Του Παύλου Μεθενίτη
Τι σχέση έχει το παστίτσιο με τις φράουλες; Για να δούμε: Το Εφετείο απάλλαξε την Πέμπτη, 2 Μαρτίου, τον Φίλιππο Λοΐζο, γνωστό και ως «Γέροντα Παστίτσιο», από την κατηγορία για εξύβριση θρησκεύματος κατ’ εξακολούθηση, και την ποινή των δέκα μηνών φυλάκισης με αναστολή που του είχε επιβληθεί πρωτόδικα, από το Τριμελές Πρωτοδικείο Αθηνών.

Να σημειώσω πως ο Λοΐζος απαλλάχτηκε σύμφωνα με το άρθρο 8 του νόμου 4411/2016 (νόμος Παρασκευόπουλου), που προβλέπει εξάλειψη του αξιόποινου και παύση της ποινικής δίωξης για πταίσματα και πλημμελήμματα που τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης μέχρι δύο έτη. Εννοώ πως ο «Γέροντας Παστίτσιος» απαλλάχθηκε μεν, αλλά όχι επειδή το Ελληνικό Κράτος έκρινε επί της ουσίας, πως δηλαδή η σάτιρά του δεν αποτελεί βλασφημία, δεν αποτελεί προσβολή θρησκεύματος, αναγνωρίζοντας έτσι το δικαίωμα οποιουδήποτε Έλληνα πολίτη να αστειεύεται δημόσια με τη σκοταδιστική θρησκοληψία. Ο Λοΐζος απαλλάχθηκε βάσει ενός νόμου, που μπορούν να κάνουν χρήση και άλλοι καταδικασμένοι πρωτόδικα σε ανάλογες ποινές, για τελείως διαφορετικά αδικήματα…

Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος ο Λοΐζος, «σκοπός του δεν ήταν να χλευάσει τον ίδιο τον Γέροντα Παΐσιο, αλλά να καυτηριάσει την παραμόρφωση των διδαχών του από τρίτους που εκμεταλλεύονταν το λόγο του για ιδιοτελείς σκοπούς, πολλές φορές αντίθετους με τη διδασκαλία του γέροντα».

Όπως και να ’χει, με αυτό τον ευνοϊκό (αλλά μεσοβέζικο…) τρόπο τελειώνει μια περιπέτεια χρόνων γι’ αυτόν το νέο άνθρωπο, που η χιουμοριστική ιστοσελίδα του στο Φέισμπουκ ενόχλησε τόσο πολύ τον (υπόδικο σήμερα) βουλευτή της Χρυσής Αυγής Χρήστο Παππά, ώστε να κάνει αυτός, το 2012, σχετική ερώτηση στη Βουλή. Μεταξύ άλλων, ο νεοναζιστής βουλευτής ανέφερε πως ο Λοΐζος «υβρίζει, ειρωνεύεται και προσπαθεί να ευτελίσει την ιερή μορφή της Ελληνοορθοδοξίας, τον Γέροντα Παΐσιο».

Τότε, τα αντανακλαστικά της Ελληνικής Δικαιοσύνης αποδείχτηκαν αστραπιαία, καλύτερα κι απ’ αυτά του Αντετοκούνμπο, καθώς άρχισε αμέσως ένας δικαστικός πόλεμος εναντίον του Λοΐζου, που είχε τολμήσει να σατιρίσει τους πιστούς του Γέροντα Παΐσιου. Ο νεαρός συνελήφθη, επενέβη η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος με στοιχεία που πήρε από το ίδιο το Φέισμπουκ, «έπεσε» η σελίδα του, μόνο που δεν τον κάψανε ζωντανό στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό, που τόλμησε να πιάσει στο βέβηλο στόμα του τα Ιερά και τα Όσια του Ελληνισμού…

Εξίσου αστραπιαία ήταν τα αντανακλαστικά της Ελληνικής Δικαιοσύνης, όταν την ίδια περίπου περίοδο, το 2013, οι δικαστές αθώωναν πανηγυρικά αυτά τα καθάρματα, τον επιχειρηματία και τον επιστάτη στη Μανολάδα της Πελοποννήσου, που πυροβόλησαν μαζί με άλλους μπράβους εναντίον των μεταναστών εργατών στα φραουλοχώραφα, όταν αυτοί τόλμησαν να ζητήσουν τα μεροκάματά τους…

Ηθικόν δίδαγμα: Προσοχή στο παστίτσιο και στις φράουλες – εάν δεν έχει κάποιος, στην τιμημένη ευρωπαϊκή Ελλάδα του 21ου αιώνα, τις ευχές της Εκκλησίας, την άδεια της Αστυνομίας, την έγκριση της Δικαιοσύνης και την ανοχή της Χρυσής Αυγής, μπορεί να του πέσουν πολύ βαριά.

The post Παστίτσιο με φράουλες appeared first on Enetpress.

Ζήτησε η Γκούτσι την Ακρόπολη για επίδειξη μόδας, με αστέρες του Χόλιγουντ και την ανάλογη υψηλή γκλαμουριά, αρνήθηκε η ελληνική Πολιτεία, και κάποιοι χαλάστηκαν, στράβωσαν.

…Οι οποίοι κάποιοι χωρίζονται χοντρικά σε δυο κατηγορίες: οι πρώτοι στραβομουτσούνιασαν επειδή έτσι προσβάλλουμε τη διάσημη εταιρεία υψηλής ραπτικής, το Βατικανό της Μόδας, να πούμε. Που καθορίζει τί είναι σωστό και τί όχι στην ένδυση, που διαμορφώνει τις αισθητικές τάσεις παγκοσμίως.

Συνεπώς, εφόσον μας ζήτησε την Ακρόπολη, λένε οι στραβομουτσουνιασμένοι, και χάρη μας κάνει η Γκούτσι. Και ευχαριστημένοι να είμαστε, εμείς, οι ζήτουλες της Ευρώπης, που μία τόσο, μα τόσο σημαντική και ένδοξη  εταιρεία καταδέχθηκε να μας προτιμήσει. Όχι μόνο έπρεπε να δώσουμε την Ακρόπολη, λένε, αλλά και τη Βουλή, την Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο και τη Βιβλιοθήκη, για να κάνει κι εκεί ο Οίκος τα δευτερεύοντα ντεφιλέ, να δώσει τις συνεντεύξεις Τύπου και να αποθηκεύει τα ρούχα της, ενώ τους ευζώνους στο Σύνταγμα να τους κάνει μοντέλα, να τους ντύσει με ροζ φιόγκους και μίνι φουστανέλα.

