Είδαμε το έργο «Νίκη, απόψε στο πάρτυ», μία δραματουργική μεταγραφή, της Ρούλας Πατεράκη, βασισμένη στο πολυπρόσωπο θεατρικό κείμενο της Νίκης Τριανταφυλλίδη «Πάρτυ στο σπίτι της Ελισάβετ Π».

Το έργο «Νίκη, απόψε στο πάρτυ», σε σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη, είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, κατάβαση στον ψυχισμό μιας καλλιτέχνιδας που μας αποκαλύπτει ολοφάνερα την περιπέτεια της ζωής της, μέσα από τις μεταμορφώσεις τριών προσώπων. Η Victory of Rose (Νίκη Τριανταφυλλίδη), κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν της, βουτάει μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο, ταξιδεύοντας το θεατή στην καθολική περιπλάνηση του ανθρώπου μέσα στην ιστορία.

Το τρίπτυχο Ελισάβετ, Μαξίμ και Αλίκη στοιχειοθετεί την ανατομία του εσωτερικού της κόσμου, με τις επιθυμίες, τα τραύματα, τα όνειρα, τις αντιφάσεις, τους έρωτες, τις συγκρούσεις, τις ιδεοληψίες και τις αξίες. Παράλληλα γίνονται ενδιαφέρουσες αναφορές στα αρχετυπικά μοντέλα της μητέρας και του πατέρα και πώς αυτά επηρέασαν τη ζωή της.

Η σκηνοθετική ενορχήστρωση του έργου από τη Ρούλα Πατεράκη, εικονοποιεί με στιβαρότητα και ευαισθησία συνάμα, τον αφηγηματικό λόγο, προσδίδοντας μαζί με τις εύφορες φωτοσκιάσεις, μία αξιόλογη μεταφυσική εσωτερικότητα.

Η Νάνα Παπαδάκη υποδύεται αυτή την πολυσχιδή ύπαρξη, με ένα ταπεραμέντο άξιο της εμβέλειας της πολυτάλαντης προσωπικότητας, μιας μεγάλης ηθοποιού, συγγραφέως και σκηνοθέτιδας, όπως ήταν η Νίκη Τριανταφυλλίδη.

Ένας πολυμορφικός και πολυεπίπεδος ρόλος, απαιτεί αξιοσύνη, αφοσίωση και ενσυναίσθηση, πέραν του ταλέντου. Αυτά τα διαθέτει η εύθραυστη, αλλά και ανθεκτική Νάνα Παπαδάκη, την οποία παρακολουθεί το κοινό να παίζει, άλλοτε με λυρισμό, ή με ένταση, με γλυκιά προσήνεια, ή με χυμώδη εσωστρέφεια και άλλοτε με ερωτική παρόρμηση.

Υπηρετεί το ατμοσφαιρικό σύμπαν που διαμορφώνεται, με ευθυβολία, σκηνικό εύρος και πηγαίο υποκριτικό ύφος, έτσι ώστε ο λόγος, η έκφραση και η κίνηση να προάγουν με νεύρο και φαντασία τη δράση. Αφοπλιστική όσο και δραματικά ακριβής, υπογραμμίζει με αίσθημα ευθύνης την τραγικότητα της πλοκής.

Το εξαιρετικό οπτικοακουστικό περιβάλλον και την ψηφιακή επεξεργασία υπογράφει ο σκηνοθέτης και εικαστικός Αβραάμ Παπαβραμόπουλος, την κατασκευή του λειτουργικού σκηνικού ο Θανάσης Θαλασσινός, το ραδιοφωνικό σποτ ανήκει στην εταιρεία spyxad / advertising solutions και τους υποβλητικούς φωτισμούς επιμελήθηκε η Ρούλα Πατεράκη.

Την παραγωγή έκανε η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Μαλντορόρ». Διεύθυνση παραγωγής Γιώργος Ζορμπάς.

Η θεατρική παράσταση «Νίκη, απόψε στο πάρτυ», σε δραματουργική μεταγραφή / σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη και πρωταγωνίστρια τη Νάνα Παπαδάκη, αποτελεί ένα δυνατό ψυχογράφημα, μια μελέτη πάνω στην υπαρξιακή κραυγή του ανθρώπινου είδους.

