Η Χορωδία Πρέβεζας «ΗΧΟΧΡΩΜΑΤΑ» διοργανώνει για μια ακόμη χρονιά το Χορωδιακό Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού και προσκαλεί όλους τους φίλους της Μουσικής, να παρακολουθήσουν τα 14α «ΜΟΥΣΙΚΑ ΜΑΪΣΤΡΑΛΙΑ», που θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 15 Ιουλίου 2023 και ώρα 9:00 στην Πλατεία Δικαστηρίων, στην παραλία της Πρέβεζας.

Στο Φεστιβάλ συμμετέχουν με την ερμηνεία τους οι:

• Μικτή Χορωδία του Δήμου Μεγαρέων
• Μικτή Χορωδία Κρανιωτών Λάρισας «Η ΞΗΡΟΚΡΑΝΙΑ»
• Μικτή Χορωδία Δήμου Καλλιθέας
• Χορωδία «ΗΧΟΧΡΩΜΑΤΑ» Πρέβεζας

Η Χορωδία «ΗΧΟΧΡΩΜΑΤΑ» ιδρύθηκε το 1996 στην πόλη της Πρέβεζας. Είναι μικτό χορωδιακό και ορχηστρικό μουσικό σύνολο που αγαπά και υπηρετεί το ελληνικό τραγούδι. Το ρεπερτόριο της περιλαμβάνει τραγούδια Ελλήνων Συνθετών, όπως Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Λοϊζο, Τσιτσάνη, Σαββόπουλο κ.α.

Από την ίδρυση της και μέχρι σήμερα τα «ΗΧΟΧΡΩΜΑΤΑ» έχουν σταθερή πορεία και έχουν εμφανισθεί σε πολυπληθή ακροατήρια όχι μόνο στην Πρέβεζα, αλλά και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.

Από τον Ιούλιο του 2007 και κάθε χρόνο διοργανώνει στην πόλη της Πρέβεζας το χορωδιακό φεστιβάλ «ΜΟΥΣΙΚΑ ΜΑΪΣΤΡΑΛΙΑ» . Στα πλαίσια αυτού του φεστιβάλ η Πρέβεζα μέχρι σήμερα φιλοξένησε μεγάλο αριθμό χορωδιών από πολλές πόλεις της Ελλάδας και είχε την ευκαιρία να απολαύσει κάποια από τα πλέον όμορφα και αγαπημένα ελληνικά τραγούδια του έντεχνου, λαϊκού και παραδοσιακού ρεπερτορίου.

Το φεστιβάλ πραγματοποιείται σε ανοικτό χώρο, σε κεντρικό σημείο την παραλίας της Πρέβεζας και κάθε χρόνο το παρακολουθεί μεγάλος αριθμός ακροατών, δίνοντας την δυνατότητα στους έλληνες επισκέπτες να απολαύσουν γνωστές ελληνικές μελωδίες και στους ξένους, να έρθουν σε επαφή με το ποιοτικό Ελληνικό τραγούδι.

Ειδικά φέτος τα «ΗΧΟΧΡΩΜΑΤΑ», τιμώντας τους εκλιπόντες καλλιτέχνες, έχουν συμπεριλάβει στο πρόγραμμα τους τα τραγούδια «Χρώματα και αρώματα» σύνθεση του Γιάννη Μαρκόπουλου και το «Πέταξε ένα πουλί», που είχε ερμηνευτεί από τον Γιάννη Βογιατζή.

The post Χορωδιακό Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού στην Πρέβεζα appeared first on Enetpress.

Δυο  φεγγαρολουσμένες βραδιές, στις 3-4 Ιουλίου, ο αύλειος χώρος του Πολυχώρου Αλεξάνδρεια, υποδέχεται την Βάσια Βασιλείου και τον Φίλιππο Περιστέρη οι οποίοι θα παρουσιάσουν τη Σονάτα του Σεληνόφωτος, του Γιάννη Ρίτσου σε μορφή Θεατρικού Αναλογίου.

Ο Γιάννης Ρίτσος, είναι κατά γενική ομολογία, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές του 20^ου αιώνα. Η ποίηση του είναι ζωντανή, διαχρονική, παλλόμενη στο χθες στο τώρα στο αύριο στο πάντα…

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, γραμμένη το 1956 , ανήκει στις μεγάλες ποιητικές συνθέσεις της συλλογής Τέταρτη Διάσταση  και αποτελεί αδιαμφισβήτητα το πιο δημοφιλές έργο του μεγάλου ποιητή, με το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης εξ ημισείας με τον Άρη Δικταίο.

Το ξέρω πώς καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.

Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
άφησε με νάρθω μαζί σου

Ερμηνεύει η Βάσια Βασιλείου

Πρωτότυπη Μουσική/ Πιάνο: Φίλιππος Περιστέρης

Φωτισμοί: Λίλα Φαρατζή

Φωτογραφία: Ellie Sass

Γενική Είσοδος : 10 ευρώ

Early bird, μέχρι 20 Ιουνίου, 2 εισιτήρια στην τιμή των 15 ευρώ

Τηλέφωνο κρατήσεων : 212 1007079 και 694 4898482

Πολυχώρος Αλεξάνδρεια : Σπάρτης 14 , Αθήνα

The post Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, στον πολυχώρο Αλεξάνδρεια appeared first on Enetpress.

Mε 2,5 εκατομμύρια ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης αποκαθίσταται με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού το ιστορικό διατηρητέο κτήριο της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης επί της οδού Ομήρου στο Κολωνάκι. Σύμφωνα με την αρχιτεκτονική προμελέτη που εγκρίθηκε από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων θα γίνει απομάκρυνση των αυθαίρετων επεμβάσεων του κτηρίου που δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα του.

Και συγκεκριμένα, θα γίνει αντικατάσταση της αυθαίρετης αίθουσας χορού στον δεύτερο όροφο με νέα αίθουσα χορού, συμβατή με τον χαρακτήρα του κτηρίου. Επιπλέον προβλέπονται εργασίες στατικής ενίσχυσης και εξυγίανσης του κτηρίου προκειμένου να διατηρηθεί η αυθεντικότητα, η ιστορικότητα και τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του.

Το κτήριο αυτό είναι έργο που σχεδίασε ο αρχιτέκτονας του μοντέρνου κινήματος Γεώργιος Κοντολέων. Κατασκευάστηκε το 1934 και αποτέλεσε την οικία της διάσημης Ελληνίδας χορογράφου, χορεύτριας και καθηγήτριας χορού Κούλας Πράτσικα (1899-1984).

