Η γνώμη μου πάνω στο θεατρικό έργο «Τέλος του παιχνιδιού», του πεζογράφου, ποιητή και δραματουργού Samuel Barclay Beckett, σε μετάφραση της Θάλειας Μελή – Χωλλ και σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα.

Πρόκειται για μια δραματική παράσταση με κωμικοτραγικό υπόβαθρο που πραγματεύεται τη ματαιότητα της ανθρώπινης οντότητας και το θάνατο που παραμονεύει από την αρχή της ζωής. Το ότι οι ήρωες δεν επιθυμούν να συμβιβαστούν με την ψυχική φθορά, την απελπισία, το γήρας, την απώλεια, την απομόνωση, ενώ έχουν επίγνωση του τέλους, αναδεικνύει τη δύναμη του χρόνου, ως εξέχοντα συντελεστή της φθαρτότητας και της παρακμής και επιτείνει περισσότερο την ανάγκη να ξεφύγουν από την ατομική τους φυλακή.

Ο νομπελίστας Σάμουελ Μπέκετ (Ιρλανδία 1906 – Παρίσι 1989 ), παίζει με το δίπολο ζωή – θάνατος, αναγνωρίσιμο στοιχείο στη συγγραφή του. Η αναμονή και η παρουσία του θανάτου τον σπρώχνουν στη μελέτη αυτού του σημαντικού θέματος, της υπαρξιακής αγωνίας. Το έργο γράφτηκε το 1957 στο Παρίσι, μετά από τον καταστροφικό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όταν το αίτημα για ειρήνη ήταν επιτακτικό.

Στο «Τέλος του παιχνιδιού», οι χαρακτήρες του έργου, βιώνουν το άφατο κενό, καθώς ο εγκλεισμός τους είναι μη αναστρέψιμος και η προσδοκία για παράταση της ζωής γίνεται ανώφελη. Το θλιβερό είναι ότι όλοι γνωρίζουν πως το τέλος δεν αργεί και όποιο παιχνίδι κι αν σκαρφιστούν ο «τοίχος» δεν θα πέσει.

Το επικείμενο τέλος είναι μια αναπόφευκτη συνθήκη, άκαμπτη και ολοκληρωτικά οδυνηρή. Προσπαθούν να βρουν νόημα με γλωσσικά / νοητικά παιχνίδια, ενεργοποιώντας και το σώμα, υποδυόμενοι ρόλους, ώστε να ξεγελάσουν προσωρινά το φόβο, την ερήμωση, το μάταιο της ελπίδας. Αναμνήσεις, εξυπνακίστικα ευρήματα, διάλογοι, επαναλήψεις, ένα διάχυτο αίσθημα παράδοξου ελέους, επιστρατεύονται μπροστά στη σκιά που τους βαραίνει, ενάντια στον προαναγγελθέντα θάνατο και στο αμετάκλητο του αφανισμού.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Σκεύας, με εργαλείο την πολύ καλή μετάφραση της Θάλειας Μελή – Χωλλ, στήνει μια κατασκευή, στην οποία τα αλληγορικά νοήματα εκφράζονται επαρκώς, σε ένα χώρο άκρως μινιμαλιστικό, σκοτεινό, κλειστό, γεμάτο τρόμο και θανατερή σιωπή. Παράλληλα με τον πλούτο των ορατών και μη συμβολισμών και την ποικιλία των εικόνων, των εντυπώσεων και των σημαντικών θεμάτων που θίγονται, γίνεται συνείδηση στο κοινό πως ο απεγκλωβισμός από το πολύπτυχο οντολογικό αδιέξοδο, στον τρέχοντα και όχι μόνο χρόνο, είναι καθαρά ανθρώπινη ευθύνη, σε οικουμενική βάση.

Λόγος, έκφραση, κίνηση, άρτια επιμελημένα, στηρίζουν την πρόθεση του σκηνοθέτη να φανεί, αφενός το χιούμορ και ο σαρκασμός μέσα από την αντίφαση και τη σκηνική ακρίβεια, αφετέρου η αίσθηση του αναπότρεπτου, ως ανεπανόρθωτη τελεσίδικη έκβαση. Η τραγικότητα της πλοκής και η χαοτική / πεσιμιστική αύρα συνηγορούν σε αυτή την ψυχολογικοθριλερική διάθεση που αποπνέει όλο το έργο, με την καυστική και αιχμηρή γλώσσα και το ερεβώδες ύφος.

