Άποψη πάνω στη θεατρική παράσταση «Ο Επιστάτης» του Χάρολντ Πίντερ, σε μετάφραση του Κώστα Σταματίου, σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, στο θέατρο ΑΡΓΩ.

«Ο Επιστάτης», του Χάρολντ Πίντερ, ένα δύσκολο έργο στη βάση του, σχετικά με το θέμα που πραγματεύεται, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία του Σωτήρη Χατζάκη, έτσι ώστε, αφενός μεν να αναδειχθεί η δραματικότητα, αφετέρου δε να υπογραμμιστεί και η κωμική διάσταση της ιστορίας.

Πρόκειται για ένα δυνατό κείμενο με τα μηνύματά του να είναι ακόμη και σήμερα ωφέλιμα και διαχρονικά. Ο θεματικός πυρήνας αποτελεί μία εντελή ανθρώπινη ψυχολογική ανατομία, η οποία απεικονίζεται λεπτομερειακά με επίκεντρο ένα τρελό παιχνίδι εξουσίας.

Το πεδίο δράσης και αντίδρασης αναδεικνύει το υπόβαθρο των τριών ηρώων, με το λόγο, την έκφραση και την κίνηση, να ενισχύουν το ήθος και τη διάνοια. Το κοινό παρακολουθεί με αγωνία και ενδιαφέρον τις «μεταπτώσεις» της ιδιοσυγκρασίας τους, μέσα από τις ανατροπές που αναπτύσσονται με ταχύτητα, μετατρέποντας την πλοκή σε ένα αγώνα δρόμου.

Ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης, στηριζόμενος στην καθαρή και ρέουσα μετάφραση του Κώστα Σταματίου, οικοδομεί μία πληθωρική κατασκευή, με έμπνευση και αφοσίωση στο στόχο που δεν είναι άλλος από την ανάδειξη της αβυσσαλέας ανθρώπινης οντότητας.

Ερμηνείες:

Σωτήρης Χατζάκης (Ντέιβις Τζένκινς), Αιμιλιανός Σταματάκης (Άστον) και Γιώργος Φριντζήλας (Μικ).

Ευτυχέστατη η συνεύρεση και των τριών ηθοποιών, σε αυτή τη σπουδαία παράσταση.
Πόσο μέσα στο ερμηνευτικό του κέντρο βρίσκεται ο Σωτήρης Χατζάκης που υποδύεται τον άστεγο μικροαπατεώνα, το αντιλαμβάνεται αμέσως ο θεατής. Μεστός, άμεσος, ειλικρινής, πατάει εύστοχα και στα δύο γνωρίσματα του κειμένου, στο τραγικό και το κωμικό. Υπογραμμίζεται η ταχύτατη εναλλαγή της διάθεσης των αισθήσεων, ανάλογα πάντοτε με τις απαιτήσεις του ρόλου. Ολοκληρωτικά κυριαρχεί στη σκηνή, με την πηγαία, φωτεινή και συγκροτημένη θεατρική συμπεριφορά του.

Ο Γιώργος Φριντζήλας, είναι ο Μικ, αδελφός του Άστον. Είναι ένα πρόσωπο επιθετικό, σκληρό, εριστικό και προσβλητικό, αλλά και αμφιθυμικό. Η ερμηνεία του διακρίνεται για την ευθυβολία, τη διαφάνεια και την υποκριτική εντιμότητα.

Για τον ταλαντούχο Αιμιλιανό Σταματάκη ό,τι και να πει κανείς, θα είναι λίγο. Ενσαρκώνει τον Άστον, το νεαρό με το ψυχικό νόσημα, κάτι που εξηγεί και την όλη εξέλιξη στην προσωπική του ζωή. Το τραύμα που απέκτησε από το οδυνηρό ηλεκτροσόκ, το οποίο υπέστη σε νεαρότερη ηλικία, τον στιγμάτισε για πάντα στερώντας του την ωριμότητα της επικοινωνίας. Ζει σε δικό του κόσμο με τους δικούς του ασφαλείς κανόνες.

