The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Το δράμα των μεταναστών από την Ανιέσκα Χόλαντ – ο εταιρικός καπιταλισμός ενάντια στο περιβάλλον από τον Ριουσούκε Χαμαγκούτσι appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Ο Γούντι Άλεν δεν έχασε την έμπνευση και το χιούμορ του όπως μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά η νέα, 50ή, απολαυσατική όπως πάντα, ταινία του, «Coup de chance» («Τα γυρίσματα της τύχης» θα μπορούσε να είναι η πιο κατάλληλη μετάφραση).

Η ιστορία αρχίζει στο Παρίσι, μ’ ένα νέο, μεγαλοαστικό ζευγάρι, τον Ζαν, πλούσιο επιχειρηματία που όπως παραδέχεται ο ίδιος, φτιάχνει τη δική του τύχη και «κάνει τους πλούσιους πιο πλούσιους» (όπως τον περιγράφει η γυναίκα του), και τη Φανή, την όμορφη γυναίκα του που εργάζεται σε γκαλερί. Ζευγάρι που δείχνει να απολαμβάνει μια ήρεμη, ευτυχισμένη ζωή.

Την ήρεμη όμως ζωή της Φανή ανατρέπει η εμφάνιση του Αλέν, ενός παλιού συμμαθητή της και τώρα συγγραφέα, που η παρουσία του παρασύρει τη Φανή, από «τρόπαιο σύζυγο» («trophy wife», όπως χιουμοριστικά αυτοαποκαλείται) σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Σχέση που κάποια στιγμή ανακαλύπτει ο άντρας της και που τον οδηγεί σε εγκληματικά σχέδια, όπως κάποτε είχε χρησιμοποιήσει για να ξεφορτωθεί τον συνεταίρο του.

Ο Άλεν γνωρίζει αρκετά καλά το Παρίσι από τις άλλες ήδη ταινίες που γύρισε στο παρελθόν, και τώρα, με την εξαιρετική φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο, καταφέρνει από τα πρώτα κιόλας πλάνα να δώσει κάτι από το Παρίσι του Ερίκ Ρομέρ και των άλλων σκηνοθετών της νουβέλ βαγκ (ο ίδιος στη συνέντευξη τύπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στους Γκοντάρ και Τριφό), για να φτιάξει την ατμόσφαιρα της γαλλικής μεγαλούπολης, αν και, προσωπικά, το πρώτο μέρος της ταινίας, με τους μεγαλοαστούς, τα γλέντια και τις άσχετες κουβέντες τους, με το κυνήγι του συζύγου και της παρέας του, στη διάρκεια του γουίκ-εντ, («βαρετό Σαββατοκύριακο με βαρετούς ανθρώπους», όπως το χαρακτηρίζει η Φανή), μου θύμισε τα βαρετά Σαββατοκύριακα των μεγαλοαστών στην ταινία «Ο κανόνας του παιχνιδιού» του Ρενουάρ. Αντίθετα, με τις ρομαντικές σκηνές του παράνομου ζευγαριού στο πάρκο και τα καφέ του Παρισιού που φέρνουν στο νου την ταινία «Πριν το ηλιοβασίλεμα» του Λινκλέιτερ.

Η αγάπη του Άλεν για τον κινηματογράφο δεν περιορίζεται στη γαλλική νουβέλ βαγκ, τον Ρενουάρ και τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, για ν’ αναφέρω μερικούς, αλλά περιλαμβάνει και τον Χίτσκοκ. Εδώ, σίγουρα μπορεί κανείς να βρει και το MacGuiffin του «μετρ» της αγωνίας στη σκηνή με το λαχείο που αγοράζει και προσφέρει στη Φανή ο Αλέν, λαχείο που την αναγκάζει αργότερα ο Ζαν να του δείξει, και που ο πρώτο λαχνός είναι κάποια εκατομμύρια, που σε κάνει να σκεφτείς πως αργότερα η αναποφάσιστη να εγκαταλείψει μια πλούσια και άνετη ζωή Φανή θα κερδίσει και θα χρησιμοποιήσει για να φύγει με τον εραστή που της προσφέρει τη ζωή που θα ήθελε τελικά να ζήσει.

Στοιχείο που, όπως και στον Χίτσκοκ, εξαφανίζεται χωρίς λόγο, για να δώσει τη θέση του, στο δεύτερο μέρος, σε μια κατά κάποιο τρόπο αστυνομική πλοκή, με τον Γούντι Άλεν να χρησιμοποιεί το σασπένς, μαζί και το χιούμορ, άφθονο, ανατρεπτικό και χιτσκοκικό (ιδιαίτερα με την έρευνα της μητέρας της Φανής), για να μάθουμε τελικά, με την απολαυστική ανατροπή του φινάλε, τι μπορούν να κάνουν στη ζωή μας τα γυρίσματα της τύχης…

Αντίθετα, η τύχη, τη φορά αυτή, δεν είναι στο πλευρό της Σοφίας Κόπολα. Στη νέα, βιογραφική της ταινία, «Πρισίλλα» (διαγωνιστικό τμήμα), γύρω από τη γνωριμία και τη σχέση της Πρισίλλας Μπολιέ με τον Έλβις Πρίσλεϊ, δεν προσθέτει τίποτα το ξεχωριστό στο έργο της σκηνοθέτριας. Η γνωριμία ξεκινά όταν η 16χρονη μαθήτρια, κόρη στρατιωτικού, Πρισίλλα γνωρίζει τον ήδη διάσημο τραγουδιστή της ροκ εν ρολ, το 1959, στην αμερικανική βάση στο Βερολίνο. Μια έφηβη, μοναχική, αθώα κοπελλίτσα, θαυμάστρια του τραγουδιστή, που παρασύρεται από τη φήμη του και τον ακολουθεί ως την Γκρέισλαντ, την περίφημη έπαυλή του, όπου τελικά θα τον παντρευτεί και θ’ αποκτήσουν και τη μοναδική τους κόρη.

Στόχος της σκηνοθέτριας της ταινίας «Χαμένη στη μετάφραση» είναι, όπως ανάφερε και η ίδια, να καταγράψει τις διάφορες εμπειρίες που περνάει ένα κορίτσι για να φτάσει στην αυτογνωσία και την ενηληκίωση, και να μπορέσει τελικά να πάρει το δικό της δρόμο. Θέμα πρέπει να πω που δυστυχώς αγγίζει πολύ επιφανειακά, όπως επιφανειακά παρουσιάζει και τον χαρακτήρα του Έλβις. Αντίθετα μ’ εκείνο της Πρισίλλας, που είναι και το πιο πετυχημένο στοιχείο της ταινίας, που δίνει με περισσότερη ενσυναίσθηση (και σ’ αυτό βοηθάει ιδιαίτερα η πολύ καλή ερμηνεία της Κέιλι Σπένι), και με τις λεπτομέρειες εκείνες που σε κάνουν να συμπαθήσεις την ηρωίδα της.

The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Απολαυστική, ρομαντική δραμωδία από τον Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

 Οι περιπέτειες μυστηρίου και τα αστυνομικά/γκανγκστερικά, ενίοτε ψυχολογικά, θρίλερ («Seven, Fight Club», «Zodiac», «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε») είναι τα είδη που επέβαλαν και καθιέρωσαν τον Ντέιβιντ  Φίντσερ ως ένα από τους πιο πρωτότυπους σκηνοθέτες του νέου Χόλιγουντ των τριών τελευταίων δεκαετιών.

Σκοτεινά πάντα θρίλερ (το φιλμ νουάρ δεν έχει πάψει ναεπηρεάζει τους Αμερικανούς σκηνοθέτες) με ήρωες που κινούνται ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο, συχνά σ’ ένα κόσμο διεφθαρμένο, που συχνά δέχονται τους κανόνες του, χωρίς καμιά πολιτική ή ηθικές αξίες, με στόχο μόνο το χρήμα. Σ’ ένα τέτοιο κόσμο κινείται και ο ήρωας του πρόσφατου γκανγκστερικού ψυχολογικού θρίλερ του, «Ο εκτελεστής» (The Killer), που είδαμε σήμερα στο διαγωνιστικό τμήμα της 80^ης Μόστρας του Κινηματογράφου.

Ο χωρίς όνομα (ή, πιο σωστά, ο με πολλά ονόματα) ήρωάς του, ένας πολύ προσεκτικός, προσηλωμένος στις λεπτομέρειες της αποστολής του, επαγγελματίας εκτελεστής που, όπως ο ίδιος τονίζει κάθε τόσο, «να συγκεντρώνεσαι να μη αυτοσχεδιάζεις», αποτυγχάνει στην αποστολή που παρακολουθούμε στην αρχή της ταινίας, όχι από ακρίβεια στο στόχο αλλά από κακή τύχη (μια απρόσμενη, ξαφνική κίνηση με τη σφαίρα να σκοτώνει άλλο άτομο) και βρίσεται στο στόχαστρο του εργοδότη του. Με αποτέλεσμα να αρχίσει ένα ατέλειωτο και επικίνδυνο κυνηγητό εκδίκησης. Κυνηγητό που ξεκινάει από το Παρίσι περνάει από τη Δομινικανή Δημοκρατία για να καταλήξει σε διάφορες πόλεις της Αμερικής.

