Εβδομήντα χρόνια έχουν περάσει από το 1948 και τη ρήξη Τίτο-Στάλιν. Τα κρίσιμα ιστορικά ζητήματα της περιόδου και ο αντίκτυπος τους στα ελληνικά πράγματα θα αναλυθούν στη διημερίδα της ΕΔΙΑ 1940-1974 Κ.-Δ. Μακεδονίας, στο «Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης», στα Λιβάδια Κοτύλης, Καστοριά, στις 25 κ 26 Αυγούστου.

Το πρόγραμμα της διημερίδας έχει ως εξής:

Σάββατο 25/8/2018, 6.00μμ – 10.00μμ.

Εισηγητές:

• Φοίβος Οικονομίδης, δρ. Ιστορίας Παν/μίου Σορβόνης, δημοσιογράφος-ερευνητής: Ο Στάλιν, ο Τίτο και το ΕΑΜικό κίνημα.
• Ηλίας Νικολακόπουλος, ομότιμος καθηγητής Παν/μίου Αθηνών: 1948, η κομβική χρονιά του Εμφυλίου Πολέμου.
• Ιωάννα Παπαθανασίου, ιστορικός- ερευνήτρια του ΕΚΚΕ: «Προκαταλήψεις, αντιπαραθέσεις και διακυβεύματα στο «βουνό» το κρίσιμο 1948»
• Ραϋμόνδος Αλβανός, δρ. ΑΠΘ – επιστημονικός συνεργάτης του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων: Η μάχη του Γράμμου το καλοκαίρι του 1948. Κοινωνικές, πολιτικές και δημογραφικές διαστάσεις.

Κυριακή 26/8/2018, 10.30πμ-11.30πμ

Παρουσίαση του αρχείου της  ΕΔΙΑ 1940-1974 Κ.-Δ. Μακεδονίας

• Χάιδω Μπούσιου, ιστορικός, δρ Φιλοσοφίας και Ψυχανάλυσης
• Πέτρος Σατραζάνης, υπάλληλος Δημοτικής Βιβλιοθήκης Θεσσαλονίκης – Γραφείο ΕΔΙΑ Κ.-Δ. Μακεδονίας 1940-1974

Θα ακολουθήσει ιστορικός περίπατος – ξενάγηση στον Γράμμο.

Η διημερίδα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Βασίλη Γκανάτσιου – Καπετάν Χείμαρρου, υποστράτηγου του ΔΣΕ, ιδρυτικού μέλους της  ΕΔΙΑ 1940-1974 Κ.-Δ. Μακεδονίας, που έφυγε πρόσφατα.

Στις 28 Ιουνίου 1948 οι χώρες-μέλη (ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης, της Βουλγαρίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Ρουμανίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας)τ ης Κομινφόρμ (Γραφείο Πληροφοριών των Κομ. και Εργ. Κομμάτων) απέπεμψαν τη Γιουγκοσλαβία από τους κόλπους της με αιτιολογία την αναρρίχηση «εθνικιστικών στοιχείων» στην ηγεσία του γιουγκοσλαβικού κόμματος.

Στην πραγματικότητα, το βασικό διακύβευμα ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και την ΕΣΣΔ ήταν η δημιουργία μιας νοτιοσλαβικής ομοσπονδίας, στην αρχή με τη Βουλγαρία, ιδέα που αρχικά η ΕΣΣΔ αντιμετώπιζε θετικά, αργότερα όμως μεταστράφηκε, όταν αντιλήφθηκε ότι η πρακτική της υλοποίηση εξελισσόταν χωρίς  τη συναίνεση της σοβιετικής  πλευράς  και εξέφραζε  περισσότερο τάσεις  ηγεμονισμού του Τίτο στα Βαλκάνια.

Η πιο κρίσιμη συνέπεια της ρήξης ήταν η προσέγγιση της Γιουγκοσλαβίας από τη Δύση. Η πίεση του αποκλεισμού λύγιζε τη Γιουγκοσλαβία, έτσι ο Τίτο αποφάσισε να στραφεί οριστικά προς τη Δύση, προβαίνοντας σε χειρονομίες καλής θελήσεως, ώστε να λάβει η χώρα του στρατιωτική και οικονομική βοήθεια.

Η ρήξη Τίτο – Στάλιν το 1948 επέδρασε καταλυτικά στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, αφού μοιραία είχε αντίκτυπο στην εμπλοκή της Γιουγκοσλαβίας στον εμφύλιο πόλεμο.

Η Γιουγκοσλαβία, ως χώρα ταυτόχρονα Νοτιοευρωπαϊκή, Βαλκανική, Παραδουνάβιος και Μεσογειακή, είχε υψίστη γεωστρατηγική σημασία και οι επιπτώσεις της ρήξης  ήταν πολύπλευρες και παγκόσμιες, όπως έδειξε η δημιουργία των κινήματος των «Αδεσμεύτων».

Πληροφορίες: τηλ. 2313 318230, 2310 282858

1. κλείσιμο δωματίων στον ξενώνα του Πάρκου Εθν. Συμφιλίωσης:

κ. Νταούτη Γιάννα, 2467021853, 6936702271

Τιμές: δίκλινο 30, τρίκλινο 40, τετράκλινο 50 ευρώ.

Στο Νεστόριο (25 χλμ απόσταση) υπάρχουν ξενώνες και ξενοδοχεία.

Πρόσβαση στο ΠΕΣ:  https://grammos-pes.gr/pages/display/access/

Να προτιμήσετε το δρόμο από Πεύκο και όχι από Κοτύλη (όπως δείχνει το GPS).

The post «Η ρήξη Τίτο-Στάλιν και η Ελλάδα», στο Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης στο Γράμμο appeared first on Enetpress.

Το  λες  και  «η  Ελλάς διδάσκουσα»! Όσον αφορά τον εξανδραποδισμό αντιφρονούντων η …διδαχή!  Της οποίας μαθήματα παραδίδει  το Συριζιστάν, αφήνοντας  την Ευρώπη …αποσβολωμένη!  Από  …θαυμασμό!

Και πάμε τώρα στα καθέκαστα.  Προεδρεύουσα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αυτή την περίοδο  η Εσθονία. Επ’ ευκαιρία της Ευρωπαϊκής Ημέρας Θυμάτων Ναζιστικών και Φασιστικών Καθεστώτων, που είναι η 23^η Αυγούστου, σκέφτηκε την οργάνωση συνεδρίου με θέμα «Η κληρονομιά του 21^ου αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από κομουνιστικά καθεστώτα».

Προσκεκλημένοι στο συνέδριο  οι υπουργοί  δικαιοσύνης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Εις εξ αυτών όμως το έπαιξε κόκκινος …Μεταξάς!

Είναι ο Έλλην Σταύρος Κοντονής, του  Συριζιστάν,  που… όρθωσε ανάστημα!

Προφανώς δεν αποφάσισε μόνος του. Εντολή της  Μαξίμου παράγκας διεκπεραίωσε. Της παράγκας που, με τη σειρά της, διεκπεραιώνει  εντολές  του αναρχοσταλινικού  πυρήνα 3%.

Σχετικό «νον πέιπερ» δεν κυκλοφόρησε αυτή τη φορά η παράγκα. Αντ’ αυτής μίλησε  ο πυρήνας. Για να πει, με κομματική ανακοίνωση,  πως «η απόφαση του υπουργού ήταν αυτονόητη και επιβεβλημένη».

Ναι, σωστά διάβασες «χρήσιμο κορόιδο» – που έγινες το σκαμνάκι για να φτάσει στο 18%  το  βαριά κομουνισμένο 3%: «Αυτονόητη και  επιβεβλημένη» η στάση του «Ιωσήφ»  Κοντονή.

Καθαρές κουβέντες και το μήνυμα σαφές:  στα «φρύδια» μας την  Εσθονία,  γράφουμε την Ευρώπη,  αλληλεγγύη   δίνουμε μόνο στον  Στάλιν, στον Μπέρια και τους υπόλοιπους  που εξολόθρευσαν μεν, αλλά  δεν ήταν χιτλερικοί.

