να εκδικηθεί τους άντρες για όσα της έχουν κάνει…
Σε βιογραφική ταινία στρέφεται ο γνωστός ηθοποιός («Σκυλιά του πολέμου», «Φύλακες του Γαλαξία») και σκηνοθέτης Μπράντλι Κούπερ στην ταινία «Μαέστρο» γύρω από τη ζωή του διάσημου μουσικού, πιανίστα και διευθυντή ορχήστρας Λέναρντ Μπέρνσταϊν, ιδιαίτερα στη σχέση του με τη γυναίκα του, Φελίσια Μοντενέγκρε, ταυτόχρονα κι ένας ύμνος στη μουσικό του έργο.
Στο πρώτο μέρος, γυρισμένο σε μαυρόασπρο φιλμ, παρακολουθούμε τα πρώτα στάδια στη ζωή του Μπέρνσταϊν, όταν σε ηλικία 25 χρόνων αντικατέστησε τον άρρωστο τότε διευθυντή της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης, Μπρούνο Βάλτερ, καταφέρνοντας να αποθεωθεί άμεσα και να του ανοίξει ο δρόμος για μια μεγάλη σταδιοδρομία και παγκόσμια αναγνώριση. Παράλληλα με τη σχέση του με την γυναίκα του παρακολουθούμε και τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις του με διάφορους άντρες, σχέσεις που η γυναίκα του αναγνώριζε και αρχικά δεχόταν αν και, το 1976, εξαιτίας της σχέσης του με ένα νεαρό, για ένα διάστημα τον χώρισε.
Από τις πρώτες κιόλας σκηνές, ο Κούπερ έδωσε ένα γρήγορο ρυθμό (που μοιάζει με τον παθιασμένο, έντονο τρόπο, με τον οποίο ο Μπέρνσταϊν διηύθυνε την ορχήστρα του), με την κάμερα να τρέχει πάνω κάτω, ακολουθώντας τον Μπέρνσταϊν στο τρέξιμο του να ετοιμαστεί και να φτάσει στο Κάρνεγκι Χολ μόλις πληροφορήθηκε ότι τον περίμεναν να αντικαταστήσει, χωρίς να προλάβει καν να κάνει πρόβα, τον άρρωστο Βάλτερ.
Ρυθμό που κρατάει, ιδιαίτερα στις σκηνές που σχετίζονται με τη μουσική του: είτε όταν εμπνεύστηκε τη μουσική για το μιούζικαλ On the Town, είτε όταν διδάσκει σε μαθητές, είτε όταν διευθύνει διάφορα έργα – σε μια από τις καλύτερες σκηνές (προς το φινάλε της ταινίας) τον παρακολουθούμε να διευθύνει με ξεχωριστό πάθος συναυλία σε μια εκκλησία, συναυλία που χρησιμοποιείται και για την επανένωση με τη γυναίκα του.
Μπορεί ο Κούπερ να μην έχει ένα προσωπικό στιλ και να εκμεταλλεύεται τα μελοδραματικά στοιχεία της ιστορίας του, ξέρει όμως καλά να εκμεταλλεύεται όλα τα μέσα που του προσφέρει ο κινηματογράφος με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο και, πάνω απ’ όλα, να διευθύνει σωστά και πειστικά όλους τους ηθοποιούς του, μ’ επικεφαλής τον ίδιο, που δίνει τον Μπέρνσταϊν σε όλο του το πάθος και μεγαλείο: στη σκηνή στη συναυλία στην εκκλησία, προς το φινάλε, διευθύνει με πάθος και εκπληκτική ενεργητικότητα, κινώντας όχι μόνο τα χέρια του αλλά και όλο το σώμα του, το κεφάλι, ανοιγοκλείνοντας το στόμα του και τραγουδώντας τα χορικά μαζί με τη χορωδία του – σαν ένα ακόμη όργανο μαζί με όλα τα άλλα της ορήστρας του.
Στην κωμωδία με την ταινία του «Το Παλάτι» (εκτός συναγωνισμού), στρέφεται ο Πολωνός σκηνοθέτης Ρόμαν Πολάνσκι, για να μας δώσει μια απολαυστική, με σουρεαλιστικό χιούμορ, εικόνα στο διάσημο ξενοδοχείο Gstaad Palace στην Ελβετία, στη διάρκεια της παραμονής της Πρωτοχρονιάς του 2000, της αλλαγής δηλαδή του αιώνα. Ένα ξενοδοχείο στο μέσο του πουθενά, στις χιονισμένες Άλπεις, όπου καταφθάνουν τα πιο αλλόκοτα εκκεντρικά πρόσωπα ενός πλούσιου και πολύγλωσσου ελίτ: ηλικιωμένοι πλούσιοι επιχειρηματίες παντρεμένοι με νέες γυναίκες, ύποπτοι Ρώσοι ολιγάρχες σε μια μεταβατική περίοδο της χώρας τους (όταν ο Γκορμπατσόφ παρέδωσε την ηγεσία στον Πούτιν), φκιασιδωμένες πλούσιες γριές έτοιμες για καινούριο lifting, διάσημοι πλαστικοί χειρούργοι και πρώην ηθοποιοί.
