The post Ψηφιακό Κανάλι Ιδρύματος Ωνάση: Πρόγραμμα εβδομάδας 17 – 24 Απριλίου appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

«Moby Dick», το μυθιστόρημα του Χέρμαν Μέλβιλ (1819 – 1891), μετατρέπεται σε μιούζικαλ, σε λιμπρέτο και μουσική σύνθεση του Δημήτρη Παπαδημητρίου και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Είναι ένα έργο που αναφέρεται στην υπέρβαση των ορίων του ανθρώπου, τη σύγκρουσή του με τη Φύση,το Θεό και τη μοίρα, αλλά υμνεί και τη φιλία ως ιδανικό. Εκφράζεται η βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό, σπάζοντας τα όποια φράγματα του «πεπερασμένου» και της κάθε είδους ανασταλτικότητας. Σε πλαίσιο φιλοσοφικής υπαρξιακής διερεύνησης, οι χαρακτήρες και περισσότερο ο καπετάνιος και ο Ισμαήλ, δοκιμάζονται, σε ένα δύσκολο ταξίδι αυτογνωσίας.

Παρακολουθούμε την τρέλα του καπετάνιου Αχαάβ να κυνηγήσει και να σκοτώσει μία λευκή φάλαινα, που, σε παρελθόντα χρόνο, του είχε φάει το γόνατο. Είναι μια σκληρή μάχη, μέχρι τελικής πτώσης. Στο προσωπικό του στοίχημα, να εκδικηθεί το σαρκοφάγο κήτος, συμπαρασύρει ολόκληρο το πλήρωμα του καραβιού.

«Moby Dick»,πρόκειται για μεγάλη και ακριβή παραγωγή, προϊόν συνεργασίας της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με τις Θεατρικές Σκηνές.

Σκηνοθεσία:

Ο Κακλέας σκηνοθετεί μια από τις καλύτερες δουλειές του, με την έμπνευση, το χιούμορ και την ποιητική διάσταση, να ανεβάζουν στα ύψη την αγωνία και την ένταση. Οι καλλιεπείς φωνές, τα ονειρεμένα σκηνικά, τα πολυποίκιλα κοστούμια, η ζωντανή υπέροχη μουσική και οι συμβολισμοί που πλουτίζουν το ιδεολογικό υπόβαθρο του λιμπρέτο, ενορχηστρώνουν μια εμφανώς αξιόλογη θεατρική δημιουργία.

Με επιρροές από διαλόγους του Σαίξπηρ και από τη Βίβλο, αλλά και με κάποια σημεία που θυμίζουν τραγωδία, ο θεατής συναρπάζεται από την γρήγορη πλοκή, το θυμοσοφικό λόγο και την πλατιά γκάμα των συναισθημάτων.

Λυρικό και επικό στοιχείο εναλλασσόμενα, προσφέρουν ένα λόγο ολοκληρωμένο, κτίζοντας με υφολογική ευφυία τον πυρήνα μιας ναυτικής περπέτειας. Προφανώς αυτός ο πυρήνας, απλώνεται με τη σημειολογία του σε οποιοδήποτε τομέα δράσης του ανθρώπου, σε κάθε εποχή και χρόνο.

Ερμηνείες:

Η συλλογική αποτίμηση της υποκριτικής δεινότητας, χαρακτηρίζεται επαρκής, οι φωνές εύστομες / πληθωρικές και η κινησιογραφία συναρπαστική.

Παίζουν Mπάμπης Βελισσάριος, Βασίλης Κούρτης ( Θοδωρής Βουτσικάκης), Αιμιλιανός Σταματάκης, Ivan Svitailo, Ορφέας Ζαφειρόπουλος.

Συμπρωταγωνιστούν Δημήτρης Γεωργαλάς, Νικόλας Καραγκιαούρης, Zerome Kaluta, Λίνος Μάνεσης, Θοδωρής Μπουζικάκος, Μάριος Πετκίδης και Γιάννης Στόλλας.

Παίζουν Samuel Akinola, Αντώνης Βλάχος, Κωνσταντίνος Ευστρατίου, Κώστας Μαγκλάρας, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Δημήτρης Σταματελόπουλος, Ορφέας Τσαρέκας, Πολύκαρπος Φιλιππίδης, Δημήτρης Φουρλής και Αλέξανδρος Ψυχράμης.

Οι Μπάμπης Βελισσάριος , Βασίλης Κούρτης και Νικόλας Καραγκιαούρης ξεχωρίζουν, για το φωνητικό / μουσικό ταλέντο τους.

Το πολυσχιδές ηχόχρωμα του Αιμιλιανού Σταματάκη συγκλονίζει και δημιουργεί αυτή την πολυπόθητη μέθεξη στο κοινό. Η λυρικότητα της ερμηνείας του επηρεάζει τον θεατή που «συναντά» τον κοινωνικό, μεταφυσικό και τρομακτικό ιστό του κειμένου. Τον αγγίζει η αθωότητα και η ευαισθησία αυτού του χαρακτήρα, του Ισμαήλ, που διαθέτει τη βιωματική σοφία ενός στοχαστή.

Συντελεστές:

Ενορχήστρωση / παραγωγή Δημήτρης Παπαδημητρίου, σκηνικά Μανώλης Παντελιδάκης, κοστούμια Ηλένια Δουλαδίρη, φώτα Στέλλα Κάλτσου, χορογραφίες Αγγελική Τρομπούκη, Music Co- ordination, Τάσος Ρωσόπουλος, υπεύθυνος ήχου, ΡΑ Front of House Γιάννης Λαμπρόπουλος, 3D Animation CandyShop VFXI Ευάγγελος Κουλουκύθας, Ορχήστρα Θεάτρου Εντεκαμελής. Back Tracks Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών και διεύθυνση ορχήστρας Πάνος Βλάχος.

Αξιολόγηση:

«Moby Dick», σπουδαία μουσική παράσταση, με πλήθος μηνυμάτων και πανδαιμόνιο εντυπωσιακών εικόνων. Το κοινό απολαμβάνει ένα υψηλής αισθητικής θέαμα, με ποιοτικούς νοηματικούς άξονες. Έργο λαμπερό, επίκαιρο, ένα φρενήρες παραμύθι ή ένα μανιακό φαντασιακό αφήγημα, χορηγός ιδεών και ωφέλιμων διαχρονικών αναγωγών στο σήμερα.

«Moby Dick», μία αιώνια πρόκληση, να ξεπεράσουμε τα όριά μας, χωρίς να μας αναστέλλει η όποια μελλοντική ήττα, παρουσιαστεί στο τέλος. Αξία έχει να αντιμετωπίσουμε κατάματα το ΦΟΒΟ, μήπως και, παραδεχόμενοι τον εαυτό μας, κάποτε γευτούμε την πολυπόθητη ελευθερία.

The post Είδαμε το μιούζικαλ «Moby Dick» στο θέατρο Παλλάς appeared first on Enetpress.

Χορέψτε όσο αντέχετε. Το 7^ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων έρχεται στη Στέγη. Δύο μέρες, οκτώ πρωτότυπα έργα, δύο έργα-έκπληξη πριν από την επίσημη έναρξη, δύο εργαστήρια, μια συζήτηση, έντεκα νέοι δημιουργοί. Από τις 5 το απόγευμα έως τις 11 το βράδυ.

Οχτώ νέες χορογραφίες σε διεθνή πρεμιέρα. Το 7^ο φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση περιλαμβάνει παραστάσεις, εργαστήρια και παράλληλες δράσεις που εκτείνονται από τις 27 Ιανουαρίου έως τις 2 Φεβρουαρίου. Ένα πυκνό πρόγραμμα που μας αποκαλύπτει τάσεις και αναζητήσεις που διατρέχουν τη σύγχρονη χορευτική σκηνή και τη νέα σκέψη, τόσο για την τέχνη όσο για και τη ζωή.

Δυνατά beats trance μουσικής μάς υποδέχονται στο Becoming With Animal της Ηρώς Βασάλου και, μαζί, ένα σχοινί που δαμάζει ή/και απελευθερώνει πρωταρχικά ένστικτα. Στο manoeuvre_ των Κάντυ Καρρά και Χαρά Κότσαλη, το βασικό στοιχείο είναι ένα οικοδομικό υλικό: το άκαμπτο ξύλινο μαδέρι. Στο Reverie των Γεωργία Τέγου & Μιχάλη Θεοφάνους, η σκηνή αντιμετωπίζεται ως μαγική κουνελότρυπα, χωροχρόνος ονειροπόλησης και ρεμβασμού. Πολυμορφικό ον που διέφυγε από κάποια sci-fi δυστοπία θυμίζει το πλάσμα που συνθέτουν οι Δάφνη Αντωνιάδου και Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου στο Vanishing Point. Η απόπειρα σύνδεσης και αποσύνδεσης είναι διάχυτη στα μοτίβα που αναπτύσσουν οι τρεις χορευτές του DisJoint της Αναστασίας Βαλσαμάκη, ενώ στο A Little More Than Nothing του Χρήστου Μούχα οι θεατές είναι εκείνοι που καλούνται να γίνουν για λίγο χορευτές.

«Οι χορευτές είναι ανθρώπινα όντα, όπως εσείς κι εγώ», για να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του Βρετανού κριτικού χορού Sanjoy Roy. Ο ίδιος, μαζί με τους Vallejo Gantner, Ásgerður Gunnarsdóttir, Λίντα Καπετανέα, Ανδρονίκη Μαραθάκη και Alexander Graham Roberts αποτέλεσαν την κριτική επιτροπή που επέλεξε τον βασικό κορμό των έξι παραστάσεων του φετινού φεστιβάλ, βάσει σχετικού open call. Συναντήσεις και εργαστήρια των προκριθέντων με καλλιτέχνες-συνεργάτες της Στέγης, όπως τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και τον Ευριπίδη Λασκαρίδη, έδωσαν τον χαρακτήρα άτυπου lab και, μαζί, την αίσθηση μιας σκυτάλης που περνάει από τη μια γενιά στην επόμενη σε συνθήκες αμοιβαιότητας όσο και γόνιμης ρήξης.

Δύο άλλα έργα προήλθαν μετά από απευθείας ανάθεση και εντάχθηκαν στο φετινό φεστιβάλ. Το Zeppelin Bend, το οποίο θα δούμε ως work-in-progress πριν από την ευρωπαϊκή του πρεμιέρα, ανατέθηκε από την πρώην καλλιτεχνική επιμελήτρια της Στέγης, Κάτια Αρφαρά, στην –ήδη καταξιωμένη στη Γαλλία– χορογράφο Κατερίνα Ανδρέου, γνώριμη από το 5ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης. Θέμα του; Οι fitness πρακτικές ευεξίας, όπως η aerial yoga, ως ένα αμφιλεγόμενο new-age ελιξίριο ευζωίας. Το Re-call της Βενετσιάνας Καλαμπαλίκη, στο οποίο η ισχύς της προσωπικότητας αναγορεύεται σε συνώνυμο της χειραφέτησης, προέκυψε επίσης από ανάθεση της Στέγης, στο πλαίσιο του δικτύου Europe Beyond Access, που έχει ως στόχο την ανάδειξη καλλιτεχνών των παραστατικών τεχνών με αναπηρία.

Όμως, το φεστιβάλ δεν σταματά εδώ. Καλεί τον Ευριπίδη Λασκαρίδη, τον διεθνώς ανερχόμενο δημιουργό, που εντυπωσίασε τον Νοέμβριο στη Στέγη με την παγκόσμια πρεμιέρα του Elenit, να προλογίσει το 7ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, με τις δύο πρώτες χορογραφίες του: RELIC (στις 28/1) και ΤΙΤΑΝΕΣ (στις 31/1), αποκλειστικά για Φίλους της Στέγης, επαγγελματίες και ειδικούς του χορού. «Δεν είμαι χορογράφος» επισημαίνει ο Λασκαρίδης. Πιο υβριδικός και μεταβαλλόμενος από ποτέ, κάποτε στις παρυφές της περφόρμανς ή και πέρα από αυτές, ανοίγει για το κοινό τα στάδια της διαδικασίας που δεν βλέπουμε ποτέ με το εργαστήριο RELIC & TITANΕΣ: Ξαναστήνοντας δύο παραστάσεις. Πώς ξαναστήνεται μια παράσταση σε δύο ημέρες; Η διαδικασία στησίματος μιας περιοδεύουσας παράστασης προσβάσιμη σε φοιτητές και αποφοίτους επαγγελματικών σχολών Καλών Τεχνών, Χορού και Θεατρικών Σπουδών.

Ακολουθεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τον Sanjoy Roy, τον φημισμένο κριτικό χορού της Guardian και αρχισυντάκτη του Springback Magazine ένα πρόγραμμα σε 2 μέρη, εμπνευσμένο από τη Springback Academy του ευρωπαϊκού δικτύου χορού Aerowaves. Πώς γράφει κανείς για τον χορό; Τι χρειάζεται να αναζητήσεις σε μια παράσταση; Πώς να το μεταδώσεις στους αναγνώστες σου; Απευθύνεται σε όσους ενδιαφέρονται για τα θεωρητικά κείμενα χορού, σε όσους θα ήθελαν να εξασκήσουν, να καλλιεργήσουν, να συζητήσουν και να δημοσιεύσουν τα κείμενά τους.

Τέλος, μη χάσετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε τη συζήτηση με τον Alexander Roberts και την Ásgerður G. Gunnarsdóttir, τους καλλιτεχνικούς διευθυντές του διεθνούς φεστιβάλ παραστατικών τεχνών Reykjavík Dance Festival, στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας γύρω από επιμελητικές προοπτικές συνεπιμέλειας με την πόλη και όσους κατοικούν σε αυτήν. Η συζήτηση απευθύνεται σε Χορευτές, χορογράφους, καλλιτεχνικούς επιμελητές, παραγωγούς, εργαζόμενους στις τέχνες.

Πρόγραμμα

Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη: “Re-call”

The Workspace (Χώρος Δημιουργίας) +5 | 17:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Αναστασία Βαλσαμάκη: “DisJoint”

Μικρή Σκηνή | 18:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Χρήστος Μούχας: “A Little More Than Nothing”

Εκθεσιακός Χώρος -1 (Small Room) | 18:30 – 21:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Γεωργία Τέγου & Μιχάλης Θεοφάνους: “Reverie”

Κεντρική Σκηνή | 19:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Ηρώ Βασάλου: “Becoming With Animal”

The Workspace (Χώρος Δημιουργίας) +5 | 20:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Δάφνη Αντωνιάδου & Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου: “Vanishing Point”

Μικρή Σκηνή | 21:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Κατερίνα Ανδρέου : “Zeppelin Bend”

Κεντρική Σκηνή | 22:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Κάντυ Καρρά & Χαρά Κότσαλη: “manoeuvre_”

Εκθεσιακός Χώρος -1 | 23:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Αποκλειστικά για Φίλους της Στέγης, επαγγελματίες και ειδικούς του χορού

Ευριπίδης Λασκαρίδης: “RELIC”

Εκθεσιακός Χώρος -1 | 21:00 | 28 Ιανουαρίου

Ευριπίδης Λασκαρίδης: «ΤΙΤΑΝΕΣ»

Εκθεσιακός Χώρος -1 | 21:00 | 31 Ιανουαρίου

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ

RELIC & TITANΕΣ: Ξαναστήνοντας δύο παραστάσεις
Εργαστήριο με τον Ευριπίδη Λασκαρίδη

27 Ιανουαρίου, 15:00-18:00, 30 Ιανουαρίου, 19:00-22:45, και 1 Φεβρουαρίου, 14:00-16:30

(Galaxy Space)

Νέα κείμενα για χορό στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τον Sanjoy Roy
31 Ιανουαρίου – 3 Φεβρουαρίου 2020, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Galaxy Space (Παρασκευή 31 Ιανουαρίου και Κυριακή 2 Φεβρουαρίου) | Galaxy Corner (Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου)

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Συζήτηση με τον Alexander Roberts και την Ásgerður G. Gunnarsdóttir

Curating with the City // Συνεπιμέλεια με την πόλη

2 Φεβρουαρίου 2020, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Galaxy Studio

Αναλυτικά για τις παραστάσεις & τα εργαστήρια

Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη: “Re-call”

The Workspace (Χώρος Δημιουργίας) +5 | 17:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Είσοδος ελεύθερη με σειρά προτεραιότητας. Διανομή δελτίων μία ώρα πριν την παράσταση

Τι είδους ταυτότητες φέρουν τα κινούμενα σώματα; Στην παράσταση Re-call, η χορογράφος Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη εστιάζει στην ταυτότητα του σώματος και στο πώς αυτή διαμορφώνεται τόσο από το παρελθόν όσο και από την κάθε στιγμή στο παρόν. Σε ένα απογυμνωμένο σκηνικό, τα σώματα των χορευτριών είναι οι πρωταγωνιστές που αναμετριούνται με τον χρόνο σε κάθε τους βήμα. Μέσα από την επανάληψη, την παύση και το περπάτημα, οι περφόρμερ ορίζουν την πορεία τους και πλάθουν πρόσκαιρες ιστορίες που χάνονται σαν ίχνη στην άμμο. Με το βλέμμα εστιασμένο στην καθεμία χωριστά και με άξονες την ακρίβεια και την απλότητα, η χορογράφος δημιουργεί ανθρώπινα πορτραίτα και διερευνά τη σημασία της στιγμής σαν μία διάσταση, τόσο χρονική όσο και χωρική.

Χορογραφία: Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη

Σκηνογραφία: Ελένη Στρούλια

Μουσική σύνθεση: Θάλεια Ιωαννίδου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Ερμηνεύουν: Ειρήνη Κουρούβανη, Βιβή Χριστοδουλοπούλου

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/re-call

Αναστασία Βαλσαμάκη: “DisJoint”

Μικρή Σκηνή | 18:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Εισιτήρια: Κανονικό: 7 € | Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 6 € | Ανεργίας, ΑμεΑ, Συνοδός ΑμεΑ, Παρέα 10+ άτομα: 5 €

Στη νέα δουλειά της Αναστασίας Βαλσαμάκη, τρεις χορευτές εξερευνούν μια «ανοίκεια» σωματικότητα, έναν τρόπο έκφρασης που δεν βασίζεται στη συνοχή, στην αρμονία, στη φυσικότητα των κινήσεων που παράγει το σώμα. Το DisJoint προσεγγίζει σωματικά την έννοια της «ασυναρτησίας», της μη-λειτουργικής κίνησης, ώστε το υλικό που παράγει ο εκάστοτε χορευτής, αλλά και ο τρόπος που τα υλικά συνδέονται μεταξύ τους να αντιστέκονται ή να αντιπροτείνουν κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις παγιωμένες αξίες στη χορευτική κίνηση, που είναι η αρμονία, η ροή, οι κλασικότροπες δυναμικές.

Απόντων όλων των παραπάνω, το σκηνικό αυτό πείραμα μετατίθεται και ως απορία στον θεατή, ο οποίος έχει «εκπαιδευτεί» –κατά μία έννοια– να παρακολουθεί και να κατανοεί συγκεκριμένες εκφραστικές δυνατότητες του χορευτικού σώματος. Στην πραγματικότητα, η Βαλσαμάκη επιθυμεί να θέσει το εξής ερώτημα: ποιες αντιληπτικές λειτουργίες κινητοποιεί η παρακολούθηση μιας χορογραφίας και σε ποιον βαθμό μπορούν συνειδητά οι λειτουργίες αυτές να ανατραπούν προτείνοντας έτσι έναν νέο τρόπο σκέψης;

Σύλληψη & Χορογραφία: Αναστασία Βαλσαμάκη

Συνδημιουργία & Ερμηνεία: Γαβριέλα Αντωνοπούλου, Νεφέλη Αστερίου, Αναστάσης Καραχανίδης

Πρωτότυπη Μουσική – Σύνθεση: Γιώργος Πατεράκης

Σύμβουλος Δραματουργίας: Τάσος Κουκουτάς

Ενδυματολόγος: Κυριακή Νασιούλα

Σκηνικά: Μάνος Βορδοναράκης

Φωτισμοί: Απόστολος Στράντζαλης

Εκτέλεση Παραγωγής: Mindtheloop

Υπεύθυνη Παραγωγής: Ελένη Βαλσαμάκη

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/disjoint

Χρήστος Μούχας: “A Little More Than Nothing”

Εκθεσιακός Χώρος -1 (Small Room) | 18:30 – 21:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Είσοδος ελεύθερη με σειρά προτεραιότητας. Διανομή δελτίων μία ώρα πριν την παράσταση

Η περφόρμανς A Little More Than Nothing είναι μια άσκηση όξυνσης των αισθήσεών μας μέσα από την κίνηση. Στόχος του εμπνευστή της, του καλλιτέχνη-περφόρμερ Χρήστου Μούχα, είναι η κατάκτηση της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, ενός κοινού ρυθμού των σωμάτων στη σιωπή, ώστε να ανατραπεί η στερεότυπη παθητικότητα στην παρακολούθηση του δρώμενου. Η συμμετοχή μας, μέσα από την αυτοσχέδια σωματική αντίδραση στα ερεθίσματα του άλλου, προτείνει πάνω απ’ όλα την αναθεώρηση της θεατρικής εμπειρίας, εκλαμβάνοντας την πρόσκληση για χορό διαλογικά.

Ο καθένας καλείται να εντοπίσει το νόημα της συνεύρεσης αυτής στον ίδιο του τον εαυτό που βιώνει την εμπειρία, μια και η συνθήκη της περφόρμανς παραμένει ανοιχτή για όλους και χωρίς τη μεταξύ μας επικοινωνία η συνθήκη αυτή είναι ημιτελής. Ας ξεπεράσουμε, λοιπόν, το φράγμα του νου και ας αφήσουμε το ένστικτο και τις αισθήσεις να μιλήσουν.

Σύλληψη, Δραματουργία & Ερμηνεία: Χρήστος Μούχας

Θερμές ευχαριστίες στον Αλέξη Βασιλείου για την πολύτιμη βοήθειά του στη διαμόρφωση του έργου και στους φίλους και συνεργάτες για τη συμμετοχή τους στις πρόβες της παράστασης.

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/little-more-nothing

Γεωργία Τέγου & Μιχάλης Θεοφάνους: “Reverie”

Κεντρική Σκηνή | 19:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Εισιτήρια: Κανονικό: 7 € | Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 6 € | Ανεργίας, ΑμεΑ, Συνοδός ΑμεΑ, Παρέα 10+ άτομα: 5 €

Η παράσταση Reverie είναι μια πρόσκληση σε ένα αλληγορικό σύμπαν, που κατοικείται από μορφές οι οποίες άλλοτε είναι φιλόξενες και οικείες, και άλλοτε πάλι παράξενες και απόμακρες. Χαρακτήρες ανασύρουν μνήμες στο παρόν, χτίζοντας έναν κόσμο όπου χάνει κανείς την αίσθηση του χρόνου και στροβιλίζεται σαν να βρίσκεται σε όνειρο.

Με σουρεαλιστική διάθεση, χιούμορ και ειρωνεία, οι χορευτές καταπιάνονται με μύθους και αρχετυπικές μορφές, μεταβαίνοντας διαρκώς από το προσωπικό στο συλλογικό και θολώνοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Αλήθεια, τι κρύβεται πίσω από τις μάσκες; Πώς διαμορφώνουν οι αναμνήσεις –και εν γένει το παρελθόν– τις συλλογικές μας αφηγήσεις; Η παράσταση ταλαντεύεται ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το μαγικό, ενεργοποιώντας τη φαντασία και καλώντας τον θεατή σε έναν κόσμο παραμυθένιο, όπου όλα επιτρέπονται και όλα αλλάζουν.

