«Γιατί τώρα;» της ομάδας Ανδρομέδα, σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Τσούτση, πρόκειται για μία παράσταση βασισμένη σε αληθινές μαρτυρίες και γεγονότα που αφορούν στην κακοποίηση τόσο των γυναικών όσο και των ανδρών, καταδικάζοντας τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Το θεατρικό πόνημα επηρεασμένο από το πρόσφατο κίνημα του metoo, ευελπιστεί να ενημερώσει το κοινό μέσω της τέχνης και να το επηρεάσει συναισθηματικά γύρω από αυτό το ευαίσθητο ζήτημα, το τόσο επίκαιρο. Και το πετυχαίνει, καθώς εστιάζει στην ψυχολογία αυτών των ανθρώπων, στους φόβους, στους δισταγμούς, στην ανασφάλεια, στις παλινωδίες τους.

Και δικαιολογημένα, όταν η κοινωνία, όπως έχει αποδειχθεί, είναι δύσπιστη και ανέτοιμη να αντιμετωπίσει με παρρησία τέτοια δύσκολα θέματα που άπτονται του εγκλήματος.
Η συγγραφή του έργου και η σύνθεση κειμένων ανήκει στη θεατρική ομάδα Ανδρομέδα.

Σκηνοθεσία:

Για τη σκηνοθεσία και τους φωτισμούς φρόντισε η Αναστασία Τσούτση. Παρατηρούμε μία έντιμη θεατρική περιπέτεια να εκτυλίσσεται μέσα σε ένα μυστηριακό, αλλά και κλειστοφοβικό ενίοτε κλίμα, στοιχεία που εξάπτουν τη φαντασία του κοινού. Επισημαίνεται η τάση να λειτουργεί η σκηνοθετική γραμμή σε επίπεδο «υπερβατικό» σε πολλά σημεία στην αρχή.

Στην εξέλιξη όμως του έργου η δράση κινείται πιο ρεαλιστικά, δίνοντας ευελιξία στην πλοκή και διαφανές χρώμα στους νοηματικούς κανόνες. Ας υπογραμμιστεί και η φωνή του αφεντικού που ακούγεται χωρίς φυσική παρουσία. Θυμίζει μια αύρα μπεκετικού ύφους.
Με τη σκηνοθετική γεωμετρία της Αναστασίας Τσούτση εξασφαλίζεται το δραματουργικό βάθος, απαραίτητος όρος για άρτια θεατρική παραγωγή, στην οποία η επικοινωνία ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία είναι πλήρης και ποιοτική.

Ερμηνείες:

Παίζουν Φανή Γρύλλη, Ντίνα Κούκου, Παύλος Πιέρρος και Αναστασία Τσούτση.
Στην παράσταση ακούγεται η φωνή του Θάνου Αλεξίου που υποδύεται το αφεντικό.
Η διανομή των ηθοποιών διακρίνεται από το ζήλο και το πάθος για τους υποδυόμενους χαρακτήρες. Και οι τέσσερις δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό , με αμεσότητα στην έκφραση, ευθυβολία και αυθεντικότητα, σε μια σκηνική αφήγηση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πλοκή και αποκαλύψεις που κρατάνε ζωντανή την αγωνία του θεατή.

Φρέσκα και ταλαντούχα παιδιά, εικονοποιούν τη φύση των εγκληματικών αυτών ενεργειών, με πρόδηλη αφοσίωση στα δικαιώματα του ανθρώπου για υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειας, με ζητούμενο την απόδοση δικαιοσύνης.

Συντελεστές:

Σκηνογραφία Άννα Βράτιτς και Ειρήνη Ρούμπη, ενδυματολογία Φανή Γρύλλη και επιμέλεια ήχου Json. Εντυπωσιακά τα σκηνικά, ο ενδυματολογικός κώδικας προσαρμοσμένος στο ύφος και το περιεχόμενο του έργου και η επιβλητική μουσική επιτείνει το δραματικό πυρήνα.

Συμπέρασμα:

Εν κατακλείδι η παράσταση «Γιατί τώρα» της ομάδας Ανδρομέδα, στο θέατρο 104, αποτελεί μία σύγχρονη και γενναία διαμαρτυρία για την κακοποίηση των θυμάτων και για τον τρόπο που επέλεξαν αυτά να μιλήσουν.

The post Άποψη πάνω στο έργο «Γιατί τώρα;», στο θέατρο 104, της θεατρικής ομάδας «Ανδρομέδα» appeared first on Enetpress.

Σκέψεις πάνω στην παράσταση «Ορφανά»του Dennis Kelly, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, στο θέατρο 104. Για δεύτερη σεζόν ανεβαίνει το έργο «Ορφανά», του Dennis Kelly, μετά από την περσινή επιτυχία του.

Η μετάφραση του συγκεκριμένου θεατρικού συγγράμματος «Ορφανά» από τον Κωνσταντίνο Μάρκελλο έλαβε το Ευρωπαϊκό βραβείο θεατρικής μετάφρασης 2023. Το θεατρικό έργο «Orphans» γράφτηκε το 2009 από τον Βρετανό θεατρικό συγγραφέα και παραγωγό Dennis Kelly (16/11/1970).

Πρόκειται για ένα έντονο δραματικό κείμενο, επίκαιρο και σήμερα, σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μετά. Το έργο αποτελεί ισχυρή διαμαρτυρία απέναντι στο φαινόμενο της βίας, εντός της οικογένειας και εκτός στην κοινωνία, με εστιασμό στα εγκλήματα ρατσιστικού μίσους. Ο σκληρός ρεαλισμός του, τόσο στην εκφορά λόγου όσο και στην έκφραση και στην κίνηση, μετατρέπει τη θεατρική συνθήκη σε ένα αγώνα δρόμου εξομολόγησης επίμεμπτων πράξεων, σκέψεων και αποφάσεων.

Σκηνοθεσία:

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος, πατώντας στην καίρια και καθαρή μετάφρασή του, στήνει μία πολυφωνική παρτιτούρα,με δομή, προσεγμένη αισθητική, νεύρο και φαντασία. Συντονίζει σωστά τον καταιγισμό των εικόνων και των αισθημάτων, με τρόπο, ώστε αυτό που φτάνει στο θεατή, να είναι και συγκροτημένο, αν και μέσα σε φορτισμένη / εφιαλτική κατάσταση, λόγω της παρατεταμένης σύγκρουσης των ηρώων, αλλά και θετικά προκλητικό.

Ο ερμηνευτικός κώδικας σαρωτικός ως προς τη «φωνή» του, εικονοποιεί τους αιχμηρούς διαλόγους και κάποιο σαρκαστικό ύφος. Επιβλητικός εκτιμάται πως είναι ο ιστός της δραματικότητας του μύθου. Το εύρημα κατά το οποίο αρκετές φορές οι πρωταγωνιστές γύριζαν την πλάτη στο κοινό, προσδίδει πόντους στη σκηνοθετική οπτική.
Ενδεικτικό της ερεβώδους ατμόσφαιρας το επαναλαμβανόμενο ερώτημα «εσύ μέχρι που θα έφτανες για να προστατέψεις την οικογένειά σου»;

Ερμηνείες:

Ελένη Στεργίου, Χρήστος Παπαδόπουλος και Κωνσταντίνος Μάρκελλος, συντονισμένοι υπηρετούν τη σκηνοθετική γραμμή. Η ταχύτητα της δράσης αναδεικνύει το υποκριτικό τους χάρισμα, καθώς οι ρόλοι κάθε άλλο παρά εύκολοι είναι. Η ενεργειακή σύμπλευση των ηθοποιών φωτίζει την ποιότητα του πονήματος και εξασφαλίζει και τη νοητικοσυναισθηματική συμμετοχή του κοινού.

