Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Στο γαλλικό ντοκιμαντέρ «Δαχομέη» της Ματί Ντιόπ, γύρω από την επιστροφή των λεηλατημένων από τη γαλλική αποικιοκρατική κυβέρνηση γλυπτών του Βασίλειου της Δαχομέης (του σημερινού αφρικανικού κράτους Μπενίν) απονεμήθηκε η Χρυσή Άρκτος του 74ου Φεστιβάλ του Βερολίνου, δεύτερη σε συνέχεια φορά, που η Χρυσή Άρκτος απονέμεται σε ντοκιμαντέρ (το περσινό βραβείο είχε κερδίσει το γαλλικό και πάλιν ντοκιμαντέρ «On the Adamant» του Νικολά Φιλιμπέρ). Βράβευση αξίζει να σημειώσω στο πνεύμα πάντα του μοναδικού, από τα τρία μεγάλα διεθνή φεστιβάλ (Καννών και Βενετίας), με πολιτική τοποθέτηση φεστιβάλ.

Η Ματί Ντιόπ, παραλαμβάνοντας το βραβείο από την πρόεδρος της διεθνούς κριτικής Λουπίτα Νιόνγκ’ο, ευχαρίστησε τόσο τους αποχωρούντες φέτος διευθυντές της Μπερλινάλε, Σατριάν και Ρίσεμπικ, όσο και την κριτική επιτροπή, προσθέτοντας πως «πρόσφεραν τον κατάλληλο χώρο και τόπο για να υπερασπιστούν αυτή την ταινία», ζητώντας από το κοινό «να ρίξουμε μαζί το τείχος της σιωπής, για την οποία χρειάζεται αποκατάσταση και επαναφορά της ειρήνης». Ταυτόχρονα, η Ντιόπ τόνισε την αλληλεγγύη της για τον Παλαιστινιακό λαό, κάτι που πολλοί από τους συμμετέχοντες στο φετινό φεστιβάλ είχαν ήδη εκφράσει στην έναρξη της Μπιενάλε, ανάμεσά τους κι ενας μεγάλος αριθμός από τους ανθρώπους που εργάζονται στο φεστιβάλ.

Εντύπωση προκάλεσε η απρόσμενη βράβευση του Δομινικανού σκηνοθέτη Νέλσον Κάρλο Ντε Λος Σάντος Αρίας με την Αργυρή Άρκτο σκηνοθεσίας για την εξαιρετική (όπως είχα ιδιαίτερα τονίσει σε προηγούμενες ανταποκρίσεις μου) ταινία «Πέπε», ο οποίος, παραλαμβάνοντας το βραβείο του, ανάφερε πως ήθελε να εκμεταλλευτεί μια καταστροφή και να προχωρήσει «πέραν του ευρωκεντρισμού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού».

Από τα βραβεία δεν έλειψε και το ιστορικό, με στοιχεία τρόμου, δράμα, «Το λουτρό του διαβόλου», με τον διευθυντή φωτογραφίας της ταινίας, Μάρτιν Γκλσακτ, που τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο για Εξαιρετική Καλλιτεχνική Συνεισφορά.

Το ταξίδι 26 λεηλατηθέντων βασιλικών θησαυρών το 1892 από το βασίλειο της Δαχομέης, που παρουσιάζονταν σε μόνιμη έκθεση σε μουσείο του Παρισιού, και που το 2021 η γαλλική κυβέρνηση επέστρεψε στο Μπενίν, αφηγείται στο 67λεπτο, ερευνητικό, ευαίσθητο, με δραματοποιημένα στοιχεία, ντοκιμαντέρ της, «Δαχομέη», η Ματί Ντιόπ. Ένα ταξίδι που της δίνει την ευκαιρία να μας μιλήσει για τον απικιοκρατισμό, το ρόλο και την ανάγκη της κουλτούρας στο παρελθόν και στο παρόν, μαζί και τη διατήρηση και την επανάκτηση της. Με το θέμα του λεηλατισμού να μας θυμίζει έντονα αυτόν που έκαναν και οι Βρετανοί στις δικές τους αποικίες αλλά και στην Ελλάδα, με τα γλυπτά του Παρθενώνα που αρνούνται μέχρι σήμερα να τα επιστρέψουν και, ίσως, η δυνατή αυτή (επίκαιρα βραβευμένη) φωνή της Ντιόπ να συμβάλει στην επιστροφή τους.

Η Ντιόπ, όπως και ο Ντε Λος Σάντος Αρίδας στο «Πέπε», χρησιμοποιεί ενδιάμεσα την παραμορφωμένη, σπασμένη όπως το ξύλινο άγαλμα του, φωνή του βασιλιά Γλέζο (ένα από τα πιο εντυπωσιακά, κλεμμένα αγάλματα), που αφηγείται, στην παλιά μάλιστα γλώσσα της Δαχομέη, για να σχολιάσει την ταινία, και να μας μιλήσει για την περίοδο σκότους και φυλακίσεων των κατοίκων του βασιλείου του.

Άλλοτε με λεπτομερή, καθαρά ντοκιμαντεριστική περιγραφή της προετοιμασίας των γλυπτών (τον πολύπλοκο τρόπο συσκευασίας των αντικειμένων για την αποφυγή οποιασδήποτε καταστροφής) από τους εργάτες του μουσείου κι άλλοτε με τις συζητήσεις στην πανεπιστημιούπολη για την επιστροφή των γλυπτών (συζητήσεις έξυπνες και επι της ουσίας), μας παρασύρει στο αληθιν δράμα αυτών των γλυπτών, δράμα που μοιάζει να είναι το ίδιο βασανιστικό και ανυπόφορο όπως και ένα ανθρώπινο δράμα.

Μια ταινία από την οποία δεν λείπει και η ποίηση που σε βάζει σε σκέψη και σε ερωτήματα: γιατί, για παράδειγμα, επιστροφή μόνο 26 αντικειμένων και όχι περισσότερων από τις χιλιάδες που η Γαλλία έχει λεηλατήσει («άγρια προσβολή» την αποκαλεί ένας από τους σπουδαστές στη συζήτηση στην πανεπιστημιούπολη), και γιατί καμία επιστροφή των λεηλατηθέντων θησαυρών από αποικιακές Δυνάμεις, τόσο από την ίδια τη Γερμανία (επίκαιρο το ότι η ταινία προβάλλεται στο Βερολίνο), με τα γλυπτά και άλλα αντικείμενα που η τότε αποικιοκρατική κυβέρνηση λεηλάτησε από την Αίγυπτο, όπως και η Βρετανία από την Ελλάδα τα γλυπτά του Παρθενώνα;;;

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Χρυσή Άρκτος καλύτερης ταινίας: «Δαχομέη» της Ματί Ντιόπ