Η δεύτερη κατηγορία διαφωνούντων είναι πιο σοβαροί – σηκώνουν το  φρύδι και βγάζουν γλώσσα από καθέδρας. Δεν ντρέπεστε, λένε, να μη δίνετε την Ακρόπολη για την Γκούτσι, όταν οι νεοέλληνες είναι τόσο μα τόσο χθαμαλοί, τόσο μα τόσο ξεφτίλες, ουδεμίαν σχέσιν έχοντες με τους αρχαίους προγόνους τους  που έχτισαν το μνημείο  της Ακρόπολης;

Σιγά μη σας πειράξει η Γκούτσι, δηλώνουν οι σοβαροί, εσάς που είστε ένα κοπάδι ζώων που άγεται και φέρεται από τους δημαγωγούς που ψηφίζει.  Τολμάτε να αρνηθείτε την παραχώρηση της Ακρόπολης, εσείς που φοροδιαφεύγετε, που παρκάρετε παράνομα, που είστε αμόρφωτοι και ακαλλιέργητοι, που είστε έτοιμοι να γλείψετε βουλευτικά και υπουργικά πισινά μπας και σας χώσουν στο Δημόσιο;

Δεν ξέρω, ίσως κάποια από τις δύο κατηγορίες να έχει δίκιο – μπορεί και οι δύο. Μπορεί εγώ να είμαι ο κόπανος, που θεωρώ πως η Γκούτσι είναι απλώς μια εταιρεία που φτιάχνει ρούχα και τσάντες, η οποία θα μπορούσε να στήσει, να δημιουργήσει ή να σκηνοθετήσει, το ιδανικό σκηνικό για τα γελοιωδώς πανάκριβά της τσιγκαλίδια όπου γουστάρει – τί τη χρειάζεται λοιπόν την προστιθέμενη ιστορική, πολιτιστική, αισθητική και καλλιτεχνική αξία του Παρθενώνα; Έτσι κι αλλιώς υπάρχουν εκατομμύρια ψώνια σε όλο τον κόσμο που θα κατέβαλλαν την αξία μιας μοτοσικλέτας για να αγοράσουν μια τσάντα Γκούτσι – οι ηλίθιοι και οι βλαμμένες ποτέ δεν λείπουν από τον κόσμο.

Κι από την άλλη, επειδή εγώ είμαι ένας εκφυλισμένος απόγονος ευκλεών προγόνων, αυτό σημαίνει πως έχω το δικαίωμα να ξεπουλήσω στον πρώτο ματσωμένο υφασματέμπορα την όποια κληρονομιά που μου άφησαν εκείνοι; Επειδή εγώ είμαι ανάξιος ως πολίτης, επειδή εγώ είμαι ημιμαθής, ασυνείδητος και αδιάφορος, νομιμοποιούμαι να εκμεταλλευτώ τα πάντα, δεν δικαιούμαι να έχω έστω κι ένα ψήγμα ηθικής να με συγκρατήσει;

Δεν ξέρω, επαναλαμβάνω. Μπορεί να έχω εγώ το άδικο και όλοι αυτοί το δίκιο. Μπορεί εγώ να κάνω λάθος, πιστεύοντας επιπλέον πως όλες αυτές οι αντιδράσεις στην ουσία δεν έχουν να κάνουν με τον Παρθενώνα, αλλά με την άρνηση της Κονιόρδου και της κυβέρνησης να τον παραχωρήσει στην  Γκούτσι. Δεν είναι απίθανο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, όλοι αυτοί απλά να βρήκαν μια ακόμα αφορμή για να κάνουν αντιπολίτευση της πλάκας.

Μπορεί, όπως είπα, μπορεί και όχι. Ίσως τελικά να έχουν δίκιο αυτοί που κάνουν κριτική, για τον όποιο λόγο κι αν την κάνουν. Οπότε ας τον δώσουμε τον κωλοΠαρθενώνα, να πάει στο διάολο. Να φέρουμε και ξένα στρατά, όπως στη φωτογραφία, για να σταβλιστούν στον Ιερό Βράχο και να κάνουν τα αγάλματα του Μουσείου της Ακρόπολης κρεμάστρες και κομοδινάκια για τα ρούχα, τα μπερεδάκια και τις καραβάνες τους. Και μετά, να ντύσουμε τα αγάλματα σαν οτ κουτίρ καρνάβαλους, με γελοία γυαλιά, αλλά σινιέ, και στο τέλος τέλος, εφόσον δεν μπορούμε να την εκτιμήσουμε, να την πουλήσουμε  την Ακρόπολη κομπλέ σε ξένα funds έναντι του Χρέους. Κάτι θα πιάσουμε, έτσι δεν είναι, κύριοι και κυρίες της υψηλής ραπτικής και του υψηλού πολιτισμού;

The post Akropolis for sale appeared first on Enetpress.

Πολλά μπορεί να καταμαρτυρήσει κανείς στον Σύριζα – αλλά θα ήταν άδικος εάν δεν αναγνώριζε τις κάποιες, λίγες, αλλά ουσιώδεις θεσμικές τομές που έχει κάνει σε ορισμένα πεδία.

Πριν από λίγες μέρες το Υπουργείο Παιδείας απέστειλε εγκύκλιο για θεματική  εβδομάδα που θα εφαρμοστεί στους μαθητές του Γυμνασίου, ηλικίας 13-15 ετών σχετικά με τις «Έμφυλες Ταυτότητες».

Με το πού έγινε αυτό, με το που το Υπουργείο αποφάσισε δηλαδή να ξεκινήσει μια διαδικασία ενημέρωσης των μαθητών και των μαθητριών για το βιολογικό και το κοινωνικό τους φύλο, για να το πούμε πολύ απλά, η Εκκλησία εξερράγη.

Αρκετοί Μητροπολίτες αμέσως βγήκαν στα κάγκελα γαβγίζοντας πως το Υπουργείο σπρώχνει τα παιδιά μας στην ομοφυλοφιλία, πως αποκλίνει από τις διδαχές του Ευαγγελίου, πως καταστρέφει την ελληνική κονωνία κλπ. Μάλιστα προέτρεψαν τους εκπαιδευτικούς να μην υλοποιήσουν την εγκύκλιο, και τους γονείς να μην στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο εάν αυτές οι εβδομάδες τελικά πραγματοποιηθούν.

Αποκορύφωμα του αναβρασμού ήταν βέβαια οι κατάπτυστες δηλώσεις που έκανε στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούριου, στο κανάλι «Ε», ο Μητροπολίτης Πειραιώς, για τις οποίες μηνύθηκε από το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι και το Athens Pride, επειδή «τα λεγόμενα και οι απόψεις του κυρίου Σεραφείμ, αναπαράγουν το μίσος και τον φυλετικό ρατσισμό», όπως δήλωσε ο Γ. Κουνάλης,  στέλεχος του ΕΠΣΕ.

