Πιστή στο καλοκαιρινό της ραντεβού, η γοητευτική γκαλερί CITRONNE μας δελεάζει για ένα ακόμα εικαστικό ταξίδι στον Πόρο. Και κάπως έτσι, η  πάντα ανήσυχη Τατιάνα Σπινάρη, καταφέρνει να ταυτίζει τα πρώτα μπάνια της σεζόν με μερικές αξέχαστες καλλιτεχνικές αναμνήσεις στο πανέμορφο αυτό νησάκι του Αργοσαρωνικού.

Γιατί μπορεί η Citronne να απόκτησε φέτος «αδερφάκι», τη νέα γκαλερί στο Κολωνάκι, όμως η μικρή δροσερή αυτή  γωνιά της τέχνης στον Πόρο συνεχίζει να προσελκύει ό, τι  σημαντικότερο έχει να επιδείξει η ελληνική εικαστική σκηνή. Φέτος, προσκαλεί τους φιλότεχνους, όχι σε μία, αλλά σε δύο παράλληλες ατομικές εκθέσεις του σπουδαίου Γιάννη Ψυχοπαίδη, με κοινή θεματική: «Ίχνη στον Χρόνο». Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης αποκαλεί και τις δύο αυτές εκθέσεις εικαστικά ημερολόγια, μια συστηματική καταγραφή, στο πλαίσιο της οποίας εκτυλίσσεται μια αφήγηση προσωπική, αλλά με αναφορές σε συλλογική μνήμη.

Η πρώτη έκθεση του 74χρονου σήμερα Γιάννη Ψυχοπαίδη, παρουσιάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του ΥΠΠΟΑ για τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων. Η έκθεση στο Μουσείο είναι συνεπιμέλεια και συνδιοργάνωση της Γκαλερί CITRONNE με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πειραιώς και Νήσων. Η δεύτερη έκθεση παρουσιάζεται στον χώρο της Γκαλερί. Κοινός τόπος και των δύο εκθέσεων είναι τα βιβλία.

*Στη έκθεση «Το Αλφάβητο – Αρχαϊκό Παλίμψηστο» που παρουσιάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο, εκτίθενται 24 παλαιότερα έργα και 2 νέα έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη. Τα 24 παλαιότερα έργα με την μορφή κλειστών-ανοιχτών βιβλίων, αντιστοιχούν στα 24 γράμματα του ελληνικού Αλφάβητου και είναι κατά τον καλλιτέχνη, οι εικόνες μιας γλώσσας που αναρωτιέται για την χαμένη ενότητα του παρόντος με το παρελθόν.

Τα 2 νέα έργα του έχουν αφετηρία εκθέματα του Αρχαιολογικού Μουσείου Πόρου (ένα γυναικείο αγαλμάτιο του 4^ου αι.π.Χ.από την Τροιζήνα και ένα πόδι ανδριάντα των ρωμαϊκών χρόνων από το ιερό του Ποσειδώνος στην Καλαύρεια του Πόρου) και παραπέμπουν σε ένα οδυνηρό κομμάτι του παρόντος, το προσφυγικό δράμα. (Εγκαίνια: Σάββατο, 8 Ιουνίου, 7.00 μμ. Διάρκεια έκθεσης: 8 Ιουνίου – 30 Σεπτεμβρίου 2019.)

* Παράλληλα, στον χώρο της γκαλερί, παρουσιάζεται η έκθεση «Λεμονοδάσος – Ημερολόγια ενός καλοκαιριού», μία ενότητα από 67 νέα έργα, νεκρές φύσεις, όπου ο καλλιτέχνης αναπτύσσει ένα ολόκληρο σύστημα συμβόλων. Tα 67 αυτά έργα, τοποθετημένα σε μορφή μιας αναγνώσιμης φρίζας, έχουν αφετηρία το εμβληματικό μυθιστόρημα του Κοσμά Πολίτη, το «Λεμονοδάσος», ενώ ο τίτλος της έκθεσης παραπέμπει ταυτόχρονα και στο ομώνυμο δάσος στον Γαλατά, στην ακτή της Πελοποννήσου (το οποίο, όμως, αποδίδεται στον Πόρο).

