Της Ζωής Τόλη

Είδαμε την παράσταση «Toc-Toc», του Laurent Baffie, στο θερινό θέατρο Μελίνα Μερκούρη, στο Βόλο, στο πλαίσιο της περιοδείας του. Διασκευή / απόδοση κειμένου Κώστας Σπυρόπουλος και Κατερίνα Μπέη.

Ανανεωμένο καστ, σωστές ερμηνείες, ένα γεμάτο θέατρο, με τον κόσμο να χειροκροτεί χαρούμενος. Ψυχαγωγική παράσταση, με συγκίνηση, γέλιο και ανατροπές που προκαλούν ένταση και αγωνία για την πλοκή του έργου.

Πλούσια παραγωγή, εστιάζει στην ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση, τα τικ, τις φοβίες / μανίες, την πολλαπλή προσωπικότητα και άλλα συναφή.

Πρωταγωνιστούν οι Κώστας Σπυρόπουλος, Δημήτρης Σταρόβας, Ναταλία Δραγούμη, Φωτεινή Ντεμίρη, Νίκος Πολυδερόπουλος, Αποστολία Ζώη και Εβελίνα Καραπάνου. Η ομάδα συντονισμένη, συντελεί στο τελικό αποτέλεσμα.

Όλοι μαζί, πολύ καλοί, αλλά η ερμηνεία του Κώστα Σπυρόπουλου που κυριολεκτικά αλωνίζει στο σανίδι, ξεχωρίζει. Αεικίνητος και κεντραρισμένος απογειώνει το ρόλο του αριθμομανούς Ομάρ Ταρίφ ή Βασίλη Δαμπάογλου.

Ιδιαίτερη υποκριτικά η παρουσία της Φωτεινής Ντεμίρη, αξιοπρεπείς οι Δημήτρης Σταρόβας, Ναταλία Δραγούμη και Νίκος Πολυδερόπουλος. Θετική έκπληξη η Αποστολία Ζώη.

Λιτά σκηνικά Γιάννης Μουρίκης, σωστά κοστούμια Νικόλ Παναγιώτου / Στεφανία Λυμπεροπούλου, κατάλληλοι φωτισμοί Δημήτρης Κουτάς. Παραγωγή Κάππα Σίγμα productions.

Ένα εύστροφο έργο με διαχρονικά μηνύματα, χιούμορ, πλούτο συναισθημάτων, καταιγισμό εικόνων, ενδιαφέροντα ηχοχρώματα και άρτια σύνδεση υποκρίσεων.

Η σκηνοθεσία του Κώστα Σπυρόπουλου τολμηρή όσο και υπερβατική σε ορισμένα σημεία, αναδεικνύει τη φιλοσοφική διάσταση του έργου. Η έκφραση, ο λόγος και η κίνηση αρμονικά συνδυασμένα. Έτσι το πρωταρχικό μήνυμα, η ΑΓΑΠΗ, κυριαρχεί ως εφαλτήρας για προσωπικές διεξόδους και ψυχολογικές ελαφρύνσεις. Η ΑΓΑΠΗ, ως το μόνο αντίδοτο στην όποια ελλειμματική ιδιοσυστασία.

«Toc Toc», ένα έργο με κοινωνικό χαρακτήρα και σατιρικές πινελιές. Ολοκληρωμένη δουλειά, βαθιά ανθρώπινη, με αυτοσαρκασμό και ανάγκη για επικοινωνία.

Μιλάμε για προσεγμένη παράσταση που επάξια παίζεται από το 2013, συνεχώς.

The post Είδαμε το «Toc-Toc», του Laurent Baffie appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

Την Παρασκευή στις 21/06, φιλοξενηθήκαμε στο πάρτι για την έναρξη της καλοκαιρινής περιοδείας της πετυχημένης παράστασης «TocToc», στο roof garden, δίπλα στην πισίνα του Radisson Blu Park Hotel.

Οικοδέσποινα η ψυχή της επικοινωνίας Μαργαρίτα Δρούτσα, σε μια ζεστή βραδιά, με ρυθμική μουσική και δροσερά ποτά. Παρόντες οι πρωταγωνιστές -νέα διανομή ηθοποιών- και οι συντελεστές του έργου.

Πρωταγωνιστούν ο Κώστας Σπυρόπουλος που υπογράφει τη σκηνοθεσία από το 2013 που πρωτοανέβηκε η ξεκαρδιστική αυτή κωμωδία, σε αθηναϊκή σκηνή.

