Σε συνέχεια του άρθρου  «Αναστοχασμοί με Μητσοτάκη»  θα διατυπώσω μια  επιπλέον σκέψη που μου τριβελίζει χρόνια το μυαλό. Την ονομάζω «προσφορά  δια της απουσίας» και ανάγεται στη σφαίρα του παραδείγματος. (Γονείς ή δάσκαλοι που έχουν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει ευθύνη να μεγαλώνεις-(εκ)παιδεύεις παιδιά θα το καταλάβουν καλύτερα.

Καθότι λοιπόν και ο «λαός», που επικαλούνται οι λογής εκμαυλιστές, παιδί* είναι, έχουμε και λέμε:

–Αν ο Μητσοτάκης το 1984 έλεγε στους νεοδημοκράτες: «Ευχαριστώ αλλά υπάρχει πρόβλημα. Έχω προηγούμενα με τους Παπανδρέου και αυτό δεν επιτρέπεται να ενταχθεί στην τρέχουσα πολιτική σπέκουλα γυρίζοντας τη χώρα 20 χρόνια πίσω. Θα είναι κακό για την πολιτική αξιοπιστία, όσο και για τη δημοκρατία».

–Αν, κατά συνάφεια, οι μετέπειτα γόνοι, Κώστας ο σπουδαιοφανής και Γιώργος ο αλλού, έλεγαν: «Τι λέτε ρε!  Δεν καταλαβαίνετε πως η ανάδειξή μας σε αρχηγούς υπονομεύει τη δημοκρατία; Ότι είναι σπονδή σε νεποτισμό και μεσσιανισμό, άρα και στο μεσαίωνα που συντηρεί η Εκκλησία;»

Αν έτσι είχαν εξελιχτεί τα πράγματα οι παραπάνω καταδικαστέοι περισσότερο ή αξιέπαινοι ήταν;  Θα είχαν προσφέρει  περισσότερα ή λιγότερα στον τόπο, τη δημοκρατία και την πολιτική αξιοπιστία;

Προσωπικά πιστεύω στο δεύτερο. Ούτε η μνημονιακή περιπέτεια θα είχε ενσκήψει. Ούτε τα αντιμνημονιακά περιττώματα θα είχαν καταλάβει την εξουσία ξεφεύγοντας από το πάτο που ανήκουν. Ούτε, ούτε…

–Περασμένα  θα μου πεις,  αλλά δεν είναι. Το μαρτυράει  η περίπτωση του λεγόμενου «μεσαίου χώρου»  και δη της κυρίας Φώφης, που τον κρατάει αιχμάλωτο μη και χαθεί ο Μήτσος…

Αλήθεια τι περιμένουν οι εναπομείναντες πασόκοι-τους ψηφοφόρους εννοώ- από τη Φώφη;  Να  συναγωνιστεί μήπως τη Φωτίου στα «γεμιστά» ή τον Κουρουμλή στα …(δια)φωτιστικά;

*Ένεκα του αρχαίου «Έλληνες αεί παίδες» στο ελληνιστάν βάλε στο τετράγωνο, για να μη σου πω στον κύβο…

The post Προσφορά δια της …απουσίας! appeared first on Enetpress.

 Του Πάνου Τσούμα

«Ο  μεγάλος αυτός Κρητικός με μεταχειριζόταν πάντα σα να ήμουν νεότερος συγγενής. Υπερηφανευόταν για τις επιτυχίες μου, με διόρθωνε όταν είχε αντιρρήσεις και με προειδοποιούσε για τα ελαττώματά μου».

Για φαντάσου , ο Θόδωρος Πάγκαλος, με άρθρο του στα ΝΕΑ,  τα είπε αυτά. Ομολογώντας συνάμα πως, τότε με την  «αποστασία», πολύ είχε αντιπαθήσει κι αυτός  τον «τρισκατάρατο»!  Μεγάλος λοιπόν ο μεταστάς και προσυπογράφω.

Για λόγο που διέφυγε των πολλών μεταθανάτιων εγκωμίων κυρίως η ημέτερη προσυπογραφή.

