Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Ο Γούντι Άλεν στον κόσμο του Χόλιγουντ και της νεοϋορκέζικης κοινωνίας.

**** Cafe Society

ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Γούντι Άλεν. Ηθοποιοί: Τζέσι Άιζενμπεργκ, Κρίστεν Στιούαρτ, Στιβ Καρέλ, Μπλέικ Λάιβλι, Σέριλ Λι. 96′

Οι ταινίες του Γούντι Άλεν μοιάζουν με το χελιδόνι (έστω κι αν είναι ένα και μοναδικό) που φέρνει την άνοιξη. Έτσι κι αυτή η απολαυστική, ρομαντική (μαζί και θλιμμένη) κωμωδία «Cafe Society», με την οποία έκανε έναρξη το φετινό Φεστιβάλ των Κανών και που τώρα αρχίζει να προβάλλεται στις αίθουσες. Ο Γούντι Άλεν χρησιμοποιεί τις ρομαντικές κωμωδίες της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, με τις οποίες μεγάλωσε και που είχαν επίδραση στο έργο του, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος στη συνέντευξη που ήδη δημοσιεύσαμε, για να κάνει ένα σχόλιο πάνω στον αμερικανικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’30 (περίοδο στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία της ταινίας), αλλά και τη συγκεκριμένη κοινωνία της τότε εποχής.

Η ιστορία δεν απέχει και πολύ από εκείνες των κλασικών κωμωδιών: ο Μπόμπι (έξοχος στο ρόλο ο Τζέσι Άιζενμπεργκ), ένας εβραϊκής καταγωγής νεαρός από το Μπρονξ της Νέας Υόρκης, φτάνει στο Χόλιγουντ για να συναντήσει το θείο του Φιλ (Στιβ Καρέλ), πανίσχυρο ατζέντη των σταρ, και να του ζητήσει να του βρει δουλειά στη Μέκκα του σινεμά. Στο γραφείο του θείου του, όπου αρχίζει να εργάζεται, γνωρίζει και ερωτεύεται τη γραμματέα του Φιλ, Βόνι (μια πολύ καλή Κρίστεν Στιούαρτ), που όμως είναι (τουλάχιστον αρχικά) ερωτευμένη με τον ήδη παντρεμένο Φιλ, ο οποίος την κρατάει κοντά του με την υπόσχεση πως θα εγκαταλείψει τη γυναίκα του για να την παντρευτεί (αναφορά σε άλλες κλασικές κωμωδίες, ανάμεσά τους και την «Γκαρσονιέρα» του Μπίλι Γουάιλντερ). Με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα ερωτικό τρίγωνο που στη συνέχεια θα μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη, όπου καταλήγει ο Μπόμπι και αναλαμβάνει τη διεύθυνση του κλαμπ του θείου του.

Γύρω από τον Μπόμπι κινούνται και διάφορα αλλά πρόσωπα, φίλοι του Φιλ και, πάνω από όλα, η εβραϊκή οικογένεια του Μπόμπι: οι γονείς του, που διαρκώς φιλονικούν ακόμη και για τα πιο ασήμαντα πράγματα, στο πνεύμα των χαρακτήρων που συναντάμε στο γουντιαλενικό ρεπερτόριο, η αδερφή του Κάρεν, παντρεμένη με έναν ιδεαλιστή κομμουνιστή, και ο αδερφός του, Όσκαρ, φαινομενικά διευθυντής νυχτερινού κλαμπ στη Νέα Υόρκη, γκάνγκστερ στην πραγματικότητα, που κάθε τόσο «εξαφανίζει» όσους του στέκονται εμπόδιο στα παράνομα σχέδιά του.

 Οι χώροι και τα πρόσωπα που χρησιμοποιεί ο Γούντι είναι αυτά που παρουσιάζονται στις κλασικές ρομαντικές κωμωδίες της Μέκας του σινεμά: η περίοδος του ντιπρέσιον που δεν φαίνεται να έχει επηρεάσει καθόλου τον σκληρό, απάνθρωπο, εξοντωτικό κόσμο της Tinseltown, η παρουσία ή η απλή αναφορά των ονομάτων διάσημων σταρ (από τον Γκάρι Κούπερ και τον Τζόελ ΜακΚρέι μέχρι τη Μπάρμπαρα Στάνγουικ, τη Τζίντζερ Ρότζερς; και την Αϊρίν Νταν, ηθοποιοί που σημάδεψαν την κλασική κωμωδία στην τότε δεκαετία) καθώς και οι συγκεκριμένοι χώροι (αίθουσες όπως το Egyptian και το Grauman’s Theater, ή το Coconut Grove στο Λος Άντζελες, το Σέντραλ Παρκ και διάφορα άλλα μέρη, της, με κινηματογραφική πάντα παρουσία, Νέας Υόρκης). Στοιχεία που ο Άλεν χρησιμοποιεί για να ανατρέψει πρόσωπα και καταστάσεις που συναντάμε στις κλασικές αυτές κωμωδίες. Με τον διάσημο κάμεραμαν Βιτόριο Στοράρο να χρησιμοποιεί με ξεχωριστή έμπνευση τα χρώματα στο στιλ του παλιού Τεχνικολόρ (έντονα στο πρώτο μέρος, πιο μετρημένα, ψυχρά στο δεύτερο).

