Άποψη πάνω στο μονόλογο «Η Ιοκάστη Γιουξουάν στη χώρα της κλιμακτηρίου», της Κικής Μαυρίδου, σε σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη, στο Vault Theater Plus.

«Η Ιοκάστη Γιουξουάν στη χώρα της κλιμακτηρίου», ένα ρωμαλέο κείμενο της Κικής Μαυρίδου, είναι ένας μονόλογος δυναμίτης τόσο σε περιεχόμενο, σκηνοθεσία, όσο και σε ερμηνεία. Η Άντρια Ράπτη, έμπειρη και ταλαντούχα ηθοποιός υποδύεται την Ιοκάστη, μία γυναίκα μεσήλικη, η οποία ταλαιπωρημένη από την ορμονική αλλαγή στο σώμα της, εξαιτίας της κλιμακτηρίου, κάνει απολογισμό ολόκληρης της ζωής της, με ειλικρίνεια που σπάει κόκκαλα.

Σκηνοθεσία:

Η σκηνοθέτιδα Βάνα Πεφάνη στήνει ένα θεατρικό σκηνικό, το οποίο εν τη εξελίξει του, μετατρέπεται σε εκρηκτικό, τονίζοντας την έκφραση και την κίνηση, με τους θεματικούς κώδικες να αναπτύσσονται αναλυόμενοι με μέτρο και αφοσίωση. Η δράση είναι ταχύτατη, κάτι που είναι σημαντικό, γιατί προσδίδει ζωντάνια σε έναν αφηγηματικό λόγο με βαθιά υπαρξιακά ζητήματα, όπως η σχέση με τον εαυτό μας, των παιδιών με τους γονείς, με το άλλο φύλο, με τη φιλία, με τις διαπροσωπικές επαφές, με την υγεία.

Η συμπαγής σκηνοθετική οργάνωση χαρακτηρίζει το έργο ως μία ισχυρή ρεαλιστική περιπέτεια, χρωματισμένη με μπόλικο αυτοσαρκασμό και χιούμορ, εμπλουτισμένη με πληθώρα συναισθηματικού πλούτου. Ο καταιγισμός των εικόνων, αποκαλύπτει την ευρωστία του θεματικού ιστού, με τους άξονές του, εκπληρώνοντας την αποστολή τους, να στηρίζουν το όλο εγχείρημα.

Ερμηνεία:

Ό,τι και να γράψω για την ερμηνεία της χαρισματικής και Άντριας Ράπτη θα είναι λίγο. Σαρώνει τη σκηνή προωθώντας την θεατρική πράξη με δύναμη, αμεσότητα και ευθυβολία. Γνήσια και αυθόρμητη παρασύρει το θεατή σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση, ωμή μεν, συναρπαστική δε. Αεικίνητη, αλλά παράλληλα αφοσιωμένη στο ερμηνευτικό της κέντρο, με αξιόλογη υποκριτική στόφα, κερδίζει την πολυπόθητη επικοινωνία με το κοινό.

Συντελεστές:

Καίριο και ρέον κείμενο Κική Μαυρίδου, υποβλητικοί φωτισμοί Βάνα Πεφάνη, σωστά σκηνικά και κοστούμια ce-lab, επιβλητική μουσική Μάνος Αντωνιάδης, αρμονική κίνηση Έλιοτ – Φοίβος Μπέικο. Ακούγεται η φωνή της Life Coach Σμαράγδας Καρύδη.
Όλοι τους συνέβαλαν στο τελικό θετικό αποτέλεσμα.

Συμπέρασμα:

Ο μονόλογος «Η Ιοκάστη Γιουξουάν στη χώρα της κλιμακτηρίου», της Κικής Μαυρίδου, σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη, με την Άντρια Ράπτη, στον πολυχώρο Vault, είναι μία εμπνευσμένη θεατρική συνθήκη, με το δικό της ηχόχρωμα, στο θεατρικό γίγνεσθαι αυτής της περιόδου.