Αργυρή Άρκτος Μεγάλου Βραβείου της Επιτροπής: «Οι ανάγκες μιας ταξιδιώτισσας» του Χονγκ Σανγκσού
Αργυρή Άρκτος Ειδικού Βραβείου της Επιτροπής: «Ο θησαυρός» του Μπρούνο Ντιμόν
Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Σκηνοθεσίας: Νέλσον Κάρλος Ντε Λος Αρίας για την ταινία «Πέπε»
Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας: Σεμπάστιαν Σταν για την ταινία «Ένας διαφορετικός άνθρωπος» του Άαρον Σίμπεργκ
Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας: Έμιλι Γουάτσον για την ταινία «Μικρά πράγματα σαν αυτά» του Τιμ Μίλαντς
Αργυρή Άρκτος Καλύτερου Σεναρίου: Ματίας Γκλάσνερ για την ταινία «Πεθαίνοντας»
Αργυρή Άρκτος για Εξαιρετική Καλλιτεχνική Συνεισφορά: Μάρτιν Γκλσακτ για τη φωτογραφία του στην ταινία «Το λουτρό του διαβόλου» των Βερόνικα Φρανς και Σεβερίν Φιάλα

ΒΡΑΒΕΙΟ ENCOUNTERS
Καλύτερης ταινίας: Direct Action των Γκιγιόμ Κεγιό και Μπεν Ράσελ
ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
No Other Land των Μπάζελ Άντρα, Χαμντάμ Μπαλάλ, Γουβάλ Αμπραχάμ, Ρέιτσελ Σορ

The post Στο ντοκιμαντέρ «Δαχομέη» της Ματί Ντιόπ, με θέμα την επιστροφή αρχαίων γλυπτών, η Χρυσή Άρκτος της 74ης Μπερλινάλε appeared first on Enetpress.

74η ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ

Από την οδύσσεια μιας νιόπαντρης γυναίκας στα Ιμαλάια στην εκπληκτική «Σαμπάλα» στη βουτηγμένη σε μια απειλητική, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στην ταινία τρόμου «Η φωλιά του διαβόλου»

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Με το τέλος των προβολών των διαγωνιστικών τμημάτων ξεκίνησαν σήμερα οι συνεδριάσεις των διάφορων επιτροπών για τα αναμενόμενα βραβεία της φετινής Μπερλινάλε που απονέμονται αύριο βράδυ στην επίσημη τελετή λήξης του φεστιβάλ. Με φαβορί για τη Χρυσή Άρκτο του επίσημου διαγωνστικού τμήματος του φεστιβάλ να είναι: η ιρανική ταινία «Το αγαπημένο μου κέικ» των Μαριάμ Μαγκαντάμ και Μπεκτάς Σαναϊμπα, η γερμανική « Πεθαίνοντας» του Ματίας Γκλάσνερ και η ταινία του Νεπάλ, «Σαμπάλα» της Μιν Μπαχαντούρ Μπαμ. Υπάρχουν βέβαια και τα αουτσάιντερς, ανάμεσα τους και το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Αρχιτέκτων» του Βίκτορ Κοσακόφσκι.

Προσωπικά οι καλύτερες για μένα ταινίες ήταν ο εκπληκτικός «Πέπε» του Νέλσον Κάρλος Ντε Λος Σάντος, η «Σαμπάλα» του Μιν Μπαχαντούρ Μπαμ και η ιρανική «Το αγαπημένο μου κέικ» των Μαριάμ Μαγκαντάμ και Μπεκτάς Σαναϊμπα.

Το πρώτο βραβείο που ήδη αναγγέλθηκε σήμερα είναι εκείνο της FIPRESCI, των κριτικών μελών της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου, στην οποία συμμετείχε φέτος και ο γράφων, με το βραβείο καλύτερης ταινίας του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος να απονέμεται στην ιρανική ταινία, «Το αγαπημένο μου κέικ», με το σκεπτικό ότι πρόκειται για «μια αφοπλιστική ιστορία έρωτα ανάμεσα σε δυο μοναχικά άτομα, σε μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, στη σύγχρονη ιρανική κοινωνία, δοσμένη με ένα όμορφο, με συγκίνηση, χιούμορ και εμπάθεια, τρόπο».

Μια ιστορία έρωτα, πίστης και αναζήτησης, μέσα από την οδύσσεια μιας νεόπαντρης, εγκύου γυναίκας που ξεκινάει ένα ταξίδι σ’ αναζήτηση του εξαφανισμένου στο δρόμο του προς τηΛάσα, συζύγου της, με φόντο τις ιεροτελεστίες και τα σύμβολα της ζωής των κατοίκων της περιοχής των Ιμαλαϊων, αφηγείται στην εξαιρετική, δοσμένη με ένα λυρισμό, ταινία του «Σαμπάλα» (πρώτη ταινία από την Νεπάλ που επιλέγεται για το διαγωνιστικό τμήμα της Μπερλινάλε), ο Νεπαλέζος σκηνοθέτης Μιν Μπαχαντούρ Μπαμ.

Με συνοδεία του πρώτου της συζύγου, του μοναχού Κάρμα, η σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα πολύανδρη Πέμα ξεκινάει ένα ταξίδι στην απέραντη, αφιλόξενη, γεμάτη απρόσμενες συναντήσεις αλλά και εμπόδια, έρημο σ’ αναζήτηση του εξαφανισμένου Τάσι, ένα ταξίδι αυτογνωσίας και απελευθέρωσης.

Μια μικρή οδύσσεια, με τις παραδόσεις και τα έθιμα, αλλά και τη χρήση των εξαιρετικά όμορφων τοπίων (όμορφα δοσμένα μέσα από τη φωτογραφία του Αζίζ Σαμπάκιεβ), με χωρικούς συχνά να περνάνε με τα γιακ τους, τοπία που σχολιάζουν και τονίζουν τα αισθήματα και την όλη κατάσταση της Πέμα, να δίνουν τον ξεχωριστό τόνο στην ασυνήθιστη αυτή, εξαιρετική ταινία, ταυτόχρονα διαλογισμό πάνω στις αληθινές πνευματικές αξίες της ζωής. Μια ταινία, που όπως ανάφερε ο ίδιος ο σκηνοθέτης της, ξεκίνησε «από το προσωπικό μου δίλημμα, τα ερωτήματα, τα μπερδέματα μου με τη μετενσάρκωση, γι’ αυτό το συγκεκριμένο πνευματικό ταξίδι. Αυτά πράγματι με στοίχειωναν ώσπου να με οδηγήσουν στην ταινία».

Ο σκηνοθέτης, ταυτόχρονα και συν-σεναριογράφος, πρώην σπουδαστής της βουδιστικής φιλοσοφίας, των πολιτικών επιστημών και της ανθρωπολογίας, αφηγείται με αβίαστο ρυθμό την πορεία της Πέμα, καταγράφοντας με τους σωστούς ρυθμούς τις ιεροτελεστίες και τα έθιμα, για να καταγράψει το συνεχές εσωτερικό ψάξιμο της ηρωίδας του (με την Θίνλεϊ Λάμο να εκφράζει τέλεια τις εσωτερικές συγκρούσεις της ηρωίδας), μιας σύγχρονης μάνας κουράγιο, που έρχεται σε σύγκρουση με τους δικούς της και τη μικρή της συντηρητική κοινωνία (είναι τα σχόλια των γυναικών για ποιανού από τους δυο άντρες είναι το παιδί που θα την οδηγήσουν στην οδύσσεια της), για να επιτύχει τη «Σαμπάλα» (που αναφέρεται σε τόπο μετενσάρκωσης, και τίτλο της ταινίας που εμφανίζεται σχεδόν μια ώρα μετά την έναρξη της), που της αποκαλύπτει ο τοπικός «ιερέας» της βουδιστικής πίστης και που ο Μπαχαντούρ Μπαμ παρουσιάζει μέσα από ρούνους σκαλισμένους με διάφορες λέξεις (έρωτας, πίστη, απογοήτευση, πόνος). Συνολικά, μια ασυνήθιστη, εξαιρετική, συγκινητική, γεμάτη πανέμορφες εικόνες, ταινία, από εκείνες που μας προσφέρουν την ουσία της πραγματικής απόλαυσης, που της αξίζει ένα από τα μεγάλα βραβεία του φεστιβάλ.