The post Eίδαμε την παράσταση «Νίκη, απόψε στο πάρτυ», στο θέατρο «Φούρνος» appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

«Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν», στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, σε διασκευή της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη, πάνω στο «Murder in the Cathedral», το πρώτο ολοκληρωμένο θεατρικό έργο του Τ.S.Eliot, το οποίο μετέφρασε ο μεγάλος Γιώργος Σεφέρης.

Συμπαραγωγή του θεάτρου Τέχνης με τη « Λυκόφως» του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων.

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, παρουσιάζεται από τις αρχές Δεκεμβρίου, στο ιστορικό υπόγειο του Κάρολου Κουν.

Μία θεατρική δουλειά, που αναφέρεται στην αληθινή ιστορία του Τόμας Μπέκετ, του Άγιου Θωμά, στην Αγγλία του 12ου αιώνα, ο οποίος δολοφονήθηκε μέσα στην ίδια του την εκκλησία, την ώρα που προσευχόταν, παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1170. Το έργο ξεκινά από τη στιγμή, που επιστρέφει από τη Γαλλία, μετά από εξορία επτά ετών.

Στη νέα μεταγραφή των Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη και σε μια ποιητική γλώσσα, βλέπουμε ένα Θωμά να αμφισβητεί τον εαυτό του, γεμάτος αντιφάσεις, μέσα στη μάχη του καλού με το κακό, σε μια αναμέτρηση της ψυχής με την κοσμική εξουσία και το θεό.

Ωστόσο περνάει σε μια στιγμή απόλυτη για τον ίδιο, που η κάθε αμφιβολία έχει αναιρεθεί και εξαγνισμένος πια, εσωτερικά πεντακάθαρος, ως αγιορείτικη φιγούρα, βέβαιος για την αυταπάρνησή του, πορεύεται προς τη θυσία. Η θρησκευτικότητα της πράξης του σηματοδοτεί την υπέρβαση κάθε γήινου στοιχείου φωτίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη «θεϊκή» του διάσταση. Μεταποιείται με σκοπό το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, διακηρύττοντας την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα κοσμικά, σε μια κοινωνία άκρως διεφθαρμένη.

Αυτό το μανιφέστο εμπεριέχει και τη διαχρονικότητα των προθέσεων του θεατρικού κειμένου, καθότι ταιριάζει απόλυτα στη χρεοκοπία των σύγχρονων κοινωνιών, όπου το δύσμοιρο άτομο συνθλίβεται ολοσχερώς κάτω από το βάρος μιας ανελέητης εξουσίας, χωρίς καμμία ελπίδα ανάνηψης.

Έτσι η πολυεδρική δράση του Αγίου εξυψώνεται, αφού καταστέλλοντας και τις τελευταίες του αναστολές νικάει παντελώς την ιδέα του θανάτου. Η πολεμική του απέναντι στην νομενκλατούρα της εποχής, γίνεται το αδιαμφισβήτητο γνώρισμα της πολιτικής νομιμοποίησης του αγώνα του, κάτι που εμπνέει και σήμερα.

Η σύγκρουση του Θωμά Μπέκετ με τους Τέσσερις Πειρασμούς, η πνευματική του εναντίωση στη σφοδρή τους επίθεση με στόχο να του μεταβάλουν την ψυχή, προτού κηρύξει για τελευταία φορά, προκαλεί το παγιωμένο καθεστώς της τότε εποχής. Αυτή η αντίσταση συμβολίζει την πάλη του σημερινού ανθρώπου απέναντι στο ευτελές, το εύκολο και το επιφανειακό, που του διαφεντεύουν τη ζωή, μια ζωή αμοραλιστική, χωρίς ελπίδα.

Ο Θωμάς Μπέκετ του Γιώργου Νανούρη, βαθιά εσωτερικός, «απαθής» και μέσα στη νιρβάνα του, από ένα σημείο και μετά έχει συναντηθεί με το ιδεατό. Ένας χαρακτήρας, που ενσωματώνει και τις τρεις κεντρικές δράσεις του πρωτότυπου κειμένου, σε μία συμπαγή οντότητα.