The post Άποψη πάνω στο μονόλογο «Η Ιοκάστη Γιουξουάν στη χώρα της κλιμακτηρίου», της Κικής Μαυρίδου, σε σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη, στο Vault Theater Plus. appeared first on Enetpress.

Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Elizadeth», σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά, βασισμένη στους «Βασιλικούς Μετά Τρούλου» του Χάρη Ρώμα, στο θέατρο Vault.

«Elizadeth», ένα συναρπαστικό έργο, καυστικό, ανατρεπτικό, μια κωμωδία ξεκαρδιστική που πραγματεύεται το ζήτημα των σχέσεων ανάμεσα σε ηθοποιούς και συντελεστές μιας θεατρικής παράστασης, με απώτερο στόχο να θίξει τη ματαιότητα της υπεροψίας και του ναρκισσισμού, σε γενικό πλαίσιο, σε ευρύτερη κοινωνική διάσταση, στο οικουμενικό σύμπαν.

Σκηνοθεσία:

Ο Δημήτρης Καρατζιάς πατώντας πάνω στο σημαντικό σύγγραμμα του Χάρη Ρώμα με τίτλο «Βασιλικοί Μετά Τρούλου» δημιούργησε και σκηνοθέτησε το θεατρικό έργο «Elizadeth». Το έργο απέσπασε βραβείο καλύτερης κωμωδίας της χρονιάς, σκηνοθεσίας και Α’ ανδρικού θεατρορόλου στα βραβεία κοινού του All4fun.

Εκείνο που είναι αξιοπρόσεκτο είναι ο τρόπος που οργανώνει ο σκηνοθέτης το θεατρικό του εγχείρημα, καθώς πέτυχε να συνδυάσει το δραματικό στοιχείο με την ιλαρότητα, τις έξυπνες ατάκες και το χιούμορ, έτσι ώστε ο γενικός δείκτης της παράστασης να έχει κωμικό πρόσημο, χωρίς όμως να χαθεί και η δύναμη των νοηματικών συλλήψεων του κειμένου.

Το γέλιο ρέει αβίαστα, χωρίς υπερβάσεις βωμολοχιών ή προσβλητικών εντάσεων, με το έργο να διατηρεί την αισθητική του, μέσα σε ένα περιβάλλον ρεαλιστικό, άνευ άνοστων ή άστοχων νεωτερισμών. Η σκηνοθετική ραχοκοκκαλιά της παράστασης, βατή, συμπαγής, με τα απαραίτητα ανατρεπτικά τεχνάσματα που χρωματίζουν εντελώς τόσο τις ιδέες όσο και τα συναισθήματα των ηθοποιών, προάγουν με δύναμη και ταχύτητα τη δράση.

Αυτό εξασφαλίζει το συνεχές ενδιαφέρον στο κοινό που παρακολουθεί με προσήλωση τα δρώμενα. Έτσι ο Δημήτρης Καρατζιάς δουλεύει πάνω σε ένα καμβά γεμάτο μηνύματα και προβληματισμό, σε μια παράσταση που δεν τη διακρίνει η ρηχότητα, παρά μόνο η προσδοκώμενη ολοκληρωμένη ισορροπία λόγου, έκφρασης και κίνησης.

Ερμηνείες:

Παίζουν οι ηθοποιοί Χριστίνα Σαμπανίκου, Εύη Τσάφου, Αναστάσιος Χριστοφιλόπουλος, Δήμητρα Κολλά, Στέλιος Ψαρουδάκης, Κική Μαυρίδου, Σωτήρης Μεντζέλος, Ορνέλα Λούτη και Γιώργος Ουκατσούκου.

