«…στην πραγματικότητα η οργάνωση, όσο κι αν θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα φαινόμενο αντίθετο στη νομιμότητα, στην τάξη, στην κοινωνική γαλήνη, στην κοινωνική ειρήνη, εντούτοις στις περιοχές μας θεωρείται από πολλούς ως ένα είδος σωτηρίας…».

Νάνι Μπαλεστρίνι, «Σάντοκαν, μια ιστορία της Καμόρα»

Μετάφραση: Αχιλλέας Καλαμάρας

Εκδόσεις: Βιβλιοπέλαγος

Σύνολο σελ.: 186

ISBN: 978-960-7280-47-3

Ο Σάντοκαν ήταν ένας μυθικός Μαλαίσιος πειρατής, ήρωας του ομώνυμου μυθιστορήματος του Εμίλιο Σαλγκάρι. Επίσης ήταν η αρχετυπική μορφή πολλών ταινιών, τηλεοπτικών σειρών, παιδικών μυθιστορημάτων και ταινιών κινουμένων σχεδίων. Τελικά ο Σάντοκαν στοίχειωσε το συλλογικό λαϊκό υποσυνείδητο στην Ιταλία: με αυτήν την προσωνυμία έγινε γνωστός ο αρχιμαφιόζος της Καμόρα Φραντσέσκο Σκιαβόνε, που συνελήφθη το 1998 και έπειτα από μια θυελλώδη δίκη καταδικάστηκε το 2008 σε ισόβια.

Επιχειρηματικό μυαλό, με λογική και ευαισθησία οικογενειάρχη, πολύτεκνος, θαυμαστής του Ναπολέοντα, άφησε στην οικογένειά του και τη φατρία μια αμύθητη περιουσία. Κάτι που ήταν λογικό να συμβεί, γιατί μαφία, όσο και αν το κρύβουν τα ΜΜΕ και οι κάθε λογής μηχανισμοί χειραγώγησης των «από πάνω», σημαίνει, σε τελική ανάλυση, λαϊκός καπιταλισμός στην πράξη. Και ο καπιταλισμός, είτε μας αρέσει είτε όχι, εξακολουθεί να λαμπρύνει τα όνειρα και να σκιάζει τις ζωές των «από κάτω» στον ανεπτυγμένο κόσμο. Από την Ιταλία μέχρι τη Ρωσία, από το Μεξικό μέχρι την Ελλάδα.

Σάντοκαν είναι λοιπόν και ο τίτλος του σχετικά πρόσφατου μυθιστορήματος του Νάνι Μπαλεστρίνι (2005). Μέσα από τα μάτια και τα βιώματα ενός παιδιού, το οποίο κοινωνικοποιείται καθώς ανδρώνεται μαζί και… παράλληλα με τη φατρία, παρακολουθούμε τα γεγονότα που σημάδεψαν την άνοδο και την παγίωση στην εξουσία της φατρίας των «Καζαλέζι» και την οικοδόμηση της οικονομικής αυτοκρατορίας τους, που σταδιακά εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.

Από την πρωταρχική συσσώρευση του κοινού οργανωμένου εγκλήματος μέχρι τις κρατικές εργολαβίες. Ένα βιβλίο που παρακολουθεί τη μεταπολεμική κοινωνική και οικονομική ιστορία της «βαθιάς» Ιταλίας, από την εποχή της εσωτερικής μετανάστευσης προς το Βορρά μέχρι την άφιξη των Ανατολικοευρωπαίων αρχικά και των τριτοκοσμικών στη συνέχεια οικονομικών μεταναστών.

Το βιβλίο, βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά που ο συγγραφέας συγκέντρωσε από εφημερίδες, πρακτικά δικών και συνομιλίες με κατοίκους της περιοχής, χωρίς να πέφτει στην εύκολη καταγγελία ή την ηθικολογία, αλλά και χωρίς μυθοποιήσεις και εξωραϊσμούς, φωτίζει μια πραγματικότητα που τα τελευταία χρόνια γίνεται ευρύτατα και επώδυνα γνωστή. Γνωστή γιατί, απλούστατα, η λεγόμενη «μαφιοποίηση» των καπιταλιστικών κοινωνιών της Δύσης είναι πλέον δύσκολο να κρυφτεί, όσο και αν κάποιοι υποκρίνονται πως πέφτουν απ’ τα σύννεφα.

Γιατί, κατά επίσημες ομολογίες, μαρτυρίες και μελέτες, τα λόμπι των ιταλικών –και όχι μόνο– μαφιών στις Βρυξέλες είναι πανίσχυρα, χρηματοδοτώντας μέχρι και γιγάντια projects ανανεώσιμων βιομηχανικών πηγών ενέργειας στον ιταλικό Νότο, καταστρέφοντας το περιβάλλον, υπονομεύοντας την υγιή οικονομία, απογυμνώνοντας τις ζωές των πληβείων. Δύσκολο να κρυφτεί, καθώς φαινόμενα ανάλογα παρατηρούνται σε όλη την Ευρώπη και βλέπουμε και στα καθ’ ημάς (π.χ. ποιοι διεκδικούν μερίδιο στην τηλεοπτική μας ενημέρωση;).

Αν «η ιδιοκτησία ήταν κλοπή» στα σχετικά αφελή χρόνια του Προυντόν, σήμερα το επιχειρείν σε μεγάλη κλίμακα συνήθως συνεπάγεται εγκλήματα. Εγκλήματα στα οποία μια ευρωπαϊκή νεολαία, η οποία μεγάλωσε στα χρόνια της μεθυστικής κατανάλωσης, της επίδειξης, του φαίνεσθαι και της λαμογιάς, πρέπει να κλείνει τα μάτια και να υποτάσσει τα όνειρά της. Έτσι καλείται να συνεργήσει, ρισκάροντας −το ρίσκο, λένε, είναι επιχειρηματική αρετή− για να συνεχίζεται μια μίζερη κατανάλωση σε μια εποχή που οι επενδυτικές ροές ακολουθούν τους δρόμους της Ανατολής ή των χρηματοοικονομικών παραδείσων, χάρη στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η οποία παγκοσμιοποίησε τη μαφία.

«Γιατί το ΝΑΤΟ έχει τη μεσογειακή του βάση στη Νάπολι; Γιατί εκεί είναι και η βάση της Καμόρα», λέει ένα παλιό ναπολιτάνικο αστείο. Η Ιταλία, κατά πολλούς, από την Αναγέννηση και μετά ήταν −και είναι− το κοινωνικό και πολιτικό εργαστήριο της Ευρώπης. Μια άποψη που ενισχύεται και από την ύπαρξη μια εναργούς διανόησης στη χώρα αυτή, η οποία συνεχώς προβληματίζεται για τη φύση της εξουσίας, από τον Μακιαβέλι μέχρι τον… Μπαλεστρίνι και τον Αγκάμπεν.

Η μαφία, λένε, είναι κατ’ εξοχήν ιταλικό φαινόμενο: απαιτεί πίστη, όπως η Καθολική εκκλησία και όπως οι αλάνθαστες «αγορές», οι οποίες πρωτάνθισαν στις ιταλικές πόλεις-κράτη του ύστερου Μεσαίωνα. Λογικό να εμφανιστεί εκεί και η μαφία. Κατέλαβε τη θέση που της άξιζε στην οικονομία της χώρας τα χρόνια της διάπλασης μιας νέας εξουσίας και ενός νέου ανθρώπινου τύπου, τότε που αποχωρούσαν βιαστικά οι φασιστικές δομές και το κενό έπρεπε να καλυφθεί από νέες, διαρθρωμένες γύρω από τον ψηφοκεντρικό κοινοβουλευτισμό του ψυχρού πολέμου, τους κομματάρχες και τις μυστικές υπηρεσίες.

Διαβάζοντας σήμερα το βιβλίο, σε μια εποχή που η εξουσία μας περιβάλλει με τα αποφόρια της φενάκης που λεγόταν «κράτος ευημερίας», κατανοούμε τις βαθύτερες αξίες του δυτικού μας κόσμου και ατενίζουμε στα κλεφτά κάποιες στιγμές του μέλλοντος που μας προσμένει. Εκτός εάν…

«…ξανάφυγα αμέσως το ίδιο βράδυ για το Βορρά πέταξα τα ρούχα που ακόμα βρωμούσαν από εκείνη τη φρικτή μπόχα του κατεψυγμένου αίματος ζήτησα να με πάνε στο σταθμό και ορκίστηκα λυσσασμένα ότι δε θα επιστρέψω ποτέ πια στο χωριό μου».

Το βιβλίο βέβαια παρουσιάζει τις ζωές των περισσότερων, των απλών παιδιών, εκείνων που δεν είπαν το «μεγάλο όχι» και κατέληξαν να ψάχνουν να βρουν τη μοίρα τους στον ήλιο του εξαθλιωμένου ευρωπαϊκού ιταλικού νότου, ανταποκρινόμενα και στις προσδοκίες των γονιών τους − και στην επιθυμία τους συνήθως − να αποφύγουν τη μισθωτή σκλαβιά στις φάμπρικες του υπεροπτικού και ανελέητου βορρά. Υπηρετώντας, προφανώς, είτε στα μουλωχτά είτε κραυγαλέα, την «οργάνωση», η οποία διατρέχει την ιταλική κοινωνία και διαφεντεύει το κράτος. Την «οργάνωση», που όπως λένε πολλοί, με θαυμασμό συνήθως, στη χώρα αλλά και αλλού, επιτρέπει στο κράτος να λειτουργεί άψογα, παρά τις συχνές πολιτικές μεταπτώσεις. Το βιβλίο δεν ηθικολογεί, δεν καταγγέλλει και δεν δικαιολογεί, δεν αποστασιοποιείται και δεν ταυτίζεται, δεν αποκαλύπτει και δεν συγκαλύπτει, απλώς δηλώνει.

Ο Νάνι Μπαλεστρίνι είναι γνωστός στη χώρα μας από το εμβληματικό «Τα θέλουμε όλα» (εκδ. Στοχαστής, 1979), που περιγράφει τον εργάτη-μάζα της Φίατ και τους αγώνες του, καθώς και τους «Αόρατους» (εκδ. Βιβλιοπέλαγος, 2005), που περιγράφουν την εξεγερμένη ιταλική νεολαία –ατομικά και συλλογικά– της δεκαετίας του ’70 και την καταστολή των «χρόνων του μολυβιού» που ακολούθησαν, και ανάγκασαν το συγγραφέα να εκπατριστεί, καθώς οι σκευωρίες του κράτους τον ήθελαν συνένοχο σε 19 δολοφονίες! Ο συγγραφέας όμως είναι γνωστός στη χώρα μας και από άλλα έργα, που αγαπήθηκαν, αν και είναι λιγότερο γνωστά.

Ο Νάνι Μπαλεστρίνι, που πρωτοστάτησε στα πρωτοποριακά λογοτεχνικά κινήματα της Ιταλίας του ’60 (Neovanguarda, Gruppo 63 κ.ά.) δεν έχει βάλει ούτε ένα κόμμα στο βιβλίο. Ο αναγνώστης το διαβάζει απνευστί − τουλάχιστον έτσι νιώθει. Μια αίσθηση παράξενη και οικεία, έντονη και γλυκιά συνάμα. Είναι βιβλίο γραμμένο για να διαβάζεται φωναχτά και για να «αλλάζει» πάντα κάπως, με βάση τη διάθεση της εκάστοτε στιγμής του αναγνώστη. Ίσως και για να διαβάζεται από κάποιον γραμματιζούμενο στον αγράμματο λαουτζίκο, όπως συνέβαινε με τις δημοφιλείς ιπποτικές μυθιστορίες και τα μυθιστορήματα της αλήτικης ζωής στον ύστερο Μεσαίωνα.

Είναι ένα έργο όπου το αρχαϊκό έρχεται και συναντά το μεταμοντέρνο. Θα πρέπει ίσως να το διαβάζουμε μεγαλόφωνα −σαν ζοφερό αληθινό παραμύθι− στα παιδιά που γίνονται μεγάλοι και που, έπειτα από ώρες αγώνα στους κόσμους του play-station, αναγκάζονται να στρέψουν το βλέμμα στη ζωή η οποία, τελικά, «είναι» εδώ και τώρα. Και είναι δικιά μας, σχεδιασμένη –ναι το ξέρουμε!– από «άλλους», φτιαγμένη όμως (και) από μας.

Καλή ανάγνωση.

The post «Σάντοκαν, μια ιστορία της Καμόρα» του Νάνι Μπαλεστρίνι appeared first on Enetpress.

Του Γιώργου Πιτροπάκη

Στον ουρανό τον γύρευα στη γη τον βρήκα… αν και στην πραγματικότητα αυτός με αναγνώρισε και μου μίλησε. Ο λόγος για τον αυτόπτη μάρτυρα που παρακολούθησε από κοντά τον ξυλοδαρμό του αξιωματικού της Τροχαίας. 

Με τη μαρτυρία του, όπως αυτή αναρτήθηκε και σε ιστοσελίδα, έριξε το φως της αλήθειας στο γεγονός και διέλυσε τα κάθε είδους ευφάνταστα σενάρια που δημοσιεύονταν στον Tύπο.

– Για πείτε μας, πώς έγινε το περιστατικό;
«Ήταν μετά το τέλος της διαδήλωσης, είχε σουρουπώσει για τα καλά, κι ανέβαινα την Πανεπιστημίου από το δεξί πεζοδρόμιο. Τότε είδα ότι έξω από το «οικολογικό» μαγαζί του Παπανικόλα ήταν δυο αξιωματικοί της αστυνομίας με ασύρματο στο χέρι. Ο ένας από αυτούς ήταν περιτριγυρισμένος από 2-3 πιτσιρικάδες 8-10 χρόνων, όχι παραπάνω.