Ποιες ήταν αυτές οι δηλώσεις; Μεταξύ άλλων ανατριχιαστικών ο Άγιος Πειραιώς είπε : «Η ομοφυλοφιλία είναι μια τραγωδία! Μια σεξουαλική τραγωδία! Είναι ψυχοπαθολογική εκτροπή». Μάλιστα συνέκρινε τους ομοφυλόφιλους με τους παιδεραστές και τους κτηνοβάτες…

Βέβαια είναι απορίας άξιον γιατί η μελέτη, η μάλλον η εξοικείωση των εφήβων με την κοινωνική διάσταση του φύλου τους, και η εμπεριστατωμένη κατάρριψη της ομοφοβίας, οδηγεί απαρέγκλιτα στην ομοφυλοφιλία, όπως θεωρούν σίγουρο οι Αρχιερείς. Ίσως γιατί πιστεύουν πως έχουν μόνο αυτοί το εκ Θεού δικαίωμα στη ηθική, πνευματική και ψυχοσωματική διαπαιδαγώγηση των ελληνόπουλων, αφαιρώντας από την Πολιτεία τον όποιο λόγο επί του θέματος.

Υπ’ αυτή την έννοια εξηγείται η αντίδρασή τους. Ωστόσο, θα έπρεπε να είναι πιο μαζεμένοι, πιο ταπεινοί, καθώς όλη η ελληνική κοινωνία βοά, εδώ και δεκαετίες, για τα σεξουαλικά σκάνδαλα της Εκκλησίας. Και ασφαλώς μιλώ για την Ελληνική Ορθόδοξο Εκκλησία, γιατί εάν πιάσουμε τους καθολικούς παιδεραστές ιερείς και τις εκατοντάδες των εκατομμυρίων ευρώ που αναγκάστηκε να καταβάλει στους γονείς των βιασθέντων παιδιών η Αγία Έδρα για να μην οδηγηθούν οι σχετικές υποθέσεις στο δικαστήριο, θα ξημερώσουμε.

Με δυο λόγια, δεν μπορείς να παρουσιάζεσαι υπέρμαχος της ηθικής, όταν στα κρυφά, κάτω από τα άμφια, φοράς ζαρτιέρες, έ; Και δεν μιλώ, για να μην παρεξηγούμαστε, για τον συγκεκριμένο Μητροπολίτη Πειραιώς, αλλά για άλλους ιερωμένους, σε κάθε κλίμακα της ιεροσύνης, από επισκόπους μέχρι μοναχούς και διάκους, που είναι κρυφοί ομοφυλόφιλοι.

Και ξαναλέω: ασφαλώς δεν είναι ντροπή να είσαι ομοφυλόφιλος – ντροπή και αίσχος και υποκρισία και φαρισαϊσμός είναι να το κρύβεις, κουνώντας συγχρόνως με οργή το δάχτυλο στους «ανώμαλους»…

Κι ένα τελευταίο: ντροπή είναι επίσης η άκρα του τάφου σιωπή των άλλων κομμάτων στο ζήτημα. Ειδικά των, και καλά, προοδευτικών, κεντροαριστερών, κλπ. Δηλαδή, οκέι, έχεις βάση για να τα ψάλλεις στον Σύριζα σε χίλια θέματα, αλλά εκεί που οφείλεις να υπερασπιστείς τη μόρφωση, το φως και την αλήθεια, απέναντι στο σκότος, την άγνοια και το ψέμα, πρέπει να το κάνεις.

Ειδάλλως είσαι κι εσύ μια ακόμα πολιτική αμοιβάδα, ένας ακόμα άμορφος ψηφοθηρικός οργανισμός που προσκυνάει την ισχυρή Εκκλησία. Εκτός κι αν κάτι Φώφες, κάτι Κούληδες και Βενιζέλοι και Παραπόταμοι και λοιποί παρατρεχάμενοι του σκοταδισμού, συμφωνούν με την Εκκλησία, οπότε πάσο.

The post Σκοταδιστές και παρατρεχάμενοι appeared first on Enetpress.

Του Παύλου Μεθενίτη

Στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Η τυφλή Βάισσα» του Θίοντορ Ούσεφ, από τον Καναδά, ένα κορίτσι περνάει μια δύσκολη ζωή, γιατί με το αριστερό του μάτι βλέπει το παρελθόν, ενώ με το δεξί το μέλλον. Μπορεί να μας φαίνεται αστείο, αλλά δεν είναι –καθόλου.

Ας πούμε, όταν έρχεται κάποιος να τη ζητήσει σε γάμο, η κοπέλα με το αριστερό μάτι βλέπει ένα αστείο αγοράκι, και με το άλλο, έναν τρεμάμενο γέρο. Τι καλά που θα ήταν, λέει η ταινία που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ, εάν η κοπέλα, αλλά και όλοι εμείς, εάν βλέπαμε -και ζούσαμε- στο παρόν, και όχι πότε στο παρελθόν και πότε στο μέλλον.

Το 19ο Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, αλλά και η 16η Κάμερα Ζιζάνιο, μας βοηθάει, εμάς τους μεγάλους εννοείται, να παραμείνουμε εστιασμένοι στο παρόν των παιδιών μας, το δικό μας και των ανθρώπων που αγαπάμε. Αντί να κοιτάξουμε πού βρισκόμαστε και τι κάνουμε την κάθε στιγμή μας, πολλές φορές κοιτάμε προς τα πίσω, το δρόμο που έχουμε ήδη διανύσει, ή, στο βάθος του ορίζοντα, τους πόθους, τις ελπίδες μας και τα σχέδιά μας που είναι ακόμα αγέννητα. Έτσι, σε αντίθεση με τα παιδιά που ζουν σε ένα διαρκές τώρα, που αρπάζουν κάθε μέρα και παίζουν μαζί της με όλη τη τρυφερότητα και την αγριότητα που μόνο ένα παιδί μπορεί να επιδείξει, εμείς, συχνά, είμαστε αλλού και άλλοτε.

Ε, το Φεστιβάλ της Ολυμπίας μάς ωθεί, έστω και για τη μία βδομάδα που πραγματοποιείται κάθε χρόνο, να βλέπουμε τη ζωή μας σαν παιδιά –αυτή κι αν είναι μια ανεκτίμητη αξία.

Τώρα, οι αξίες που προωθεί και προβάλλει το Φεστιβάλ, όλα αυτά τα χρόνια που κοσμεί την πόλη του Πύργου, όπου κυρίως διεξάγεται, είναι πολλές και σημαντικές: ειρήνη, αδελφοσύνη, δημιουργικότητα, συνεργασία, σεβασμός του διαφορετικού, αλληλεγγύη, περιβαλλοντική ευαισθησία – μπορείτε να προσθέσετε καμιά δεκαριά εύηχες λέξεις ακόμα της δικής σας επιλογής. Ασφαλώς ισχύουν όλα αυτά, αλλά να μου επιτρέψετε να πω πως, προσωπικά, εγώ μεθώ στο Φεστιβάλ με τη χαρά και το κέφι των παιδιών. Το ξαναλέω: μεθώ με την αυθόρμητη, αναβλύζουσα χαρά της ζωής, μ’ αυτό το δαιμονικό, εκρηκτικό κέφι των προεφήβων και των εφήβων, που βλέπουν την κάθε μέρα όχι ως μια ακόμα ημερήσια καταδίκη, όχι ως ένα επιπλέον πρόστιμο 24 ωρών που οφείλουμε να πληρώσουμε, αλλά σαν μια καινούργια, αστραφτερή, πάμφωτη αιώνια μέρα, που ανθίζει σιγά σιγά γεμάτη ομορφιά, χαρά, γέλια, δυνατότητες και ευκαιρίες.

