ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:  Οντρέ Ντιβάν: «Δεν είναι μόνο το θέμα της έκτρωσης. Οτιδήποτε κερδίσαμε, σήμερα κινδυνεύει να χαθεί…»

Η σκηνοθέτρια του φετινού Χρυσού Λιονταριού της Βενετίας μιλάει στον Νίνο Φένεκ Μικελίδη.

Η Οντρέ Ντιβάν, με τη δεύτερη μόλις ταινία της, «Το συμβάν», κατάφερε να κερδίσει το Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας του φετινού 78ου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βενετίας. Ταινία χαμηλών τόνων, έκπληξη για όσους περίμεναν να βραβευτεί μια πιο εντυπωσιακή ταινία, από καθιερωμένο σκηνοθέτη (και η φετινή Μόστρα διέθετε τέτοιες ταινίες από σκηνοθέτες όπως οι Πέδρο Αλμοδόβαρ, Τζέιν Κάμπιον, Πάολο Σορεντίνο, για να αναφέρω μερικούς), μια ταινία που καταγράφει, με ειλικρίνεια και δύναμη, την οδυνηρή πορεία ενός νεαρού, ανήλικου κοριτσιού, να κάνει έκτρωση στη Γαλλία της δεκαετίας του ’60, εποχή όπου η έκτρωση εθεωρείτο παράνομη και μπορούσε να οδηγήσει στη φυλακή τόσο τον ιατρό όσο και το κορίτσι που δεχόταν να κάνει την έκτρωση.

Είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε την Ντιβάν στο Λίντο της Βενετίας, μετά τη δημοσιογραφική προβολή της ταινίας, και να συζητήσουμε μαζί της το θέμα αλλά και τα προβλήματα του βραβευμένου της έργου.

– Όταν διαβάσατε το βιβλίο πότε αποφασίσατε ότι θέλατε να το διασκευάσετε για τον κινηματογράφο και ποιος ήταν ο βασικός λόγος;

– Πρώτα απ’ όλα έκανα η ίδια έκτρωση. Γνώριζα ότι ήταν μια δύσκολη διαδικασία αλλά δεν γνώριζα τις λεπτομέρειες στην περίοδο που αυτή ήταν απαγορευμένη και έπρεπε να καταφύγεις σε παράνομα πρόσωπα Είχα διαβάσει τα περισσότερα βιβλία της Ανί Ερνό αλλά όταν διάβασα αυτό το βιβλίο της, μου ήταν πραγματική αποκάλυψη. Δεν γνώριζα πολλά για βελόνες. Ξέραμε κάτι γι’ αυτές αλλά δεν ξέραμε τι ακριβώς θα πει αυτό. Όταν όμως διάβασα για την όλη αυτή την επίπονη διαδικασία, τη βία, τον πόνο, τη μοναξιά, διερωτήθηκα πώς μπορώ να καταγράψω αυτό το ταξίδι, πώς να μπορέσουμε να μοιραστούμε μαζί αυτό το ταξίδι. Όλο αυτό το ταξίδι, άντρες και γυναίκες, στη δεκαετία του ‘60. Να μπούμε σ’ αυτό το τρένο και να μοιραστούμε το ταξίδι μαζί.

– Συζητήσατε με τη συγγραφέα για το πώς βλέπατε τον τρόπο διασκευής του βιβλίου της;

– Ναι ήθελα να συμφωνήσουμε σε βασικά πράγματα. Θέλησα από την αρχή να ξέρω διάφορα πράγματα, που δεν ήταν στο βιβλίο, Είναι ένα πολύ προσωπικό, οικείο κείμενο. Ήθελα να μου μιλήσει για τα διάφορα αυτά πράγματα: από πού καταγόταν αυτό το κορίτσι, την οικογένειά της, τα σχέδιά της, και ότι έπρεπε να κοιτάμε και οι δυο προς την ίδια κατεύθυνση. Μιλήσαμε πάρα πολύ και στο τέλος θεώρησα πως μπορούσα να το κάνω. Γιατί αν το κάνω πρέπει να έχω μια ξεκάθαρη ιδέα. Της είπα πως ήθελα να το κάνω όπως το έβλεπα εγώ. Και τελικά δέχτηκε να διαβάσει τρεις διαφορετικές βερσιόν του σεναρίου. Και μια μέρα πριν αρχίσουμε το γύρισμα μου έστειλε ένα σημείωμα με ένα απόσπασμα του Τσέχοφ, που έλεγε, δεν ξέρω ακριβώς πώς να το μεταφράσω από τα γαλλικά, αλλά έλεγε, περίπου, «να κάνεις αυτό που θεωρείς σωστό και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν». Αυτό έβγαλε το βάρος από τους ώμους μας, θέλησα να είμαι ειλικρινής να μην είμαι

– Πώς βλέπετε το ότι σήμερα, στον 21ο αιώνα, σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες όπως στην Πολωνία αλλά και σε χώρες εκτός Ευρώπης υπάρχει μια επιστροφή σε παλιότερες, καταπιεστικές για τη γυναίκα εποχές, όπου η έκτρωση αντιμετωπίζεται και πάλι αρνητικά;

– Ενώ ερχόμουν εδώ άκουσα πως το Ανώτατο Δικαστήριο στην Πολωνία έβγαλε απόφαση πως η έκτρωση είναι παράνομη. Είναι ένα θέμα που δυστυχώς δεν τελειώνει. Βλέπεις στο Αφγανιστάν, στην Πολωνία, στις ΗΠΑ, συμβαίνουν τα ίδια.

– Μας δείχνει και πώς μπορεί να πάμε κι εμείς πάλι πίσω, στη Γαλλία, στη Γερμανία και αλλού, όπου τα ακροδεξιά κόμματα έχουν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος…

– Σκέφτομαι τις γυναίκες στο Αφγανιστάν που ξαφνικά ξυπνούν τώρα και βρίσκονται σε μια άλλη, φρικτή κατάσταση. Και δεν είναι μόνο τα κορίτσια, αλλά και το θέμα της ελευθερίας. Δεν είναι απλώς το θέμα της έκτρωσης. Οτιδήποτε κατακτήσαμε κινδυνεύει να ανατραπεί. Δεν θέλω να φοβάμαι αλλά στη Γαλλία πλησιάζουν τώρα εκλογές και δεν ξέρουμε τι θα συμβεί. Η Λεπέν έχει κερδίσει έδαφος!

– Δεν είναι μόνο η έκτρωση το θέμα αλλά και η σεξουαλική ικανοποίηση…

– Ακριβώς. Ήθελα να δώσω και τις δυο αυτές πλευρές: την ικανοποίηση του σώματος και την τον πόνο της έκτρωσης. Υπάρχει και ο πόθος, μερικές κοινωνίες δεν μπορούν να δεχτούν πως μια νεαρή γυναίκα μπορεί να αισθάνεται πόθο και ικανοποίηση, εκτός και αν παντρευτεί. Στην ταινία είμαστε σε μια εποχή που οι νέοι και οι νέες φοβούνται ή δεν ξέρουν ακριβώς όλες τις λεπτομέρειες του σεξ. Και αν ένα κορίτσι βρεθεί έγκυος δεν ξέρει τι να κάνει, γιατί αυτό θα επηρεάσει όλη της τη ζωή. Γι’ αυτό έπρεπε να παρουσιάσουμε τους φόβους τους, τα διλήμματά τους, τη στάση του δασκάλου τους, των γονιών, την όλη ατμόσφαιρα της εποχής.

– Πίσω από την ιστορία υπάρχει και ένα πολιτικό θέμα…

– Αυτό που ήθελα να κάνω είναι να δείξω την ταινία σ’ αυτούς που συμφωνούν μαζί μου και καταλαβαίνουν το στόχο μου. Θα ήθελα βέβαια να τραβήξω στην αίθουσα και κόσμο που είναι εναντίον της έκτρωσης. Αλλά πώς τους προσελκύεις; Θα ήθελα να γνωρίζω πώς θα αισθάνονταν αν μια βελόνα έμπαινε στο σώμα τους; Μερικές φορές μάλιστα πιστεύω πως μια ταινία μπορεί ίσως να αλλάξει τις απόψεις κάπου. Γιατί βλέπω από τον εαυτό μου. Πολλές ταινίες που έχω δει με έχουν κάνει να δω τα πράγματα διαφορετικά από πριν. Δεν ξέρω αν αυτό πετύχει αλλά θα το προσπαθήσουμε. Θα ήθελα να συζητήσω μαζί τους.