Μάλιστα, ένας απ’ αυτούς, κάποια στιγμή, σαν να τράβηξε το μπατζάκι του αξιωματικού κι αυτός κάτι να του είπε. Την ίδια στιγμή ξαφνικά, από το πουθενά, γιατί δεν είδα από πού ερχόταν, εμφανίστηκε ένας πολίτης και για μερικά δευτερόλεπτα αντάλλαξε, σε έντονο ύφος, μερικές κουβέντες με τους αστυνομικούς και οι πιτσιρικάδες έφυγαν τρέχοντας. Κατόπιν, ο πολίτης άρχισε να γρονθοκοπεί με μανία και να κλοτσάει άγρια τον ένα από τους δυο αξιωματικούς. Μετά τα πρώτα κιόλας χτυπήματα τον ξάπλωσε κάτω, ενώ ο δεύτερος αξιωματικός λάκισε στην κυριολεξία. Μια ματιά πρόλαβα να του ρίξω και είχε φτάσει σχεδόν μέχρι την οδό Σανταρόζα».

– Και τι έγινε μετά;
«Ο αξιωματικός σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο. Έμεινε εντελώς ακίνητος ανάσκελα έχοντας το δεξί του χέρι πάνω στο στέρνο του, κρατώντας όμως υψωμένο τον ασύρματο. Αίματα στο πρόσωπό του τουλάχιστον δεν είδα. Με την άκρη του ματιού μου πρόσεξα ότι αυτός που τον χτύπησε, άρπαξε το καπέλο του αστυνόμου, που είχε πέσει παραδίπλα, και έφυγε τρέχοντας. Απομακρύνθηκα κι εγώ. Πήγα λίγο παράμερα. Για 2-3 λεπτά δεν πλησίασε κανείς στο σημείο.

Ύστερα άρχισαν να καταφθάνουν περιπολικά, αστυνομικοί με μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα της ασφάλειας. Μέχρι και τα ΜΑΤ ήρθαν. Τότε μόνο επέστρεψε δίπλα στον πεσμένο συνάδελφό του ο άλλος αξιωματικός που το είχε βάλει στα πόδια. Όλοι αυτή την ώρα παρακολουθούσαν σαν κι εμένα από μακριά. Οι αστυνομικοί που ήρθαν φώναζαν και αναρωτιόντουσαν γιατί είχαν αφήσει τους αξιωματικούς απροστάτευτους και χωρίς συνοδεία. Ταυτόχρονα άρχισαν με φακούς να ψάχνουν ανάμεσα στους θάμνους. Μάλλον για να βρουν το καπέλο του».

– Ο χτυπημένος αξιωματικός τι είχε απογίνει;
«Εξακολουθούσε να παραμένει στην ίδια στάση, πεσμένος στο πεζοδρόμιο. Κάποιος από το απέναντι ξενοδοχείο έφερε μια σακούλα με πάγο και του έβαλαν στο κεφάλι».

– Ασθενοφόρο δεν ήρθε;
«Πρέπει να ειδοποίησαν, αλλά αργούσε. Μια υπάλληλος από ένα διπλανό κατάστημα έφερε μια καρέκλα για να καθίσει, αλλά οι συνάδελφοί του τον σήκωσαν και τον μετέφεραν με αυτοκίνητο, υποθέτω της ασφάλειας, στο νοσοκομείο. Ύστερα εγώ συνέχισα το δρόμο μου για το σπίτι μου».

– Και όλα αυτά που ακούσαμε στις ειδήσεις και διαβάσαμε στις εφημερίδες και στα ηλεκτρονικά μέσα τι είναι;
«Αυτή την ερώτησε να την κάνετε στους κάθε είδους σεναριογράφους που τα γράφουν. Εγώ σας λέω ό,τι είδα με τα μάτια μου».

ΥΓ. Πριν από μερικά χρόνια, στη διάρκεια διαδήλωσης και μικροσυμπλοκής, από τον ίδιο αξιωματικό της Τροχαίας είχαν πάρει το πηλήκιό του και το είχαν τοποθετήσει σε άγαλμα.

The post «Έτσι έδειραν το διοικητή της Τροχαίας» appeared first on Enetpress.

Ήταν Παρασκευή 15 Νοέμβρη 1974 όταν έγινε η πρώτη αυτόνομη εμφάνιση μερικών δεκάδων αντιεξουσιαστών – αναρχικών φοιτητών και εργαζομένων. Ανάμεσά τους και ο Στέλιος Βασιλειάδης. Σημείο συνάντησης, η γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ακαδημίας, στο γραφείο των εκδόσεων «Διεθνής Βιβλιοθήκη».

Ακολουθεί δυναμική πορεία προς το Πολυτεχνείο με αντικρατικά συνθήματα, μαύρες σημαίες και μοιράζονται προκηρύξεις. Καταγγέλλουν τις επερχόμενες εκλογές ως πολιτικό θέαμα και τους κάπηλους της εξέγερσης του Νοέμβρη. Για τον Στέλιο Βασιλειάδη όμως αυτή η διαδήλωση έμελλε να είναι και η τελευταία της ζωής του. Το βράδυ της Δευτέρας 9 Δεκέμβρη σκοτώνεται σε «τροχαίο» δυστύχημα. Δέκα μέρες πριν συμπληρώσει τα 27 του χρόνια.

Γεννήθηκε στα χρόνια του Εμφυλίου στη «μικρή Μόσχα», όπως αποκαλούσαν τότε την Κοκκινιά, και από παιδί ήταν πρωταγωνιστής στη ζωή. Από την «αριστερή αμφισβήτηση» της νεολαίας Λαμπράκη, τα οδοφράγματα των Ιουλιανών μέχρι την Ανώτατη Σχολή Υπομηχανικών.

Στα χρόνια της χούντας γνωρίζεται με τον Αγη Στίνα, τον πρωτοπόρο των εργατικών συμβουλίων και του διεθνιστικού κομμουνισμού και δέχεται ισχυρά ερεθίσματα και επηρεασμούς. Ταυτόχρονα συμμετέχει σε πολύ σημαντικές για την εποχή εκδοτικές δραστηριότητες. Παράλληλα χρησιμοποιεί τον εκδοτικό χώρο ως ορμητήριο για επαφές και αντιστασιακές δραστηριότητες. Από τις πρώτες μέρες της χούντας στο υπόγειο του πατρικού του σπιτιού έχει θάψει πολύγραφο και μελάνια.

Πρωτοστατεί στην πρώτη συλλογική πράξη αντίστασης κατά της χούντας. Ήταν μια απεργία-αποχή που ξεκίνησε στις 6 Μάρτη του 1972, στη σχολή Υπομηχανικών της Αθήνας, το γνωστό τότε «Μικρό Πολυτεχνείο». Στην πέμπτη επέτειο του πραξικοπήματος γίνεται η πρώτη μαζική διαδήλωση κατά της χούντας στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και ο Στέλιος Βασιλειάδης συμμετέχει ενεργά στην οργάνωσή της.

Συνέλαβαν 11 από τα περίπου εκατό άτομα που συγκεντρώθηκαν, ενώ όλοι τους χτυπήθηκαν άγρια. Παρόλα αυτά, μερικές μέρες αργότερα, την Πρωτομαγιά έγινε απόπειρα για συγκέντρωση και διαδήλωση στην πλατεία Κοτζιά. Κανένας όμως δεν μπόρεσε να φτάσει ώς εκεί. Γίνονταν συλλήψεις περιμετρικά της πλατείας Ομονοίας. Ανάμεσά τους και ο Στέλιος Βασιλειάδης, που τον οδηγούν πρώτα στα μπουντρούμια της Ασφάλειας και κατόπιν στα κολαστήρια του ΕΑΤ/ΕΣΑ. Τα βασανιστήρια που υφίσταται καταγγέλλονται από τις ελληνικές εκπομπές των ξένων ραδιοφωνικών σταθμών «BBC» και «Deutsche Welle».

Ο καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Δημήτρης Μαρωνίτης, όντας και ο ίδιος κρατούμενος τον Ιούνη του 1972, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Το Βήμα» στις 27/4/1975 είχε δηλώσει για το νεαρό κρατούμενο του διπλανού κελιού του:

«…Ηθελα να φέρω στη δημοσιότητα ένα νωπό γεγονός που κατοικεί στα αυλάκια του μυαλού μου και τρέφει σε δύσκολες ώρες την πικρή μου αισιοδοξία. Δεν έμαθα ποτέ ποιο παλικάρι σφάδαζε στο διάδρομο. Μούγκριζε υπόκωφα, αλλά δεν έβγαλε ούτε μια φορά δυνατή κραυγή. Κάποτε άκουσα να τον σέρνουν στο κελί του, ενώ ο δεσμοφύλακας τον περιέλουζε με βρισιές που φημίζονταν για την πρωτοτυπία τους: «ρε π…βρωμοκομμουνιστή, εδώ θα σαπίσεις».

Κι ενώ η πόρτα έκλεινε, ακούστηκε μια ήρεμη, απόλυτα ζυγιασμένη φωνή: «Δεν είμαι κομμουνιστής, είμαι αναρχικός». Θα ήθελα κάποτε να το διηγηθώ το περιστατικό πολύ απλά, κι ύστερα να ζητήσω να μπει στα αναγνώσματα του σχολείου, γιατί αυτή η γενναία απροσδόκητη απόκριση εμένα τότε με παρηγόρησε βαθιά και μου έδειξε μια και καλή πώς προχωρεί η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ώς το θάνατο». (Στην έρευνα που έγινε όλες οι ενδείξεις οδηγούν ότι πρόκειται για τον Στέλιο)

Μέσα από αυτό, το μικρό βιβλίο, των εκδόσεων «Ρήγμα» της Κοκκινιάς, αφιέρωμα στη μνήμη και στη δράση του αναρχικού Στέλιου Βασιλειάδη, οι φίλοι και σύντροφοί του από κείνα τα χρόνια, μας δίνουν ανάγλυφα την πορεία του, μέχρι το «τροχαίο» που του έκοψε το νήμα της ζωής του. Την Παρασκευή 20 Μάη, στις 7.30, στο αμφιθέατρο Γκίνη στο Πολυτεχνείο, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου. Θα μιλήσουν: Κυριάκος Βασιλειάδης, Αγγελική Φωτεινού, Κώστας Καπώνης. Συντονίζει ο Νίκος Πρατσίνης.

The post Αναφορά μνήμης για το σύντροφό μας Στέλιο Βασιλειάδη appeared first on Enetpress.

Κείμενο: Γιώργος Πιτροπάκης (geopitro18@gmail.com)

Φωτογραφίες: Sergey Kozmin (serg.kozmin@gmail.com)

Η συμμορία των Ρώσων μηχανόβιων «Λύκοι της Νύχτας», που από εκβιαστές, προστάτες της νύχτας και όχι μόνο, αφού μεταλλάχτηκαν σε «πρόσκοπους» έγιναν φανατικοί υπερασπιστές του «Πατρίς – Θρησκεία – Μεγάλη Ρωσία», φαίνεται ότι έβαλαν σκοπό «ν’ αγιάσουν». Ετοιμάζονται να κάνουν θεαματική εμφάνιση και στο Άγιον Όρος. Το ανακοίνωσαν με τον επισημότερο τρόπο πριν από λίγο καιρό –σε μια μεγαλοπρεπέστατη συνέντευξη Τύπου– και αύριο, 12 του Μάη, βάζουν μπρος τις μηχανές τους.

«Μοτοσικλετιστές από τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Ουκρανία και χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ετοιμάζουν μοτοπορία. Aπό την πρωτεύουσα της Μακεδονίας, Σκόπια, και θα έχει προορισμό το ρωσικό μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα στο Άγιον Όρος», ανακοίνωσε ο Εβγκένι Στονόφ. Ένας εκ των ιθυνόντων των «Λύκων» που πλέον φέρει τον επίζηλο κρατικό τίτλο: «υπεύθυνος όλων των προγραμμάτων μοτοτουρισμού της ρωσικής ομοσπονδίας».

Και στη Ρωσία του Πούτιν, οι τίτλοι και τα οφίτσια μοιράζονται αφειδώς. Υπεύθυνος του «μοτοτουριστικού ιερού προσκυνήματος» είναι ο ιερομόναχος Γιούρι. Μέλος φυσικά κι αυτός των «Λύκων». Το «μοτοπροσκύνημα» θα γίνει στα πλαίσια του εορτασμού της χιλιόχρονης (σ.σ. κάτι από τρίτο ράιχ μου θυμίζει) παρουσίας του ρώσικου μοναχισμού στο Άγιον Όρος.

Σε περισσότερους από 120 υπολογίζουν ότι θα είναι οι μοτοσικλετιστές που έρθουν στην Ελλάδα αλλά δεν θα επισκεφθούν όλοι το Άγιον Όρος. (Είπαμε κουτσοί – στραβοί στον άγιο Παντελεήμονα, αλλά μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας). Οι υπόλοιποι θα ταξιδέψουν στην Εύβοια, στον Αϊ-Γιάννη Ρώσο και σε άλλους «ιερούς τόπους που είναι συνδεδεμένοι με τη ρωσική εκκλησία, την κουλτούρα και την παράδοσή μας», συμπλήρωσε ο «παπασούζας» Γιούρι. Την Ακρόπολη δεν θα την επισκεφθούν. Δεν έχουν λόγο άλλωστε. Υπήρξε ειδωλολατρικός τόπος και δεν έχει καμία σχέση με την ρωσική παράδοση και κουλτούρα.

Τα παραπάνω αφορούν τα πλάνα των «Λύκων της Νύχτας» για την Ελλάδα, διότι στα άμεσα σχέδιά τους –κάποια μάλιστα βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη– είναι να επισκεφθούν όσες χώρες στον πλανήτη έχουν την οποιαδήποτε σχέση με τη ρωσική εκκλησία. Όπως μάλιστα ανέφεραν στη συνέντευξη Τύπου: «Μέλη των «Λύκων της Νύχτας» έχουν αναλάβει το ιερό καθήκον να μεταφέρουν με τις μοτοσικλέτες τους εικόνες σε διάφορα μέρη του κόσμου όπου διαμένουν ρώσοι υπήκοοι». Κάτι σαν κούριερ δηλαδή.

