«Ο Ουρανός Κατακόκκινος», μονόπρακτο της Λούλας Αναγνωστάκη, ( Δεκέμβριος 1928 -Οκτώβριος 2017), παρουσιάζεται στο Θησείο, «Ένα Θέατρο για τις Τέχνες», σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της Σοφίας Παπουτσόγλου. Ανέβηκε στο Εθνικό θέατρο, το 1998, σε σκηνοθεσία του Βίκτωρα Αρδίττη.

Ένας αιχμηρός μονόλογος, για τα αδίεξοδα του σύγχρονου κόσμου, για την ευθύνη του ατόμου, αλλά και της κοινωνίας, όταν ιστορικά ακυρώνονται τα συστήματα αξιών και το τέλος των ιδεολογιών είναι αναπόφευκτο. Η εξομολόγηση της Σοφίας Αποστόλου, μιας γυναίκας που νιώθει τη μοναδικότητά της, μέσα σε ένα περιβάλλον άγονο, βολεμένο και ηττοπαθές.

Είναι μία ανήσυχη ύπαρξη που δεν εφησυχάζει να είναι ένα με τη μάζα, επαναστατεί απέναντι στην εκκρεμότητα της άχαρης ζωής της. Ό,τι είχε ονειρευτεί ματαιώθηκε, ό,τι είχε ελπίσει εξανεμίστηκε, γι αυτό και είναι οργισμένη με τον εαυτό της και τις επιλογές της. Ζει περιθωριακά, αρκετά μπερδεμένη, συνομιλεί με τα δικά της φαντάσματα, ακροβατώντας ανάμεσα στο πραγματικό και το μεταφυσικό.

Η Σοφία Παπουτσόγλου, ερμηνεύει αφοπλιστικά, μέσα σε λιτό, φτωχικό σκηνικό, ανακατεμένο, όπως η ζωή της ηρωίδας της. Πάθος, ένταση, ρυθμός με ψυχογραφικές μεταπτώσεις, φανερώνουν την κάθοδο στην απόλυτη απογοήτευση. Οράματα για ένα δικαιότερο κόσμο, αξίες και ιδεολογίες, διαψεύδονται και φαντάζουν μακρινά σαν γοητευτικές αυταπάτες. Αφήγηση και «διάλογος» με πρόσωπα νεκρά ή ζωντανά, δραματοποιούν το θεματικό κέντρο, προσδίδοντάς του το ανάλογο σαρκαστικό ύφος.

Ο δικός της Οκτώβρης

Στο κρεσέντο της απελπισίας, απολυμένη από τη δουλειά της, λόγω αλκοολισμού, εντελώς μόνη, με το γιο στη φυλακή, και συνομιλώντας με το νεκρό κομμουνιστή σύντροφό της, αναφωνεί, «αυτός είναι ο δικός μου Οκτώβρης». ( Οκτώβρης 1917, Ρώσικη επανάσταση). Παρότι κατάγεται από μεσοαστική οικογένεια, σε αυτή τη φάση, νοιώθει μία παρείσακτη, μία προλετάρια, που δεν της ανήκει τίποτε, πλην της απόφασης να μη συνθηκολογήσει με την ψευτιά του μοντέρνου. Αγωνίζεται να συμφιλιωθεί με τη δική της αλήθεια, έχοντας κριτική στάση στα δρώμενα, με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται.

«Στον αγώνα ενωμένοι κι ας μη λείψει κανείς»

Γίνονται αναφορές στους ηττημένους αγωνιστές του εμφυλίου, στις καταδιώξεις των απόκληρων μετά από αυτόν, στο κυνήγι των παράνομων και στα τραύματα των νέων, που όσο θέλουν να ξεφύγουν, τόσο βουλιάζουν στα ερείπια της νιότης τους. Παντού εγκλεισμός, βία του παρακράτους, εκποίηση ιδανικών, μοναξιά, προσωπικά διλήμματα, κοινωνικοί φραγμοί, διχασμός, παρόν επικίνδυνα ασταθές και μέλλον δυσοίωνο.