– Μπορείτε να μας μιλήσετε για τον τρόπο γυρίσματος, γιατί η κάμερα, όταν κινηματογραφεί την Αν, την πρωταγωνίστρια, την ακολουθεί πάντα από κοντά, τις πιο πολλές φορές σε κοντινά πλάνα, ενώ αποφεύγετε να πλησιάσετε τα άλλα πρόσωπα, τα παρουσιάζετε συχνά σε γενικά πλάνα ή πλάνα συνόλου…

– Ήθελα να βρούμε ένα τρόπο, μαζί με τον Λοράν Τανζί (τον διευθυντή φωτογραφίας), να δώσουμε αυτά που περνούσε η Αν, και η κάμερα έπρεπε να την ακολουθεί, Στην αρχή την έχουμε μαζί με τις άλλες συμμαθήτριές της, αλλά στη συνέχεια, ενώ αρχίζει το πρόβλημά της, η κάμερα την πλησιάζει, γιατί θέλει να αποκαλύψει αυτά που σκέφτεται, αυτά που περνάει, είναι όπως όταν ανοίγεις μια πόρτα και δεν ξέρεις τι θα βρεις από την άλλη πλευρά. Αυτό είχα πάντα υπόψη μου. Όταν ανοίγεις μια πόρτα για να βρεις κάποια λύση αλλά δεν ξέρεις ποτέ τι σε περιμένει στην άλλη πλευρά. Είναι κάποιος που θα την καταγγείλει στην αστυνομία; Είναι κάποιος που θα τη βοηθήσει; Θα πεθάνει; Τι υπάρχει πίσω από την πόρτα! Και τα κοντινά πλάνα σου δίνουν αυτή την έκπληξη. Γιατί όταν φοβάσαι, όταν τρέχεις να σωθείς, το κοντινό πλάνο σε εκφράζει καλύτερα. Δεν βλέπεις τι σε περιμένει.

– Δημιουργείς και μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα…

– Το ελπίζω…

– Πώς κερδίσατε την εμπιστοσύνη της πρωταγωνίστριάς σας, της Αναμαρία Βαρτολομέι;

– Από την πρώτη στιγμή της είπα, δεν θα σε σπρώξω περισσότερο από όσο μπορείς. Και αφού το δέχτηκε, μαζί αρχίσαμε να σκάβουμε, όπως όταν ψάχνεις για χρυσάφι, όπως θα έλεγα. Γνώριζα πως είχαμε πολύ δύσκολες σκηνές στην ταινία και πως χρειαζόταν πολύ δουλειά για να τις πετύχουμε. Και πώς να φτάσουμε σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό που χρειαζόταν ήταν να με εμπιστευθεί. Και με εμπιστεύθηκε.

– Μπορείτε να μου περιγράψετε μια τέτοια σκηνή;

– Ναι, η σκηνή της έκτρωσης, είχα μάθε γι’ αυτό από μια συμφοιτήτριά μου. Είναι η σκηνή όταν πηγαίνει στην τουαλέτα. Αρχικά ήθελε να βάλει τις φωνές. Αλλά αυτό δεν λειτουργούσε. Φώναζε αλλά αυτό μας φαινόταν πως δεν λειτουργούσε. Έτσι, ύστερα αρχίσαμε να παίρνουμε εισπνοές μαζί. Όπως όταν δεν μπορείς να αναπνεύσεις και πρόκειται να λιποθυμήσεις. Προσπαθούσαμε μαζί για αρκετή ώρα για να μπορέσουμε να βρούμε τον κατάλληλο ρυθμό. Και κοιτούσαμε η μια την άλλη ώσπου κάποια στιγμή είπαμε, αυτό είναι! Είχαμε τελικά την αίσθηση ότι πετύχαμε το πραγματικό αίσθημα.

– Η Αναμαρία μας είπε για τη σκηνή όπου για να αισθανθεί τον μεγάλο πόνο ο μηχανικός ήχου της έβαλε στ’ αυτιά ακουστικό όπου ανέβαζε τον ήχο συνεχώς πιο ψηλά για να την βοηθήσει να εκφράσει τον πράγματι ανυπόφορο αυτό πόνο.

– Ναι, ήταν δική μου ιδέα. Τη γυρίσαμε σε μια νύχτα, δεν είχαμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας. Ήταν επείγουσα ανάγκη. Είχαμε κλείσει τους γύρω δρόμους, Και έπρεπε να βρούμε τρόπο να εκφράσει αυτό τον πόνο. Αλλά ήταν ένας τέτοιος πόνος που κανένας μας δεν είχε αισθανθεί. Πώς να τον εκφράσεις; Να φτάσεις σ’ αυτό το υψηλό επίπεδο; Έπρεπε να αφεθεί εσωτερικά, να ξεχάσει όλα τα άλλα και να αφήσει βγει από μέσα της αυτός ο πόνος. Σκέφτηκα αυτό τον τρόπο και η Αναμαρία δέχτηκε. Της είχαμε βέβαια πει όταν ο ήχος παραγινόταν εκκωφαντικός και δεν μπορούσε να τον ανεχτεί να μας το πει για να διακόψουμε. Θα το βλέπαμε στο πρόσωπό της και θα σταματούσαμε. Αυτή όμως ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας. Τον άφησε να ανεβάζει τον ήχο πέραν αυτού που περιμέναμε. Το υπέμενε!

– Αντλήσατε από κάπου, από ταινίες ή από αλλού, για την έμπνευσή σας σχετικά με το πώς θα έδινε την ερμηνεία της η Αναμαρία;

Βέβαια εξαιτίας του Covid δεν μπορούσαμε να συναντηθούμε συχνά με την Αναμαρία, αλλά κάθε δυο μέρες τηλεφωνιόμαστε και μοιραζόμαστε ταινίες, της έλεγα ποιες ταινίες είχα δει. Θέλαμε να βρούμε τον κατάλληλο χαρακτήρα της, τι θα έκανε με το σώμα της, πώς θα περπατούσε, που θα πατούσαν τα πόδια της. Και τη ρωτούσα αν είδε τη «Ροζέτα» (την ταινία των αδερφών Νταρντέν, με την Έμιλι Ντεκέν) γιατί μου άρεσε ο τρόπος που αυτή περπατούσε και πώς κινούσε το σώμα της. Και μου έλεγε κι εκείνη, ναι, είδα και τον «Μαύρο κύκνο» (ταινία του Αρονόφσκι, με τη Νάταλι Πόρτμαν) και βρήκα κι εκεί πράγματα που είναι ενδιαφέροντα. Και ακόμη κάποια βιβλία που διαβάζαμε. Αυτό μας βοήθησε πολύ. Τώρα ξέρω πώς να αντιμετωπίσω την επόμενη ταινία που θα γυρίσω.

The post Η Οντρέ Ντιβάν, η νικήτρια του Χρυσού Λιονταριού για την ταινία της «Το συμβάν» μιλάει στον Νίνο Φένεκ Μικελίδη appeared first on Enetpress.

78ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ

Στη γαλλική ταινία «Το συμβάν» της Οντρέ Ντιβάν το Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Στη θαυμάσια, δοσμένη με δύναμη και μια εξαιρετική ερμηνεία, ταινία, «Το συμβάν» («L’evenement»), της Οντρέ Ντιβάν, γύρω από τις επίπονες προσπάθειες ενός εφήβου κοριτσιού να κάνει έκτρωση στη Γαλλία της δεκαετίας του ‘60, απονεμήθηκε τελικά το Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας της φετινής 78ης Μόστρας του κινηματογράφου.

Ταινία που όπως ήδη είχαμε αναφέρει ήταν ανάμεσα στα φαβορί για το μεγάλο βραβείο του φεστιβάλ, με μια απόφαση που λήφθηκε ομόφωνα, όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος της 7μελούς κριτικής επιτροπής, Κορέατης σκηνοθέτης Μπονγκ Τζούνιορ-Χο, βραβευμένος με το Χρυσό Λιοντάρι, πέρσι για την ταινία του «Παράσιτα». Στην ίδια ταινία απονεμήθηκε και το βραβείο της FIPRESCI, της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών.

Με το Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής να απονέμεται στην ιτσλική ημι-αυτοβιογραφική ταινία «Το χέρι του θεού» του Πάολο Σορεντίνο, γύρω από ένα νεαρό αγόρι στη Νάπολη της δεκαετίας του ‘80. Χωρίς εκπλήξεις τα βραβεία καλύτερης ερμηνείας που απονεμήθηκαν σε δυο εξαίρετους ηθοποιούς: στην Πενέλοπε Κρουζ για το ρόλο της στην ταινία «Παράλληλες μητέρες» του Αλμοδόβαρ και τον Τζον Αρσίλα για το ρόλο του στην φιλιππινέζικη ταινία «On the Job: The Missing 8» του Έρικ Μάτι.

Το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας κέρδισε η Νεοζηλανδή σκηνοθέτρια Τζέιν Κάμπιον για την ταινία της «Η εξουσία του σκύλου», με την ταινία «Η χαμένη θυγατέρα» που σκηνοθέτησε η ηθοποιός Μάγκι Τζίλενχαλ, με την Ολίβια Κόουλμαν στο ρόλο μιας μεσήλικης γυναίκας σε διακοπές στην Ελλάδα, να κερδίζει το βραβείο σεναρίου.