Και μιλάμε για πανευτυχή παιδιά από κάθε γωνιά του πλανήτη, που τα κατάφεραν να έρθουν στον Πύργο, για να υποστηρίξουν την ταινία που έφτιαξαν με τόσο κόπο, ή που έπαιξαν σ’ αυτήν με τόση περηφάνια. Βλέποντας όλες αυτές τις περιχαρείς παρέες των ντόπιων και των ξένων παιδιών, να γεμίζουν ασφυκτικά την αίθουσα προβολών, να βολτάρουν σε παρέες, να πληκτρολογούν στα κινητά και τα τάμπλετ τους, να αστειεύονται σε διάφορες γλώσσες και να περιφέρονται στους δρόμους του Πύργου με μια κάμερα καταγράφοντας υλικό για τα βιντεάκια που προβάλλονταν καθημερινά στο Φεστιβάλ, τότε, ναι, προσωπικά είμαι αισιόδοξος για το μέλλον.

Σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν τα πράγματα στη χώρα μας και τον κόσμο να πηγαίνουν τόσο άσχημα, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να υπάρχει φτώχεια, αδικία και βία, γιατί τα παιδιά που βλέπω, τα κορίτσια και τα αγόρια ενσαρκώνουν τις ελπίδες μου, μου υπόσχονται ένα καλύτερο μέλλον. Δεν ξέρω εάν είμαι αφελής, αλλά όντως είχα αυτή την εντύπωση.

Σίγουρα, πάντως, ο κόσμος γίνεται έστω και λίγο καλύτερος με τον πολιτισμό, και ιδιαίτερα με την κινηματογραφική τέχνη. Και πάνω σ’ αυτή τη βεβαιότητα έχει χτίσει εδώ και δύο δεκαετίες η ψυχή του Φεστιβάλ, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, ο Δημήτρης Σπύρου, με τους στενούς του συνεργάτες, τον Νίκο Θεοδοσίου και τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο. Επενδύουν στο παρόν – για να μπορέσουμε να έχουμε όλοι μας, αλλά κυρίως τα παιδιά μας, ένα μέλλον.

The post Το Φεστιβάλ Ολυμπίας βλέπει το παρόν appeared first on Enetpress.

Του Παύλου Μεθενίτη

Συνηθίζουμε, κι όχι μόνο εμείς οι δημοσιογράφοι, να λέμε για κάποιον αγαπημένο άνθρωπο που έφυγε άδικα, ή πρόωρα, πως «ζει». Για παράδειγμα: «Ο Παναγούλης ζει» – αυτό το είχα φωνάξει προσωπικά, σαν οργισμένο σύνθημα, στην κηδεία του αγωνιστή που έβαλε μπόμπα στο δικτάτορα Παπαδόπουλο, και μετά πέρασε του Χριστού τα πάθη από τους ΕΣΑτζήδες. Ήμουν τότε δεκατεσσάρων ετών – το 1976.

Λέμε, λοιπόν, πως «ζει» ο νεκρός μας, ο ήρωάς μας, το σύμβολό μας. Πως θα ζει για πάντα στη μνήμη μας, πως θα εμπνέει τους αγώνες μας, πως όσο εμείς είμαστε ζωντανοί, θα είναι κι αυτός. Έτσι λέμε, έτσι γράφουμε, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Έτσι βαυκαλιζόμαστε, έτσι νανουρίζουμε, έτσι απατάμε τον εαυτό μας. Όλα αυτά, πως ζει ο ηρωικός μας νεκρός, είναι μπούρδες. Εμείς ζούμε: οι ιδέες μας, οι εμπειρίες μας, οι ελπίδες μας, που ενδεχομένως συνδέθηκαν με τον άνθρωπο που φεύγει. Εμείς ζούμε – όχι αυτός.

Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος σήμερα, οκτώ χρόνια μετά τη δολοφονία του από τον Κορκονέα, δεν ζει. ΔΕΝ ΖΕΙ. Είναι οριστικά και αμετάκλητα νεκρός, είναι χαμένος, γιατί ένας μπάτσος τον σκότωσε στα δεκαπέντε του. Χωνέψτε το, για να το χωνέψω κι εγώ. Ένας έφηβος, τρία χρόνια μεγαλύτερος από το γιο μου, έφαγε σφαίρα στην καρδιά, γιατί ο Τζον Γουέιν ξύπνησε ξαφνικά μέσα σ’ έναν μπάτσο, με αποτέλεσμα ο κόσμος να φτωχύνει κατά ένα παιδί, κατά έναν αθώο, και να βαρύνει κατά ένα φονιά.

Χωνέψτε το! Εάν ζούσε, σήμερα ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος θα ήταν 23 χρόνων, θα άρπαζε την κάθε μέρα του και θα την έστυβε, θα ήταν γεμάτος έρωτα και χαρά, ή ακόμα και λύπη και οργή, αλλά θα ήταν ζωντανός. Δεν είναι. Είναι νεκρός. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν ζει πια, εδώ και οκτώ χρόνια. Εμείς ζούμε, εμείς τον θυμόμαστε, εμείς σκουπίζουμε ένα δάκρυ ή σφίγγουμε τη γροθιά μας για πάρτη του, ή και τα δύο, αλλά αυτό το κάνουμε εμείς, οι ζωντανοί.

Όχι ο Αλέξανδρος, που, όπως προσωπικά πιστεύω, δεν θα ξαναζήσει ποτέ, όπως όλοι μας άλλωστε. Αυτό ήταν –ούτε Δευτέρα Παρουσία ούτε μετενσαρκώσεις ούτε άλλοι κόσμοι και πνεύματα και ξέρω ’γώ τι – αυτό ήταν. Δεν πρόκειται να επαναληφθεί ποτέ ο Αλέξανδρος, κατά την πεποίθησή μου τουλάχιστον, ποτέ ξανά σ’ αυτόν ή σε οποιοδήποτε άλλο κόσμο. Ο Αλέξανδρος δεν θα ξαναζήσει – είναι νεκρός.

Ας το παραδεχτούμε αυτό, με ό,τι συνεπάγεται – είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτόν, αυτή η αξιοπρεπής, θαρραλέα παραδοχή ας είναι το μνημόσυνό μας στη μνήμη του.

The post Ο Αλέξανδρος δεν ζει appeared first on Enetpress.