Παίζουν οι Δημήτρης Καταλειφός (Χαμ), Άρης Μπαλής (Κλoβ), Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη (Νελ) και Γιώργος Ζιόβας (Ναγκ).

Ο Δημήτρης Καταλειφός ενσαρκώνει τον τυφλό «ήρωα» Χαμ, που τώρα έχει ξεπέσει, με τέτοια υποκριτική ευρύτητα, ευκαμψία και επιμέλεια που μεταφέρει άμεσα το θεατή μέσα στον πυρήνα του έργου. Ο εστιασμός στο ερμηνευτικό του κέντρο, αγγίζει το τέλειο. Η συναισθηματική εναλλαγή που αφορά στις άλλοτε ωμές αποκρίσεις του και στις άλλοτε ευαίσθητες στιγμές, είναι αφοπλιστική και απογειώνει τη δραματική ένταση.

Το ότι προσπαθεί να βρει κάποιο νόημα, ενώ τα έχει εξαντλήσει όλα, όσα μέχρι τώρα επινοούσε για να ξορκίζει το αναπόδραστο τέρμα της ζωής, «προδίδει» ολοφάνερα την εκκεντρική εκφραστική ευωχία, ενός απελπισμένου ανθρώπου. Και αυτό από μόνο του είναι αληθινά καλαίσθητο και καλλιτεχνικά χυμώδες.

Η μέθεξη είναι το προϊόν που αποκομίζει ο «ανύποπτος» θεατής από την επαφή του με τη συμπεριφορά αυτού του προσώπου. Και αυτό μόνο ως ασήμαντο δεν μπορεί να οριστεί, αφού είναι το όφελος μιας σπουδαίας θεατρικής πράξης.

Τον Κλοβ παίζει ο Άρης Μπαλής, ένας αξιόλογος ηθοποιός που αποδίδει με συνέπεια την αγάπη που ένοιωθε κάποτε, αλλά τώρα προς το τέλος, δείχνει με ευστοχία το μίσος για τον Χαμ, το τυραννικό αφεντικό του, με ανάλογο προς εκείνον κυνικό τρόπο. Η συμβιωτική σχέση τους παράγει το αλατοπίπερο, έτσι ώστε οι ατάκες που διαμείβονται να προκαλούν τόσο το γέλιο, όσο και τη θλίψη.

Χαρακτηριστικός ο διάλογος μεταξύ τους.

Χαμ: τι κάνεις στην κουζίνα, αναρωτιέμαι.
Κλοβ: κοιτάζω τον τοίχο
Χαμ: και τι βλέπεις;
Κλοβ: βλέπω το φως μου να σβήνει.

Δεν αντέχει ο ένας τον άλλο, αλλά την ελεεινή κατάσταση που βιώνουν, δεν μπορεί με τίποτα να τη διαχειριστεί ο καθένας από μόνος του. Ο Κλοβ είναι τα μάτια και η κίνηση του ανήμπορου Χαμ, ο οποίος με τη σειρά τόσα χρόνια του παρέχει στέγη και τροφή.

Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη και ο Γιώργος Ζιόβας, εξαιρετικοί, συμπράττουν στην όλη ατμόσφαιρα της δυστυχίας, του γκροτέσκ και του παραλόγου. Είναι οι ανάπηροι γονείς του Χαμ που έχασαν τα πόδια τους σε δυστύχημα. Το ότι βρίσκονται μέσα σε σκουπιδοτενεκέδες, ερμηνεύεται με ποικίλους τρόπους, μέσα στο όλο χάος και τη μάστιγα της μόλυνσης και της αποξένωσης.

Ενδεικτική η πρόταση της Νελ, «δεν υπάρχει αστειότερο πράγμα από τη δυστυχία».

Τα σκηνικά αποτελούν η πολυθρόνα του Χαμ, η σκάλα, ένας τοίχος, δύο μικρά παράθυρα και οι σκουπιδοτενεκέδες. Ένα σκηνικό μίνιμαλ που μαζί με τα φθαρμένα ενδύματα ολοκληρώνουν την εικόνα της αλλοτρίωσης και της σύγχυσης πριν από το τέλος.

Τη μουσική και τη σύνθεση των ήχων υπογράφει o Σήμης Τσιλαλής, συνηγορώντας στο αλλόκοτο ύφος και στο μεταφυσικό σύμπαν. Διεύθυνση παραγωγής Κατερίνα Μπερδέκα, παραγωγή ομάδα Νάμα – Λυκόφως.

Ενδεικτικές ατάκες του έργου:

«Όσο πιο μεγάλος είναι κανείς τόσο πιο γεμάτος είναι και τόσο πιο άδειος».
«Στη γη βρισκόμαστε, σωτηρία δεν υπάρχει».