Ο Σταματάκης ερμηνεύει ένα ιδιαίτερο και σύνθετο ρόλο, με αφοπλιστική δυναμική. Η υποκριτική του ευελιξία τού επιτρέπει να κινείται άλλοτε με μέτρο και άλλοτε με αποδεκτή υπερβολή στις περιπτώσεις των εκρήξεών του. Η σκηνική του αυθεντικότητα ισχυροποιεί την αποκάλυψη της ευαισθησίας και του περίπλοκου του χαρακτήρα που ερμηνεύει. Συνοπτικά η όλη του συμπεριφορά στο σανίδι προκαλεί την πολυπόθητη μέθεξη, με τα οφέλη που αυτή συνεπάγεται, για το κοινό, σε μία θεατρική παρουσίαση.

Συντελεστές:

Βοηθός σκηνοθέτη Πολυξένη Μυλωνά. Τα κοστούμια και η σκηνογραφία της Έρσης Δρίνη, είναι αξιοπρόσεκτα, καθώς με τους συμβολισμούς τους, εικονοποιούν την αφήγηση με ρεαλιστικό τρόπο. Στα υπαινικτικά φώτα συναντάμε τον Αντώνη Παναγιωτόπουλο και στην πρωτότυπη εναρμονισμένη με τον πυρήνα του έργου, μουσική, την Ειρήνη Σκυλακάκη. Παραγωγή θεατρικές επιχειρήσεις ΖΗΣΗ.

Συμπέρασμα:

«Ο Επιστάτης» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία του Σωτήρη Χατζάκη, στο θέατρο ΑΡΓΩ, εκπλήσσει θετικά, τόσο για τη σκηνοθετική ενορχήστρωση, όσο και για τις ερμηνείες των ηθοποιών. Η παράσταση συνολικά αξιολογείται ως μία ολοκληρωμένη θεατρική δημιουργία, της οποίας οι επιδιώξεις ευοδώθηκαν.

The post Άποψη πάνω στη θεατρική παράσταση «Ο Επιστάτης» του Χάρολντ Πίντερ, στο θέατρο Αργώ appeared first on Enetpress.

Της Ζωής Τόλη

«Ένας ανεπαίσθητος πόνος», του Χάρολντ Πίντερ στο Θέατρο «Μπιπ», σε μετάφραση του Αλέξη Αλάτση και σκηνοθεσία της Χριστίνας Χριστοφή.

Το έργο γράφτηκε το 1958 με πρωτότυπο τίτλο «A slight ache» και αρχικά προοριζόταν για το ραδιόφωνο, όχι πολυπαιγμένο που διακρίνεται ακόμα και σήμερα η διαχρονικότητά του. Εξάλλου το αίτημα της ειλικρινούς και μη συμπλεγματικής επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι επίκαιρο και ζωτικής σημασίας και στον παρόντα χρόνο.
Αποτελεί μια χρήσιμη και καταλυτική συνθήκη για την κοινωνική προαγωγή.

Τι γίνεται όταν ένας εισβολέας παραβιάζει τον comme il faut μικρόκοσμο ενός τυπικού ζευγαριού με τακτοποιημένη ζωή; Ο Έντουαρντ και η Φλώρα μεσήλικες, ζουν φιλήσυχα στην αγροικία τους στην αγγλική εξοχή. Πώς αντιμετωπίζουν αυτή την απροσδόκητη επέμβαση στην προσωπική τους ζωή;

Παρακολουθούμε σκηνές απείρου κάλλους, με τον ηλικιωμένο επισκέπτη/ εισβολέα που πουλάει σπίρτα, να παραμένει εντελώς σιωπηλός, ακίνητος, σκέτος γρίφος και το ζευγάρι να αναστατώνεται. Η αντίδραση είναι σφοδρή με διαφορετικό όμως τρόπο έκφρασης λόγου και κίνησης που προοικονομεί και τον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας από τον καθένα.

