ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ 

Αυτογνωσία και απελευθέρωση στο ερωτικό τρίγωνο «Ο πάγος που καίει» του Άντονι Τσεν – η ζήλεια και ο ναρκισσισμός στα δοσμένα με λεπτό χιούμορ «Περάσματα» του Άιρα Σάκς

**** Ο πάγος που καίει

The Breaking Ice/Ran dong. Κίνα/Σιγκαπούρη, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Άντονι Τσεν. Ηθοποιοί: Ντόνγκιου Ζου, Χάοραν Λίου, Τσουκσιάο Κου,  Μπαϊσα Λίου. 97´

Σε μια συνοριακή (με τη Βόρειο Κορέα) πόλη της Κίνας, τρία εικοσάχρονα άτομα προσπαθούν να βάλουν τάξη στα συναισθηματικά τους προβλήματα στην όμορφη, δοσμένη με ευαισθησία και βουτηγμένη σε μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, ταινία «Ο πάγος που καίει», του Κινέζου (από τη Σιγκαπούρη) σκηνοθέτη Άντονι Τσεν.

Στο επίκεντρο της ταινίας οι σχέσεις που φέρνουν κοντά τα πρόσωπα και δημιουργούν δεσμό, ίσως και τρόπο αυτογνωσίας και απελευθέρωσης, θέματα που συναντάμε και  στις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη («Η εποχή της βροχής», «Ilo, Ilo»), θυμίζοντας με τον τρόπο της αφήγησης, του χιούμορ, των ξαφνικών ξεσπασμάτων, της διασκέδασης, με τη μουσική, το ποτό και τους χορούς, την επίδραση της γαλλικής νουβέλ βαγκ στο έργο του Τσεν.

Τα τρία νεαρά πρόσωπα στην ταινία του Τσεν ψάχνουν τρόπο να βγουν από τα προσωπικά τους προβλήματα: ο Λι Χάοφενγκ, επισκέπτης από άλλη πόλη, είναι ένα ντροπαλό, αναποφάσιστο, με αυτοκτονικές τάσεις και ψυχολογικά προβλήματα πρόσωπο (κάθε φορά αποφεύγει να απαντήσει στο τηλεφώνημα για αλλαγή του ραντεβού για ψυχολογική θεραπεία, υποκρίνεται πως έκαναν λάθος στο τηλέφωνο, κι είναι ίσως ο λόγος που αργότερα «χάνει» το τηλέφωνο του), πρόσωπο που φτάνει στην απομακρυσμένη αυτή, συνοριακή με τη Βόρεια Κορέα πόλη, η Νανά, που λόγω ατυχήματος δεν μπορεί να επιστρέψει στο αγαπημένο της Ολυμπιακό χορευτικό πατινάζ,  είναι τώρα τουριστικός οδηγός κι είναι στο τουριστικό λεωφορείο που θα γνωρίσει τον κλεισμένο στον εαυτό του Λι, και θα τον καλέσει να πιουν ένα ποτό στο εστιατόριο που φέρνει τους τουρίστες και που ανήκει στη θεία του τρίτου νεαρού, του Χαν Ξιάο, τρελά ερωτευμένου με τη Νανά, ο οποίος είχε εγκαταλείψει το Σετσουάν όπου ζούσε για να γλιτώσει από μια καταπιεστική οικογένεια και να εργαστεί μάγειρας στο εστιατόριο της θείας. 

Οι τρεις τους, απογοητευμένοι από δουλειές που δεν τους ικανοποιούν, αποφασίζουν να ξεκινήσουν μαζί ένα ταξίδι διασκέδασης, ταξίδι ταυτόχρονα φιλίας που μετατρέπεται σε έρωτα, που δείχνει να μοιράζονται πρόθυμα, και τρόπος φυγής από μια καταπιεστική, χωρίς διέξοδο, πραγματικότητα.

Οι τρεις τους τρέχουν, διασκεδάζουν, χορεύουν, κάνουν έρωτα (τουλάχιστο ο Λι και η Νανά), προσπαθούν να κλέψουν βιβλία από ένα βιβλιοπωλείο, με ζωντάνια κι ενθουσιασμό, όπως το τρίο στο «Ζιλ και Τζιμ» του Τριφό, φωτογραφίζοντας άγρια ζώα σε κλουβιά (αναφορά στο δικό τους εγκλωβισμό – η ιστορία αξίζει να αναφέρω εκτυλίσσεται στην περίοδο της πανδημίας), φτάνοντας συχνά σε τολμηρές, απρόσμενες πράξεις (όπως στη συνάντηση στο παγωμένο βουνό με μια τεράστια αρκούδα), προσπαθώντας να ξεπεράσουν τα προβλήματα τους και ν’ ανοίξουν ένα καινούριο δρόμο, ακόμη κι όταν οι αυτοκτονικές τάσεις, όπως στην περίπτωση του Λι, μοιάζουν να επικρατούν («για να πεθάνεις χρειάζεται θάρρος», θα του πει η Νανά), με την τοπική τηλεόραση να παρουσιάζει κάθε τόσο το κυνηγητό ενός κατά συρροή Βορειοκορέστη κλέφτη των σούπερ-μάρκετ (κυνηγητό που ο Τσεν παρουσιάζει περιστασιακά και που θα έπρεπε ίσως να είχε αναπτύξει περισσότερο).

Ο Τσεν στήνει τις σκηνές του με ξεχωριστή μαεστρία, συνδυάζοντας το ρεαλιστικό με το φανταστικό (όπως στην ονειρική σκηνή με τους τρεις τους να ψάχνει ο ένας τον άλλο σ’ ένα λαβύρινθο φτιαγμένο από πάγο), χρησιμοποιώντας τους χώρους και τα όμορφα τοπία της περιοχής, ιδιαίτερα εκείνα στο τρίτο μέρος της ταινίας, όταν αποφασίζουν να ταξιδέψουν ως την Ουράνια Λίμνη, διασχίζοντας και σκαρφαλώνοντας στο χιονισμένο βουνό (σκηνές όμορφα φωτογραφημένες από την Τζιν-Πινγκ Γιού), τελικά σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να σπάσουν τον πάγο («The Breaking Ice», όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας), για να τρέξει το νερό που θα τους απελευθερώσει από την αποτελμάτωση στην οποία βρίσκονται.

Για να φτιάξει τελικά αυτό το συναρπαστικό, ασυνήθιστο ερωτικό τρίγωνο, ταυτόχρονα ρόουντ-μούβι, καταφέρνοντας να συνδυάσει την ιστορία των τριών νεαρών πρωταγωνιστών του με τον κοινωνικό πολιτικό περίγυρο, ιδιαίτερα σε μια περιοχή, με σημαντική κορεατική κοινότητα, που προσπαθεί να κρατήσει τη δική της πολιτισμική ταυτότητα κι όπου οι τρεις νεαροί ίσως να αισθάνονται και ξένοι.

*** ½ – Περάσματα

Passages. Γαλλία/Γερμανία, 2023. Σκηνοθεσία: Άιρα Σακς. Σενάριο: Μαουρίτσιο Ζακαρίας,  Αρλέτ Λάμγκμαν, Άιρα Σακς. Ηθοποιοί: Μπεν Γουίσο, Φραντς Ρογκόβσκι, Αντέλ Εξαρχόπουλος. 91´

Η σχέση ανάμεσα σε δυο άντρες που ζουν μαζί εδώ και δέκα πέντε χρόνια ανατρέπεται όταν ο ένας από αυτούς αρχίζει μια παθιασμένη  ερωτική σχέση με μια γυναίκα στην ταινία «Passages» του Αμερικανού  σκηνοθέτη Άιρα Σακς («Η αγάπη είναι παράξενη»), που προβληθηκε αρχικά στο ανεξάρτητο φεστιβάλ του Σάντανς και που είδαμε πέρσι στο τμήμα «Πανόραμα» της 73ης Μπερλινάλε.

Η ταινία αρχίζει σ’ ένα μπαρ στο Παρίσι, στη διάρκεια της τελευταίας μέρας του γυρίσματος μιας ταινίας με τον τίτλο «Passages» («Περάσματα»), με τον Γερμανό σκηνοθέτη Τόμας (Φραντς Ρογκόβσκι) να επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά  μια σκηνή. Με το τέλος του γυρίσματος ο Τόμας θα επιστρέψει στον Γάλλο σύντροφό του, Μαρτέν (Μπεν Γούισο), που παρακολουθεί τα γυρίσματα. Αργότερα, στο πάρτι της ταινίας, ο Τόμας θα χορέψει με τη νεαρή Γαλλίδα δασκάλα, την Αγκάτ (πολύ καλή στο ρόλο η ελληνικής καταγωγής Αντέλ Εξαρχόπουλος), με την οποία στη συνέχεια θα αρχίσει μια παθιασμένη ερωτική σχέση. 

Σχέση, με μερικές από τις πιο τολμηρές ερωτικές σκηνές που έχουμε δει σε ταινία, που θα προκαλέσει ρήξη ανάμεσα στους δυο άντρες και θα φέρει στην επιφάνεια, τη ζήλια, το ναρκισσισμό αλλά και τις απογοητεύσεις και το δράμα των προσώπων. Αισθήματα που ο Σακς αναπτύσσει, συχνά με λεπτό χιούμορ και κομψότητα, σκάβοντας μεθοδικά κάτω από την επιφάνεια για να μας αποκαλύψει την αληθινή, εγωιστική συμπεριφορά και την έλλειψη αληθινών σχέσεων των χαρακτήρων του.

** ½ – Άκουσέ με 

Ελλάδα, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μαρία Ντούζα. Ηθοποιοί: Ευθαλία Παπακώστα, Δημήτρης Κίτσος, Γιώργος Πυρπασόπουλος. 105´

Ταινία ενηλικίωσης σε μια συντηρητική επαρχιακή κοινωνία προκαταλήψεων είναι η δεύτερη αυτή ταινία της Μαρίας Ντούζα, που είχε κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα πρώτη εμφάνιση το 2013 με την ταινία «Το δέντρο και η κούνια».

Η παρουσία της Βαλμίρας, μιας «ξένης», και μάλιστα κωφής, έφηβης, που, αναγκασμένη να εγκαταλείψει τη σχολή κωφών στην Αθήνα και τα σχέδια της για μια καριέρα χορεύτριας,  επιστρέφει στο νησί του πατέρα της, θα φέρει στην επιφάνεια τη ξενοφοβία, την ομοφοβία, τη μετανάστευση και την υποκρισία της «κλειστής», πατριαρχικής κοινωνίας του νησιού, που η Ντούζα καταφέρνει να σκιαγραφήσει με αρκετή λεπτομέρεια και πειστικότητα.

Παρά την ανισότητα τόσο στην ανάπτυξη του σεναρίου όσο και στο ντεκουπάζ και την όλη σκηνοθετική αντιμετώπιση ορισμένων σκηνών, η σκηνοθέτρια καταφέρνει να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα (με τη βοήθεια της πολύ ωραίας φωτογραφίας του Ζαφείρη Επαμεινώνδα) και να χρησιμοποιήσει τα διάφορα στοιχεία, ακόμη και σύμβολα (το χταπόδι στη γυάλα που διατηρεί ένας από τα αγόρια), μαζί και τις διάφορες ανατροπές, μέσα από τις οικογενειακές και άλλες συγκρούσεις (ιδιαίτερα στην εχθρική αντιμετώπιση της Βαλμίρας από τους συμμαθητές και συμμαθήτριες της αλλά και την επιμονη και την τόλμη με την οποία τους/τις αντιμετωπίζει η Βαλμίρα), με την Ευθαλία Παπακώστα να ερμηνεύει με δύναμη και  αυθεντικότητα (παρόλο που η ίδια δεν είναι κωφή) ένα ρόλο που πέρα από την εχθρότητα του περιβάλλοντος έχει να αντιμετωπίσει και τα καθημερινά, βασανιστικά προβλήματα ακοής.

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ 

Dune Μέρος Δεύτερο

Dune: Part Two. ΗΠΑ/Καναδάς, 2024. Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ. Σενάριο: Ντενί Βιλνέβ, Τζον Σπέιτ, από μυθ. Φρανκ Χέρμπερτ. Ηθοποιοί: Τιμοτέ Σαλαμέτ, Τζος Μπρόλιν, Χαβιέ Μπαρδέμ, Ζεντάγια, Ρεμπέκα Φέργκουσον, Κρίστοφερ Γουόκεν, Λέα Σεϊντού. 166´

Στο δεύτερο μέρος της επικής περιπέτειας ο Πολ Αστρείδης αναζητά συμμάχους για να εκδικηθεί τους συνωμότες που κατάστρεψαν την οικογένειά του, προσπαθώντας ταυτόχρονα να εμποδίσει μια τεράστια καταστροφή του σύμπαντος. Έξοχα όπως και στο πρώτο μέρος ειδικά εφέ, εντυπωσιακά κοστούμια, γρήγορος ρυθμός με το απαιτούμενο σασπένς, προσφέρουν μια συναρπαστική, όπως και στο πρώτο μέρος που σκηνοθέτησε με την ίδια πάντα συνέπεια και δεξιοτεχνία, ο Βιλνέβ, ταινία.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Αυτογνωσία και απελευθέρωση στο road movie «Ο πάγος που καίει» του Άντονι Τσεν – η ζήλεια και ο ναρκισσισμός στην ταινία «Περάσματα» του Άιρα Σακς appeared first on Enetpress.

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ 

Από ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που μετατρέπει τις γυναίκες σε θύματα στην ταινία της Εξάρχου ως το δράμα ενός 11χρονου κοριτσιού που ζει στις πλημμύρες και τα σκουπίδια στο ντοκιμαντέρ του Άγγελου Ράλλη

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

*** Animal

Ελλάδα, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Σοφία Εξάρχου. Ηθοποιοί: Φλομαρία Παπαδάκη, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Αχιλλέας Χαρίσκος. 116´

Η χορεύτρια Κάλια μαζί με μια ομάδα νεαρών ανιματέρ από διάφορες χώρες (Πολωνία, Ρωσία, και αλλού) προσπαθούν να διασκεδάσουν τουρίστες και τουρίστριες στο ξενοδοχείο «Μιράζ» (λέξη που προετοιμάζει για τη όλη μελαγχολική ατμόσφαιρα της ταινίας), στις αρχές του καλοκαιριού, σ’ ένα ελληνικό νησί, στη βραβευμένη στο Λοκάρνο και το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (Χρυσός Αλέξανδρος) ταινία «Animal» (και… Animateur) ταινία της Σοφίας Εξάρχου.

Η ομάδα, μ’ επικεφαλής τη χαρισματική Κάλια (μια πολύ καλή Δήμητρα Βλαγκοπούλου), την πρωτόβγαλτη Εύα (το ίδιο καλή και η Φλομαρία Παπαδάκη) και τα άλλα μέλη των ανιματέρ, με τα διάφορα σόου τους στην πισίνα και άλλους χώρους του ξενοδοχείου, την έξτρα (για συμπληρωματική αμοιβή) δουλειά τους, χορευτές και χορεύτριες προσφέροντας σεξουαλικά παιχνίδια σε νυχτερινό κέντρο (ανάμεσα τους κι ένα απολαυστικό χορευτικό, με τους ίδιους μεταμφιεσμένους σε νάνους – αναφορά στο θαυμάσιο χορευτικό του Φρεντ Αστέρ στο αριστουργηματικό Bandwagon), αλλά και την απόδρασή τους στα δικά τους γλέντια, τα αστεία, τους εφήμερους έρωτες και την όλη προσπάθεια για λιγοστή προσωπική διασκέδαση, τρόπος φυγής από την καθημερινή εξαντλητική, σκληρή δουλειά τους, αναδεικνύουν, σταδιακά τη μοναξιά και την άδεια ζωή τους σε μια αποξενωμένη, καπιταλιστική κοινωνία που τους μετατρέπει σε θύματα ενός απρόσωπου κοινωνικό-οικονομικού συστήματος, που απομυζά το άτομο ως την τελευταία σταγόνα αίματος, για το δικό του, ανικανοποίητο κέρδος. 

Με την Εξάρχου, με την παρατηρητικότητα και την οξυδέρκεια που συναντήσαμε και στην προηγούμενη ταινία της «Park», ένα σωστά ελεγχόμενο στιλ και την ωραία φωτογραφία της Μόνικας Λαντσέφσκα,  να καταγράφει τα υπαρξιακά προβλήματα των προσώπων της ομάδας με ένα σχεδόν ντοκιμαντεριστικό στιλ και τη σταδιακή, βουτηγμένη σε μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, κατάδυσή τους σε μια κόλαση (τη μόνη πραγματική), από την οποία δεν έχει ελπίδες να γλιτώσει ούτε το 10χρονο κοριτσάκι (η επερχόμενη γενιά) που τους μιμείται και τους ακολουθεί.

*** Η Αφρίν στον καιρό της πλημμύρας 

Mighty Afrin: in the Time of Floods. Ελλάδα/Γαλλία, 2023. Ντοκιμαντέρ. Σκηνοθεσία-σενάριο: Άγγελος Ράλλης. Φωτογραφία: Άγγελος Ράλλης, Μοντάζ: Νάντια Μπεν Ρασίντ, Άγγελος Ράλλης. Εμφανίζονται: Αφρίν Χανόμ, Μπόνα Άκτερ, Φερόζα Μπέκουμ. 92´

Τα καταστροφικά αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής παρουσιάζει ο Έλληνας ντοκιμαντερίστας Άγγελος Ράλλης στην ταινία του «Η Αφρίν στον καιρό της πλημμύρας», μέσα από το πορτρέτο της 11χρονης Αφρίν. ημμ

Το σπίτι της Αφρίν, σ’ ένα νησί από λάσπη, στη μέση του παντοδύναμου ποταμού Βραχμαπούτρα, στο Μπανγκλαντές, βουλιάζει ύστερα από ισχυρές πλημμύρες. Με νεκρή τη μητέρα και εξαφανισμένο τον πατέρα, η Αφρίν αγωνίζεται, μέσα από άνεμο και βροχή (σε δυνατές, εικαστικά εντυπωσιακές σκηνές) για να σώσει ό,τι μπορεί, συνεχίζει το ταξίδι της στο ποτάμι με σχεδία, και στη συνέχεια με το τρένο στην πρωτεύουσα Ντάκα, σε αναζήτηση του πατέρα της – όπου για μια στιγμή αφηνόμαστε να απολαύσουμε μαζί της τα όμορφα χρώματα των κρεμασμένων πάνω από την πολη φαναριών. Εκεί θα γνωρίσει μια ομάδα μικρών παιδιών και αρχίζει να μαζεύει μαζί τους, για μερικές δεκάρες, μπουκάλια από σκουπίδια και χωματερές, ή, από καμένα σκουπίδια σε βουνά, στη διάρκεια της νύχτας, σε σκηνές που μοιάζουν να βγήκαν από κάποια ταινία δυστοπικού μέλλοντος. 

