Όλοι μας, άμεσα η έμμεσα, έχουμε ζήσει καταστάσεις με μεγάλα προβλήματα υγείας,σε νοσοκομεία, η στο σπίτι, ανθρώπινο πόνο και ανθρώπινες απουσίες.

Σήμερα,αυτά, τα ζούμε όλοι για τους ανθρώπους στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία,την Αμερική, την Κίνα, που ευτυχώς φαίνεται να είναι παρελθόν, και αλλού.

Το ότι στην Ελλάδα το μπουρίνι έρχεται μετά την Ιταλία, δε σημαίνει κάτι ιδιαίτερο. Τα αισθηματά μας έχουν ξεπεράσει τα σύνορα. Ευαισθητοποιηθηκαμε, φοβόμαστε, προσέχουμε, τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων της χώρας

Οι απώλειες στην Ιταλία είναι μαζί με τις απώλειες στην Ελλάδα και αλλού, μεγάλες. Είναι όλες δικές μας απώλειες.

Αλλά τώρα είναι και η ώρα, που χρειάζεται να προσέξουμε τι γίνεται σε εμάς, και γύρω από εμάς με αυτές τις εξελιξεις. Να δούμε αυτά που συμβαίνουν εδώ,τα ιδιαίτερα σπάνια για την Ελλάδα, να τα παινέψουμε, και να τά κρατήσουμε, Να τα κρατήσουμε! Αυτά είναι τα ανθρώπινα, τα ευεργετικά, τα αληθινά, τα ωραία. Όταν ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη και όλη η πολιτική ηγεσία προβληματίζονται για το τι θα κάνουμε.με την νόσο του κορονοιού.

Όταν η Ελλάδα έχει μόνο μία φωνή εντός και εκτός συνόρων, για τα προβλήματα των ανθρώπων της χώρας και για τη χώρα. Όταν Υπουργός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει τη θέλησή του να συμμετάσχει στο έργο που γίνεται. Αν ήξερε, πόσο συγκινεί! Πόσο προσμετριέται στην εκτίμηση των απλών και θλιμμένων από τη διχόνοια ανθρώπων!

Ο Πρωθυπουργός στο χθεσινό Μήνυμα που ξεκινάει με τη λέξη Συμπολίτες μου, είπε απλά, επανέλαβε, πως τα δύσκολα είναι ακόμα μπροστά μας.Το καταλάβαμε, αλλά όχι πανικός. Στο ίδιο μήνυμα, είπε, πως η επόμενη μέρα μπορεί να είναι καλύτερη. Και θα ξημερώσει πιο φωτεινή αν μείνουμε υπεύθυνοι και πειθαρχημένοι. Ενωμένοι αλλά μακριά ο ένας από τον άλλο!

Αυτά όλα, πρέπει να τα κρατήσουμε. Είναι οι ευλογίες του κορονοιού.

Οι ώρες δε φθάνουν για παράπονα και θλιβερές επισημάνσεις. Τι περισσότερο να πούμε, από αυτό που ζούμε; Με την εισβολή του κορονοιού, λες και ξυπνήσαμε από κάποιον λήθαργο. Αναρωτηθήκαμε τι μας είχε συμβεί, πριν από τον κορονοιό, και σαν να ξεμουδιάσαμε, αρχίσαμε να κοιτάζουμε γύρω μας. Τους διπλανούς μας, τους παραδίπλα. Τι όμορφα που νοιώσαμε. Είχαμε ανθρώπους γύρω μας. Ξεμουδιασμένους ανθρώπους που μας κοιτούσαν. ψαχνοντάς μας. Είμαστε εκεί; Είμαστε καλά; Γνωρίζουμε πως και τώρα,και με το μπουρίνι, μας αγαπάνε; Και εμείς; Εμείς το ίδιο. νοιώθαμε. Είμαστε μόνο εμείς: Εμείς, στο ξεμούδιασμα της αγάπης.