Πολλοί από τους διαλόγους μοιάζουν να βγήκαν από τις ταινίες των τότε κωμωδιών: οι κοφτοί, επιτακτικοί (με τα απλά «ναι» ή «όχι» που συνεχώς τονίζει στα τηλέφωνα), ανεπίδεκτοι οποιασδήποτε άρνησης, διάλογοι του Φιλ, χαρακτηριστικό ενός πνιγμένου στη δουλειά μεγαλοατζέντη (ο Στιβ Καρέλ, πρέπει να πω, «κλέβει» κυριολεκτικά την παράσταση), ενώ άλλοι βγαίνουν κατευθείαν από τη γουντιαλενική φιλοσοφία («να αγαπάς την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου και μια μέρα θα δικαιωθείς»), με τις συζητήσεις της εβραϊκής οικογένειας προς το φινάλε της ταινίας, που σχολιάζει αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον («δέχομαι το θάνατο, αλλά διαμαρτύρομαι», λέει ο πατέρας του, για να πάρει την απάντηση της μητέρας, «διαμαρτύρεσαι σε ποιον;»).

«Η ζωή είναι μια κωμωδία γραμμένη από ένα σαδιστή συγγραφέα», αναφέρει, κάποια στιγμή, ένα από τα πρόσωπα της ταινίας. Αυτή την κωμωδία, με όλες τις πτυχές της αλλά και τις αντιθέσεις της, με τα θλιβερά, επιπόλαια, όπως αποκαλύπτονται, πρόσωπα που περιφέρονται στην ταινία του, μας παρουσιάζει άλλοτε με ειρωνεία (σαδιστική αν θέλετε), άλλοτε με το γνωστό του χιούμορ κι άλλοτε με μια φαινομενική αδιαφορία (όπως οι σκηνές των διάφορων δολοφονιών από τον αδερφό Όσκαρ, που παρουσιάζονται σαν ασήμαντα επεισόδια που συμβαίνουν παρεμπιπτόντως), και που πίσω τους κρύβεται μια άλλη, ειρωνική, κριτική ματιά από τον Γούντι πάνω στη σχέση της υψηλής κοινωνίας (του Cafe Society) με το έγκλημα και τη διαφθορά. Αποτέλεσμα, μια ρομαντική κωμωδία που ανατρέπει, με τον πιο αποτελεσματικό και απολαυστικό τρόπο, την κλασική ρομαντική κωμωδία, όπως έκαναν πριν από τον Γούντι σκηνοθέτες όπως ο Ερνστ Λούμπιτς, ο Πρέστον Στέρτζες και ο Μπίλι Γουάιλντερ.

 Οι άλλες ταινίες

* Ομάδα αυτοκτονίας  (Suicide Squad). ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ντέιβιντ Έιρ. Ηθοποιοί: Γουίλ Σμιθ, Τζάρεντ Λέτο, Μάργκοτ Ρόμπι, Κρόστοφερ Ντάισον. 123΄

 Ύστερα από τους «X-Men: Αποκάλυψη» και «Batman εναντίον Σούπερμαν», μια ομάδα σούπερ ήρωες της DC Comics αναλαμβάνουν, με τη σειρά τους, να σώσουν την ανθρωπότητα από μια Αποκαλυπτική καταστροφή, σε μια περιπέτεια που στηρίζεται αποκλειστικά στα ειδικά εφέ της.

* Mechanic: Resurrection. ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία: Ντένις Γκάνσελ. Σενάριο: Φίλιπ Σέλμπι, Τόνι Μόσερ. Ηθοποιοί: Τζέισον Στέιθαμ, Τζέσικα Αλμπα, Τόμι Λι Τζόουνς. 99΄

 Περιπέτεια δράσης με τον Στέιθαμ στο ρόλο του επαγγελματία εκτελεστή που έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά επικίνδυνων εγκληματιών, όταν αναλαμβάνει να σώσει την απαχθείσα φιλενάδα του.