Με τις νέες βροχές και τις πλημμύρες να μετατρέπονται σε εφιάλτη και την Αφρίν να βρίσκει απόδραση στη φαντασία (φαντάζεται πως έχει φτερά και πετάει) ή να ανακαλύπτει τον χαμένο πατέρα στο βυθισμένο στο νερό νησί, και να ψαρεύει μαζί του τη νύχτα με τις δάδες, σε σκηνές δοσμένες με ποίηση και λυρισμό. Για να δούμε σήμερα, στο φινάλε, τη 16χρονη, ασφαλή πια, Αφρίν (τα γυρίσματα της ταινίας κράτησαν πέντε χρόνια), να συμμετέχει σε ομάδες που βοηθούν παιδιά να γλιτώσουν από μια ζωή στους δρόμους – αν και, όπως μας πληροφορούν οι τίτλοι του τέλους, με τις συνεχείς πλημμύρες στο Δέλτα της Βεγγάζης, πρέπει να μετεγκατασταθεί το 17% του πληθυσμού, δηλαδή 30 περίπου εκατομμύρια άνθρωποι.

*** Σιδερένια γροθιά

The Iron Claw. ΗΠΑ/Ηνωμένο Βασίλειο, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Σον Ντέρκιν. Ηθοποιοί: Ζακ Έφρον, Τζέρεμι Άλεν Χουάιτ, Μάουρα Τίρνι, Χάρις Ντίκινσον, Χολτ ΜακΚαλέινι. 132´

Την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που έγραψε ιστορία στην επαγγελματική πάλη, στο Τέξας της δεκαετίας του ‘80, χρησιμοποιεί  στην ταινία του «Σιδερένια γροθιά» ο Σον Ντέρκιν, για να μας μιλήσει για τον διαρκή, συχνά καταστροφικό, αγώνα για την κατάκτηση του άπιαστου αμερικανικού ονείρου και τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας, κάτω από την επίβλεψη και την καθοδήγηση ενός πατέρα αφέντη. 

Αν στην προηγούμενη ταινία του, «Η φωλιά» ο Ντέρκιν μιας είχε μιλήσει με μια παρόμοια έμπνευση για τη δυσλειτουργία μιας οικογένειας, εδώ, η φαινομενικά ομαλή λειτουργία της οικογένειας του Φριτς φον Έριχ παραμερίζεται υπόγεια και σταδιακά για να μας αποκαλύψει τις αδυναμίες και τη σαθρότητα που θα οδήγησαν από την άνοδο στη πτώση της.

Με ένα στιλ καθαρά ρεαλιστικό, που φέρνει στο νου εκείνο του Σκορσέζε στο «Οργισμένο είδωλο», και μια κάμερα που ακολουθεί και κινείται μαζί με τον Κέβιν φον Έριχναν (ένας πολύ καλός Ζακ Έφρον), τον μεγαλύτερο εν ζωή αδερφό και τα τρία μικρότερης ηλικίας αδέρφια του, ο Ντέρκιν στήνει με δεξιοτεχνία και δύναμη τόσο τις εκπληκτικές,  χορογραφικές σκηνές στο ρινγκ, όσο κι εκείνες με το δράμα που εκτυλίσσεται καθημερινά στην οικογένεια, με ένα θρησκόληπτο πατέρα Φριτς να μανιπουλάρει τα παιδιά του να συνεχίσουν το θρύλο της «σιδερένιας γροθιάς» που είχε επιβάλει ο ιδρυτής της δυναστείας παππούς τους, με την ακίνητη λαβή στο πρόσωπο που καθήλωνε τον αντίπαλο στο έδαφος,  βάζοντας τώρα στόχο να φέρουν στο σπίτι το βραβείο του πρωταθλητή που ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να κερδίσει.

** ½ – Priscilla

ΗΠΑ/Ιταλία, 2023. Σκηνοθεσία: Σοφία Κόπολα. Σενάριο: Σοφία Κόπολα από βιβλία των Πρισίλα Πρίσλεϊ και Σάντρα Χάρμον. Ηθοποιοί: Κέιλι Σπένι, Τζέικομπ Ελόρντι, Άρι Κοέν, Τιμ Ποστ. 113´

Η τύχη, τη φορά αυτή, δεν είναι στο πλευρό της Σοφίας Κόπολα. Στη νέα, βιογραφική ταινία της, «Πρισίλα» (που πρωτοείδαμε στο διαγωνιστικό τμήμα της Βενετίας), γύρω από τη γνωριμία και τη σχέση της Πρισίλας Μπολιέ με τον Έλβις Πρίσλεϊ, δεν προσθέτει τίποτα το ξεχωριστό στο έργο της σκηνοθέτριας.

Η γνωριμία ξεκινά όταν η 16χρονη μαθήτρια, κόρη στρατιωτικού, Πρισίλα, γνωρίζει τον ήδη διάσημο τραγουδιστή της ροκ εν ρολ, το 1959, στην αμερικανική βάση στο Βερολίνο. Μια έφηβη,  μοναχική, αθώα κοπελίτσα, θαυμάστρια του τραγουδιστή, που παρασύρεται από τη φήμη του και τον ακολουθεί ως την Γκρέισλαντ, την περίφημη έπαυλή του, όπου τελικά θα τον παντρευτεί και θ’ αποκτήσουν και τη μοναδική τους κόρη.

Στόχος της σκηνοθέτριας της ταινίας «Χαμένη στη μετάφραση» είναι, όπως ανάφερε και η ίδια, να καταγράψει τις διάφορες εμπειρίες που περνάει ένα κορίτσι για να φτάσει στην αυτογνωσία και την ενηλικίωση, και να μπορέσει τελικά να πάρει το δικό της δρόμο. Θέμα συγγενικό μ’ εκείνο της πολύ καλύτερης ταινίας της, «Μαρία Αντουανέτα», και που αυτή τη φορά δυστυχώς αγγίζει πολύ επιφανειακά, όπως επιφανειακά και μονοδιάστατα  παρουσιάζει και τον χαρακτήρα του Έλβις (κάτι στο οποίο σίγουρα φταίνε και τα βιβλία στα οποία βασίστηκε το σενάριο και που δίνουν την εικόνα του Έλβις από την πλευρά των δυο γυναικών). Αντίθετα με τον χαρακτήρα της Πρισίλα, το πιο πετυχημένο στοιχείο της ταινίας, που δίνει με περισσότερη ζωντάνια και ενσυναίσθηση (και σ’ αυτό βοηθάει ιδιαίτερα η πολύ καλή ερμηνεία της Κέιλι Σπένι), με τις λεπτομέρειες εκείνες που σε κάνουν να συμπαθήσεις την ταλαιπωρημένη ηρωίδα της.   

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Από ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που μετατρέπει τις γυναίκες σε θύματα στο δράμα ενός 11χρονου κοριτσιού που ζει στις πλημμύρες και τα σκουπίδια appeared first on Enetpress.

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ 

Συγκλονιστικές εικόνες δυστοπικών κοινωνιών μέσα από τη σατιρική, μαύρη κωμωδία του Ράντου Γιούντε και την όμορφη, σπαρακτική, δοσμένη με ανθρωπιά ταινία της Τσίε Χαγιακάβα

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

**** ½ – Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου

Nu astepta prea mult de la sfarsitul lu moi/Do Not Expect Too Much from the End of the World. Ρουμανία/Λουξεμβούργο/Γαλλία/Κροατία, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ράντου Γιούντε. Ηθοποιοί: Ιλίνκα Μανολάκε, Κάτια Πεσκάριου, Ούβε Μπολ, Νίνα Χος. 163´

Μιλάμε τα τελευταία χρόνια για δυστοπικές κοινωνίες του μέλλοντος, ενώ οι δυστοπικές αυτές κοινωνίες βρίσκονται κιόλας γύρω μας. Υπάρχουν πιο δυστοπικές κοινωνίες από τις δικές μας, με τις καταστροφές του περιβάλλοντος που έχει επιφέρει η κλιματική αλλαγή, τον εξευτελισμό των ηθικών αρχών, τη διάλυση των κοινωνικών και άλλων υποδομών, μαζί και της ίδιας της κοινωνίας, με τις κοινωνικές ανισότητες, την πολιτική διαφθορά και την πλήρη υποταγή σε απρόσωπες, στραμμένες σε ένα αδηφάγο κέρδος εταιρίες, που συναντάμε πάνω απ’ όλα σε αστικά περιβάλλοντα, και ιδιαίτερα πόλεις όπως το Λονδίνο, το Παρίσι, η Νέα Υόρκη, ακόμη και η Αθήνα;

Με άλλα λόγια, μια δυστοπία που ζούμε καθημερινά, κι ακόμη πιο έντονα όπως τη ζει το Βουκουρέστι, που μας παρουσιάζει στη σατιρική, αναρχική κωμωδία του, «Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου», ο Ρουμάνος σκηνοθέτης Ράντου Γιούντε. Σε ένα τέτοιο κόσμο ζει η ηρωίδα της ταινίας του, η καταπονημένη και κακοπληρωμένη Άντζελα, βοηθός παραγωγής σε μια κινηματογραφική εταιρία για την οποία δουλεύει περισσότερες από 16 ώρες την ημέρα, με μισθό ψίχουλα, τρέχοντας συνεχώς με το Uber αυτοκίνητο που της παρέχει η εταιρία (το οποίο χρησιμοποιεί και για περιστασιακό σεξ), έτοιμη να την πάρει ο ύπνος από την κούραση, μασώντας αδιάκοπα τσίχλα, ακούγοντας τραγούδια και αναζητώντας θύματα ατυχημάτων για το διαφημιστικό φιλμ που έχει αναλάβει να γυρίσει η εταιρεία της, και που θα απαλλάσσουν (με αποζημίωση 500 ευρώ) τις πραγματικές ευθύνες του εργοδότη, αποδεχόμενοι οι ίδιοι την ευθύνη επειδή δεν ακολούθησαν δήθεν τους κανόνες εξοπλισμού ασφαλείας – κανόνες που έτσι κι αλλιώς, δεν θα τους έσωζαν.

Σε οποία ταινία κι αν γυρίζει (όπως και στην προηγούμενη ταινία του, «Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό», Χρυσή Άρκτος στο φεστιβάλ Βερολίνου, 2021),  ο Ράντου Γιούντε έδειξε πως ο κινηματογράφος δεν μπορεί, και δεν χρειάζεται, να περιορίζεται στον χολιγουντιανού τύπου κινηματογράφο, με ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος, αλλά μπορούμε να πούμε ιστορίες χωρίς την παραδοσιακή αφήγηση, ξεφεύγοντας από αυτήν και αναμιγνύοντας διάφορα είδη, από ντοκιμαντέρ, αρχειακό υλικό, μέχρι κολάζ, ακόμη και δοκίμιο, με φιλμ άλλοτε έγχρωμο κι άλλοτε μαυρόασπρο (συχνά γυρισμένο σε φιλμ των 16 χλστ, για να μοιάζει με home movie), με φλας μπακ και ραλαντί, και οτιδήποτε άλλο μπορεί να συνεισφέρει στην πρωτότυπη αφήγησή του.

Η νέα του αυτή ταινία τα συνδυάζει όλα σε μια σατιρική, μαύρη κωμωδία, ένα είδος ρόουντ μούβι, με επίκεντρο το συνεχές, στη διάρκεια μιας μέρας, ταξίδι της Άντζελα (Ιλίνκα Μανολάκε) στο αυτοκίνητο, να διασχίζει τους δρόμους του Βουκουρεστίου, σε αναζήτηση του «τυχερού» ανάπηρου που θα χρησιμοποιηθεί στο διαφημιστικό φιλμ της εταιρίας αντιπαραθέτοντάς το με ενδιάμεσες σκηνές από μια παλιότερη ρουμανική ταινία, «Η Άντζελα συνεχίζει» του Λούσιαν Μπράτου, γυρισμένη το 1981, που εκτυλίσσεται στη διάρκεια του καθεστώτος του Τσαουσέσκου, που τόλμησε να δίξει τη φτώχεια και τα καθημερινά δεινά των απλών πολιτών στην καταπιεστική εκείνη περίοδο. 

Συνδέοντας, άλλοτε με τρόπο αναρχικό, ακόμη και με κακό (πάντα όμως απολαυστικό) γούστο, κι άλλοτε με μάτι κριτικό, από το οποίο δεν λείπει και το μαύρο χιούμορ, στις περισσότερες σκηνές του, ανάμεσα τους κι αυτές με τον παράλυτο, σε αμαξίδιο, Οβίντιο (τον «τυχερό» του διαφημιστικού βίντεο), ή εκείνη με τον Γερμανό σκηνοθέτη φτηνών ταινίων (cheap flicks), Ούβε Μπολ, που μιλαει για ένα ιστορικό αγώνα μποξ του 2006,  όταν έσπασε στο ξύλο τους κριτικούς κινηματογράφου που έβρισαν τις ταινίες του. Στο στόχαστρο του Γιούντε και ο εθνικισμός/ρατσισμός των συμπατριωτών του, καθώς και η δουλική υποταγή στους ξένους, στις σκηνές με τα ξιπασμένα αφεντικά, ιδιαίτερα την ξενη διευθύντρια (που ερμηνεύει η Νίνα Χος), καταλήγοντας στην επίσκεψή τους στο Βουκουρέστι, όπου η Άντζελα για να τους εκδικηθεί φτύνει στα πιάτα τους πριν τους σερβίρει το φαγητό. Απο την ταινία δεν λείπουν και αναφορές και κριτική σε επίκαιρα κοινωνικά και πολιτικά θέματα, όπως στην πολιτική του´Ορμπαν σε μια συζήτηση με υποστηρικτή του Ούγγρου πρωθυπουργού, καθώς στις αναφορές στους πρόσφατους πολέμους που συγκλονίζουν τον κόσμο μας.

Με ένα τίτλο, απόσπασμα, όπως διαβάζω, από το ποίημα ενός Πολωνού ποιητή (Γέρζι Άλεκ), ο Ράντου Γιούντε, επιμένει, μέσα από την αγχώδη αυτή, ταυτόχρονα ξεκαρδιστική, περιπέτεια της Άντζελα, ή, αν προτιμάτε, και των δυο Άντζελα, αλλά και ενός τρίτου προσώπου, της Μπομπίτα, του alter ego της σημερινής Άντζελα (που ερμηνεύει και πάλι η Ιλίνκα Μανολάκε), με εμφάνιση/κοροϊδία του  Άντριου Τέιτ (με Τικ Τοκ αποσπάσματα, με ελευθεροστομίες και προσβλητικές για τις γυναίκες αναφορές), να μας υπενθυμίζει, πως το τέλος του κόσμου είναι γύρω μας, μόνο που δεν εμφανίζεται με εντυπωσιακά, τρομακτικά εφέ, όπως στις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, αλλά απλά, σχεδόν απαρατήρητα, οδηγώντας μας αργά και μεθοδικά, στην απόλυτη, τελική, χωρίς τυμπανοκρουσίες, καταστροφή, όπως λέει και ο πολύ αγαπητός ποιητής Τ.Σ. Έλιοτ, στο ποίημα του, «Οι κούφιοι άνθρωποι»: «έτσι τελειώνει ο κόσμος/όχι μ’ ένα βρόντο/μα μ’ένα λυγμό» («this is the way the world ends/ not with a bang but with a whimper»)!

*** Πλάνο 75

Plan 75. Ιαπωνία/Γαλλία/Φιλιππίνες, 2022. Σκηνοθεσία: Τσίε Χαγιακάβα. Σενάριο: Τζέισον Γκρέι, Τσίε Χαγιακάβα. Ηθοποιοί: Τσιέκο Μπαϊσο, Χαγιάτο Ισομούρα, Στεφανί Αριάν. 113´

Μια άλλη εικόνα δυστοπικής κοινωνίας μας παρουσιάζει στην όμορφη, σπαρακτική, δοσμένη με ανθρωπιά, βουτηγμένη σε μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, πρώτου μήκους ταινία της, «Πλάνο 75» (Βραβείο Μνείας Χρυσής Κάμερας στο φεστιβάλ των Καννών, 2022), η Γιαπωνέζα Τσίε Χαγιακάβα, μέσα από την πορεία τριών προσώπων: της Μίσι, μιας ηλικιωμένης, μοναχικής γυναίκας, καμαριέρας σε ξενοδοχείο, του Χιρόσι, ενός νεαρού πωλητή του Πλάνου 75 και της Μαρίας, μιας Φιλιππινέζας εργάτριας, που έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, με αφορμή το κυβερνητικό Πλάνο 75 που προσφέρει την ευθανασία στους άνω των 75 ετών πολιτών της Ιαπωνίας, με στόχο να προστατεύσει την οικονομία της χώρας εξαιτίας της ραγδαίας γήρανσης  πληθυσμού. 

Πλάνο επιφανειακά ελκυστικό και καλοδεχούμενο μια και αυτός/αυτή που το δέχεται εισπράττει 100.000 γεν (περίπου 900 ευρώ) για να απολαύσουν με διακοπές ή όποιο άλλο τρόπο θέλουν τις τελευταίες μέρες της ζωής τους, αν και τελικά πλάνο μοχθηρό, που πίσω του κρύβονται και άλλα επικερδή για το κράτος σχέδια, όπως η εμπορική επεξεργασία της τέφρας. Κράτος που η σκηνοθέτρια παρουσιάζει στραμμένο στο κέρδος και την αδιαφορία για τη ζωή και την ευημερία του πολίτη. Σ’ ένα κράτος ζοφερό και σκληρό, όπου τα ηλικιωμένα άτομα περιφέρονται μόνα, εγκαταλειμμένα από το κράτος και τους συγγενείς («είμαστε μόνες στη ζωή», λένε κάποια στιγμή οι ηλικιωμένες φίλες της Μίσι), με την Τσία Χαγιακάβα να τα παρακολουθεί να προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια κοινωνία που έχει χάσει την ενσυναίσθηση και τον αληθινό προορισμό της, άτομα που διασχίζουν χώρους, δρόμους, τοπία, έρημα, σε μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, που τονίζει με τον καλύτερο τρόπο η φωτογραφία του Χιτέχο Ουράτα. 