Πιο καθαρά δεν γίνεται …χρήσιμε!  Και αν οι υπόλοιποι της Ευρώπης το διαβάσουν αλλιώς …κακό του κεφαλιού τους!   Δεν τους έχουμε ανάγκη, αυτοί μας έχουν.

Αυτοί  χρειάζονται της αλληλεγγύης  δανεικά.  Και για  να τα έχουν, όρος απαράβατος, να σέβονται  τα βαριά σταλινισμένα    …ιδανικά 3%!

Αν κατάλαβες «χρήσιμε» του Κουρουμπλή και του Πάκη, ως αντιπρόσωπου του μικρού Καραμανλή, αφορά κι εσένα το μήνυμα Κοντονή.

Εμμέσως πλην σαφώς σου λένε,  πήραν το σκαμνί που τους έδωσες  για να  σου στήσουν την   κρεμάλα.  Μη  απελπίζεσαι   όμως. Το σαπούνι δεν θα είναι χιτλερικό. Του Στάλιν  θα είναι,… απ το καλό!

The post Με σαπούνι Στάλιν appeared first on Enetpress.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ…3 Απριλίου

Επιμέλεια: Σταύρος Χρονόπουλος, υπεύθυνος Μarketing «Εκδοτικός Οίκος Historical Quest» (https://www.historical-quest.com/)

3 Απριλίου 1770

 Γεννήθηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770 – 4 Φεβρουαρίου 1843), αρχιστράτηγος και ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821. Προερχόταν από φημισμένη οικογένεια. Το επώνυμο της οικογένειάς του αρχικά ήταν Τσεργίνης, όπως αναφέρεται στα απομνημονεύματά του ευρίσκοντο 60 οικογένειες στην Μεσσηνία με το ίδιο επώνυμο. Τον Ιανουάριο του 1806 και ενώ βρισκόταν στην Πελοπόννησο βγήκε διάταγμα δίωξής του. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ακολουθήσει πολύμηνη περιπετειώδης και δραματική καταδίωξή του από τους Τούρκους σε πολλά χωριά και πόλεις της Πελοποννήσου. Κατάφερε τελικά, μαχόμενος, να διαφύγει με πλοιάριο, φεύγοντας από περιοχή στα δυτικά του Λακωνικού κόλπου και περνώντας στα ρωσοκρατούμενα Κύθηρα με ενδιάμεση στάση στην Ελαφόνησο λόγω κακοκαιρίας.

 Από το 1810 υπηρέτησε στο ελληνικό στρατιωτικό σώμα του αγγλικού στρατού στη Ζάκυνθο, όπου γρήγορα διακρίθηκε για τη δράση του εναντίον των Γάλλων και έφτασε στο βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και τον Ιανουάριο του 1821 ξαναγύρισε στη Μάνη όπου άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Βρέθηκε στην Καλαμάτα κατά την αναίμακτη κατάληψη της πόλης στις 23 Μαρτίου 1821 υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και την πομπώδη δοξολογία.  Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι (14 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822), όπου διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο, αφού πρυτάνευσαν η ευφυΐα και η τόλμη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου.

Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρ’όλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη.Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο. Η Σφακτηρία και το Ναυαρίνο έπεσαν στα χέρια των Αιγυπτίων και τότε ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίστηκε για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Χωρίς πολυάριθμο στρατό ξεκίνησε και πάλι τον κλεφτοπόλεμο, που διήρκεσε ως το 1828, όταν στην Ελλάδα έφτασε το στράτευμα του στρατηγού Μεζόν με εντολή του Καρόλου Ι´ της Γαλλίας για να διασώσει την Ελλάδα από τα αιγυπτιακά στρατεύματα (Γαλλική Εκστρατεία του Μωριά).  Αξίζει να τονιστεί η στρατηγική φυσιογνωμία του Κολοκοτρώνη, καθώς διοικούσε τα στρατεύματα με ιδιοφυή τρόπο, χρησιμοποιώντας τις τακτικές του κλεφτοπολέμου, ώστε να μπορεί να αντεπεξέρχεται το στράτευμα στην αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου.Υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Όθωνα.

Το 1833, όμως, οι διαφωνίες του με την Αντιβασιλεία τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές της Ακροναυπλίας στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Έτσι, στις 25 Μαΐου 1834, μαζί με τον Πλαπούτα, καταδικάστηκε σε θάνατο. Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835, οπότε και ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας». Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836 και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1843 το πρωί, από εγκεφαλικό επεισόδιο, έχοντας επιστρέψει από γλέντι στα βασιλικά ανάκτορα, όπου τα τελευταία χρόνια ήταν υπασπιστής του Όθωνα

3 Απριλίου 1912

Γεννήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης (Κερασίτσα Αρκαδίας, 3 Απριλίου 1912 – Θεσσαλονίκη, 27 Μαΐου 1963), ιατρός, αθλητής και πολιτικός που δολοφονήθηκε από παρακρατικούς. Η δολοφονία του προκάλεσε διεθνή κατακραυγή για τις αυταρχικές πρακτικές της κυβέρνησης Καραμανλή και των Σωμάτων Ασφαλείας, που αποδείχθηκε ότι όχι μόνο ανέχονταν, αλλά και εξέθρεψαν τον ανεξέλεγκτο παρακρατικό μηχανισμό. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία.

Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια.  Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης.

Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες. Η υπόθεση της δολοφονίας Λαμπράκη έχει καταγραφεί στο μυθιστορηματικό «Ζ» (από το «Ζει») του Βασίλη Βασιλικού. Το βιβλίο έγινε το 1969 ταινία Ζ από τον Κώστα Γαβρά, με τον Υβ Μοντάν στο ρόλο του Λαμπράκη, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν στο ρόλο του Σαρτζετάκη και την Ειρήνη Παππά στο ρόλο της συζύγου του Λαμπράκη. Από το 1983 ο Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών διεξάγεται στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη κάθε Νοέμβριο.

3 Απριλίου 1922

Ο Ιωσήφ Στάλιν γίνεται ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Την περίοδο αυτή ο Λένιν είναι βαριά άρρωστος και η πρότασή του να αντικατασταθεί ο Στάλιν γνωστοποιήθηκε στο κόμμα των μπολσεβίκων στο 13ο Συνέδριο, οι οποίοι όμως ψήφισαν υπέρ της παραμονής του Στάλιν ως γραμματέα του κόμματος. Μετά το θάνατο του Βλαντιμίρ Λένιν, επεκράτησε του Λέοντα Τρότσκι στη πολιτικοϊδεολογική αντιπαράθεση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920.

Ο Στάλιν συνέβαλε στη διαμόρφωση των γνωρισμάτων που χαρακτήρισαν το νέο σοβιετικό κράτος αλλά και τα υπόλοιπα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Ο Στάλιν είδε τη σταθεροποίηση της σοβιετικής δύναμης στην περιοχή ως απαραίτητο βήμα προκειμένου να προστατεύσει την ΕΣΣΔ με το να την περιβάλει με χώρες με φιλικές κυβερνήσεις, για να ενεργήσουν ως ενδιάμεση δομική ενότητα ενάντια σε πιθανούς εισβολείς. Οι σχέσεις μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των πρώην συμμάχων της του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου ψυχράνθηκαν σύντομα, και έδωσαν τόπο σε μια παρατεταμένη περίοδο έντασης και δυσπιστίας μεταξύ της ανατολής και της δύσης γνωστής ως Ψυχρός Πόλεμος.

3 Απριλίου 1948

Ο Αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν υπογράφει το Σχέδιο Μάρσαλ, που προβλέπει βοήθεια 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων για 16 χώρες. Επρόκειτο για οικονομική βοήθεια που χορηγήθηκε σε χώρες της Ευρώπης. Αποσκοπούσε αφενός στην τόνωση των οικονομιών τους, (που με σημαντικά δάνεια χρηματοδότησαν έτσι τις κατεστραμμένες από τον πόλεμο αγορές τους) και αφετέρου, εξυπηρετούσε άμεσα την αμερικανική εξωτερική πολιτική, που επιθυμούσε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να περιέλθουν οι χώρες αυτές, εξαιτίας ανέχειας, στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης.

