Με την απολαυστική κωμωδία του Όσκαρ Ουάιλντ, «Η Σημασία να Είναι Κανείς Ειλικρινής», επανέρχεται η ομάδα «New Lab Theatre Company» στο θέατρο Αλκμήνη. Η Όλγα Τζωρτζ σκηνοθετεί ένα θίασο νέων και ταλαντούχων ηθοποιών, οι οποίοι, όπως είδαμε και πέρσι, διεκδικούν επάξια την προσοχή μας.

Με σπουδές στη Νέα Υόρκη και το Παρίσι, η Όλγα Τζωρτ διδάσκει, εδώ και χρόνια, σε δραματικές σχολές τη τεχνική Meisner. Παράλληλα, έχει εργαστεί ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός στην Ελλάδα, την Δανία, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ.

Μ’ αφορμή το έργο του Ουάιλντ κάναμε μαζί της μια συζήτηση περί ειλικρίνειας και όχι μόνο…

Τι σας γοήτευσε σ’ αυτό το έργο του Όσκαρ Ουάιλντ και αποφασίσατε να το ανεβάσετε;

Με γοήτευσε η γλώσσα που εκφράζει αλήθειες μέσα από την υστερία της κοινωνίας την οποία ζούμε και σήμερα. Ένα άλλο στοιχείο είναι οι σχέσεις των ανθρώπων που εκδηλώνουν την αναγκαιότητα να είναι κανείς ειλικρινής και όχι σοβαρός.

Το έργο είναι γνωστό με τον τίτλο: «Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός». Τι σας έκανε να αντικαταστήσετε με τη λέξη «σοβαρός» με τη λέξη «ειλικρινής»;

Οι σχέσεις δεν χρειάζονται σοβαρότητα αλλά ειλικρίνεια. Η λέξη Earnest στα αγγλικά, έχει και αυτή την διάσταση. Η ανάγκη της σημερινής ευαλωτότητας των ανθρώπων, με οδήγησε στο να πάω προς την ερμηνεία αυτή. Η σοβαρότητα είναι κατάθεση προσωπείου, πόζας, ύφους. Η ευαλωτότητα είναι μια κατάσταση που μας οδηγεί στην έκφραση της καρδιάς. Και η καρδιά ξέρει πάντα το δρόμο της αλήθειας.

Πώς είναι να δουλεύετε με ένα θίασο με εξ’ ολοκλήρου νέους ηθοποιούς;

Πολύ δύσκολο αλλά και απόλυτα γοητευτικό. Δύσκολο διότι οι νέοι ηθοποιοί θέλουν να πετύχουν τώρα όλα και έχουν ανυπομονησία. Όμως, είναι διαθέσιμοι και λατρεύουν το παιχνίδι και την ομαδική εργασία.

Τι κάνει αυτή την κωμωδία σύγχρονη;

Τα θέματα που αγγίζει. Το εμφανές ψέμα, η λατρεία του χρήματος, η απαξίωση της προσωπικότητας του ατόμου και η κοινωνικής του θέση.

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει το ελληνικό θέατρο σήμερα;

Το ελληνικό θέατρο αντιμετωπίζει πολλά. Το πρώτο και κυριότερο είναι η επιχειρηματική του ταυτότητα που δεν υπάρχει αλλά αναζητιέται από μια μεγάλη κοινότητα ηθοποιών, σκηνοθετών και λοιπών συναδέλφων. Είναι απαραίτητο το πεδίο δράσης για την επιχειρηματική στόχευση και επιτυχία. Χωρίς αυτήν, οι στόχοι των καλλιτεχνών κινούνται σε πολύ μικρά και περιορισμένα επίπεδα, με αποτέλεσμα να μην έχουμε προϊόντα αρκετά που να δυναμώνουν την πολιτιστική μας δύναμη.

Ιδιαίτερα για τους νέους, είναι αρκετά μεγάλο το ναρκοπέδιο, αφού οι παραγωγές έχουν απαιτήσεις που δεν διδάσκονται καν στην χώρα μας, σε διδακτική ύλη με μελέτη και έρευνα. Το θέατρο χρειάζεται χώρο για να εγκολπώσει τα δημιουργικά του μέλη μέσα από την εκπαίδευση και πλαίσιο ανάπτυξης για την επιχειρηματική τους ανέλιξη.

Ποια είναι τελικά η σημασία και ποιο το κόστος της ειλικρίνειας;

Η σημασία είναι ο ήσυχος ύπνος και το κόστος είναι οι ουσιαστικές σχέσεις.

To έργο κάνει πρεμιέρα 20 Οκτωβρίου στο Θέατρο Αλκμήνη και κάθε Σάββατο στις 19:00 μέχρι 12/1

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:

Πάρης Λεόντιος, Γιάννης Δαμάλας,Γιώργος Στυλ, Ιωάννα-Μαρία Μπατή, Εύα Ζουμπουνέλλη,Βίκυ Μιχαλοπούλου, Ελεάννα Χρυσανθοπούλου και Θάνος Κρομμύδας

Στο πιάνο: η Κατερίνα Δεληγιαννίδου

The post Όλγα Τζωρτζ : «Οι σχέσεις δεν χρειάζονται σοβαρότητα αλλά ειλικρίνεια» appeared first on Enetpress.

Η κλασική κωμωδία του Όσκαρ Ουάιλντ, «Η σημασία να είναι κανείς ειλικρινής», μετά την περσινή της επιτυχία, επανέρχεται για 2η σεζόν στο θέατρο Αλκμήνη, για λίγες παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 19:00.

Την παράσταση παρουσιάζει η ομάδα «New Lab Theatre Company» και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Όλγα Τζωρτζ.

Το έργο

Πρόκειται, ουσιαστικά για το τελευταίο θεατρικό έργο του σπουδαίου Ιρλανδού συγγραφέα ένα χαρακτηριστικό δείγμα αγγλικής κωμωδίας ηθών, που γνώρισε από το πρώτο της ανέβασμα μεγάλη επιτυχία.

Με πικάντικη κωμωδία και ιδιοφυείς διαλόγους, ο Όσκαρ Γουάιλντ βάζει στο στόχαστρο τις συμπεριφορές των χαρακτήρων, στηλιτεύει την υποκρισία και τον στρουθοκαμηλισμό της φιλοχρήματης βικτωριανής κοινωνίας, επιτυγχάνοντας μια μοναδικά καταιγιστική πλοκή, σε μια κωμωδία καταστάσεων που μέσα από το γέλιο κινητοποιεί ευχάριστα τον θεατή.

Η υπόθεση

Δύο νέοι κύριοι ξεγελούν την αλήθεια για να βάλουν λίγο ενθουσιασμό στη μονότονη ζωή τους. Ο κος Ουόρδινγκ εφευρίσκει έναν αδελφό, τον Έρνεστ, τον οποίο χρησιμοποιεί ως δικαιολογία για να αφήνει τη βαρετή ζωή του πίσω στην εξοχή και να επισκέπτεται την εξαιρετική Γκουέντολιν στο γοητευτικό Λονδίνο.

Ο κος Μονκρίηφ αποφασίζει να πάρει το όνομα του φανταστικού αδελφού Έρνεστ και επισκέπτεται το σπίτι του κύριου Ουόρδινγκ στην εξοχή. Τα πρόσωπα συναντιούνται και εμπλέκονται σε μια σειρά από διασκεδαστικά γεγονότα, αντιμετωπίζοντας έτσι την κρυφή τους επιθυμία να είναι ο σοβαρός και ειλικρινής εαυτός τους.