Σε μια τέτοια δυστοπική κοινωνία (που φέρνει στο νου μιαν άλλη δυστοπική ταινία, το Soylent Green του Ρίτσαρντ Φλάισερ), τόσο τα ενήλικα άτομα, που έχουν αποφασίσει να δεχτούν την ελκυστική πρόταση του μοχθηρού στην πραγματικότητα αυτού σχεδίου, όσο και τα νεαρά άτομα, υπάλληλοι του Πλάνου 75, που περνούν τις μέρες τους προετοιμάζοντας τους ηλικιωμένους για το «ταξίδι» της ευθανασίας, παρά τη μοναξιά και την απομόνωση τους, δεν δείχνουν να έχουν χάσει την ανθρωπιά τους: ο Χιρόμι, ο νεαρός υπάλληλος του Πλάνου, ανακουφισμένος από την αντίδραση της Μίσι, θα κλέψει το πτώμα του θείου του για να το αποτεφρώσει μακριά από τα κρατικά κρεματόρια και να κρατήσει την τέφρα του, ενώ η Μίσι, έτοιμη πάντα για φιλίες και διηγήσεις ωραίων ιστοριών (φτάνει να θυμηθούμε τη φιλία της με τον Γιόκο, παλιό γνώριμο από την υπηρεσία των πελατών), παρά για ευθανασία, βλέποντας, την τελευταία στιγμή, τον άντρα δίπλα της να πεθαίνει, θα ξανανιώσει και θα αισθανθεί την ανάγκη αλλαγής. Για να ξεκινήσει μια νέα, αισιόδοξη πορεία, τραγουδώντας στο φινάλε ένα όμορφο τραγούδι  που ξεκινάει «αύριο στης γέρικης μηλιάς την σκιά θα έρθω για να σε βρω ξανά…»

** ½ – Ύποπτος 

Accused. Ηνωμένο Βασίλειο, 2023. Σκηνοθεσία: Φίλιπ Μπαραντίνι. Σενάριο: Μπάρναμπι Μπούλτον, Τζέιμς Κάμινγκς. Ηθοποιοί: Σακίλ Κούλαρ, Λορίν Αγιούφο, Νίτιν Γκανάτρα. 88´

Ο επικίνδυνος ρόλος των social media είναι στο στόχαστρο του σκηνοθέτη (πρώην ηθοποιού) Φίλιπ Μπαραντίνι σ’ αυτό το δοσμένο με γοργό ρυθμό και αρκετό σασπενς θρίλερ του, γύρω από έναν 20χρονο νεαρό, άδικα ταυτοποιημένο ως ύποπτο τρομοκράτη, ο οποίος γίνεται στόχος οργισμένων εκδικητών.

Ο νεαρός, πακιστανικής καταγωγής, Χάρι Μπαβσντάρ, ταξιδεύει με το τρένο από το Λονδίνο για το σπίτι των γονιών του στην εξοχή, όπου έχει αναλάβει τη φροντίδα του σκυλιού τους, ενώ αυτοί θα απουσιάσουν. Φτάνοντας εκεί θα μάθει, από την τηλεόραση, για την τρομοκρατική επίθεση στο σταθμό του Λονδίνου, από τον οποίο είχε ταξιδέψει. 

Μόνος, στο διαδίκτυο, έντρομος θα διαπιστώσει πως έχει ταυτοποιηθεί με τον καταζητούμενο τρομοκράτη, με καταιγισμό μηνυμάτων να πλημμυρίζει τα social media από πρόθυμους vigilantes που εκφράζουν με τις πιο τρομακτικές, υβριστικές φράσεις την οργή και την επιθυμία τους να τον δολοφονήσουν με τους πιο οικτρούς τρόπους. Επιθυμία που αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν δυο από τους υποψήφιους εκδικητές οι οποίοι καταφέρνουν να διεισδύσουν στο καλά προστατευμένο σπίτι των γονιών του. Με τον Χάρι να προσπαθεί να βρει τρόπους να προστατευτεί και να αντισταθεί και τον Φίλιπ Μπαραντίνι (που παλιότερα είχε  εντυπωσιάσει με την ταινία του «Σημείο βρασμού») να χτίζει όμορφα και σταδιακά το σασπένς και να δημιουργει την απειλητική ατμόσφαιρα, με ένα σφιχτό μοντάζ και σωστό ρυθμό, χρησιμοποιώντας το θέμα του για να τονίσει (ιδιαίτερα τόσο μέσα από τα μηνύματα του Διαδικτύου όσο και με τις σχέσεις του Χάρι με μια γειτόνισσα) το ρατσισμό που εξακολουθεί να υπάρχει σε αρκετά στρώματα της βρετανικής (και όχι μόνο) κοινωνίας.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Συγκλονιστικές εικόνες δυστοπικών κοινωνιών από τη σατιρική, μαύρη κωμωδία του Ράντου Γιούτε στη σπαρακτική, δοσμένη με ανθρωπιά ταινία της Τσίε Χαγιακάβα appeared first on Enetpress.

Από το εμπνευσμένο από το «Ρασομόν» του Κουροσάβα  μελόδραμα του Κόρε-Έντα στη σύγκρουση ανάμεσα στη Νάταλι Πόρτμαν και τη Τζουλιάν Μουρ

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

**** Το τέρας

Kaibutsu. Ιαπωνία, 2023. Σκηνοθεσία: Χιροκάζου Κόρε-Έντα. Σενάριο: Γιούζι Σακαμότο. Ηθοποιοί: Σακούρα Άντο, Εΐντα Νακαγιάμα, Μιτσούκι Τακαχάτα. 126’

Βραβευμένος ήδη με το Χρυσό Φοίνικα των Καννών το 2018 για την ταινία του «Κλέφτες καταστημάτων», ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Χιροκάζου    Κόρε-Έντα επιστρέφει φέτος στο με «Το τέρας», μια το ίδιο εξαιρετική, αν και αρκετά διαφορετική, ταινία.

Η ταινία ξεκινά με τη σύγκρουση ανάμεσα σε μια μοναχική μητέρα, τη Σαόρι (Σακούρα Άντο, πρωταγωνίστρια και στην ταινία του, «Κλέφτες καταστημάτων», με τον καθηγητή Χόρι (Εΐτα Ναγκαγιάμα), που θεωρεί υπεύθυνο για την παράξενη συμπεριφορά του μικρού γιου της. Ιστορία που ο Κόρε-Έντα παρουσιάζει από διαφορετικές πλευρές, στο στιλ του ιαπωνικού αριστουργήματος του Κουροσάβα, «Οι εφτά σαμουράι». Σχέση στην οποία, όπως ανακαλύπτουμε, είναι μπλεγμένος κι ένας άλλος μαθητής. 

Με στόχο το ρητό, «τα φαινόμενα απατούν», ο Κόρε-Έντα αναπτύσσει, στο πρώτο μέρος, το συμπέρασμα που βγάζει η Σαόρι, σχετικά με το τι συνέβη στο σχολείο. Με τα φαινόμενα να δείχνουν πως ο καθηγητής, για κάποιο λόγο, αντιπαθούσε τον γιο της με αποτέλεσμα να τον χτυπήσει  βίαια. Η κάθε όμως πλευρά, όπως ανακαλύπτουμε στη συνέχεια, έχει τη δική της «αλήθεια».

Με ένα καλογραμμένο, με ωραίες καταστάσεις, σενάριο, με όμορφο, άνετο στιλ, που θυμίζει τις ταινίες του Όζου, με την εξαιρετική υποβλητική μουσική του Ριουίτσι Σακαμότο (αυτή ήταν και η τελευταία που έγραψε πριν τον πρόσφατο θάνατό του), ο Κόρε-Έντα έφτιαξε και ένα δυνατό μελόδραμα, με το σασπένς να χρησιμοποιείται έξυπνα και καθόλου υπερβολικά, για να μας φέρει πιο κοντά στα πρόσωπα και να μας  αποκαλύψει τα αισθήματα και τους χαρακτήρες τους.

Μια ταινία που συνδυάζει την απλή καθημερινότητα με την ανθρωπιά και το λυρισμό, άλλοτε μέσα από την ειρωνεία (όπως στις σκηνές της περίεργης, κάπως γελοίας, ιεροτελεστίας που χρησιμοποιούν οι καθηγητές και η διευθύντρια στην αντιμετώπιση τους με τη Σαόρι), άλλοτε μέσα από μια σε βάθος εξέταση του ρόλου που παίζουν διάφορες παράλληλες ιστορίες και δράματα στη ψυχολογία των προσώπων (όπως στην περίπτωση της διευθύντριας που έχασε σε ατύχημα τον μικρό της εγγονό), κι άλλοτε μέσα από μια λεπτότητα στην ανάπτυξη των σχέσεων που σταδιακά αναπτύσσονται ανάμεσα στα δυο μικρά παιδιά – σκηνές που δεν αρνείται, όταν χρειάζεται, να τις οδηγήσει στη φαντασία και το όνειρο – όπως σ’ αυτές του ανοιχτού φινάλε.

**** May December

ΗΠΑ, 2023. Σκηνοθεσία: Τοντ Χέινς. Σενάριο: Σάμι Μπερτς, Άλεξ Μεκάνικ. Ηθοποιοί: Νάταλι Πόρτμαν, Τζουλιάν Μουρ, Κρις Τένζις, Τσαρλς Μέλτον. 117´

Οι σχέσεις ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι (εκείνη ήταν 36 χρόνων κι εκείνος μόλις 13 όταν παντρεύτηκαν) ανατρέπονται όταν μια ηθοποιός, πρώην ντίβα του σκανδαλοθηρικού Τύπου, αναλαμβάνει να  ερμηνεύσει τη ζωή τους στην ταινία «May December» («Μάιος Δεκέμβριος») του Τοντ Χέινς («Velvet Goldmine», «Κάρολ», «Σκοτεινά νερά»), που πρωτοείδαμε στο φετινό φεστιβάλ των Καννών.

Το ζευγάρι είχε κάποτε προκαλέσει σκάνδαλο με την ιστορία του, όταν η γυναίκα τα έφτιαξε με ένα ανήλικο αγόρι, και τώρα, με παιδιά και εγγόνια, δέχονται να βοηθήσουν την ηθοποιό να ερευνήσει τη ζωή τους για να μπορέσει να καταγράψει, όσο πιο αληθινά, την ιστορία τους. 

Ο Χέινς χρησιμοποιεί τις διάφορες εξομολογήσεις που καταφέρνει σταδιακά να αποσπάσει η σταρ Ελιζαμπεθ (Νάταλι Πόρτμαν), για να μας αποκαλύψει τον αληθινό χαρακτήρα της Γκρέισι (Τζουλιάν Μουρ), της γυναίκας που δείχνει να βρήκε την πλήρη ευτυχία κοντά στον Τζο αλλά και να σκιαγραφήσει και τους χαρακτήρες των προσώπων γύρω τους. Ένα χαρακτήρα περίπλοκο, που προσπαθεί ίσως να κρύψει δικά της προσωπικά τραύματα, μέσα από μια σχέση που δείχνει να της προσφέρει κάποια ισορροπία. Ισορροπία όμως που η παρουσία και τα ερωτήματα της Ελίζαμπεθ τη βάζουν σε δοκιμασία. 

Γνωστός για τον τρόπο με τον οποίο καθοδηγεί τους ηθοποιούς του, ο Χέινς καταφέρνει, όπως πάντα, να αποσπάσει εξαιρετικές ερμηνείες, Πράγμα που το πετυχαίνει ιδιαίτερα τόσο με την Τζουλιάν Μουρ (με την οποία είχε ξανασυνεργαστεί στο «Δωμάτιο των θαυμάτων») όσο και με την Νάταλι Πόρτμαν: φτάνει να δούμε τη σκηνή τους όπου η Μουρ μακιγιάρει την Πόρτμαν για να της μοιάζει, ή εκείνη που η Πόρτμαν διαβάζει το γράμμα της Γκρέισι προς τον Τζο, σκηνες που δείχνουν τη γκάμα του ταλέντου και των δυο αυτών σημαντικών ηθοποιών του σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου. Η εμβάθυνση αυτή στους χαρακτήρες και το δράμα που περνούν αλλά και η εξερεύνηση των σχέσεων (είτε ανάμεσα στο ζευγάρι είτε ανάμεσα στις δυο σταρ), είναι που κάνουν αυτό τον «Μάη Δεκέμβρη» μια από τις πιο ολοκληρωμένες ταινίες του Χέινς.

*** ½ – Όλη η ομορφιά και η αιματοχυσία 

All the Beauty and the Bloodshed. ΗΠΑ, 2022. Ντοκιμαντέρ. Σκηνοθεσία: Λάουρα Πόιτρας. Φωτογραφία: Ναν Γκόουλντιν. 122´

Το ντοκιμαντέρ της Λάουρα Πόιτρας (Χρυσό Λιοντάρι στο φεστιβάλ Βενετίας 2022 και υποψήφιο στα φετινά Όσκαρ) αρχίζει με μια εντυπωσιακή, πρωτότυπη διαδήλωση στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, από την ομάδα ακτιβίστριων γυναικών του P.A.I.N., οργάνωσης που ιδρύθηκε για να ξεμπροστιάσει μουσεία και Οργανισμούς, που δέχονταν και διαφήμιζαν τα «λεφτά αίματος» που τους πρόσφερε η δισεκατομμυριούχος οικογένεια Σάκλερ. 

Η ταινία καταγράφει τη ζωή της Ναν Γκόλντουιν, όταν από νεαρή ηλικία, στη δεκαετία του ’70, κατάφερε με κόπο και δυσκολίες να γίνει διάσημη φωτογράφος με σημαντικές, πρωτότυπες εκθέσεις (χορεύει σε στριπτίζ μπαρ για να βγάζει τα χρήματα για την αγορά του φιλμ για τη φωτογραφική της κάμερα, ενώ, αργότερα,  εργάζεται και σε νυχτερινό μπαρ που βοηθά πόρνες να γλιτώσουν από το επάγγελμά τους και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους). 

H Πόιτρας χρησιμοποιεί σκηνές από τις εκθέσεις της Γκόλντουιν, συνεντεύξεις, μαζί και ορισμένες πολύ προσωπικές, με πρόσωπα που γνώρισε και με τα οποία συνεργάστηκε στον ακτιβίστικο οργανισμό, αναφορές (συχνά συγκινητικές) για τη σχέση της με την ψυχολογικά άρρωστη αδερφή της που τελικά αυτοκτόνησε, φωτογραφίες και σκηνές από ντοκιμαντέρ γύρω από τον αγώνα ενάντια στην οικογένεια Σάκλερ (με πρόσωπα που έχασαν δικούς τους εξαιτίας της κρίσης υπερδοσολογίας του θανατηφόρου φαρμάκου τους), καθώς και τις διαδηλώσεις των γυναικών και σε άλλα μουσεία (μαζί και το Γκούγκενχαϊμ).

Αγώνα που, παρόλο που από οικονομικής πλευράς οι ακτιβίστριες πέτυχαν μέρος του στόχου τους (το δικαστήριο καταδίκασε την οικογένεια σε αποζημίωση 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ το Μητροπολιτικό Μουσείο, και στη συνέχεια και άλλα, απέσυραν το όνομα των Σάκλερ από υποστηρικτές), τελικά τα μέλη της οικογένειας Σάκλερ κατάφεραν με το χρήμα και τις σχέσεις τους με ισχυρά πρόσωπα, να αποφύγουν την καταδίκη και φυλάκισή τους.

*** Εξέλιξη 

Ελλάδα, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Περικλής Χούρσογλου. Ηθοποιοί:  Αλέξανδρος Λογοθέτης, Βασίλης Κολοβός, Δημήτρης Ναζίρης, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη. 99´

Το ταξίδι του γιου με τον πατέρα του, με αφορμή την επαγγελματική του εξέλιξη, χρησιμοποιεί ο Περικλής Χούρσογλου, στην επιστροφή του στον κινηματογράφο, 14 χρόνια μετά τον «Διαχειριστή» (απουσία εξαιτίας της απόφασης του να διδάσκει στο κινηματογραφικό τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), στην ταινία του «Εξέλιξη».

Ο σκηνοθέτης ήρωας του , ο Νίκος, που ζει στην Αθήνα, ζητάει από τον πατέρα του, τον κύριο Αντρίκο, να τον συνοδεύσει στην τελετή ορκωμοσίας για την εξέλιξη του στην ανώτερη βαθμίδα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου διδάσκει σκηνοθεσία κινηματογράφου. 

Το ξεκίνημα των δυο με το νυχτερινό τρένο, αν αναπάντεχα φέρνει στο νου εκείνο του γηραιού καθηγητή στις «Άγριες φράουλες» του Μπέργκμαν, που ταξιδεύει για το πανεπιστήμιο του, να τιμηθεί για το σύνολο της προσφοράς του, στη συνέχεια θυμίζει περισσότερο το «Οκτώμιση» (καθώς και τις νεορεαλιστικές ταινίες) του Φελίνι, με τα θέματα με τα οποία σταδιακά αρχίζει να καταπιάνεται: το παρελθόν με τις απογοητεύσεις του, το μέλλον με τις υποσχέσεις και τις εκπλήξεις του, τις μνήμες με τα λάθη, τα αδιέξοδα και τις δύσκολες αποφάσεις, τις ενοχές και τον έρωτα.

Όλα να περνούν μέσα από μια καθαρά ελληνική πραγματικότητα, που ο σκηνοθέτης του «Λευτέρη Δημακοπούλου» (συγγενικού σε θέματα και προσωπικές εμπειρίες μέχρι σ’ ένα βαθμό με τη σημερινή ταινία), καταγράφει με βάση ένα λιτό, σφιχτοδεμένο σενάριο, γραμμένο από τον ίδιο, με ένα ρεαλιστικό στιλ, εκμεταλλευόμενος τους χώρους (με την εξαίρετη φωτογραφία του Γιώργου Αργυροηλιόπουλου) κι ένα άνετο, εξαιρετικά ελεγχόμενο ρυθμό, με τον Αλέξανδρο Λογοθέτη να φτιάχνει με τις σωστές διακυμάνσεις το ρόλο του Νίκου δημιουργώντας την κατάλληλη χημεία με τον Βασίλη Κολοβό που δίνει σάρκα και οστά στον δύσκολο ρόλο του αρχικά γκρινιάρη πατέρα. Μια αξιόλογη επιστροφή από ένα σκηνοθέτη που ο κινηματογράφος μας χρειάζεται! 