The post Οι …ευλογίες του κορονοιού: Το ξεμούδιασμα της αγάπης appeared first on Enetpress.

Την ερχόμενη Παρασκευή 25 Αυγούστου θα καταβληθεί το ποσό του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης σε 266.407 συμπολίτες μας.

Συγκεκριμένα με απόφαση της υπουργού Εργασίας Έφης Αχτσιόγλου εγκρίθηκε η μεταφορά πίστωσης ύψους 61.738.385,51 ευρώ για την πληρωμή του επιδόματος μηνός Αυγούστου 2017.

Οι λογαριασμοί θα αρχίσουν να πιστώνονται από το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας.

The post Στις 25 Αυγούστου το Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης πιστώνεται στους δικαιούχους appeared first on Enetpress.

Στο πνεύμα αυτό και μπροστά στον κίνδυνο κάποιας τρομοκρατικής επίθεσης, τα μέτρα ασφαλείας έχουν διπλασιαστεί, ιδιαίτερα στις εισόδους των αιθουσών προβολής, ενώ εκατοντάδες οπλισμένοι αστυνομικοί περιπολούν και ελέγχουν τους δρόμους προς το χώρο του φεστιβάλ.

Σήμερα, στις 3 μ.μ. ύστερα από έκκληση της διεύθυνσης του φεστιβάλ, όλοι οι παρευρισκόμενοι στις διάφορες αίθουσες προβολής ή και αλλού, ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τας θύματα, τις οικογένειές τους και το βρετανικό λαό, κράτησαν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της άνανδρης αυτής επίθεσης, που, όπως τη χαρακτηρίζει στην ανακοίνωσή του το φεστιβάλ, είναι «ακόμη μια επίθεση ενάντια στην κουλτούρα, τα νιάτα και τη χαρά της ζωής, ενάντια στην ελευθερία μας, την γενναιοδωρία μας και την ανοχή μας, όλα όσα το φεστιβάλ και όσοι συμβάλλουν στη διεξαγωγή του – οι καλλιτέχνες, οι επαγγελματίες και οι θεατές – το κάνουν τόσο προσφιλή».

Ενώ, το φεστιβάλ ακύρωσε την αποψινή χρήση πυροτεχνημάτων που θα υποστήριζαν τις σημερινές εορταστικές εκδηλώσεις για τα 70 χρόνια του φεστιβάλ, περιορίζοντάς τις απλά σε μια ειδική  εκδήλωση, σήμερα το μεσημέρι, με την παγκόσμια προβολή της ταινίας «24 Frames», τελευταίο έργο που πρόλαβε να γυρίσει ο διάσημος Ιρανός σκηνοθέτης (τακτικός στα προγράμματα των Κανών), Αμπάς Κιαροστάμι, πριν από το θάνατό του, πέρσι τον Ιούλιο.

Το πόσο μπορεί ο κινηματογράφος και γενικότερα η τέχνη να επηρεάσει ή και να βοηθήσει ένα άτομο ήταν το θέμα της ιαπωνικής ταινίας «Λάμψη» (Radiance) της Γιαπωνέζας σκηνοθέτριας Ναόμι Καβάζε (το 2007 είχε  κερδίσει το Μέγα Βραβείο των Κανών για την ταινία της «Το δάσος Μοντάρι»), που είδαμε σήμερα στο διαγωνιστικό τμήμα του 70ου φεστιβάλ.

Η ταινία περιγράφει τον έρωτα που αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια νεαρή γυναίκα, τη Μισάκο και το Νακαμόρι, έναν αρκετά μεγαλύτερό της σε ηλικία, πρώην φωτογράφο, που έχει αρχίσει να χάνει το φως του και που περιφέρεται κουβαλώντας μαζί του τη φωτογραφική μηχανή που γι’ αυτόν είναι, όπως λέει σε μια στιγμή, «η καρδιά του». Η Μισάκο καταπιάνεται με το γράψιμο ηχητικών περιγραφών, για μια εταιρία που προσφέρει κινηματογραφικές προβολές σε άτομα με προβλήματα ακοής, για να μπορούν με τις περιγραφές της να παρακολουθήσουν όσο το δυνατό καλύτερα τις ταινίες.

