The post Σκέψεις πάνω στην παράσταση «Αθηνάς Παναγούλη, Επιτάφιος», του Γιάννη Σολδάτου, στο Vault theatre plus appeared first on Enetpress.
]]>
The post Σκέψεις πάνω στην παράσταση «Αθηνάς Παναγούλη, Επιτάφιος», του Γιάννη Σολδάτου, στο Vault theatre plus appeared first on Enetpress.
]]>The post Είδαμε τη χοροθεατρική παράσταση «Βασιλιάς Ληρ», του William Shakespeare σε σκηνοθεσία του Σταύρου Λίτινα, στο Arroyodancetheatre appeared first on Enetpress.
]]>Η δραματουργική και σκηνοθετική ενορχήστρωση του χοροδράματος «Βασιλιάς Ληρ» ανήκει στον ιδρυτή του Arroyodancetheatre χορογράφο και σκηνοθέτη Σταύρο Λίτινα.
Η υπόθεση αναφέρεται στην αλλαγή της εξουσίας του βασιλείου από τον βασιλιά Ληρ στις δύο από τις τρεις κόρες του, με διάφορες ανατρεπτικές σκηνές πάθους, φιλοχρηματίας και αλαζονείας, και στην τύχη του κράτους που βυθίζεται στο χάος της ίντριγκας και του φόνου, από τις διαδόχους του Γκόνεριλ και Ρέγκαν.
Παρακολουθούμε την πτώση του βασιλιά, την τρέλα, την λύσσα των δύο αδελφών για την επικράτηση στο θρόνο, την εκδικητικότητα και τις μηχανορραφίες τους. Αξιοσημείωτη η μετάνοια του παροπλισμένου από την κυριαρχία πρωταγωνιστή, για το κακό που έκανε στην τρίτη του κόρη την Κορντέλια, καθώς επίσης και το άδοξο τέλος όλων των εμπλεκομένων. Η σκηνή της τρέλας του Ληρ, είναι μια πολύ δυνατή ερμηνευτική στιγμή, του Σταύρου Λίτινα, με την απόλυτη κατάρρευση του ήρωα που συνοδεύεται με την πολυπόθητη κάθαρση.
Σκηνοθεσία:
Ο «Βασιλιάς Ληρ», ένα από τα σημαντικά και δημοφιλή έργα του σπουδαίου Ουίλιαμ Σαίξπηρ, προσφέρεται στο κοινό, με έμπνευση, και καλλιτεχνική αρτιότητα, σε ένα χοροθεατρικό πολυσχιδές δρώμενο μεγάλων απαιτήσεων και υψηλής αισθητικής.
Πρόκειται για έργο άξιο όσον αφορά στις προθέσεις των συντελεστών του, αλλά και ιδιαίτερα περίπλοκο, αφού η έλλειψη της φωνής με λέξεις, καθιστά το συγκεκριμένο εγχείρημα δύσκολο, όσο και επίπονο. Όμως αυτό είναι που το κάνει ξεχωριστό, με «προκλητικό» χαρακτήρα και ύφος, καθώς τέτοιες παραστάσεις δεν ανεβαίνουν εύκολα, γιατί χρειάζεται σωματική και ψυχική δύναμη, εργατική συνέπεια και στοχοπροσήλωση στο προσδοκώμενο, απαλλαγμένο από το παραμικρό λάθος.
Όταν το αυθεντικό συνδυαστεί με τη δυναμική του ταλέντου και την αφοσίωση στην εντιμότητα της τέχνης, τότε αυτό που παράγεται αποκτά τη λάμψη, αλλά και την ουσία της υπεραξίας ενός εμβληματικού καλλιτεχνήματος. Μιλάμε για μια εμπειρία χοροθεατρική, η οποία αποπνέει αύρα κατάνυξης, συγκίνησης και μυστηριακής ενέργειας, ικανή να επηρεάσει την ψυχοπνευματική διάσταση του θεατή, με όχημα τη λυρική δραματουργική βαθύτητα του flamenco.
Ο «Βασιλιάς Ληρ» του Σταύρου Λίτινα και της άριστης ομάδας του με την έκφραση, την κίνηση, τον χορό, τη μουσική και το τραγούδι, ανάγεται σε σπάνια αρτίστικη πρόταση με διαχρονικό πρόσημο. Πρόκειται για μια αξιοθαύμαστη δουλειά, τόσο φλογερή και παθιασμένη που πετυχαίνει την ολιστική διέγερση αισθήσεων, συναισθημάτων, σκέψεων και εντυπώσεων. Κυριολεκτικά συν-κλονίζει.
Αυτή η χοροθεατρική εμπειρία, η οποία κινητοποιεί σώμα, νου και ψυχή, «μιλάει» με ισχυρή ένταση και ενδελέχεια, χωρίς να έχει καμμία ανάγκη το λόγο, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα τη δραματική ποιότητα και νοηματική εμβέλεια του θεματικού πυρήνα. Ενός πυρήνα πλαισιωμένου από ευφάνταστες και δεξιοτεχνικές χορογραφικές «συμπεριφορές», εναρμονισμένες με την ιδιαίτερη μουσική στο πιάνο με την εξαιρετική Αλίνα Αναστασιάδη και τα τραγούδια που ερμηνεύει η ταλαντούχα Δανάη Κατσαμένη.
Η ομάδα των χορευτών/ ερμηνευτών αποτελείται από τη Φανή Δεμέστιχα ( Ρέγκαν), την Ηλέκτρα Χρυσάνθου (Γκόνεριλ), τη Βάσια Κατσιγιάννη ( Κορντίλια), την Άνια Βασιλείου (Έντγκαρ), τη Μαρία Μανδραγού (γελωτοποιός), την Τζέσικα Καϊμπαλή (Έντμοντ) και το Σταύρο Λίτινα (βασιλιάς Ληρ). Όλοι τους μέσα στο ερμηνευτικό τους κέντρο, με ευθυβολία, υποκριτική ειλικρίνεια, βαθύτητα στη σκηνική πράξη, ταύτιση με το ρόλο και υποκριτική πληθωρικότητα.
Συντελεστές:
Στη χορογραφία συναντάμε την ομάδα: Φανή Δεμέστιχα, Τζέσικα Καϊμπαλή, Μαρία Μανδραγού, Ηλέκτρα Χρυσάνθου, Τάσος Μπεκιάρης και Σταύρος Λίτινας.
Τα υπέροχα πολυτελή κοστούμια, τα σκηνικά ( δύο θρόνοι και το κυκλικό βάθρο), καθώς και η μουσική επιμέλεια ανήκουν στο χορογράφο και σκηνοθέτη Σταύρο Λίτινα. Στους φωτισμούς με την ατμοσφαιρική διάσταση συναντάμε τη Στέλλα Κάλτσου. Στο σχεδιασμό ήχου ο Γιώργος Ανδριώτης και στην κατασκευή κοστουμιών η Δέσποινα Μουτάφη.
