Το Θέατρο ΗΒΗ παρουσιάζει την ξεκαρδιστική κωμωδία «Toc-Τοc» του Laurent Baffie σε σκηνοθεσία του Κώστα Σπυρόπουλου. Ένας από της από τους ηθοποιούς που δίνει το στίγμα της παράστασης είναι ο Ζανό Ντάνιας. Το enetpress.gr και η Ζωή Τόλη τον συνάντησαν στα παρασκήνια και μίλησαν μαζί του για την παράσταση αλλά και για την κατάσταση στο θέατρο και την κοινωνία.
–Υποδύεστε τον Ζαν Λουί στο «Toc-Τοc», μία παράσταση sold out στο θέατρο ΗΒΗ. Μιλήστε μας για αυτή σας την εμπειρία.
Είχα καιρό να παίξω σε τόσο μεγάλο θέατρο και ευχαριστώ τον Κώστα τον Σπυρόπουλο που μου έδωσε αυτό τον καταπληκτικό ρόλο, του ανθρώπου που πάσχει από το ψυχονευρωτικό σύνδρομο ΖΥΛ ΝΤΕ ΛΑ ΤΟΥΡΕΤ. Βρίζω χωρίς να ελέγχω, κάνω άσεμνες χειρονομίες και γαυγίζω. Όταν λοιπόν ανεβαίνω στη σκηνή του ΗΒΗ, νιώθω σαν να μπαίνω στο Κολοσσαίο…..Αλλά μόλις ακούσω τα πρώτα γέλια του κοινού, ηρεμώ και τότε αρχίζω να ανεβαίνω και να παίρνω στροφές.
-Δείχνετε να απολαμβάνετε το ρόλο σας. Πιστεύετε πως αυτός ο χαρακτήρας ξεπερνάει τα όρια του κωμικού στοιχείου;
Είναι σίγουρα κωμικοτραγικός ρόλος που θέλει προσοχή από τον ηθοποιό που τον ερμηνεύει. Είμαι στην κόψη του ξυραφιού. Εύκολα κάνεις τον κόσμο να γελάει, βρίζοντας και γαυγίζοντας. Είμαι στη σκηνή δύο ώρες από την αρχή μέχρι το τέλος. Έχω δει πολλούς γνωστούς ηθοποιούς να καίνε το ρόλο στα δέκα λεπτά. Μετά τι κάνεις; Η εμπειρία μου στα 45 χρόνια στο θέατρο μου έβαλε φρένο στις ευκολίες, που έχει εξωτερικά ο ρόλος. Βρίζω και γαυγίζω όχι απλά για να γελάσει ο κόσμος, σαν να είμαι ηθοποιός της επιθεώρησης που λατρεύω, αλλά να δει πως υποδύομαι έναν πάσχοντα άνθρωπο, που υποφέρει από αυτό το αθεράπευτο τικ.
Εκεί είναι και η επιτυχία του ρόλου, τα ξαφνικά πετάγματα που κάνουν το κοινό να γελάει. Έχω καλές κριτικές για μένα και γενικά για τους υπόλοιπους συναδέλφους μου. Βέβαια όλα αυτά με τη βοήθεια του Κώστα Σπυρόπουλου, που με το σκηνοθετικό του δαιμόνιο μας βοήθησε όλους σκηνικά, να αποδίδουμε σαν ριπές πολυβόλου ατάκα στην ατάκα. Γι αυτό το Toc Toc αρέσει στο κοινό, είναι μια δουλειά συνόλου.
-Απορρέει κάποιο μήνυμα μέσα από αυτή τη θεατρική παραγωγή, που να μπορεί να πάρει μαζί του ο θεατής;
Πρέπει τα προβλήματά μας να μην τα κουβαλάμε μέσα μας και να μοιραζόμαστε με άλλους, φίλους ή ειδικούς την πάθηση μας. Τα προβλήματά μας πρέπει να τα παραδεχόμαστε και να τα λύνουμε μέσα από τη συλλογικότητα.
– Ποιο είναι αυτό που σας παρακινεί να δημιουργείτε στη δουλειά σας και γενικά στη ζωή;
Η αγάπη γι αυτό που κάνεις. Δε γίνεται να είσαι ζωγράφος, ηθοποιός, χορευτής και λοιπά αν δεν αγαπάς τη δουλειά σου.
– Είπατε κάποτε ότι στην Ελλάδα για να πετύχεις πρέπει να είσαι κάπου ενταγμένος. Έχει αλλάξει κάτι ή ακόμα το υποστηρίζετε ως άποψη;
Ναι το πιστεύω. Ένα 80% πιο εύκολη καριέρα κάνεις αν είσαι ενταγμένος κάπου. Στην Ελλάδα της λαμογιάς ζούμε, αν είσαι σε κάποιο πολιτικό κόμμα ανοίγουν οι πόρτες και να οι παραστάσεις στα καλοκαιρινά φεστιβάλ, σε δήμους και λοιπά. Ή σε κάποια κλίκα ανθρώπων του θεάτρου. Βλέπουμε καλλιτέχνες στο χώρο του θεάτρου και του τραγουδιού να υπάρχουν στα πράγματα για πέντε ή δέκα χρόνια και μετά να χάνονται. Αν βέβαια έχεις ταλέντο και υπομονή να τρως συνέχεια πόρτα σε στημένες οντισιόν και αντέξεις στο χρόνο, κάποια στιγμή θα λάμψεις κι εσύ. Δύσκολο επάγγελμα ο ηθοποιός.
– Στο ξεκίνημα ενός νέου ηθοποιού θα παρεμβαίνατε με κάποα συμβουλή ή όχι;
Τι να συμβουλέψω τους νέους ηθοποιούς; Αγάπη σε αυτό που κάνουν, να λένε περισσότερα όχι από τα ναι, να έχουν και κάποιο δίπλωμα σαν εναλλακτική για να ζήσουν. Ειδικά για τις γυναίκες μετά τα 40, είναι πολύ δύσκολο, εκτός αν κάποια είναι κωμική ηθοποιός. Τότε έχει ελπίδα να δουλέψει στο χώρο.
Βγάζουν οι δραματικές σχολές φουρνιές από παιδιά με ύφος χολιγουντιανού αστέρα…..κρίμα. Το μέλλον θα τους προσγειώσει ανώμαλα, αλλά θα τους βάλει και μυαλό. Σε κάθε εποχή πάντα θα βγαίνουν και υπέροχα ταλέντα και ευτυχώς έχουμε πολλά.
Πιστεύω στη νέα γενιά των ηθοποιών, το μέλλον τους ανήκει.