Με τις απονομές των διαφόρων βραβείων έληξε και το φεστιβάλ που για έντεκα μέρες πρόβαλε ταινίες ζωντανά σε αίθουσες, κρατώντας όλα τα αυστηρά μέτρα που έχουν επιβληθεί εξαιτίας του COVID-19.

ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

– Χρυσό Λιοντάρι: «Το συμβάν» της Οντρέ Ντιβάν
– Ασημένιο Λιοντάρι, Μέγα Βραβείο: «Το χέρι του Θεού» του Πάολο Σορεντίνο
– Ασημένιο Λιοντάρι καλύτερης σκηνοθεσίας: «Η εξουσία του σκύλου», της Τζέιν Κάμπιον
– Coppa Volpi Καλύτερης γυναικείας ερμηνείας: Πενέλοπε Κρουζ για την ταινία «Παράλληλες μητέρες»
– Coppa Volpi Καλύτερης ανδρικής ερμηνείας: Τζον Αρσίλα για την ταινία «On the Job: The Missing 8» του Έρικ Μάτι
– Καλύτερου σεναρίου: «Η χαμένη θυγατέρα» της Μάγκι Τζίλενχαλ
– Ειδικό Βραβείο της επιτροπής: «Η τρύπα» του Μικελάντζελο Φραμαρτίνο
– Καλύτερης ερμηνείας από νέο ηθοποιό: Φιλίπο Σκότι για την ταινία «Το χέρι του Θεού»
– Βραβείο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι για καλύτερο νέο ή νέα ηθοποιό: Ρουχολά Ζαμάνι για την ταινία «Sun Children»

The post ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Το Χρυσό Λιοντάρι στη γαλλική «Το συμβάν» της Οντρέ Ντιβάν appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Τελευταία μέρα σήμερα του φεστιβάλ και τελετή της απονομής του Χρυσού Λιονταριού και των άλλων βραβείων του 78ου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βενετίας. Με την κριτική επιτροπή, με πρόεδρο τον Κορεάτη σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν-χο, να αντιμετωπίζει ένα δύσκολο έργο, μια και η φετινή Μόστρα μας πρόσφερε ένα σημαντικό αριθμό πολύ καλών ταινιών, με ανάμεσα τους τις ταινίες:

«Η εξουσία του σκύλου» της Τζέιν Κάμπιον, «Παράλληλες μητέρες» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, «Το συμβάν» της Οντρέ Ντιβάν, «Η τρύπα» του Μικελάντζελο Φραμαρτίνο, «Sundown» του Μισέλ Φράνκο, «Σπένσερ» του Πάμπλο Λαρέν, «La Caja» του Λορένζο Βίγκας για να αναφέρω μερικές. Χωρίς να ξεχνάμε τα «αουτσάιντερ» που συχνά μάσκας εκπλήσσουν. Το ίδιο πρόβλημα συμβαίνει και με τις πολύ καλές ερμηνείες. Για μένα, το βραβείο ανδρικής ερμηνείας το αξίζει τόσο ο Τόνι Σερβιλο για το ρόλο του στον «Βασιλιά της κωμωδίας» όσο και ο Τιμ Ροθ για την ερμηνεία του στην ταινία «Sundown». Για τη γυναικεία ερμηνεία προσωπικά θα βράβευα τη Γαλλίδα Αναμαρία Μπαρτολομέι στην ταινία «Το συμβάν» της Οντρέ Ντιβάν ή την Πενέλοπε Κρουζ στις «Παράλληλες μητέρες» του Αλμοδόβαρ.

Ο ειδικευμένος σε κινηματογραφικά είδη (θρίλερ τρόμου, γκανγκστερικές περιπέτειες) Φιλιππινέζος σκηνοθέτης Έρικ Μάτι επιστρέφει με την ταινία «On The Job: The Missing Eight», «σίκουελ στο πολιτικό γκανγκστερικό του θρίλερ «On the Job» που είχε γυρίσει το 2013.

Στο Λα Παζ, όπου εκτυλίσσεται η ιστορία, ο φαινομενικά έντιμος και διώκτης του εγκλήματος και της διαφθοράς δήμαρχος Εουσέμπιο, στην πραγματικότητα βουτηγμένος ο ίδιος στη διαφθορά και το έγκλημα έρχεται σε σύγκρουση με τον Αρνέλ Πάγκαν, ιδιοκτήτη μιας εφημερίδας που με άρθρα του χτυπά τη διαφθορά και τις εγκληματικές ενέργειες των συνεργατών του δημάρχου. Με τον Εουσέμπιο να αναθέτει την εξόντωση του, σε μια ομάδα αποφυλακισμένων δολοφόνων, μόνο που, στη διάρκεια της δολοφονικής επίθεσης, υπάρχουν και 7 παράπλευρα θύματα, ανάμεσά τους και ένα παιδί.

Το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα θα κάνει τον Σίσοϊ, ένα φιλοκυβερνητικό δημοσιογράφο να αλλάξει σταδιακά στρατόπεδο και να μετατραπεί σε ένα είδος μαινόμενου εκδικητή, σε σκηνες που ο Μάτι ξέρει να διαχειρίζεται με ευρηματικότητα, δύναμη και ένα σφιχτό, διανθισμένο με σκηνες ωμότητας, ρυθμό. Με ένα καλογραμμένο σενάριο, που έγραψε μαζί με τη γυναίκα του, διάσημη σεναριογράφο, Μιτσίκο Γιαμαμότο, ο Μάτι έφτιαξε μια ακόμη συναρπαστική, με δύναμη, αυθεντικότητα και συνεχές σασπένς, ταινία γύρω όχι μόνο από τη δίωξη του εγκλήματος και τις αποκαλύψεις της πολιτικής διαφθοράς, αλλά και γύρω από το ρόλο (συχνά ελεγχόμενο) των μίντια, ιδιαίτερα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

«Δεν ήθελα να φτιάξω «ένα σίκουελ όπως στις ταινίες «Επικίνδυνες αποστολές» με τον Τομ Κρουζ» ανάφερε ο Μάτι. «Ήθελα να φτιάξω κάτι το διαφορετικό. Στις ταινίες μου ενδιαφέρομαι να εξερευνώ… Στο σίκουελ αυτό θέλησα να εξετάσω τη διαφθορά στα μίντια. Δεν παρουσιάζω πρόσωπα που είναι είτε κακοί ή άγγελοι.

Στις ταινίες μου τα πρόσωπα κινούνται πάντα σε ένα γκρίζο περιβάλλον. Με αποτέλεσμα να έχουμε μια ταινία που, παρά τη μεγάλη της διάρκεια (3 ώρες και 28 λεπτά), χάρη στο σασπένς της, παρακολουθείται, από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, με τη ψυχή στο στόμα. Αξίζει να αναφέρω πως η ταινία που είδαμε στη Βενετία γυρίστηκε αρχικά για τον κινηματογράφο, τελικά όμως οι παραγωγοί αποφάσισαν, εξαιτίας του μεγάλου μήκους της να προσθέσουν και άλλες σκηνές και να φτιάξουν μια τηλεοπτική μίνι-σειρά, ενώ αναμένεται πως η διάρκεια της κινηματογραφικής βερσιόν θα περικοπεί.

Ο αντίκτυπος του πολέμου σε ένα γιατρό είναι στο επίκεντρο της ταινίας «Reflection» («Αναπόληση») του Ουκρανού σκηνοθέτη Βαλεντίν Βασιάνοβιτς. Βρισκόμαστε στα 2014, στην αρχή του Ρώσο-ουκρανικού πολέμου, με τον χειρουργό γιατρό, Σεργκέι, να αισθάνεται τύψεις που ο φίλος του Αντρέι που έχει καταταγεί στο στρατό και βρίσκεται στο μέτωπο (αρχικά τους συναντάμε στο πάρτι γενεθλίων της κόρης του Σεργκέι), ενώ ο ίδιος παραμένει στο νοσοκομείο. Κάποια στιγμή ο κυνηγημένος από ενοχές Σεργκέι θα καταταγεί κι αυτός, και, στη συνέχεια, θα συλληφθεί από τον εχθρό, για να ανακαλυψει, κι εμείς μαζί του, την αληθινή, αβάσταχτη φρίκη του πολέμου.

Ύστερα από ένα πρώτο μέρος, με μερικές συγκλονιστικές σε ωμότητα σκηνές με τα βασανισμένα κορμιά των νεκρών που ο αιχμάλωτος Σεργκέι αναγκαζταν να θάβει σε μαζικούς τάφους, σκηνες δοσμένες με εικαστικά εκπληκτικές σκηνές, επιστρέφουμε σε μια φαινομενικά ήρεμη, «ειρηνική» όσο το επιτρέπει ο χρόνος, ζωή, με τον Σεργκέι να προσπαθεί να ξεφύγει από τον εφιάλτη του πολέμου και των φρικτών θανάτων.

