Άποψη πάνω στο μιούζικαλ «FAME the musical», στον πυρετό της δόξας, στο CHRISTMAS THEATER, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα και χορογραφίες του Θοδωρή Πανά.

«FAME the musical», στον πυρετό της δόξας, στο Christmas Theater, απολαύσαμε ένα φαντασμαγορικό υπερθέαμα, διεθνών προδιαγραφώ

Ο Δημήτρης Μαλισσόβας σκηνοθετεί μια εξαιρετικά συγκροτημένη μουσικοθεατρική παράσταση, με τις χορογραφίες του Θοδωρή Πανά να την εκτοξεύουν στα ύψη της ποιότητας και του ενθουσιασμού, ενός τέλειου υπέρ θεάματος.

Δεκατρείς ταλαντούχοι ηθοποιοί, τραγουδιστές και μουσικοί, ένα φανταστικό καστ κατευθείαν από το Λονδίνο, ερμηνεύει, χορεύει, παίζει μουσική και τραγουδά, καιμε τον Πάνο Παταγιάννη (και βοηθός σκηνοθέτη ), στο ρόλο του Mr Sheinkoof, δεκατέσσερις στον αριθμό.

Το ensemble των εννέα συμμετεχόντων, στηρίζει το τελικό αποτέλεσμα, ενός εξαιρετικού καλλιτεχνικού προϊόντος, με μια ζωντανή ορχήστρα, να προσφέρει το δικό της τέλειο αποτύπωμα.Τα κοστούμια σε επιμέλεια των Dimitris Malissovas και Hara Bagouraki εκπέμπουν την απαραίτητη λάμψη, όπως ταιριάζει σε μια παράσταση – θρύλο.

Εκείνο που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι η σκηνοθετική σύνθεση, με την τεράστια γκάμα των συναισθημάτων και των πολυποίκιλων εικόνων να αγγίζουν το θεατή, κάτι που δεν πολυσυμβαίνει σε τέτοιου είδους παραστάσεις, όπως είναι τα μιούζικαλ. Ο έμπειρος Μαλισσόβας, όμως, κατάφερε να κτίσει το έργο έτσι ώστε και ο θεματικός πυρήνας να εκφραστεί ερμηνευτικά στην ολότητά του και το τραγούδι / χορός να ενσωματωθούν στην ιστορία, με αξιοζήλευτη αρχιτεκτονική.

Διακρίθηκε η υπέροχη Rio Maye, στο ρόλο της Carmen, με την καταπληκτική φωνή, το υποκριτικό ταλέντο, την αμεσότητα, το πάθος, το ρυθμό και το ασυναγώνιστο μπρίο. Μία παρουσία ολοκληρωμένη!

Επίσης πολύ καλοί oι Christian Maynard ως Tyrone, Lucinda Lawrence ως Esther Sherman, η Josselyn Ryder ως Greta Bell και o Panos Patagiannis στο ρόλο του Mr Sheinkoof. Γενικά όλη η διανομή ήταν ξεχωριστή και πετυχημένη.

Conceived and developed by David De Silva, book by Jose Fernandez, lyrics by Jacques Levy and music by Steve Margoshes. Title song «FAME» written by Dean Pitchford and Michael Gore.
Originally produced at the Coconut Grove Playhouse, Arnold Mittleman – Producing Artistic Director.

Συμπερασματικά το μιούζικαλ «FAME The Musical», από τους παραγωγούς του «The Phantom of the Opera», στο Christmas Theater, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα, του maitre των musicals, και σε χορογραφίες του αξιόλογου Θοδωρή Πανά, αποτελεί μία σημαντική εμπειρία, η οποία άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι.

The post Άποψη πάνω στο μιούζικαλ «FAME the musical», στον πυρετό της δόξας, στο Christmas Theater appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

«Ανάμνηση Σμύρνης», στο Ηρώδειο, μια μουσικοθεατρική παράσταση σε κείμενο της Τάνιας Χαροκόπου, βασισμένη σε μια ιδέα της δημοσιογράφου Βασιλείας Ζερβού, σκηνοθεσία Δημήτρη Μαλισσόβα. Πρωτότυπες συνθέσεις, διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών, επιμέλεια και διεύθυνση ορχήστρας, Νίκος Ξύδης. Πλούσια, στρωτή και οργάνωμένη παραγωγή της εταιρείας Entertain.gr.