Πέφτουν οι μάσκες και καθώς ο ξένος, αντιπροσωπεύει το μη οικείο, γίνεται ταυτόχρονα ο αναδευτής του ζελεδένιου κόσμου τους. Κρυμμένες επιθυμίες αναδύονται, αλήθειες ξεστομίζονται αυθόρμητα, σε κλίμα όπου η υποδόρια δράση, αλλά και η φανερή βαθαίνουν το ρήγμα ανάμεσα στον Έντουαρντ και την Φλώρα.

Η αίσθηση της απειλής και η όλη αλλόκοτη συμπεριφορά του σπιρτοπώλη πυρπολούν κρυμμένους φόβους και καταπιεσμένα συναισθήματα. Η ειρωνεία και το τραγελαφικό ύφος πολιορκούν την σκοτεινή, προφυλαγμένη πλευρά των ηρώων, η οποία εκτινάσσεται σαν λάβα ηφαιστείου και παρασέρνει τα πάντα. Άλλος νικιέται, όπως ο Έντουαρντ που δεν θέλει να δει την αλήθεια και άλλος μετακινείται προς το «ανθηρό» και το καινούριο, όπως η Φλώρα.

Όλο αυτό το μεταπτωσιακό περιβάλλον η σκηνοθέτιδα Χριστίνα Χριστοφή το αποτυπώνει με ενάργεια, τονίζοντας σθεναρά την οδυνηρή κλιμάκωση της ψυχοσύνθεσης των ηρώων. Την πτώση και την τύφλωση του ενός και την χαρά / ανυπομονησία της άλλης μπροστά στο πολλά υποσχόμενο μέλλον.

Η σκηνοθετική γραμμή φωτίζει την εμβέλεια της επιλογής και πώς αυτή μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Μόνο που αυτή η ικανότητα της επιλογής, τελικά, όπως φαίνεται, είναι μόνο για δυνατούς λύτες στο σταυρόλεξο του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Φλύαρος λόγος, σιωπές, πλούσια εκφραστικότητα, μεταφορές, λεκτικές αδιάφορες εντάσεις και σωματική κίνηση τελοιοποιούν το δραματικό ένδυμα των ηθοποιών που ερμηνεύουν ευσυνείδητα και με σεβασμό στο κείμενο.

Αποκαλύπτουν το εύρος και το βάθος του ανεπαίσθητου πόνου που και αισθητότατος γίνεται βαθμιαία, όσο εξελίσσεται η πλοκή, και πολλές αντιστάσεις έχει για να βγει από το στεγανό κέλυφός του.

Οι παύσεις που παρατηρούνται επιτείνουν την απόλυτη δυσκαμψία της θεμελιακής επαφής των χαρακτήρων, στοιχείο δηλωτικό της ψυχοπνευματικής αποξήρανσής τους. Η πιντερική γλώσσα, με τολμηρή ευθύτητα τσιγκλίζει τους πρωταγωνιστές και συνακόλουθα το θεατή που «βλέπει» και «ακούει» το μέγεθος της δικής του επικοινωνιακής χρεωκοπίας.

Ο Δημοσθένης Φίλιππας, ως Έντουαρντ, πολύ καλός, σε δύσκολο ρόλο, καθώς πρέπει να περάσει τα στάδια της αμφισβήτησης, της οργής, της εθελοτυφλίας, της καταρράκωσης και του τελικού αφανισμού. Απειλείται πλήρως και καθοριστικά, ανήμπορος να ερμηνεύσει τα «σημάδια» και ανάπηρος μπροστά στη συναισθηματική μεταλλαγή που υφαίνεται υποδόρια.