Η Έλεν της Ελένης Στεργίου, είναι δυνατή ως χαρακτήρας, μία γυναίκα κακοποιημένη από μικρή ηλικία, η οποία για να επιβιώσει έχει φτιάξει ένα προστατευτικό κέλυφος, ώστε να κοιτάξει το μέλλον, με ασφάλεια. Η εγκληματική όμως πράξη του αδελφού της, του Λίαμ, καταρρακώνει το όποιο αποκτημένο σύστημα αξιών της. Έτσι βλέπουμε τις μεταπτώσεις της, μέσα σε ένα πραγματικά χαοτικό και επικίνδυνο για τη συνείδησή της σύμπαν. Αξιοπρόσεκτη η σκηνική της συμπεριφορά, κάτι που δείχνει την ευελιξία, την αυθεντικότητα, τη γονιμότητα αλλά και την αφοσίωση στο πολύπλοκο πρόσωπο που ενσαρκώνει.

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος παίζει το Ντάνυ, ένα πρόσωπο που εμπνέει εμπιστοσύνη μέσα στο μικρόκοσμό του, γεμάτος ερωτηματικά και διλήμματα μπροστά στα όσα του υποβάλλουν, η γυναίκα του και ο αδελφός της. Υποφέρει και ταλανίζεται ανάμεσα στη φιλοσοφία της ζωής του και στις οικογενειακές ανάγκες. Εγείρονται αμφιβολίες γύρω από τα όρια της προστασίας των μελών της οικογένειας, την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό στην κοινωνία και τη συνειδησιακή ακεραιότητα απέναντι σε κάθε έννοια του «διαφορετικού».

Η υποκριτική του διαδρομή είναι στιβαρή με τις απαραίτητες όμως ψυχολογικές διακυμάνσεις, σε ένα πολυσχιδή ρόλο. Έχει ενδιαφέρον το πώς από ήρεμη δύναμη ο Ντάνυ εξελίσσεται σε κάτι άλλο και αν αυτό είναι μόνιμο ή πρόσκαιρο. Πηγαίος και μεστός αφήνει το αποτύπωμά του στην «καννιβαλική» αρένα που στήνεται μέσα στο σπίτι του.

Ο Λίαμ, ο νεαρός αδελφός της Έλεν, ταυτισμένος με το περιθώριο, είναι ο Χρήστος Παπαδόπουλος. Ένα επίσης κακοποιημένο άτομο, εγκλωβισμένο σε ένα κόσμο σκοτεινό, θύτης και θύμα μαζί. Η σκηνική του εμφάνιση ένας ανεμοστρόβιλος, ταχύς, αψύς, πονεμένος, γεμάτος παράπονο και οργή, ξεσπάει όλο το συσσωρευμένο μίσος του για την μη φυσιολογική ζωή του, πάνω σε κάθε τι ξένο και μη οικείο. Χειριστικός οπωσδήποτε απέναντι στην αδελφή του και στον Ντάνυ, πλάθει μια περσόνα ρεαλιστική, με μια μοναδικότητα άξια λόγου.

Χαρισματικός και αφοπλιστικός λειτουργεί καταλυτικά αποκαλύπτοντας το λανθάνον υπόβαθρο των στερεοτύπων μιας κοινωνίας αποστεωμένης ηθικά που έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

Πάντως και οι τρεις ερμηνευτές είναι εξίσου εύθραυστοι και ανθεκτικοί σε όλο αυτό το παραλήρημα που συμβαίνει, τη στιγμή που όλα τα δεδομένα και οι βεβαιότητες της οικογένειας και του προσωπικού βίου αναιρούνται και αποδομούνται. Και χωρίς αμφιβολία το δέσιμο μεταξύ τους είναι βαθύ και η εμβέλεια της κάθε αλήθειας τους, εμφανής πάνω στη σκηνή, κάτι που μετατρέπει το θεατρικό αυτό έργο σε ξεχωριστή εμπειρία.

Συντελεστές:

Τα υπέροχα, αλλά και λειτουργικά σκηνικά και τα κατάλληλα κοστούμια επιμελήθηκε η Αρετή Μουστάκα, τον υποβλητικό σχεδιασμό του φωτισμού η Στέλλα Κάλτσου και τη μουσική – sound design ο Διαμαντής Αδαμαντίδης.
Η μουσική είναι δυνατή, μέταλ ήχος, εναρμονισμένος με την σκληρότητα και τον φρενήρη ρυθμό των τεκταινομένων. Ακούγεται η διασκευή του Nazi punks, fuck off των Dead Kennedys από το γκρουπ «The Ain’t Rights».

Συμπέρασμα:

Τα «Ορφανά» του Dennis Kelly, σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, είναι μία παράσταση μανιφέστο, για τη βία, το ρατσισμό, την τοξικότητα στο οικογενειακό περιβάλλον και την κοινωνική δικαιοσύνη.

The post Σκέψεις πάνω στην παράσταση «Ορφανά»του Dennis Kelly, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, στο θέατρο 104 appeared first on Enetpress.

Η ομάδα Ca Va, δύο νέοι ηθοποιοί η Σάντρα Λειβαδάρα και ο Βασίλης Καλφάκης στήνουν μια θεατρική περιπέτεια με έντονο πολιτικό και υπαρξιακό υπόβαθρο, στο θέατρο 104.

Η επιλογή του έργου από μόνη της δείχνει την ευαισθησία τους απέναντι στην όποια ηθική/ κοινωνική και όχι μόνο εξαχρείωση της σύγχρονης εποχής. Και αυτό καθώς το έργο αφορά στην απώλεια του ανθρώπινου στοιχείου, θυσία στο βωμό της ευμάρειας, με εργαλεία τη διαφθορά και το κάθε είδους έγκλημα.

Πρόκειται για την ιστορία της Ελένης και του Λεωνίδα που στο όνομα της απόλαυσης και της ανέλιξης, απομακρύνονται από το όραμα ζωής που είχαν στα νιάτα τους, υποδουλωμένοι ολοφάνερα στο χρήμα και την εξουσία.

Σκηνοθεσία:

Σκηνοθετικά η αφήγηση ρέει εξασφαλίζοντας το απαραίτητο δραματουργικό βάθος, έτσι ώστε οι νοηματικοί κώδικες να ενισχύσουν την ιλιγγιώδη εξέλιξη της πλοκής. Η δράση είναι ταχεία, εκκωφαντική, η γλώσσα, η κίνηση και η έκφραση ιχνογραφούν τον χαοτικό ψυχισμό των ηρώων σε ένα σύμπαν ερεβώδες.