Πολύχρωμη εικονοποιία, τεράστιο εύρος συναισθημάτων, ανατροπές ζωής από τη μία στιγμή στην άλλη, αναπάντητα ερωτήματα, αίσθημα κατάφωρης αδικίας, κυριαρχούν…

Σκηνοθεσία:
Σκηνοθετικές παράλληλες δράσεις, διανθίζουν τον κορμό του δράματος, με φαντασία, ρυθμό και πάθος. Ο Δημήτρης Μαλισσόβας με σεβασμό στην ιστορία, έκτισε ολοκληρωμένες υποκριτικές περσόνες, κάνοντας εύληπτη και εντελή την πολυδραστική ανάγνωστη του έργου. Μαγικά ενεργοποιείται η μνήμη μέσα από την ποικιλία των τραγουδιών των αρχών του 20ου αιώνα, της Σμύρνης, αλλά και από την πληθωρικότητα της στιχουργικής μελωδίας. Σύνδεση του κόσμου της λαμπερής Σμύρνης, λίγο πριν τον όλεθρο με τη σημερινή εποχή.

Κείμενο:
«Ανάμνηση Σμύρνης», μία αξιόλογη, διάφανη, θεατρική δουλειά θεμελιωμένη πάνω στο πηγαίο / χυμώδες σύγγραμμα της Τάνιας Χαροκόπου, της οποίας η προτίμηση για ευαίσθητα θέματα, είναι γνωστή. Με κείμενο πλούσιο και πολυεδρικό, αγγίζονται ποικίλες ιστορίες γεμάτες αγάπη, θλίψη, πόνο, συγκίνηση, αγωνία, αλτρουϊσμό, αντανακλώντας τα ουσιώδη χαρακτηριστικά ενός ιδιαίτερου πολιτισμού που αναπτύχθηκε στα παράλια της Μικράς Ασίας.

Η δύναμη της ψυχής των ανθρώπων αυτών και το μεγαλείο, με το οποίο διαχειρίστηκαν την ήττα και μετά τον ξεριζωμό, είναι παραδειγματικός. Η πολυπολιτισμικότητα και η επίδρασή της αναδεικνύεται αριστοτεχνικά από τη γραφή της ταλαντούχου συγγραφέως. Είναι μία κληρονομιά που δεν εξαγοράζεται, είναι το παρελθόν μας, είναι οι ρίζες μας!

«Η αγάπη των προγόνων για τις παραδόσεις, ήταν πιο δυνατή από το θάνατο …..και μόνο με μια τέτοια αγάπη κρατιέται και κινείται η ζωή……», σημειώνει η δημιουργός Τάνια Χαροκόπου. Ένας φόρος τιμής, ένα χρέος……..

Πρωταγωνιστούν οι Λήδα Πρωτοψάλτη -αφηγήτρια –  Τάσος Χαλκιάς, Χριστίνα Αλεξανιάν, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Βαλέρια Κουρούπη, Λευτέρης Ελευθερίου, Σταύρος Νικολαΐδης, Άρης Πλασκασοβίτης και Χρυσάνθη Γεωργαντίδου. Σύμπραξη έμπειρων / χαρισματικών ηθοποιών με νεότερους που διαθέτουν ήθος και ταλέντο.

Τους παραπάνω πλαισιώνει μία ικανότατη ομάδα ηθοποιών / χορευτών λειτουργώντας ως αρχαίος χορός με αξιοπρόσεκτες φωνές. Ζωντανά στη σκηνή εννέα μουσικοί, από τους οποίους οι έξι είναι μέλη της μπάντας «ΤΖΟΥΜ».

Ερμηνεύει η ασυναγώνιστη Ελένη Βιτάλη που κέρδισε το κοινό με την ευρύτατη γκάμα της ζεστής/ δραματικής φωνής της, απόλυτα ταιριαστή στο θέμα και το ύφος των σμυρναίικων τραγουδιών. Ξεχώρισαν η λυρικότητα και το βάθος με τα οποία υποστήριξε τη σκηνική της υπόσταση.

Η Τουρκάλα Fide Koskal, υπέροχη ερμηνευτική εμφάνιση και πολύ καλός ο Πάνος Παπαγιάννης.

Σκηνογραφία / ενδυματολογία Άννα Μαχαιριανάκη, κοστούμια οίκος Τρανούλη, φωτισμοί Κατερίνα Μαραγκουδάκη, επιμέλεια ήχου Νίκος Λάγος, χορογραφίες / κινησιολογία Θοδωρής Πανάς, μουσική διδασκαλία Ανδρέας Κουρέτας και εικαστική δημιουργία μακέτας Πάνος Πενταρίτσας. Γενικά όλοι οι συντελεστές δούλεψαν σκληρά και με μεράκι για το θετικότατο αποτέλεσμα.