Λίγα λόγια για την ομάδα New Lab Theatre Company

Η Θεατρική Ομάδα New Lab ξεκίνησε το 2011, με πρώτη παραγωγή το έργο του Γεράσιμου Σταύρου, «Καληνύχτα Μαργαρίτα» στο θέατρο Παραμυθίας. Στη συνέχεια, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για νέα έργα και πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς που θέλουν να εκδηλώσουν δημιουργικά το ταλέντο τους και τις ιδέες τους σκηνικά.

Οι επόμενες παραγωγές ήταν στο έργο του Ευγένιου Ο Νηλ «Όχι Πείτε μου» σε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα, στο θέατρο Ασωμάτων.

Με νέες προοπτικές, ακολούθησε τον επόμενο χρόνο με την παραγωγή της «Ηλέκτρας» του Σοφοκλή, στο θέατρο Φούρνος και μετά με τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, στο Στούντιο Μαυρομιχάλη. Και οι δύο θεατρικές παραγωγές αναπτύχθηκαν σε μοντέρνες αποδόσεις της περιόδου 1917 και 1950 αντιστοίχως.

Το 2018, ανέβασε την κωμωδία του Όσκαρ Ουάιλντ «Η Σημασία να Είναι Κανείς Ειλικρινής» στο Στούντιο Μαυρομιχάλη και τώρα μετά τη μεγάλη της επιτυχία, συνεχίζεται για 2η σεζόν στο θέατρο Αλκμήνη.

Διάρκεια: 120 λεπτά (με διάλειμμα) Video teaser: https://www.youtube.com/watch?v=8FHVpDxhipg&app=desktop

Facebook page: https://www.facebook.com/H-%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%9D%CE%B1-%CE%95%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%95%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%82-1586830821414426/

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Όλγα Τζωρτζ

Σκηνικά: Όλγα Τζωρτζ

Κοστούμια: Βικτωρία Γιαννάκη, Έβελυν Κάκκου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Φωτογραφίες: Νεκταρία Δασκαλάκη

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:

Πάρης Λεόντιος, Γιάννης Δαμάλας,Γιώργος Στυλ, Ιωάννα-Μαρία Μπατή, Εύα Ζουμπουνέλλη,Βίκυ Μιχαλοπούλου, Ελεάννα Χρυσανθοπούλου και Θάνος Κρομμύδας

Στο πιάνο: η Κατερίνα Δεληγιαννίδου

Κάθε Σάββατο από 20/10 μέχρι και 12/1

Έναρξη παράστασης: 19:00

Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες με διάλειμμα

Tιμή εισιτηρίου: 15€, 12€(προπώληση μέσω Viva), 10€ (ΣΕΗ, κάρτα ανεργίας, συνταξιούχοι, ομαδικά)

Θέατρο Αλκμήνη

Αλκμήνης 12,Πετράλωνα

Τηλ.: 2103428650

Εκδήλωση Ενελπα

Από τις 20 Οκτωβρίου μέχρι τις 12 Ιανουαρίου 2019 Κάθε Σάββατο | 19:00

15 €, 12 € (προπώληση μέσω viva), 10€ (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ, συνταξιούχοι, ομαδικά)

Από τις 20 Οκτωβρίου μέχρι τις 12 Ιανουαρίου 2019 Κάθε Σάββατο | 19:00

15 €, 12 € (προπώληση μέσω viva), 10€ (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ, συνταξιούχοι, ομαδικά)

The post «Η Σημασία να Είναι Κανείς Ειλικρινής», στο θέατρο Αλκμήνη appeared first on Enetpress.

 “Κακά τα ψέματα”, κείμενο και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Χούντα, στο θέατρο Αλκμήνη, για δεύτερη χρονιά, με τον Τάσο Γιαννόπουλο, ένα θεατρικό πόνημα που δείχνει πόσο βλάπτει η ειλικρίνεια και  ενώ όλοι την επιζητούν, την ώρα της αλήθειας δεν την αντέχουν αντιδρώντας ο καθένας ποικιλοτρόπως.

“Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια, είναι μια πράξη επαναστατική”. George Orwell

Το έργο:

Κωμωδία του νεαρού και φέρελπι Αλέξανδρου Χούντα που με την πένα του εκπέμπει τη φρεσκάδα και την ευφυΐα της νέας γενιάς με τον ρεαλισμό και τον ενθουσιασμό της. Καυστικό, αληθινό, κείμενο με πινελιές εγγλέζικου χιούμορ προκαλεί αβίαστα το γέλιο μέσα από δραματικές στιγμές, καθώς η αποκάλυψη της αλήθειας εκτοξεύεται χωρίς έλεος ή περιστροφές στους άλλους, οι οποίοι αρνούνται οτιδήποτε τους αφορά σε πλαίσιο κριτικής και όχι μόνο.

Η υπόθεση και η ανάλυση του έργου:

Ο Στράτος ένας νεαρός που αλλάζει δουλειές συχνά, δεν μπορεί να πει ψέματα, κάτι που δεν το ελέγχει από μικρός, εκστομίζει ό,τι σκέφτεται εκείνη τη στιγμή, χωρίς να λαμβάνει υπόψη καθόλου το τίμημα αυτής της πράξης. Ένα δεύτερο επίπεδο σκέψης και δράσης φαίνεται να λείπει, πράγμα που τον κάνει ανεπιθύμητο και αποκρουστικό, γιατί η αφοπλιστικότητά του φέρνει τους άλλους αντιμέτωπους με τον εαυτό τους, καθόλου βέβαια ευχάριστο ή δημιουργικό καθώς εσωτερική διερεύνηση ούτε επιδιώκουν ούτε επιθυμούν.

Αυτόματη απόρροια αυτής της κυνικής συμπεριφοράς είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός, χωρίς οικογένεια και φίλους και με παρέα τη συντροφιά της αλήθειας του, γίνεται τραγικό πρόσωπο, επειδή αυτό που του συμβαίνει δεν είναι επιλογή του και κατά βάθος ξέρει πως οι εφιάλτες του προέρχονται από αυτό το βάσανο, δηλαδή να μην  μπορεί να πει ψέματα. Λάτρης της μοναχικότητας και της εργένικης ζωής, ένα βράδυ στο σαλόνι του βιώνει ξανά χαρακτηριστικές παρελθοντικές στιγμές και έρχεται αντιμέτωπος με πρόσωπα και προσωπικότητες που τον στοιχειώνουν.

Άλλοτε ως τηλεφωνητής, άλλοτε ως υψηλόβαθμο στέλεχος σε γραφείο τελετών, σερβιτόρος σε cafe-bar όπου συχνάζουν τα “ψώνια” της show biz, γραμματέας σε σχολή χορού ή πωλητής σε sex shop συνεχίζει να προκαλεί με τη συμπεριφορά του. Ιδιότροπος, αυστηρός, κάθετος στους χαρακτηρισμούς του, ωμός· “εσάς δεν θα σας κάνουμε κηδεία, φεστιβάλ θα σας κάνουμε”. Στη ματαιοδοξία της σταρ που συναντά στο bar, ο συγγραφέας καυτηριάζει την ελαφρότητα το εφήμερο, το δήθεν και το πρόχειρο.

