«Bella figura», της Γιασμίνα Ρεζά, σε υπέροχη μετάφραση του βραβευμένου στη Γαλλία Γιώργου Αρχιμανδρίτη, αποτελεί μια θεατρική παράσταση εκρηκτική, ένα ψυχολογικό θρίλερ με έντονη χροιά ειρωνείας, μαύρου χιούμορ και κωμικές ατάκες. Με υπόβαθρο ασφαλώς δραματικό που αφορά στα ασφυκτικά υπαρξιακά αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου.

Σκηνοθεσία:

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Μάνος Καρατζογιάννης, πατάει πάνω στη ρέουσα και αληθινή μετάφραση του Γιώργου Αρχιμανδρίτη, εμπνέεται από το θεματικό ιστό και δομεί τη σκηνική οικοδομή με τρόπο ρεαλιστικό με πολλές όμως νότες και υφές από το θέατρο του παραλόγου. Πρέπει να σημειωθεί η ικανότητά του να κτίζει τη σκηνική αφήγηση, χωρίς μελοδραματικές υφάνσεις, παρότι το κείμενο θα μπορούσε να το επιτρέψει.

Αντιθέτως προσδίδει έναν αέρα ανεμελιάς ή αφέλειας, εσκεμμένα εννοείται, απέναντι στα πολύ σοβαρά προβλήματα των πρωταγωνιστών, χωρίς όμως παράλληλα αυτοί να χάνουν τη δραματική υπόσταση της προσωπικής τους «φυλακής». Οι νοηματικοί άξονες εστιάζουν στην αβεβαιότητα και το απροσδόκητο της καθημερινής ζωής, φωτίζοντας έτσι τη σκληρή επίδραση του χρόνου στο σώμα και το νου.

Αποκαλύπτεται η τραγικότητα της ζωής, η ακαταστασία στα συναισθήματα, οι παρεξηγήσεις, η ευθιξία και τα μπερδέματα. Όλο αυτό το «σκηνικό» αποτυπώνεται άλλοτε με απλότητα και άλλοτε με πυκνότητα, στις επαφές των πέντε προσώπων. Ο εμπειρότατος Μάνος Καρατζογιάννης μάς ταξιδεύει στο χαοτικό σύμπαν τους, με τη στρατηγική ενός εμπνευσμένου σκηνοθέτη, ο οποίος δεν ενισχύει τη δυναμική του θεατρικού έργου, με ακατανόητες μοντερνικότητες ή βαρύγδουπες εντυπώσεις, παρά μόνο με την αλήθεια και την ψυχική διαφάνεια των εμπλεκομένων. Με όχημα το χιούμορ και την πάνσοφη απλότητα μας προσφέρει την πολυεπίπεδη δημιουργία του, με ενάργεια και εντιμότητα απέναντι στην αξία της τέχνης του θεάτρου.

Ερμηνείες:

Υβόννη Μαλτέζου, Φαίη Ξυλά, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ραφίκα Σαουίς και Χρήστος Κοντογεώργης, ένα καστ σημαντικά εναρμονισμένο.

Η εξαιρετική Υβόννη Μαλτέζου, ως Υβόν, αέρινη, με το βελούδινο παίξιμό της, κερδίζει το θεατή, μεταδίδοντας τη γλύκα, αλλά και το ταλέντο της υποκριτικής της ευθυβολίας. Η εμφάνισή της στη σκηνή, με το λόγο, την έκφραση και την κίνηση ενισχύει όλο αυτό το «αλλόκοτο» που συμβαίνει την ημέρα των γενεθλίων της, όταν συναντάται με το παράνομο ζευγάρι Αντρεά -Μπορίς.

Ενσαρκώνει εκείνη τη γυναίκα που έχει αποδεχθεί τη θνητότητα, αλλά με τη βιωματική της σοφία δεν αφήνει το γκροτέσκ περιβάλλον που διαμορφώνεται να την εμποδίσει να γευτεί την έκπληξη και την ιδιαίτερη χαρά της στιγμής. Υπογραμμίζω την ατάκα που λέει στην όμορφη Αντρεά : « απολαύστε όσο μπορείτε τα ωραία σας πόδια αγαπητή μου, πριν επιβάλει το κορμί τούς θλιβερούς του νόμους». Εν κατακλείδι η ερμηνεία της ταλαντούχας Υβόννης Μαλτέζου, είναι απολαυστικότατη, σε ένα ρόλο που της πάει γάντι.

Η Αντρεά της Φαίης Ξυλά, ένα πλάσμα μπλοκαρισμένο σε μια ζωή χωρίς μελλοντικό ορίζοντα χαράς και εξέλιξης, βυθισμένη σε έναν δυσκίνητο έρωτα, κινείται πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Ευάλωτη και θυμωμένη, υπερβάλλει ακροβατώντας ανάμεσα στα κοινωνικά πρέπει και τα «θέλω» της επιθυμίας. Η υπερβολή που σημειώνεται στη σκηνική της παρουσία, δεν ενοχλεί, αντίθετα λειτουργεί ως στοιχείο που συνδράμει στη δραματουργική υπόσταση του παραγομένου θεατρικού «προϊόντος».

Σκιαγραφεί με επιτυχία την απελπισμένη γυναίκα, μια περσόνα πληγωμένη, αδιάφορη πια για τους τύπους και τα προσχήματα. Άλλοτε σαν γατούλα κ άλλοτε σαν ξωτικό, αγωνίζεται για τη χειραφέτησή της, σε ένα κόσμο προβληματικό και μετέωρο. Η έμπειρη Φαίη Ξυλά ερμηνεύει άνετα την Bella figura, μία προσωπικότητα εγκλωβισμένη στην ανιαρή καθημερινότητα, χωρίς να διαθέτει τη δύναμη να αλλάξει άρδην το πλαίσιο της προσωπικής της ζωής. Μιας ζωής που γνωρίζει καλά πως δεν την καλύπτει καθόλου στις ανάγκες της, ως μία νεαρή μητέρα και εργαζόμενη γυναίκα.

Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης είναι ο Μπορίς, ένας άνδρας που χάνει την αυτοπεποίθησή του μπροστά στην επικείμενη χρεωκοπία και παραπαίει ανάμεσα σε ένα «τελειωμένο» γάμο που όμως δεν θέλει να εγκαταλείψει και μια ερωμένη (Αντρεά). Σχεδόν καθηλωμένος από τα πολλά προβλήματα, παλεύει να ελέγξει τις αντιδράσεις του, να ισορροπήσει, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο. Ένας χαρακτήρας προσαρμοσμένος στη ματαιοδοξία της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα, όπως ταιριάζει στη μόδα της εποχής, δηλαδή να φοράει την εικόνα του πετυχημένου. Κάποια στοιχεία του ή και συμπεριφορές δείχνουν και μορφή αριβισμού, αφού θέλει να τα έχει όλα δικά του, και στην προσωπική ζωή και στον επαγγελματικό στίβο. Άλλες φορές πάλι προσπαθεί να κρύβει την ευαισθησία του πολύ καλά, καθώς θέλει να φαίνεται δυνατός και άκαμπτος, χωρίς όμως να το καταφέρνει πάντα.

Η Ραφίκα Σαουίς παίζει τη Φρανσουάζ, τη νύφη της Υβόν. Πολύ καλή στο ρόλο της, με τις απαραίτητες συναισθηματικές διακυμάνσεις που αφορούν στον τετραγωνισμένο τρόπο ζωής της και στον καθωσπρεπισμό. Κάτι που αλλάζει κάπως μετά από τη συνάντηση με το ζευγάρι Μπορίς – Αντρεά και τις συγκρούσεις μεταξύ τους.

Τον Έρικ, σύντροφο της Φρανσουάζ υποδύεται ο Χρήστος Κοντογεώργης, με μοναδική άνεση και συγκέντρωση στο ερμηνευτικό του κέντρο. Ένας τύπος της εποχής, με το γνώρισμα να θέλει να βρίσκει λύσεις σε δικά του ή προβλήματα άλλων. Φαίνεται εξαρτημένος από τη μητέρα του, την Υβόν, αλλά δεν διστάζει να υποκριθεί τον αντικομφορμιστή σε θέματα που για τους άλλους να φαντάζουν εκκεντρικά ή παράνομα, πάντα σε σχέση με τα κοινωνικά στερεότυπα. Πάρα πολύ καλός, φυσικότατος και επιδέξιος στην ερμηνεία του.

Συντελεστές:

Στην «δυνατή» μουσική συναντάμε τον Τηλέμαχο Μούσα, στα καταπληκτικά σκηνικά την Τέτα Τσαβδαρίδου, στα ενδεικτικά κοστούμια τη Βασιλική Σύρμα και στην ορθή επιμέλεια των φωτισμών τον Άγγελο Παπαδόπουλο. Παραγωγή Τεχνηχώρος.
Όλοι τους συνέβαλαν στο άρτιο αποτέλεσμα.