Σε μια δοκιμαστική προβολή για τέτοια άτομα θα γνωρίσει και το Νακαμόρι, γνωριμία που θα βοηθήσει τη Μισάκο να ξεπεράσει τα προσωπικά της προβλήματα και να ανακαλύψει την ομορφιά και τη λάμψη της ζωής, που της έλειπε αλλά και να καταλάβει (μαζί της και ο θεατής) πράγματα που ενώ υποτίθεται πως βλέπουμε, τελικά δεν καταλαβαίνουμε.

Με την σκηνοθέτρια να εκμεταλλεύεται την ιστορία για να μας μιλήσει για τον κινηματογράφο αλλά και για την ισορροπία που χρειάζεται να υπάρχει ανάμεσα στην ιστορία και τις συναρπαστικές εικόνες που χρησιμοποιεί για να τη ζωντανέψει την αφήγησή της. Εικόνες που αναπλάθει με αγάπη, με ένα, δοσμένο με άνεση, ρυθμό και με μια κάμερα που ψάχνει διαρκώς τα πρόσωπα για να καταγράψει τις εκφράσεις και τη συμπεριφορά τους σε μια προσπάθεια διείσδυσης στο χαρακτήρα τους.

Η τελευταία ταινία που γύρισε πριν από τον πρόσφατο θάνατό του (πέθανε πέρσι τον Ιούλιο) ο μεγάλος Ιρανός σκηνοθέτης Αμπάς Κιαροστάμι, το ντοκιμαντέρ «24 πλάνα» (24 Frames) είναι μια ωδή στη φύση και την ομορφιά της. Μέσα από 24 πλάνα, των 4,6 λεπτών το καθένα, ο Κιαροστάμι έφτιαξε 24 μινιμναλίστικες, έμμεσα οικολογικές, μινιατούρες, που μας μιλάε για τη ζωή και την ομορφιά της φύσης.

Μινιατούρες, πολλές από αυτές γυρισμένες σε μαυρόασπρο φιλμ, με σκηνές με ζώα (άλογα, βόδια, πρόβατα, περιστέρια, χήνες, γλάρους, ελάφια), που ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί σε βουνά, σε δάση, κοντά στη θάλασσα, μέσα από παράθυρα ή και κάγκελα σπιτιών, χωρίς καθόλου αφήγηση, κάπου-κάπου με μουσική (σε ένα απ’ αυτά ακούμε την Κάλας να τραγουδά το Ave Maria), με τα περισσότερα το χειμώνα, με χιόνια ή με βροχή (σε ένα μόνο πλάνο βλέπουμε το φως του ήλιου). Ανάμεσα στα καλύτερα, αναφέρω αυτό με τον γλάρο που πέφτει νεκρό από κάποιο πυροβολισμό και το σύντροφό του να πετάει και να κάθεται δίπλα του αρχίζοντας το δικό του θρήνο. Υπάρχει καλύτερο, πιο όμορφο και πιο ανθρώπινο αντίο;

The post Οι Κάνες αλληλέγγυες στα θύματα του Μάντσεστερ appeared first on Enetpress.

Τώρα εμείς έχουμε τα γενέθλια για τα  εφτά χρόνια της κρίσης στην  Ελλάδα. Τους δρόμους της  Αθήνας με τα δέκα κλεισμένα μαγαζιά και ένα ανοιχτό, και όλα με την ίδια άγραφη ταμπέλα, που οι ιδιοκτήτες λες και έφυγαν βιαστικοί και δεν έγραψαν: «Δεν θέλαμε να κλείσουμε!»