Ο διάλογος με τον χορό των γυναικών της Καντερβουρίας, η διαμάχη με τους τρεις ιερείς σχετικά με την ασφάλειά του και η πάλη του με τους τέσσερις πειρασμούς, ενώνονται και βρίσκονται μέσα στο ίδιο πρόσωπο, τον Θωμά, τον άλλοτε καγκελάριο και αδελφικό φίλο του βασιλιά Ερρίκου του Β´.

Η σκηνοθέτις τον παρουσιάζει σχεδόν χωρίς καθόλου κίνηση -την επιμελήθηκε η ίδια -, να στέκεται όρθιος, κάτι ανάμεσα σε αρχαίο ελληνικό άγαλμα και γλυπτό ομοίωμα Αγίου, με τον εκπεμπόμενο πιετισμό (ευσέβεια ). Άσπιλος, λευκός, με βαθιά ιερότητα, παίρνει το θρήνο από τις γυναίκες της Καντερβουρίας και τον μετατρέπει σε δικό του προσωπικό κύκνειο άσμα, λίγο πριν ξεψυχήσει.

Μιλάμε για μία ενσάρκωση ιδιαίτερα εύστοχη, καθώς ο νεαρός, αλλά ταλαντούχος ηθοποιός μεταδίδει αυτή την υπερκόσμια αρχιτεκτονική του ρόλου του με ωριμότητα και ενσυναίσθηση. Η μέθεξή του με το κοινό, αδιαμφισβήτητα και συνειδητά ευλαβική. Κάτι το μυστηριακό και το αγγελικό απορρέει από την όλη του θωριά, κάνοντας το θεατή συμμέτοχο σε ό,τι διαδραματίζεται. Μία στάση ζωής, που αναφέρεται στα οικουμενικά αξιακά συστήματα της ανθρώπινης συμπεριφορικής εκδήλωσης, όπως έχουν αποτυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο.

Η καταπληκτική Ρούλα Πατεράκη, ως γυναίκα της Καντερβουρίας, αλλά και στους υπόλοιπους ρόλους που υποδύεται ξεπροβάλλει μέσα στο σκηνικό , άλλοτε αιθέρια, ενθουσιώδης, αφοσιωμένη και προστατευτική και άλλοτε επικριτική με τραγική ένταση.

Αυθεντική και μέσα στο ερμηνευτικό της κέντρο, αντλεί το υλικό της από το πρωτότυπο κείμενο, «πράττει» αριστοτεχνικά, με όχημα την περσόνα ( κάθε φορά διαφορετική ),που καλείται να παίξει, παράγοντας αξιόλογο, καλλιτεχνικό προϊόν. Ντύνεται, ανάλογα με την περίσταση, το ένδυμα της ανθρωπιάς και του ελέους ή χρωματίζεται με το περιτύλιγμα μιας δύναμης, που έντονα φλερτάρει με πινελιές αυστηρότητας.

Δρα με έναν τρόπο, που με ενάργεια συνδυάζει το λαϊκό στοιχείο μιας απλής, φτωχής γυναίκας με μια διάσταση θεϊκότητας, σκιαγραφώντας έτσι την παλέτα της σκηνικής της συνείδησης. Μιας γυναίκας, που λατρεύει τον αρχιεπίσκοπό της Θωμά, αλλά φοβάται για τη ζωή του. Μας μεταφέρει σε ένα σύμπαν υπερβατικό, με μπόλικη δόση ρεαλισμού και θυμίζει εικόνες επιδαύρειας αίγλης, αναδεικνύοντας την ευρύτατη γκάμα μιας ηθοποιού που διδάσκει ήθος και φως με το ταλέντο της.

Μία Πατεράκη, η οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο την αβυσσαλέα έκταση των υποκριτικών της ικανοτήτων. Είναι πραγματικά καθηλωτική και η επικοινωνία της με το θεατή βαθιά διαπεραστική, τον οποίο αβίαστα «καλεί» να συμπράξει πνευματικά. Και το πετυχαίνει. Η «χημεία» της με τον Ν. Νανούρη πυκνή , λεία, στέρεη.