Στο σύνολο τους οι συντελεστές ενισχύουν το δομημένο πολιτισμικό προϊόν.
Αξιολόγηση:
Θα μπορούσε κανείς να γράψει ακόμη περισσότερα για αυτήν τη συναρπαστική χοροθεατρική παράσταση, αλλά αυτό που έχει αποχρώσα σημασία είναι η προσωπική θέαση και η ενδόμυχη βίωση αυτής της μοναδικής περιπέτειας που αγγίζει τα όρια του αριστουργήματος.
The post Είδαμε τη χοροθεατρική παράσταση «Βασιλιάς Ληρ», του William Shakespeare σε σκηνοθεσία του Σταύρου Λίτινα, στο Arroyodancetheatre appeared first on Enetpress.
]]>The post Είδαμε την παράσταση «Νύχτες», σε διασκευή και σκηνοθεσία της Βάσιας Χρονοπούλου στο Στούντιο Μαυρομιχάλη appeared first on Enetpress.
]]>Οι «Νύχτες», ένα θεατρικό έργο βασισμένο στις «Λευκές Νύχτες» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, σε δυνατή μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου και διασκευή /σκηνοθεσία της Βάσιας Χρονοπούλου, είναι μία παράσταση που μιλάει στον εσωτερικό πυρήνα του καθένα.
Πρόκειται για σοβαρή θεατρική απόπειρα γύρω από το υπαρξιακό ερώτημα της βίωσης μιας ζωής γειωμένης και συνειδητής, με τις ανάλογες ανατροπές και συγκρούσεις, αλλά με πρόσημο μόνο το αντικειμενικό στοιχείο και όχι το υπερβατικό, χωρίς αυτό να σημαίνει την ένδεια ή τη στέρηση των ονείρων, των στόχων και των φιλοδοξιών, στο ανθρώπινο προσωπικό και κοινωνικό σύμπαν.
Σκηνοθεσία:
Η σκηνοθεσία στέκεται με σεβασμό μπροστά στα συστατικά του λόγου και στη δομή του πονήματος, βοηθούμενη από τη μετάφραση, το σκηνικό, τους φωτισμούς και τη μουσική. Η γεωμετρία του έργου στηρίζεται σθεναρά στη ρεαλιστική ερμηνεία των ηθοποιών σε μια ποιητική κατά τα άλλα αύρα που αποπνέει η σκηνική πράξη. Και αυτό είναι σπουδαίο, καθώς ο παραγόμενος συνδυασμός προκαλεί το ενδιαφέρον του κοινού.
Ο λόγος είναι πυκνός και σε ισορροπία με τα τραγούδια της Παναγιώτας Μπιμπλή, αποκαλύπτει τους νοηματικούς κώδικες, με όχημα την έκφραση και την κίνηση. Η μουσική συμπληρώνει την πράξη σαν μέρος της δραματουργίας. Η σκηνοθέτιδα Βάσια Χρονοπούλου χρωματίζει τη γεωμετρία του έργου της, με μέτρο, χωρίς υπερβολές, με κομψότητα και ενεργειακή δραστηριότητα.
Ερμηνείες:
Ερμηνεύουν οι Κωνσταντίνος Δημητρακάκης, Βασιλίνα Κατερίνη, Παναγιώτα Μπιμπλή και Δημήτρης Τσιγκριμάνης. Οι ηθοποιοί εύστοχοι και αποδοτικοί, με ευαισθησία και βάθος.
Ο Δημητρακάκης ως ονειροπόλος, ευθύβολος και βαθυστόχαστος, η Κατερίνη ως Νάστενκα ακριβής και φρέσκια, η Μπιμπλή ως Αναστασία εύκαμπτη, με υποκριτική χάρη και ο Τσιγκριμάνης ως νοικάρης επιδέξιος στο ρόλο του.
Η ενέργεια που εκλύεται από τη διανομή των χαρακτήρων είναι από τα θετικά της δράσης, καθώς ο θεατής παρακολουθεί τις αγωνίες και τα αδιέξοδά τους, μέσα σε μια πραγματικότητα αμείλικτη που αρνείται τον εγκλωβισμό στα όνειρα και τις φαντασιώσεις. Η μοναξιά και η απογοήτευση από τη διάψευση των προσδοκομένων σχεδίων και πράξεων γίνεται το απότοκο όταν οι μορφοποιημένες ονειροπολήσεις δρώντας σε υπερβατικό επίπεδο, στερούν σε κάποιους την ευκαιρία να ζήσουν αληθινά, με πλούτο εμπειριών, με πολύπλευρη πληρότητα.
Γιατί έτσι ηττημένος ο άνθρωπος από τον ίδιο του τον εαυτό και τις «επιλογές» του, αδυνατεί να αντιπαλέψει την απώλεια της νεότητας και την έλλειψη ευτυχίας, προσκολλημένος στα όσα ονειρευόταν με επιμονή. Και το τίμημα είναι χάνοντας την ευκαιρία να ζήσει με φυσικό τρόπο και με ροή μία πραγματική ζωή, μένει μόνος και ματαιωμένος, μέσα σε διαρκή νύχτα.
Συντελεστές:
Στους φωτισμούς συναντάμε τον Δημήτρη Μπαλτά, στα κοστούμια τη Βάσια Χρονοπούλου, στη μουσική τον Γρηγόρη Ελευθερίου και στην κίνηση την Φαίδρα Σούτου. Ο σχεδιασμός της βαλίτσας ανήκει στην Αναστασιάννα Μωραΐτη. Όλοι οι συντελεστές πολύ καλοί, ενισχύουν τη δυναμική του παραγόμενου καλλιτεχνικού προϊόντος, διαχειριζόμενοι σωστά τις προκλήσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος. Την παραγωγή έκανε η ομάδα Apparatus.
Συμπέρασμα:
Οι «Νύχτες» της ομάδας Apparatus, βασισμένες πάνω στο κείμενο του μεγάλου Ντοστογιέφσκι «Λευκές νύχτες», είναι μία αξιόλογη παράσταση που δεν ανατρέπει, αλλά δικαιώνει τις προσδοκίες των συντελεστών της, εκπέμποντας προβληματισμό και έμπνευση.
The post Είδαμε την παράσταση «Νύχτες», σε διασκευή και σκηνοθεσία της Βάσιας Χρονοπούλου στο Στούντιο Μαυρομιχάλη appeared first on Enetpress.