Μια Αθήνα με δρόμους που φωνάζουν πως από εδώ πέρασε άνεμος καταστροφής. Ακόμη και στο κέντρο της πρωτεύουσας. Την  ίδια ώρα, γεμίζουν τα πεζοδρόμια  με μικρά και μεγαλύτερα  σύγχρονα καφενεία. Κάθε τόσο ξεφυτρώνει και άλλο ένα. Αντλούν πελατεία κυρίως από τους άνεργους, τους νέους και μεγαλύτερους. Μερικές φορές, κάθονται ώρες νέοι άνθρωποι με έναν καφέ και δύο καλαμάκια.

Αυτοί οι άνθρωποι, που προαναφέραμε, πολλοί από  αυτούς πριν από χρόνια δήλωναν φιλοευρωπαίοι, άκουγαν και διάβαζαν τις ομιλίες των μεγάλων της Ευρώπης, έψαχναν τα διάφορα ευρωπαϊκά έντυπα, παρακολουθούσαν το όραμα που πρόβαλλαν οι Βρυξέλλες και συμμετείχαν. Λίγο ή πολύ, συμμετείχαν.

Γνωρίζουν πως η πρόοδος που έχει γίνει δεν έγινε χωρίς την αλληλεγγύη της πράξης.  Ήταν ο Ντελόρ, που με λίγα λόγια είπε στους πιο πλούσιους εταίρους μας πως θα σας φτιάξω την Ενιαία Αγορά που ζητάτε (ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων,  προϊόντων, υπηρεσιών, κεφαλαίων) μόνο αν θα μεταφέρετε κεφάλαια από το Βορρά προς το Νότο, για να μη διαλυθούν οι οικονομίες αυτές από την υψηλή ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών που εσείς διαθέτετε.

Έγινε αποδεκτός ο όρος που έθεσε, και ξεκίνησαν τα Πακέτα Ντελόρ. Εμείς δεν κάναμε τις θεσμικές αλλαγές που έπρεπε. Να το δεχτούμε. Πολλοί όμως από εμάς, αναρωτιόμαστε αν είναι αυτό από μόνο του αρκετό για να μείνει ένας Λαός εφτά χρόνια στην κρίση; Θα μπορούσε να γίνει με κοινές πρωτοβουλίες κάτι καλύτερο;

Οι κρασοκανάτες

Σήμερα μας λένε -λίγο ή πολύ- κρασοκανάτες, που εκεί χαλάμε τα λεφτά μας. Δεν είναι αλήθεια, εκτός και αν μετράνε τη μεγάλη μειοψηφία με τα σκληρά ποτά. Ελεύθερη οικονομία έχουμε, κάποιοι έτσι ζουν. Έπειτα, με τέτοιο Ήλιο, πόσο να πιεις; Ακόμη, πολλοί έχουν το αμπελάκι τους, και το βαρέλι στο υπόγειο, τη μικρή χαρά τους.

Εμείς, πολλοί από εμάς,  που κάποτε είχαμε την πρώτη ή δεύτερη θέση στο Ευρωβαρόμετρο για τις φιλοευρωπαϊκές θέσεις, πολλοί θα θέλαμε να μπορούσαμε να συμμετέχουμε και τώρα, παρόλα αυτά, στον εορτασμό των 60 χρόνων.

Δεν μπορούμε όμως τώρα. Δεν λέμε πως είμαστε τέλειοι, δεν κατηγορούμε  άλλους. Δεν πιστεύουμε κάτι τέτοια. Δεν αρνούμεθα ευθύνες στο βαθμό που μας αναλογεί. Ηρθε, όμως, η κούραση. Ένα χρόνο, δύο χρόνια, τρία χρόνια, τέσσερα χρόνια, πέντε χρόνια, έξι χρόνια, εφτά χρόνια, κάθε ημέρα, το κύριο θέμα ήταν και είναι η κρίση, οι επικρίσεις, οι απειλές, οι ζοφερές προοπτικές και η απόρριψη από εταίρους.