Οι Ναταλία Δραγούμη, Δημήτρης Σταρόβας, Φωτεινή Ντεμίρη, Νίκος Πολυδερόπουλος και Αποστολία Ζώη, συμπληρώνουν το παζλ αυτής της πολλά υποσχόμενης δουλειάς, με χιούμορ, έξυπνους διαλόγους και συναίσθημα.

Η θρυλική πλέον ψυχοθεραπευτική κωμωδία «Toc Toc», του Γάλλου Laurent Baffie που ασχολείται με τις ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου υπαρξιακού φόβου, έρχεται να ταράξει ευχάριστα, τα καλοκαιρινά θεατρικά νερά, ταξιδεύοντας σε όλη την Ελλάδα.

Παραγωγή Κάππα Σίγμα productions.

The post TocToc: Πάρτι και καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την Ελλάδα (εικόνες) appeared first on Enetpress.

Το Θέατρο ΗΒΗ παρουσιάζει την ξεκαρδιστική κωμωδία «Toc-Τοc» του Laurent Baffie σε σκηνοθεσία του Κώστα Σπυρόπουλου. Ένας από της από τους ηθοποιούς που δίνει το στίγμα της παράστασης είναι ο Ζανό Ντάνιας. Το enetpress.gr και η Ζωή Τόλη τον συνάντησαν στα παρασκήνια και μίλησαν μαζί του για την παράσταση αλλά και για την κατάσταση στο θέατρο και την κοινωνία.

–Υποδύεστε τον Ζαν Λουί στο «Toc-Τοc», μία παράσταση sold out στο θέατρο ΗΒΗ. Μιλήστε μας για αυτή σας την εμπειρία.

Είχα καιρό να παίξω σε τόσο μεγάλο θέατρο και ευχαριστώ τον Κώστα τον Σπυρόπουλο που μου έδωσε αυτό τον καταπληκτικό ρόλο, του ανθρώπου που πάσχει από το ψυχονευρωτικό σύνδρομο ΖΥΛ ΝΤΕ ΛΑ ΤΟΥΡΕΤ. Βρίζω χωρίς να ελέγχω, κάνω άσεμνες χειρονομίες και γαυγίζω. Όταν λοιπόν ανεβαίνω στη σκηνή του ΗΒΗ, νιώθω σαν να μπαίνω στο Κολοσσαίο…..Αλλά μόλις ακούσω τα πρώτα γέλια του κοινού, ηρεμώ και τότε αρχίζω να ανεβαίνω και να παίρνω στροφές.

-Δείχνετε να απολαμβάνετε το ρόλο σας. Πιστεύετε πως αυτός ο χαρακτήρας ξεπερνάει τα όρια του κωμικού στοιχείου;

Είναι σίγουρα κωμικοτραγικός ρόλος που θέλει προσοχή από τον ηθοποιό που τον ερμηνεύει. Είμαι στην κόψη του ξυραφιού. Εύκολα κάνεις τον κόσμο να γελάει, βρίζοντας και γαυγίζοντας. Είμαι στη σκηνή δύο ώρες από την αρχή μέχρι το τέλος. Έχω δει πολλούς γνωστούς ηθοποιούς να καίνε το ρόλο στα δέκα λεπτά. Μετά τι κάνεις; Η εμπειρία μου στα 45 χρόνια στο θέατρο μου έβαλε φρένο στις ευκολίες, που έχει εξωτερικά ο ρόλος. Βρίζω και γαυγίζω όχι απλά για να γελάσει ο κόσμος, σαν να είμαι ηθοποιός της επιθεώρησης που λατρεύω, αλλά να δει πως υποδύομαι έναν πάσχοντα άνθρωπο, που υποφέρει από αυτό το αθεράπευτο τικ.

Εκεί είναι και η επιτυχία του ρόλου, τα ξαφνικά πετάγματα που κάνουν το κοινό να γελάει. Έχω καλές κριτικές για μένα και γενικά για τους υπόλοιπους συναδέλφους μου. Βέβαια όλα αυτά με τη βοήθεια του Κώστα Σπυρόπουλου, που με το σκηνοθετικό του δαιμόνιο μας βοήθησε όλους σκηνικά, να αποδίδουμε σαν ριπές πολυβόλου ατάκα στην ατάκα. Γι αυτό το Toc Toc αρέσει στο κοινό, είναι μια δουλειά συνόλου.