]]>The post Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Elizadeth», σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά appeared first on Enetpress.
]]>«Elizadeth», ένα συναρπαστικό έργο, καυστικό, ανατρεπτικό, μια κωμωδία ξεκαρδιστική που πραγματεύεται το ζήτημα των σχέσεων ανάμεσα σε ηθοποιούς και συντελεστές μιας θεατρικής παράστασης, με απώτερο στόχο να θίξει τη ματαιότητα της υπεροψίας και του ναρκισσισμού, σε γενικό πλαίσιο, σε ευρύτερη κοινωνική διάσταση, στο οικουμενικό σύμπαν.
Σκηνοθεσία:
Ο Δημήτρης Καρατζιάς πατώντας πάνω στο σημαντικό σύγγραμμα του Χάρη Ρώμα με τίτλο «Βασιλικοί Μετά Τρούλου» δημιούργησε και σκηνοθέτησε το θεατρικό έργο «Elizadeth». Το έργο απέσπασε βραβείο καλύτερης κωμωδίας της χρονιάς, σκηνοθεσίας και Α’ ανδρικού θεατρορόλου στα βραβεία κοινού του All4fun.
Εκείνο που είναι αξιοπρόσεκτο είναι ο τρόπος που οργανώνει ο σκηνοθέτης το θεατρικό του εγχείρημα, καθώς πέτυχε να συνδυάσει το δραματικό στοιχείο με την ιλαρότητα, τις έξυπνες ατάκες και το χιούμορ, έτσι ώστε ο γενικός δείκτης της παράστασης να έχει κωμικό πρόσημο, χωρίς όμως να χαθεί και η δύναμη των νοηματικών συλλήψεων του κειμένου.
Το γέλιο ρέει αβίαστα, χωρίς υπερβάσεις βωμολοχιών ή προσβλητικών εντάσεων, με το έργο να διατηρεί την αισθητική του, μέσα σε ένα περιβάλλον ρεαλιστικό, άνευ άνοστων ή άστοχων νεωτερισμών. Η σκηνοθετική ραχοκοκκαλιά της παράστασης, βατή, συμπαγής, με τα απαραίτητα ανατρεπτικά τεχνάσματα που χρωματίζουν εντελώς τόσο τις ιδέες όσο και τα συναισθήματα των ηθοποιών, προάγουν με δύναμη και ταχύτητα τη δράση.
Αυτό εξασφαλίζει το συνεχές ενδιαφέρον στο κοινό που παρακολουθεί με προσήλωση τα δρώμενα. Έτσι ο Δημήτρης Καρατζιάς δουλεύει πάνω σε ένα καμβά γεμάτο μηνύματα και προβληματισμό, σε μια παράσταση που δεν τη διακρίνει η ρηχότητα, παρά μόνο η προσδοκώμενη ολοκληρωμένη ισορροπία λόγου, έκφρασης και κίνησης.
Ερμηνείες:
Παίζουν οι ηθοποιοί Χριστίνα Σαμπανίκου, Εύη Τσάφου, Αναστάσιος Χριστοφιλόπουλος, Δήμητρα Κολλά, Στέλιος Ψαρουδάκης, Κική Μαυρίδου, Σωτήρης Μεντζέλος, Ορνέλα Λούτη και Γιώργος Ουκατσούκου.
Στο σύνολό της η ομάδα των ηθοποιών είναι αληθινή, δεμένη και επικεντρωμένη στο στόχο που δεν είναι άλλος από την ανάδειξη του παρασκήνιου, του εγωκεντρισμού, της αλαζονείας και της χρεοκοπίας των ανθρωπίνων σχέσεων που αφορούν όχι μόνο στον καλλιτεχνικό κόσμο, αλλά και στην παγκόσμια κοινότητα.
Η Δήμητρα Κολλά ως Λυδία Λενιόρδου, ξεχωρίζει για το ταλέντο της, καθώς κινείται στη σκηνή με υποκριτική μαεστρία, καθαρότητα, μπρίο, ρυθμό και χάρη. Εντυπωσιακός ο Αναστάσιος Χριστοφιλόπουλος, άμεσος, με ευθύβολες και πληθωρικές σκηνικές επιδόσεις.
Πολύ καλή η Κική Μαυρίδου, αποδίδει το σύνθετο ρόλο της, σε πρόζα και τραγούδι με ακμαίο και εύγλωττο ύφος. Η υπόλοιπη διανομή των ηθοποιών είναι συνεπής στην προσωπικότητα των ηρώων, τους οποίους ενσαρκώνουν με εντιμότητα και σύνεση στη σκηνική πράξη.
Συντελεστές:
Επιβλητική πρωτότυπη μουσική και ορθή διασκευή τραγουδιών ο Μάνος Αντωνιάδης, στίχοι Πάνος Μπρατάκος και Μάνος Αντωνιάδης, απλό, λιτό και λειτουργικό σκηνικό Μιχάλης Παπαδόπουλος, ρούχο εγκύου Mamaca, επιμέλεια κοστουμιών η ομάδα του Vault, κοστούμια εποχής Μιχάλης Σδούγκος, κοστούμι Τερέζας «Το σπίτι του ηθοποιού», περούκες Γιώργος Νικολαΐδης, Αχιλλέας Κοντοβαίος, Αλέξανδρος Λύκος, φωτισμοί Χριστίνα Φυλακτοπούλου, χορογραφία Δήμητρα Κολλά και παραγωγή Vault.
Όλη η ομάδα των συντελεστών βοήθησε με ποιότητα στο άρτιο γενικό αποτέλεσμα.
Αξιολόγηση:
«Elizadeth», μία πολύπτυχη, θεότρελη παράσταση, άξια λόγου, με κωμικό, σκωπτικό και οξύ χαρακτήρα, με δυνατό κείμενο, εναρμονισμένη διασκευή, εμπνευσμένη σκηνοθεσία και πειστικές ερμηνείες. Μία θεατρική απόδοση δουλεμένη με μέτρο και αφοσίωση στον κώδικα και τους νόμους που διέπουν την τέχνη του θεάτρου.
The post Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Elizadeth», σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά appeared first on Enetpress.
]]>The post Σκέψεις πάνω στην παράσταση «Ορφανά»του Dennis Kelly, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, στο θέατρο 104 appeared first on Enetpress.
]]>Η μετάφραση του συγκεκριμένου θεατρικού συγγράμματος «Ορφανά» από τον Κωνσταντίνο Μάρκελλο έλαβε το Ευρωπαϊκό βραβείο θεατρικής μετάφρασης 2023. Το θεατρικό έργο «Orphans» γράφτηκε το 2009 από τον Βρετανό θεατρικό συγγραφέα και παραγωγό Dennis Kelly (16/11/1970).