Όπως όμως υπενθυμίζει ο Γ.Ψυχοπαίδης, «το ζωγραφικό λεμονοδάσος αφήνει τα ίχνη του και συνομιλεί σ’ έναν φανταστικό διάλογο και με τον χώρο όχι μόνο του πραγματικού λεμονοδάσους, αλλά και με τον χώρο της τέχνης που φέρει το όνομά του, την αίθουσα τέχνης Citronne».

Τα έργα αυτής της ενότητας είναι επιμέρους τμήματα ενός σπονδυλωτού έργου, ενός εικαστικού ημερολογίου. (Εγκαίνια: Σάββατο 8 Ιουνίου, 8.30 μμ. Διάρκεια έκθεσης: 8 Ιουνίου – 24 Ιουλίου 2019.)

Και στις δύο εκθέσεις ο καλλιτέχνης επιχειρεί μια εικαστική σκηνοθεσία. Τα ιστορημένα ανοιχτά-κλειστά βιβλία στο Αρχαιολογικό Μουσείο αφηγούνται, υπενθυμίζουν, παραπέμπουν. Στον ίδιο χώρο, δύο πίνακες, χωριστοί από το σύνολο αυτό, εισάγουν τον θεατή, σχεδόν βίαια, σε ένα οδυνηρό κομμάτι του παρόντος, το προσφυγικό δράμα.

Σύμφωνα με την Τατιάνα Σπινάρη «ο Γιάννης Ψυχοπαίδης αποτυπώνει τον χρόνο και τα ίχνη της Ιστορίας σε εικοσιτέσσερα ισομεγέθη έργα-βιβλία, το καθένα των οποίων αντιστοιχεί σε ένα γράμμα της ελληνικής Αλφαβήτου. Η αρίθμηση αυτή παραπέμπει ευθέως στην διαίρεση των ομηρικών επών σε ισάριθμες ραψωδίες. Άλλωστε, από τα έπη του Ομήρου ξεκινούν οι βασικές έγνοιες, τα διαχρονικά διλήμματα της Ανθρωπότητας: θάνατος-ζωή, μνήμη-λήθη, ταυτότητα-αποξένωση, αγάπη-αποστροφή, υπέρβαση-ύβρις. Η διαλεκτική αυτή σχέση κατέχει τον πρωταρχικό νοηματικό ρόλο στο σύνολο του έργου του Ψυχοπαίδη ο οποίος κατασκευάζει ένα “παλίμψηστο” από μαρτυρίες».

Στην έκθεση του Αρχαιολογικού Μουσείου τα δύο νέα έργα που πρωτοπαρουσιάζει ο Ψυχοπαίδης «υποχρεώνουν τον θεατή σε μια σχεδόν βίαιη αίσθηση της σύγχρονης πραγματικότητας. Το πέλμα και το γυναικείο αγαλματίδιο, εκθέματα του Μουσείου, ατόφια ή αλλοιωμένα, εισάγουν τοπία προσφυγιάς: η διά θαλάσσης απόδραση, ο εγκλωβιστικός περιορισμός πίσω από τα συρματοπλέγματα. Πρόκειται για μια ιδεολογική κοινωνική ανάγνωση του παρόντος το οποίο, με την σειρά του, υπενθυμίζει το πιο σκοτεινό παρελθόν και προειδοποιεί για το απειλητικό μέλλον».

Στον εκθεσιακό χώρο της γκαλερί CITRONNE, οι “νεκρές φύσεις”, με τα λεμόνια ως κεντρικό μοτίβο, αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη, δημιουργώντας ένα δυνάμει ενιαίο σύνολο, το Λεμονοδάσος. Παράλληλα, το κάθε έργο διατηρεί την προσωπική του φυσιογνωμία, καθώς συνδέεται και πλαισιώνεται από διαφορετικά στοιχεία, αποσπασμένα από την καθημερινότητα ή την Ιστορία.