-Απορρέει κάποιο μήνυμα μέσα από αυτή τη θεατρική παραγωγή, που να μπορεί να πάρει μαζί του ο θεατής;

Πρέπει τα προβλήματά μας να μην τα κουβαλάμε μέσα μας και να μοιραζόμαστε με άλλους, φίλους ή ειδικούς την πάθηση μας. Τα προβλήματά μας πρέπει να τα παραδεχόμαστε και να τα λύνουμε μέσα από τη συλλογικότητα.

– Ποιο είναι αυτό που σας παρακινεί να δημιουργείτε στη δουλειά σας και γενικά στη ζωή;

Η αγάπη γι αυτό που κάνεις. Δε γίνεται να είσαι ζωγράφος, ηθοποιός, χορευτής και λοιπά αν δεν αγαπάς τη δουλειά σου.

– Είπατε κάποτε ότι στην Ελλάδα για να πετύχεις πρέπει να είσαι κάπου ενταγμένος. Έχει αλλάξει κάτι ή ακόμα το υποστηρίζετε ως άποψη;

Ναι το πιστεύω. Ένα 80% πιο εύκολη καριέρα κάνεις αν είσαι ενταγμένος κάπου. Στην Ελλάδα της λαμογιάς ζούμε, αν είσαι σε κάποιο πολιτικό κόμμα ανοίγουν οι πόρτες και να οι παραστάσεις στα καλοκαιρινά φεστιβάλ, σε δήμους και λοιπά. Ή σε κάποια κλίκα ανθρώπων του θεάτρου. Βλέπουμε καλλιτέχνες στο χώρο του θεάτρου και του τραγουδιού να υπάρχουν στα πράγματα για πέντε ή δέκα χρόνια και μετά να χάνονται. Αν βέβαια έχεις ταλέντο και υπομονή να τρως συνέχεια πόρτα σε στημένες οντισιόν και αντέξεις στο χρόνο, κάποια στιγμή θα λάμψεις κι εσύ. Δύσκολο επάγγελμα ο ηθοποιός.

– Στο ξεκίνημα ενός νέου ηθοποιού θα παρεμβαίνατε με κάποα συμβουλή ή όχι;

Τι να συμβουλέψω τους νέους ηθοποιούς; Αγάπη σε αυτό που κάνουν, να λένε περισσότερα όχι από τα ναι, να έχουν και κάποιο δίπλωμα σαν εναλλακτική για να ζήσουν. Ειδικά για τις γυναίκες μετά τα 40, είναι πολύ δύσκολο, εκτός αν κάποια είναι κωμική ηθοποιός. Τότε έχει ελπίδα να δουλέψει στο χώρο.

Βγάζουν οι δραματικές σχολές φουρνιές από παιδιά με ύφος χολιγουντιανού αστέρα…..κρίμα. Το μέλλον θα τους προσγειώσει ανώμαλα, αλλά θα τους βάλει και μυαλό. Σε κάθε εποχή πάντα θα βγαίνουν και υπέροχα ταλέντα και ευτυχώς έχουμε πολλά.

Πιστεύω στη νέα γενιά των ηθοποιών, το μέλλον τους ανήκει.

The post Ζανό Ντάνιας: Όταν ανεβαίνω στη σκηνή νιώθω σα να μπαίνω στο Κολοσσαίο appeared first on Enetpress.

Η σπουδαία γαλλική κωμωδία  «Toc-Toc», του Laurent Baffie,  που παρουσιάζεται   στο θέατρο Ήβη, σε διασκευή/σκηνοθεσία Κώστα Σπυρόπουλου, σπάει ταμεία, κερδίζοντας το στοίχημα πως είναι η παράσταση της χρονιάς.

«Toc», είναι η συντομογραφία της έκφρασης «Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή» στα γαλλικά : Trouble Obsessionnel Compulsif. Ανέβηκε για πρώτη φορά το 2005 στο Theatre du Palais Royal a Paris.

Ένας καταπληκτικός θίασος, με φοβερές ερμηνείες, σκορπά το γέλιο, παράγοντας ένα προϊόν, που αντέχει στην όποια κριτική, καθώς έχει βάθος στο μύθο του και προσφέρει υλικό για σκέψη και προβληματισμό.