Τη φορά αυτή στο επίκεντρο της ταινίας είναι ο εκτελεστής, ένας ψυχρός, που προσπαθεί να αποφύγει τη ενσυναίσθηση στη διάρκεια του επαγγέλματος εκτελεστής, που τον παρακολουθούμε σε κάθε λεπτομέρεια τόσο της προετοιμασίας της «δουλειάς» όσο και των εκτελέσεων, σε σκηνές σχεδόν ντοκιμαντεριστικές: την εξεύρεση κατάλληλων χώρων, τη συνεχή παρακολούθηση (θυμίζοντας τον «Σιωπηλό μάρτυρα» του Χίτσκοκ, στην πρώτη αποτυχημένη εκτέλεση με τον πρωταγωνιστή να παρακολουθεί με τα κυάλια στα απέναντι διαμερίσματα), στην απάλειψη των αποδεικτικών στοιχείων, στις αλλαγές προσωπικότητας, στην αποθήκη στη Νέα Ορλεάνη με όλα τα είδη των όπλων και αμφιέσεων που χρειάζεται για τις αποστολές του, στον τρόπο που ταξιδεύει, που νοικιάζει και «καθαρίζει» τα διάφορα αυτοκίνητα, και διάφορα άλλα.

Με την κάμερά του να καταγράφει τις κινήσεις του, με τα διάφορα,  «φιλοσοφικά» του σχόλια για τη ζωή και τις εκπλήξεις της (όπως μαθαίνουμε αργότερα είχε σπουδάσει κάποτε στο πανεπιστήμιο για να το εγκαταλείψει στη συνέχεια) κι ένα ρυθμό γρήγορο, πάντα στο πνεύμα των καταστάσεων (ας μη ξεχνάμε πως εκπαιδεύτηκε σ΄αυτό γυρίζοντας περισσότερα από καμιά τριανταριά μουσικά βίντεο πριν στραφεί στη σκηνοθεσία ταινιών μυθοπλασίας), για να δημιουργήσει την αναγκαία, σκοτεινή ατμόσφαιρα στην οποία κινούνται τα πρόσωπά του. Με ένα εξαιρετικό, συγκρατημένο στην ερμηνεία του, Μάικλ Φασμπέντερ κι ένα το ίδιο πολύ καλό καστ, ανάμεσά τους και την πάντα ευπροσδεκτη, μοναδική Τίλντα Σουίντον, στο ρόλο της έτοιμης να αποδεχτεί τη μοίρα της, αλλά και πανούργας, δολοφόνου.

Η ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ κυριαρχεί και στο θρίλερ επιστημονικής (;) φαντασίας «Η θεωρία των πάντων» (The Theory of Everything) του Γερμανού σκηνοθέτη, πρώην διευθυντή φωτογραφίας, Τιμ Κρέγκερ. Με βάση την ιστορία του Γιοχάνες Λίνερτ, συγγραφέα, σπουδαστή της φυσικής και ιδιοφυίας που δεν κατάφερε να αναγνωριστεί, μεταφερόμαστε στο 1962, στο ξενοδοχείο στις ελβετικές Άλπεις, όπου ο τότε σπουδαστής Γιοχάνες βρίσκεται εκεί για να παρακολουθεί μια πρωτοποριακή θεωρία για τη κβαντική φυσική.

Στο πεντάστερο ξενοδοχείο, ο Γιοχάνες θα γνωρίσει και μια νεαρή, μυστηριώδη πιανίστρια, με την οποία φαίνεται να έχει κάποιο παρελθόν, κι ένα το ίδιο μυστηριώδη Γερμανό καθηγητή που δείχνει ενδιαφέρον για τη διατριβή του Γιοχάνες για την πιθανή ύπαρξη παράλληλων κόσμων. Τα πράγματα θα πάρουν μια αλλόκοτη στροφή όταν ο Γερμανός καθηγητής βρίσκεται νεκρός και η νεαρή πιανίστρια δολοφονείται…

Γυρισμένη σε μαυρόασπρο φιλμ (κάτι που φαίνεται να είναι σύνηθες στις φετινές ταινίες που βλέπουμε εδώ) για να βοηθήσει στην ατμόφαιρα του νουάρ αλλά και να δώσει εκείνη των παλιών ταινιών των δεκαετιών του 40 και 50, με σκηνές που συχνά θυμίζουν τις ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς αλλά και του Χίτσκοκ (σ’ αυτό βοηθάει και η μουσική του Ντιέγκο Ραμός Ροντρίγκεζ που έχει κάτι από εκείνη του Μπέρναρντ Χέρμαν), o Τιμ Κρέγκερ καταφέρνει να δημιουργήσει την αλλόκοτη ατμόσφαιρα της ιστορίας του, μαζί και τις δικές μας απορίες και την αβεβαιότητα, που, όπως σημειώνει και ο ίδιος ο Κρέγκερ, «ακριβώς όπως και ο Γιοχάνες, δεν γνωρίζουμε ποιος έγραψε την παράξενη μουσική που (στοφινάλε της ταινίας) ακούγεται στο χολ, αν και γνωρίζουμε τη μελωδία της».

Στην εκτός συναγνωισμού ταινία «Η δίκη της ανταρσίας στο Κέιν» του Αμερικανού σκηνοθέτη Γουίλιαμ Φρίντκιν, που πέθανε μερικές βδομάδες πριν την έναρξη του φεστιβάλ, παρακολουθούμε τη δίκη του πρώτου αξιωματικού του αμερικανικού ναυτικού που κατηγορήθηκε για ανταρσία όταν αντικατέστησε τον πλοίαρχο, επειδή ο τελευταίος, στη διάρκεια επικίνδυνης καταιγίδας, επέδειξε ψυχική αστάθεια θέτοντας σε κίνδυνο το πλοίο του. Την ανταρσία του Κέιν αρχικά τη γνωρίσαμε το 1954 με την ταινία του Έντουαρντ Ντμίτρικ στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.

Ταινία που βασιζόταν στο βιβλίο (1951) του Χέρμαν Γουκ και που αργότερα διασκευάστηκε και σε θεατρικό έργο. Αν και η ταινία του Ντμίτρικ παρουσίαζε την ανταρσία μέσα στο ίδιο το πλοίο, ο Φρίντκιν επέλεξε να την δώσει όπως παρουσιάζετια μέσα στο βιβλίο και το θεατρικό έργο, στήνοντας την ιστορία στην ίδια τη δίκη που έγινε στο στρατροδικείο. Αυτό που πέτυχε ο Φρίντκιν («Ο εκτελεστής», «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία», «Το ψωνιστήρι») είναι να αναπλάσει, όσο πιο κινηματογραφικά μπορούσε, τη δίκη στο χώρο του δικαστηρίου, μεταφέροντας την ιστορία σε μια πιο σύγχρονη εποχή, δημιουργώντας το κατάλληλο σασπένς και εστιάζοντας την κάμερά του στα βασικά πρόσωπα της δίκης  (κατηγορούμενο, δικηγόρο υπεράσπισης, μάρτυρες, κατήγορο και δικαστές), που με τους πολυ καλούς διαλόγους και το εξαιρετικό παίξιμο αναπτύσσουν την όλη πορεία μιας δίκης που τελικά ξεσκεπάζει ένα στρατιωτικό κατεστημένο πουθ ακόμη και σήμερα δεν έχει καταφέρει ν’ αλλάξει.      

 

   

 

    

  

The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Από τον «Έκτελεστή» του Ντέιβιντ Φίντσερ στον παράλληλο κόσμο του Τιμ Κρέγκερ appeared first on Enetpress.

The post ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Από τη φουτουριστική με άγριο σεξ κωμωδία του Λάνθιμου στη δραματική βιογραφία του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν από τον Μπράντλι Κούπερ   appeared first on Enetpress.

The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Μια με εντυπωσιακές σκηνές δραματική βιογραφία του Φεράρι από τον Μάικλ Μαν appeared first on Enetpress.

Βραβευμένο ψυχολογικό δράμα μυστηρίου από τη Ζιστίν Τρίε – ο «Δράκος» του Κούνδουρου μαζί με Γκοντάρ και Χίτσκοκ σε επανέκδοση

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Η «Ανατομία μιας πτώσης», το ψυχολογικό δράμα, που χάρισε φέτος τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών στη σκηνοθέτρια Ζιστίν Τρίε, ξεχωρίζει από τις νέες ταινίες της εβδομάδας που αρχίζει από αύριο.

Στο πρόγραμμα και τρεις θαυμάσιες επανεκδόσεις: σε νέα ψηφιακή μορφή η κλασική ταινία «Ο δράκος» του Νίκου Κούνδουρου, ένα από τα ορόσημα του κινηματογράφου μας, με την ανεπανάληπτη ερμηνεία του Ντίνου Ηλιόπουλου, το εφιαλτικό «Week-end» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ και « Το χέρι που σκοτώνει» (****), έξοχο φιλμ νουάρ του Άλφρεντ Χίτσκοκ, γύρω από ένα καταζητούμενο,  «Merry Widow killer» όπως τον ονομάζουν τα μίντια και η αστυνομία, που φτάνει σε μια ήσυχη επαρχιακή πόλη για να επισκεφτεί (να κρυφτεί στην πραγματικότητα από την αστυνομία) μια συγγενική οικογένεια και να μπλέξει σ’ αυτήν τη νεαρή, χαριτωμένη και αθώα ανιψιά του.