“Εσένα σε διαλύσανε και σε ξανασυναρμολογήσανε”, απαντά σε μια γυναίκα που ενδιαφέρεται για ερωτική σχέση, η οποία έχει ψεύτικο στήθος και άλλο χρώμα ματιών από το φυσικό της, επειδή φοράει φακούς. Γεμίζει οργή απέναντι σε κάθε ψεύτικο, τεχνητό και κάλπικο.  Γίνεται επικίνδυνος με την ειλικρίνειά του, όλοι τον αποφεύγουν, γιατί τους τυφλώνει με το φως της αλήθειας  και αυτό το φως τούς είναι άχρηστο. Εδώ φαίνεται καθαρά και η ανεπάρκεια της κοινωνίας να πάει λίγο πιο μέσα από ό,τι φαίνεται ή επιπλέει.

Η απλότητα του κειμένου είναι και η δύναμή του, καθώς εστιάζει στον πυρήνα των διαπροσωπικών σχέσεων με απώλειες και από τι δύο μεριές. Ο εκφραστής του αληθινού απομονώνεται, αλλά και οι άλλοι χάνουν την ευκαιρία να εξελιχθούν ως άτομα.

Ερμηνείες:

Όλη η ομάδα πολύ καλή στους πολλούς ρόλους που έπαιξαν. Ο Τάσος Γιαννόπουλος κωμικός ολκής, μεγάλο ταλέντο ξεχωρίζει στο ρόλο του Στράτου, που δεν μασάει τα λόγια του, αποδίδοντας με μέτρο τόσο το δραματικό όσο και το κωμικό που απορρέει άμεσα από αυτό. Χειρίζεται εύστοχα και τα δύο επίπεδα δράσης καθηλώνοντας το θεατή, με τη σκηνική του δεινότητα. Αξιοσημείωτο το στοιχείο του αυστηρού και παράλληλα του “παράπονου”, που συναντάμε και αναγνωρίζουμε ως θεατές στην προσωπικότητα του πρωταγωνιστή.

Η Μαρία Νάκου, καταπληκτική ως μαμά του Στράτου, και μέσα στο ερμηνευτικό της κέντρο ως αθώα παρθένα στο sex shop, καίρια και παιγνιώδης.

Η Μαρία Γκάγκωση υπέροχη ως σταρ και υποκριτικά δυνατή ως ανηψιά, που πρέπει να παντρευτεί, απέδωσε το ρόλο επακριβώς με νάζι και ντροπαλότητα.

Πολύ καλός ο Διονύσης Στραβοράβδης, αξιόλογος ως κουφός μαθητής στη σχολή χορού, καθώς επίσης σωστά αποδοτικός ως παπάς, λούμπεν θείος της ανηψιάς και λαϊκός, πιεστικός τύπος.

Ο Αλέξανδρος Χούντας απλώς φανταστικός σε όσους ρόλους υποδύθηκε. Στην τελευταία, όμως που παίζει τον εξαρτημένο νεαρό που εισβάλλει στο σπίτι του Στράτου για να τον ληστέψει είναι το κάτι άλλο. Η φωνή, η στάση του σώματος, οι κινήσεις δεν περιγράφονται με λόγια.

Ρεσιτάλ ερμηνείας, αλλά με πολύ-πολύ γέλιο. Και βέβαια αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι πως ενώ το θέμα με τα ναρκωτικά από μόνο του και σοβαρό είναι και πολύ δύσκολο η συγκεκριμένη σκηνή στο τέλος ενθουσιάζει το θεατή, καθώς με τη σκηνοθεσία του ο Αλ. Χούντας την κάνει να λειτουργεί “ιντερμεδιακά”, καθαρά ανακουφιστικά. Μπράβο.

Συντελεστές:

Η σκηνοθεσία κομψή, γήινη, απογειώνει τις ερμηνείες κάνοντας το έργο ευχάριστο με μηνύματα και συμβολισμούς, βοηθούμενη από τα όμορφα σκηνικά και κοστούμια της Μάρθας Χαραλαμπίδου, τον σχεδιασμό φωτισμού/επιμέλεια ήχου του Σπύρου Χούντα και την μουσική εκτέλεση (βιόλα) του Ηλία Σδούκου.

Μια παράσταση με δομή, ρυθμό και γέλιο.

Αξίζει να την παρακολουθήσει κάποιος καθότι στη ζοφερή εποχή μας έχουμε ανάγκη από τέτοιες θεατρικές δουλειές που και σε ανεβάζουν και σε προβληματίζουν.

The post Κριτική Θεάτρου – «Κακά τα ψέματα» appeared first on Enetpress.

Θέατρο «Αλκμήνη», «Εκτός ύλης ή ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παραλόγου» του νέου βραβευμένου συγγραφέα Κώστα Λεϊμονή, με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση και σε σκηνοθεσία της ταλαντούχας Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.

Κώστας Λεϊμονής: «Μ’ έπνιγε η αγανάκτηση και η ανάγκη να βρεθεί ένας πολιτικός, ο οποίος επιτέλους να ξεχάσει τα κομψά ρούχα που τον τυλίγουν και να θυμηθεί τον άνθρωπο που κρύβεται μέσα σε αυτά».

Μια ολόκληρη χώρα εκτός «ύλης», ένας λαός σε ηθική και οικονομική κρίση, χωρίς καμία ουσιαστική ανάληψη ευθύνης για τα πεπραγμένα.

«Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο»
Μανόλης Αναγνωστάκης

Το έργο
Ένα πόνημα κοινωνικοπολιτικό, που πήρε το βραβείο θεατρικού έργου το 2016 από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Ένα πολύπλευρο κείμενο με εκείνες τις συνιστώσες που παραπέμπουν σε μια κατάθεση ψυχής χωρίς καταγγελτικό χαρακτήρα, αλλά με τις διαπιστώσεις των λαθών και ψεμάτων, που καθιστούν τον ίδιο το θύτη υπόλογο στο δικό του όραμα, φευγάτο προ πολλού. Αυτό από μόνο του οδηγεί σε ένα επίπεδο διαλεκτικής με έντονο το εξομολογητικό ύφος. Τα πώς και τα γιατί ντύνουν το θεατρικό έργο με τον πολιτικό μανδύα ενός προβληματισμού από ένα νέο της υποθηκευμένης γενιάς του ’80 (που ανήκει ο συγγραφέας) και των μελλοντικών γενιών.

Η υπόθεση
Ένας βουλευτής με καριέρα υπουργού σε πολλές ελληνικές κυβερνήσεις, αφού έχει σκεφτεί τις ευθύνες του σε οικογενειακό και επαγγελματικό επίπεδο, αποφασίζει να παραιτηθεί από το αξίωμά του εκφωνώντας τον τελευταίο λόγο του στη Βουλή τη νύχτα της ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Απολογούμενος ενώπιον του λαού, επιχειρεί να γίνει σύμμαχος της αλήθειας και ζητά μια μεγάλη συγγνώμη από τους εξαπατημένους πολίτες που τον πίστεψαν, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο.

Ο πολιτικός λόγος που εκπέμπει ο υπό παραίτηση βουλευτής είναι ειλικρινής, αφοπλιστικός, σκέτος καταπέλτης, με στοιχεία λυρισμού, όταν αναφέρεται στα παιδικά χρόνια και στην οικογένειά του, και ρεαλισμού, όταν αναφέρεται στην πολιτική του καριέρα.

Το μένος του δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς συλλήβδην, αλλά και την ανοχή της κοινωνίας, καθότι έχει ευθύνη, επειδή τους ψήφιζε ενταγμένη, αν όχι όλα τα μέλη της, μέσα σ’ ένα πελατειακό κράτος με λάβαρο το ρουσφέτι.