Περιλάμβανε αίθουσες χορού στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο. Στον δεύτερο όροφο διαμορφώνονταν η οικία της χορογράφου. Το 1973, η Κ. Πράτσικα δώρισε το ακίνητο στο Ελληνικό Δημόσιο. Σήμερα στο κτήριο της Κρατικής Σχολής Χορού υπάρχουν συνολικά τρεις αίθουσες χορού, εκ των οποίων η μία αυθαίρετη. Μετά τον σεισμό του 2019, μόνο οι χώροι του ισογείου και του πρώτου ορόφου κρίθηκαν κατάλληλοι ως προς τις λειτουργίες του κτηρίου.

Για το έργο αυτό η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη, δήλωσε:«Συνεχίζοντας τα έργα ανάδειξης και αποκατάστασης σημαντικών κτηρίων της αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής ταυτότητας της Αθήνας, αποκαθιστούμε το ιστορικό κτήριο της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης, ενός καλλιτεχνικού φορέα με διεθνή αναγνώριση. Πρόκειται για ένα αντιπροσωπευτικό κτήριο του μοντέρνου κινήματος της δεκαετίας του ΄30 στην Ελλάδα, το οποίο οφείλουμε να αναδείξουμε και να αναβαθμίσουμε με νέες εγκαταστάσεις σύγχρονων προδιαγραφών.

Η αρχιτεκτονική προσέγγιση ακολουθεί τις αρχές της αποκατάστασης με συντήρηση και ανάδειξη των αρχιτεκτονικών, κατασκευαστικών και μορφολογικών χαρακτηριστικών του μνημείου, αλλά και με εκσυγχρονισμό των χώρων και των υποδομών του ώστε να καταστεί πλήρως λειτουργικό, αισθητικά αναβαθμισμένο, με σεβασμό στη φιλοσοφία σχεδιασμού του κτηρίου».

The post Ανακαινίζεται η Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης appeared first on Enetpress.

Πρόκειται για ένα κτήριο του 1836 του  Αυστριακού αρχιτέκτονα K. Roesner. Θεωρείται ένα από τα ελάχιστα δείγματα αρχιτεκτονικής της πρώτης οθωνικής περιόδου, και ως εκ τούτου εντάσσεται σε ένα ευρωπαϊκό δίκτυο σπουδαίων μνημείων των απαρχών της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής. Βρίσκεται πλάι στο Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο και υπήρξε κατοικία του Αυστριακού πρεσβευτή Prokesch von Osten και άλλων γνωστών οικογενειών (Τοσίτσα, Α. Schliemann. Μελά). Από το 1919 ως και το 1971 στέγασε το Ελληνικό Ωδείο, στο οποίο φοίτησαν μεταξύ άλλων η Μαρία Κάλλας και η Νάνα Μούσχουρη.

Το κτήριο σήμερα, έχει σε μεγάλο βαθμό καταστραφεί από επανειλημμένες πυρκαγιές, τη διαδικασία της κατάσβεσης, καθώς και από την έκθεσή του σε φυσικά φαινόμενα. Το περασμένο καλοκαίρι μέρος της στέγης του κτηρίου κατέρρευσε. Πρόσφατα εγκρίθηκε από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων η προμελέτη για την αποκατάστασή του προκειμένου να αποδοθεί στο ΥΠΠΟ για πολιτιστικές χρήσεις. Σύμφωνα με τη μελέτη θα γίνει αποκατάσταση των ιδιαίτερων αρχιτεκτονικών και μορφολογικών στοιχείων του μνημείου, ενώ οι νέες λειτουργίες του δεν πρέπει να διαταράξουν την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του κτηρίου.

Οι πολιτιστικές χρήσεις για τις οποίες προορίζεται θα συνάδουν με την ιστορία του και θα σέβονται τηνεσωτερική του διαρρύθμιση. Στόχος είναι το αποκατεστημένο μνημείο να είναι φιλικό και λειτουργικό προς τους επισκέπτες, προσβάσιμο και σε ΑμεΑ. Η στατική μελέτη έχει ως στόχο να αρθούν οι δομικές τρωτότητες, να βελτιωθεί η σεισμική απόκριση του φορέα και να αναβαθμιστούν τα υφιστάμενα δομικά στοιχεία.

Εγκρίθηκε επίσης από το ΚΣΝΜ η προμελέτη για την επισκευή και αποκατάσταση του κτηρίου που στεγάζει το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, ιδιοκτησίας ΕΦΚΑ, το οποίο έχει παραχωρηθεί προς χρήση στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Η εν λόγω προμελέτη αντιμετωπίζει όλα τα κτηριολογικά και λειτουργικά ζητήματα. Επιλύει θέματα προσβασιμότητας για τα άτομα με κινητικά προβλήματα, πυρασφάλειας, και εκσυγχρονίζει όλες τις εγκαταστάσεις. Έχει ως στόχο τη συνέχιση της χρήσης του από το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, με αναδιαμορφωμένο το κτηριολογικό πρόγραμμα ώστε να είναι σύγχρονο και λειτουργικό. Το κτήριο ανακτά σε μεγάλο βαθμό την τυπολογία της β’ οικοδομικής του φάσης (μελέτη J. Pleyber). Το έργο είναι προϋπολογισμού 3.500.000 ευρώ και έχει ενταχθεί στο Ταμείο Ανάκαμψης και Α

Το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων (ΚΣΝΜ) γνωμοδότησε θετικά επί της προμελέτης αποκατάστασης, αλλά και της μελέτης συντήρησης των τοιχογραφιών και των διατηρητέων στοιχείων του ιστορικού κτηρίου προκειμένου να διασωθεί. Με σκοπό την αποκατάσταση του ακινήτου προκειμένου να στεγάσει πολιτιστικές δομές, ο ΕΦΚΑ και το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού υπέγραψαν τον Μάρτιο του 2022 σύμβαση μακροχρόνιας παραχώρησης χρήσης.

Το κτήριο βρίσκεται στην ιστορική φράγκικη συνοικία στο κέντρο της πόλης. Το αρχικό κέλυφος ανεγέρθηκε γύρω στο 1840 στη θέση όπου βρίσκονταν παλαιότερα η οικία του εμπόρου Jake Abbott. Το 1863 περιήλθε στην ιδιοκτησία της Οθωμανικής Αυτοκρατορικής Τράπεζας και λειτούργησε ως υποκατάστημά της. Το 1903 καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από το κίνημα των Βούλγαρων «γεμιτζήδων» και το 1904 κατασκευάσθηκε εκ νέου για να στεγάσει την Οθωμανική Αυτοκρατορική Τράπεζα.

Στο διάστημα 1930-1935 πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένες επεμβάσεις. Το 1949 το κτήριο στέγασε τις κεντρικές υπηρεσίες του ΙΚΑ και το 1983 παραχωρήθηκε στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Στο πλαίσιο της μετατροπής του σε Ωδείο έγιναν επεμβάσεις για να αντιμετωπιστούν οι βλάβες από τον σεισμό του 1978. Κατά την υφιστάμενη κατάσταση το κτήριο στεγάζει τις δραστηριότητες του Ωδείου, ωστόσο, παρουσιάζει σημαντικά ζητήματα παθολογίας και ελλείψεις σε σύγχρονες υποδομές.