Σκηνοθεσία, Χορογραφία, Σχεδιασμός Κοστουμιών & Σκηνογραφία: Γεωργία Τέγου & Μιχάλης Θεοφάνους, dance-as-design

Ερμηνεύουν: Arianna Ballestrieri, Φένια Χατζάκου, Michael Incarbone, Κώστας Παπαματθαιάκης

Μουσική & Σχεδιασμός Ήχου: Jeph Vanger

Μάσκες: Maryliis Teinfeldt

Δραματουργία: Ξένια Αηδονοπούλου

Βοηθός χορογράφου: Elettra Giunta

Σχεδιασμός Φωτισμών: Michael Toon

Φωτογραφίες: Νικόλας Λουκά

Οργάνωση Παραγωγής: Mark Mallabone

Συντονισμός πρότζεκτ: Λία Γκαρμπολά

Παραγωγή περιοδείας: Λία Πρεντάκη

Με την υποστήριξη: Arts Council England, Studio Wayne McGregor μέσω του προγράμματος Freespace, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, The Hellenic Centre London, SystemsLab και University of Roehampton

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/reverie

Ηρώ Βασάλου: “Becoming With Animal”

The Workspace (Χώρος Δημιουργίας) +5 | 20:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Είσοδος ελεύθερη με σειρά προτεραιότητας. Διανομή δελτίων μία ώρα πριν την παράσταση

Η συμμετοχική παράσταση της Ηρώς Βασάλου μάς ταξιδεύει στην πρακτική του ταραντισμού της Νότιας Ιταλίας, όπου παρακολουθούμε τη μεταμόρφωση μιας γυναίκας σε ζώο. Τι συμβαίνει όταν μια γυναίκα εγκαταλείπει την ταυτότητά της και συμμαχεί με το ζώο; Τι συμβαίνει όταν το κοινό μοιράζεται μαζί της την ευθύνη για αυτή την αλλαγή;

Με αφετηρία και κυρίαρχο μέσο το σώμα που κινείται, μιμείται, πειραματίζεται, αποτυγχάνει, επιμένει και, εν τέλει, εξαντλείται και μεταλλάσσεται, το σόλο Becoming With Animal είναι ένα σκοτεινό τελετουργικό που θέτει ερωτήματα για τα όρια του σώματος, της πραγματικότητας και του σκηνικού χώρου. Ένα μανιφέστο που καλεί το κοινό να πάρει θέση και να συμμετάσχει σε αυτή τη διαδικασία. Εσείς, πώς βιώνετε αυτή τη μεταμόρφωση;

Δημιουργία-ερμηνεία: Ηρώ Βασάλου

Δραματουργική Συμβουλή: Florence Fitzgerland-Allsopp

Σχεδιασμός Ήχου: Ξανθή Γεωργακοπούλου-Ντάβου

Φωτογραφία/Τεχνική Βοήθεια: Ariel Cruz Farga

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/becoming-animal

Δάφνη Αντωνιάδου & Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου: “Vanishing Point”

Μικρή Σκηνή | 21:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Εισιτήρια: Κανονικό: 7 € | Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 6 € | Ανεργίας, ΑμεΑ, Συνοδός ΑμεΑ, Παρέα 10+ άτομα: 5 €

«Διαμελισμένο και ατελές στην άκρη της ζωής», όπως λένε οι δύο χορογράφοι, το σώμα φαίνεται να είναι ταυτοχρόνως κατακτημένος προορισμός και αδιάβατη απόσταση. Στο Vanishing Point, ένα ανθρωπόμορφο ον «ξυπνά» από τα βάθη μιας αγωνιώδους μνήμης ή ενός απόκοσμου μέλλοντος. Επιστημονική φαντασία ή εφιάλτης που έγινε πραγματικότητα; Η σκηνή ως καθρέφτης της ύπαρξης, όπου διαθλώνται οι πιο μύχιοι φόβοι και ανασύρονται εικόνες βγαλμένες από την ίδια την ανθρώπινη συνθήκη.

Με όχημα τις αέναες μεταμορφώσεις και την πλαστικότητα των σωμάτων, το έργο του Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου και της Δάφνης Αντωνιάδου μάς τοποθετεί στην προαιώνια πάλη με δυνάμεις που επενεργούν αντιθετικά αλλά και συνεκτικά ως προς την έννοια του υποκειμένου: την ακαταμάχητη έλξη για ένωση, υπενθύμιση κάθε συμβιωτικής σχέσης που επιχειρεί να «γεννήσει» μια νέα μορφή ζωής, αλλά και τη βίαιη απόσχιση από τον άλλον, ένδειξη της διττής μας υπόστασης που, ενώ θεωρείται δεδομένη, ανοίγεται κάθε τόσο στο άγνωστο με σκοπό να κατακτήσει την ολότητά της.

Χορογραφία – Ερμηνεία: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Δάφνη Αντωνιάδου

Μουσική: Constanine Skourlis, Stephan Richter

Κοστούμια: Χριστίνα Λαρδίκου

Καλλιτεχνικός Συνεργάτης: Γιάννης Κρανιδιώτης

Κατασκευή Κοστουμιών: Solo Victoria

Χειριστής φωτισμών: Bαγγέλης Μούντριχας

Συντονισμός παραγωγής: Μαρία Βασαριώτου

Οργάνωση Παραγωγής: Delta-Pi

Με την υποστήριξη της Bedouin Records και του Rēs Ratio Network

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/vanishing-point

Κατερίνα Ανδρέου : “Zeppelin Bend”

Κεντρική Σκηνή | 22:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Εισιτήρια: Κανονικό: 7 € | Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 6 € | Ανεργίας, ΑμεΑ, Συνοδός ΑμεΑ, Παρέα 10+ άτομα: 5 €

Αν στα έργα A kind of fierce και Bstrd η μοναξιά επί σκηνής έφερε για την Κατερίνα Ανδρέου μια «υπόσχεση χειραφέτησης», στο ντουέτο Zeppelin Bend (έργο εν εξελίξει) η χορογράφος στρέφεται σε πρακτικές και τεχνικές ευεξίας, μέσα από τις οποίες αναδύεται η πολύπλοκη σχέση σώματος και εαυτού. Τι πιο «οικείο» στον χορευτικό κόσμο, αφού το σώμα μετεωρίζεται διαρκώς ανάμεσα στη σκληροπυρηνική πειθαρχία και στην κοπιώδη αναζήτηση της απόλαυσης, με τα όρια να έχουν καταστεί όλο και πιο δυσδιάκριτα.

Πράγματι, σε αυτό το ντουέτο, οι δύο ερμηνεύτριες συναρμολογούν κινητικές δράσεις και ήχους ερευνώντας «μεθόδους επιβίωσης», όπως είναι η αχαλίνωτη φαντασία και η σωματική αφύπνιση. Μέθοδοι που επιτρέπουν να ορίσουμε διαφορετικά τα όρια της ελευθερίας, επιστρέφοντας ενδεχομένως σε μια ατίθαση παιδικότητα που συνορεύει με το ρίσκο. «Παίζοντας και εμπαιζόμενες» στη σκηνή, δοκιμάζουν και δοκιμάζονται σε νέες τεχνικές και δυνατότητες έκφρασης, αναζητούν στιγμές μιας ατόφιας σωματικής αλήθειας ―παράδοξο μείγμα πειθαρχίας και χειραφετικής δύναμης.

Σύλληψη, Δημιουργία & Σχεδιασμός Ήχου: Κατερίνα Ανδρέου

Ερμηνεία: Κατερίνα Ανδρέου, Ναταλί Μάνδηλα

Ηχοληψία: Tal Agam

Σχεδιασμός Φωτισμών: Yannick Fouassier

Oeuil Extérieur: Μυρτώ Κατσίκη

Παραγωγή, κρατήσεις: Elodie Perrin

Παραγωγή: BARK

Συμπαραγωγή: Les Spectacles vivants du Centre Pompidou, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Tanzquartier (Βιέννη), Atelier de Paris / Centre de développement chorégraphique national, La Place de la Danse – CDCN Toulouse / Occitanie, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας Accueil Studio, CND Centre national de la danse, στο πλαίσιο καλλιτεχνικής φιλοξενίας, Le Gymnase, CDCN de Roubaix, CCN de Grenoble, Far festival des arts vivants Nyon, Centrale Fies (στο πλαίσιο του LIVE WORKS Act Award 2019)

Με την υποστήριξη: BUDA Courtrai, RAMDAM UN CENTRE D’ART, Angers-CDCN, CDC de Grenoble

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/zeppelin-bend

Κάντυ Καρρά & Χαρά Κότσαλη: “manoeuvre_”

Εκθεσιακός Χώρος -1 | 23:00 | 1 – 2 Φεβρουαρίου

Είσοδος ελεύθερη με σειρά προτεραιότητας. Διανομή δελτίων μία ώρα πριν την παράσταση

Τι δουλειά έχει μια ξύλινη σανίδα σε ένα χορογραφικό έργο; Πράγμα, σκηνικό αντικείμενο ή μέρος της χορογραφίας; Πώς αλληλεπιδρούν η εύπλαστη υλικότητα του σώματος με το άκαμπτο υλικό του ξύλου; Τι μπορεί τελικά να προκύψει από τη σκηνική τους «σύμπραξη» και ποια δεδομένα μπορούν να ανατραπούν σε σχέση με την παραγωγή των κινητικών υλικών και τον τρόπο που ερμηνεύουμε ή προσδίδουμε νόημα σε ό,τι κωδικοποιείται στη γλώσσα του χορού;

Η πρώτη χορογραφική συνεργασία ανάμεσα στην Κάντυ Καρρά και τη Χαρά Κότσαλη, το manoeuvre_, λειτουργεί σαν λογοπαίγνιο· αντιστέκεται στην εύκολη ερμηνεία που επιχειρεί να «παραφράσει» την κίνηση ή ανοίγεται σε πολλά πιθανά σενάρια, δίχως να εξηγεί το αυτονόητο, δίχως να δημιουργεί πλεόνασμα νοήματος πέρα από αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Τελικά, φαίνεται να υπονοούν οι δύο χορογράφοι, η σανίδα είναι ένα πράγμα για το οποίο η κίνηση δεν είναι παρά ένα πείραμα.

Χορογραφία & Ερμηνεία: Κάντυ Καρρά & Χαρά Κότσαλη

Σχεδιασμός και Κατασκευή Σκηνικών & Αντικειμένων: Αλέκος & Χρήστος Μπουρελιάς

Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Ηχοτοπίο & Μουσική Σύνθεση: Jeph Vanger

Δραματουργία: Κάντυ Καρρά, Χαρά Κότσαλη, Αλέκος Μπουρελιάς, Χρήστος Μπουρελιάς, Ελίζα Αλεξανδροπούλου, Jeph Vanger

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/manoeuvre_

Αποκλειστικά για Φίλους της Στέγης, επαγγελματίες και ειδικούς του χορού

Ευριπίδης Λασκαρίδης: “RELIC”

Εκθεσιακός Χώρος -1 | 21:00 | 28 Ιανουαρίου

H παράσταση απευθύνεται αποκλειστικά σε Φίλους της Στέγης, επαγγελματίες και ειδικούς του χορού.

Το RELIC είναι μια διεθνής συμπαραγωγή που, από το 2015 (με παγκόσμια πρεμιέρα στη Βαρκελώνη), έχει ήδη παρουσιαστεί σε 22 διεθνή φεστιβάλ. Ένα ταξίδι μεταμορφώσεων, ένας δρόμος προς την ποίηση που ανοίγεται μέσα σε ένα απόκοσμο καμπαρέ, για να καταλήξει σε κάτι αφοπλιστικά ανθρώπινο. Μια πολυσυζητημένη παράσταση, με την υπογραφή του Ευριπίδη Λασκαρίδη και της ομάδας OSMOSIS.

Η παράσταση δοκιμάζει ταυτόχρονα τα όρια του περφόρμερ και του κοινού. Η λατινική ετυμολογία της λέξης relic (relinque) υποδηλώνει αυτό που απομένει· η πρώτη ύλη του κόσμου αυτού μοιάζει να είναι τυχαία και ασήμαντη, όμως μεταμορφώνεται μέσα από το γελοίο και την υπερβολή σε ένα έργο που ξαφνιάζει.

Σκηνοθεσία, Χορογραφία & Σκηνογραφία: Ευριπίδης Λασκαρίδης

Ερμηνεία: Ευριπίδης Λασκαρίδης

Σύμβουλος Σκηνοθέτη: Τατιάνα Μπρε

Σύμβουλος Δραματουργίας: Αλέξανδρος Μιστριώτης

Κοστούμι: Άγγελος Μέντης

Σχεδιασμός & Χειρισμός Ήχου: Κώστας Μιχόπουλος

Σύμβουλος Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Μουσικός συνεργάτης: Κορνήλιος Σελαμσής

Φωτιστική εγκατάσταση: Μίλτος Αθανασίου

Τεχνικοί Φωτισμών: Κωνσταντίνος Μαργκάς & Γιώργος Μελισσαρόπουλος

Ηχητική εγκατάσταση & χειρισμός: Νικόλας Κόλλιας & Κωστής Παυλόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Πλέσσα

Ειδικές Κατασκευές: Μάριος Σέργιος Ηλιάκης, Ιωάννα Πλέσσα & Μελίνα Τερζάκη

Συνεργάτες Παραγωγής: Τζέιμς Κωνσταντινίδης & Νατάσα Κουβάρη

Βοηθός Σκηνογράφου περιοδείας: Τζέλα Χριστοπούλου

Διεύθυνση Παραγωγής περιοδείας: Αριστέα Χαραλαμπίδου (2016), Μαρία Δούρου (2017-18), Ζωή Μουσχή (2018), Simona Fremder (2018-19)

Τεχνικός Διευθυντής: Κωνσταντίνος Μαργκάς

Βοηθός Παραγωγής περιοδείας: Νίκος Μαυράκης – TooFarEast Productions (2019)

Φωτογραφίες: Μίλτος Αθανασίου & Εύη Φυλακτού

Χειριστές Κάμερας: Anouk Arra, Μάριος Σέργιος Ηλιάκης & Δημήτρης Τριανταφύλλου

Επεξεργασία video trailer: Ευριπίδης Λασκαρίδης

Μια επιλογή του Aerowaves 2015

Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου & OSMOSIS

Σε συνεργασία με: EdM Productions – Rial & Eshelman

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/relic

Ευριπίδης Λασκαρίδης: «ΤΙΤΑΝΕΣ»

Εκθεσιακός Χώρος -1 | 21:00 | 31 Ιανουαρίου

H παράσταση απευθύνεται αποκλειστικά σε Φίλους της Στέγης, επαγγελματίες και ειδικούς του χορού.