Υπογραμμίζει τα ελλείμματα που ενσυνείδητα παρήγαγε η στρατηγική της πολιτικής εξουσίας, που αφορούν καίριους θεσμούς, όπως η παιδεία, η υγεία, η εργασία και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τα οποία συνέτειναν στη διαμόρφωση μιας αμόρφωτης νεολαίας για να μην μπορεί να αντιδράσει ποτέ, ανασφάλιστη, άνεργη, απελπισμένη, χωρίς μέλλον. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην εξαργύρωση της ιστορίας μας και στην παραποίησή της (συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης στη Μικρασιατική Καταστροφή του ’22, που μετά την εθνική κατακραυγή, έγινε διωγμός) στα σχολικά βιβλία.

Συνεχίζει καυτηριάζοντας όλες τις μορφές ρατσισμού, ως απόρροια μιας πολιτικής που έχασε το μέτρο, με ασθενείς τους ίδιους τους εκπροσώπους της, με όχημα τον αμοραλισμό στο μεγαλείο του, συνεργούς στην εξαπάτηση χιλιάδων ψηφοφόρων. Φάνηκε πόσο τον πόνεσε, αργά βέβαια, το χρεοκοπημένο όραμά του, τα διαψευσμένα όνειρα για δημοκρατία και η απώλεια της οικογενειακής στήριξης και της προσωπικής του πολιτικής φυσιογνωμίας, στο πλαίσιο πλήρους μετάλλαξής του σε φερέφωνο του κόμματος.

«Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που η αξία του κοστουμιού ξεπερνά την αξία του ανθρώπου που το φορά», αναφωνεί ο βουλευτής.

Καστ ηθοποιών και ερμηνείες
Η ερμηνεία του Γεράσιμου Σκιαδαρέση βαθιά, εσωτερική, άμεση, σε βάζει μπροστά στον εαυτό σου, ευέλικτη, καθάρια, ρωμαλέα, εθνική φωνή, χωρίς τα τερτίπια των καπηλευόντων την παράδοσή μας. Ένας πολιτικός που έγινε πολίτης (στο θεατρικό σανίδι, μιας και στην πραγματική ζωή δεν ισχύει), μετά τη μεταστροφή του και αυτό, έστω και αργά, είναι σημαντικό. Έχει εξυψώσει τον πολύπλευρο αυτό ρόλο σε υπόδειγμα υποκριτικής. Είναι εύστοχος, καθηλωτικός, με σωστές δραματικές κορυφώσεις, χωρίς ίχνος ηθικοπλαστικότητας και τραβάει το θεατή στον πυρήνα του θεατρικού, αντιμέτωπο με τον καθρέφτη της συλλογικής ευθύνης.

Ενδιαφέρουσα η αναφερθείσα ρήση του Πλάτωνα «Όταν οι φιλόσοφοι βασιλέψουν και οι βασιλιάδες φιλοσοφήσουν, μόνο τότε θα ευτυχήσουν οι λαοί».

Έπαιξαν επίσης οι Μαγδαληνή Παλιούρα (πολύ καλή φρέσκια παρουσία), ο Κωνσταντίνος Μουταφτσής όπως πάντα ταλαντούχος και ο Τάσος Κονταράτος (πολύ καλός ως γιος του βουλευτή).

Συντελεστές
Κείμενο αξιολογότατο, κλασικό ως προς τον προβληματισμό του, σκηνοθεσία γειωμένη, τονίζει τη δραματική δομή του έργου και την τραγικότητα του πρωταγωνιστή. Ανέδειξε τη δυναμική του βιβλίου σε ύμνο ελευθερίας, ισοτιμίας και ισοπολιτείας του ανθρώπου παγκοσμίως, παρακαταθήκη στη νέα γενιά, γιατί το χρέος της προηγούμενης είναι επαχθές και επώδυνο, αφού βάζει ενέχυρο τα όνειρα και τις ελπίδες τους.

Λειτουργικό το σκηνικό της Πολυτίμης Μαχαίρα· η σύλληψη να επιλέξουν οι θεατές να καθίσουν στα έδρανα ως συνάδελφοι πολιτικοί ή να παρακολουθήσουν από τα θεωρεία ως αγανακτισμένοι πολίτες, εμπνευσμένη. Τα κοστούμια της ίδιας βοηθούν στο τελικό αποτέλεσμα. Οι φωτισμοί του Μανώλη Μπράτση «φώτισαν» καίρια τις πτυχές της μοίρας μιας ολόκληρης κοινωνίας. Η πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Περού, δεμένη με το θέμα του έργου, το έντυσε τέλεια, διαμορφώνοντας κλίμα έντασης και συμπάθειας όπου κατ’ αναλογία χρειαζόταν. Τα αποσπάσματα των Μ. Χατζιδάκι και Μαν. Αναγνωστάκη διάνθισαν καθοριστικά τον ιστό του έργου με την ατμοσφαιρική μουσική υπόκρουση.

Κριτική παράστασης
Η δομή του θεατρικού και τα συστατικά του λόγου δεμένα μεταξύ τους παράγουν τέχνη, κάτι τόσο απαραίτητο στην ενδεή εποχή μας, τη λεγόμενη εποχή κρίσης.

Διαχρονικά τα λόγια του διανοητή και μαρξιστή φιλόσοφου Antonio Gramsci: «Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· σ’ αυτό το μεσοδιάστημα εμφανίζονται τα πιο ποικίλα νοσηρά φαινόμενα».

Οφείλουμε να δούμε αυτή την υπέροχη θεατρική δουλειά, γιατί στηρίζεται σε βιβλίο νέου Έλληνα συγγραφέα, ο οποίος μιλά για την υποθήκευση της χώρας μας που βυθίζεται στην ξένη (και όχι μόνο) υποταγή και στο σκοτάδι.

The post Κριτική θεάτρου – «Εκτός ύλης ή ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παραλόγου» appeared first on Enetpress.

Ο συγγραφέας το έγραψε το 1954, αφού ο ίδιος είχε παρευρεθεί ως ένορκος σε δίκη ανθρωποκτονίας, μεταφέρθηκε πρώτα στην τηλεόραση τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους και βραβεύτηκε με Εmmy για το σενάριο.

«12 angry men», ο τίτλος της ταινίας του Sidney Lumet (το 1957), μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία που έφερε στο φως αυτόν τον προβληματισμό για την αξία της δικαιοσύνης, πόσο ανεξάρτητα δρα απαλλαγμένη από στερεότυπα και ιδεοληψίες -τότε αλλά και τώρα, που στην παγκόσμια πραγματικότητα βλέπουμε να ξεπηδούν έντονα φασιστικά μανιφέστα. Καθόλου αμελητέα δεν είναι η ευκολία με την οποία κρίνουμε τους πάντες, γινόμενοι αυτόκλητα δικαστές του αλλότριου, υμνώντας (ευτυχώς όχι όλοι) την επιβολή του ρατσισμού απέναντι στη διαφορετικότητα.

Νέα Υόρκη, ένα αλλοδαπό δεκαεξάχρονο αγόρι κατηγορείται για το φόνο του πατέρα του και οι ένορκοι συνεδριάζουν για το αν θα εφαρμοστεί η θανατική ποινή, αφού έχουν κληθεί να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο. Δώδεκα θυμωμένοι άντρες, δώδεκα πεντακάθαρα ψυχογραφήματα, που ξετυλίγονται «βίαια» μπροστά μας.

