The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Το δράμα των μεταναστών από την Ανιέσκα Χόλαντ – ο εταιρικός καπιταλισμός ενάντια στο περιβάλλον από τον Ριουσούκε Χαμαγκούτσι appeared first on Enetpress.
]]>Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Η υποψήφια για 3 Όσκαρ Πολωνή σκηνοθέτρια Ανιέσκα Χόλαντ στρέφεται στο δράμα των μεταναστών, αποκλεισμένων στα σύνορα, γνωστά ως «πράσινο σύνορο», ανάμεσα στην Πολωνία και τη Λευκορωσία, στην ταινία της, «Πράσινο σύνορο», που είδαμε σήμερα στο διαγωνιστικό τμήμα της 80ης Μόστρας του κινηματογράφου.
Από τη μια, με την κυβέρνηση του αυταρχικού Προέδρου της Λευκορωσίας, Αλεξάντερ Λεφτουσένκο να εργαλιοποιεί το μεταναστευτικό για να προκαλέσει την Ευρώπη, βοηθώντας μετανάστες από τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική να φτάσουν στη χώρα του για να περάσουν σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κι’ από την άλλη, με την στρατιωτική φρουρά της ακροδεξιάς κυβέρνησησης της Πολωνίας να χαρακτηρίζει τους μετανάστες «ζωντανές σφαίρες» που στέλνει ο εχθρός, με δήθεν νοικιασμένα παιδιά, διακινητές ναρκωτικών και διάφορα άλλα εγκληματικά άτομα, για να καταστρέψουν την Πολωνία, προπαγάνδα που πείθει τους συνοριακούς φρουρούς να μεταχειρίζονται τους μετανάστες (γέροντες, γυναίκες, άντρες ακόμη και μικρά παιδιά), με τον πιο απάνθρωπο, βίαιο τρόπο.
Η ταινία παρακολουθεί μια ομάδα μεταναστών που, πιόνια αυτής της πολιτικής, σπρώχνονται ασταμάτητα και βίαια από τη μια πλευρά των συνόρων στην άλλη, στο ελώδες δάσος που χωρίζει τα δυο σύνορα, με την Πολωνία να τους αρνείται είτε την άδεια παραμονής ως πρόσφυγες είτε να τους επιτρέψει να μεταβούν σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αναμεσά στους μετανάστεςς και μια οικογένεια Σύριων, που η ζωή και τα καθημερινά αβάσταχτα δεινά τους διαπλέκονται με ένα νεαρό Πολωνό φρουρό, που αρχίζει να αισθάνεται ενοχή για όσα αναγκάζεται να εκτελεί, και τη νεοσύλλεκτη Πολωνή ακτιβίστρια Τζούλια, που συμμετέχει με μια ομάδα ακτιβιστών που τρέχουν καθημερινά, νύχτα και βράδυ, για να βοηθήσουν με διάφορους τρόπους, τους μετανάστες.
Με μαυρόασπρο φιλμ, που τονίζει περισσότερο την εφιαλτική, μαύρη ατμόσφαιρα της ταινίας, η Χόλαντ καταγράφει τις αφάνταστες ταλαιπωρίες και τα φρικτά, αβάσταχτα βάσανα στα οποία υπόκεινται καθημερινά από τους φρουρούς οι μετανάστες: διαχωρίζοντας τα μέλη οικογενειών, κλέβοντάς τα κινητά τους, πουλώντας τους ένα μπουκάλι νερό για 50 ευρώ, μπουκάλι που μετά το ανοίγουν και το αδειάζουν στο έδαφος, χτυπήματα, κλωτσιές σε γέροντες, παιδιά και έγκυες γυναίκες, ταλαιπωρίες και από τις δυο πλευρές, ακόμη και σαδιστική συμπεριφορά (ένας φρουρός σπάει το γυαλί στο θέρμος ενός μετανάστη και τον αφήνει να πιεί δήθεν0το νερό ώστε να γεμίσει το στόμα του με σπασμένο γυαλί), αγνοώντας ακόμη και τις αποφάσεις της Ε.Ε. σχετικά με τα δικαιώματα των μεταναστών εκείνων που αποφασίζουν να ζητήσουν άσυλο στην Πολωνία και κυριολεκτικά πετώντας τους, ξανά και ξανά, στην πλευρά του συνόρου της Λευκορωσίας.
Μια έντιμη, δυνατή φωνή ενάντια σ’ όσα συμβαίνουν σήμερα στον πλανήτη μας, με τη Χόλαντ να τονίζει «Είναι ακόμη πιο δύσκολο σήμερα να ακουστούν οι γνήσιες φωνές εξαιτίας της επανάστασης που επέφεραν τα κοινωνικά μέσα και η τεχνητή νοημοσύνη. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχολούμαστε με την τέχνη αν δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτή τη φωνή, αν δεν αγωνιζόμαστε για να θέτουμε ερωτήματα για σημαντικά, οδυνηρά και συχνά άλυτα θέματα που μας φέρνουν αντιμέτωπους με δραματικές αποφάσεις».