Στην παράσταση ΤΙΤΑΝΕΣ, το αστείο και το σοβαρό εναλλάσσονται διαρκώς και οι ιδέες για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα έχουν ήδη χαθεί. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης οραματίζεται ένα σύμπαν παλαιότερο από τον κόσμο, μια εποχή του νου που ακόμα και οι σκιές είναι ζωντανές και τα πράγματα δεν έχουν σταθερά μεγέθη. Τα ελάχιστα γίνονται πελώρια. Στη σκηνή χωρούν όλος ο χώρος και όλος ο χρόνος και από τις λεπτομέρειες ξεχειλίζουν χωρίς προειδοποίηση η έκπληξη, ο ενθουσιασμός και ο τρόμος. Όσο πιο πίσω πάμε, τόσο βλέπουμε να εναλλάσσονται το φως με το σκοτάδι, το σημαντικό με το ασήμαντο.

Στο κέντρο της σκηνής βρίσκονται δύο μοναχικά πλάσματα, σε ένα αέναο παιχνίδι που μοιάζει να μην έχει σκοπό. Το γέλιο τους φαντάζει ανησυχητικό και η ανησυχία τους προκαλεί το γέλιο. Κι όμως, ο κόσμος τους είναι φτιαγμένος με τα ίδια υλικά, με τα ίδια αισθήματα και τις ίδιες σκέψεις που είναι φτιαγμένος και ο δικός μας. Οι αποτυχίες τους μεταμορφώνονται σε μια υπεράσπιση των δικών μας.

Υπάρχει κάτι που κάνει αυτή την ομολογουμένως παράδοξη καλλιτεχνική γλώσσα να κερδίζει το κοινό, όπου κι αν βρεθεί. Κι αυτό διότι, πίσω από την ειρωνεία και τη γελοιότητα, πίσω από την υπερβολή και τη σκληρότητα, υπάρχει πάντα μια αμετακίνητη τρυφερότητα.

Σκηνοθεσία, Χορογραφία & Σκηνογραφία: Ευριπίδης Λασκαρίδης

Ερμηνεύουν οι: Ευριπίδης Λασκαρίδης & Δημήτρης Ματσούκας

Σχεδιασμός Κοστουμιών: Άγγελος Μέντης

Μουσική Σύνθεση & Σχεδιασμός Ήχου: Γιώργος Πούλιος

Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Σύμβουλος Δραματουργίας: Αλέξανδρος Μιστριώτης

Καλλιτεχνικοί Συνεργάτες: Δρόσος Σκώτης, Διογένης Σκαλτσάς, Σίμος Πατιερίδης, Νίκος Δραγώνας, Θάνος Λέκκας

Σχεδιασμός, Προγραμματισμός & Χειρισμός Ήχου: Θεμιστοκλής Παντελόπουλος

Ηχητική εγκατάσταση & Χειρισμός Μουσικής: Νίκος Κόλλιας & Κωστής Παυλόπουλος

Φωτιστική εγκατάσταση: Κωνσταντίνος Μαργκάς & Γιώργος Μελισσαρόπουλος

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Δημήτρης Τριανταφύλλου & Παρασκευή Λυπημένου

Βοηθός Σκηνογράφου & Ενδυματολόγου: Ιωάννα Πλέσσα

Βοηθός Σκηνογράφου στην περιοδεία: Τζέλα Χριστοπούλου

Εκπαιδευόμενοι βοηθοί παραγωγής: Lisandra Caires & Samuel Esteves Querido

Συντονισμός συμπαραγωγών: Ελισάβετ Τσουχτίδη

Εκτέλεση Παραγωγής & Συντονισμός Περιοδείας: Μαρία Δούρου (2017-18)

Συντονισμός Περιοδείας: Simona Fremder (2018-19) & Gema Rollon Blanco (2019)

Τεχνικός Διευθυντής περιοδείας: Κωνσταντίνος Μαργκάς

Βοηθός Παραγωγής περιοδείας: Νίκος Μαυράκης – TooFarEast Productions (2019)

Φωτογράφοι: Ελίνα Γιουνανλή & Julian Mommert

Χειριστές Κάμερας: Στέλιος Κεραμίδας, Samuel Esteves Querido & Δημήτρης Τριανταφύλλου

Επεξεργασία video trailer: Ευριπίδης Λασκαρίδης

Η παράσταση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Fondation d’entreprise Hermès, στο πλαίσιο του προγράμματος New Settings #7

Συμπαραγωγοί: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, Théâtre de la Ville (Γαλλία), Ελευσίνα 2021 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Festival TransAmériques (Καναδάς), Julidans (Ολλανδία), Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, CCVF Guimarães (Πορτογαλία), ομάδα OSMOSIS

Με την υποστήριξη: O Espaço do Tempo (Πορτογαλία), Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, Centre Culturel Hellenique (Γαλλία), Κέντρο Μελέτης Χορού Ισιδώρας & Ραϋμόνδου Ντάνκαν, Aegean Airlines

Παρουσιάζεται σε συνεργασία με την EdM Productions – Rial & Eshelman

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/titans

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ

RELIC & TITANS: Ξαναστήνοντας δύο παραστάσεις
Εργαστήριο με τον Ευριπίδη Λασκαρίδη

27 Ιανουαρίου, 15:00-18:00, 30 Ιανουαρίου, 19:00-22:45, και 1 Φεβρουαρίου, 14:00-16:30

(Galaxy Space) | Κόστος συμμετοχής: 6 €

Πώς ξαναστήνεται μια παράσταση σε δύο ημέρες; Μοιραστείτε με τον Ευριπίδη Λασκαρίδη, δημιουργό των παραστάσεων RELIC και TITANΕΣ, την εμπειρία ταυτόχρονου στησίματος δύο παραστάσεων που περιοδεύουν επί χρόνια με επιτυχία στην Ευρώπη. Έχουν μόλις λίγες ημέρες για να στηθούν, ώστε να ανοίξουν την αυλαία του 7ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων.
Ένα εργαστήριο-εμπειρία σε δύο συναντήσεις, που θα πραγματοποιηθούν κατά τη διάρκεια στησίματος δύο παραστάσεων, αλλά και μιας συζήτησης με τον δημιουργό τους, Ευριπίδη Λασκαρίδη.

Οι δύο πρώτες ημέρες: Οι συμμετέχοντες καλούνται να μπουν στην «κουζίνα» μιας περφόρμανς, να δουν την τοποθέτηση του σκηνικού, τα κρεμάσματα, τη δοκιμασία των σκηνικών αντικειμένων, την πρόβα ήχου, τις τεχνικές δοκιμές και, συνολικά, τη διαδικασία στησίματος μιας περιοδεύουσας παράστασης. Εξάλλου, η εμπειρία μιας περιοδείας στο εξωτερικό περιλαμβάνει συνήθως προβλήματα με σύνθετο τρόπο αντιμετώπισης, περιορισμένους πόρους και ελάχιστο χρόνο αντίδρασης. Ταυτόχρονα, όμως, κρύβει μια μαγεία που συνοδεύεται από άγχος και σκληρή δουλειά.

Λίγες μέρες αργότερα: Στην τρίτη συνάντηση, οι συμμετέχοντες θα συναντηθούν με τον Ευριπίδη Λασκαρίδη για να μοιραστούν πιθανούς προβληματισμούς, σχόλια και απορίες γύρω από αυτό που βίωσαν. Ο Έλληνας δημιουργός θα περιγράψει τις μεθόδους που ακολουθεί και την εμπειρία που αποκόμισε από τα χρόνια που ταξιδεύει στη διεθνή αγορά των φεστιβάλ και των χώρων των σύγχρονων παραστατικών τεχνών.

Απευθύνεται σε:

Φοιτητές και αποφοίτους επαγγελματικών σχολών Καλών Τεχνών, Χορού και Θεατρικών Σπουδών.

Διαδικασία αίτησης:

Οι ενδιαφερόμενοι φοιτητές και απόφοιτοι καλούνται να καταθέσουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση education.stegi@onassis.org ένα σύντομο βιογραφικό, ένα μικρό δείγμα της δουλειάς τους (μπορεί να είναι βίντεο ή portfolio ή mood board ή καλλιτεχνικό Instagram ή οτιδήποτε νιώθουν πως εκφράζει τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες), καθώς και ένα cover letter μέχρι 100 λέξεων.

27 Ιανουαρίου, 15:00-18:00, 30 Ιανουαρίου, 19:00-22:45, και 1 Φεβρουαρίου, 14:00-16:30

Κόστος συμμετοχής: 6 €

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/relic-titans-setting-two-stage-works

Νέα κείμενα για χορό στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
31 Ιανουαρίου – 3 Φεβρουαρίου 2020, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Galaxy Space (Παρασκευή 31 Ιανουαρίου και Κυριακή 2 Φεβρουαρίου) | Galaxy Corner (Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου)

Πώς γράφει κανείς για τον χορό; Τι χρειάζεται να αναζητήσεις σε μια παράσταση; Πώς να το μεταδώσεις στους αναγνώστες σου; Σε αυτό το εκπαιδευτικό πρόγραμμα σε 2 μέρη, εμπνευσμένο από τη Springback Academy του ευρωπαϊκού δικτύου χορού Aerowaves, πεπειραμένοι κριτικοί/θεωρητικοί του χορού μοιράζονται τις ιδέες και τις τεχνικές τους και είναι ανοιχτοί στις ερωτήσεις σας.

1ο Μέρος: Χορός: παρακολουθώντας, γράφοντας, διαβάζοντας

Γενική παρουσίαση (που θα πραγματοποιηθεί στα αγγλικά) πάνω στο πεδίο των κειμένων για χορό, την οποία θα διευθύνει ο Sanjoy Roy, αρχισυντάκτης του Springback Magazine, με συνεισφορά από τους απόφοιτους της Springback Academy, Τάσο Κουκουτά και Μπετίνα Παναγιωτάρα, και με ευκαιρίες για ερωτήσεις.

Απευθύνεται σε: Όσους ενδιαφέρονται για τα θεωρητικά κείμενα χορού, είτε έχουν σχετική εμπειρία είτε απλώς την περιέργεια.

25 διαθέσιμες θέσεις.

2ο Μέρος: Εξάσκησέ το! Δες, γράψε, δημοσίευσε

Ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις είναι να το κάνεις! Όσοι και όσες επιλεγούν, με κριτήρια το κίνητρο και την εμπειρία τους, θα λάβουν εισιτήρια για ολόκληρο το φεστιβάλ και θα παραστούν σε ομαδικές συναντήσεις ανατροφοδότησης και γραφής με τον Sanjoy Roy, τον Τάσο Κουκουτά και την Μπετίνα Παναγιωτάρα. Στο τέλος, θα γράψουν επιτόπου δύο σύντομες κριτικές παραστάσεων που θα τους έχουν ανατεθεί, στα αγγλικά ή στα ελληνικά, οι οποίες και θα δημοσιευτούν και στις δύο γλώσσες στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ.

Απευθύνεται σε: Όσους θα ήθελαν να εξασκήσουν, να καλλιεργήσουν, να συζητήσουν και να δημοσιεύσουν τα κείμενά τους.

12 διαθέσιμες θέσεις.

Διαδικασία αίτησης:

1ο και 2ο Μέρος, πλήρες εργαστήριο

Θα δείτε ολόκληρο το φεστιβάλ και, με τη συνοδεία ενός θεωρητικού-μέντορα, θα γράψετε επιτόπου δύο κριτικές (150-300 λέξεων) για παραστάσεις που θα σας ανατεθούν. Μπορείτε να επιλέξετε αν θα τις γράψετε στα αγγλικά ή στα ελληνικά. (Σημ.: για να βρεθείτε στην ομάδα του Sanjoy Roy, θα πρέπει να γράψετε στα αγγλικά.) Τα κείμενα θα μεταφραστούν προκειμένου να δημοσιευτούν και στις δύο γλώσσες.

Για να κάνετε την αίτηση, στείλτε email στο education.stegi@onassis.org μέχρι τις 17 Ιανουαρίου 2020, απαντώντας στις εξής ερωτήσεις με έως τρεις προτάσεις για κάθε απάντηση:

• πόσο σε ενδιαφέρουν τα κείμενα για χορό;
• τι εμπειρία έχεις από κείμενα για χορό;
• τι ελπίζεις να αποκομίσεις από αυτό το εργαστήριο;
• θα γράψεις στα αγγλικά ή στα ελληνικά σε αυτό το εργαστήριο;

Οι επιτυχόντες θα ειδοποιηθούν μέχρι τις 20 Ιανουαρίου 2020.