{source}
<iframe width=”560″ height=”315″ src=”https://www.youtube.com/embed/icNj1CRzWAM” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – ΚΡΙΤΙΚΗ appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Το Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’30, με τους σταρ, τους ατζέντηδες, τους φιλόδοξους νεαρούς που ψάχνουν για δουλειά, η Νέα Υόρκη των πλουσίων, της «υψηλής κοινωνίας», του γνωστού ως Cafe Society, αλλά και των γκάνγκστερ, των δολοφονιών και της διαφθοράς, είναι τα θέματα της απολαυστικής, πικρόγλυκης, ρομαντικής κωμωδίας «Café Society» του Γούντι Άλεν, με την οποία έκανε έναρξη το φετινό Φεστιβάλ των Κανών και που, από την Πέμπτη 25 Αυγούστου, αρχίζει να προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες.

Μια από τις καλύτερες ταινίες που σκηνοθέτησε τα τελευταία χρόνια ο διάσημος κωμικός, με πρωταγωνιστές τους Τζέσι Άιζενμπεργκ, Κρίστεν Στιούαρτ και Στιβ Καρέλ, με μια φωτογραφία στο στιλ των τεχνικολόρ της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, με διευθυντή φωτογραφίας τον Βιτόριο Στοράρο, έναν από τους καλύτερους κάμεραμαν του σύγχρονου κινηματογράφου.

Συναντήσαμε το διάσημο κωμικό στη συνέντευξη Tύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας του στις Κάνες, ο οποίος είχε πολλά και ενδιαφέροντα να μας πει:

– Πώς ήταν η εμπειρία της συνεργασίας σας με τον Βιτόριο Στοράρο;
«Για μένα ήταν κάτι το ξεχωριστό. Έχω συνεργαστεί στο παρελθόν με μεγάλους διευθυντές φωτογραφίας, με τον Γκόρντον Γουίλις, τον Κάρλο Ντε Πάλμα, τον Σβεν Νίκβιστ και άλλους. Δεν έτυχε πιο πριν να συνεργαστώ με τον Βιτόριο. Αυτή τη φορά είχε το χρόνο και του πρότεινα να συνεργαστούμε και δέχτηκε. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία γιατί ο Βιτόριο είναι πραγματική ιδιοφυΐα».

– Τι σας έπεισε να στραφείτε από τη χρήση του φιλμ σ’ εκείνη της ψηφιακής τεχνολογίας;
«Για μένα είναι ακριβώς το ίδιο. Εχεις μια κάμερα και πρέπει να φωτίσεις τις σκηνές, να τις συνθέσεις. Ακολουθείς ό,τι ακριβώς και με το σελιλόιντ… Αν έχεις ένα μάστορα κάμεραμαν τότε δεν έχεις κανένα πρόβλημα».

– Πώς αντιμετωπίζετε το θέμα της διασημότητας;
«Η διασημότητα έχει τα πάνω και τα κάτω της. Με τη μέχρι σήμερα εμπειρία μου μπορώ να πω ότι έχει περισσότερα υπέρ παρά εναντίον. Πολλοί λένε για τους παπαράτσι, αλλά εκείνα που έχουμε υπέρ είναι περισσότερα από τους παπαράτσι».

– Ο Τζέσι (Άιζενμπεργκ) είχε πει κάποτε πως είχε γράψει ένα σενάριο για τον Γούντι Άλεν όταν ήταν 18 χρόνων. Τι έχετε να πείτε για το σενάριο αυτό; 

«Αν ήμουν νεότερος θα έπαιζα σήμερα το ρόλο που παίζει ο Τζέσι σ’ αυτή την ταινία. Θα τον έπαιζα όμως πιο περιορισμένα με μια μόνο διάσταση, γιατί εγώ είμαι απλώς ένας κωμικός, αντίθετα με τον Τζέσι που έχει δώσει στο ρόλο περισσότερες διαστάσεις».

– Μπορείτε να μας πείτε κάτι για την αφήγηση που κάνετε ο ίδιος στην ταινία;
«Ήθελα αρχικά η ταινία να έχει τη δομή ενός βιβλίου, που διαδραματίζεται σε μια μεγάλη χρονική διάρκεια, με την εβραϊκή οικογένεια και τον Τζέσι να συναντά όλους τους άλλους χαρακτήρες. Και μια και ήμουν ο συγγραφέας σκέφτηκα πως μπορούσα να κάνω την αφήγηση ο ίδιος».