Με αυτούς, μαζί και το προσωπικό του ξενοδοχείου (μ’ επικεφαλής τον ευρηματικό, έτοιμο να λύσει όλα τα προβλήματα της στιγμής, διευθυντή του ξενοδοχείου), ο Πολάνσκι φτιάχνει την κωμωδία του, γεμάτη διάφορα απρόοπτα που προσφέρονται για τα πιο απίθανα και διασκεδαστικά κωμικά επεισόδια (η πλούσια γριά με το σκυλάκι που τρέφεται με χαβιάρι και η οποία όταν το σκυλάκι της αφοδεύει στην κουβέρτα της στρέφεται στον πλαστικό χειρούργο, ο επαγγελματίας που φτάνει ξαφνικά χωρίς να έχει δωμάτιο, οι τρόποι που βρίσκουν ο διευθυντής του ξενοδοχείου και η γυναίκα του πάμπλουτου ηλικιωμένου για να κρατήσουν μυστικό το θάνατό του όταν ο άντρας της πεθαίνει ξαφνικά, ο διευθυντής της τράπεζας που τελικά ξεδίνει και μεθάει, καθώς και τα αποτελέσματα με τα μεθύσια και τους εμετούς (που θυμίζουν την ταινία των Μόντι Πάιθον) όταν τελικά ξημερώνει Πρωτοχρονιά.
Ενα ευχάριστο, διασκεδαστικό διάλειμμα στο σημαντικό έργο του εξαίρετου αυτού δημιουργού. «Μια σαρκαστική κωμωδία», όπως ανάφερε ο ίδιος ο Πολάνσκι, «αυστηρή ως προς την αντιμετώπιση των χαρακτήρων της ταινίας, αλλά όχι χωρίς μια νύξη επιείκιας και στοργής».
The post ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Από τη φουτουριστική με άγριο σεξ κωμωδία του Λάνθιμου στη δραματική βιογραφία του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν από τον Μπράντλι Κούπερ appeared first on Enetpress.
]]>The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Μια με εντυπωσιακές σκηνές δραματική βιογραφία του Φεράρι από τον Μάικλ Μαν appeared first on Enetpress.
]]>
Του απεσταλμένου μας Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Παρά την έλλειψη μεγάλων σταρ, εξαιτίας της απεργίας των ηθοποιών που εξακολουθεί να συνεχίζεται με επιτυχία στο Χόλιγουντ, η έναρξη του 80ου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βενετίας διεξήχθηκε χτες το βράδυ με αρκετή επιτυχία, με ένα μεγάλο αριθμό καλεσμένων να παρελαύουν στο κόκκινο χαλί της Μεγάλης Αίθουσας του Palazzo del Cinema του Λίντο.
Ευκαιρία για έναν εορτασμό στο παρελθόν και την ιστορία του κινηματογράφου και μια θερμή ευχή για τη συνέχισή του, που βρήκε την ευκαιρία να τονίσει ο πρόεδρος της διεθνούς κριτικής επιτροπής Ντανιέλ Σαζέλ (σκηνοθέτης της ταινίας La La Land που είδαμε παλιότερα στη Βενετία) να κλείνει την ομιλία του, πριν την προβολή της ταινίας έναρξης, «Comandante» του Ιταλού Εντοάνρτο Νε Άντζελις, με τα λόγια, «Ζήτω το σινεμά!», που, όπως τόνισε, τα είπε παλιότερα και καλύτερα ο Φελίνι.
Στους λιγοστούς σταρ που μπορεσαν να παρευρεθούν (ύστερα από άδεια από το σωματείο τους) και η υποψήφια για Όσκαρ Σαρλότ Ράμπλινγκ που απένειμε το Χρυσό Λιοντάρι για την προσφορά της στον κινηματογράφο στην 90χρονη Ιταλίδα σκηνοθέτρια Λιλιάνα Καβάνι, δημιουργό σημαντικών ταινιών όπως «Οι κανίβαλοι», «Ο θυρωρός της νύχτας» (στην οποία η Ράμπλινγκ ερμήνευε την Εβραία που επέζησε από τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και που συναντά τον πρώην Ες Ες αξιωματικό και ερωμένο της στο μεταπολεμικό Παρίσι), «Το δέρμα», «Το παιχνίδι της τύχης». κ.ά.