Το «Τέλος του παιχνιδιού», στο Σύγχρονο θέατρο, είναι μια παράσταση βαθιά δραματική, συμπαγής, με εύγλωττη απλότητα, ρωμαλέα εσωτερικότητα, ευέλικτη / εμπνευσμένη σκηνοθεσία και εντυπωσιακές ερμηνείες.

The post Είδαμε την παράσταση, «Τέλος του παιχνιδιού», του Σάμουελ Μπέκετ, στο Σύγχρονο θέατρο appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

«Οι Λαντζέρηδες», του Morris Panych, ένα δραματικό έργο με στοιχεία μαύρης κωμωδίας, παίζεται στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και μετάφραση / διασκευή Γιώργου Χατζηνικολάου.

«The dishwashers», του πολυβραβευμένου Καναδού συγγραφέα Morris Panych, (1952- ), ανεβαίνει για πρώτη φορά στην ελληνική θεατρική σκηνή από την ομάδα Νάμα. Έκαναν πρεμιέρα στο Arts Club Theatre, στο Βανκούβερ του Καναδά, το 2005 και παρουσιάστηκαν Off – Broadway το 2009. Μία ρεαλιστική παράσταση για το παράλογο της πραγματικότητας. Σπουδή για τις ανισότητες, την αδιάλειπτη και σκληρή πάλη των τάξεων, το διαταραγμένο πυρήνα του κοινωνικού ιστού και τα πολλά ερωτηματικά για το νόημα της ζωής.

Ο συγγραφέας ασχολείται με το ευαίσθητο θέμα της εργασίας, πώς αυτό διαμορφώνει συνειδήσεις και επηρεάζει την εξέλιξή μας, μέσα στον παραλογισμό ενός ανεξέλεγκτου καπιταλισμού. Ο τρόπος του χαρακτηρίζεται ως ευφυής και ειρωνικός, καθώς η πρόθεσή του είναι να δείξει την επιρροή αυτού του αυθαίρετου συστήματος. Ενός καθεστώτος που δεν αφήνει περιθώρια ζωτικού χώρου στις ανθρώπινες υπάρξεις, αφού τις θεωρεί εμπορεύματα και φτηνή πραμάτεια.

Σκηνοθεσία:

Η Ελένη Σκότη σκηνοθετεί εύστοχα τέσσερις ηθοποιούς, σε μια γλυκόπικρη παραβολή πάνω στο ουσιώδες ζήτημα της ύπαρξης, σχετικά με το κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Το θεοσκότεινο υπόγειο ενός πανάκριβου εστιατορίου, είναι ο τόπος διαδραμάτισης της ιστορίας των λαντζέρηδων, σε μια εντελώς διαβρωτική και αδιάλειπτη επαναληπτικότητα.Μία γκοθ ματιά στα γρανάζια της υποδούλωσης στην εξουσία και στο συμβιβασμό. Το δηκτικό ύφος του λόγου, η πηγαία έκφραση και η συνταιριασμένη κίνηση, όλα αυτά μαζί ορίζουν τη μίζερη ζωή των προσώπων.

Οι αντίξοες συνθήκες, δουλειάς και επιβίωσης, εμποδίζουν την ανάπτυξη προσωπικών ονείρων και την πίστη στο κυνήγι των ιδανικών. Η μορφή και το περιεχόμενο αυτών των συνθηκών, κρατάνε «κάτω», την όποια αντίδραση, με μοχλό πίεσης το φόβο της απόλυσης.
Έτσι επικρατεί εύκολα η αντίληψη της υποτίμησης των ικανοτήτων του εργατικού δυναμικού, το οποίο με την κατάφωρη εκμετάλλευση και αδικία των αφεντικών στερείται τις όποιες δυνατότητες για ένα καλύτερο μέλλον.

Ο θεατής παρατηρώντας τη δραματικά ερημική εικόνα που εκπέμπουν τα σκηνικά, καθώς ξεκάθαρα υποδηλώνουν την παρακμή και τη ζοφερότητα του χώρου εργασίας, συμμετέχει ενεργά στη θεατρική πράξη.

Παράλληλα νιώθει την περιθωριοποίηση των εργαζομένων, οι οποίοι στο απομονωμένο ανήλιαγο «πλυσταριό», ζουν μόνιμη κατάσταση αφόρητης πλήξης και «δύσπνοιας». Μόνη ανάσα, οι περιοδικές παύσεις, που ακολουθούν μετά το σβήσιμο των φώτων, ικανές για κάποια χαλάρωση ή συζήτηση, διανθισμένες με καυστικό χιούμορ.

