Τόπο στα νιάτα…
To «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, το «America Square» του Γιάννη Σακαρίδη, το «Έτερος εγώ» του Σωτήρη Τσαφούλια, το «Νήμα» του Αλέξανδρου Βούλγαρη και ο «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη θα διεκδικήσουν φέτος το βραβείο «ΙΡΙΣ» καλύτερης ταινίας μυθοπλασίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Είναι προφανές πως, εκτός από τον Τάσο Μπουλμέτη, σκηνοθέτη της ταινίας φαινόμενο «Πολίτικη Κουζίνα», ο οποίος με το «Νοτιά» πραγματοποίησε ένα νοσταλγικό come back σε γνώριμο ύφος, η φετινή short list έχει έντονα νεανικό χαρακτήρα.

Για το βραβείο θα κονταροχτυπηθούν μερικοί από τους πιο ταλαντούχους νέους Έλληνες σκηνοθέτες μας –εκπρόσωποι του λεγόμενου νέου κύματος στο ελληνικό σινεμά που μας δίνουν πολύ διαφορετικές ταινίες ο καθένας. Ταινίες που κυμαίνονται από το ερωτικό δράμα μέχρι την κρίση, το μεταναστευτικό και το σύγχρονο ρατσισμό, και από το καθαρόαιμο θρίλερ (αλά ελληνικά), μέχρι τον πειραματικό κινηματογράφο.

Τρεις από τις ταινίες αυτές έχουν ήδη κυκλοφορήσει στις αίθουσες («Suntan», «Έτερος Εγώ» και αρκετό καιρό πριν, ο «Νοτιάς»), ενώ δύο έχουν προβληθεί μόνο στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο («America Square», «Νήμα»), άρα δεν τις γνωρίζει ακόμα το κοινό.

Αξίζει να αναφέρουμε πως μεγάλο αριθμό υποψηφιοτήτων συγκέντρωσε το «Park», κινηματογραφικό ντεμπούτο άλλης μιας νεαρής και πολλά υποσχόμενης σκηνοθέτριας, της Σοφίας Εξάρχου, ενώ τόσο η νέα ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, το «Ξύπνημα της Άνοιξης», όσο και η πολυσυζητημένη «Ρόζα της Σμύρνης», του Γιώργου Κορδέλλα, δεν έλαβαν τον αριθμό των υποψηφιοτήτων που κάποιοι θα ανέμεναν.

Η 8η απονομή των Βραβείων «ΙΡΙΣ» της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 21 Μαρτίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Τη μετάδοση θα καλύψει τηλεοπτικά η COSMOTE TV. Τη σκηνοθεσία της τελετής έχει αναλάβει ο βραβευμένος σκηνοθέτης Παναγιώτης Φαφούτης.

Για πρώτη φορά φέτος θα απονεμηθεί Βραβείο Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων.

Στη διαδικασία των Βραβείων φέτος υποβλήθηκαν 20 ταινίες μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, 16 ταινίες τεκμηρίωσης (ντοκιμαντέρ), 6 ταινίες κινουμένων σχεδίων (Animation) και 31 ταινίες μικρού μήκους. Επίσης, επιλέχθηκε μια βραχεία λίστα 10 ξένων υποψήφιων ταινιών.

Ακολουθούν οι υποψηφιότητες που περνούν στην τελική φάση της διαδικασίας απονομής των βραβείων:

Βραβείο Ειδικών Εφέ
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Έτερος Εγώ» οι Γιώργος και Ρούλης Αλαχούζος και Αντώνης Κοτζιάς.
2. Από την ταινία «Νήμα» οι Προκόπης Βλασερός και Ιωάννης Αγελαδόπουλος.
3. Από την ταινία «Νοτιάς» ο Γιάννης Γεωργαρίου και Αλέξης Παράσχος.

Βραβείο Μακιγιάζ
Υποψήφιοι (4 τελικές υποψηφιότητες λόγω ισοψηφίας):
1. Από την ταινία «Έτερος Εγώ» ο Γιάννης Παμούκης.
2. Από την ταινία «Νήμα» η Ιωάννα Λυγίζου.
3. Από την ταινία «Νοτιάς» η Κατερίνα Βαρθαλίτου.
4. Από την ταινία «Suntan» η Εύη Ζαφειροπούλου.

Βραβείο Ήχου
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Νοτιάς» οι Άρης Αθανασόπουλος, Αλίκη Παναγή και Κώστας Βαρυμποπιώτης.
2. Από την ταινία «Park» οι Στέφανος Ευθυμίου, Κώστας Βαρυμποπιώτης, Περσεφόνη Μήλιου και Βάλια Τσέρου.
3. Από την ταινία «Suntan» οι Λεονάρδος Ντούνης και Κώστας Φυλακτίδης.

Βραβείο Ενδυματολογίας
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Νήμα» η Άλκηστη Μάμαλη.
2. Από την ταινία «Νοτιάς» η Εύα Νάθενα.
3. Από την ταινία «Η Ρόζα της Σμύρνης» η Γιούλα Ζωιοπούλου.