The post Αποκαθίστανται το κτήριο του Ελληνικού Ωδείου στην Αθήνα και του Κρατικού Ωδείου στη Θεσσαλονίκη appeared first on Enetpress.

Ο τίτλος της ευκρινώς παραπέμπει στην παραλογή του δημοτικού τραγουδιού «Του νεκρού αδελφού», αφού έχει αφαιρεθεί το υπερφυσικό στοιχείο της, καθώς ο τρόπος ξαναδιαβάσματός της από τον συνθέτη είναι επικεντρωμένος στον ρεαλισμό των γεγονότων, που διαδραματίστηκαν κατά τις 33 μέρες τού ηρωικού Δεκέμβρη του 1944.

Σταδιακά εκτυλίσσεται και κορυφώνεται το δράμα του ήρωα από τον αγώνα στην θυσία, ιδιαίτερα στο τραγούδι «Τον Παύλο και τον Νικολιό»: Ο Παύλος δεν είναι άλλος από τον επονοελασίτη Παύλο Παπαμερκουρίου (1921-1949), ο οποίος έπεσε νεκρός από τα βόλια του αστικού κράτους.

Το πρώτο ανέβασμα της παράστασης πραγματοποιείται από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, στις 15 Οκτώβρη του 1962,  στο -πλέον γκρεμισμένο- Θέατρο Καλουτά επί της οδού Πατησίων 240.

Όμως, πώς άρχισε να γράφεται αυτή η επικολυρική δημιουργία, η οποία γεφυρώνει τον λυρικό στοιχείο του τυραννισμένου υποκειμένου και το επικό του θυσιασμένου αγωνιστή; Εκεί, γύρω στα 1959, ο δημιουργός της, κατά την διαμονή του, στο Παρίσι, συνθέτει τον «Επιτάφιο».

Βρίσκεται στην φάση, όπου προσπαθεί ν’ απεμπολήσει  το δυτικό παράδειγμα και να επαναπροσδιορίσει το πέρασμα της μουσικής, και μέσα από τον λαϊκό ρυθμό του ζεϊμπέκικου, στις πλατιές μάζες. Τότε, λοιπόν, κι ενώ βρίσκεται σε συνθετικό βρασμό αναζήτησης, γράφει το τραγούδι «Το όνειρο».

Οι στίχοι βγαίνουν καυτοί από το καμίνι του εμφύλιου σπαραγμού και των συνεπειών του, όλοι με την υπογραφή του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος διανύει την τρίτη δεκαετία της ζωής του. Μόνο για ένα άσμα θα ζητηθεί η συμβολή του στιχουργού Κώστα Βίρβου (1926-2015): Το «Νανούρισμα», που θα ερμηνεύσει, στην πρώτη ηχογράφηση («His Master’s Voice, 1962), από τα βαθιά της ψυχής της, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη.

Η σε πρώτη εκτέλεση φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση έχει την τιμητική της, αφού έχει διαπαντός σφραγίσει την ερμηνεία αυτού του λαϊκού δράματος («Απρίλης», «Το όνειρο», «Ένα δειλινό», «Τον Παύλο και τον Νικολιό», «Στα περιβόλια», «Δοξαστικό»). Άλλη μία κατάθεση που ακούγεται στον πρώτο δίσκο βινύλιου, αποδίδεται με την μοιρολογίστρα φωνή της Βέρας Ζαβιτσιάνου («Προδομένη αγάπη»).

Το μόνο ορχηστρικό είναι η εισαγωγή «Δοξαστικό», που προαναγγέλλει τα τραγικά δρώμενα, με τον Μίκη Θεοδωράκη να διευθύνει τους μουσικούς. Σολίστες, οι μπουζουξήδες Κώστας Παπαδόπουλος και Λάκης Καρνέζης, ο κιθαρίστας Σταύρος Πλέσσας κι ο πιανίστας Γιάννης Διδίλης.

Το πρόγραμμα της παράστασης συνοδεύεται από την «Ανοικτή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη». Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Αγαπητέ φίλε,

 […] Μπορώ νομίζω να πω ότι ο στόχος μου ήταν κατ’ αρχήν πολιτικός.

»Σε στιγμές τόσο κρίσιμες για το έθνος και το λαό, πιστεύω πως ο ζωντανός καλλιτέχνης πρέπει να καταπιάνεται με έργα και με ενέργειες που θα βοηθήσουν άμεσα για να λυθεί η κρίση για να βρεθεί διέξοδος.

»Πιστεύω πώς ο μοναδικός δρόμος για να κερδίσουμε τη μάχη μπροστά στην ιστορία και στον πολιτισμό, είναι, αυτή τη στιγμή, η αληθινή ΕΝΟΤΗΤΑ.

»Όχι ενότητα συμβατική, σκόπιμη. Ενότητα τακτική-αλλά ενότητα ουσιαστική όλων των Ελλήνων.

»Ανήκω στην προοδευτική παράταξη. Σήκωσα το βάρη του διχασμού. Όμως είμαι έτοιμος να δώσω το χέρι και να ξεχάσω για πάντα, τα μαρτύρια και τις εξορίες, αν πρόκειται να συμφωνήσουμε γύρω από ένα πλατύ πρόγραμμα που θα εξασφαλίζει την αναγέννηση της πατρίδας.

»Ξέρω ακόμα πως αν αυτή τη στιγμή δεν βρεθεί ο τρόπος για να γίνει αυτή η ενότητα πραγματικότητα, μας περιμένουν καινούργιες σκληρές δοκιμασίες που θα καθυστερήσουν σε βαθμό επικίνδυνο την παρουσία του έθνους μας ανάμεσα στη μεγάλη οικογένεια των λαών της γης, καθώς ο ένας με τον άλλον μπαίνουν στο δρόμο της δημιουργικής αναγέννησης.

»Έτσι για να πετύχω αυτή την εθνική αφύπνιση, μεταχειρίζομαι μέσα στο έργο μου τρόπους οξείς – αλήθειες πικρές – και μεθόδους καυτερές, που σοκάρουν. […].

»Δεν είπα ψέματα, ούτε προσπάθησα να ξεγελάσω κανένα.

»Πήρα την πεμπτουσία, τους αρμούς της ζωής που ζήσαμε.

»Έδειξα το πρόσωπο της Ιστορίας που πλάσαμε, και που όλοι μας λίγο ως πολύ, είμαστε υπεύθυνοι δίχως ψιμύθια και εξωραϊσμούς.