Σ’ ένα όμορφο ειδυλλιακό τοπίο, μια γυναίκα σηκώνει το παιδί που βρίσκει να κλαίει στο δάσος, και προχωρεί σε ένα καταπράσινο δάσος, φτάνει σ’ ένα τεράστιο καταρράκτη. Ξαφνικά, η ατμόσφαιρα αλλάζει όταν η γυναίκα, χωρίς ίχνος λύπησης, πετάει το παιδί στον καταρράκτη! Στην αμέσως επόμενη σκηνή η γυναίκα την πόρτα μιας εκκλησίας για να εξομολογηθεί το έγκλημά της. Στην επόμενη σκηνή βλέπουμε το ακέφαλο πτώμα της (με το κομμένο κεφάλι δίπλα) τοποθετημένο σ’ ένα ύψωμα της κοιλάδας, προειδοποιώντας τους περαστικούς να μην εξοκείλουν από το μονοπάτι της θρησκείας.

Την τρίτη τους αυτή ταινία, «Η φωλιά του διαβόλου», το δίδυμο των Αυστριακών σκηνοθετών, Βερόνικα Φρανς και Σεβερίν Φιάλα, ειδικευμένοι στις ταινίες τρόμου ανάμεσα τους και το «Goodnight Mommy»), την τοποθετούν σ’ ένα μικρό χωριό στην Άνω Αυστρία του 1750.Δεν πρόκειται όμως για μια συνηθισμένη ταινία τρόμου. Πρόκειται βασικά για το πορτρέτο μιας ευαίσθητης,με πνευματικές ανησυχίες, αγρότισσας, της Άγκνες (μια πολύ καλή ερμηνεία από την Άννα Πλασκ), που ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Βόλφ (Ντάβιντ Σίντνεϊ), γιο της σκληρής αγρότισσας Γκένγκλιν (Μαρία Χοφστέτερ).

Με τον Βολφ η Άγκνες θα ξεκινήσει μια ζωή γεμάτη κακουχίες που αρχικά τις ξεπερνά χάρη στην αγάπη της για τον Βολφ. Σταδιακά όμως η ατμόσφαιρα αρχίζει να γίνεται σκοτεινή, με τη μητέρα του να έχει σχεδόν εγκατασταθεί στο σπίτι που έχει αγοράσει ο Βολφ για τους δυο τους και να προσπαθεί να επιβάλει τον τρόπο ζωής της στην Άγκνες και τον Βολφ, από την πρώτη κιόλας νύχτα του γάμου τους, να αρνείται την οποιαδήποτε σεξουαλικη σχέση με την Άγκνες.

Οι σκηνοθέτες χρησιμοποιούν τόσο το σπίτι όσο και το δάσος και τη γύρω περιοχή, όπου εργάζονται η Άγκνες και ο άντρας της, για να δημιουργήσουν μια αρχικά μελαγχολική και στη συνέχεια κλειστοφοβική, απειλητική ατμόσφαιρα (στην οποία συμβάλλει ιδιαίτερα η φωτογραφία του η κοκκώδης φωτογραφία του Μάρτιν Γκλασχτ), ατμόσφαιρα και θέματα που φέρνουν στο νου την εξαιρετική εκείνη ταινία The Witch του Ρόμπερτ Έγκερς. Η απογοήτευση της Άγκνες να αποκτήσει παιδί, η απομόνωση της, η περίεργη σχέση του Βολφ με τον ελκυστικό αγρότη Λεντς (και η κατοπινή εξαφάνιση του), τη. μετατρέπουν σε μια αβοήθητη, αθώα γυναίκα, που θα οδηγηθεί σε ένα τραγικό, ανατριχιαστικό ξέσπασμα, ξέσπασμα όμως στον ίδιο τον εαυτό της σε αναζήτηση της λύτρωσης. Σε μια ατμόσφαιρα, αξίζει να τονίσω, όπου τα τέρατα δεν είναι υπερφυσικά αλλά πέρα για πέρα ανθρώπινα.

Ο Χονγκ Σανγκ-Σου δεν είναι άγνωστος στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Το 2022 η ταινία του, «Η ιστορία μιας μυθιστοριογράφου», κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής, ενώ το 2020 η ταινία του, «Η γυναίκα που έφυγε» κέρδισε την Αργυρή Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας. Ταινίες, όπως και προηγούμενες του («Χωρίς ασανσέρ», «Η επόμενη μέρα μιας σχέσης») καταπιάνονται με τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους είτε ανάμεσα σε σχέσεις οικογένειας.

The post 74η ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ Από την οδύσσεια μιας νιόπαντρης γυναίκας στα Ιμαλάια στην εκπληκτική «Σαμπάλα» στη βουτηγμένη σε μια απειλητική, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στην ταινία τρόμου «Η φωλιά του διαβόλου» appeared first on Enetpress.

74η ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ

Από τον μύθο και το φανταστικό στη δοσμένη με ποίηση και λυρισμό, ταινία «Πέπε» ως την τρυφερή ιστορία έρωτα στο «Μαύρο τσάι»

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Η λαϊκή παράδοση, ο μύθος, η ποίηση και το φανταστικό σμίγουν σ’ αυτό το μικρό έπος (μαζί και δοκίμιο),τη σύγχρονη αυτή οδύσσεια του «Πέπε», όπως τιτλοφορεί την όμορφη αυτή, δοσμένη με ποίηση και λυρισμό, δυσκολη να ταξινομήσεις σε είδος, ταινία του, ο Δομινικανός σκηνοθέτης Νέλσον Κάρλο ντε λος Σάντος Αρίας (γνωστός στο φεστιβαλικό κοινό για τη βραβευμένη στο Λοκάρνο ταινία του «Cocote») από τις καλύτερες μέχρι στιγμής ταινίες που είδαμε στη φετινή 74η Μπερλινάλε.

Μια φωνή βαρειά, παράξενη, σαν από έκσταση, που μας αποκαλύπτει πως είναι αυτή του Πέπε, ενός ιπποπόταμου, που έχει διαφύγει από τον ιδιοκτήτη του, τον Πάμπλο Εσκομπάρ (τον γνωστό Κολομβιανό «βαρώνο» της κοκαϊνης) και διασχίζει τον ποταμό Μαγδαλένα, όπου θα βρει τελικά το θάνατο.