Μένει, ας πούμε, κάποιος στη Ζάμπια και γουστάρισε εικόνα, χειροποίητη ή ετοιματζίδικη, δεν έχει σημασία, παίρνει λοιπόν τηλέφωνο, παραγγέλνει κι ένας «Λύκος» του την πάει στο σπίτι. Το παραπάνω παράδειγμα είναι από τη συνέντευξη Τύπου. Δεν το έβγαλα από την κοιλιά μου. Άλλαξα λίγο το ύφος, αλλά το νόημα είναι ακριβώς ΑΥΤΟ που γράφω.
Αν όλα αυτά δεν είναι γελοία, τότε είναι τραγικά. Όπως και να ‘χει όμως εκπορεύονται απευθείας από το Κρεμλίνο. Και τα όσα έχουν να κάνουν με το Άγιον Όρος υπεύθυνος είναι ο εξ απορρήτων του Πούτιν, Κονσταντίν Γκολοτσάποφ.

Το όνομα του Γκολοτσάποφ είναι γνωστό μόνο στους μυημένους. Γεννήθηκε κι αυτός στο Λένινγκραντ και είναι παιδιόθεν φίλοι με τον Πούτιν. Έγινε προσωπικός του μασέρ μετά την επιστροφή του από την Ανατολική Γερμανία, όταν τον διόρισαν αντιδήμαρχο. Ανήκε μαζί με τους αδερφούς Ρότενμπεργκ, τον Αλεξέι Μίλερ και τον Μεντβιέντεφ στην «ομάδα του Λένινγκραντ». Ακολούθησε τον Πούτιν στη Μόσχα όταν ο τελευταίος ανέλαβε την προεδρία της χώρας, στη θέση του μέθυσου Γιέλτσιν.

Στις πρώτες προεδρικές εκλογές ήταν ο υπεύθυνος της προεκλογικής καμπάνιας του Πούτιν και μετά τη νίκη του, τον διόρισε γενικό διευθυντή της «Rustsentrproekt». Μιας τεράστιας κατασκευαστικής εταιρείας που υπάγεται απ’ ευθείας στο Κρεμλίνο. Παράλληλα ανέλαβε τις επαφές του προέδρου με το Άγιον Όρος. Πλέον τον αποκαλούν ο «Αγιορείτης». Το θέμα όμως Γκολοτσάποφ – Κρεμλίνο – Άγιον Όρος είναι τεράστιο και χρήζει ιδιαιτέρας προσοχής. Οψόμεθα.

The post Οι «Λύκοι της Νύχτας» σε αγιορείτικες περιπέτειες appeared first on Enetpress.

Κείμενο: Γιώργος Πιτροπάκης (geopitro18@gmail.com)

Φωτογραφίες: Sergey Kozmin (serg.kozmin@gmail.com)

Η 19η Αυγούστου του 1991 έμεινε στην ιστορία ως η ημέρα που έγινε το πραξικόπημα κατά του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τελευταίου ηγέτη της ΕΣΣΔ. Οι Ρώσοι, όμως, θα τη θυμούνται και για έναν ακόμα λόγο: αυτή ήταν η μέρα που ο «Άγιος Βησσαρίων», κατά κόσμον Σεγκέι Ανατόλιεβιτς Τόπορ, έκανε το πρώτο του δημόσιο κήρυγμα, ξεκινώντας ταυτόχρονα τη δική του «μεγάλη πορεία» κατά μήκος της ρωσικής επικράτειας προς άγραν πιστών.

Ο 30χρονος τότε Σεργκέι δεν ήταν τίποτ’ άλλο από ένας αυτόκλητος Μεσσίας, από τους χιλιάδες που άρχισαν να ξεφυτρώνουν τα τελευταία χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης και πολλαπλασιάζονται καθημερινά ώς τις μέρες μας. Σήμερα ο «Άγιος Βησσαρίων» έχει αναδειχτεί σε «αληθινό σωτήρα των ψυχών» για τους οπαδούς του και σε πραγματικό σούπερ σταρ για τα διεθνή ΜΜΕ.

Εδώ και μια 30ετία οι αχανείς ρωσικές στέπες έχουν μετατραπεί στις πλέον εύφορες πεδιάδες για τους κάθε είδους απατεώνες, που τις αλωνίζουν πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες σε ταλαιπωρημένες συνειδήσεις, που είναι έτοιμες να δώσουν τα πάντα για λίγη ελπίδα. Υποσχέσεις «διά πάσαν νόσον…», για τη σωτηρία των ψυχών τους, την ένωσή τους με τις θείες δυνάμεις, μοιράζονται αφειδώς. Ως και ανάσταση των νεκρών υπόσχονται. Όπως έκανε εκείνος ο άθλιος ο Γκριγκόρι Γκραμποβόι, που υπόσχονταν στις χαροκαμένες μάνες του Μπεσλάν ότι θα αναστήσει να νεκρά παιδιά τους.

Το φαινόμενο πάντως των αυτόκλητων σωτήρων στη Ρωσία είναι σχεδόν παράδοση και ευδοκιμεί ιδιαίτερα στην πατρίδα του δαιμόνιου Ρασπούτιν, απ’ όπου προέρχονται οι περισσότερες από τις πέντε και πλέον σέκτες και αιρέσεις που έχουν καταμετρηθεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα.

Ο Τόπορ μπορεί να μην είναι γέννημα της σιβηρικής γης (γενέθλια πόλη του είναι το Κρασναντάρ στο Νότο) είναι θρέμμα της όμως, καθώς μετακόμισε οικογενειακώς στην πόλη του Μινουσίνκ στα 6 του χρόνια. Εκεί τελείωσε έπειτα από πολλές δυσκολίες το σχολείο, εκεί υπηρέτησε στο μηχανικό του στρατού κι έγινε ηλεκτρολόγος. Ανεπιτυχώς. Το ίδιο αποτυχημένη ήταν και η προσπάθειά του γίνει τορναδόρος, προπονητής πολεμικών τεχνών, ζωγράφος και τροχονόμος, αφού η έφεσή του στο αλκοόλ και η ανάρμοστη συμπεριφορά οδήγησαν στην απόταξή του από το σώμα. Τότε λοιπόν αποφάσισε να ασχοληθεί με τα «θεία».

Αφορμή ήταν ο Βλαντιμίρ Πλιέσιν, ένας συντοπίτης και συμπότης του, ο οποίος συχνά μιλούσε για τις «απευθείας συνδέσεις» που είχε με τα επουράνια και τις άνωθεν εντολές που λάμβανε ώστε να χριστεί «Υιός του Θεού». Εντολές, που κατά πάσαν πιθανότητα… βραχυκυκλώθηκαν, με αποτέλεσμα το χρίσμα να πάει στον Σεργκέι. Έτσι, το ΄90 ανέλαβε τα καθήκοντα του «εν ζωή Χριστού».

Έναν χρόνο μετά την αυτοανακήρυξή του σε Μεσσία, έκανε το πρώτο κήρυγμά του στο Μινουσίνκ της Σιβηρίας. Την ίδια μέρα που στη Μόσχα σήμαινε η αρχή του τέλους για την ΕΣΣΔ και, με όρους μάρκετινγκ, δεν θα μπορούσε να επιλέξει καλύτερη στιγμή. Οι φρούδες ελπίδες κόντρα στην απογοήτευση, στο φόβο, στην ανασφάλεια έπιασαν τόπο. Ο «Άγιος Βησσαρίων», ιδρυτής της «Εκκλησίας της Τελευταίας Διαθήκης», απέκτησε τους πρώτους του οπαδούς.

Τα κηρύγματα και η διδασκαλία του βασίζονται στην «Τελευταία Διαθήκη», όπως ονόμασε τις 61 εντολές που υποτίθεται ότι του διάβασε ο θεός, με σκοπό να ενοποιήσει όλες τις υπάρχουσες θρησκείες υπό τη διδασκαλία του. Κυρίαρχο μήνυμά του, «να ζείτε σαν παιδιά, ν’ ακούτε την καρδιά, όχι τη λογική σας». Οι «θείες εντολές» δεν απαγορεύουν την επικοινωνία με άλλες Εκκλησίες, ενώ δέχονται τη μετεμψύχωση έως και δέκα ζωές, μόνον όμως από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για τον «Αγ. Βησσαρίωνα», γη, πνεύματα, διαβόλοι και τριβόλοι διαπλέκονται για να αποπροσανατολίσουν τον άνθρωπο, που ούτως ή άλλως μόνο δεινά τον περιμένουν. «Η Γη θα σκεπαστεί από σκόνη και η Μόσχα θα βυθιστεί στα τάρταρα» προφητεύει κατηγορηματικά.

Ένας ποπ τραγουδιστής, ο Βαντίμ Ρέντκιν, και μια δημοσιογράφος, η Μαρία Καρίνσκαγια, ιδιαίτερα δημοφιλείς και οι δύο, ήταν από τους πρώτους που τον ακολούθησαν. Τον Ρέντκιν τον συνάντησε το 1992 όταν πρωτοεπισκέφθηκε τη Μόσχα, και ο πρώην ποπ σταρ ανέλαβε να κάνει τον ξιπασμένο επαρχιώτη άνθρωπο, ή μάλλον άγιο. Αυτός είναι ο πραγματικός «δημιουργός». Από την αρχή της κοινής τους προσπάθειας έγινε γνωστός ως «ο παραγωγός» (για τους επικριτές του) και «Απόστολος Βαντίμ» (για τους πιστούς του). Άνθρωπος με υψηλή μόρφωση, κοινωνικότητα και πονηριά, βοήθησε τον Τόπορ να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και ενδυνάμωσε την ικανότητα του στον προσηλυτισμό.

Μερικούς μήνες αργότερα συνάντησαν την Καρπίνσκινα και αμέσως της απέδωσαν το προσωνύμιο «Μαρία Μαγδαληνή». Μοσχοβίτισσα δημοσιογράφος η Καρπίνσκαγια ταξίδευε συχνά στην Ευρώπη ως μέλος μιας ομάδας υποστήριξης ταλαντούχων παιδιών. Ο καημός της πάντως ήταν η δημιουργία ενός χωριού για άστεγα παιδιά. Μάλιστα κατάφερε να βρει χορηγίες ύψους 36,5 εκατομμυρίων ευρώ στην Πορτογαλία. Όμως όταν ο «Άγιος Βησσαρίωνας» και ο «Απόστολος Βαντίμ» επισκέφθηκαν μαζί της τη χώρα για τις τελικές υπογραφές και να πάρουν τα λεφτά, οι παρ’ ολίγον χρηματοδότες τούς αποκάλεσαν τρελούς και σχεδόν τους έδιωξαν με τις κλοτσιές.

Ωστόσο, ως «αδιαίρετη – και απτόητη – τριάδα» επισκέφθηκαν το Ισραήλ και χώρες στην Ευρώπη προς αναζήτηση οικονομικών πόρων, αλλά και την Ινδία για να εμπλουτίσουν την «ιερο – ιδεολογική πλατφόρμα» του Τόπορ. Αμέσως μετά όργωσαν απ’ άκρου εις άκρον τη Ρωσία. Μάλιστα κατάφεραν να πείσουν πολλούς αφελείς να τους ακολουθήσουν στην «ιερή γη της πόλης του Ήλιου» που έχτιζαν στις όχθες της λίμνης Τεμπιρκούλ, σε μια έκταση που παραχώρησαν στον Τόπορ οι αρχές του Μινοουσίνκ.

Εκεί, σχεδόν στο κέντρο της Σιβηρίας, στην περιφέρεια του Κρασνογιάρσκ, που ο ίδιος το ’94 μετονόμασε σε «Γη της Επαγγελίας» ή «Νέα Ιερουσαλήμ», συρρέουν οι πιστοί του για να λάβουν τη… φώτισή του και να μυηθούν στο νέο τρόπο ζωής. Απαράβατος κανόνας της εγκατάστασης ενός πιστού στην κοινότητα είναι η πώληση όλων των περιουσιακών του στοιχείων και η εφάπαξ καταβολή ολόκληρου του ποσού υπέρ του «Αγίου».

Όλα τα χρήματα, σύμφωνα με τον «Απόστολο Βαντίμ» (σε τέτοιες ερωτήσεις δεν απαντά ο «Άγιος»), δίνονται για την επέκταση των δραστηριοτήτων της «Εκκλησίας του Βησσαρίωνα» και την οικοδόμηση της πόλης. Και μπορεί οι εργασίες να γίνονται με αργούς ρυθμούς, όμως ακολουθείται η πρέπουσα ιεραρχική τάξη: στην κορυφή του υψώματος βρίσκεται η πολυτελής κατοικία του «Δασκάλου», το μόνο κτήριο της κοινότητας που είναι χτισμένο με τούβλα και η αξία του υπολογίζεται σε 5 με 6 εκατομμύρια ευρώ, μαζί με το μικρότερο κτήριο όπου ζουν τα άτομα της ασφάλειάς του.

Η φωτογράφηση του σπιτιού, όπου ζει με την τελευταία του σύζυγο (την παντρεύτηκε στα 16 της) και τα τέσσερα μικρότερα παιδιά του, απαγορεύεται αυστηρά. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται το σπίτι του πρωτοκλασάτου «Απόστολου Βαντίμ» και ακολουθούν αυτά των υπολοίπων «Αποστόλων». Χαμηλότερα, φυσικά, βρίσκονται τα κοινόβια των πρώτων πιστών του. Συνολικά υπολογίζεται από τις αρχές ότι στα σαράντα χωριά που απλώνονται στην «ιερή ζώνη» ζουν περισσότεροι από πέντε χιλιάδες συνοδοιπόροι του «Αγίου».