Ακούμε τον Γιούνκερ (για να περιοριστούμε στην Ε.Ε.) να βροντοφωνάζει, κάθε τόσο: «Εγώ αγαπώ τους Έλληνες», να μας  επαινεί ως λαό και ως χώρα, και είναι σαν το δροσερό αεράκι στην καλοκαιρινή κάψα.

Περιμέναμε όλα αυτά τα εφτά χρόνια, που μόλις  προλαβαίνουμε τα γενέθλιά τους, πριν γίνουν οκτώ, και ελπίζαμε κάτι να γίνει. Να καταλάβουμε όλοι, και οι εταίροι, έστω, το ότι σε κανέναν δεν κάνει καλό η εξαθλίωση των Ελλήνων. Ότι αντί για κατάκριση, μπορούμε να συνεργαστούμε, να συμπορευτούμε αλληλέγγυα.

Ρώτησα κάποτε έναν συνάδελφο άλλης χώρας αν θα του άρεσε να του πουν, γύρισε πίσω από το επίπεδο ανάπτυξης που έφτασες, γιατί χρωστάει η χώρα σου, τη στιγμή μάλιστα που σχεδόν όλοι χρωστάνε. Γιατί  μερικοί, ή κάμποσοι συμπολίτες σου έκαναν και κάνουν  καταχρήσεις.  Να σου πουν να κατεβείς στο επίπεδο της  χώρας που αναπτύσσεται, αλλά τώρα βρίσκεται εκεί που εσύ ήσουν πριν από περίπου 40 χρόνια. Χαμογέλασε.

Τον ρώτησα, ακόμη, όταν επίμονα μου κατηγορούσε τους Έλληνες, αν οι συμπατριώτες του είναι αγγελούδια. Γέλασε και μου απάντησε.  «Όχι, αλλά δεν το λέμε, δεν το φωνάζουμε».

Αγνοήσαμε ακόμη και τις ύβρεις. Είπαμε, «φταίμε και εμείς». Δεν κάναμε, κυρίως, τις θεσμικές αλλαγές που έπρεπε και χρειαζόμαστε. Ας γίνουν τώρα. Σκύψαμε το κεφάλι, και υπομείναμε καρτερικά. Δεν μιλήσαμε για το γεγονός  ότι σε κάθε κοινωνία με ελεύθερη οικονομία υπάρχουν και αυτοί που κάνουν υπερβολές με τα χρήματα, πως κάποιοι  φταίμε περισσότερο, πως όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι κάνουμε λάθη και κάθε λαός το ίδιο…

Δεν προβάλαμε το γεγονός ότι εμείς, ως λαός, δεν θελήσαμε το κακό κανενός άλλου λαού, δεν είπαμε τίποτα. Περιμέναμε με μια ιστορική ευγένεια και καρτερικότητα.  Ας ακούγεται αυτό ως υπερβολή. Έτσι είναι. Θα ήταν ευχάριστη έκπληξη να πει  κάποιος ότι και άλλοι λαοί σε αναπτυγμένες χώρες συμπεριφέρθηκαν έτσι σε ανάλογες περιστάσεις.

Περιμένουμε στην ουρά για να πάρουμε το μειωμένο μισθό, ή τη μειωμένη σύνταξη, και την ίδια ημέρα, ή την επόμενη, περιμένουμε στην ουρά για να πληρώσουμε νερό, ρεύμα, και άλλα. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων αυτό κάνουμε.

Συνάντησα έναν επιχειρηματία που έκλεισε η επιχείρησή  του με την κρίση, και  συζητούσαμε για το θέμα. Τώρα, εκτός από εξαιρέσεις όλοι οι άλλοι έχουμε την κρίση που ζούμε ως κύριο θέμα, και μιλάμε παντού. Όπου βρεθούμε, με τη φράση που ακούγεται συχνά: «Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε».