Ταινία που συνδυάζει το μυστήριο, το σασπένς, το χιούμορ και τις εκπλήξεις, με τον τρόπο που μόνο ο «μετρ» του μυστηρίου (και όχι μόνο) καταφέρνει να συνδυάσει με εξαιρετική έμπνευση και μαεστρία. 

*** ½ – Ανατομία μιας πτώσης 

Anatomie d’une chute. Γαλλία, 2023. Σκηνοθεσία: Ζιστίν Τρίε. Σενάριο: Ζιστίν Τρίε, Αρτίρ Αραρί. Ηθοποιοί: Σάντρα Χούλερ, Σουάν Αρλό, Αντουάν Ρενάτζ. 150´

Σε ένα δικαστικό ψυχολογικό δράμα μυστηρίου, γύρω από μια γυναίκα συγγραφέα που κατηγορείται για το θάνατο του συζύγου της, στρέφεται ο φετινός Χρυσός Φοίνικας του φεστιβάλ των Καννών, «Ανατομία μιας πτώσης» της Ζιστίν Τρίε. Η ταινία αρχίζει με τη συγγραφέα, τη Γερμανιδα Σάντρα (μια πολύ καλή Σάντρα Χούλερ), να δίνει συνέντευξη σε μια νεότερη γυναίκα, συνέντευξη που διακόπτεται εξαιτίας της εκκωφαντικής μουσικής που παίζει (στην πραγματικότητα για να τις διακόψει) ο Γάλλος άντρας της στο πάνω δωμάτιο του σαλέ στις γαλλικές Άλπεις όπου ζουν. Στην επόμενη σημαντική σκηνή, που γύρω της εκτυλίσσεται το όλο μυστήριο, παρακολουθούμε το μικρό τους γιο να βγάζει βόλτα το σκύλο τους, σκηνή που την ακολουθεί με το γιο να επιστρέφει και να ανακαλύπτει τον πατέρα νεκρό, με τραύμα στο κεφάλι, πάνω στο χιόνι, μπροστά στο σαλέ.

Στη δίκη που ακολουθεί, με δικηγόρο της Σάντρα, ένα παλιό φίλο, που ήταν ερωτευμένος μαζί της, προσπαθούμε ν’ ανακαλύψουμε αν το τραύμα συνέβη με το πέσιμο του συζύγου ή αν κάποιος (με μοναδική ύποπτο τη σύζυγο) τον χτύπησε και τον έσπρωξε από το παράθυρο από όπου έπεσε. Σίγουρα υπάρχουν υποψίες εξαιτίας των καβγάδων που σταδιακά αποκαλύπτονται στην όλη πορεία και τη στάση του ακαδημαϊκού, αποτυχημένου όμως συγγραφέα, συζύγου, μπροστά σε μια πετυχημένη σύζυγο, ενώ η κατάθεση του σχεδόν τυφλού γιου δεν βοηθά καθόλου στην εξιχνίαση. 

Η Τρίε (της οποίας την ταινία «Σεξ και Ψυχανάλυση» είδαμε το 2019 στις Κάννες), με τη βοήθεια ενός καλογραμμένου και με αρκετές ανατροπές, σεναρίου, στήνει μεθοδικά την όλη εξέλιξη, χρησιμοποιώντας τη πτώση του θύματος για να παρουσιάσει μεταφορικά και τη πτώση στις σχέσεις του ζευγαριού, ενώ παράλληλα χρησιμοποιεί την παρουσία και κατάθεση του μικρού γιου του ζευγαριού στο δικαστήριο για να καταγράψει το βίαιο πέρασμά του από την παιδική στην εφηβική ηλικία.

Στα θετικά της  σκηνοθεσίας και η εξαιρετική, με μαεστρία, διεύθυνση των ηθοποιών, ιδιαίτερα της Χούλερ (η οποία καταφέρνει να δείξει με τον πιο φυσιολογικό τρόπο πως ακόμη και τα διάφορα ψέματα που λέει μπορούν εύκολα να περάσουν για αλήθειες), με την Τρίε να αναπτύσσει με πειστικότητα τις λεπτομερείς καταθέσεις, παραμένοντας μέχρι και το φινάλε αντικειμενική, χωρις ποτέ να παίρνει τη θέση της Σάντρας, αφήνοντας μας να διερωτόμαστε αν τελικά η Σάντρα είναι αθώα ή ένοχη.

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ 

*****  Week end

Γαλλία, 1967. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Ηθοποιοί: Μιρέιγ Νταρκ, Ζαν Γιάν, Ζαν-Πιέρ Καλφόν, Ζαν-Πιέρ Λεό. 95´

Το «Γουίκ-εντ» του Γκοντάρ γυρίστηκε σε μια χρόνια (1967) όπου το τρομερό παιδί του γαλλικού νέου κύματος είχε καταφέρει να γυρίσει τέσσερις συνολικά (τρεις μεγάλου μήκους κι ένα από τα σκετς της ταινίας, «Το παλιότερο επάγγελμα του κόσμου») ταινίες, ενώ στη συνέχεια θα έστρεφε την προσοχή του σ’ ένα διαφορετικό, αγωνιστικό κινηματογράφο όπου κυριαρχούσαν οι τότε μαοϊκές θέσεις του δημιουργού του «Με κομμένη την ανάσα».

Ήρωες της ταινίας είναι ένα αστικό ζευγάρι, που ξεκινάει από το Παρίσι με το αυτοκίνητό του για να περάσει το Σαββατοκύριακό του στην στο σπίτι της μητέρας του συζύγου. Αφού μας δώσει μια εικόνα του χαρακτήρα του ζευγαριού (η γυναίκα περιγράφει στον άντρα της τις λεπτομέρειες μιας παρτούζας, ενώ ο άντρας που, σαν κι αυτήν, θέλει να θεωρείται απελευθερωμένος σεξουαλικά, ενδιαφέρεται για το πώς θα ξεφορτωθούν την πεθερά για να κληρονομήσουν τη μεγάλη περιουσία της), ο Γκοντάρ τους ακολουθεί σ’ ένα οδοιπορικό, όπου το αυτοκίνητο αλλά και γενικά τα αγαθά της καταναλωτικής κοινωνίας μας, έχουν μετατρέψει την ανθρωπότητα σ’ ένα χώρο αληθινά Δαντικό, ένα χώρο αίματος και φωτιάς. 

Σ’ ένα ατέλειωτο τράβελινγκ (με την κάμερα να κινείται σε ρόδες κατά μήκος ενός αυτοκινητόδρομου) παρακολουθούμε ένα μποτιλιάρισμα, που συνδυάζει το κωμικό με το τραγικό, το φριχτό με το γελοίο, για να καταλήξει στην πραγματικά αποκαλυπτική εικόνα ενός φοβερού δυστυχήματος. Δυστύχημα που, όπως και τα επόμενα που θ’αντικρύσουμε στη διαδρομή, φαίνεται να μην απασχολεί κανέναν. Οι άνθρωποι αποξενωμένοι, αποπροσανατολισμένοι, ζώντας σ’ ένα κόσμο όπου η τηλεόραση, το κράτος και το χρήμα, δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από του να τους αποχαυνώνουν, ενδιαφέρονται περισσότερο για το ντύσιμό τους, τη μάρκα του αυτοκινήτου τους, τα μικρά, εγωιστικά τους προβλήματα, χωρίς να νοιάζονται καθόλου για το τι συμβαίνει γύρω τους.

Ο Γκοντάρ ξεκινάει από την πραγματικότητα (ο αριθμός των ατυχημάτων κάθε Σαββατοκύριακο είναι, κι όχι μόνο στο Παρίσι αλλά σ’ όλες τις μεγαλουπόλεις του «δυτικού» πολιτισμού, πραγματικά τρομακτικός), για να καταλήξει σε μια ταινία φανταστική (οι δρόμοι, το τοπίο γενικότερα, φωτογραφημένα έξοχα από τον Ραούλ Κουτάρ, μοιάζουν να βγήκαν από ταινία φαντασίας), μια ταινία όπου το μαύρο χιούμορ συμβαδίζει με την ποίηση και την «τρέλα». Όπως σ’ όλες τις μέχρι τότε ταινίες του, ο σκηνοθέτης φτιάχνει ένα κολάζ από φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους εικόνες, ένα κολάζ που δεν είναι τίποτ’ άλλο από σκηνες από την καθημερινότητα, από την τότε πραγματικότητα (τη Γαλλία του 1967, τη Γαλλία του Ντε Γκολ και μιας αστικής τάξης που οδηγείται στην αυτοκαταστροφή της), ιδωμένη βέβαια, και «διορθωμένη» από το πινέλο ενός ιδιότυπου κινηματογραφιστή.  