Πρώτοι παραλήπτες της βοήθειας που παρείχε το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν οι χώρες που κατά τη γνώμη της Αμερικανικής ηγεσίας κινδύνευαν άμεσα από την εξάπλωση του κομμουνισμού, δηλαδή της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ο όρος “Σχέδιο Μάρσαλ” εδραιώθηκε ως μεταφορική έννοια, οποιουδήποτε μεγάλης κλίμακας κρατικού προγράμματος, που έχει ως στόχο να λύσει ένα κοινωνικό πρόβλημα. Χρησιμοποιείται κυρίως από τους Αμερικανούς φιλελεύθερους όταν ζητούν ομοσπονδιακή οικονομική κάλυψη για να διορθωθεί κάποια “αποτυχία” στον ιδιωτικό τομέα.

The post Ματιές στο παρελθόν appeared first on Enetpress.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ… 5 Δεκεμβρίου

Επιμέλεια: Σταύρος Χρονόπουλος, υπεύθυνος Μarketing «Εκδοτικός Οίκος Historical Quest» (https://www.historical-quest.com/)    

5 Δεκεμβρίου 1492

Ο Χριστόφορος Κολόμβος γίνεται ο πρώτος Ευρωπαίος που πατάει το πόδι του στο νησί Ισπανιόλα (σημερινή Αϊτή και Δομινικανή Δημοκρατία).

Όταν έφτασε στη νήσο, όπου σήμερα βρίσκονται η Δημοκρατία της Αϊτής και η Δομινικανή Δημοκρατία, ο ίδιος τη βάφτισε Ισπανιόλα, γιατί του θύμιζε το περίγραμμα της Ισπανίας

5 Δεκεμβρίου 1920

Η κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη διενεργεί δημοψήφισμα για την επιστροφή του Κωνσταντίνου Α’.

Οι Σύμμαχοι έως τότε, Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί, παρέδωσαν διακοινώσεις στη νέα ελληνική κυβέρνηση με τις οποίες δεν αναγνώριζαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό του κράτους και έπαψαν να υποστηρίζουν την Ελλάδα στρατιωτικά και διπλωματικά. Μόνο η Αγγλία συνέχισε πλέον, αν και μόνο σε διπλωματικό επίπεδο, να υποστηρίζει την Ελλάδα στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο. Μετά την αποτυχία κάθε διαπραγμάτευσης που είχε ο Γούναρης με τους Συμμάχους στην Ευρώπη, ο Κωνσταντίνος και η κυβέρνηση αποφάσισαν τη συνέχιση του πολέμου με την Τουρκία. Τον Μάιο του 1921 ο βασιλιάς αναχώρησε για να αναλάβει την ονομαστική αρχιστρατηγία του στρατού στη Μικρά Ασία. Στα τέλη του ίδιου χρόνου επέστρεψε στην Αθήνα λόγω κλονισμού της υγείας του. Τον Αύγουστο του 1922 ο ελληνικός στρατός ηττήθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι στις 9 Σεπτεμβρίου του 1922 μπήκαν στη Σμύρνη και την έκαψαν

5 Δεκεμβρίου 1931

Κατεδαφίζεται με εντολή του Ιωσήφ Στάλιν ο Καθεδρικός Ναός του Χριστού Σωτήρος στη Μόσχα.

Ο Καθεδρικός Ναός του Χριστού Σωτήρος υπήρξε το σκηνικό στην πρώτη εκτέλεση του έργου «Οβερτούρα 1812» που έγραψε, το 1880, ο Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840 – 1893) εις μνήμην της υπεράσπισης της Μόσχας από τους Ρώσους εναντίον της προελαύνουσας Μεγάλης Στρατιάς του Ναπολέοντα, στη μάχη του Μποροντίνο, το 1812

5 Δεκεμβρίου 1941

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: η Μάχη της Μόσχας.

O Γκέοργκι Ζίβκοφ διατάζει τη γενική αντεπίθεση του σοβιετικού στρατού εναντίον του γερμανικού στρατού και κυρίως στοχεύει εναντίον της Ομάδας Στρατιών Κέντρου. Η υπεράσπιση της Μόσχας έγινε σύμβολο της σοβιετικής αντίστασης ενάντια στην εισβολή των δυνάμεων του Άξονα. Για την ανάμνηση της μάχης η Μόσχα έλαβε τον τίτλο της Ηρωικής Πόλης το 1965, στην 20ή επέτειο της Ημέρας της Νίκης

5 Δεκεμβρίου 1945

Χάνεται το σμήνος της αεροπορίας του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού Flight 19, κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης, στο Τρίγωνο των Βερμούδων.

14 άνδρες ήταν τα πληρώματα του σμήνους. Στη συνέχεια χάθηκε και μια δικινητήρια ιπτάμενη άκατος αναγνώρισης/βομβαρδισμού που στάλθηκε για να εντοπίσει το σμήνος στη συγκεκριμένη περιοχή. Η ιπτάμενη άκατος είχε 13 άνδρες πλήρωμα. Οι εμπειρογνώμονες του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλήξουν σε ασφαλές πόρισμα για την απώλεια του σμήνους και της ιπτάμενης ακάτου

5 Δεκεμβρίου 1978

Η ΕΣΣΔ υπογράφει Συνθήκη Φιλίας με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Αφγανιστάν.

Το άρθρο 4 της συνθήκης φιλίας δικαιολογούσε το ενδεχόμενο σοβιετικής εισβολής στη χώρα με σκοπό την προστασία της από εξωτερική απειλή. Και όντως, η ΕΣΣΔ επικαλέστηκε το άρθρο 4 για την εισβολή του σοβιετικού στρατού στο Αφγανιστάν, η οποία πραγματοποιήθηκε το 1979 και οδήγησε στο δεκαετή Σοβιετο-αφγανικό Πόλεμο (24 Δεκεμβρίου 1979 – 15 Φεβρουαρίου 1989), με αποτέλεσμα την αποχώρηση του σοβιετικού στρατού από τη χώρα

The post Ματιές στο παρελθόν… appeared first on Enetpress.

Του Παύλου Μεθενίτη

Τον καιρό του Εμφυλίου ή της χούντας κάποιον τον είχαν πιάσει οι ασφαλίτες και έπαιζαν με το κεφάλι του ποδόσφαιρο, που λένε. «Είσαι κουμουνιστής, ρε;» τον ρώταγε ουρλιάζοντας ο εθνικόφρων δεξιός βασανιστής του. Και ο βασανιζόμενος, λέει ο μύθος, έδωσε κάποια στιγμή την εξής απάντηση: «Δεν είμαι, γίνομαι».

Επί του προσωπικού τώρα, να πω πως όταν ήταν της μόδας, σούπερ τρέντι να είσαι κομουνιστής, εγώ δεν ήμουν. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή ήμουν ελιτιστής και δεν ήθελα να δηλώνω ό,τι δήλωναν άπαντες, μετά τη Μεταπολίτευση, για να μπω σε παρέες, για να βρω δουλειά ή γκόμενα. Εκείνους τους καιρούς λοιπόν, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, που ο εφαρμοσμένος κομουνισμός κατέρρευσε σαν γίγαντας με πήλινα πόδια, εγώ δεν ήμουν κομουνιστής.

Μου άρεσαν ασφαλώς κάποιες από τις ιδέες του Μαρξ, ενώ η οικονομική του ανάλυση ήταν πάντα ένα εργαλείο για να ξεψαχνίζεις την πραγματικότητα, για να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει γύρω σου. Αλλά κομουνιστής, όχι, δεν δήλωνα, ειδικά όταν ο εφαρμοσμένος, ο υπαρκτός κομουνισμός ήταν όχι ένας ακόμα πόλος εξουσίας, αλλά ο άλλος πόλος εξουσίας, ο άλλος κόσμος, το αντίπαλον δέος του καπιταλισμού, με τον οποίο κοντραριζόταν στα ίσια, από το διάστημα μέχρι το βυθό των θαλασσών, και από την ποιότητα ζωής μέχρι τον εξευγενισμό της μέσω της Τέχνης.