Βραβείο Σκηνογραφίας
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Έτερος Εγώ» ο Ηλίας Λεδάκης.
2. Από την ταινία «Νήμα» οι The Boy και Κωνσταντίνος Λαμπρίδης.
3. Από την ταινία «Νοτιάς» ο Σπύρος Λάσκαρης.

Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής
Υποψήφιοι (4 τελικές υποψηφιότητες λόγω ισοψηφίας):
1. Από την ταινία «Νήμα» οι Felizol και The Boy.
2. Από την ταινία «Το Ξύπνημα της Άνοιξης» ο Drog_A_Tek.
3. Από την ταινία «Park» ο Αλέξανδρος Βούλγαρης.
4. Από την ταινία «Suntan» ο Felizol.

Βραβείο Μοντάζ
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Νήμα» ο Πάνος Βουτσαράς.
2. Από την ταινία «America Square» ο Γιάννης Σακαρίδης.
3. Από την ταινία «Suntan» ο Ναπολέων Στρατογιαννάκης.

Βραβείο Φωτογραφίας
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Νήμα» ο Σίμος Σαρκετζής.
2. Από την ταινία «Park» η Monica Lenczewska.
3. Από την ταινία «Suntan» ο Χρήστος Καραμάνης.

Βραβείο Β΄ Γυναικείου Ρόλου
Υποψήφιοι (4 τελικές υποψηφιότητες λόγω ισοψηφίας):
1. Από την ταινία «Έτερος Εγώ» η Ιωάννα Κολλιοπούλου.
2. Από την ταινία «Πέντρο Νούλα» η Αθηνά Παππά.
3. Από την ταινία «America Square» η Θέμις Μπαζάκα.
4. Από την ταινία «Suntan» η Έλλη Τρίγγου.

Βραβείο Β΄ Ανδρικού Ρόλου
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Νοτιάς» ο Θέμης Πάνου.
2. Από την ταινία «Park» οι Ενούκι Γκβενετάτζε, Τζούλιο Κατσής, Γκόγκα Τσικλαούρι, Ντάβιντ Σίμτσακ, Μινέλλα Μπαλλή, Παναγιώτης Παπαδόπουλος, Νίκος Ζεγκίνογλου, Μάριο Τζούτι, Σάββας Μπαλαχαζβίλι, Γιώργος Μονστηριώτης και Τέο Αγγέλοφ.
3. Από την ταινία «Suntan» ο Γιάννης Τσορτέκης.

Βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Νήμα» η Σοφία Κόκκαλη.
2. Από την ταινία «Νοτιάς» η Μαρία Καλλιμάνη.
3. Από την ταινία «Το Ξύπνημα της Άνοιξης» η Δάφνη Πατακιά.

Βραβείο Α΄ Ανδρικού Ρόλου
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «America Square» ο Βασίλης Κουκαλάνι.
2. Από την ταινία «Park» ο Δημήτρης Κίτσος.
3. Από την ταινία «Suntan» ο Μάκης Παπαδημητρίου.

Βραβείο Σεναρίου
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Έτερος Εγώ» οι Σωτήρης Τσαφούλιας και Κατερίνα Φιλιώτου.
2. Από την ταινία «America Square» οι Γιάννης Τσίρμπας, Βαγγέλης Μουρίκης και Γιάννης Σακαρίδης.
3. Από την ταινία «Suntan» οι Αργύρης Παπαδημητρόπουλος και Σύλλας Τζουμέρκας.

Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Αγόρι στη Γέφυρα» ο Πέτρος Χαραλάμπους.
2. Από την ταινία «Όντως Φιλιούνται;» ο Γιάννης Κορρές.
3. Από την ταινία «Park» η Σοφία Εξάρχου.

Βραβείο Σκηνοθεσίας
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Νήμα» ο The Boy.
2. Από την ταινία «America Square» ο Γιάννης Σακαρίδης.
3. Από την ταινία «Suntan» ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος.

Βραβείο Ταινίας Μικρού Μήκους
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Αλεπού» η Ζακλίν Λέντζου.
2. Από την ταινία «Κύβος» ο Αλέξανδρος Σκούρας.
3. Από την ταινία «Νηπενθές» ο Γιάννης Συμβώνης.
4. Από την ταινία «Η Χέλγκα στο Λουντ» η Θέλγια Πετράκη.
5. Από την ταινία «Limbo» η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη.

Βραβείο Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων (Animation)
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Αίνιγμα» οι Αντώνης Ντούσιας και Άρης Φατούρος.
2. Από την ταινία «Εθνοφοβία» ο Γιάννης Ζιόνγκας.
3. Από την ταινία «Aurelia» οι Κρέωνας Κρυωνάς και Χρήστος Μπουραντάς.

Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Τεκμηρίωσης (Ντοκιμαντέρ)
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «90 Χρόνια ΠΑΟΚ: Νοσταλγώντας το Μέλλον» οι Μαρία Δανέζη, Δημήτρης Παπανδρέου, Ιβάν Σαββίδης και Νίκος Τριανταφύλλιδης.
2. Από την ταινία «Σιωπηλός Μάρτυρας» ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος.
3. Από την ταινία «Η Τελευταία Παραλία» οι Nicoletta Romeo, Στέλλα Θεοδωράκη, Θάνος Αναστόπουλος, Guillaume de Seille και Davide Del Degan.

Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας
Υποψήφιοι:
1. Από την ταινία «Έτερος Εγώ» οι Σωτήρης Τσαφούλιας και Φένια Κοσοβίτσα.
2. Από την ταινία «Νήμα» η Ελένη Μπερντέ.
3. Από την ταινία «Νοτιάς» ο Τάσος Μπουλμέτης.
4. Από την ταινία «America Square» οι Βένια Βέργου, Νίκος Φράγκος, Γιώργος Λεμός και Γιάννης Σακαρίδης.
5. Από την ταινία «Suntan» οι Φαίδρα Βόκαλη και Αργύρης Παπαδημητρόπουλος.

The post Οι τελικές υποψηφιότητες της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου appeared first on Enetpress.

Της Ευάννας Βενάρδου

Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς της γενιάς του, ο Θέμης Πάνου, συνεχίζει να αποδεικνύει τη μεγάλη γκάμα του (και) στο σινεμά: από τον αιμομίκτη πατέρα-τέρας του «Μiss Violence», την ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά που του χάρισε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, στο ρόλο ενός γλυκύτατου φωτογράφου παλαιάς κοπής, έναν ρόλο για τον οποίο κέρδισε τις εντυπώσεις στο «Νοτιά» του Τάσου Μπουλμέτη (στα σινεμά)…

Αφορμή, για μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον ηθοποιό που εδώ φανερώνει την πιο πολιτική αλλά και στοχαστική του πλευρά και τις ευαίσθητες κεραίες του σε όσα συμβαίνουν σήμερα…

Πώς θα περιγράφατε τον ρόλο σας στο «Νοτιά»;

«Ο Τάσος Μπουλμέτης μού έκανε ένα εξαιρετικό δώρο με το “Νοτιά”. Έγραψε έναν υπέροχο ρόλο και νομίζω ότι τον σκηνοθέτησε υποδειγματικά. Ένας Κωνσταντινουπολίτης φωτογράφος, ο Σωτήρης΄, γίνεται ο μέντορας του νεαρού Σταύρου. Του μαθαίνει τη χρήη των φακών μιας φωτογραφικής μηχανής, την ιδιαίτερη λειτουργία του ευρυγώνιου και του τηλεφακού και του αποκαλύπτει μια δική του βαθιά κρυμμένη απώλεια. Συγχρόνως ο Σταύρος του επισημαίνει την πραγματική σχέση που έχει ο Σωτήρης με αυτή την απώλεια. Έχει βολευτεί και ζει παρέα με αυτό το πένθος σαν να είναι κάτι φυσιολογικό. Ο Σωτήρης θα του ανοίξει ένα δρόμο για να πορευτεί, αλλά ο Σταύρος θα αποφασίσει να τραβήξει τη δική του πορεία. Μου άρεσε πάρα πολύ ο ρόλος και νομίζω δεν το έκρυψα».

Φιλμ εναντίον πίξελς. Ο «Νοτιάς» διακατέχεται από μια απίστευτη νοσταλγία για το σελιλόιντ. Εσείς έχετε τέτοιες μνήμες από οικογενειακές φωτογραφήσεις; Ταυτίζεστε με κάποιον από τους ήρωες της ταινίας;

«Ο πατέρας μου είχε αγοράσει από την εμπορική έκθεση της Σμύρνης, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, μια φωτογραφική μηχανή, με την οποία είχε τραβήξει εκατοντάδες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας στην Πόλη. Ευτυχώς. Ξαναβλέπω κατά καιρούς τις φωτογραφίες αυτές και προσπαθώ να συνθέσω την ιστορία της παιδικής μου ζωής. Χωρίς να το καταλάβω λοιπόν, καθώς υποδυόμουν το ρόλο του Πολίτη φωτογράφου, έφερνα στην επιφάνεια ασυνείδητες εγγραφές της πατρικής εικόνας μέσα μου. Ο Σωτήρης ίσως φέρει κάτι από την συμπεριφορά του πατέρα μου, το βλέμμα, τον τόνο της φωνής, τον τρόπο που κινείται».

Σας λείπει η Ελλάδα που περιγράφει ο Μπουλμέτης; Κι αν ναι, ποιες ακριβώς πτυχές της;

«Ήταν μια εποχή όπου ολόκληρη η κοινωνία, ή ένα πολύ μεγάλο μέρος της, εξιδανίκευε πρόσωπα και καταστάσεις και είχε πολύ υψηλές προσδοκίες για πράγματα τα οποία κάθε άλλο παρά μπορούσε να ελέγξει και να καθορίσει. Υπ’ αυτήν την έννοια των ψευδαισθήσεων καθόλου δεν μου λείπει η περίοδος εκείνη. Ωστόσο υπήρχε μια έντονη πολιτικοποίηση, διεκδικητικότητα, ιδεολογική ζύμωση και αντιπαράθεση, οργάνωση και κινηματική αντίληψη -πράγματα που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη σήμερα και τα οποία δυστυχώς συστηματικά και εκ προθέσεως απαξιώθηκαν».