Στο κολάζ αυτό βρίσκουν χώρο επισκέπτες από έναν άλλο κόσμο: ένας μάγος που παίζει τον «Θεό», ο Σεν Ζιστ που διαβάζει κείμενά του, η Έμιλι Μπρόντε στην οποία βάζει ο «ήρωας», ένας μουσικός που παίζει πιάνο αλλά και σχολιάζει τη μουσική του Μότσαρτ σ’ ένα αγρόκτημα όπου η κάμερα το παρουσιάζει τρεις φορές με διαφορετικά πανοραμίκ, αποσπάσματα από ποιήματα και τραγούδια, μανιφέστα, επαναστατικά ή τριτοκοσμικά (οι δυο σκουπιδιάρηδες ή αργότερα τα μέλη ενός επαναστατικού μετώπου) ακόμη κι ο κανιβαλισμός (η σύζυγος που τρώει τον άντρα της), όλα βουτηγμένα στο αίμα και τη φωτιά που ανάφερα στην αρχή.

Ο Γκοντάρ μπορεί να μην είναι πάντα συμπαθητικός αλλά με τις ταινιες του (ιδιαίτερα σ’ αυτό το «Γουίκ-εντ», που ο δημιουργός του ονομάζει «ταινία που βρέθηκε ανάμεσα στα παλιοσίδερα»), καταφέρνει πάντα να προκαλεί την ανησυχία, να μας εξοργίζει, να μας βάζει σε σκέψη, ακόμη και να μας αηδιάζει. Να μας αηδιάζει για το τι γίνεται, και το τι αφήνουμε να γίνεται, γύρω μας. «Μπροστά στη φρίκη της αστικής τάξης χρειάζεται μια άλλη, μεγαλύτερη φρίκη», μας λέει σε μια στιγμή της  πάντα επίκαιρης αυτής ταινίας του. Κι αυτή τη φρίκη η ταινία του αναπτύσσει σε όλο το αιματηρό, αποκρουστικό μεγαλείο της.

***** Ο δράκος 

Ελλάδα, 1956. Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος. Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης. Ηθοποιοί: Ντίνος Ηλιόπουλος, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γιάννης Αργύρης, Θανάσης Βέγγος, Μαρίκα Λεκάκη. 85´

 Ξαναβλέποντας τον «Δράκο» του Νίκου Κούνδουρου, εκείνο που τον κάνει επίκαιρο, ακόμη και σήμερα, είναι κατ’αρχάς το θέμα του: το θέμα του μοναχικού ανθρωπάκου που, καταπιεσμένος σε μια κοινωνία που τον αποξενώνει και τον απωθεί, προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια και να ζήσει τη ζωή του μέσα από μιαν άλλη ταυτότητα. Εκείνη ενός γνωστού εγκληματία, γνωστού με το παρατσούκλι Δράκος, που κυνηγά η αστυνομία.

Ο Θωμάς, ο ήρωας που με εκπληκτική εσωτερικότητα ερμηνεύει ο Ντίνος Ηλιόπουλος, είναι ένας μικροαστός που ζει κλεισμένος στο μικρό, καλά οργανωμένο, μίζερο κόσμο του σε μια γραφειάκι δουλειά που, παρά τον 13ο μισθό των Χριστουγέννων, δεν του επιτρέπει ούτε την αγορά ενός νέου παλτού. Το ότι μοιάζει με τον καταζητούμενο Δράκο, του δίνε την ευκαιρία ν’ αλλάξει ζωή, να βγει από το καβούκι του ανθρωπάκου και να γίνει, για λίγο, άνθρωπος με προσωπικότητα, έστω και εγκληματική, που να τον σέβονται οι γύρω του. 

Η σεναριακή ιστορία του Ιάκωβου Καμπανέλλη μου θύμισε, πρέπει να πω, την παλιά κωμωδία του Τζον Φορντ, που έτυχε να δω στην Τσιμιοθηκη του Λονδίνου, «The Whole Town’s Talking» (1935),  όπου ο ανθρωπάκος ήρωάς του, που τον ερμήνευε ο Έντουαρντ Ρόμπινσον, μπλέκεται σε διάφορες περιπέτειες, επειδή έμοιαζε καταπληκτικά με ένα καταζητούμενο από την αστυνομία ληστή.

Με βάση ένα καλογραμμένο, με με στους, μετρημένους διαλόγους, σενάριο, ο Καμπανέλλης, μαζί του και ο Κούνδουρος, απέφυγαν την κωμωδία, τονίζοντας την τραγική πλευρά της ιστορίας τους, τοποθετώντας τον ήρωά τους σε μια συγκεκριμένη ελληνική κοινωνία, την Αθήνα της δεκαετίας του ‘50, με τη φτώχεια, και το παρακράτος να κυριαρχεί έμμεσα, τον υπόκοσμο με τους μικροαπατεώνες του, τα άχαρα, ύποπτα μπαρ του Πειραιά, την αρχαιοκαπηλεία, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. 

Δεύτερος λόγος που η ταινία δεν έχασε τίποτα από την πρωτοτυπία της, είναι το στιλ της, στιλ που δυστυχώς δεν φαίνεται να έχει άλλους, στη συνέχεια, σκηνοθέτες. Πέρα από την αναγνωρισμένη ρεαλιστική της τοποθέτηση, δείγμα της επίδρασης του ιταλικού νεορεαλισμού (ιδιαίτερα εκείνο των πρώτων ταινιών του Φελίνι), η ταινία έχει επηρεαστεί σημαντικά τόσο από το γερμανικό εξπρεσιονισμό όσο και από το φιλμ νουάρ.

Εκτός από την επιλογή των ντεκόρ και τους φωτισμούς (με τη μαυρόασπρη φωτογραφία του Κώστα Θεοδωρίτση να εκμεταλλεύεται με έμπνευση τις φωτοσκιάσεις), όλα δείχνουν την εξπρεσιονιστική/νουάρ τους επίδραση: η παρουσία του δρόμου, στοιχείο που τονίζει ιδιαίτερα στο βιβλίο της «Η δαιμονική οθόνη» η Λότε Άισνερ, με το φόβο που αυτός προκαλεί στον ήρωα – στις περισσότερες σκηνες τρέχει να κρυφτεί από τα μάτια των άλλων, ακολουθούμενος από την εξαιρετική, υποβλητική μουσική του Μάνου Χατζιδάκι – τα κοστούμια, μαύρο για το Θωμά, συχνά σε πρώτο πλάνο, να αποφεύγει να το βγάλει φοβούμενος μήπως του το κλέψουν (σκηνή που μου θύμιζε το νεορεαλιστικό «Παλτό» του Αλμπέρτο Λατουάντα), και οι χώροι, όπως εκείνος της σκηνής με τον ετοιμοθάνατο Θωμά να σέρνεται έξω από το καμπαρέ για να πεθάνει στο δρόμο, πλάι σ’ ένα περαστικό κάρο – κάτι ανάμεσα στον εξπρεσιονισμό και τον ποιητικό ρεαλισμό ενός Μαρσέλ Καρνέ – και βέβαια το στιλιζαρισμένο παίξιμο των ηθοποιών.

Στοιχεία που συμβάλλουν στο να μετατρέψουν την ταινία σε ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου μας, ταινία που δεν έχασε τίποτα από τη φρεσκάδα, την ομορφιά, τη δύναμη και την ποίηση που είχε όταν πρωτοπροβλήθηκε πριν από 65 χρόνια.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Ψυχολογικό δράμα μυστηρίου από την Ζιστίν Τρίε – εξαιρετικές επανεκδόσεις με Κούνδουρο, Γκοντάρ και Χίτσκοκ appeared first on Enetpress.

Η Άννα Στεργίου, Msc Κοινωνιολογίας, δημοσιογράφος – συγγραφέας κι υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στη Θεσπρωτία στις βουλευτικές εκλογές Μαΐου/Ιουνίου 2023 υποστηρίζει στο βιβλίο της, πως ο διπλός μετασχηματισμός της κοινωνίας λόγω του πράσινου και του ψηφιακού πλούτου αποτελεί ένα νέο ιστορικό στάδιο της ανθρωπότητας και χρειάζονται άμεσα αλλαγές σ΄ όλα τα επίπεδα για να μην πληγούν οι περισσότερο ευάλωτοι πληθυσμοί. Ας δούμε τι μας είπε, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε:

Από το 1^ο σας βιβλίο «Τα μάτια του φόβου» το 2005, στο 6^ο σας βιβλίο με τίτλο: «Ο Δίδυμος Καπιταλισμός». Ποιος συγγραφέας σας επηρέασε περισσότερο;

«Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε πάρα πολύ η γραφίδα της Ζωρζ Σαρρή, της Άλκης Ζέη, της Διδώς Σωτηρίου και μεγαλώνοντας και της Λιλής Ζωγράφου. Πάντα είχα ιδιαίτερη αδυναμία στον Γρηγόρη Ξενόπουλο για την τρυφερότητα, που εκπέμπει, με συγκινούσαν οι ήρωες του Νίκου Καζαντζάκη αλλά πρέπει να πω ότι ως έφηβη είχα ενθουσιαστεί με τον ποιητή Γεώργιο Σουρή και βέβαια  με τον Γιάννη Ρίτσο. Κάφκα, Γκόρκι, Όργουελ για διαφορετικούς λόγους συγκλονιστικοί! Σπουδαία πράγματα έκανε η Καρυστιάνη. Μου αρέσει πολύ η γραφή και του Τζέφρι Ευγενίδη και της Φιλομήλας Λαπατά.