– Επειδή κάνατε τον αφηγητή, αυτό επηρέασε την ερμηνεία του Τζέσι;
«Ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας στην ταινία δεν μου μοιάζει, δεν πήγα στο Χόλιγουντ αναζητώντας δουλειά, ούτε γνώρισα εκεί και δεν ερωτεύτηκα κάποια γυναίκα. Άφησα τους χαρακτήρες να χρησιμοποιήσουν το δικό τους διάλογο, δεν τους άφησα να με μιμηθούν».

– Στην ταινία λέτε σε κάποια στιγμή, «η ζωή είναι μια κωμωδία γραμμένη από ένα σαδιστή κωμωδιογράφο». Πώς το εννοείτε;
«Μπορείς να κοιτάζεις τη ζωή σαν κάτι το διασκεδαστικό, όπως ο σύζυγος που απατά τη γυναίκα του και έχει μυστικές συναντήσεις. Αυτό φαίνεται κατ’ αρχάς αστείο, αλλά αν το κοιτάξεις πιο βαθιά αυτό είναι θλιβερό, ο άνθρωπος έχει προβλήματα, αδιαφορεί για τη γυναίκα του. Λες όμως πως αν δεν γελάσω πρέπει να αυτοκτονήσω. Η ζωή είναι γεμάτη από θλίψεις και απογοητεύσεις και πρέπει να μπορείς να την αντιμετωπίσεις».

– Το Χόλιγουντ είναι επιπόλαιο, κακό, σκληρό και απάνθρωπο, αναφέρετε κάπου στην ταινία. Μπορείτε να το σχολιάσετε;
«Τα στούντιο ήταν αυτά που κυριαρχούσαν στο Χόλιγουντ στη δεκαετία του ’30 και το Χόλιγουντ ήταν σκληρό και άκαρδο. Σε πετούσαν από τη μια στιγμή στην άλλη, πράγμα που συνέβαινε και σε άλλους χώρους. Βέβαια σε ό,τι συνέβαινε στο Χόλιγουντ, ιδιαίτερα τα προσωπικά σκάνδαλα, ο Tύπος του έδινε μεγάλη δημοσιότητα και το Χόλιγουντ ήταν πάντα στα πρωτοσέλιδα».

– Γιατί πάντα προτιμάτε να υποβάλλετε τις ταινίες σας εκτός διαγωνισμού;
«Το διαγωνιστικό στοιχείο είναι για τα σπορ, δεν πιστεύω πως είναι για καλλιτεχνικά ζητήματα. Μπορεί μια επιτροπή να δώσει το βραβείο σε μια ταινία κι εγώ να τη βρω βαρετή. Οι ταινίες είναι τόσο διαφορετικές, ο Ρέμπραντ δεν είναι καλύτερος από έναν Γκρέκο, ο Ματίς από έναν Πικάσο. Μπορείς σε ένα φεστιβάλ να πεις πως προτιμώ αυτή την ταινία από μια άλλη. Αλλά να έρχεσαι και να κρίνεις μια ταινία, με την έννοια πως, κατά κάποιον πλατωνικό τρόπο, η ταινία αντικειμενικά είναι η καλύτερη. Μου αρέσει να έρχομαι στις Κάνες και να περνάω εδώ μερικές μέρες, αλλά μέχρις εδώ».

– Υπάρχουν κάποια ρομαντικά θέματα στα οποία επιστρέφετε, ένας μεγάλης ηλικίας άντρας που ερωτεύεται μια νεότερη γυναίκα, η απιστία, τι έχετε να πείτε;
«Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ρομαντικό, αν και αυτό δεν το συμμερίζονταν οι γυναίκες της ζωής μου. Μερικές από αυτές θα πουν πως νόμιζα ότι είμαι. Δεν σκέφτονται όπως ο Κλαρκ Γκέιμπλ ή ο Γκάρι Κούπερ, αλλά με τρόπο γελοίο. Εγώ μεγάλωσα με τις ταινίες του Χόλιγουντ και είχαν ανεξίτηλη επίδραση στη ζωή μου. Γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω τις ταινίες ρομαντικές αν το θέμα μου δίνει την ευκαιρία. Με άλλες ταινίες βέβαια δεν τον κάνω. Εξαρτάται από την ιστορία».