Δικαστικό δράμα ή θρίλερ, η παράσταση, αφού απέσπασε δύο βραβεία κοινού (καλύτερου ανδρικού ρόλου και καλύτερης παράστασης) και το 34ο Κορφιάτικο βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για την περίοδο 2014-2015, έπειτα από δύο sold-out σεζόν συνεχίζει για τρίτη χρονιά στο «Αλκμήνη».

Η σκηνοθέτιδα μετέφερε στη σκηνή αυτό το έργο εξασφαλίζοντας εκείνη την κλειστοφοβική και εκρηκτική ατμόσφαιρα που ταιριάζει σε μια τέτοια θεατρική παραγωγή. Μας προσφέρει με πιστότητα το κάδρο του ιδεολογικού συστήματος της εποχής, σε μια κοινωνία που «βράζει» διακείμενη εχθρικά απέναντι σε διαφοροποιήσεις φυλής, κοινωνικής τάξης, θρησκείας, σεξουαλικής προτίμησης, φύλου και τα συναφή στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’50. Τα μηνύματα -διαχρονικά- αφορούν άμεσα και την εποχή μας που γεννά τη περιχαράκωση γύρω από το «κανονικό» και αποδεικνύει μέσα στην τραγικότητά της πόσο σχετική είναι η αξιοπιστία και το επισφαλές απότοκο της αμφισβήτησης.

Η παράσταση, σφιχτοδεμένη, πυκνή, μεστή νοημάτων και συμβολισμών, μας μεταφέρει αμέσως στο δωμάτιο όπου οι λάβροι αρσενικοί (εκτός εξαιρέσεων) μετέτρεψαν σε «αρένα του μποξ», όπου ανάλογα με το χαρακτήρα και την ιδεολογική απόχρωση του καθενός, επιδίδονται σε ρατσιστικές δηλώσεις, που όμως απλώνονται και σε σωματική βιαιοπραγία. Η σύγκρουση αφορά εκτός των άλλων την ορθολογιστική ή την ιδεαλιστική αντίληψη της ζωής, δηλαδή τον προβληματισμό σε σχέση με την έννοια της προτεραιότητας στο προσωπικό μας χάρτη.

Όλη η «συζήτηση» περιστρέφεται γύρω από το τι είναι ουσιώδες για το άτομο, στηρίζοντας την ετυμηγορία του αποκλειστικά στα γεγονότα ή στην ενδελεχή έρευνα των στοιχείων. Η τελευταία εκδοχή ενσπείρει την αμφισβήτηση και στους θεατές, που μαζί με τους ενόρκους σταδιακά μπαίνουν σε μια οπτική, αρμόζουσα σε σκεπτόμενους πολίτες και όχι σε υποταγμένους ετερόφωτους.

Την αμφιβολία και την έλλειψη βεβαιότητας ενστερνίζεται και υπερασπίζεται μέχρι τέλους, επηρεάζοντας και τους υπόλοιπους, που τους φέρνει αντιμέτωπους με τη συνείδησή τους, ο Χριστόδουλος Στυλιανού (ένορκος 8), ένας αυτόφωτος, συνετός, συγκροτημένος πολίτης με πανεπιστημιακές σπουδές και με συναίσθηση ευθύνης απέναντι στο εύκολο της πλάνης. Ερμηνεύει με μέτρο, δύναμη ψυχής και πνευματικότητα που καθηλώνει το θεατή. Εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα πέρα από προσωπικές προβολές και ταυτίσεις (όπως κάνει ο πολύ θυμωμένος Θανάσης Κουρλαμπάς, ένορκος 3).

Ο Γιώργος Γιαννόπουλος (ένορκος 10), μαζί με τον Θ. Κουρλαμπά εκπροσωπούν την κυνικότητα των μονολιθικών αντιλήψεων, κάθε τι «πραγματικό», και με όχημα τα εμμονικά τους απωθημένα σκιαγραφούν τα ταμπού της εποχής και όχι μόνο, επιδεικνύοντας την ηθική τους χρεοκοπία. Ο πρώτος μάλιστα με την ωμότητα του δογματισμού του σημειώνει για τους μειονοτικούς που δεν είναι λευκοί: «αυτοί γεννοβολάνε παιδιά σαν τα σκυλιά» (υπαινιγμός για το αγόρι της δίκης, που ζούσε σε φτωχογειτονιά και ανήκε σε μειονότητα). Οι ερμηνείες και των δύο εύστοχες, πειστικές, με τις σωστές κορυφώσεις, ανέδειξαν την ευρεία γκάμα του αδιαμφισβήτητου ταλέντου τους ενισχύοντας τη δραματική ένταση.

Ο Παντελής Παπαδόπουλος (ένορκος 9), ο γηραιότερος της παρέας με τη βιωματική του σοφία, σεμνός, ευγενής, έξυπνος, χωρίς ιδεοληψίες, φανερώνει το φάσμα των ενοχών αν βιαστούν να στείλουν στην ηλεκτρική καρέκλα ένα νέο και ίσως αθώο πλάσμα.

Ο Βασίλης Παλαιολόγος (ένορκος 4) υποδύεται έναν εύστροφο χρηματιστή, εκπρόσωπο μιας ανερχόμενης τάξης που μελλοντικά στηρίχτηκε στον ορθολογισμό των πραγμάτων, καλλιεργημένο, που στη ρατσιστική έκρηξη του Γιαννόπουλου αντέδρασε δυναμικά λέγοντάς του «τώρα κάτσε και μην ξανανοίξεις το στόμα σου».

Τον ένορκο 7 παίζει ο Αλέξανδρος Πέρρος με υποκριτική συνέπεια για ένα χαρακτήρα της νέας γενιάς, με γνώμονα το χρήμα (πωλήσεις μαρμελάδας), βιαστικό στις αποφάσεις του, επιρρεπή στην πρακτικότητα, εμφανές δείγμα μιας κοινωνικής τάξης στην οικονομικά υποσχόμενη Αμερική.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί εξαιρετικοί, ο Κωνσταντίνος Μουταφτσής (ένορκος 1), συντονιστής του «διαλόγου», σοβαρός, πειθαρχημένος, ο Χάρης Μαυρουδής (ένορκος 2) με σκηνική αυτοτέλεια και εύπλαστη τεχνική, ο Περικλής Λιανός (ένορκος 11) με πάθος και ρεαλισμό, ο Ορέστης Τρίκας (ένορκος 5), γέννημα των φτωχογειτονιών της μεγαλούπολης, εκφράζει καταπληκτικά το συναισθηματικό νέο παράλληλα με το τσαγανό ενός ατόμου που δεν ανέχεται προσβολές σοβινιστικής διάστασης, ο Απόλλωνας Μπόλλας (ένορκος 12), ο πλέον αμφιταλαντευόμενος ως πρόσωπο, παίζει με σεβασμό και επιδεξιότητα, και ο Μάνος Ιωνάς (ένορκος 6), αυθόρμητος, άμεσος, απλοϊκός, λαϊκός τύπος, λάτρης του παρασκηνίου, ενσαρκώνει με ωριμότητα και στιβαρότητα μέσα στο ερμηνευτικό του κέντρο ένα δύσκολο ρόλο, αν και η συμμετοχή του, όπως και των προαναφερθέντων ηθοποιών, ήταν μικρότερη χρονικά. Συμμετέχει ο Αλέξης Σταυριανός.

Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή.