Ο ψυχρός, απάνθρωπος εταιρικός καπιταλισμός ενάντια στην προστασία του περιβάλλοντος είναι στο επίκεντρο της εξαιρετικής ταινίας «Το κακό δεν υπάρχει» (διαγωνιστικό τμήμα), του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, γύρω από μια ισχυρή εταιρία που αγοράζει τη λίμνη δίπλα σ’ ένα ανέγγιχτο από τις σύγχρονες αλλαγές χωριό, πολύ κοντά στο Τόκιο, για να την εκμεταλλευτεί τουριστικά, δημιουργώντας τον κίνδυνο δηλητηρίασης του νερού της περιοχής.
Ο Χαμαγκούτσι (δημιουργός του Οσκαρικού «Drive My Car» και «Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας») παρουσιάζει τη σύγκρουση ανάμεσα στη μικρή κοινότητα του χωριού, με επικεφαλής τον Τακούμι, ξυλοκόπο που ζει με τη νεαρή κόρη του, απομονωμένος σ’ ένα ειδυλλιακό χώρο στην άκρη του δάσους, και των δυο εκπροσώπων της εταιρίας, που παρουσιάζουν στους χωρικούς την σκληρή πραγματικότητα και οι οποίοι στη συνέχεια αρχίζουν να έχουν αμφιβολίες και να παίρνουν το μέρος των χωρικών.
Ξέρουμε από την αρχή πώς, μια και πρόκειται για ταινία του Χαμαγκούτσι, δεν θα έχουμε μια σχηματική πολιτική ταινία αλλά μια καθαρά ποιητική αντιμετώπιση ενός καυτού (και παγκόσμιου) προβλήματος. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα του, ο Χαμαγκούτσι αφήνει την κάμερά του να πλανηθεί στη φύση (στο δάσος, τα δέντρα, τον ουρανό, το ρυάκι απ’ όπου ο Τακούμι μαζεύει το νερό που πουλάει σε κατάσατημα του χωριού), να δημιουργήσει σκηνές που μιλούν περισσότερο στην καρδιά παρά στο μυαλό, με ένα άνετο, χωρίς βία, ρυθμό, που σταδιακά καταφέρνει να σε παρασύρει, να σε κάνει να γευτείς τους χώρους, να αισθανθείς το δράμα που εξελίσσεται απλά, αλλά με σιγουριά και στόχο, και να αφεθείς στην εξαιρετική μουσική του Έικο Ισιμπάσι που συμβάλλει στη δημιουργία μιας λυρικής ατμόσφαιρας στην ταινία.
Τις συνεχώς αυξανόμενες συγκρούσεις ανάμεσα στους θρησκευόμενους και τους κοσμικούς Τούρκους παρουσιάζει στη γυρισμένη σε μαυρόασπρο φιλμ, δραματική ταινία του, «Κοιτώνας» ο Τούρκο σκηνοθέτης Νεχίτ Τούνα, που είδαμε στο τμήμα «Ορίζοντες» του φεστιβάλ. Στην Τουρκία του 1997, ο 14χρονος Αχμέτ (ένας πολύ καλός Ντόγκα Καρακάς), στέλνεται από τον πατέρα του, ο οποίος έχει πρόσφατα προσηλυτιστεί και πιστεύει πως έτσι θα σώσει τον γιο του από τις αμαρτίες, σε ισλαμικό, για νεαρούς Μουσολμάνους, κοιτώνα για να μάθει τις μουσουλμανικές αξίες – «μην γίνεις σαν εμένα, είσαι η λύτρωσή μου», όπως του λέει κάποια στιγμή.
Η στάση των σκληρών παιδιών του κοιτώνα δυσκολευουν τη ζωή του Αχμέτ, ενώ, στη διάρκεια της ημέρας, στο μοντέρνο, ιδιωτικό σχολείο όπου πηγαίνει (εκεί διδάσκονται ακόμη και την αγγλική γλώσσα), κρύβοντας από τους υπόλοιπους την παραμονή του στον κοιτώνα, αισθάνεται απομονωμένος. Μόνη του διέξοδος είναι η γνωριμία και φιλία του με τον συνομήλικό του, Χακάν, που ξέρει πως να εκμεταλλεύεται το σύστημα και που, μαζί του, κάνει σχέδια για μια διαφορερτική ζωή. Μια ζωή με τραγικά δυστυχώς αποτελέσματα.
Αντλώντας από δικές του εμπειρίες (παιδί ακόμη, είχε σταλεί για δέκα χρόνια σε θρησκευτικό κοιτώνα), ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί με έντονα, ρεαλιστικά χρώματα (το μαυρόασπρο φιλμ βοηθαέι να δημιουργηθεί η μαύρη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στην ταινία) τη ζωή στον κοιτώνα, με τις άδικες σκληρές τιμωρίες και τις αναγκαστικές ιεροτελεστίες που αφορούν τη θρησκεία, με τον Αχμέτ, μετά τη γνωριμία του με τον Χακάν, να αρχίζει τη δική του «εξέγερση», βγαίνοντας κρυφά το βράδυ από τον κοιτώνα για να περάσει μερικές όμορφες ώρες με τον φίλο του, κάνοντας γύρους σε χωράφια με το αυτοκίνητο του πατέρα του, που «κλέβει» κρυφά, παλεύοντας και κολυμπώντας, και γενικά διασκεδάζοντας για να ξεφύγει από το κελί-κοιτώνα, στο εφιαλτικό, χωρίς τις χαρές της παιδικής ηλικίας, ζωής όπου τον έχει κλείσει ο πατέρας του.