Πρόκειται για ένα έντονο δραματικό κείμενο, επίκαιρο και σήμερα, σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μετά. Το έργο αποτελεί ισχυρή διαμαρτυρία απέναντι στο φαινόμενο της βίας, εντός της οικογένειας και εκτός στην κοινωνία, με εστιασμό στα εγκλήματα ρατσιστικού μίσους. Ο σκληρός ρεαλισμός του, τόσο στην εκφορά λόγου όσο και στην έκφραση και στην κίνηση, μετατρέπει τη θεατρική συνθήκη σε ένα αγώνα δρόμου εξομολόγησης επίμεμπτων πράξεων, σκέψεων και αποφάσεων.
Σκηνοθεσία:
Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος, πατώντας στην καίρια και καθαρή μετάφρασή του, στήνει μία πολυφωνική παρτιτούρα,με δομή, προσεγμένη αισθητική, νεύρο και φαντασία. Συντονίζει σωστά τον καταιγισμό των εικόνων και των αισθημάτων, με τρόπο, ώστε αυτό που φτάνει στο θεατή, να είναι και συγκροτημένο, αν και μέσα σε φορτισμένη / εφιαλτική κατάσταση, λόγω της παρατεταμένης σύγκρουσης των ηρώων, αλλά και θετικά προκλητικό.
Ο ερμηνευτικός κώδικας σαρωτικός ως προς τη «φωνή» του, εικονοποιεί τους αιχμηρούς διαλόγους και κάποιο σαρκαστικό ύφος. Επιβλητικός εκτιμάται πως είναι ο ιστός της δραματικότητας του μύθου. Το εύρημα κατά το οποίο αρκετές φορές οι πρωταγωνιστές γύριζαν την πλάτη στο κοινό, προσδίδει πόντους στη σκηνοθετική οπτική.
Ενδεικτικό της ερεβώδους ατμόσφαιρας το επαναλαμβανόμενο ερώτημα «εσύ μέχρι που θα έφτανες για να προστατέψεις την οικογένειά σου»;
Ερμηνείες:
Ελένη Στεργίου, Χρήστος Παπαδόπουλος και Κωνσταντίνος Μάρκελλος, συντονισμένοι υπηρετούν τη σκηνοθετική γραμμή. Η ταχύτητα της δράσης αναδεικνύει το υποκριτικό τους χάρισμα, καθώς οι ρόλοι κάθε άλλο παρά εύκολοι είναι. Η ενεργειακή σύμπλευση των ηθοποιών φωτίζει την ποιότητα του πονήματος και εξασφαλίζει και τη νοητικοσυναισθηματική συμμετοχή του κοινού.
Η Έλεν της Ελένης Στεργίου, είναι δυνατή ως χαρακτήρας, μία γυναίκα κακοποιημένη από μικρή ηλικία, η οποία για να επιβιώσει έχει φτιάξει ένα προστατευτικό κέλυφος, ώστε να κοιτάξει το μέλλον, με ασφάλεια. Η εγκληματική όμως πράξη του αδελφού της, του Λίαμ, καταρρακώνει το όποιο αποκτημένο σύστημα αξιών της. Έτσι βλέπουμε τις μεταπτώσεις της, μέσα σε ένα πραγματικά χαοτικό και επικίνδυνο για τη συνείδησή της σύμπαν. Αξιοπρόσεκτη η σκηνική της συμπεριφορά, κάτι που δείχνει την ευελιξία, την αυθεντικότητα, τη γονιμότητα αλλά και την αφοσίωση στο πολύπλοκο πρόσωπο που ενσαρκώνει.
Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος παίζει το Ντάνυ, ένα πρόσωπο που εμπνέει εμπιστοσύνη μέσα στο μικρόκοσμό του, γεμάτος ερωτηματικά και διλήμματα μπροστά στα όσα του υποβάλλουν, η γυναίκα του και ο αδελφός της. Υποφέρει και ταλανίζεται ανάμεσα στη φιλοσοφία της ζωής του και στις οικογενειακές ανάγκες. Εγείρονται αμφιβολίες γύρω από τα όρια της προστασίας των μελών της οικογένειας, την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό στην κοινωνία και τη συνειδησιακή ακεραιότητα απέναντι σε κάθε έννοια του «διαφορετικού».
Η υποκριτική του διαδρομή είναι στιβαρή με τις απαραίτητες όμως ψυχολογικές διακυμάνσεις, σε ένα πολυσχιδή ρόλο. Έχει ενδιαφέρον το πώς από ήρεμη δύναμη ο Ντάνυ εξελίσσεται σε κάτι άλλο και αν αυτό είναι μόνιμο ή πρόσκαιρο. Πηγαίος και μεστός αφήνει το αποτύπωμά του στην «καννιβαλική» αρένα που στήνεται μέσα στο σπίτι του.
Ο Λίαμ, ο νεαρός αδελφός της Έλεν, ταυτισμένος με το περιθώριο, είναι ο Χρήστος Παπαδόπουλος. Ένα επίσης κακοποιημένο άτομο, εγκλωβισμένο σε ένα κόσμο σκοτεινό, θύτης και θύμα μαζί. Η σκηνική του εμφάνιση ένας ανεμοστρόβιλος, ταχύς, αψύς, πονεμένος, γεμάτος παράπονο και οργή, ξεσπάει όλο το συσσωρευμένο μίσος του για την μη φυσιολογική ζωή του, πάνω σε κάθε τι ξένο και μη οικείο. Χειριστικός οπωσδήποτε απέναντι στην αδελφή του και στον Ντάνυ, πλάθει μια περσόνα ρεαλιστική, με μια μοναδικότητα άξια λόγου.
Χαρισματικός και αφοπλιστικός λειτουργεί καταλυτικά αποκαλύπτοντας το λανθάνον υπόβαθρο των στερεοτύπων μιας κοινωνίας αποστεωμένης ηθικά που έχει χάσει τον προσανατολισμό της.
Πάντως και οι τρεις ερμηνευτές είναι εξίσου εύθραυστοι και ανθεκτικοί σε όλο αυτό το παραλήρημα που συμβαίνει, τη στιγμή που όλα τα δεδομένα και οι βεβαιότητες της οικογένειας και του προσωπικού βίου αναιρούνται και αποδομούνται. Και χωρίς αμφιβολία το δέσιμο μεταξύ τους είναι βαθύ και η εμβέλεια της κάθε αλήθειας τους, εμφανής πάνω στη σκηνή, κάτι που μετατρέπει το θεατρικό αυτό έργο σε ξεχωριστή εμπειρία.