Ημερομηνίες:

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, 17:30–20:00 – γενική παρουσίαση

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, 21:00–22:30 – παρακολούθηση παράστασης του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου, 17:00–23:00 – παρακολούθηση παραστάσεων Νέων Χορογράφων

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου, 14:00–16:00 – συνάντηση με τους επικεφαλής του εργαστηρίου για ανατροφοδότηση σχετικά με τα κείμενα

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου, 17:00–23:00 – παρακολούθηση παραστάσεων Νέων Χορογράφων

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου, 12:00–14:00 – συνάντηση για αναθεώρηση των κειμένων πριν από τη δημοσίευσή τους

Κόστος συμμετοχής | Πλήρες εργαστήριο, 1ο και 2ο Μέρος: 14 €

*Η παρακολούθηση των παραστάσεων του Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων θα είναι δωρεάν για όσους συμμετάσχουν στο πλήρες εργαστήριο.

https://www.onassis.org/el/open-calls/open-call-new-dance-writing-onassis-new-choreographers-festival-7

Συζήτηση με τον Alexander Roberts και την Ásgerður G. Gunnarsdóttir

Curating with the City // Συνεπιμέλεια με την πόλη

2 Φεβρουαρίου 2020, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Galaxy Studio

Σε αυτή τη συζήτηση, ο Αλεξάντερ Ρόμπερτς και η Αούσγκερδουρ Γκούναρσντότιρ, καλλιτεχνικοί διευθυντές του διεθνούς φεστιβάλ παραστατικών τεχνών Reykjavík Dance Festival, στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, θα μιλήσουν σχετικά με την εξελισσόμενη έρευνα που πραγματοποιούν ως επιμελητές. Το ζευγάρι θα παρουσιάσει διάφορα δικά τους πρότζεκτ και θα συζητήσει για την προσέγγισή τους προς την πόλη, όσους ζουν σε αυτήν, καθώς και για τις προοπτικές συνεργασίας. Θα συζητήσουν την εστίασή τους στην πρόσληψη του φεστιβάλ ως μιας κοινότητας και μιας πλατφόρμας που επιδιώκει την αναδιανομή της αντιπροσώπευσης προς εκείνες τις φωνές της πόλης που διαφορετικά δεν θα ακούγονταν.

Η συζήτηση θα περιστραφεί γύρω από επιμελητικές προοπτικές συνεπιμέλειας με την πόλη και όσους κατοικούν σε αυτήν. Θα επικεντρωθεί σε συγκεκριμένα πρότζεκτ και θα επεκταθεί σε επιμελητικά ερωτήματα και στρατηγικές που έχουν καθοδηγήσει αυτή τη δουλειά.

Η συζήτηση απευθύνεται σε όσους και όσες ενδιαφέρονται να συλλογιστούν για τη σχέση που μπορεί να έχει η τέχνη με τον τοπικό της περίγυρο και όσους κατοικούν εκεί.

Απευθύνεται σε:

Χορευτές, χορογράφους, καλλιτεχνικούς επιμελητές, παραγωγούς, εργαζόμενους στις τέχνες

Διαδικασία αίτησης:

Στείλτε email στο education.stegi@onassis.org αναγράφοντας το email, τον αριθμό του κινητού σας και την (επαγγελματική) ιδιότητά σας

Ημερομηνία & Ώρες:

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020, 13:30 – 16:00

Κόστος συμμετοχής: 6 €

Σχετικά με τους Alexander Roberts και Ásgerður G. Gunnarsdóttir

Ο Αλεξάντερ και η Αούσγκερδουρ εργάζονται μαζί από το 2009, ως επιμελητές, δραματουργοί, καλλιτεχνικοί παραγωγοί και καλλιτέχνες, και θα εξακολουθήσουν να εργάζονται μαζί και στο μέλλον. Το ζευγάρι είναι Συνδιευθυντές του Φεστιβάλ Χορού του Ρέικιαβικ, από το 2013.

Ο Αλεξάντερ είναι επίσης διευθυντής του μεταπτυχιακού προγράμματος Παραστατικών Τεχνών στο Ισλανδικό Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών, καλλιτέχνης και δραματουργός.

Η Αούσγκερδουρ είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Ισλανδικό Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών, ενώ εργάζεται επίσης ως δραματουργός.

https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-7/curating-city

Πληροφορίες

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

Κυρίως πρόγραμμα: 1 έως 2 Φεβρουαρίου 2020

Παράλληλες δράσεις: 28 Ιανουαρίου έως 2 Φεβρουαρίου 2020

Δωρεάν δράσεις

Η είσοδος στις δωρεάν δράσεις λειτουργεί με αυστηρή σειρά προτεραιότητας, καθώς υπάρχει δυνατότητα για περιορισμένο αριθμό θεατών.

Η διανομή των δελτίων εισόδου ξεκινά μία (1) ώρα πριν την κάθε παράσταση.

Εισιτήρια

Κανονικό: 7 €

Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 6 €

Ανεργίας, ΑμεΑ, Συνοδός ΑμεΑ, Παρέα 10+ άτομα: 5 €

Ομαδικές κρατήσεις στο groupsales@onassis.org

https://www.onassis.org/el/whats–on/onassis–new–choreographers–festival-7

Με την υποστήριξη:

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Η υπηρεσία e-ticket / print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Ανοίξτε το pdf στη smart συσκευή σας ή τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
2109005800 Καθημερινά, 09:00 – 21:00

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ

2130178200 – Τετάρτη-Παρασκευή 13:30-21:30, Σάββατο-Κυριακή 9:30-21:30

ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ (Συγγρού 107)
Ωράριο λειτουργίας: Τα ταμεία της Στέγης θα λειτουργούν τις ημέρες των παραστάσεων 18:30-21:30
Γίνονται δεκτές πιστωτικές – χρεωστικές κάρτες Amex,Visa, MasterCard & Diners.

ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ
Σημεία πώλησης εκτός Στέγης
Στο δίκτυο καταστημάτων Public
Στο κατάστημα IANOS της οδού Σταδίου (η αγορά εισιτηρίων πραγματοποιείται μόνο με μετρητά).

Δείτε το τρέιλερ της εκδήλωσης:

The post Το 7o Φεστιβάλ νέων χορογράφων στη Στέγη appeared first on Enetpress.

Την παράσταση «Αποκάλυψη», όπως την «είδε» και την αποκωδικοποίησε ο ταλαντούχος Θάνος Παπακωνσταντίνου, παρακολουθήσαμε στη Στέγη του ιδρύματος Ωνάση. Μία όντως εμπνευσμένη παράσταση που αποπνέει κάτι το «θείκό», χωρίς κάποια θρησκευτικοεκκλησιαστική χροιά.

«Η Αποκάλυψη», ανέβηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σε σύλληψη / σκηνοθεσία του Θάνου Παπακωνσταντίνου. Τη μετάφραση υπογράφει η Μιχαήλα Πλιαπλιά. Τα εναρμονισμένα σκηνικά και τα ενδεικτικά κοστούμια ανήκουν στη Νίκη Ψυχογιού. Το σχεδιασμό της κίνησης με σεβασμό στο περιεχόμενο του συγγράμματος, φροντίζει η Νάντη Γώγουλου, τη μουσική σύνθεση και προγραμματισμό ηλεκτρονικών ο Πάνος Ηλιόπουλος, τη μουσική επιμέλεια / διεύθυνση, και εκκλησιαστικό όργανο ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος.

Μία σύγχρονη θεατρική απεικόνιση του βιβλίου της Αποκάλυψης του ευαγγελιστή Ιωάννη, με την οπτική ενός νέου / καταξιωμένου σκηνοθέτη, που τολμά να αγγίξει ένα από τα πιο δύσκολα και αμφίσημα κείμενα στην παγκόσμια ιστορία της ανθρωπότητας. Ένα βιβλίο που επηρέασε πάμπολλα κινήματο και φιλοσοφικές ουτοπικές / δυστοπικές θεωρίες.

Σκηνοθεσία:
Σκηνική αρχιτεκτονική συγκροτημένη, με εμφανή στόχο, κατανυκτική ατμόσφαιρα, μουσική υποβλητική που τελειοποιεί δραματουργικά την πρόθεση του σκηνοθέτη.

Με τη γνωστή του εικαστική ματιά ο Θάνος Παπακωνσταντίνου με το χορό των δέκα ατόμων σφραγίζει την ταυτότητα μιας δημιουργίας πνευματικής, με πλούσια σύνθεση εικόνων και συναισθημάτων. Η ενέργεια που εκλύεται γίνεται κινητήρια δύναμη της πλοκής, προκαλώντας δίνη συναδουσών θεατρικών εκπλήξεων.

Αξιοσημείωτος ο τρόπος που μας εισάγει στο έργο, χωρίς λόγο, μόνο με έκφραση και κίνηση. Αυτό προοικονομεί κάθε μελλοντική δραματική εξέλιξη και δημιουργεί κλίμα αινιγματικό.

Ερμηνείες:
Παίζουν οι: Αλεξία Καλτσίκη, Μαριάννα Δημητρίου, Καλλιόπη Σίμου, Ελένη Μολέσκου, Κλεοπάτρα Μάρκου, Θανάσης Δόβρης, Σωτήρης Τσακομίδης, Μάριος Παναγιώτου, Μιλτιάδης Φιορέντζης και Γιώργος Δικαίος.

Η διανομή στηρίζεται σε ηθοποιούς, ικανούς εργάτες του θεάτρου που συνολικά συντονισμένοι, ανταποκρίνονται στο παραγόμενο καλλιτεχνικό προϊόν. Εδώ μιλάμε για ένα ιδιαίτερα δύσβατο κείμενο και για θεατρική πράξη, της οποίας η δράση, είναι πολυμελής και άκρως απαιτητική.

Οι ερμηνευτές αποδίδουν με ενάργεια το μήνυμα για «ανακαίνιση» της ανθρώπινης κοινωνίας, μέσα από εξεγερτική επιθυμία και επαναστατική συμπεριφορά. Ένα μήνυμα τόσο επίκαιρο και διαχρονικό, ταιριαστό στη σύγχρονη εποχή, καθώς γίνεται «Όργανο αμφισβήτησης οποιουδήποτε καθιερωμένου νοήματος», όπως έχει επισημάνει ο Umberto Eco.

Οι μουσικοί που συμμετέχουν σε αυτό το ποιοτικό δρώμενο, είναι οι: Θοδωρής Βαζάκας, Κώστας Γάτσιος, Αλέξης Καραϊσκάκης, Σπύρος Μοσχονάς, Ελευθερία Τόγια , Δημήτρης Τίγκας και Κώστας Τσιώλης.

Αξιολόγηση παράστασης:
Η μεταφορά στη σκηνή μιας αλληγορίας για τη Δευτέρα Παρουσία, τους τέσσερις καβαλάρηδες, τις επτά σφραγίδες, τον Αμνό του Θεού και τον 666, μεταποιεί τα όποια σύμβολα σε διακήρυξη κοσμογονικού χαρακτήρα. Και αυτό από την πλευρά του, ό,τι δυσοίωνο και αν περιέχει δεν παύει να ευαγγελίζεται την πίστη και την ελπίδα για ένα ανθρωπιστικό αύριο.

Στο κομμάτι του ιερού κειμένου που εστίασε ο Θάνος Παπακωνσταντίνου αναγνωρίζουμε την παγκοσμιότητα ενός αιτήματος που αφορά σε μια ανθρωπότητα που θα στηρίζεται στο δίκαιο και την ειρήνη. Αυτό από μόνο του δίνει και πολιτική διάσταση στον όλο προβληματισμό και την έμπνευση της σύλληψης από το δημιουργό / σκηνοθέτη.

«Η Αποκάλυψη», του Ιωάννη, δια χειρός Θάνου Παπακωνσταντίνου, είναι μια βαθιά, αληθινή, συλλογική δουλειά, με μπόλικες δόσεις μυστηριακής ευλάβειας. Με απότοκο την αισιοδοξία για το επικείμενο μέλλον, αξίζει την προσοχή μας.

The post Eίδαμε την «Αποκάλυψη», στη Στέγη του ιδρύματος Ωνάση appeared first on Enetpress.

Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ένα είδος «μεταφραστή σε φόρμες» παραδειγμάτων μιας πολιτιστικής μετάβασης που συμβαίνει στον κόσμο. Το μέχρι τώρα έργο του έχει προκύψει από μεγάλες περιόδους εξαντλητικής και εις βάθος έρευνας. Περιστρέφεται γύρω από τα ζητήματα των εθνικών, θρησκευτικών και καλλιτεχνικών ταυτοτήτων, ενώ χρησιμοποιεί ως μέσα το φιλμ, την περφόρμανς και την αφήγηση.

Ο Ουάελ Σόκι γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και σπούδασε καλές τέχνες, ενώ συνέχισε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια (ΗΠΑ). Ζει και εργάζεται στην Αλεξάνδρεια, ενώ έχει ιδρύσει και ένα πρόγραμμα για νέους καλλιτέχνες, το MASS Alexandria. Έχει συμμετάσχει σε μεγάλες διεθνείς εκθέσεις, όπως οι Μπιενάλε της Βενετίας και της Κωνσταντινούπολης και η Ντοκουμέντα, και έχει κάνει προσωπικές εκθέσεις σε μεγάλα μουσεία και κέντρα τέχνης σε όλο τον κόσμο.