Συμπέρασμα:

Η «Bella figura», της Γιασμίνα Ρεζά, σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, στο θέατρο Σταθμός, είναι μία θαυμάσια παράσταση με το δικό της αποτύπωμα στη θεατρική σεζόν. Κερδίζει το θεατή με τον τραγικοκωμικό συνδυασμό στη θεατρική πράξη, κάτι που προκαλεί αβίαστο γέλιο σε αρκετά σημεία του έργου, με γνώμονα πάντοτε την ανάδειξη της υπαρξιακής αγωνίας του ανθρώπου με την αναπόφευκτη ημερομηνία λήξης της ζωής και του ευμετάβλητου των σχέσεων.

The post Άποψη πάνω στην παράσταση «Bella figura» της Yasmina Reza, σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, στο θέατρο «Σταθμός» appeared first on Enetpress.

«Το γάλα», του Βασίλη Κατσικονούρη, ανέβηκε στο θέατρο Σταθμός, μετά από 10 χρόνια που ήταν το τελευταίο του ανέβασμα και είκοσι χρόνια από τη συγγραφή του. Πρόκειται για ένα «σκληρό» υπαρξιακό δράμα, μία έντονα δύσκολη ιστορία μιας οικογένειας από την πρώην σοβιετική ένωση, η οποία μετακομίζει στην Ελλάδα.

Ο πυρήνας του συγγράμματος αφορά στην ισορροπία των σχέσεων ανάμεσα στη μητέρα και τους δύο γιούς, αλλά απλώνεται και στη δομή ενός ανθρώπινου ευρύτερου συνόλου. Έτσι το αξίωμα που προκύπτει και χαρακτηρίζει τις ζωές των ατόμων είναι η αγάπη, η παραδοχή της επαφής, η σύνδεση με το συνάνθρωπο.

Μόνο τότε ο άνθρωπος νοιώθει πως ανήκει και δεν είναι ξένος, ανάμεσα σε δικούς και μη. Μόνο τότε μαλακώνει η ψυχή του, καθώς η οδύνη, το παράπονο, η εσωτερική ερημιά και ο πόνος της απόρριψης σβήνουν μπροστά στο θαύμα της αλληλεγγύης και της συναδέλφωσης, συναισθήματα απορρέοντα από την παρουσία της τρυφερότητας που εκπέμπει η αγάπη. Και όπως λέει ο Λευτέρης, θεός υπάρχει μόνο όταν μας αγαπάνε.

Σκηνοθεσία:

Με δομικό υλικό το εξαιρετικό και πάντα διαχρονικό κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη, η Ερμίνα Κυριαζή και ο Μάνος Καρατζογιάννης, κτίζουν μια παράσταση συμπαγέστατη, με κλασική κατεύθυνση, υπηρετώντας το μύθο του έργου, με προσεγμένη αισθητική στη σκηνική αφήγηση.

Πετυχαίνουν να προβάλουν την αξία και εμβέλεια του δραματικού ιστού, με έμπνευση, χωρίς καμμία υπερβολή, ακρότητα ή αστοχία και με σεβασμό στην καταιγιστική πλοκή. Έτσι οι νοηματικοί κώδικες είναι ευανάγνωστοι, πλήρεις συναρπαστικής εικονοποιίας και εσωτερικού προβληματισμού.

Ερμηνείες:

Στέλλα Γκίκα, Δημήτρης Πασσάς, Ελένη Σακκά και Μάνος Καρατζογιάννης, μία διανομή αξιοπρόσεκτη, με ολοκληρωμένες ερμηνείες. Η μητέρα της Στέλλας Γκίκα ώριμη υποκριτικά και πληθωρική συναισθηματικά.

Σε κερδίζει αμέσως, σε βάζει «μέσα» στη σκηνική περιπέτεια, με την εξαιρετική εμβάθυνση στο ήθος και τη συμπεριφορά της μάνας που κουβαλάει σταυρό, με ένα παιδί που βασανίζεται από σχιζοφρένεια.

Η παρουσία της προκαλεί συγκινητικό, κυριολεκτικά, φορτίο που με κάποιον τρόπο δεν βαραίνει την ψυχή του θεατή, αντίθετα λειτουργεί εξαγνιστικά, γαληνευτικά. Σε αυτή την περίπτωση αξιολογούμε την επιτυχία της σκηνοθετικής γραμμής των Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη.

Ο Δημήτρης Πασσάς παίζει τον Αντώνη, τον μεγάλο αδελφό, με την απαραίτητη δεξιοτεχνία και αφοσίωση, για έναν ήρωα μπλοκαρισμένο στα «πρέπει» και τα στερεότυπα της ταπεινής καταγωγής, ο οποίος παλεύει να ξεφύγει από την οικονομική και συναισθηματική μιζέρια.

Η Νατάσα της Ελένης Σακκά, πολύ καλή, άμεση και συγκεντρωμένη στην ηρωίδα της.

Για το Λευτέρη του Μάνου Καρατζογιάννη, ότι και να γράψει κάποιος λίγο θα είναι. Ένας ευάλωτος χαρακτήρας, μια ψυχή απελπισμένη που ψάχνει για την αποδοχή, το νοιάξιμο, την έλξη της οικειότητας, την ομορφιά της ανθρώπινης εγγύτητας, την ειλικρινή αγάπη. Μέσα στη σύγχυση του ψυχικού του νοσήματος, αναγνωρίζει το κενό και τη φτήνια στις σχέσεις.

Ξεριζωμένος από το χωριό του στη Ρωσία και τη φύση, αδυνατεί να προσαρμοστεί στο καινούριο περιβάλλον. Μόνο εκεί ένοιωθε γεμάτος και χαρούμενος. Ζει έντονα την προσφυγιά μέσα του, απαρηγόρητος για το «ξένο» που πρέπει να αφομοιώσει. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, καθώς ο πόνος είναι άφατος και ο ίδιος χωρίς άμυνες απέναντι στο «καινούριο» της δεύτερης πατρίδας. Εντελώς ανυπεράσπιστος απέναντι στις νέες κοινωνικές και ηθικές επιταγές που τον καλούν να «συνέλθει» με τα νέα δεδομένα, παραπαίει, στεγνός, χωρίς την απαραίτητη «τροφή» της αγάπης, γυμνός από στοργή, ζεστασιά και ευαισθησία.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης ενσαρκώνει το Λευτέρη, με αξιοθαύμαστο τρόπο.
Συνδυάζει το χάρισμα στην υποκριτική τέχνη και παράλληλα το στοιχείο της ταύτισης με την περσόνα που υποδύεται, έτσι ώστε να μεταμορφώνεται στον ίδιο το Λευτέρη, με ένα ρεαλισμό που σπάει κόκκαλα. Αλλά παρουσιάζεται και με μια σπουδαία ψυχολογική απαλότητα, ικανή να στείλει στην πλατεία ισχυρές επιδράσεις, σκέψεις και ιδέες γύρω από το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, η οποία συνήθως οδηγεί τα άτομα αυτά στο περιθώριο και την δυστυχία.

Ένας ηθοποιός με πλούσια εμπειρία σε ποικιλία ρόλων, όπως ο Καρατζογιάννης, δεν εντυπωσιάζει μόνο με την άρτια δυναμική του στη σκηνή, αλλά και με το σεβασμό, την ακεραιότητα και τη συνέπεια, όπως προσεγγίζει τους χαρακτήρες που καλείται να ερμηνεύσει. Η αλήθεια και η διαφάνεια ξεχωρίζουν και ενισχύουν το δραματουργικό βάθος που διαμορφώνεται, υπογραμμίζοντας την τραγική στόφα της οικογενειακής ιστορίας. Εν κατακλείδι η ερμηνεία του θεωρείται υποδειγματική θεατρικού ταπεραμέντου.

Συντελεστές:

Λειτουργικά σκηνικά και κατάλληλα κοστούμια Άγγελος Αγγελής, υποβλητικοί φωτισμοί Άγγελος Παπαδόπουλος, έντονη και ενδιαφέρουσα μουσική Νεοκλής Νεοφυτίδης. Όλη η ομάδα προσφέρει στο τελικό αποτέλεσμα, με ευθύνη και επιμέλεια. Παραγωγή Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο.