Συντελεστές:
Τα υπέροχα, αλλά και λειτουργικά σκηνικά και τα κατάλληλα κοστούμια επιμελήθηκε η Αρετή Μουστάκα, τον υποβλητικό σχεδιασμό του φωτισμού η Στέλλα Κάλτσου και τη μουσική – sound design ο Διαμαντής Αδαμαντίδης.
Η μουσική είναι δυνατή, μέταλ ήχος, εναρμονισμένος με την σκληρότητα και τον φρενήρη ρυθμό των τεκταινομένων. Ακούγεται η διασκευή του Nazi punks, fuck off των Dead Kennedys από το γκρουπ «The Ain’t Rights».
Συμπέρασμα:
Τα «Ορφανά» του Dennis Kelly, σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, είναι μία παράσταση μανιφέστο, για τη βία, το ρατσισμό, την τοξικότητα στο οικογενειακό περιβάλλον και την κοινωνική δικαιοσύνη.
The post Σκέψεις πάνω στην παράσταση «Ορφανά»του Dennis Kelly, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, στο θέατρο 104 appeared first on Enetpress.
]]>The post Σκέψεις πάνω στην παράσταση «Da», του Hugh Leonard, στο θέατρο Ιλίσια appeared first on Enetpress.
]]>Πολυβραβευμένο έργο του Ιρλανδού Hugh Leonard, ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Ιλίσια. Ο Αντώνης Γαλέος με τη ρέουσα και καλοδουλεμένη μετάφραση του συγγράμματος που αναφέρεται στο 1968, αποτελεί δυνατό στήριγμα στην οργάνωση της σκηνοθεσίας.
Σκηνοθεσία:
Ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας οικοδομεί μια στρωτή παράσταση, με τις ερμηνείες να προσδίδουν τη δραματική αύρα σε ένα κοινωνικό δίπρακτο έργο, χωρίς όμως να λείπουν και οι πινελιές του ιρλανδικού χιούμορ
Η πλοκή στηρίζεται πάνω σε απρόσμενες αντιθέσεις, ιδεολογικές/ πολιτικές εμμονές, διαφορετικές στάσεις ζωής ανάλογα με τα βιώματα του καθένα και σε οικογενειακές συγκρούσεις, οι οποίες συμβαίνουν σε κοινωνιολογικές συνθήκες του περασμένου αιώνα, αλλά που δεν παύουν να είναι επίκαιρες.
Όλα αυτά όμως ενώ έχουν οπωσδήποτε τη δυναμική τους, στο τέλος ενισχύουν την ύπαρξη του προβληματισμού του Hugh Leonard, δηλαδή την αξία της αγάπης, ως αδιαμφισβήτητο αξίωμα της ζωής. Υπογραμμίζεται το απότοκο που δεν είναι άλλο από τα ιδανικά της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού, με οδηγό την εύρεση της ευτυχίας στα απλά και αληθινά πράγματα.
Ο Da αποτελεί το σύμβολο αυτής της θεωρίας για τη ζωή, ένας απλοϊκός άνθρωπος, με τις αδυναμίες και τα στερεοτυπικά του ελαττώματα που ξέρει να αγαπά, αλλά και να συγχωρεί.
Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται άλλοτε είναι έντονη, ζοφερή ή υπόκωφη και άλλοτε λυρική, ήρεμη και γλυκειά. Σχηματίζεται μια ιστορία της καθημερινότητας με κέντρο βάρους τον ίδιο τον άνθρωπο που πασχίζει ηθελημένα ή αναγκαστικά να σκιαγραφίσει τη διαδρομή του στη γη. Αυτή την υπαρξιακή αγωνία ο σκηνοθέτης την αποτύπωσε με καθαρότητα.
Συντελεστές:
Το σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη σηματοδοτεί με τον υποδηλωτικό του χαρακτήρα τις λεπτομέρειες και τους συμβολισμούς, ενώ οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα εικονοποιούν τον αφηγηματικό λόγο. Τα κοστούμια του Νίκου Χαρλαύτη κατάλληλα για την εποχή και η πρωτότυπη μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα εύφορη και πλήρως εναρμονισμένη με το όλο εγχείρημα. Παραγωγή Θέασις Δράσεις Πολιτισμού.
Ερμηνευτικά το επίπεδο είναι αξιόλογο Ταμίλα Κουλίεβα και Νεκταρία Γιαννουδάκη ευθύβολες, καίριες και συγκροτημένες. Οι , Γιώργος Σουξές και Λάμπρος Κωνσταντέας ευέλικτοι και αφοσιωμένοι στο ρόλο τους, Βασίλης Παπαδημητρίου και Κωνσταντίνα Κλαψινού σωστοί, όσο τους επιτρέπει η βραχύβια παρουσία τους στη σκηνή.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός διακρίνεται για την υποκριτική του μεστότητα παίζοντας τον Da Τάιναν με τον αέρα της δεινότητας και της εμπειρίας
Ο Μιχάλης Οικονόμου ως Τσάρλυ Τάιναν υποδύεται τον υιοθετημένο γιο άκρως ικανοποιητικά. Είναι αυθεντικός και πηγαίος και αυτό περνάει στην πλατεία.
Συνοπτικά ο θίασος είναι δεμένος και έτσι κυλά απρόσκοπτα η δράση.
Αξιολόγηση:
«Da» του Hugh Leonard, σε μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία/ απόδοση του Πέτρου Ζούλια, κερδίζει το θεατή. Η ένστασή μου αφορά στη μεγάλη διάρκεια του έργου που κατά κάποιο τρόπο κουράζει, ιδιαίτερα σε μεγάλο κομμάτι της πρώτης πράξης.
The post Σκέψεις πάνω στην παράσταση «Da», του Hugh Leonard, στο θέατρο Ιλίσια appeared first on Enetpress.
]]>The post Σκέψεις πάνω στο μονόλογο του Βασίλη Κατσικονούρη «Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα» appeared first on Enetpress.
]]>Πρόκειται για ένα έργο καταπέλτη που αφορά στην προσωπική περηφάνεια και πώς αυτή θεωρείται μέγιστη αξία στη ζωή, σε ένα σύγχρονο κόσμο με γνώμονα μόνο την ύλη, μεταμφιεσμένη ή όχι. Ο ήρωας, παλαίμαχος τερματοφύλακας, περιγράφει και εξηγεί την πορεία του, με ωμή ευθύτητα, παράπονο, αφέλεια, συνειδητότητα, αυτοσαρκαζόμενος.