Ο Βασιάνοβιτς χρησιμοποιεί άλλοτε ένα γλαφυρά ρεαλιστικό στιλ (όπως στις σκηνές του πολέμου και της αιχμαλωσίας του Σεργκέι) και άλλοτε ένα λυρικό, συχνά και σουρεαλιστικό, στιλ, αναζητώντας και τη μεταφορά για να σχολιάσει διάφορες καταστάσεις, όπως στη σκηνή με το πουλί που πετάει και χτυπάει στο τζάμι του παραθύρου, φεύγοντας πληγωμένο, και αφήνοντας ένα σημάδι στο παράθυρο, εικόνα που κατατρέχει τον ήρωα. Ένα σημάδι για ένα ίσως καλύτερο μέλλον;

Τα νεο-γουέστερν του Σαμ Πέκινπα και του Κλιντ Ίστγουντ μου θύμισε το γουέστερν «Old Henry» του Πόνσι Πονσιρόλι (εκτός συναγωνισμού). Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ένα αυθεντικό μυθικό ήρωα του Φαρ Ουέστ σε μια μυθιστορηματική ιστορία για να ανατρέψει τελικά τους μύθους για την Άγρια Φύση και, ταυτόχρονα, να μας μιλήσει για τη σχέση πατέρα-γιου, με τον πατέρα να προσπαθεί να αποτρέψει το γιο από του να κάνει τα ίδια μ’ αυτόν λάθη στη ζωή του.

Μια μέρα, στο απομονωμένο ράντσο του, στην Οκλαχόμα του 1906, ο γέρο-Χένρι, ένας χήρος αγρότης, που ζει με τον έφηβο γιο του, μεταφέρει και αρχιζει να φροντίζει ένα βαριά τραυματισμένο, άγνωστο αντρα. Σε λίγο καταφθανει στο ράντσο ένας σερίφης με τους βοηθούς του και του ζητά να του παραδώσει τον άγνωστο άντρα, ο οποίος στο μεταξύ έχει εξηγήσει στον Χένρι πως αυτός είναι ο αληθινός σερίφης και οι άλλοι είναι καταζητούμενοι ληστές που λήστεψαν μια τράπεζα τα λεφτά της οποίας βρίσκονται τώρα στην κατοχή του τραυματισμένου άντρα. Η ένταση δημιουργείται όταν ο Χένρι αρνείται να τους τον παραδώσει και, σε μια απρόσμενη ανατροπή, αποδεικνύεται πως δεν είναι απλώς ένας αγρότης αλλά άντρας με παρελθόν και άσσος στο πιστολίδι.

Ο Πονσιρόλι αντλεί από το κλασικό γουέστερν και τους μύθους του για να στήσει την ιστορία του, με εξαιρετική χρήση των χώρων (τόσο οι χώροι όσο και η σχέση ανάμεσα στον πατέρα και το γιο του, μου θύμισαν μια αντίστοιχη σχέση ανάμεσα στον Βαν Χέφλιν και τον γιο του στο κλασικό γουέστερν «Shane» του Τζορτζ Στίβενς), που εκμεταλλεύεται όμορφα η φωτογραφία του Τζον Ματίσιακ, μύθους που ανατρέπει με το ξαφνικό, όμορφο φινάλε του, και αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες από τους σχετικά άγνωστους ηθοποιούς του, ιδιαίτερα από τον Τιμ Μπλέικ Νέλσον, γνωστό μας από τη «Μπαλάντα του Μπάστερ Σκραγκς» των αδερφών Κοέν, ερμηνεία ιδιαίτερα ρεαλιστική, που συναντάμε πολύ σπάνια σε γουέστερν.

Με την ταινία «Συνέβη στο Σόχο» (εκτός συναγωνισμού), ο Έντγκαρ Ράιτ, σκηνοθέτης του «Shaun of the dead», επιστρεφει στην ταινία τρόμου για να προσφέρει ένα με σωστή ατμόσφαιρα και ωραίο ρυθμό έργο, που δείχνει πως ο σκηνοθέτης της μπορεί να δώσει νέα φρεσκάδα στο είδος. Πρωταγωνίστρια είναι η Ελοϊζ, μια νεαρή επαρχιώτισσα, ξετρελαμένη με το Λονδίνο της δεκαετίας του ‘60, που, με τις ευλογίες της γιαγιάς της (ωραία επιστροφή της Ρίτα Τάσιγχαμ), φτάνει στο Λονδίνο για να σπουδάσει μόδα.

Αφού ζήσει για ένα μικρό διάστημα στο οικοτροφείο του Κολεγίου, η Ελοϊζ μετακομίζει σε δικό της δωμάτιο στο σπίτι μιας ηλικιωμένης γυναίκας (η Νταϊάν Ριγκ στον τελευταίο της ρόλο), όπου, σε διάφορα όνειρα (που σταδιακά μετατρέπονται σε εφιάλτες) αρχίζει να βλέπει το φανταστικό πρόσωπο της Σάντι, ενός κοριτσιού του Λονδίνου της δεκαετίας του ‘60, που της μοιάζει και που την ακολουθεί όπου πηγαίνει και που μαζί της θα έχει διάφορες φανταστικές περιπέτειες. Η παρουσία της Σάντι αλλά και του προσώπου της νεκρής μητέρας της Ελοϊζ μας αποκαλύπτουν την ιστορία σχιζοφρένειας που υπάρχει στην οικογένεια της Ελοϊζ.

Στοιχεία που ο Ράις, με ένα σφιχτοδεμένο σενάριο, με ωραία, με εξαιρετική χρήση των χρωμάτων, πλάνα (με το κόκκινο να κυριαρχεί), με την κατάλληλη ατμοσφαιρική μουσική και με τραγούδια των sixties, που τονίζουν την εμμονή της ηρωίδας του με την τότε εποχή (στα πρώτα πλάνα που την βλέπουμε, ακούμε παρόμοια τραγούδια, ενώ το δωμάτιο της είναι γεμάτο με δίσκους vinyl τραγουδιών της εποχής), με γρήγορο ξέφρενο συχνά ρυθμό, και με δυο πολύ ωραίες ερμηνείες από το δίδυμο Άνια Τέιλορ-Τζόι (Σάντι) και Τομασίν Μακένζι (Ελοϊζ). Στους παλιούς ηθοποιούς που κάνουν την εμφάνιση τους στην ταινία, αξίζει να αναφέρω κι εκείνη του Τέρενς Σταμπ στο ρόλο ενός παράξενου ηλικιωμένου άντρα που περιφέρεται μυστηριωδώς στο Σόχο.

Στην άλλη ταινία τρόμου, «Halloween kills» («Η νύχτα με τις μάσκες 2»), ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, συνεχίζει την τριλογία του πάνω στην ιστορία που άρχισε το 2018 με το πρώτο Halloween, για να παρουσιάσει την επιστροφή του Μάικλ Μάιερς, του δολοφόνου της μικρής κωμόπολης του Χάντονφιλντ του Ιλινόις, ο οποίος εξακολουθεί να αναζητά, με την ίδια δολοφονική μανία νέα θύματα, με ανάμεσα στα πρώτα και την Τζέιμι Λι Κέρτις, την πρωταγωνίστρια της πρώτης ταινίας του Τζον Κάρπεντερ («Η νύχτα με τις μάσκες», 1978), που τώρα μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο.

Ο Γκριν στρέφεται στα slasher movies για να φτιάξει τη «συνέχεια» του, χωρίς καμιά ανανέωση στο στιλ, ή στις ιδέες, με ενδιάμεσα φλας-μπακ από την πρώτη ταινία, που ξαναστήνει ο ίδιος, και με ένα αρκετά καλό, πρέπει να πω, ρυθμό, προσθέτοντας, τουλάχιστο σεναριακά, ια έξυπνη ιδέα που εκμεταλλεύεται όσο καλύτερα μπορεί: οι κάτοικοι της πόλης, φωνάζοντας «το κακό απόψε θα πεθάνει!, εισβάλλουν στο νοσοκομείο για να εξοντώσουν το λάθος άτομο, σχόλιο πάνω σε ότι συμβαίνει στη σημερινή Αμερική, με το ρατσισμό και το μίσος που κατέχει σημαντικό τμημα του πληθυσμού.

The post 8ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ – Περιμένοντας το Χρυσό Λιοντάρι… appeared first on Enetpress.

Στη γρανάζια μιας μεταποιητικής βιομηχανίας, όπου κυριαρχούν οι βρώμικες δουλειές και οι εξαφανίσεις προσώπων, μπλέκεται ο νεαρός έφηβος ήρωας της μεξικανικής ταινίας «Το κουτί» (La Caja) του Λορέντζο Βίγκας, που είδαμε σήμερα στο 78ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας.

Στη δεύτερη αυτή ταινία τους ο Βίγκας ακολουθεί τον νεαρό Χατζίν στο ταξίδι του από την πόλη του Μεξικού σε μια βόρεια περιοχή της χώρας (γνωστή για τη μυστηριώδη εξαφάνιση περισσότερων από 10.000 γυναικών τα τελευταία δέκα χρόνια) για να παραλάβει τα λείψανα του νεκρού πατέρα του.