«Έχουμε πιστούς από τη Βουλγαρία, τη Γερμανία. Απ’ όλες τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Υπάρχουν ακόμη ένας Βέλγος, ένας Σουηδός κι ένας Κουβανέζος. Από την Ελλάδα δεν έχουμε κανέναν προς το παρόν», μας είπε. Μια συνάντηση με το «Δάσκαλο» είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Πρώτα έπρεπε να περάσουμε από την «ιερά εξέταση» του Βαντίμ, που, ως άριστος γνώστης του επικοινωνιακού παιχνιδιού, έχει τους πάντες στο περίμενε. Στις μέρες μας οι δημοσιογράφοι που φτάνουν ώς εδώ από κάθε γωνιά του πλανήτη πρέπει να περιμένουν μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα τους δεχτεί.

«Οι περισσότεροι έχουν ειρωνική διάθεση και γράφουν αρνητικά σχόλια. Το ότι έχουμε πιστούς σε ξένες χώρες δεν οφείλεται στη συμβολή των δημοσιογράφων», μας δήλωσε. Παρ’ όλα αυτά, προσέχω ότι το βασικό του μέλημα είναι η προσπάθειά του να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο στην εικόνα του Ιησού, έτσι όπως έχει μεταφερθεί από τις εικόνες και τον κινηματογράφο, και το πόσο καλύτερα θα την πλασάρει στο φωτογραφικό φακό. Όσο για τις «εντολές» του, αυτές αλλάζουν και προσαρμόζονται ανάλογα με τις ανάγκες. Το τέλος του κόσμου για παράδειγμα παίρνει συνεχώς αναβολές.

Πάντως, μας βεβαιώνει ότι η ύπαρξή του είναι η «επιβεβαίωση της Δευτέρας Παρουσίας του Δασκάλου που όλοι περιμέναμε». Και μας εξήγησε ότι η «ουσία της Πρώτης Παρουσίας (η οποία είχε γίνει στη γη του Ισραήλ) και αυτής που γίνεται τώρα είναι η ίδια. Αλλά ο Χριστός πρέπει να έχει καινούργιο όνομα. Στο παρελθόν λέγονταν Ιησούς, τώρα λέγεται Βησσαρίων». Παράλληλα με αυστηρή δίαιτα, σκληρή δουλειά και με το «επερχόμενο» τέλος του κόσμου, που πάντα έρχεται αλλά πάντα παίρνει παράταση, ελέγχει απόλυτα τις συνειδήσεις των πιστών – υποτακτικών του.

Η ζωή στα χωριά πέριξ της Πετροπαβλόφκα, όπου κατοικούν οι οπαδοί του «Βησσαρίωνα», δεν είναι εύκολη. Τα σπίτια, οι εκκλησίες και τα σχολεία είναι κατασκευασμένα από ξύλο και το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας προέρχεται από ανεμογεννήτριες και ηλιακούς συλλέκτες. Όλοι τους διάγουν εξαιρετικά ασκητικό βίο. Δεν πίνουν, δεν καπνίζουν, είναι αυστηρά χορτοφάγοι και αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο – ακόμα και από την τοπική κοινωνία, αφού δεν υπάρχουν δρόμοι ούτε συγκοινωνίες.

Μόνο μια φορά το χρόνο ένας σχολικός σύμβουλος επισκέπτεται τα χωριά για να βεβαιωθεί ότι ακολουθείται το εθνικό πρόγραμμα σπουδών. Το βέβαιο, πάντως είναι ότι τα παιδιά στο σχολείο στο «ενεργειακό κέντρο της Γης» διδάσκονται διαφορετική ύλη. Για παράδειγμα, στο μάθημα της ιστορίας δεν κάνουν αναφορά σε κανένα πόλεμο. Και, φυσικά, στα θρησκευτικά διδάσκεται μόνο η «Τελευταία Διαθήκη».

Εκτός από τις φωτογραφίες του «Ιησού της Σιβηρίας», δεν υπάρχουν πουθενά σύμβολα του επίσημου ρωσικού κράτους. Και μπορεί η επίσημη Ρωσική Εκκλησία να έχει καταγγείλει τον «Βησσαρίωνα» ως αρχηγό αίρεσης, οι τοπικές αρχές όμως φαίνεται να τον υποστηρίζουν, έστω και σιωπηρά. Ίσως επειδή η υπόλοιπη Σιβηρία κατέχει το ρεκόρ αλκοολισμού και μείωσης του πληθυσμού, ενώ οι πιστοί του είναι υγιείς, εργατικοί και κάνουν πολλά παιδιά.

Πάντως ο «Βησσαρίων» δεν χάνει την ευκαιρία να στραφεί κατά της επίσημης εκκλησίας. «Δεν μας αναγνωρίζει και δεν θα μπορέσει να μας αναγνωρίσει ποτέ. Το σχήμα, με το οποίο η «επίσημη» Ρωσική εκκλησία περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία, βασίζεται στην παράδοση, η οποία δημιουργήθηκε χιλιετίες πριν. Ορθοδοξία, καθολικισμός και άλλοι περιμένουν την Παρουσία της παράδοσής τους. Ο Ιησούς πάντα έρχεται σαν επαναστάτης και φέρνει καινούργιο οίνο, που οι παλιές φιάλες δύσκολα μπορούν να δεχτούν, γιατί είναι ήδη γεμάτες. Αν θυμηθούμε, 2.000 χρόνια πριν, αυτοί που ήταν στη Μεγάλη Παράδοσή της, δεν δεχόντουσαν τίποτα το καινούργιο. Το καινούργιο δεχόντουσαν ψαράδες, μαραγκοί, αμαρτωλοί. Δεχόντουσαν το καινούργιο, διότι δεν τους βάραινε καμία παράδοση. Γι΄ αυτό, οι εποχές αλλάζουν αλλά πάντα μοιάζουν πάρα πολύ», μας δήλωσε.

«Το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς», λέει μια παροιμία, αλλά ο «Ιησούς της Σιβηρίας» την αντιπαρέρχεται καθώς αρέσκεται ιδιαίτερα στο «λιβάνισμα». Γι΄ αυτό και οι πιστοί του το κάνουν πολλές φορές την ημέρα. Αρχίζουν από τις 9 το πρωί, όταν κάθε πιστός επί δέκα λεπτά πρέπει να κοιτάζει τη φωτογραφία του και να προσεύχεται. Ύστερα ακολουθούν οι κωδωνοκρουσίες, σχεδόν κάθε ώρα. Επτά φορές την ημέρα χτυπούν οι καμπάνες και αμέσως οι πιστοί σταματούν κάθε δραστηριότητά τους, στρέφουν το βλέμμα τους προς το ύψωμα – κατοικία του «Αγίου», και αρχίζουν τις προσευχές. Και μόνο η αναφορά του ονόματος «Βησσαρίων» τους φέρνει σχεδόν σε κατάσταση έκστασης. «Η πραγματική μου ζωή άρχισε την ημέρα που τον γνώρισα», ήταν η απάντηση όλων των πιστών που ρωτήσαμε γιατί ακολουθούν τον «Βησσαρίωνα». «Οι άνθρωποι ακολουθούν αυτό το οποίο τους είναι οικείο» ήταν η δική του εκδοχή.

Τελευταία πάντως η εκκλησία τής «Τελευταίας Διαθήκης» φαίνεται ότι περνά κάποια κρίση. Όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που εγκαταλείπουν τη «Γη της επαγγελίας» και αναζητούν το «οικείο» αλλού. Μερικοί μάλιστα λένε ότι η «συντέλεια του κόσμου» θα ξεκινήσει ακριβώς από κει. Ίσως για αυτό μόλις ολοκληρώθηκε η συνάντησή μας με τον «Ιησού της Σιβηρίας» στο μυαλό μου ήρθε ένα ανέκδοτο που έλεγαν οι σοβιετικοί πολίτες για τον Μπρέζνιεφ στα χρόνια της παντοδυναμίας του. Το είπα στον Σεργκέι. «Είχε καλέσει ο Μπρέζνιεφ τη μητέρα του στη Μόσχα και της έδειχνε περήφανος το Κρεμλίνο και τον πολυτελή τρόπο που ζούσε. Εκείνη όμως τον ρώτησε ανήσυχη: «Καλά όλα αυτά, αλλά αν έρθουν ξανά οι Κόκκινοι τι θα κάνεις;»».

«Δεν είναι σωστός τρόπος συμπεριφοράς» μας είπε ο Βαντίμ επειδή γελούσαμε. «Ε, τότε πες του να μας αφορίσει» του είπα και συνεχίσαμε τα γέλια.

Οι… Απόστολοι

1) «Η Μαγδαληνή από Μόσχα»

Η Μαρία Καρπίσνσκαγια γεννήθηκε στη Μόσχα στις 11 Ιούνη του 1953 και είναι γνωστή τηλεοπτική δημοσιογράφος. Όταν συνάντησε τον Τοπόρ ήταν διαζευγμένη και μητέρα δυο παιδιών. Υπήρξε φανατική οπαδός του «Αγίου Βησσαρίωνα» και μια από τις πολλές ερωμένες του. Για χάρη του πούλησε όλη την περιουσία της μαζί και το πανάκριβο διαμέρισμά της στο κέντρο της Μόσχας. Με αυτά τα χρήματα οργάνωσε τις περιοδείες του στην Ευρώπη, την Ινδία και το Ισραήλ.

«Όταν τον συνάντησα πίστεψα ότι ήταν ο ισχυρός πνευματικά ηγέτης που θα δημιουργούσε μια νέα όμορφη ζωή, κάτι σαν μια «Νέα Αμερική» στα δάση της Σιβηρίας», μας δήλωσε η ίδια. Όμως το 1995 τον εγκατέλειψε καταγγέλλοντας ότι είναι ένας απατεώνας που ενδιαφέρεται μόνο για τα χρήματα. Σήμερα εξακολουθεί να εργάζεται ως δημοσιογράφος στη Μόσχα και ζει με την πικρία ότι εξ αιτίας του «Αγίου» οι Πορτογάλοι χορηγοί αρνήθηκαν να της δώσουν τα χρήματα με τα οποία θα έχτιζε μια πόλη για άστεγα παιδιά.

2) «Ο Απόστολος Βαντίμ»

Ο Βαντίμ Ρέντκιν γεννήθηκε στις 19 Απρίλη του 1958 στο Βορόνεζ και είναι γόνος «καλής» σοβιετικής οικογένειας. Οι γονείς του ήταν καθηγητές πανεπιστημίου και ο ίδιος έλαβε ακόμα υψηλότερη εκπαίδευση. Όμως στα 1986 εγκατέλειψε τον ακαδημαϊκό κλάδο και δημιούργησε τους «Integral», ένα ροκ συγκρότημα που υπό την αιγίδα του πετυχημένου Ρώσου παραγωγού Μπάρι Αλιμπάσοβ σύντομα τους αποκάλεσαν «Beatles της Ρωσίας». Οι «Integral» πάντως δεν μακροημέρευσαν.

Ο Βαντίμ Ρέντκιν άρχισε σόλο καριέρα και κατόπιν συνεργάστηκε με τον επίσης ροκ σταρ και φίλο του Ζένια Μπελούσοβ. Μαζί γεύτηκαν ώς το μεδούλι τη μέθη της επιτυχίας. Η κάτω βόλτα όμως δεν άργησε να έρθει και η φήμη τους, το ίδιο γρήγορα, άρχισε να ξεθωριάζει και ο Μπελούσοβ στα τέλη του 1991 πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Ο Ρέντκιν βρισκόταν σε μεγάλη συναισθηματική αστάθεια όταν τον Φλεβάρη του 1992 συνάντησε τον Τόπορ. Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ, θα λέγαμε, αλλά ο ίδιος προτιμά την πιο ροκ εκδοχή και δηλώνει: «Ήταν λες κι ο Λένον συνάντησε τον Μακ Κάρτνεϊ».

The post O Ιησούς της Σιβηρίας appeared first on Enetpress.

ΜΑΡΕΪ ΜΠΟΥΚΤΣΙΝ

Οι Ισπανοί Αναρχικοί

Τα ηρωικά Χρόνια 1868 – 1936

Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος

Νήσος Ιστορία, Πλους 2

Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας, Ροζίνα Μπέρκνερ.

Επιμέλεια μετάφρασης: Ροζίνα Μπέρκνερ, Μιχαήλ Πρωτοψάλτης.

Του Γιώργου Πιτροπάκη

«Στην πλατεία του χωριού μου, είπε ο μεροκαματιάρης στον αφέντη: Με υψωμένη τη γροθιά τους θα γεννηθούνε τα παιδιά μου». Στίχοι από αναρχικό ανδαλουσιάνικο τραγούδι του 19ου αιώνα.  Παράξενη και συνάμα γοητευτική εικόνα: ο –αναρχικός– μεροκαματιάρης του τραγουδιού βγάζει με αποκοτιά τη γλώσσα στην εξουσία, εδώ και τώρα, όμως προσβλέπει και στα παιδιά του.

Το αναρχικό –και παραδοσιακό– αυτό τραγούδι της Ισπανίας είναι αποκαλυπτικό για τις ρίζες του ισπανικού αναρχισμού. Ρίζες βαθιές που τροφοδοτούν τον ισπανικό αγροτικό αναρχισμό στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά και το αναρχικό εργατικό κίνημα των ξεριζωμένων αγροτών που καταλήγουν προλετάριοι στα νέα βιομηχανικά αστικά κέντρα.

Αυτό το μοναδικό ιστορικό φαινόμενο προσπαθεί να εξηγήσει στο βιβλίο του «Οι Ισπανοί Αναρχικοί» ο Αμερικανός Μάρεϊ Μπούκτσιν και τα καταφέρνει θαυμάσια. Με τρόπο ιδιαίτερα γλαφυρό, και, ως έντιμος, οξυδερκής, ιστορικός κοινωνιολόγος, καταπιάνεται από τις απαρχές του, το 1868, όταν ο Φανέλι, οπαδός του Μπακούνιν και μέλος της Συμμαχίας για την Κοινωνική Δημοκρατία, μεταλαμπαδεύει με επιτυχία τις ιδέες της Α΄ Διεθνούς στην Ισπανία.