Του Παύλου Μεθενίτη

Στο ποίημα του Καβάφη ο βασιλιάς των βαρβάρων τελικά δεν έρχεται, προς μεγάλη θλίψη των πολιτών, που τους περίμεναν. Όμως, σήμερα, σε μας, ο βασιλιάς των βαρβάρων πράγματι ήλθε, και ήταν, για το διήμερο που παρέμεινε στη χώρα, όντως μια κάποια λύσις.

Για δυο μέρες νιώσαμε σπουδαίοι, μέσα στη φαντασίωσή μας πως η Ελλάδα αίφνης απέκτησε λαμπρό στίγμα στον παγκόσμιο χάρτη, φωτισμένη από την προεδρική αίγλη. Συνειδητά παραγνωρίσαμε το γεγονός πως οι ξένοι λίγο ασχολήθηκαν με τα ταξίδια του Ομπάμα, ο οποίος, ως απερχόμενος πρόεδρος, μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει, και να δηλώνει ό,τι του καπνίσει, χωρίς αυτό βέβαια να δεσμεύει τον επόμενο Πρόεδρο, ή ακόμα περισσότερο, τα κέντρα εξουσίας που ήδη έχουν πάρει τις αποφάσεις τους για μας.

Να, ας πούμε, πριν αλέκτορα φωνήσαι, ο Σόιμπλε γάβγισε δυνατά από το Βερολίνο: μην κουνιέστε, η πολιτική δεν αλλάζει, το ότι ήρθε ο Μεγάλος κι έφαγε σφυρίδα και φωτογραφήθηκε στην Ακρόπολη, είναι κάτι άσχετο, παρέλκει, είναι για να κρεμάσετε στον τοίχο του άθλιου καλυβιού σας τις φωτογραφίες σας μαζί του, να έχετε να δείχνετε κάτι στα εγγόνια σας τις κρύες νύχτες του χειμώνα, και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Η οποία είναι η εξής: εμείς σας λιανίζουμε στο ξύλο, εσείς ματώνετε, τι δεν καταλαβαίνετε;

Ναι, η επίσκεψη του Προέδρου των ΗΠΑ, μαζί με τις ορδές των βαρβάρων του που τον συνόδευαν πάνοπλοι, ήταν μια κάποια λύσις. Είχαμε κάτι να θαυμάζουμε, να βρίζουμε, να ακονίζουμε πάνω του τη δουλοπρέπεια ή την επαναστατικότητά μας. Μας έκανε να νιώσουμε σπουδαίοι –γιατί το να φιλοξενείς τον ισχυρότερο άντρα στον πλανήτη και όλα να πηγαίνουν καλά, μαρτυρά πως τελικά δεν είσαι τόσο άχρηστος, κάτι θα πρέπει να αξίζεις.

Επίσης, ο υψηλός προσκεκλημένος έδωσε στους φυλάρχους μας την ευκαιρία να σταθούν δίπλα του, ισοϋψείς. Έλεγε ο Ομπάμα, έλεγε κι ο Παυλόπουλος. Έκανε δηλώσεις ο Μπαράκ, έκανε δηλώσεις κι ο Τσίπρας. Οι μεν κυβερνητικοί είχαν την ευκαιρία να δείξουν πόσο ανοιχτόμυαλοι αριστεροί είναι, συνομιλώντας εγκαρδίως με τον Πρόεδρο της μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης στον πλανήτη χωρίς να προδώσουν την ιδεολογία τους, αλλά και πόσο πατριώτες είναι, που κάνουν ό,τι χρειάζεται για την Ελλάδα.

Οι δε άλλοι, απέδειξαν πόσο κομμουνισταράδες ή πόσο αντιεξουσιαστές είναι: ναι, ρε, άμα λάχει, τα κάνω πουτάνα όλα, για να διατρανώσω πως δεν υπέστειλα τη σημαία της εξέγερσης, πως δεν υπάρχει περίπτωση να πατήσει ο Πρόεδρος των Φονιάδων των Λαών, έστω και για να φάει γαρίδες πριν ακούσει παιδικές χορωδίες, και να μη ζεστάνω την υποδοχή του με το αναμμένο μπουκάλι μου.

Επιπλέον, η προεδρική επίσκεψη έδωσε λόγο ύπαρξης, έστω και για δυο μέρες, και στην εγχώρια νομπλέτσα – ως γνήσιοι επαρχιώτες, οι ντόπιες Μούρες διαγκωνίστηκαν για να ανασάνουν λίγο την προεδρική ευωδία: Μεγάλα Αφεντικά, Δημοσιογραφάρες, Χρυσοποίκιλτοι Ιεράρχες, λοιποί κοσμικοί αρουραίοι – όλη η παρδαλή σελεμπριτιά του τόπου έκλινε το γόνυ στον Πλανητάρχη.

Όμως, τώρα που την έκανε, με το σούπερ ντούπερ αιθέριο κάστρο του γι’ αλλού, ξαφνικά όλους και όλες μας έπιασε μια κατήφεια, μια μελαγχολία. Πάλι πίσω στα γνώριμα, στα σκονισμένα, στα τετριμμένα, στη μίζερη ελληνική μας νοικοκυροσύνη: λίγη Αριστερά από δω, λίγη Δεξιά από κει, λίγη επαναστασούλα παραπέρα – ο πολιτισμός της στραβοπατημένης παντόφλας.

Ευτυχώς που συνέπεσε καπάκι και η επέτειος του Πολυτεχνείου, για να αρχίσουμε πάλι να δοξολογούμε, να σιχτιρίζουμε και να παραπονιόμασττε για το κυκλοφοριακό πήξιμο στους δρόμους, ακούγοντας στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου κάποιους επαγγελματικά ευαίσθητους να εξαίρουν, για οκτακοσιοστή εβδομηκοστή τέταρτη φορά, τη σημασία της επετείου και τα μηνύματά της. Ναι, η επίσκεψη του Ομπάμα ήταν μια κάποια λύσις.

The post Μια κάποια λύσις appeared first on Enetpress.

Κάποιους τους ξίνισε η επιλογή της Λυδίας Κονιόρδου για το υπουργείο Πολιτισμού. Πολλοί προεξόφλησαν την ακαταλληλότητα και την αποτυχία της στο ΥΠΠΟ. Ωραία -ορίστε κάποιοι παλιοί υπουργοί Πολιτισμού, που έγραψαν χρυσές σελίδες στην ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού:

Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, Ντόρα Μπακογιάννη, Ευάγγελος Βενιζέλος, Θεόδωρος Πάγκαλος, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Βουλγαράκης, Μιχάλης Λιάπης, Αντώνης Σαμαράς, Παύλος Γερουλάνος, Πάνος Παναγιωτόπουλος και Κώστας Τασούλας.

Τώρα που το σκέφτομαι, δίκαια τα παράπονα και η κριτική. Τι είναι η Κονιόρδου μπροστά στον Λιάπη, ας πούμε;

The post Μπροστά στον Λιάπη… appeared first on Enetpress.