Η Σοφία Παπουτσόγλου, οργανώνει τη σκηνική δράση έτσι, ώστε και ως μονόλογος δεν κουράζει και τα όρια του μελοδράματος δεν αγγίζει. Μέτρο, ισορροπία, έμπνευση, σεβασμός στο κείμενο της συγγραφέως, είναι το όχημα, για αυτή την ποιοτική ρεαλιστική, θεατρική δραστηριότητα.

«Ο Ουρανός Κατακόκκινος», πολύ δυνατό κείμενο, αβανταδόρικη σκηνοθεσία, υπέροχη υπόκριση και καλλιτεχνικοί φωτισμοί, από τον Αλέξανδρο Πολιτάκη. Μία παράσταση με αιχμηρά μηνύματα και αξιόλογες συναισθηματικές αποχρώσεις, που η μουσική άλλοτε ήπια και άλλοτε με μαχητικό πνεύμα, την απογειώνει. Ένας ύμνος στην προσωπική ελευθερία, και τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό, μακριά από κομματικές δεσμεύσεις και στερεοτυπικές αλυσίδες. Ένα καθαρόαιμο πολιτικό έργο, αντίσταση σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης.

Αποσπάσματα:
«Ακόμη και ο πιο εντάξει κομμουνιστής, μου έλεγε, έχει μια ροπή προς το κακό».
«Τι έχουμε μέσα μας»;
«Εγώ δεν βολεύομαι . Δεν είμαι ο μέσος όρος. Εγώ κάνω τη δική μου επανάσταση».
«Δεν έχω καν αλυσίδες για να τις χάσω, ποτέ δεν είχα αλυσίδες εγώ».

The post Είδαμε την παράσταση «Ο Ουρανός Κατακόκκινος», της Λούλας Αναγνωστάκη appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

Η Φιλίππα Ταμπάρη ξεκίνησε από τη δημοσιογραφία αλλά γρήγορα την κέρδισε η υποκριτική. Φέτος πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση  «Πόλη», της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία του Νίκου Γεωργάκη, που έκανε πρεμιέρα την περασμένη Δευτέρα στο θέατρο Αλκμήνη.

Το enetpress και η Ζωή Τόλη συνάντησαν τη Φιλίππα Ταμπάρη και είχαν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Παίζετε στο «Πόλη», στο εμβληματικό θεατρικό της Λούλας Αναγνωστάκη. Ποια τα κίνητρα για αυτή την επιλογή;

Τα κίνητρα για το συγκεκριμένο έργο προέκυψαν όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μετά από μία συζήτηση που είχα με μια γνωστή μου θεατρολόγο την περίοδο που έψαχνα τι θα ανεβάσω την επόμενη σεζόν. Ανάμεσα στα άλλα μου πρότεινε και το «Πόλη» και ενώ ήμαστε πολύ κοντά στο να κλείσουμε άλλο έργο. Επειδή πιστεύω στο κάρμα αποφάσισα να το κάνω, γιατί ήταν η δεύτερη φορά που η Λούλα Αναγνωστάκη «μου χτυπούσε την πόρτα». Θεώρησα λοιπόν πως αυτό σημαίνει κάτι και αποφάσισα να το κάνω.

 Το «Πόλη» είναι ένα έργο με γνήσια πολιτική βάση. Νομίζετε πως σήμερα είναι επίκαιρο και γιατί;

Η «Πόλη» είναι ένα έργο με ποικίλα μηνύματα, εκτός από τα πολιτικά. Άλλωστε έχει ανέβει αρκετές φορές από την εποχή που γράφτηκε το 1965 και αυτό από μόνο του δηλώνει τη διαχρονικότητα του κειμένου. Θεωρώ ότι η Λούλα Αναγνωστάκη ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της και αυτό φαίνεται έντονα στα έργα της.

 Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείστε και με την παραγωγή. Σας ωφελεί αυτό καλλιτεχνικά ή το επιλέγετε για άλλους λόγους;

Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να δοκιμάζομαι και να τολμώ. Πήρα αυτή την απόφαση για δεύτερη φορά. Σίγουρα υπήρξαν στιγμές που κουράστηκα λίγο παραπάνω, αλλά όντας στο τιμόνι της παραγωγής (γιατί δεν τολμώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου παραγωγό), έχω πολλά χιλιόμετρα ακόμη….

Μαθαίνω αρκετά από τους συναδέλφους μου και τους ανθρώπους που με φιλοξενούν στο θέατρό τους ( Θέατρο Αλκμήνη, ο Μανώλης Ιωνάς ). Άλλωστε στη ζωή το να τολμάει κανείς του μαθαίνει πράγματα. Στο καλλιτεχνικό κομμάτι δεν μου στερεί την υποκριτική ικανότητα, γιατί όταν είμαι στη σκηνή κάνω ένα κλικ και τα αφήνω όλα για μετά. Θέλει όμως δουλειά για να το καταφέρεις αυτό. Θεωρώ πως είμαι σε καλό δρόμο…..

Ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτό το έργο; Επιθυμείτε να μας πείτε κάτι πάνω σε αυτό;

Ο ρόλος μου είναι η Ελισάβετ, μια γυναίκα πολύπλοκη, ψυχικά ευάλωτη και φαινομενικά δυστυχισμένη, με μια εσωτερική δύναμη που προκύπτει στην πορεία. Έχω τη χαρά να παίζω ξανά με τον εξαιρετικό Νίκο Γεωργάκη, ο οποίος σκηνοθετεί και την παράσταση. Προσωπικά τον θεωρώ τον καλύτερο Έλληνα ηθοποιό της γενιάς του, γιατί είναι ταλαντούχος και κυρίως γιατί έχει παίξει πολύ θέατρο.

Παράλληλα εκτιμώ πολύ και τον Στέλιο Γεράνη που συμμετέχει στη συγκεκριμένη θεατρική δημιουργία. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω και τον κύριο Θανάση Χειμωνά, το γιο της Λούλας Αναγνωστάκη για την αμέριστη βοήθειά του.

Ποια είναι τα καινούρια στοιχεία που προτάσσετε με αυτό σας το εγχείρημα, σε μια εποχή και δύσκολη και αδιάφορη για την αλήθεια;

Εμείς καλούμαστε να υπηρετήσουμε το έργο, δεν υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα θέλαμε να περάσουμε. Άλλωστε ο ηθοποιός πρέπει να υπηρετεί το κείμενο και τα μηνύματά του. Τώρα όσον αφορά το χαρακτηρισμό σας για την εποχή μας ότι είναι αδιάφορη απέναντι στην αλήθεια, θεωρώ πως, όταν είμαστε αληθινοί εμείς οι ίδιοι πάνω από όλα, δεν μας παρασύρει η όποια αδιαφορία της εποχής μας απέναντι στην αλήθεια γενικότερα.

The post Φιλίππα Ταμπάρη: Η Λούλα Αναγνωστάκη ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της appeared first on Enetpress.

Το Θέατρο 104 παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την παράσταση του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη, «Η παρέλαση» σε σκηνοθεσία Ρωμανού Καλοκύρη από τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017 και κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15 μόνο για λίγες παραστάσεις.

Δύο αδέλφια, ο Άρης και η Ζωή, ζουν απομονωμένα σ’ ένα δωμάτιο. Απ’ το μοναδικό φεγγίτη παρακολουθούν τις ετοιμασίες μιας παρέλασης, που εξελίσσεται απρόσμενα.

 Σημείωμα Σκηνοθέτη:

Αναμονή:

1. Χρονικό διάστημα που περνά κάποιος περιμένοντας κάτι .
2. Προσδοκία (προσδοκία και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο).
3. Υποδομή για επικείμενη εγκατάσταση.