Ο Πέπε ήταν ένας από τέσσερις ιπποπόταμους που έφερε στη δεκαετία του ‘70 από τη Ναμίμπια ο Εσκομπάρ και που μετά το θάνατο του αφέθηκαν ελεύθεροι να περιπλανώνται. Μέχρι το 2019 είχαν αυξηθεί σε εκατό, που θεωρήθηκε επικινδυνο για τη χλωρίδα και την πανίδα αλλά και για την ανθρώπινη ζωή. Η δολοφονία όμως το 2009 ενός Ιπποπόταμου (του αποκαλούμενου «Πέπε») από ομάδα κυνηγών με την εξουσιοδότηση των τοπικών αρχών, προκάλεσε την αντίδραση των ομάδων προστασίας των ζώων, τόσο στην Κολομβία όσο και στο εξωτερικό. Ιστορία που ενέπνευσε τον Ντε λος Σάντος Αρίας για να φτιάξει μια δίκη του, εντελώς διαφορετική και με πλατύτερα και πιο καίρια θέματα, ταινία.

Όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης: «Το φανταστικό μας δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε αδύνατους κόσμους, να στρέψουμε τη φαντασία στη γέφυρα εκείνη προς την πολύ αναγκαία ουτοπία – αυτή που δημιουργεί κόσμους που ακόμα δεν υπάρχουν – και αλλάζει το γεγονός πως οι πολιτισμοί δημιουργούνται από τις ιστορίες που συνεχίζουμε ανελλειπω2 να λέμε ο ένας στον άλλο…Ο Πέπε είναι ο κόσμος εκείνος που βγαίνει από τη δίκη μου και τη συλλογική φαντασία… ο πρώτος αποικιστής που φτάνει κατά λάθος, αμέτρητα ζωντανά όντα (άνθρωποι, ζώα, φυτά), που εξορίζονται, που μεταφέρονται σε άγνωστες χώρες».

«Αυτός ο ήχος βγαίνει από το στόμα μου;», διερωτάται με τη βαρειά, συνοδευμένη με άναρθρες κραυγές, φωνή του, ο Πέπε, «ή, πιο συγκεκριμένα, τι είναι το στόμα;». Το μόνο πράγμα που γνωρίζει είναι πως ήδη είναι νεκρός. Ο πρώτος και τελευταίος ιπποπόταμος που σκοτώθηκε στην Αμερική.

Μέσα από εικόνες, ήχους και μουσική, μέσα από χρώματα (συχνά και μαύρη οθόνη) αλλά και διάφορα φορμά της εικόνας, με ιδιαίτερες λήψεις, βίντεο, αρχειακό υλικό, σκηνές από ελικόπτερο (ένα άλλο είδος «Αποκαλυψης τώρα»), παρελαύνουν ιστορίες με συναντήσεις, παρεξηγήσεις, συγκρούσεις, οικογενειακές σχέσεις, γιορτές και τελετουργίες, σ’ ένα κόσμο που σφύζει από ζωή, άλλοτε με σοβαρότητα και άλλοτε παιχνιδιάρικα, με χιούμορ και αυθεντικότητα, αλλά και μια δόση παραμυθιού, συχνά με φιλοσοφική διάθεση, μέσα από τη φωνή ενός πλάσματος που μας μιλάει για τη ζωή και το θάνατο, που γνωρίζει πολλά αλλά και που έχει υποφέρει πολλά, που τώρα διασχίζει τον ποταμό Μαγδαλένα χωρίς καμία Ιθάκη για τελικό στόχο, αλλά προς ένα προδιαγεγραμμένο θάνατο.

Σε ένα ταξίδι στοχασμού, είδος μεταφοράς για την αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό, το ρατσισμό, τη μετανάστευση, την κλιματική αλλαγή, την καταστροφή του περιβάλλοντος και όλα τα μεγάλα προβλήματα που με το ψευδώνυμο νεοφιλελευθερισμός μας έχει φορτώσει ο αδηφάγος και έξυπνα μεταλλασσόμενος καπιταλισμός.

Σε μια εποχή που ο κινηματογράφος δείχνει να έχει οδηγηθεί σε μια αποτελμάτωση (στην οποία βοήθησε τα μέγιστα ο αμερικανικός κινηματογράφος), είναι ιδιαίτερα ευχάριστο να ανακαλύπτεις ταινίες όπως αυτό τον «Πέπε», ταινία φτιαγμένη με δεξιοτεχνία, έμπνευση, σιγουριά και τόλμη, μια ξεχωριστή, όμορφη, μοναδική εμπειρία που ταυτόχρονα με την απόλαυση σε βάζει σκέψη.

Σε μια δραματική ρομαντική ταινία στρέφεται με την ταινία του «Μαύρο τσάι», ο Μαυριτανός σκηνοθέτης Αμπντεραχμάνε Σισάκο, που η ταινία του «Τιμπουκτού» (2014) ήταν υποψήφια για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Έχοντας πει «όχι» τη μέρα του γάμου της, η Άγια εγκαταλείπει την Ακτή του Ελεφαντόδοντος για να εγκατασταθεί στην Γκουανγκζού, τη «σοκολατένια πόλη» της Κίνας. Στην περιοχή αυτή, όπου οι Αφρικανοί της διασποράς συναντούν την κινέζικη κουλτούρα, η Άγια προσλαμβάνεται σε μια μπουτίκ τσαγιού που διευθύνει ο Κινέζος Κάι, ο οποίος αναλαμβάνει να μυήσει την Άγια στην αρχαία τέχνη της τελετής του τσαγιού, διαδικασία που θα οδηγήσει τη σχέση τους σε μια αληθινή, τρυφερή ιστορία αγάπης.

Με δοσμένες με ρεαλιστικό στιλ σκηνές της ζωής στην πολύβουη αυτή πόλη, ο Σισάκο δημιουργει την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία αναπτύσσεται σταδιακά, χωρίς βιασύνη, ειδύλλιο ανάμεσα στην Άγια και τον Κάι, εστιάζοντας την κάμερά του στην Άγια και τις αλλαγές που αρχίζουν να επηρεάζουν τη ζωή της και την προσπάθεια της να ενταχθεί σε μια άλλη κοινωνία, να δημιουργήσει τη δική της ταυτότητα. Όπως τονίζει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, «η ηθελημένη αναχώρηση και εξορία έχουν πολλά να μας πουν για την ταυτότητα. Και για μένα ο κινηματογράφος είναι ένας τρόπος να το εκφράσω».

Με σκηνές δοσμένες με λεπτότητα, λιτότητα και ευαισθησία, που θυμίζουν τον κινηματογράφο του Ιάπωνα Γιασουτζίρο Όζου, με την κάμερα να παρακολουθεί τόσο το ζευγάρι όσο και τα άλλα πρόσωπα με τα οποία έρχονται σε επαφή (ανάμεσά τους και την ωραία σκηνή με τους γονείς του Κάι, όπου ο Σισάκο βρίσκει την ευκαιρία να κάνει και ένα σχόλιο πάνω στη σύγκρουση των δυο γενιών, του παλιού και του καινούριου σε μια μεταβαλλόμενη συνεχώς Κίνα), ο Σισόκο έφτιαξε μια εικαστική πανέμορφη ταινία, δοσμενη με την οξυδέρκεια και τη φροντίδα ενός αληθινού δημιουργού. Και με εξαιρετικές ερμηνείες από τους δυο βασικούς πρωταγωνιστές του: Νίνα Μέλο και Τσανγκ Χαν.