Παρόλο που η ταινία εκτυλίσσεται προς το τέλος του περασμένου αιώνα και την αυγή του μιλένιουμ, η κατάσταση στους κοιτώνες αλλά και σε ολόκληρη την Τουρκία, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει αλλά και έχει, όπως δυστυχώς γνωρίζουμε, χειροτερέψει! Οπως ανάφερε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, «αυτό που προσπάθησα ήταν να μεταφέρω τη δική μου, προσωπική εμπειρία για να αφηγηθώ μια ιστορία που υπερβαίνει τη μακροπολιτική πάλη μεταξύ θρησκευτικότητας και εκκοσμίκευσης, μεταφέροντας την απομόνωση και την πίεση που αντιμετωπίζει ο Αχμέτ ενώ αγωνίζεται να αντιμετωπίσει τις προσδοκίες της οικογένειάς του και να μπορέσει να ανήκει κάπου».
The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Το δράμα των μεταναστών από την Ανιέσκα Χόλαντ – ο εταιρικός καπιταλισμός ενάντια στο περιβάλλον από τον Ριουσούκε Χαμαγκούτσι appeared first on Enetpress.
]]>The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Απολαυστική, ρομαντική δραμωδία από τον Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.
]]>Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Ο Γούντι Άλεν δεν έχασε την έμπνευση και το χιούμορ του όπως μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά η νέα, 50ή, απολαυσατική όπως πάντα, ταινία του, «Coup de chance» («Τα γυρίσματα της τύχης» θα μπορούσε να είναι η πιο κατάλληλη μετάφραση).
Η ιστορία αρχίζει στο Παρίσι, μ’ ένα νέο, μεγαλοαστικό ζευγάρι, τον Ζαν, πλούσιο επιχειρηματία που όπως παραδέχεται ο ίδιος, φτιάχνει τη δική του τύχη και «κάνει τους πλούσιους πιο πλούσιους» (όπως τον περιγράφει η γυναίκα του), και τη Φανή, την όμορφη γυναίκα του που εργάζεται σε γκαλερί. Ζευγάρι που δείχνει να απολαμβάνει μια ήρεμη, ευτυχισμένη ζωή.
Την ήρεμη όμως ζωή της Φανή ανατρέπει η εμφάνιση του Αλέν, ενός παλιού συμμαθητή της και τώρα συγγραφέα, που η παρουσία του παρασύρει τη Φανή, από «τρόπαιο σύζυγο» («trophy wife», όπως χιουμοριστικά αυτοαποκαλείται) σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Σχέση που κάποια στιγμή ανακαλύπτει ο άντρας της και που τον οδηγεί σε εγκληματικά σχέδια, όπως κάποτε είχε χρησιμοποιήσει για να ξεφορτωθεί τον συνεταίρο του.
Ο Άλεν γνωρίζει αρκετά καλά το Παρίσι από τις άλλες ήδη ταινίες που γύρισε στο παρελθόν, και τώρα, με την εξαιρετική φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο, καταφέρνει από τα πρώτα κιόλας πλάνα να δώσει κάτι από το Παρίσι του Ερίκ Ρομέρ και των άλλων σκηνοθετών της νουβέλ βαγκ (ο ίδιος στη συνέντευξη τύπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στους Γκοντάρ και Τριφό), για να φτιάξει την ατμόσφαιρα της γαλλικής μεγαλούπολης, αν και, προσωπικά, το πρώτο μέρος της ταινίας, με τους μεγαλοαστούς, τα γλέντια και τις άσχετες κουβέντες τους, με το κυνήγι του συζύγου και της παρέας του, στη διάρκεια του γουίκ-εντ, («βαρετό Σαββατοκύριακο με βαρετούς ανθρώπους», όπως το χαρακτηρίζει η Φανή), μου θύμισε τα βαρετά Σαββατοκύριακα των μεγαλοαστών στην ταινία «Ο κανόνας του παιχνιδιού» του Ρενουάρ. Αντίθετα, με τις ρομαντικές σκηνές του παράνομου ζευγαριού στο πάρκο και τα καφέ του Παρισιού που φέρνουν στο νου την ταινία «Πριν το ηλιοβασίλεμα» του Λινκλέιτερ.