Η σκηνοθετική γραμμή ποιοτική, ευφάνταστη, σφιχτά εναρμονισμένη με τα υπέροχα σκηνικά/κοστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα, εξελίσσουν την πλοκή του θεατρικού δρώμενου με ένθερμη σφοδρότητα και αρμονία.

Αξίζουν ειλικρινή συγχαρητήρια στην Ιόλη Ανδρεάδη, που οικοδόμησε μία παράσταση, ώριμη και στιβαρή δραματουργικά, με μέτρο χωρίς υπερβολές και ατυχείς υπερβάσεις. Το κείμενο μεταγράφηκε από την ίδια και τον επίσης ταλαντούχο Άρη Ασπρούλη και αυτή η συνεργασία αποβαίνει για άλλη μια φορά ολοκληρωμένη και νικηφόρα. Το επίτευγμα παίρνει τη διάσταση που του αρμόζει στην ιστορία των θεατρικών τεκταινομένων, καθώς το εγχείρημά τους είναι δύσκολο, όσο και απαιτητικό.

Οι σωστοί φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα, η υπαινικτική μουσική του Γιάννη Χριστοφίδη και η δουλειά των υπόλοιπων συντελεστών, πλουτίζουν το έργο με φως και δέος.
Μία αξιοπρόσεκτη παράσταση, γεμάτη ιδεαλισμό και πολιτικές αποχρώσεις, που συστήνεται ανεπιφύλακτα.

The post Kριτική θεάτρου – «Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν» appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

Σε παγκόσμια πρώτη ανέβηκε από τη «Λυκόφως» η συναρπαστική νουβέλα του Χένρι Φάρελ «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέην», με τις σπουδαίες κυρίες του θεάτρου Ρένη Πιττακή ως Μπλανς και Ρούλα Πατεράκη ως Μπέιμπι Τζέην στο θέατρο «Σφενδόνη».

Ο ταλαντούχος Απόλλων Παπαθεοχάρης, ο σκηνοθέτης της παράστασης, κινητοποιήθηκε άμεσα για το ανέβασμα αυτού του ψυχολογικού θρίλερ μόλις απελευθερώθηκαν τα δικαιώματα της θεατρικής διασκευής του. Στο σινεμά το έργο έγινε τεράστια επιτυχία το 1962 με τις Μπέτι Ντέιβις (Μπέιμπι Τζέην) και Τζόαν Κρόφορντ (Μπλανς).

Είναι μια ιστορία άπλετου μίσους και εκδικητικότητας ανάμεσα σε δύο αδελφές που έκαναν καριέρα στο Χόλιγουντ, η μεν Τζέην σε μικρή ηλικία, η δε Μπλανς ως ενήλικη. Η Τζέην, παιδί-θαύμα στα λαμπερά σόου του 1917, μεγαλώνει υπό τη σκιά της ομορφότερης και πιο ταλαντούχας αδελφής της, που ως σταρ μεσουράνησε στη δεκαετία του ΄30 στα μελό της εποχής. Η Μπλανς έμεινε ανάπηρη έπειτα από ένα τρομακτικό ατύχημα για κάποιους, απόπειρα δολοφονίας για άλλους ,με υπεύθυνη την Τζέην. Τώρα οι δύο αδελφές ζουν απομονωμένες και αποσυρμένες στη δύση της ζωής τους σε μια ρημαγμένη βίλα.

Η Τζέην ως ενήλικη δεν κατάφερε να κάνει καριέρα, ζει εμμονικά στο ένδοξο παρελθόν της και επειδή θεωρήθηκε υπαίτια της τραγωδίας της Μπλανς διαταράσσεται η ψυχική της υγεία και μπαίνει σε ένα παιχνίδι σαδισμού χωρίς φραγμούς. Ειδικά όταν πληροφορείται για εγκλεισμό της σε ψυχιατρείο από την αδελφή της εκτροχιάζεται και καταστρώνει σχέδιο εξόντωσής της. Έτσι ο εσωτερικός χώρος του σπιτιού (σκηνικά Απόλλων Παπαθεοχάρης και Μαίρη Τσαγκάρη) μετατρέπεται σε περιοχή πλήρους ελέγχου από την Τζέην, γεμάτη απερίγραπτες σκηνές και αντριχιαστικές ανατροπές που θυμίζει έντονα ψυχολογικό «ρινγκ».