Όπως σημειώνει η Τατιάνα Σπινάρη «κεντρικό και κοινό σημείο της εικαστικής σκηνοθεσίας είναι το λεμόνι, τα λεμόνια. Καρπός που συνδέεται με τον μεσογειακό πλούτο, φυσικό και πολιτισμικό, το λεμόνι βρίσκεται στην καθημερινότητα των ανθρώπων, άλλοτε ως έδεσμα, άλλοτε ως γιατρικό, άλλοτε ως σύμβολο του ορθοδόξου μυστηρίου- ακόμη και ως γυναικείο όνομα. Τα λεμόνια αυτά, ως «νεκρά φύσις», συνυπάρχουν με φαινομενικά ετερόκλητα αντικείμενα: θραύσματα αγαλμάτων, καρτ ποστάλ, φωτογραφίες, εργαλεία μετρήσεων και χειρωνακτικής εργασίας (…)

Οι χρυσοί καρποί συνοδεύονται από στοιχεία της καθημερινότητας: το ψωμί, «ὁ ἄρτος ὁ ἐπιούσιος», το θεμελιακό σύμβολο της επιβίωσης, το οποίο εξελίσσεται ιστορικά σε κοινωνικό αίτημα· χρηστικά αντικείμενα, σύμβολα δουλειάς και μόχθου· άνθη και φρούτα, κλασική παραπομπή στην νεότητα και την γονιμότητα. Δίπλα σε αυτές τις μαρτυρίες του βίου, ο Ψυχοπαίδης εγκαλεί τον θεατή σε ένα ηχηρό ῾mementomori῾ με ίχνη του παρελθόντος και της ελλοχεύουσας Ιστορίας: σπασμένα αρχαία αγάλματα· φθαρμένα ξύλα, ναυάγια της θάλασσας· παλαιές φωτογραφίες με ακίνητα πρόσωπα· καρτ –ποστάλ με απολιθωμένες θαλασσινές εικόνες.

«Τί μπορεί να συνδέει τις αποσπασματικές εικόνες και τα θραύσματα ενός μακρυνού παρελθόντος καθώς και τις “νεκρές φύσεις” των τεμαχισμένων αγαλμάτων του αρχαίου κόσμου, με τις ζωντανές φύσεις ενός τόπου γήινου, γεμάτου ευωδιές από τους χυμούς ενός δάσους γεμάτου από χρυσοκίτρινους καρπούς;» αναρωτιέται ο καλλιτέχνης στο εισαγωγικό του κείμενο.

«Τι συνδέει το λεμονοδάσος με την αρχαιότητα; Ίσως είναι κάτι που μέσα στον σημερινό, σκοτεινό κόσμο μας να αναζητά “τις φωτερές και παιχνιδιάρικες σταλαγματιές του ήλιου” (Κοσμάς Πολίτης), που αγγίζουν τον “βυθό κάτω από την μνήμη” και φανερώνουν έναν κόσμο ενιαίο, κάνοντας το σήμερα να γίνεται αύριο και χθες. Και ξάφνου τα σπασμένα αγάλματα να περπατούν και να χάνονται μέσα στην πράσινη, πλατειά γραμμή των λόφων στην καρδιά του λεμονοδάσους».

Η διπλή αυτή έκθεση επιχειρεί να δώσει μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα από την σύνθετη προσωπικότητα και την εικαστική αναζήτηση του σημαντικού αυτού Έλληνα καλλιτέχνη.

INFO

ΓΚΑΛΕΡΙ CITRONNE–ΠΟΡΟΣ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019

ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΥΧΟΠΑΙΔΗΣ

Διπλή έκθεση Γ. Ψυχοπαίδη με τίτλο «ΙΧΝΗ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ»

Ι. Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου: «Το Αλφάβητο – Αρχαϊκό Παλίμψηστο»
Εγκαίνια: Σάββατο, 8 Ιουνίου, 2019 στις 7.00 μμ.

ΙΙ. Γκαλερί CITRONNE: «Λεμονοδάσος – Ημερολόγια ενός Kαλοκαιριού»
Εγκαίνια: Σάββατο, 8 Ιουνίου, 2019 στις 8.30 μμ.