»Θέλω να ξέρεις καλά πως αν στάθηκα, αν στέκομαι κι’ αν θα σταθώ ακόμα, αυτό το χρωστώ αποκλειστικά στη δική σου έμπρακτη και δυναμική συμπαράσταση.

»Δεν έχω δύναμη άλλη καμιά, παρά μονάχα αυτή που μου δίνεις εσύ.»

Το καλοκαίρι το 1980, το «Τραγούδι του νεκρού αδελφού» ανεβαίνει εκ νέου, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, στο θέατρο «Αθήναιον». Τότε, ακούγεται κι η λογοκριμένη «Αλυσίδα»: Ορισμένοι στίχοι, που «έκοψε» το αστικό κράτος εκείνης της εποχής:

Την αλυσίδα τη βαριά, την κάνω χελιδόνι
τη φυλακή τη σκοτεινή, την κάνω ξαστεριά
Την αλυσίδα τη βαριά, εγώ κι εσύ κι εσύ κι εσύ
την κόβουμε μαζί

Σπάσε την αλυσίδα με τα σίδερα!
Φτιάξε την αλυσίδα με τα κύματα!
Σπάσε την αλυσίδα με τα σίδερα!
Φτιάξε την αλυσίδα με τα σύννεφα!

[…]

Την αλυσίδα που μιλά, εγώ κι εσύ κι εσύ κι εσύ
τη φτιάχνουμε μαζί!
Η λευτεριά κερδίζεται!
Η λευτεριά κερδίζεται!

[…]

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ IΣΤΟΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πέλος Κατσέλης

ΣΚΗΝΙΚΑ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Νίκος Νικολάου

ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: Ζουζού Νικολούδη

ΔΙΑΝΟΜΗ

ΠΡΩΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (Παπαμερκουρίου)

ΜΑΝΝΑ: Λούλα Ιωαννίδου

ΠΑΥΛΟΣ, γιός της, 20 ετών (αριστερός): Νίκος Ξανθόπουλος

ΑΝΔΡΕΑΣ, γιός της, 25-30 ετών (δεξιός): Κώστας Παππάς

ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (Στεφάνου)

ΠΑΤΕΡΑΣ: Θόδωρος Καμενίδης

ΜΑΝΝΑ: Μαρία Δημητριάδου

ΙΣΜΗΝΗ, κόρη τους, 18 ετών: Βέρα Ζαβιτσιάνου

ΠΕΡΙΚΛΗΣ, γιός τους, δεξιός: Γιώργος Μπέλλος

ΤΡΙΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

ΜΑΝΝΑ: Μπέττυ Αρβανίτη

ΝΙΚΟΛΙΟΣ, 20-25 ετών (αριστερός):  Γιώργος Κατσάρας

ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Κος ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ: Γιώργος Βλαχόπουλος

ΠΟΠΗ, κόρη του: Ζωή Παπαδοπούλου

ΤΑΚΗΣ, αρχηγός των Δεξιών: Θόδωρος Έξαρχος

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, που σκότωσαν το παιδί της: Δέσποινα Μπεμπεδέλη

ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ μαζί με τους άντρες του: Νίκος Πασχαλίδης

ΕΝΑΣ ΤΥΦΛΟΣ: Μάνος Κατράκης

ΜΑΡΙΑ, κόρη του, 16 ετών: Μαρία Κωνσταντάρου

ΧΑΡΟΣ, με άσπρο κοστούμι και παπιγιόν: Μάκης Πανώριος

ΓΡΗΓΟΡΗΣ, αρχηγός των ανταρτών με τους άντρες του: Κώστας Χρέλιας

ΛΑΪΚΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

ΛΑΪΚΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ: Κώστας Παπαδόπουλος-Λάκης Καρνέζης (μπουζούκι), Σταύρος Πλέσσας (κιθάρα)

ΛΑΪΚΟΙ ΧΟΡΕΥΤΕΣ: Δ. Απυρανθίτης, Α. Μίχας, Ζ. Σοκορέλλης

ΟΜΑΔΑ ΠΑΝΤΟΜΙΜΑΣ (Μάννα και δύο αδέλφια): Ζουζού Νικολούδη (Λυδία Γραβάνη), Κ. Φραγκόπουλος, Κ. Καραγιάννης.

The post ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ:   «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» (15 Οκτώβρη 1962)   appeared first on Enetpress.

Ηταν 25 Οκτωβρίου του 1933 όταν ντεμπουτάρισε στην αθηναϊκή σκηνή του θεάτρου “Κεντρικόν” του Φώτη Σαμαρτζή στην πλατεία Κολοκοτρώνη με την επιθεώρηση “Παπαγάλος 33”. Εκείνα τα πρώτα βήματα που έκανε στη σκηνή την συνόδευαν σε όλη της τη ζωή.

Ετσι, τον Οκτώβριο του 1973 που η Σοφία Βέμπο συμπλήρωνε 40 χρόνια λαμπρής καριέρας -ήταν τότε 63 χρόνων, στα 68 της πέθανε από εγκεφαλικό- με είχε δεχθεί στο διαμέρισμα της επί της οδού Στουρνάρη 23 για μια συνέντευξη που δημοσιεύθηκε σε μια συνδρομητική μικρή εφημερίδα. Ηταν μια από τις πρώιμες ενασχολήσεις μου με τη δημοσιογραφία πριν αρχίσω το επάγγελμα. Λίγες μέρες αργότερα στις 14-17 Νοεμβρίου στο σαλόνι του διαμερίσματός της θα έβρισκαν καταφύγιο κυνηγημένοι φοιτητές που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η Βέμπο είχε ανοίξει και πάλι την αγκαλιά της στα παιδιά, όπως τότε που τραγουδούσε στο μέτωπο “Παιδιά της Ελλάδος παιδιά που μαζί πολεμάτε..”

Ενας απλός, λαϊκός άνθρωπος πρόβαλε μπροστά μου όταν άνοιξε η πόρτα του σπιτιού της. Καθίσαμε στην τραπεζαρία για να μπορώ να σημειώνω όταν ο Μίμης Τραϊφόρος, ο σύζυγός της, ασχολιόταν με τα δικά του.

Στη συνέντευξη που βρήκα ψάχνοντας για κάτι άλλο στο αρχείο μου, έγραφα: “Φέτος τον Οκτώβρη η τραγουδίστρια της Νίκης γιορτάζει διπλά. Μια κάποια μέρα του Οκτώβρη πριν 40 χρόνια η μεγάλη Σοφία Βέμπο, μικρό κοριτσάκι τότε, έκανε δειλά το ντεμπούτο της στο πάλκο. Οσο κι αν πέρασε ο χρόνος κι αν ήρθαν τα 40χρονα της ένδοξης καριέρας της, η μεγάλη ντίβα του τραγουδιού δεν ξεχνά εκείνα τα πρώτα βήματα που έκανε στο θέατρο Σαμαρτζή όταν της είπαν: “Βέμπο, η σκηνή είναι δική σου”.