Ήταν τέλη Οκτωβρίου του 1868 όταν ο Τζουζέπε Φανέλι, ένας ψηλός Ιταλός γύρω στα σαράντα, με πυκνή γενειάδα έφτασε στο σιδηροδρομικό σταθμό της Βαρκελώνης. Δεν μιλούσε ισπανικά και είχε ελάχιστα χρήματα. Δεν είχε ούτε γνωριμίες. Το ταξίδι του είχε οργανωθεί από τον Μπακούνιν, το μόνο όμως που κατόρθωσε να του εξασφαλίσει, ήταν τα εισιτήρια. Παρότι ικανός και έμπειρος επαναστάτης, το ταξίδι του στη Βαρκελώνη δεν μπορούμε να πούμε ότι στέφθηκε με επιτυχία. Κατάφερε πάντως να συναντηθεί με το Γάλλο ανθρωπολόγο, οπαδό του Μπακούνιν, Ελί Ρεκλί, να του αποσπάσει κάποια χρήματα και να πάρει το τρένο για τη Μαδρίτη.

Εκεί, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα, σε μερικούς μόνο μήνες, κατόρθωσε να δημιουργήσει έναν πυρήνα, που δεν ξεπερνούσε τα 20 άτομα. Ανάμεσά τους και ο Ανσέλμο Λορένθο, ο «παππούς» του ισπανικού αναρχισμού. Ήταν η βάση για να οικοδομηθεί το οργανωμένο Ισπανικό αναρχικό κίνημα. Η «Ιδέα», όπως έμελλε να ονομαστεί, που έφερε ο Τζουζέπε Φανέλι ρίζωσε βαθιά στην Ισπανία και άντεξε στο χρόνο.

Ήταν η απαρχή για το «ηρωικά χρόνια» που θα ακολουθήσουν, μέχρι το 1936 που ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος. Τότε που η αναρχοσυνδικαλιστική CNT αριθμούσε περισσότερα από 1.000.000 µέλη και η αναρχική καθημερινή εφημερίδα «Solidaridad Obrera» ήταν πρώτη σε κυκλοφορία.

Καμιά άλλη χώρα στον κόσμο δεν επηρεάστηκε από τις αναρχικές ιδέες όσο η Ισπανία. Μερικούς μήνες αργότερα, στο δρόμο της επιστροφής για τη Γενεύη, ο Τζουζέπε Φανέλι θα σταματήσει και πάλι στη Βαρκελώνη, έχοντας στα χέρια του μια συστατική επιστολή. Στη συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί, το κοινό που θα τον ακούσει δεν θα είναι το ίδιο ενθουσιώδες σαν αυτό της Μαδρίτης. Στο ακροατήριο όμως βρίσκονταν ο Ραφαέλ Φάργκα Πεγιθέρ και ο ανιψιός του. Αποδείχτηκε ότι αρκούσαν. Έδωσαν το φόκο στην «ιδέα» για τη δημιουργία της Διεθνούς και στη Βαρκελώνη. Ο Φανέλι δεν επέστρεψε ποτέ στην Ισπανία, πέθανε 8 χρόνια αργότερα από φυματίωση.

Το συμπεράσματα του Μπούκτσιν έχουν τεράστιο ενδιαφέρον για το πώς ο αναρχισμός στην Ισπανία ρίζωσε όχι μόνο ανάμεσα στο προλεταριάτο των μεγάλων βιομηχανικών πόλεων, αλλά και με τη μεγάλη του επιρροή στους φτωχούς και ακτήμονες αγρότες. Η ίδρυση της ισπανικής περιφερειακής ομοσπονδίας στα 1870 θα αποτελέσει την αφετηρία της τεράστιας επιρροής των αναρχικών στο κίνημα. Απορρίπτουν τις οικονομικές διεκδικήσεις και την προοπτική της κατάληψης της εξουσίας από τους κομμουνιστές. Προτείνουν τα εργατικά συμβούλια και την αυτοδιαχείριση. Υποστηρίζουν σταθερά τις τοπικές αγροτικές εξεγέρσεις, ενώ δεν εναντιώνονται και σε ατομικές τρομοκρατικές ενέργειες.

Ο 20ός αιώνας μπαίνει δυναμικά για τους Ισπανούς αναρχικούς. Συνεχίζουν και αναπτύσσουν την πολύπλευρη δράση τους. Το 1910 ιδρύουν την CNT και 10 χρόνια αργότερα την Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία (FAI). Το κίνημα τώρα πια παίρνει τεράστιες διαστάσεις και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις της Ισπανίας. Το ισπανικό αναρχικό κίνημα καλείται πλέον να αντιμετωπίσει ζητήματα όπως η σκληρή αντίδραση της εκκλησίας και της μοναρχίας.

Επίσης και τα αιτήματα των αγροτών που ζητούν αναδιανομή της γης και των εργατών που ζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής. Η CNT και η FAI καταδεικνύουν την αναγκαιότητα συμμαχιών και η μετεξέλιξή τους σε πολιτικό κίνημα βρίσκεται προ των πυλών και οι συγκρούσεις μεταξύ μετριοπαθών και ριζοσπαστών στους κόλπους των ισπανών αναρχικών δεν θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνιση τους.

Με το ξέσπασμα του εμφυλίου τον Ιούλη του 1936, δημιουργούν σχεδόν σε ολόκληρη την ισπανική επικράτεια μικρές και μεγάλες, αγροτικές και εργατικές κολεκτίβες. Ωστόσο, λίγο αργότερα, παρεκκλίνοντας από τις αρχές τους, συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Στις μάχες κόντρα στα στρατεύματα του Φράνκο θα γράψουν μερικές από τις ηρωικότερες σελίδες του παγκόσμιου αναρχικού κινήματος.

«Κατά συνέπεια, αυτό το βιβλίο είναι εν μέρει η εκ νέου ανακάλυψη μιας θαυμαστής ιστορικής εμπειρίας που αποκορυφώθηκε σε μια βαθιά συγκινητική τραγωδία. Προσπάθησα, αν μη τι άλλο, να εκφράσω μια στοιχειώδη κατανόηση σε αυτούς τους ανθρώπους που αγάπησαν τόσο πολύ την ελευθερία, που προέλασαν, αγωνίστηκαν και πέθαναν κατά χιλιάδες κάτω από τα μαυροκόκκινα εμβλήματα του ισπανικού αναρχοσυνδικαλισμού».

The post «Οι Ισπανοί Αναρχικοί», του Μάρεϊ Μπούκτσιν appeared first on Enetpress.

Του Γιώργου Πιτροπάκη

Φωτογραφίες: Έλενα Φιλάτοβα

Ήταν ξημερώματα της 26ης Απρίλη του 1986, όταν στον αντιδραστήρα Νο 4 του πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας του Τσερνόμπιλ, της τότε Σοβιετικής Ένωσης, έγινε το μεγαλύτερο πυρηνικό δυστύχημα στην ιστορία. Συνέβη στη διάρκεια ελέγχου της λειτουργίας του αντιδραστήρα. Σημειώθηκαν δύο, σχεδόν απανωτές, εκρήξεις και δύο εργαζόμενοι σκοτώθηκαν ακαριαία.

Αμέσως μετά το δυστύχημα, οι πυροσβέστες μέχρι στις 5 τα ξημερώματα κατάφεραν και έσβησαν τη φωτιά στο κτήριο. Κανένας όμως δεν τους ενημέρωσε για το πόσο επικίνδυνα ραδιενεργοί ήταν οι καπνοί και τα συντρίμμια. Έτσι δέχθηκαν πολύ υψηλές δόσεις ραδιενέργειας. Θανατηφόρες για τους περισσότερους. Η φωτιά μέσα στον αντιδραστήρα συνέχισε να καίει μέχρι που την έσβησαν ρίχνοντας με ελικόπτερα τόνους σκυροδέματος, άμμο, πηλό και μόλυβδο.

Τις πρώτες ώρες μετά την έκρηξη κανένας από τους υπεύθυνους δεν γνώριζε τα πραγματικά επίπεδα ραδιενέργειας. Οι βασικοί μετρητές δεν ήταν προσβάσιμοι και οι υπόλοιποι έδειχναν απλώς ότι ήταν εκτός επιτρεπτών ορίων. Έτσι οδηγήθηκαν σε λανθασμένες εκτιμήσεις. Ο διευθυντής του εργοστασίου, Αλεξάντερ Ακίμοβ, πίστευε ότι ο αντιδραστήρας ήταν ανέπαφος και μαζί με τους άντρες του προσπάθησαν να εξασφαλίσουν ροή νερού για να τον ψύξουν. Κανείς τους δεν φορούσε προστατευτικές στολές. Πέθαναν μέσα σε τρεις εβδομάδες.

Για τους κατοίκους του Πριπγιάτ, το ξημέρωμα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο. Οι υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες που επικρατούσαν τις τελευταίες ημέρες στην περιοχή και η αργία του Σαββάτου τους είχε οδηγήσει από νωρίς στις όχθες του ποταμού που διασχίζει την πόλη και στα κοντινά πάρκα. Κανείς τους δεν ήξερε τι είχε συμβεί ούτε υποπτεύονταν τη μεγάλη καταστροφή. Παραξενεύτηκαν μόνο όταν είδαν στους γεμάτους κίνηση δρόμους να κάνουν την εμφάνισή τους αστυνομικοί ντυμένοι με πλαστικές φόρμες και να κάνουν μετρήσεις. Οι κάτοικοι όμως ρωτώντας να μάθουν τι συμβαίνει, μάθαιναν ότι απλώς γίνεται μια άσκηση ρουτίνας. «Όλα είναι εντάξει», τους έλεγαν.

Η πρώτη επίσημη ενημέρωση για το πυρηνικό ατύχημα θα γίνει 36 ώρες μετά το συμβάν από το ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης. Ήταν μια λιτή ανακοίνωση που καλούσε τους κατοίκους (ξεπερνούσαν τους 50.000) να εγκαταλείψουν άμεσα την πόλη. Η εκκένωση άρχισε στις 2 μετά το μεσημέρι της 27ης Απριλίου και οι αρχές βεβαίωναν τους πολίτες ότι θα επέστρεφαν σε τρεις ημέρες. Κάθε άτομο είχε δικαίωμα να κουβαλά μια βαλίτσα.

Οι κάτοικοι δεν επέστρεψαν ποτέ. Τα προσωπικά τους αντικείμενα παραμένουν στην πόλη-φάντασμα γεμάτα ραδιενέργεια. Ο πρώην πρέσβης της Ουκρανίας στην Ελλάδα, Βαλερί Τσιμπούχ, που ήταν τότε μέλος της επιτροπής για την απομάκρυνση του πληθυσμού, θυμάται: «Η εικόνα που αντίκρισα φτάνοντας ήταν πολεμική. Θύμιζε κινηματογραφική ταινία. Χιλιάδες άνθρωποι να φεύγουν από την περιοχή και μόνο εμείς να πηγαίνουμε αντίθετα. Μόνο τότε συνειδητοποίησα το μέγεθος της τραγωδίας. Έφτασα σε μια εγκαταλελειμμένη πόλη».

Τελικά το πυρηνικό δυδτύχημα εκτόπισε περισσότερους από 300.000 κατοίκους, 31 άμεσους θανάτους και στα επόμενα χρόνια τουλάχιστον 40.000 άνθρωποι θα χάσουν τη ζωή τους από καρκίνο.

Το ραδιενεργό νέφος απλώθηκε γρήγορα πάνω από σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη -έφτασε μέχρι τη Νορβηγία-, με τα μεγαλύτερα προβλήματα να εμφανίζονται στις περιοχές κοντά στον κατεστραμμένο αντιδραστήρα. Το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ ήταν ένα ισχυρότατο πλήγμα για το κύρος και την αξιοπιστία της Σοβιετικής Ένωσης. Την Πρωτομαγιά, στο «πνιγμένο» από τη ραδιενέργεια Κίεβο, οι επίσημοι εορτασμοί έγιναν κανονικά. Και μόνο τον Ιούλιο οι σοβιετικές αρχές άρχισαν να κατασκευάζουν ένα προστατευτικό κάλυμμα από σκυρόδεμα και χάλυβα πάνω από το κτήριο του αντιδραστήρα, ώστε να μη διαφύγουν ραδιενεργά υλικά στην ατμόσφαιρα. Η κατασκευή ολοκληρώθηκε μέσα σε πέντε μήνες και είχε σχεδιαστεί για να διαρκέσει 30 χρόνια.

Στις μέρες μας ένα νέο έργο βρίσκεται υπό κατασκευή, που φιλοδοξεί όχι μόνο να προστατεύει τον κατεστραμμένο αντιδραστήρα αλλά και να αφαιρέσει τα ραδιενεργά απόβλητα που απομένουν στην περιοχή, με σκοπό να καταστήσει την περιοχή και πάλι κατοικήσιμη.

Ενδιαφέρον για τους επιστήμονες αποτελεί το φαινόμενο ότι με τη δημιουργία απαγορευμένης ζώνης 30 χιλιομέτρων γύρω από τον κατεστραμμένο αντιδραστήρα έχει παρατηρηθεί τεράστια αύξηση της πανίδας. Γεγονός που παρά τις απαγορεύσεις οδηγεί πολλούς κατοίκους μικρών κυρίως χωριών να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Οι επιστήμονες αποδίδουν το φαινόμενο αυτό κατά κύριο λόγο στην απουσία ανθρώπων από την περιοχή. Μία διεθνής ομάδα ερευνητών ανακάλυψε ότι πολλά ζώα, συμπεριλαμβανομένων ελαφιών, αγριογούρουνων και λύκων, βρίσκονται σε αναπάντεχη αφθονία στα χιλιόμετρα της έκτασης που αποκλείστηκε μετά το δυστύχημα. Επίσης δεν έχει παρατηρηθεί κανενός είδους μετάλλαξη. Μάλιστα οι επιστήμονες επιμένουν ότι οι επιπτώσεις της ανθρώπινης παρουσίας και δραστηριότητες όπως το κυνήγι, η γεωργία και η δασοκομία έχουν χειρότερες επιπτώσεις από την ακτινοβολία.