– Τώρα είστε 80 χρόνων, τι έχετε να πείτε;
«Είμαι 80, δεν το πιστεύω! Είμαι τόσο νέος γιατί τρώω καλά και ασκούμαι. Είμαι τυχερός. Ο πατέρας μου έζησε πάνω από τα 100 χρόνια, η μητέρα μου έφτασε σχεδόν 100. Αισθάνομαι πιο νέος. Ίσως μια μέρα ξυπνήσω και βρεθώ σε μια αναπηρική καρέκλα, αλλά μέχρι τότε, θα κάνω ό,τι μπορώ για να συνεχίσω να έχω αυτή τη νεανική αίσθηση».

– Στις ταινίες σας συναντάμε πάντα διάφορα εβραϊκά θέματα, για την οικογένεια, τη θρησκεία…
«Γεννήθηκα σε μια εβραϊκή οικογένεια. Ένας πατέρας και μια μητέρα σε εβραϊκή οικογένεια, που τσακώνονταν και μιλούσαν στα εβραϊκά, είναι το πιο κοντινό στη δική μου οικογένεια».

– Μιλάτε για τη μεγάλη ηλικία, μήπως σκέφτεστε να γυρίσετε κάποια ταινία με ένα ζευγάρι όπου η γυναίκα θα είναι 50ρα και ο άντρας πολύ νεότερός της;
«Δεν θα δίσταζα αν είχα μια καλή ιδέα γύρω από μια 50ρα γυναίκα κι έναν πιο νέο άντρα. Είναι κωμική ιδέα να έχεις ένα ζευγάρι με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Όταν ήμουν έφηβος ήμουν ερωτευμένος με μια γυναίκα πολύ μεγαλύτερης ηλικίας από μένα. Αλλά δεν έχω μεγάλη πείρα για να γράψω ένα τέτοιο σενάριο. Δεν θα δίσταζα όμως αν είχα μια καλή ιστορία».

– Τι σας έκανε να επιλέξετε την Κρίστεν Στιούαρτ;
«Ήταν το τέλειο πρόσωπο για το ρόλο. Χρειαζόμουν κάποια που μπορούσε να παίξει μια αξιαγάπητη γραμματέα που να είναι και σέξι και αργότερα να την έβλεπες με εντυπωσιακές τουαλέτες, να έχει αλλάξει εντελώς και να είναι το ίδιο πειστική ως μια σοφιστικέ κοσμική κυρία. Της στείλαμε κάτι να διαβάσει και επιβεβαίωσε αυτό που πιστεύαμε».

The post Γούντι Άλεν: «Πάντα με θεωρούσα ρομαντικό, αν και δεν το συμμερίζονταν οι γυναίκες της ζωής μου» appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Στα 80 του ο Γούντι Άλεν δεν έχασε τη ζωντάνια, το σφρίγος και την έμπνευση των καλύτερων ταινιών του, όπως έδειξε η προβολή της νέας κωμωδίας του «Cafe Society», με την οποία έκανε σήμερα έναρξη το 69ο Φεστιβάλ των Κανών.

Πρόκειται για μια ρομαντική, με μια δόση θλίψης, κωμωδία γύρω από έναν νέο, εβραϊκής καταγωγής από το Μπρούκλιν (Τζέσι Άιζενμπεργκ), που φτάνει στο Χόλιγουντ για να βρει δουλειά κοντά σε ένα θείο του (Στιβ Καρέλ), επιτυχημένο διευθυντή δημοσίων σχέσεων. Θα γνωριστεί και θα ερωτευτεί τη νεαρή γραμματέα (Μπλέικ Λάιβλι) του θείου, τα πράγματα όμως δεν θα κυλήσουν όπως φαντάστηκε ο ρομαντικός ήρωας.

Ο Άλεν έφτιαξε μια ταινία γύρω από τον έρωτα και τις απογοητεύσεις του, τα χαμένα όνειρα αλλά και το θάνατο (ο τελευταίος αυτός, δοσμένος σε δεύτερο πλάνο, σαν κάτι το αδιάφορο, που κάνει τις σκηνές πιο τρομακτικές), ενώ ταυτόχρονα βρήκε την ευκαιρία να διακωμωδήσει και να σατιρίσει τον κόσμο του Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’30, έναν κόσμο που τον διοικούσαν τα στούντιο και οι μεγιστάνες τους, κόσμο στον οποίο αναμιγνύονταν πολιτικοί και γκάνγκστερ, προσφέροντας άφθονη τροφή στα ταμπλόιντ τής τότε εποχής.

