Του Πάνου Τσούμα
«Ο μεγάλος αυτός Κρητικός με μεταχειριζόταν πάντα σα να ήμουν νεότερος συγγενής. Υπερηφανευόταν για τις επιτυχίες μου, με διόρθωνε όταν είχε αντιρρήσεις και με προειδοποιούσε για τα ελαττώματά μου».
Για φαντάσου , ο Θόδωρος Πάγκαλος, με άρθρο του στα ΝΕΑ, τα είπε αυτά. Ομολογώντας συνάμα πως, τότε με την «αποστασία», πολύ είχε αντιπαθήσει κι αυτός τον «τρισκατάρατο»! Μεγάλος λοιπόν ο μεταστάς και προσυπογράφω.
Για λόγο που διέφυγε των πολλών μεταθανάτιων εγκωμίων κυρίως η ημέτερη προσυπογραφή.
Με την αναγνώριση της αξίας του άλλου έχει να κάνει ο λόγος που επικαλούμαι. Στο (αν) Ελληνιστάν της παράκλησης «να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα», ο Μητσοτάκης δεν είχε πρόβλημα αναγνώρισης του άλλου.
«Υπερηφανευόταν για τις επιτυχίες μου» λέει ο Πάγκαλος. Επειδή τυχαίνει να γνωρίζω τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον πιστεύω Και για του Αλέκου τις επιτυχίες, ιδιαίτερα σαν υπουργού οικονομικών, επαιρόταν ο ψηλός. Τις θεωρούσε και δικές του κατά ένα τρόπο. Ότι σε δημόσιες τοποθετήσεις του, μετά το 2010, πρότεινε επανειλημμένα «να κληθεί ο Παπαδόπυλος», επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Ως προς αυτό συνεπώς μάλλον ανώτερος όλων πρέπει να θεωρείται. Δυστυχώς όμως τέτοιες ανωτερότητες, όταν βρίσκεσαι στο Ελληνιστάν, έχουν δυο ελαττώματα. Το ένα, που είναι το λιγότερο, να σου προσάψουν χαρακτηρισμούς όπως «μπουνταλάς» ή «μουλιάπας». Και το άλλο, το πολύ σοβαρό, να υποτιμήσεις τη μικρόνοια που σε περιβάλλει, ή, το ακόμα χειρότερο, να της δώσεις θάρρος.
Με τη δημοκρατικά (!!!) οργανωμένη «καφρίλα» που περιέθαλψε η μεταπολίτευση, σε συσκευασία κομμάτων, ταυτίζω εδώ το «περιβάλλον μικρόνοιας».
Μπολσεβίκικης και φασιστικής προέλευσης η θεοποίηση της ντούρας κομματικής οργάνωσης, πλασαρίστηκε στο Ελληνιστάν σαν «πολιτικοποίηση» και «συμμετοχή στα κοινά».
Με το προοδευτικό (;) ΠΑΣΟΚ να μεγαλουργεί ως προς αυτό, η συντηρητική(;) ΝΔ δεν άργησε να ακολουθήσει.
Επί Αβέρωφ έγινε το μεγάλο ολίσθημα. Όταν στους «παρασινοφρουρούς» η ΝΔ αντιπαρέταξε τους γαλάζιους «κένταυρους» και «ρέιντζερς».
Επικράτησαν τοιουτοτρόπως, στην υποτιθέμενη φιλελεύθερη-ευρωπαϊκή παράταξη, οι μικρόνοες φανατικοί. Ήγουν οι «αγωνιστές» που ουδόλως διέφεραν λειτουργικά από τους, κατά Σαββόπουλο, «δασύτριχους» και «τρωγλοδύτες» του ΠΑΣΟΚ.
Το λες και «καφρίλα» εναντίον «καφρίλας» αυτό. Οπότε ποιος φιλελευθερισμός, ποια Ευρώπη, ποια συνέχεια του κράτους, ποια συμφιλίωση και ποια πρόοδος;
Θεωρίες θα μου πεις, αλλά δεν είναι. Τα έχω ζήσει αυτά, τα έχω υποστεί*. Δεν είναι όμως οι προσωπικοί λόγοι που με κάνουν να τα αναστοχάζομαι. Είναι που στρουθοκαμηλίζουμε διαρκώς και ασύστολα.
Διότι στρουθοκαμηλισμός είναι να μη λέμε:
– Ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε αρχηγός της ΝΔ, σαν ο πιο ικανός να νικήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου.
–Ότι τον στήριξε κατά βάση η «καφρίλα» του κόμματος, αδιαφορώντας αν με την εκλογή του η πολιτική αντιπαράθεση γύριζε 20 χρόνια πίσω. –
– Ότι ο φιλελευθερισμός που εξέφραζε προσωπικά δεν είχε καμία αποδοχή στο βαθύ κόμμα.
-Ότι το βαθύ κόμμα, λεγόμενο και «λαϊκή δεξιά», αφού τον χρησιμοποίησε, μετά τον άδειασε-μάρτυς μου ο Σαμαράς
Ας αναστοχαστούμε λοιπόν επί τη ευκαιρία. Όχι για να μειώσουμε το συχωρεμένο, αλλά για να καταλάβουμε. Να καταλάβουμε που οδηγεί τον τόπο η μικρόνους ιδιοτέλεια της κομματικής καφρίλας, της οποίας οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτελούν επιτομή.
Δεν σέβεται τίποτα και κανέναν η εν λόγω καφρίλα. Κρατάει τη χώρα υπόδουλη, είτε υπονομεύοντας τον κάθε Μητσοτάκη, Σημίτη, Αλέκο Παπαδόπουλο, Τάσο Γιαννίτση, Ευ. Βενιζέλο, Άννα Διαμαντοπούλου…, είτε αναδεικνύοντας θλιβερούς γόνους για αρχηγούς(Κωστίκας, Γιωρίκας), είτε προσπίπτοντας σε αδαείς και αναίσχυντους αρχικάφρους τύπου Τσίπρα και Καμένου.
Ακούμε συνέχεια από διάφορους κομματικούς «μήτσους» για απαιτούμενες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις προκειμένου να σωθεί η χώρα. Η μόνη που χρειάζεται είναι να μειωθεί η υποδούλωση στους κομματικούς κάφρους-καθότι Ελλαδιστάν να εξαφανιστεί αποκλείεται. Τρόποι υπάρχουν, βούληση χρειάζεται.
* Αν και το 1981 ήμουν ο μοναδικός ίσως πασόκος της Πολεμικής Αεροπορίας που, αντέδρασε στην επιδρομή των «δασύτριχων» πράσινων κατά της αξιοκρατίας και της συνέχειας του κράτους, το 1990, με δυο μεταθέσεις μέσα σε ένα μήνα, βρέθηκα στο Βίτσι …προς συμμόρφωση, όπως και το 1970.
Με μπροστάρηδες τους «αγωνιστές» μιας κάποιας «κλαδικής αποστράτων» έγινε τότε ο χαμός στην Πολεμική Αεροπορία. Και δεν χρειάζεται πολύ εξυπνάδα για να καταλάβεις πως τα ίδια έγιναν παντού. Ήξερε ή όχι ο Μητσοτάκης για το χαμό δεν έχει μεγάλη σημασία. Από τη στιγμή που δέχτηκε να γίνει αρχηγός με στήριξη της «καφρίλας» το παιχνίδι ήταν χαμένο.