Οι παπαρούνες ανθίζουν στο Τσερνόμπιλ

«Ηρωίνη του Τσερνόμπιλ» αποκαλούν τη ραδιενεργή και ούτως ή άλλως θανατηφόρα ηρωίνη που εδώ και περισσότερα από 15 χρόνια κυκλοφορεί στις δυτικές χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και στη Ρωσία. Σε ιατρικά έντυπα είδαν το φως της δημοσιότητας οι εκθέσεις που μιλούσαν για το τεράστιο μέγεθος που είχαν οι παπαρούνες που καλλιεργούνταν στην «απαγορευμένη ζώνη» των 30 χιλιομέτρων που απλώνεται σε δυο χώρες, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία, τα σύνορα της οποίας απέχουν μόλις 16 χιλιόμετρα από τον αντιδραστήρα Νο4.

Η καλλιέργεια παπαρούνας έτσι κι αλλιώς ήταν ανέκαθεν διαδεδομένη σ’ αυτές τις χώρες (σ.σ. και σε όλες της χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης). Αποτελεί παράδοση, με αποτέλεσμα να καθιστά αναποτελεσματική την υπάρχουσα νομοθεσία. Η παπαρούνα (μήκων η υπνοφόρος) χρησιμοποιείται ευρύτατα στη μαγειρική και στις αγροτικές περιοχές εξακολουθεί να υποκαθιστά τα –ακριβά– αναλγητικά φάρμακα. Κατάφεραν μάλιστα, από τα χρόνια του «υπαρκτού« και παρά τα πρωτόγνωρα μέσα που διέθεταν, να επεξεργάζονται το ακατέργαστο όπιο, τους «χυμούς» της παπαρούνας.

Σύμφωνα με τις εκθέσεις των υπουργείων Εσωτερικών Υποθέσεων της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας και της Ρωσίας, πίσω από την «ηρωίνη του Τσερνόμπιλ» βρίσκονται οργανωμένες παράνομες επιχειρήσεις που ελέγχουν ολόκληρη την αλυσίδα παραγωγής. Από την καλλιέργεια και τη συγκομιδή μέχρι την επεξεργασία και τη διακίνηση. Τα κέρδη τους φυσικά είναι τεράστια και ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια δολάρια το χρόνο.

Για τους παραπάνω «επιχειρηματίες» το Τσερνόμπιλ ήταν δώρο εξ ουρανού, καθώς οι χώρες της πρώην σοβιετικής Ασίας και το Αφγανιστάν, όχι μόνο πέφτουν μακριά, αλλά και συνεχώς ενισχύουν τα σύνορά τους κατά της διακίνησης ναρκωτικών. Έτσι αποφάσισαν να επενδύσουν στο Τσερνόμπιλ, σε μια «επιχείρηση» όπου μάλιστα δεν θα ρισκάριζαν ιδιαίτερα τα χρήματά τους.

Το ότι η περιοχή ήταν και εξακολουθεί να είναι μολυσμένη δεν τους απασχόλησε στο ελάχιστο. Η αποκλεισμένη ζώνη μετατράπηκε σ’ ένα θαυμάσιο και «προστατευμένο θερμοκήπιο καλλιέργειας οπίου», καθώς η ραδιενέργεια βοήθησε τις παπαρούνες να γίνονται μεγαλύτερες, και οι μεγαλύτερες παπαρούνες δίνουν περισσότερη ηρωίνη. Αυτό ήταν το ζητούμενο και επετεύχθη.

Φτωχοί αγρότες τοξικομανείς –«μουλάρια» τους αποκαλούν– από τις γύρω περιοχές είναι το «εργατικό δυναμικό» που ανέλαβε τους χειρωνακτικούς τομείς παραγωγής και μεταφέρουν μέσα από μονοπάτια την ηρωίνη στη Ρωσία. Όσο για τις ποσότητες ηρωίνης που παράγονται, αυτές παραμένουν άγνωστες. Από την έκθεση της αστυνομίας του Γκόμελ (λευκορωσική πόλη πολύ κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία) προκύπτει ότι τον περασμένο χρόνο είχε δεσμεύσει σχεδόν ένα τόνο.

Παράλληλα κατάφεραν να καταστρέψουν αρκετές εκτάσεις με καλλιέργειες. Παρ’ όλα αυτά ο υπουργός Εσωτερικών Υποθέσεων της Λευκορωσίας, Σεργκέι Πιβανόβ, ομολογεί ότι η λευκορωσική πλευρά της απαγορευμένης ζώνης του Τσερνόμπιλ δεν είναι «αυστηρά» φρουρούμενη ούτε στους δρόμους. «Είναι επικίνδυνο, τίθεται θέμα υγείας των φρουρών. Όσο για το δάσος, είναι αδύνατον να ελέγχουμε όλα τα περάσματα».

Τσερνόμπιλ. Η τουριστική διαχείριση ενός δυστυχήματος

«Και αυτός είναι ο αντιδραστήρας Νο4», μας λέει χαμογελαστή η ξεναγός με τα πυρόξανθα μαλλιά. Βρισκόμαστε στο Τσερνόμπιλ, εδώ που η «επόμενη μέρα» των ταινιών επιστημονικής φαντασίας είναι πραγματικότητα και απλώνεται μπρος στα μάτια μας. Το κουφάρι του κατεστραμμένου από την έκρηξη αντιδραστήρα στέκεται μπροστά μας απειλητικό και πάντα επικίνδυνο. Νιώθω «σοκ και δέος», τόσο που η βαριά σλαβική προφορά της ξεναγού μας νομίζω ότι βγαίνει μέσα απ’ τη σαρκοφάγο που κάλυψε τον κατεστραμμένο αντιδραστήρα. Ήταν 26 Απριλίου 1986, όταν έγινε το μεγαλύτερο πυρηνικό δυστύχημα της ιστορίας. Σήμερα έχει μετατραπεί σε τουριστική ατραξιόν για τους λάτρεις του «ζην επικινδύνως» -και όχι μόνο.

Η πρόσβαση στην επικίνδυνη ζώνη, ακτίνας 30 χιλιομέτρων, γύρω από τον κατεστραμμένο αντιδραστήρα είναι απαγορευμένη και ελέγχεται αυστηρά από το στρατό και την αστυνομία. Όμως το υπουργείο Εσωτερικών, που διαχειρίζεται τις συνέπειες του δυστυχήματος, έχει συστήσει την εταιρεία Chernobyl Interinform και τα τελευταία χρόνια οργανώνει ημερήσιες ξεναγήσεις στην περιοχή και φυσικά έχει το μονοπώλιο. Με 150 δολάρια εξασφαλίζουν άδειες, επίσημο οδηγό-ξεναγό και ένα «εγγυημένο γεύμα» με υλικά από την ουκρανική πρωτεύουσα. Και οι επισκέπτες δεν είναι και λίγοι. Από μερικές δεκάδες την πρώτη χρονιά φέτος ξεπέρασαν τα τρεις χιλιάδες άτομα. Για την καινούργια χρονιά μάλιστα οι αρχές περιμένουν αθρόα προσέλευση, καθώς συμπίπτει με την επέτειο των είκοσι χρόνων από την καταστροφή και ετοιμάζουν μια σειρά από εκδηλώσεις.

Η διαδρομή με το μικρό λεωφορείο για τον τόπο του δυστυχήματος είναι θαυμάσια και ο καιρός καταπληκτικός. Γύρω και μέσα στην αποκλεισμένη ζώνη μερικά χωριά εξακολουθούν να κατοικούνται, καθώς οι κάτοικοί τους αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τη γη και τα σπίτια τους. Στις άκρες του δρόμου ηλικιωμένες αγρότισσες πουλούν τα εμπορεύματά τους, πλεξούδες κρεμμύδια, φρέσκα μανιτάρια και μποτίλιες με μπίρα και βότκα. Σε όλη την περιοχή, ακόμα και μέσα στην αποκλεισμένη ζώνη, δίπλα στον αντιδραστήρα, η βλάστηση είναι πλούσια, σχεδόν οργιώδης και δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό κανενός ότι το πυρηνικό δηλητήριο άφησε «άθικτη» την ουκρανική γη.

Μπορεί το Τσερνόμπιλ να έγινε παγκοσμίως γνωστό εξ αιτίας του δυστυχήματος, όμως η πόλη με τα περισσότερα θύματα και τις μεγαλύτερες καταστροφές ήταν το Πριπγιάτ. Βρίσκεται σε απόσταση 3 μόλις χιλιομέτρων από τον αντιδραστήρα και η πόλη κατοικούνταν αποκλειστικά απ’ τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους στο πυρηνικό εργοστάσιο. Ηταν μια νεόκτιστη και σύμφωνα με τα «υψηλά» σοσιαλιστικά πρότυπα πόλη. Τεράστιες εργατικές πολυκατοικίες, φαρδιές λεωφόροι, άριστο συγκοινωνιακό δίκτυο, μεγάλα πάρκα και χώροι αναψυχής. Από τους 50.000 κάτοικους του τώρα πια κανένας δεν ζει εδώ.

Ο χρόνος στη πόλη μοιάζει να έχει σταματήσει ακριβώς τη στιγμή της έκρηξης. Το ξενοδοχείο Πολισία έχει μετατραπεί σε ερείπια. Από το νηπιαγωγείο της πόλης παιδιά και δάσκαλοι τράπηκαν τόσο γρήγορα σε φυγή, που ακόμα και σήμερα βρίσκουμε διάσπαρτα παιδικά παπούτσια, κούκλες και τετράδια. Στους τοίχους του πάντως τα συνθήματα επιμένουν να προτρέπουν τα παιδιά να μελετούν για το καλό της μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας. Σ’ ένα από τα σχολεία της πόλης οι μάσκες αερίων που προορίζονταν για την προστασία των μαθητών είναι διάσπαρτες στο πάτωμα. Σύμφωνα με την ξεναγό μας, οι μάσκες αυτές δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ. «Οι κλέφτες έβγαλαν τα φίλτρα από τις μάσκες και τα πούλησαν» μας λέει.

Λίγο καιρό μετά την έκρηξη και μόλις κατακάθισε ο πρώτος ραδιενεργός κουρνιαχτός άρχισαν οι λεηλασίες στην περιοχή. Οχι μόνο τα σπίτια αλλά και τα δημόσια κτήρια και τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια λεηλατήθηκαν και εξακολουθούν να λεηλατούνται μέχρι και σήμερα. Από τους πλέον προσφιλείς τόπους για λεηλασία είναι τα νεκροταφεία αυτοκινήτων, των εργαλείων και των μηχανημάτων που χρησιμοποιήθηκαν για να χτιστεί η σαρκοφάγος. Υπολογίζονται σε πολλές εκατοντάδες τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στους δρόμους των ουκρανικών πόλεων. Ανταλλακτικά και λάστιχα αυτοκινήτων είναι τα «προϊόντα» που έχουν τη μεγαλύτερη ζήτηση απ’ την αποκλεισμένη ζώνη. Οτι τα «απαλλοτριωμένα» είδη είναι τίγκα στη ραδιενέργεια δεν τους απασχολεί ούτε στο ελάχιστο.

Επόμενος σταθμός το μνημείο για τους εθελοντές πυροσβέστες και τους άλλους εργάτες που έτρεξαν πρώτοι στον τόπο της καταστροφής. «Σ’ αυτούς που έσωσαν τον κόσμο», γράφει η πινακίδα. Η ξεναγός εξηγεί ότι από εκείνους που έτρεξαν πρώτοι μόνο ένας εξακολουθεί να είναι ζωντανός, γεγονός που η ίδια αποδίδει στη βότκα. «Ηταν σε ένα γάμο και έφτασε εδώ πολύ μεθυσμένος» λέει σοβαρά.

Στη εξάωρη διάρκεια της παραμονής μας «μετρηθήκαμε» πολλές φορές. Σε καμιά περίπτωση δεν ξεπεράσαμε τα επιτρεπτά όρια. Και σύμφωνα με τα λεγόμενα της ξεναγού μας, δεχτήκαμε λιγότερη ακτινοβολία απ’ ό,τι θα δεχόμασταν σε με ακτινολογική εξέταση.

Στο τέλος σταθήκαμε σε μια γέφυρα με σκουριασμένες σιδηροδρομικές γραμμές και ρίχναμε κομμάτια ψωμί στα γατόψαρα που ζουν στα ήρεμα και θολά νερά μιας λιμνούλας δίπλα στο «σιωπηλό» αντιδραστήρα. Γύρω γύρω, κάθε είδους πουλιά πετούσαν ανέμελα. Τα πάντα ήταν τόσο ήρεμα, τόσο γαλήνια κι όλα έμοιαζαν «σαν» να μην είχε συμβεί τίποτα εδώ. Μόνο κάποια στιγμή ένα «τέρας» μήκους τουλάχιστον δύο μέτρων εμφανίστηκε ξαφνικά, άρπαξε ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί και εξαφανίστηκε αμέσως στα σκοτεινά νερά. «Το μήκος του είναι φυσιολογικό» καθησύχασε η ξεναγός. Το γατόψαρο πάντως μας θύμισε τι έχει συμβεί.

The post Τσερνόμπιλ: τριάντα χρόνια από την «επόμενη μέρα» appeared first on Enetpress.

Τον Γιάννη Βόγλη τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 όταν προσπαθούσαμε να υλοποιήσουμε τις ιδέες του Μίνου Βολανάκη, που ήθελε να μετατρέψει τα νταμάρια, με τα οποία ήταν περιτριγυρισμένη η Αθήνα, σε θέατρα…

Οπερ και εγένετο… το θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη… το Μελίνα Μερκούρη στον Βύρωνα… αυτό στη Νίκαια… και όλα όσα κοσμούν σήμερα τα περίχωρα της Αθήνας έγιναν με δικό του αγώνα και προσπάθεια… βάλαμε κι εμείς ένα χεράκι… αλλά όχι μόνο ο ιθύνων νους αλλά και ο εκτελεστικός βραχίονας της υπόθεσης ήταν αυτός.