Θεωρείτε πως η (κουτο)πονηριά του Έλληνα (που με αγάπη στηλιτεύει ο Τάσος Μπουλμέτης) είναι από τα ελαττώματα του λαού μας που συνετέλεσαν στην κατάσταση που βιώνουμε σήμερα;

«Είναι μια μάλλον επικίνδυνη άποψη πολιτικά γιατί συσκοτίζει τις πραγματικές αιτίες των φαινομένων κρίσης που δεν είναι ούτε μοναδικές ούτε και ανεξήγητες… Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο θα έπρεπε να πιστέψουμε πως υπεύθυνοι είναι κατ΄ αναλογίαν με τη συμπεριφορά τους οι λαοί της Αργεντινής, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και άλλοι που οι οικονομίες τους βρίσκονται σε διαρκή κρίση. Αν η κουτοπονηριά ενός λαού μπορούσε να προκαλέσει τη φούσκα του χρηματοπιστωτικού τομέα τότε δεν θα είχαμε παρά να αλλάξουμε το λαό, όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Βιώνουμε μια από τις επαναλαμβανόμενες ενδοκαπιταλιστικές κρίσεις οι οποίες συνήθως ολοκληρώνουν τον κύκλο τους με νέο μοίρασμα των αγορών, που πραγματοποιείται με ένοπλες συγκρούσεις, όπου ο λαός είναι αυτός που θα υποστεί τις συνέπειες».

Αλήθεια, πώς είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα της κρίσης; Εσείς πώς τη βιώνετε;

«Βιοπορίζομαι από το θέατρο. Δηλαδή αμείβομαι για την εργασία μου, ακόμα. Δεν είναι αυτονόητο. Ωστόσο το θέατρο “απο-επαγγελματικοποιείται”, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έναν τέτοιο όρο. Δηλαδή το επάγγελμα του ηθοποιού αποκτά διαρκώς όλο και πιο ευδιάκριτα χαρακτηριστικά ταξικότητας. Στο επάγγελμα, εκτός από όσους δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, γιατί ζουν από αυτό, θα μένουν όσοι μπορούν να κάνουν κι αλλιώς, δηλαδή όσοι δεν θα βιοπορίζονται αποκλειστικά από το επάγγελμα του ηθοποιού. Το φαινόμενο μας πάει πολλά χρόνια πίσω και μακροπρόθεσμα οι συνέπειες θα είναι πολλαπλές και όχι αποκλειστικά οικονομικές, αλλά και αισθητικές επηρεάζοντας όλους τους τομείς του θεάτρου».

Σε τι βαθμό βοήθησε την καριέρα σας η μεγάλη διεθνής διάκριση που λάβατε στη Μόστρα για το «Miss Violence» του Αβρανά; Είχατε προτάσεις από το εξωτερικό, ή περισσότερες προτάσεις στην Ελλάδα; Ανέβηκε το κασέ σας; Τελικά πώς «εξαργυρώνεται» στην πράξη για έναν ηθοποιό ένας βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας;

«Δεν ξέρω εάν ειδικά για τους ηθοποιούς, τα βραβεία εξαργυρώνουν τίποτε περισσότερο από μια επαγγελματική εξασφάλιση για ένα διάστημα. Μια μεγαλύτερη συχνότητα προτάσεων συνεργασίας. Και μιλάω φυσικά για τη δική μας πολύ μικρή θεατρική αγορά, η οποία συνήθως αμηχανεί με τέτοια γεγονότα. Σίγουρα η οικονομική διαπραγμάτευση είναι πιο εύκολη και η επαγγελματική αναγνώριση πιο έκδηλη και πιο σταθερή.
Αυτό από μόνο του απελευθερώνει αρκετό χώρο και χρόνο, απαλλάσσοντας τον ηθοποιό από το άγχος της αναγνώρισης, που στην πράξη δεν σημαίνει παρά μικρότερη επαγγελματική ανασφάλεια. Μικρότερη, όχι καθόλου… Οπωσδήποτε την καλλιτεχνική ανασφάλεια δεν την ελαττώνει στο ελάχιστο, για να μην πω την αυξάνει. Ωστόσο για μένα δεν έχει αλλάξει ο τρόπος που δούλευα και πριν από τη διάκριση, ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι την υποκριτική τέχνη. Συνεχίζω στην ίδια πορεία, εκεί όπου ήρθε και με συνάντησε το βραβείο. Είναι κάτι μοναδικό, είναι εξαιρετικό, αλλά δεν με κάνει αυτόματα και καλύτερο ηθοποιό και για μένα αυτό είναι το ζητούμενο».