Η σκηνοθετική δομή άριστα υφαίνει το ετερογενές των ιδιοσυγκρασιών, των ελπίδων, των βαθύτερων αναγκών και των σκέψεων των πρωταγωνιστών.

Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται βρίθει μεστών αισθημάτων, ιδεών και ψυχικών αντιθέσεων, που κλιμακώνονται με γνώμονα πάντα την πίστη στον αγωνιστή άνθρωπο και τις σκληρές καθημερινές του μάχες.

Ερμηνείες:

Παίζουν οι Τάσος Κωστής, Γιάννης Σαρακατσάνης, Κώστας Λάσκος και Αλέξανδρος Μανωλίδης. Η διανομή των ηθοποιών εξαιρετική.

Ο Ντρέσλερ του Τάσου Κωστή, αξιαγάπητος κομφορμιστής, έχει δώσει ιεροτελεστική διάσταση στο πλύσιμο των πιάτων, σε μια προσπάθεια να μη διαταράξει την «τάξη». Και βέβαια, η άμυνά του απέναντι σε οτιδήποτε χαλάσει την κανονικότητα, τον οδηγεί στην ανάπτυξη ολόκληρης «φιλοσοφίας», για να υποστηρίξει τη συμφωνημένη με τον εαυτό του, ένοχη σιωπή.

Είναι πρόσωπο, αναγκαστικά βουτηγμένο στην πλήρη παραίτηση, χωρίς ίχνος διεκδίκησης, ένα πειθήνιο «όργανο» της εξουσίας. Μία περσόνα τραγική, με αισθήματα, πολύ καλά κρυμμένα. Και όμως το σύστημα στηρίζεται στον κάθε ευσυνείδητο Ντρέσλερ, τον οποίο αφαιμάζει, συνεχώς, χωρίς έλεος και φόβο. Το τραγελαφικό, βέβαια, είναι, ότι οι περισσότεροι εργάτες, ενώ γνωρίζουν την αλήθεια, έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι είναι και ευχαριστημένοι.

Ο πολύπειρος Τάσος Κωστής συνεπαίρνει το κοινό με τη διεισδυτική και συμπαγή υπόκρισή του, καθώς διαχειρίζεται με ιδιαίτερη ευελιξία τη στόφα των συναισθημάτων του. Μότο του «η αόρατη υπευθυνότητα».

Ο Γιάννης Σαρακατσάνης, ως Έμετ, πειστικός, ακριβής, μαχητικός, συγκεντρωμένος στο υποκριτικό του κέντρο, πλάθει το χαρακτήρα με την εντελή ευφορία ενός ικανού ηθοποιού. Συμβάλλει ενεργά και γόνιμα στην εξέλιξη της σκηνικής αφήγησης, αφού δεν συμβιβάζεται με αυτό που βιώνει.

Τον ηλικιωμένο Μος, υποδύεται εξαιρετικά ο Κώστας Λάσκος, σε μια ερμηνεία υποδειγματική, καθώς αναδεικνύει με συνέπεια την εσωτερικότητα του ήρωα. Υποδύεται αριστοτεχνικά ένα ταλαιπωρημένο και άρρωστο άνθρωπο, που δούλεψε πολλά χρόνια, χωρίς καμμία προσωπική ζωή ή μελλοντική προοπτική.

Ο Αλέξανδρος Μανωλίδης παίζει τον Μπάροουζ, με αξιοπρέπεια και αυθορμησία.

Συντελεστές:

Σκηνικά – κοστούμια, διεύθυνση παραγωγής, Γιώργος Χατζηνικολάου, λειτουργικοί φωτισμοί Αντώνης Παναγιωτόπουλος, μουσική και επιμέλεια ήχου, Στέλιος Γιαννουλάκης. Παραγωγή Ομάδα Νάμα Λυκόφως ΙΚΕ.

Αξιολόγηση:

«Οι Λαντζέρηδες», σύγχρονο κοινωνικό έργο, με σαρκασμό και χιούμορ, μία άρτια μέλέτη πάνω στις σκληρές εργασιακές και αμφιλεγόμενες διαπροσωπικές σχέσεις. Ένα βαθιά πολιτικό έργο, με κέντρο βάρους το αίτημα της ανάγκης του ατόμου για δικαιώματα. Με αιχμηρότητα στο λόγο και την εκφραστική αμεσότητά του, εστιάζει στην εξασφάλιση της αξιοπρέπειας της ανθρώπινης ύπαρξης, ως πολιτικό υποκείμενο και όχι ως αναλώσιμο προϊόν , ή γρανάζι μιας παγκόσμιας μηχανής.