Μια διασκεδαστική, χιουμοριστική κωμωδία, δείγμα ευρωπουτίγκας (η παραγωγή έγινε από πέντε ευρωπαϊκές χώρες), σάτιρα των περιπετειών επιστημονικής φαντασίας με υπερήρωες και υπέρ ηρωίδες, μας παρουσιάζει στην ταινία του, «Η αυτοκρατορία», ο Γάλλος σκηνοθέτης Μπρούνο Ντιμόν («Έξω σατανά», «29 φοίνικες», «Η ζωή του Ιησού»). Η ιστορία στρέφεται γύρω από τις προσπάθειες δυο αντιμαχόμενων δυνάμεων, από τα βάθη του διαστήματος, η Μία και η Μηδέν, να εξαπολύσουν μια αποκαλυπτικού εύρους σύγκρουση πάνω στη γη και συγκεκριμένα σ’ ένα παραθαλάσσιο χωριό ψαράδων στη Βόρεια Γαλλία. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν οι δυνάμεις του κακού απάγουν ένα μικρό, ιδιαίτερο παιδί, ο μελλοντικός αρχηγός των δυνάμεων του καλού που θα εξοντώσει τους κακούς και θαδώσει μια νέα, πιο ανθρώπινη και υγιή κατεύθυνση στις επόμενες κοινωνίες.

Η ιστορία βέβαια δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Εκείνο που ενδιαφέρει τον Ντιμόν είναι να δημιουργήσει τους χώρους και τις σκηνές που θα διασκεδάσουν τους θεατές, με τα ντεκόρ και τα εξωφρενικά κοστούμια. Δημιουργώντας εξωγήινα παλάτια για τους γελοίους αρχηγούς των δυο πλευρών (ανάμεσά τους κι ένα μαύρο πλάσμα που μιλάει σαν Πυθία κι έναν απολαυστικό Φαμπρίς Λουκινί, στο ρόλο του πιο γελοίου κακού που είδαμε στην οθόνη), παλάτια που μοιάζουν με το παλάτι των Βερσαλλιών και τον καθεδρικό του Παρισιού.

Τη διασκέδαση αυξάνουν οι δυο γυναίκες, η καλή βασίλισσα και η κακή αντίπαλός της, με την τελευταία να προσφέρει και ημίγυμνες και γυμνές εμφανίσεις, που ο Ντιμόν εκμεταλλεύεται για να σατιρίσει ακόμη και ταινίες από κόμικ, όπως την «Μπαρμπαρέλα» του Βαντίμ και διάφορες ιταλικές παραλλαγές

The post 74η ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ Από τον μύθο και το φανταστικό στη δοσμένη με ποίηση και λυρισμό, ταινία «Πέπε» ως την τρυφερή ιστορία έρωτα στο «Μαύρο τσάι» appeared first on Enetpress.

The post 74η ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ: Από τα προβλήματα μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, σ’ ένα μελόδραμα δοσμένο με μαύρο χιούμορ appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Σε μια αληθινή ιστορία, εκείνη της Χίλντε και του Χανς Κόπι, μελών μιας κομμουνιστικής ομάδας νέων, την γνωστή ως «Κόκκινη Ορχήστρα», που συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν στις φυλακές του Βερολίνου το 1943, βασίστηκε η συγκινητική, γυρισμένη με ένα καθαρά ρεαλιστικό στιλ, ταινία «Από τη Χίλντε, με αγάπη» του γνωστού Γερμανού σκηνοθέτη Άντρεας Ντρέζεν («Ραμπιγιέ Κουρνάζ εναντίον Τζορτζ Μπους», Στα μισά του δρόμου», «Σύννεφο 9»).

Η ταινία αρχίζει το 1942, μια καλοκαιριάτικα μέρα στο Βερολίνο, ενώ η έγκυος Χίλντα, που μαζεύει φράουλες από τον κήπο τους, συλλαμβάνεται από τη Γκεστάπο, για τη συμμετοχή της στην αντιστασιακή ομάδα. Την περίοδο της φυλάκισης της, και της γέννησης του παιδιού της παρακολουθούμε με ενδιάμεσα, παράλληλα φλας-μπακ (όχι πάντα χρονολογικά), της γνωριμίας, του έρωτα και του γάμου της με τον Χανς, και την εισδοχή και συνεργασία της με τη μικρή αντιστασιακή ομάδα.

Ο Ντρέζεν αφηγείται απλά, με ρεαλιστικά, συχνά και νατουραλιστικά (όπως τη σκηνή της δύσκολης γέννας, από τις πιο επίπονες, συγκλονιστικές που είδαμε ποτέ στον κινηματογράφο) μέσα τη μικρή οδύσσεια της Χίλντε (μια πολύ καλή, δοσμένη μ’ εξαιρετική ευαισθησία, ερμηνεία από την Λιβ Λίζα Φριτς) , τη σχέση της με τα διάφορα πρόσωπα (τόσο εκείνα της αντιστασιακής ομάδας όσο κι εκείνα της άλλης «πλευράς» στη φυλακή (τους δεσμοφύλακες, τους γιατρούς, κι ένα πάστορα που της μεταφέρει το μήνυμα του, λίγο πριν από την εκτέλεση του, συζύγου).

Διανθίζοντας τις σκηνές από το παρελθόν, με σκηνές που περιγράφουν απλές καθημερινές χαρές της ομάδας (με όμορφες, ξέγνοιαστες εκδρομές στη λίμνη κι αλλού), σκηνές δοσμένες με λυρισμό και ποίηση, από τις οποίες δεν λείπει και το χιούμορ, όπως στη σκηνή του ζευγαριού, με τον Ντρέζεν να εναρμονίζει τις κινήσεις του σεξ με τα σημεία του κώδικα Μορς που μαθαίνει ο Χανς στην Χίλντε.

Στην άλλη πολύ καλή ταινία που είδαμε στη διάρκεια του τριημέρου, τη γαλλική «Hors du temps» («Ανασταλμένος χρόνος») του Ολιβιέ Ασαγιάς («Παιχνίδια ζευγαριών», «Τα σύννεφα του Σιλς Μαρία», «Μετά το Μάη»), επιστρέφουμε στην περίοδο της έναρξης του Covid-19, για να παρακολουθήσουμε δυο αδέρφια, τον σκηνοθέτη Ετιέν (Μίσα Λεσκό) και τον δημοσιογράφο μουσικής Πολ (Βενσάν Μακέν), περιορισμένους σο πατρικό τους σπίτι, με τις γυναίκες που τους συντροφεύουν, τη Μοργκάν και την Καρόλ. Ένα σπίτι κι ένας χώρος που τους θυμίζουν την παιδική τους ηλικία αλλά και μνήμες από πρόσωπα (τους γονείς και τους γείτονες) που χάθηκαν…