Όλο το θεατρικό δρώμενο διαδραματίζεται σε συγκρουσιακό, αλληλοσπαρακτικό και κλειστοφοβικό σύμπαν, με έντονο το στοιχείο της διαλεκτικής, πράγμα που αφορά την αξιακή εμβέλεια του κειμένου όσο και την αβανταδόρικη σκηνοθετική ματιά της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Διαχειρίστηκε το υλικό αριστοτεχνικά, στέκεται με σεβασμό στα συστατικά του λόγου και της δομής του έργου βοηθούμενη από φωτισμούς (Αλέξανδρος Αλεξάνδρου), κοστούμια (Κική Μήλιου), πρωτότυπη μουσική (Γιώργος Περού), κίνηση (Χριστίνα Φωτεινάκη). Όλα τα παραπάνω βοήθησαν στο άρτιο αποτέλεσμα, μαζί με τα σκηνικά, τα οποία εξασφαλίζουν τα απαιτούμενα επίπεδα δράσης που αναδεικνύουν το σκηνικό και παρασκηνιακό υπόβαθρο του εγχειρήματος.

Μια αξιοθαύμαστη συλλογική δουλειά, μία παράσταση που οφείλει κάποιος να την παρακολουθήσει.

The post Κριτική θεάτρου – «Οι 12 ένορκοι» appeared first on Enetpress.

«Mη φοβάστε τόσο το θάνατο όσο μία ανεπαρκή ζωή!»

Οι ήρωες του έργου, έξι φίλοι, που έχουν χάσει τον προσανατολισμό στη ζωή, φοβούνται τόσο πολύ το θάνατο, ενώ έχουν ξεχάσει να ζουν πραγματικά. Τραυματισμένα άτομα, υπηρετούν με αφοσίωση το μάταιο και το εφήμερο, παγιδευμένα σε σχέσεις ασφυκτικές με αυτοκαταστροφικό χρώμα. Ζωή χωρίς ουσία , απλώς επιβίωση με μυστικά και ψέματα.

Ο συγγραφέας βγάζει τη γλώσσα στη σοβαροφάνεια, τη μιζέρια και το θολό τοπίο των διαπροσωπικών σχέσεων. Βάζει το θεατή σε προβληματισμό κατά πόσο εκείνος έχει γιατρέψει παλιές πληγές, αν αντιμετωπίζει με γενναιότητα τα προσωπικά του διλήμματα ή στρουθοκαμηλίζει, νομίζοντας τον εαυτό του νικητή απέναντι σε ό,τι αδύναμο και ευάλωτο συναντήσει στην κακόμοιρη ζωή του.

Θέτει το θέμα της ύπαρξης και της φιλίας ανάμεσά τους, καθώς όλοι υποκρίνονται ανάλογα με την προσωπική ζωή και τις αντιστάσεις που απέκτησαν στην πορεία. Η συνάντηση των φίλων βγάζει στην επιφάνεια παρελθοντικά δυναμικά που είχαν αναπτυχθεί στα νιάτα τους, πράγματα οδυνηρά, ανικανοποίητα όνειρα και διάψευση ελπίδων. Η αυτοπαραπλάνηση δημιουργεί εκρήξεις, ειδικά όταν περιμένουν έναν παλιό φίλο, που πρόσφατα έχασε την αγαπημένη του σύντροφο. Είναι ταραγμένοι και τόσο φοβισμένοι που νιώθουν πως είναι αδύνατον να τον παρηγορήσουν! Εδώ βρίσκεται η ανατροπή, καθώς ο επισκέπτης, ο Δημήτρης (Δημ. Μάριζας), όχι μόνο δεν θέλει παρηγοριά, αντίθετα έχει πενθήσει, έγινε σοφότερος, γεμάτος αγάπη για ζωή, νιώθει ευγνώμων που συνάντησε αυτή την κοπέλα, δεν μεμψιμοιρεί, κάνοντας τους υπόλοιπους της παρέας να δουν την αυταπάτη που μέχρι τώρα είχαν ως μέτρο στη συμπεριφορά τους, τόσο στις προσωπικές όσο και στις κοινωνικές εκδηλώσεις.

Η Μαρία Γεωργιάδου υποδύεται τη Μαρία, μια απατημένη σύζυγο, με ευάλωτο νευρικό σύστημα, ψυχαναγκαστική, οργισμένη με τον Μάνο (Μανώλης Ιωνάς), έναν αλαζονικό, εγωπαθή νάρκισσο, που συνάπτει σχέσεις εύκολα χωρίς αναστολές, γιατί έτσι πιστεύει ότι ζει και υπάρχει. Ό,τι καλό είχε στα νιάτα του το σκότωσε ο ίδιος.

Την Ειρήνη την ενσαρκώνει η Ειρήνη Παπαδημάτου, μια αφελής και απροσγείωτη ύπαρξη που κουράρει συνεχώς τον κατά φαντασίαν άρρωστο άντρα της (Τάσος Γιαννόπουλος), ο οποίος εμφανίζεται μόνο σε videο. Ο Κωνσταντίνος Μουταφτσής παίζει τον Ντίνο που είναι παντρεμένος με τη Ρωσίδα Κατρίνα (Κατερίνα Κωνσταντέλλου). Αυτό το ζευγάρι, παγιδευμένο σε βαλτωμένο γάμο, συγκρούεται χωρίς αποτέλεσμα, αφού η αξιοπρέπεια και για τους δυο έχει χαθεί προ πολλού.
Εκείνη, κατ’ επανάληψη ερωμένη άλλων ανδρών (ανάμεσά τους και ο πλούσιος Μάνος), είναι αξιολύπητη μέσα στο αδιέξοδό της, εκείνος προσποιείται τον άνετο, και ενώ γνωρίζει την αλήθεια, φέρεται με δουλοφροσύνη, υποταγμένος στη μοίρα του.

Όλοι αυτοί, λοιπόν, είναι τόσο «κανονικοί» τύποι, με την καθημερινότητα, τα όνειρά τους να περιορίζονται στα στενά πλαίσια της ύλης (σπίτια, ρούχα, αυτοκίνητα), ανίκανοι να αναπτύξουν ουσιαστικές σχέσεις φιλικές και όχι μόνο, ξεπουλούν την όποια αθωότητα και αυθορμητισμό είχαν μετατρέποντάς τα σε συναισθηματική αποστείρωση, φοβίες και εμμονές. Την ώρα που όλα αμφισβητούνται και έχουμε απανωτά ξεσπάσματα μικρής ή μεγάλης διάστασης, το κλίμα είναι εκρηκτικό, γιατί τα γλοιώδη προσωπεία πέφτουν και τους βλέπουμε σαν πιράνχας να τρώνε τις σάρκες τους. Μέσα σ’ αυτό τον κανιβαλισμό αποκαλύπτεται ο πυρήνας των ατόμων που πληγωμένα και αίολα στη ζωή αναζητούν μάταια την αποδοχή και την αγάπη. Υπάρχει δραματικότητα ανάμεικτη με σαρκασμό και χιούμορ, που σε πολλά σημεία γίνεται γέλιο ανακουφιστικό.

Οι ηθοποιοί καταπληκτικοί. Διακρίθηκαν οι Μαρία Γεωργιάδου, Κων. Μουταφτσής και Μανώλης Ιωνάς, η πρώτη για τις εναλλαγές του ρόλου της και το αδιαπραγμάτευτο ταλέντο της, ο δεύτερος για τη σκηνική παρουσία που μας συνεπήρε στο δικό του σύμπαν, χτίζοντας ένα χαρακτήρα ρεαλιστικότατο, με αληθινή δραματικότητα μέσα από την οποία παρήγαγε το αβίαστο κωμικό στοιχείο, και ο τρίτος ανταποκρίθηκε απόλυτα σε ένα πολύ δύσκολο ρόλο.