*** ½ – Τέσσερις κόρες

Les filles d’ Olfa. Γαλλία/Τυνησία/Σαουδική Αραβια/Γερμανία/Κύπρος, 2023. Ντοκιμαντέρ. Σκηνοθεσία-σενάριο: Καουτέρ Μπεν Χανιά. 107’

Η συγκίνηση και η ανθρωπιά κυριαρχούν στο συγκλονιστικό αυτό, δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ της Καουτέρ Μπεν Χανιά, γύρω από μια γυναίκα από την Τυνησία, μητέρα τεσσάρων κοριτσιών (με τα δυο, ανήλικα ακόμη να εγκαταλείπουν την οικογένειά τους για να ενταχθούν στην ISIS)  που καταγγέλλει δημόσια μέσα από τα τυνησιακά μίντια την ισλαμική η προπαγάνδα και την ISIS.

Η ιστορία παρουσιάζεται με τρόπο κάπως πειραματικό, με από ηθοποιούς να ερμηνεύουν τη γυναίκα Όλφα, και αρκετά από τα υπόλοιπα πρόσωπα, και να αντιπαρατίθενται, σε πολύ ωραίες,  συγκινητικές σκηνές, όπως εκείνη όπου οι δυο ηθοποιοί που ερμηνεύουν τις δυο κόρες, που εξακολουθούν να ζουν με τη μητέρα τους, συναντούν τις πραγματικές της κόρες. Παρά τις κάποιες μικρές αδυναμίες, αυτό το docudrama προσυλητισμού μαζί με τη δυναμική παρουσία όλων αυτών των γυναικών έχει μιαν αφοπλιστική απλότητα και μια ειλικρίνεια που σε προσελκύει.

*** The Killer 

ΗΠΑ, 2023. Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ. Σενάριο: Αλέξις Νόλεντ, Λικ Τζάκαμοντ, Άντριου Κέβιν Γουόκερ. Ηθοποιοί: Μάικλ Φασμπέντερ, Τίλντα Σουίντον, Τσαρλς Παρνέλ, Κέλι Ο’Μάλι. 118’

Οι περιπέτειες μυστηρίου και τα αστυνομικά/γκανγκστερικά, ενίοτε ψυχολογικά, θρίλερ («Seven, FightClub», «Zodiac», «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε») είναι τα είδη που επέβαλαν και καθιέρωσαν τον Ντέιβιντ  Φίντσερ ως ένα από τους πιο πρωτότυπους σκηνοθέτες του νέου Χόλιγουντ των τριών τελευταίων δεκαετιών. Σκοτεινά πάντα θρίλερ (το φιλμ νουάρ δεν έχει πάψει να επηρεάζει τους Αμερικανούς σκηνοθέτες), με ήρωες που κινούνται ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο, συχνά σ’ ένα κόσμο διεφθαρμένο, που συχνά δέχονται τους κανόνες του, χωρίς καμιά πολιτική ή ηθικές αξίες, με στόχο μόνο το χρήμα. Σε ένα τέτοιο κόσμο κινείται και ο ήρωας του πρόσφατου γκανγκστερικού ψυχολογικού θρίλερ του, «The Killer», παραγωγή της Netflix,που πρωτοείδαμε στο διαγωνιστικό τμήμα της φετινής Μόστρας του Κινηματογράφου.

Ο χωρίς όνομα (ή, πιο σωστά, ο με πολλά ονόματα) ήρωάς του, ένας πολύ προσεκτικός, προσηλωμένος στις λεπτομέρειες της αποστολής του, επαγγελματίας εκτελεστής που, όπως ο ίδιος τονίζει κάθε τόσο, πιστεύει στο «να συγκεντρώνεσαι να μη αυτοσχεδιάζεις», αποτυγχάνει στην αποστολή που παρακολουθούμε στην αρχή της ταινίας, όχι από ακρίβεια στο στόχο αλλά από κακή τύχη (μια απρόσμενη, ξαφνική κίνηση με τη σφαίρα να σκοτώνει άλλο άτομο) και βρίσκεται στο στόχαστρο του εργοδότη του. Με αποτέλεσμα να αρχίσει ένα ατέλειωτο και επικίνδυνο κυνηγητό εκδίκησης. Κυνηγητό που ξεκινάει από το Παρίσι περνάει από τη Δομινικανή Δημοκρατία για να καταλήξει σε διάφορες πόλεις της Αμερικής. 

 Τη φορά αυτή στο επίκεντρο της ταινίας είναι ο εκτελεστής, ένας ψυχρός, που προσπαθεί να αποφύγει τη ενσυναίσθηση στη διάρκεια του επαγγέλματος εκτελεστής, που τον παρακολουθούμε σε κάθε λεπτομέρεια τόσο της προετοιμασίας της «δουλειάς» όσο και των εκτελέσεων, σε σκηνές σχεδόν ντοκιμαντεριστικές: την εξεύρεση κατάλληλων χώρων, τη συνεχή παρακολούθηση (θυμίζοντας τον «Σιωπηλό μάρτυρα» του Χίτσκοκ, στην πρώτη αποτυχημένη εκτέλεση με τον πρωταγωνιστή να παρακολουθεί με τα κιάλια στα απέναντι διαμερίσματα), στην απάλειψη των αποδεικτικών στοιχείων, στις αλλαγές προσωπικότητας, στην αποθήκη στη Νέα Ορλεάνη, με όλα τα είδη των όπλων και αμφιέσεων που χρειάζεται για τις αποστολές του, στον τρόπο που ταξιδεύει, που νοικιάζει και «καθαρίζει» τα διάφορα αυτοκίνητα, και διάφορα άλλα.

Με την κάμερα του να καταγράφει τις κινήσεις του, με τα διάφορα,  «φιλοσοφικά» του off σχόλια για τη ζωή και τις εκπλήξεις της (όπως μαθαίνουμε αργότερα είχε σπουδάσει κάποτε στο πανεπιστήμιο για να το εγκαταλείψει στη συνέχεια) κι ένα ρυθμό γρήγορο, πάντα στο πνεύμα των καταστάσεων (ας μη ξεχνάμε πως εκπαιδεύτηκε σ΄αυτό γυρίζοντας περισσότερα από καμιά τριανταριά μουσικά βίντεο πριν στραφεί στη σκηνοθεσία ταινιών μυθοπλασίας), για να δημιουργήσει την αναγκαία, σκοτεινή ατμόσφαιρα στην οποία κινούνται τα πρόσωπά του. Με ένα εξαιρετικό, συγκρατημένο στην ερμηνεία του, Μάικλ Φασμπέντερ κι ένα το ίδιο πολύ καλό καστ, ανάμεσά τους και την πάντα ευπροσδεκτη, μοναδική Τίλντα Σουίντον, στο ρόλο της πανούργας, αλλά και έτοιμης να αποδεχτεί τη μοίρα της, δολοφόνου. (Η ταινία κάνει streaming στο Netflix).

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Από το εμπνευσμένο από το «Ρασομόν» του Κουροσάβα μελόδραμα του Κόρε-Έντα στη σύγκρουση ανάμεσα στην Πόρτμαν και την Μουρ appeared first on Enetpress.

Από τις ταξικές συγκρούσεις σε μια φεουδαρχική κοινωνία στον έρωτα και το σεξ από μια γυναικεία σκοπιά

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

**** Η γη της επαγγελίας

Land of Promise/Bastarden. Δανία/Σουηδία/Νορβηγία/Γερμανία, 2023. Σκηνοθεσία: Νικολάι Αρσέλ. Σενάριο: Νικολάι Αρσέλ, Άντερς Τόμας Γένσεν, από βιβλίο Ίντα Γένσεν. Ηθοποιοί: Μαντς Μίκελσεν, Γκούσταβ Λιντ, Αμάντα Κόλιν, Κριστίν Κούγιατ Θορπ. 127´

Στη «Γη της επαγγελίας», βρισκόμαστε στην Κοπεγχάγη στα 1755, όταν ένας εξαθλιωμένος λοχαγός, ο Λούντβιχ Κάλεν πείθει τους εκπροσώπους του βασιλιά να του παραχωρήσουν μια άγονη, ακατοίκητη, με ρείκια περιοχή, για να την καλλιεργήσει και να την μετατρέψει σε αποικία μεταναστών από τη Γερμανία. Αποικία που θα φτιάξει στο όνομα του βασιλιά και που ως αντάλλαγμα ζητά να του δοθεί βασιλικός τίτλος Ένας δύσκολος στόχος που θα τον φέρει αντιμέτωπο με ένα ανηλεή αριστοκράτη γαιοκτήμονα που θα χρησιμοποιήσει όλα τα άνομα μέσα για να τον διώξει από την περιοχή.

Ιστορία που ο Νικολάι Αρσέλ («Ο έρωτας της βασίλισσας») καταγράφει με επική δύναμη και ομορφιά, με την κάμερα του Ράσμους Βίντεμπεκ να αποκαθιστά απλόχερα την ομορφιά και τη γαλήνη των φυσικών τοπίων και τον Μαντς Μίκελσεν να σκιαγραφεί με πειθώ και δύναμη έναν Κάλεν αποφασισμένο να προχωρήσει με κάθε τρόπο στο μεγαλόπνοο και δύσκολο έργο του αλλά και να τονίζει, τις κατάλληλες στιγμές, την ευαίσθητη πλευρά του, ιδιαίτερα στη σχέση που αναπτύσσεται τόσο με την καταζητούμενη υπηρέτρια του γαιοκτήμονα που έχει βρει καταφύγιο στο σπίτι του όσο και με το μικρό κοριτσάκι.

Για τον σκηνοθέτη, όπως ανάφερε ο ίδιος, εκείνο που βασικά τον ενδιέφερε στην ταινία ήταν να δείξει πως «στη ζωή μας κυριαρχεί το χάος, επώδυνο και δυσάρεστο», όπως αναφέρει κάποια στιγμή και ο γαιοκτήμονας προς τον Κάλεν. Αυτό το χάος θα στέκεται πάντα εμπόδιο σ’ ότι κι αν κάνει ο Κάλεν. Πέρα όμως από το χάος, ο Αρσέλ βρίσκει την ευκαιρία να δείξει και τη συνεχή ταξική σύγκρουση σε μια φεουδαρχική (και όχι μόνο) κοινωνία: από τη μια οι αριστοκράτες, οι εκπρόσωποι του νόμου και της τάξης, και από την άλλη, οι σκλάβοι/υπηρέτες του γαιοκτήμονα, ο εξαθλιωμένος λοχαγός, οι φτωχοί και «ληστές» της περιοχής, μαζί και οι μετανάστες, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν. Και πλάι τους κι ένα με «σκοτεινό χρώμα» κοριτσάκι (ίσως Ρομά;), που για τους αγράμματους ντόπιους θεωρείται κακός οιωνός, κοριτσάκι που ο Κάλεν βοηθάει και του παραστέκεται και το οποίο παραμένει το μόνο θετικό και ελπιδοφόρο τελικά πρόσωπο της ταινίας.

*** ½ – Προετοιμασίες για να είμαστε μαζί άγνωστο για πόσο

Preparations To Be Together For an Unknown Period of Time, 2020. Σκηνοθεσία-σενάριο: Λίλι Χόρβατ. Ηθοποιοί: Νατάσα Στόρκ, Μπένετ Βιλμάνι, Βίκτορ Μπότο. 95´

Μια σαραντάχρονη επιτυχημένη νευροχειρουργός, η Μάρτα, εγκαταλείπει την καριέρα της στις ΗΠΑ και δέχεται μια κατώτερη θέση στη Βουδαπέστη, για να πάει στο προκαθορισμένο ραντεβού της στη Γέφυρα της Ελευθερίας, με τον Γιάνος, τον έρωτα της ζωής της, που είχε σύντομα συναντήσει σ’ ένα συνέδριο στο Τζέρσι, όπου εργαζόταν, στο όμορφο αυτό μελόδραμα της Ουγγαρέζας Λίλι Χόρβατ, που πρωτοείδαμε στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του 61ου φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Πολύ σύντομα, όμως, η Μάρτα ανακαλύπτει, έκπληκτη, πως η «αδελφή ψυχή» της επιμένει πως δεν τη γνώρισε ποτέ. Με την Μάρτα να διερωτάται αν αυτό ήταν στο όνειρό της και όχι στην πραγματικότητα.

Όταν τελικά βρίσκει δουλειά στο ίδιο νοσοκομείο με τον Γιάνος, για να μπορεί να είναι κοντά του, αρχίζει ένα παιχνίδι ανάμεσά τους, με τη Μάρτα να προσπαθεί να ολοκληρώσει τον υποτιθέμενο (;) έρωτά της με διάφορα μέσα, νοικιάζει μάλιστα κι ένα θλιβερό διαμέρισμα για να βλέπει τη Γέφυρα, όπου αρχικά είχαν συμφωνήσει να συναντηθούν, ενώ περνάει τα βράδια της διαβάζοντας το ιατρικό βιβλίο που εκδίδει ο αγαπημένος της. Έναν έρωτα που γι’ αυτήν παραμένει ιδανικός αλλά που για τον άντρα δεν φαίνεται να έχει την ίδια αξία.

Η σεναριογράφος και σκηνοθέτρια Λίλι Χάρβατ (γνωστή μας από «Το παιδί της Τετάρτης») στηρίζεται περισσότερο στις εικόνες, εικαστικά όμορφες, παρά στο διάλογο (που είναι πολύ μινιμαλιστικός), καταφέρνοντας να σου κρατήσει το ενδιαφέρον, ιδιαίτερα όταν εστιάζει την κάμερά της στην Μάρτα (μια πολύ ωραία, συγκρατημένη ερμηνεία από την Νατάσα Στορκ) για να καταγράφει τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις της, ξεπερνώντας το είδος του μελοδράματος (φέρνοντας στο νου τις ταινίες του Κισλόφσκι) για να μας προσφέρει μια ταινία πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, ιδιαίτερα από τη γυναικεία ματιά (και σ’ αυτό, η κάμερα της Χόρβατ, πολύ έξυπνα και με σωστές επιλογές, επιμένει) και τις διάφορες απρόβλεπτες πτυχές του έρωτα, αλλά και το, συχνά περίπλοκο, αλλά πάντα συναρπαστικό, μπλέξιμο της φαντασίας με την πραγματικότητα.

*** ½ – Οι παράξενοι δρόμοι της ζωής

Extrana forma de vita/Strange Ways of Life. Ισπανία/Γαλλία, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ηθοποιοί: Ίθαν Χοκ, Πέδρο Πασκάλ, Πέδρο Καζαμπλάνκ. 31´

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν έχει πάψει να μας εκπλήσσει. Φέτος, το νέο τμήμα του φεστιβάλ που ο διευθυντής του, Τιερί Φρεμό, αποφάσισε να δημιουργήσει, για να προβάλλει ταινίες μικρού μήκους που φτιάχνουν μόνο καθιερωμένοι σκηνοθέτες, ξεκίνησε με την 31λεπτη ταινία «Οι παράξενοι δρόμοι της ζωής» που γύρισε ο Αλμοδόβαρ. Ένα γουέστερν που ο Ισπανός δημιουργός θέλησε να φτιάξει σαν είδος απάντησης στο γουέστερν «Το μυστικό του Brokeback Mountain» που αρχικά ήθελε ο ίδιος να γυρίσει. Η ιστορία αναφέρεται σε δυο καουμπόηδες, τον πιστολά Σίλβα (Πέδρο Πασκάλ) και τον παλιό σύντροφο του, και τώρα σερίφη στο Bitter Creek, Τζέικ (Ίθαν Χοκ), που ξανασυντιώνται ύστερα από 25 χρόνια.

Θα ανακαλύψουμε πως οι δυο τους είχαν ερωτική σχέση από τα νεανικά τους χρόνια – σε μια από τις πιο διασκεδαστικές σκηνές, τους παρακολουθούμε, παρέα με κορίτσια του σαλούν, να τρυπάνε με τις σφαίρες τους ένα βαρέλι με κρασί, και να το πίνουν ενώ τρέχει από τις τρύπες, για να καταλήξουν στο πρώτο τους ερωτικό σμίξιμο. Πίσω όμως από τη νέα τους αυτή συνάντηση κρύβεται και κάτι άλλο: η εμφάνιση του Σίλβα δεν είναι μόνο για να ξανασυναντήσει τον Τζέικ αλλά και να τον σταματήσει από του να σκοτώσει το γιο του, καταζητούμενο για τη δολοφονία συγγενή του Τζέικ.

Τα τριάντα ένα λεπτά είναι σίγουρα λίγα για να παρακολουθήσει κανείς μια ιστορία που μπορούσε να αποτελέσει τη βάση ενός μεγάλου μήκους γουέστερν. Ο Αλμοδόβαρ όμως κατάφερε μέσα από τη μικρή του αυτή διάρκεια να φτιάξει ένα γουέστερν στο στιλ των κλασικών ταινιών του είδους, εκείνων του Τζον Φορντ, όπως ανάφερε και ο ίδιος στο τέλος της προβολής, με το κλασικό ξεκίνημα, με τον Σίλβα να φτάνει με το άλογο του στο υποτιθέμενο Bitter Creek (σκηνή που, μαζί εκείνες στο σαλούν και γενικά την πόλη, είναι γυρισμένες στην ίδια ισπανική πόλη που ο Σέρτζιο Λεόνε γύριζε τα θαυμάσια δικά του σπαγγέτι γουέστερν).

Κι αν τελικά ο Σίλβα και ο Τζέικ δείχνουν να τα βρίσκουν, το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία τους είναι κάτι που αφήνει τον θεατή να περιμένει ίσως μια μελλοντική συνέχεια από τον απρόβλεπτο Αλμοδόβαρ… (Η ταινία προβάλλεται μαζί με μια μια ημίωρη συνέντευξη του σκηνοθέτη για την ταινία του).