Έχω βρει όμως και απίστευτα διαμαντάκια από άλλους συγγραφείς, Έλληνες και ξένους, που είναι εντελώς άγνωστοι ή όχι ιδιαίτερα αναγνωρισμένοι αλλά κυκλοφορεί και σαβούρα, που πολυδιαφημίζεται. «Ο Δίδυμος Καπιταλισμός» από τις εκδόσεις Κομνηνός αποτελεί το πρώτο μου επιστημονικό βιβλίο. Εδώ είναι «καθαρή» Κοινωνιολογία, η οποία πότε – πότε ξεκουράζεται και «φλερτάρει» με την Πολιτισμική Ανθρωπολογία. Σε κάθε βιβλίο, η αγωνία είναι ίδια ή μάλλον μεγαλύτερη γιατί δεν θέλεις να προδώσεις το αναγνωστικό σου κοινό με το οποίο χτίζεις μία σχέση εμπιστοσύνης».

-Κατά την παρουσίαση του βιβλίου σας τονίστηκε πως ανοίγει νέους ορίζοντες στην επιστήμη της Κοινωνιολογίας…

«Ο στόχος κάθε επιστημονικού βιβλίου είναι να προσφέρει νέα επιστημονική γνώση. Ήταν δύσκολο γιατί υπήρχαν οικογενειακές κι επαγγελματικές υποχρεώσεις κι είχα να καθίσω στα θρανία από το 1994, που τελείωσα το Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου  Κρήτης. «Ο Δίδυμος Καπιταλισμός» αποτελεί την επικαιροποιημένη μεταπτυχιακή διπλωματική μου εργασία που υποβλήθηκε στο τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Πειραιά με διευθυντή τον πρώην υπουργό Περιβάλλοντος, Γιάννη Μανιάτη. Βεβαίως, θεωρώ ότι η Κοινωνιολογία θα έπρεπε να διδάσκεται ως μάθημα ήδη από το δημοτικό, ώστε ν΄αποφεύγουμε πληγές στην κοινωνία, παρότι οι κυβερνώντες, την έχουν εξόριστη ακόμη κι από τις εισαγωγικές εξετάσεις στα Πανεπιστήμια».

-Γιατί θεωρείτε ότι συμβαίνει αυτό;

«Είναι ντροπιαστική η στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι στον κλάδο των Κοινωνιολόγων, όταν ακόμη και τα καλύτερα ξένα Πανεπιστήμια ασχολούνται με τις ανθρωπιστικές σπουδές. Η Κοινωνιολογία, όπως κι η φιλοσοφία κι η αξιοπρεπής λογοτεχνία, ξυπνούν τους ανθρώπους από τον λήθαργο κι αυτό κάποιοι δεν της το συγχωρούν. Είθισται βέβαια όλες οι αυταρχικές και συντηρητικές κυβερνήσεις να φοβούνται πάντα τον σκεπτόμενο πολίτη. Προτιμούν τον βολεμένο, τον τυφλά υπάκουο ή τον φοβισμένο. Όλες οι αυταρχικές κοινωνίες καίνε ή κάνουν λογοκρισία σε βιβλία. Τυχαίο είναι;

Η Κοινωνιολογία δημιουργεί ενεργούς πολίτες κι όχι παθητικούς δέκτες, δηλαδή «πολίτες» με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου κι όχι πρόβατα. Ελπίζω ο κύριος Πιερρακάκης να μη συνεχίσει το καταστροφικό έργο της κυρίας Κεραμέως. Έρχονται κοσμογονικές αλλαγές στο άμεσο μέλλον κι οι Κοινωνιολόγοι έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν σε πολλά και διαφορετικά πεδία είτε στη Δημόσια Διοίκηση είτε στην αυτοδιοίκηση είτε στην εκπαίδευση και στο μεταναστευτικό».

 -Ναι, αλλά κάποιοι λένε πως έχει το βιβλίο σας ιδεολογικό περιεχόμενο…

«Μπορεί να τους μπερδεύουν τα μεθοδολογικά εργαλεία. Δεν περιμένω να συμφωνήσουν όλοι με τη δική μου προσέγγιση. Περιμένω όμως να δουν με μία νέα οπτική του τι συμβαίνει γύρω μας. Ο δίδυμος καπιταλισμός είναι νεοφιλελεύθερος και σκληρός κι όσοι δεν αποκτήσουν νέες δεξιότητες, θα βογκήξουν στην αγορά εργασίας. Δυστυχώς, ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς κι εμείς εξακολουθούμε να λειτουργούμε με την ίδια στρεβλή νοοτροπία».

– Ήσασταν υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στη Θεσπρωτία το 2023. Ο κόσμος όμως δεν επέλεξε το κόμμα σας και κάποιοι θεωρούν πως μετά το συνέδριο θα διαλυθεί…

«Τα κόμματα διαλύονται μόνο, όταν δεν έχουν ιδεολογική αντιστοιχία με την κοινωνία, όπως έγινε π.χ. με το Ποτάμι. Θυμηθείτε το ποσοστό Σαμαρά, όταν έχασε. Κάποιοι νόμιζαν πως διαλύθηκε η ΝΔ. Η αντίστοιχα όταν έχασε ο Γιώργος Παπανδρέου πως τελείωσε οριστικά το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ευτύχησε να έχει τη συγκολλητική ταινία που λέγεται Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος μπορούσε να είναι ένας εξαιρετικός μαέστρος, υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες. Πάντα υπάρχουν κραδασμοί, όταν φεύγει ένας ιστορικός ηγέτης. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ αναδείχτηκε μέσα στην οικονομική κρίση αλλά παραμένει στο στερέωμα γιατί εκφράζει το πιο ισχυρό κομμάτι της προοδευτικής κοινωνίας».

– Τι έχετε να πείτε για το συνέδριό σας;

«Σ΄ένα δημοκρατικό κόμμα η πλειοψηφία καθορίζει το αποτέλεσμα. Μ΄ ενοχλεί ο πόλεμος των «Αδελφοφάδων» κι επίσης δεν αντέχω τους νέους Μεσσίες. Δεν μπορεί να ζητάς απλή αναλογική και μετά να κράζεις την Έφη γιατί φοράει αυτή τη φούστα, τον Ευκλείδη επειδή δεν μιλά καλά ελληνικά, τον Τζουμάκα γιατί είναι μεγαλύτερος σε ηλικία, τον Κασσελάκη ως «αμερικανάκι», τον Νίκο γιατί είναι κολλητός του Τσίπρα κ.ο.κ. Ειδικά ο νέος κόσμος τα σιχαίνεται όλα αυτά, γιατί βλέπει παιχνίδια εξουσίας κι όχι ουσίας.

Όποιος εκλεγεί, πρέπει να πείσει ότι δεν θα είναι αρχηγός μίας φράξιας, ότι προηγείται η πολιτική του life style και πως θα φέρει ανανέωση και φρέσκια ματιά. Οφείλω ωστόσο να πω ότι κόμματα χωρίς ιδεολογική πλατφόρμα, πασπαρτού και χωρίς πρακτικές λύσεις η ιστορία έχει δείξει πως είναι διάττοντες αστέρες. Ο κόσμος έχει απαιτήσεις, για να μας εμπιστευτεί ξανά. Χρειάζονται οργανωτικές αλλαγές στο κόμμα,  νέο επικοινωνιακό προφίλ, νέο κοινωνικοοικονομικό σχέδιο για τη χώρα για την καθημερινότητα και την ακρίβεια κι άλλα αξιόλογα στελέχη, που ήταν στα μετόπισθεν να βγουν να μιλήσουν στην κοινωνία και στην τηλεόραση. Ξέρετε τον κόσμο δεν τον πολυενδιαφέρουν οι δικές μας καρεκλίτσες, οι φωνές μας για την ιδεολογική καθαρότητα αλλά οι άμεσες και πρακτικές λύσεις στα προβλήματά του. Τα κόμματα δεν υπάρχουν για τα στελέχη. Τα κόμματα υπάρχουν για τους πολίτες…».

-Κάποιοι θεωρούσαν δεδομένο ότι θα κατέβετε υποψήφια στις περιφερειακές εκλογές, δεδομένου ότι τα πήγατε σχετικά καλά για πρώτη φορά στις βουλευτικές…

«Στηρίζω ανεπιφύλακτα τον αγαπητό φίλο, Γιάννη Στέφο που κατεβαίνει επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στην Περιφέρεια Ηπείρου κι αγαπημένους συντρόφους, που είναι σε προοδευτικά ψηφοδέλτια. Για καθαρά προσωπικούς λόγους δεν μπορούσα να είμαι υποψήφια το συγκεκριμένο διάστημα. Δεν εγκαταλείπω την πολιτική σκηνή ούτε αφήνω παραθυράκια. Ο θεσπρωτικός λαός αλλά και στελέχη μου έδωσαν μία πρώτη ευκαιρία και σκοπεύω να την τιμήσω μ’ όλες μου τις δυνάμεις. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές ο κόσμος της Θεσπρωτίας πρέπει να χτυπήσει καμπανάκι απέναντι στο επιτελικό μπάχαλο και στην πολιτική αναισθησία. Το δημόσιο χρέος έφτασε στα 404,7 δις ευρώ κι αν φαγωθεί και το Ταμείο Ανάκαμψης απ’ την κυβερνητική παράταξη, η Ελλάδα δύσκολα πια θα βρει σανίδα σωτηρίας…».