“Ηταν η πρώτη φορά που έβλεπα επιθεώρηση. Πριν βγω στη σκηνή, μου δώσανε ένα τσιγγάνικο φόρεμα, ένα γιλέκο με πούλιες, δυο καλτσοδέτες, γοβάκια από σεβρό και μου είπαν πως θα μου φέρουν γούρι αν τα φορέσω.

Με βάψανε φοβερά και μου είπαν να βγάλω το κομπινεζόν. Εκεί, θυμάμαι, έγινε καβγάς. “Βγάλτο παιδί μου”, μου έλεγαν “και μετά το ξαναφοράς”, αλλά εγώ ήμουν ανένδοτη. Βγήκα τελικά φορώντας και το κομπινεζόν. Από τότε ντύθηκα πολλές φορές τσιγγάνα. Και πάντα συνέβαινε το εξής αξιοπερίεργο. Κάθε φορά είχα και μια καινούρια πρόταση γάμου”.

Στην ερώτηση αν γυρίζει πίσω στις ένδοξες μέρες του παρελθόντος, είχε να πει:”Ποτέ δεν γυρίζω πίσω και ποτέ δεν ζήλεψα τα νιάτα, τη δόξα και την ομορφιά εκείνων των χρόνων, γιατί και τώρα ζω με την ίδια ένταση τη ζωή της νοικοκυράς που ξέρει να πολεμάει μέσα στην οικογένεια, όπως πολεμούσε και έξω από αυτήν για την κατάκτηση της τέχνης”.

Ο Μίμης Τραϊφόρος που ακούει την κουβέντα μας, συμπληρώνει: “Είναι καταπληκτική μαγείρισσα η Βέμπο. Διακηρύττω δημόσια ότι είναι καλύτερη μαγείρισσα και από τραγουδίστρια. Σπεσιαλιτέ της οι σούπες…”.

-Η πρώτη σας αμοιβή ήταν ικανοποιητική για τον καιρό εκείνο;

-Να σας πω. Από τα πρώτα καλλιτεχνικά μου βήματα με φρόντιζε ο Φώτης Σαμαρτζής που διατηρούσε θεατρικές επιχειρήσεις. Ηταν για μένα δεύτερος πατέρας, έτσι άβγαλτο και σεμνό κορίτσι όπως ήμουνα.

Οταν με προσέλαβε στο θέατρο “Κεντρικόν” που το είχε τότε με τον Μακέδο, μου έδωσε δεκατέσσερις χιλιάδες ημερομίσθιο. Ο Μακέδος που πιέστηκε να υπογράψει την πρόσληψή μου, είπε χαρακτηριστικά: “Αγοράζω γουρούνι στο σακί”. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες όμως είχα γίνει φίρμα και οι δύο επιχειρηματίες έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας”.

Σε εκείνη την επιθεώρηση η Βέμπο έβγαινε στη σκηνή σαν τσιγγάνα με την κιθάρα της και τραγουδούσε το “Μια γυναίκα πέρασε”. Στην πρεμιέρα ο κόσμος παραληρούσε. Υποκλήθηκε, έρριξε την κιθάρα στον ώμο κι έκανε μεταβολή προς τα παρασκήνια όταν οι άλλοι ηθοποιοί της φώναζαν από μέσα “Πού πας, δεν ακούς που ο κόσμος φωνάζει “μπιζ”;”Και τι με νοιάζει εμένα που φωνάζουν “μπιζ” απάντησε εκείνη αγνοώντας τον όρο. Τέσσερις φορές επανέλαβε το τραγούδι. Το κοινό την χειροκροτούσε όρθιο. Εκείνη τη βραδιά ο Πολ Νορ την βάφτισε Σοφία Βέμπο από Εφη Μπέμπο που ήταν το πραγματικό της όνομα.

Ακολούθησε η μεγάλη άνοδος στην καριέρα της. Με την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940 οι επιθεωρήσεις προσάρμοσαν τη θεματική τους στην πολεμική επικαιρότητα. Η Βέμπο τραγουδούσε σατυρικά και πατριωτικά τραγούδια και έγινε η φωνή που συντρόφευε τους στρατιώτες στο μέτωπο. Προσέφερε τότε 2.000 χρυσές λίρες στο Πολεμικό Ναυτικό. Οταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα “ντύθηκε” καλόγρια και φυγαδεύτηκε στη Μέση Ανατολή. Για εκείνες τις ηρωϊκές μέρες στη Μέση Ανατολή είχε να μου πει:

“Είχαμε φτιάξει μια ομάδα Βέμπο – Τραϊφόρου (είμαστε ερωτευμένοι τότε με το Μίμη, όπως είμαστε άλλωστε ακόμη) και ψυχαγωγούσαμε τις ένοπλες δυνάμεις που είχαν καταφύγει στη Μέση Ανατολή κάνοντας εκεί πόλεμο. Είμαστε δίπλα στα χαρακώματα. Το πρωί μαγείρευα να φάμε και το σούρουπο που σώπαινε ο πόλεμος, πηγαίναμε στον καταυλισμό και απαλύναμε τον πόνο του στρατιώτη. Δεν ξέρετε τι δύναμη παίρνανε από αυτή την ψυχαγωγία. Την επομένη τους έβλεπες και πολεμούσαν σαν λιοντάρια. Και τι ικανοποίηση για εμάς! Πετύχαινε η αποστολή μας, καταλαβαίνετε… Εβλεπες να μου ζητάει ένα παλικάρι σαν τελευταία επιθυμία να τραγουδήσω στο ξεψύχισμά του το “Παιδιά της Ελλάδος παιδιά” κι άφηνε χαμογελαστό το κορμί του.

Τι να πρωτοθυμηθείς; Δράση και μεγαλοψυχία ενός αιώνος κλεισμένη μέσα σε λίγα χρόνια στα χρόνια του 1943 και λίγο μετά. Ενα βιβλίο ολόκληρο θα μπορούσε να γράψει κανείς γι αυτά τα χρόνια. Είμασταν ανιδιοτελείς και τίμιοι. Αγωνιζόμασταν για την πατρίδα και όχι για τα πλούτη και τη δόξα. Υπερηφανεύομαι όταν σκέφτομαι, ότι ποτέ δεν γράφτηκα στον προϋπολογισμό της Μέσης Ανατολής τη στιγμή που άλλες εισέπρατταν άνω των 23 λιρών. Είμασταν πάντως ευτυχείς γιατί πράξαμε το χρέος μας προς την πατρίδα”.