Αυτός ο επιχειρηματίας με την κλεισμένη επιχείρηση μου είπε: Βγάζω λίγα χρήματα με δουλειές του ποδαριού, αλλά τίμια. Ό,τι εισπράττω κοιτάζω πρώτα να γεμίζω το ψυγείο της μάνας μου, που δεν έχει άλλον άνθρωπο να τη νοιάζεται. Άλλοτε φτάνουν, άλλοτε όχι. Αν μείνει κάτι το δίνω για να πληρώσω υποχρεώσεις. Δεν έχω άλλα. Δεν έχω! Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; με ρώτησε.

Όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μιλούν για φοροδιαφυγή, και για τα μέτρα που εγκρίνουν, δεν χρεώνουν μόνο έναν ολόκληρο λαό. Μιλούν για τους 28 λαούς, γιατί παντού γίνεται σε διάφορο βαθμό. Στην Ελλάδα, μας αναλύουν ως φαινόμενο προς αποφυγή. Από τα 500 εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών των 28 κρατών-μελών, οι  επικριτές και αναλυτές, για χρόνια, αγκυροβόλησαν το ερευνητικό τους σκάφος εδώ, στα λιμάνια που ζούμε οι περίπου έντεκα εκατομμύριά Ελληνες.

Μας έκριναν και μας κρίνουν έτσι, οριζόντια, και χωρίς να κάνουν εκτίμηση καταστάσεων, να συνυπολογίζουν διαφορές. Τίποτα. Άφησαν  στο απυρόβλητο τα άλλα 489 εκατομμύρια ανθρώπους, και ασχολούνται, σχεδόν καθημερινά με την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ακόμη και για  αυτούς τους  πολίτες των χωρών, που εφάρμοσαν προγράμματα οικονομικής προσαρμογής, δεν είπαν κάτι ανάλογο.

Έμειναν στο θέμα του προγράμματος, στο θέμα των αριθμών. Δεν πείραξαν τους ανθρώπους.  Δεν  έβρισαν έναν Λαό. Εμείς το ζήσαμε σε διάφορη ένταση, το ζούμε, αλλά το παραβλέψαμε. Γνωρίζουμε πως μερικοί τα λένε αυτά, και όχι όλοι οι εταίροι μας. Οτι δεν είμαστε τέλειοι, και ζούμε τις ευθύνες μας. Εχουμε, όμως, λίγο ή πολύ, ό,τι και οι άλλοι λαοί. Έχουμε και καλά και άσχημα.  Εμείς, πολλοί από εμάς, προσπαθούμε, πολεμώντας τα άσχημα.

 Το σπίτι και το δάνειο

«Αλλαξε η ζωή μας» μου είπε μια φίλη, που ζούσε με ολόκληρη η οικογένεια σε ένα σπίτι, νοικοκυρεμένα και με μέτρο. Τα αγόρια έφυγαν σε άλλη χώρα. Τα κορίτσια εργάζονται μερικές ώρες την ημέρα, για 250 ευρώ το μήνα και η γιαγιά κράτησε τα εγγόνια και μοιράζεται μαζί τους τη σύνταξη. Ο παππούς έφυγε από αυτόν τον κόσμο.

Το σπίτι που ζούσε η οικογένεια το έχτισαν οι γονείς, μετά από είκοσι χρόνια δουλειάς σε άλλη χώρα, με διπλοβάρδιες, χωρίς αργίες και ξεκούραση. Τώρα κινδυνεύουν να το χάσουν. Πήραν δάνειο για να το μεγαλώσουν, να χωρέσουν και τα εγγόνια. Τότε, που όλοι είχαν δουλειά και το αποπλήρωναν άνετα, κάθε μήνα. Αν είχαν έναν μήνα, έτρεχαν και το πλήρωναν τον επόμενο. Τώρα κινδυνεύουν να το χάσουν, διότι δουλειά δεν υπάρχει και ούτε έσοδο, αλλά το δάνειο παραμένει και μεγαλώνει. Όταν τα εξηγούν αυτά, μερικές φορές (ευτυχώς, όχι από όλους τους αρμόδιους για την είσπραξη) ακούνε τη φράση «Δεν με νοιάζει, δικό σου το πρόβλημα. Να φέρεις τα λεφτά, αλλιώς…».