Σκηνοθεσία υπέροχη, γειωμένη, κομψή. Τα σκηνικά και κοστούμια (Νίκος Κασσαπάκης) υποστηρίζουν την επιφάνεια και το «σελοφάν» των ηρώων, τονίζοντας τη ματαιότητα και την απουσία του «εαυτού». Φωτισμοί Μανώλης Μπράτσης, πρωτότυπη μουσική Γιώργος Περού, φωνητικά Λίνα Ζηνά.

Χαρακτηριστικό στοιχείο, το κλάμα του παιδιού της Κατρίνας και του Ντίνου στην έναρξη του έργου, αλλά και στη λήξη του.

Η παράσταση αξιόλογη, οι συντελεστές, όλοι έμπειροι και ικανοί, συνετέλεσαν στο σπουδαίο αποτέλεσμα, με συμβολισμούς και προβληματισμό.

Το έργο επίκαιρο, αποτελεί παρακαταθήκη αποδέσμευσης και συνειδητής οριοθέτησης της ατομικότητας, καυτηριάζοντας την προχειρότητα, το φευγαλέο, το παροδικό και την αυτοεξόντωση.

Μια άρτια θεατρική δουλειά που αξίζει να την παρακολουθήσεις!

The post Κριτική θεάτρου – «Ανύπαρκτοι φίλοι» appeared first on Enetpress.

Τρεις ήρωες από θεατρικά έργα, που τους έχει εγκαταλείψει ο συγγραφέας τους, είναι κλεισμένοι σ’ ένα χώρο και περιμένουν στωικά για μια διόρθωση, για μια νέα οδηγία που θα τους βάλει ξανά στην κοινωνία του έργου. Η Μπλανς από το «Λεωφορείον ο πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς, ο Φιρς από το «Βυσσινόκηπο» του Άντον Τσέχοφ και ο Γκοντό από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ.

Όλοι αυτοί είναι και αισθάνονται μετέωροι. Πιστοί στο ρόλο που κάποτε τους δόθηκε, προβάρουν κάθε μέρα τα λόγια και τις κινήσεις τους. Μόνη τους προίκα, η πίστη, το πείσμα και όποια κοστούμια είχαν μαζί τους τη στιγμή της εγκατάλειψης. Ο μόνος που γνωρίζει την αλήθεια είναι ο Γκοντό, ο εμβληματικός ήρωας του Μπέκετ. Από τους παλιούς έχουν αντέξει μόνο δύο. Είναι η Μπλανς και ο Φιρς, που κάθε μέρα φτιάχνουν με κέφι τη βαλίτσα τους και αρνούνται να δεχτούν ότι ο συγγραφέας τους πέθανε. Ο διοικητής του τόπου όπου διαμένουν (ένα είδος ξενοδοχείου), δηλαδή ο Γκοντό, θα φέρει τους δύο επίμονους για ζωή ήρωες αντιμέτωπους με τη θανατηφόρο αλήθεια ενώπιον των θεατών. Και στη συνέχεια καλούνται να αποφασίσουν την επόμενη κίνησή τους, το περιεχόμενο της οποίας είναι αποκλειστικά και μόνο δική τους επιλογή.

Οι Μπλανς και Φιρς βρέθηκαν στον τόπο των Μετέωρων Χαρακτήρων γιατί ποτέ δεν ενσωματώθηκαν στο κλίμα της εποχής τους. Ήταν θεατές και ξένοι προς ό,τι η τότε κοινωνία πρέσβευε. Συναντώνται στο έργο φορτωμένοι με μια συγγένεια πολύ δυνατή, της οποίας το εκτόπισμα δεν υποψιάζονται ούτε οι ίδιοι. Η ηρωίδα του Τενεσί Ουίλιαμς μπροστά από την εποχή της και ο Φιρς πίσω από τη δική του. Τους μεταχειρίστηκαν λοιπόν οι δημιουργοί τους ως ξένα σώματα.

Ο Γκοντό είναι ένα δυστυχισμένο πλάσμα, αφού ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε από τον Μπέκετ στη δράση, στη σκηνή, ως ήρωας, παρά μόνο ως όνομα που κάποιοι τον περιμένουν. Έμεινε για πάντα στα παρασκήνια. Αυτός λοιπόν επιλέχτηκε να διοικεί τον τόπο των Μετέωρων Χαρακτήρων με σκοπό να νιώσει δικαιωμένος, αφού τον χρησιμοποίησε ο συγγραφέας του μόνο ως τίτλο. Ο Γκοντό βάζει τον Φιρς και την Μπλανς να συναντηθούν και αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, γιατί εξασφαλίζεται δραματουργική ροή και εξέλιξη.

Η σύγκρουσή τους μέσα από ποικίλες διακυμάνσεις πετυχαίνει την ένωση του παλιού κόσμου (Φιρς) με το νεότερο (Μπλανς) που εκπροσωπείται από το καινούργιο, τη φρεσκάδα, τα όνειρα (οι γενναίοι μπορούν να κάνουν όνειρα, διατυπώνει η ηρωίδα). Το παρελθόν έχει να προσφέρει τη βάση, τη μαγιά, και το παρόν μπορεί να εκτιναχθεί με τη βοήθεια αυτής της παρακαταθήκης. Η Μπλανς (συμβολίζει την αυταπάτη) απογειώνεται μέσα από την αγάπη και το νοιάξιμο του Φιρς και αναγνωρίζει την αξία των πραγμάτων που υφίστανται ως παράμετροι μιας ολιγαρκούς μεν αλλά γεμάτης ζωής. Συνειδητοποιεί, ωριμάζει, ενηλικιώνεται. Μαθαίνει πως η αίολη αντίληψη της ζωής σε κάνει σύμμαχο με τη μοναξιά.

Η Ζέτα Δούκα ως Μπλανς απλώς υπέροχη μέσα στο ρόλο, σε κερδίζει, εύστοχη, αποδοτική, με υποκριτική χάρη στηρίζει και αναπτύσσει τη δραματική ένταση, χειμαρρώδης πάνω στο σανίδι. Μόνη μικρή ένσταση, ελάχιστες φορές η φωνή πιο δυνατή από το δέον.

Ο Σταύρος Ζαλμάς παίζει τον Φιρς (ενσαρκώνοντας το παρελθόν, αρνείται πεισματικά τη χειραφέτησή του) με μέτρο και πνευματικότητα, μέσα στο ερμηνευτικό του κέντρο, σε αφοπλίζει με την άνεση και την υποκριτική του αυτοτέλεια, διαχειριζόμενος με πειθαρχία το παραγόμενο μελοδραματικό βάθος του θεατρικού εγχειρήματος. Η Μπλανς, που είναι ταυτόχρονα κάτι ποταπό και αστραφτερό, τέρας και θύμα, γίνεται ο δικός του ουρανός. Σημειώνει με πάθος ότι μόλις τη γνώρισε απέκτησε νόημα η ζωή του.