Μέσα απ’ το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη παρακολουθούμε τον άνθρωπο να αντιδρά απέναντι στο φόβο για το άγνωστο ή το σκοτάδι, τον εγκλεισμό της οικογένειας, την ασφυξία της εποχής. Μένοντας μετέωρος ανάμεσα στη μνήμη και τη φαντασία, αφημένος στην εικονική ασφάλεια του εσωτερικού του χώρου, αδρανής παρατηρητής των γεγονότων, εθελοτυφλεί ελπίζοντας πως θα περάσει απαρατήρητος από το παρόν, την ώρα που η πραγματικότητα εισβάλλει απ’ το φεγγίτη. Βίαιη. Γιορτινή. Παράλογα ελκυστική, σαν μια παρέλαση…

[Ρωμανός Καλοκύρης]

 «Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που η Λούλα Αναγνωστάκη έδωσε δύο μονόπρακτά της στον Κάρολο Κουν κι εκείνος της ζήτησε ένα ακόμα για να συγκροτήσει μια παράσταση. Γύρισε σπίτι και ξενύχτισε: και την επομένη το πρωί το είχε έτοιμο. Σε μια νύχτα, ένα ακόμα μονόπρακτο, «Η παρέλαση», εμπνευσμένο και από τη φυλάκιση του αδελφού της, του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, στο Γεντί Κουλέ, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο και απελευθερώθηκε το 1951 με τη γενική αμνηστία.»

[Σ. Ζαχαράτου, στο «Βήμα», 11/4/16]

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Ρωμανός Καλοκύρης

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Μαρδίκη

Κίνηση: Χριστίνα Μαριάνου

Μουσική: Nίκος Λάμπρου

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Φράττη

Βοηθός φωτιστή: Τζάνος Μάζης

Κατασκευή σκηνικού: Χρήστος Χαμζαλάρης

Κατασκευή κοστουμιών: Ευθαλία Κυρίτση

Σχεδιασμός αφίσας/flyer: Αριάδνη Καλοκύρη

Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος

Οργάνωση παραγωγής: Γιούλη Αθουσάκη

Παίζουν: Μάριος Ράμμος, Ουρανία Φουρλάνου

Facebook:https://www.facebook.com/parelasitheatre104

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

 Eπίσημη Πρεμιέρα: Δευτέρα, 13 Νοεμβρίου στις 21:15

Παραστάσεις: από Δευτέρα, 13 Νοεμβρίου 2017 έως  Τρίτη, 12 Δεκεμβρίου 2017 (10 παραστάσεις)

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15

Διάρκεια: 60 λεπτά

Χώρος: Θέατρο 104 (σκηνή Black Box)
Διεύθυνση: Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 11854, Αθήνα (Μετρό-Κεραμεικός)

Εισιτήριο: Κανονικό 10 ευρώ, Μειωμένο/ανέργων  5 ευρώ

Κρατήσεις θέσεων (περιορισμένος αριθμός): 210 3455020
Προπώληση: Στο ταμείο του Θεάτρου και στο Viva.gr

Δείτε το τρέιλερ για την  παράσταση:

The post Η παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη στο θέατρο 104 appeared first on Enetpress.

Πάει να συναντήσει τον  άνθρωπο που την καθιέρωσε στο θέατρο, ξεχωρίζοντάς την  για την διευσδυτικότητα της στην ανθρώπινη ψυχολογία, τον Κάρολο Κουν, τον αδελφό της, τον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη και τον μεγάλο έρωτα της ζωής της και δεύτερο σύζυγό της, το Γιώργο Χειμωνά.