Στο σύνολό της η ομάδα των ηθοποιών είναι αληθινή, δεμένη και επικεντρωμένη στο στόχο που δεν είναι άλλος από την ανάδειξη του παρασκήνιου, του εγωκεντρισμού, της αλαζονείας και της χρεοκοπίας των ανθρωπίνων σχέσεων που αφορούν όχι μόνο στον καλλιτεχνικό κόσμο, αλλά και στην παγκόσμια κοινότητα.

Η Δήμητρα Κολλά ως Λυδία Λενιόρδου, ξεχωρίζει για το ταλέντο της, καθώς κινείται στη σκηνή με υποκριτική μαεστρία, καθαρότητα, μπρίο, ρυθμό και χάρη. Εντυπωσιακός ο Αναστάσιος Χριστοφιλόπουλος, άμεσος, με ευθύβολες και πληθωρικές σκηνικές επιδόσεις.
Πολύ καλή η Κική Μαυρίδου, αποδίδει το σύνθετο ρόλο της, σε πρόζα και τραγούδι με ακμαίο και εύγλωττο ύφος. Η υπόλοιπη διανομή των ηθοποιών είναι συνεπής στην προσωπικότητα των ηρώων, τους οποίους ενσαρκώνουν με εντιμότητα και σύνεση στη σκηνική πράξη.

Συντελεστές:

Επιβλητική πρωτότυπη μουσική και ορθή διασκευή τραγουδιών ο Μάνος Αντωνιάδης, στίχοι Πάνος Μπρατάκος και Μάνος Αντωνιάδης, απλό, λιτό και λειτουργικό σκηνικό Μιχάλης Παπαδόπουλος, ρούχο εγκύου Mamaca, επιμέλεια κοστουμιών η ομάδα του Vault, κοστούμια εποχής Μιχάλης Σδούγκος, κοστούμι Τερέζας «Το σπίτι του ηθοποιού», περούκες Γιώργος Νικολαΐδης, Αχιλλέας Κοντοβαίος, Αλέξανδρος Λύκος, φωτισμοί Χριστίνα Φυλακτοπούλου, χορογραφία Δήμητρα Κολλά και παραγωγή Vault.
Όλη η ομάδα των συντελεστών βοήθησε με ποιότητα στο άρτιο γενικό αποτέλεσμα.

Αξιολόγηση:

«Elizadeth», μία πολύπτυχη, θεότρελη παράσταση, άξια λόγου, με κωμικό, σκωπτικό και οξύ χαρακτήρα, με δυνατό κείμενο, εναρμονισμένη διασκευή, εμπνευσμένη σκηνοθεσία και πειστικές ερμηνείες. Μία θεατρική απόδοση δουλεμένη με μέτρο και αφοσίωση στον κώδικα και τους νόμους που διέπουν την τέχνη του θεάτρου.

The post Σκέψεις πάνω στη θεατρική παράσταση «Elizadeth», σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά appeared first on Enetpress.

Η παράσταση αποτελεί μία από τις τρεις παραστάσεις του θεατρικού φεστιβάλ μονολόγων «ο γιος μου», με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή το Δημήτρη Καρατζιά που φέρνει στη σκηνή μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών.

«Η μάνα αυτουνού….Έλλη Ζάχου Ταχτσή», υφαινόμενη πάνω στο κοφτερό κείμενο της Κικής Μαυρίδου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, ανήκει σε εκείνες τις θεατρικές στιγμές που αφήνουν αναλλοίωτο το στίγμα τους. Η σκηνική εμπειρία συγκροτείται και απογειώνεται με την καθηλωτική ερμηνεία της εξαιρετικής Ράνιας Σχίζα, η οποία τιμά ολιστικά το ρόλο της, με τη μέθοδο της δόμησης -αποδόμησης μιας βασανισμένης προσωπικότητας, θύμα και θύτης παράλληλα. Και όλη αυτή η τραγική υπόθεση βιώνεται μέσα σε μια κοινωνική τοιχογραφία άκρως σκληρή και ανελέητη, αρνούμενη οτιδήποτε πάει κόντρα στο κατεστημένο της.