Συμπέρασμα:

«Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε σκηνοθεσία των Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη, στο θέατρο Σταθμός, αποτελεί μία πρόταση για εντελή αγωγή της ψυχής, ένα ουσιαστικό καλλιτεχνικό προϊόν, ισορροπημένο και ευαισθητοποιημένο, μέσα σε ένα ανθρώπινο σύμπαν. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, καθώς στις 2 Δεκεμβρίου του έτους 2023, συμπληρώνονται 15 χρόνια από το θάνατό του. Ήταν ο πρώτος ηθοποιός που ερμήνευσε το ρόλο του Λευτέρη στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου.

The post Κριτική θεάτρου: «Το γάλα», του Βασίλη Κατσικονούρη, στο θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη appeared first on Enetpress.

Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη», του Νταβίντ Λελαί – Ελό, σε σκηνοθεσία του Ελισσαίου Βλάχου, με το Μάνο Καρατζογιάννη, στο θέατρο «Σταθμός».

Ένα θεατρικό έργο για να είναι ξεχωριστό πρέπει να πατάει πάνω σε σπουδαίο κείμενο, σε εμπνευσμένη σκηνοθεσία και στην ερμηνεία του / των ηθοποιών. Σε αυτή την περίπτωση συντρέχουν και οι τρεις αυτές προϋποθέσεις και μάλιστα σε ένα μονόλογο, με τις δυσκολίες του είδους.

Η εξαιρετική μετάφραση της Αγγελικής Βουλουμάνου, έδωσε τέτοια πνοή στο έργο του Γάλλου Νταβίντ Λελαί – Ελό που κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις. Η Βουλουμάνου άγγιξε τον πυρήνα της εξομολόγησης για την ίδια τη ζωή του συγγραφέα που απορρέει από το γαλλικό κείμενο και απέδωσε την αληθινή αυτή ιστορία με σεβασμό στην προσωπικότητα, τις αγωνίες και τα όνειρα ενός εφήβου, μέχρι την ενηλικίωσή του.

Αρωγός σε αυτή την προσπάθεια στάθηκε ο Ελισσαίος Βλάχος που ενορχηστρώνει αυτή τη θεατρική παράσταση με μαεστρία και ειλικρίνεια απέναντι στους κώδικες των μηνυμάτων και των συμβολισμών. Διεισδύει στο δραματουργικό βάθος της συγγραφής, για να αναδείξει την αξία της αποδοχής, σε ένα ταξίδι προς την απόκτηση ταυτότητας, ενός νέου ανθρώπου που δεν μοιάζει με τους πολλούς, μέσα σε ένα αδηφάγο και στερεοτυπικό κοινωνικό γίγνεσθαι.

Ερμηνεία:

Το συμπαγές κείμενο της μετάφρασης υπηρετεί με μοναδικό τρόπο ο Μάνος Καρατζογιάννης που ενσαρκώνει το Μιλού, ένα πλάσμα τρυφερό και ευαίσθητο, γεμάτο όνειρα και ελπίδες για μια ζωή γνήσια και ταιριαστή στον εαυτό του. Παθιάζεται με τη φωνή και την ακτινοβολία της ερμηνεύτριας Νάνας Μούσχουρη που τότε (στην εφηβεία του), μεσουρανούσε στη γαλλική και διεθνή σκηνή.

Η υποκριτική δυναμική του Μάνου Καρατζογιάννη σε αυτό το δύσκολο ρόλο, αποκαλύπτει όλες τις πτυχές του ήρωά του, του Μιλού, με ευρωστία σε όσα τον πονάνε, τον θλίβουν, τον ταπεινώνουν, τον χλευάζουν και τον εμποδίζουν να αποδεχτεί την οντότητα της ύπαρξής του. Παλεύει σκληρά να συμφιλιωθεί με τις εμμονές και τους δαίμονές του και τελικά μετά από κάποια χρόνια καταφέρνει να θέλει να είναι ο εαυτός του και όχι η Νάνα Μούσχουρη.

Πετυχαίνει να σταθεί στον κόσμο, χωρίς μεταμφιέσεις, αλλά με εκείνη τη γυμνότητα που σε λυτρώνει από τους εφιάλτες και που γίνεται η μόνη αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα, η καταλυτική νίκη. Και σε αυτή τη σκηνική διαδρομή ο πρωταγωνιστής καταθέτει ψυχή και σώμα, με τόλμη, χιούμορ και ενσυναίσθηση, επηρεάζοντας το θυμικό του κοινού με εύγλωττη απλότητα.

Λόγος, έκφραση και κίνηση, εικονοποιούν τον χαοτικό ψυχισμό του Μιλού, με τον καταπιεσμένο ερωτισμό του και την ανάγκη να αγαπηθεί, να χτυπάνε κόκκινο. Ο μονόλογος αυτός, αληθινός μέχρι το κόκκαλο, αποτελεί μια υπαρξιακή διαμαρτυρία του ατόμου να σεβαστεί την αυθεντικότητά του, χωρίς να παραιτηθεί από την αγάπη, τη χαρά και την επιβεβαίωση που επιθυμεί απέναντι στην όποια τρέχουσα πραγματικότητα. Μια ανελέητη πραγματικότητα που μεταποιείται διαρκώς και απροκάλυπτα σε φασίζουσα ιδεολογία της κανονικότητας. Είναι ένας αδυσώπητος αγώνας για την πολυπόθητη ενηλικίωση και ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Αξιοσημείωτη είναι η γρήγορη δράση, η ευστοχία των εγειρόμενων αισθήσεων, η ένταση, ο ρυθμός και το πάθος, τα οποία ενδύουν τη θεατρική πράξη με την αισθητική, την ποιότητα και τη δραματικότητα που της αναλογούν.

Συντελεστές:

Στα λιτά/ λειτουργικά σκηνικά και τα κατάλληλα κοστούμια συναντάμε την Σεμίραμι Μοσχοβάκη, στους καίριους φωτισμούς το Γιώργο Αγιαννίτη, στην ατμοσφαιρική μουσική σύνθεση και επιμέλεια τον Νίκο Κολλάρο και στην εναρμονισμένη κινησιολογία – χορογραφία τη Ματίνα Κωστιάνη. Παραγωγή: «Ξανθίας» ΑΜΚΕ.

Συμπέρασμα:

«Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη», ο συναρπαστικός θεατρικός μονόλογος, του Νταβίντ Λελαί – Ελό, σε ρέουσα μετάφραση της Αγγελικής Βουλουμάνου , σκηνοθεσία του Ελισσαίου Βλάχου και πρωταγωνιστή το Μάνο Καρατζογιάννη, είναι μια ρεαλιστική θεατρική συνθήκη, πηγαία και συγκροτημένη που αξιώνει την προσοχή μας.

The post Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη», του Νταβίντ Λελαί – Ελό appeared first on Enetpress.

Ο Jean – Baptiste Poquelin, γνωστός ως Μολιέρος, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός  (1622 – 1673 ), έγραψε τον Ταρτούφο το 1669, με στόχο τη σχέση ανάμεσα στην υποκρισία και την πίστη σε μια αμόλυντη αξία. Καυτηριάζει την κακή πρόθεση σχετικά με τη θρησκεία, το έθνος, την τέχνη και άλλους θεσμούς, καταγγέλλοντας την ηθική έκπτωση και κυρίως την θρησκοληψία.

Στο θέατρο Σταθμός είδαμε ένα θεατρικό έργο πολύ δυνατό, χειροποίητο, εκρηκτικό, τόσο σε σκηνοθετική οργάνωση όσο και σε ερμηνείες. Με νοηματικό άξονα την υποκρισία, την προσποίηση και την απάτη και με ό,τι αυτά συνεπάγονται σε κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό επίπεδο, στις διαπροσωπικές σχέσεις και στους θεσμούς, κτίστηκε η μορφή και το ύφος της κωμωδίας με ενσωματωμένη όμως και μία μίνι τραγωδία. Κάτι που κάνει την όλη σύνθεση μια ηφαιστειακή περιπέτεια, ενδυόμενη τον ορισμό του ποιοτικού θεάτρου, σε μια παραπαίουσα σύγχρονη πραγματικότητα, με αμφίβολες αξίες.

Ο Γιάννης Νταλιάνης ορίζει με συμπαγή σκηνοθετική γεωμετρία τη διαδρομή αυτής της θεατρικής παράστασης, με γόνιμη έμπνευση, ρεαλισμό και σεβασμό στους νοηματικούς κώδικες. Έτσι διατηρείται το μολιερικό εργαλείο που είναι το γέλιο, μέσα από την στηλίτευση των ηθών της εποχής, με την ειρωνεία, τους αιχμηρούς διαλόγους με ρίμα, το σαρκαστικό χιούμορ και την ανάδειξη της νοσηρότητας μιας εθελοτυφλούσας κοινωνίας.