Με την αναγνώριση της αξίας του άλλου έχει να κάνει ο λόγος που επικαλούμαι. Στο (αν) Ελληνιστάν της παράκλησης «να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα»,  ο Μητσοτάκης δεν είχε πρόβλημα αναγνώρισης του άλλου.

«Υπερηφανευόταν για τις επιτυχίες μου» λέει ο Πάγκαλος.  Επειδή τυχαίνει να γνωρίζω τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον πιστεύω  Και για του Αλέκου  τις επιτυχίες, ιδιαίτερα σαν  υπουργού οικονομικών, επαιρόταν ο ψηλός. Τις θεωρούσε και δικές του κατά ένα τρόπο.  Ότι σε δημόσιες τοποθετήσεις του, μετά το 2010, πρότεινε επανειλημμένα «να κληθεί ο Παπαδόπυλος», επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Ως προς αυτό συνεπώς μάλλον ανώτερος όλων πρέπει να θεωρείται.  Δυστυχώς όμως τέτοιες ανωτερότητες, όταν βρίσκεσαι στο  Ελληνιστάν, έχουν δυο ελαττώματα. Το ένα, που είναι το λιγότερο, να σου προσάψουν χαρακτηρισμούς όπως «μπουνταλάς» ή «μουλιάπας». Και το άλλο, το πολύ σοβαρό, να υποτιμήσεις τη μικρόνοια που σε περιβάλλει, ή, το ακόμα χειρότερο, να της δώσεις θάρρος.

Με τη δημοκρατικά  (!!!) οργανωμένη «καφρίλα» που περιέθαλψε η μεταπολίτευση, σε συσκευασία κομμάτων,  ταυτίζω εδώ το «περιβάλλον μικρόνοιας».

Μπολσεβίκικης και φασιστικής προέλευσης η  θεοποίηση της ντούρας κομματικής  οργάνωσης, πλασαρίστηκε στο Ελληνιστάν σαν «πολιτικοποίηση» και «συμμετοχή στα κοινά».

Με το προοδευτικό (;) ΠΑΣΟΚ να μεγαλουργεί ως προς αυτό, η συντηρητική(;) ΝΔ δεν άργησε να ακολουθήσει.

Επί Αβέρωφ έγινε το μεγάλο ολίσθημα. Όταν στους «παρασινοφρουρούς» η ΝΔ αντιπαρέταξε τους γαλάζιους «κένταυρους» και «ρέιντζερς».

Επικράτησαν τοιουτοτρόπως, στην υποτιθέμενη φιλελεύθερη-ευρωπαϊκή παράταξη, οι μικρόνοες φανατικοί. Ήγουν οι «αγωνιστές» που ουδόλως διέφεραν λειτουργικά από τους, κατά Σαββόπουλο, «δασύτριχους» και «τρωγλοδύτες» του ΠΑΣΟΚ.

Το λες και «καφρίλα» εναντίον «καφρίλας» αυτό. Οπότε ποιος φιλελευθερισμός, ποια Ευρώπη, ποια συνέχεια του κράτους, ποια συμφιλίωση και ποια πρόοδος;

Θεωρίες θα μου πεις, αλλά δεν είναι.  Τα έχω ζήσει αυτά, τα έχω υποστεί*. Δεν είναι όμως οι προσωπικοί λόγοι που με κάνουν να τα  αναστοχάζομαι.  Είναι που  στρουθοκαμηλίζουμε διαρκώς και ασύστολα.

Διότι στρουθοκαμηλισμός είναι να μη λέμε:

– Ότι  ο Κωνσταντίνος  Μητσοτάκης έγινε αρχηγός της ΝΔ, σαν ο πιο ικανός να νικήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου.

–Ότι τον στήριξε κατά βάση η «καφρίλα» του κόμματος, αδιαφορώντας αν με την εκλογή του η πολιτική αντιπαράθεση γύριζε 20 χρόνια πίσω.                                               –

– Ότι ο φιλελευθερισμός που εξέφραζε προσωπικά δεν είχε καμία αποδοχή στο βαθύ κόμμα.