Μετά τον ξαφνικό θάνατο του Χειμωνά, το 2000,  η Λούλα Αναγνωστάκη κλείστηκε λίγο-λίγο στο σπίτι της. Λιγοστές οι επικοινωνίες της με τον έξω κόσμο. Ωστόσο, παρακολουθούσε  τι γινόταν στη χώρα. Εβλεπε φανατικά τις ειδήσεις στην τηλεόραση.

Η Λούλα Αναγνωστάκη υπήρξε ένας ζωντανός μύθος για τη γενιά των σημερινών 60άρηδων και μία από τις ελάχιστες γυναίκες που παραστέκονταν πλάι στον Κουν στο «Υπόγειο».   Σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις της προς την Ιωάννα Κλεφτόγιαννη στο Popaganda,(2015) αναφέρει μεταξύ άλλων ότι  το μόνο θέμα που θα την ενδιέφερε να γράψει σήμερα ήταν για τους πρόσφυγες.

Εξηγώντας την απόφασή της να μην βγαίνει από το σπίτι της, ανέφερε: «Δεν βγαίνω καθόλου. Βαριέμαι. Δεν μπορώ να καθηλώνομαι. Εχω να βγω έξω ενάμισι χρόνο. Μαθαίνω τι συμβαίνει στην τηλεόραση. Είναι πολύ άσχημα τα πράγματα με τους πρόσφυγες. (…) Είδα και τι συνέβη στο Παρίσι. Φοβερό! Δεν έχουν κανένα ενδοιασμό πια οι τζιχαντιστές! Φανταζόμασταν ότι θα χτυπούσαν ποτέ το Παρίσι; Και η άνοδος της Λεπέν είναι σοκαριστική! Αντί να την κατασπαράξουν, οι Γάλλοι την ανεβάζουν. Είναι αδιανόητο!»

Της έλειπε από το θέατρο η παρουσίαση έργων της. «Θέλω να τα βλέπω» έλεγε. «Όχι ότι νοσταλγώ κάτι, αλλά θα ήθελα να βλέπω παραστάσεις τους». Από τα έργα της την ενδιέφερε «η μάχη της Αριστεράς με τη Δεξιά».

Ας παρακολουθήσουμε μερικές θέσεις της όπως διατυπώνονται σ΄αυτή τη συνέντευξη:

«Υφίσταται αυτή η μάχη σήμερα; Οχι όπως παλαιότερα. Αλλά συνεχίζει με κάποιο τρόπο να υπάρχει. Τουλάχιστον νομίζουν ότι υπάρχει και αγωνίζονται γι’ αυτή ακόμα πολλοί. Τι να πεις όμως και για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ; Τώρα ακόμα και αυτοί οι δύο ψεύδονται.

Πώς βλέπετε την κατάσταση στη χώρα; Υπάρχουν πάρα πολλοί φτωχοί σήμερα, που δεν υπήρχαν παλιά. Βλέπεις ανθρώπους στους σκουπιδοτενεκέδες. Υποφέρει ο κόσμος πολύ. Η όψιμη φτώχεια ανθρώπων που είχαν μια βολή με τρομάζει, ακριβώς όπως με τρομάζει κι αυτό που περνούν οι πρόσφυγες.

Γιατί αποφασίσατε να γράψετε ειδικά θέατρο; Έγραψα θέατρο απευθείας. Και μπορούσε να παιχτεί αμέσως. Ποτέ δεν μετάνιωσα που δεν έγραψα άλλο είδος. Ποτέ. Και δεν μετάνιωσα ούτε για μια γραμμή από όσες έγραψα.

Γράφατε εύκολα; Ήταν εύκολη η γραφή αλλά έσκιζα και εύκολα και ξαναέγραφα. Ακόμα και όταν παιδευόμουν όμως μου άρεσε.

Διαβάζατε όσα γράφατε, τους διαλόγους; Όχι. Καμιά φορά μπορεί να διάβαζα ένα απόσπασμα. Αλλά ούτε μαγνητοφωνούσα, ούτε διάβαζα.