Ο μονόλογος αυτός είναι μία ιδιαζόντως ειδεχθής υπαρξιακή αναμέτρηση με τον εαυτό και τις επιλογές, ατόφιες ή «υποκινούμενες». Το περιθώριο στο οποίο περιήλθε ο Τσιτάχ, αποτελεί δείγμα ιδεολογικής ένστασης απέναντι στις προκλήσεις μιας διεφθαρμένης -λίγο ή πολύ – κοινωνίας με τα δικά της κλισέ και στερεότυπα. Μια κοινωνία που συνθλίβει κάθε ακεραιότητα και τιμωρεί την όποια παρέκκλιση είναι ικανή να τινάξει στον αέρα το παγιωμένο / μονολιθικό σύστημα ύπαρξης στον κόσμο.
Σκηνοθεσία:
Η σκηνοθετική γραμμή των Γιώργου Νινιού και Ερμίνας Κυριαζή αποβλέπει σε ένα και μόνο ουσιαστικό στοιχείο. Πως να αναδειχθεί η διαδρομή του ατόμου μέσα στη σκοτεινιά μιας εφήμερης ζωής με ημερομηνία λήξης, αλλά και οι πολύμορφες απώλειες που θα βιώσει τόσο σε ιδιωτικό, όσο και σε ευρύτερο περιβάλλον.
Αποκαλύπτεται η δυσκολία να διαχειριστεί ο χαρακτήρας του Τσιτάχ και του κάθε Τσιτάχ, την αυτοπροδοσία του, την έκπτωση που κάνει στον ιδεαλισμό του, για «καλό σκοπό». Το μοτίβο τού πώς αισθάνεται, όταν τον αποδιώχνουν δικά του πρόσωπα και πώς μπορεί να συνεχίσει μόνος και απορριμμένος, αποτελεί σημαντικό μέρος του μυθικού ιστού.
Οι δύο συσκηνοθέτες σκιαγράφησαν την προσωπικότητα του δύστυχου τερματοφύλακα, ορίζοντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, όπου ο θεατής παρακολουθεί την αφήγηση χρωματισμένη με τις πτυχές μιας πολυδιάστατης ζωής, χωρίς αίσιο φινάλε.
Το θεατρικό έργο:
Το κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη ( «Το γάλα», «Καγκουρό»), είναι βαθυστόχαστο, με σαρκαστικό χιούμορ, συμβολισμούς και δραματικό ύφος, διαχρονικό μέσα στην επικαιρότητά του. Τα συναισθήματα που απορρέουν από φανερά και λανθάνοντα πυρηνικά σημεία της μυθοπλασίας, είναι έντονα και εγγράφονται βαθιά στο θυμικό του θεατή που ταυτίζεται σε πολλά με τον Τσιτάχ ( τσίτα ή γατόπαρδος).
Ερμηνεία:
Ο Γιώργος Νινιός, καταξιωμένος ηθοποιός, ενσαρκώνει τον Τσιτάχ, τον απόκληρο βετεράνο τερματοφύλακα, άλλοτε δημοφιλής στην εθνική ελλάδος. Η δεινότητά του διακρίνεται από μία ευρύχωρη γκάμα εναλλασσόμενων υποκρίσεων, καθώς το μωσαϊκό δράσης εικόνων, σκέψεων και αισθημάτων, απαιτεί ταχύτητα, συντονισμό και ενσυναίσθηση στα τεκταινόμενα επί σκηνής.
Ο τόνος της θεατρικής του παρουσίας είναι χαμηλός χωρίς σχεδόν καμμία έξαρση, όμως αυτό είναι που συνάδει με την τρακαρισμένη ζωή αυτού του πεπτωκότος ανθρώπου στην αρένα μιας μάταιης ζωής. Και η γιγαντόσωμη μαριονέτα / ποδοσφαιριστής κοντά του, κομμάτι του σκηνικού, με το θλιμμένο πρόσωπο να του θυμίζει όσα τραύματα και ήττες στιγμάτισαν τη ζωή του, σαν ένα παιδί που δεν ένοιωσε τη χαρά μιας ανέφελης διαδρομής. Καθήμενος στο μαθητικό θρανίο, χωρίς να σηκωθεί παρά μόνο μια φορά, επιβεβαιώνει τη στατικότητα, την απέραντη μοναξιά, την χρεωκοπία των ονείρων, τη φτώχεια και τον πόνο.
Η λαϊκότροπη συμπεριφορά και το λεξιλόγιο του «γηπέδου» ξενίζουν τους μαθητές στους οποίους απευθύνεται με στόχο να μιλήσει για τα ιδεώδη του αθλητισμού.
Ωστόσο η εξομολόγηση απλώνεται και σε άλλα θέματα που αφορούν τον ίδιο, φορτίζοντας το κλίμα με συγκίνηση και θυμοσοφία. Τελικά οι νοηματικοί κώδικες υπηρετήθηκαν επαρκώς, παρότι φαίνεται το αντίθετο. Με μια ματιά πιο βαθιά όμως, ο προβληματισμός του συγγραφέα λειτούργησε με εντέλεια.
Συντελεστές:
Μουσική / στίχοι Γιώργος Νινιός, σκηνογραφική ιδέα Ερμίνα Κυριαζή, κατασκευή μαριονέτας Βασίλης Βασιλάκης, σχεδιασμός φωτισμού Βασίλης Πετεινάρης, περιγραφή ποδοσφαιρικού αγώνα Χρήστος Κυριαζής και παραγωγή Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο.
Συμπέρασμα:
«Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα», ένας δραματικός μονόλογος του Βασίλη Κατσικονούρη, με τον Γιώργο Νινιό, στο θέατρο Σταθμός, υπακούει στους κανόνες ενός θεάτρου, με σοβαρό προσανατολισμό στην αφύπνιση του θεατή με οδηγό το σύμπαν της τέχνης.
The post Σκέψεις πάνω στο μονόλογο του Βασίλη Κατσικονούρη «Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα» appeared first on Enetpress.
]]>The post Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη», του Νταβίντ Λελαί – Ελό appeared first on Enetpress.
]]>Ένα θεατρικό έργο για να είναι ξεχωριστό πρέπει να πατάει πάνω σε σπουδαίο κείμενο, σε εμπνευσμένη σκηνοθεσία και στην ερμηνεία του / των ηθοποιών. Σε αυτή την περίπτωση συντρέχουν και οι τρεις αυτές προϋποθέσεις και μάλιστα σε ένα μονόλογο, με τις δυσκολίες του είδους.
Η εξαιρετική μετάφραση της Αγγελικής Βουλουμάνου, έδωσε τέτοια πνοή στο έργο του Γάλλου Νταβίντ Λελαί – Ελό που κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις. Η Βουλουμάνου άγγιξε τον πυρήνα της εξομολόγησης για την ίδια τη ζωή του συγγραφέα που απορρέει από το γαλλικό κείμενο και απέδωσε την αληθινή αυτή ιστορία με σεβασμό στην προσωπικότητα, τις αγωνίες και τα όνειρα ενός εφήβου, μέχρι την ενηλικίωσή του.
