Της Ζωής Τόλη
“Evita Peron”, ένα μιούζικαλ διεθνών προδιαγραφών, στο δημοτικό θέατρο Πειραιά, σκηνοθεσία Δημήτρης Μαλισσόβας, απόδοση κειμένου Γεράσιμος Ευαγγελάτος, μουσική διδασκαλία και διεύθυνση ορχήστρας Αλέξιος Πρίφτης, με τη Νάντια Μπουλέ στο ρόλο της Eva Duarte de Peron.
“Η βία στα χέρια του λαού δεν είναι βία, είναι δικαιοσύνη”: Εβίτα Περόν.
Το έργο:
Στίχοι Tim Rice και μουσική Andrew Lloyd Webber. Ένα εξαιρετικό δίδυμο της παγκόσμιας σκηνής. Η People Entertainment Group, η οποία έχει ανεβάσει κάποια από τα πιο πετυχημένα μιούζικαλ των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, έχοντας στο ενεργητικό της παραγωγές, όπως το Jesus Crist Superstar, αποφάσισε να ανεβάσει για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή ένα θέαμα, που το λες και ροκ όπερα, με όλες τις υψηλές καλλιτεχνικές προδιαγραφές, που συναντάμε σε παραστάσεις του West End και του Broadway.
Το έργο μετράει περισσότερα από 20 βραβεία και περιλαμβάνει δημοφιλή τραγούδια, όπως τα ” don’t cry for me Argentina”, “you must love me” ( Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού) και “on this night of a thousand stars” και άλλα. Την Εύα έχουν ερμηνεύσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικοθεατρικής σκηνής, όπως η Elaine Paige, η Patti Lupone (σκηνοθεσία Harold Prince), η Elena Roger, Ricky Martin και η Madonna στην κινηματογραφική εκδοχή.
Η υπόθεση:
Η ιστορία μιας γυναίκας σύμβολο, με δυναμική προσωπικότητα και εκρηκτικό ταπεραμέντο, που λατρεύτηκε ως Αγία των φτωχών από έναν ολόκληρο λαό και συνέβαλε καθοριστικά στην άσκηση της διακυβέρνησης στην Αργεντινή. Μία από τις αμφιλεγόμενες πολιτικές μορφές της σύγχρονης ιστορίας.
Ο γάμος της με τον Χουάν Ντομίνγκο Περόν, το δικτάτορα, της έδωσε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο της στην άσκηση εξουσίας, να δώσει ψήφο στις γυναίκες, να ιδρύσει το Γυναικείο Περονικό Κόμμα, το πρώτο στη χώρα, να γίνει υπουργός Εργασίας και Υγείας και να αφοσιωθεί στο φιλανθρωπικό της έργο (ίδρυσε σχολεία, κλινικές, βιβλιοθήκες, έδωσε συντάξεις σε ηλικιωμένους, στέγη σε ανέστιους και πολλές παροχές σε είδος στους κατατρεγμένους). Και όλα αυτά από το 1946 έως το 1952, έτος θανάτου της από καρκίνο.
Ακολούθησε μία πορεία μεγαλειώδη, από την ταπεινή καταγωγή μέχρι τον πλούτο και την αναγνώριση. Απέκτησε δύναμη στα φιλοπερονικά εργατικά σωματεία, μιλώντας για εργατικά δικαιώματα. Το 1951 προτάθηκε για αντιπρόεδρος, υποστηριζόμενη σθεναρά από τους ντεσκαμισάντος (=χωρίς πουκάμισο), δηλαδή από χαμηλόμισθους και μέλη της εργατικής τάξης, αλλά απέσυρε την υποψηφιότητά της λόγω ισχυρών αντιδράσεων από τους κυβερνητικούς και την ανώτερη τάξη, η οποία την περιφρονούσε φανερά. Την μισούσαν όχι μόνο, γιατί ήταν νόθο παιδί φτωχής αγροτικής καταγωγής και ο πατέρας της διατηρούσε μέχρι το θάνατό του (αυτοκινητικό δυστύχημα), δύο οικογένειες, μία νόμιμη και μία παράνομη της οποίας το νεότερο μέλος ήταν η Εύα, αλλά και για την αναρρίχησή της στην εξουσία ούσα μια θεατρίνα.