*** How To Have Sex

Ηνωμένο Βασίλειο/Ελλάδα, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ. Ηθοποιοί: Μία ΜακΚένα-Μπρους, Σον Τόμας, Λάρα Πικ, Ένβα Λούις, Λόρα Άμπλερ. 91´

Η «έξοδος» τριών έφηβων φιλενάδων, με επικεφαλής την Τάρα, για διακοπές σε ένα ελληνικό νησί, με στόχο να έχουν την πρώτη τους σεξουαλική εμπειρία, είναι στο επίκεντρο της πρώτης αυτής, δοσμένης με ξεχωριστή ζωντάνια και ρυθμό, ταινίας της Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ.

Η Τάρα (μια πολύ καλή ερμηνεία από την Μία ΜακΚένα-Μπρους) και οι φίλες της, Σκάι (Λάρα Πικ) και Εμ (Ένβα Λούις), νοικιάζουν ένα δωμάτιο σε ένα από τα τουριστικά ξενοδοχεία στη Μάλια της Κρήτης, και αφήνονται σε συνεχείς, συχνά ολονύχτιες, διασκεδάσεις, παρτάροντας και κάνοντας μπάνιο στην πισίνα του ξενοδοχείου, χορεύοντας, πίνοντας και μεθοκοπώντας, στα μπαρ του νησιού, προσπαθώντας να ξεχάσουν, έστω για το διάστημα των διακοπών, τις εντολές των γονιών τους και τις αποφάσεις τους για τις μελλοντικές σπουδές τους.

Η Γουόκερ καταγράφει την περιπέτεια των τριών κοριτσιών της με μια σχεδόν ντοκιμαντεριστική προσέγγιση, που πρέπει να πω, κάπως κουράζει, με μια σειρά  επαναληπτικών σκηνών (που έχουμε δει σε τόσες νεανικές ταινίες), στο πρώτο μέρος, αντίθετα με το δεύτερο, στημένο με εξαιρετικό έλεγχο και σωστό ρυθμό, όπου η διασκέδαση και ο υποβόσκων ερωτισμός, μας μεταφέρει σε μια κάπως σκοτεινή ατμόσφαιρα, με την περιπλάνηση/εξαφάνιση της Τάρα, όπου το βλέμμα μετατρέπεται σε μια εμβάθυνση στα συναισθήματα, τις εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις της Τάρας, με τα συνεχή κοντινά πλάνα της (καταγράφοντας τελικα την αναποφασιστικότητα της σχετικά με το αποτέλεσμα της πρώτης, κάθε άλλο ιδιαίτερα ευχάριστης, σεξουαλικής της επαφής) να δίνουν μιαν άλλη, πιο ανθρώπινη διάσταση, στην ταινία.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Από τις ταξικές συγκρούσεις σε μια φεουδαρχική κοινωνία στον έρωτα και το σεξ από μια γυναικεία ματιά appeared first on Enetpress.

Από τα απομονωμένα τσεχοφικά πρόσωπα του Τσεϊλάν στο ρόλο της τύχης στη ρομαντική ταινία της Σελίν Σονγκ – επανέκδοση του ανεπανάληπτου « Πολίτη Κέιν»

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη 

**** ½ – Ξερά χόρτα

Kuru Otlar Ustune. Τουρκία, 2023. Σκηνοθεσία: Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν. Σενάριο: Ακίν Ακσού, Έμπρου Τσεϊλάν. Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν. Ηθοποιοί: Ντενίζ Τσελίλογλου, Έτσε Μπακσί, Μέρβε Ντιζντάρ,  Μούσαρ Εκιτζί. 197´

Με τα διαφορα αδιέξοδα σε μια κλειστή, συντηρητική κοινωνία, μέσα από την ιστορία μιας άδικης κατηγορίας ενάντια σε καθηγητή για σεξουαλική παρενόχληση μαθήτριας, καταπιάνεται στην εξαιρετική, βουτηγμένη σε μια τσεχοφική ατμόσφαιρα, ταινία του, «Ξερά χόρτα» ο πιο σημαντικός εν ζωή σήμερα Τούρκος σκηνοθέτης, Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν, βραβευμένος ήδη με το Χρυσό Φοίνικα των Καννών το 2014 για την ταινία του «Χειμερία νάρκη» και με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας το 2008 για την ταινία του «Τρεις πίθηκοι».

Η ταινία εκτυλίσσεται σε ένα χιονισμένο χωριό της Ανατόλιας,  όπου ο πρωταγωνιστής, ένας με καλές προθέσεις καθηγητής (που τον ερμηνεύει ο Ντενίζ Τσελίλογλου) περιμένει, έχοντας κλείσει τρία χρόνια εκεί, να μετατεθεί στην Κωνσταντινούπολη. Στο ενδιάμεσο όμως, τα πράγματα μπερδεύονται όταν αυτός  κατηγορείται άδικα για παιδόφιλος, εξαιτίας της ιδιαίτερα φιλικής σχέσης του με τη 14χρονη μαθήτρια,  Σεβίμ(Έτσε Μπακσί ρόλο που της χάρισε το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες), η οποία στην πραγματικότητα είναι ερωτευμένη μαζί του. Γεγονός που τον κάνει να στραφεί ενάντια στην Σεβίμ, φέρνοντας στην επιφάνεια τα προβλήματα σχέσης, αισθημάτων και ρόλου της γυναίκας σε μια πατριαρχική κοινωνία. 

Όλα για τον απογοητευμένο αυτόν ήρωα δεν είναι παρά ασήμαντα γεγονότα σε μια ζωή άσκοπη, όπως θα εξηγήσει στη μεγάλη, ενδιαφέρουσα συζήτηση με την πολιτικά ευσυνείδητη καθηγήτρια (Μέρβε Ντιζντάρ) από άλλο σχολείο, στο μέσο της ταινίας, και που φέρνει στο προσκήνιο τη σύγκρουση ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, τους εκμεταλλευτές και τα θύματα, τους επαναστάτες και τους απαισιόδοξους που παρακολουθούν αμέτοχοι.

Όπως ακριβώς και τα «ξερά χόρτα» έξω από το χωριό, όπως εξηγεί προς το φινάλε, ο ήρωας, φύλλα που από τον χειμώνα περνάνε άμεσα στο καλοκαίρι πριν καταφέρουν να πρασινίσουν, μια και στην περιοχή υπάρχουν μόνο δυο εποχές, χειμώνας και καλοκαίρι. Λείπει δηλαδή η άνοιξη, όπου ανθίζουν τα φυτά, δηλαδή μια περίοδος, όπως υποβάλλει ο Τσεϊλάν, όπου ο άνθρωπος χρειάζεται για να μπορέσει να κάνει το αναγκαίο πέρασμα, από μια ζωή χωρίς σκοπό σε μια ζωή με έννοια, όπου του δίνεται η ευκαιρία να περάσει από το προσωπικό και την απομόνωση στο ομαδικό, την κοινωνικότητα και την αλληλεγγύη.

Με ωραίες πλαστικά εικόνες, όπου η φύση παίζει το δικό της ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, και μια υποβλητική μουσική (του Φίλιπ Τιμοφέγιεβ), όλα δοσμένα με εξαιρετικό ρυθμό (χωρίς καθόλου η μεγάλη διάρκεια των τρεισήμισι σχεδόν ωρών ταινίας να ενοχλεί), ο Τσεϊλάν έφτιαξε μια δυνατή, με ποιητική πνοή και με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, ταινία, μέσα από σκηνές στημένες με εξαιρετική δεξιοτεχνία και εικαστική πάντα ομορφιά, με πρόσωπα που ζουν τη δική τους χειμερία νάρκη (φέρνοντας στο νου τους χαρακτήρες στα έργα του Τσέχοφ). Αναμφισβήτητα από τις καλύτερες ταινίες του δημιουργού της. 

**** Περασμένες ζωές 

Past Lives. Νότια Κορέα/ΗΠΑ, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Σελίν Σονγκ. Ηθοποιοί: Γκρέτα Λι, Τέο Γιου, Τζον Μαγκάρο, Μουν Σέουνγκ-Α. 105´

Ο ρομαντικός έρωτας, ο αποχωρισμός, η τύχη, το πόσο το παρελθόν επηρεάζει τη ζωή μας και ο ρόλος της μοίρας κυριαρχούν στην ωραία, ρομαντική ταινία «Περασμένες ζωές» της Σελίν Σονγκ, που αρχικά είδαμε στο φετινό διαγωνιστικό τμήμα της 72ης Μπερλινάλε. Παρόλο που οι δυο  εραστές, στην πρώτη αυτή ταινία (που ήδη είχε εντυπωσιάσει  στο φεστιβάλ του Σάντανς) της γνωστής σήμερα στη Νέα Υόρκη για το θεατρικό της έργο, συγγραφέα Σελίν Σονγκ, δεν καταφέρνουν καν να φιληθούν, η σχέση τους, που ξεκινά στη Σεούλ, όταν ακόμη είναι 12 χρονών, θα επηρεάζει την υπόλοιπη ζωή τους.

Η ταινία καλύπτει τρεις περιόδους της ζωής τους, στη Σεούλ, πριν από 24 χρόνια, όταν ακόμη η Νόρα και ο Χάε Σουνγκ είναι 12 χρονών, εποχή όταν είναι τρελά ερωτευμένοι, όπου η απόφαση των γονιών της Νόρας να μετακομίσουν στο Τορόντο, διαλύει τη σχέση τους, 12 χρόνια, μετά, όταν ο Χάε Σουνγκ, που εξακολουθεί να ζει στη Σεούλ, κατορθώνει να επανασυνδεθεί, μέσω Ίντερνετ, με την Νόρα, ενώ αυτή πια, θεατρικός συγγραφέας, έχει φτιάξει τη ζωή της στη Νέα Υόρκη και για τρίτη φορά, 12 χρόνια αργότερα, όταν ο Χάε Σουνγκ αποφασίζει τελικά να ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη για να συναντήσει την παντρεμένη με τον συγγραφέα Άρθουρ, Νόρα. 

Το θέμα θυμίζει την γνωστή τριλογία («Πριν…») του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ γύρω από ένα ζευγάρι που συναντιούνται κάθε τόσα χρόνια, αν και στην ταινία της Σονγκ, το κυρίαρχο  στοιχείο είναι η κορεάτικη φιλοσοφική άποψη του «Ιν Γιουν», σύμφωνα με την οποία ο εαυτός μας – και όσοι σχετίζονται μαζί μας – είναι απλά η πιο πρόσφατη εκδοχή της περασμένης μας ζωής.

Αυτή την αντιμετώπιση της σχέσης του τρίδυμου των πρωταγωνιστών με την προηγούμενη ζωή τους καταγράφει μέσα από την πορεία της ταινίας η σκηνοθέτρια. Πορεία που αναπτύσσει με λεπτότητα, σωστή ισορροπία και ένα απλό, ρεαλιστικό στιλ, η Σελίν Σονγκ, δίνοντας στα πρόσωπα της την ελευθερία εκείνη που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν με σκέψη και διαύγεια τα αισθήματά τους, είτε εκείνα των νεαρών τους χαρακτήρων, είτε αυτά των σημερινών προσώπων, με τις σχέσεις και τις ανεπανόρθωτες αλλαγές στις οποίες οδήγησαν οι σχέσεις τους, αλλαγές που οι βασικοί πρωταγωνιστές, με επικεφαλής, την Γκρέτα Λι, δίνουν με τον πιο δυνατό, πειστικό τρόπο. 

*** ½ DogMan

Γαλλία, 2023. Σκηνοθεσία-σενάριο: Λικ Μπεσόν. Ηθοποιοί: Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς, Τζότζο Τ. Γκίμπς, Κρίστοφερ Ντέναμ, Γκρέις Πάλμα, Μαρίζα Μπέρενσον. 113´

Ύστερα από μερικές μέτριες ταινίες στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων («Λούση», «Η πύλη του πολεμιστή», «Άννα»), ο Γάλλος Λικ Μπεσόν, επιστρέφει στις καλές στιγμές του με την ταινία του «DogMan», ένα συγκινητικό δράμα, με στοιχεία φαντασίας, γύρω από την απίθανη τραυματική εμπειρία ενός παιδιού που θα βρει τη λύτρωση μέσα από την αγάπη του για τα σκυλιά.

Η ταινία ξεκινά με το ρητό του Λαμαρτίνου «Οταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει μπελάδες, ο θεός του στέλνει ένα σκύλο», για να παρακολουθήσουμε τον Νταγκ, τον ώριμο πια παιδί που θα γνωρίσουμε στη συνέχεια, μεταμφιεσμένο σε τραβεστί, ματωμένο και κάπως χαμένο, να συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Στη συνέχεια, μέσα από τις εξομολογήσεις του που κάνει στη ψυχίατρο Έβελιν που αναλαμβάνει την υπόθεσή του, θα μάθουμε, μέσα από συνεχή φλας μπακ, την τραγική ιστορία του.

«Όσο περισσότερο μαθαίνω για τους ανθρώπους τόσο περισσότερο αγαπώ τα σκυλιά», λέει σε μια στιγμή ο Νταγκ (ένας εκπληκτικός Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς), στην ‘Εβελιν εξηγώντας πως, όταν ακόμη μικρό παιδί, ο βίαιος πατέρας του τον τιμωρεί, κλειδώνοντάς τον για χρόνια στο κλουβί με τα σκυλιά που εκμεταλλεύεται. Εκεί, στην αγέλη των σκυλιών, ο Νταγκ θα ξεπεράσει τον πόνο της ζωής του κοντά σ’ ένα τερατώδη πατέρα κι ένα μεγαλύτερο σε ηλικία, θρησκόληπτο, το ίδιο άκαρδο, αδερφό για να βρει την αγάπη που του αρνούνται οι άνθρωποι. 

Μικρό διάλειμμα στην άχαρη, μετά την απελευθέρωσή του από το κλουβί, ζωή του, η γνωριμία του με μια νεαρή ηθοποιό και δασκάλα υποκριτικής, που τον διδάσκει τον Σαίξπηρ και τα μυστικά της υποκριτικής τέχνης. Τέχνη που θα χρησιμοποιήσει αργότερα με τις μεταμφιέσεις του σε κλαμπ τραβεστί και με τραγούδια που μιμείται την Εντίθ Πιάφ και την Μάρλεν Ντίτριχ, για να μπορέσει να συντηρήσει το «καταφύγιο» των σκυλιών του όπου θα μετατρέψει τον πόνο του σε αγάπη.

Πόνο που ο Μπεσόν συσχετίζει με ένα το ίδιο προσωπικό πόνο της ψυχιάτρου, που την βοηθά να τον προσεγγίσει και να αντιμετωπίσει με συμπάθεια, σχεδόν στοργή, τα προβλήματά του. Κάποτε όμως ο άνθρωπος στη χειρότερη μορφή του, με το πρόσωπο ενός γκάνγκστερ και της συμμορίας του, θα επέμβει οδηγώντας σε ένα φρικτό μακελειό.

Με τον Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς να αποδεικνύεται η μεγάλη δύναμη του έργου, με τη δυνατή, ξεχωριστή, συγκινητική ερμηνεία του, άλλοτε σαν μια νέα «Φάλαινα» (όπως ο Μπρένταν Φρέιζερ στην ταινία του Αρονόφσκι) κι άλλοτε σαν πλοίαρχος Έιχαμπ (του «Μόμπι Ντικ») να αντιμετωπίζει το δικό του θεό. 

*** ½ – Η φανταστική μου χώρα 

My Imaginary Country/ Mi pais imaginario. Χιλή/Γαλλία, 2022. Σκηνοθεσία-σενάριο: Πατρίσιο Γκούσμαν. Φωτογραφία: Σαμουέλ Λαχού. Μοντάζ: Λόρενς Μανχάιμερ. Διάρκεια 83 λεπτά. 

Στο νέο του ντοκιμαντέρ, «Η φανταστική μου χώρα», ο Πατρίσιο Γκούσμαν κλείνει την περιπλάνηση του στην πρόσφατη ιστορία της Χιλής, που είχε ξεκινήσει με τις ταινίες «Η μάχη της Χιλής» και «Η οροσειρά των ονείρων», μόνο που τώρα δεν στρέφεται πια στο παρελθόν και την περίοδο της δικτατορίας του Πινοσέτ αλλά στο παρόν. Τη σημερινή Χιλή και τους καινούριους αγώνες της.

Η ταινία αρχίζει με εικόνες από τα πλακόστρωτα που βλέπουμε στο φιναλε της «Οροσειράς των ονείρων», μόνο που εδώ αυτά τα σπάνε οι φοιτητές για να τα χρησιμοποιήσουν στις διαδηλώσεις που ακολουθούν. Διαδηλώσεις που άρχισαν με μια αρχικά μικρή διαμαρτυρία στο Σαντιάγκο τον Οκτώβρη του 2019 για την αύξηση του εισιτηρίου στο μετρό και που πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε πιο πλατιές, κοινωνικές διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση του προέδρου Πινιέρα όχι μόνο για τα αυστηρά οικονομικά μέτρα (τη στέγαση, την υγεία, τις συντάξεις) αλλά και μέτρα που έχουν σχέση με το επίπεδο της ζωής και την ατομική, σεξουαλικη και όχι μόνο, ελευθερία.

Αν και χωρίς την ποιητική έξαρση των προηγούμενων ντοκιμαντέρ του, η κάμερα του εξόριστου Γκούσμαν, ο οποίος επέστρεψε στη χώρα του μόλις ξέσπασαν τα γεγονότα, παρακολουθεί «τη φωτιά», όπως λέει ο ίδιος,  από κοντά, όταν πια αυτή έχει φουντώσει  (αν και δεν πρόλαβε, «τις σπίθες μόλις ανάψουν», όπως του είχε πει κάποτε ο ντοκιμαντερίστας Κρις Μαρκέρ πως πρέπει να κάνει), για να καταγράψει, άλλοτε μέσα από συνεντεύξεις και άλλοτε μέσα από τις ίδιες τις διαδηλώσεις, το ξέσπασμα ενός λαού που, έχοντας  βγει από μια αδίστακτη, αιμοδιψή δικτατορία, περίμενε σημαντικές αλλαγές που δεν έγιναν, ενός λαού που ζητά ένα διαφορετικό και πιο δίκαιο Σύνταγμα. Σκηνές όπως εκείνες του πλήθους στην Plazza Italia του Σαντιάγκο, να τραγουδά και να χορεύει, δίνει την εικόνας μιας νέας, πιο ζωντανής, γεμάτης δύναμη, ελπιδοφόρας γενιάς, μιας γενιάς αποφασισμένης να οδηγήσει τη φανταστική» του, όπως τη φαντάζεται και την αποκαλεί χώρα, στις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που χρειάζεται σήμερα.  