The post To «Λεμονοδάσος» του Γιάννη Ψυχοπαίδη – παλιά και νέα έργα του καλλιτέχνη στον Πόρο appeared first on Enetpress.

Η γκαλερί CITRONNE της Τατιάνας Σπινάρη είναι από μόνη της ένας καλός λόγος να επισκεφθεί κανείς τον Πόρο. Κάθε χρόνο, περίπου τέτοια εποχή, η Τατιάνα ανακοινώνει το όνομα ενός σπουδαίου εικαστικού που θα ανοίξει το καλοκαιρινό πρόγραμμα της μικρής αλλά γοητευτικής γκαλερί της μπροστά στη θάλασσα.

Και τότε είναι που συνειδητοποιούμε πως ναι, το καλοκαίρι είναι μόλις μερικές εβδομάδες μακριά και χαιρόμαστε γιατί ξέρουμε πως τα πρώτα μπάνια τον Μάιο, στο όμορφο και κοσμοπολίτικο αυτό νησάκι του Αργοσαρωνικού θα έχουν μια καλλιτεχνική εσάνς.  Διόλου αυτονόητο αν αναλογιστούμε πως, συνήθως, στα νησιά μας, η θάλασσα πάει πακέτο με το τουριστικό φολκλόρ…

Για φέτος λοιπόν η πάντα δραστήρια Τατιάνα μας επιφυλάσσει  Κώστα Πανιάρα (1934–2014). Και μάλιστα μια διπλή ατομική έκθεση που εγκαινιάζεται στις 19 Μαΐου στον Πόρο.

Η πρώτη παρουσιάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του ΥΠΠΟΑ για τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων και είναι συνεπιμέλεια και συνδιοργάνωση της Γκαλερί CITRONNE με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πειραιώς και Νήσων (εγκαίνια: Σάββατο, 19 Μαΐου, 7.00 μμ. Διάρκεια έκθεσης: 19 Μαΐου – 30 Σεπτεμβρίου 2018). Θα τιτλοφορείται  «Αμφιθυμία της Μνήμης και θα εκτίθενται για πρώτη φορά τα τελευταία επιζωγραφισμένα γλυπτά του εικαστικού από την ενότητα “Αφροδίτη”.

H δεύτερη έκθεση παρουσιάζεται στον χώρο της Γκαλερί (εγκαίνια: Σάββατο, 19 Μαΐου, 8.30 μμ. Διάρκεια έκθεσης: 19 Μαΐου – 14 Ιουλίου 2018). Θα λέγεται «Τοπία της Μνήμης», και τρισδιάστατα επιζωγραφισμένα έργα του καλλιτέχνη θα συνυπάρχουν με δυσδιάστατα λάδια, σχέδια και αρχειακό υλικό από την περίοδο 1960 ως το 2014 (έτος του θανάτου του).

Το ενδιαφέρον είναι πως ο εκθεσιακός χώρος της γκαλερί δημιουργεί το γενικότερο πλαίσιο, ώστε να παραπέμπει θεματικά στην ενότητα που παρουσιάζεται στο Μουσείο. Δηλαδή τα σύγχρονα έργα του Πανιάρα που θα εκτίθενται στην γκαλερί με έναν τρόπο θα «συνομιλούν» με τα εκθέματα του Μουσείου.

Η διπλή αυτή έκθεση επιχειρεί να δώσει μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα από την σύνθετη προσωπικότητα και την εικαστική αναζήτηση του διεθνούς αυτού Έλληνα καλλιτέχνη, ο οποίος, προσπαθεί να διαχειριστεί μια υπερμεγέθη πολιτισμική κληρονομιά, το φορτίο ενός μακρού παρελθόντος:  αρκεί να πούμε πως αφετηρία των έργων του είναι τα συχνά κακοποιημένα γύψινα αντίγραφα των συμβόλων της Αρχαιότητας, όμως, ταυτόχρονα, και τα αυθεντικά αρχαιολογικά μουσειακά εκθέματα.