Όσο πιο πολύ αναγκάζεται να δει το ναυάγιο της σχέσης του με τη Φλώρα, αλλά και γενικότερα του βίου του, τόσο πιο πολύ τυφλώνεται. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα προμηνύει την αποκαθήλωσή του από το πάγιο, νοικοκυρεμένο καθεστώς του εαυτού και των αποκτημάτων του.

Φλώρα είναι η Μαρία Μπρανίδου, αρκετά γήινη, αεικίνητη, αποπνέει μια ζεστασιά και ταυτόχρονα έναν κραταιό δυναμισμό, κεντραρισμένη στο ρόλο της. Ανάλογα με τη σκηνική πράξη, κινείται με υποκριτική ευχέρεια και αξιοσημείωτη προσαρμοστικότητα. Η ερμηνεία της ξεχωρίζει με το εκτόπισμά της.

Τον πλανόδιο πωλητή υποδύεται ο Κωνσταντής Μιζάρας, με τέτοια νουνέχεια και εσωτερικότητα που κερδίζει το θεατή. Η σιωπηλή του παρουσία αποκτά ανατρεπτική δραματική υφή, προκαλώντας ένα πέπλο μυστηρίου. Η εκνευριστική ακινησία του είναι ο μοχλός που βγάζει στη φόρα την προσεκτικά καταχωνιασμένη ζοφερή έκδοση του χαρακτήρα του ζευγαριού.

Έκδοση που εμπεριέχει υπόγειες διαδρομές, χαμαιλεοντικές αναρριχήσεις, ψευδεπίγραφα όνειρα και ασυμβίβαστο τρόμο για οποιαδήποτε αλλαγή. Τους υποβλητικούς φωτισμούς, εναρμονισμένους με το θεματικό πυρήνα, φροντίζει ο Γιάννης Ζέρβας, τα σωστά σκηνικά και τα ενδεικτικά κοστούμια η Μυρτώ Κοσμοπούλου και την υπαινικτική μουσική οι Stratum 3.

Με καλή μετάφραση, αβανταδόρικη σκηνοθεσία, λειτουργική σκηνογραφία και γεμάτες βάθος ερμηνείες, η παράσταση διακρίνεται για το κατασκευαστικό της ανάστημα. «Ανεπαίσθητος πόνος», μια δομημένη θεατρική δουλειά, με αέρα ποιητικό, απολαυστική, σκωπτική και ιδιαίτερα οχληρή, λόγω των συμβολισμών και της θεματικής της.

YΓ: Οι δύο τελευταίες παραστάσεις αύριο και μεθαύριο.

The post Ένας ανεπαίσθητος πόνος», του Χάρολντ Πίντερ στο Θέατρο «Μπιπ» appeared first on Enetpress.

Γράφει ο Εξάρχων

«Στην νεκρή ζώνη τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δε γερνάει. Όλα παραμένουν για πάντα παγωμένα και σιωπηλά…»

Δύο εξηντάρηδες συναντιούνται ένα βράδυ σε μια παμπ. Και οι δύο ποιητές, ο ένας αλκοολικός αστός, ο άλλος αποτυχημένος αλλά με πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Ο πλούσιος παίρνει στο σπίτι το φτωχό για ένα ακόμα ποτό… και εκεί ξετυλίγεται το κουβάρι που έπλεξε ο Χάρολντ Πίντερ στο «No man‘s land»: ένα κουβάρι απωθημένων, αναμνήσεων και εγκλωβισμού στο παρελθόν.

 Η Νεκρή Ζώνη του Πίντερ εκτυλίσσεται σε μια νύχτα και μια μέρα, αλλά οι ιστορίες της είναι ιστορίες ζωής. Ο αστός Χιρστ και ο καινούριος του «φίλος», ο Σπούνερ, αποδεικνύονται παλιοί γνώριμοι, παγιδευμένοι τόσο στις αποτυχίες, όσο και στις επιτυχίες του παρελθόντος. Τους δύο χαρακτήρες πλαισιώνουν οι Φόστερ και Μπριγκς -πιθανότατα εραστές- που βρίσκονται στην υπηρεσία του Χιρστ. «Σιγοντάρουν» τις δικές του εξομολογήσεις, ενισχύουν τη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα με τις δικές τους.