Ο θεματικός πυρήνας επικεντρώνεται στις ψυχικές διαταραχές, που κάνουν τους ήρωες του έργου να δυσκολεύονται να ζήσουν απαλλαγμένοι από τις εμμονές και τα τικ τους. Όταν μέσα από διαφορές, αντιθέσεις και διαφωνίες έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα, δηλαδή έξω από τα σύνορα της μέχρι τώρα αποκλίνουσας συμπεριφοράς τους, αντιδρούν, εκπλήσσονται και αδυνατούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.

Ο Ομάρ Ταρίφ με την αριθμομανία του και ο Ζαν Λουί, Φώτης Μαυρίδης, με το σύνδρομο «Jill de la Turret», βρίζει ακατάπαυστα και γαυγίζει σε καταστάσεις στρες και ο Μπάμπης Γραμμένος, που δεν πατάει πάνω σε γραμμές, τραυλίζει και είναι μανιακός με τη συμμετρία, αποτελούν ένα εκρηκτικό υποκριτικό τρίπτυχο.

Η Μαρία Κλεοπάτρα Μπιμπίκα , θεούσα, επικαλείται όλους τους Αγίους, όταν ακούει τα «γαλλικά» του Φώτη και η οποία δεν μπορεί να μετακινηθεί, δέσμια του προβλήματός της, καθώς έχει συμπτώματα πολλαπλής προσωπικότητας και τικ επαλήθευσης.

Η Λαρισαία Νίτσα Τσιάνου, φοβική απέναντι στα μικρόβια και τις αρρώστιες και η Λίλη Παπαγεωργοδημητρομανωλάκη, που υποφέρει από παλιλλαλία. Επαναλαμβάνει από την πρώτη στιγμή ό,τι λέει πάντα δύο φορές και κάποιες φορές επαναλαμβάνει την τελευταία λέξη ή συλλαβή. Τρεις εντελώς διαφορετικές γυναίκες μεταξύ τους, που στη ροή της παράστασης «ενώνονται», εκφράζοντας βαθιά συναισθήματα και συγκλίνουσες συμπεριφορές.

Ένα κοκτέιλ ιδεοψυχαναγκασμών, συναντάται στον προθάλαμο ενός διάσημου ψυχοθεραπευτή, όπου οι ήρωες  μας ελπίζουν να βρουν οριστική θεραπεία.

Διαφορετικοί χαρακτήρες και νοοτροπίες, άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους, συγκρούονται, συνομιλούν, συναισθάνονται, αναλύουν και αξιολογούν, μέσα από ένα άτυπο group therapy, που κάνουν μεταξύ τους, λόγω της μεγάλης αργοπορίας του γιατρού.

Η μεγάλη και απρόσμενη ανατροπή στο τέλος, προσφέρει ένα αληθινό και έντιμο ύφος επισφραγίζοντας τη μεγάλη επιτυχία της θεατρικής αυτής δημιουργίας.

Η σκηνοθεσία του Σπυρόπουλου, ζωντανή, συμπαγής, ευέλικτη, πετυχαίνει το ζητούμενο. Να αναδείξει το ποιόν του χαρακτήρα και τη ρίζα της κάθε διαταραχής ξεχωριστά, και να φωτίσει εκείνες τις πλευρές του εαυτού, που μπορούν να λειτουργήσουν αντισταθμιστικά, απέναντι στο «άρρωστο» κομμάτι.

Στάσεις ζωής και συστήματα αξιών, φόβοι που έγιναν φοβίες, αναστολές και αρνητισμοί, πέφτουν στο τραπέζι. Παραγωγή ποικιλίας συναισθημάτων, που συγκινούν και ξεσηκώνουν το κοινό, όπως, χαρά, λύπη, απόγνωση, αγωνία, ενθουσιασμός, πάθος και ένταση. Κοντράστ ιδεών, σκέψεων, προλήψεων, προσδοκιών και οπτικών γωνιών ορίζουν το πεδίο δράσης των προσώπων, που αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να δουν παραπέρα από τον εαυτό τους.

Χτυπιέται σκληρά το κομμάτι του ναρκισσισμού τους, αντιλαμβανόμενοι το πολυεδρικό της ζωής, η οποία περιλαμβάνει κι άλλες υπάρξεις πέρα από αυτούς.