Ερμηνείες:

Ο θίασος των εννέα ηθοποιών, ενισχύει την ιδιαίτερη σκηνική περιπέτεια με το ταλέντο και την ικανότητά τους. Ο καθένας συμμετέχει στη θεατρική πράξη με αφοσίωση, ευθυβολία και ευαισθησία.

Ο Ταρτούφος του Μάνου Καρατζογιάννη, μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα, σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Ο λόγος, η έκφραση και η κίνηση με μεστό τρόπο ολοκληρώνουν την τραγελαφική περσόνα του «ειλικρινούς» απατεώνα.

Το όλο στήσιμο του ρόλου, αποπνέει εκείνη την υποκριτική δεινότητα και ευελιξία που αβίαστα επικοινωνεί με το θεατή, εξασφαλίζοντας τη μέθεξη μέσα από τον καταιγισμό των εικόνων και την εντελή συναισθηματική κλιμάκωση.

Είναι αξιοπρόσεκτο το πως ο Μάνος Καρατζογιάννης υπηρετεί με ευκαμψία τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του ήρωά του, άλλοτε με μέτρο ή αλαζονεία και άλλοτε με υπερβολή αισθήσεων και αισθημάτων, δημιουργώντας περιβάλλον εκκεντρικό, αλλόκοτο, αλλά και ερεβώδες.

Η άνεση, η επιτήδευση, ο στοχευμένος λόγος, η αφοπλιστικότητα των κινήσεων σώματος και προσώπου, η πονηριά, ο κυνισμός, η περιφρόνηση της ηθικής και ο αριβισμός, εκδηλώνονται ολοφάνερα μέσα σε ένα παιχνίδι επιρροής και επιβολής. Οι εντυπώσεις που δημιουργούνται και οι ανατροπές διανθίζουν την πλοκή με το κωμικό στοιχείο, απαραίτητο στην εύπλαστη και ταραχώδη ατμόσφαιρα.

Σε όλο αυτό το ρευστό και φορτισμένο κλίμα ο Μάνος Καρατζογιάννης βάζει τη σφραγίδα του, ιχνογραφώντας με εύρος το πορτρέτο του «θεοσεβούμενου» Ταρτούφου, με αριστοτεχνικό φέρσιμο, με τον αέρα ενός αφοπλιστικού πρωταγωνιστή.

Πάρα πολύ καλός ο Θανάσης Βλαβιανός ως Οργκόν, με εσωτερικότητα και υποκριτική δεινότητα.
Πολύ καλοί οι Ελίζα Σκολίδη ως Ελμίρα, Γεώργιος Κορομπίλης ως Κλεάνθης, Μέγκι Σούλι ως Μαριάννα, Κωνσταντίνος Ζωγράφος ως Δάμις και Θωμάς Σιέκας ως Ακάκιος.
Η Χριστίνα Θεοδωροπούλου υποδύεται την κυρία Περνέλ με πειστικότητα.
Ξεχωρίζει η εξαιρετική Αγγελική Μαρίνου που ενσαρκώνει την Ντορίν, υπηρέτρια της Μαριάννας.
Ακούγεται η φωνή του Νίκου Χατζόπουλου στο ρόλο του δικαστικού κλητήρα.
Συνοπτικά η διανομή των ηθοποιών κερδίζει επάξια το κυρίαρχο θετικό πρόσημο της θεατρικής καταιγιστικής δράσης, μαζί βέβαια με την εύγλωττη σκηνοθετική οπτική.

Συντελεστές:
Η μετάφραση του Ανδρέα Στάικου καίρια και ρέουσα, στηρίζει τη θεατρική φόρμα με ενάργεια. Το κείμενο της παράστασης ομόπνοο με τη σκηνοθεσία επιμελήθηκε με καλαισθησία ο Γιάννης Νταλιάνης.
Η Άρτεμις Φλέσσα επιμελήθηκε τα κατάλληλα σκηνικά, ενώ ο υπέροχος ενδυματολογικός της κώδικας προσδίδει μια πολυμορφική διάσταση στα διαδραματιζόμενα.
Οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη εικονοποιούν τον αφηγηματικό λόγο επαρκώς, ο Κώστας Λώλος με τη μουσική του τελειοποιεί τη σφιχτοδεμένη δομή του έργου, ενώ η κίνηση και η χορογραφία της Ιωάννας Αποστόλου ενισχύουν τις λεπτομέρειες και τους συμβολισμούς.
Παραγωγή : ZERO GRAVITY και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΘΕΑΤΡΟ.

Αξιολόγηση:

«Ο Ταρτούφος», του Μολιέρου, στο θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Νταλιάνη είναι μια συναρπαστική, πολύχρωμη, ζεστή παράσταση, με την δική της προσωπική θεατρική ταυτότητα.
Αφιερώνεται από τον Γιάννη Νταλιάνη στη μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή, ο οποίος εντρύφησε στη δραματουργία του Μολιέρου και έπαιξε και τον ομώνυμο ρόλο.

The post Σκέψεις πάνω στην παράσταση «Ο Ταρτούφος» του Μολιέρου στο θέατρο Σταθμός appeared first on Enetpress.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που ανεβαίνει πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή και αφορά στον εγκλεισμό της πρόσφατης πανδημίας και όχι μόνο.

Μία θεατρική αναπαράσταση της ζωής ενός τρόφιμου ψυχιατρείου, μέσω της συστημικής μεθόδου, δημιουργεί το πλαίσιο να αποκαλυφθεί το σύνολο των βιωμάτων, στο παρόν, δίδοντας την ευκαιρία της θεραπείας.

Με μίμηση, τραγούδι, χορό και κατάλληλη ένδυση δραματοποιείται η ζωή του έγκλειστου Τζον, σε ένα σκηνικό δρώμενο όπου οι ήρωες επηρεάζονται βαθιά και αμετάκλητα, καθώς αναγνωρίζονται ομόλογες ή παράλληλες εμπειρίες. Αυτή η καταπόνηση οδηγεί σε πολύτιμο ξεκαθάρισμα ψυχικών στιγμάτων, με ξεκάθαρο μήνυμα το αίτημα της αλληλεγγύης, της προσωπικής ελευθερίας και της αγάπης.

Όλο αυτό περνάει στο κοινό, με το θεατή να απολαμβάνει τη συγκροτημένη θεατρική δράση, διανθισμένη με σκληρό χιούμορ και ψυχότροπες ανατροπές, χωρίς όμως ίχνος διδακτισμού. Και αυτό είναι σημαντικό, αφού ο συναισθηματικός πλούτος απορρέει μέσα από τα ενδόμυχα κίνητρα των προσώπων, με την αφήγηση να ταυτίζεται με την πράξη, επικεντρωμένη στο τρίπτυχο, εγκλεισμός, βία, ετερότητα.

Ένα τρίπτυχο που χαρακτηρίζει τη νοσηρότητα και επικινδυνότητα σε όλα τα μεγέθη της εποχής μας και σηματοδοτεί την θεραπευτική εμβέλεια της τέχνης, ως το μοναδικό ελιξήριο
για την επούλωση των τραυμάτων και τον απεγκλωβισμό.

Σκηνοθετικά η θεατρική αυτή εμπειρία, με την ενορχήστρωση του Μάνου Καρατζογιάννη, είναι ένα αξιόλογο έργο με χαρακτήρα και αισθητική, καθώς η γλώσσα, η έκφραση και η κίνηση εναρμονίζονται στη δόμηση μιας τοιχογραφίας της κοινωνίας, με ακρίβεια και απροσδόκητα ευρηματικό τρόπο.

Ερμηνείες:

Παίζουν οι Βέρα Μακρομαρίδου, η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη και ο Μάνος Καρατζογιάννης. Ντράμερ στη σκηνή, ο Βαγγέλης Παρασκευαΐδης.
Η ερμηνεία των ηθοποιών δυνατή και καίρια, με χημεία μεταξύ τους, ικανή να απογειώσει το θεματικό πυρήνα του έργου. Μακρομαρίδου και Ζαχαριουδάκη άμεσες, εύκαμπτες και συγκεντρωμένες στο υποκριτικό τους κέντρο.

Την προσωπικότητα του τρόφιμου του ψυχιατρείου υποδύεται ο Μάνος Καρατζογιάννης. Ένας ρόλος, πολυεπίπεδος και εξαιρετικά δύσκολος, με ψυχολογικές διακυμάνσεις και πτυχές αγωνιωδώς υπαρξιακές.

Ο πρωταγωνιστής Καρατζογιάννης καλείται να αποδείξει την απειλή της «κανονικότητας» για τον κοινωνικό ιστό, με γνώμονα την πίστη στην αλληλεγγύη για το συνάνθρωπο και δη, για όσους είναι ευάλωτοι σε ένα άκρως ανελέητο κόσμο.