 Οι τέσσερις υπερβολικοί χαρακτήρες ξεπηδούν από ένα κείμενο που ο Πίντερ άρχισε να γράφει μέσα σε ένα ταξί, γυρνώντας ένα βράδυ στο σπίτι αφότου δείπνησε μόνος. Ο ίδιος ο δημιουργός έχει παραδεχθεί ότι το No man‘s land είναι ένα «παράξενο έργο που σε στοιχειώνει» και που «ούτε εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω εντελώς -ποιος μπορεί;- αλλά λειτουργεί για το θεατή».

Αυτή την αύρα αποπνέει η ερμηνεία του Αλέκου Συσσοβίτη ως Σπούνερ. Ο Αντώνης Καρυστινός ταιριάζει απόλυτα στο παράξενο του πράγματος, ο Γιάννης Στεφόπουλος είναι το διακριτικό διαμαντάκι της παράστασης (Φόστερ και Μπριγκς). Το καρέ συμπληρώνει ως Χιρστ ο Γιώργος Αρμένης που όλοι γνωρίζουμε.

 Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου στο θέατρο Θησείον, μέχρι την 1η Απριλίου. Το κείμενο έχει μεταφράσει ο Αντώνης Πέρης, η παραγωγή είναι από Faust και Pro4.

 Πληροφορίες:

 Θησείον – ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Τουρναβίτου 7, Θησείο

210 3255444

 Παραστάσεις

Τετάρτη με Κυριακή στις 21:30

 ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

 ΤΕΤΑΡΤΗ

Γενική είσοδος: 12€

 ΠΕΜΠΤΗ

Γενική είσοδος: 10€

 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ-ΣΑΒΒΑΤΟ-ΚΥΡΙΑΚΗ

Κανονικό: 15€

Φοιτητές, μαθητές, ΑμΕΑ: 12€

Ανεργοι, Άνω των 65: 12€

 Δείτε το τρέιλερ της παράστασης

The post H «Νεκρή Ζώνη» που καθηλώνει appeared first on Enetpress.

Η Μίνα Αδαμάκη μετά από 45 χρόνια ξαναγυρίζει στο υπόγειο του θεάτρου τέχνης Κάρολος Κουν, μεταφράζει και σκηνοθετεί το έργο “Ο εραστής” του νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο και την Ευτυχία Γιακουμή.

  Το έργο

“Ο Εραστής”είναι μια έξυπνη  κωμωδία του 1962, την οποία χαρακτηρίζουν η ανατροπή, η κατάρριψη δεδομένων στοιχείων, η αποκάλυψη της προσωπικής μάσκας, η ακύρωση κάθε προσχήματος με έναν ευφυή τρόπο και χιούμορ, από την οξεία και κοφτερή σαν λεπίδα γραφή του αιρετικού και πολιτικού ακτιβιστή Πίντερ.  Είναι ένα σατιρικό κείμενο που ξεβολεύει το θεατή, τον βάζει μπροστά στο φόβο, ώστε να ψάξει τη βαθύτερη αλήθεια για τον εαυτό του, αλλά και για την πραγματικότητα.

Τον φέρνει επομένως αντιμέτωπο με τις ενοχές, που συνακόλουθα αναφύονται, όταν μας τρομάζει αυτό που μπορεί να ανακαλύψουμε, αυτό που κρύβουμε ακόμα και από μας τους ίδιους. Φόβος και Ενοχή. Αυτές τις αλήθειες μάς προσφέρει ο δημιουργός, όπως ο Μπέκετ πριν απ’ αυτόν και ακόμα πιο πριν ο Κάφκα.