Αρωγός σε αυτή την προσπάθεια στάθηκε ο Ελισσαίος Βλάχος που ενορχηστρώνει αυτή τη θεατρική παράσταση με μαεστρία και ειλικρίνεια απέναντι στους κώδικες των μηνυμάτων και των συμβολισμών. Διεισδύει στο δραματουργικό βάθος της συγγραφής, για να αναδείξει την αξία της αποδοχής, σε ένα ταξίδι προς την απόκτηση ταυτότητας, ενός νέου ανθρώπου που δεν μοιάζει με τους πολλούς, μέσα σε ένα αδηφάγο και στερεοτυπικό κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ερμηνεία:
Το συμπαγές κείμενο της μετάφρασης υπηρετεί με μοναδικό τρόπο ο Μάνος Καρατζογιάννης που ενσαρκώνει το Μιλού, ένα πλάσμα τρυφερό και ευαίσθητο, γεμάτο όνειρα και ελπίδες για μια ζωή γνήσια και ταιριαστή στον εαυτό του. Παθιάζεται με τη φωνή και την ακτινοβολία της ερμηνεύτριας Νάνας Μούσχουρη που τότε (στην εφηβεία του), μεσουρανούσε στη γαλλική και διεθνή σκηνή.
Η υποκριτική δυναμική του Μάνου Καρατζογιάννη σε αυτό το δύσκολο ρόλο, αποκαλύπτει όλες τις πτυχές του ήρωά του, του Μιλού, με ευρωστία σε όσα τον πονάνε, τον θλίβουν, τον ταπεινώνουν, τον χλευάζουν και τον εμποδίζουν να αποδεχτεί την οντότητα της ύπαρξής του. Παλεύει σκληρά να συμφιλιωθεί με τις εμμονές και τους δαίμονές του και τελικά μετά από κάποια χρόνια καταφέρνει να θέλει να είναι ο εαυτός του και όχι η Νάνα Μούσχουρη.
Πετυχαίνει να σταθεί στον κόσμο, χωρίς μεταμφιέσεις, αλλά με εκείνη τη γυμνότητα που σε λυτρώνει από τους εφιάλτες και που γίνεται η μόνη αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα, η καταλυτική νίκη. Και σε αυτή τη σκηνική διαδρομή ο πρωταγωνιστής καταθέτει ψυχή και σώμα, με τόλμη, χιούμορ και ενσυναίσθηση, επηρεάζοντας το θυμικό του κοινού με εύγλωττη απλότητα.
Λόγος, έκφραση και κίνηση, εικονοποιούν τον χαοτικό ψυχισμό του Μιλού, με τον καταπιεσμένο ερωτισμό του και την ανάγκη να αγαπηθεί, να χτυπάνε κόκκινο. Ο μονόλογος αυτός, αληθινός μέχρι το κόκκαλο, αποτελεί μια υπαρξιακή διαμαρτυρία του ατόμου να σεβαστεί την αυθεντικότητά του, χωρίς να παραιτηθεί από την αγάπη, τη χαρά και την επιβεβαίωση που επιθυμεί απέναντι στην όποια τρέχουσα πραγματικότητα. Μια ανελέητη πραγματικότητα που μεταποιείται διαρκώς και απροκάλυπτα σε φασίζουσα ιδεολογία της κανονικότητας. Είναι ένας αδυσώπητος αγώνας για την πολυπόθητη ενηλικίωση και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Αξιοσημείωτη είναι η γρήγορη δράση, η ευστοχία των εγειρόμενων αισθήσεων, η ένταση, ο ρυθμός και το πάθος, τα οποία ενδύουν τη θεατρική πράξη με την αισθητική, την ποιότητα και τη δραματικότητα που της αναλογούν.
Συντελεστές:
Στα λιτά/ λειτουργικά σκηνικά και τα κατάλληλα κοστούμια συναντάμε την Σεμίραμι Μοσχοβάκη, στους καίριους φωτισμούς το Γιώργο Αγιαννίτη, στην ατμοσφαιρική μουσική σύνθεση και επιμέλεια τον Νίκο Κολλάρο και στην εναρμονισμένη κινησιολογία – χορογραφία τη Ματίνα Κωστιάνη. Παραγωγή: «Ξανθίας» ΑΜΚΕ.
Συμπέρασμα:
«Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη», ο συναρπαστικός θεατρικός μονόλογος, του Νταβίντ Λελαί – Ελό, σε ρέουσα μετάφραση της Αγγελικής Βουλουμάνου , σκηνοθεσία του Ελισσαίου Βλάχου και πρωταγωνιστή το Μάνο Καρατζογιάννη, είναι μια ρεαλιστική θεατρική συνθήκη, πηγαία και συγκροτημένη που αξιώνει την προσοχή μας.
The post Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη», του Νταβίντ Λελαί – Ελό appeared first on Enetpress.
]]>The post Είδαμε τη συναυλία Classic Rock 7, στο Hρώδειο appeared first on Enetpress.
]]>Ο Dave Evans, πρώτος τραγουδιστής του συγκροτήματος και συνιδρυτής των AC-DC, τραγούδησε μεταξύ άλλων και τα TNT και Highway to hell, μεταδίδοντας δύναμη και ενθουσιασμό με την εκρηκτική παρουσία του.
Ο Justin Hayward, original singer των Moody Blues, με το «Nights in white satin» και το «Tuesday afternoon», ξεσήκωσε το κοινό.
Η Maggie Reilly από τη Mike Oldfield Band, με τα «Every time we touch», «Moonlight shadow» και «To France», θύμισε τη διαχρονική αξία της rock μουσικής, με τα κλασσικά μηνύματά της για τη ζωή.
Mε τη συμφωνική ευρωστία της κρατικής ορχήστρας Αθηνών, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Χαλιάσα, η νύχτα με πανσέληνο, στις 29 Σεπτέμβρη του 2023, κάτω από την Ακρόπολη απογειώθηκε, επισφραγίζοντας τη δυναμική και την προσφορά της μουσικής τέχνης στο γενικό πολιτισμό.
Εξήντα (60) κλασικοί μουσικοί της συμφωνικής κρατικής ορχήστρας, συντονισμένοι με τον rock ήχο των τραγουδιών, παρήγαγαν ένα αξιόλογο καλλιτεχνικό προϊόν, με αυθεντικό αποτύπωμα.