Λειτουργεί ως χείμαρρος συναισθημάτων, εικόνων και εντυπώσεων, πηγαίος, εκρηκτικός, αναμφίβολα γόνιμος και πληθωρικός, γιατί υποστηρίζει σθεναρά και με υποκριτικό εύρος , την αλήθεια του Τζον και του κάθε Τζον που γίνονται εύκολη βορά στις βλέψεις των «κανονικών» ατόμων αυτού του πλανήτη.

Ενσαρκώνει με σεβασμό και αφοσίωση στους νοηματικούς κώδικες, μια ευαίσθητη ψυχή που φυλακίστηκε στο ίδρυμα, για την ετερότητά του, με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών και ενός γιατρού. Με δύναμη και τρυφερότητα ιχνηλατεί το έντιμο πορτραίτο του ήρωά του, κάτι που μοιάζει με απόλυτη σφαγή όλων εκείνων των στερεοτύπων και καθησυχαστικών προτύπων που εμποδίζουν το σημερινό άτομο να γίνει υπεύθυνος άνθρωπος και πολίτης του κόσμου.

Αφοπλιστικός και πνευματώδης, σε όλη τη διάρκεια της σκηνικής του παρουσίας, ο Μάνος Καρατζογιάννης, δημιουργεί μια σπάνια θεατρική συνθήκη με ισχυρό συγκινησιακό και πολιτικό αποτύπωμα. Υπηρετεί με παρρησία και εσωτερικότητα τη διακήρυξη του αξιώματος πως μόνο η τέχνη είναι η διαχρονική λύση για τα αδιέξοδα της συνύπαρξης και το «χάπι» για την επικοινωνία.

Συντελεστές:

Το κατάλληλο σκηνικό ανήκει στον Κωνσταντίνο Χαλδαίο, τα σωστά κοστούμια φρόντισε η Βασιλική Σύρμα, τους υπαινικτικούς φωτισμούς ο Άγγελος Παπαδόπουλος και στην επιβλητική μουσική συναντάμε τον Παναγιώτη Μανουκλίδη. Την παραγωγή έκανε ο Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο. Όλοι τους συνέβαλαν με συνέπεια στο άρτιο τελικό αποτέλεσμα.

Εν κατακλείδι:

Η παράσταση το «Χάπι», του Enda Walsh, με τον ξενικό τίτλο «Medicine», σε ρέουσα και καθάρια μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, γενικώς και ειδικώς μεταποιείται σε μελέτη ανθρωπισμού, ερχόμενη αντιμέτωπη με το ρατσισμό κάθε είδους και ύφους, ασκώντας δριμεία κριτική στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό status, με τη συνοδεία ενός καυστικού χιούμορ και φαρσικής ειρωνείας.

The post Είδαμε το «Χάπι» του Enda Walsh, σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη στο θέατρο «Σταθμός» appeared first on Enetpress.

Τη μουσική έντυσε ο Κώστας Νικολόπουλος, ζωντανά πάνω στη σκηνή.
Η παραγωγή ανήκει στην Daydreams – Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο.

Στο πλαίσιο της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από την μικρασιατική καταστροφή, ο Μάνος Καρατζογιάννης συγγράφει αυτό το πόνημα, στο όνομα της μνήμης ενός διαχρονικού, δυστυχώς φαινομένου, όπως είναι η προσφυγιά και η αναγκαστική μετανάστευση. Αυτό που ξεχωρίζει και είναι αξιόλογο και ουσιαστικό είναι ο τρόπος της εξιστόρησης, με τη γλώσσα, την έκφραση, την κίνηση και το τραγούδι, να συμπράττουν, απογειώνοντας το στόχο του δημιουργού.

Το αισθητικό αποτέλεσμα που παράγεται, ως ωφέλιμο απότοκο, προσδίδει καλλιτεχνικό χαρακτήρα στο όλο εγχείρημα. Καταβάλλεται συλλογική προσπάθεια καθόλα πιστή στις προθέσεις της ομάδας των συντελεστών.

Το «Passport», είναι ένα μανιφέστο για τα δικαιώματα του ανθρώπου, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, γλώσσα, θρησκεία, φύλο ή κοινωνική τάξη.

Και καθώς η θεματική του έργου είναι λίαν «βαριά» και η αμερόληπτη απόδοση δύσκολη, ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι το φλερτ με μελό διαστάσεις, ή μια απροκάλυπτη εμπάθεια, στοιχεία που ευτυχώς, σε αυτήν την τολμηρή σκηνική περιπέτεια, δεν παρατηρούνται. Η συναισθηματική φόρτιση συνολικά αγκαλιάζει το μέτρο και η καταιγιστική εικονοποιία υπηρετεί σε βάθος τους νοηματικούς κώδικες, έτσι ώστε ο ρεαλισμός να συνάδει με το λυρικό λυγμό των προσώπων.

Μπροστά σε αυτή την δραματική ατμόσφαιρα ο θεατής αδυνατεί να μείνει ανεπηρέαστος. Συμμετέχει, συμπάσχει, έρχεται πιο κοντά στο «μέσα» του, ταυτίζεται με το δυστοπικό περιβάλλον. Αυτή η «επικοινωνία» με τα διαδραματιζόμενα, γίνεται αβίαστα, αυθόρμητα και οφείλεται τόσο στο σκηνοθετικό ένστικτο και σχεδιασμό, όσο και στην εμπνευσμένη ενσάρκωση των ρόλων.

Έξι τραγωδίες εκτυλίσσονται στο θεατρικό σανίδι, χωρίς καμία αναμενόμενη κάθαρση, πλην της διατήρησης της μνήμης και της συνείδησης της αλήθειας, ως πλούσια παρακαταθήκη στις μελλοντικές γενιές.

Ακούγονται ιστορίες από την Ουκρανία, τη Συρία, τον Πόντο, την Κύπρο, την Αρμενία και τη Σμύρνη. Και οι έξι ηθοποιοί μέσα στο ερμηνευτικό τους κέντρο, περιγράφουν τον όλεθρο του πολέμου, ζουν τη γενοκτονία, τους βιασμούς, την αγριότητα, τον ανείπωτο πόνο. Ιστορίες με κοινό τόπο τον κατατρεγμό αθώων υπάρξεων, πιόνια σε μια διεθνή σκακιέρα που κινεί τα νήματα με κίνητρο τη μισαλλοδοξία και τον πλούτο.

«Passport», του Μάνου Καρατζογιάννη, μία ποιοτική θεατρική διαμαρτυρία, ένα πραγματικό ή συμβολικό διαβατήριο, για ανθρώπους που βρέθηκαν, μόνοι και ξεριζωμένοι, στο μάτι του κυκλώνα, χωρίς να φταίνε.

The post Είδαμε το «Passport», του Μάνου Καρατζογιάννη, στο θέατρο Σταθμός appeared first on Enetpress.

Με εστιασμό στα προβλήματα μιας προβληματικής κοινωνίας, ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία τεσσάρων ανθρώπων, στη διάρκεια μιας μόνο ημέρας, κάποιας Κυριακής. Ένα εύπορο ζευγάρι και δύο νεαρά παιδιά στη δούλεψή τους, αποτελούν το πλέγμα τής μεταξύ τους σύγκρουσης. Άτομα με κρυμμένα μυστικά, φόβους, συμβιβασμούς, εξαρτήσεις. Πνιγμένα στα προσωπικά τους αδιέξοδα, μάταια διεκδικούν την απονομή δικαιοσύνης , καθώς είναι θύματα πρώτα του εαυτού τους και μετά του συστήματος, ή και το αντίστροφο.

Παρακολουθούμε το γνωστό γαϊτανάκι που συναντάμε στην καθημερινότητά μας, τον κοινωνικό ρατσισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Και εδώ είναι που αναδεικνύεται και ο πολιτικός προσανατολισμός του θεατρικού πονήματος.

Ο θεατής εισπράττει την αδικία, την υποτίμηση, την παραποιημένη αλήθεια, τη δύναμη των μηχανισμών της εξουσίας του ισχυρού. Παράλληλα όμως βλέπει και την όποια διάθεση του υπάλληλου απέναντι στη δύναμη του αφεντικού, και πώς εξελίσσεται αυτή. Άλλοτε με πλάγιους χειριστικούς τρόπους για την απόκτηση εύνοιας και εξυπηρετήσεων και άλλοτε με θαρρετή διεκδίκηση. Έτσι παρουσιάζεται με σκηνική συνέπεια, ένα παζλ από συμπεριφορές τεσσάρων προσωπικοτήτων, οικείο στην πραγματικότητά μας, στο δικό μας αμφιλεγόμενο κόσμο.