«Ανάμνηση Σμύρνης», σπουδαία δημιουργία με διαχρονικό χαρακτήρα, αφού όλη αυτή η τραγωδία, έχει περάσει σπό γενιά σε γενιά στη συλλογική μας συνείδηση. Δεν ξεχνάμε όλη αυτή την αποτρόπαια σφαγή και το ανελέητο πογκρόμ του ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Εξάλλου η προσφυγιά ήταν και είναι πάντα μια τεράστια αθεράπευτη παγκόσμια πληγή.

Φιλανθρωπικό και καλλιτεχνικό είναι το στίγμα της μοναδικής αυτής παράστασης που πολύτιμη θα είναι η όποια επανάληψή της. Τα έσοδα θα διατεθούν για την αγορά ψηφιακού υπερηχογράφου, στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης οικονομικά ασθενέστερων γυναικών, στο κοινωνικό ιατρείο της Γλυφάδας.

The post Είδαμε την παράσταση «Ανάμνηση Σμύρνης», στο Ηρώδειο appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

“Evita Peron”, ένα μιούζικαλ διεθνών προδιαγραφών, στο δημοτικό θέατρο Πειραιά, σκηνοθεσία Δημήτρης Μαλισσόβας, απόδοση κειμένου Γεράσιμος Ευαγγελάτος, μουσική διδασκαλία και διεύθυνση ορχήστρας Αλέξιος Πρίφτης, με τη Νάντια Μπουλέ στο ρόλο της Eva Duarte de Peron.

“Η βία στα χέρια του λαού δεν είναι βία, είναι δικαιοσύνη”: Εβίτα Περόν.

  Το έργο:

Στίχοι Tim Rice και μουσική Andrew Lloyd Webber. Ένα εξαιρετικό δίδυμο της παγκόσμιας σκηνής. Η People Entertainment Group, η οποία έχει ανεβάσει κάποια από τα πιο πετυχημένα μιούζικαλ των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, έχοντας στο ενεργητικό της παραγωγές, όπως το Jesus Crist Superstar, αποφάσισε να ανεβάσει για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή ένα θέαμα, που το λες και ροκ όπερα, με όλες τις υψηλές καλλιτεχνικές προδιαγραφές, που συναντάμε σε παραστάσεις του West End και του Broadway.

Το έργο μετράει περισσότερα από 20 βραβεία και περιλαμβάνει δημοφιλή τραγούδια, όπως τα ” don’t cry for me Argentina”, “you must love me” ( Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού)  και  “on this night of a thousand stars”  και άλλα. Την Εύα έχουν ερμηνεύσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικοθεατρικής σκηνής, όπως η Elaine Paige, η Patti Lupone (σκηνοθεσία Harold Prince), η Elena Roger, Ricky Martin και η Madonna στην κινηματογραφική εκδοχή.

  Η υπόθεση:

Η ιστορία μιας γυναίκας σύμβολο, με δυναμική προσωπικότητα και εκρηκτικό ταπεραμέντο, που λατρεύτηκε ως Αγία των φτωχών από έναν ολόκληρο λαό και συνέβαλε καθοριστικά στην άσκηση της διακυβέρνησης στην Αργεντινή. Μία από τις αμφιλεγόμενες πολιτικές μορφές της σύγχρονης ιστορίας.

Ο γάμος της με τον Χουάν Ντομίνγκο Περόν, το δικτάτορα, της έδωσε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο της στην άσκηση εξουσίας, να δώσει ψήφο στις γυναίκες, να ιδρύσει το Γυναικείο Περονικό Κόμμα, το πρώτο στη χώρα, να γίνει υπουργός Εργασίας και Υγείας και να αφοσιωθεί στο φιλανθρωπικό της έργο (ίδρυσε σχολεία, κλινικές, βιβλιοθήκες, έδωσε συντάξεις σε ηλικιωμένους, στέγη σε ανέστιους και πολλές παροχές σε είδος στους κατατρεγμένους). Και όλα αυτά από το 1946 έως το 1952, έτος θανάτου της από καρκίνο.