-Ότι το βαθύ κόμμα, λεγόμενο και «λαϊκή δεξιά», αφού τον χρησιμοποίησε, μετά τον άδειασε-μάρτυς μου ο Σαμαράς

Ας αναστοχαστούμε λοιπόν επί τη ευκαιρία. Όχι για να μειώσουμε το συχωρεμένο, αλλά για να καταλάβουμε.  Να καταλάβουμε  που οδηγεί τον τόπο η μικρόνους  ιδιοτέλεια της κομματικής καφρίλας, της οποίας οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτελούν επιτομή.

Δεν σέβεται τίποτα και κανέναν  η εν λόγω καφρίλα. Κρατάει τη χώρα υπόδουλη,  είτε υπονομεύοντας τον κάθε Μητσοτάκη, Σημίτη, Αλέκο Παπαδόπουλο, Τάσο Γιαννίτση, Ευ. Βενιζέλο, Άννα Διαμαντοπούλου…, είτε αναδεικνύοντας θλιβερούς γόνους για αρχηγούς(Κωστίκας, Γιωρίκας), είτε προσπίπτοντας σε αδαείς και αναίσχυντους αρχικάφρους τύπου Τσίπρα και Καμένου.

Ακούμε συνέχεια από διάφορους κομματικούς «μήτσους» για απαιτούμενες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις προκειμένου να σωθεί η χώρα. Η μόνη που χρειάζεται είναι να μειωθεί η υποδούλωση στους κομματικούς κάφρους-καθότι Ελλαδιστάν να εξαφανιστεί αποκλείεται. Τρόποι υπάρχουν, βούληση χρειάζεται.

* Αν και το 1981 ήμουν ο μοναδικός ίσως πασόκος της Πολεμικής Αεροπορίας που, αντέδρασε στην επιδρομή των «δασύτριχων» πράσινων κατά της αξιοκρατίας και της συνέχειας του κράτους,  το 1990, με δυο μεταθέσεις μέσα σε ένα μήνα, βρέθηκα  στο Βίτσι …προς συμμόρφωση, όπως και το 1970.

Με μπροστάρηδες  τους «αγωνιστές» μιας κάποιας «κλαδικής αποστράτων» έγινε τότε ο χαμός στην Πολεμική Αεροπορία. Και δεν χρειάζεται πολύ εξυπνάδα για να καταλάβεις πως  τα ίδια έγιναν παντού. Ήξερε ή όχι ο Μητσοτάκης για το χαμό δεν έχει μεγάλη σημασία. Από τη στιγμή που δέχτηκε να γίνει αρχηγός με στήριξη της «καφρίλας» το παιχνίδι ήταν χαμένο.

The post Αναστοχασμοί με Μητσοτάκη appeared first on Enetpress.

Από το πρωί σπεύδουν στη Μητρόπολη, συγγενείς, φίλοι και απλοί πολίτες  για να απευθύνουν το “ύστατο χαίρε” στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη  η σορός του οποίου εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα, σκεπασμένη με την ελληνική σημαία.

Τις πρώτες τιμές στον πρώην πρωθυπουργό απέδωσαν η οικογένειά του, καθώς και τιμητικό άγημα. Στις 15:00, θα τελεστεί η εξόδιος ακολουθία του πρώην πρωθυπουργού και επίτιμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

Καταβεβλημένη και στηριζόμενη σε πατερίτσα, έφτασε, πριν από τις 7 το πρωί, η Ντόρα Μπακογιάννη συνοδευόμενη από τον σύζυγό της Ισίδωρο Κούβελo. Μαζί της ήταν και η αδελφή της Αικατερίνη Μητσοτάκη.

Λίγα λεπτά αργότερα έφτασαν τα παιδιά της Ντόρας Μπακογιάννη, Αλεξία και Κώστας Μπακογιάννης και στη συνέχεια ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης με τη σύζυγό του Μαρέβα.