Συντελεστές:

Παίζουν οι Φαίη Ξυλά, Μάξιμος Μουμούρης, Βασίλης Αθανασόπουλος και Αναστασία Παντούση.

Καλοδουλεμένη η ομάδα των ηθοποιών, υποστηρίζουν εντελώς τον πυρήνα του προβληματισμού του Γιάννη Τσίρου. Με τη σκηνοθετική ενορχήστρωση του Μάνου Καρατζογιάννη, η σκηνική πράξη βρίσκει το στόχο της, με ισορροπία ανάμεσα στο λυρικό και το ρεαλιστικό στοιχείο. Λόγος, έκφραση, κίνηση ομονοούντα, ενδύουν το έργο με το μανδύα των ανατροπών, των εκπλήξεων και ενός έξυπνου χιούμορ με φιλοσοφικές νύξεις.

Η Φαίη Ξυλά, ως αστή Ιουλία, αφοπλιστικότατη στο ρόλο, επηρεάζει το θεατή να προσέξει το δράμα της και να εμβαθύνει στον μπερδεμένο κόσμο της. Άλλοτε δυναμική και άλλοτε εύθραυστη, συγκεντρωμένη στο ερμηνευτικό της κέντρο, αποδίδει με πληθωρικότητα, πόνο και συναισθηματικές εκρήξεις το εύρος της « φυλακής» της.

Καίριος ο Μάξιμος Μουμούρης, ως κύριος Ματθαίου, αντιπροσωπεύει τον πλούσιο «ήρωα» που απέκτησε πλούτο, γνωρίζοντας τους νόμους της αγοράς. Υποκριτής και αλαζόνας, χρησιμοποιεί τη μάσκα του φιλικού αστού.

Ο Βασίλης Αθανασόπουλος, ως Άρης, υπεύθυνος ασφαλείας και η Αναστασία Παντούση ως Λένα, οικιακή βοηθός και μαγείρισσα, πολύ καλοί, συγκεντρωμένοι στην πολυπλοκότητα της υποκριτικής τους συνθήκης.

Η διανομή των ηθοποιών υπογραμμίζει με βάθος και ευθύτητα τα μυστικά των νοηματικών κωδίκων, έτσι ώστε το καθένα από τα πρόσωπα να αναδείξει το ταλέντο του.

Αξιοπρόσεκτο είναι το μήνυμα αυτής της θεατρικής περιπέτειας που δεν είναι άλλο από την ουσία της επαφής με τον εαυτό, η περίσκεψη μετά από όλη αυτή την μετωπική αναμέτρηση, στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα, σχετικά πάντα με το βιωματικό παρελθόν, την ιδεολογική του στάση στη ζωή και τον πνευματικό του εξοπλισμό. Αυτός ο «αγώνας», δεν έχει νικητή ούτε νικημένο, έχει μόνο τη σαφή συναίσθηση πως ο καθένας οφείλει την ανάληψη της ευθύνης του, στον ακριβή χρόνο, και όχι μεταγενέστερα, στο πλαίσιο ενός ξεκάθαρου τοπίου επιβίωσης.

Το τέλειο σκηνικό ανήκει στην Τέτα Τσαβδαρίδου, τα ενδεικτικά κοστούμια υπογράφει η Βασιλική Σύρμα, τους σωστούς φωτισμούς ο Άγγελος Παπαδόπουλος, την υπέροχη μουσική ο Γιώργος Πούλιος και την παραγωγή ο Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο.

Αξιολόγηση:

«Ημέρα Κυρίου», του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθετική κατασκευή του Μάνου Καρατζογιάννη, είναι μια παράσταση αξιόλογη, καθώς το κείμενο υπηρετήθηκε επαρκώς τόσο από την έμπνευση του σκηνοθέτη και τις ευθύβολες ερμηνείες, όσο και από τη συλλογική δουλειά των υπολοίπων συντελεστών. Το θεατρικό αυτό δραματικό έργο, φρέσκο και ελληνικό, αξίζει την προσοχή μας.

The post Είδαμε την «Ημέρα Κυρίου» του Γιάννη Τσίρου, στο θέατρο Σταθμός appeared first on Enetpress.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 Ο αγώνας του ‘21 και η υπονόμευσή του της Μαρίας Δεληβοριά

 Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει, επιλεγμένα από την ίδια, αποσπάσματα από το τολμηρό όσο και σημαίνον εγχείρημα της Μαρίας Δεληβοριά που πραγματεύεται την αντιστοίχηση της ποιητικής αλήθειας την οποία αποκαλύπτει ο Διονύσιος Σολωμός στο ποιητικό του έργο, με αποκορύφωμα τη Γυναίκα της Ζάκυθος, με την ιστορική αλήθεια που συνάγει η ιστορικός μελετώντας τη βιβλιογραφία και συσχετίζοντας με εμβρίθεια σημαντικές αναφορές, μαρτυρίες, υπομνήματα, απομνημονεύματα και επιστολές των αγωνιστών και των πολιτικών του δραματικού, κατά την εξέλιξη και την έκβασή του, αγώνα του ‘21.

Στην ηχογράφηση παρεμβάλλονται, επίσης, αποσπάσματα από το βιβλίο της Μαρίας Δεληβοριά Η γυναίκα της Ζάκυθος-Έχθρισσα θανάσιμη του έθνους καθώς και από το ομώνυμο εμβληματικό πεζό έργο του Διονύσιου Σολωμού.

Επιμέλεια – ανάγνωση: Λυδία Κονιόρδου

Podcast. Διαθέσιμο δωρεάν online από τη Δευτέρα 1/3.

 Η γυναίκα στην Ελληνική Επανάσταση

 Καμία επανάσταση δεν θα ήταν ίδια χωρίς τις γυναίκες. Το ίδιο και η Επανάσταση του ‘21, στην οποία οι γυναίκες – ανώνυμες και επώνυμες – διαδραμάτισαν κομβικό ρόλο.

Επιμέλεια – ανάγνωση: Μιμή Ντενίση

Podcast. Διαθέσιμο δωρεάν online από τη Δευτέρα 8/3, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

 Ωδές του Ανδρέα Κάλβου

Ο Ανδρέας Κάλβος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1792, έξι χρόνια νωρίτερα από τον Διονύσιο Σολωμό. Το ποιητικό του έργο συνοψίζεται στις «Ωδές» του, στις οποίες ύμνησε τις αρετές και το έπος του ’21. Αν και οι ωδές του Κάλβου δεν ήταν ιδιαίτερα προσβάσιμες στους συμπατριώτες του, οι περισσότερες από αυτές αναλαμβάνουν, με ύφος παραινετικό και αγωνιστικό, την ενίσχυση του φρονήματος του αγωνιζόμενου λαού. Ο τρόπος με τον οποίο η πολιτική ποίηση του Κάλβου υμνεί έννοιες όπως η ελευθερία, η δόξα, η αρετή και η δικαιοσύνη της δίνουν την ευρύτερη διάσταση μιας ποίησης κοινωνικής και επιπλέον την συνδέουν με τις φιλοσοφικές ιδέες και αντιλήψεις του Διαφωτισμού.

Επιμέλεια – ανάγνωση: Δημήτρης Καταλειφός

 Podcast. Διαθέσιμο δωρεάν online από την Κυριακή 21/3 Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

 Duty to Revolt: Transnational and Commemorative Aspects of Revolution

Διεθνές ψηφιακό επιστημονικό συνέδριο, στην αγγλική γλώσσα, με αφορμή τα διακόσια χρόνια της Ελληνικής επανάστασης. Οι θεματικές του συνεδρίου αφορούν στη διεθνοποίηση των επαναστάσεων, τη ρομαντικοποίηση του ενόπλου αγώνα από ξένους μαχητές, και το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό εκείνης της περιόδου σε σχέση με την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Οργάνωση – συντονισμός:

Αθηνά Καρατζογιάννη, Professor in Media and Communication (University of Leicester), Raul Carstocea (University of Leicester), Ιωάννα Φέρρα (Higher School of Economics, Moscow), Χρήστος Κωστόπουλος (Curtin University, Malaysia), Γιώργος Σουβλής (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης)

 Διεθνές επιστημονικό συνέδριο. Διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του Θεάτρου Σταθμός stathmostheatro.gr την 25η και την 26η Μαρτίου.