Όχι, τότε δεν ήμουν κομουνιστής, διότι πίστευα, και μάλλον δεν είχα και πολύ άδικο, πως και το κομουνιστικό σύστημα είναι και αυτό ένα ακόμα εξουσιαστικό σύστημα, μια σκληρή και άτεγκτη ιεραρχία, όπου στα χαρτιά όλοι είναι ίσοι, αλλά στην πραγματικότητα κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Ναι μεν όλοι είχαν τη δουλειά τους και την περίθαλψη, την ασφάλιση, την παιδεία και τα λοιπά, αλλά η γενικευμένη φτώχεια, η εξίσωση προς τα κάτω και η έλλειψη ελευθερίας, τουλάχιστον για τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, τελικά δεν ισοφάριζε τις μεγαλόπνοες επαγγελίες: για ποιον σοσιαλισμό μιλάμε, έλεγα, όταν σε πολλές περιπτώσεις το Κόκκινο Αστέρι κάνει τα ίδια και χειρότερα με τους αντιπάλους του; 

Γι’ αυτό λοιπόν δεν δήλωνα κομουνιστής. Όμως ο καιρός πέρασε, το Κόκκινο Πείραμα απέτυχε και καταβαραθρώθηκε όχι επειδή το νίκησε ο αντίπαλός του, αλλά γιατί φαγώθηκε από μέσα, αποσαθρώθηκε από τις ίδιες του τις αντιφάσεις. Φυσικά, ο Καπιταλισμός έκανε πάρτι – σιγά μην δεν έκανε. Υπερτόνισε τα πραγματικά κακά του νικημένου αντιπάλου του, ακριβώς για να καλύψει, για να κρύψει και να ακυρώσει τα θετικά. Και ποια ήταν αυτά; Πρώτα – πρώτα η προγραμματική ιδεολογία του κομουνισμού, που λέει, πολύ χοντρικά, πως οι προλετάριοι, οι φτωχοί και οι απελπισμένοι, εάν δεν ενωθούν και δεν συνειδητοποιήσουν τη θέση τους και τη δύναμή τους, θα συνεχίσουν να δουλεύουν σαν ζώα, ούτως ώστε οι εξήντα πλουσιότεροι άνθρωποι σήμερα στον κόσμο να συνεχίσουν να κατέχουν τους μισούς πόρους της Γης. Το καταλάβατε αυτό, παρατρεχάμενοι των ισχυρών;

Το πιάσατε αυτό, σκωληκοειδείς αποφύσεις, Χατζηαβάτηδες, που καθαρίζετε τις σόλες των Αφεντικών με τη γλώσσα, μπας και αρτυθείτε απ΄τη Χάρη τους, μπας και σας δώσουν σημασία στο περιθώριο κάποιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης, ας πούμε, όταν οι Πλούσιοι φορούν το κοινωνικώς ευαίσθητο ανθρωπόμορφο προσωπείο τους, ώστε να κρύψουν το αληθινό τους πρόσωπο; Ο μισός πλούτος του κόσμου ανήκει σε εξήντα ανθρώπους – αυτό, για τον κομουνισμό είναι απαράδεκτο, είναι βλασφημία, όνειδος. Αυτό είναι ο κομουνισμός, αυτό και τίποτ’ άλλο… 

Αλλά για να επανέλθω στην ιστορία μου, ο Καπιταλισμός, όπως είπαμε, εκμεταλλεύτηκε αλόγιστα την ήττα του εχθρού του. Αλόγιστα και άκριτα – γιατί έκανε το λάθος να επιχειρήσει να παραγράψει και τις αδιαμφισβήτητες νίκες του Κομουνισμού. Μία από αυτές ήταν ασφαλώς και η μεγάλη συμβολή του στον θρίαμβο εναντίον του Άξονα, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όμως, πλέον, επειδή ακριβώς το να είσαι κομουνιστής σήμερα, σημαίνει κυρίως πως διατηρείς κάποιες πολύ ενοχλητικές ιδέες περί κοινωνικής δικαιοσύνης, πάλης των τάξεων, κλπ, η αποκαθήλωση του Σφυροδρέπανου είναι η στάνταρ πολιτική που ακολουθείται από τους γλοιώδεις φιλελέδες όπου γης, και μάλιστα από τις πρώην δορυφορικές χώρες της ΕΣΣΔ. Οι κρατούντες λοιπόν, σ’ αυτές τις πρώην ανατολικές χώρες. σαν καλά εκπαιδευμένα σκυλάκια που κάνουν χαρές προς τη Δύση, αποδομούν ό,τι κομουνιστικό, καταστρέφουν ό,τι έχει πάνω του το σφυροδρέπανο, ξαναγράφουν τη Ιστορία, με δυο λόγια χέζουν εκεί πού παλιά έγλειφαν.

Αυτή η γελοία Ουκρανοτάταρη που τραγούδησε στη Γιουροζίβιον για τα δεινά των Γερμανοντυμένων Τατάρων που εκτόπισε ο Στάλιν, αφού αυτά τα σκουλήκια, οι πρόγονοί της, σκότωσαν σαράντα χιλιάδες γυμνούς Εβραίους στο Μπάμπι Γιαρ, είναι ένα παράδειγμα. Αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα: μετά την Ουγγαρία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία, πρόσφατα ψηφίστηκε και στη Πολωνία ένας νόμος που απαγορεύει κάθε αναφορά στον κομμουνισμό σε δρόμους, δημόσια κτίρια και άλλους χώρους. Οι τοπικές αρχές έχουν έναν χρόνο προθεσμία, προκειμένου να αφαιρέσουν όλα τα σύμβολα που τιμούν “το απολυταρχικό και μη κυρίαρχο καθεστώς” από τους δημόσιους χώρους. Εκτιμάται πως περίπου 1.200 έως 1.400 διαφορετικές τοποθεσίες σε όλη την Πολωνία θα αλλάξουν ονομασία, ενώ θα απομακρυνθούν πάνω από 500 μνημεία με άμεση ή έμμεση αναφορά στον κομμουνισμό.

Σύμφωνα με την ερμηνευτική εγκύκλιο, οι ονομασίες σε κτίρια, δρόμους, οδούς, πλατείες, γέφυρες “δεν μπορούν να τιμούν ανθρώπους, οργανώσεις, γεγονότα και ημερομηνίες που συμβολίζουν τον κομμουνισμό ή οποιαδήποτε άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς, είτε προάγουν το καθεστώς με άλλους τρόπους”. Απαγορεύονται παράλληλα οι αναφορές στο καθεστώς που επιβλήθηκε στην Πολωνία κατά το διάστημα 1955 – 1989, όταν η χώρα ήταν μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αν κάποιοι αρνηθούν να συμμορφωθούν με το νέο νόμο, η κυβέρνηση θα μπορεί να επιβάλει μια νέα προσωρινή ονομασία για να αντικαταστήσει εκείνη που χαρακτηρίζει ανεπιθύμητη.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν, όταν το σφυροδρέπανο όχι μόνο εξισώνεται με τη σβάστικα, αλλά και υποβαθμίζεται έναντι αυτής, μιας και σε μερικές χώρες αποκαθηλώνονται προτομές του Λένιν και στη θέση τους στήνονται αγάλματα και ηρώα ανθρώπων που πολέμησαν χέρι-χέρι με τους Ναζί, όταν αμαυρώνεται η μνήμη των 27 εκατομμύριων σοβιετικών πολιτών που έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα εναντίον του Ναζισμού, όταν ο κομουνισμός σχεδόν παντού επί Γης λοιδορείται και κατασυκοφαντείται, όταν όλες οι κατακτήσεις του κομουνιστικού, και γενικά του Αριστερού Κινήματος, όπως τα εργασιακά δικαιώματα, το οκτάωρο και οι δίκαιες αμοιβές για μια αξιοπρεπή ζωή θεωρούνται παρωχημένα πράγματα, μουσειακά, και απορρίπτονται μετά βδελυγμίας από τις γραβατωμένες Ύαινες του Φιλελευθερισμού, όταν οι άνθρωποι που έδωσαν τα νιάτα τους, το αίμα τους και τη ζωή τους για την ελευθερία γελοιοποιούνται από τα σκωληκοειδή φερέφωνα του Κεφαλαίου, που ασπάζονται τον κώλο των ισχυρών για μια επιδότηση, για μια δουλίτσα, για μια θέση στο payroll, όταν είναι πλέον ποινικό αδίκημα σε πολλές χώρες να πεις πως εγώ είμαι κομουνιστής, όταν συμβαίνουν όλα αυτά λοιπόν, εγώ προσωπικά, όταν κάποιος με ρωτήσει, ίσως σκωπτικά, ίσως ασφαλίτικα, εάν είμαι κομουνιστής, από ‘δω κι εμπρός θα απαντώ ως εξής: δεν είμαι κομουνιστής, ακόμα, αλλά γίνομαι, όσο περνά η ώρα όλο και περισσότερο, αν μη τι άλλο για να τη σπάσω στους φιλελεύθερους, όπως η πολιτική ορθότητα αποκαλεί σήμερα τους Δεξιούς. Γίνομαι, ρε!