Στην πορεία του θα συναντήσει τον Μάριο, έναν άντρα που μοιάζει εκπληκτικά με τον πατέρα του, και θα τον ακολουθήσει στη «δουλειά» του, που δεν είναι άλλη από μια συνεργασία με εργοστάσιο που εκμεταλλεύεται με τον χειρότερο τρόπο γυναίκες που εργάζονται σκληρά για φτηνά μεροκάματα. Ο Χατζίν θα μείνει και θα εργαστεί για ένα διάστημα μαζί με τον Μάριο, που του δίνει την ευκαιρία να δει από κοντά όχι μόνο την εκμετάλλευση αλλά και να ανακαλύψει τα εγκληματικά σχέδια του Μάριο, όταν ένα από τα κορίτσια που εργάζεται στο εργοστάσιο «εξαφανίζεται».

Στόχος του Βίγκας ήταν, όπως ανάφερε ο ίδιος, να εξερευνήσει την ταυτότητα του σύγχρονου Μεξικανού, σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής, περιοχή όπου η Ιστορία της είναι ακόμη πολύ νέα και που, ως ήπειρος, προσπαθούμε ακόμη να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και πού πάμε.

Για να το πετύχει, ο σκηνοθέτης καταγράφει, με ρεαλιστική λεπτομέρεια, την πορεία του νεαρού του ήρωα, αποφασισμένου, από τη στιγμή που αναγνωρίζει τον πατέρα του στο πρόσωπο του Μάριου, να ανακαλύψει τους λόγους που τους εγκατάλειψε αλλά και την πραγματική δουλειά του, ιδιαίτερα όταν εξαφανίζεται το νεαρό κορίτσι, με τον Μάριο, όταν κάποια στιγμή καταλαβαίνει πως ο Χατζίν έχει ανακαλύψει πως αυτός εμπλέκεται στη δολοφονία της νεαρής, αρχίζει, για να κερδίσει τη συμπάθεια και τη σιωπή του, να του μιλά για την ανάγκη του «δεσίματος» της οικογένειας, που είναι, όπως πιστεύει, το μόνο σταθερό σε μια τέτοια κοινωνία.

Στη δημιουργία μιας αυθεντικής ατμόσφαιρας βοήθησε και το γύρισμα της ταινίας σε μια πραγματική «Maquiladora», στα χαμηλού κόστους εργοστάσια συναρμολόγησης, στην περιοχή Σιουντάντ Χουαρέζ του Μεξικού.

Την ιστορία ενός θρύλου της κωμωδίας, του Εντουάρντο Σκαρπέτα, και τον δικαστικό του αγώνα να αποδείξει πως η παρωδία ενός έργου του Ντ’ Ανούντσιο που παρουσίασε στο θέατρο του δεν ήταν λογοκλοπή, παρουσιάζει στην ταινία «Ο βασιλιάς της κωμωδίας» («Qui Rido io»), ο Ιταλός σκηνοθέτης Μάριο Μαρτόνε («Εμείς πιστεύαμε», «Il giovane favoloso»).

Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Νάπολη της «Μπελ Επόκ», στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν στο κωμικό θέατρο βασιλιάς της κωμωδίας και του μποξ-όφις ήταν ο Σκαρπέτα. Την πετυχημένη ζωή του στο θέατρο και με την «παράξενη» οικογένεια του (σύζυγο, ερωμένες, συνεργάτες, νόμιμα και παράνομα παιδιά, ανάμεσά τους και τον Εντουάρντο και τον Πεπίνο Ντε Φιλίπο) θα ανατρέψει η κατηγορία του ως λογοκλόπο από τον διάσημο τότε και λατρεμένο ποιητή Ντ’Αντόυντζιο, όταν ο Σκαρπέτα ανέβασε μια παρωδία του έργου του «Η κόρη του Ιόριο».

Πέρα από την εξαιρετική ανάπλαση της Μπελ Εποκ, ο Μαρτόνε κατάφερε να δώσει πειστικά, και με εικαστικά ωραίες εικόνες, τη σχέση του Σκαρπέτα με συμπάθεια, μαζί και χιούμορ, τα διάφορα πρόσωπα γύρω του, από τους συνεργάτες μέχρι τα πολλά μέλη της οικογένειας του, ιδιαίτερα τις γυναίκες του και τα παιδιά του, που τα προετοίμαζε όλα για να ακολουθήσουν την τέχνη του. Με τον Τόνι Σερβίλο να αναπλάθει, με δύναμη και πάθος, τον Σκαρπέτα, σε μια πληθωρική ερμηνεία, με κατάληξη την εξαιρετική σκηνή στο δικαστήριο, που με την δοσμένη με ηθελημένη θεατρικότητα και χιούμορ απολογία του, καταφέρνει να παρασύρει τον κόσμο που έχει γεμίσει την αίθουσα του δικαστηρίου.

Με τη βία ενάντια στις γυναίκες, που αποκάλυψε ο βιασμός και η δολοφονία δυο κοριτσιών, στη Ρώμη το 1975, σκάνδαλο που έγινε γνωστό ως Circeo Massacre, καταπιάνεται η ταινία «Το Καθολικό Σχολείο» του Στέφανο Μορντίνι. Θύτες τρία νέα παιδιά που αφού παρέσυραν τα δυο κορίτσια σε ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα τα βίαζαν στη διάρκεια όλης την νύχτας και, θεωρώντας νεκρά, τα εγκατέλειψαν στο πορτμπαγκάζ ενός αυτοκινήτου. Μόνο που το ένα κορίτσι επέζησε, οδηγώντας στη σύλληψη των δραστών και στη συνέχεια την αλλαγή του νόμου περί βιασμού.

Ο Μορντίνι, με βάση το βιβλίο Εντοάρντο Αλμπινάτι, στρέφει την κάμερα του στη ζωή των τριών παιδιών, και των φίλων τους, όλων από καλές, πλούσιες οικογένειες, που μεγάλωναν οικότροφοι σε καθολικό σχολείο, όπου, πλάι στις χριστιανικές αξίες κυριαρχούσε η βία, σε μια περίοδο όπου η νεολαία θεωρούσε ότι είχε μια σχεδόν πλήρη ελευθερία. Παιδιά μεγαλωμένα σε οικογένειες όπου κυριαρχούσε η υποκρισία και το ψέμα και σε ένα σχολείο όπου κυριαρχούσε μια διαστρεβλωμένη αντιμετώπιση του σεξ κι όπου για να πετύχεις έπρεπε να υποδύεσαι ότι ακριβώς θέλουν οι υπόλοιποι.

Μέσα από διάφορα κεφάλαια, χωρίς χρονολογική συνέχεια («πριν έξι μήνες», «πριν 130 ώρες», «πριν πέντε μήνες», κλπ.), με συχνά να υπάρχει ο κίνδυνος να μπερδευτεί ο θεατής, και με αφήγηση από έναν παρατηρητή, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να αναπαραστήσει τα γεγονότα μέσα από ένα είδος έρευνας, αν και αρκετά από τα επεισόδια δεν ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα κλισέ παρόμοιων ιστοριών, ενώ η σκηνοθεσία του δεν ξεπερνά την απλή, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία, αφήγηση.

The post 78ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ – Συγκλονιστική έρευνα πάνω στις «εξαφανίσεις» γυναικών στο Μεξικό και το απολαυστικό πορτρέτο ενός κωμικού στην Ιταλία της Μπελ Επόκ appeared first on Enetpress.

Η φιλοσοφική ματιά πάνω στον κόσμο είναι κάτι που απασχόλησε τον Ιταλό σκηνοθέτη Μικελάντζελο Φραμαρτίνο και σε παλιότερες ταινίες του – φτάνει να θυμηθούμε τις «Τέσσερις φορές» (2010), γύρω από την πυθαγόρεια άποψη για τα τέσσερα στάδια της ύπαρξης (το ζωικό, το φυτικό, το μεταλλικό και το πνευματικό), που παρουσίαζε, χωρίς διάλογο, μέσα από την καθημερινή ζωή ενός γέρου βοσκού που φρόντιζε τα κατσίκια του.

Στην «Τρύπα», τη νέα του, συναρπαστική με ένα δικό της ξεχωριστό τρόπο, ταινία, ειδος ντοκιμαντέρ μαζί και ανάπλαση, o Φραμαντίνο ξεκινά με το πρόσωπο, σε κοντινό πλάνο, ενός ηλικιωμένου αγελαδοτρόφου, που με ιδιαίτερες κραυγές του («ουου, τε-τε, ουου…») με τις οποίες συνεννοείται με τις λιγοστές, γέρικες σαν κι αυτόν, αγελάδες του, που βόσκουν στην ορεινή περιοχή της Καλαβρίας στη Nότια Ιταλία. Η ζωή όμως του αγελαδοτρόφου δεν είναι το κύριο θέμα της ταινίας, όπως δεν είναι τα πρόσωπα που, στο επόμενο αμέσως πλάνο, ανεβαίνουν ένα πανύψηλο κτίριο (το υψηλότερο στον κόσμο κτίριο στη δεκαετία του ‘60, που χτίστηκε στο Μιλάνο), σε ένα εξωτερικό ανελκυστήρα, σχόλιο/αντιπαράθεση του σκηνοθέτη πάνω στις κατακτήσεις του «σύγχρονου» πολιτισμού.

Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές του, είναι μια ομάδα νεότερων σπηλαιολόγων από το Πιεντμόντο, που, στα αμέσως επόμενα πλάνα, βλέπουμε να επαναλαμβάνουν για τον σκηνοθέτη την εκπληκτική, γεμάτη σασπένς και απρόσμενες ανακαλύψεις, κατάδυση που είχε κάνει παλιότερη ομάδα σπηλαιολόγων, σε ένα σπήλαιο της περιοχής, βάθους 700 μέτρων, το τρίτο μεγαλύτερο σπήλαιο στον πλανήτη. Εκείνο που τελικά σε συναρπάζει και σε κρατάει σε συνεχές σασπένς, παρόλο που γνωρίζεις το αποτέλεσμα, είναι η τόλμη, η αφοσίωση και η επιμονή των ανθρώπων να εξερευνήσουν τον πλανήτη και να αποκαλύψουν, με κάθε τρόπο, τα μυστικά του.

Με σκηνές, που άλλοτε με το σασπένς σου θυμίζει τον Χίτσκοκ, και που άλλοτε καταγράφουν με λεπτομέρεια την καθημερινή ζωή και την πορεία της εξερεύνησης, με ένα στιλ που θυμίζει τον κινηματογράφο του Ερμάνο Όλμι, καθώς και με σκηνές βουτηγμένες συχνά στο σκοτάδι, με την κάμερα του εξαίρετου 76χρου ήδη Ρενάτο Μπέρτα (πολύτιμου συνεργάτη μεγάλων σκηνοθετών όπως οι Γκοντάρ, Ρενέ και Ρομέρ) να δημιουργεί μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.

Παράλληλα παρουσιάζει σκηνές από την καθημερινή ζωή του ηλικιωμένου αγελαδοτροφου του και των συντρόφων του, με τα νυχτερινά, συντροφικά γλέντια τους και τα αστεία τους, καθώς και τις γυναίκες του χωριού που πλένουν στο ποτάμι τα ρούχα τους (η ιστορία εκτυλίσσεται στη δεκαετία του ‘60), ο Φραμαντίνο, με ξεχωριστή αγάπη για τη φύση (το βουνό, τα δάση, τα δέντρα, τα ζώα, τα πουλιά και τους γύρω από αυτά ήχους), καταγράφει, με άνεση και ηρεμία στο ρυθμό, μια από τις πιο όμορφες, πιο αληθινές και τελικά πιο αναγκαίες, πλευρές της ζωής μας, της ζωής όπως πρέπει να τη ζούμε, να την τολμάμε και να την απολαμβάνουμε. Αυτός δεν είναι και ο στόχος της τέχνης και στη συγκεκριμένη περίπτωση του κινηματογράφου;

Με την κάμερα να κινείται σε ένα τραβελινγκ στους βάλτους της Λουιζιάνας και τη φωνή του Νατ Κινγκ Κόουλ να τραγουδά τη Μόνα Λίζα στην ηχητική πλευρά ξεκινά η φαντεζίστικη ταινία «Η Μόνα Λίζα και το ματωμένο φεγγάρι» της γεννημένης στην Αγγλία σκηνοθέτριας Άνα Λίλι Αμινπούρ.

Την όμορφη λυρική αυτή σκηνή ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική, που μοιάζει να βγήκε από ταινία τρόμου, σκηνή, με την κάμερα από ψηλά να πλησιάζει μια γυναίκα, σε ζουρλομανδύα, ξαπλωμένη στο έδαφος, στη μέση ενός άδειου, εκτός από ένα κρεβάτι στη μια άκρη, δωματίου/φυλακής. Βρισκόμαστε σε μια κρατική ψυχολογική κλινική, όπου, όπως θα ανακαλύψουμε σχεδόν αμέσως μετά, κυριαρχούν ο σαδισμός και ο τρόμος, φέρνοντας στο νου ταινίες όπως το Shock Corridor του Σάμιουελ Φούλερ.

Στην πραγματικότητα, η Αμινπούρ γνωρίζει ήδη τόσο τον κινηματογράφο τρόμου όσο κι εκείνο της επιστημονικής φαντασίας, όπως είχε δείξει στις ταινίες της «Ένα κορίτσι γυρίζει σπίτι του μόνο τη νύχτα» και Legion καθώς και στην τηλεοπτική σειρά «Η ζώνη του λυκόφωτος», όπου είχε σκηνοθετήσει ορισμένα επεισόδια.

Το φανταστικό στοιχείο στην ταινία, που συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα της φετινής Μόστρας είναι η εξαιρετική υπερφυσική δύναμη που κατέχει η νεαρή ηρωίδα, η Ασιάτισσα Μόνα Λίζα, που κρατιόταν δέσμια στη ψυχιατρείο από δέκα χρονών και που τώρα, ξαφνικά, αποκαλύπτει πως μπορεί να υπνωτίσει τον οποιοδήποτε και να τον διατάξει να κάνει ότι του ζητήσει, ακόμη και να αυτοτραυματιστεί, όπως έκανε στην αρχή, με την σαδίστρια νοσοκόμα που της έκοβε τα νύχια των ποδιών της και που τη διέταξε να αυτοτραυματιστεί με το ψαλίδι που κρατούσε.

Τη δύναμη της αυτή θα εκμεταλλευτεί η ξανθιά χορεύτρια του στριπτίζ, για να βγάλει όσα χρήματα τόσο από τους διψασμένους για γυμνές χορεύτριες πελάτες της όσο και από διάφορα πρόσωπα που αποσύρουν χρήματα από μηχάνημα ATM. Μόνο πρόσωπο που τη συμπαθεί πραγματικά είναι το μοναχικό, έφηβο αγόρι της χορεύτριας και που η παρουσία του θα σταθεί αιτία για να μπορέσει η στραμμένη στον εαυτό της και το εύκολο κέρδος μητέρα του να ανακαλύψει τον πραγματικό εαυτό της.

Εκεί που αρχικά, η ταινία έδειχνε πως θα στρεφόταν σε ένα ειδος ψυχογραφήματος ενός ασταθούς και με ψυχικά τραύματα προσώπου, η σκηνοθέτρια, με βάση ένα καλογραμμένο σενάριο, την μετατρέπει σε μια όμορφη, ιδιαίτερα συμπαθητική, περιπέτεια, όπου τόσο η φωτογραφία όσο και η μουσική (με ωραία τραγούδια που είναι άρρηκτα δεμένα με τα δρώμενα) δένονται τέλεια με το ρυθμό και δημιουργούν τη σωστή ατμόσφαιρα.

The post 78ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Κατάδυση στη σπηλιά της ζωής, στο συναρπαστικό ντοκιμαντέρ του Μικελάντζελο Φραμαντίνο appeared first on Enetpress.

Από την απολαυστική σάτιρα «Επίσημη επιλογή» στη φουτουριστική αλληγορική περιπέτεια «Dune»

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Μια απολαυστική, με σατιρικές αιχμές, κωμωδία, έδωσε μια άλλη νότα στο μέχρι σήμερα πρόγραμμα της 78ης Μόστρας του κινηματογράφου, με την προβολή της ταινίας «Επίσημη επιλογή» των Αργεντινών σκηνοθετών Γκαστόν Ντιπράτ και Μαριάνο Κον.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος του κινηματογράφου παρουσιάζεται μέσα από τον κινηματογράφο με χιούμορ και καυστική, συχνά, σάτιρα, με τα πρωτεία να τα κατέχει το Χόλιγουντ (ποιός έχει ξεχάσει ταινίες όπως «Η λεωφόρος της Δύσεως» του Γουάιλντερ, τος διαφορετικές εκδόσεις του «Ένα αστέρι γεννιέται» με επικεφαλής εκείνη του Κιούκορ, «Η ωραία και το κτήνος» του Βινσέντε Μινέλι, για να αναφέρει μερικές από τις πιο γνωστές).

Η ταινία αναφέρεται σε ένα ηλικιωμένο πάμπλουτο Αργεντινό επιχειρηματία που για να τον θυμούνται αποφασίζει να κάνει δυο πράγματα: να κτίσει μια γέφυρα στο όνομά του (και μετά να τη χαρίσει στο κράτος!) και να χρηματοδοτήσει μια ταινία με διάσημους συντελεστές, τόσο από σκηνοθετικής πλευράς όσο και από πλευράς ερμηνειών. Έτσι, η σκηνοθεσία ανατίθεται στη διάσημη σκηνοθέτρια Λόλα Κουέβας (Πενέλοπε Κρουζ), ενώ η ερμηνεία ανατίθεται σε δύο μεγάλα αστέρια της χώρας, τον ΦέλιξΕϊβέρο (Αντόνιο Μπαντέρας) και τον Όσκαρ Μαρτίνεθ (Ιβάν Τόρες).