The post Άννα Στεργίου: «Η Κοινωνιολογία θέλει τους πολίτες σκεπτόμενους ανθρώπους κι όχι πρόβατα» appeared first on Enetpress.

Η συγκλονιστική, εφιαλτική ταινία «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν επισκιάζει τις υπόλοιπες νέες ταινίες της κινηματογραφικής αυτής εβδομάδας.

Στο πρόγραμμα πάντως και δυο κλασικά αριστουργήματα σε επανέκδοση: «Όλα πάνε καλά» (****) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, η μετά τον Μάη του ‘68 κρίση της Αριστεράς δοσμενη με τον ιδιόμορφο γκονταρικό τρόπο και με τη χρήση τη φορά αυτή διάσημων σταρ (Τζέιν Φόντα – Ιβ Μοντάν) και «Vicky, Cristina Barcelona» (****), μια δοσμένη με ευρηματικότητα και φρεσκαδα, γεμάτη απολαυστικά αστεία, κωμωδία του Γούντι Άλεν.

Μαζί και η πολύ ωραία, επίκαιρη (στις 30 Αυγούστου η δεύτερη πανσέληνος) ελληνική ταινία «Δυο φεγγάρια τον Αύγουστο» (*** 1/2) του Κώστα Φέρρη, γύρω από τη ρομαντική συνάντηση δυο ανθρώπων στην άδεια αυγουστιάτικη Αθήνα, δοσμενη με ποίηση και σουρεαλιστικά στοιχεία, στην ελεύθερη αυτή διασκευή του έργου «Λευκές νύχτες» του Ντοστογιεφσκι. 

**** ½ – Οπενχάιμερ 

Oppenheimer. ΗΠΑ, 2023. Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν. Σενάριο: Κρίστοφερ Νόλαν, βασισμένο στο βιβλίο των Κέι Μπερντ, Μάρτιν Σέργουιν. Ηθοποιοί: Κίλιαν Μέρφι, Έμιλι Μιλάντ, Ματ Ντέιμον, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Κέισι Άφλεκ, Κένεθ Μπράνα, Φλόρενς Πιού, Γκάρι Όλντμαν, Τομ Κόντι. 180´

Η ψυχολογία των χαρακτήρων, συχνά με έμμονες ιδέες με κάποιο, πάντα, συγκεκριμένο στόχο, που κινούνται σε μια ρεαλιστική, σκοτεινή, πολυκύμαντη ατμόσφαιρα, είναι το κυρίαρχο στοιχείο στις ταινίες του Κρίστοφερ Νόλαν («Η παρακολούθηση», «Αϋπνία», Inception, «Ο σκοτεινός ιππότης», Tenet). Κυρίαρχο στοιχείο και σ’ αυτή τη νέα του, και μια από τις καλύτερες, ταινίες του, την ιστορία του ιδιοφυή Αμερικανού φυσικού, Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, και του ρόλου που διαδραμάτισε στην ανάπτυξη της ατομικής βόμβας. 

Όπως και σε άλλες ταινίες του, ο Νόλαν αρχίζει με το τέλος της πορείας του ήρωα του, όταν μπροστά στην Επιτροπή του Κογκρέσου (και αργότερα σε επιτροπές αντιαμερικανικών ενεργειών, που έφτασαν στο σημείο να αποκαλέσουν τον Οπενχάιμερ προδότη), για να αφηγηθεί την ιστορία του, μέσα από μια, μη γραμμική αφήγηση.

Δεν είναι μόνο ο Γουέλς που έρχεται στο νου, αλλά και το «S.O.S. Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» του Κιούμπρικ, το «Χιροσίμα αγάπη μου» του Ρενέ και διάφορες ψυχεδελικές ταινίες της δεκαετίας του ‘70, ακόμη και ο Τζον Φορντ των γουέστερν, μόνο που ο Νόλαν εμπνέεται από αυτές για να δώσει τη δική του εκδοχή μιας σημαντικής, μεταβατικής περιόδου της σύγχρονης ιστορίας.

Όχι μέσα από συγκλονιστικές, φρικιαστικές σκηνές της καταστροφής της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, όπως θα περίμενε κανείς από ένα σκηνοθέτη μεγάλων εμπορικών, συχνά αφελών, μπλοκ-μπάστερ φορτωμένων με όλα τα πιο σύγχρονα οπτικά και άλλα τεχνικά μέσα (στην ταινία αποφεύγει να παρουσιάσει σκηνές επικαίρων από την καταστροφή) αλλά μέσα από την ανάπτυξη του χαρακτήρα τόσο του Οπενχάιμερ όσο και των άλλων προσώπων που σχετίζονταν μαζί του: της γυναίκας του(Έμιλι Μπλαντ), της ερωμένης του (Φλόρενς Πιού), του Στρατιωτικού Διευθυντή στο Λος Άλαμος, Λέσλι Γκρόουβς (Ματ Ντέιμον), του υπευθύνου της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, Λούις Στρος (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ), ακόμη και του τότε Προεδρου των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν (Γκάρι Όλντμαν) και του άλλου μεγάλου επιστήμονα, Άινσταϊν (Τομ Κόντι).

Πρόσωπα που συμβάλλουν στην ανάπτυξη των δυο βασικών θεμάτων γύρω από τα οποία κινείται η ταινία: την προετοιμασία και την κατασκευή της ατομικής βόμβας και τις ανακρίσεις  του Οπενχάιμερ στις οποίες υποβλήθηκε για να τον παρουσιάσουν προδότη και κατάσκοπο των σοβιετικών (στοιχείο που εκμεταλλεύονται εξαιτίας των νεανικών  αριστερών ιδεών του και την υποστήριξή του των Δημοκρατικών στον ισπανικό εμφύλιο), όταν μετά τη Χιροσίμα παίρνει θέση ενάντια στην ανάπτυξη πυρηνικών όπλων. 

Γιατί εδώ δεν πρόκειται ούτε για μπλοκ-μπάστερ ούτε για συνηθισμένη βιογραφική ταινία, αλλά για μια μελέτη χαρακτήρων. Του χαρακτήρα του Οπενχάιμερ  απέναντι στην ιστορία αλλά και τους δικούς του ανθρώπους και, βέβαια, απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του. Χαρακτήρα που κάθε στιγμή πρέπει να πάρει αποφάσεις, που συχνά δεν ξέρει τον αντίκτυπο στα άλλα πρόσωπα ή στην πορεία και την εξέλιξη της ιστορίας της ίδιας της ανθρωπότητας.

Όλα καταγράφονται, μέσα, άλλοτε από μαυρόασπρο φιλμ κι άλλοτε από εντυπωσιακά χρώματα, πάντα σε φιλμ των 70 m.m., με ρεαλιστικές αλλά και εφιαλτικές, συχνά φανταστικές, σκηνές, δοσμένες με την εξαίρετη φωτογραφία του Χόιτε βανΧόιτεμα, μέσα από τα ίδια τα πρόσωπα και τις εκφράσεις τους: τις συζητήσεις τους, συχνά μεγάλες αλλά αναγκαίες (ακόμη και όταν συζητούν την κβαντική φυσική και τα διάφορα μαθηματικά παζλ), ακόμη  κι εκείνες που αφορούν τη σεξουαλικη ζωή του Οπενχάιμερ (δοσμένες με αρκετό χιούμορ στις σκηνές του ήρωα με τη γυναίκα του), τις ανακρίσεις στις διάφορες επιτροπές, στις συγκρούσεις εξουσίας, που πίσω τους κρύβονται φιλοδοξίες και προδοσίες, ακόμη και σε απλές, συμβολικές  σκηνές, όπως όταν ο Οπενχάιμερ πατάει το κουμπί για να ριχτεί η βόμβα στη Χιροσίμα ή εκείνη όταν αυτός και οι άλλοι επιστήμονες και συνεργάτες του στο Λος Άλαμος πληροφουνται για τη ρίψη της βόμβας και αρχίζουν να επευφημούν και να γιορτάζουν ενώ εμείς γνωρίζουμε τα φρικτά αποτελέσματα της καταστροφής. 

Με τον Κίλιαν Μέρφι, με το καπέλο και την πίπα του, να καταγράφει τέλεια τον χαρακτήρα του «Νέου Προμηθέα» και «πατέρα της ατομικής βόμβας, όπως τον αποκάλεσαν, μέσα από τις εκφράσεις του, συχνά απλά και με το βλέμμα του, την αίσθηση της μοναξιάς του, το πάθος του, τις απορίες, τις επιφυλάξεις του για το «σχέδιο Μανχάταν» (σημαντικό ρόλο παίζουν και οι δυο συναντήσεις του με τον Άινσταϊν), τη σταδιακή αλλαγή του ως την κατοπινή στάση του ενάντια στην ανάπτυξη πυρηνικής βόμβας (κάτι που δυστυχώς τόσο οι Αμερικανοί και στη συνέχεια οι Σοβιετικοί ανέπτυξαν), ως τις βασανιστικές ανακρίσεις που ακολούθησαν στα επόμενα εφιαλτικά χρόνια της ζωής του. Μια σταδιακή, βασανιστική βύθιση στα ενδότερα της ψυχής του, που ο Νόλαν καταγράφει με τη παραμικρότερη λεπτομέρεια, αποφεύγοντας τα ειδικά εφέ, για να φτιάξει την εφιαλτική αυτή, συγκλονιστική, που χαράσσεται στη μνήμη, ταινία του.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: «Οπενχάιμερ»: το εφιαλτικό, συγκλονιστικό επίτευγμα του Κρίστοφερ Νόλαν appeared first on Enetpress.