Αυτό που παράγεται είναι μια σκληρή γροθιά στο στομάχι των θεατών και από αυτή την οπτική γωνία ο σκηνοθέτης Βασίλης Καλφάκης, κέρδισε το «στοίχημα» για το ανέβασμα αυτού του δράματος δωματίου, αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι.
Η εναλλαγή των συναισθημάτων, της εντύπωσης αληθούς – ψέματος, το λυρικό ύφος σε ορισμένα σημεία, η αυτοκριτική , τα καθησυχαστικά πρότυπα που γκρεμίζονται, οι παλινωδίες των πρωταγωνιστών, οι τύψεις και οι ενοχές, ορίζουν τον ιστό του μύθου.

Ερμηνείες:

Η ενεργειακή σχέση των Σάντρας Λειβαδάρα και Βασίλη Καλφάκη, είναι ορατή.
Η υποκριτική δύναμή τους είναι ο μοχλός για το επαρκές κτίσιμο της τοιχογραφίας της κοινωνίας, σε ένα πλαίσιο ιστορικό πενήντα χρόνων από τότε που ο συγγραφέας έγραψε το έργο του ( 1973).

Στη δημιουργηθείσα φορτισμένη ατμόσφαιρα η ερμηνεία των ηθοποιών θεωρείται χυμώδης, καίρια, πνευματώδης και καυστική παράλληλα. Με την υποκριτική τους πληρότητα υπηρετούν με αφοσίωση και ήθος την ιλαροτραγική αυτή ιστορία με το φορτίο των χαμένων ευκαιριών, για μια έντιμη ζωή. Ευτυχής η συνεύρεση των δύο προσώπων, το ένα συμπληρώνει το άλλο, εικονοποιώντας τον αφηγηματικό λόγο, με εύγλωττη απλότητα.

Συντελεστές:

Την εμπνευσμένη σκηνογραφική επιμέλεια και τα κατάλληλα κοστούμια ανέλαβε η Ηλιάνα Μπαφέρου, τη δραστικά υποβλητική μουσική φρόντισε ο Ανρί Κεργκομάρ, την προσεγμένη κίνηση η Νατάσα Σιέτου και τα διεισδυτικά φώτα σχεδίασε ο Βασίλης Γιαννακόπουλος. Όλη η σύνθεση των συντελεστών εναρμονίστηκε με επιτυχία στο σκηνοθετικό οργανόγραμμα.

Συμπερασματικά η θεατρική παράσταση «Μαχαίρι στο κόκκαλο», του Κώστα Μουρσελά, σε διασκευή και σκηνοθεσία του Βασίλη Καλφάκη, αποτελεί μια αληθινή και χειροποίητη σκηνική συνθήκη, με δυναμισμό και παρρησία.

The post Σκέψεις πάνω στην παράσταση «Μαχαίρι στο κόκκαλο» του Κώστα Μουρσελά, σε διασκευή και σκηνοθεσία του Βασίλη Καλφάκη appeared first on Enetpress.

Το κείμενο του συγγράμματος αποτελεί μελέτη έντονης υπαρξιακής διάστασης, με ψυχαναλυτικό, επίκαιρο ενδιαφέρον. Όταν τα τοξικά στοιχεία του εαυτού προβάλλουν την τεράστια ανάγκη για επιβεβαίωση με τον πιο προκλητικό και αλαζονικό τρόπο, τότε το θεατρικό πόνημα αυτόματα γίνεται εμβληματικό, με κλασική εμβέλεια.

Σκηνοθεσία:

Η σκηνοθετική οργάνωση βασιζόμενη πάνω στα κίνητρα της συμπεριφοράς των ηρώων, παρουσιάζει με ωμό ρεαλισμό το φόβο, την ενοχή και την αγριότητα που τους διέπουν, συνοδευόμενα από τα προσωπικά τραύματα, τη διαφορά στο φύλο και την κοινωνική καταγωγή, το ορμέμφυτο της επιβίωσης και την ερωτική επιθυμία.

Ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Εσπίριτου με δύναμη, ικανότητα και έμπνευση, σκιαγραφεί την ιδιοσυγκρασία των χαρακτήρων, οι οποίοι παραπαίουν ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, στη ζωή και το θάνατο, σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας και υπεροχής, μέχρι τελικής πτώσης.

Η εναρμόνιση του λόγου της έκφρασης και της κίνησης, με τους συμβολικούς άξονες του κειμένου, μεταποιεί την αφήγηση σε εργαλείο αβυσσαλέας ψυχολογικής διεισδυτικότητας, με το ένστικτο της διατήρησης στη ζωή, εν μέσω αντίξοων συνθηκών, να γίνεται αδήριτο «αξίωμα» και ρυθμιστής του όποιου μέλλοντος. Το τοπίο που διαμορφώνεται, με τα πρόσωπα να έρχονται αντιμέτωπα με τον εαυτό τους και όχι μόνο, καταδεικνύουν την αιώνια πάλη του ανθρώπου με την ίδια τους τη φύση, για τα σπουδαία και τα ασήμαντα της κάθε εποχής. Όλη αυτή η περιπέτεια επί σκηνής, διαδραματίζεται με επιτυχία και μαρτυρά τη φιλοσοφική διάσταση του θεατρικού έργου και βέβαια την «ηθικοπνευματική ιδεολογία» του ίδιου του Αυγούστου Στρίντμπεργκ.

Ερμηνείες

Την εξαιρετική Δέσποινα Σαραφείδου συναντάμε στο ρόλο της Τζούλιας, μιας νεαρής γυναίκας, με έντονη υπαρξιακή αγωνία, εγκλωβισμένη ανάμεσα στο φεμινισμό της μητέρας και τον αυταρχισμό του κόμη πατέρα της.

Το ταλέντο της Σαραφείδου και η χαρισματική της υποκριτική διαφάνεια υπογραμμίζουν την εικόνα της προσωπικότητάς της ηρωίδας της, ως ένα άτομο οριακό, με ολοφάνερες μεταπτώσεις που φλερτάρουν τόσο με την ερωτική έλξη, όσο και με τη συντριβή ενός λυτρωτικού θανάτου. Φαίνεται καθαρά το βάθος του τραύματος και πώς με απελπισία επιχειρεί να συγκρουστεί με όσους και όσα ενισχύουν την έωλη ισορροπία της, σε ένα κόσμο που αλλάζει κοινωνικά και πολιτικά.

Με τη λαϊκή τάξη να αφυπνίζεται, αφορίζοντας την αριστοκρατία που παρακμάζει, η Τζούλια βρίσκεται μετέωρη, αδύναμη και βαθιά ενοχική, μια βραδιά μεσοκαλόκαιρου, μεθυσμένη από το αλκοόλ, τους χορούς, το άρωμα των λουλουδιών και την ανεξέλεγκτη λίμπιντο. Οι φωτιές στη γιορτή του Αι Γιάννη την ίδια νύχτα, ανάβουν μέσα της τον πόθο να ξεφύγει με οποιοδήποτε ακραίο μέσο, αρκεί να γλιτώσει από την κατάρρευση. Όλα αυτά την τρελαίνουν και έτσι μοιραία βυθίζεται σε τέλμα, με τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση να της θολώνουν το μυαλό.

Το σημαντικό είναι ότι αυτή η καταβαράθρωσή της περνάει στο κοινό που συγκλονίζεται με τα τεκταινόμενα, ίσως με κάποια υπερβολή σε κάποια σημεία, όσον αφορά στην σκηνική υπόκριση. Όμως και αυτό εν τη ρύμη της δράσης, αποκτά τον αποχρώντα λόγο του, καθώς εξυπηρετεί την οπτική του σκηνοθέτη, ο οποίος μας παρουσιάζει με ευελιξία, βαθύτητα και αλήθεια το κεντρικό πρόσωπο, όπως αρμόζει σε μία τραγική ηρωίδα.