«Οι Λαντζέρηδες» αποτελούν συγκροτημένη θεατρική παράσταση, γροθιά στο ματαιόδοξο σύστημα αξιών που διέπει τη σύγχρονη κοινωνία. Θα είναι τουλάχιστον βάρβαρο και σίγουρα εγκληματικό, αν η ανθρωπότητα αισθάνεται ακόμα περήφανη για την έπαρση και το ναρκισσισμό της.

Ενδεικτικές φράσεις από το κείμενο:

– Έμετ: «Κι αν τελικά υπάρχει θεός;».

-Μος: «Έχει να λογοδοτήσει για πολλά».

-Ντρέσλερ: «Ποτέ στη ζωή μου δεν έφερα εγώ την αναστάτωση….θα κατάλαβες, δεν μπορεί».

-Έμετ: «Τα καραμελωμένα πράσα, το καμένο λίπος πάπιας, οι σάλτσες, τα πατέ……….Όλα μαζί, μια παχύρρευστη λίμνη κι εγώ να πνίγομαι μέσα της».

The post Είδαμε τους «Λαντζέρηδες» του Morris Panych, στο Σύγχρονο Θέατρο appeared first on Enetpress.

Το θρυλικό πια “Reservoir Dogs” κυκλοφόρησε στον κινηματογράφο το 1992 και ήταν η πρώτη ταινία που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Quentin Tarantino. Φέτος γιορτάζονται τα 25 χρόνια από την πρώτη προβολή της ταινίας. Το “Reservoir Dogs” είναι μια αστυνομική περιπέτεια με πινελιές μαύρου χιούμορ, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο, σε διασκευή και σκηνοθεσία του Τριαντάφυλλου Δελή.

Πέντε, άγνωστοι μεταξύ τους, κακοποιοί με τα παρατσούκλια ο Λευκός, ο Ροζ, ο Ξανθός,ο Πορτοκαλί και ο Καφέ, επιλέγονται από έναν μαφιόζο ώστε να ληστέψουν ένα κοσμηματοπωλείο.’Eνα χτύπημα και μετά θα εξαφανιστούν χωρίς να γνωρίζει ο ένας την κατεύθυνση του άλλου.

Η ανωνυμία είναι βασικό κομμάτι του σχεδίου- κάνεις δεν ξέρει κανέναν και έτσι κάνεις δεν μπορεί να καρφώσει κανέναν. Το σχέδιο μοιάζει τέλειο…και το έργο ξεκινάει ακριβώς μετά από την ληστεία…Η συμμορία συγκεντρώνεται σε μια αποθήκη για να μετρήσει τα κλοπιμαία αλλά και τις απώλειές της. Εκεί αρχίζουν και οι πιο βίαιες και αιματηρές συγκρούσεις, καθώς απ’ ό,τι ακούγεται επί σκηνής, το σχέδιο φαίνεται παγίδα.

Πρωτότυπος τίτλος: Reservoir Dogs

Συγγραφέας: Quentin Jerome Tarantino

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Πρεμιέρα: Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία-Διασκευή: Τριαντάφυλλος Δελής

Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Παυλίδης

Παίζουν: Ερρίκος Λίτσης, Δημήτρης Αλεξανδρής, Αντώνης Κρόμπας, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κίμωνας Κουρής , Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου, Βλάσης Πασιούδης.

Φωνή Ραδιοφωνικού Παραγωγού : Κωνσταντίνος Τζούμας

Τα εισιτήρια πωλούνται ηλεκτρονικά  από την TICKET SERVICES.

Στα παρακάτω σημεία πώλησης:

• Εκδοτήριο Ticket Services: Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσμαζόγλου)
• Τηλεφωνικά: 2107234567
• Online: https://www.ticketservices.gr/event/reservoir-dogs/?lang=el
• Ταμείο Σύγχρονου Θεάτρου: Ευμολπιδών 45, Γκάζι
• Στα καταστήματα Public

Τιμές εισιτηρίων:

Προπώληση: 12€

Κανονικό: 17€

Φοιτ./65+: 12€

Κάρτα Ανεργίας/ΑμεΑ:12€

*H παράσταση Reservoir Dogs είναι Ακατάλληλη Για Ανηλίκους και κατά τη διάρκεια της παράστασης θα υπάρχουν πιστόλια κρότου λάμψης.