Μια σκηνοθέτρια που με την παρουσία της τόνιζε την ιστορία του ίδιου του κινηματογράφου, με την πρόσφατη ταινία της, «Η πορεία του χρόνου», γύρω από μια ομάδα φίλων που ενώ μαζεύονται για να γιορτάσουν τα γενέθλια ενός από αυτούς ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν το επερχόμενο τέλος του κόσμου, να έχει συμπεριλφθεί στο φετινό, εκτός συναγωνισμού, πρόγραμμα της Μόστρας.
Τη βράβευση και τις παρουσιάσεις ακολούθησε η προβολή της ταινίας «Comandante» του Ντι Άντζελις, βιογραφικό πολεμικό δράμα γύρω από μια σημαντική ναυμαχία του Ατλαντικού στην διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, που αντικατέστησε την τελευταία στιγμή την ταινία «Challengers» του Ιταλού σκηνοθέτη Λούκα Γκουαντανίνο, μετά που η εταιρία MGM μετέθεσε την προβολή για τον Απρίλιο εξαιτίας της απεργίας.
Οι άνθρωποι που αγωνίζονται να αποδείξουν κάτι και η ένταση που δημιουργείται στην πορεία είναι στη βάση των θεμάτων των καλύτερων ταινιών του Μάικλ Μαν («Η λεωφόρος της βίας», «Ο ανθρωποκυνηγός», «Ο τελευταίος των Μοϊκανών», «Ένταση»). Θέματα που συναντάμε και στη νέα του ταινία «Φεράρι» που προβλήθηκε στο σημερινό διαγωνιστικό πρόγραμμα της Μόστρας.
Η ταινία παρακολουθεί την πορεία του Ένζο Φεράρι (ένας πολύ καλός Άνταμ Ντράιβερ), του διάσημου επιχειρηματία σπορ αυτοκινήτων, στην περίοδο 1957, στην περίοδο πριν και στη διάρκεια του σημαντικού αγώνα Mille Miglia. Περίοσδο, ένα χρόνο μετά το θάνατο του έφηβου γιου του Ντίνο, όταν η σχέση του με τη γυναίκα του, Λάουρα (Πενέλοπε Κρουζ), βρίσκεται σε κρίση, εξαιτίας τόσο του θανάτου του έφηβου γιου του Ντίνο, ένα χρόνο πριν, όσο και των διάφορων ερωτικών του περιπετρειών, αν και η ταινία εστιάζει περισσότερο στην πιο σοβαρή σχέση του Φεράρι με την Λίνα Λάρντι (Σαϊλίν Γούντλι), με την οποία απέκτησε κι ένα γιο.
Ο Μαν παρ’ όλο που γνωρίζει πως φτιάχνει μια ταινία με εμπορικό καθαρά στόχο καταφέρνει ταυτόχρονα να εκμεταλλευτεί ότι καλύτερο του προσφέρει η παραγωγή για να φτιάξει μια συναρπαστική, με σασπένς και μερικούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες, και καλοστημένες εντυπωσιακες σκηνές (που είναι πάντα το φόρτε του) ταινία. Κινώντας βασικά με άνεση τα πρόσωπα στους χώρους τους, αφήνοντας το περιβάλλον και τη φύση να παίξουν το δικό τους ρόλο, ακόμη και σε σκηνές που φαινομενικά μοιάζουν να βρίσκονται εκεί χωρίς ουσιαστικό ρόλο (σ’ αυτό συμβάλλει και η ωραία φωτογραφία του Έρικ Μέσερσμιτ), διαγράφοντας με αρκετή λεπτομέρεια (μαζί και χάρη στις πολύ καλές ερμηνείες) τους βασικούς ρόλους, πέρα από εκείνο του Φεράρι (έτοιμος να τα δώσει όλα σ’ ένα σπόρ που είναι ψυχή τε και σώματι αφοσιωμένος), της σκληρής, ψυχρής στις συναλλαγές της, πικραμένης από τη συζυγική της σχέση, γυναίκας του, την παθιασμένη, απελευθερωμένη ερωμένη, με τον καθένα σταδιακά να αλλάζει.
Η ταινία κινείται ανάμεσα στις δυο βασικές πλευρές της ζωής του Φεράρι στην περίοδο αυτή: από τη μια,την επαγγελματική ζωή του, με τα προβλήματα και τις τις προσπάθειες να λύσει τα διάφορα του θέματα και να πετύχει με τον καλύτερο τρόπο την επιτυχία των σπορ αυτοκινήτων του στις διάφορες κούρσε και να μπορέσει να αναπτύξει την επιχείρησή του σε μια δύσκολη καμπή, και, από την άλλη, την ιδιωτική ζωή του, τις σχέσεις με τη γυναίκα του που διαρκώς χειροτερεύουν κι εκείνες με την ερωμένη του και τον καινούριο γιο που προσπαθεί να κρύψει από τη σύζυγο.