Ο ρόλος του αιμομίκτη παιδεραστή σάς φόβισε ποτέ; Επηρέασε τον τρόπο που σας αντιμετωπίζουν;

«Κάθε ακραίος ρόλος είναι πρόκληση κατά τη γνώμη μου για τον ηθοποιό. Χρειάζεται να παραμερίσει την παθολογία και να αναζητήσει άλλες αιτιολογίες, πιο ανθρώπινες και πιο σύνθετες. Η εργασία του ηθοποιού συνίσταται στο να αντιλαμβάνεται και να εκφράζει τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης. Όσο πιο ειλικρινής είναι στην έκφρασή του τόσο πιο “κανονικός” γίνεται ακόμα και όντας ακραία απάνθρωπος. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι βαθιά και σκοτεινή. Όταν λοιπόν ο ηθοποιός κατορθώνει να πει ότι ο άνθρωπος είναι ακόμα και “αυτό”, τότε δεν τίθεται θέμα συμπάθειας ή αντιπάθειας. Εδώ, ο τρόπος είναι καθοριστικός. Η αυθεντικότητα είναι εκ των ων ουκ άνευ και αυτό βρίσκεται μέσα στον ηθοποιό, όχι έξω. Όχι στο κάμωμα. Το κάμωμα, το δήθεν, είναι αντιπαθητικό».

Είστε από τους ηθοποιούς που γίνατε (ευρέως) γνωστός σε κάπως πιο ώριμη ηλικία. Πώς νιώθετε γι΄ αυτό; Η αλήθεια είναι πως οι γυναίκες είναι λίγο πιο αδικημένες. Δεν βρίσκουν πολλούς σπουδαίους ρόλους μετά τα 45-50 -αναφέρομαι βέβαια κυρίως στο σινεμά.

«Αυτό που μου αρέσει στα 56 μου, μετά από 33 χρόνια στο θέατρο, είναι η απίστευτη γοητεία της υποκριτικής τέχνης, την οποία δεν είχα αντιληφθεί ή εν πάση περιπτώσει μου διέφευγε. Το πόσο πολύ μοιάζει στην ομορφιά της ύπαρξης. Αυτό, μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, η αναγνωρισιμότητα αμφιβάλλω. Όσον αφορά τους ρόλους, τη σπουδαιότητα και τη στιγμή που μας προσφέρονται, νομίζω ότι δεν είναι ανεξάρτητοι από τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας μέσα στο θέατρο, δηλαδή μέσα στον κόσμο. Από το χώρο που πιστεύουμε ότι μας αναλογεί. Για λίγο μπορεί να μας τον καταπατούν, όχι για πάντα, αν είναι για πάντα, το επιτρέπουμε . Εξάλλου οι ρόλοι είναι αφορμές για να αρθρώσουμε τον προσωπικό μας λόγο, αν έχουμε. Για να μιλήσουμε, όχι για να φανούμε».

Μια από τις (πιο άγνωστες) δημιουργικές πτυχές σας είναι αυτή του συγγραφέα. Ετοιμάζετε κάτι νέο; Αλήθεια, έχετε σκεφτεί να γράψετε για το θέατρο ή το σινεμά ένα ρόλο για εσάς τον ίδιο;

«Διαρκώς υπάρχει κάτι που γράφω, αν και δημοσιεύω ελάχιστα… Είναι πολύ δελεαστικό για έναν ηθοποιό να γράψει ένα ρόλο για τον εαυτό του, αλλά καθόλου εύκολο. Είναι διαφορετικές λειτουργίες η υποκριτική και η συγγραφή. Ο ηθοποιός παίζει, ο συγγραφέας δημιουργεί τον κόσμο του παιχνιδιού, τα ίδια τα παιχνίδια και τους παίκτες».

Παλιότερα μου είχατε πει πως «η εξουσία μάς βιάζει. Είτε σωματικά είτε ψυχικά». Τα τελευταία 5 χρόνια αντιλαμβάνεστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την εξουσία; Αλλάζει ποτέ το πρόσωπο της εξουσίας;

«Η εξουσία χρησιμοποιεί προσωπεία όταν της είναι απαραίτητο. Σήμερα δεν έχει ανάγκη καμιά μάσκα. Οι οικονομικές συγκρούσεις σε παγκόσμιο επίπεδο γίνονται όλο και πιο έντονες, όλο και πιο σφοδρές -και δεν εννοώ τις κυβερνήσεις. Οι κατά τόπους κυβερνήσεις δεν είναι η πραγματική εξουσία, είναι φανερό πλέον ότι αποτελούν ένα προκάλυμμα. Όταν απειλούνται τα συμφέροντα της αληθινής εξουσίας, δεν διστάζει να επιτρέπει κρεματόρια ή θάλασσες σπαρμένα πτώματα, για να θυμηθούμε τον Αισχύλο».

Πού θα σας δούμε προσεχώς; Τι άλλο ετοιμάζετε;

«Στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου θα συνεχιστεί το “Έγκλημα και Τιμωρία” του Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Σ. Χατζάκη και μετάφραση Αλ. Παπαδιαμάντη, όπου παίζω το ρόλο του ανακριτή Πορφύρη και είμαι ευτυχής γι’ αυτό. Και παράλληλα συμμετέχω στις πρόβες του έργου “Οι Ξένοι” του Καταλανού Σ. Μπέλμπελ, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, που θα ανέβει στο τέλος Μαρτίου στο Θέατρο Ρεξ. Επίσης θα συμμετάσχω στη νέα ταινία του Βασίλη Μαζωμένου. Από μεριάς μου θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη φιλοξενία».