Ακολούθησε μία πορεία μεγαλειώδη, από την ταπεινή καταγωγή μέχρι τον πλούτο και την αναγνώριση. Απέκτησε δύναμη στα φιλοπερονικά εργατικά σωματεία, μιλώντας για εργατικά δικαιώματα. Το 1951 προτάθηκε για αντιπρόεδρος, υποστηριζόμενη σθεναρά από τους ντεσκαμισάντος (=χωρίς πουκάμισο), δηλαδή από χαμηλόμισθους και μέλη της εργατικής τάξης, αλλά απέσυρε την υποψηφιότητά της λόγω ισχυρών αντιδράσεων από τους κυβερνητικούς και την ανώτερη τάξη, η οποία την περιφρονούσε φανερά. Την μισούσαν όχι μόνο, γιατί ήταν νόθο παιδί φτωχής αγροτικής καταγωγής και ο πατέρας της διατηρούσε μέχρι το θάνατό του (αυτοκινητικό δυστύχημα), δύο οικογένειες, μία νόμιμη και μία παράνομη της οποίας το νεότερο μέλος ήταν η Εύα, αλλά και για την αναρρίχησή της στην εξουσία ούσα μια θεατρίνα.

Η φτώχεια, τα βάσανα, η ορφάνια, η φυγή της στην πρωτεύουσα σε ηλικία 15 χρόνων, ο αγώνας να σταδιοδρομήσει ανήλικη ακόμα στο χώρο της υποκριτικής, σμίλεψαν ένα χαρακτήρα δυνατό και σκληρό παράλληλα. Ταυτίστηκε με τους φτωχούς και αδικημένους, εργάστηκε σκληρά γι’ αυτούς μέχρι το τέλος, καθώς είχε καλλιεργήσει με πληρότητα “το προς κοινωνίαν αίσθημα”. Τρεφόταν ψυχικά και συναισθηματικά από το λαό, είχε δημιουργήσει  ένα ομφάλιο λώρο μαζί του και ενώ ήταν άρρωστη και λιποθυμούσε συχνά δεν εγκατέλειπε το έργο της. Λίγο πριν το θάνατό της έλαβε από το Κογκρέσο της Αργεντινής τον επίσημο τίτλο του Πνευματικού ηγέτη του Έθνους, αποποιούμενη όλους τους προηγηθέντες  τίτλους τιμής.

Είχε υποβληθεί σε λοβοτομή προς το τέλος, για να την ηρεμήσουν από τους πόνους, αν και έρευνες του Τζέιμς Νάιτζενζον-νευροχειρουργός του Γέιλ- αποκάλυψαν ότι υπήρξε θύμα του Περόν, και η ίδια δεν συμφωνούσε με αυτή την άθλια επέμβαση. Αυτό μάλλον έγινε για αλλαγή συμπεριφοράς της προσωπικότητας της Εύας, γιατί το καθεστώς  απειλούνταν από τη δημοφιλία και τη λαϊκή πολιτική της, καθότι είχε ακλόνητα ερείσματα στον αργεντίνικο λαό.

Η κηδεία της έγινε με τιμές αρχηγού κράτους, δημοσία δαπάνη, μέσα σε κλίμα βαρύτατου πένθους με μία λαοθάλασσα, που θρηνούσε τον ” άνθρωπό ” της, μόλις 33 χρόνων.

Λίγο πριν πεθάνει είπε:” θα πεθάνω μα θα γυρίσω και θα είμαι χιλιάδες”.

Μεγάλο συμβολικό εκτόπισμα η φήμη της και μετά θάνατο.

Η ιστορία της έγινε κομμάτι της μαζικής κουλτούρας, μία Εβίτα, λατρεμένη και μισητή, από ένα λαό, ένα λαϊκό είδωλο των επόμενων δεκαετιών με το όνομά της να γίνεται τραγούδι και η ζωή της μιούζικαλ και ταινίες.

Η ταφή της αποτελεί θρίλερ, καθώς μετά από περιπλανήσεις, στο Μιλάνο της Ιταλίας και στη Μαδρίτη, το ταριχευμένο σώμα της ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο του Μπουένος Άιρες.

Ερμηνείες- Συντελεστές:

Η Νάντια Μπουλέ στο ρόλο της Εβίτα αποδίδει τα μέγιστα. Παίζει, χορεύει και τραγουδάει με δύναμη ψυχής, μέσα στο ερμηνευτικό της κέντρο, φανερώνοντας το ταπεραμέντο, την τσαχπινιά, την επιβλητικότητα της πολιτικού με τους πύρινους λόγους, ανεβαίνοντας επιτυχώς την κλίμακα της ονειροπόλας εφήβου, της φιλόδοξης νεαρής κοπέλας, που διψούσε για καλύτερη ζωή μέχρι τη στιβαρή περσόνα που παθιάστηκε με ό,τι συμβόλιζε η πατρίδα της.