Σκηνοθεσία:

Η σκηνοθετική σύλληψη του Βαγγέλη Λάσκαρη υπηρετεί μεθοδικά τη βάση της ιστορίας, έτσι ώστε να παραχθεί θεατρικό προϊόν με αδιαφιλονίκητη ποιότητα και σκηνική καλαισθησία. Οι παύσεις στην πρόζα συνοδεία μουσικής, δρουν ανακουφιστικά, καθώς σέβονται τη δυσκολία του συγκεκριμένου θεατρικού είδους, δηλαδή ενός αμείλικτου μονολόγου.

Ενός μονολόγου που δεν κουράζει το θεατή, παρότι το οδυνηρό θέμα του καίει από όλες τις οπτικές γωνίες. Ο λόγος πρωταγωνιστεί σε μια εφόλης της ύλης βιογραφία μιας ανυπόταχτης γυναικείας περσόνας, παρέα με την πολυσχιδή έκφραση, άλλοτε άκρως λυρική και άλλοτε κυνική, και την κίνηση να προσαρμόζεται στο προσκήνιο και παρασκήνιο της ζωής της, με ευάλωτη ισορροπία.

Ερμηνεία:

Η Ράνια Σχίζα, μια ηθοποιός με ιδιαίτερη εσωτερικότητα, ταυτίζεται με την ηρωίδα, σε βαθμό έντονης δραματικότητας, κάτι που ακουμπά άμεσα το κοινό. Μας «πετάει» ολοφάνερα και με τόλμη, στο στίβο των βιωμάτων της, με την ίδια να παίρνει πάνω της όλο το φορτίο, σαν να ενσωματώνει έναν ολόκληρο θίασο, αυτή, ένα μόνο πλάσμα. Η ενδόμυχη δράση της, συγκρούεται με την εξωτερική, σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι, δράσης / αντίδρασης, σαν ηρωίδα μιας μίνι τραγωδίας, χωρίς εννοείται να υπάρχει από μηχανής θεός.

Διαχειρίζεται το πλέγμα των συναισθημάτων και σκέψεών της, ιδιοχείρως, με εναλλασσόμενες εικόνες και εντυπώσεις, ικανές να «ακινητοποιήσουν» το θεατή, εισερχόμενος αυθορμήτως στη ζοφερότητα της ζωής και του αγώνα της να επιβιώσει. Αυτός ο καταρράκτης των αισθήσεων εικονοποιεί μια ολόκληρη εποχή, με ρατσιστικές αντιλήψεις και κοινωνική αδικία, αφού έσπρωχνε στο περιθώριο πλάσματα που δεν συμμορφώνονταν με την κανονικότητα της κοινωνίας. Συμπερασματικά ό,τι και να γράψει κανείς, θα είναι λίγο, μπροστά στη δυναμική της αυθεντικής ερμηνείας της Ράνιας Σχίζα.

Ο Νίκος Καραθάνος χαρίζει τη φωνή του στο ρόλο του Κώστα Ταχτσή, επιτυχώς.
Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη, αξιόλογη, αφού συνάδει με τις σκηνοθετικές προθέσεις, ενισχύοντας τον εξαιρετικό ρεαλισμό των νοηματικών κωδίκων του έργου.

Σκηνικό/ κοστούμι Γιώργος Λιντζέρης , κατασκευή κοστουμιού Ειρήνη Αβζίδου, σχεδιασμός φωτισμών Βαγγέλης Μούντριχας, παραγωγή Team Vault ΑΜΚΕ. Όλοι οι συντελεστές εργάστηκαν για την φροντισμένη περαίωση μιας συλλογικής δουλειάς, με προσωπικό αποτύπωμα.