The post Πρεμιέρα τη Δευτέρα για την παράσταση Reservoir Dogs στο Σύγχρονο Θέατρο appeared first on Enetpress.

«Έστω και το νύχι του πουλιού να πιαστεί στην ξόβεργα, θα πιαστεί τελικά ολόκληρο»
Λ. Τολστόι

Μία αγροτική τραγωδία, την οποία εμπνεύστηκε ο συγγραφέας από ένα πραγματικό γεγονός το 1880, όταν ένας μουζίκος ομολόγησε σε δημόσιο χώρο στο γάμο της προγονής του ότι έκανε παιδί μαζί της, το οποίο κατόπιν σκότωσε. Το έργο το έγραψε το 1886, προκαλώντας σκάνδαλο επειδή παρουσίασε τις αθλιότατες συνθήκες των μουζίκων της εποχής του, που και φτωχοί ήταν και αμόρφωτοι. Έχει τη δυναμική των έργων της β´ περιόδου του Τολστόι κατά την οποία αμφισβητούσε τα πάντα, ακόμα και τον εαυτό του. Παρότι τους υποστήριζε (τους θεωρούσε αγνούς και αθώους) είναι η πρώτη φορά που γράφει για το κακό μέσα σε κοινωνία αγροτών, ανθρώπων της βιοπάλης, και όχι για τους «κακούς» πλούσιους και αριστοκράτες (στην «Άννα Καρένινα» και στο «Πόλεμος και Ειρήνη» καυτηριάζει τη στάση ζωής των οικονομικά προνομιούχων τής τότε ευημερούσας τάξης).

Αυτό το θεατρικό του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, γραμμένο σε πέντε πράξεις, θεωρήθηκε επικίνδυνο και απαγορεύθηκε (ήταν λίγο πριν το 1917). Στο έργο αυτό ο θεατής συνειδητοποιεί πως «το σκότος» απλώνεται σε χρόνο μηδέν σ’ όλο το χωριό και το κακό πολλαπλασιάζεται αποτελώντας κοινό τόπο για αφέντες και υποτακτικούς. Οι διαπιστώσεις του Τολστόι είναι απογοητευτικές για τις ανθρώπινες υπάρξεις, καθώς τη γαλήνη και την ειρήνη που αποζητούσε δεν τις συνάντησε ούτε στις τάξεις αυτών που συμπαθούσε (στους απαίδευτους επαρχιώτες). Καταλήγει, λοιπόν, πως η μόνη λύτρωση είναι η πραγματική μετάνοια και η εκ βαθέων αλλαγή με το ολέθριο κόστος της και τον άφατο πόνο που απορρέει. Αυτή την κατάρριψη του μύθου «ο καλός χωρικός και ο κακός πλούσιος» η σκηνοθεσία την παρουσιάζει με δραματικότητα και ρεαλισμό, κτίζοντας τους χαρακτήρες που ανάλογα με την υποκριτική τους ικανότητα και εμβέλεια ανταποκρίθηκαν στους ρόλους τους.

Διακρίθηκε η Αγορίτσα Οικονόμου (Ματριόνα), η οποία απέδωσε το ρόλο αριστοτεχνικά παίζοντας τη μάνα του νεαρού μουζίκου (Νικήτα). Αυθεντική, άμεση, έδωσε ψυχή και αέρα στο πρόσωπο που τόσο καταπληκτικά χειρίζονταν τους άλλους, χωρίς ίχνος αιδούς, αρκεί να πετύχει το σκοπό της. Ιντριγκαδόρα, κυνική, ηθικά ανάλγητη. Χαρακτηριστική η ατάκα της «οι άντρες τέτοιες ώρες χρειάζονται». Το είπε όταν πίεζε το γιο να συνεχίσει το θάψιμο του μωρού.

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου υποδύεται τον Νικήτα, έναν εργάτη ελαφρόμυαλο, ευκολοχειραγωγήσιμο και από τη μάνα και προς το τέλος από την Ανίσια, τη γυναίκα του. Αξιοπρεπής ερμηνεία.
Την Ανίσια ενσαρκώνει η Πέγκυ Τρικαλιώτη, με σεβασμό στο ρόλο, μια νέα γυναίκα που αγαπά με πάθος τον Νικήτα και χωρίς πολλές αναστολές ξεπαστρεύει το γέρο με τον οποίο ήταν παντρεμένη. Η ερμηνεία της σε πολλά σημεία δεν ταιριάζει με το ζητούμενο του ρόλου, εκφραζόμενη είτε υστερικά είτε αμήχανα.