Η αγάπη του Άλεν για τον κινηματογράφο δεν περιορίζεται στη γαλλική νουβέλ βαγκ, τον Ρενουάρ και τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, για ν’ αναφέρω μερικούς, αλλά περιλαμβάνει και τον Χίτσκοκ. Εδώ, σίγουρα μπορεί κανείς να βρει και το MacGuiffin του «μετρ» της αγωνίας στη σκηνή με το λαχείο που αγοράζει και προσφέρει στη Φανή ο Αλέν, λαχείο που την αναγκάζει αργότερα ο Ζαν να του δείξει, και που ο πρώτο λαχνός είναι κάποια εκατομμύρια, που σε κάνει να σκεφτείς πως αργότερα η αναποφάσιστη να εγκαταλείψει μια πλούσια και άνετη ζωή Φανή θα κερδίσει και θα χρησιμοποιήσει για να φύγει με τον εραστή που της προσφέρει τη ζωή που θα ήθελε τελικά να ζήσει.
Στοιχείο που, όπως και στον Χίτσκοκ, εξαφανίζεται χωρίς λόγο, για να δώσει τη θέση του, στο δεύτερο μέρος, σε μια κατά κάποιο τρόπο αστυνομική πλοκή, με τον Γούντι Άλεν να χρησιμοποιεί το σασπένς, μαζί και το χιούμορ, άφθονο, ανατρεπτικό και χιτσκοκικό (ιδιαίτερα με την έρευνα της μητέρας της Φανής), για να μάθουμε τελικά, με την απολαυστική ανατροπή του φινάλε, τι μπορούν να κάνουν στη ζωή μας τα γυρίσματα της τύχης…
Αντίθετα, η τύχη, τη φορά αυτή, δεν είναι στο πλευρό της Σοφίας Κόπολα. Στη νέα, βιογραφική της ταινία, «Πρισίλλα» (διαγωνιστικό τμήμα), γύρω από τη γνωριμία και τη σχέση της Πρισίλλας Μπολιέ με τον Έλβις Πρίσλεϊ, δεν προσθέτει τίποτα το ξεχωριστό στο έργο της σκηνοθέτριας. Η γνωριμία ξεκινά όταν η 16χρονη μαθήτρια, κόρη στρατιωτικού, Πρισίλλα γνωρίζει τον ήδη διάσημο τραγουδιστή της ροκ εν ρολ, το 1959, στην αμερικανική βάση στο Βερολίνο. Μια έφηβη, μοναχική, αθώα κοπελλίτσα, θαυμάστρια του τραγουδιστή, που παρασύρεται από τη φήμη του και τον ακολουθεί ως την Γκρέισλαντ, την περίφημη έπαυλή του, όπου τελικά θα τον παντρευτεί και θ’ αποκτήσουν και τη μοναδική τους κόρη.
Στόχος της σκηνοθέτριας της ταινίας «Χαμένη στη μετάφραση» είναι, όπως ανάφερε και η ίδια, να καταγράψει τις διάφορες εμπειρίες που περνάει ένα κορίτσι για να φτάσει στην αυτογνωσία και την ενηληκίωση, και να μπορέσει τελικά να πάρει το δικό της δρόμο. Θέμα πρέπει να πω που δυστυχώς αγγίζει πολύ επιφανειακά, όπως επιφανειακά παρουσιάζει και τον χαρακτήρα του Έλβις. Αντίθετα μ’ εκείνο της Πρισίλλας, που είναι και το πιο πετυχημένο στοιχείο της ταινίας, που δίνει με περισσότερη ενσυναίσθηση (και σ’ αυτό βοηθάει ιδιαίτερα η πολύ καλή ερμηνεία της Κέιλι Σπένι), και με τις λεπτομέρειες εκείνες που σε κάνουν να συμπαθήσεις την ηρωίδα της.
The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Απολαυστική, ρομαντική δραμωδία από τον Γούντι Άλεν appeared first on Enetpress.
]]>The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Από τον «Έκτελεστή» του Ντέιβιντ Φίντσερ στον παράλληλο κόσμο του Τιμ Κρέγκερ appeared first on Enetpress.
]]>Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Οι περιπέτειες μυστηρίου και τα αστυνομικά/γκανγκστερικά, ενίοτε ψυχολογικά, θρίλερ («Seven, Fight Club», «Zodiac», «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε») είναι τα είδη που επέβαλαν και καθιέρωσαν τον Ντέιβιντ Φίντσερ ως ένα από τους πιο πρωτότυπους σκηνοθέτες του νέου Χόλιγουντ των τριών τελευταίων δεκαετιών.
Σκοτεινά πάντα θρίλερ (το φιλμ νουάρ δεν έχει πάψει ναεπηρεάζει τους Αμερικανούς σκηνοθέτες) με ήρωες που κινούνται ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο, συχνά σ’ ένα κόσμο διεφθαρμένο, που συχνά δέχονται τους κανόνες του, χωρίς καμιά πολιτική ή ηθικές αξίες, με στόχο μόνο το χρήμα. Σ’ ένα τέτοιο κόσμο κινείται και ο ήρωας του πρόσφατου γκανγκστερικού ψυχολογικού θρίλερ του, «Ο εκτελεστής» (The Killer), που είδαμε σήμερα στο διαγωνιστικό τμήμα της 80ης Μόστρας του Κινηματογράφου.