Αξιολόγηση:

«Η μάνα αυτουνού….. Έλλη Ζάχου Ταχτσή», σε κείμενο της Κικής Μαυρίδου, σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη και απόδοση του ρόλου από τη Ράνια Σχίζα, στο θέατρο Vault, είναι παράσταση που σέβεται τον εαυτό της, εμπνευσμένη, με τη δική της αισθητική, στο πολυποίκιλο περιβάλλον της τρέχουσας θεατρικής σεζόν. Αποτελεί μια συγκροτημένη σκηνική περιπέτεια που όντως και εντίμως ξεχωρίζει, χωρίς υπερβολές και ανούσιες μοντερνιές.

The post Eίδαμε το έργο «Η μάνα αυτουνού….Έλλη Ζάχου Ταχτσή», της Κικής Μαυρίδου, στο θέατρο Vault appeared first on Enetpress.

Είδαμε τη βαθιά ανθρώπινη και ρεαλιστική παράσταση «Σημάδια στην ομίχλη», του Stephen Sachs, στο θέατρο Vault, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου, με τη Ράνια Σχίζα και το Νίκο Παντελίδη.

Το έργο:

«Σημάδια στην ομίχλη», έργο ανατρεπτικό που αφηγείται την ιστορία της Μωντ Γκούντμαν, μιας άνεργης barwoman, και του Λάιονελ Πέρσυ, διάσημου εκτιμητή έργων τέχνης. Δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, αναζητούν την αλήθεια, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, μέσα σε ένα χαοτικό σύμπαν, ψευδεπίγραφων εικόνων και καθησυχαστικών στερεοτύπων, της σύγχρονης εποχής.

Η συνάντησή τους αφορά στην εκτίμηση της γνησιότητας ενός πίνακα του σπουδαίου αμερικανού ζωγράφου Τζάκσον Πόλοκ (1912 – 1956), εμβληματική φιγούρα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Ένας πίνακας σε τεχνική action painting, που έχει στην κατοχή της η Μωντ, «αξίας» τριών δολλαρίων, αγορασμένος σε παλαιοπωλείο.

Τι είναι τέχνη; Τι δεν είναι; Μπορεί κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από καλλιτεχνική παιδεία, να επικοινωνήσει και γιατί όχι να έχει το δικαίωμα να αποκτήσει τη δική του στενή σχέση μαζί της;

Βασικά υπαρξιακά ερωτήματα….., αυτοπροσδιορισμού.
Παρακολουθούμε μια ψυχαναλυτική αφηγηματική πανδαισία χρωμάτων, ιδεών, αντιθέσεων, σκέψεων, επιθυμιών και καταπιεσμένων συναισθημάτων. Ο βραβευμένος Αμερικανός συγγραφέας, Stephen Sachs, ( 1959 – ), στο συγκεκριμένο έργο του, «Bakersfield Mist», ασχολείται με την ιδιοσυστασία της τέχνης, το νόημά της, αλλά παράλληλα διερωτάται και για την αυθεντικότητά της.

Σκηνοθεσία:

Ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος, με μέτρο και ισορροπία, χωρίς υπερβολές ή επιζήμιες, για τη γεωμετρία του έργου, υπερβάσεις, αναπτύσσει μία υψηλού διαμετρήματος θεατρική παραγωγή.

Η σκηνοθετική δομή αναδεικνύει με ενάργεια τη δυναμική του λόγου, την καθαρότητα της έκφρασης και την ορμή της κίνησης. Το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο και στα δύο επίπεδα δράσης, στη λογική και το συναίσθημα.

Οπτικοποιείται η έντονη σύγκρουση δύο προσώπων, με διαφορετική κουλτούρα και ζωή, οι οποίοι καλούνται να αντιμετωπίσουν μια αλήθεια που τρομάζει, έναν κοινό ανθρώπινο πόνο για αναγνώριση και αποδοχή.