Πολύ καλά έπαιξε ο Θανάσης Χαλκιάς (Ακίμ), ο πατέρας του Νικήτα, που παρότι φτωχός, έχει σύστημα αξιών και δεν εγκρίνει τη συμπεριφορά του γιου, όταν αυτός παρεκτρέπεται και γίνεται αλαζονικός και βίαιος αποκτώντας την περιουσία του γέρου Πιότρ (Μιχαήλ Γιαννικάκης), του πρώτου άντρα της Ανίσια. Επίσης καλός ο Χρήστος Σαπουντζής (Μίτριτς).

Χαρακτηριστικές οι ατάκες του Ακίμ «του αθώου τα δάκρυα πέφτουν σαν μπόρα πάνω στον ένοχο» και «απ’ τη φτώχεια ένα πράγμα είναι χειρότερο, τα πλούτη».
Η ντροπή του ήταν τεράστια βλέποντας τον Νικήτα να έχει αποκτήσει συνήθειες πλουσίων, να πίνει, να ξοδεύει, να συνάπτει σχέσεις με την προγονή του και στο τέλος να κάνει και έγκλημα. Μετά την αποτρόπαια ενέργεια ο γιος μεταστρέφεται, μετανοεί, αναφωνώντας «Αχ Χριστέ μου, βαρέθηκα τη ζωή μου» , δείχνοντας σαφέστατα τη συνειδητοποίηση της ανάρμοστης συμπεριφοράς αλλά και της φρικαλέας πράξης του. Η de profundis αλλαγή του σηματοδοτεί ένα είδος κάθαρσης.

Οι υπόλοιποι συντελεστές βοήθησαν με τον τρόπο τους. Η μουσική δεμένη με το θέμα του έργου, τα χορωδιακά κομμάτια με τους ηθοποιούς να παίζουν μουσική είναι κάτι αισθητικά αξιόλογο (παραπέμπει σε αρχαίο χορό), καθώς επίσης αρκετές φορές λειτουργεί ιντερμεδιακά. Στη μουσική οι Βαλέρια Δημητριάδου (Μαρίνα) και ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Σκηνικά – κοστούμια Γιώργος Χατζηνικολάου. Η συνεχής μετακίνηση των black boxes ενίοτε κόβει τη ροή και την παραγόμενη δραματικότητα, αποσπώντας την προσοχή του θεατή. Φωτισμοί Αντώνης Παναγιωτόπουλος.

Ένα σκοτεινό θεατρικό που διεισδύει στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής και παίζει με τις αντοχές και τα όρια της ανθρώπινης φύσης. Ο Λ. Τολστόι, που ασχολήθηκε με εμβρίθεια πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, κατέληξε στο πόσο ισχυρή είναι τελικά η αδιαφανής, ύπουλη και δυσπρόσιτη πλευρά μας. Σκέτη κόλαση!

Εδώ ταιριάζει απόλυτα η ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ «όλοι βρισκόμαστε μες στον υπόνομο, κάποιοι από εμάς όμως βλέπουν τα Αστέρια».

The post Κριτική θεάτρου – «Η δύναμη του σκότους» appeared first on Enetpress.

Από 13 Οκτωβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο ανεβαίνει το εμβληματικό αριστούργημα θεατρικού ρεαλισμού του 20ού αιώνα, «Λεωφορείο ο Πόθος», που καθιέρωσε τον Τενεσί Ουίλιαμς ως έναν από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της Αμερικής.

Το έργο, γραμμένο το 1947, ανέβηκε πρώτη φορά στη Ν. Υόρκη εκείνη τη χρονιά σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν, ενώ το 1949, έχοντας ήδη αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και το βραβείο Πούλιτζερ, ανέβηκε στο Λονδίνο σε σκηνοθεσία Λόρενς Ολίβιε. Το 1951 έγινε παγκόσμια διάσημο με την πολυβραβευμένη μεταφορά του στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν και με πρωταγωνιστές τη Βίβιαν Λι, που είχε υποδυθεί τη βασική ηρωίδα Μπλανς Ντιμπουά στο Λονδίνο, και τον Μάρλον Μπράντο, που είχε υποδυθεί το κεντρικό ρόλο του Πολωνού μετανάστη Στάνλεϊ Κοβάλσκι στη Νέα Υόρκη.

Είναι μια παραγωγή της Ομάδας Νάμα, στο πλαίσιο της συνεργασίας του θεάτρου Επί Κολωνώ με το Σύγχρονο Θέατρο.