Πολλοί, που πριν από τον ανασχηματισμό χοντρό και αμόρφωτο ανέβαζαν τον Φίλη, μπουχέσα και φανατικό τον κατέβαζαν, τώρα, που ο πρώην υπουργός Παιδείας είδε την πόρτα αρνούμενος να πάρει άλλο υπουργείο, λυπούνται που θα τους λείψει – οι υποκριτές, οι κροκόδειλοι. Τώρα εξαίρουν την ακεραιότητα και το θάρρος του…

Να μένουν τα δάκρυα – όταν ο χοντρός, ο κοιμήσης, που λαγοκοιμόταν στα έδρανα της Βουλής, όρθωνε το ανάστημά του απέναντι στην Εκκλησία ΑΕ, απέναντι στο σκοταδιστικό ιερατείο, οι επαγγελματίες αντιπολιτευόμενοι τον έκραζαν. Τώρα τους λείπει! Ναι, κάποιοι, που έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο όταν ο Φίλης προσπαθούσε μονάχος, τώρα έχουν το θράσος να διαμαρτύρονται επειδή ο Τσίπρας απέπεμψε τον μοναδικό υπουργό από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν, που τόλμησε να κάνει κριτική στη γελοία ιεροτελεστία του Αγίου Φωτός! Αμφισβητώντας τις τιμές αρχηγού κράτους που αποδίδονται σε ένα φανάρι κάθε Πάσχα, όταν φτάνει με πρωθυπουργικό τζετ ή με το C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας από τα Ιεροσόλυμα!

Ας τον υποστηρίζατε όταν φώναζε πως όχι, το μάθημα των Θρησκευτικών δεν πρέπει να είναι το ημερήσιο Κατηχητικό προσηλυτισμού μέσα στα σχολειά μας και πως πρέπει να αλλάξει, να γίνει μελέτη των θρησκειών, όλων των θρησκειών, κι όχι μόνο της Ορθοδοξίας. Ας τον υποστηρίζατε όταν έβγαζε γλώσσα στους έξαλλους Μουτζαχεντίν της Ορθοδοξίας, στον ακροδεξιό, ομοφοβικό Αμβρόσιο, ας πούμε, που τώρα κάνει πάρτι, που τώρα ίσως ανοίγει Μαυροδάφνες για τη θεία Μετάληψη, για να γιορτάσει την αποπομπή του χοντρούλιακα, ε, του σαπιοκοιλιά υπουργού, που τόλμησε να μην ψαρώνει με τις δεισιδαιμονίες της Εκκλησίας! Με το λαϊκό προσκύνημα για τις παντόφλες και τα γυαλιά του Παΐσιου!

Αλλά δεν είναι τρέντι, δεν είναι κουλ και ιν να υπερασπίζεις ένα χοντρό, ε; Η κοινωνία τον θεωρεί άρρωστο, προβληματικό, διότι το ιδανικό μοντέλο είναι ας πούμε του Κούλη του Μητσοτάκη, που είναι ψηλός, λεπτός και ευθυτενής! Πόσο πασέ, πόσο παρωχημένο, πόσο αναχρονιστικό είναι να υποστηρίζει κάποιος έναν κοιλαρά κομμουνιστή, που επιπλέον δεν ντύνεται και σωστά, ε, εμφανιζόμενος, αυτός ο ατσούμπαλος, στη Βουλή με σπορ περιβολή, και όχι με κοστουμάκι… Πόσο θλιβερή φιγούρα ο χοντρός του Σύριζα, ε;

Τώρα όμως, που όχι ο Σύριζα, όχι ο Φίλης, όχι η Αριστερά, αλλά η κοινωνία όλη έφαγε τρελή ήττα, τώρα κλαίτε για τον μη διπλωματούχο παχύσαρκο που ροχαλίζει στις συνεδριάσεις της Βουλής! Δειλοί κροκόδειλοι!

The post Τώρα σας λείπει ο χοντρός; appeared first on Enetpress.

Του Παύλου Μεθενίτη

Η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη, ο «Αόρατος», είναι σπαρακτική – να το δηλώσω ευθύς εξαρχής. Η κριτική θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, με αυτή την πρώτη φράση, και την κατακλείδα «πηγαίνετε να τη δείτε». Όλα τα άλλα που ακολουθούν παρακάτω είναι λεπτομέρειες, ίσως ουσιώδεις, αλλά πάντως λεπτομέρειες.

Πολλοί έχουν μιλήσει για την κρίση. Ή μάλλον, πολλοί έχουν κάνει έργα τέχνης, κινηματογραφικά και άλλα, στα οποία η οικονομική πρέσα, που μέσα της στενάζουμε για μια δεκαετία σχεδόν, ρίχνει τη βαριά σκιά της στο καλλιτεχνικό δημιούργημα. Πολλοί, με το δικό του τρόπο ο καθένας και η καθεμιά, έχουν αναφερθεί στις επιπτώσεις της κρίσης στη ζωή των Ελλήνων.

Στη ζωή και την επιβίωσή τους, στην ψυχική και σωματική τους υγεία, στον ίδιο τον συνεκτικό αξιακό ιστό της κοινωνίας τους, στις καταναλωτικές τους συνήθειες, στην ποιότητα της διαβίωσής τους, ακόμα και στο κρεβάτι τους, στην ερωτική τους ζωή αλλά και τη δημογραφική τους προοπτική. Πολλοί έχουν μιλήσει για αυτοκτονίες, τρέλα, κατάθλιψη και βία, πιάνοντας το θέμα αφαιρετικά, ελλειπτικά, υπαινικτικά, σουρεαλιστικά, χιουμοριστικά, ηθικοπλαστικά, πολιτικά – όρεξη να ’χετε να βλέπετε την κατάπτωση της χώρας και των κατοίκων της ως έμπνευση των δημιουργών.

Η ταινία του Δημήτρη Αθανίτη πιστεύω πως είναι ένα ορόσημο στην κινηματογραφική πραγμάτευση της κρίσης, αυτού του τέλματος, όπου τσαλαβουτάμε όλοι προσπαθώντας να πάρουμε ανάσα αρχικά, κι ύστερα να γλιτώσουμε από δαύτο. Και είναι ορόσημο γιατί ο σκηνοθέτης αφηγείται τρομακτικά γεγονότα με μια κινηματογραφική λακωνικότητα, με εκφραστικό μινιμαλισμό, πετώντας ό,τι περιττό, για να δείξει καθαρά τη ματωμένη, παλλόμενη ουσία του οράματός του.