The post Δεν είμαι κομουνιστής, γίνομαι appeared first on Enetpress.

Ήταν 10 το βράδυ στις 5 Μάρτη του 1953 όταν από το ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας ανακοινώθηκε ότι ο Ιωσήφ Στάλιν είναι νεκρός. Στις μέρες μας, ύστερα από 63 χρόνια και παρά τα όσα λάθη και εγκλήματα του έχουν καταλογίσει, σύντροφοι και εχθροί, ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουχασβίλι εξακολουθεί, σε πολλά παρακλάδια του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, να λατρεύεται σα θεός.

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, άνοιξαν τα αρχεία του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος και πλέον έχει δοθεί η δυνατότητα στο κοινό να τα μελετήσει. Μια πρώτη ματιά στις σχέσεις του Σοβιετικού ηγέτη με το «ασθενές φύλλο» έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Κείμενο: Γιώργος Πιτροπάκης(geopitro18@gmail.com)
ΣΤΙΣ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1932 η σύζυγος του Ιωσήφ Στάλιν, Νάντια, ετοιμαζόταν για τον εορτασμό της 15ης επετείου της Οκτωβριανής Επανάστασης. Στα 31 της χρόνια, η Νάντια ήταν υπόδειγμα μπολσεβίκικης σεμνότητας. Όμως εκείνη τη βραδιά θέλησε να εντυπωσιάσει. Φόρεσε ένα μαύρο φόρεμα με κόκκινα τριαντάφυλλα και ήταν ενθουσιασμένη.

Ο σοβιετικός ηγέτης είχε τη φήμη του ανεξιχνίαστου και του σεμνού, στην πραγματικότητα όμως ήταν ευμετάβλητος και νευρωτικός. Ευφυής, φλύαρος, κοινωνικός, καλός τραγουδιστής και παράλληλα ένα μοναχικό και ψυχρό άτομο. Κοντολογίς, δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερος σύντροφος για την εγωκεντρική Νάντια, που πάθαινε κρίσεις υστερίας και κατάθλιψης. Έγιναν εραστές το 1918, στον εμφύλιο. Ανάμεσα τους υπήρξαν γαλήνια διαστήματα με εκδρομές και χαρούμενα γεύματα, αλλά και εκρηκτικές στιγμές.

ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ της 8ης Νοεμβρίου. Στάλιν και Νάντια θύμωσαν πολύ ο ένας με τον άλλο. Αυτός δεν πρόσεξε πώς είχε ντυθεί, κι εκείνη χόρευε με τον καλοντυμένο νονό της, Άβελ Γιενουκίτζε, που σοκάριζε με την αδυναμία του στις νεαρές μπαλαρίνες. Ο Στάλιν φλέρταρε την Γκάλια Γιεγκόροβα, σύζυγο ενός διοικητή του κόκκινου στρατού. Η Γκάλια ήταν γνωστή ηθοποιός και ακόμη γνωστότερη για τις τολμηρές σχέσεις της.

Ο ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ δεν ήταν γυναικάς, όμως δεν αδιαφορούσε για το γυναικείο φύλο, που τον πολιορκούσε. Δεχόταν εκατοντάδες γράμματα από θαυμάστριες. Ο σωματοφύλακας του, Νικολάϊ Βλάσικ, ομολόγησε ότι ο Στάλιν αδυνατούσε ν’ αντισταθεί σ’ όλες. «Δεν γινόταν διαφορετικά, εκτός από ηγέτης ήταν και άντρας». Η Νάντια εξερράγη. Μερικοί υποστηρίζουν ότι ο Στάλιν την επέπληξε επειδή δεν ύψωσε το ποτήρι της στην πρόποση του για την εξουδετέρωση των αντεπαναστατών, με αποτέλεσμα η Νάντια να φύγει ουρλιάζοντας. Το τι έκανε ο Στάλιν τις επόμενες ώρες παραμένει μυστήριο. Ο σωματοφύλακας του επιμένει ότι κοιμήθηκε στην ντάτσα του «με τη γυναίκα κάποιου Γκούσεφ».

Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο Στάλιν κοιμήθηκε στο σπίτι του, «επέστρεψε μεθυσμένος και ξάπλωσε σε ξεχωριστή, από τη γυναίκα του, κάμαρη». Ξύπνησε αργά και απληροφόρητος για τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες ώρες. Ο νονός της Νάντια τον πληροφόρησε πως είχε αυτοπυροβοληθεί, φορώντας ακόμα το μαύρο φόρεμα της. Μεταξύ των πρώτων που έφτασαν ήταν η Ζένια Αλιλούγιεβα και ο σύζυγος της Πάβελ, αδελφός της Νάντια. Συγκλονίστηκαν περισσότερο από τη θέα του Στάλιν παρά απ’ τη νεκρή αδελφή τους. Έμοιαζε πολύ ευάλωτος.

Ο ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΧΗΡΟΣ βρήκε ζεστασιά και αγάπη στην οικογένεια του Πάβελ και της Ζένια, που έγιναν οι σταθεροί σύντροφοι του. Η αδελφή της Νάντια, Άννα, και ο σύζυγος της, Στανισλάς Ρέντενς, τον είχαν από κοντά. Ένα τρίτο ζευγάρι, ο Αλιόσα και η Μαρία Σβανίτζε, συμπλήρωσαν τον κύκλο. Ο Αλιόσα ήταν αδελφός της πρώτης συζύγου του Στάλιν, η οποία είχε πεθάνει το 1907. Η Μαρία ήταν Εβραία της Γεωργίας κι άρχισε να κρατά ημερολόγιο. Ένα έγγραφο που καταχωρήθηκε από τον Στάλιν στο αρχείο του.

Τα αρχεία του κομμουνιστικού κόμματος έχουν ανοίξει για το κοινό. «Με το άνοιγμα των αρχείων, θ’ αλλάξει και ο τρόπος που οι ιστορικοί έβλεπαν μέχρι σήμερα το σοβιετικό ηγέτη και το περιβάλλον του. Ο Στάλιν παρουσιάζεται ως ένας φιλικός και χωρίς τύπους ηγέτης», αναφέρει σχετικά ο Simon Sebag Montefiore, ερευνητής των αρχείων και συγγραφέας. Πολλές ιστορίες για τον Στάλιν ισχυρίζονταν ότι μετά από το θάνατο της συζύγου του, το 1932, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο κόμμα και στην κοινωνία, παραμερίζοντας τον εαυτό του και τις επιθυμίες του.
Όμως στο πάρτι γενεθλίων του, δύο χρόνια αργότερα, περιβαλλόταν από πολλές γυναίκες. Ο Στάλιν σερβίρισε λαχανόσουπα με φρυγανιές. Κατόπιν συγκεντρώθηκαν για την αναμνηστική φωτογραφία. Δεξιά του, η Σάσικο Σβανίτζε, η μεγαλύτερη αδερφή της πρώτης του συζύγου. Κατόπιν, η Μαρία Γκαγκανίβιτσα, (σ.σ. σύζυγος του Λάζαρ Γκαγκανόβιτς, στενότατου συνεργάτη του Στάλιν και εμπνευστής του όρου «Σταλινισμός») και η Μαρία Σβανίτζε. Αριστερά του η Πολίνα Μολότοβα, πίσω του η Ντόρα Καζάν, σύζυγος μέλους του πολιτικού γραφείου. Οι υπόλοιπες πλαισίωναν τη Ζένια Αλιλούγεβα, κουνιάδα του σοβιετικού ηγέτη και πιθανότατα ερωμένη του.

ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ του Στάλιν χαμογελώντας αυτάρεσκα. Η 36χρονη Ζένια ήταν κόρη ιερέα. Με σταρένιο δέρμα και σκανδαλιάρικη διάθεση, ακτινοβολούσε υγεία. Μπλε μεγάλα μάτια, πλούσιο στήθος και κυματιστά ξανθά μαλλιά. Ο Στάλιν θαύμαζε από καιρό, και ανοιχτά, το αισθητήριο της στο ντύσιμο, το χιούμορ της, ακόμα και την προκλητική συμπεριφορά της. Έλεγε ό,τι σκεφτόταν και δεν τον φοβόταν. Πιθανόν να έγιναν εραστές γύρω στο 1934. Όμως η μπολσεβίκικη μυστικότητα καθιστά αυτά τα θέματα δύσκολα στην έρευνα.

Ωστόσο η Μαρία Σβανίτζε παρατήρησε και κατέγραψε τη σχέση τους, την οποία επιβεβαιώνει και η Κίρα, κόρη της Ζένια: «Τους έβλεπα συχνά μαζί, ο Στάλιν ήταν πολύ ερωτευμένος με τη μητέρα μου». Όμως δεν άντεξε για πολύ την αποπνικτική αγκαλιά της κουνιάδας του. Μάλιστα, θεώρησε τους συντρόφους του δέσμιους του αστικού καθωσπρεπισμού, της ανευθυνότητας και της κουτσομπολίστικης συμπεριφοράς των συζύγων τους. Συμπεριφορά που συνέβαλε στην αυξανόμενη ανασφάλεια του Στάλιν, η οποία τον οδήγησε στις γνωστές εκκαθαρίσεις. Ένα σοβαρότατο στοιχείο ήταν η αντίδραση του στην παρακμή και την αυξανόμενη διαφθορά στο κόμμα. Ο Στάλιν δεν ξέχασε ποτέ το ρόλο που έπαιξε ο καθένας.

Ο ΣΤΑΛΙΝ ΗΤΑΝ ΑΤΟΜΟ με αρχές του 19ου αιώνα. Φλερτάριζε τις γυναίκες του κύκλου του, αλλά σοκαριζόταν από τις φεμινιστικές ιδέες και τον ελεύθερο έρωτα. Ακόμη και κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων, ήταν αναγκαίος ο θρίαμβος της μπολσεβίκικης ηθικής κατά της σεξουαλικής ελευθερίας. Τα αρώματα των ηθοποιών, η χλιδή των διπλωματικών σαλονιών, η λάμψη της ξένης παρακμής και ο καθωσπρεπισμός έπρεπε να εξαλειφθούν. Μαζί και οι «θειούλες», όπως τα παιδιά του Στάλιν αποκαλούσαν τις κοσμικές και υπεροπτικές κυρίες που τον γυρόφερναν. Από τις αρχές του 1937, ο Στάλιν άρχισε να απομακρύνεται από την «οικογένεια», η συμπεριφορά της οποίας τού φαινόταν ύποπτη. Έτσι, όταν συγκεντρώθηκαν στο διαμέρισμα του, στις 28 Φεβρουαρίου, για να γιορτάσουν τα 11α γενέθλια της κόρης του Σβετλάνα, που λάτρευε, αυτός δεν παρευρέθηκε.

Στις 2 Απριλίου, ο Στάλιν έστειλε μια επιστολή στον Νικολάϊ Γιέζοφ, προϊστάμενο της αστυνομίας, ζητώντας του να κάνει εκκαθάριση στο προσωπικό της κρατικής τράπεζας. Ο Αλιάσα Σβανίτζε ήταν αναπληρωτής πρόεδρος. Η πρώτη που ανακρίθηκε ήταν η σύζυγος του Μαρία. Αμέσως σταμάτησε η πρόσβαση της στον Στάλιν και η ενημέρωση του ημερολογίου της. Ακολούθησε η σύλληψη της Γκάλια Γεγκόροβα, με την οποία ο Στάλιν είχε φλερτάρει, και της Όλγα Μπουντουόνι, συζύγου ενός από τους αγαπητούς στρατηγούς του. Η Όλγα ήταν τραγουδίστρια στα Bolsoi, απατούσε τον Μπουντουόνι και φλέρταρε με διπλωμάτες. Η μυστική αστυνομία κατηγόρησε την Όλγα και την Γκάλια ότι «επισκέπτονταν ξένες πρεσβείες». Η Γκάλια εκτελέστηκε και η Όλγα εξορίστηκε.

ΟΙ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΕΙΣ δεν περιορίστηκαν στις «θειούλες». Ο Στάλιν έλεγε στους συντρόφους για το θάνατο των γυναικών τους: «Να είστε γενναίοι. Νομίζετε ότι δεν λυπάμαι που οι άνθρωποι του περιβάλλοντος μου αποδεικνύονται εχθροί των ανθρώπων;» Η αστυνομική έρευνα για το ζεύγος Σβανίτζε συνεχίστηκε. Τα Χριστούγεννα επισκέφτηκε τη Ζένια, και η Μαρία επεδείκνυε το καινούριο της φόρεμα. Γύρω στα μεσάνυχτα έφυγαν, η Ζένια και η Κίρα έπλεναν τα πιάτα, όταν χτύπησε το κουδούνι. Ήταν ο γιος της Μαρίας: «Συνέλαβαν τη μαμά και τον Αλιάσα. Την πήραν με το καινούριο της φουστάνι».

Λίγες μέρες αργότερα, η Ζένια έλαβε μια επιστολή από τη Μαρία που την ικέτευε να τη μεταφέρει στον Στάλιν: «Εάν δεν βγω από δω μέσα, θα πεθάνω». Η Ζένια τού μετέφερε το μήνυμα. Εκείνος αντέδρασε προειδοποιώντας την: «Αυτό μην τολμήσετε να το επαναλάβετε. Ποτέ ξανά». Τελικά το ζεύγος Σβανίτζε εκτελέστηκε. Ακολούθησε η σειρά της Ευγενίας Γιέζοβα, συζύγου του επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας. Μία από τις πολλές νεαρές Εβραίες που φλερτάριζαν τον Στάλιν – με αποκλειστικά ενδιαφέροντα το ντύσιμο, τα αστεία, το κουτσομπολιό και όχι το διαλεκτικό υλισμό – και έπεσε θύμα του νόμου. Εκτελέστηκε κι αυτή. Την είχε κατηγορήσει ο Λαβρέντι Μπέρια, το δεξί χέρι του Στάλιν στις εκκαθαρίσεις, πως σφετεριζόταν την εξουσία του συζύγου της, ο οποίος εκτελέστηκε επίσης.

«ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» έγραψε η Σβετλάνα «αναρωτιόμασταν γιατί ο Στάλιν πήρε κοντά του τον Μπέρια. Ενας απλός αστυνομικός ασφαλείας ήταν». Όμως για τον Μπέρια κανένας δεν ήταν άγιος. Γι’ αυτό ακριβώς τον ήθελε ο Στάλιν. Η τοποθέτηση του Μπέρια στον «οικογενειακό κύκλο» ήταν σαν να βάζεις μια αλεπού στο κοτέτσι. Ήταν αποφασισμένος να συντρίψει τη νέα αριστοκρατία. Οι γυναίκες σύζυγοι των στελεχών ήταν ειδικός στόχος. Ανάμεσα στον Μπέρια και τη Ζένια υπήρχε ένταση. Αρχής γενομένης από την αποτυχημένη προσπάθεια του να τη φλερτάρει.