Η Τασία Σοφιανίδου άμεση, γήινη και ευθύβολη, υποδύεται τη μαγείρισσα Κριστίν, αρραβωνιαστικιά του Ζαν. Τον Ζαν, τον «καλλιεργημένο» υπηρέτη παίζει ο Κωνσταντίνος Σειραδάκης με συναισθηματική πληθωρικότητα, αλλά και με μια αξιοπρόσεκτη εσωτερική δυναμική. Άλλοτε ψύχραιμος, ή αγωνιώδης και άλλοτε σκληρός ή ηθικά ανάλγητος, αποδίδει με ειλικρίνεια το άτομο που αναρριχάται με οποιοδήποτε τίμημα.

Τα λειτουργικά σκηνικά και τα κοστούμια φρόντισε η Χαρά Κονταξάκη, την επιμέλεια της κίνησης η Ίρις Νικολάου, τους σωστούς φωτισμούς ο Γιώργος Αγιαννίτης και τη μουσική ο Λάμπρος Πηγούνης. Συνοπτικά οι συντελεστές βοήθησαν στην αισθητική της παράστασης.
Παραγωγή: 1+1=1 εταιρεία θεάτρου.

Αξιολόγηση:

«Δεσποινίς Τζούλια» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, σε μετάφραση της Μαργαρίτας Μέλμπεργκ και σκηνοθεσία του Θεόδωρου Εσπίριτου, στο θέατρο 104, είναι μια θεατρική παράσταση πολύχρωμη που δεν κρύβει την αυθεντικότητά της.

The post Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Δεσποινίς Τζούλια», του Στρίντμπεργκ, στο θέατρο 104 appeared first on Enetpress.

Με το κάλεσμα για επανάσταση να αντηχεί στην ανάγκη των ηρώων- του Λάλο, της Κούκα και της Μπέμπα – να ξεπεράσουν τον φόβο τους και να ανατρέψουν το καθεστώς. Η ατμόσφαιρα καταπίεσης τους παγιδεύει σε έναν κόσμο ασφυκτικό, αδιέξοδο, ξένο και κλειστό. Τρία αδέρφια που επαναλαμβάνουν συνέχεια ένα αιματηρό συμβολικό παιχνίδι.

Η «Νύχτα των Δολοφόνων» γράφτηκε το 1964, από τον Κουβανό συγγραφέα Χοσέ Τριάνα, πέντε χρόνια μετά τη νίκη της κουβανικής επανάστασης. Ανέβηκε για πρώτη φορά στην Αβάνα το 1965 , μεταφράστηκε και παίχτηκε σε πολλές χώρες του κόσμου. Πρωταγωνιστούν οι Αριάδνη Μιχαηλάρη Γιώργος Δρίβας και  Βίκυ Λέκκα. Το enetpress συνάντησε την Αριάδνη Μιχαηλάρη και είχε μια συνομιλία μαζί της.

Ποιες ήταν οι σκέψεις σας όταν διαβάσατε το κείμενο του Χοσέ Τριάνα

Το κείμενο του Χοσέ Τριάνα σε γοητεύει εξ αρχής τόσο στη μορφή του, με τη συνεχή εναλλαγή των ρόλων και ένα μόνιμο θέατρο μέσα στο θέατρο, όσο και στο περιεχόμενο του που ενώ ξεκινάει από το κλειστό σύστημα μιας οικογένειας νοιώθεις ότι είναι ένας κύκλος που σιγά σιγά ανοίγει και το έξω εισβάλει στο μέσα. Χωρίς να το καταλάβεις οι ήρωες έχουν αρχίσει να διαπραγματεύονται και να ζωντανεύουν διάφορα ζητήματα εξουσίας και πως αυτά μεταφράζονται, κρύβονται και πολλαπλασιάζονται.

Το κράτος, η κοινωνία, η αστυνομία, η δικαστική εξουσία, η οικογένεια και η θέση του κάθε μέλους μέσα σε αυτή. Πως τα ίδια τα παιδιά-θύματα επαναλαμβάνουν μοτίβα καταπίεσης και εκμετάλλευσης που έχουν βιώσει μέσα στο ίδιο τους το παιχνίδι. Το κείμενο στη πρώτη ανάγνωση μου φάνηκε σκοτεινό αλλά όσο το μελετούσαμε αφήσαμε να μας φανερωθεί το χιούμορ του και αυτό ήταν αποκαλυπτικό και ανακουφιστικό σε κάποιο βαθμό. Είναι ένα μόνιμο μέσα έξω στην ιστορία.

 Πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου

Η υπόθεση διαδραματίζεται στην Κούβα τη δεκαετία του 1950, λίγο πριν ξεσπάσει η Κουβανική επανάσταση. Οι ήρωες είναι 3 αδέρφια τα οποία ζουν σε μία ατμόσφαιρα καταπίεσης, παγιδευμένοι σε έναν κόσμο ασφυκτικό, αδιέξοδο, ξένο και κλειστό. Τα τρία αδέρφια επαναλαμβάνουν συνέχεια ένα αιματηρό συμβολικό παιχνίδι που σκοτώνουν τους γονείς τους και μαζί με αυτούς ό,τι παλιό και σάπιο αυτοί συμβολίζουν. Στο παιχνίδι αυτό αλλάζουν συνεχώς ρόλους, άλλοτε σταματάνε, άλλοτε συνεχίζουν μέχρι να βρουν το θάρρος να προχωρήσουν. Δημιουργούνται συμμαχίες αλλά και συγκρούσεις.

Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε την παράσταση «Η Νύχτα των Δολοφόνων»;

Όταν αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί ως ομάδα θέλαμε και καλλιτεχνικά να εκφράσουμε την άποψη μας για τη ζωή και την κοινωνία, διαβάζαμε και ψάχναμε κείμενα που θα είχαν ένα περιεχόμενο τέτοιου προσανατολισμού… Το κείμενο αυτό είναι ένα κάλεσμα για αλλαγή, υπονοώντας τα πάντα. Παράλληλα ήταν και ένα κείμενο δύσκολο και γοητευτικό και υποκριτικά, σχεδόν πρόκληση για εμάς. Όπως και το όνομα της ομάδας μας α-silen[θ]io, θέλαμε ένα κείμενο που δεν σιωπά. Πιστέψαμε πολύ στην παράσταση και πιστεύω πως συνδημιουργήσαμε μία τοποθέτηση στο τι ζούμε. Το κείμενο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η Αθήνα του 2023, άρα μας αφορά.

Περιγράψτε μας τον ρόλο σας

Ο ρόλος που υποδύομαι είναι η Κούκα, είναι η αδερφή αυτή που έχει μανία με τη τάξη σχεδόν εμμονικά, προσπαθεί να μην αλλάξει τίποτα, υποστηρίζει με μένος πως το κάθε τι πρέπει να έχει στη θέση του, επαναλαμβάνει ότι έχει βιώσει από τη μητέρα της. Κατά τη διάρκεια του έργου βέβαια όλοι υποδυόμαστε και άλλους ρόλους υπό το πρίσμα όμως και το βλέμμα των τριών αδερφών και του ρόλου μας.

Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε στο κοινό;

Νομίζω το ίδιο το κείμενο μας οδηγεί εκεί, τα πάντα μπορούν και πρέπει να αλλάξουν, κι αυτό μπορεί να προϋποθέτει σύγκρουση με τις πιο βαθιές αλήθειες και συνήθειες μας. Είναι και εφικτό και απαραίτητο αλλιώς οι τοίχοι γύρω μας γίνονται φυλακή.

 Το έργο του Χοσέ Τριάνα είναι κατεξοχήν πολιτικό έργο, αποτελεί το θέατρο μια πολιτική πράξη;

Οι καλλιτέχνες έχουμε ένα όπλο στα χέρια μας που μπορεί να απευθυνθεί σε πολλούς και έχουμε χρέος να το αξιοποιούμε λέγοντας την αλήθεια και όχι κρύβοντας τη. Η τέχνη πάντα είναι μία πολιτική πράξη μεγεθύνει την πραγματικότητα σαν φακός, χρησιμοποιώντας την αισθητική. Άλλοτε πιο πετυχημένα και άλλοτε όχι. Ακόμη κι αν κάποιος λέει ότι δεν έχει πολιτική χροιά αυτό που ανεβάζει, ακόμη και τότε λέει, επιλέγει κάτι, την σιωπή. Η τέχνη έτσι κι αλλιώς αποφασίζει, έλεγε ο Μπρεχτ, να μεγαλώνει την αμάθεια ή την γνώση, να παραδίδει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, στις αυταπάτες ή στα θαύματα ή να παραδίδει τον κόσμο στον άνθρωπο. Με αυτή την έννοια όχι μόνο το θέατρο αλλά η Τέχνη συνολικά αποτελεί πολιτική πράξη. Αλλά και επιλογή αν θα είναι “διακοσμητική” ή ανατρεπτική.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια της θεατρικής σας ομάδας (α-silen[θ]io)

Καταρχάς είμαστε πολύ χαρούμενοι που η συνεργασία μας ήταν δημιουργική και βιώσιμη. Μία ομάδα έχει να προσπεράσει πάρα πολλά -πρακτικά κυρίως- εμπόδια. Προς το παρόν εστιάζουμε στο να επικοινωνήσουμε τη δουλειά μας πάνω στη Νύχτα των δολοφόνων και να συνεχίσουμε τις παραστάσεις μας. Το μόνο σίγουρο που ως ομάδα επιθυμούμε και θέλουμε είναι να συνεχίσουμε τη κοινή μας πορεία και τη κοινή μας ανάσα.

ΙΝFO:

Κείμενο: Χοσέ Τριάνα

Σκηνοθεσία: Δανάη Κατσαμένη

Μετάφραση: Γιάννης Θηβαίος

Σχεδιασμός Φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης

Μουσική Σύνθεση: Δημήτρης Ανδρονιάδης

Επιμέλεια Κίνησης: Άννα Λιανοπούλου

Φωτογραφίες: Λοΐζος Καμπούρης, Άκης Βαλεργάκης

Graphic design: Αριάδνη Μιχαηλάρη

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Ερμηνεία

Γιώργος Δρίβας, Βίκυ Λέκκα, Αριάδνη Μιχαηλάρη

Πληροφορίες Παράστασης

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15

Τιμές εισιτηρίων

Γενική Είσοδος: 15€

Μειωμένο (φοιτητών- ανέργων): 12€

Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr https://www.viva.gr/tickets/theater/i-nyxta-ton-dolofonon/

The post Αριάδνη Μιχαηλάρη: Τα πάντα μπορούν και πρέπει να αλλάξουν, αλλιώς οι τοίχοι γύρω μας γίνονται φυλακή appeared first on Enetpress.

Πρόκειται για μια εντονότατη υπαρξιακή διαμαρτυρία, με πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις, στηριζόμενη στο ντοκουμενταρισμένο αφήγημα του Χρόνη Μίσσιου. Αν και ο ιστός του βιβλίου αναφέρεται σε σύνολο διώξεων και φυλακίσεων του συγγραφέα, από την ηλικία των δεκαέξι ετών και για εικοσιένα χρόνια, μέσα σε καθεστώς τρομοκρατίας και ευτελισμού της προσωπικότητας των πολιτικών κρατουμένων, ωστόσο μπορεί να υποστηριχθεί η ανθρωπιστική αξία του συγγράμματος.

Η μεταγραφή ενός βιβλίου σε θεατρικό έργο είναι δύσκολο εγχείρημα, τόσο για την ρευστή κατάσταση της περιόδου αμέσως μετά το Β´ παγκόσμιο πόλεμο, όσο και για την προσπάθεια της ομάδας GAFF να δραματοποιήσει ένα ευαίσθητο ιστορικά περιεχόμενο με προσωπικές αναμνήσεις και αναφορές σε ποικίλους χαρακτήρες και συμπεριφορές που στιγμάτισαν μια ολόκληρη εποχή.

Σκηνοθεσία:

Όταν έχεις ένα δυνατό κείμενο, αλλά διαθέτεις και το ταλέντο και την έμπνευση να ενορχηστρώσεις μια θεατρική απαιτητική δουλειά, τότε το αποτέλεσμα δεν είναι παρά μία παράσταση στιβαρή και συγκροτημένη με ανεξίτηλο σκηνικό αποτύπωμα.

Η σκηνοθέτιδα Σοφία Καραγιάννη, έμπειρη και βραβευμένη, έστησε ένα έργο με δομή, με τους κώδικες του θεματικού πυρήνα σε πλήρη αρμονία με τη δραματική κορύφωση, την πλαστικότητα της εικονοποιίας και την ωριμότητα των ρόλων. Ο λόγος, η έκφραση και η κίνηση, ως ένα συντονισμένο τρίπτυχο, παράγουν πεντακάθαρο ρεαλισμό, με ένα τρόπο ωμό και απροκάλυπτο, όπου τα πρόσωπα τα δίνουν όλα, υπερβαίνοντας τις δυνάμεις τους, ολοκληρωτικά ταυτισμένα με τους ήρωες.

Δραματουργικά η συγκεκριμένη θεατρική εμπειρία, εντελώς και με τόλμη στόχευσε στο κέντρο και χωρίς ακροβασίες ή σκηνικά ατοπήματα προχώρησε βαθιά σε όλα τα επίπεδα δράσης, διαμορφώνοντας αβίαστα το κλίμα της επικοινωνίας με το κοινό. Και το σπουδαιότερο είναι η οπτική της σκηνικής πράξης, απαλλαγμένη από μικρόπνοες σκοπιμότητες ή διδακτισμούς.

Γίνεται ξεκάθαρη κριτική στην αποστεωμένη καθοδήγηση του κόμματος που τότε στοίχισε το θάνατο σε πολλές αθώες ανθρώπινες ζωές, αλλά μελλοντικά και σε πολιτική εξέλιξη.
Καθόλη τη διάρκεια της συνάντησης του κειμένου με το θεατή αποκαλύπτεται η ανθρωπιστική ιδεολογία του αγωνιστή Χρόνη Μίσσιου.