Η υπόθεση του έργου

1948. Νέα Ορλεάνη. Σε ένα σπίτι όπου κατοικούν η Στέλλα, απόγονος αριστοκρατικής οικογένειας του αμερικανικού Νότου, και ο σύζυγός της Στάνλεϊ, σκληρός και ανερχόμενος μικροαστός, καταφεύγει η Μπλανς Ντιμπουά, αδελφή της Στέλλας. Ανύπαντρη, παρά την προχωρημένη ηλικία της και έχοντας επωμισθεί τα οικογενειακά βάρη της αριστοκρατικής της οικογένειας, χωρίς ένα δολάριο και χωρίς σύντροφο, κουβαλάει μόνον τις αποσκευές της από ύλη και τραυματικές μνήμες.

Το αμφιλεγόμενο ερωτικό της παρελθόν μαζί με τον πολυσχιδή της χαρακτήρα ανατρέπουν την κανονικότητα της ζωής του ζευγαριού και του κοινωνικού τους περίγυρου. Μέσα από την αντιπαράθεση καθενός από τους χαρακτήρες του έργου με την «αλλόκοτη», όπως τους φαίνεται, Μπλανς -και γι’ αυτό επικίνδυνα ανατρεπτική- οι ήρωες του «Λεωφορείου ο Πόθος» καταλαβαίνουν πως πρέπει να συσπειρωθούν σε ό,τι μέχρι πριν από την άφιξή της ήταν και σε ό,τι είχαν και θέλουν στο μέλλον να αποκτήσουν. Τη συρρικνώνουν έτσι σε μία από τις πολλές της ιδιότητες, την αποκηρύσσουν και τη διώχνουν υπό τον μανδύα της τρελής που πρέπει «για το καλό όλων» να απομονωθεί. Η Μπλανς γίνεται ο ξένος που στο διηνεκές υπάρχει, ακόμη και μέσα μας, και που θα θέλαμε να αγνοούμε.

Ο Τενεσί Ουίλιαμς κατορθώνει να συνδιαλαγεί και να συμμαχήσει με το συναισθηματικό κόσμο μας για να τεστάρει τις αντοχές των αντιλήψεων και των ηθικών κανόνων της κάθε κοινωνίας αλλά και του καθενός μας χωριστά.

Συντελεστές

Παραγωγή: Ομάδα Νάμα

Καλλιτεχνική ταυτότητα παράστασης: Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου

Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Σκηνικά/κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Μουσική: Κωστής Χαραμουντάνης

Video/trailer: Σταύρος Συμεωνίδης

Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Τριανταφυλλιά Δούνια

Δ/νση παραγωγής: Γιώργος Χατζηνικολάου

Δημόσιες σχέσεις/βοηθός παραγωγής: Μαρία Αναματερού

Παίζουν

Μπλανς: Κόρα Καρβούνη, Στάνλεϊ: Γιάννης Τσορτέκης, Στέλλα: Ηλιάνα Μαυρομάτη, Μιτς: Γιώργος Δάμπασης, Γιούνις: Αθηνά Αλεξοπούλου, Γιατρός: Μιχαήλ Γιαννικάκης, Στιβ: Γιώργος Γερωνυμάκης, Νέος: Γιάννης Δαμάλας, Νοσοκόμα: Χριστίνα Δημητριάδη, Πάμπλο: Βαγγέλης Κουντουριώτης

Προσφορά για τις 7 πρώτες παραστάσεις:

Για τις παραστάσεις 13/10, 14/10, 15/10, 16/10, 20/10, 21/10, 22/10
Γενική είσοδος 12,00 €

Αγορά εισιτηρίων εδώ: https://www.viva.gr/tickets/theater/sygxrono-theatro/leoforio-o-pothos/

Πληροφορίες

Πρεμιέρα: Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016
Τελευταία παράσταση: Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη έως Σάββατο στις 9:00 μ.μ.
Κυριακή στις 7:00 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων:
Πέμπτη/Παρασκευή: Κανονικό: 15,00 €, Φοιτητικό/Ανέργων/Άνω των 65: 12,00€
Σάββατο/Κυριακή: Κανονικό: 17,00 €, Ανέργων/Άνω των 65: 15,00 €, Φοιτητικό: 12,00 €
Διάρκεια: 150’
Χώρος: Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Τηλέφωνο: 210 3464380, Site: www. sixronotheatro.gr

The post «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς, από την Ομάδα Νάμα appeared first on Enetpress.