Εγγραφή για συμμετοχή στη συζήτηση:

https://www.eventbrite.co.uk/e/duty-to-revolt-transnational-and-commemorative-aspects-of-revolutions-tickets-123170338799

5. Γυναίκα της Ζάκυθος του Διονυσίου Σολωμού

Η Γυναίκα της Ζάκυθος αρχίζει να γράφεται στη Ζάκυνθο στο διάστημα της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγίου (1825-1826), αναπλάθοντας και συμπυκνώνοντας γεγονότα της περιόδου αυτής. Είναι η αφήγηση ενός υποθετικού Διονυσίου Ιερομονάχου κατοίκου στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου (Αλύπιου) στη Ζάκυνθο. Πίσω από το πρόσωπο αυτό κρύβεται βέβαια ο εθνικός μας ποιητής. «Αν η πτώση του Μεσολογγίου σήμανε τους τίτλους τέλους της Επανάστασης του ’21», σημειώνει ο Σπύρος Βραχωρίτης ο οποίος, μετά από 36 χρόνια από την ιστορική παράσταση του Γυναίκα της Ζάκυθος με την Μίρκα Γεμεντζάκη και το Νίκο Σκυλοδήμο, επιστρέφει στο κείμενο του Σολωμού, που για εκείνον «αποτελεί τον δραματικό επίλογο του Διθύραμβου – Ύμνου εις την Ελευθερία».

Σκηνοθεσία: Σπύρος Βραχωρίτης

Σκηνική επιμέλεια – κοστούμια: Ιουλία Σταυρίδου

Ερμηνεύουν: Χριστιάνα Καραμανίδου, Ευάγγελος Χρήστου

Η παράσταση πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Σταθμός στις 18 Οκτωβρίου 2017 και κινηματογραφήθηκε από τον Δήμητρη Ασημάκη.

Παράσταση, σε μορφή αναλογίου. Διαθέσιμη δωρεάν online από την Σάββατο 27/3 Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.

Επιμέλεια αφιερώματος: Μάνος Καρατζογιάννης

Επιμέλεια ηχογραφήσεων: Αντώνης Παπακωνσταντίνου

Επιμέλεια μαγνητοσκόπησης: Δημήτρης Ασημάκης

Επιμέλεια γραφιστική: Μάριος Γαμπιεράκης

 Το πρόγραμμα του ψηφιακού αφιερώματος στο 1821 εδώ : https://stathmostheatro.gr/na-tan-to-21-200-xronia-apo-tin-epanastasi/

• Το πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός, λόγω των ειδικών συνθηκών, θα ανακοινώνεται αναλυτικά κάθε μήνα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθώς και στην ιστοσελίδα μας: stathmostheatro.gr.

 Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: info@sthatmostheatro.gr/

Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/

Η σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/stathmostheatro/

Ακολουθήστε μας στο Ιnstagram: https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

The post Θέατρο Σταθμός: Δωρεάν ψηφιακό αφιέρωμα στο 1821 appeared first on Enetpress.

Είδαμε την παράσταση «Οι Μάρτυρες των Αθηνών», μια κατάθεση ψυχής του Μάνου Καρατζογιάννη, στο θέατρο Σταθμός.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης γράφει και σκηνοθετεί ένα σύγχρονο κοινωνικό δράμα. Έργο που αφορά στη ζωή των Αθηναίων την σκοτεινή περίοδο της κατοχής, μέσα από την αφήγηση προσωπικών ιστοριών οχτώ ανθρώπων. Μέσα από έρευνά του συνέλεξε πληροφορίες, από μαρτυρίες της εποχής και ιστορικές πηγές, ως απάντηση στην εύλογη απορία, πώς και τι έζησαν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας εκείνα τα πολύ δύσκολα χρόνια.

Έτσι εβδομηνταπέντε χρόνια μετά την απελευθέρωση της Αθήνας, – 12 Οκτωβρίου 1944 -, παρακολουθούμε, μαζί με τα προσωπικά βιώματα των ηρώων, τις αναφορές στη συλλογική μνήμη ενός ολόκληρου λαού που λεηλατήθηκε γιατί δεν υπέκυψε στο φασισμό.

Συντελεστές:

Τα απλά / συμβολικά σκηνικά επιμελήθηκε η Πουλχερία Τζόβα, τα λιτά / ενδεικτικά κοστούμια που απεικονίζουν εύστοχα τους χαρακτήρες, υπογράφουν η Ειρήνη Γεωργακίλα και η Βασιλική Σύρμα. Την υπέροχη μουσική φρόντισε ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου και τις καίριες υποδηλωτικές φωτιστικές δημιουργίες ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου. Πρόκειται για μια έμπειρη ομάδα, ομόπνοη με την πλούσια σκηνοθετική κατασκευή του εμπνευστή της Μάνου Καρατζογιάννη. Ο ζήλος, το πάθος και η καλαισθησία ενισχύουν την ευρύτητα αυτής της θεατρικής συνθήκης.

Σκηνοθεσία:

Με όχημα την αφήγηση, η ηχοχρωματική παλέτα των εικόνων παράγει ένα εξαιρετικό οπτικοακουστικό σύνολο που αποκαλύπτει την εσωτερικότητα της δράσης. Με ένα μοναδικό τρόπο η σκηνοθετική δόμηση «αιχμαλωτίζει» το πνεύμα και προσεγγίζει το συναισθηματικό πεδίο του θεατή. Η θεατρική πράξη υλοποιείται με λάμψη, καθώς η εγγύτητα ηθοποιών – κοινού, εξασφαλίζει την πολυπόθητη επικοινωνία.

Πάνω σε αυτή την πλατφόρμα πάτησε ο συγγραφέας του έργου, γιατί μόνο έτσι ο περιγραφικός πλούτος του πονήματος μπορεί να αναδειχθεί. Ο λόγος άλλοτε τρυφερός, μελαγχολικός και άλλοτε οξύς και σπαρακτικός, συνδέει τις ιστορίες, έτσι ώστε να επιβεβαιώνεται η σκηνοθετική έμπνευση.

Μνήμες, συνειρμοί, αγώνας για επιβίωση, ανελέητη πείνα, βασανιστήρια, θάνατος, βγαίνουν στην επιφάνεια, σπάζοντας το φράγμα της όποιας ένοχης σιωπής.

Ο απόηχος μιας ζωής που σίγουρα εγκλωβίστηκε στα στεγανά της ναζιστικής κατοχής, αλλά με βατήρα την προσωπική και συλλογική αντίσταση, πάλεψε για εγγεγραμμένες αξίες και ιδανικά. Το κοινό συμμετέχει στο χαμόγελο και την ελπίδα, αλλά συμπάσχει με την αγωνία και τον πόνο. Και όλα αυτά αναδεικνύουν, με ένα τρόπο φυσικό την πίστη στις βασικές αρχές της ελευθερίας και της ενσυναίσθησης. Δίνεται ζωτικός χώρος στο χιούμορ, ως δείγμα πνευματώδους ευστροφίας, ενός περήφανου λαού.

Αξιοσημείωτο είναι το ύφος που παρήγαγε σε αυτή του την απόπειρα ο σκηνοθέτης, καθώς χωρίς την παγίδα της υπερβολής στο συναίσθημα και στη συμπεριφορά, επέλεξε την τεχνική του ρεαλισμού. Έτσι χωρίς καμμία αυταρέσκεια ή υπερεκτίμηση και οι θεματικοί κώδικες υπηρετήθηκαν με σεβασμό και ο αφηγηματικός λόγος έδρασε επαρκώς, σε μια διαρκή αλληλουχία υποκρίσεων / πράξεων που συνθέτουν τη ραχοκοκαλιά της παράστασης.

Ερμηνείες:

Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Εβίτα Ζημάλη, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Μάρκος Μπούγιας, Γιώργος Παπαπαύλου, Μαριέτα Σγουρδαίου, Αθηνά Τσιλύρα και Κατερίνα Φωτιάδη.
Η διανομή των ηθοποιών είναι πετυχημένη, καθώς ο καθένας στηρίζει και προωθεί την παραγόμενη ενέργεια στο χώρο. Και αυτό είναι σημαντικό, για τη ροή και την τραγική εξέλιξη της πλοκής.

Εξαιρετικές οι Μαριέτα Σγουρδαίου, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου και Αθηνά Τσιλύρα. Ερμηνεύουν με εσωτερικότητα και υψηλό αίσθημα θεατρικής ευκαμψίας.
Ο Γιώργος Παπαπαύλου ταλαντούχος, ακριβής, ευέλικτος, κεντραρισμένος, με σκηνική αυτογνωσία.

Η Εβίτα Ζημάλη και η Κατερίνα Φωτιάδη αξιοπρόσεκτες, ευαίσθητες, συγκινησιακές, πηγαίες.
Η χυμώδης Θεοδώρα Μαστρομηνά και ο ευθύβολος Μάρκος Μπούγιας, ξεχώρισαν για τις αφοπλιστικές εμηνείες τους, χωρίς βέβαια να αναιρείται η υποκριτική αξιοσύνη και συνέπεια των υπολοίπων χαρακτήρων.