Στην ουσία αυτό συμβολίζει και ο πίνακας της Μωντ, την ανάγκη να ανήκουμε στον εαυτό μας και να διεκδικούμε καθημερινά το οξυγόνο για το ζωτικό μας χώρο. Γι αυτό το λόγο η ηρωίδα αρνείται την πλαστότητα του καλλιτεχνήματος, παρά τις αντιρρήσεις του Λάιονελ, με τις άρτιες γνώσεις του στον εικαστικό χώρο. Προστατεύει την ταλαίπωρη ύπαρξή της, όσο πιστεύει στην αληθινή λάμψη που εκπέμπει ο πίνακας, στην ψυχή της.

Συντελεστές:

Τα λιτά / λειτουργικά σκηνικά που ταιριάζουν στο κοντέινερ – σπίτι της Μωντ Γκούντμαν και τα κατάλληλα κοστούμια επιμελήθηκε η Όλγα Ντέντα. Μέσα στο σκηνικό πεδίο, υπογραμμίζεται ως αξιοσημείωτη η αναφορά σε έργα σύγχρονης τέχνης, τα οποία κατά καιρούς έχουν αμφισβητηθεί. Ο εύγλωττος σχεδιασμός φωτισμού ανήκει στην Κατερίνα Μαραγκουδάκη και τα συνυποδηλωτικά ηχητικά τοπία φέρουντην υπογραφή της Λιάνας Τζερεφού.

Ερμηνείες:

Οι Ράνια Σχίζα και Νίκος Παντελίδης, ερμηνεύουν δεξιοτεχνικά, καθώς η διάφανη αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι που κοινωνεί στο θεατή τα φανερά και τα αθέατα. Ένα αταίριαστο δίδυμο με κοινό κώδικα τα προσωπικά βιώματα και τα καταγγελτικά αδιέξοδα. Ο λόγος έχει τέτοια εξαιρετική εικονοποιητική ικανότητα, έτσι ώστε η επικοινωνία να επανακτάται, εκεί ακριβώς που αποδυναμώνεται ή χάνεται.

Τρυφερή,, παθιασμένη, αιχμηρή, αέρινη, με χιούμορ, βαθιά συναισθηματική και εύστροφη η έμπειρη και προικισμένη Ράνια Σχίζα, απογειώνει το ρόλο. Ταυτισμένη με το χαρακτήρα, συνεπαίρνει καταλυτικά το θεατή που συμπάσχει με το πείσμα, τη θλίψη και την απεγνωσμένη διεκδικητικότητά της. Η προσωπική της περιπέτεια είναι τραυματική, περίπλοκη και συγκινητική.

Ο Νίκος Παντελίδης υποδύεται με ενθουσιασμό, διεισδυτικότητα και υποκριτική σοβαρότητα τον εκτιμητή έργων τέχνης. Η επαφή του με την Γκούντμαν, αποβαίνει μοιραία, με απρόβλεπτες αποκαλύψεις, καθώς η πληθωρική προσωπικότητα και τα επιχειρήματά της, συγκρούονται με τον αλαζονικό ειδήμονα στα περί τέχνης. Η σκηνική του συμπεριφορά έχει τα πατήματα ενός άξιου ηθοποιού που με σεβασμό στο λόγο, γνωρίζει καλά πώς να διαχειριστεί μία πολύπλευρη θεατρική περσόνα.

Αξιολόγηση:

Συγκροτημένη θεατρική παράσταση, γήινη, τολμηρή, με αντισυμβατικό χαρακτήρα, που δεν προδίδει την εμβέλεια της ποιότητάς της.  Μία συναρπαστική κωμωδία, πλούσια σε ιδέες, συναισθήματα και προβληματισμούς που εντυπώνονται με φως και μουσικότητα μέσα στην «ομιχλώδη» αρένα της σκηνικής δράσης. Μόνη ένσταση, η χρονική διάρκεια που θα μπορούσε άνετα να είναι μικρότερη, χωρίς να χαθεί κάτι από την αίγλη του έργου.

The post Είδαμε τα «Σημάδια στην ομίχλη», του Stephen Sachs, στο θέατρο Vault appeared first on Enetpress.