Ο καλλιτέχνης επεμβαίνει  αδιακρίτως και στα δύο: τα επιζωγραφίζει, τα διχοτομεί, τα πολλαπλασιάζει. Αποσκοπεί, με τον τρόπο αυτό, να διασχίσει τον χρόνο, αναμειγνύοντας ετερόκλητα, κάποτε και χρονικά ασύμβατα πρόσωπα και σύμβολα: για παράδειγμα στα έργα του συνυπάρχουν η θεότητα Υγεία και ο Άγιος Σεβαστιανός…

Και με τον τρόπο αυτό καθιστά σαφή, ευκρινή και αναγνωρίσιμη την θεματική της ιστορικής μνήμης και τις συνέπειές της.

Να προσθέσουμε πως η επιλογή των έργων του Κώστα Πανιάρα για το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πόρου βασίζεται κατ’αρχήν στο “αρχαιολογικό” τους ενδιαφέρον. Ταυτόχρονα, όμως, εστιάζεται στην επεξεργασία της μνήμης, συλλογικής και προσωπικής, η οποία συχνά γίνεται και τυραννική. Εκφράζεται, έτσι, η επιθυμία του για μια υπερήφανη εθνική συνέχεια, αλλά και η ανάγκη για απελευθέρωση από το βάρος της Ιστορίας…

The post Διπλή ατομική έκθεση του Κώστα Πανιάρα στον Πόρο από την Γκαλερί Citronne και το Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου appeared first on Enetpress.

Στο Γιώργο Λάππα, έναν σημαντικό καλλιτέχνη που έφυγε  πρόωρα αφήνοντας πίσω σπουδαίο έργο, είναι αφιερωμένη η έκθεση που εγκαινιάζεται το ερχόμενο Σάββατο, 20 Μαΐου στις 8 μ.μ. στην Γκαλερί CITRONNE στον Πόρο.

“Φιγούρες και Σακίδιο με Αυτιά”. Aυτός είναι ο  σουρεάλ τίτλος της, δανεισμένος από το «Σακίδιο  με αυτιά», ένα έργο του Λάππα που σου χαράζεται  στο νου απεικονίζοντας ακριβώς αυτό: ένα σακίδιο και δύο αυτιά… Το πολυδιάστατο έργο του Λάππα εγκαινιάζει την φετινή καλοκαιρινή περίοδο στην γκαλερί της πάντα ανήσυχης και δραστήριας Τατιάνας Σπινάρη-Πολλάλη στο πανέμορφο νησί.

Στην  post mortem ατομική αυτή έκθεση του καλλιτέχνη (1950-2016), παρουσιάζονται 31 έργα, γλυπτά, μελέτες και σχέδια, τα οποία καλύπτουν την περίοδο 1978 – 2015, δηλαδή από τα φοιτητικά του χρόνια έως τον πρόωρο θάνατο του καλλιτέχνη το 2016. Και συγκροτούν μια ενότητα η οποία επικεντρώνεται  στην ανθρώπινη φιγούρα. Φιγούρες, σε μεγάλο και μικρό μέγεθος από μπρούντζο, αλουμίνιο, ύφασμα, πλαστικό, ηλεκτρικές λυχνίες, απαρτίζουν τον γλυπτικό κόσμο του Γιώργου Λάππα.

Στον κόσμο αυτό, σαμάνοι, ισορροπιστές, ταχυδακτυλουργοί, θεότητες στέκουν στα άκρα της πραγματικότητας, αγνοώντας τους νόμους της φυσικής και της ισορροπίας. Το φυσικό σώμα καταργείται, η σκέψη, η μνήμη και η αφήγηση λειτουργούν με εσωτερική λογική, χωρίς αντιληπτή συνέπεια. Αναπάντεχα υλικά δημιουργούν μια αίσθηση παράδοξου η οποία ανακαλεί υποσυνείδητες ονειρικές συνδέσεις και δυσανάγνωστους συνειρμούς.  Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Λάππας σπούδασε κλινική ψυχολογία στο Reed College στο Portland του Όρεγκον (1969-73) και εργάστηκε εθελοντικά σε μεγάλα ψυχιατρικά κέντρα της Αμερικής.