Αξιολόγηση:

«Οι Μάρτυρες των Αθηνών», είναι ένα ολοκληρωμένο δημιούργημα, με σύγγραμμα ρέον και μεγαλοπρεπές μέσα στην πολυσχιδή απλότητά του, με μεστές ερμηνείες και σφιχτοδεμένη σκηνοθετική γεωμετρία. Στα ατού ανήκει η επιλογή του συγκεκριμένου θεματικού πυρήνα, ο οποίος σπανιότατα συναντάται στο θέατρο, παρότι αφορά σε τραυματικό κα σημαντικό κεφάλαιο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Αλλά και η σκηνοθετική προσέγγιση, με τη δραματική ακρίβεια, την εύγλωττη «διαμαρτυρία» και τη συναισθηματική καθαρότητα, το καθιστά ξεχωριστό στην παρουσίασή του.

«Οι Μάρτυρες των Αθηνών», μας εξομολογούνται με αξιοπρεπή περηφάνεια την αλήθεια τους. Είναι εκείνη η παράσταση που με το ήθος και την εντιμότητά της, τόσο στο λόγο, όσο στην έκφραση και την κίνηση, στοιχειοθετεί με ανυπόκριτο λυρισμό το αποτύπωμά της στο σύγχρονο θεατρικό γίγνεσθαι.

The post Είδαμε τους «Μάρτυρες των Αθηνών», του Μάνου Καρατζογιάννη appeared first on Enetpress.

Είδαμε την παράσταση «Ξένες Πόρτες», του Μάνου Ελευθερίου, στο φεστιβάλ Αθηνών στη σκηνή Πειραιώς 260. Τη δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία υπογράφει ο χαρισματικός Μάνος Καρατζογιάννης και ερμηνεύει αριστουργηματικά η Νένα Μεντή.

Λιτά σκηνικά Γιάννης Αρβανίτης, κατάλληλο κοστούμι Βασιλική Σύρμα, σωστές εναλλαγές φωτός και σκίασης Αλέξανδρος Αλεξάνδρου, χαρακτηριστική μουσική Γιώργος Ανδρέου και αξιόλογοι συνεργάτες στη δραματουργική επιμέλεια, οι Θανάσης Νιάρχος και Χριστιάνα Ματζουράνη. Ομάδα συντονισμένη για το τελικό συμπαγές αποτέλεσμα που δεν διαψεύδει το σχεδιασμό μιας πολλά υποσχόμενης θεατρικής «περιπέτειας».

Η παράσταση βασίζεται πάνω σε ένα αδημοσίευτο πόνημα που ηχογράφησε και απομαγνητοφώνησε ο Μάνος Ελευθερίου, το οποίο παραχώρησε ως «φύλαξη» στη Νένα Μεντή. Αναφέρεται σε διηγήσεις της γιαγιάς του Ευαγγελίας Διγενή, στο νησί της Σύρου, από τις αρχές του 20ου αιώνα. Η περιήγηση αυτή με πληθώρα καταιγιστικών εικόνων και σφοδρών παραστάσεων, αποτυπώνει δραματικά το συναισθηματικό ιστό του έργου που εξελίσσεται ραγδαία.

Μια εσωτερική βόλτα στο «μέσα» του συγγραφέα, αλλά ίσως και μία αυτοψία στο άδηλο παρελθόν ενός ολόκληρου λαού. Κεντρικοί άξονες η σκληροτράχηλη ζωή στην επαρχία, οι ανισότητες και οι μεροληψίες της κλειστής κοινωνίας, τα δεινά των λαϊκών στρωμάτων, η θλίψη, ο φόβος και η υπαρξιακή αγωνία θανάτου. Φυσικά πάντα παρούσα η αγάπη για τη Σύρα, την ιδιαίτερη πατρίδα του μεγάλου δημιουργού.

Μοχλός αυτοκαθορισμού, η γιαγιά του Μάνου Ελευθερίου, η Ευαγγελία Πίσσα (όνομα τελευταίου συζύγου), η οποία με την ατόφια προσωπικότητά της, επηρέασε το σπουδαίο καλλιτέχνη. Η ταλαιπωρημένη αυτή γυναίκα με τις ακλόνητα οδυνηρές εξιστορήσεις της και το πηγαίο ταπεραμέντο, σηκώνει το φορτίο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, μεταποιούμενη η ίδια, σε μια ζεστή αγκαλιά, απέραντη και ανυπόκριτη καταφυγή, τόσο για το συγγραφέα όσο και για τις αδελφές του. Χαρακτηριστικές μελωδίες και ποιήματα του συγγραφέα που ακούγονται κατά τη διάρκεια. του μονολόγου, αποκαλύπτουν τη στενή, ιδιάζουσα σχέση με την αγαπημένη του Σύρο, και τις αναφορές στα «πέτρινα» χρόνια.

Πρόκειται για έργο / μαρτυρία που λειτουργεί ψυχαναλυτικά ως καταπραϋντικό σε μία ανελέητα πικρή οδοιπορία, στιγματίζοντας ζωές για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο σκωπτικές πινελιές διανθίζουν το σπαρακτικό ύφος αυτής της προσωπικής διήγησης και προσδίδουν στο δρώμενο ευρηματική «ελαφράδα».

Ο Μάνος Καρατζογιάννης, με σεβασμό στο σύγγραμμα του Μάνου Ελευθερίου, χάραξε τέτοια σκηνοθετική γραμμή, ώστε ο υποκριτικός οίστρος της Νένας Μεντή να ρέει άφθονος, γεμίζοντας την αίθουσα με έντονα ηχοχρώματα σκηνικής πληρότητας. Έτσι καθρεφτίζονται ξεκάθαρα οι συνδέσεις του προσωπικού βιώματος με τη συνθήκη ενός συνόλου ανθρώπων που συνέλεξε τα αφανή απωθημένα του και όχι μόνο, σε ένα διαχρονικό συμπαγή πυρήνα. Ένας πυρήνας που μεταφέρεται ασυνείδητα από γενιά σε γενιά και χαρακτηρίζει κοινωνιολογικά το κέντρο της τότε ελληνικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς.

Τι είναι οι « Ξένες Πόρτες;» . Η σύγκρουση με τον εαυτό μας και με το αναπόφευκτο, μία απόκοσμη κραυγή, η μάχη με τα κοινωνικά αδιέξοδα, οι ψυχικές μεταπτώσεις / μετακινήσεις μας, ο πόνος, η πάλη με τα στερεότυπα, τη βία και τον εκφοβισμό, η εκμετάλλευση των αφεντικών, ή η επώδυνη προάσπιση της αξιοπρέπειάς μας; Οι «Ξένες Πόρτες», είναι όλα αυτά, είναι η άμυνα να σώσουμε, μέσα σε ένα φάσμα απόλυτης οικονομικής ανέχειας και πνευματικής ένδειας, ό,τι πολύτιμο μπορεί ο καθένας να σώσει. Κάτι τόσο επίκαιρο στην τωρινή υφεσιακή ελληνική πραγματικότητα που δείχνει την κλασική εμβέλεια του έργου.

Ένα ευρύτατα βαθύ κείμενο τόσο συγκινητικό και οικείο στην ιστορία της ελληνικής επαρχίας, με ευστοχία στο λόγο, τη σαφήνεια στην έκφραση και την αρμονία στην κίνηση. Έτσι υποστηρίζονται δραστικά η γνησιότητα και η καλλιτεχνική αξία του παραγόμενου σκηνικού προϊόντος, με την εντελή και συναρπαστική υποκριτική ευχέρεια της καθηλωτικής / ταλαντούχας Νένας Μεντή.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης και δραματουργικά και σκηνοθετικά, «ποιεί» με πάθος, ενδελέχεια και ρυθμό, χωρίς υπερβολές και μοντέρνες «απεικονίσεις», μία δημιουργία ελκυστική και προσοδοφόρα θεατρικά. Ο θεατής συμμετέχει ενεργά στη μέθεξη που γεννιέται αυθόρμητα και αβίαστα. Θα τολμούσε να πει κανείς πως παρακολουθήσαμε ένα μονόλογο με γνωρίσματα μικρής τραγωδίας.

Οι «Ξένες Πόρτες» λειτουργούν ως συλλογική παρακαταθήκη μνήμης, μία «προκλητικά» λυρική παράσταση που σφραγίζει το φεστιβάλ Αθηνών με το δικό της ειδικό βάρος.

The post Είδαμε τις «Ξένες Πόρτες», του Μάνου Ελευθερίου, στο φεστιβάλ Αθηνών appeared first on Enetpress.