Ευκαιρία για τους δυο σκηνοθέτες να σατιρίσουν τόσο τον εγωκεντρισμό, τη φιλαυτία, τη ματαιοδοξία, τη ζηλοφθονία και την ανταγωνιστικότητα των ηθοποιών αλλά και τις έμμονες ιδέες και τους διάφορους τρόπους που σκαρφίζονται οι σκηνοθέτες για να βγάλουν στο φως την ερμηνεία που θέλουν από τον ηθοποιό τους, μαζί όμως και τις υποχωρήσεις τους για χάρη της ολοκλήρωσης των φιλοδοξιών τους. Από το στόχο των σκηνοθετών δεν λείπουν και οι παραγωγοί, ιδιαίτερα οι άσχετοι σημερινοί, που χωρίς να έχουν καμία γνώση ή σχέση με τον κινηματογράφο, αποφασίζουν για δικούς τους καθαρά λόγους να χρηματοδοτήσουν μια παραγωγή.

Φτάνει να αναφέρω πως υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που το γέλιο είναι από τα πιο σπαρταριστά που έχω αντιμετωπίσει από την εποχή των κωμωδιών του Τζέρι Λούις και των Μόντι Πάιθον: η σκηνοθέτρια που, αποζητώντας τον ρεαλισμό στην ερμηνεία μιας συγκεκριμένης σκηνής όπου χρειάζετςι να εκφράσουν αληθινό άγχος και φόβο, ανεβάζει ψηλά με γερανό ένα τεράστιο βράχο και αναγκάζει τους δυο ηθοποιούς της να καθίσουν από κάτω, όπου παίζουν τη σκηνή τους τρέμοντας! Σκηνή που δεν σταματά εδώ αλλά έχει και μια, το ίδιο κωμική, κατάληξη!

Κι άλλα ωραία, απολαυστικά ευρήματα εμφανίζονται σε όλη τη διάρκεια που οι δυο πρωταγωνιστές κάνουν πρόβες διάφορες σκηνες τους, με τον καθένα να μην αναγνωρίζει την αξία του άλλου, όπως το εύρημα όπου η σκηνοθέτρια τους «αναγκάζει» να παραδεχτούν την αξία του άλλου. Κι αν κάποια στιγμή τα πράγματα δείχνουν να οδηγούνται στην τραγωδία αυτό δεν είναι παρά ένα ακόμη εύρημα που, με παρόμοιο χιουμορ τα ανατρέπει και τα διακωμωδεί. Χωρίς βέβαια τους δυο πρωταγωνιστές, Μπαντέρας και Τόρες, αλλά και την επίσης εξαιρετική ερμηνεία της Κρουζ (η δεύτερη ταινία της που μας εκπλήσσει στη φετινή Μόστρα) δεν ξέρω αν η ταινία θα είχε το ίδιο εξαίρετο αποτέλεσμα.

Η νέα εκδοχή της φουτουριστικής, οικολογικής αλληγορικής περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας, «Dune» του Φρανκ Χέρμπερτ (εκτός συναγωνισμού), έρχεται από τον Καναδό Ντενί Βιλνέβ (Dune Part I, όπως είναι ο νέος τίτλος της), ύστερα από την όχι πάντα πειστική αν και εικαστικά γεμάτη ωραία «λιντσικά» ευρήματα και εξαιρετική χρήση των χρωμάτων, μεταφορά του, το 1984 από τον Ντέιβιντ Λιντς.

Εστιάζει, και πολύ καλά κάνει, στις εντυπωσιακές, δοσμένες με τέλεια ειδικά εφέ, περιπετειες του νεαρού Μεσσία, Πολ Ατρείδη (η τραγωδία των Ατρειδών ήταν στη σκέψη του συγγραφέα), στον αγώνα του να σώσει τον βουτηγμένο στην άμμο πλανήτη Αράκι (που σημαίνει Dune στη γλώσσα της αυτόχθονες φυλής των Φρέμεν) από θανατηφόρες χορδές μιας Αυτοκρατορίας που θέλει να εξοντώσει τους κατοίκους του πλανήτη και τους υπερασπιστές τους και να εκμεταλλευτούν το πανάκριβο ναρκωτικό του, γνωστό ως spice, το οποίο επιμυκαίνει τη ζωή και κάνει δυνατά τα διαστημικά ταξίδια.

Η σειρά των βιβλίων του Dune άρχισε να γράφεται σε συνεχειες το 1963, στο περιοδικό επιστημονικής φαντασίας Analog, κι είναι μόνο δυο χρόνια αργότερα που εκδόθηκε σε κανονικό και τόσο αυτό όσο και τα σίκουελ είχαν τεράστια εκδοτική επιτυχία, ξεπερνώντας τα πρώτα τους χρόνια τα 15 εκατομμύρια. Και είναι υπέρ του σκηνοθέτη που επέλεξε το πρώτο μέρος των βιβλίων για να αφηγηθεί τη συναρπαστική αυτή περιπέτεια – προετοιμάζοντας μας για το σίκουελ.

Όλα τα κύρια πρόσωπα και τέρατα του βιβλίου παίρνουν την αντίστοιχη, με, όταν χρειάζεται, εντυπωσιακά πάντα εφε, μορφή τους, με επικεφαλής τον φρικτό, σαδιστικό Βαρώνο, με ένα ημι-αιλουροειδές σώμα που αιωρείται πάνω από τραπέζια και αντικείμενα. Επικίνδυνοι στρατιωτικοί, προδότες, μάγοι και Πυθίες, κινούνται στους διάφορους πλανήτες ενός μακρινού μέλλοντος (βρισκόμαστε στο έτος 10,191), όπου εκτυλίσσεται η γαλακτική περιπέτεια.

Σε αντίθεση με την σε αποσύνθεση ατμόσφαιρα της ταινίας του Λιντς, ο Βιλνέβ «Η άφιξη», «Blade Runner 2049») επιλέγει μια πιο φωτεινή, αλά-Star Wars ατμόσφαιρα, όπου η δράση και τα εφέ (όπως τα γιγαντιαία σκουλήκια που βγαίνουν κάθε τόσο μέσα από την άμμο για να καταβροχθίσουν ανθρωπους και αντικείμενα) έχουν κάτι από το ρυθμό και την ομορφιά των παλιών κινηματογραφικών σίριαλ.

Ξεχωριστή αναφορά αξίζει να κάνω στους ηθοποιούς, με επικεφαλής τον Τιμοτέ Σαλαμέτ στο ρόλο του Πολ Ατρείδη, τον Όσκαρ Άιζακ (ο Δούκας και πατέρας του Πολ), τη Ρεμπέκα Φέργκιουσον (Τζέσικα), τον Χαβιέ Μπαρντέμ (Στιλγκαρ), τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ (Βαρώνος Βλαντιμίρ Χαρκόνεν), τον Τζός Μπρόλιν (Γκάρνεϊ) και τη Σάρον Ντάνκαν-Μπρούστερ (ο οικολόγος Λιντ Κάνιε).

The post 78ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Από την απολαυστική σάτιρα «Επίσημη επιλογή», στη φουτουριστική αλληγορική περιπέτεια «Dune» appeared first on Enetpress.

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ και η Τζέιν Κάμπιον έδωσαν με τις δυο εξαιρετικές ταινίες τους, «Παράλληλες μητέρες» και «Η εξουσία του σκύλου» αντίστοιχα, το στίγμα της φετινής 78ης Μόστρας του κινηματογράφου, που για δεύτερη φορά διεξάγεται φέτος, εξαιτίας της πανδημίας του Covid-19, κάτω από πολύ αυστηρά μέτρα: καθημερινός έλεγχος εμβολιασμού και άλλων αντίστοιχων ιατρικών μέτρων, ενώ σε όλες τις αίθουσες προβολών κρατείται σωστή απόσταση (με πάντα μια κενή θέση ενδιάμεσα).

Το μητρικό ένστικτο, οι γυναικείες σχέσεις, οι μνήμες ενός τραυματικού παρελθόντος αλλά και οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις, είναι στο επίκεντρο της νέας ταινίας «Παράλληλες μητέρες» του Πέδρο Αλμοδόβαρ με την οποία έκανε μια εντυπωσιακή έναρξη το φετινό φεστιβάλ. Ένα εξαιρετικό μελόδραμα, στο στιλ των καλύτερων ταινιών του Ισπανού αυτού δημιουργού («Όλα για τη μητέρα μου», «Μίλα της», Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης»), που συνεχίζει απτόητος, και με μούσα, σε μια σειρά συναρπαστικές ταινίες την εξοχή Πενέλοπε Κρουζ.