Η αποξένωση και η αδυναμία αλλαγής ταυτότητας στη συγκλονιστική ταινία του Αντονιόνι – και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης σε μια συγκλονιστική πολωνική ταινία

Κριτική του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Κλασικές ταινίες σε επανεκδόσεις χαρακτηρίζουν τη νέα αυτή κινηματογραφική βδομάδα. Με επικεφαλής την αριστουργηματική ταινία «Επάγγελμα ρεπόρτερ» του Μικελάντζελο Αντονιόνι, με τον Τζακ Νίκολσον εξαιρετικό στο ρόλο του ρεπόρτερ που προσπαθεί να αλλάξει (ή και να τελειώσει;) τη ζωή του και το πολυβραβευμένο (μαζί και Όσκαρ) αστυνομικό, βουτηγμένο σε μαύρο χιούμορ, θρίλερ «Fargo» των αδερφών Κοέν, με τον Γουίλιαμ Μέισο στο ρόλο του πωλητή αυτοκινήτων που μπλέκει σ’ ένα αδέξιο έγκλημα και το επίσης αστυνομικό θρίλερ «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές» που σκηνοθέτησε με δεξιοτεχνία και ευρηματικότητα ο Σίντνεϊ Λουμέτ με ένα διάσημο καστ (Σον Κόνερι, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Άντονι Πέρκινς, Λαρέν Μπακόλ, Άλμπερτ Φίνεϊ και Μάικλ Γιόρκ. Χωρίς να ξεχνάμε τη συγκλονιστική «Το τελευταίο στάδιο», η εφιαλτική εικόνα των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης, γυρισμένη στο ίδιο το Άουσβιτς, τρία χρόνια μετά την απελευθέρωση του από τον Κόκκινο Στρατό και γυρισμένη από την Πολωνή Γουάντα Γιακουμπόφσκα.

***** Επάγγελμα ρεπόρτερ

Professione: Reporter. Ιταλία/Γαλλία/Ισπανία, 1975. Σκηνοθεσία: Μικελάντζελο Αντονιόνι. Σενάριο: Μαρκ Πέπλο, Ενρίκο Σάνια, Πίτερ Γουόλεν, Μικελάντζελο Αντονιόνι. Ηθοποιοί: Τζακ Νίκολσον, Μαρία Σνάιντερ, Τζένι Ρούναρκ, Ίαν Χένρι. 126´

Ένα ακόμη από τα μεγάλα αριστουργήματα ταινία του σκηνοθέτη της «Περιπέτειας» σε επανέκδοση. Μια ταινία που εξερευνά σε βάθος θέματα όπως η αποξένωση, η αυτογνωσία, η αδυναμία αλλαγής ταυτότητας καθώς και ο ρόλος της τύχης στη ζωή μας.

Τη φορά αυτή, η κάμερα του Αντονιόνι ακολουθεί την επικίνδυνη πορεία ενός ρεπόρτερ της αγγλικής τηλεόρασης σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αφρικής, ο οποίος, απογοητευμένος από τον τρόπο ζωής του (από τη δουλειά του κι από έναν αποτυχημένο γάμο), αποφασίζει, όταν ένας γνωστός του, που προμήθευε κρυφά όπλα σε Αφρικανούς αντάρτες, και που κάπως του μοιάζει, πεθαίνει στο διπλανό δωμάτιο του ξενοδοχείου, βρίσκει την ευκαιρία να πάρει την ταυτότητά του αλλάζοντας τη φωτογραφία στα διαβατήρια.

Παρέα με μια νεαρή που συναντά τυχαία στο δρόμο του, ο ρεπόρτερ ακολουθεί το σχέδιο του νεκρού, εκπροσωπώντας τον στα διάφορα ραντεβού του, απο το Μόναχο της Γερμανίας μέχρι την Αλμερία της Ισπανίας, στην προσπάθειά του να συνταυτιστεί πλήρως με τον νεκρό, χωρίς να ξέρει πως τον παρακολουθούν πράκτορες ενός φασιστικού αφρικανικού κράτους που τον πιστεύουν για τον νεκρό.

Ο Αντονιόνι καταγράφει, με κριτικό πάντα μάτι, την πορεία του εξαφανισμένου του ήρωα (ας μη ξεχνάμε πως η εξαφάνιση τον είχε απασχολήσει και στην «Περιπέτεια»), που τον φέρνει αντιμέτωπο με δυο διαφορετικούς κόσμους: τον δικό του, αφελή, ήρεμο, ταυτόχρονα όμως άσκοπο, χωρίς δικές του λύσεις, κόσμο, και τον κόσμο των επαναστατών (που ποτέ δεν τους συναντά),  κόσμο που ζει σε συνεχή κίνδυνο και για τον οποίο χρειάζεται αποφασιστικότητα και αφιέρωση. Ανάμεσα στους δυο κόσμους βρίσκεται κι εκείνος της νεαρής γυναίκας: ένας κόσμος ειλικρινής, άβγαλτος, στο στάδιο των αναζητήσεων.

Ο σκηνοθέτης καταγράφει την αμφισημία που κυριαρχεί στην ταινία (κάτι που σε ορισμένους από μας είχε προκαλέσει τον ενθουσιασμό και σε άλλους την οργή στην πρεμιέρα της το 1975 στο φεστιβάλ των Καννών) με ένα στιλ παρόμοιο με εκείνο που τόσο μας είχε εντυπωσιάσει στην τριλογία του («Η περιπέτεια», «Η έκλειψη» και «Η κόκκινη έρημος»), για να καταγράψει την κρίση του πρωταγωνιστή του. Η κάμερά του παρατηρεί ψυχρά, απομακρυσμένη τις περισσότερες φορές, πάντα αντικειμενικά, να ξετυλίγεται μπροστά μας το υπαρξιακό δράμα του ερμητικά «φυλακισμένου» στον εαυτό του ήρωά του (και που τονίζεται με τις σκηνές στο δωμάτιο όπου φαίνεται να είναι διαρκώς «κλεισμένος»), δράμα που φτάνει στο απόγειο του στο τελευταίο, καταπληκτικό, διάρκειας επτά περίπου λεπτών, πλάνο, ένα από τα πιο πετυχημένα πλάνα του σύγχρονου κινηματογράφου, κι όπου μας παρουσιάζεται, αρχικά  μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο, κι αργότερα, βγαίνοντας απ’ έξω, ο τραγικός επίλογος στην κατάληξη της όλης πορείας. 

Στη δημιουργία μιας αντικειμενικής ατμόσφαιρας συμβάλλουν τόσο η φωτογραφία του Λουτσιάνο Ταβόλι, με τους εξαίρετα φωτογραφημένους φυσικούς χώρους (της αφρικανικής ερήμου και μιας άγονης ισπανικής επαρχίας) όσο και συγκρατημένες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, ιδιαίτερα του Τζακ Νίκολσον σ’ έναν από τους καλύτερους ρόλους του, εκείνο του κουρασμένου ρεπόρτερ και της Μαρία Σνάιντερ (που είχαμε γνωρίσει στο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι») στο ρόλο του νεαρού κοριτσιού που τον συντροφεύει. Σε μια ταινία που, ακόμη και σήμερα, πενήντα σχεδόν χρόνια μετά, με καινοτομίες που φαίνεται να έχουν χάσει την πρωτοτυπία τους, παραμένει το ίδιο δυνατή, αποκαλυπτική και συναρπαστική με εικόνες συγκλονιστικές που εξακολουθούν να παραμένουν χαραγμένες στη μνήμη!

**** ½ – Το τελευταίο στάδιο 

Ostatni etap. Πολωνία, 1948. Σκηνοθεσία: Γουάντα Γιακουμπόφσκα. Σενάριο: Γουάντα Γιακουμπόφσκα, Γκέρντα Σνάιντερ. Ηθοποιοί: Μπάρμπαρα Ντραπίνσκα, Γουάντα Μπαρτόβνα, Χουγκέτ Φάγκετ, Τατιάνα Γκουρέτσκαγια. 105´

Τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, μέσα από το δράμα μιας ομάδας από διάφορες χώρες γυναικών, φυλακισμένων στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς, παρουσιάζει στη συγκλονιστική αυτή ταινία της , ηΠολωνή σκηνοθέτρια Γουάντα Γιακουμπόφσκα. Πρώτη ταινία που έδωσε τη φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων, γυρισμένη τρία χρόνια μετά το τέλος του πολέμου στους χώρους του στρατοπέδου, με ηθοποιούς αλλά και τη συμμετοχή επιζώντων, από μια γυναίκα που η ίδια έζησε τη φρίκη του Άουσβιτς.