Η ψυχαναλυτική λειτουργία σχετικά με το φόβο και την ενοχή, αναποδογυρίζει τα πάντα φέρνοντας στην επιφάνεια πλευρές αθέατες, καθώς η παράφορη ερωτική επιθυμία συναντά τη ζηλοτυπία, οι ενοχές τις διαμάχες, η τέρψη και η απόλαυση την παράτολμη εκτροπή και την απόδραση. Και όλα αυτά με παιχνιδιάρικο πνεύμα, που χρωματίζει τη διάθεση του συγγραφέα, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος του μοντερνισμού.

Οι παύσεις και οι σιωπές μέσα στο κείμενο αποτελούν γνώρισμα του πιντερικού λόγου, που σε κάποιους μοιάζει δύστροπος και δυσκολεύονται να τον κατανοήσουν, ενώ σε άλλους συνταρακτικός. Η αλήθεια αναζητείται μέσα στον σπασμένο και αγχωτικό λόγο των ανθρώπων σε σύγχυση, πίσω από τις σιωπές, όταν δεν θέλουν ή δεν μπορούν να εκφέρουν αυτό που τους ταράζει.

  Η υπόθεση

Ο Ρίτσαρντ και η Σάρα, ένα τυπικό ζευγάρι ευκατάστατων μεσοαστών ζουν απομονωμένοι σε μια εξοχική κατοικία κοντά στο Windsor. Έχουν ένα υπέροχο, καλόγουστο σπίτι με κήπο. Ο Ρίτσαρντ εργάζεται ως οικονομικός σύμβουλος στο City και η Σάρα είναι η τέλεια σύζυγος, που φροντίζει να δημιουργεί το ιδανικό περιβάλλον για τη συμβίωσή τους. Επειδή όμως η ερωτική τους ζωή  έχει αρχίσει να εμφανίζει κάποια σημάδια κόπωσης, μετά από δέκα χρόνια γάμου συνέλαβαν έναν πρωτότυπο τρόπο για να την τονώσουν. Αποφάσισαν, από κοινού, να βρει η Σάρα έναν εραστή, τον οποίο να δέχεται στο σπίτι τους, όποτε εκείνη επιθυμεί, την ώρα που ο Ρίτσαρντ θα βρίσκεται στο γραφείο του.

Ο άνθρωπος όμως είναι ένα σύνθετο και απρόβλεπτο ον, δεν χωράει σε καλούπια και πολύ συχνά, πέφτει στις παγίδες, που ο ίδιος στήνει.

Ο θεματικός πυρήνας του έργου πραγματεύεται το αδιέξοδο, που γεννά η πλήξη και η αποστειρωμένη συναισθηματικά καθημερινότητα στα ζευγάρια μετά από μακροχρόνια συμβίωση, αλλά και ποιους τρόπους σκαρφίζονται για να “γλιτώσουν” από αυτή τη σαρκοβόρα ρουτίνα. Επινοούν, λοιπόν, ρόλους και προσωπεία, ώστε να διασφαλίσουν μια επιβίωση όσο επισφαλής κι αν είναι, αρκεί να αντέξουν την οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουν, συντηρώντας το επικίνδυνο παιχνίδι της συμβατικότητας. Γίνονται οπαδοί ενός κομφορμισμού χωρίς χαρά, αλήθεια, ελευθερία και εμπιστοσύνη. Κοφτοί, απότομου διάλογοι, τυπικές κουβέντες και ο σαρκασμός , όπως “είμαι με άλλον,  αλλά εσένα αγαπώ” (Σάρα), αποδεικνύουν τη μάταιη αναζήτηση του διαφορετικού και του καινούργιου, που θα τους δώσει φτερά.

Αντί να αντιμετωπίσουν ο καθένας τον εαυτό του και μετά το σύντροφο και τη σχέση ολιστικά, προτιμούν την προσποίηση και το ψέμα. Η αλλοτρίωση προχωρά ανεπαίσθητα, εξελίσσεται όμως προοδευτικά. Στην αρχή βέβαια το παιχνίδι της πλαστής υπαρκτότητας έχει κάποιο ενδιαφέρον ή και όφελος,πρόσκαιρο οπωσδήποτε.