Ερμηνείες:

Παίζουν οι Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης Μαμιός και Γιάννης Μάνθος.
Πρόκειται για μια ομάδα εξαιρετική υποκριτικά, με σθένος, αφοσίωση και απίστευτη ευθυβολία. Όταν οι ηθοποιοί παίρνουν με ζηλευτό τρόπο το έργο πάνω τους, λειτουργώντας ως αλληλοσυμπληρούμενη ομάδα και πατώντας σε κείμενο πλούσιο σε μηνύματα, με ρέουσα, λαϊκή και άμεση γλώσσα, τότε η συγκυρία θεωρείται επιτυχής.

Ερμηνεύουν με συνέπεια και σεβασμό, ενσαρκώνοντας πολλά πρόσωπα, τόσο των εκτοπισμένων για πολιτικοϊδεολογικούς λόγους, όσο και των ποινικών, έγκλειστων στις διάφορες φυλακές, στην ενδοχώρα και στα νησιά.

Όλοι τους υπηρετούν με νεύρο και ευελιξία τη δραματική ακρίβεια της διαμορφούμενης ατμόσφαιρας, καθώς τα απρόοπτα και ο ιλιγγιώδης ρυθμός εξέλιξης της πλοκής συνιστούν μια πολυφωνική συγχορδία.

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης αφοπλιστικός, ο Κωνσταντίνος Πασσάς καταπληκτικός, ο Δημήτρης Μαμιός συναρπαστικά πηγαίος και ο Γιάννης Μάνθος ευρηματικά μεστός.
Όμως, ό,τι και να γράψει κανείς, θα είναι λίγο, γιατί αυτό που έχει αξία είναι να βρεθεί «αντιμέτωπος» με αυτή την θεατρική πρόκληση.

«Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη».
Αυτή η ρήση του Χρόνη Μίσσιου θα μπορούσε να είναι και το μότο της ζωής του, αν σκεφτεί κανείς πως φυλακίστηκε στα δεκαέξι του χρόνια, έφηβος, από φτωχή οικογένεια, βασανίστηκε ανελέητα, διασύρθηκε για δύο δεκαετίες και έχασε τα νιάτα του πολεμώντας, με τη γενναία στάση του, το φασισμό.

Χωρίς να προσκυνήσει τους κάθε είδους δοσίλογους, αγωνίστηκε να μην αυτοακυρωθεί ως ανθρώπινο πλάσμα. Προστάτεψε την υπαρξιακή του ταυτότητα, ως πολιτικό υποκείμενο, σε μια ασταθή κοινωνία που έβραζε μέσα στα πάθη και τα αδιέξοδά της.

Τη μουσική καρποφορία επιμελήθηκε ο Μάνος Αντωνιάδης, την κατάλληλη / συμβολική κίνηση η Μαργαρίτα Τρίκκα, τους διεισδυτικά εύφορους φωτισμούς η Βασιλική Γώγου και τα λιτά και απέριττα σκηνικά / κοστούμια η Γεωργία Μπούρδα.

Αξιολόγηση:

Το έργο «…καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς», του Χρόνη Μίσσιου, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη, qνήκει σε εκείνες τις θεατρικές εμπειρίες που με την εύγλωττη απλότητά τους, χαρακτηρίζονται εμπνευσμένες, καλοδουλεμένες, πολύχρωμα χειροποίητες, με προσεγμένη αισθητική.

The post Είδαμε τη θεατρική παράσταση «….καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χρόνη Μίσσιου appeared first on Enetpress.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Αμερική. Κεντάκι 1957. Η Λιζ και ο Λουκ Κόμπς, δυο αδέρφια, ζουν απομονωμένοι σε ένα μεταφυσικό γίγνεσθαι στη φάρμα τους εξαιτίας μιας σπάνιας κληρονομικής ασθένειας.
Ο κηδεμόνας τους, κύριος Σμιθ, προσλαμβάνει μια νέα οικονόμο, την Αν, μέσω της οποίας γίνεται η επαφή τους με τον έξω κόσμο. Θα καταφέρουν τα δύο παιδιά να την εντάξουν στην παράδοξη πραγματικότητά τους; Θα αντέξει εκείνη τον άτυπο εγκλεισμό;
Απόκρυφα μυστικά, παραλυτικοί φόβοι και υπόγειοι έρωτες δίνουν το χρωματικό ύφος της παράστασης.

Το «Μπλου» είναι βασισμένο σε μία αληθινή ιστορία την οποία η συγγραφέας μετουσίωσε σε θεατρικό κείμενο με λιτό και εκφραστικό τρόπο, σεβόμενη την πρωτότυπη θεματογραφία, αφήνοντας παράλληλα το θεατή να προχωρήσει σε συνειρμούς.

Η πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Μιζήθρα δημιουργεί ένα ηχητικό περιβάλλον ομότυπο της εποχής.
Η εικαστικός Μάρθα Φωκά σχεδίασε με καθοριστικό τρόπο την εικόνα των χαρακτήρων.
Η κινησιολογία της Γιάννας Μελλά εναρμονίζεται πλήρως με την μινιμαλιστική γραμμή της σκηνοθεσίας, δίνοντας σάρκα και οστά στο δυστοπικό αμερικανικό κόσμο της Οικογένειας Κόμπς της δεκαετίας του 1950.

Μια παράσταση για τις ανθρώπινες σχέσεις που φλερτάρει μεταξύ της μαύρης κωμωδίας και του διάφανου δράματος.
Παρακαλούνται οι θεατές να μην αποκαλύπτουν το τέλος!

Συντελεστές της παράστασης:
Σκηνοθεσία & Σύλληψη-Δραματουργία: Ηρώ Κισσανδράκη
Κινησιολογία: Γιάννα Μελλά
Μουσική Σύνθεση: Γιώργος Μιζήθρας
Σκηνικά: Alexandra Kal
Κοστούμια: Ηρώ Κισσανδράκη
Κατασκευή Κοστουμιών: Atelier Tsiouni
Μάσκες: Μάρθα Φωκά
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιάννα Μελλά
Φωτογραφίες – Trailer: Χρήστος Συμεωνίδης
Ηθοποιοί: Δημήτρης Τσιγκριμάνης, Χρύσα Κοταράκου, Γιώργος Αλεβιζάκης, Ηρώ Κισσανδράκη
Οργάνωση Παραγωγής: Καίτη Αυγουστάκη
Παραγωγή: URBAN THEATRE
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Black Box του Θεάτρου 104.
(οι ώρες θα ανακοινωθούν σύντομα)
Τιμές εισιτηρίων: 12ευρώ ενιαίο, 8ευρώ μειωμένο
Διάρκεια: 80 λεπτά
Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41, Αθήνα 118 54 (Μετρό Κεραμεικός)
Τηλέφωνο: 695 126 9828

The post Το «Μπλου» της Ηρώς Κισσανδράκη στο Θέατρο 104 appeared first on Enetpress.

Η Άννα – Μαρία Παπαχαραλάμπους, ηθοποιός και σκηνοθέτις, ανέλαβε τη σκηνική δόμηση του θεατρικού, με ενθουσιασμό και ρεαλιστικότητα, αποδίδοντας τόσο τη δραματική, όσο και την ψυχολογική υφή του.