Τέλος πάντων… στο νταμάρι λοιπόν του Βύρωνα γνώρισα τον Γιάννη Βόγλη… Απλός και καταδεκτικός, δέσαμε από την αρχή. Κάναμε παρεάκι, τα κουτσοπίναμε στις ταβέρνες του Βύρωνα και τις Καισαριανής και καλά περνάγαμε… Πριν όμως φτάσουμε στα ταβερνεία τραβάγαμε λούκι χοντρό, καθώς στο νταμάρι του Βύρωνα -όπως και σε όλα τα νταμάρια- η ζέστη ήταν ανυπόφορη.

Σκιά δεν υπήρχε πουθενά και με το παραμικρό φύσημα του αέρα η σκόνη που σηκωνόταν δεν σ΄ άφηνε να αναπνεύσεις. Την αποπνικτική ατμόσφαιρα βοηθούσαν και οι δεκάδες επισκέπτες που έρχονταν με τα αυτοκίνητά τους και σήκωναν σύννεφα σκόνης. Συνήθως ήταν ηθοποιοί, τραγουδιστές και σκηνοθέτες που ήθελαν να δουν από κοντά το «εγχείρημα» του Βολανάκη.

Σε αυτό το σχεδόν απόκοσμο περιβάλλον ο Γιάννης Βόγλης με ένα σορτσάκι, γυμνός από τη μέση και πάνω και με αρβύλες στα πόδια –με κανένα άλλο είδος παπουτσιού δεν μπορούσες να περπατήσεις σ’ αυτό το χώρο– κουβαλούσε χοντρά μαδέρια, βαριές σωλήνες, και κρέμονταν στις σκαλωσιές, στήνοντας τις εξέδρες.

Ντάλα μεσημέρι ήταν όταν έφτασε στο νταμάρι ένας φέρελπις νεαρός ηθοποιός οδηγώντας τη μοτοσικλέτα του. Την παρκάρισε κάτω από τις εξέδρες και άρχισε να ρωτά επίμονα για την «πορεία των έργων». Ήθελε να ολοκληρωθούν το γρηγορότερο διότι την επόμενη μέρα ο θίασος που συμμετείχε θα έδινε παράσταση στο «υπό ανέγερση θέατρο». Όταν κάποια στιγμή σταμάτησε ο Γιάννης, που κρέμονταν κάμποσα μέτρα πάνω από το έδαφος, του ζήτησε να του δώσει ένα μαδέρι που βρίσκονταν δίπλα του. «Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ», ήταν η απάντησή του. Ανέβηκε βιαστικά στη μοτοσικλέτα του και έφυγε αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης. «Τι κωλόπαιδο», είπε ο Γιάννης και πήδηξε να πάρει το μαδέρι.

Σήμερα, προσπάθησα, σχεδόν απεγνωσμένα, να θυμηθώ το όνομα του «πολλά υποσχόμενου ηθοποιού» αλλά δεν τα κατάφερα. Άσε που δεν έχει κα κανένα νόημα. Καλό ταξίδι Γιάννη και χαιρετισμούς στον Μίνω…

ΥΓ. Η πολιτική κηδεία του Γιάννη Βόγλη έγινε πριν από λίγο στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Σύμφωνα με την επιθυμία του, η σoρός του θα μεταφερθεί για αποτέφρωση στη Βουλγαρία.

The post Ο Γιάννης Βόγλης στα νταμάρια appeared first on Enetpress.

Την Πέμπτη το πρωί, γιατί αν θυμάμαι καλά και τότε Πέμπτη ήταν, 21 Απρίλη του 1967, δεν ξύπνησα καλά. Πονούσα στην κοιλιά. Είχε περάσει η νάρκωση. Το προηγούμενο βράδυ με είχαν μεταφέρει άρον άρον στην κλινική «Άγιος Γεράσιμος» στην οδό Αγησιλάου, κοντά στην Ομόνοια, για εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας.

Στο τσακ τη γλίτωσα. Είχα ξυπνήσει όμως χάλια. Πέρα από τον πόνο που είχα στην κοιλιά, γινόταν και μεγάλη φασαρία. Θυμάμαι μόνο τη μάνα μου να φωνάζει «δεν μπορείτε να μας κρατάτε κλειδωμένους» και έναν τύπο με «τσάκιση» στο πανταλόνι, να περπατάει νευρικά μέσα στο δωμάτιο με τα χέρια στις τσέπες και να κουδουνίζει κάποια κέρματα.

Προσπάθησα να ανασηκωθώ, να δω καλύτερα, και τότε άνοιξε διάπλατα η πόρτα -ήταν ξύλινη δίφυλλη- και μπούκαραν μέσα φαντάροι ουρλιάζοντας με προτεταμένα τα όπλα.
«Σιγά ρε παιδιά, υπάρχουν άρρωστοι εδώ μέσα, υπάρχουν παιδιά. Εμένα θέλετε. Έτοιμος είμαι. Πάμε», είπε μαλακά και προχώρησε προς το μέρος τους.

Τα φαντάρια τον άρχισαν στις κλοτσιές και βρίζοντας, τον τράβηξαν έξω από το δωμάτιο κι έφυγαν. Οι πόρτες έκλεισαν κι έγινε ησυχία. Τις επόμενες μέρες κάποιες νοσοκόμες τον κατηγορούσαν αλλά δεν έδινα καμιά σημασία.

Τα χρόνια πέρασαν. Τον άντρα εκείνο που τον πήραν κλοτσηδόν οι στρατιώτες μέσα από το δωμάτιο του νοσοκομείου δεν τον είδα ποτέ ξανά. Ούτε έμαθα τ’ όνομά του. Ήταν ένας από τις χιλιάδες που συνέλαβε η χούντα εκείνο το πρωί. Η παλικαριά του όμως θα μου μείνει αξέχαστη.

The post 21-4-1967. Στο άγνωστο παλικάρι… appeared first on Enetpress.

Κείμενο: Γιώργος Πιτροπάκης (geopitro18@gmail.com)

Φωτογραφίες: Sergey Kozmin (serg.kozmin@gmail.com)

Δεν γνωρίζουμε αν ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν έχει μελετήσει τις ιδέες του τεταρτοδιεθνιστή Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) περί «εισοδισμού», το βέβαιο όμως είναι ότι ο πρώην σταθμάρχης της KGB στην Ανατολική Γερμανία τις εφαρμόζει με επιτυχία στη χώρα του.

Ξεκίνησε με τους ταξιτζήδες, που στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης τους αποκαλούσαν «παράσιτα». Διότι όχι μόνο δεν συνεργάζονταν με τις αρχές, αλλά και σχεδόν έλεγχαν τη μαύρη αγορά. Με την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία, σε χρόνο ρεκόρ, οι ταξιτζήδες εξελίχθηκαν σε πρώτης τάξεως «υπάλληλοι» των αρχών ασφαλείας. Αυτό που συνέβη όμως με τους Ρώσους μηχανόβιους, τους «άρχοντες του τρόμου» που από τα χρόνια της περεστρόικα κι ύστερα εκβίαζαν και ξυλοκοπούσαν τους κατοίκους των μεγάλων σοβιετικών πόλεων, ξεπερνά κάθε φαντασία.

Μέσα σε λίγα χρόνια οι «άρχοντες του τρόμου» μεταλλάχθηκαν σε «πρόσκοπους» που πρωταγωνιστούν σε όλες τις πατριωτικές εκδηλώσεις και μάχονται υπέρ της εκκλησίας. Πλέον, οι μηχανόβιοι είναι συνδαιτυμόνες του προέδρου, τους παρασημοφορεί και τους πλασάρει ως το λαμπρότερο παράδειγμα προς μίμηση.

Μερικά μόνο χιλιόμετρα από το Κρεμλίνο και τις γεμάτες χλιδή επίσημες τελετές του Τσάρου Πούτιν, που αρέσκεται ιδιαιτέρως να θαμπώνει με τις μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις του, όχι μόνο τους «υπηκόους» του, αλλά και το σύμπαν ολόκληρο, κοντά στον σταθμό του μετρό «Октябрьское Поле» (Oktyabrskoye Pole) στεγάζεται μια άλλη πλευρά της ρωσικής εξουσίας. Φορά πέτσινα μπουφάν και καβαλά μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού. Εδώ βρίσκεται το «στρατηγείο» των μηχανόβιων υπερπατριωτών «Λύκοι της Νύχτας». Είναι οι φίλοι του Βλαδίμηρου Πούτιν. Τα «αδέρφια» του, όπως αρέσκεται να τους αποκαλεί ο ίδιος.

Τα «αδέρφια» του Πούτιν, «Λύκοι της Νύχτας» (Ночные Волки – Nochniye Volki) στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συμμορία μηχανόβιων. Ιδρύθηκε στα χρόνια της περεστρόικα, στις 31 Μάη του 1989, ως λέσχη φίλων μοτοσικλέτας και ονομάζονταν «Moto Gang». Όσο για τις δραστηριότητές τους, πέρα από τον εκκωφαντικό θόρυβο που έκαναν οι πειραγμένες εξατμίσεις τους, ήταν οι εκβιασμοί και η «προστασία» των πρώτων αλλά πολυάριθμων ιδιωτικών μαγαζιών που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια στη σοβιετική, ακόμη, πρωτεύουσα.

Σαν δεύτερη απασχόληση είχαν τη διατήρηση της τάξης στις ροκ συναυλίες. Κατόπιν άνοιξαν studios για τατουάζ. Τώρα πια επιδίδονται σε πατριωτικές επιδείξεις, φιλανθρωπικές φιέστες αποσπώντας τεράστια κεφάλαια από κρατικές επιχορηγήσεις – φανερές και κρυφές. Ανακάλυψαν και τη φάμπρικα με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Έτσι, μόνο τη χρονιά που πέρασε και μόνο η επίσημη επιχορήγηση του Κρεμλίνου προς τους «Λύκους της Νύχτας» έφτασε τα 800.000 ευρώ. Ωστόσο υπάρχουν καταγγελίες που μιλούν για πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ (σ.σ. 1 ευρώ = 75 ρούβλια). Φυσικά δεν ξέχασαν την παλιά τους τέχνη, την «προστασία», μόνο που πλέον έχουν επίσημο χαρακτήρα και ονομάζονται «εταιρίες φύλαξης και ασφάλειας». Όμως και στο εμπόριο τα καταφέρνουν. Τα έσοδα που έχουν από τα κάθε είδους σκατολοΐδια που πουλούν και τα ονομάζουν gadget και αξεσουάρ για μοτοσικλετιστές είναι τεράστια.

Από ιδρύσεώς τους, ηγέτης τους είναι ο Aleksandr Zaldostanov, ο επονομαζόμενος και «χειρουργός». Γόνος καλής σοβιετικής οικογενείας, με παράδοση στο ιατρικό επάγγελμα. Είναι προσωπικός φίλος του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, που τον έχει τιμήσει κατ’ επανάληψιν με υψηλές κρατικές διακρίσεις και μετάλλια, συμπεριλαμβανόμενου του «Τάγματος της Τιμής».

Ο Ζαλντοστάνοβ γεννήθηκε στην Ουκρανία το 1963 και από τη σχολική ηλικία υπήρξε ενεργό μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας. Κατόπιν, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο της Μόσχας και αποφοίτησε το 1984. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε αποκτήσει την πρώτη του μοτοσικλέτα, μια τσεχοσλοβάκικη Java. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του άρχισε να εργάζεται ως χειρουργός, διαπρέποντας παράλληλα σε άγρια μεθύσια, συγκρούσεις με την αστυνομία και τις κόντρες με τους άλλους λάτρεις των μηχανών στις άδειες από κίνηση λεωφόρους της σοβιετικής πρωτεύουσας.

Τότε απέκτησε και το παρατσούκλι «χειρουργός» με το οποίο και έγινε γνωστός. Είχε ειδίκευση στη μετατραυματική χειρουργική αλλά σύντομα θα την εγκαταλείψει για πάντα. Τον επόμενο χρόνο θα παντρευτεί τη Γερμανίδα δημοσιογράφο και κόρη του διευθυντή του εργοστασίου «Mercedes-Benz» στη Στουτγάρδη, Ματθίλδη. Μπορεί ο γάμος τους να μη μακροημέρευσε, όμως ο «χειρουργός» απέκτησε τη γερμανική υπηκοότητα και έτσι επισκέπτεται πολύ συχνά το Δυτικό Βερολίνο. Εκεί εργάζεται ως πορτιέρης και μπράβος σε ροκ κλαμπ και φυσικά έχει στενές σχέσεις με τους μηχανόβιους της πόλης.

Όμως οι «Άγγελοι της Κόλασης» είναι αυτοί που τον επηρεάζουν περισσότερο. Για την παραμονή του πάντως στη Γερμανία ο Ζαλντοστάνοβ εκείνα τα χρόνια αποφεύγει να μιλά. Γεγονός όμως αδιαμφισβήτητο είναι ότι πέρα από τους «Άγγελους της Κόλασης» έκανε και άλλες χρήσιμες φιλίες. Χαρακτηριστικότερη είναι η σχέση του με τον εκδότη της εφημερίδας «Berliner Tageszeitung», Reiko Opitz, που παραμένει στενή μέχρι και σήμερα. Ένα άλλο γεγονός στο οποίο οι αντιπολιτευόμενοι κύκλοι στη Μόσχα αρέσκονται να αναφέρουν είναι ότι την ίδια περίοδο με τον Ζαλντοστάνοβ στην άλλη πλευρά του Βερολίνου, στο Ανατολικό, κατοικοέδρευε ο σταθμάρχης της KGB Βλαδίμηρος Πούτιν και ότι επέστρεψαν στη χώρα σχεδόν ταυτόχρονα.