Ζούμε από την αλληλεγγύη της πράξης

Πώς να γιορτάσουμε, σήμερα, όταν πολλοί από εμάς, το ότι βρισκόμαστε στη Ζωή στα εφτά αυτά χρόνια της κρίσης το χρωστάμε  στην οικογενειακή αλληλεγγύη, τη φιλική αλληλεγγύη, την κοινωνική, ευεργετημένοι από τη μεγαλοψυχία ακόμη και ανθρώπων που στερήθηκαν για να βοηθήσουν.

Οταν ντρεπόμαστε να δούμε τους ανθρώπους που μας βοήθησαν, γιατί, ακόμη δεν ανταποκριθήκαμε στις υποχρεώσεις μας, ή τους χαμογελάμε, δείχνοντας, τάχα, άνεση, όταν κάθε τόσο μας λένε για χρεοκοπία, για το φως στο τούνελ, που το ψάχνουμε και πουθενά δεν είναι, όταν  σέρνοντας τα πόδια από κούραση, ακούμε να σου λένε χτυπώντας την πλάτη, ότι έκανες πρόοδο, αλλά έχεις, ακόμη, πολύ ανηφορικό δρόμο για να φτάσεις, χωρίς να σου λένε  πού θα φτάσεις, πότε θα φτάσεις και τι θα είναι εκεί που θα φτάσεις.

Το μπλοκάκι

Μια φίλη με τρία παιδιά άνεργα, και ένα να μισοδουλεύει,  έχει ειδικό μπλοκάκι. Κάθε Δευτέρα γυρίζει όλα τα Σούπερ Μάρκετ της περιοχής και γράφει τις προσφορές. Μετά υπολογίζει πώς θα μοιράσει τη σύνταξη. Από το διαμέρισμα που έμεναν, έφυγαν, πήγαν σε ένα υπόγειο.

Το ένα παιδί, μετά την ανεργία έπεσε σε κατάθλιψη. Τα φάρμακα , στο ποσοστό που δεν καλύπτει η ασφάλεια, τα πληρώνει η Εκκλησία, που είναι δίπλα στο σπίτι, από την οποία συχνά δέχονται και τρόφιμα.

Δεν είναι εύκολα πράγματα όλα όσα προαναφέραμε, και τα οποία δεν είναι και τα χειρότερα.

Ετσι  πολλοί από εμάς δεν μπορούμε να μετέχουμε στην επέτειο για τα 60 χρόνια. Έχουμε τα έβδομα γενέθλια της κρίσης και το φόβο ότι οι Θεσμοί θα μας εγκρίνουν μια  συνέχιση που θα εξασφαλίζει τα  μετά το 2019 γενέθλιά της, ζητώντας, μάλιστα, και τη δέσμευση  γι΄ αυτό από όλους τους αρμόδιους στην Ελλάδα.

Θα συνεχίσουμε

Εμείς, πολλοί από εμάς, παρόλα αυτά, συνεχίζουμε. Δίνουμε ευκαιρία σε εμάς, στους άλλους, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πιστεύουμε στον άνθρωπο, και ξέρουμε πως υπάρχουν πολλοί, σε όλες τις χώρες, που πιστεύουν το ίδιο. Έχουμε αποκτήσει εφτά χρόνια εμπειρία και θα εργαστούμε για την αλληλεγγύη της πράξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από αυτήν κερδίζουμε, και θα κερδίσουμε όλοι. Εμείς, πολλοί από εμάς, σε όσους μας βοήθησαν εδώ και εκτός Ελλάδας, χρωστάμε ευγνωμοσύνη, και θα προσπαθήσουμε για την ημέρα που θα μπορούμε να την εκφράσουμε έμπρακτα.

Πηγή: Blog:marina anastas.kourbela

The post Τα γενέθλια της Ευρώπης και τα γενέθλια της ελληνικής κρίσης appeared first on Enetpress.