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ 

***** Ο πολίτης Κέιν 

Citizen Κane. ΗΠΑ, 1941. Σκην: Όρσον Γουέλς. Σεν: Χέρμαν Τζ. Μάνκιεβιτς, Όρσον Γουέλς. Φωτ: Γκρεγκ Τόλαντ. Μους: Μπέρναρντ Χέρμαν. Ντεκ: Βαν Νεστ Πόλγκλαζ. Μοντ: Ρόμπερτ Γουάιζ. Ηθ: Όρσον Γουέλς, Τζόζεφ Κότεν, Ντόροθι Κόμινγκορ, Έβερετ Σλόαν, Ρέι Κόλινς, Τζορτζ Κουλούρις, Αγκνες Μούρχεντ, Πολ Στιούαρτ, Ρουθ Γουόρικ, Χαρι Σάνον, Τζορτζ Κουλούρις, Ερσκιν Σάνφορντ. Διάρκεια: 119 λεπτά.

 Στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου δεν υπάρχει πιο εντυπωσιακό ντεμπούτο από εκείνο του 25χρονου Όρσον Γουέλς (1915-1985) με τον “Πολίτη Κέιν”, ταινία  ενός “παιδιού-θαύματος” που είχε ήδη καταπλήξει με τη δουλειά του στο θέατρο και το ραδιόφωνο – το 1938 είχε κυριολεκτικά τρομάξει τους αμερικανούς ακροατές παρουσιάζοντας με τέτοιο τρόπο τον “Πόλεμο των κόσμων” του Χ. Τζ. Γουέλς, που τους έκανε να πιστέψουν ότι στη χώρα τους είχαν εισβάλει εξωγήινοι.

Ταινία σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου που η αξία της αυξάνεται με το πέρασμα του χρόνου, έχοντας επηρεάσει αμέτρητους σκηνοθέτες σ’ ολόκληρο τον κόσμο, “Ο πολίτης Κέιν” πολύ δίκαια τοποθετείται σήμερα, από δημιουργούς και κριτικούς, στην κορφή των μεγάλων αριστουργημάτων που μας έδωσε η Έβδομη Τέχνη. Κι όμως, όταν πρωτοπροβλήθηκε, παρ’ όλο που εκθειάστηκε από την κριτική, η ταινία δεν είχε την επιτυχία που της άρμοζε.

Κι αυτό, σ’ ένα μεγάλο βαθμό, εξαιτίας του μποϊκοτάζ της μεγάλης αλυσίδας των εφημερίδων που ελέγχονταν από τον Αμερικανό μεγιστάνα του τύπου, Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ, επειδή πίσω από το πορτρέτο του Κέιν κρυβόταν εκείνο του Χερστ, σατιρίζοντας μάλιστα, μέσα από τις σχέσεις του Κέιν με την πρώτη του γυναίκα, Σούζαν Αλεξάντερ, τις σχέσεις του Χερστ με την ηθοποιό του Χόλιγουντ Μάριον Ντέιβις, που ήθελε να την επιβάλει με το ζόρι τραγουδίστρια της όπερας.

 Με τη λέξη-κλειδί “Rosebud” (ροδανθός) που, στα πρώτα πλάνα της ταινίας, ψιθυρίζει, στο “Ξαναντού”, τον απομονωμένο “πύργο” του, ο Τσαρλς Φόστερ Κέιν πριν πεθάνει, ανοίγει η έρευνα γύρω από την πολύπλοκη, αντιφατική συχνά, προσωπικότητα του Κέιν. Προσωπικότητα που ο Γουέλς χτίζει σταδιακά, σαν ένα “παζλ”, μέσα από τις αφηγήσεις διάφορων προσώπων που τον γνώριζαν, καταργώντας, πράγμα ασυνήθιστο για το Χόλιγουντ της εποχής, τη γραμμική αφήγηση για μιαν άλλη, πιο σύνθετη, πρωτότυπη κινηματογραφική γραφή.

Το μεγάλο κατόρθωμα του Γουέλς ήταν ότι πέτυχε να συνδέσει όλα τα κινηματογραφικά στοιχεία με μια δύναμη και μια τελειότητα πρωτόγνωρη για τον τότε κινηματογράφο, που από άποψης τεχνικής δεν είχε πάψει ν’ ακολουθεί τον προπολεμικό τρόπο αφήγησης: από την πολυπλοκότητα ενός θαυμάσιου σεναρίου μέχρι τη χρήση των φακών και της κάμερας, του βάθους πεδίου, των ήχων, της αφήγησης off, της μουσικής (του Μπέρναρντ Χέρμαν, που στη συνέχεια θα γίνει τακτικός συνεργάτης του Χίτσκοκ), του γρήγορου μοντάζ, ακόμη και τη χρήση της “ίριδας”.

Στοιχεία που ο Γουέλς ανανεώνει, εμφυσώντας τους μια νέα πνοή, δίνοντάς τους μιαν άλλη οντότητα, χρησιμοποιώντας τα μέτρια στην πραγματικότητα τεχνικά μέσα που του πρόσφερε η εταιρία RKO, ακόμη και stock shots (πλάνα από τα αρχεία της εταιρίας), για να καταργήσει την κινηματογραφική γλώσσα όπως την ήξερε η τότε χολιγουντιανή παράδοση, εισάγοντας ένα δικό του, εντελώς προσωπικό στιλ.

Πολλοί μίλησαν και μιλούν για τη μεγάλη συμβολή στην ταινία του σεναριογράφου Χέρμαν Τζ. Μάνκιεβιτς και του πράγματι εμπνευσμένου κάμεραμαν Γκρεγκ Τόλαντ. Χωρίς όμως τη συμβολή του Γουέλς (με τον ίδιο να ερμηνεύει με ξεχωριστή άνεση και επιβλητικότητα τον Κέιν), η ταινία δεν θα αποκτούσε την ατμόσφαιρα, την ομορφιά αλλά και τη δύναμη και την επικαιρότητα που αυτή εξακολουθεί να έχει.

Επικαιρότητα που συναντούμε όχι μόνο στη γλώσσα της αλλά και στον τρόπο με τον οποίο ο Γουέλς χειρίζεται τα θέματά της, εκείνα του πλούτου, της δόξας και της εξουσίας (γιατί πάνω απ’ όλα πρόκειται για την εξουσία, μαζί και τη σκοτεινή πλευρά της όπως τη σκιαγραφεί με εκπληκτική δύναμη ο Γουέλς), θέματα που εξακολουθούν να απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία μας. Με άλλα λόγια, μια εικόνα της Αμερικής του χτες και του σήμερα… και του αύριο;;;

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Από τα τσεχωφικά πρόσωπα του Τσεϊλάν στο ρόλο της τύχης στην ταινία της Σελίν Σονγκ – σε επανέκδοση ο ανεπανάληπτος «Πολίτης Κέιν» appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Από τα προβλήματα μιας οικογένειας μεταναστών στη Γαλλία, στις ταξικές συγκρούσεις σε μια κοινωνία στραμμένη στα παιχνίδια της αγοράς και την αδίστακτη εκμετάλλευση

*** ½ – Ο μικρός αδερφός

Un petit frere. Γαλλία, 2022. Σκηνοθεσία-σενάριο: Λεονόρ Σεράιγ. Ηθοποιοί: Αναμπέλ Λενγκρόν, Αχμέντ Σίλα, Στεφάν Μπακ, Κένζο Σαμπέν. 116´

Στη δεύτερη ταινία της, «Ο μικρός αδερφός», η Λεονόρ Σεράιγ παρακολουθεί μια γυναίκα που, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, εγκαταλείπει την Ακτή του Ελεφαντοστού και φτάνει με τους δυο νεαρούς γιους της στο Παρίσι της δεκαετίας του ‘80. Μια δοσμένη με ευαισθησία και δύναμη διαδρομή 20 χρόνων, που καταγράφει την πορεία και τη διάλυση μιας οικογένειας μεταναστών, όπως τη θυμούνται διαδοχικά η μητέρα και τα δυο παιδιά της.

Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα τρία αυτά πρόσωπα έχει η μητέρα, μια παρορμητική, δυναμική γυναίκα, που φτάνει στη Γαλλία με όνειρα γι’ αυτήν και τα παιδιά της, η οποία αρχίζει να εργάζεται καθαρίστρια σε ξενοδοχείο, αποφασισμένη, όπως λέει σε κάποια στιγμή, να επιλέγει τους άντρες στη ζωή της. Μόνο που αυτό γίνεται σε μια ανδροκρατούμενη, συχνά ρατσιστική, κοινωνία, και με άντρες που τις περισσότερες φορές είναι οι λάθος άντρες, οι οποίοι όχι μονο δεν βοηθούν την ίδια αλλά και έχουν κακή επίδραση στη ζωή των δυο παιδιών της.

Η ταινία είναι χωρισμένη σε τρεις πράξεις, με την κάθε μια αφιερωμένη σε ένα από τα τρία αυτά πρόσωπα, μέσα από τα οποία η σκηνοθέτρια μας δίνει μια εικόνα της όλης πορείας της οικογένειας – με τη γυναίκα να μετακομίζει, για χάρη ενός φίλου της, από το Παρίσι στη Ρομέν, με το μεγαλύτερο αγόρι να καταστρέφει αρχικά τη ζωή του με τα ναρκωτικά, να καταφέρνει όμως αργότερα, έχοντας πια εγκαταλείψει την οικογένεια, να ξεπεράσει τον εθισμό του και, σε αντίθεση με τον μικρότερο, να πετυχαίνει τελικά στη ζωή του.

Η Σεράιγ αντιμετωπίζει τα πρόσωπά της με συμπάθεια και κατανόηση, τόσο τον δύσκολο, βασανιστικό αγώνα της γυναίκας (το φεμινιστικό στοιχείο της ταινίας) να επιβιώσει σε μια εχθρική κοινωνία, όσο κι εκείνο του μεγαλύτερου αδελφού, με προβλήματα ενηλικίωσης στη  δυσλειτουργική του οικογένεια, καταγράφοντας με ρεαλιστικά χρώματα την όλη ατμόσφαιρα της Γαλλίας της εποχής και καταφέρνοντας να αποσπάσει ωραίες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς της.

*** ½ – Ένας άλλος κόσμος

Un autre monde. Γαλλία, 2021. Σκηνοθεσία: Στεφάν Μπριζέ. Σενάριο: Στεφάν Μπριζέ, Ολιβιέ Γκόρς. Ηθοποιοί: Βενσάν Λεντόν, Σαντρίν Κιμπερλέν, Τζέρι Χίκι. 96´

Ο εργάτης/υπάλληλος ενάντια στους οικονομικούς ισολογισμούς και τα περιθώρια κέρδους των στραμμένων αποκλειστικά στο όσο το δυνατό μεγαλύτερο κέρδος εταιρειών είναι για τρίτη φορά στο επίκεντρο των ταινιών του Στεφάν Μπριζέ και με πρωταγωνιστή πάντα τον εξαίρετο Βενσάν Λεντόν. Στην προηγούμενη ταινία της τριλογίας, «Σε πόλεμο», ο Λεντόν αγωνιζόταν επικεφαλής των απεργών να σώσει το εργοστάσιο τους, ενώ στην πρώτη, «Ο νόμος της αγοράς», ο Λεντόν αρνιόταν τελικά να γίνει το «καρφί» των εργοδοτών του που ήθελαν να υποτάξουν τους υπαλλήλους τους στις απαιτήσεις της αγοράς,  με τον πιο απάνθρωπο τρόπο.

Στην τρίτη ταινία του Μπριζέ, «Ένας άλλος κόσμος», ο Λεντόν, στην απέναντι πλευρά τη φορά αυτή, ως εκτελεστικός διευθυντής επαρχιακού γαλλικού εργοστασίου, έρχεται σε σύγκρουση με την κυνική διευθύντρια του επικεφαλής παριζιάνικου εργοστασίου, τμήμα πολυεθνικού ομίλου που διευθύνεται από την Ουάσιγκτον (κι εκείνο από το χρηματιστήριο της Wall Street  όπως, κάποια στιγμή, παραδέχεται ο επικεφαλής στην  Ουάσιγκτον) στην προσπάθεια του να αποφύγει τη μείωση του εργατικού προσωπικού στην οποία επιμένει η διεύθυνση.

Ένας αγώνας που δίνεται με συνεχείς συζητήσεις μέσα σε κλειστά, πληκτικά γραφεία και αίθουσες συνεδριάσεων, με την διευθυντική ομάδα του τοπικού εργοστασίου και την από το Παρίσι γενική διευθύντρια, ορισμένες φορές και με τους εκπροσώπους του σωματείου, με τον Φιλίπ (Λεντόν), παράλληλα να αντιμετωπίζει οικογενειακή κρίση (η γυναίκα του ετοιμάζεται να τον χωρίσει), να προσπαθεί να σώσει το εργατικό προσωπικό χωρίς απολύσεις, και να οδηγείται σε αδιέξοδο.

Ακολουθώντας πιστά, χωρίς παρεκκλίσεις, το κεντρικό του θέμα, με την αγχωτική πορεία του Φιλιπ να παραλληλίζεται με εκείνη της αγχωτική σχέσης του με τη γυναίκα του (μια πολύ καλή Σαντρίν Κιμπερλέν),  μετατρέποντας τον Φιλίπ σε είδος μαριονέτας στα χέρια των εργοδοτών του (και που έξυπνα υποβάλλουν οι σκηνές του με προβλήματα συμπεριφοράς έφηβου γιου του να προπονείται στο θέατρο μαριονετών), ο Μπριζέ αναπτύσσει με έλεγχο και σωστό ρυθμό τα σκαμπανεβάσματα και τις ανατροπές στην πορεία των συζητήσεων, με την Γαλλίδα εκτελεστή διευθύντρια να απαιτεί άμεσες απολύσεις οδηγώντας στη με βίντεο συνάντηση της γαλλικής ομάδας με τον Αμερικανό διευθύνοντα σύμβουλο και την τελική του αποκάλυψη πως όλα εξαρτώνται από τους επενδυτές που με τη σειρά τους εξαρτώνται από την Γουόλ Στρίτ.

Με ένα πολύ καλό, αν και κάπως σχηματικό, σενάριο, και την ανάμιξη επαγγελματιών ηθοποιών με ερασιτέχνες, φέρνοντας στο νου τις ταινίες του Κεν Λόουτς, ο Μπριζέ ακολουθεί μια παρόμοια με τις δυο προηγούμενες ταινίες του διαδικασία, έστω κι αν τη φορά αυτή η θέση του είναι από την πλευρά των εργοδοτών. Πλευρά όμως (στο νου έρχονται οι αγώνες των «κίτρινων γιλέκων») που έχει σήμερα τα ίδια προβλήματα με όλους: το χρήμα, η Γουόλ Στρίτ, οι ανελέητες πολυεθνικές, με άλλα λόγια μια αδίστακτη αγορά ενάντια στον εργαζόμενο, που τον εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο, έτοιμοι να  πετάξουν αυτόν και την οικογένεια του στο δρόμο.

Το αποτέλεσμα; Σήμερα ζούμε σ’ ένα κόσμο που κυβερνάται από το χρήμα, όπου ο άνθρωπος είναι απλά ένα γρανάζι στη μηχανή που παράγει και αυξάνει το χρήμα, γρανάζι που μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί, σε ένα κόσμο χωρίς ζεστασιά, κατανόηση, συμπόνια, αλληλεγγύη, και που, αν θελουμε να τον αλλάξουμε, χρειάζεται ένας άλλος κόσμος, μας λέει ο Μπριζέ, ένας κόσμος χωρίς πολυεθνικές και παγκοσμιοποίηση, ένας κόσμος πιο ανθρώπινος και πιο δίκαιος.

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

**** ½ – Απαγορευμένα παιχνίδια

Jeux interdits. Γαλλία, 1952. Σκηνοθεσία: Ρενέ Κλεμάν. Σενάριο: Ζαν Οράνζ, Πιέρ Μποστ, Φρανσουά Μπουαγιέ (από μυθιστόρημα του). Ηθοποιοί: Ζορζ Πουζουλί, Μπριζίτ Φοσέ. 86´

Ο πόλεμος μέσα από τη ματιά δυο παιδιών στην αριστουργηματική, βραβευμένη με το Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας και το Ξενόγλωσσο Όσκαρ, ταινία «Απαγορευμένα παιχνίδια» του Ρενέ Κλεμάν, σε επανέκδοση σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια.

Αρκετές ταινίες μας έχουν μέχρι σήμερα δώσει το θάνατο και τη φρίκη του πολέμου μέσα από τη ματιά των παιδιών, καμία όμως χωρίς συναισθηματισμούς ή εύκολα ευρήματα όπως η ταινία αυτή του Κλεμάν.

Με φόντο τη ναζιστική εισβολή στη Γαλλία το 1940, παρακολουθούμε τον πόλεμο όπως τον αντιμετωπίζουν τα δυο παιδιά της ταινίας, η 5χρονη Πολέτ (εκπληκτική στο ρόλο η μικρή Μπριζίτ Φοσέ, που στη συνεχεια θα εξελιχθεί σε μια πολύ καλή ηθοποιό)  και ο νεαρός 9χρονος Μισέλ, που την προστατεύει και την φροντίζει όταν οι γονείς της σκοτώνονται στους η βομβαρδισμούς. Ένα πόλεμο που τα παιδιά, ιδιαίτερα η μικρότερη Πολέτ, δεν καταλαβαίνουν και προσπαθούν να τον ξεπεράσουν βρίσκοντας διέξοδο μέσα από τη φαντασία τους, με τα διάφορα παιχνίδια που παίζουν: με το κρυφό νεκροταφείο που φτιάχνουν, όπου θα θάψουν το νεκρό  σκυλί της Πολέτ και στη συνέχεια άλλα νεκρά ζώα και κλέβοντας σταυρούς για να τοποθετήσουν πάνω στους τάφους των ζώων.