Ο Άλεν, όπως ανέφερε και στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε τη δημοσιογραφική προβολή, θέλησε να δώσει στην ταινία τη μορφή ενός μυθιστορήματος, πράγμα που τονίζεται με μια αφήγηση off. «Επέλεξα να διαβάζω εγώ αυτή την αφήγηση γιατί είμαι ο συγγραφέας αυτού του μυθιστορήματος και εξάλλου ήταν και πιο φτηνά έτσι», απάντησε ο σκηνοθέτης σε ερώτηση δημοσιογράφου. Ενώ σε ερώτηση σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει τη δημοσιότητα, ανέφερε πως «σίγουρα αυτή έχει και τα κακά της, τους παπαράτσι και όλα τα ακόλουθα, αλλά τα υπέρ της είναι πολύ περισσότερα».

Στο μεταξύ, μόλις απόψε ανακοινώθηκε πως ο τιμητικός Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ θα απονεμηθεί φέτος στον ηθοποιό Ζαν-Πιερ Λεό, τη βραδιά της λήξης του Φεστιβάλ.

The post ΚΑΝΕΣ 2016 – Πικρόγλυκια ρομαντική κωμωδία από τον Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Με την εκτός συναγωνισμού ταινία «Cafe Society» του Γούντι Άλεν κάνει σήμερα βράδυ έναρξη το 69ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Κανών.

Ο Γούντι Άλεν και οι πρωταγωνιστές του, Μπλέικ Λάιβλι, Κρίστεν Στιούαρτ, Στιβ Καρέλ και Τζέσι Άιζενμπεργκ, θα παρευρίσκονται στην πρεμιέρα, μαζί με τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ, ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη, Τζορτζ Μίλερ («Mad Max») και τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής του: Αρνό Ντεπλεσέν, Κίρστεν Ντανστ, Βαλέρια Γκολίνο, Ματς Μίκελσεν, Λάσλο Νέμες, Βανέσα Παραντί, Ντόναλντ Σάδερλαντ και Καταγιούν Σαχάμπι.

Η ταινία του Άλεν αφηγείται τις περιπέτειες ενός φιλόδοξου νέου που, στη δεκαετία του ’30, φτάνει στο Χόλιγουντ ψάχνοντας δουλειά και μπλέκει στην «τρελή» κοινωνία του κινηματογράφου.

Με τη γαλλική ταινία «Rester vertica» του Αλένα Γκιροντί αρχίζει αύριο το διαγωνιστικό τμήμα του 69ου Φεστιβάλ, ενώ το ελληνικό ντοκιμαντέρ «Η τελευταία παραλία» των Θάνου Αναστόπουλου και Ντέιβιντ ντελ Ντέγκαν θα προβληθεί μεθαύριο βράδυ στις 8.15.

Στις ειδικές προβολές και μια έκπληξη: η ταινία «Hands of Stone» («Χέρια από πέτρα») του Βενεζουελανού σκηνοθέτη Τζόναθαν Γιακούμποβιτς, γύρω από το διάσημο μποξέρ του Παναμά Ρομπέρτο Ντουράν (Έντγκαρ Ραμίρεζ) και το θρυλικό προπονητή του Ρέι Αρσέλ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), που τον οδήγησε στις μεγαλύτερες νίκες στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Η ταινία θα προβληθεί τη Δευτέρα στη Μεγάλη Αίθουσα του φεστιβάλ, παρουσία του ίδιου του βραβευμένου δυο φορές με Όσκαρ ηθοποιού Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο δεν είναι η μόνη προσωπικότητα του διεθνούς κινηματογράφου που θα τιμήσει φέτος με την παρουσία του το 69 Φεστιβαλ. Ανάμεσα στις άλλες προσωπικότητες που αναμένονται να παρευρεθούν φέτος στις διάφορες προβολές του φεστιβάλ είναι και οι Στίβεν Σπίλμπεργκ, Τζορτζ Κλούνι, Τζούλια Ρόμπερτς, Μελ Γκίμπσον, Ράσελ Κρόου, Ράιαν Γκόσλινγκ, Τζόντι Φόστερ, Σαρλίζ Θέρον, Σον Πεν, Βίγκο Μόρτενσεν, Ζιλιέτ Μπινός, Μαριόν Κοτιγιάρ, Άνταμ Ντράιβερ, Σόνια Μπράγκα, Χαβιέρ Μπαρντέμ, Ιζαμπέλ Ιπέρ.

The post 69ο Φεστιβάλ Κανών: ξεκινά σήμερα με Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.