Η σορός του πρώην πρωθυπουργού και επίτιμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μεταφέρθηκε στη Μητρόπολη Αθηνών, στις 7 το πρωί ακριβώς.

Η δοξολογία άρχισε, ενώ την ίδια ώρα βρακοφόροι από την Κρήτη είχαν συγκεντρωθεί έξω από τον ναό, θέλοντας να τιμήσουν τον πρώην πρωθυπουργό.

Από τα ξημερώματα παραμένει κλειστή η οδός Μητροπόλεως, ενώ αστυνομικοί βρίσκονται παραταγμένοι και στις δυο πλευρές του δρόμου.

Λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι έφτασε ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος με τη σύζυγο του Αννα Μαρία.

Στις 13.30 οι πόρτες της Μητρόπολης έκλεισαν και πολλοί πολίτες που έμειναν απέξω διαμαρτυρήθηκαν ότι θέλουν να μπουν να προσκυνήσουν.

Στις 2.30 έφτασε ο πρώην πρωθυπουργός και κάποιοι από τους συγκεντρωμένους έδειξαν τη δυσφορία τους. Ενας από αυτούς μάλιστα φώναξε: «Αληταρά, ήρθε να συλλυπηθείς κιόλας»…

Αντίθετα ιδιαίτερα θερμή  ήταν η υποδοχή του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή:

Φωνές αποδοκιμασίας ακούστηκαν και κατά την άφξη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα:

Λίγο μετά έφτασε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος:

Στις 5 το απόγευμα ξεκίνησε η μεταφορά της σορού στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Από εκέι με αεροπλάνο C-130 θα μεταφερθει στα Χανιά για τον ενταφισμό.

The post Σε λαϊκό προσκύνημα η σορός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (συνεχής ροή) appeared first on Enetpress.

Η είδηση έγινε γνωστή λίγο πριν από τις 02:00 τα ξημερώματα με ανακοίνωση της οικογένειας Μητσοτάκη.

Η λιτή ανακοίνωση αναφέρει: «Σήμερα στη 01:00 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε από τη ζωή, περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν».

Ένας πολιτικός με το θάρρος της γνώμης του και τις απαράμιλλες «κόντρες» του με τον άλλο πολιτικό δεινόσαυρο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ιστορική έχει μείνει η χειραψία τους στη Βουλή για την δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη.

Σε μια ομιλία του είχε προφητέψει την κλήση του ΔΝΤ για να λύσει τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.

Η πορεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε στις 18/10/1918 στα Χανιά. Γιος του πολιτικού Κυριάκου Μητσοτάκη (1884-1944) και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη και μικρανηψιός του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο παππούς του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν επίσης πολιτικός, ιδρυτής και αρχηγός του κόμματος των ”Ξυπόλητων” (Φιλελευθέρων).
Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δυτική Γερμανία.

Το 1946, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με τους ”Βενιζελικούς Φιλελεύθερους” των οποίων ηγείτο ο Σοφοκλής Βενιζέλος.

Το 1951, ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα ως υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου.

Το 1961, εξελέγη βουλευτής με το νεοσύστατο κόμμα της “Ένωσης Κέντρου” που είχε ιδρύσει ο Γεώργιος Παπανδρέου και συμμετείχε στον ”ανένδοτο αγώνα” κατά της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Το 1964, πρωταγωνίστησε στις ενδοκομματικές διενέξεις που συγκλόνισαν την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, ενώ το Νοέμβριο του ίδιου έτους ήρθε σε ρήξη με τον συνάδελφό του αναπληρωτή υπουργό Συντονισμού Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία οξύνθηκε με την αμφιλεγόμενη αποκάλυψη μυστικής οργάνωσης στο στρατό (υπόθεση ”Ασπίδα”) και είχε ως αποτέλεσμα την προσωρινή απομάκρυνση από την κυβέρνηση, του Ανδρέα Παπανδρέου.

Το 1965, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα “Ιουλιανά” που οδήγησαν στην απομάκρυνση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β’ και στο σχηματισμό αλλεπάλληλων κυβερνήσεων από πρώην στελέχη της Ένωσης Κέντρου που αποχώρησαν από το κόμμα.