The post Θέμης Πάνου: Η γοητεία της υποκριτικής μοιάζει στην ομορφιά της ύπαρξης appeared first on Enetpress.

Της Ευάννας Βενάρδου

H Μαρία Καλλιμάνη είναι από τις γυναίκες αυτές που γνωρίζοντας τις, θέλεις να κάνεις φίλες σου. Διαθέτει μια φυσική ευγένεια που σε κερδίζει αμέσως, και μια ευθύτητα και ζεστασιά στο βλέμμα που καθόλου δεν συνάδει με το σύνηθες τουπέ, την δήθεν φιλικότητα και την κεκαλυμμένη έπαρση πολλών συναδέλφων της.

Όταν δε διαπιστώσει κανείς τις απίστευτες μεταμορφώσεις της (από την έκρηξη της σε ένα ντελίριο οργής και βωμολοχιών στο «Μικρό Ψάρι» του Γ.Οικονομίδη, του σκηνοθέτη που απογείωσε την κινηματογραφική της καριέρα, μέχρι την εσωτερική ερμηνεία της ως μια αλλοδαπή οικιακή βοηθός που αρρωσταίνει -ως μη όφειλε- στην ταινία «Από το σπίτι» του Αθανάσιου Καρανικόλα από το Βερολίνο), τότε παραδίνεται εντελώς. Δεν είναι τυχαίο που η κινηματογραφική της καριέρα είναι ήδη ζηλευτή. Είναι ανάρπαστη στους κινηματογραφιστές. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα σκεφτόμουν πως θα ήταν εξαιρετική και σε μια (καλή και αντισυμβατική) ερωτική ιστορία. Θα ήθελα πολύ να δω κάποιον να αξιοποιεί το βλέμμα της, σε κάτι τέτοιο.

Και να που τώρα, στον πολυαναμενόμενο «Νοτιά» του Τάσου Μπουλμέτη, που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες, μια ταινία που συμπυκνώνει 15 χρόνια ελληνικής συλλογικής μνήμης (από την άνοδο της δικτατορίας μέχρι την άνοδο του ΠΑΣΟΚ), εμφανίζεται στον ρόλο της μητέρας του ήρωα (Γ. Νιάρρος) -έναν ρόλο που κρύβει εκπλήξεις. Αρκεί να αναφέρουμε, για να μην προδώσουμε μια από τις κορυφώσεις της ταινίας, πως η έκπληξη αυτή σχετίζεται με τον Αριστοτέλη Ωνάση, μια μορφή που με έναν έξυπνο τρόπο διαπερνά από την αρχή μέχρι το τέλος την ταινία.

Σηματοδοτώντας μια ολόκληρη εποχή που ο Μπουλμέτης (ο σκηνοθέτης της κοσμαγάπητης «Πολίτικης Κουζίνας») μας θυμίζει με τρόπο παραδειγματικό, αξιοποιώντας χίλια δυό αντικείμενα και ακούσματα που δημιουργούν ένα αίσθημα νοσταλγίας: Από το περιοδικό «Θησαυρός» και τις παλιές φωτογραφικές μηχανές με φιλμ μέχρι τον «Τσομπανάκο» και τους μουσάτους φοιτητές-ακτιβιστες της εποχής.

-Πως θα περιέγραφες τον ρόλο σου στο «Νοτιά»;

«Παίζω την Μάγδα, την μητέρα του μικρού Σταύρου, που έχει διαίτερα ζωηρή φαντασία, η οποία οργιάζει όταν αυτός χάνει ό, τι αγαπά: Το παιδί καταλήγει να μπερδεύει την μυθολογία με την ιστορία και την σύγχρονη πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να τρομάζει τους συμμαθητές του, τον δάσκαλό του και τους άλλους γονείς που μας κάνουν παράπονα. Και βέβαια εγώ και ο πατέρας του ανησυχούμε και τρέχουμε από γιατρό σε γιατρό.

Μέχρι που κάποια στιγμή καταλήγω σε μια ιδιαίτερη «παιδίατρο» (βλ. την χαρτορίχτρα και καφετζού Ζωζώ Σαπουντζάκη)… Η Μάγδα, είναι μια σύγχρονη γυναίκα και μητέρα, που ακολουθεί την καρδιά και το ένστικτό της. Παρακολουθεί τη μόδα, παρακολουθεί τις εξελίξεις –θα έλεγα μάλιστα πώς τελικά, όπως προκύπτει, είναι μπροστά από τις εξελίξεις, χωρίς να την παίρνουν είδηση. Όλοι στην ταινία άλλωστε έχουν τα μικρά τους μυστικά…»

-Σου θυμίζει καθόλου την δική σου μητέρα;