The post Η Ανατολή και η Δύση μέσα από το βλέμμα των παιδιών των Βεδουίνων appeared first on Enetpress.

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί με την Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Διευθύντρια Τομέα Πολιτισμού Ιδρύματος Ωνάση.

Σε μια απρόσμενη σύμπραξη, το Ίδρυμα Ωνάση υποδέχεται στη Στέγη τον Γιάννη και τον Θανάση Αντετοκούνμπο. Η δύσκολη αφετηρία, τα εμπόδια και η αξία τους, οι ευκαιρίες και η διεκδίκησή τους θα είναι η βάση της συζήτησης με την Αφροδίτη Παναγιωτάκου. Μια συζήτηση και μια συνεργασία με συμβολική αξία.

Η συζήτηση θα μεταδοθεί ζωντανά στο facebook (www.facebook.com/Stegi.Onassis.Cultural.Centre) και στο site (www.sgt.gr) της Στέγης (και σε αγγλική διερμηνεία). Tα βίντεο παραμένουν διαθέσιμα στο sgt.gr και μετά το τέλος της εκδήλωσης.

H είσοδος στην εκδήλωση είναι ελεύθερη, με απαραίτητη την προκράτηση θέσης στο infotickets@sgt.gr. Μπορείτε να κρατήσετε 1 ή 2 θέσεις, σημειώνοντας για κάθε θέση ονοματεπώνυμο, κινητό τηλέφωνο και email. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Το σύστημα προκρατήσεων θα είναι ανοιχτό από την Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017 στις 9:00.

Επιμέλεια: Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Διευθύντρια Τομέα Πολιτισμού Ιδρύματος Ωνάση

Ομάδα διαχείρισης έργου: Νίκος Αθανασόπουλος, Δημήτρης Δρίβας, Αλέξανδρος Μωρέλλας, Κανέλλα Ψυχογυιού

Σκηνοθεσία, Οργάνωση & εκτέλεση παραγωγής: Whatever Productions

Σκηνικό: Εύα Μανιδάκη

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Η συζήτηση θα έχει παράλληλη διερμηνεία και στην ελληνική νοηματική γλώσσα.

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

Πληροφορίες: 210 900 5 800

24 Ιουνίου 2017

Κεντρική Σκηνή | 20:30

https://www.sgt.gr/gre/SPG1935

The post Ο Γιάννης και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο στη Στέγη (video) appeared first on Enetpress.

Το ντοκιμαντέρ-θρύλος του Μπρους Μπράουν του 1966, η πιο καλοκαιρινή ταινία όλων των εποχών, η αποθέωση του σερφ και του τέλειου κύματος για ένα βράδυ «πλημμυρίζει» τη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Το The Endless Summer στην οθόνη και στη συνέχεια η μπίρα Fischer για σινεφίλ παρέα, τα Popy’s Gourmet Popcorn για έξτρα νοστιμιά, ο ανοιχτός ορίζοντας της ταράτσας της Στέγης και ένα dj-set που θα απλωθεί από το surf rock στη sunshine pop. Γιατί, τι είναι το καλοκαίρι, αν όχι μουσική και χορός;

Η ταινία:

«Κάθε σέρφερ ονειρεύεται να βρει ένα μικρό κύμα με τέλειο σχήμα. Αυτό που αποκαλούμε το τέλειο κύμα. Οι πιθανότητες να το βρεις αυτό, είναι μία στα 10 εκατομμύρια».

Το The Endless Summer του Μπρους Μπράουν, το θρυλικό ντοκιμαντέρ του 1966, είναι ένα ταξίδι στη θάλασσα και τον ήλιο που σταματά το χρόνο. Αναζητώντας το τέλειο κύμα, ο Μπρους Μπράουν ταξίδεψε, μαζί με τους Μάικ Χίνσον και Ρόμπερτ Όγκαστ, δύο από τους καλύτερους σέρφερ της δεκαετίας του ’60, από την Καλιφόρνια στην Γκάνα, στο Κέιπ Τάουν και στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής, και από εκεί στην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Ταϊτή, τη Χαβάη και πίσω στην Καλιφόρνια. Γιατί; Επειδή κάπου στον κόσμο, πάντα είναι καλοκαίρι!

Ο Μπρους Μπράουν, με την ταινία του, έφερε μια κινηματογραφική και πολιτισμική τομή στο σινεμά της εποχής. Αφήνοντας κατά μέρος τα αυστηρά, εκπαιδευτικά, πολύ σοβαρά για έναν surfer dude ντοκιμαντέρ του ’50 και του ’60, έκανε μια ταινία προσιτή, προσωπική και ιδιαίτερα διασκεδαστική, κυρίως χάρη στη δική του, γεμάτη παιχνιδιάρικο χιούμορ αφήγηση.

Ο ίδιος ο Μπράουν είχε ξεκινήσει να κάνει σερφ στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Μάλιστα, αποτύπωνε τις εμπειρίες του ίδιου και των φίλων του, τραβώντας φωτογραφίες και φιλμ 8mm, που τα έστελνε στη μητέρα του, προκειμένου να την πείσει για τη γοητεία ενός αθλήματος που, έως τότε, έμοιαζε απλώς με χαμένο χρόνο. Η πρώτη του surf movie, διάρκειας μίας ώρας, προβλήθηκε στο κατάστημα του Ντέιλ Βέλζι στη Venice Beach της Καλιφόρνια, με είσοδο 25 σεντς.

Με τη βοήθεια του Βέλζι, ο Μπρους Μπράουν συνέχισε να προβάλλει τις ταινίες του με εισιτήριο, από την Καλιφόρνια έως τη Νέα Υόρκη, προκειμένου να αγοράσει μια μηχανή 16mm και να συγκεντρώσει το «μεγάλο μπάτζετ» των 50.000 δολαρίων που θα του επέτρεπε να γυρίσει το The Endless Summer. Όταν βγήκε στις αίθουσες, η ταινία έκανε εισπράξεις 5 εκατομμυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ και 20 εκατομμυρίων δολαρίων σε ολόκληρο τον κόσμο!

Το The Endless Summer άλλαξε όχι μόνο το ύφος του ντοκιμαντέρ στη δεκαετία του ’60, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος έβλεπε το σερφ! «Εκείνη την εποχή, το σερφ σαφώς δεν ήταν ένα διαδεδομένο σπορ» λέει ο Μπρους Μπράουν. «Αν έλεγες σε κάποιον ότι είσαι σέρφερ, σε θεωρούσε αλήτη, τεμπέλη, χαμένο κορμί. Σήμερα, αν είσαι σέρφερ, είσαι ήρωας. Κι αυτό είναι σπουδαίο.»

Ακόμα περισσότερο, το The Endless Summer και η απήχησή του πυροδότησε όλη την κουλτούρα του surf-and-travel, ενός ολόκληρου ρεύματος –ή μήπως κύματος;– νέων που ταξίδεψαν και ταξιδεύουν ακόμα σε ολόκληρο τον κόσμο (φυσικά και στην Ελλάδα), αναζητώντας παρθένες ακτογραμμές, τέλεια κύματα και ομοϊδεάτες τους.

Όταν, το 1964, στα γυρίσματα του The Endless Summer, ο Μπρους Μπράουν, που στα 27 του χρόνια ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας, ο Μάικ Χίνσον και ο Ρόμπερτ Ογκαστ, που μόλις είχαν πατήσει τα 20, διέσχισαν τον κόσμο με τις σανίδες τους και την κάμερά τους στο χέρι, ανακάλυψαν ένα σύμπαν που, γι’ αυτούς, ήταν όντως παρθένο.

Μέσα από την ταινία γνωρίζει κανείς πώς ήταν, στ’ αλήθεια, ο κόσμος τη δεκαετία του ’60, με την αθωότητα και τον ενθουσιασμό του πραγματικού εξερευνητή. «Ναι, ήμασταν νέοι και χαζοί και ποτέ δεν το πολυσκεφτήκαμε» λέει ο Μπρους Μπράουν. «Σκεφτήκαμε απλώς ότι θα είμαστε φιλικοί και ότι αυτοί που θα συναντούσαμε θα ήταν κι αυτοί φιλικοί. Κι αν δεν ήταν… θα την κάναμε στα γρήγορα!»

Εκτός από την υπέροχη φωτογραφία που παγιδεύει στο φιλμ τη ζεστασιά και τα ηλιοκαμένα χρώματα του καλοκαιριού, εκτός από τα γυμνά, μαυρισμένα κορμιά, τους φοίνικες, την άμμο, τους ντόπιους και τους ταξιδιώτες, εκτός από το κωμικό voice over του Μπρους Μπράουν, το The Endless Summer είναι γεμάτο μουσική. Το soundtrack της ταινίας υπογράφουν οι The Sandals. Το κεντρικό θέμα του φιλμ, άλλωστε, Theme to the Endless Summer, είναι πλέον η διασημότερη κινηματογραφική μουσική όλων των surf movies, ταυτόσημη με το καλοκαίρι και το ταξίδι.

Οι αποσκευές:

«Η προετοιμασία της βαλίτσας ήταν σημαντική. Για τον καθένα έξι μαγιό, δύο κουτιά κερί για τις σανίδες, κάποιοι μοντέρνοι ήχοι και, για την περίπτωση ατυχήματος, ένα χαντζαπλάστ.»

Η προβολή του The Endless Summer του Μπρους Μπράουν είναι η τελευταία προβολή του Flix it γι’ αυτή τη σαιζόν, αλλά όπως πάντα δεν θα είναι μια απλή προβολή! Στις 7 Ιουνίου θα ζήσουμε σε ρυθμούς καλοκαιριού:

– Μίνι-αναδρομή στο φετινό «Flix it στη Στέγη», με βίντεο του Νίκου Πάστρα

– The Endless Summer του Μπρους Μπράουν στη Μικρή Σκηνή της Στέγης

– Μετά το τέλος της ταινίας, dj-set, για να γεμίσει η ταράτσα της Στέγης καλοκαιρινές μουσικές.

– Popy’s Gourmet Popcorn, ατομικά σακουλάκια για τον καθένα με τα πιο νόστιμα ποπκόρν, σε διάφορες γεύσεις

– Fischer Beer, για σινεφίλ παρέα

Συντελεστές

Σκηνοθεσία, Σενάριο, Φωτογραφία, Μοντάζ: Bruce Brown

Μουσική: The Sandals

Με τους: Mike Hynson, Robert August και τους διασημότερους σέρφερ της δεκαετίας του ‘60

Η ταινία θα προβληθεί με ελληνικούς υπότιτλους για κωφούς.

The post The Endless Summer, το ντοκιμαντέρ θρύλος στη Στέγη (video) appeared first on Enetpress.

Στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών παρουσιάζεται το “The great tamer” (Ο μεγάλος δαμαστής), του Δημήτρη Παπαϊωάννου, του διεθνούς φήμης Έλληνα δημιουργού, σε σύλληψη και σκηνοθεσία του ίδιου.

Τρία χρόνια μετά την τελευταία δημιουργία Still life, το νέο του εγχείρημα έρχεται να τιθασεύσει βασικές δυνάμεις του ανθρώπου, μέσω μιας περιπέτειας των αισθήσεων, ώστε να φέρει στην επιφάνεια βαθύτατα νοήματα, ικανά να εξασφαλίσουν, άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με πινελιές δυσθυμίας, την ολοκλήρωση της προσωπικότητας, άρα μιας πληρέστερης ζωής. Πρόκειται για ένα έργο, που δημιουργήθηκε για ένα θίασο δέκα καλλιτεχνών και λειτουργεί σαν ένα παράδοξο τσίρκο, το οποίο ζωντανεύει εικόνες με περιεχόμενο σύνθεσης και αποσύνθεσης της ιστορίας του βηματισμού του ατόμου στη γη.

Στα τριάντα χρόνια της καριέρας του ο Παπαϊωάννου αγωνίζεται να δημιουργήσει ένα σκηνικό σύμπαν, που θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα ονειρόπλαστο τσίρκο του παραλόγου. Τα ανθρώπινα σώματα μεταποιούνται σε  συγκρουσιακούς τόπους, αλληλεπιδρούν με πρώτες ύλες και μετουσιώνονται σε υβριδικές μορφές, με ζητούμενο τη δημιουργία οπτικών ψευδαισθήσεων.

Αυτή η “ενσωματωμένη” δράση εμπεριέχει ερωτικό στοιχείο, που διαχέεται άπλετα στο εμβαδόν της σκηνής, αναδύοντας άρωμα συνεχούς αισθησιακής διαδραστικότητας, πρωτογενούς και αναγκαίου συστατικού της ανθρώπινης ύπαρξης και φυσικά της ζωής, δονώντας το θεατή και μεταδίδοντας έντονα συναισθήματα ψυχικού ρίγους. Αυτές οι μεταμορφώσεις -αγαπημένο στοιχείο του Δημ. Παπαϊωάννου- χρωματίζουν την όλη διαδικασία εικαστικά με ένδυμα ποίησης.