Εκείνο που ξεχώρισα στην πρωταγωνίστριά μας επίσης, είναι ένας ρωμαλέος λυρισμός, που βγήκε αβίαστα και έκανε το θεατή συμμέτοχο σε κάτι απόκοσμα δραστικό, ικανό να στηρίξει το δραματουργικό βάθος. Κατάφερε η Ν.Μπουλέ να δώσει αυτή τη μέθη που κυρίευε την Εβίτα, μπροστά στο λαό, ο οποίος με τη σειρά του παραληρούσε γεμίζοντας από την αίγλη των χαρισμάτων της.

Ο συνδυασμός του συναισθηματισμού και της δωρικότητας ανάλογα με τα σημεία της έκφρασης στο σανίδι, απογειώνουν την ερμηνεία της ηρωίδας, αλλά συνακόλουθα σκέφτεται ο θεατής, πόσο δυναμισμό και πείσμα απορρέει από μία τόσο εύθραυστη και ντελικάτη παρουσία. Δουλειά και συνέπεια έδωσαν το καταπληκτικό αποτέλεσμα. Μπράβο και σε εκείνη, αλλά και στο σκηνοθέτη, στο πρωταγωνιστικό team και στους υπόλοιπους συντελεστές.

Τον Τσε, υποδύεται ο φανταστικός Αιμιλιανός Σταματάκης, που κάνει διεθνή καριέρα, πρωταγωνιστώντας στο”Joseph and the AmazingTechnicolor”, βρετανικό μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber.  Θαυμάσια, δυνατή, καθαρή φωνή, ερμηνεύει με άνεση, ικανότητα και λαμπερή ζωτικότητα, που αμέσως κερδίζει την αποδοχή και τον έπαινο των θεατών. Πολύ μεγάλο ταλέντο, και μαζί με την υπέροχη Ν. Μπουλέ γοητεύουν και στο χορό και το τραγούδι. Εξαιρετικό δίδυμο.

Από την υπόλοιπη ομάδα όλοι πολύ καλοί. Τον Χουάν Περόν ενσαρκώνει πειστικά ο βαρύτονος  Μιχάλης Ψύρρας, με εμπειρία στην όπερα και το λυρικό τραγούδι.

Η Μαρία Δελετζέ παίζει την ερωμένη με μέτρο και αξιοπρέπεια, διαθέτοντας πολύ καλή φωνή, ο Ίαν Στρατής εύστοχος, πρόεδρος του ιδρύματος, ο Άρης Πλασκασοβίτης, έμπειρος στα μιούζικαλ κάνει το δημοσιογράφο και ο βραβευμένος Άλεξ Οικονόμου, υποδύεται τον Μαγκάλντι με φωνή μεγάλης εμβέλειας. Αναδείχτηκε ο κορυφαίος”Jazz artist” το 2013 στα “Artists in Music Awards ” του Hollywood.

Η σκηνοθεσία του χαρισματικού Δ.Μαλισσόβα άκρως αβανταδόρικη, σχεδίασε τη γεωμετρία του έργου με έμπνευση, ομορφιά και ψυχραιμία, με οπτική σύγχρονη και γειωμένη. Σκηνοθεσία με εμφανή στόχο, που καθηλώνει με την ποικιλομορφία της. Συμμετέχει 10μελής παιδική χορωδία.

Τις αξιοθαύμαστες χορογραφίες έκανε ο Νίκος Μαριανός, ταλαντούχος και ανερχόμενος στο χώρο, σκηνογράφος ο Ζήσης Παπαμίχος, φωτισμοί ο Αλέκος Γιάνναρος, ενδυματολόγος η εξαιρετική Ηλένια Δουλαδίρη, β´ενδυματολόγος η Μαίρη Μαρμαρινού.

Ξεχώρισαν οι κομμώσεις του Τρύφωνα Σαμαρά και το μακιγιάζ του Γιάννη Μαρκετάκη.

Γενικά το σύνολο των 54 συντελεστών έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους.

Μία απαιτητική παράσταση, αν υπολογίσουμε πόσο επίπονο είναι για τους ηθοποιούς που χόρευαν και παράλληλα τραγουδούσαν, για δυόμισι ώρες στη σκηνή.

Ένα μιούζικαλ με δύναμη, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις ξένες παραγωγές.

Κρατάμε το μότο της Εβίτας, που είπε στους Ευρωπαίους, όταν έκανε περιοδεία : ” παλεύουμε για να έχουμε λιγότερους πλούσιους και λιγότερους φτωχούς. Πρέπει να κάνετε το ίδιο”.

The post Κριτική θεάτρου – «Εβίτα Περόν» appeared first on Enetpress.