Ο Γιάννης Βούρος υποδύεται τον Γκοντό, ένα χαρακτήρα ανασφαλή, εξουσιομανή, υπερφίαλο και ερωτύλο, ο οποίος επιτέλους παίζει στη θεατρική σκηνή για πρώτη φορά στο παγκόσμιο δραματολόγιο. Ερμηνεία πληθωρική, νευρώδης, φωτίζει κάθε πλευρά του ρόλου με πειστικότητα και σωστές κορυφώσεις.
Η σκηνοθετική γραμμή κομψή και γειωμένη, με το απαιτούμενο μέτρο, έδωσε στους ήρωες ως υποκριτικές μονάδες τη δυνατότητα να αναπτύξουν την έκταση των ικανοτήτων τους.

Σκηνικά – κοστούμια Γιώργος Γεωργίου, φωτισμοί Γιώργος Φρέντζος, πρωτότυπη μουσική Γιώργος Μελισσινός, συνετέλεσαν στο γενικότερο αισθητικό αποτέλεσμα.

Ένα μήνυμα συμπαντικότητας διαπερνά τη ραχοκοκαλιά της παράστασης με την ένωση των μόνων ανθρώπων και αυτό είναι η διαχρονικότητα του έργου. Στα συν της παράστασης η σύλληψη της ιδέας από την ταλαντούχα Άσπα Καλλιάνη, το κείμενο της οποίας αποτελεί δέλεαρ για προβληματισμό σε μια θεατρική δουλειά σφιχτοδεμένη, δουλειά συνόλου.

The post Κριτική θεάτρου – «Ο συγγραφέας σου πέθανε» appeared first on Enetpress.

Τρεις σπουδαίοι χαρακτήρες της παγκόσμιας δραματουργίας, υπό τις συγγραφικές και σκηνοθετικές οδηγίες της Άσπας Καλλιάνη, θα παρουσιαστούν στο θέατρο «Αλκμήνη»: ο Γιάννης Βούρος ως Γκοντό («Περιμένοντας το Γκοντό», Μπέκετ), η Ζέτα Δούκα ως Μπλανς («Λεωφορείον ο Πόθος», Ουίλιαμς) και ο Σταύρος Ζαλμάς στο ρόλο του Φιρς («Βυσσινόκηπος», Τσέχοφ).

«Ο συγγραφέας σου πέθανε», από τις 23 Ιανουαρίου 2017, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο «Αλκμήνη», θα μας φέρνει αντιμέτωπους με την αλήθεια μιας εγκατάλειψης. Μιας εγκατάλειψης ικανής να πυροδοτήσει την απόλυτη παραίτηση ή την αρχή ενός έργου που αυτήν τη φορά θα πρέπει να το γράψουμε λέξη προς λέξη μόνοι μας. Με όσα λάθη αντέχουμε.

Λίγα λόγια για το έργο

Όλοι οι Μετέωροι Χαρακτήρες, ήρωες από θεατρικά έργα που τους έχει εγκαταλείψει ο Συγγραφέας τους, είναι κλεισμένοι σε ένα χώρο και περιμένουν στωικά για μια διόρθωση, για μια νέα οδηγία που θα τους βάλει ξανά μέσα στην κοινωνία του έργου.

Πιστοί στο ρόλο που κάποτε τους δόθηκε, προβάρουν κάθε μέρα τα λόγια και τις κινήσεις τους. Μόνη τους προίκα η πίστη, το πείσμα και όποια κοστούμια είχαν μαζί τους τη στιγμή της εγκατάλειψης.

Από τους παλιούς έχουν αντέξει μόνο δύο. Είναι η Μπλανς και ο Φιρς, που κάθε μέρα φτιάχνουν με κέφι τη βαλίτσα τους και αρνούνται να δεχτούν ότι ο Συγγραφέας τους πέθανε.

Σήμερα, ο Διοικητής του τόπου Γκοντό θα φέρει τους δύο πιο επίμονους για ζωή ήρωες αντιμέτωπους με τη θανατηφόρα τους αλήθεια.

Συντελεστές

Κείμενο / σκηνοθεσία: Άσπα Καλλιάνη

Σκηνικά / κοστούμια: Γιώργος Γεωργίου

Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Μελισσινός

Ηχητικός σχεδιασμός: Κωστής Κόντος

Βοηθός σκηνοθέτη: Ίρις Κανδρή

Διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Βούρος

Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ

Graphic Designer: Νάνσυ Σταθοπούλου

Μια παραγωγή της Dreams in Action

Παίζουν: Γιάννης Βούρος (Γκοντό – «Περιμένοντας τον Γκοντό»), Σταύρος Ζαλμάς (Φιρς – «Βυσσινόκηπος»), Ζέτα Δούκα (Μπλανς – «Λεωφορείον ο πόθος»).

Πληροφορίες

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα στις 18.30 & Τρίτη στις 21.30

Τιμές: 15 € γενική είσοδος, 12 € μειωμένο

Είδος παράστασης: Δράμα (ή δραματική κομεντί)

Διάρκεια παράστασης: 110΄

Προπώληση: Θέατρο «Αλκμήνη», Αλκμήνης 8-12, Γκάζι (Στάση Μετρό: Κεραμεικός), τηλ 210-3428650 και στο Viva.gr

Προσφορά προπώλησης από 10 € με ισχύ έως και την Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017.

The post «Ο συγγραφέας σου πέθανε» στο θέατρο «Αλκμήνη» appeared first on Enetpress.

Το συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ «Το Δηλητήριο» του Καταλανού συγγραφέα Ροντόλφ Σιρέρα, ύστερα από 3 χρόνια επιτυχίας και 100 παραστάσεις, επιστρέφει για 4η συνεχή χρονιά στο θέατρο «Αλκμήνη» από 20 Νοεμβρίου, κάθε Κυριακή στις 19.00.

Τι γίνεται όταν η Τέχνη αντιμετωπίζει την Εξουσία; Είναι ο άνθρωπος καλός εκ φύσεως; Ποια είναι τα όρια της υποκριτικής; Πόσο διαφέρει το θέατρο από την πραγματική ζωή; Τελικά με τι αναμετράται ο άνθρωπος;

Γαλλία λίγο πριν την επανάσταση. Ο Μαρκήσιος καλεί έναν διάσημο Ηθοποιό στην έπαυλή του, με σκοπό να αξιοποιήσει την Υποκριτική του Τέχνη ως μέσον που θα τον οδηγήσει στην Αλήθεια. Ο Ηθοποιός εγκλωβίζεται μέσα σ’ ένα πλέγμα κοινωνικών και θεατρικών συμβάσεων και οδηγείται σε αδιέξοδο. Το είναι και το φαίνεσαι, η πραγματικότητα και η ψευδαίσθηση εναλλάσσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, καταλήγοντας σε μια «δηλητηριώδη» σχέση: μια αναμέτρηση ζωής και θανάτου. Είναι άραγε το ένστικτο της επιβίωσης ισχυρότερο από το ένστικτο του ηθοποιού;

Ο Ροντόλφ Σιρέρα με συνεχείς ελιγμούς οδηγεί τον θεατή σε διαρκή αποπροσανατολισμό σχετικά με το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.

Πληροφορίες

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Πετρόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
Παίζουν: Δημήτρης Πετρόπουλος, Διονύσης Σάββας
Παραστάσεις: Κάθε Κυριακή στις 19.00, έως 29/1/2017

Εισιτήρια: Γενική είσοδος 10 ευρώ, ανέργων ΟΑΕΔ/ατέλειες 5 ευρώ

Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8, Γκάζι (Μετρό Κεραμεικός), τηλ.210-3428650

The post «Το Δηλητήριο» για τέταρτη χρονιά στο θέατρο «Αλκμήνη» appeared first on Enetpress.