Υπάρχει κάποιο από τα έργα σας που να αγαπάτε περισσότερο; Τα μοντέρνα κυρίως, τα τελευταία: «Σε εσάς που με ακούτε», ο «Ουρανός Κατακόκκινος»…

Θυμάστε, αλήθεια, την πρώτη παράσταση που είδατε; Ήμουν δεκατεσσάρων. Νομίζω λεγόταν η «Βροχή». Ήταν παράσταση του Εθνικού Θεάτρου για ενήλικες αλλά μου άρεσε πάρα πολύ.

Ως αναγνώστρια τι αγαπήσατε περισσότερο; Τα αστυνομικά (γελάει). ‘Εψαχνα… Και τον έβρισκα τον δολοφόνο. Αλλά διάβαζα αστυνομικά πιο ωραία και σύνθετα από αυτά που είναι μόνο με κλέφτες και αστυνόμους. Με ζέση με ορμή τα διάβαζα.

Και το θέατρο το αγαπήσατε έτσι με ορμή. Το αγάπησα το θέατρο πολύ. Αλλά δεν μπορώ να να πω ότι με γέμιζε. Πιο πολύ με γέμιζε η ζωή. Την οποία όμως δεν πρόλαβα να ευχαριστηθώ από τα απρόοπτα που συνέβαιναν.

Η πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής σας ποια ήταν; Η ζωή μου με τον Γιώργο (Χειμωνά) (παρατεταμένη παύση). Η πιο ευτυχισμένη… Η ζωή η καθημερινή δεν έχει αλλάξει, αλλά μαζί του ήταν πιο γεμάτη.

Σας λείπει; Μου λείπει (παύση).

Έχετε διαρκώς συντροφιά την αναμμένη τηλεόραση; Δεν σας κουράζει; Η τηλεόραση δεν με εκνευρίζει, την βλέπω ήρεμα. Παρακολουθώ ειδήσεις γιατί δυσκολεύομαι πια να διαβάσω. Έτσι ενημερώνομαι. Περιμένω πάντα να δω τα νέα. Οι φίλοι μου έρχονται να με δουν, αλλά πόσο να μείνουν, φεύγουν. Τις ώρες που περνάνε μετά την αποχώρησή τους δεν αισθάνομαι μοναξιά.

Όνειρα βλέπετε; Έβλεπα κάθε μέρα όνειρα. Τώρα βλέπω σπάνια, αλλά είναι πάρα πολύ έντονα».

The post Λούλα Αναγνωστάκη: «Δεν θέλω να πεθάνω» appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

Με οδηγό το εκρηκτικό και τόσο επίκαιρο κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη στο θέατρο Altera Pars στον Κεραμεικό, στήθηκε μια παράσταση ολοκληρωμένη, νευρώδης, ρέουσα και συγκινητική, με έντονες ιδεολογικές και συναισθηματικές συγκρούσεις και με τους ήρωες να κινούνται μέσα σ’ ένα τοπίο όπου τα όρια ανάμεσα στο θύτη και το θύμα να είναι δυσδιάκριτα, χωρίς όμως αυτό απαραίτητα να είναι και το ζητούμενο.

Με φόντο τις τυμπανοκρουσίες της προεκλογικής περιόδου, οι πρωταγωνιστές θα αναγκαστούν να επιλέξουν νέες βιοθεωρίες και στάσεις ζωής με επίκεντρο τη διαφυγή από τα τωρινά ατομικά τους αδιέξοδα. Η δραματική υπόσταση του έργου αποδεικνύεται άρτια, χωρίς παράβαση των ορίων που χαρακτηρίζουν μια ρεαλιστική θεατρική παράσταση, η οποία σέβεται τον εαυτό της.