Το χιούμορ που αναπτύσσεται ταιριάζει περισσότερο σε μαύρη κωμωδία, με μια Πατεράκη (φωτ. πάνω) ανεπανάληπτη να οριοθετεί το δηλητηριώδες στίγμα της, άμεση και ακριβής στις κινήσεις, με το κουκλίστικο παγερό πρόσωπό της να παραπέμπει σε ψυχρή τιμωρό. Με το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της αποτελεί, θα ΄λεγε κάποιος, την επιτομή ενός σύντομου θριλερικού χρονικού. Νιώθει να πνίγεται από αδικία και μέσα στο σαλεμένο της μυαλό μόνο η φιγούρα του αγαπημένου της πατέρα εμφανίζεται, αφού μ’ αυτόν ήταν συνδεδεμένο το δημοφιλές αλλά σύντομο μεσουράνημά της. Φυλακίζει και βασανίζει την Μπλανς και βγάζει από τη μέση όποιον την αναζητά.

Αυτή η νέμεσις όμως έχει απρόβλεπτη και μοιραία εξέλιξη, όταν η Μπλανς στο τέλος τής αποκαλύπτει ένα τρομερό μυστικό που πρόκειται να προκαλέσει τραγικές αλλαγές στη συμπεριφορά της Τζέην. Με ερμηνευτική χάρη και αυτοτέλεια δημιουργεί δραματική ένταση, απογειώνει την εξέλιξη της πλοκής και λειτουργεί ως ένας ανεμοστρόβιλος υποκριτικής αισθητικής.

Βέβαια η αντιζηλία μεταξύ τους ξεκίνησε από νωρίς και καμιά τους δεν είναι αθώα. Την Τζέην την εκμεταλλεύτηκε η οικογένεια οικονομικά όταν ήταν το παιδί-θαύμα και η Μπλανς, παρότι έκανε καριέρα, πάντα ένιωθε παραμελημένη από τον πατέρα, ο οποίος φαίνεται να προτιμούσε την άλλη κόρη (Τζέην). Διαδραματίστηκαν πράγματα σκληρά στο πρόσφατο παρελθόν που σηματοδότησαν τον αλληλοσπαραγμό τους. Γι’ αυτό το λόγο το θεατρικό αυτό το αποκαλείς άνετα έργο ανείπωτης εμπάθειας και μοχθηρίας μεταξύ γυναικών.

Η μεγάλη Ρένη Πιττακή (φωτ. πάνω), με το τεράστιο εύρος του ταλέντου της, υποδύεται την Μπλανς με εξαιρετική σκηνική δεινότητα, άνεση και πειστικότητα μέσα σ’ ένα κολασμένο περιβάλλον που της επέβαλε η διαταραγμένη Τζέην. Γενναία και αξιοπρεπής ενσαρκώνει με τόλμη μια περσόνα που έστω και στο τέλος θέλει να «εξιλεωθεί», αποκαλύπτοντας το μυστικό που κατέστρεψε τις ζωές και των δυο τους. Τραγική υπόσταση εμπεριέχει η συχνά επαναλαμβανόμενη φράση της «γιατί μου το κάνεις αυτό Τζέην;».

Οι δύο σπουδαίες ηθοποιοί απογείωσαν αυτή τη θεατρική δουλειά, το υλικό της οποίας διαχειρίστηκε αριστοτεχνικά ο φέρελπις Απόλλων Παπαθεοχάρης. Ο ίδιος επιμελήθηκε δραματουργικά το κείμενο (μετάφραση Αντώνης Γαλέος) μαζί με τη Δανάη Παπουτσή, καθώς επίσης τα σκηνικά και τα υπέροχα κοστούμια.

Η Στέλλα Γκίκα ως Έντνα, η Πηνελόπη Μαρκοπούλου ως κυρία Μπέητζ και Ντήλια και ο Αλέξιος Διαμαντής ως Έντουιν -αξιοπρεπείς στους ρόλους τους- συνέτειναν στο τελικό αποτέλεσμα. Η ιδιαίτερη μουσική του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα βοήθησαν στο στήσιμο αυτού του cult θεατρικού έργου με το βιτριολικό χιούμορ.