Η εξαιρετική ηλεκτρική μπάντα με τους εκπληκτικούς Δημόπουλο Κωνσταντίνο στα Keyboards, Καλαντζάκο Θοδωρή στην ηλεκτρική κιθάρα, Καλαντζάκο Λουκά στα ντραμς και τον Γιώργο Φακανά στο Bass, στήριξαν την απόλυτη μουσική εμπειρία.
Η συναυλία Classic Rock 7, στο Ηρώδειο, έγινε μία αξέχαστη μουσική περιπέτεια που δεν πρόδωσε τις προσδοκίες της.
The post Είδαμε τη συναυλία Classic Rock 7, στο Hρώδειο appeared first on Enetpress.
]]>The post Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Βατράχια», σε διασκευή των Κωνσταντίνου Μπλάθρα, Άρη Σερβετάλη και Έφης Μπίρμπα appeared first on Enetpress.
]]>«Βατράχια», με DNA τραγωδίας, θεατρική παράσταση/ διασκευή πάνω στην κωμωδία του Αριστοφάνη που διδάχθηκε το 405 πΧ, σε περίοδο ιδιαίτερης κοινωνικοπολιτικής και ηθικής κατάπτωσης της πόλης – κράτους της Αθήνας, ένα χρόνο πριν το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου.
Η μετάφραση του Κωνσταντίνου Μπλάθρα καίρια και καθαρή, εναρμονισμένη, όσο το δυνατόν, στη βάση της αριστοφανικής κωμωδίας, με τα απαραίτητα πολιτικά στοιχεία.
Η σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα στηρίζει τον πυρήνα της διασκευής, με σεβασμό και αφοσίωση στους νοηματικούς κώδικες, κατασκευάζοντας μία κωμωδία σύγχρονη, με ιδεολογικό προσανατολισμό τη σπουδαιότητα της ποίησης και της τέχνης ολιστικά στην κοινωνία και την ανθρωπότητα.
Σε πολλά σημεία φάνηκε αυτό και ενισχύθηκε από τις ερμηνείες των ηθοποιών πλην κάποιων σκηνών, όπου ορισμένες υπερβολές δεν εξυπηρετούσαν το στόχο της σκηνικής αφήγησης. Και αυτό «μεταμόρφωσε», ορισμένες υποκριτικές εκδηλώσεις, σε καρικατούρες, δύσκολα ενσωματωμένες στο όλον της πιθανής πρόθεσης της σκηνοθέτιδος, στο πλαίσιο μιας διασκευής.
Σε γενικές γραμμές όμως, δεν ακυρώνεται η προσπάθεια να φανεί ο τραγικός οντολογικός προβληματισμός του Αριστοφάνη. Το εύρημα με την πορφυρή καρδιά που ηχεί ολοζώντανη, στο τέλος της παράστασης, ορίζεται και το αίτημα για αναζωογόνηση και ξανακτίσιμο ενός κόσμου αυτογνωσιακού.
Ερμηνείες:
Παίζουν οι Άρης Σερβετάλης, Μιχάλης Σαράντης, Αργύρης Ξάφης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Μαίρη Μηνά, Έκτορας Λιάτσος, Μιχάλης Θεοφάνους, Αλεξάνδρα Καζάζου, Νάνσυ Μπούκλη και Κυριάκος Σαλής.
Ο Άρης Σερβετάλης υποδυόμενος το Διόνυσο, το θεό της ευφορίας και του θεάτρου, με την ερμηνεία του, φανερώνει αφοπλιστικά και το συμβολισμό της κατάβασης στον Άδη, δηλαδή την ελεύθερη πτώση στο σύμπαν του θεάτρου. Στην προσπάθειά του να βρει εκείνον τον ποιητή που θα σώσει τον κόσμο από την εξαχρείωση, οδηγεί το κοινό σε ενδοσκόπηση για την αξία της ζωής, με γνώμονα την αισθητική, την αξία της ποίησης, το όραμα και τη σοφία των Μυστών.
Ο σύννους θεατής διακρίνει σε αυτό το ταξίδι του θεού Διόνυσου, τη δική του προσωπική μύχια κατάβαση, σε ένα σύγχρονο περιβάλλον που τόσες ομοιότητες έχει με την τότε εποχή. Ο Σερβετάλης μαζί με τον Μιχάλη Σαράντη, έναν υπέροχο, χυμώδη, ευθύβολο Ξανθία, αποτελούν ένα δίδυμο αξεπέραστο.
Πολύ καλοί οι Έκτορας Λιάτσος ( Ηρακλής – Ευριπίδης) και Αργύρης Ξάφης (Αιακός – Αισχύλος).Η ομάδα του χορού ανήκει στα συν της παράστασης. Όλες εξαιρετικές ήσαν, καθώς αποδίδουν τους ύμνους με συντονισμένη καλλιέπεια. Λειτουργούν θετικά και με το κατανυκτικό τους ύφος αγγίζουν το θεατή.
Η εύθραυστη αλλά και ανθεκτική Ηλέκτρα Νικολούζου ξεχωρίζει με την υποκριτική της αξιοπιστία και τον απόλυτο τρόπο της σκηνικής της παρουσίας. Θύμισε παρελθοντικές επιδαύριες κλασικές ερμηνείες.
Συντελεστές:
Τα σκηνικά της Έφης Μπίρμπα, με τους ποικίλους / ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Γιώργου Καρβέλα, τονίζουν τις λεπτομέρειες και τους συμβολισμούς του κειμένου, παρουσιάζοντας τον υποδηλωτικό χαρακτήρα της έμπνευσης.
Τα εντυπωσιακά κοστούμια επιμελήθηκαν η Έφη Μπίρμπα και η Βασιλεία Ροζάνα, υπογράφοντας μία συνθήκη που προσδίδει στον ενδυματολογικό άξονα πρόσημο καλαισθησίας. Τη θεαματική χορογραφία / επιμέλεια κίνησης σχεδίασε ο Μιχάλης Θεοφάνους. Η επιβλητική μουσική του Constantine Skourlis τελειοποιεί τη μεταφυσική διάσταση του έργου.
Συμπέρασμα:
Τα «Βατράχια» της Έφης Μπίρμπα, πρωτόλεια εμφάνιση στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, βρίσκει τις ισορροπίες ανάμεσα στο Φως του πνεύματος και το Σκοτάδι του εκμαυλισμού, κατασκευάζοντας μια ζεστή, ονειρική, ποιοτική παράσταση, με καλλιτεχνικό στίγμα, συνομιλώντας με το τώρα, σε μία παραπαίουσα σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία.
The post Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Βατράχια», σε διασκευή των Κωνσταντίνου Μπλάθρα, Άρη Σερβετάλη και Έφης Μπίρμπα appeared first on Enetpress.
]]>