Ο σκηνοθέτης Πέτρος Νάκος καταφέρνει να αποφύγει έντεχνα και με σκηνική δύναμη την όποια έκφραση μελοδραματισμού, προσφέροντας στο θεατή ένα σκηνικό γεμάτο τραύματα, εγκλωβισμούς, ενοχές, ήττες, αισθήματα ασφυξίας και μοναξιάς, τα οποία αυτεπάγγελτα εξασφαλίζουν μια ατμόσφαιρα κλειστοφοβική απέναντι στην απειλή της εκπυρσοκρότησης του όπλου.

Και μήπως όλη αυτή η παθογένεια δεν χαρακτηρίζει την εσωτερική δομή του σύγχρονου Έλληνα μέσα στο χρόνο υπό την επίδραση των μεταβολών της Ιστορίας, οικοδομώντας μια κοινωνία ρευστή σε αξίες και ιδανικά;

Η Μίνα Χειμώνα είναι η Κάτια, η τραγική μάνα του Μιχάλη, η οποία πνιγμένη στα ατομικά σκοτάδια της αποδεικνύεται ανήμπορη να αντιληφθεί την απελπισμένη κραυγή του καταπιεσμένου γιου της, ο οποίος ασφυκτιά μέσα στο προσωπικό του τέλμα και εναγωνίως ζητά τρόπους διαφυγής. Η Κάτια, εκφραστικά αποκαλυπτική, ερμηνεύει με τρόπο αφοπλιστικό, χωρίς ακρότητες, και βαθιά μέσα στο ρόλο της αποδίδει με ακεραιότητα το πορτρέτο της Ελληνίδας μάνας με σκηνική πληρότητα και εμβέλεια. Θα έλεγε κανείς, χωρίς να υποτιμηθούν οι άλλοι ηθοποιοί, ότι σήκωσε όλο το βάρος της παράστασης επάνω της.

Τον Μιχάλη ερμηνεύει ο ταλαντούχος Πάνος Νάτσης, ο οποίος με αισθητική ευστοχία κινήθηκε μέσα στο πλαίσιο ενός σφιχτοδεμένου και απαιτητικού κειμένου, ακροβατώντας ανάμεσα στη λογική και το χάος.

Τη Μαρίκα, φίλη της Κάτιας, ζωντανεύει με χιούμορ και ελεγχόμενη ελαφράδα η Λιάνα Παρούση, η οποία μέσα στην όλη εφιαλτική πραγματικότητα του έργου αντιστέκεται με το δικό της χαλαρό και ίσως ελευθεριάζον ύφος.

Η Κάτια και η Μαρίκα σε ορισμένα σημεία λειτουργούν πολύ σωστά κατά συμπληρωματικό τρόπο, φωτίζοντας πλευρές του ελληνικού κοινωνικού μωσαϊκού.

Η Έφη Κιούκη παίζει τη Φανή, την κοπέλα του Μιχάλη, μια εργαζόμενη νέα, παρορμητική, με τάσεις αποδέσμευσης από τα κοινωνικά στερεότυπα.

Τον Γιαννούκο, αδελφό της Φανής, σε ρόλο επαναστάτη νέου με πολλές αντιφάσεις, ενσαρκώνει ο σκηνικά ενδιαφέρων Τάσος Περάκης, με μόνη ένσταση την ορθοφωνία του σε μερικά σημεία του διαλόγου.

Η μουσική υπέροχη, σφριγηλή και δεμένη υφολογικά με το story της θεατρικής παράστασης, η οποία σε αποζημιώνει με την καλλιτεχνική της αξία!

The post Κριτική θεάτρου – «Ο ήχος του όπλου» appeared first on Enetpress.

Ένα από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής δραματουργίας, «Ό ήχος του όπλου», της Λούλας Αναγνωστάκη, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα, ξαναζωντανεύει από τις 14 Οκτωβρίου στο θέατρο ALTERA PARS, με τη σκηνοθετική ματιά του Πέτρου Νάκου και τη Μίνα Χειμώνα στο ρόλο της Κάτιας.