«Πολύ. Και εμφανισιακά, δεν το συζητάω. Μάλιστα όταν της έδειξα μια φωτογραφία μου από το γύρισμα, όπου έχω αυτό το χαρακτηριστικό χτένισμα, το φουσκωμένο μαλλί, που παλιά το λέγαμε «λάχανο», μου γράφει: «Είμαι εγώ!». Και η μητέρα μου πάντα ακολουθούσε τις εξελίξεις. Είναι προοδευτικός άνθρωπος. Καθόλου συντηρητικός. Ασυνείδητα την είχα στο μυαλό μου όταν προσέγγιζα τον ρόλο. Η Μάγδα προέρχεται από «υψηλότερη τάξη» σε σχέση με τον άντρα της. Ονειρεύεται να ταξιδέψει αλλά τελικά μένει έγκυος στον Σταύρο. Αλλά δεν κάνει μόνο θυσίες. Αυτή μυεί το παιδί στο σινεμά».

-Μια που αναφέρεσαι σε αυτό, στην ταινία υπάρχει μια διάχυτη νοσταλγία για το φιλμ και την παραδοσιακή φωτογραφία. Η οποία είναι πολύ συγκινητική. Νομίζω πως ο Τάσος εκφράζει δικές του μνήμες και αισθήματα, ή κάνω λάθος;

«Κατάλαβα γρήγορα πως ο «Νοτιάς» είναι μια βιωματική ταινία για τον Τάσο Μπουλμέτη. Πως μιλά για τα δικά του φοιτητικά χρόνια –και μου άρεσε πολύ το πώς ας πούμε αναβιώνει τις κινηματογραφικές λέσχες της εποχής, όπως μου άρεσε και η σκηνή με τους φοιτητές και τον πρύτανη.

Μάλιστα την Τρίτη, κάναμε στον «Δαναό» και μια προβολή με καλεσμένους παλιούς συμφοιτητές του Τάσου. Ναι. Ίσως και να νοσταλγεί το φιλμ. Αλλά στην ταινία τον απασχολούν και πολλά άλλα θέματα. Από την οθόνη περνάει όλη η ιστορία της Ελλάδας: Από την Άννα-Μαρία, συζυγο του τέως, η οποία ελκύει σεξουαλικά τον μικρό ήρωα σε σημείο που την τοποθετεί στις φαντασιώσεις του μπλέκοντάς την με την μυθολογία, μέχρι την δικτατορία, τις φιέστες της Χούντας, την επιστροφή του Καραμανλή, την άνοδο του Ανδρέα. Και μου αρέσει που μιλά για το πρόσφατο παρελθόν μας. Με χιούμορ, υπαινικτικά, ουσιαστικά μας δείχνει από πού ήρθαμε και πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Μιλά για το ποιοι είμαστε. Γιατί μας καθορίζει ο χώρος και ο χρόνος που έχουμε μεγαλώσει. Ειδικά σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο που ζούμε. Εμένα με αφορά αυτό το παρελθόν».

-Και το σήμερα;

«Σήμερα φοβάμαι. Είμαι πολύ θυμωμένη με ο, τι συμβαίνει γύρω μου. Νοιώθω ότι είμαστε σε έναν Μεσαίωνα. Ένα κομμάτι του εαυτού μου πιστεύει ότι αυτό είναι ένα κακό όνειρο που δεν λέει να τελειώσει. Δεν μπορώ να δεχθώ πόσο αυξήθηκε η ανεργία, πόσοι άνθρωποι υποφέρουν. Η μισή Αθήνα έχει καταλήξει μια έρημη πόλη. Τα μισά μαγαζιά είναι κλειστά. Μου προκαλεί θλίψη να βλέπω να μην μπαίνει ψυχή στα καταστήματα και να βλέπω την αγωνία στα πρόσωπα των ανθρώπων. Οι υποχρεώσεις τεράστιες. Συνεχώς ακούς από τον κόσμο ότι πρέπει να πληρώνει, να πληρώνει. Οι αμοιβές στο δικό μας επάγγελμα είναι πια εξευτελιστικές. Όμως είναι επάγγελμα, δεν μπορούμε να το κάνουμε ως χόμπι. Αλλά αυτό συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Είναι άξιον απορίας το πώς ζούμε. Είναι προφανές πως στηρίζει η οικογένεια. Επίσημα, το 90% των ηθοποιών είναι άνεργοι. Όλοι τρέχουν σε 2-3 δουλειές για το ελάχιστο».

-Το σινεμά πληρώνει;

«Αξιοπρεπώς. Καλύτερα από το θέατρο πάντως. Φυσικά έγιναν και κάποιες λίγες ταινίες αφιλοκερδώς. Αλλά στο θέατρο, αν δεν δουλεύεις στο Εθνικό ή στη Στέγη, πληρώνεσαι μόνο με ποσοστά επί των κερδών. Αν υπάρχουν κέρδη… Το θετικό είναι πως οι άνθρωποι, εν μέσω κρίσης, πάνε πολύ στο θέατρο. Όπως γινόταν και στην Κατοχή».