Πρόκειται για μια αξιόλογη συλλογική δουλειά, με εστιασμό στην εσωτερικότητα του ατόμου. Αναδεικνύει την ανθρώπινη αγωνία, τις κρυφές επιθυμίες, τη μεταμέλεια, τα προσωπικά διλήμματα, τις λάθος επιλογές, την κρυμμένη οργή, τις χειριστικές συμπεριφορές.

Αποκαλύπτει τα κακώς κείμενα της σύγχρονης ζωής, καθώς το άτομο έχει απομακρυνθεί από τον πυρήνα του και παραπαίει σε ένα απάνθρωπο παγκόσμιο στίβο. Από αυτή την έποψη το έργο χαρακτηρίζεται υπαρξιακό ψυχογράφημα, με έντονες τις θριλερικές πινελιές. Σε αυτό βοήθησε πλην της σκηνοθετικής γραμμής και η αξιόλογη πρωτότυπη μουσική της Μαρίνας Σπανού.

Συνοπτικά η Άννα – Μαρία Παπαχαραλάμπους ενορχηστρώνει μία βατή, ανθρώπινη, χωρίς υπερβολές και ακροβατισμούς θεατρική παρουσίαση, με τη δική της διακριτή σφραγίδα.

Ερμηνείες:

Οι πρωταγωνιστές Φαίη Ξυλά και Χρήστος Σπανός, υπηρετούν με συνέπεια και αφοσίωση τους ρόλους, με ενδελέχεια στη λεπτομέρεια της συναισθηματικής κλίμακας. Οι ψυχικές μεταπτώσεις και η αλληλεπίδραση των οπτικών και ηχητικών εικόνων, ενισχύουν τη δυναμική εμβέλεια της σκηνικής δράσης, προσφέροντας στο κοινό την ουσιαστική επικοινωνία με τους νοηματικούς κώδικες.

Ο Χρήστος Σπανός ως Μάριος, ευθύβολος, άμεσος και συνετός, παίζει με πληθωρικότητα και κεντάει αριστοτεχνικά τον πολυεδρικό καμβά του ήρωα.

Τη Σοφία υποδύεται η εξαιρετική Φαίη Ξυλά που αλωνίζει στη σκηνή με ευλυγισία, χάρη και ένταση, αλλά και συγκέντρωση στο ερμηνευτικό της κέντρο, χωρίς καμία παρέκκλιση. Το πολύπτυχο του χαρακτήρα, φανερώνεται σε όλες του τις διαστάσεις, έτσι ώστε ο θεατής να ταυτιστεί αβίαστα και τρυφερά μαζί του.

Έκφραση, κίνηση και λόγος, αρμονικά συνταιριασμένα, ολοκληρώνουν το πορτρέτο της άλλοτε «σκληρής» και άλλοτε «ρομαντικής» ηρωίδας της, ιχνηλατώντας τη συναρπαστική ιδιοσυγκρασία της.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνάντηση των δύο ξένων μεταξύ τους και διαφορετικών προσώπων, της φιλολόγου Σοφίας και του security στο μετρό Μάριου, με συνδετικό κρίκο μια κοινή τους αγαπημένη φίλη, τη Μυρτώ που υπάρχει, μέσα από επιστολές, αναφορές και αναμνήσεις και όχι με φυσική παρουσία.

Συντελεστές:

Η Νατάσα Παπαστεργίου επιμελήθηκε τα λιτά και σωστά σκηνικά, η Νινέτα Ζαχαροπούλου τα ενδεικτικά κοστούμια και ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου τους υπαινικτικούς φωτισμούς. Όλοι τους συμβάλλουν καθοριστικά στο τελικό αποτέλεσμα.

Η παράσταση κινείται σε γρήγορο ρυθμό, αυτό της δίνει σίγουρα θετικό πρόσημο, γιατί ο καταιγισμός των τεκταινομένων το απαιτεί. Αλλά η ένστασή μου αφορά στην ακουστική. Κάποιες φορές δεν ξεχωριζόταν οι εκατέρωθεν ατάκες των ηθοποιών, αφού έπεφταν η μια πάνω στην άλλη.  Αυτό εννοείται, δεν επηρεάζει την όλη αισθητική του έργου.

Αξιολόγηση:

Το θεατρικό έργο «Backpack» του Σπύρου Δ. Μιχαλόπουλου, είναι ένα σύγχρονο ανατρεπτικό πόνημα, με έμπνευση, λυρικότητα και ρεαλισμό συνάμα. Αυτό το κράμα ντύνει τη θεατρική πράξη με εκείνα τα στοιχεία που το καθιστούν άξιο προσοχής και ιδιαίτερα θελκτικό.

The post Είδαμε το «Backpack», του Σπύρου Δ. Μιχαλόπουλου στο θέατρο 104 appeared first on Enetpress.

Ο προβληματισμός του κειμένου ακουμπάει στο ευαίσθητο θέμα της απονομής δικαιοσύνης, στο πώς μπορεί αυτή να αποδοθεί, στηρίζοντας το δημοκρατικό πολίτευμα, με ανεπηρέαστο τρόπο. Συνημμένα αγγίζονται και τα ζητήματα της αυτοδικίας, της συμφιλίωσης με τους εγκληματούντες – στο όνομα της εθνικής ενότητας –  ή το κουκούλωμα των αξιόποινων πράξεων, από φόβο ή από προσωπικό συμφέρον.

Σκηνοθεσία:

Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο δυναμικό, σύγχρονο, αλλά συγχρόνως και πολύ δύσκολο, γιατί πρέπει να διατηρηθούν οι ισορροπίες ανάμεσα στην ευθύνη του θύματος και του θύτη, όταν αντιστρέφονται οι ρόλοι. Και όλα αυτά συμβαίνουν με τη συναισθηματική φόρτιση των ηρώων στο έπακρον και τις σκληρές εικόνες να δείχνουν την κατάφωρη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Στη σκηνοθετική ταξινόμηση η Θάλεια Γρίβα, εστιάζει πρωτίστως στην ψυχογραφική διάσταση των χαρακτήρων, χωρίς όμως να αγνοήσει και την πολιτική πλευρά του συγγραφικού πονήματος. Οικοδομεί μια θεατρική συνθήκη με νεύρο, φαντασία και πολυφωνική δράση, πάνω σε ένα νευραλγικό θέμα, οικουμενικό, πέρα από συμβατικό χρόνο ή χώρο.

Ο ρυθμός, τα απρόοπτα και η ένταση δημιουργούν ατμόσφαιρα ερεβώδη με αιχμηρή και σαρκαστική διάθεση, φέρνοντας στο φως την ευθραυστότητα των αξιακών σχέσεων και τη διαχρονικότητα των υπαρξιακών ερωτημάτων. Όλη αυτή η θεατρική περιπέτεια είναι μια κραυγή του ανθρώπου για ατομική ελευθερία και δικαίωση, σε ένα κόσμο που παραπαίει, με την εξουσία του δυνατού να κατακρεουργεί ποικιλοτρόπως τον αδύναμο.

Συντελεστές:

Παίζουν οι Κωνσταντίνος Δανίκας, Σίσσυ Μαράθου και Στράτος Σωπύλης. Και οι τρεις πολύ καλοί στο ρόλο τους. Ευτυχής η διανομή των ηθοποιών.