Η παράσταση διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή αν και το θεατρικό έργο γράφτηκε το 1985 με φόντο το προεκλογικό κλίμα και την συνθηματολογία της εποχής. Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος ότι το έργο παραμένει επίκαιρο και εμβληματικό: τα ίδια ζητήματα, οι ίδιες απορίες για τη ζωή, τα αιώνια αναπάντητα ερωτήματα. Άνθρωποι μπερδεμένοι, εγκλωβισμένοι στο παρόν τους, με το μέλλον τους αβέβαιο και τις φιλικές, ερωτικές ή οικογενειακές τους σχέσεις προβληματικές…

Και όλα αυτά μέσα σε ένα προεκλογικό κλίμα που επηρεάζει την ένταση, τον ρυθμό, τη ροή και δράση του έργου, παραπέμποντας στο σημερινό πολιτικό τοπίο. Στην ιστορία των «μεγάλων» πρωταγωνιστών, εντάσσεται ο μικρόκοσμος των απλών ανθρώπων, σε μια εποχή που η ιδεολογία δεν μπορεί να κατευνάσει την υπαρξιακή αγωνία. Όλα εξελίσσονται γρήγορα, μέσα σε μια μόλις μέρα, με έναν καταιγιστικό ρυθμό. Το έργο σημαδεύει, σαν όπλο, την σημερινή ελληνική πραγματικότητα με τη σκληρή, ευθύβολή του ειλικρίνεια.

Πώς ένα όπλο μπορεί να σκορπίσει το θάνατο χωρίς να εκπυρσοκροτήσει; Οι ήρωες βρίσκονται στα όρια νευρικής κρίσης, εξαιτίας της κρίσιμης πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης που επικρατεί στη χώρα… Τα πρόσωπα βρίσκονται στο μεταίχμιο – δίνουν την εντύπωση ότι αιωρούνται ανάμεσα στο πριν και το μετά, ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο. Στέκονται μονίμως αναποφάσιστα και ονειρεύονται να ζήσουν μια «τρομερή» πράξη που θα τα ανυψώσει πάνω από τη μιζέρια της καθημερινότητάς τους…

Το έργο σηματοδότησε την τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Κάρολου Κουν, στο Θέατρο Τέχνης, το 1987, με τους: Ρένη Πιττακή, Στράτο Τζώρτζογλου, Κλέωνα Γρηγοριάδη, Μίμη Κουγιουμτζή κ.ά.

«Ο ήχος του όπλου», όπως έλεγε ο ίδιος ο ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης στην τελευταία συνέντευξή του («Το Βήμα», 8.2.1987) «δεν ακούγεται ούτε μία φορά στη σκηνή.H συχνή αναφορά στο αντικείμενο αυτό που σκοτώνει, εισβάλλει βίαια στον φανταστικό κόσμο των ηρώων του έργου και το μήνυμα που εκτοξεύεται από την κοίτη της γλώσσας είναι μια συνεχής απειλή…».

Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αγγελική Κοντού
Σκηνικά: Πέτρος Νάκος
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Κοστούμια: Δέσποινα Χειμώνα
Μουσική επιμέλεια: Πέτρος Νάκος
Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Δέσποινα Χειμώνα
Κινησιολογία: Ελβίρα Μπαρτζώκα
Φωτογραφίες: Τζίνα Σταύρου

Διανομή:

Κάτια: Μίνα Χειμώνα
Μαρίκα: Λιάνα Παρούση
Μιχάλης: Πάνος Νάτσης
Γιαννούκος: Τάσος Περάκης
Φανή: Έφη Κιούκη

Διάρκεια: 100’

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: από 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

κάθε ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21.15 και ΚΥΡΙΑΚΗ 18.15

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική είσοδος: 15 ευρώ. Φοιτητικό: 12 ευρώ. Άνεργοι/Ομάδες: 8 ευρώ

Altera Pars: 210-3410011

The post «Ο ήχος του όπλου της Λούλας Αναγνωστάκη στο «Altera Pars» appeared first on Enetpress.