Το Νοέμβριο του 1938, ο σύζυγος της, Πάβελ, επίτροπος των τεθωρακισμένων, πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η Ζένια πίστευε ότι ο Μπέρια τον είχε δηλητηριάσει. Όταν ο κουνιάδος του Στάλιν, Στανισλός Ρέντενς, συνελήφθη και εκτελέστηκε, η σύζυγος του Άννα για αρκετά χρόνια κατηγορούσε τον Στάλιν. Πιθανόν ο Στάλιν να έσκαβε το λάκκο τον οικείων του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τον ευχαριστούσε ο φόβος που προκαλούσε. Κατά την άποψη του, «καθάριζε» τη χώρα από τους κατασκόπους. Εάν η οικογένεια του ήταν μεταξύ των θυμάτων, το θεωρούσε θυσία.

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ο Στάλιν θέλησε να αναθερμάνει τη σχέση του με τη Ζένια και, διαμέσου του Μπέρια, της ζήτησε να μετακομίσει σπίτι του, να γίνει οικονόμος του. Ήταν μια «πρόταση» γάμου που η Ζένια απέρριψε, φοβούμενη ότι ο Μπέρια θα τη θεωρούσε την υπ’ αριθμόν ένα υποψήφια δολοφόνο του Στάλιν. Παντρεύτηκε μάλιστα στα γρήγορα έναν παλιό της φίλο. Ο Στάλιν το θεώρησε άσεμνο, καθώς έγινε αμέσως μετά το θάνατο του Πάβελ.

Ο Μπέρια πάντως βρήκε ευκαιρία για να αναθερμάνει τις φήμες που διέδιδε: ότι είχε δηλητηριάσει το σύζυγο της. Πέρασε στα μαύρα κατάστιχα του Κρεμλίνου. Ο Στάλιν για οικονόμο πήρε μια μεγαλόσωμη νεαρή που δούλευε στην ντάτσα του και εξελίχθηκε σε έμπιστη σύντροφο και άτυπη σύζυγο του. Όμως η Ζένια εξακολουθούσε να ασκεί γοητεία πάνω του. Μετά την εισβολή των Γερμανών το καλοκαίρι του 1941, την κάλεσε να πάρει τα παιδιά του, για ασφάλεια, στ’ ανατολικά. Αρνήθηκε και ο Στάλιν δεν την είδε ποτέ ξανά.

Μετά τον πόλεμο, όταν βγήκε στην επιφάνεια ο αντισημιτισμός του Στάλιν, αναζωπυρώθηκαν οι υποψίες σε βάρος της Ζένια ότι είχε δηλητηριάσει τον Πάβελ. Αφορμή ήταν η σύλληψη του Σόλομον Μίχελς, ενός Εβραίου ηθοποιού. Προσπάθησε να απευθυνθεί στον Στάλιν μέσω της κόρης του Σβετλάνα, που έδειχνε προτίμηση στους Εβραίους. Την επαφή ανέλαβε η Ζένια. Ο Στάλιν εξερράγη, λέγοντας στη Σβετλάνα ότι η Ζένια ήταν δηλητηριάστρια.

ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση «για παροχή πληροφοριών από την προσωπική ζωή της οικογένειας του Στάλιν στην αμερικανική πρεσβεία». Ο σύζυγος της ήταν πράκτορας της μυστικής αστυνομίας και ενημέρωνε σχετικά τις αρχές. Επίσης, συνελήφθη η κόρη της Κίρα και η Άννα Ρέντενς, που φυλακίστηκαν για πέντε χρόνια. Ο Μίχελς εκτελέστηκε. Η Σβετλάνα προσπάθησε να παρέμβει, αλλά ο Στάλιν τής είπε: «Μίλησαν πάρα πολύ». Η Κίρα υποστήριζε ότι προειδοποίησε την κόρη του: «Εάν συνεχίσετε να ενεργείτε ως ο υπερασπιστής τους, θα βάλουμε κι εσάς στη φυλακή». Στη φυλακή η Άννα τρελάθηκε. Η Ζένια επέζησε, παρ’ ότι προσπάθησε ν’ αυτοκτονήσει.

Απελευθερώθηκε ξαφνικά το 1953. «Τελικά ο Στάλιν μάς έσωσε» είπε στην Κίρα. «Είστε ανόητη!» της φώναξε η κόρη της. «Ο Στάλιν είναι νεκρός». Αμετανόητη σταλινική, η Ζένια τον θυμόταν με θαυμασμό μέχρι το θάνατο της, το 1974.

The post O Στάλιν και το …”ασθενές φύλο” appeared first on Enetpress.

Η επέτειος της νίκης της μάχης του Στάλινγκραντ γιορτάζεται κάθε χρόνο στην πόλη -παρότι από το 1961 άλλαξε όνομα και αποκαλείται πλέον Βόλγκαγκραντ- με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Από το 2010, την 67η επέτειο της νίκης, όμως, έχουν ένα λόγο παραπάνω. Στην πόλη τους, και όχι μόνο, κυκλοφόρησε μια δυνατή μπύρα, και μάλιστα ύστερα από απαίτηση των Βετεράνων του Πολέμου. Λογικό λοιπόν να πιουν κι ένα ποτήρι παραπάνω.

Κείμενο: Γιώργος Πιτροπάκης (geopitro18@gmail.com)

Φωτογραφίες: Sergey Kozmin (serg.kozmin@gmail.com)

«Σλάβα Λένινου. Σλάβα Στάλινου. Σλάβα Κράσνοϊ Άρμιι». «Ζήτω ο Λένιν, ζήτω ο Στάλιν, ζήτω ο Κόκκινος Στρατός», φώναζαν και τραγουδούσαν στα διπλανά τραπέζια, τσούγκριζαν τα ποτήρια με τη σκούρα μπύρα και αμέσως τα στράγγιζαν απνευστί. Και το ίδιο κάνει ολόκληρο το Βόλγκογκραντ κάθε χρόνο την τελευταία μέρα Γενάρη τιμώντας την μεγάλη νίκη του Στάλινγκραντ, ασχέτως της μετονομασίας της πόλης από το 1961. Τα τελευταία έξι όμως χρόνια έχουν ένα ακόμα λόγο για να το «τσούξουνε» λίγο παραπάνω. Έπιναν μπύρα «Στάλινγκραντ Παμπέντα», η Νίκη του Στάλινγκραντ δηλαδή, με τις φωτογραφίες του στρατάρχη Ζούκοφ, του στρατάρχη Ρακασόφσκι και φυσικά του Ιωσήφ Στάλιν, να κοσμούν τις μποτίλιες.

Η κυκλοφορία μιας μπύρας, προς τιμήν των Σοβιετικών ηγετών, ήταν «λαϊκό αίτημα». Το ερώτημα γιατί μπύρα και όχι βότκα που είναι και το εθνικό ποτό της Ρωσίας απαντήθηκε εν μέρει από το διευθυντή του εργοστασίου Μπαρίς Ιζγκάρτσεβ. «Εμείς μπύρα παράγουμε. Η επιτροπή βετεράνων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου της πόλης του Βόλγκαγκραντ μας έκανε επίσημα την συγκεκριμένη πρόταση. Εμείς τη βρήκαμε ενδιαφέρουσα και την υλοποιήσαμε. Ίσως κάποια εταιρεία παραγωγής βότκας να το κάνει. Εξ άλλου υπάρχει ήδη στο εμπόριο “Βότκα Πούτιν”, γιατί όχι και Στάλιν».

Η μπύρα βγήκε στην αγορά της πόλης ανήμερα της επετείου, στις 30 του Γενάρη του 2010, και όχι μόνο έγινε ανάρπαστη αλλά και πολύ σύντομα εξαντλήθηκαν όλα τα αποθέματα. «Είναι πραγματική μπύρα, δυνατή, με γεύση και όχι σαν αυτά τα αποπλύματα που κυκλοφορούν», δήλωναν ενθουσιασμένοι όσοι την έπιναν και έχουν απόλυτο δίκιο ως προς το δυνατή. Η περιεκτικότητά της σε αλκοόλ είναι 7,1%. Η δυνατή, γεμάτη και ιδιαίτερα τραχιά γεύση της, απέχει κατά πολύ από τις μπύρες που έχουμε συνηθίσει να πίνουμε στην Ελλάδα. Ίσως οι λάτρεις της τσέχικης μπύρας να βρουν κάποιες ομοιότητες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ένας Έλληνας, στα δυο, άντε δυόμισι λίτρα, αν είναι γερός πότης, μπύρας «Στάλινγκραντ Παμπέντα», γίνεται κουδούνι. Και καλύτερη ευκαιρία από τη συγκεκριμένη επέτειο δεν υπήρχε.