Ο χωρίς όνομα (ή, πιο σωστά, ο με πολλά ονόματα) ήρωάς του, ένας πολύ προσεκτικός, προσηλωμένος στις λεπτομέρειες της αποστολής του, επαγγελματίας εκτελεστής που, όπως ο ίδιος τονίζει κάθε τόσο, «να συγκεντρώνεσαι να μη αυτοσχεδιάζεις», αποτυγχάνει στην αποστολή που παρακολουθούμε στην αρχή της ταινίας, όχι από ακρίβεια στο στόχο αλλά από κακή τύχη (μια απρόσμενη, ξαφνική κίνηση με τη σφαίρα να σκοτώνει άλλο άτομο) και βρίσεται στο στόχαστρο του εργοδότη του. Με αποτέλεσμα να αρχίσει ένα ατέλειωτο και επικίνδυνο κυνηγητό εκδίκησης. Κυνηγητό που ξεκινάει από το Παρίσι περνάει από τη Δομινικανή Δημοκρατία για να καταλήξει σε διάφορες πόλεις της Αμερικής.
Τη φορά αυτή στο επίκεντρο της ταινίας είναι ο εκτελεστής, ένας ψυχρός, που προσπαθεί να αποφύγει τη ενσυναίσθηση στη διάρκεια του επαγγέλματος εκτελεστής, που τον παρακολουθούμε σε κάθε λεπτομέρεια τόσο της προετοιμασίας της «δουλειάς» όσο και των εκτελέσεων, σε σκηνές σχεδόν ντοκιμαντεριστικές: την εξεύρεση κατάλληλων χώρων, τη συνεχή παρακολούθηση (θυμίζοντας τον «Σιωπηλό μάρτυρα» του Χίτσκοκ, στην πρώτη αποτυχημένη εκτέλεση με τον πρωταγωνιστή να παρακολουθεί με τα κυάλια στα απέναντι διαμερίσματα), στην απάλειψη των αποδεικτικών στοιχείων, στις αλλαγές προσωπικότητας, στην αποθήκη στη Νέα Ορλεάνη με όλα τα είδη των όπλων και αμφιέσεων που χρειάζεται για τις αποστολές του, στον τρόπο που ταξιδεύει, που νοικιάζει και «καθαρίζει» τα διάφορα αυτοκίνητα, και διάφορα άλλα.
Με την κάμερά του να καταγράφει τις κινήσεις του, με τα διάφορα, «φιλοσοφικά» του σχόλια για τη ζωή και τις εκπλήξεις της (όπως μαθαίνουμε αργότερα είχε σπουδάσει κάποτε στο πανεπιστήμιο για να το εγκαταλείψει στη συνέχεια) κι ένα ρυθμό γρήγορο, πάντα στο πνεύμα των καταστάσεων (ας μη ξεχνάμε πως εκπαιδεύτηκε σ΄αυτό γυρίζοντας περισσότερα από καμιά τριανταριά μουσικά βίντεο πριν στραφεί στη σκηνοθεσία ταινιών μυθοπλασίας), για να δημιουργήσει την αναγκαία, σκοτεινή ατμόσφαιρα στην οποία κινούνται τα πρόσωπά του. Με ένα εξαιρετικό, συγκρατημένο στην ερμηνεία του, Μάικλ Φασμπέντερ κι ένα το ίδιο πολύ καλό καστ, ανάμεσά τους και την πάντα ευπροσδεκτη, μοναδική Τίλντα Σουίντον, στο ρόλο της έτοιμης να αποδεχτεί τη μοίρα της, αλλά και πανούργας, δολοφόνου.
Η ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ κυριαρχεί και στο θρίλερ επιστημονικής (;) φαντασίας «Η θεωρία των πάντων» (The Theory of Everything) του Γερμανού σκηνοθέτη, πρώην διευθυντή φωτογραφίας, Τιμ Κρέγκερ. Με βάση την ιστορία του Γιοχάνες Λίνερτ, συγγραφέα, σπουδαστή της φυσικής και ιδιοφυίας που δεν κατάφερε να αναγνωριστεί, μεταφερόμαστε στο 1962, στο ξενοδοχείο στις ελβετικές Άλπεις, όπου ο τότε σπουδαστής Γιοχάνες βρίσκεται εκεί για να παρακολουθεί μια πρωτοποριακή θεωρία για τη κβαντική φυσική.