Έτσι παράγεται ένα σύνολο ισχυρών οπτικών εικόνων, αναφορών από την ιστορία της Τέχνης με σκωπτικό χαρακτήρα, εκφραστικών και παραστασιακών πρακτικών, αλλά και ερωτημάτων γύρω από την καταγωγή μας. Πρόθεση του δημιουργού είναι να αναδείξει την ιερότητα, που ενυπάρχει σε κάθε τι πεζό και άχαρο. Η δυναμική επομένως, που απορρέει κατά τη διάρκεια αυτής της αντίληψης /δράσης, είναι από μόνη της πράξη επαναστατική.

Με τη συμμετοχή δέκα συντελεστών επί σκηνής το έργο καταπιάνεται με το ερώτημα κατά πόσο η ανθρώπινη ζωή μπορεί να ιδωθεί, ως ένα εξερευνητικό ταξίδι, ένα κυνήγι κρυμμένου θησαυρού, μία εσωτερική ανασκαφή, που κοπιάζει να εξορύξει ανόθευτες συναισθηματικές ποιότητες, υποσχόμενη την αυτοπραγμάτωση.

Οι δύο πρώτες φωτογραφίες, που κυκλοφόρησαν για το “μεγάλο δαμαστή”, σηματοδοτούν την άμυνα απέναντι στη βαρύτητα, και το συνεχή διάλογο της ανθρώπινης υπόστασης με την ελαφρότητα,  με τη διάσταση του διαφανούς και της ανύψωσης, που μας γλυτώνουν από τη σκοτεινή αίσθηση της “καθίζησης”, λόγω βάρους.

Το παπούτσι με τις ρίζες κολλημένες στη σόλα και το λευκό ύφασμα, που φεύγει από το σώμα ακολουθώντας αέρινη πτυχωτή κίνηση, βρίσκονται σε αδιάλειπτη διαλεκτική σχέση μεταξύ τους και αποκαλύπτουν συνειδητά και όχι από τύχη, ένα αναγκαστικό χωρισμό ή μία φυγή από επιλογή με σκοπό την αναζήτηση του εαυτού. Η εγκατάλειψη της εστίας ενός ανθρώπου δε σημαίνει οπωσδήποτε και αποποίηση της ρίζας του.

Η καταγωγή είναι εκεί παρούσα. Όπως και η απομάκρυνση του σεντονιού από το σώμα ξένο δεν το λες, καθότι παραπέμπει στη χαρακτηριστική πτυχολογία του Έλληνα Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, ενός δημιουργού αγαπημένου του Δημ. Παπαϊωάννου. Μας αποκαλύπτεται, λοιπόν, ένας κόσμος ξεχωριστός, πρωτόγνωρος, γεμάτος αρώματα και αποχρώσεις, που συναντάμε σε κάθε στοιχείο της ζωής, στη σύσταση, στο εκτόπισμα, στο φορτίο της κάθε μάζας, στην αναστάτωση, που προκαλεί η ύλη, ως ένα λειτουργικό ενιαίο σύνολο.

Και φυσικά δεν ξεχνάμε και την αξία της εκλυόμενης ενέργειας από το υλικό ανθρώπινο σώμα. Η καταλυτική ανάμειξη διαφορετικών υλών και η αλχημεία, που προκύπτει  μας ενώνει με το τώρα και το μετά. Η βαθιά αντίληψη της λαμπρότητας, η οποία παράγεται, οδηγεί στην ενσυναίσθηση, που δρα ως όχημα για τον έλεγχο της ζωώδους φύσης μας.

Τα παραπάνω συμβολίζουν πράγματα ενδεικτικά μιας ελληνικότητας με την ευρεία έννοια του όρου, δηλαδή της συμπαντικότητας, που δεν αφορά στην καταγωγή, αλλά το δικαίωμα στη συμμετοχή μιας καθολικής παιδείας και αισθητικής. Η ματιά του Δ. Παπαϊωάννου για τον κόσμο, ενώνει τα ιστορικά μας κομμάτια με ένα μινιμαλιστικό τρόπο, συνδέοντάς μας με κάθε τι αρχετυπικό που δεν έχει χάσει την αξία του μέσα στο χρόνο.

Η εμπνευσμένη σύλληψη του δημιουργού πέτυχε την απόδοση μιας διαχρονικότητας, που γεννά την απόλυτη συγκίνηση, μέσα από το μονοπάτι, το οποίο λέει, ότι για να αξιωθεί κάποιος το καλύτερο, οφείλει να δαμάσει κάτι ζωντανό ως αποτέλεσμα της ζωής του.

Είναι η μόνη άμυνα απέναντι στη λάσπη που κυλιέται το σώμα, όταν η δίψα για αυτογνωσία και πνευματικότητα εξαντλείται στο ευκαιριακό και το δήθεν.

Μία παράσταση συνόλου, συνδυασμού ερωτικής σκηνικής παρουσίας της δεκαμελούς ομάδας των ηθοποιών/χορευτών, οι οποίοι ερμηνεύουν μέσα σε ένα αυτοσχέδιο τσίρκο, ένα παιδικό κόμικ για ενήλικες, όπως ακριβώς πόθησε να το υλοποιήσει ο εμπνευστής του Δ. Παπαιωάννου.

Οι αξιόλογοι ερμηνευτές είναι: Παυλίνα Ανδριοπούλου, Άλεξ Βαγγέλης, Έκτορας Λιάτσος, Γιάννης Μίχος, Ευαγγελία Ράντου, Καλλιόπη Σίμου, Δρόσος Σκώτης, Χρήστος Στρινόπουλος, Γιώργος Τσιαντούλας και Κώστας Χρυσαφίδης.

Ορισμένες σκηνές ξεχώρισαν περισσότερο από τις άλλες, οι οποίες αποπνέοντας μία εικαστικότητα απαράμιλλης ομορφιάς, προσφέρουν απόλαυση στο θεατή. Η θεά Δήμητρα με το υπέροχο στεφάνι στα μαλλιά, καταμεσής στην αγροτική εικόνα με τα βέλη που μεταμορφώθηκαν σε στάχυα, είναι μία ποιητική στιγμή, που παραπέμπει στο μεσογειακό μας λίκνο, στην καταγωγή μας. Επίσης ο ασθμαίνων αστροναύτης μάς ταξιδεύει σε γνώριμες και μελλοντικές περιπέτειες, εκφράζοντας την αγωνία του εξερευνητή με το αγκομαχητό του, στην περιήγηση της εσωτερικότητας, που είναι το ζητούμενο του σκηνοθέτη.

Στο στήσιμο  αυτού του σπουδαίου εγχειρήματος βοήθησε το σκοτεινό σκηνικό , μία μεγάλη πλατφόρμα με σκούρες “σανίδες” , παράλληλες σαν παρκέ, που δεσπόζει σε όλο το εμβαδόν της σκηνής, εξυπηρετώντας τις ανάγκες της σκηνοθεσίας. Σχεδιασμός σκηνικού και Art Direction σε συνεργασία με την Τίνα Τζόκα.

Ζωγραφική κοστουμιών και σκηνικού Μαρία Ηλία, καλλιτεχνικός συνεργάτης για τα κοστούμια Άγγελος Μέντης, σχεδιασμός φωτισμού σε συνεργασία με την Εβίνα Βασιλακοπούλου, μουσική Johann Strauss ll, ο Γαλάζιος Δούναβης, έργο 314, μουσική επεξεργασία Στέφανος Δρουσιώτης, καλλιτεχνικός συνεργάτης για τον ήχο Γιώργος Πούλιος, ηχητικός σχεδιασμός και χειρισμός Κώστας Μιχόπουλος και γλυπτική Νεκτάριος Διονυσάτος.

Μία εκπληκτική παράσταση, που συστήνεται ανεπιφύλακτα.

The post Κριτική Θεάτρου – «The great tamer» appeared first on Enetpress.

“Θεία Κωμωδία” του Δάντη Αλιγκιέρι, με δραματουργική υπογραφή του Νίκου Α.Παναγιωτόπουλου/Vasistas και σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη στην Κεντρική σκηνή της Στέγης.

Το κείμενο της παράστασης βασίστηκε στη μετάφραση της Θείας Κωμωδίας από τον Κώστα Καιροφύλλα, υπό την επιμέλεια του ποιητή και μεταφραστή Ν. Α.Παναγιωτόπουλου (βαθύς γνώστης της μεσαιωνικής παράδοσης και λογοτεχνίας).

 Το έργο

Ο Δάντης , ποιητής, φιλόσοφος και συγγραφέας, έγραψε  το ποίημα στις αρχές του 14ου αιώνα και πιθανότατα η συγγραφή διήρκησε δεκαπέντε χρόνια. Πρόκειται για ένα επικό αφηγηματικό ποίημα συνολικής έκτασης 14.233 ομοιοκατάληκτων 11λαβων στίχων.

Ένα πνευματικό road trip με οδηγό τον Φλωρεντίνο ποιητή,  μια υπαρξιακή φαντασμαγορία, μια θεατρική εμπειρία με τρεις οριακούς σταθμούς, την Κόλαση, το Καθαρτήριο και τον Παράδεισο.

Εμβληματικό έργο της μεσαιωνικής Ευρώπης και από τα πιο επιδραστικά κείμενα για την ελληνική γλώσσα, αλλά και την ανθρώπινη σκέψη, η Θεία Κωμωδία, ποίημα αλληγορικό όσο και αυτοβιογραφικό, πολύσημο και πολυπρισματικό, αποτελεί μια θαυμαστή σύνοψη των κοσμολογικών και χριστιανικών αντιλήψεων, που επικρατούσαν την εποχή του Δάντη: στο λυκόφως του Μεσαίωνα και τη χαραυγή της Αναγέννησης (τέλη 13ου και αρχές του 14ου αιώνα).

Η Θεία Κωμωδία περιγράφει ένα ταξίδι προς το φως, που υποτίθεται πως αρχίζει τον Απρίλιο του 1300 λίγο πριν το Πάσχα και διαρκεί επτά μέρες, όσο και η δημιουργία του κόσμου. Επτά αιώνες μετά μεταφέρεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στη Στέγη.

 Η υπόθεση

Το έργο εξιστορεί σε πρώτο πρόσωπο  την κατάβαση του μεγάλου ποιητή  στον κάτω κόσμο, στο βασίλειο των νεκρών, με οδηγούς και συνοδοιπόρους το Ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο και τη Βεατρίκη [η τελευταία αποτελεί αναφορά στην ισόβια αγαπημένη του Beatrice Portinari (1266- 1290)].

Η ομάδα Vasistas, που στα γαλλικά σημαίνει φεγγίτης, δημιουργεί μια εξαιρετικά  συμπυκνωμένη εκδοχή της τριλογίας του Δάντη, τη φέρνει στα ανθρώπινα και δικά μας μέτρα, επιλέγοντας αποσπάσματα, που απεικονίζουν το απόλυτο αδιέξοδο ενός ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται σε προσωπική κρίση και ξεκινά μια πορεία κατάδυσης στους νεκρούς του, στις σκιές του παρελθόντος και στην κόλαση του νου. Εκεί εντοπίζεται και ο ιστός της δραματουργίας, που επέλεξε η ομάδα Vasistas.

Έτσι όταν  ξαναβγαίνει στο φως και αφού αποβάλει τα είδωλα, την οργή και την τύφλωση, αναζητά επανασύνδεση με ανθρώπους, ανυψώνεται, βιώνει την αίσθηση της εξαΰλωσης, βρίσκει την ορμή της ζωής, συνδέεται με τον κόσμο και ακέραιος πια συμφιλιώνεται μ’ αυτόν. Ο διάλογος ανάμεσα στους δύο ποιητές επικεντρώνεται σε εκείνα τα πράγματα, που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ψυχή, δηλαδή την ευχαρίστηση, τη θλίψη, την ελπίδα, τις χρεωκοπημένες επιδιώξεις, τις αγωνίες, τις νίκες και τις ήττες τους. Με δυο λόγια ο καμβάς της κόλασης και του παράδεισου της ανθρώπινης ψυχής.

“Μια απειροελάχιστη στιγμή ενός εσωτερικού ταξιδιού, διεσταλμένη. Ένα κάλεσμα στην εμπειρία της ποίησης”: Αργυρώ Χιώτη / ομάδα Vasistas.