Το νόημα όμως μιας ουσιαστικής σχέσης δεν είναι αυτό. Προϋποθέτει καθημερινό αγώνα και βαθμό αυτογνωσίας, κάτι που δεν συμμερίζονται ως άποψη οι χαρακτήρες του θεατρικού μας. Φαίνονται να γνωρίζουν τον εγκλωβισμό τους σε παραδοσιακά στερεότυπα και καθωσπρεπισμούς ανεκτούς κοινωνικά, όμως αρνούνται να βαθύνουν ή να αξιολογήσουν ερευνώντας το “μέσα” τους. Ό,τι κοφτερό ή δηκτικό υπάρχει το παραγκωνίζουν ξορκίζοντάς το άλλοτε ως Ρίτσαρντ και Σάρα και άλλοτε ως Μαξ και Ντολόρες, ζώντας τις φαντασιώσεις τους με χιούμορ μέσα σε ερωτικό κλίμα, που αρκετές φορές  χρωματίζεται από στιγμές αμβλυμένης βίας ή υποτίμησης του συντρόφου.

Το σκηνικό, ένα μεσοαστικό  σαλόνι,  μετατρέπεται σε ρινγκ ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο αντιπάλους.  Αυτή η σύγκρουση αυτεπάγγελτα εγείρει ερωτήματα του τύπου: έχουμε ανάγκη τις φαντασιώσεις, όταν είμαστε σε υγιή σχέση και μέσα στο γίγνεσθαι; Συνάπτουμε διαπροσωπικές σχέσεις με νόημα ή νομίζουμε τον εαυτό μας κέντρο του κόσμου, εκμεταλλευόμενοι τους άλλους με τον άφθονο εγωισμό μας;

Οι πρωταγωνιστές του θεατρικού δεν εξελίχτηκαν ως προσωπικότητες, απλώς θέλησαν να κρατήσουν τα κεκτημένα με όποιο κόστος, στρουθοκαμηλίζοντας εμπρός στα προβλήματα, σε στίβο διεκδίκησης της εξουσίας στη σχέση.

 Ερμηνείες

Το δίδυμο Λάζαρος Γεωργακόπουλος και η Ευτυχία Γιακουμή εξαιρετικοί, άνετοι στους δύσκολους ρόλους τους, εύστοχοι, με σωστές κορυφώσεις επηρεάζουν το θεατή αμέσως, τον προβληματίζουν, καθώς παίζουν με όλα τα εκφραστικά μέσα και παράλληλα δημιουργούν με το ταπεραμέντο τους μια κατάσταση κωμική, με μπόλικη δόση σαρκασμού και αγγλοσαξωνικού χιούμορ. Οι δύο πολύ καλοί ηθοποιοί μας, ταίριαξαν και αυτό φαίνεται στην απόδοση της ερμηνείας τους. Η χημεία που αναπτύσσεται μεταξύ τους γίνεται εφαλτήρας για την δραματική πλοκή και εξέλιξη του μύθου του θεατρικού πονήματος.

  Συντελεστές

Βέβαια στο όλο εγχείρημα συνέβαλε τα μέγιστα η σκηνοθέτιδα Μίνα Αδαμάκη, η εμπνευσμένη ματιά της οποίας οδήγησε στο αισθητικά υψηλό αποτέλεσμα, καθότι το κείμενο έχει τεράστια δυναμική και εκείνη κατάφερε και το κωμικό να βγάλει και το δραματικό βάθος των ηρώων να αναδείξει, κάνοντας συνάμα το έργο διαχρονικό και επίκαιρο. Εκμεταλλεύτηκε το υλικό της με επιδεξιότητα και ευθύνη στήνοντας μία γήινη παράσταση με πολλά μηνύματα και “αξίες” προς συζήτηση.