The post Κριτική θεάτρου – «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέην» appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

Οι «Τρωάδες σήμερα» της Ρούλας Πατεράκη, με την Μπέττυ Αρβανίτη και έναν αξιόλογο θίασο, έργο αφιερωμένο στη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από την ίδρυση της «Πράξης» -αστικής και μη κερδοσκοπικής εταιρείας- και του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, είναι μία καθαρά γυναικεία παράσταση, μια τραγωδία με την ιδιαιτερότητα του «κλειστού χώρου».

Ένα θεατρικό έργο βασισμένο στις τραγωδίες «Τρωάδες», «Εκάβη», «Ελένη», «Ανδρομάχη» και στην Ομηρική «Ιλιάδα», σε διασκευή-σκηνοθεσία της αντισυμβατικής Ρούλας Πατεράκη, στηριζόμενο σε μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου.

Μια παραγωγή που αφορά την έκπτωση του αξιακού συστήματος του λεγόμενου προηγμένου κόσμου, το τέλος της αθωότητας, την απουσία της συλλογικής ευθύνης, την απόλυτη κατεδάφιση και χρεοκοπία του ανθρώπου. Και όλα αυτά σε μια περίοδο παγκόσμιας φτωχοποίησης και παθητικοποίησης σημαίνει απώλεια σώματος, ψυχής και πνεύματος.

Ο Ευριπίδης στις «Τρωάδες» (γράφτηκε το 425 π.Χ.), «στο αντιπολεμικό αυτό αριστούργημα», επιλέγει να μιλήσει μέσα από τη ματιά των αιχμαλώτων γυναικών της Τροίας, που σκλάβες σύρονται σε ξένο τόπο. Στις «Τρωάδες σήμερα» η συγγραφέας διαπραγματεύεται μια σύγχρονη μορφή πολέμου, αιχμαλωσίας, προσφυγιάς, εκτοπισμού, ποινής και τιμωρίας. Βλέπουμε τον πόλεμο από την οπτική του άμαχου πληθυσμού, αυτών που στις σημερινές συρράξεις ονομάζονται κυνικά παράπλευρες απώλειες.

Τα λυρικά δεν χρειάζονται -σημειώνει η σκηνοθέτις- καθότι ο τωρινός πολιτισμός μάς έχει στερήσει το θρήνο. Η απουσία του χορού δηλώνει ότι δεν υπάρχει τραγωδία σήμερα που να εκπροσωπείται από ένα σύνολο ανθρώπων ίδιας πεποίθησης και ιδεολογίας. Μπορεί λαοί να καταστρέφονται, αλλά εφόσον δεν υπάρχει ΚΑΘΑΡΣΗ, μονάχα ο ΤΡΟΜΟΣ απομένει, και ο τρόμος δεν σου επιτρέπει να καταλάβεις την τραγωδία ακόμα και μέσα απ’ την πιο έξοχη μετάφραση. Στο σύγχρονο δράμα οι άνθρωποι κραυγάζουν ή σιωπούν.

Εξαρχής η Εκάβη -την υποδύεται η εξαιρετική Μπέττυ Αρβανίτη- δεν θρηνεί. Είναι στεγνή σαν έρημος. Άλλωστε είναι και εκείνη υπεύθυνη για το χαμό του λαού της. Είναι βασίλισσα, θα μπορούσε να αποτρέψει πολλά. Είναι λοιπόν και αυτή ένοχη. Στην παράσταση παίζει σκάκι, ένα παιχνίδι ευφυΐας, στρατηγικής και τακτικών. Όποιος έχει συμμετοχή στο κύπελλο της εξουσίας, δηλητηριάζεται, παρατηρεί η Πατεράκη. Είναι μια Εκάβη ειδωμένη με τη σημερινή ματιά, μια έγκλειστη σύγχρονη Εκάβη, που ενέχει την παλιά. Είναι πρότυπο εξουσίας που ακόμα και στην πτώση/αποκαθήλωσή της τρομάζει τον Οδυσσέα (τον υποδύεται ο πολύ καλός Νίκος Αρβανίτης). Ο λόγος της αποστεωμένα αλαζονικός, κυνικός, καίριος, χωρίς ίχνος σεμνότητας, όπως ταιριάζει σε έκπτωτη περσόνα που κάποτε ασκούσε εξουσία. Συνταρακτικές οι σκηνές με τον εμετικό χυλό τον οποίον αναγκάζονταν -δεν υπήρχε άλλη επιλογή- να δεχθούν ως τροφή, εκείνη και οι συγκρατούμενές της θύμιζαν ζοφερό σκηνικό Άουσβιτς με τα ομοιόμορφα γκρίζα αηδιαστικά φορέματα μέσα σ’ ένα σιδηρόφρακτο κελί (σκηνικά-κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου).