Η φτώχεια, τα βάσανα, η ορφάνια, η φυγή της στην πρωτεύουσα σε ηλικία 15 χρόνων, ο αγώνας να σταδιοδρομήσει ανήλικη ακόμα στο χώρο της υποκριτικής, σμίλεψαν ένα χαρακτήρα δυνατό και σκληρό παράλληλα. Ταυτίστηκε με τους φτωχούς και αδικημένους, εργάστηκε σκληρά γι’ αυτούς μέχρι το τέλος, καθώς είχε καλλιεργήσει με πληρότητα “το προς κοινωνίαν αίσθημα”. Τρεφόταν ψυχικά και συναισθηματικά από το λαό, είχε δημιουργήσει ένα ομφάλιο λώρο μαζί του και ενώ ήταν άρρωστη και λιποθυμούσε συχνά δεν εγκατέλειπε το έργο της. Λίγο πριν το θάνατό της έλαβε από το Κογκρέσο της Αργεντινής τον επίσημο τίτλο του Πνευματικού ηγέτη του Έθνους, αποποιούμενη όλους τους προηγηθέντες τίτλους τιμής.
Είχε υποβληθεί σε λοβοτομή προς το τέλος, για να την ηρεμήσουν από τους πόνους, αν και έρευνες του Τζέιμς Νάιτζενζον-νευροχειρουργός του Γέιλ- αποκάλυψαν ότι υπήρξε θύμα του Περόν, και η ίδια δεν συμφωνούσε με αυτή την άθλια επέμβαση. Αυτό μάλλον έγινε για αλλαγή συμπεριφοράς της προσωπικότητας της Εύας, γιατί το καθεστώς απειλούνταν από τη δημοφιλία και τη λαϊκή πολιτική της, καθότι είχε ακλόνητα ερείσματα στον αργεντίνικο λαό.
Η κηδεία της έγινε με τιμές αρχηγού κράτους, δημοσία δαπάνη, μέσα σε κλίμα βαρύτατου πένθους με μία λαοθάλασσα, που θρηνούσε τον ” άνθρωπό ” της, μόλις 33 χρόνων.
Λίγο πριν πεθάνει είπε:” θα πεθάνω μα θα γυρίσω και θα είμαι χιλιάδες”.
Μεγάλο συμβολικό εκτόπισμα η φήμη της και μετά θάνατο.
Η ιστορία της έγινε κομμάτι της μαζικής κουλτούρας, μία Εβίτα, λατρεμένη και μισητή, από ένα λαό, ένα λαϊκό είδωλο των επόμενων δεκαετιών με το όνομά της να γίνεται τραγούδι και η ζωή της μιούζικαλ και ταινίες.
Η ταφή της αποτελεί θρίλερ, καθώς μετά από περιπλανήσεις, στο Μιλάνο της Ιταλίας και στη Μαδρίτη, το ταριχευμένο σώμα της ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο του Μπουένος Άιρες.
Ερμηνείες- Συντελεστές:
Η Νάντια Μπουλέ στο ρόλο της Εβίτα αποδίδει τα μέγιστα. Παίζει, χορεύει και τραγουδάει με δύναμη ψυχής, μέσα στο ερμηνευτικό της κέντρο, φανερώνοντας το ταπεραμέντο, την τσαχπινιά, την επιβλητικότητα της πολιτικού με τους πύρινους λόγους, ανεβαίνοντας επιτυχώς την κλίμακα της ονειροπόλας εφήβου, της φιλόδοξης νεαρής κοπέλας, που διψούσε για καλύτερη ζωή μέχρι τη στιβαρή περσόνα που παθιάστηκε με ό,τι συμβόλιζε η πατρίδα της.
Εκείνο που ξεχώρισα στην πρωταγωνίστριά μας επίσης, είναι ένας ρωμαλέος λυρισμός, που βγήκε αβίαστα και έκανε το θεατή συμμέτοχο σε κάτι απόκοσμα δραστικό, ικανό να στηρίξει το δραματουργικό βάθος. Κατάφερε η Ν.Μπουλέ να δώσει αυτή τη μέθη που κυρίευε την Εβίτα, μπροστά στο λαό, ο οποίος με τη σειρά του παραληρούσε γεμίζοντας από την αίγλη των χαρισμάτων της.