Ποια είναι αυτά τα τρομακτικά γεγονότα; Ουσιαστικά, ένα μόνο: Ο ήρωάς του, ο Άρης (τον οποίο υποδύεται ένας έξοχος Γιάννης Στάνκογλου σε μια ώριμη ερμηνεία ζωής), χάνει τη δουλειά του. Αυτό είναι-φαίνεται απλό, αλλά όταν ολόκληρη η κοινωνική σου ύπαρξη στηρίζεται στο μεροκάματό σου από το μηχανουργείο, τότε τίποτα δεν είναι απλό. Ο προϊστάμενός του τού κοινοποιεί την απόλυση χωρίς προειδοποίηση, πετώντας του έτσι μια κεραμίδα στο κεφάλι.

Ο εσωστρεφής, λιγομίλητος Άρης, που επιπλέον είναι χωρισμένος, με ένα εξάχρονο παιδί, βλέπει το χαλί να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Πώς θα εκπληρώσει τώρα τις υποχρεώσεις του απέναντι στο παιδί και την πρώην σύζυγό του, μια αδιάφορη, σκληρή γυναίκα που παρατάει κυριολεκτικά το παιδί έξω από την πόρτα του, σαν να είναι σακούλα σκουπιδιών, επειδή θέλει να ζήσει τη ζωή της με το φίλο της; Πώς θα πληρώσει το νοίκι του, πώς θα ζήσει;

Ο ήρωας επιχειρεί να μιλήσει με τα αφεντικά του, να συνδιαλαγεί, αλλά είναι μάταιος κόπος. Όσο περνούν οι μέρες, φαίνεται να τα παίζει, που λένε: μπαίνει κρυφά στο μηχανουργείο, όταν είναι κλειστό, και ξαναπιάνει μόνος του δουλειά στον τόρνο, που χειριζόταν παλιά. Φυσικά τον πετάνε έξω, θεωρώντας τον τρελό που επιχειρεί με αυτόν τον τραγικό και γελοίο τρόπο να ξαναπάρει τη δουλειά του πίσω.

Μέσα στη βαθιά του απελπισία, με όλες τις υποχρεώσεις και τα πρέπει να τον κυνηγάνε γαβγίζοντας από πίσω, ο Άρης, στοχοποιεί το παλιό του αφεντικό, κι αρχίζει να τον παρακολουθεί. Μάλιστα, με τα τελευταία λεφτά της αποζημίωσης αγοράζει ένα πιστόλι… Τώρα, η σκιά του αφεντικού, ο απολυμένος εργάτης, είναι οπλισμένη. Οπλισμένος και επικίνδυνος, μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα, ένας άνθρωπος που σπαράσσεται από ισχυρά συναισθήματα: μίσος, απόγνωση, θλίψη, οργή, αλλά και απέραντη αγάπη για το παιδί του, το μόνο φωτεινό σημείο στη ζωή του.

Που κι αυτό όμως σκοτεινιάζει, όταν ο ήρωας διαπιστώνει με ντροπή πως δεν δύναται να το φροντίσει όπως πρέπει, όπως του αξίζει του μικρού, κι όπως θα ήθελε ο ίδιος. Ο Άρης σιγά – σιγά αποστερείται όχι από τους πόρους για να ζήσει, αλλά από την ανθρώπινή του υπόσταση, την έσχατη αξιοπρέπεια του πατέρα που καταφέρνει να ανατρέφει το παιδί του. Εάν ο γιος κινδυνεύει από την κατάσταση του μπαμπά, τότε, στ’ αλήθεια, ο Άρης έχει πιάσει πάτο, και το τέλος, το όποιο τέλος, είναι κοντά.

Κι όλα αυτά έχουν συμβεί, να σημειώσω, επειδή ο Άρης είναι ένας αόρατος. Για το αφεντικό του, για όλα τα αφεντικά, είναι απλώς ένα νούμερο, μια δαπάνη που κόβεται, ένα ποσό που επιστρέφει στην τσέπη τους κάνοντάς τους πλουσιότερους. Για τους οικονομικά ισχυρούς ο Άρης, και όλοι οι άλλοι σαν κι αυτόν, απλώς δεν υπάρχουν. Ή, ακόμα κι αν υπάρχουν, ως ονόματα και λογιστικές εγγραφές, δεν φαίνονται, δεν είναι ορατοί. Ο Άρης, πλέον, με το πιστόλι στο χέρι, δεν θέλει πια τη δουλειά του πίσω – αυτό το έχει ξεπεράσει, έχει καταλάβει πως δεν θα γίνει ποτέ, το έχει αποδεχθεί.

Αυτό που επιδιώκει, ως δυσοίωνος ιχνηλάτης του ανθρώπου που τον βύθισε σε απόγνωση, είναι να κάνει το αφεντικό του να τον δει, να αναγνωρίσει την ύπαρξή του, να καταλάβει πως το προσωπικό που περικόπτεται είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι με παιδιά, με φίλους, με σχέσεις, με αρρώστιες, με συνήθειες και προτιμήσεις, με όνειρα και εφιάλτες. Το αφεντικό λέει πως δεν έχει τίποτα προσωπικό μαζί του – ο Άρης ακριβώς θέλει να το κάνει προσωπικό το ζήτημα. Ο αόρατος άνθρωπος δεν είναι μόνο ο ήρωας στην ταινία του Δημήτρη Αθανίτη – είμαστε όλοι εμείς.

Τώρα, τί το κάνει το πιστόλι, το πώς το χρησιμοποιεί, δεν θα σας το πω. Για να μην “κάψω” το εύρημα του τέλους, όπως το επεξεργάστηκαν σεναριακά ο σκηνοθέτης μαζί με τον συν-σεναριογράφο του, τον Γιώργο Μακρή. Αρκεί να πω πως ο υφέρπων, σηπτικός, υγρός και παγωμένος ζόφος, που τεκμηριώνεται οπτικά σε όλη την ταινία με τις απίστευτες, σχεδόν μετα-αποκαλυπτικές σκηνικές τοποθεσίες και τη δημιουργική φωτογραφία του Γιάννη Φώτου, παραμένει και διαιωνίζεται. Η λύτρωση είναι μια αξία υπό εξαφάνιση στην αληθινή ζωή. Γιατί να ισχύει αυτό και στον καλό κινηματογράφο;

The post Ένας, δύο, τρεις, πολλοί αόρατοι appeared first on Enetpress.

Του Παύλου Μεθενίτη

Με ένα μαγικό τρόπο, ο Στέφανος Δάνδολος, στο βιβλίο του «Όταν θα δεις τη θάλασσα», από τις εκδόσεις Ψυχογιός, τα καταφέρνει να τους ικανοποιεί όλους: κι εκείνες τις αναγνώστριες που περιμένουν να διαβάσουν μια δυνατή, παθιασμένη ερωτική ιστορία, και τους άλλους, τους φιλίστορες, που η ψυχούλα τους τραβάει ένα ωραίο, τεκμηριωμένο ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά όχι μόνο αυτούς.