Ενα χρόνο μετά από αυτή την κουβέντα η Βέμπο έκανε το χρέος της και προς την δημοκρατία για την οποία πολεμούσαν τότε τα νιάτα ενάντια στο καθεστώς των Συνταγματαρχών. Βλέποντας από το παράθυρό της τον αγώνα τους μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο, άνοιξε την πόρτα της και πρόσφερε στους κυνηγημένους φοιτητές ένα ασφαλές άσυλο, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το μεγαλείο της ψυχής της.

The post Η Σοφία Βέμπο σε μια άγνωστη συνέντευξή της appeared first on Enetpress.

Η πρόεδρος του συλλόγου «Ελπίδα Μάνας», Νάντια Αβιτίδου και όσοι στηρίζουν αυτή την προσπάθεια διοργάνωσαν αυτή τη βραδιά για να τιμήσουν την Τζένη Βάνου (Ευγενία Βραχνού), θύμα και η ίδια οικογενειακής κακοποίησης.

Την οργάνωση της παραγωγής ανέλαβε η εταιρεία Entertain.gr.
Τις δημόσιες σχέσεις έκανε η Χρύσα Ματσαγκάνη.
Ο Γιώργος Παγιατάκης είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια, την ενορχήστρωση και τη μουσική διεύθυνση, με εξαιρετικούς συνεργάτες και στο μπουζούκι τον καταπληκτικό Μανώλη Καραντίνη.

Συμμετείχαν η χορωδία Ambitus της Λεοντείου Σχολής Ν. Σμύρνης και η παιδική χορωδία του Εθνικού Ωδείου Ηλιούπολης. 

Ακούστηκαν τραγούδια των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Πλέσσα, Μουζάκη, Καπνίση, Κατσαρού, Καλδάρα, Νικολόπουλου και άλλων συνθετών. Οι καλλιτέχνες που έλαβαν μέρος εθελοντικά πολλοί και αξιόλογοι. Στην ομάδα των τραγουδιστών ανήκουν και η Αθηνά Ρηγοπούλου και ο Μιχάλης Ρηγόπουλος, τα παιδιά της Τζένης Βάνου..

Καλύφθηκε ένα μέρος, ενδεικτικό, από το φάσμα της καριέρας της Βάνου, από τα ελαφρά μέχρι τα λαϊκά. Το εγχείρημα βέβαια, δύσκολο, γιατί η φωνή της ήταν μοναδική και τεράστια. Ωστόσο η προσπάθεια ευοδώθηκε, καθώς οι φωνές ήταν δυνατές, με πάθος και ψυχή.

Πήραν μέρος οι Αθηνά Ρηγοπούλου, Σοφία Βόσσου, Κωνσταντίνα, Μπέσσυ Αργυράκη, Νίνα Λοτσάρη, Ματθίλδη Μαγγίρα, Παυλίνα Βουλγαράκη, Δώρα Λοΐζου, Λένα Αλκαίου, Ρενάτα Καπετανάκη, Γιάννα Βασιλείου, Βασίλης Λέκκας, Κωνσταντίνος Εμμανουήλ, Μιχάλης Ρηγόπουλος, Μανώλης Καραντίνης, και Γιάννης Πλούταρχος.

Ήταν μια λαμπερή και συγκινητική βραδιά, με επίκεντρο την εμβληματική φωνή της μεγάλης και ανεπανάληπτης Τζένης Βάνου, με κίνητρο τη θεραπεία του ανθρώπινου πόνου, αντιδιαστέλλοντας την αλληλεγγύη απέναντι στην τυφλή βιαιότητα της εποχής.

Το σημαντικό σε αυτή τη «σύναξη» είναι ο σκοπός, το νοιάξιμο για την προστασία των θυμάτων οικογενειακής βίας. Και αυτό φαντάζει επιτακτικό όσο ποτέ άλλοτε, μετά από όσα ειδεχθή εγκλήματα βιώσαμε τόσο στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, όσο και στη διεθνή σκηνή.

Στόχος της φιλανθρωπικής αυτής εκδήλωσης είναι η υλοποίηση μιας δομής φιλοξενίας, γι αυτό και θα επαναληφθούν ανάλογες ή ομόλογες δράσεις στο μέλλον, από τον πολιτιστικό και φιλανθρωπικό σύλλογο γυναικών, «Ελπίδα Μάνας».

The post Παρακολουθήσαμε τη μεγάλη φιλανθρωπική συναυλία στο Ηρώδειο, αφιέρωμα στη Τζένη Βάνου appeared first on Enetpress.

The post Παγκόσμια συγκίνηση για τον θάνατο του Βαγγέλη Παπαθανασίου appeared first on Enetpress.

Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα Φιλαρμονικής Ένωσης Κέρκυρας «Καποδίστριας» στις 8.30 μ.μ.

Η νέα κριτική έκδοση ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 2019, σε επιμέλεια της μουσικολόγου Σοφίας Κοντώση, υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Yπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και περιλαμβάνει 16 τραγούδια.

Λόγω της πανδημίας, καθυστέρησε περίπου δύο χρόνια η πρώτη δημόσια παρουσίαση της έκδοσης των τραγουδιών του κοσμοπολίτη Κερκυραίου μουσουργού. Ασφαλώς όμως δεν θα μπορούσε να επιλεγεί καταλληλότερος τόπος από τη γενέτειρα του συνθέτη για την πρώτη παρουσίαση, τώρα που οι συνθήκες το επέτρεψαν.

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:
Έλλη Καρύδη, υψίφωνος
Ρόζα Πουλημένου, μεσόφωνος
Γιάννης Χριστόπουλος, τενόρος
Κυριακή Κουντούρη, πιανιστική συνοδεία

Οι καλλιτέχνες θα ερμηνεύσουν τραγούδια του Σπύρου Σαμάρα σε ποίηση των: Paul Solanges, Ιωάννη Καμπούρογλου, Iñocenza Well (Vincenzo Valle), Paul Milliet, Gustave Rivet, Mme Cesse Anna de Noailles, Γεώργιου Τσοκόπουλου, Ιωάννη Πολέμη, Γεώργιου Δροσίνη και Μπάμπη Άννινου.

Κυριακή 8 Μαΐου 2022, ώρα 8:30 μ.μ.
Αίθουσα Φιλαρμονικής Ένωσης Κέρκυρας «Καποδίστριας»
Αγίων Πατέρων 13, Κέρκυρα

Εισιτήρια: 10 ευρώ – 5 ευρώ φοιτητικό, ανέργων

Λίγα λόγια για την έκδοση «Σπύρος Σαμάρας: Τραγούδια για φωνή και πιάνο»

Εκατό και πλέον χρόνια από τον θάνατο του Σπύρου Σαμάρα (1861-1917) και παρά τη σχετικά μεγάλη τους διάδοση στο μουσικό και το ευρύ κοινό κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, τα τραγούδια του συνθέτη για φωνή και πιάνο παρέμεναν δύσκολα προσβάσιμα στους ερμηνευτές: τα σπάνια αντίτυπα των ξενόγλωσσων τραγουδιών, σε πρώτη και μοναδική έκδοση μουσικών οίκων του εξωτερικού, φυλάσσονται σε βιβλιοθήκες και ιδιωτικά αρχεία, ενώ αντιθέτως τα ελληνικά τραγούδια απαντούν σε πληθώρα ευτελών, μη επιμελημένων επί της ουσίας και αντιφατικών ως προς το μουσικό κείμενο, αχρονολόγητων παλαιών εκδόσεων.