Δυο γυναίκες που συναντιούνται στη μαιευτική πτέρυγα ενός νοσοκομείου, η Τζάνις (όνομα, όπως μαθαίνουμε που της έδωσε η μητέρα της που λάτρευε τη Τζάνις Τζόπλιν), πετυχημένη φωτογράφος, και η έφηβη Άνα, και οι οποίες, ενώ περιμένουν να γεννήσουν, γίνονται γρήγορα φίλες. Ανάμεσα τους κινούνται ο παντρεμένος εραστής της Τζάνις, ανθρωπολόγος Αρτούρο, και η ηθοποιός του θεάτρου μητέρα της Άνας, Τερέζα.

Τα συναισθήματα και οι καταστάσεις που προκαλούν η καθυστερημένη μητρότητα, από τη μια, για την Τζάνις και η γρήγορη ενηλικίωση για την έφηβη Άνα, από την άλλη, μαζί με ένα ξαφνικό, τρομερό μυστικό στη ζωή της Τζάνις, είναι τα κύρια στοιχεία με τα οποία καταπιάνεται ο Αλμοδόβαρ. Στοιχεία που προσφέρονται για μελοδραματισμο, που στα χέρια ενός μέτριου σκηνοθέτη θα οδηγήσουν σε ένα ακόμη αδιάφορο μελό.

Ο 71χρονος όμως Αλμοδόβαρ παραμένει, όπως αποδεικνύει σε κάθε πλάνο του, ένας με φαντασία, πρωτοτυπία, και ευρηματικότητα, δημιουργός, Με στημένα με εξαιρετική επιμέλεια πλάνα, εκπληκτικά και εντυπωσιακά όπως πάντα, χρώματα (η θαυμάσια φωτογραφία είναι του Χοζέ Λουίς Αλκάινε), με την ωραία μουσική του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας, που ξέρει να τονίζει αλλά και να υποβάλλει όταν χρειάζεται, με τέλεια ελεγχόμενο ρυθμό, και με εξαίρετους ηθοποιούς, από την Πενέλοπε Κρουζ (η οποία στο ρόλο της Τζάνις να δίνει τον καλύτερο εαυτό της, που σίγουρα θα είναι στα φαβορί για το βραβείο ερμηνείας), μέχρι τους Μιλένα Σμιτ (Άνα), Αϊτάνα Σάντσεζ Γκιγιόν (Τερέζα), Ίσραελ Ελεγιάλντε (Αρτούρο), και Ρόσι Ντε Πάλμα (Έλενα), έφτιαξε μια, με χείμαρρώδη, δοσμενη με αγάπη και ευαισθησία για τους χαρακτήρες του, σκηνοθεσία, ταινία.

Η καλύτερη για μένα ταινία της Νεοζηλανδής Τζέιν Κάμπιον παραμένει το «Μαθήματα πιάνου» κι είναι ευχάριστο, μετά από μια σειρά όχι και τόσο σημαντικές ταινίες, με τη νέα της ταινία, «»Η εξουσία του σκύλου», που είδαμε στο διαγωνιστικό τμήμα της Μόστρας, να βλέπουμε πως επιστρέφει στον καλύτερο της εαυτό. Τη φορά αυτή, η Κάμπιον στρέφεται σε ένα γουέστερν που εκτυλίσσεται στη Μοντάνα του 1925, αν και η ταινία γυρίστηκε στην πραγματικότητα στη Νέα Ζηλανδία, χωρίς να χάσει τίποτα από την ατμόσφαιρα της (κι αυτό χάρη στην εξαιρετική φωτογραφία του Άρι Γουέκνερ).

Πρόκειται για ένα γουέστερν χαρακτήρων, με την ιστορία να επικεντρώνεται στις σχέσεις ανάμεσα σε δυο αδέρφια, με τον Φιλ, ένα σκληρό και αυταρχικό αγελαδοτρόφο (εκπληκτικός στο ρόλο ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, που τονίζει με τις κινήσεις του και την όλη μάτσο συμπεριφορά ενός χαρακτήρα, μαζί και τη ζήλεια του, και που στόχο του έχει να ελέγχει τους πάντες), να αντιμετωπίζει με σχεδόν θα ελεγα σαδισμό και να προσβάλλει τον ευγενικό και υποχωρητικό αδερφό του, Τζορτζ (Τσέσι Πλέμονς). Τα πράγματα θα’ αλλάξουν, όταν ο Τζορτζ παντρεύεται (με την Κίρστεν Ντανστ να δίνει τον καλύτερο εαυτό της).

Με ένα καλογραμμένο σενάριο (βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τόμας Σάβεϊτζ), με ωραία μουσική του Τζόνι Γκρίνγουντ, με εικαστικά λαμπρές εικόνες, και με σιγουριά και μεθοδικότητα στη διεύθυνση των ηθοποιών της, τοσο στις απέραντες πεδιάδες όπου κινούνται όσο και στα κλειστοφοβική εσωτερικά, χρησιμοποιώντας τους εντυπωσιακούς εξωτερικούς χώρους σε αντίστιξη με τα δρώμενα και αναπτύσσοντας με άνεση τις συγκρουόμενες σχέσεις τους (από όπου δεν λείπει και η αίσθηση του καταπιεσμένου σεξουαλικού πόθου), η Κάμπιον φτιάχνει μια πράγματι όμορφη, δυνατή ταινία.

Με ταινίες όπως το «Post Mortem» και «Νο», ο Χιλιανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαρέν μας είχε δώσει δυνατές, αξεχαστες εικόνες μέσα από ταινίες για την πολιτική κατάσταση στη Χιλή, στην περίοδο της δικτατορίας του Πινοσέτ. Δυστυχώς πιο πρόσφατες ταινιες του («Τζάκι», «Έμα», «Η ιστορία της Λίσι») έδειξαν μια στροφή σε μέτρια θέματα και σε χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση σκηνοθεσία. Κάπου ανάμεσα στις καλύτερες και τις μέτριες ταινιες του βρίσκεται η νέα του ταινία, «Σπένσερ», που αναφέρεται στη σχέση της πριγκίπισσας Νταϊάνα με τον σύζυγο της και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, στη διάρκεια του τριημέρου των Χριστουγέννων, που διεξήχθησαν στο εξοχικό κτήμα του Σάνγριγχαμ, πριν η Νταϊάνα εγκαταλείψει τον πρίγκιπα Κάρολο.

Ο Λαρέν έφτιαξε ένα ψυχόδραμα της βασικής ηρωίδας του (με την Κρίστεν Στιούαρτ να προσπαθεί με την πολύ καλή ερμηνεία της να ανεβάσει το όλο επιπεδο), μιας νεαρής, «ανυπότακτης» γυναίκας που προσπαθούσε να παραμείνει απλή και ελεύθερη εκεί που η παράδοση και η τελετουργία του Παλατιού την ήθελε υποταγμένη στην ξεπερασμένη και κουραστική παράδοση του παλατιού.

Ο Λαρέν πετυχαίνει περισσότερο στις διανθισμένες με ειρωνεία και χιούμορ σκηνές των προετοιμασιών του φαγητού (πρωινά, απογευματινά, δείπνα, κλπ.), με τα διάφορα φαγητά, τα φρούτα και τα γλυκά, που ετοιμάζει ένας πρώην στρατιωτικός μάγειρας, και τις συγκεντρώσεις των μελών της βασιλικής οικογένειας (με τη βασίλισσα περικυκλωμένη με τα διάφορα σκυλιά της), καθώς κι ένα κυνήγι φασιανών, που καταστρέφει με την απρόσμενη παρουσία της η Νταϊάνα. Η οποία, όπως την παρουσιάζει η ταινία, παρέμενε δεμένη με τον πατέρα της, τον Σπένσερ (από όπου και ο τίτλος της ταινίας) και την παιδική της ηλικία (όταν έτρωγε, όπως όλοι οι απλοί συμπατριώτες της, φις εν τσιπς κάπου στο Κένσινγκτον).

Με τον Λαρέν να εκμεταλλεύεται και να χρησιμοποιεί έξυπνα για τη ψυχογραφία της ηρωιδας του, τόσο το ιστορικό βιβλίο για την Άννα Μπολέιν (που ο Ερρίκος ο 8ος είχε εκτελέσει), όσο και το κόκκινο σακάκι του πατέρα της, με το οποίο είχε ντύσει το σκίαχτρο του κτήματος τους. Στα θετικά της ταινίας και οι ερμηνείες της Σάλι Χόκινς (η πίστη υπηρέτρια της Νταϊάνας) και Τίμοθι Σπολ (ο ταγματάρχης Γκρέγκορι που βλέπει και επιβλέπει όλα).

The post 78ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ – Σημαντικές παρουσίες από Αλμοδόβαρ και Τζέιν Κάμπιον appeared first on Enetpress.