Στη σκηνή, ένας συμπαγής πυρήνας ερμηνευτών ξεδιπλώνει την αφήγηση, εμβαθύνοντας στους κώδικες που αναπτύσσουν οι Vasistas τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι βασίζονται στην εκφραστική δυναμική του σώματος και τη μουσική διάσταση της χορικότητας.  Στην παράσταση συμπράττει ένα κουαρτέτο εγχόρδων, παρόν επί σκηνής καθ’ όλη τη διάρκειά της και εντεταγμένο στη σκηνική δράση. Μουσικός μινιμαλισμός και ηλεκτρονική μουσική συνομιλούν ζωντανά με τη χρήση σύγχρονων μέσων, συντελώντας έτσι στη δημιουργία της ιδιαίτερης σκηνικής εμπειρίας του φαντασιακού ταξιδιού της “Θείας Κωμωδίας” με οδηγό τον Δάντη Αλιγκιέρι.

Η κίνηση των ηθοποιών με rollerblades και οι συνεχείς ταχύτατοι στροβιλισμοί συμβολίζουν την επαφή με ένα σύμπαν πιο βαθύ, πιο εσωτερικό, πιο μυστηριακό, με όχημα την κατάβαση σε σκοτεινούς τόπους της ψυχής και της συνείδησης δύσκολα ανιχνεύσιμους. Αυτός “ο χορός”εισχωρεί στα κατάβαθα της ύπαρξης, προσφέροντας στο θεατή τη διείσδυση στον πυρήνα του έργου και την πνευματική του “ένωση” με αυτόν. Τον κάνει να δει τη δική του ζωή και προ πάντων να παλεύει να τη ζει μέχρι το μεδούλι. Ένα μονοπάτι συναρμολόγησης μίας κατακερματισμένης ανθρώπινης οντότητας, με στόχο τη συγκρότηση και την ισορροπία. Ένα οδοιπορικό ενηλικίωσης και αυτογνωσιακής επίγνωσης.

Στην Κόλαση ο ποιητής ξεκινάει μια αριστερόστροφη πορεία με κύκλους, άλλωστε η Κόλασή του είναι κωνική, μέχρι να φτάσει στο κέντρο. Η σκηνοθέτιδα με την ομάδα της αυτό το μεταφέρουν στη μουσική και στην κίνηση, στην ενέργεια, στη ροή, στην αίσθηση, καθώς τα σώματα και η κίνηση είναι γι’ αυτούς μουσική.

Στην εικόνα του Καθαρτηρίου, η μελωδία αναπτύσσεται μέσα από τα κελαηδίσματα των ψυχών-πουλιών και την κατοπινή ηχογραφημένη απαγγελία των νεκρών υπάρξεων. Αυτή η σκηνή λειτουργεί ειδυλλιακά προοικονομώντας το επικείμενο επίπεδο του Παράδεισου, όπου κατοικούν οι ανώτεροι ψυχικά διανοητές, οι ενάρετοι και οι άγιοι. Η αγαπημένη του ποιητή Βεατρίκη θα αναδυθεί και θα τον οδηγήσει στον Παράδεισο, αφού στον ειδωλολάτρη Βιργίλιο δεν επιτρεπόταν η είσοδος. Και εκεί τίθεται το νόημα της ζωής, της αγάπης, της συγχώρεσης και της αλήθειας, καθώς βλέπουμε τη νεαρή κοπέλα να παρακαλάει την Παναγία τη Δέσποινα να βοηθήσει τον αγαπημένο της Δάντη.

Τα ποιήματα του Έζρα Πάουντ (cantos XIV και XV), σε μετάφραση του Γιώργου Βάρσου και του Edgar Lee Masters από τη συλλογή Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ σε μετάφραση του Σπύρου Αποστόλου, ενδοβάλλονται στον κορμό του θεατρικού εγχειρήματος. Αυτά, λοιπόν, με κάποιο τρόπο συνδέουν το παρελθόν του Δάντη με ένα παρόν πολύ πιο άμεσο και ζοφερό, όπως η ακατάσχετη αναφορά στα κόπρανα, στα προαναφερθέντα ποιήματα του Πάουντ, που με την ένταση της εκφοράς του λόγου φτάνει να μοιάζει με ένα ισχυρό είδος ραπ. Κάπως έτσι, σημειώνει η Αργυρώ Χιώτη κάνουμε μια ρωγμή στο χρόνο.

Και συνεχίζει υποστηρίζοντας πως η ίδια και η ομάδα της μπήκαν βαθιά στην έννοια της Λειτουργίας πάνω στη σκηνή, δηλαδή της Ιεροτελεστίας, ψάχνοντας τι σημαίνει “φτιάχνω μια Ιεροτελεστία ή τελώ μια Λειτουργία”, κάτι σαν επίκληση στην ποίηση, δημιουργώντας κάτι το μυστηριακό, που σε καλεί κοντά του.

Συντελεστές:

Η σκηνοθεσία συγκροτημένη και ευφάνταστη, βοηθούμενη από τα λειτουργικά και αισθητικά αξιοπρεπή σκηνικά της Εύας Μανιδάκη, τα μαύρα με γεωμετρικά σχήματα κοστούμια της Χριστίνας Κάλμπαρη, τους σωστούς φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα και την υποβλητική μουσική του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, όπως τα ακούσματα του Φίλιπ Γκλας και του Στιβ Ράιχ, πέτυχε κάτι πολύ δυνατό.

Αξίζει να αναφερθώ στο σκηνικό, που αναπαριστούσε τον ουρανό απο λευκά πανιά, το οποίο κάποια στιγμή κατέβηκε χαμηλώνοντας και σκέπασε ηθοποιούς και μουσικούς, ενώ στη συνέχεια μεταβλήθηκε σε κάτι άλλο λειτουργικό για την παράσταση. Εξαιρετική δουλειά.

Στο υλικό της δραματουργίας εκτός από την μετάφραση του Κώστα Καιροφύλα, χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από την έκδοση του Ι. Σιδέρη (1943) και από την πρώτη έκδοση του Μ.Σαλίβερου (1917).

Οι ερμηνείες των ηθοποιών αποδοτικές, ισορροπημένες και βασιζόμενες στη δύναμη της μουσικής, στην κίνηση του σώματος και φυσικά στο λόγο, κατάφεραν να στοχεύσουν στις αισθήσεις του ανθρώπου. Η μονωδία των δύο βασικών αφηγητών αποτελεί κυρίαρχο δομικό υλικό του θεατρικού έργου, και το παραγόμενο ύφος θυμίζει εκκλησιαστικούς ψαλμικούς απόηχους.

Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται, ταυτισμένη με το περιεχόμενο του μακροσκελούς ποιήματος, αποβαίνει μαγευτικά μυσταγωγική με θεϊκές αποχρώσεις όσο οι ηθοποιοί απαγγέλλουν. Εξάλλου η μεταμόρφωση του πρωταγωνιστή Ευθύμη Θέου -υποδύεται τον Ιταλό ποιητή- από τα σκοτάδια στο φως, από  τη μαυρίλα στη φωτεινότητα, αυτό έχει τη δυναμική του θεϊκού στοιχείου, που ενυπάρχει στον εξανθρωπισμό.

Τη Βεατρίκη έπαιξε η Ελένη Βεργέτη με ταλέντο και ευστοχία, η οποία μαζί με τον πρωταγωνιστή βοήθησαν στη ροή και δραματικότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι υπόλοιποι συντελεστές υστερούσαν. Ερμήνευσαν οι ηθοποιοί: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Φιντέλιο Ταλαμπούκας, Ματίνα Περγιουδάκη και ο Γιάννης Κλίνης.

Αυτή η ομαδική δουλειά απέδωσε πολιτισμικούς καρπούς μέσα από μία ορμητική, πληθωρική και μεστή μηνυμάτων παράσταση.

Η “Θεία Κωμωδία” στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, είναι μια πολύ καλή από σκηνής διδασκαλία.

The post Κριτική θεάτρου – «Θεία Κωμωδία» appeared first on Enetpress.

Με αφορμή τα 90ά γενέθλια του György Kurtág, γίνεται ένα αφιέρωμα στο έργο του, το οποίο χαρακτηρίζεται από αναφορές σε συνθέτες προηγούμενων εποχών. Με κοινή αφετηρία τα δάνεια από το παρελθόν, οι συνθέτες του κύκλου παρουσιάζουν μια ενδιαφέρουσα μείξη διαφορετικών μουσικών ειδών. Ο Kurtág συνομιλεί με τους György Ligeti, Anton Webern και J.S. Bach, o Νίκος Σκαλκώτας με τον σύγχρονό του, Erwin Schulhoff, οι Hans Werner Henze και Rodney Sharman με τον Richard Wagner. Μια πειραματική σύνθεση με μεσαιωνικές καταβολές και αναφορά στους «Λαβυρίνθους» του Μπόρχες κλείνει τον κύκλο των τριών συναυλιών στις 15 Φεβρουαρίου, στην Αίθουσα Τελετών του Παντείου Πανεπιστημίου.

Μετά το κουαρτέτο εγχόρδων Selini, που έπαιξε στην πρώτη συναυλία του φετινού κύκλου, και τους ανερχόμενους μουσικούς της δεύτερης συναυλίας, δηλαδή τον βιολοντσελίστα Μιχάλη Χόιπελ και την πιανίστρια Ανν-Κριστίν Σωφρονίου, την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου, στην τρίτη και τελευταία συναυλία του φετινού κύκλου, ο Δημήτρης Κούντουρας (φλάουτα με ράμφος, τραβέρσο και σύλληψη) και ο Περικλής Λιακάκης (σύνθεση & live electronics), σε συνεργασία με την Irene Coticchio (απαγγελία & φωνητικός αυτοσχεδιασμός), θα επιχειρήσουν μια σύζευξη μεσαιωνικής και ηλεκτρονικής μουσικής. Το κεντρικό θέμα της συναυλίας, οι «Λαβύρινθοι» του Jorge Luis Borges, θα απογειώσει την απόπειρα των καλλιτεχνών να θέσουν σε διάλογο τη μουσική και τη λογοτεχνία. Τα στροφικά, επαναλαμβανόμενα σχήματα, ως μουσικό ανάλογο του λαβύρινθου του Μπόρχες, σε συνδυασμό με τις ποιητικές, μεσαιωνικές φόρμες (virelais) του Machaut, ορίζουν έναν εκστατικό, σχεδόν υπνωτικό ρυθμό, ή αλλιώς, ένα υπερβατικό νόημα, το οποίο καλείται να ερμηνεύσει ο ακροατής.

Οι καλλιτέχνες της τρίτης συναυλίας χαίρουν διεθνούς αναγνώρισης, καθώς έχουν πραγματοποιήσει πλήθος συναυλιών στο εξωτερικό. Οι ιδιαίτερες αυτοσχεδιαστικές τους απόπειρες, όπως θα παρουσιαστούν στις 15 Φεβρουαρίου, θα μας ταξιδέψουν σε έναν κόσμο παράδοξο, σχεδόν μυστικιστικό, ενώ παράλληλα θα μας αποκαλύψουν τις εκπλήξεις που προκύπτουν από το συνδυασμό παρελθόντος και παρόντος.
Την οργάνωση και προώθηση των συναυλιών έχουν αναλάβει φοιτήτριες και φοιτητές της κατεύθυνσης «Πολιτισμός και Πολιτιστική Διαχείριση» του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Οι φοιτητές έρχονται σε επαφή με τους μουσικούς και προσπαθούν να βρουν τους βέλτιστους τρόπους για να μεταδώσουν το όραμα των καλλιτεχνών σε ένα ευρύτερο κοινό νέων, και όχι μόνο, ανθρώπων. H Στέγη συμβουλεύει και υποστηρίζει το έργο των ομάδων με την τεχνογνωσία και το δίκτυο επικοινωνίας της, ενώ το εγχείρημα τελεί υπό την αιγίδα και των δύο ιδρυμάτων.

Ερμηνευτές
Irene Coticchio: απαγγελία & φωνητικός αυτοσχεδιασμός
Περικλής Λιακάκης: σύνθεση & live electronics
Δημήτρης Κούντουρας: φλάουτα με ράμφος, τραβέρσο & σύλληψη
Έργα: Guillaume de Machaut (περ. 1300-1377), Riyohei Hirose (1930-2008), Περικλής Λιακάκης (γενν. 1970)
Κείμενα: Jorge Luis Borges (1899-1986), Edoardo Sanguineti (1930-2010)

Πληροφορίες
Όλες οι συναυλίες θα πραγματοποιηθούν στην Αίθουσα Τελετών του Παντείου Πανεπιστημίου (Ισόγειο παλαιού κτηρίου)
Η είσοδος στο χώρο του Παντείου γίνεται από την οδό Φραγκούδη (είσοδος και για ΑμεΑ)

Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αίθουσα Τελετών
Συγγρού 136
Πληροφορίες: 210-9005800
15 Φεβρουαρίου 2017, 20:30

Ελεύθερη είσοδος με δελτία προτεραιότητας μία ώρα πριν από κάθε συναυλία και παραλαβή των δελτίων από την είσοδο της Αίθουσας Τελετών του Πανεπιστημίου

The post Γέφυρα μουσικής επάνω από τη Συγγρού vol. 2 appeared first on Enetpress.