Η παρούσα έκδοση έρχεται να καλύψει το σημαντικό αυτό κενό, συγκεντρώνοντας όλα τα αυτοτελή τραγούδια για μία φωνή και πιάνο του Σαμάρα —πλην των ποικίλων ύμνων και εμβατηρίων— που αυτός συνέθεσε σε διάφορες περιστάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, φιλοδοξώντας να ανακινήσει το ενδιαφέρον όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της διεθνούς μουσικής κοινότητας.

Η απουσία αυτογράφων του Σαμάρα (σώζονται μόνο για δύο από τα δεκαέξι τραγούδια) κατέστησε απολύτως αναγκαία τη συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων προγενέστερων εκδόσεων. Έτσι, ανακτήθηκε υλικό από τη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη», την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, το Μοτσενίγειο Ιστορικό Αρχείο Νεοελληνικής Μουσικής, τα Αρχεία Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας και Φιλαρμονικής Εταιρείας Μάντζαρος, τη Βιβλιοθήκη του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, το Αρχείο του μουσικολόγου Γιώργου Λεωτσάκου, το Αρχείο Ελλήνων Μουσουργών Θωμά Ταμβάκου, καθώς και από τη μουσικολόγο Καίτη Ρωμανού και τον πιανίστα Δημήτρη Γιάκα.

Ας σημειωθεί πως χρονολόγηση των τραγουδιών του Σαμάρα μπορεί να γίνει μόνον κατά προσέγγιση, με τη βοήθεια δευτερογενών πηγών (copyright εκδόσεων, εκτελέσεις σε προγράμματα συναυλιών κ.λπ.).

Τα τραγούδια του Σπύρου Σαμάρα για φωνή και πιάνο: κάποιες σκέψεις

Σύμφωνα με τη μουσικολόγο Σοφία Κοντώση, η σύνθεση τραγουδιών για φωνή και πιάνο (1883-1915;) εκτείνεται χρονολογικά καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργίας του Σπύρου Σαμάρα και χωρίζεται σε δύο φάσεις, αντικατοπτρίζοντας μάλιστα τις δύο διαφορετικές περιόδους της ζωής του συνθέτη: την περίοδο διαμονής του στο εξωτερικό (1881-1911), όπου μελοποιούσε ξενόγλωσση —κυρίως γαλλική αλλά και ιταλική— ποίηση, και την περίοδο του επαναπατρισμού του στην Ελλάδα (1911-1917), όπου στράφηκε, αντίστοιχα, στην ελληνική ποίηση σε δημοτική γλώσσα.

«Η επάνοδος του Σαμάρα στην Ελλάδα σηματοδοτεί μια στροφή του συνθέτη προς μελοποιήσεις αξιολογότερων ποιημάτων. Παρατηρούμε την επιλογή σημαντικού αριθμού ποιητικών κειμένων από πρωτοπόρους δημοτικιστές, εκπροσώπους της Αθηναϊκής Σχολής, όπως ο Γεώργιος Δροσίνης και ο Ιωάννης Πολέμης, αλλά και την πλήρη απουσία ποιημάτων εκπροσώπων της Επτανησιακής Σχολής. Αυτή η στάση του Σαμάρα συνάδει απόλυτα με τη μετακίνηση του ενδιαφέροντος των επιγόνων του Σολωμού αλλά και γενικότερα της πνευματικής κίνησης προς την Αθήνα, η οποία, με πρωτοπόρο τον Κωστή Παλαμά, θα παραλάβει από τα Επτάνησα τη σκυτάλη του δημοτικισμού στον χώρο της ποίησης».

Η τεράστια συνεισφορά του Σαμάρα έγκειται στο ότι «αντλώντας το υλικό του από καλή και αγαπητή ποίηση, προσέφερε έντεχνα τραγούδια υψηλής ποιότητας που όμως, χάρις στη φρεσκάδα και την αβίαστη, bel canto μελωδία τους, έγιναν ιδιαίτερα προσφιλή τόσο στους επαγγελματίες και τους ερασιτέχνες μουσικούς όσο και στο ευρύ κοινό. Λειτουργώντας, έτσι, ως μέσον κοινωνικής συναναστροφής, τα τραγούδια αυτά μόρφωναν – διαμόρφωναν και εξύψωναν το μουσικό αίσθημα του μέσου ακροατή της εποχής, φέρνοντάς τον, σε μέλλοντα χρόνο, ένα βήμα πιο κοντά στα κορυφαία δείγματα του είδους της ελληνικής και διεθνούς μουσικής φιλολογίας.

Η χρήση ποικιλίας γλωσσών αλλά και μουσικών υφών αναδεικνύει τον κοσμοπολιτισμό ενός συνθέτη που «ανέπνευσε» την όσμωση του επτανησιακού με τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό και αισθάνεται απόλυτα εξοικειωμένος με τις δημιουργικές τάσεις της εποχής του».

Η έκδοση διατίθεται από τον Μουσικό Οίκο – Edition Orpheus
Μ. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
Ακαδημίας 57, 106 79 – ΑΘΗΝΑ
Τηλ: 210-3232174 & 211-4208070
e-mail: info@music-house.gr
www.music-house.gr
Τιμή: 40 ευρώ

Ρόλος του Κέντρου Ελληνικής Μουσικής (www.hellenicmusiccentre.com) είναι να προάγει την έντεχνη ελληνική μουσική μέσω επιμελημένων εκδόσεων επιλεγμένων έργων ελλήνων συνθετών. Ιδρυτές του είναι οι μουσικολόγοι Γιάννης Σαμπροβαλάκης και Γιάννης Τσελίκας. Το Κέντρο έχει εκδώσει 27 μουσικά έργα και 7 μονογραφίες.

The post Σπύρος Σαμάρας: Τραγούδια για φωνή και πιάνο – Βιβλίο και συναυλία στην Κέρκυρα appeared first on Enetpress.