Την 21η Απριλίου 1967, συνελήφθη από τη δικτατορία των συνταγματαρχών και κρατήθηκε σε καθεστώς περιορισμού, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με την αμνηστία του Δεκεμβρίου 1967 και ύστερα διέφυγε στη Γαλλία, όπου παρέμεινε περίπου πεντέμισυ χρόνια συμμετέχοντας ενεργά στη δράση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος. Το 1973, επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά μετά το πραξικόπημα της 25ης Νοεμβρίου συνελήφθη και πάλι για να ελευθερωθεί τελικά τον Ιούλιο του 1974, όταν ανατράπηκε η δικτατορία.

Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, συμμετείχε ως ανεξάρτητος υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του Δημοκρατικού Συνδυασμού Νομού Χανίων, αλλά αν και πήρε 11.322 ψήφους, δεν εξελέγη βουλευτής, παρότι κατετάγη δεύτερος σε αριθμό ψήφων στο νομό.

Το 1977, συμμετείχε στις εκλογές της 20ης Νοεμβρίου και εξελέγη στην περιφέρεια Χανίων ως αρχηγός του νεοσυσταθέντος από τον ίδιο κόμματος Νεοφιλελευθέρων.

Το 1978, προσχώρησε στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και το 1981 ορίστηκε κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος.

Την 1η Σεπτεμβρίου 1984, εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας με 70 ψήφους έναντι 42 του δεύτερου υποψήφιου Κωστή Στεφανόπουλου.

Στις εκλογές του Ιουνίου 1985, μετείχε ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα με ποσοστό 40,84% και 126 έδρες.

Το Σεπτέμβριο του 1987, εξελέγη αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Δημοκρατικών Κομμάτων (IDU), θέση στην οποία επανεξελέγη το 1989 και το 1992.

Το 1989, μετείχε για δεύτερη φορά στις βουλευτικές εκλογές της 18ης Ιουνίου, ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αναδείχτηκε πρώτο κόμμα συγκεντρώνοντας τη σχετική πλειοψηφία με ποσοστό 44,25% και 145 έδρες.

Στις 20 Ιουνίου 1989 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας του ανέθεσε την πρώτη διερευνητική εντολή για να σχηματίσει κυβέρνηση, την οποία όμως παρέδωσε αφού οι προσπάθειες που κατέβαλε στο τριήμερο που ορίζει το Σύνταγμα απέβησαν άκαρπες.

Στις 11 Απριλίου 1990, ενώ είχαν προηγηθεί οι εκλογές της 5ης Νοεμβρίου 1989 στις οποίες το κόμμα του δεν συγκέντρωσε την απαραίτητη πλειοψηφία, κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση, αφού στις τρίτες κατά σειράν εκλογές της 8ης Απριλίου 1990, η ΝΔ συγκέντρωσε 150 έδρες (ποσοστό 46,88%) και έλαβε την υποστήριξη του Θ. Κατσίκη μοναδικού βουλευτή της ΔΗΑΝΑ.

Καταλύτης για την Βοσνία το 1991

Στις 12 Ιουλίου 1991, πρότεινε την σταδιακή απομάκρυνση των επιθετικών όπλων από τις περιοχές της ελληνικής Θράκης, της ευρωπαϊκής Τουρκίας και της νότιας Βουλγαρίας. Η πρόταση αυτή, η οποία ανακοινώθηκε λίγες μέρες πριν από το ταξίδι του Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους στην Αθήνα, έγινε αμέσως αποδεκτή από τη Βουλγαρία, αλλά δεν βρήκε την ανάλογη ανταπόκριση από την Τουρκία.

Το διήμερο 1-2 Μαϊου 1993, υπήρξε ο οικοδεσπότης πρωθυπουργός της Διάσκεψης των Αθηνών, η οποία εγκωμιάστηκε ως επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στη γιουγκοσλαβική κρίση, αφού, κατά τη διάρκειά της, ο ηγέτης των Σέρβων της Βοσνίας Ράντοβαν Κάραντζιτς, επείσθη να υπογράψει υπό όρους το ειρηνευτικό σχέδιο Βανς-Οουεν.