-Πώς το εξηγείς αυτό;

«Υπάρχουν πια και πολλές προσφορές –ας πούμε κάθε Πέμπτη 10 ευρώ εισιτήριο. Ο κόσμος όμως έχει ανάγκη να ψυχαγωγηθεί, να συγκινηθεί, να προβληματιστεί. Το έχει ανάγκη η ψυχή των ανθρώπων».

-Φέτος κάνεις κι εσύ θέατρο: παίζεις στο Θέατρο Τέχνης, στα «Παιδιά του Ηλιου» του Γκόρκι, σε σκηνοθεσία του Ν.Μαστοράκη. Νομίζω πως το έργο έχει μια επικαιρότητα…

«Είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Μια παρέα αστών μιλούν για την τέχνη, την επιστήμη, ονειρεύονται το πώς οι άνθρωποι θα γίνουν καλύτεροι, αντιμετωπίζουν τις δικές τους ματαιώσεις, ζουν τους έρωτές τους. Αλλά μέσα στον δικό τους μικρόκοσμο αδυνατούν να δουν τι γίνεται γύρω τους: έξω από το σπίτι τους μαίνεται η χολέρα, γίνεται εξέγερση. Αλλά αυτοί, απορροφημένοι, εθελοτυφλούν. Μέχρι που η χολέρα χτυπά την δική τους πόρτα. Και εμείς, σήμερα, πότε καταλάβαμε το πρόβλημα με τους Σύριους πρόσφυγες; Μόνο όταν ήρθαν έξω από την πόρτα της Ευρώπης. Ασχολιόταν η Μερκελ με αυτούς πριν;».

-Απ΄ ότι ξέρω θα συμμετάσχεις και σε ένα έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη.

«Ναι ανεβαίνει από 8 Φεβρουαρίου στο Αγγέλων Βήμα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Σύγχρονου Ελληνικού Έργου, για πέντε Δευτερότριτα. Το έργο τιτλοφορείται «Πεταλούδα σε πηγάδι» και σκηνοθετεί ο Στιβ Κρικρής, που είναι και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πάτμου. Παίζω με τον Βαγγέλη Κρανιώτη. Είναι ένα πολύ ωραίο έργο του Βαγγέλη και η αισθητική της παράστασης θυμίζει λίγο Τιμ Μπάρτον, είναι παραμυθένια και σκοτεινή ταυτόχρονα».

-«Πρώτη φορά Αριστερά». Έναν χρόνο μετά τι νοιώθεις γι΄αυτό;

«Ήλπιζα πως είναι νέοι άνθρωποι που θα καταφέρουν κάποια πράγματα που δεν κατάφεραν οι άλλοι. Και στον πολιτισμό. Τελικά νοιώθω μεγάλη απογοήτευση. Γιατί αυτός ο διασυρμός ανθρώπων όπως ο Γιώργος Λούκος, που αγαπήθηκε τόσο από τους καλλιτέχνες και έφερε ανανέωση στον θεσμό του Ελληνικού Φεστιβάλ; Θεωρώ πως είναι δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει. Αλλά και στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου πώς γίνεται μέσα σε έξι μήνες να απολύουν ένα συμβούλιο που οι ίδιοι διόρισαν; Η πολιτική νοιώθω πως βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή. Σε ένα τέλμα».

-Νοσταλγείς την Ελλάδα που περιγράφει ο Μπουλμέτης;

«Είχε μια αθωότητα και οι άνθρωποι μπορούσαν ακόμα να ονειρεύονται. Σήμερα μοιάζει ουτοπική αυτή η Ελλάδα. Σήμερα ζούμε σε μια εποχή που είναι σημαντικές οι ομαδικές δράσεις, αλλά πιστεύω πως πρέπει και καθένας μας να συγκροτείται ως άτομο, να βρίσκεται σε εγρήγορση. Δυστυχώς όμως σήμερα ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα, αντί να ενώνει τους καλλιτέχνες τους διχάζει. Μου φαίνεται πως κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τον πολιτισμό.

Όμως ο πολιτισμός είναι το μόνο εξαγώγιμο ελληνικό προϊόν αυτή τη στιγμή. Το ελληνικό σινεμά έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον στο εξωτερικό. Θα μπορούσε να φέρει χρήματα. Παρ’ολ’ αυτά, την ίδια στιγμή που αισθάνομαι αυτήν την απογοήτευση –η φύση μου είναι; ένας μηχανισμός επιβίωσης;- παίρνω δύναμη από ανθρώπους ικανούς που δημιουργούν: από καλλιτέχνες, από μικρούς παραγωγούς, από επιχειρηματίες με φρέσκιες ιδέες, από επιστήμονες, από ακτιβιστικές ομάδες. Από τους ανθρώπους της Μυτιλήνης που αγκάλιασαν τους μετανάστες και προτάθηκαν για το Νόμπελ Ειρήνης…»

The post Μαρία Καλλιμάνη: Ζούμε ένα κακό όνειρο που δεν λέει να τελειώσει appeared first on Enetpress.