Ένα διάστημα αποκλεισμού που δημιουργει μια παράξενη, συχνά μη ρεαλιστική κατάσταση, μέσα σ’ ένα μεταβαλλόμενο κόσμο, όπου σταδιακά αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τις ρίζες, τα προβλήματά τους και τον ίδιο τον εαυτό τους σε μια γενικότερη αναθεώρηση. Μια ιστορία ημιαυτοβιογραφική θα έλεγα, με ένα άνετο στιλ, που μου θύμισε τόσο τις ταινίες του Ρενουάρ, ιδιαίτερα στη σκηνή με τη φύση να παίζει ξεχωριστό ρόλο, όσο κι εκείνες του Ερίκ Ρομέρ – στους διαλόγους και τις σχέσεις ανάμεσα στα πρόσωπα, με κάτι θα έλεγα ακόμη και από τον Μπέργκμαν, όχι επειδή οι λέξεις εκφράζουν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και δρουν τα πρόσωπα αλλά και με τις αποχρώσεις εκείνες που ο Ασαγιάς καταφέρνει να αποσπάσει από τους ηθοποιούς του (φτάνει να θυμηθούμε τις σκηνές ανάμεσα στην Ζιλιέτ Μπινός και την Κρίστεν Στιούαρτ στα «Σύννεφα του Σιλς Μαρία»). Λέξεις και αφηγήσεις που δεν είσαι σίγουρος αν είναι πρωτότυπες ή ηθελημένα παρμένες από σενάρια προηγούμενων ταινιών του, μια και ο Ετιέν είναι στην πραγματικότητα το alter ego του Ασαγιάς.

Την αφοπλιστική ιστορία έρωτα ανάμεσα σε δυο μοναχικά, ηλικιωμένα πρόσωπα, αφηγούνται στην όμορφη, συγκινητική ιρανική ταινία τους, «Το αγαπημένο μου κέικ», η Μαριάμ Μολαντάμ και ο Μπεχτάς Σαναϊχά, τους οποίους δυστυχώς η ιρανική κυβέρνηση δεν επέτρεψε ναταξιδέψουν στη Βενετία για να παραστούν στην προβολή της ταινίας τους.

Από τότε που η κόρη, με την εγγονή της, έχει εγκατασταθεί στην Ευρώπη, η 70χρονη χήρα Μαχίν ζει μοναχή στην Τεχεράνη, περνώντας το χρόνο της συνομιλώντας τηλεφωνικά με συνομήλικες φίλες της, με τις οποίες κάθε τόσο συναντιέται σε διάφορα εστιατόρια για να πουν τις ιστορίες και τις σκέψεις τους. Όταν κάποτε αποφασίζει να σπάσει τη μοναχική της ρουτίνα και να γευτεί ξανά τις απολαύσεις του έρωτα, γνωρίζει τον ταξιτζή Φεραμάζ, ένα σαν κι αυτήν μοναχικό χήρο, με τον οποίο θα περάσει σε μιαν απρόσμενη, αξέχαστη βραδιά.

Στο πρώτο μέρος της ταινίας, οι δυο σκηνοθέτες καταγράφουν με χιούμορ και συμπάθεια μέσα πάντα από μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, τις συναντήσεις της Μαχίν με τις φίλες της, τις ερωτικές και άλλες περιγραφές τους, μαζί και τις παραποντιές τους να αποφύγουν τη σύλληψη από την «Αστυνομία ήθους» που παρακολουθεί από κοντά τη ζωή τους (σε μια σκηνή μάλιστα η Μαχίν (μια εξαιρετική ερμηνεία από τη Λίλι Φαρχαντπούρ) παρεμβαίνει τολμηρά για να σώσει μια νεαρή από σύλληψη επειδή δεν φορούσε σωστά τη μαντήλα της!).

Στο δεύτερο μέρος, παρακολουθούμε την Μαχίν που ανακαλύπτει σε εστιατόριο τον μοναχικό ταξιτζή και τον τρόπο με τον οποίο καταφέρνει να τον πείσει να την πάει στο σπίτι της. Περιγραφές δοσμένες με χιούμορ, με τη Μαχίν να αλλαζει φορεματα και να ντύνεται ελκυστικά, να ψάχνει για μοναχικό άντρα σε διάφορα μέρη για να καταλήξει στο εστιατόριο, όπου συναντά τον συνομήλικό της και πρώην στρατιωτικό, που είχε στο παρελθόν προβλήματα με τις αρχές (επειδή έπαιζε μουσική σε ένα γάμο!).

Το κέικ του τίτλου εμφανίζεται στο τρίτο μέρος (που τελικά μετατρέπεται δραματικό) της ταινίας, όταν η Μαχίν το φτιάχνει για τον Φεραμάζ, στο διαμέρισμα της, όπου τους δίνεται η ελευθερία να εκφραστούν ελεύθερα και να ζήσουν όμορφες ερωτικές (χωρίς σεξουαλική επαφή) στιγμές, από τις οποίες δεν λείπει και κάποια μελαγχολία, μέχρι το αναπάντεχο φινάλε, φιναλε έξυπνο, στο πνεύμα του συμπατριώτη του, Αμπάς Κιαροστάμι. Συνολικά μια όμορφη, γλυκιά, συγκινητική, ταυτόχρονα απολαυστική ταινία, που με το δικό της ευφυή τρόπο κριτικάρει τα καταπιεστικά καθεστώτα.

Τα παραμορφωμένα πρόσωπα φαίνεται να ελκύουν τον Αμερικανό σκηνοθέτη Άαρον Σίμπεργκ. Στην προηγούμενη ταινία του, «Ισόβιοι δεσμώτες» (2018, που συμμετείχε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), ένας με παραμορφωμένο πρόσωπο ηθοποιός (ο Άνταμ Πίρσον, με πραγματικό παραμορφωμένο πρόσωπο) ήταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας.

Στο νέο του αυτό θρίλερ, «Ένας διαφορετικός άνθρωπος», που είδαμε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα της Μπερλινάλε, ο Πίρσον επανέρχεται, δευτεραγωνιστής τη φορά αυτή στην ταινία, όπου ένας άλλος άντρας, ο Έντριαν (Σεμπάστιαν Σταν), με παραμορφωμένο πρόσωπο, έχει αρχίζει να υποβάλλεται σε επανορθωτική χειρουργική προσώπου. Εξαιτίας όμως του έρωτά του για μια γυναίκα, αποφασίζει, όταν η χειρουργική πετυχαίνει, να «επιστρέψει» κατά κάποιο τρόπο στον προηγούμενο, παραμορφωμένο εαυτό του για να παίξει το ρόλο στο θεατρικό έργο που έγραψε, εμπνευσμένη απ’ αυτόν η γυναίκα.

Το θέμα βέβαια του Σίμπεργκ είναι πού μπορεί να οδηγηθεί κανείς όταν προσπαθεί να γίνει αυτός που δεν είναι, κάτι που τελικά δεν μπορεί ποτέ να τον ικανοποιήσει. Με ένα πολύ ωραίο και με συνεχείς ανατροπές σενάριο, και μια σκηνοθεσία που εκμεταλλεύεται όσο καλύτερα μπορεί το σασπένς, ο σκηνοθέτης φτιάχνει ένα αρκετά συναρπαστικό, εφιαλτικό, μαζί και σατιρικό, θρίλερ, που μας μιλάει για πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα θέματα: την ομορφιά και την ασχήμια, την επιτυχία και την αποτυχία, αλλά και την απληστία, θυμίζοντας κάπου-κάπου ταινίες των συμπατριωτών του, Τσάρλι Κάουφμαν και Μπράιαν Ντε Πάλμα.