Μια εφιαλτική εικόνα του πολέμου, στη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής, με συγκλονιστικές τις σκηνές του γαλλικού πληθυσμού να τρέχει μέσα από αγρούς και δρόμους για να γλιτώσει από τους βομβαρδισμούς και το θάνατο, φέρνοντας στο νου πρόσφατες σκηνές από τη Συρία, το Σουδάν ή το Ναγκόρνο Καραμπάχ, με γυναίκες, άντρες, καθώς και  με παιδιά που αντιμετωπίζουν την ίδια τραυματική εμπειρία, με τον Κλεμάν να τα καταγράφει όλα με μελανά χρώματα (εξαιρετική η μαυρόασπρη φωτογραφία του Ρομπέρ Ζιουϊγιάρ), σκηνές που αποκτούν τη ξεχωριστή τους δύναμη με την παρουσία των δυο παιδιών, με τα γεμάτα απορία πρόσωπά τους, τη φωνή τους και το όλο ερωτήματα βλέμμα τους, μαζί και τη συγκινητική τους αθωότητα και τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν με τα παιχνίδια τους να ξεπεράσουν το θάνατο, στοιχεία που σε συγκινούν άμεσα, και που ξεπερνούν την συχνά απλή, σχεδόν ντοκιμαντεριστική, σκηνοθεσία.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Από τα προβλήματα μιας οικογένειας μεταναστών στις ταξικές συγκρούσεις σε μια κοινωνία στραμμένη στα παιχνίδια της αγοράς appeared first on Enetpress.

Από το με σαρκαστικό χιούμορ θρίλερ του Σεμπαστιέν Μαρνιέ στον άτονο βασιλιά Λουδοβίκο του Τζόνι Ντεπ – και τρεις εξαιρετικές επανεκδόσεις από Αντονιόνι, Χοκς και Κοέν

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Η ρίζα του κακού

L’origine du mal. Γαλλία/Καναδάς, 2022. Σκηνοθεσία: Σεμπαστιέν Μαρνιέ. Σενάριο: Φανί Μπουρντινό, Σεμπαστιέν Μαρνιέ. Ηθοποιοί: Λορ Καλαμί, Ντόρια Τιλιέ, Ντομινίκ Μπλαν, Ζακ Βεμπέρ, Σουζάν Κλεμάν. 125´

*** Δραματικό, διανθισμένο με σαρκαστικό χιούμορ και σουρεαλιστικές πινελιές, θρίλερ γύρω από μια παμπόνηρη γυναίκα, εργάτρια σε εργοστάσιο ψαριών που προσπαθεί να επανασυνδεθεί με τον εκατομμυριούχο, αποξενωμένο πατέρα της και τη νέα του οικογένεια.

Η ιστορία ξεκινά όταν η με οικονομικά προβλήματα εργάτρια Στεφάν (αποκαλυπτική στο ρόλο η εξαίρετη Λορ Καλαμί) αποφασίζει να τον εκατομμυριούχο πατέρα της, Σερζ στην πολυτελή, σ’ ένα μικρό νησί, βίλα του και τα διάφορα μοχθηρά μέλη της οικογένειας του, την παράξενη γυναίκα του και την φιλόδοξη κόρη του (δυο γυναίκες που σχεδιάζουν να πάρουν τον έλεγχο της ξενοδοχειακής επιχείρησης του), την εγγονή και την εξίσου παράξενη χιτσκοκική υπηρέτρια.

Εκεί θ’ αρχίσει ένα ατέλειωτο, γάτας με ποντίκι (με πολλά θα έλεγα ποντίκια) παιχνίδι, που από κωμωδία μετατρέπεται σταδιακά σε θανάσιμο, με προδοσίες και ανατροπές, κυνηγητό. Με τον Σεμπαστιέν Μαρνιέ («Τελευταίο μάθημα») να αντλεί γενναιόδωρα από το καυστικό χιούμορ και την κοινωνική κριτική του Σαμπρόλ και το σαρδόνιο, με το παιχνιδιάρικο « Μαγκάφιν», χιούμορ του Χίτσκοκ για να φτιάξει το απολαυστικό αυτό, με ομοφυλοφιλικά στοιχεία, ταυτόχρονα καυστικό σχόλιο πάνω στην κάθε άλλο παρά κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, θριλερ του, που πρωτοείδαμε στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας.

Ζαν ντι Μπαρί, η ερωμένη του βασιλιά

Jeanne du Barry. Γαλλία/Ηνωμένο Βασίλειο/Βέλγιο, 2023. Σκηνοθεσία: Μαϊουέν. Σενάριο: Μαϊουέν, Τέντι Λισί-Μοντέστ, Νικόλας Λιβεκί. Ηθοποιοί: Μαϊουέν, Τζόνι Ντεπ, Πιέρ Ρισάρ, Πασκάλ Γκρέγκορι, Νοεμί Λοβσκί. 113´

** ½ Η εκρηκτική ερωτική σχέση ανάμεσα στην πανέξυπνη, σέξι εταίρα Ζαν ντι Μπαρί και τον βασιλιά Λουδοβίκο 15ο, μέσα από μια με εντυπωσιακή ανάπλαση εποχής, αν και άνιση σκηνοθετικά, ταινία, με έναν υποτονικό Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του βασιλιά.

Η ταινία της Μαϊουέν (που η ταινία της Polisse είχε κερδίσει το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες το 2011) είναι ένα βιογραφικό δράμα γύρω από τη σχέση της γνωστής εταίρας, ευνοούμενης ερωμένης του βασιλιά Λουδοβίκου του δέκατου πέμπτου της Γαλλίας. Η Μαϊουέν, ύστερα από μια σύντομη εισαγωγή, για τα παιδικά και νεανικά χρόνια της ντι Μπαρί, νόθο παιδί ενός μοναχού και μιας μαγείρισσας, που χάρη στη βοήθεια αριστοκρατών για τους οποίους εργαζόταν η μητέρα της, κατάφερε να μορφωθεί και να διαβάζει με μανία βιβλία λογοτεχνίας, θα εγκαταλείψει, μεγαλώνοντας, την επαρχιακή τους πόλη, μαζί με τη μητέρα της, για το Παρίσι, «πρωτεύουσα των ελπίδων και του πόθου».

Εκεί, μεγάλη πια, η Ζαν (με την ίδια τη Μαϊουέν να την ερμηνεύει), θα εκμεταλλευτεί τη γνωριμία και τη σχέση της με τον κόμη ντι Μπαρί και του Δούκα Ρισελιέ, για να γνωρίσει τον βασιλιά Λουδοβίκο (ρόλο που ερμηνεύει ο Τζόνι Ντεπ). Η σκηνοθέτιδα εστιάζει την αφήγηση της στη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στην Ζαν και τον βασιλιά, σχέση σ’ ένα κόσμο ψεύτικο, με μόνα αληθινά αισθήματα αυτά του πόθου και της πλήρους ηδονής που τους προσφέρουν οι σεξουαλικές ορέξεις τους. Σχέση που κινδυνεύει εξαιτίας των τριών θυγατέρων του βασιλιά και ακόμη περισσότερο με την εμφάνιση της αυστριακής Μαρίας Αντουανέττας, που παντρεύεται τον Δελφίνο, κληρονόμο του θρόνου.

Η ταινία είναι γυρισμένη στο στιλ των καλύτερων παραγωγών, με πλούσια εντυπωσιακά ντεκόρ και κοστούμια, ωραία φωτογραφία και μουσική, που η Μαϊουέν εκμεταλλεύτηκε όσο καλύτερα μπόρεσε. Η σκηνοθεσία της όμως, στο μεγαλύτερο μέρος της, έχει μια θα έλεγα βιασύνη ή προχειρότητα, με ένα σενάριο κάπως ανοικονόμητο, και μερικές όχι ιδιαίτερα ικανοποιητικές ερμηνείες, μαζί κι αυτή του Τζόνι Ντεπ, που έχει μια υποτονικότητα που, αντίθετα, με την αρκετά καλή ερμηνεία της Μαϊβάν, δεν βοηθάει στη δημιουργία της «χημείας» που περιμέναμε. Στις λιγοστές πολύ καλές ερμηνείες αναφέρω εκείνες του Μπενζαμέν Λαβέρν (στο ρόλο του έμπιστου του βασιλιά, ΛαΜπόρντ) και του Μελβίλ Πουπό (στο ρόλο του Κόμη Ντιμπαρί).

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

Η περιπέτεια

L’ avventura. Ιταλία, 1960, Μαυρόασπρη. Σκην: Μικελάντζελο Αντονιόνι. Σενάριο: Μικελάντζελο Αντονιόνι, Έλιο Μπερτολίνι, Τονίνο Γκουέρα. Φωτογραφία: Άλντο Σκαβάρντα. Μουσική: Τζιοβάνι Φούσκο. Ντεκόρ: Πιέρο Πολέτο. Ηθοποιοί: Μόνικα Βίτι, Γκαμπριέλε Φερτσέτι, Λέα Μασάρι, Ντομινίκ Μπλανσάρ, Τζέιμς Άνταμς. Διάρκεια: 145 λεπτά.

***** Ο έρωτας, οι σχέσεις του ζευγαριού και γενικά τα εύθραυστα, ανθρωπινα συναισθήματα, μέσα από μια προσέγγιση που ανέτρεπε τον παραδοσιακό τρόπο παρουσίασης και απέρριπτε κάθε είδους ψυχολογία για να εστιάσει το ενδιαφέρον της στους νεκρούς χρόνους, τις παύσεις και τις σιωπές, σε μια ταινία που παραμένει το ίδιο προκλητική, πρωτοποριακή και απολαυστική όσο και πριν από 63 χρόνια, όταν πρωτοπροβληθηκε.

Από τις ταινίες που η προβολή τους προκάλεσε “σκάνδαλο”, τη φορά αυτή στο φεστιβάλ των Κανών, ήταν η “Περιπέτεια” του Μικελάντζελο Αντονιόνι, η οποία γιουχαϊστηκε στη δημοσιογραφική της προβολή, αντίθετα με ένα τμήμα της που την εξύμνησε, καταφέρνοντας τελικά να κερδίσει το Ειδικό Βραβείο της κριτικής επιτροπής. Εκείνο βέβαια που ενόχλησε το κοινό του φεστιβάλ δεν ήταν η σχετικά απλή ιστορία της ταινίας αλλά ο τρόπος της αφήγησης του σκηνοθέτη της, τρόπος αντι-δραματουργικός για τα τότε δεδομένα, τρόπος που στη συνέχεια θα επηρεάσει αρκετούς νεότερους σκηνοθέτες (ανάμεσά τους και το δικό μας Θόδωρο Αγγελόπουλο). Η αφήγηση αυτή αρνείται τον παραδοσιακό τρόπο γραφής αλλά και κάθε είδους ψυχολογία, προτιμώντας να εστιάσει το ενδιαφέρον της στους νεκρούς χρόνους, τις παύσεις, τις σιωπές, στοιχεία που τελικά μας αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα για τους χαρακτήρες και τα αισθήματά τους από δεκάδες σελίδες διαλόγων.

Η ιστορία της ταινίας στρέφεται γύρω από την εξαφάνιση μιας γυναίκας, στη διάρκεια μιας κρουαζιέρας στα ιταλικά νησιά, της Άννας (Μασάρι) και τις προσπάθειες του αρχιτέκτονα αρραβωνιαστικού της, Σάντρο (Φερτσέτι), και της στενής φίλης της, Κλαούντια (Βίτι) να τη βρουν, πρώτα σ’ ένα έρημο νησί και στη συνέχεια σε διάφορες ιταλικές πόλεις (την Ταορμίνα κι αλλού). Στη διάρκεια της περιπλάνησης των δυο πιο στενών της φίλων, ο Σάντρο και η Κλαούντια αρχίζουν να ελκύονται ο ένας στον άλλο και μπλέκονται σε μια όλο πάθος ερωτική σχέση, ώσπου, κάποια στιγμή, η Κλαούντια ανακαλύπτει τον Σάντρο στην αγκαλιά μιας πόρνης. Η ταινία τελειώνει με τον Σάντρο να κλαίει και την Καλούντια να τον πλησιάζει και να του χαϊδεύει τα μαλλιά.

Η ιστορία ξεκινά σαν είδος αστυνομικού θρίλερ, με την εξαφάνιση της Άννας και τις έρευνες της αστυνομίας, στη συνέχεια όμως ο Αντονιόνι χρησιμοποιεί την κάμερά του για να ανατρέψει το είδος αλλά και γενικότερα το ρεαλιστικό κινηματογράφο, σε μια προσπάθεια να εξερευνήσει τα ανθρώπινα, εύθραυστα αισθήματα, ανατέμνοντας με δύναμη τα πρόσωπά του, μέσα από τις κινήσεις, τις εκφράσεις και τη συμπεριφορά τους, μέσα από την κάθε στιγμή τους, απ’ ό,τι αυτή προσθέτει ή αφαιρεί από τη ζωή τους, καθώς κι εκείνο που τους κάνει να ερωτεύονται ή να προδίδουν τον άλλο. Η κάμερά του άλλοτε επιμένει στα πρόσωπα (ποτέ η Μόνικα Βίτι δεν ήταν τόσο αισθησιακή – η απαρχή μιας εξαιρετικής συνεργασίας της σε ένα αριθμό ταινιών του Αντονιόνι), άλλοτε ερευνά τους χώρους, χρησιμοποιώντας τα τοπία για να σχολιάσει και να βγάλει στην επιφάνεια τα κρυμμένα αισθήματα των προσώπων του. Το έρημο νησί, τα γυμνά, απότομα βράχια, τα πολυτελή ξενοδοχεία, οι μπαρόκ εκκλησίες, οι επαρχιακές πλατείες, τα διάφορα αρχιτεκτονικά μνημεία, μετατρέπονται σε ένα είδος μεταφοράς των ανθρώπινων αισθημάτων αλλά και της αποξένωσης του σύγχρονου ατόμου.

Μιλώντας για την ταινία του ο ίδιος ο Αντονιόνι ανάφερε χαρακτηριστικά: “Το δράμα μας είναι η έλλειψη επικοινωνίας κι αυτό το αίσθημα διακατέχει τα πρόσωπα της ταινίας μου, που προτίμησα να τα τοποθετήσω σε ένα κόσμο πλουσίων επειδή σ’ αυτόν τα αισθήματα δεν καθορίζονται από οικονομικούς περιορισμούς. Πρόκειται για άντρες και γυναίκες που προσπαθούν να ζήσουν φυσιολογικά τη ζωή τους αλλά που συναντούν τόσες δυσκολίες ώστε δεν μπορούν να αποφύγουν την τελική καταστροφή.” Παρόμοια θέματα που ο ιταλός σκηνοθέτης θ’ αναπτύξει με τον ιδιόμορφο τρόπο του και στις επόμενες ταινίες του, ιδιαίτερα στην “Έκλειψη” και τη “Νύχτα”, που μαζί με την αριστουργηματική αυτή “Περιπέτεια” θεωρούνται τμήματα μιας υποδειγματικής τριλογίας πάνω στην έλλειψη ανθρώπινης επικοινωνίας και την αποξένωση του σύγχρονου ατόμου.

***** Ξαναπαντρεύομαι τη γυναίκα μου

His Girl Friday. ΗΠΑ, 1940. Σκηνοθεσία: Χάουορντ Χοκς. Σενάριο: Τσαρλς Ρέντερερ, Μπεν Χεχτ, Τσαρλς ΜακΆρθουρ. Ηθοποιοί: Κάρι Γκαρντ, Ρόναλντ Ράσελ, Ραλφ Μπέλαμι, Τζιν Λόκχαρτ. 92´

Δεν είναι η πρώτη φορά που το θεατρικό έργο (1928) «Η πρώτη σελίδα» των Μπεν Χεχτ και Τσαρλς ΜακΆρθουρ μεταφέρεται στην οθόνη. Η πρωτη διασκευή έγινε το 1931 από τον Λούις Μάιλστοουν και η τρίτη Ο και τελευταία μέχρι στιγμής, το 1974, από τον Μπίλι Γουάιλντερ, με ενδιάμεση τη σημερινή, με τον ελληνικό τίτλο «Ξαναπαντρεύομαι τη γυναίκα μου», που σκηνοθέτησε ο εξαίρετος, αν και για ένα μεγάλο διάστημα παραγνωρισμένος, Χάουορντ Χοκς. Σ’ αυτήν ο Γουόλτερ (Κάρι Γκραντ), ένας πανέξυπνος, κυνικός διευθυντής εφημερίδας, προσπαθεί να δελεάσει την δημοσιογράφο και πρώην γυναίκα του Χίλντι (Ρόζαλιντ Ράσελ), να καταπιαστεί με ένα φλέγον θέμα (και να επιστρέψει βέβαια στην αγκαλιά του) αντί να παντρευτεί και να ξαναγίνει, όπως πιστεύει, «φυσιολογικός άνθρωπος».

Ο Χοκς, σκηνοθέτης που γνωρίζει τέλεια και ξέρει να ελέγχει με φαντασία και δυναμη την τέχνη του, εκμεταλλεύεται το κάθε τι στη διάθεση του, από ένα έξοχο και με πανέξυπνες ατάκες, σενάριο, μέχρι τη χημεία που καταφέρνει να δημιουργήσει το ανεπανάληπτο δίδυμο Γκράντ-Ράσελ, για να φτιαξει μια από τις πιο σπιρτόζικες, με ατελείωτο χιούμορ και με έξοχο, σχεδόν χορευτικό ρυθμό, σκρούμπολ κωμωδίες, που δεν έχει χάσει τίποτα από τη φρεσκάδα και την ομορφιά της.