Στο πεντάστερο ξενοδοχείο, ο Γιοχάνες θα γνωρίσει και μια νεαρή, μυστηριώδη πιανίστρια, με την οποία φαίνεται να έχει κάποιο παρελθόν, κι ένα το ίδιο μυστηριώδη Γερμανό καθηγητή που δείχνει ενδιαφέρον για τη διατριβή του Γιοχάνες για την πιθανή ύπαρξη παράλληλων κόσμων. Τα πράγματα θα πάρουν μια αλλόκοτη στροφή όταν ο Γερμανός καθηγητής βρίσκεται νεκρός και η νεαρή πιανίστρια δολοφονείται…
Γυρισμένη σε μαυρόασπρο φιλμ (κάτι που φαίνεται να είναι σύνηθες στις φετινές ταινίες που βλέπουμε εδώ) για να βοηθήσει στην ατμόφαιρα του νουάρ αλλά και να δώσει εκείνη των παλιών ταινιών των δεκαετιών του 40 και 50, με σκηνές που συχνά θυμίζουν τις ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς αλλά και του Χίτσκοκ (σ’ αυτό βοηθάει και η μουσική του Ντιέγκο Ραμός Ροντρίγκεζ που έχει κάτι από εκείνη του Μπέρναρντ Χέρμαν), o Τιμ Κρέγκερ καταφέρνει να δημιουργήσει την αλλόκοτη ατμόσφαιρα της ιστορίας του, μαζί και τις δικές μας απορίες και την αβεβαιότητα, που, όπως σημειώνει και ο ίδιος ο Κρέγκερ, «ακριβώς όπως και ο Γιοχάνες, δεν γνωρίζουμε ποιος έγραψε την παράξενη μουσική που (στοφινάλε της ταινίας) ακούγεται στο χολ, αν και γνωρίζουμε τη μελωδία της».
Στην εκτός συναγνωισμού ταινία «Η δίκη της ανταρσίας στο Κέιν» του Αμερικανού σκηνοθέτη Γουίλιαμ Φρίντκιν, που πέθανε μερικές βδομάδες πριν την έναρξη του φεστιβάλ, παρακολουθούμε τη δίκη του πρώτου αξιωματικού του αμερικανικού ναυτικού που κατηγορήθηκε για ανταρσία όταν αντικατέστησε τον πλοίαρχο, επειδή ο τελευταίος, στη διάρκεια επικίνδυνης καταιγίδας, επέδειξε ψυχική αστάθεια θέτοντας σε κίνδυνο το πλοίο του. Την ανταρσία του Κέιν αρχικά τη γνωρίσαμε το 1954 με την ταινία του Έντουαρντ Ντμίτρικ στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.
Ταινία που βασιζόταν στο βιβλίο (1951) του Χέρμαν Γουκ και που αργότερα διασκευάστηκε και σε θεατρικό έργο. Αν και η ταινία του Ντμίτρικ παρουσίαζε την ανταρσία μέσα στο ίδιο το πλοίο, ο Φρίντκιν επέλεξε να την δώσει όπως παρουσιάζετια μέσα στο βιβλίο και το θεατρικό έργο, στήνοντας την ιστορία στην ίδια τη δίκη που έγινε στο στρατροδικείο. Αυτό που πέτυχε ο Φρίντκιν («Ο εκτελεστής», «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία», «Το ψωνιστήρι») είναι να αναπλάσει, όσο πιο κινηματογραφικά μπορούσε, τη δίκη στο χώρο του δικαστηρίου, μεταφέροντας την ιστορία σε μια πιο σύγχρονη εποχή, δημιουργώντας το κατάλληλο σασπένς και εστιάζοντας την κάμερά του στα βασικά πρόσωπα της δίκης (κατηγορούμενο, δικηγόρο υπεράσπισης, μάρτυρες, κατήγορο και δικαστές), που με τους πολυ καλούς διαλόγους και το εξαιρετικό παίξιμο αναπτύσσουν την όλη πορεία μιας δίκης που τελικά ξεσκεπάζει ένα στρατιωτικό κατεστημένο πουθ ακόμη και σήμερα δεν έχει καταφέρει ν’ αλλάξει.
The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Από τον «Έκτελεστή» του Ντέιβιντ Φίντσερ στον παράλληλο κόσμο του Τιμ Κρέγκερ appeared first on Enetpress.
]]>The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Μια με εντυπωσιακές σκηνές δραματική βιογραφία του Φεράρι από τον Μάικλ Μαν appeared first on Enetpress.
]]>
Του απεσταλμένου μας Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Παρά την έλλειψη μεγάλων σταρ, εξαιτίας της απεργίας των ηθοποιών που εξακολουθεί να συνεχίζεται με επιτυχία στο Χόλιγουντ, η έναρξη του 80ου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βενετίας διεξήχθηκε χτες το βράδυ με αρκετή επιτυχία, με ένα μεγάλο αριθμό καλεσμένων να παρελαύουν στο κόκκινο χαλί της Μεγάλης Αίθουσας του Palazzo del Cinema του Λίντο.
Ευκαιρία για έναν εορτασμό στο παρελθόν και την ιστορία του κινηματογράφου και μια θερμή ευχή για τη συνέχισή του, που βρήκε την ευκαιρία να τονίσει ο πρόεδρος της διεθνούς κριτικής επιτροπής Ντανιέλ Σαζέλ (σκηνοθέτης της ταινίας La La Land που είδαμε παλιότερα στη Βενετία) να κλείνει την ομιλία του, πριν την προβολή της ταινίας έναρξης, «Comandante» του Ιταλού Εντοάνρτο Νε Άντζελις, με τα λόγια, «Ζήτω το σινεμά!», που, όπως τόνισε, τα είπε παλιότερα και καλύτερα ο Φελίνι.