Η έκθεση επιχειρεί να δώσει μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα της σύνθετης προσωπικότητας και της εικαστικής αναζήτησης του Γιώργου Λάππα, ενός ιδιαίτερου καλλιτέχνη που οι αφετηρίες του έργου του δεν γνωρίζουν όρια γεωγραφικά, χρονικά, πολιτισμικά ή εθνικά.

Τα γλυπτά του παραπέμπουν υπαινικτικά στην Αίγυπτο και στα ιερογλυφικά, στην Ινδία και στους ναούς των Βραχμάνων, προβάλλουν το παράδοξο και υπαινίσσονται την μαγεία- ως ενδείξεις, ίσως, μιας νοσταλγίας για ένα “μεταφυσικό” παρελθόν της Ανατολής που έρχεται σε αντίθεση με τον ορθολογισμό της Δύσης. Μοναδικό αντίδοτο σε αυτό είναι το έργο Τέχνης, ο μόνος τρόπος να γεφυρώσει τις αντιθέσεις, να οικειοποιηθεί το μη γνώριμο- δηλαδή, να περατωθεί “ο ξένος κόσμος”.

Οι σαμάνοι και οι ταχυδακτυλουργοί, οι ισορροπιστές-ακροβάτες στο έργα του Γ. Λάππα αφηγούνται παραστατικά την αέναη επιθυμία του ανθρώπου να υπερβεί τα εκάστοτε όρια – είτε πρόκειται για τον φυσικό κόσμο που τον περιβάλλει είτε για την πεπερασμένη νόηση και γνώση.

Η γκαλερί CITRONNE εδώ και χρόνια, με τις εκθέσεις της, αποσκοπεί να εισάγει έναν διάλογο, εντάσσοντας τις δημιουργίες των καλλιτεχνών στους ευρύτερους προβληματισμούς του σύγχρονου κόσμου. Η θεματική αυτού του καλοκαιριού εστιάζεται ακριβώς στα «Όρια» -με τα οποία «παίζουν» και οι τρεις σύγχρονοι καλλιτέχνες που θα παρουσιάσει τους επόμενους μήνες η Τατιάνα Σπινάρη: Γιώργος Λάππας, Γιάννης Αδαμάκος και Αλεξάνδρα Αθανασιάδη.

Ο Γιώργος Λάππας (20 Μαΐου – 11 Ιουλίου) ανατρέπει τα Όρια, απωθεί τον περιορισμό, αδιαφορεί για τον «ορθολογισμό”. Ο Γιάννης Αδαμάκος (15 Ιουλίου – 4 Σεπτεμβρίου) κινείται πάνω στο Όριο, σε μια νοητή ιδεατή μεθόριο, εξαντλεί τα όρια ανάμεσα στον αισθητό κόσμο και την υποκειμενική-υποσυνείδητη πρόσληψη της πραγματικότητας.  Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη (9 Σεπτεμβρίου -31 Οκτωβρίου) επιχειρεί να μετατοπίσει τα Όρια. Αντιπαλεύει την φθορά, συνθέτει τα θραύσματα, συνενώνει τα αποτυπώματα, δημιουργεί στρώσεις και επιστρώσεις, όπως οι φάσεις και οι αναμνήσεις του ανθρώπινου βίου.

INFO

Γκαλερί CITRONNE – Πόρος

Γιώργος Λάππας, “Φιγούρες και Σακίδιο με Αυτιά”

Εγκαίνια έκθεσης: Σάββατο 20 Μαΐου 2017, στις 8 μμ

Διάρκεια έκθεσης: 20 Μαΐου – 11 Ιουλίου 2017

Επιμέλεια έκθεσης: Τατιάνα Σπινάρη – Πολλάλη

Κείμενα καταλόγου έκθεσης: Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη και Πολύνα Κοσμαδάκη

The post Ο παράδοξος κόσμος του Γιώργου Λάππα στην γκαλερί Citronne στον Πόρο appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Η ζωγραφική και η λογοτεχνία συνδυάζονται αρμονικά στην έκθεση «Αιγαίο: Ταυτότητες + Διαδρομές», που παρουσιάζει η γκαλερί Citron του Πόρου, μέχρι τις 17 Σεπτεμβρίου.