Όλες εξαθλιωμένες αλλά ψηλομύτες και ακατάδεκτες, εκτός από την Κασσάνδρα, η οποία φαίνεται να απολαμβάνει με λαιμαργία το γεύμα της, απάνθρωπη μέσα στην τρέλα της, γίνεται αποδέκτης της βίας και φιμώνεται. Φυσικό επακόλουθο, γιατί οι άνθρωποι αμυνόμενοι φιμώνουν αυτό που δεν θέλουν ν’ ακούσουν, αυτό που έχουν χάσει απ’ τον εαυτό τους, παρατηρεί η Μαρία Κεχαγιόγλου που υποδύεται την Κασσάνδρα. Οι υπόλοιπες φυλακισμένες είναι η Ελένη – Τζίνη Παπαδοπούλου, μια Μάτα Χάρι μέσα στη δυστυχία της, η Ανδρομάχη – Άννα Κουτσαφτίκη, απελπισμένη ύπαρξη που επαναστατεί, και η γενναία Πολυξένη – Τασία Σοφιανίδου, σύγχρονη Ιφιγένεια, μια φανατική που προκαλεί το θάνατό της για να εκδικηθεί.

Ο μόνος ήρωας που διασώζεται για το μοντέρνο διανθρώπινο χαρακτήρα του είναι ο πολυμήχανος Οδυσσέας, μία πολύπλοκη προσωπικότητα, ένας έξυπνος Έλληνας συγγενής μας σε μια εποχή που οι γενναίοι σαν τον Έκτορα υποχωρούν και οι ωραίοι σαν τον Πάρη είναι νεκροί. Είναι ένας αδίστακτος διπλωμάτης, ένας ηθοποιός που παίζει το ρόλο του συνειδητά, λέει ο Νίκος Αρβανίτης που υποδύεται τον Οδυσσέα και συνεχίζει: Βρισκόμαστε σ’ ένα πολύ επικίνδυνο στάδιο, να έχουμε τον άνθρωπο που ξεριζώνεται, πλάνητα, με διάταγμα να μη βρει ποτέ μία Ιθάκη και για όλα αυτά υπεύθυνη είναι η περίφημη Δύση.

Καθίσταται επομένως επίκαιρο και κλασικό το μήνυμα του θεματικού πυρήνα του έργου, είναι δηλαδή μία δήλωση ειρήνης και συμφιλίωσης. Οι επίσης αξιόλογοι Δημήτρης Παπανικολάου – Ταλθύβιος και Νίκος Μαυράκης – Ευρυβάτης συμπληρώνουν το καστ αυτού του εμπνευσμένου θεατρικού εγχειρήματος και μαζί με τους Αλέκο Αναστασίου (φωτισμοί) και Άγγελο Τριανταφύλλου (μουσική) συντείνουν σε μια μεγαλειώδη συλλογική δουλειά με διαχρονική αξία, δώρο στον σκεπτόμενο άνθρωπο ως πολίτη του κόσμου. Η σκηνοθεσία απογειώνει το έργο και οι ερμηνείες των ηθοποιών, εφάμιλλες του διαμετρήματος των ηρώων που ενσαρκώνουν με δραματουργικό βάθος, δεν αφήνουν το θεατή αμέτοχο ή ασυγκίνητο.

Σήμερα ίσως να μην υπάρχει τραγωδία ως είδος ποίησης και δράματος, αλλά η έννοια του τραγικού είναι πιο ισχυρή από ποτέ (Ρούλα Πατεράκη).