Ο συνδυασμός του συναισθηματισμού και της δωρικότητας ανάλογα με τα σημεία της έκφρασης στο σανίδι, απογειώνουν την ερμηνεία της ηρωίδας, αλλά συνακόλουθα σκέφτεται ο θεατής, πόσο δυναμισμό και πείσμα απορρέει από μία τόσο εύθραυστη και ντελικάτη παρουσία. Δουλειά και συνέπεια έδωσαν το καταπληκτικό αποτέλεσμα. Μπράβο και σε εκείνη, αλλά και στο σκηνοθέτη, στο πρωταγωνιστικό team και στους υπόλοιπους συντελεστές.
Τον Τσε, υποδύεται ο φανταστικός Αιμιλιανός Σταματάκης, που κάνει διεθνή καριέρα, πρωταγωνιστώντας στο”Joseph and the AmazingTechnicolor”, βρετανικό μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber. Θαυμάσια, δυνατή, καθαρή φωνή, ερμηνεύει με άνεση, ικανότητα και λαμπερή ζωτικότητα, που αμέσως κερδίζει την αποδοχή και τον έπαινο των θεατών. Πολύ μεγάλο ταλέντο, και μαζί με την υπέροχη Ν. Μπουλέ γοητεύουν και στο χορό και το τραγούδι. Εξαιρετικό δίδυμο.
Από την υπόλοιπη ομάδα όλοι πολύ καλοί. Τον Χουάν Περόν ενσαρκώνει πειστικά ο βαρύτονος Μιχάλης Ψύρρας, με εμπειρία στην όπερα και το λυρικό τραγούδι.
Η Μαρία Δελετζέ παίζει την ερωμένη με μέτρο και αξιοπρέπεια, διαθέτοντας πολύ καλή φωνή, ο Ίαν Στρατής εύστοχος, πρόεδρος του ιδρύματος, ο Άρης Πλασκασοβίτης, έμπειρος στα μιούζικαλ κάνει το δημοσιογράφο και ο βραβευμένος Άλεξ Οικονόμου, υποδύεται τον Μαγκάλντι με φωνή μεγάλης εμβέλειας. Αναδείχτηκε ο κορυφαίος”Jazz artist” το 2013 στα “Artists in Music Awards ” του Hollywood.
Η σκηνοθεσία του χαρισματικού Δ.Μαλισσόβα άκρως αβανταδόρικη, σχεδίασε τη γεωμετρία του έργου με έμπνευση, ομορφιά και ψυχραιμία, με οπτική σύγχρονη και γειωμένη. Σκηνοθεσία με εμφανή στόχο, που καθηλώνει με την ποικιλομορφία της. Συμμετέχει 10μελής παιδική χορωδία.
Τις αξιοθαύμαστες χορογραφίες έκανε ο Νίκος Μαριανός, ταλαντούχος και ανερχόμενος στο χώρο, σκηνογράφος ο Ζήσης Παπαμίχος, φωτισμοί ο Αλέκος Γιάνναρος, ενδυματολόγος η εξαιρετική Ηλένια Δουλαδίρη, β´ενδυματολόγος η Μαίρη Μαρμαρινού.
Ξεχώρισαν οι κομμώσεις του Τρύφωνα Σαμαρά και το μακιγιάζ του Γιάννη Μαρκετάκη.
Γενικά το σύνολο των 54 συντελεστών έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους.
Μία απαιτητική παράσταση, αν υπολογίσουμε πόσο επίπονο είναι για τους ηθοποιούς που χόρευαν και παράλληλα τραγουδούσαν, για δυόμισι ώρες στη σκηνή.
Ένα μιούζικαλ με δύναμη, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις ξένες παραγωγές.
Κρατάμε το μότο της Εβίτας, που είπε στους Ευρωπαίους, όταν έκανε περιοδεία : ” παλεύουμε για να έχουμε λιγότερους πλούσιους και λιγότερους φτωχούς. Πρέπει να κάνετε το ίδιο”.