Βασική πρωταγωνίστρια μια Πολωνή, η Μάρτα (Μπάρμπαρα Ντραπίνσκα) που η γνώση της γερμανικής γλώσσας την βοηθά να επιλεγεί διερμηνέας των Γερμανών. Μέσα από τις εμπειρίες της γνωρίζουμε την όλη φρικτή, απάνθρωπη διαδικασία της άφιξης και παραμονής των γυναικών φυλακισμένων του στρατοπέδου στις τελευταίες μέρες πριν από την απελευθέρωσή τους από τον Κόκκινο Στρατό: η αφαίρεση όλων των προσωπικών αντικειμένων τους, οι σωροί με τα παπούτσια και τα διάφορα άλλα αντικείμενα, οι ριγέ στολές, τα κρεβάτια στα παραπήγματα, οι μεταφορές στους φούρνους (που δεν βλέπουμε ποτέ παρά μόνο τον καπνό που βγαίνει από τις καμινάδες). 

Σκηνές συγκλονιστικές, συχνά σπαραχτικές (όπως εκείνες με την γυναίκα και το νεογέννητο παιδί της), που παραμένουν και σήμερα το ίδιο δυνατές, δοσμένες με λιτότητα και αμεσότητα που τις κάνουν ακόμη πιο φρικιαστικές. Σκηνές που σίγουρα επηρέασαν πολλούς σκηνοθέτες σε κατοπινές δεκαετίες, από τον Αλέν Ρενέ («Η νύχτα και η ομίχλη») μέχρι τον Τζίλο Ποντεκόρβο («Σκλάβοι χωρίς αλυσίδες»), τον Στίβεν Σπίλμπεργκ («Η λίστα του Σίντλερ»), ο Τζόναθαν Γκλέιζερ (The Zone of Interest) και άλλους.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Η αδυναμία αλλαγής ταυτότητας στην αριστουργηματική ταινία του Αντονιόνι – η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων στην πολωνική ταινία της Γιακουμπόφσκα appeared first on Enetpress.

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ 

Από το ισπανικό με κοινωνικοπολιτικά θέματα θρίλερ του Σορογκόγιεν στην προκλητική, με βιτριολικό χιούμορ και ποίηση ταινία του Μακαβέγιεβ

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

*** ½ Ο εχθρός δίπλα μου

As bestas. Ισπανία/Γαλλία, 2022. Σκηνοθεσία: Ροδρίγο Σορογκόγιεν. Σενάριο: Ιζαμπέλ Μπένια, Ροδρίγο Σορογκόγιεν. Ηθοποιοί: Μαρίνα Φόις, Ντένις Μένοσετ, Λουίς Ζαχέρα. 137´

Τη σύγκρουση ανάμεσα στους κατοίκους ενός χωριού της ορεινής Γαλικίας, στη βορειοδυτική άκρη της Ισπανίας, κι ένα εκπατρισμένο, αποφασισμένο να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή, ζευγάρι μεσήλικων Γάλλων που αγοράζουν εκεί μιαν αγροικία κι αρχίζουν να καλλιεργούν διάφορα δημητριακά στο χωράφι τους με σύγχρονες οργανικές μεθόδους, και με βάση ένα καλογραμμένο σενάριο εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία, γραμμένο με τη συν-σεναριογράφο του Ιζαμπέλ Μπένια, χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης Ροδρίγκο Σορογκόγιεν («Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει», «Εξαφανισμένος») για να φτιάξει το βουτηγμένο σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, εφιαλτικό αυτό, βραβευμένο με ξενόγλωσσο Σεζάρ και με τρία Γκόγια, θρίλερ του. 

Η σύγκρουση ξεκινά όταν ο Αντουάν αρνείται να βάλει την υπογραφή του στη δημιουργία αιολικού πάρκου που θα προσφέρει πολλά και εύκολα χρήματα στους φτωχούς και κουρασμένους αγρότες. Ένας «πόλεμος» που αρχίζει με φραστικές επιθέσεις (με τον Ξαν να εκμεταλλεύεται ακόμη και την εισβολή του Ναπολέοντα στην Ισπανία) για να συνεχιστεί με την δηλητηρίαση του νερού και την καταστροφή της σοδειάς του ζευγαριού από την πλευρά των ντόπιων, και με τον Αντουάν να μαγνητοσκοπεί τις αντιδράσεις και την όλη συμπεριφορά των γειτόνων του, στάση που αυξάνει την τελικά ανεξέλεγκτη διαμάχη τους.

Δυο σημαντικές σκηνές αναπτύσσουν και καθορίζουν την εξέλιξη της ιστορίας: η εισαγωγική, δοσμένη σε ραλαντί, σκηνή με τα δυο αδέρφια, Ξαν και Λόριν, γείτονες του Αντουάν και της Όλγας, του ζευγαριού των Γάλλων που «εισβάλλει» στο χωριό τους, να προσπαθούν να εξημερώσουν, καθηλώνοντας στο έδαφος, ένα άγριο άλογο και η σκηνή, λίγο αργότερα, στο καφενείο του χωριού, όπου τα δυο αδέρφια και άλλοι χωρικοί παίζουν ντόμινο μαζί με τον Αντουάν.

Με τον Σορογκόγιεν να εκμεταλλεύεται τις αργές, μελετημένες κινήσεις του ντόμινο για να 1καταγράψει, στη συνέχεια, μια σειρά, το ίδιο ηθελημένα αργές και μελετημένες αντιδράσεις των τριών βασικά ατόμων (Αντουάν από τη μια, και Ξαν και του διανοητικά προβληματικού αδερφού του, Λόριν), για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα απειλής και φόβου, που αρχίζει να κυριαρχεί στην ταινία. Με τη σκηνή της εξημέρωσης του άγριου αλόγου να επαναλαμβάνεται μεταφορικά στη σκηνή του δάσους, όταν τα αδέρφια ρίχνουν και καθηλώνουν στο έδαφος τον Αντουάν, προσπαθώντας να τον  εξοντώσουν.

Αν στο πρώτο μέρος κυριαρχεί η σύγκρουση ανάμεσα στον Αντουάν και τα δυο αδέρφια, στο δεύτερο μέρος κυριαρχεί η παρουσία των δυο γυναικών, της Όλγας, της Γαλλίδας συζύγου και της μητέρας των δυο αδερφών. Μια άλλη, εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση του προβλήματος, με την ταινία να παίρνει και τη φεμινιστική της διάσταση. 

Με ένα σωστά ελεγχόμενο ρυθμό, με τη φύση να χρησιμεύει συχνά σαν σχόλιο πάνω στα αισθήματα και τις καταστάσεις των προσώπων, με πλάνα στημένα με έμπνευση (η εξαιρετική, βουτηγμένη σε ένα φθινοπωρινό βασικά κλίμα, φωτογραφία είναι του Άλεξ ντε Πάμπλο), και με ωραίες από όλους ερμηνείες, ο Σορογκόγιεν καταφέρνει να φτιάξει μια συναρπαστική ταινία, που δεν περιορίζεται στα συνηθισμένα στοιχεία του θρίλερ αλλά επεκτείνεται και σε διάφορα επίκαιρα κοινωνικοπολιτικά θέματα: τη σύγκρουση των αγράμματων, πικραμένων  αγροτών με τη μορφωμένη μεσαία τάξη, το μεταναστευτικό, τον εθνικισμό, τον ατομικισμό, τη συλλογικότητα και την παγκοσμιοποίηση.

**** ½ – Sweet Movie 

Γαλλία/Καναδάς/Δυτική Γερμανία, 1974. Σκηνοθεσία: Ντούσαν Μακαβέγιεβ. Σενάριο: Ντούσαν Μακαβέγιεβ, Φρανς Γκάλαχερ, Μάρτιν Μαλίνα. Ηθοποιοί: Καρόλ Λορ, Πιέρ Κλεμαντί, Άννα Προύκναλ, Σάμι Φρέι. 98´

Η ταινία που προκάλεσε σκάνδαλο όταν προβλήθηκε το 1974 στις Κάννες δεν είναι μια απλή, προκλητική «σέξι»ταινία, όπως πίστεψαν μερικοί. Σίγουρα είναι προκλητική και περιλαμβάνει τολμηρές ερωτικές  (αν προτιμάτε σέξι) και άλλες προκλητικές σκηνές, με τον Μακαβέγιεβ να συνδυάζει αριστοτεχνικά τις δυο ιστορίες του: από τη μια, της  Μις Καναδάς  (Καρόλ Λορ), νικήτριας στο διαγωνισμό παρθενίας, στη διαδρομή της για σεξουαλική απελευθέρωση, και από την άλλη, το ταξίδι μιας μαρξιστικής κολεκτίβας, με το πλοίο «Επιβίωση», με τον Καρλ Μαρξ στην κορυφή του ιστού, για να φτιάξει την απολαυστική αυτή  σάτιρα (με τον Βίλχελμ Ράιχ και πάλιν παρόντα), με τη θαυμάσια μουσική του Μάνου Χατζηδάκι, ταινία που δεν έχει χάσει τίποτα από την πρωτοτυπία και τη δύναμη της. Σατιρική ταινία, δοσμένη με βιτριολικό, αναρχικό χιούμορ, μέσα από ένα εκπληκτικό κολάζ εκρηκτικών εικόνων, που μένουν χαραγμένες στη μνήμη σου. 

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Από το ισπανικό, με κοινωνικοπολιτικά θέματα, θρίλερ του Σορογκόγιεν στην προκλητική, με βιτριολικό χιούμορ, ταινία του Μακαβέγιεβ appeared first on Enetpress.