Ο Δάνδολος, ως μάστορας της πένας, αναγκάζει, ναι, αναγκάζει ακόμα και τους πιο δύσκολους βιβλιόφιλους, αυτούς και αυτές που έλκονται από το δύσκολο συνδυασμό αισθήματος και γεγονότων, να μην αφήσουν το πολυσέλιδο μυθιστόρημα από τα χέρια τους, πριν διαβάσουν και τις εξακόσιες τόσες σελίδες του. Για να μην πω πως αυτοί μπαίνουν και στον πειρασμό να «πηδήξουν» με άγχος και λαιμαργία κάμποσες σελίδες για να διαβάσουν το τέλος τη λύση του δράματος. Που το βιβλίο έχει και μια αναπάντεχη τέτοια, σαν να είναι αστυνομικό μυθιστόρημα…

Αυτό λέγεται βιρτουοζιτέ. Σε γενικές γραμμές, δεν υπάρχουν πιο προβλέψιμες, άρα βαρετές, ιστορίες από τις ερωτικές και τις ιστορικές. Ειδικά εάν είναι γραμμένες από συγγραφείς, εντός και εκτός εισαγωγικών, που τα μόνα τους εφόδια είναι ένα πανεπιστημιακό πτυχίο, άμετρη φιλοδοξία και άφθονος ελεύθερος χρόνος λόγω συνταξιοδότησης. Τελείως ειλικρινά μιλώντας, προσωπικά θα παρατούσα το βιβλίο, έτσι τούβλο που είναι, στις πρώτες δεκαπέντε σελίδες, και πολλές λέω, εάν ήταν ακόμα ένα πόνημα από αυτά που πλασάρονται στο σταντ δίπλα στα αλλαντικά του σουπερμάρκετ. Και φυσικά δεν θα έγραφα τίποτα – δεν είμαι τόσο ευγενής.

Όμως η ιστορία του Δάνδολου είναι από εκείνες που ευχαριστιέσαι να διαβάζεις. Σύνθετη, γλαφυρή, ευρηματική, με χιούμορ και τραγικότητα όπου χρειάζεται. Δεν της λείπει ο υγιής αισθηματισμός, ο οποίος όμως εξισορροπείται από τη γερή ιστορική τεκμηρίωση: είναι εμφανές πως ο συγγραφέας ξενύχτησε για πολύ καιρό πάνω από τις πηγές του, για να αναστήσει μία, ή μάλλον δύο εποχές.

Δύο ιστορίες πλέκονται στην πλούσια ύλη του βιβλίου: εκείνη της Μαργαρίτας, μιας όμορφης νεαρής Ελληνίδας παντρεμένης με ένα μεσόκοπο Βρετανό διπλωμάτη, που διαδραματίζεται στην Αγγλία και την Ελλάδα των τελών του 19ου αιώνα, κι εκείνη της Δωροθέας, μιας Ελληνοαγγλίδας νοσοκόμας, σε ένα χωριουδάκι της Πελοποννήσου, στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του εικοστού. Η πρώτη γυναίκα είναι εγκλωβισμένη σε ένα συμβατικό, στεγνό γάμο, μέχρι που γνωρίζει έναν συμπατριώτη του συζύγου της, ο οποίος εργάζεται ως τοπογράφος στην εταιρεία που υλοποιεί το περίφημο σιδηροδρομικό δίκτυο που οραματίστηκε ο Τρικούπης…

Η γνωριμία τους θα αλλάξει τη ζωή και των δύο, αλλά εάν ο Δάνδολος έμενε εκεί, χωρίς να σκιαγραφήσει με υπέροχες, ζουμερές λεπτομέρειες το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της Ελλάδας λίγες δεκαετίες πριν από την είσοδο της χώρας στον εικοστό αιώνα, το βιβλίο, για μένα τουλάχιστον, θα σερνόταν. Όμως, με χαρά μου είδα στις σελίδες του αναπτυγμένη μια σπουδαία τοιχογραφία: η πτωχή Ελλάς, που δανείζεται για να ζήσει και να αναπτυχθεί, με το αζημίωτο φυσικά, από τους μεγάλους προστάτες της -δε λέω νταβατζήδες για να μην εκχυδαΐσω αυτή την κριτική- οι οποίοι δίνουν ένα και παίρνουν δέκα, αποκτώντας με το χρυσάφι τους δικαίωμα λόγου στα πράγματα της χώρας για πολλές, το τονίζω, για πολλές δεκαετίες…

Εάν σας θυμίζει κάτι αυτό, καλώς σας θυμίζει. Διαβάζοντας την ιστορία της Μαργαρίτας και του άντρα της, που ραδιουργεί στην ελληνική πολιτική σκηνή, προασπίζοντας τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της Μεγάλης Βρετανίας, είναι σαν να τηλεμεταφέρομαι στο παρόν… Ο Δάνδολος μου λέει, με ένα ωραίο, ρομαντικό τρόπο, πως τίποτα δεν γίνεται τζάμπα, πως όλοι περιμένουν ανταλλάγματα, πως κυβερνήσεις και άνθρωποι περιμένουν να εισπράξουν το καλό που κάνουν με τόκο κι επιτόκιο… Εκτός βέβαια από εκείνους που εμφορούνται από ανιδιοτελή αγάπη – ακόμα κι αυτή υπάρχει μέσα στο βιβλίο.

Τώρα, η άλλη ιστορία, της Δωροθέας και του παιδικού της φίλου, που δεν θα πω πώς συνδέεται με αυτή της Μαργαρίτας, είναι ίσως πιο ρομαντική από την πρώτη, με την έννοια της μεγαλύτερης προβολής κάποιων ποιοτήτων αυτόχρημα ρομαντικών, όπως η εξιδανίκευση, το πάθος, η αισθηματικότητα και το μυστήριο.

Ο συγγραφέας πλέκει όμορφα τους δύο αφηγηματικούς του άξονες, ελέγχοντας πάντα τη ροή της πλοκής, χωρίς να την αφήνει να μπατάρει ούτε προς το μελόδραμα ούτε προς την ξερή εξιστόρηση γεγονότων. Το βιβλίο φαντάζει κάπως σαν ένας φόρος τιμής στους κλασικούς του ρομαντικού μυθιστορήματος. Οι ήρωες του Δάνδολου είναι, πώς να το πω, υπερτονισμένοι, με έντονο κοντράστ σε σχέση με το κοινωνικό και ιστορικό τους πλαίσιο, που κι αυτό αποδίδεται με αδρές, έντονες πινελιές – σαν να είναι το βιβλίο συνδεδεμένο με ένα υπαρξιακό ενισχυτή. Όμως δεν θα σας πάρει τ’ αυτιά – ο Στέφανος, σαν καλός dj, ξέρει πότε να χαμηλώνει την ένταση του μύθου, ξέρει ακόμα και τη σαφήνεια και τη μουσικότητα της σιωπής…

The post «Όταν θα δεις τη θάλασσα», του Στέφανου Δάνδολου appeared first on Enetpress.