Στους λιγοστούς σταρ που μπορεσαν να παρευρεθούν (ύστερα από άδεια από το σωματείο τους) και η υποψήφια για Όσκαρ Σαρλότ Ράμπλινγκ που απένειμε το Χρυσό Λιοντάρι για την προσφορά της στον κινηματογράφο στην 90χρονη Ιταλίδα σκηνοθέτρια Λιλιάνα Καβάνι, δημιουργό σημαντικών ταινιών όπως «Οι κανίβαλοι», «Ο θυρωρός της νύχτας» (στην οποία η Ράμπλινγκ ερμήνευε την Εβραία που επέζησε από τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και που συναντά τον πρώην Ες Ες αξιωματικό και ερωμένο της στο μεταπολεμικό Παρίσι), «Το δέρμα», «Το παιχνίδι της τύχης». κ.ά.
Μια σκηνοθέτρια που με την παρουσία της τόνιζε την ιστορία του ίδιου του κινηματογράφου, με την πρόσφατη ταινία της, «Η πορεία του χρόνου», γύρω από μια ομάδα φίλων που ενώ μαζεύονται για να γιορτάσουν τα γενέθλια ενός από αυτούς ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν το επερχόμενο τέλος του κόσμου, να έχει συμπεριλφθεί στο φετινό, εκτός συναγωνισμού, πρόγραμμα της Μόστρας.
Τη βράβευση και τις παρουσιάσεις ακολούθησε η προβολή της ταινίας «Comandante» του Ντι Άντζελις, βιογραφικό πολεμικό δράμα γύρω από μια σημαντική ναυμαχία του Ατλαντικού στην διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, που αντικατέστησε την τελευταία στιγμή την ταινία «Challengers» του Ιταλού σκηνοθέτη Λούκα Γκουαντανίνο, μετά που η εταιρία MGM μετέθεσε την προβολή για τον Απρίλιο εξαιτίας της απεργίας.
Οι άνθρωποι που αγωνίζονται να αποδείξουν κάτι και η ένταση που δημιουργείται στην πορεία είναι στη βάση των θεμάτων των καλύτερων ταινιών του Μάικλ Μαν («Η λεωφόρος της βίας», «Ο ανθρωποκυνηγός», «Ο τελευταίος των Μοϊκανών», «Ένταση»). Θέματα που συναντάμε και στη νέα του ταινία «Φεράρι» που προβλήθηκε στο σημερινό διαγωνιστικό πρόγραμμα της Μόστρας.
Η ταινία παρακολουθεί την πορεία του Ένζο Φεράρι (ένας πολύ καλός Άνταμ Ντράιβερ), του διάσημου επιχειρηματία σπορ αυτοκινήτων, στην περίοδο 1957, στην περίοδο πριν και στη διάρκεια του σημαντικού αγώνα Mille Miglia. Περίοσδο, ένα χρόνο μετά το θάνατο του έφηβου γιου του Ντίνο, όταν η σχέση του με τη γυναίκα του, Λάουρα (Πενέλοπε Κρουζ), βρίσκεται σε κρίση, εξαιτίας τόσο του θανάτου του έφηβου γιου του Ντίνο, ένα χρόνο πριν, όσο και των διάφορων ερωτικών του περιπετρειών, αν και η ταινία εστιάζει περισσότερο στην πιο σοβαρή σχέση του Φεράρι με την Λίνα Λάρντι (Σαϊλίν Γούντλι), με την οποία απέκτησε κι ένα γιο.
Ο Μαν παρ’ όλο που γνωρίζει πως φτιάχνει μια ταινία με εμπορικό καθαρά στόχο καταφέρνει ταυτόχρονα να εκμεταλλευτεί ότι καλύτερο του προσφέρει η παραγωγή για να φτιάξει μια συναρπαστική, με σασπένς και μερικούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες, και καλοστημένες εντυπωσιακες σκηνές (που είναι πάντα το φόρτε του) ταινία. Κινώντας βασικά με άνεση τα πρόσωπα στους χώρους τους, αφήνοντας το περιβάλλον και τη φύση να παίξουν το δικό τους ρόλο, ακόμη και σε σκηνές που φαινομενικά μοιάζουν να βρίσκονται εκεί χωρίς ουσιαστικό ρόλο (σ’ αυτό συμβάλλει και η ωραία φωτογραφία του Έρικ Μέσερσμιτ), διαγράφοντας με αρκετή λεπτομέρεια (μαζί και χάρη στις πολύ καλές ερμηνείες) τους βασικούς ρόλους, πέρα από εκείνο του Φεράρι (έτοιμος να τα δώσει όλα σ’ ένα σπόρ που είναι ψυχή τε και σώματι αφοσιωμένος), της σκληρής, ψυχρής στις συναλλαγές της, πικραμένης από τη συζυγική της σχέση, γυναίκας του, την παθιασμένη, απελευθερωμένη ερωμένη, με τον καθένα σταδιακά να αλλάζει.