Επιμέλεια σκηνικού, κοστούμια, φωτισμοί και μουσικές επιλογές της Μίνας Αδαμάκη, και επιμέλεια κίνησης της Καλλιόπης Σίμου.

“Ο εραστής” του μεγάλου Πίντερ, μπορεί να θεωρηθεί μια ανατρεπτική περιπέτεια “ενηλικίωσης” και ας αφορά άτομα μη ανήλικα, ένα οδοιπορικό προς την πραγματική επαφή ανάμεσα σε ανθρώπους, που βρίσκονται σε κρίση ταυτότητας.

The post Κριτική θεάτρου – «Ο εραστής» appeared first on Enetpress.

Ένα από τα σημαντικότερα έργα του σπουδαίου Βρετανού δραματουργού Χάρολντ Πίντερ θα ανέβει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά την άνοιξη του 2016. Ο λόγος για την «Προδοσία», που πρωτοανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας το 1978.

Στην Ελλάδα το έργο είχε ανέβει για πρώτη φορά το 1981 από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν. Η επιστροφή της «Προδοσίας» γίνεται με σκηνοθέτη τον Γιάννη Μόσχο και με τρεις ηθοποιούς της νέας γενιάς στους σημαντικούς ρόλους: τον Γιώργο Γλάστρα, την Μαρία Σκουλά και τον Νίκο Ψαρρά. Η πρεμιέρα του έργου θα γίνει στις 7 Μαρτίου.

Η «Προδοσία» παρακολουθεί τη δεκαετή διαδρομή της ερωτικής σχέσης ενός άντρα (Τζέρι) με τη σύζυγο (Έμα) του καλύτερού του φίλου (Ρόμπερτ). Ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία των τριών ηρώων του μέσα από εννέα, σύντομες σκηνές, χρησιμοποιώντας μια ευφυή ανατροπή: οι σκηνές ακολουθούν ανεστραμμένη χρονολογική σειρά. Το έργο ξεκινά με τη συνάντηση των δύο πρώην εραστών, δύο χρόνια μετά τη διακοπή του δεσμού τους και πηγαίνει πίσω στο χρόνο, για να καταλήξει τη μέρα που ξεκινά ο «παράνομος» δεσμός τους, δέκα χρόνια πριν. Ο Πίντερ βάζει στο μικροσκόπιο τα τρία πρόσωπα και παρακολουθεί με πικρό χιούμορ τις αλλαγές που επέρχονται στις μεταξύ τους σχέσεις.

Στη νέα αυτή σκηνική εκδοχή της «Προδοσίας» οι θεατές περιηγούνται μαζί με τους ηθοποιούς σε διάφορους χώρους του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (σκηνή, μπαρ, φουαγέ, κλιμακοστάσια), όπου εξελίσσονται οι εννέα σκηνές της παράστασης. Οι θεατές παρακολουθούν από απόσταση αναπνοής τα τρία πρόσωπα, βλέπουν μέσα από το μικροσκόπιο τις αλλαγές στη στάση και τη συμπεριφορά που επιφυλάσσει ο χρόνος για τους ήρωες, αυτή τη διαρκή «προδοσία» όλων μας απέναντι στους άλλους, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό.

Πληροφορίες παράστασης:
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος
Σκηνικά – Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Βοηθός σκηνογράφος: Νόρα Δεληδήμου
Κίνηση: Ανθή Θεοφιλίδου
Βοηθοί σκηνοθέτες:Μάνος Βαβαδάκης, Μάρω Πέτλη
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):
Γιώργος Γλάστρας (Ρόμπερτ)
Μαρία Σκουλά (Έμα)
Νίκος Ψαράς (Τζέρι)

Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος 15 €
Φοιτητικό 10 €
ΑμεΑ, άνεργοι 8 €

Ώρες παραστάσεων
Σάββατο 18.00
Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη 21.30

The post Η «Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ επιστρέφει στον Πειραιά appeared first on Enetpress.