Με το μοντάζ και το ρυθμό να παίζουν σημαντικό ρόλο στην όλη αφήγηση. Όπως στις με εκπληκτικό τρόπο και ρυθμό στημένες σκηνές με τα σπορ αυτοκίνητα, είτε σε δοκιμές είτε σε διάφορες επικίνδυνες κούρσες, με τους οδηγούς να διακινδυνεύουν ασταμάτητα τη ζωή τους (με την πιο σημαντική σκηνή εκείνη του Mille Miglia, να καταλήγει στο πιο φριχτό, τραγικό ατύχημα), ή την εξίσου εκπληκτική σκηνή στην όπερα (εμπνευσμένη σίγουρα από εκείνη του Κόπολα στο «Νονό – Μέρος ΙΙΙ») με το παράλληλο μοντάζ της, τον Φεράρι στην όπερα, με αφορμή μιαν άρια να θυμάται σκηνές με το νεκρό γιο του και τη γυναίκα του να θυμάται σκηνές από τα αρχικά, ερωτευμένα τους χρόνια – με την άρια να συνοδεύει μουσικά και τις τρεις διαφορετικές σκηνές.
Ύστερα από μερικές μέτριες ταινίες στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων («Λούση», «Η πύλη του πολεμιστή», «Άννα»), ο Γάλλος Λικ Μπεσόν, επιστρέφει στις καλές στιγμές του με την ταινία του «DogMan» (διαγωνιστικό τμήμα). Συγκινητικό δράμα, με στοιχεία φαντασίας, γύρω από την απίθανη τραυματική εμπειρία ενός παιδιού που θα βρει τη λύτρωση μέσα από την αγάπη του για τα σκυλιά. Η ταινία ξεκινά με το ρητό του Λαμαρτίνου «Οταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει μπελάδες, ο θεός του στέλνει ένα σκύλο», για να παρακολουθήσουμε τον Νταγκ, τον ώριμο πια παιδί που θα γνωρίσουμε στη συνέχεια, μεταμφιεσμένο σε τραβεστί, ματωμένο και κάπως χαμένο, να συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Στη συνέχεια, μέσα από τις εξομολογήσεις του που κάνει στη ψυχίατρ0 Έβελιν που αναλαμβάνει την υπόθεσή του, θα μάθουμε, μέσα από συνεχή φλας μπακ, την τραγική ιστορία του.
«Όσο περισσότερο μαθαίνω για τους ανθρώπους τόσο περισσότερο αγαπώ τα σκυλιά», λέει σε μια στιγμή ο Νταγκ (ένας εκπληκτικός Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς), στην ‘Εβελιν εξηγώντας πως, όταν κόμη μικρό παιδί, ο βίαιος πατέρας του τον τιμωρεί κλειδώνοντάς τον για χρόνια στο κλουβί με τα σκυλιά που εκμεταλλεύεται. Εκεί, στην αγέλη των σκυλιών, ο Νταγκ θα ξεπεράσει τον πόνο της ζωής του κοντά σ’ ένα τερατώδη πατέρα κι ένα μεγαλύτερο σε ηλικία, θρησκόληπτο, το ίδιο άκαρδο, αδερφό για να βρει την αγάπη που του αρνούνται οι άνθρωποι.
Μικρό διάλειμμα στην άχαρη, μετά την απελευθέρωσή του από το κλουβί, ζωή του η γνωριμία του με μια νεαρή ηθοποιό και δασκάλα υποκριτικής, που τον διδάσκει τον Σαίξπηρ και τα μυστικά της υτποκριτικής τέχνης. Τέχνη που θα χρησιμοποιήσει αργότερα με τις μεταμφιέσεις του σε κλαμπ τραβεστί και με τραγούδια που μιμείται την Εντίθ Πιάφ και την Μάρλεν Ντίτριχ, για να μπορέσει να συντηρήσει το «καταφύγιο» των σκυλιών του όπου θα μετατερέψει τον πόνο του σε αγάπη. Πόνο που ο Μπεσόν συσχετίζει με ένα το ίδιο προσωπικό πόνο της ψυχιάτρου, που την βοηθά να τον προεγγίσει και να αντιμετωπίσει με συμπάθεια, σχεδόν στοργή, τα προβλήματά του.
The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Μια με εντυπωσιακές σκηνές δραματική βιογραφία του Φεράρι από τον Μάικλ Μαν appeared first on Enetpress.
]]>