Οι γιορτές για τη νίκη της πόλης άρχισαν από την πρώτη επέτειο το 1944, πριν ακόμα λήξει ο πόλεμος και συνεχίζονται μέχρι στις μέρες μας, παρόλο που το επίσημο κράτος μετά την πτώση του υπαρκτού είχε αποστασιοποιηθεί θεαματικά από το οτιδήποτε είχε σχέση με τον Στάλιν. Όμως από το 2007 ο Βλαντιμίρ Πούτιν άρχισε μια προσπάθεια ώστε να αποκατασταθεί ο Ιωσήφ Στάλιν. Μάλιστα έδωσε εντολή και στις μέρες μας στα σχολικά εγχειρίδια αναφέρεται «ως ο πλέον επιτυχημένος Σοβιετικός ηγέτης». Βέβαια αυτό δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι η Ρωσία κάνει στροφή προς το σταλινισμό.

Αντίθετα έγκειται στην πολιτική που τα τελευταία χρόνια εκπορεύεται από το Κρεμλίνο και που συνοψίζεται στη λογική «δεν πετάμε τίποτα από την ιστορία μας», καθώς όλα και όλοι μπορούν να προσθέσουν και να προσδώσουν κάτι παραπάνω στο μεγαλοπρεπές οικοδόμημα της χώρα. Παρόλα αυτά οι μεγάλες στρατιωτικές παρελάσεις στην πόλη που έφερε κάποτε το όνομα του Στάλιν ανήκουν πια στο παρελθόν. Ωστόσο η γιορτή είναι πάνδημη και οι τοπικές εύκολα καταφέρνουν να δώσουν «σοβιετικό μεγαλείο» στην πόλη.

Τα λάβαρα του κόκκινου στρατού και οι γιγάντιες φωτογραφίες των ηγετών του ΚΚΣΕ κοσμούν τα μεγαλόπρεπα κτήρια. Οι βετεράνοι, καμαρωτοί με τα παράσημά τους, θα τιμηθούν από το δήμαρχο και σαν τον «παλιό καλό καιρό», θα τους δώσουν τρόφιμα και βότκα. Οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο και από τα μεγάφωνα ακούγονται πατριωτικά τραγούδια και συνθήματα. Θα επισκεφτούν τα πολεμικά μουσεία και ιδιαίτερα το ολοκαίνουργιο μουσείο Στάλιν και παρά το δριμύτατο ψύχος θα ανέβουν μέχρι το ύψωμα Mamaev Kurgan (Μαμάεβ Κουργκάν) να αποτίσουν φόρο τιμής στους πεσόντες υπερασπιστές της πόλης και φυσικά θα πιουν μερικά ποτήρια παραπάνω.

Στους ρυθμούς της επετείου κινούνται ακόμα και τα εστιατόρια και οι μπυραρίες της πόλης, που αυτές τις μέρες έχουν αλλάξει τη διακόσμηση και οι γκαρσόνες είναι ντυμένες με στολές του κόκκινου στρατού.

«Η πόλη μας και ολόκληρη η περιφέρεια (Βολγκογκράντσκαγια Όμπλαστ) τιμά, αγαπά και σέβεται αυτόν το μεγάλο ηγέτη. Πριν από λίγα χρόνια είχε γίνει μια ψηφοφορία που στη συντριπτική τους πλειοψηφία κοντά στο 70% οι πολίτες ζητούσαν η πόλη να ονομαστεί και πάλι Στάλινγκραντ», μας λέει ένας βετεράνος από την τοπική επιτροπή και δεν χάνει την ευκαιρία να ξεσπάσει σε βρισιές και κατάρες κατά του Νικίτα Χρουστσόφ. «Αυτός χωρίς να ρωτήσει κανένα άλλαξε το όνομα από “Στάλινγκραντ πόλη ηρώων” σε Βόλγκογκραντ. Η πιο δυσάρεστη έκπληξη στη ζωή μου ήταν όταν ζήτησα την εφημερίδα “Σταλινγκράντσκαγια Πράβντα” και μου έδωσαν τη “Βολγκαγράντσκαγια Πράβντα”».

Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που δεν δίνουν δεκάρα ούτε για την αποκατάσταση του «πατερούλη» ούτε και έχουν καμιά διάθεση να το τιμήσουν, όπως η πωλήτρια σε μεγάλη κάβα ποτών, παρόλα αυτά είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένη βλέποντας τα ράφια με την μπύρα να αδειάζουν. Το ίδιο και περισσότερο ευχαριστημένος με τις πωλήσεις ήταν και ο Μπαρίς Ιζγκάρτσεβ, καθώς στο πρόσφατο παρελθόν, ανάλογη προσπάθεια με τον Αλεξάντερ Νιέβσκι και τον Αλεξάντερ Σουβαρόφ στα μπουκάλια, είχε γευτεί την αποτυχία. Όταν τον ρωτήσαμε τη γνώμη του για τον Ιωσήφ Στάλιν μας απάντησε, «Παρέλαβε μια χώρα με ξύλινα άροτρα και την άφησε με διαστημόπλοια».

Ιστορικό το εργοστάσιο μπύρας του Βόλγκογκραντ μετρά 129 χρόνια ζωής και όσο παράδοξο κι αν ακούγεται έχει καθαρόαιμη γερμανική καταγωγή. Όταν ιδρύθηκε, στα 1881, η πόλη ονομάζονταν Τσαρίτσιν και ολόκληρη η γύρω από το νότιο Βόλγα ποταμό περιοχή κατοικούσαν, από αιώνες, χιλιάδες Γερμανοί. Υπήρχαν ήδη μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις και καπηλειά που έφτιαχναν μπύρα. με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι πρόγονοί τους. Δύο από αυτούς όμως αποφάσισαν να προχωρήσουν λίγο παραπέρα και έστησαν μια μικρή βιομηχανία. Ήταν ο Rexer (Ρέξερ) και ο Tupper (Τούπερ) που την ίδρυσαν και την ονόμασαν Pivovar, «ο Ζυθοποιός».

Γρήγορα έγινε πολύ γνωστή σε ολόκληρη τη ρωσική επικράτεια. Μάλιστα επί σειρά ετών διετέλεσε και επίσημος προμηθευτής της Τσαρικής Αυλής και το 1904 στη διεθνή έκθεση στο Παρίσι, τους απονεμήθηκαν 3 χρυσά μετάλλια. Μετά την επανάσταση του 1917 η παραγωγή μπύρας συνεχίστηκε κανονικά, μόνο που η εταιρεία έγινε δημόσια και λειτουργούσε κανονικά μέχρι και το 1942 όταν το εργοστάσιο καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς και επαναλειτούργησε στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Μετά την πτώση του υπαρκτού η εταιρεία ιδιωτικοποιήθηκε, πέρασε από σαράντα κύματα και έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Ο νυν ιδιοκτήτης της, Μπαρίς Ιζγκάρτσεβ, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της Πιβοβάρ, επί υπαρκτού, απέκτησε το σύνολο των μετοχών στα 1996. Έκτοτε δέχονταν μόνιμα ισχυρές πιέσεις για να πουλήσει ή να κλείσει το εργοστάσιο. Μάλιστα όταν έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού για να γλιτώσει τα χειρότερα μοίρασε το 50% των μετοχών στους 400 εργαζόμενους.

«Προς το παρόν γευόμαστε τη χαρά της επιτυχίας της μπύρας» μας λέει η έχουσα ελληνική καταγωγή και υψηλή θέση στο διαφημιστικό τμήμα της εταιρείας Ναταλία. «Όμως είναι νωρίς για γενικότερα συμπεράσματα και κυρίως για να μιλήσουμε διεθνή καριέρα του προϊόντος. Εξ άλλου η Ρωσία είναι μια πολύ μεγάλη αγορά και εμείς δεν έχουμε δυνατότητες απεριόριστης παραγωγής».

The post Η μπύρα «Νίκη του Στάλινγκραντ» έχει δυνατή γεύση appeared first on Enetpress.