Η υπογραφή του Σέρβου ηγέτη, έγινε δεκτή από τη διεθνή κοινή γνώμη, ως το πρώτο σημαντικό βήμα για τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου στη Βοσνία, αλλά λίγες μέρες αργότερα, το αυτοανακηρυχθέν κοινοβούλιο των Σέρβων της Βοσνίας, απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία το ειρηνευτικό σχέδιο και παρέπεμψε την έγκρισή του σε δημοψήφισμα.

Αποχώρηση από τα ηνία της ΝΔ

Στις 11 Οκτωβρίου 1993, μετά την εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας, υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Στις 26 Οκτωβρίου 1993, παραιτήθηκε και από πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και στις 3 Νοεμβρίου, ύστερα από πρόταση του νέου προέδρου της ΝΔ Μιλτιάδη Εβερτ και ομόφωνη απόφαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος του κόμματος.

Προανακριτική για την ΑΓΕΤ

Στις 5 Μαϊου 1994, 42 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν στη Βουλή πρόταση κατηγορίας εναντίον του, για την υπόθεση της πώλησης της ΑΓΕΤ, ενώ στις 19 Μαΐου η Βουλή αποφάσισε τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για την ίδια υπόθεση. Στις 16 Ιουνίου η Βουλή τον παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο για το θέμα των υποκλοπών και στις 15 Σεπτεμβρίου αποφάσισε την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση της ΑΓΕΤ.

Υπέρ της παραπομπής για την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας σε απιστία ψήφισαν μόνον οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ενώ για τις τρεις άλλες κατηγορίες (παθητική δωροδοκία, παράβαση καθήκοντος και παράβαση του νόμου περί ευθύνης υπουργών) ψήφισαν υπέρ της παραπομπής και οι βουλευτές της Πολιτικής Ανοιξης (ΠΟΛΑΝ) του Αντώνη Σαμαρά.

Στις 16 Ιανουαρίου 1995 η Βουλή, μετά από παρέμβαση του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, την οποία ο ίδιος χαρακτήρισε “ταπεινωτική υποχώρηση” ζητώντας να δικαστεί για να “λάμψει η αλήθεια”, αποφάσισε την αναστολή της δίωξης για τις υποθέσεις της ΑΓΕΤ και των υποκλοπών.

Μετά από 58 χρόνια παρουσίας στη Βουλή, ανακοίνωσε την απόφασή του να τερματίσει την κοινοβουλευτική του σταδιοδρομία και δήλωσε ότι θα παραμείνει στην ενεργό πολιτική.

Παντρεύτηκε την Μαρίκα Γιαννούκου, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες και ένα γιο.

Ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριακος Μητσοτάκης ανέβασε στο λογαριασμό του στο Facebook μια παιδική του φωτογραφία με τον πατέρα του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη με την λεζάντα: “Σε ευχαριστω για όλα”.

«Κορυφαίο πολιτικό ηγέτη» που «άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην πολιτική ζωή του τόπου», χαρακτηρίζει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.

The post «Εφυγε» ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης appeared first on Enetpress.

Ανοίγοντας το ημερολόγιο των επεμβάσεων στην ανεξάρτητη δημοσιογραφία, σταμάτησα στις 10 Σεπτεμβρίου 1991, όπου επτά εκδότες και διευθυντές εφημερίδων περνούσαν την πύλη του Κορυδαλλού με εντολή της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Η σημερινή εκδοχή με την περίπτωση Κουρτάκη-Τζένου αποκαλύπτει πως ο λύκος της εξουσίας μπορεί να αλλάζει χρώμα, αλλά τη φύση του δεν την ξεχνά, δαγκώνει.