Η Σίσσυ Μαράθου όμως ξεχωρίζει για την ερμηνεία της, καθώς με το υποκριτικό της ταπεραμέντο κατορθώνει να βάλει το θεατή «μέσα» στο συγγραφικό ιστό και την καταιγιστική πλοκή. Η συντονισμένη έκφραση και η ευθύβολη κίνησή της, έχουν ισχυρή επίδραση στο θεατή, ο οποίος αντιμετωπίζει το μένος της ηρωίδας που αρνείται πεισματικά να ξεχάσει την απαγωγή, τα απάνθρωπα βασανιστήρια και τους βιασμούς που υπέστη, τον καιρό της χούντας. Ο αφηγηματικός της «οίστρος» διαπερνά την ψυχολογία του κοινού σαν λεπίδι. Άλλοτε δωρική και άλλοτε συγκρατημένα λυρική, κερδίζει τις εντυπώσεις, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού. Απλώς αφοπλιστική.

Ο Στράτος Σωπύλης, ακριβής, άμεσος, απόλυτα ταυτισμένος με το χαρακτήρα, μέσα στο ερμηνευτικό του κέντρο, ενσαρκώνει υποδειγματικά το γιατρό.

Στο ρόλο του δικηγόρου ο Κωνσταντίνος Δανίκας, μετρημένος, αν και κάποιες φορές, «αναγκαστικά» διεκπεραιωτικός, υποδύεται το θιασώτη μιας υπερκομματικής ιδεολογίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τα εύγλωττα σκηνικά με τις επτά τηλεοπτικές οθόνες που ενίοτε προβάλλουν έκτακτη επικαιρότητα και άλλοτε αποσυντονίζονται όλες μαζί, παράγοντας ήχο αποκρουστικό, συμβολίζουν το χάος, τη σύγχυση και το σκοτάδι της πολιτικής κατάστασης. Ιχνηλατούν παράλληλα την οδύνη και το μετατραυματικό στρες των θυμάτων της κτηνωδίας. Τα ενδεικτικά αυτά σκηνικά υπογράφει η Έλλη Εμπεδοκλή, η οποία φρόντισε και για τα σωστά κοστούμια. Το σχεδιασμό των εναρμονισμένων με το ύφος του έργου, φωτισμών και υπόκωφων σκιάσεων, επιμελείται επαρκώς η Στέβη Κουτσοθανάση. Φιλική συμμετοχή σε video η Σμαράγδα Κάκκινου.

Κατά τη διάρκεια της θεατρικής πράξης, ακούγεται η σύνθεση του Σούμπερτ «ο Θάνατος και η Κόρη», άρρηκτα συνδεδεμένη με τον πυρήνα των θλιβερών αναμνήσεων της κακοποιημένης γυναίκας. Έτσι χρωματίζονται κατάλληλα η τραγικότητα των εγκλημάτων, αλλά και η ρευστότητα της μεταβατικής φάσης του πολιτεύματος που ευαγγελίζεται την αποκάλυψη και τιμωρία των υπευθύνων. Η Θάλεια Γρίβα διαχειρίστηκε με ρεαλισμό αυτή την «αβέβαιη» θωριά της απονομής δικαιοσύνης, στο πλαίσιο της δημοκρατικής αποκατάστασης του συστήματος. Άκρως ενδιαφέρουσα η «πολυεδρική» ανατροπή στο τέλος του έργου.

«Ο θάνατος και η κόρη», του Ariel Dorfman, σε σκηνοθεσία της Θάλειας Γρίβα, είναι μία αξιοπρόσεκτη θεατρική παράσταση, πληθωρική και εκρηκτική, με τη δική της υπαρξιακή αισθητική.

The post Είδαμε το έργο «Ο θάνατος και η κόρη» του Ariel Dorfman, στο θέατρο 104 appeared first on Enetpress.

Δύο αδέλφια, ο Άρης και η Ζωή, ζουν απομονωμένα σ’ ένα δωμάτιο. Απ’ το μοναδικό φεγγίτη παρακολουθούν τις ετοιμασίες μιας παρέλασης, που εξελίσσεται απρόσμενα.

 Σημείωμα Σκηνοθέτη:

Αναμονή:

1. Χρονικό διάστημα που περνά κάποιος περιμένοντας κάτι .
2. Προσδοκία (προσδοκία και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο).
3. Υποδομή για επικείμενη εγκατάσταση.

Μέσα απ’ το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη παρακολουθούμε τον άνθρωπο να αντιδρά απέναντι στο φόβο για το άγνωστο ή το σκοτάδι, τον εγκλεισμό της οικογένειας, την ασφυξία της εποχής. Μένοντας μετέωρος ανάμεσα στη μνήμη και τη φαντασία, αφημένος στην εικονική ασφάλεια του εσωτερικού του χώρου, αδρανής παρατηρητής των γεγονότων, εθελοτυφλεί ελπίζοντας πως θα περάσει απαρατήρητος από το παρόν, την ώρα που η πραγματικότητα εισβάλλει απ’ το φεγγίτη. Βίαιη. Γιορτινή. Παράλογα ελκυστική, σαν μια παρέλαση…

[Ρωμανός Καλοκύρης]

 «Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που η Λούλα Αναγνωστάκη έδωσε δύο μονόπρακτά της στον Κάρολο Κουν κι εκείνος της ζήτησε ένα ακόμα για να συγκροτήσει μια παράσταση. Γύρισε σπίτι και ξενύχτισε: και την επομένη το πρωί το είχε έτοιμο. Σε μια νύχτα, ένα ακόμα μονόπρακτο, «Η παρέλαση», εμπνευσμένο και από τη φυλάκιση του αδελφού της, του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, στο Γεντί Κουλέ, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο και απελευθερώθηκε το 1951 με τη γενική αμνηστία.»

[Σ. Ζαχαράτου, στο «Βήμα», 11/4/16]

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Ρωμανός Καλοκύρης

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Μαρδίκη

Κίνηση: Χριστίνα Μαριάνου

Μουσική: Nίκος Λάμπρου

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Φράττη

Βοηθός φωτιστή: Τζάνος Μάζης

Κατασκευή σκηνικού: Χρήστος Χαμζαλάρης

Κατασκευή κοστουμιών: Ευθαλία Κυρίτση

Σχεδιασμός αφίσας/flyer: Αριάδνη Καλοκύρη

Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος

Οργάνωση παραγωγής: Γιούλη Αθουσάκη

Παίζουν: Μάριος Ράμμος, Ουρανία Φουρλάνου

Facebook:https://www.facebook.com/parelasitheatre104

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

 Eπίσημη Πρεμιέρα: Δευτέρα, 13 Νοεμβρίου στις 21:15

Παραστάσεις: από Δευτέρα, 13 Νοεμβρίου 2017 έως  Τρίτη, 12 Δεκεμβρίου 2017 (10 παραστάσεις)

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15

Διάρκεια: 60 λεπτά

Χώρος: Θέατρο 104 (σκηνή Black Box)
Διεύθυνση: Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 11854, Αθήνα (Μετρό-Κεραμεικός)

Εισιτήριο: Κανονικό 10 ευρώ, Μειωμένο/ανέργων  5 ευρώ

Κρατήσεις θέσεων (περιορισμένος αριθμός): 210 3455020
Προπώληση: Στο ταμείο του Θεάτρου και στο Viva.gr

Δείτε το τρέιλερ για την  παράσταση:

The post Η παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη στο θέατρο 104 appeared first on Enetpress.