The post 74ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ: Από τις συγκινητικές ιστορίες έρωτα σε καταπιεστικά καθεστώτα στις μνήμες αποκλεισμού στη λυρική ταινία του Ασαγιάς appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Η συνέχιση του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας και η γενοκτονία συνεχίζεται με στόχο τον Παλαιστινιακό πληθυσμό κυριάρχησαν στη διάρκεια της τελετής της της έναρξης του φετινού φεστιβάλ, με πολιτικά συνθήματα, διαδηλώσεις και αντιδράσεις τόσο από πολιτικές ομάδες όσο και από τους ίδιους τους καλεσμένους της Μπσρλινάλε.

Με πρώτη την ονομαζόμενη «Κινηματογραφιστές για Δημοκρατία, Διαφορετικότητα και Ειρηνική Συντροφικότητα», που την αποτελούσαν 50 με 60 περίπου Γερμανούς σκηνοθέτες, ανάμεσά τους οι Τζόναθαν Μπερλίν, Μέρετ Μπέκερ και Λουίζα Γκάφρον, που φώτιζαν με το φλας των τηλεφώνων τους τις λέξεις «Défend. Democracy», που εμφανίζονταν σε οθόνη πίσω από το κόκκινο χαλί, ενώ τραγουδούσαν το «Υπερασπίσου τη Δημοκρατία». Διαδήλωση που χειροκροτήθηκε από τον κόσμο που είχε μαζευτεί για να υποδεχτεί τους καλεσμένους.

Τις δικές τους πολιτικές απόψεις εξέφρασαν και καλεσμένοι που περπάτησαν στο κόκκινο χαλί. Ανάμεσα τους, η γνωστή Αμερικανίδα σκηνοθέτρια Ελίζα Χάρτμαν, που η ταινία της «Ποτέ σπάνια μερικές φορές πάντα» είχε πέρσι κερδισει την Αργυρή Άρκτο του Βερολίνου, η οποία, υποστηρίζοντας την ανάγκη πολιτικής λύσης στον πόλεμο του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, είχε ραμμένη στην πλάτη του φορέματός της, τις λέξεις «παύση πυρός τώρα». Με τη Γερμανίδα ηθοποιό Φελίν Λόγκαν να φοράει περιδέραιο με την επιγραφή «Γ..σε την AfD», το γερμανικό ακροδεξιό κόμμα, που το συμπλήρωνε και το διάσημο μοντέλο Παπίς Λάβντεϊ, με το πλακάτ «Όχι ρατσισμός, όχι AfD».

Οι διαδηλώσεις αυτές αποτελούν συνέχεια διαδηλώσεων σε προηγούμενα φεστιβάλ, όπως εκείνο του Σάντανς τον Ιανουάριο, όταν εκατοντάδες υπέρ των Παλαιστινίων διαδηλωτές, ανάμεσά τους και ηθοποιοί, έκλεισαν την Κεντρική λεωφόρο στο Παρκ Σίτυ. Ενώ διαδηλώσεις έγιναν και τον Νοέμβριο στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ, τη φορά αυτή, υπέρ και των δυο πλευρών, ενώ ορισμένοι απέσυραν τις ταινίες τους διαμαρτυρόμενοι για τις δηλώσεις της IDFA σχετικά με τον πόλεμο.

Βέβαια το Βερολίνο είναι διαφορετικό μια και θεωρεί τον εαυτό του το πιο πολιτικό φεστιβάλ, προβάλλοντας στα προγράμματα του ταινίας τόσο από Εβραίους όσο και από Παλαιστίνιους σκηνοθέτες, με τους δυο διευθυντές του, την Μαριέτ Ρίσενμπικ και τον Κάρλο Σάτριαν, να προσπαθούν να κρατήσουν μια ισορροπία, τονίζοντας την υποστήριξη τους «σε όλα τα θύματα των ανθρωπιστικών κρίσεων στη Μέση Ανατολή και αλλού», εκφράζοντας την ανησυχία τους για την άνοδο «του αντί-σημιτισμού, την αντί-μουσουλμανική μνησικακία και την ομιλία μίσους στη Γερμανία και σε ολόκληρο τον κόσμο», παίρνοντας θέση ενάντια σε κάθε είδους διάκριση και δεσμεύονται για πολιτιστική κατανόηση».

Χειροκρότημα απέσπασε και η παρουσιάστρια του φεστιβάλ, Χάντνετ Τέστφαϊ, όταν στον μονόλογο της διερωτήθηκε, τι τα θέλουμε τα φεστιβάλ με τόσες χιλιάδες νεκρούς και τόση βία στη Μέση Ανατολή από την 7η Οκτωβρίου; «Γι’ αυτό δεν μπορούμε να προσποιούμαστε πως αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρει 100%!». Μονόλογος που απέσπασε ένα ιδιαίτερα μεγάλο χειροκρότημα από το κοινό.

Μετά τις ομιλίες και την παρουσίαση της Διεθνούς Κριτικής Επιτροπής, με πρόεδρο για πρώτη φορά φέτος μια μαύρη ηθοποιό, την Λουπίτα Νιόνγκο (γνωστή μας από τα «12 χρόνια σκλάβος»), ακολούθησε η προβολή της ιρλανδικής ταινίας «Μικρά πράγματα σαν κι αυτό» του Τιμ Μίλαντς» στην οποία παρευρέθηκαν τόσο ο σκηνοθέτης όσο και οι πρωταγωνιστές του, Κίλιαν Μέρφι, Έμιλι Γουάτσον, Κιάραν Χάιντς και Κλερ Ντανς καθώς και ο Ματ Ντέιμον που είναι ένας από τους παραγωγούς της ταινίας.

Η ταινία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που συντάραξαν την τότε κοινωνία, εκτυλίσσεται σ ένα μοναστήρι για ανύπαντρες μητέρες, που διηύθυναν καθολικές καλόγριες, γνωστό στη συνέχεια, ως Magdalene Laundries», όπου νεαρές γυναίκες και τα παιδιά τους υπόκεινταν σε φρικτά βασανιστήρια (απ τα οποία συχνά πέθαιναν). Ο Κίλιαν Μέρφι, που πέρσι απολαύσαμε στον «Οπενχάιμερ», ερμηνεύει εδώ τον πιστό καθολικό έμπορο καυσίμων που βοηθά τη μικρή κοινωνία της περιοχής του και ο οποίος απρόσμενα θα ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από το ιερό μοναστήρι. Μια καλογυρισμένη, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, με καλές ερμηνείες (τόσο από τον Μέρφι όσο και από την Έμιλι Γούατσον, στο ρόλο της Ηγουμένης).

The post 74ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ: Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα κυριάρχησαν στην επίσημη έναρξη της 74ης Μπερλινάλε appeared first on Enetpress.

74ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ 

Με δυο ελληνικές ταινίες στη φετινή 74η Μπερλινάλε 

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη 

Δυο ελληνικές ταινίες, το «Arcadia» του Γιώργου Ζώη στο διαγωνιστικό τμήμα Encounters και το «exergue – on documenta 14» του Δημήτρη Αθηρίδη στο Berlinale Special, περιλαμβάνονται στο φετινό επίσημο πρόγραμμα του 74ου Φεστιβάλ του Βερολίνου, που αρχίζει στις 15 και λήγει στις 25 Φεβρουαρίου. Πρόγραμμα στο οποίο, όπως ανήγγειλε σήμερα η διεύθυνση του φεστιβάλ, ο διάσημος Αμερικανός σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορσέζε και ο Γερμανός συναδελφός του, Έντγκαρ Ράις, θα είναι οι επίσημοι τιμώμενοι της φετινής Μπερλινάλε.

«Οι ταινίες της 74ης Μπερλινάλε απαιτούν την προσοχή μας», σημείωσε στην ανακοίνωσης του, ο καλλιτεχνικός διευθυντής Κάρλος Σαντριά. «Ακόμη και όταν ψυχαγωγούν – και υπάρχουν πολλές κωμωδίες στο πρόγραμμα –  το κάνουν για να μας υπενθυμίσουν πως είμαστε όντα με σάρκα και οστά. Αυτό μας λένε ο Έντγκαρ Ράις και ο Μάρτιν Σκορσέζε, οι δυο δημιουργοί τους οποίους τιμά το φετινό φεστιβάλ. Να κινηματογραφήσεις ένα χαρακτήρα  σημαίνει πως εγγυάσαι την ιστορία του/της, κι αυτό είναι μια ευθύνη που δεν αντιμετωπίζεις ελαφρά. Ιδιαίτερα σήμερα». 

Όπως μάλιστα τονίζει ο εκτελεστικός διευθυντής «ιδιαίτερα η πρόσφατη ανθρωπιστική καταστροφή στη Μέση Ανατολή μας παρουσιάζει πολλές προκλήσεις. Ως φεστιβάλ, θέλουμε να ενδυναμώσουμε την ικανότητα της κοινωνίας να μπορεί να μιλάει για συγκρούσεις. Αυτό περιλαμβάνει τον πόλεμο στην Ουκρανία που η δεύτερη επέτειος του συμπίπτει με τη φετινή Μπερλινάλε. Ανησυχούμε πολύ με τον μεγάλο αριθμό των βίαιων και μη βίαιων κρίσεων, των συγκρούσεων ή των πολέμων».  

Επίσημη πρεμιέρα της φετινής, όπως πάντα πλούσιας σε συναρπαστικό πρόγραμμα,  θα γίνει στις 15 Φεβρουαρίου με τη βρετανική ταινία «Small Things Like These» του Τιμ Μίλαντς, στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα, ιστορικό δράμα με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι, γύρω από τα φρικτά ιδρύματα στην Ιρλανδία, γνωστά ως «άσυλα της Μαγδαληνής», που διοικούσε για περισσότερο από ένα αιώνα η ρωμαιοκαθολική εκκλησία, για να φέρει, υποτίθεται, στον ίσιο δρόμο τις νεαρές, έκπτωτες γυναίκες. 

Εκτός από τα δυο διαγωνιστικά προγράμματα της Μπερλινάλε, αξίζει να αναφέρω το Ειδικό Πρόγραμμα (Berlinale Special), στο οποίο συμμετέχει και η ταινία του Δημήτρη Αθηρίδη, με ταινίες από διάσημους σκηνοθέτες όπως ο Έιμπελ Φεράρα («Turn in the Wound», ντοκιμαντέρ), ο Ταϊβανέζος Τσάι-Μινγκ Λιάνγκ («Abiding Nowhere»), ο Ισραηλινός Άμος Γκιτάι («Shikun», με την Ιρέν Ζακόμπ), οι Αμερικανοί αδελφοί, Ντέιβιντ και Νέιθαν Ζέλνερ («Sasquatch Sunset», με θέμα τα προβλήματα μιας φυλής αυτόχθονων Ινδιάνων και με πρωταγωνιστή τον Τζέσι Άιζενμπεργκ), ο Βρετανός Ντέιβιντ Χίντον («Made in a England: The Films of Powell and Pressburger», ντοκιμαντέρ με τον Μάρτιν Σκορσέζε) και ο Γερμανός Έντγκαρ Ράις («Filmstunde_23», ντοκιμαντέρ). 

ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ 

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

Small Things Like These του Τιμ Μίελαντς
Another End του Πιερό Μασίνα
Architecton του Βίκτωρ Κοζακόβσκι
Black Tea του Αμπντεραμάν Σισακό
La Cocian του Αλόνζο Ρουιζπαλάσιος
Dahomey της Μάτι Ντίοπ
A Different Man του Άαρον Σίμπεργκ
L’Empire (The Empire) του Μπρούνο Ντουμόντ
Gloria! της Μαργκερίτα Βικάριο
Hors du temps (Suspended Time) του Ολιβιέ Ασαγιάς
In Liebe, Eure Hilde (From Hilde, With Love) του Αντρέας Ντρέσεν
Keyke mahboobe man (My Favourite Cake) των Μπεχτάς Σαναϊχα και Μαριάμ Μογκαντάμ
Langue Etrangere της Κλερ Μπέργκερ
Me el Ain (Who Do I Belong to) της Μεριάμ Ζουμπέρ
Pepe του Νέλσον Κάρλος ντε λος Σάντος Αρίας
Shambhala του Μιν Μπαχαντούρ Μπαμ
Sterben του Ματίας Γκλάσνερ
Des Teufels Bad (The Devil’s Bath) των Σεβερίν Φιάλα και Βερόνικα Φραντς
Vogter (Sons) του Γκούσταβ Μόλερ
Yeohaengjaui pilyo (A Traveler’s Needs) του Χονγκ Σανγκ-σου

ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ: ENCOUNTERS

Arcadia του Γιώργου Ζώη
Cidade; Campo της Τζουλιάνα Ρόγιας
Demba του Μαμαντού Ντια
Direct Action των Γκιγιέμ Καγιό και Μπεν Ράσελ
DormirHG de Olhos Abertos (Sleep With Your Eyes Open) της Νελ Γούχλατζ
The Fable του Ράαμ Ρέντι
Une Famille (A Familuy) της Κριστίν Ανγκοτ
Favoriten της Ρουθ Μπέκερμαν
Ivo της Εύα Τρόμπιτς
Khamyazeye bozorg (The Great Yawn) του Αλιάρ Ραστί
Kong fang jian li de nv ren (Some Rain Must Fall) του Κουί Γιανγκ
Maos no fogo (Hands in the Fire) της Μαργκαρίτα Γκιλ
Matt and Mara του Καζίκ Ραντουάνσκι
Through the Graves the Wind Is Blowing του Τράβις Γουίλκερσον
Tu me abrasas (You Burn Me) του Ματίας Πινιέρο

The post 74η ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ: Με δυο ελληνικές ταινίες στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου appeared first on Enetpress.