Το «έγκλημά» τους ήταν ότι από τον Δεκέμβριο του 1990 είχαν δημοσιοποιήσει μία ή δύο προκηρύξεις τρομοκρατικών οργανώσεων, παρά το νόμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη που απαγόρευε τη δημοσίευση προκηρύξεων. Το σκεπτικό της σύλληψης ήταν ότι οι τρομοκράτες δεν μπορεί να έχουν βήμα στην κοινωνία και μάλιστα μετά από δολοφονίες.

Οι δημοσιογράφοι ήταν οι:

Σεραφείμ Φυντανίδης (Ελευθεροτυπία),

Χρήστος Θεοχαράτος (Έθνος),

Δημήτρης Μαρούδας (Νίκη),

Κώστας Κοντοπάνος (Αυριανή),

Κώστας Γερονικολός (Δημοκρατικός Λόγος),

Σπύρος Καρατζαφέρης (48 Ώρες)

Κώστας Παπαϊωάννου (Ποντίκι).

Τους επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 5 – 10 μηνών με δυνατότητα έφεσης που δεν χρησιμοποίησαν σκόπιμα για να καταγγείλουν την ωμή παρέμβαση στο δημοσιογραφικό τους έργο.

Αίσθηση είχε προκαλέσει μάλιστα η σύλληψη του Σεραφείμ Φυντανίδη στο σπίτι του, την ώρα που μιλούσε στο ραδιόφωνο του τότε SKY. Η συγκεκριμένη σύλληψη είχε γίνει αργότερα από των υπολοίπων, καθώς ο Φυντανίδης έλειπε σε συνέδριο στο εξωτερικό. 

Ο βασικός στόχος ήταν η «Ελευθεροτυπία», που φιλοξενούσε τις προκηρύξεις που έφταναν με φακέλους στα γραφεία της και τα διένειμε στα υπόλοιπα μέσα.

Πριν από τον Κορυδαλλό οι δημοσιογράφοι μεταφέρθηκαν με κλούβα στο κτήριο της Υποδιεύθυνσης Μεταγωγών Αθηνών για να περάσουν τη νύχτα.

Ένα κύμα διαμαρτυρίας φούσκωσε για τους φυλακισμένους από ανώνυμο κόσμο,  την αντιπολίτευση, τα  συνδικάτα ακόμα και ο διεθνής Τύπος ασχολήθηκε με το θέμα.

 Στις 19 Σεπτεμβρίου μάλιστα, στην οδό Σολωμού, κάτω ακριβώς από τα συρματοπλέγματα της μάντρας των φυλακών Κορυδαλλού, δόθηκε μια μεγάλη συναυλία συμπαράστασης. Η Μαρία Φαραντούρη, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης τραγούδησαν για την ελευθεροτυπία…

Ο αντιτρομοκρατικός νόμος

Η φυλάκιση των εκδοτών – δημοσιογράφων ήταν το κορύφωμα της έντονης αντιπαράθεσης, που είχε ξεσπάσει μήνες νωρίτερα στη Βουλή με αφορμή τον αντιτρομοκρατικό νόμο 1916 «για την προστασία της κοινωνίας από το οργανωμένο έγκλημα». Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη και ο νόμος -μεταξύ άλλων– προέβλεπε την απαγόρευση δημοσίευσης των προκηρύξεων τρομοκρατικών οργανώσεων στις εφημερίδες. 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεωρούσε ότι με το νόμο που ψήφισε θα εμπόδιζε καθοριστικά την πρόσβαση των ιδεών της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν στην κοινωνία. Για την αντιπολίτευση όμως δεν επρόκειτο μόνο για περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου, αλλά και για επανεγκαθίδρυση του αστυνομικού κράτους. Τελικά οι εκδότες – δημοσιογράφοι αποφυλακίστηκαν έπειτα από 13 ημέρες, θεωρώντας ότι είχαν περάσει το μήνυμα και η παραμονή τους στη φυλακή ήταν πλέον περιττή.                                                                                                                  

                                                                                                                                                                                        Φωτ.: www.mixanitouxronou.gr

The post Η δημοσιογραφία, πάντα λεία του λύκου της εξουσίας appeared first on Enetpress.