Μέσα από το μοίρασμα των εμπειριών και το νοιάξιμο για τους άλλους ανακαλύπτουν, ένα άλλο κόσμο, αισιόδοξο, γήινο και δοτικό.

Διαμορφώνεται ένα κλίμα ανατρεπτικό, με κωμικές φάσεις, που βγάζουν γέλιο άφθονο και αβίαστο. Εναλλάσσονται καταιγιστικά δραματικές σκηνές, με εικόνες γεμάτες από ειλικρινέστατο χιούμορ και αυτό είναι το αξιοσημείωτο. Η σκηνοθετική γεωμετρία του έργου δόμησε ένα στιβαρό θεατρικό ιστό, που εκπλήσσει μόνο θετικά. Και η κορωνίδα αυτής της δουλειάς είναι πως οι βωμολοχίες δεν ενοχλούν καθόλου, έχουν ενσωματωθεί στο μύθο τόσο αριστοτεχνικά που δεν σοκάρουν.

Το κείμενο, που διασκευάστηκε από το Κ. Σπυρόπουλο και την Κατερίνα Μπέη και προσαρμόστηκε στα ελληνικά κοινωνικά δεδομένα, βοήθησε στην εξέλιξη της πλοκής, κάνοντας το έργο προσφιλές και οικείο, γιατί αφηγείται ιστορίες καθημερινής «τρέλας».

Οι ηθοποιοί όλοι υπέροχοι στο ρόλο τους.

Ο Κώστας Σπυρόπουλος συγκλονιστικός και αξεπέραστος ως τρελός Παοκτζής, ταξιτζής στο επάγγελμα με το λουκ μοϊκάνα βίκινγκ, ο Ζανό Ντάνιας κλέβει τις εντυπώσεις ως γαλλοτραφής, που δεν έχει σταματημό το υβρεολόγιό του, και η σπουδαία Σόφη Ζανίνου σε κόντρα ρόλο, υποστηρίζοντας πως έρχεται στο γιατρό για μια φίλη της και όχι για την ίδια.

Ο Πέτρος Λαγούτης παίζει με σεβασμό στο κείμενο, κεντραρισμένος στο στόχο του και με ψυχραιμία.

Η ταλαντούχα Στέλλα Κωστοπούλου ερμηνεύει την υποχόνδρια με τους ιούς, εύστοχα, αποδοτικά, με υποκριτική αυτοτέλεια, μέσα σε ένα κολασμένα «βρώμικο» περιβάλλον για το χαρακτήρα της. Λειτουργεί με μία δυναμική, που αποκαλύπτει το ταλέντο της και στην κωμωδία.

Η Μένη Κωνσταντινίδου πολύ καλή στο ρόλο της, φρέσκια, αφοπλιστική και αυθόρμητη.

Επίσης συμμετέχει η Πένυ Αγοραστού, που υποδύεται σωστά τη βοηθό του γιατρού.

Το δίδυμο Σπυρόπουλος- Ντάνιας είναι ένα ανεπανάληπτο ντουέτο, που υπόσχεται το χείμαρρο του γέλιου, του ιλαροτραγικού στυλ και του κεφιού.

Κυριαρχούν στο σανίδι, άνετοι, ορμητικοί, πηγαίοι και προωθούν το μύθο ανεμπόδιστα. Δύο ώρες πραγματικής διασκέδασης και ξεγνοιασιάς. Η σκηνική σύμπραξή τους αποπνέει έναν αέρα μπουφονικού αιρετικού ύφους.

Τα λιτά σκηνικά του Γιάννη Μουρίκη , τα ενδεικτικά κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου και οι φωτισμοί του Δημήτρη Κουτά συμπληρώνουν το άρτιο τελικό αποτέλεσμα. Η ξεσηκωτική μουσική είναι του Γιώργου Σαμπάνη στο αποχαιρετιστήριο τραγούδι « ρε μ……» και ερμηνεύει ο Πάνος Κιάμος, σε στίχους του Νίκου Γρίτση.

Μια κωμωδία αξιόλογη, ανθρώπινη, κυριολεκτικά ξεκαρδιστική, που εναντιώνεται μπροστά σε κάθε σεμνοτυφία και καθωσπρεπισμό. Μια παράσταση, απελευθερωτική, σκέτη ψυχοθεραπεία.

Συστήνεται.

The post Κριτική θεάτρου – «Toc-Toc», του Laurent Baffie appeared first on Enetpress.