The post Κριτική θεάτρου – «Τρωάδες σήμερα» appeared first on Enetpress.

Με τις «Τρωάδες σήμερα», ένα έργο που έγραψε η Ρούλα Πατεράκη βασισμένο στη μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου για τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, συμπληρώνονται τα 30 χρόνια της αστικής μη κερδοσκοπικής θεατρικής εταιρείας «Πράξη», δηλαδή του γνωστού μας Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Ήταν το 1987 όταν ξεκίνησε το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας την καλλιτεχνική του πορεία, με τη θρυλική παράσταση του έργου του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ».

Η Μπέττυ Αρβανίτη κάλεσε τότε για πρώτη φορά τη Ρούλα Πατεράκη από τη Θεσσαλονίκη να συνεργαστούν για το ξεκίνημα μιας δημιουργικής θεατρικής πορείας, γεμάτης από σπάνιες θεατρικές καταθέσεις, από συνεργασίες με σημαντικούς σκηνοθέτες, μεταφραστές και ηθοποιούς. Μιας πορείας που έμελλε να διαδραματίσει έναν κομβικό ρόλο στη θεατρική Αθήνα, κάτι που κοινό και κριτικοί αναγνωρίζουν έως σήμερα.

Στις 23 Νοεμβρίου 2016 η Μπέττυ Αρβανίτη και η Ρούλα Πατεράκη συναντώνται πάλι ανεβάζοντας ένα καθαρά γυναικείο έργο, τις «Τρωάδες σήμερα», αγγίζοντας τα σύγχρονα θέματα του πολέμου με τις ολέθριες συνέπειές του, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο έργο του μεγάλου τραγικού ποιητή. Η σκηνοθεσία είναι της Ρούλας Πατεράκη, τα σκηνικά–κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου, η μoυσική του Aγγελου Τριανταφύλλου, ενώ το κείμενο θα αποδώσουν οι: Μπέττυ Αρβανίτη, Νίκος Αρβανίτης, Μαρία Κεχαγιόγλου, Άννα Κουτσαφτίκη, Νίκος Μαυράκης, Τζίνη Παπαδοπούλου, Δημήτρης Παπανικολάου και Τασία Σοφιανίδου.

«Η ιδέα ξεκίνησε από τις “Τρωάδες” του Ευριπίδη», σημειώνει η Ρούλα Πατεράκη, «διότι ως κείμενο μοιάζει να έχει αληθινή συγγένεια με σύγχρονες πολιτικές, κοινωνικές, υπαρξιακές και ψυχολογικές καταστάσεις που εκπορεύονται από τα δεινά του πολέμου. Τα ονόματα των ηρωίδων είναι εκεί… Εκάβη, Κασσάνδρα, Ανδρομάχη, Ελένη. Υπάρχει όμως και η άλλη κόρη της Εκάβης, η Πολυξένη. Δίπλα στον Ταλθύβιο του Ευριπίδη βρίσκεται και ο άλλος κήρυκας του Αγαμέμνονα, ο Ευρυβάτης. Ο Μενέλαος του Ευριπίδη αντικαθίσταται από τον Οδυσσέα. Η απουσία του χορού δηλώνει ότι δεν υπάρχει τραγωδία σήμερα που να εκπροσωπείται από ένα σύνολο ανθρώπων, ίδιας πεποίθησης και ιδεολογίας.

Η Ιστορία αφαίρεσε από τα πλήθη την ουσία του τραγικού. Μπορεί οι λαοί να καταστρέφονται αλλά εφόσον δεν υπάρχει κάθαρση μονάχα ο τρόμος απομένει και ο τρόμος δεν σου επιτρέπει να καταλάβεις την τραγωδία, ακόμη και μέσα από την πιο έξοχη μετάφραση».

Η πρεμιέρα της παράστασης «Τρωάδες σήμερα» θα συνδυαστεί με την έκδοση ενός λευκώματος για τα 30 χρόνια δημιουργικής πορείας του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Προπώληση στο ταμείο του θεάτρου 210.8838727 και στο viva.gr έως τις 18/11 με 12 ευρώ.

The post 30 χρόνια Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας με σύγχρονες «Τρωάδες» appeared first on Enetpress.