Μεγάλη έκπληξη για τα δεδομένα της Ακαδημίας Αθηνών αποτελεί η εκλογή του βιολονίστα Λεωνίδα Καβάκου ως τακτικού μέλους της. Σπανίως επιλέγεται για τις τάξεις των αθανάτων ένας καλλιτέχνης όσο αναγνωρισμένος κι αν είναι και ηλικίας σχετικώς μικρής όπως του βιρτουόζου του βιολιού Λεωνίδα Καβάκου.

Η εκλογή του έγινε στις 17 Μαρτίου στην προκηρυχθείσα Έδρα Μουσικής στην Β’ Τάξη των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών. σε αναγνώριση της διεθνούς καριέρας του.

Ολοι έχουμε παρακολουθήσει με ένα τρόπο την εντυπωσιακή εξέλιξη της πορείας του στο χώρο της μουσικής από τότε που έκανε τα πρώτα βήματά του στα 6 του χρόνια ως παιδί θαύμα.

O Λεωνίδας Καβάκος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1967. Προέρχεται από μουσική οικογένεια και πρώτος δάσκαλός του ήταν ο πατέρας του ο εκλεκτός βιολιστής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, Κωνσταντίνος Καβάκος. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ελληνικό Ωδείο με τον Στέλιο Καφαντάρη, αποφοιτώντας με πρώτο βραβείο και χρυσό μετάλλιο (απονεμόμενο για πρώτη φορά στην ιστορία του Ωδείου). Μετά την αποφοίτησή του ακολούθησε ανώτερες σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Indiana Bloomington των ΗΠΑ με υποτροφία του Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης, όπου μαθήτευσε κοντά στον διακεκριμένο βιολιστή Josef Gingold. Στη συνέχεια ανέπτυξε μία αξιοσημείωτη σταδιοδρομία στο πεδίο ενασχόλησής του.

Στην Ελλάδα ο Λεωνίδας Καβάκος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Ηρώδειο στο Φεστιβάλ Αθηνών το 1984 και έχει δώσει διάφορες συναυλίες, καθώς και συνεργάζεται από την ίδρυσή του με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ενώ για 15 έτη παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία τον κύκλο ‘’Μουσικής Δωματίου’’ στο ΜΜΑ. Επίσης έχει συμπράξει και διευθύνει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών.

Παράλληλα, έχει συμπράξει ως σολίστ με τις σπουδαιότερες ορχήστρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων τις φιλαρμονικές της Βιέννης, του Βερολίνου, της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, τις συμφωνικές του Σικάγου, του Σαν Φρανσίσκο, της Βοστώνης, την Εθνική Ορχήστρα της Ουάσιγκτον, του Παρισιού, την ορχήστρα του BBC, της Αγίας Πετρούπολης, της Μόσχας, της Στοκχόλμης, της La Scala του Μιλάνου, του Ρόττερνταμ, τη Staatskapelle της Δρέσδης, την ορχήστρα Budapest Festival, την ορχήστα dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia, την ορχήστρα Tonhalle της Ζυρίχης, κ.ο.κ.

Στο διεθνές στερέωμα έχει συμμετάσχει στα σημαντικότερα διεθνή Φεστιβάλ, όπως της Λουκέρνης, του Εδιμβούργου, του Σάλτσμπουργκ, τα PROMS του Λονδίνου, το Hollywood Bowl, το Tanglewood κ.α. Το καλοκαίρι του 2020 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, έδωσε ένα σπάνιο ρεσιτάλ με έργα για σόλο βιολί του J. S. Bach στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όντας ο τρίτος Έλληνας μουσικός μετά τον Δημήτρη Μητρόπουλο και τη Μαρία Κάλλας που έπαιξαν σε αυτό το ‘’ιερό’’ μέρος.

Έχει επίσης καθιερωθεί ως μία σημαντική παρουσία με την ιδιότητα του μαέστρου, διευθύνοντας τις πιο σημαντικές ορχήστρες όπως, μεταξύ άλλων, τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης, τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης, τη Συμφωνική Ορχήστρα του Χιούστον, τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ντάλας, την Gürzenich Orchester, την Ορχήστρα του Φεστιβάλ της Βουδαπέστης, την Ορχήστρα Δωματίου της Ευρώπης, την Ορχήστρα dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia, το Maggio Musicale Fiorentino, τη Filarmonica Teatro La Fenice και την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Δανίας. Την τρέχουσα περίοδο παίζει/διευθύνει τη Φιλαρμονική της Τσεχίας, τη Γερμανική Συμφωνική Ορχήστρα του Βερολίνου και την Orchestra Sinfonica Nazionale della RAI.

Ο Λεωνίδας Καβάκος έχει λάβει πολλαπλές διακρίσεις για το έργο του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το 1985, κέρδισε το Α’ βραβείο και χρυσό Μετάλλιο στο Φεστιβάλ «Sibelius» του Ελσίνκι. Εκεί, η οικογένεια του Jean Sibelius του εμπιστεύτηκε την παρτιτούρα της αρχικής γραφής του Κοντσέρτου για βιολί (1903/4) του κορυφαίου Φινλανδού συνθέτη. Το 1988 κέρδισε το Α΄ Βραβείο Διαγωνισμού Βιολιού «Παγκανίνι» (1988) και το 1991 το Πανευρωπαϊκό βραβείο «Λεονάρντο ντα Βίντσι». Το 2017 του απονεμήθηκε το περίφημο βραβείο Leonie Sonning Prize, το οποίο αποτελεί την υψηλότερη μουσική τιμή της Δανίας. Παράλληλα, έχει δεχθεί διαχρονικά πληθώρα επαινετικών κριτικών για το έργο του, τόσο το συναυλιακό όσο και το δισκογραφικό.

Σημαντική είναι η συμβολή του Λεωνίδα Καβάκου στη διάδοση της κλασσικής μουσικής σε επαρχιακές πόλεις στην Ελλάδα που δεν έχουν ευκαιρίες ακροάσεως κλασσικής μουσικής, όπου έχει δώσει πολλές συναυλίες. Τα τελευταία 9 χρόνια ο Λεωνίδας Καβάκος επιμελείται το ετήσιο Σεμινάριο βιολιού και μουσικής δωματίου στην Αθήνα, υπό την Αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών, το οποίο προσελκύει βιολονίστες και σύνολα από όλο τον κόσμο και αντανακλά τη βαθιά δέσμευσή του στη μεταλαμπάδευση της μουσικής γνώσης και των παραδόσεων. Μέρος αυτής της παράδοσης είναι και η τέχνη της κατασκευής βιολιών και δοξαριών, την οποία ο Λ. Καβάκος θεωρεί ως ένα μεγάλο μυστήριο και μέχρι σήμερα ένα επτασφράγιστο μυστικό. Παίζει με το βιολί «Willemotte» A. Stradivarius του 1734.

The post «Αθάνατος» ο Λεωνίδας Καβάκος appeared first on Enetpress.