**** ½ – Μόνο αίμα

Blood Simple. ΗΠΑ, 1984. Σκηνοθεσία-σενάριο: Τζόελ και Ίθαν Κοέν. Ηθοποιοί: Τζον Γκετζ, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Νταν Χεντάγια, Μ. Έμετ Γουόλς. 99´

Όταν ανακαλύπτει πως ένας υπάλληλος του έχει δεσμό με τη γυναίκα του, ο ιδιοκτήτης ενός φτηνού μπαρ στο Τέξας βάζει μπροστά ένα σχέδιο για να τους δολοφονήσει. Στην πρώτη τους αυτή, και μια από τις πιο τις ωραίες ταινίες τους, το δίδυμο Τζόελ και Ίθαν Κοέν αντλούν από τα κλασικά νουάρ αστυνομικά μυθιστορήματα (και τις ταινίες) συγγραφέων όπως ο Ντάσιελ Χάμετ και ο Ρέιμοντ Τσάντλερ, για να φτιάξουν το εξαίρετο αυτό στιλιζαρισμένο, διανθισμένο με μακάβριο χιούμορ, γεμάτο μυστήριο και σασπένς, ωραία ατμόσφαιρα και με θαυμάσιες ερμηνείες, ατμοσφαιρικό (η εξαίρετη φωτογραφία είναι του Μπάρι Σόνενφελντ) νεονουάρ τους.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: από το σαρκαστικό χιούμορ στο θρίλερ του Μαρνιέ στην άτονη ερμηνεία του Τζόνι Ντεπ στην «Ντι Μπαρί» της Μαϊουέν – και τρεις αριστουργηματικές επανεκδόσεις appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Ο σοφέρ της κυρίας Μαντλέν

Une belle course. Γαλλία/Βέλγιο, 2022. Σκηνοθεσία: Κριστιάν Καριό. Σενάριο: Σιρίλ Ζερίτη, Κριστιάν Καριό. Ηθοποιοί: Λινκ Ρενό, Ντανί Μπουν, Αλίς Ιζαάζ. 91´

*** Τις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε μια επιβάτιδα, την 92χρονη Μαντλέν και τον σοφέρ της, Σαρλ, που διασχίζουν το Παρίσι, στη διάρκεια μιας ολόκληρης μέρας, καταγράφει στο συγκινητικό αυτό, με δυο εξαιρετικές ερμηνείες, αν και σχηματικό σεναριακά, ρόουντ μούβι του ο Κριστιάν Καριό («Εξαφάνιση ανηλίκου», «Μάιος: η μεγάλη φυγή».

Μη μπορώντας πια να ζήσει μόνη της, μετά από μια πτώση, η Μαντλέν πηγαίνει τώρα σε οίκο ευγηρίας. Μόνο που ζητά από τον Σαρλ να μη βιάζεται: να διασχίσουν το Παρίσι, να περάσουν από τη γειτονιά που μεγάλωσε, για να περάσει όσο το δυνατό περισσότερη ώρα. Σε ένα ατέλειωτο ταξίδι, με τη Μαντλέν να να αφηγειται στον Σαρλ την ιστορία της: από 16χρονο κοριτσάκι, κι αργότερα μητέρα γιού που είχε αποκτήσει με τον πρώτο της μεγάλο έρωτα με ένα Αμερικανό φαντάρο, την ένα αρχικά περίοδο της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς, με έναν ελκυστικό, αν και βίαιο σύζυγο (που την κακοποιεί και τη βιάζει, σε μια συμβίωση με δραματικά αποτελέσματα. Ιστορία που ο Σαρλ ακούει αρχικά αμίλητος, πνιγμένος στα δικά του προβλήματα (ασήκωτα χρέη αλλά και συζυγικές σχέσεις), και ο οποίος σταδιακά αρχίζει να ανοίγεται και να συμμετέχει, αφηγούμενος τελικά και τα δικά του προβλήματα.

Μπορεί οι καταστάσεις και οι διάλογοι να μην ξεπερνούν συχνά τη μετριότητα, η 94χρονη όμως ηθοποιός Λινκ Ρενό, με μια που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τον πόνο και τις αγωνίες της γυναίκας που παρά τον πόνο και την κακοποίηση που αντιμετωπιζει μια ολόκληρη ζωή (με μοναδικό διάλειμμα τη σύντομη σχέση με τον πρώτο της έρωτα) καταφέρνει να μας συγκινήσει και να μας παρασύρει με την δοσμένη με εκπληκτικη εσωτερική ενέργεια ερμηνεία της. Όπως και ο Ντανί Μπουν με τη δική του, μέσα από τις σιωπές, τους δισταγμούς αλλά και τα τελικά όμορφα, γεμάτα ανθρωπιά και κατανόηση, ανοίγματα του.

Το τεστ

El test. Ισπανία, 2022. Σκηνοθεσία: Ντάνι Ντε Λα Όρντεν. Σενάριο: Γιόρντι Βαλέγιο (από το θεατρικό του έργο). Ηθοποιοί: Μίρεν Ιμπαργκούρε, Αλμπέρτο Σαν Χουάν, Κάρλος Σάντος, Μπιάνκα Σουαρέζ, Αντόνιο Ρεζίνες. 104´

** Διασκεδαστική, αν και προβλεπόμενη, με ένα σχηματικό και με μέτριους διαλόγους, σενάριο, ταινία.

Η γενναιόδωρη, αν και όχι τόσο ευχάριστη όπως θα αποκαλυφθεί στη συνέχεια, προσφορά ενός νεόπλουτου άντρα προς ένα φτωχό ζευγάρι φίλων, που κάποτε τον είχαν βοηθήσει, να δεχτούν μια προσφορά 100.000 ευρώ που θα μετατραπεί σε ένα εκατομμύριο ευρώ αν καταφέρουν να περιμένουν δέκα χρόνια, μετατρέπεται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι που καταλήγει σε αποκαλύψεις μυστικών και ανατρέπει την εφησυχασμένη, ήρεμη μέχρι τότε ζωή και των δυο ζευγαριών.

Ένα παιχνίδι που παίζεται στο υπερμοντέρνο σπίτι του νεόπλουτου άντρα και της φίλης του, με αόρατα κομπιούτερ να εκτελούν τις προφορικές διαταγές του νεόπλουτου ιδιοκτήτη τους (να σβήνουν και να ανάβουν τα φώτα, να αλλάζουν χρωματισμούς και να καλούν, όταν χρειάζεται, ταξί), που ο Ισπανός σκηνοθέτης Ντάνι ντε λα Όρντεν στήνει ικανοποιητικά, με μπόλικη δόση χιούμορ, αν και χωρίς εκπλήξεις ή πρωτοτυπία.

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

FAST X. ΗΠΑ, 2023. Σκηνοθεσία: Λουί Λετεριέρ. Σενάριο: Νταν Μαζό, Τζάστιν Λιν, Γκάρι Σκοτ Τόμσον. Ηθοποιοί: Βιν Ντίζελ, Σαρλίζ Θέρον, Χέλεν Μίρεν, Τζιορντάνα Μπρούστερ, Μισέλ Ροντρίγκεζ. 141´

Η οικογένεια του Τομ Ντορέτο προσπαθεί να σωθεί από το εκδικητικό μένος ενός επικίνδυνου εμπόρου ναρκωτικών στο νέο επεισόδιο ότου γνωστού franchise. Με τους φαν του Ντίζελ να ικανοποιούνται με τη δράση και τα ευρήματα του ήρωά τους…

ΣΙΜΟΝ ΒΕΪΛ: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ (Simone: Woman of the Century/Simone, Le voyage du siecle). Γαλλία, 2021. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ολιβιέ Νταάν. Ηθοποιοί: Έλσα Ζίλμπερσταϊν, Ρεμπέκα Μάρντερ, Ελοντί Μπουσέ. 140´

Η ζωή μιας εμβληματικής γυναίκας του 20ου αιώνα: από την παιδική της ηλικία μέχρι τους πολιτικούς της αγώνες και την τραγωδία της. Μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία αν και μέσα από ένα πολύ σχηματικό σενάριο.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – Μέτρια η νέα κινηματογραφική βδομάδα appeared first on Enetpress.

Στην καρδιά του σκότους με οδηγό τον Κρόνενμπεργκ μέσα από ένα συναρπαστικό ταξίδι στον μελλοντικό κόσμο της τεχνολογίας και της αποξένωσης

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Μια αριστουργηματική ταινία από τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, «Εγκλήματα του μέλλοντος», γυρισμένη στην Ελλάδα, και που κινείται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, ξεχωρίζει από τις νέες ταινίες αυτής της βδομάδας, μαζί με μια γαλλική ταινία, «Νεαροί εραστές», όμορφη ιστορία έρωτα της Καρίν Ταρντιέ, με ωραίες ερμηνείες από τους Φανί Αρντάν και Μελβίλ Πουπό.

Στο πρόγραμμα και μερικές εξαιρετικές επανεκδόσεις: «Η μοναχική σύζυγος» (1964), ένα ακόμη αριστούργημα από τον Ινδό Σατιαζίτ Ράι, βραβευμένο στο φεστιβάλ Βερολίνου και βασισμένη σε νουβέλα του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, γύρω από το δράμα μιας μοναχικής, παντρεμένης γυναίκας, που ερωτεύεται έναν ξάδερφο που τους επισκέπτεται, και «Ριφιφί» (1955), το κλασικό γκανγκστερικό θρίλερ του Ζιλ Ντασσέν, που στάθηκε βάση για πολλές αντιγραφές και, συχνά κακές απομιμήσεις.

**** ½ – Εγκλήματα του μέλλοντος

Crimes of the Future. Καναδάς/Ηνωμένο Βασίλειο/Ελλάδα, 2022. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Ηθοποιοί: Βίγκο Μόρτενσεν, Λέα Σεϊντού, Κρίστεν Στιούαρτ, Σκοτ Σπίντμαν. Γιώργος Πυρπασόπουλος, Μιχάλης Βαλάσογλου. 107΄

Έκπληξη μαζί και ευπρόσδεκτη πρόκληση προκαλούν συνήθως οι ταινίες του Καναδού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Από ταινίες όπως το «Scanners» και «Βιντεοδρόμιο» μέχρι το «Γυμνό γεύμα» και το «eXistenZ», και φτάνοντας στα σημερινά «Εγκλήματα του μέλλοντος», που γυρίστηκε εξολοκλήρου στην Ελλάδα, με Έλληνα παραγωγό και που πρωτοείδαμε στο διαγωνιστικό τμήμα του πρόσφατου 75ου Φεστιβάλ των Καννών, ο Κρόνενμπεργκ δείχνει πως ξέρει τέλεια να συνδυάζει με άνεση και ισορροπία τα σουρεαλιστικά και τα παραισθησιογόνα στοιχεία με το ρεαλιστικό και το φανταστικό, χωρίς να αποφεύγει, ταυτόχρονα να κάνει και ένα είδος μεταφοράς σε γενικότερα κοινωνικά θέματα.

Τα «Εγκλήματα του μέλλοντος» ξεκίνησαν στην πραγματικότητα το 1970 με μια 63 λεπτών ταινία με τον ίδιο τίτλο, με σενάριο που έγραψε, όπως και σήμερα, ο ίδιος ο Κρόνενμπεργκ, όπου, εκτός από τα διάφορα άλλα θέματα, υπάρχει κι αυτό της ανάπτυξης νέων ανθρωπίνων οργάνων για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να προσαρμοστεί στη νέα κοινωνία της τεχνολογίας, που είναι ακριβώς και το κεντρικό θέμα της νέας του ταινίας.

Αυτή η επικίνδυνη, όπως σταδιακά ανακαλύπτουμε, αναπροσαρμογή του ανθρώπου του μέλλοντος δεν μπορεί παρά να οδηγήσει «στην καρδιά του σκότους», όπως αναφέρει ένα από τα πρόσωπα προς το φινάλε της ταινίας, φέρνοντας στο νου το ομότιτλο βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ, από το οποίο εμπνεύστηκε και το «Αποκάλυψη, τώρα» ο Κόπολα. Το ταξίδι προς την καρδιά του σκότους, που μας οδηγεί ο Κρόνενμπεργκ είναι τη φορά αυτή ένα ταξίδι μέσα από τις πιθανές αλλαγές που έχουν επιφέρει στον πλανήτη μας οι νέες τεχνολογίες και που οδηγούν τους ανθρώπους στην αναζήτηση νέων οργάνων για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις νέες απαιτήσεις.

Από τα πρώτα κιόλας πλάνα, ο θεατής έχει την αίσθηση πως βρίσκεται στον αλλόκοτο, φανταστικό, ταυτόχρονα και συναρπαστικό, κόσμο του Κρόνενμπεργκ: ένα μικρό αγόρι, με τα νέα όργανα που έχει αποκτήσει, αρχίζει να τρώει ένα πλαστικό κουβά, ενώ, στη συνέχεια, η απελπισμένη μητέρα του τον δολοφονεί, πνίγοντας τον με το μαξιλάρι, για να αφήσει αμέσως μετά, τηλεφωνικό μήνυμα στο σύζυγο, «να έρθει να μαζέψει το πτώμα του όντος που αποκαλεί παιδί του».

Στον παράξενο αυτό κόσμο της νέας τεχνολογίας και της αποξένωσης, όπου οι άνθρωποι έχουν προσαρμοστεί σ’ ένα περιβάλλον πλαστικό, σταρ είναι οι performance artists, επικεφαλής των οποίων είναι ο Σολ (Βίγκο Μόρτενσεν) και η σύντροφος του, Καπρίς (Λέα Σεϊντού), που στήνουν τα πρωτοποριακά σόου τους, με μηχανήματα που με υπερσύγχρονη χειρουργική επέμβαση ανοίγουν το στήθος του Σολ για να παρουσιάσουν τα νέα του όργανα, που όχι μόνο εντυπωσιάζουν τους παριστάμενους αλλά και που τα χρησιμοποιεί ως κύρια βάση του το «ανύπαρκτο» Εθνικό Μητρώο Οργάνων.

Τι μπορεί όμως να είναι αυτή η χειρουργική επέμβαση; Ένα είδος νέου σεξ, όπως τονίζει ένα από τα πρόσωπα; Ή μια τέχνη που δημιουργείται μέσα από την αναρχία, όπως πιστεύει ο Σολ; Γύρω από το ζευγάρι Σολ-Καπρίς κινούνται διάφορα πρόσωπα, το καθένα με τη δίκη του πορεία: ο μαύρος ντετέκτιβ, υπεύθυνος του New Vice, που προσπαθεί να ξεσκεπάσει. μια, όπως πιστεύει, επικίνδυνη (ίσως και τρομοκρατική) συνωμοσία, οι υπεύθυνοι του Μητρώου Οργάνων, Γουίπετ (Ντον ΜακΚέλαρ) και Τίμλιν (Κρίστεν Στιούαρτ), που είναι ξετρελαμένη με τον Σολ, ο περίεργος Δρ. Νασαντίρ (Γιώργος Πυρπασόπουλος), όπως και ένας άλλος περφόρμερ, με εκατοντάδες αυτιά στο γυμνό σώμα του.

Ο Κρόνενμπεργκ ξέρει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο να δημιουργεί την ατμόσφαιρα του φανταστικού, από την οποία δεν λείπει η ωμότητα και το gore, όλα δοσμένα με υπνωτικές εικόνες που στοιχειώνουν. Κι αυτή η ατμόσφαιρα δεν λείπει από αυτά τα συγκλονιστικά, με τα πολλά καίρια αν και αναπάντητα, ερωτήματα, «Εγκλήματα του μέλλοντος». «Ζήτω η νέα σάρκα», φώναζε ο ήρωας προς το φινάλε της ταινίας «Βιντεοδρόμιο». «Ζήτω τα νέα όργανα» θα μπορούσε να φωνάξει και ο Σολ στο φινάλε της δίκης του ταινίας. Όργανα όμως που, μάλλον, κάποια μυστική οργάνωση, όπως αφήνεται να νοηθεί, μπορεί να τα εμποδίσει και να μας επαναφέρει, αν δεν είναι ήδη αργά, σώους και υγιείς σε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία…

** ½ – Νεαροί εραστές

Les jeunes amants. Γαλλία, 2021. Σκηνοθεσία: Καρίν Ταρντιέ. Σενάριο: Ανιές ντε Σασί, Ραφαέλ Μουσαφίρ, Ηθοποιοί: Φανί Αρντάν, Μελβίλ Πουπό, Σεσίλ Ντε Φρανς. 114΄

Ο έρωτας ανάμεσα σε ένα παντρεμένο και με παιδιά μεσήλικα άντρα και μια πολύ μεγαλύτερη του σε ηλικία γυναίκα είναι το θέμα της ταινίας «Νεαροί εραστές» της Καρίν Νταρντιέ, βασισμένη σε ένα σενάριο που σχεδίαζε να γυρίσει η Ισλανδή σκηνοθέτρια Σολβέιγκ Άνσπαχ, η οποί πέθανε, σε ηλικία 54 χρόνων, πριν προλάβει να το γυρίσει. Ο Πιέρ (Μελβίλ Πουπό)είναι ένας διάσημος 45άρης γιατρός, παντρεμένος με μια όμορφη γυναίκα και με δυο παιδιά, και η Σόνα (Φανί Αρντάν), μια 71χρονη συνταξιούχος αρχιτεκτόνισσα, αποφασισμένη να βάλει τέλος στις ερωτικές της σχέσεις.

Αν και συναντιόνται για πρώτη φορά τυχαία, πολλά χρόνια πιο πριν στο νοσοκομείο, όπου εισάγεται η ετοιμοθάνατη φίλη της Σόνα, η δεύτερη συνάντησή τους, που θα σημαδέψει και το ξεκίνημα του έρωτά τους (ένας έρωτας ίσως σε αντίθεση με το φόβο του θανάτου) θα γίνει 15 χρόνια αργότερα, χάρη σε ένα φίλο συνάδελφο που του ζητάει να τον συντροφέψει στην επίσκεψη του στο σπίτι της γυναίκας. Παρόλο που το σενάριο ίσως φανεί απίθανο, αυτό βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, εκείνη της μητέρας της Σολβέιγκ Άνσπαχ, που ήταν και ο λόγος που η σκηνοθέτρια σχεδίαζε να την κινηματογραφήσει.

Η συνάντηση των δυο θα εξελιχθεί σε ένα μεγάλο, παθιασμένο έρωτα που η σκηνοθέτρια αναπτύσσει σταδιακά, με λεπτότητα και χωρίς εξάρσεις, δίνοντας την εξέλιξη με μια ρομαντική υφή, χωρίς όμως μελοδραματισμούς ή έντονες συγκρούσεις – ακόμη κι όταν ο έρωτας αυτός συγκλονίζει τη σύζυγο, που δεν μπορεί να καταλάβει πώς ο σύζυγος μπόρεσε να ερωτευτεί, όχι μια νεότερη και πιο όμορφη από αυτήν γυναίκα, αλλά μια γυναίκα τόσο μεγάλης ηλικίας. Μια ωραία, αιώνια ιστορία έρωτα, που σε συγκινεί χάρη στις ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Στην καρδιά του σκότους, με οδηγό τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ appeared first on Enetpress.