Εννιά σύγχρονοι καλλιτέχνες μέσα απο πρόσφατα έργα τους, και με αποσπάσματα από κείμενα, συχνά ποιητικά, Ελλήνων συγγραφέων (ανάμεσά τους και Όμηρο, Σαπφώ, Ανδρέα Κάλβο, Ραγκαβή, Καβάφη, Σεφέρη, Ρίτσο, Ελύτη, Βρεττάκο, Σαχτούρη) προσεγγίζουν, ερμηνεύουν, καταγράφουν και σχολιάζουν μια κοινή διαδρομή τους, αυτή του Αιγαίου.

Με τον Γιάννη Ψυχοπαίδη να εστιάζει στο παρόν και την προσφυγική περιπέτεια, τον Κωνσταντίνο Ξενάκη να χαρτογραφεί την ελληνική τραγωδία, τον Τάσο Μαντζαβίνο να στρέφεται στο αρχέγονο θέμα της θάλασσας, με το θέμα της μνήμης να απασχολεί τον Αλέκο Κυραρίνη, με τον Εμμανουήλ Μπιτσάκη να στρέφεται στην ιδιαίτερη σχέση του με το Αιγαίο, με τον Δημοσθένη Κοκκινίδη να εστιάζει την προσοχή του στη μυθολογική ταυτότητα του Αιγαίου, αντίθετα με τον Σωτήρη Σόρογκα που ταυτίζει το Αιγαίο με μια σειρά μνημειακά αντικείμενα και τον αφαιρετικό καλλιτέχνη Μιχάλη Κατζουράκη να εκφράζεται με υλικά που προέρχονται από την καθημερινή ανθρώπινη δραστηριότητα.

Σε διαδρομές και ταυτότητες, σε μια θάλασσα-σύμβολο επιβίωσης και επικοινωνίας, που, μέχρι σε ένα μεγάλο βαθμο, εξηγούν την πορεία μας ως έθνος αλλά και τη σχέση μας με τον υπόλοιπο κόσμο.

The post Διαδρομές και ταυτότητες σε μια εξαιρετική έκθεση appeared first on Enetpress.

Μετά τη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου που σάρωσε ό,τι είχε μείνει όρθιο στην Ελλάδα, η εικόνα που παρουσίαζε η πατρίδα μας, και ιδιαίτερα ο αιγαιοπελαγίτικος χώρος, είχε μια ιδιαίτερη βαρύτητα: ένας ερειπιώνας, όπου όμως άρχιζε να βλασταίνει, αναπόφευκτα, η ελπίδα.

Αυτή τη γενική εικόνα, που αποτελούνταν από πολλές μικρές αυτόνομες εικόνες, αποτύπωσε ο Αμερικανός φωτογράφος Ρόμπερτ ΜακΚέιμπ (Robert A. McCabe) τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, με παρρησία και τρυφερότητα, χωρίς να ολισθήσει ούτε μία στιγμή στο φολκλόρ.

Στην γκαλερί CITRONNE του Πόρου, το Σάββατο, 23 Απριλίου, 2016, στις 8 μ.μ., θα γίνουν τα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας του Robert McCabe, «Αιγαιοπελαγίτικα Καΐκια, 1954-1964» . Η έκθεση θα είναι ανοιχτή μέχρι τις 29 Μαΐου.

Σε εποχές δύσκολες, τα κομψά τρεχαντήρια του Αιγαίου, που απαθανάτισε ο ευαίσθητος φωτογράφος, λειτουργούν σαν σκάφη, σαν οχήματα ελπίδας, για ένα λαό που χρειάζεται απελπισμένα μπόλικη απ’ αυτή…

The post Τα καΐκια του ΜακΚέιμπ appeared first on Enetpress.