Η ταινία κινείται ανάμεσα στις δυο βασικές πλευρές της ζωής του Φεράρι στην περίοδο αυτή: από τη μια,την επαγγελματική ζωή του, με τα προβλήματα και τις τις προσπάθειες να λύσει τα διάφορα του θέματα και να πετύχει με τον καλύτερο τρόπο την επιτυχία των σπορ αυτοκινήτων του στις διάφορες κούρσε και να μπορέσει να αναπτύξει την επιχείρησή του σε μια δύσκολη καμπή, και, από την άλλη, την ιδιωτική ζωή του, τις σχέσεις με τη γυναίκα του που διαρκώς χειροτερεύουν κι εκείνες με την ερωμένη του και τον καινούριο γιο που προσπαθεί να κρύψει από τη σύζυγο.
Με το μοντάζ και το ρυθμό να παίζουν σημαντικό ρόλο στην όλη αφήγηση. Όπως στις με εκπληκτικό τρόπο και ρυθμό στημένες σκηνές με τα σπορ αυτοκίνητα, είτε σε δοκιμές είτε σε διάφορες επικίνδυνες κούρσες, με τους οδηγούς να διακινδυνεύουν ασταμάτητα τη ζωή τους (με την πιο σημαντική σκηνή εκείνη του Mille Miglia, να καταλήγει στο πιο φριχτό, τραγικό ατύχημα), ή την εξίσου εκπληκτική σκηνή στην όπερα (εμπνευσμένη σίγουρα από εκείνη του Κόπολα στο «Νονό – Μέρος ΙΙΙ») με το παράλληλο μοντάζ της, τον Φεράρι στην όπερα, με αφορμή μιαν άρια να θυμάται σκηνές με το νεκρό γιο του και τη γυναίκα του να θυμάται σκηνές από τα αρχικά, ερωτευμένα τους χρόνια – με την άρια να συνοδεύει μουσικά και τις τρεις διαφορετικές σκηνές.
Ύστερα από μερικές μέτριες ταινίες στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων («Λούση», «Η πύλη του πολεμιστή», «Άννα»), ο Γάλλος Λικ Μπεσόν, επιστρέφει στις καλές στιγμές του με την ταινία του «DogMan» (διαγωνιστικό τμήμα). Συγκινητικό δράμα, με στοιχεία φαντασίας, γύρω από την απίθανη τραυματική εμπειρία ενός παιδιού που θα βρει τη λύτρωση μέσα από την αγάπη του για τα σκυλιά. Η ταινία ξεκινά με το ρητό του Λαμαρτίνου «Οταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει μπελάδες, ο θεός του στέλνει ένα σκύλο», για να παρακολουθήσουμε τον Νταγκ, τον ώριμο πια παιδί που θα γνωρίσουμε στη συνέχεια, μεταμφιεσμένο σε τραβεστί, ματωμένο και κάπως χαμένο, να συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Στη συνέχεια, μέσα από τις εξομολογήσεις του που κάνει στη ψυχίατρ0 Έβελιν που αναλαμβάνει την υπόθεσή του, θα μάθουμε, μέσα από συνεχή φλας μπακ, την τραγική ιστορία του.
«Όσο περισσότερο μαθαίνω για τους ανθρώπους τόσο περισσότερο αγαπώ τα σκυλιά», λέει σε μια στιγμή ο Νταγκ (ένας εκπληκτικός Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς), στην ‘Εβελιν εξηγώντας πως, όταν κόμη μικρό παιδί, ο βίαιος πατέρας του τον τιμωρεί κλειδώνοντάς τον για χρόνια στο κλουβί με τα σκυλιά που εκμεταλλεύεται. Εκεί, στην αγέλη των σκυλιών, ο Νταγκ θα ξεπεράσει τον πόνο της ζωής του κοντά σ’ ένα τερατώδη πατέρα κι ένα μεγαλύτερο σε ηλικία, θρησκόληπτο, το ίδιο άκαρδο, αδερφό για να βρει την αγάπη που του αρνούνται οι άνθρωποι.
Μικρό διάλειμμα στην άχαρη, μετά την απελευθέρωσή του από το κλουβί, ζωή του η γνωριμία του με μια νεαρή ηθοποιό και δασκάλα υποκριτικής, που τον διδάσκει τον Σαίξπηρ και τα μυστικά της υτποκριτικής τέχνης. Τέχνη που θα χρησιμοποιήσει αργότερα με τις μεταμφιέσεις του σε κλαμπ τραβεστί και με τραγούδια που μιμείται την Εντίθ Πιάφ και την Μάρλεν Ντίτριχ, για να μπορέσει να συντηρήσει το «καταφύγιο» των σκυλιών του όπου θα μετατερέψει τον πόνο του σε αγάπη. Πόνο που ο Μπεσόν συσχετίζει με ένα το ίδιο προσωπικό πόνο της ψυχιάτρου, που την βοηθά να τον προεγγίσει και να αντιμετωπίσει με συμπάθεια, σχεδόν στοργή, τα προβλήματά του.
The post 80ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Μια με εντυπωσιακές σκηνές δραματική βιογραφία του Φεράρι από τον Μάικλ Μαν appeared first on Enetpress.
]]>