Sex, drugs, motobike and rock and roll

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 ο Aleksandr Zaldostanov επιστρέφει στη Μόσχα και επιδίδεται ολόψυχα στη δημιουργία του «συλλόγου μοτοσικλετιστών» με επίκεντρο το ροκ κλαμπ που έχει στην ιδιοκτησία του, το «Σέξτον». Το έδαφος που βρίσκει είναι ιδιαιτέρως εύφορο: οι αλλαγές που έφερε η περεστρόικα, μαζί με την αίσθηση ελευθερίας που δίνει η μοτοσικλέτα. Η ξέφρενη, γεμάτη απολαύσεις και κραιπάλες ζωή, το μπόλικο και εύκολο χρήμα που κερδίζουν με τον τσαμπουκά τους, είχε αποτέλεσμα σε σύντομο χρονικά διάστημα η προσπάθειά του να αποδώσει.

Σε τρία μόλις χρόνια ο σύλλογος έγινε διεθνής και άνοιξε παράρτημα μέχρι και στη Σαχαλίνη, το νησί του Ειρηνικού δίπλα στην Ιαπωνία. Σήμερα τα μέλη των Nochniye Volki στη Ρωσία ξεπερνούν τις 5.000. Στην Τσεσενία επίτιμος πρόεδρος του παραρτήματος είναι ο επικεφαλής της Δημοκρατίας Ραμζάν Καντίροφ.

Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, ο χουλιγκανισμός, τα ναρκωτικά, τα άγρια μεθύσια και η παραβατική συμπεριφορά, που ήταν το «σήμα κατατεθέν» του κλαμπ, τώρα πια, στα φανερά τουλάχιστον, έχει πάει περίπατο. Ο «καταστατικός χάρτης» του συλλόγου, που έχει εκπονήσει ο Ζαλντοστάνοβ, έχει αυστηρότατες αρχές. «Μέλη του συλλόγου δεν μπορεί να γίνουν γυναίκες, χρήστες ναρκωτικών, ομοφυλόφιλοι και σατανιστές», αναφέρει χαρακτηριστικά το καταστατικό τους. Όσο για τη δομή της εξουσίας στους κόλπους του κλαμπ, έχει απολύτως κάθετη δομή. Όλες οι αποφάσεις παίρνονται από τον διά βίου αρχηγό Ζαλντοστάνοβ –δεν γίνονται εκλογές στο σύλλογο– και όλα τα μέλη είναι υποχρεωμένα να εκτελούν.

Οι «Λύκοι της Νύχτας» δεν είναι το μοναδικό κλαμπ μοτοσικλετιστών που υπάρχει στην Ρωσία. Όλα όμως ωχριούν μπροστά του. Ένα από αυτά, είναι το «Три дороги» (Tri dorogi – τρεις δρόμοι) και τα περισσότερα μέλη του προέρχονται από τους «Λύκους της Νύχτας». Όμως αποχώρησαν διαμαρτυρόμενοι για το σφικτό εναγκαλισμό του κλαμπ από το Κρεμλίνο. Αλλά ακόμη και την περίοδο της μεγάλης τους άνθησης ποτέ δεν ξεπέρασαν τις μερικές δεκάδες μέλη.

Παρόλα αυτά ο «χειρουργός» δεν είναι από τους ανθρώπους που ανέχονται αποχωρήσεις και κριτική στο σύλλογό του. Έτσι το βράδυ της 20ής Οκτώβρη του 2012 στο Ζελένογκραντ, κοντινό προάστιο της Μόσχας, μια ομάδα από «Λύκους της Νύχτας» επιτέθηκε σε ένα γκαράζ όπου βρίσκονταν πολλά από τα μέλη των «Τριών Δρόμων». Σύμφωνα με το έγκυρο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Νόβαγια Γκαζέτα» που επικαλείται αυτόπτες μάρτυρες, «οι επιτιθέμενοι «λύκοι» ήταν περίπου εξήντα άτομα, και έφθασαν στο γκαράζ με 27 μηχανές. Στα χέρια τους κρατούσαν όπλα, τσεκούρια, μαχαίρια και ρόπαλα. Επιτέθηκαν με άγριες κραυγές στους «τριτοδρομικούς», που ανάμεσά τους υπήρχε και μια νεαρή κοπέλα, και ο Γιούρι Νεκράσοβ, για να αμυνθεί, έριξε προς το μέρος μια χειροβομβίδα-δακρυγόνο.

»Κατόπιν, μαζί με τα άλλα μέλη της ομάδας ταμπουρώθηκαν. Οι «απρόσκλητοι επισκέπτες» προσπάθησαν με τα τσεκούρια να σπάσουν τις πόρτες και ο Νεκράσοβ, ανταπέδωσε στα πυρά των «λύκων». Από τους πυροβολισμούς του τραυματίστηκε θανάσιμα ο Βαλερί Ραντίτελεφ, γνωστός με το παρατσούκλι «λευκός». Ένα άλλο μέλος των «λύκων», ο Αλεξέι Γιαροσέβιτς, μεταφέρθηκε βαριά τραυματισμένος στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου. Όταν έφτασε η αστυνομία συνέλαβε τον Γιούρι Νεκράσοβ, δεν κατάφερε όμως να συλλάβει κανένα από τους εισβολείς».

Η επίσημη ιστοσελίδα των «Λύκων της Νύχτας» δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Γράφει μόνο διθυραμβικά σχόλια για τον θάνατο του «λευκού» Βαλερί Ραντιτέλεβ και ως αιτία του θανάτου του αναφέρει ότι «το όπλο εκπυρσοκρότησε όταν προσπάθησε να αφοπλίσει τον Νεκράσοβ».

Ενάμιση χρόνο αργότερα, όταν έγινε το δικαστήριο, ο Νεκράσοβ δήλωσε ευθαρσώς: «Δεν θέλαμε να βρεθούμε κάτω από το μαχαίρι του «χειρουργού». Όμως ο παρελθόντας χρόνος που χρησιμοποίησε, είχε τη σημασία του. Η «ένωση» με τους «Λύκους της Νύχτας» είχε επιτευχθεί και η ποινή-χάδι που του επιβλήθηκε –ένας χρόνος φυλάκισης– ήταν η επιβεβαίωση της συμφωνίας. Ωστόσο η «συμφωνία» δεν μακροημέρευσε και αυτό εξ αιτίας της στάσης του Ζαλντοστάνοβ που σε ένα «σόου» όχι μόνο δεν τους επέτρεψε να λάβουν μέρος, αλλά και για να δουν την παράσταση τους ανάγκασε να πληρώσουν εισιτήριο, εξευτελίζοντάς τους. Αυτή ήταν και η οριστική ρήξη. Από τότε οι «τριτοδομικοί» φυλλορροούν και πλέον έχουν μείνει ελάχιστα μέλη. Τώρα προσπαθούν να ενωθούν –για να υπάρξουν– με ένα άλλο κλαμπ, ίδιας δυναμικότητας με το δικό τους, τούς «bandidos».

Τα «μότο σόου» αποτελούν βασικό κομμάτι της «δράσης» των «Λύκων». Ξεκίνησαν στα 1995 και αποτελούν ετήσιο θεσμό. Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι από όταν ξεκίνησαν οι «παραστάσεις», οι «Λύκοι» είχαν δείξει μεγάλη προτίμηση στην πόλη της Σεβαστούπολης, παρότι τότε ανήκε στην Ουκρανία. Φυσικά μετά την προσάρτηση Κριμαίας το σόου στην Σεβαστούπολη έχει μετονομαστεί σε φεστιβάλ. Γίνεται με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια, πρωτοστατούντος βεβαίως του Πούτιν, αφού τελεί υπό την αιγίδα του. Εμφανίζεται οδηγώντας τρίκυκλη μοτοσικλέτα, φοβούμενος μάλλον τη γελοιοποίησή του σε περίπτωσης πτώσης από μια βαριά και δύσκολη στο χειρισμό δίκυκλη μηχανή.

Πατρίς, Θρησκεία, Μεγάλη Ρωσία

Με το πέρασμα του χρόνου η φήμη τους ως εθνικιστικός σύλλογος όλο και απλώνεται. Αντικατέστησαν τη λατινική γραφή με τη ρώσικη στα μπουφάν τους και ενστερνίζεται κάθε τι το πατριωτικό απ’ όπου κι αν προέρχεται. Φυσικά διατηρούν άριστες σχέσεις με τη ρωσική εκκλησία. Η «επίσημη έναρξη» της πολιτικής δραστηριότητας έγινε την άνοιξη του 2008, όταν ένα τεράστιο κομβόι από μοτοσικλέτες των «Λύκων» έκαναν θεαματική εμφάνιση στην πλατεία Vasilyevsky Spusk. Στη συναυλία που είχε οργανωθεί και ήταν αφιερωμένη στη νίκη του Ντμίτρι Μεντβιέντεφ στις προεδρικές εκλογές. Από τότε κι ύστερα αρχίζει μια ξέφρενη πορεία εκδηλώσεων, πάντα με τις μοτοσικλέτες τους, έχοντας μοναδικό σκοπό, την υποστήριξη και την ισχυροποίηση του κράτους της εκκλησίας.

Οι σχέσεις, βεβαίως, είναι αμοιβαίες. Οι «Λύκοι της Νύχτας», ως οι πλέον ενεργοί υποστηρικτές τους, χαίρουν της απόλυτης εμπιστοσύνης των αρχών και της εκκλησίας. Ο πατριάρχης ευλογεί αναβάτες και μοτοσικλέτες σε δημόσιες τελετές, ενώ δεν λείπουν και οι ιερείς, που την ελληνική κινηματογραφική παρωδία «ο παπασούζας» το έκαναν πράξη. Κάτω από τα ράσα φορούν τα μπουφάν και ολόκληρο των εξοπλισμό των «Λύκων» και οδηγούν τις βαριές μηχανές του. Αφού τις ευλογήσουν βεβαίως.

Η πρώτη «επίσημη» συνάντηση του Πούτιν-Ζαλντοστάνοβ έγινε το 2011 όταν ο πρώτος, ως πρωθυπουργός τότε, επισκέφθηκε το «αρχηγείο» των «Λύκων» και παρέδωσε στον Ζαλντοστάνοβ τη ρώσικη σημαία. Από τότε και μετά η συνεργασία τους θα είναι αγαστή, πολύπλευρη και συχνότατη. Τότε έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο «Δραστικές ενέργειες για την πατριωτική διαπαιδαγώγηση των νέων». Τι σημαίνει αυτό; «Δημιουργία νέων μορφών και μεθόδων που στοχεύουν στην ανάπτυξη των παραδοσιακών πολιτιστικών αξιών μεταξύ των νέων και την ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία».

Με δυο λόγια ο σύλλογος μοτοσικλετιστών «Λύκοι της Νύχτας», κατόπιν κυβερνητικών εντολών βεβαίως, έχει εξελιχθεί σε ένα τεράστιο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό οργανισμό που ελέγχει με πολλούς τρόπους το πιο ζωντανό τμήμα της ρωσικής κοινωνίας. Διότι δεν έχουν μείνει μόνο στις φιέστες και τα φεστιβάλ που ακροβατούν ανάμεσα στο γελοίο και τραγικό. Έχουν δημιουργήσει πολλά παραρτήματα σε διαφόρους τομείς. Οι «Μηχανικοί λύκοι» είναι ένα τμήμα τους που εξειδικεύεται στη συναρμολόγηση και την επισκευή μοτοσικλετών.

Η ίδια αυτή ομάδα σχεδίασε και κυκλοφόρησε την «Ural Wolf», ένα σύγχρονο μοντέλο της παλιάς σοβιετικής μηχανής. Ενώ στα άμεσα σχέδιά τους είναι η παραγωγή μιας καινούργιας μηχανής καλύτερης από τη «Harley-Davidson». Υπάρχει το τμήμα «Wolf Wear» που σχεδίασε και κυκλοφορεί στην αγορά ρούχα και αξεσουάρ για μηχανές και αναβάτες. Επίσημη αγωνιστική ομάδα, τη «Wolf Racing», που παίρνει σε κάθε είδους αγώνες στη χώρα και στο εξωτερικό. Και τέλος, έχουν μια ακροβατική ομάδα που πρωταγωνιστεί στα φεστιβάλ, τούς «Wolf Knights».

Στο Βερολίνο, αδέρφια, στο Βερολίνο!

Στη Ρωσία πρωταγωνιστούν στις «Αντιμαϊντάν» εκδηλώσεις και με κάθε τρόπο βοηθούν την «εξέγερση των συμπατριωτών μας στο Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ», όπως δήλωναν οι ίδιοι. Τον περασμένο Απρίλη όμως ο μεγαλοϊδεατισμός των «Λύκων» θα περάσει τα σύνορα και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Με πρόσχημα την 70ή επέτειο της αντιφασιστικής νίκης οργάνωσαν πορεία με τις μηχανές τους με προορισμό το Βερολίνο, ακολουθώντας την πορεία του Κόκκινου Στρατού. Την ονόμασαν «Νίκη – Μοτοπορία. Στο Βερολίνο».

Επικεφαλής της πορείας ήταν ο «χειρουργός» και είχαν σκοπό να «πατήσουν» τη γερμανική πρωτεύουσα ανήμερα της επετείου. Η πορεία τους συνοδεύονταν από πολλά διπλωματικά αυτοκίνητα του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών. Γεγονός που είχε επικριθεί ως πρόκληση από τις αρχές της Γερμανίας, της Πολωνία, της Λιθουανίας, της Τσεχικής Δημοκρατίας και της Σλοβακίας. Έτσι παρότι είχαν εισέλθει στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις 27 Απριλίου τους ανάγκασαν να επιστρέψουν στη Ρωσία.

Παρόλα αυτά οι «Λύκοι της Νύχτας» ανταμείφθηκαν και με το παραπάνω. Στις 12 του Μάη, λίγες μόνο μέρες μετά την προσπάθεια «κατάληψης» του Βερολίνου, ο Πούτιν τους πρόσφερε ένα τεράστιο ποσόν και 267 εκτάρια γης δίπλα στη λίμνη Μπαλακλάβα, στη Σεβαστούπολη.

The post Ο Πούτιν και τα αδέρφια του appeared first on Enetpress.