«Το γάλα», του Βασίλη Κατσικονούρη, ανέβηκε στο θέατρο Σταθμός, μετά από 10 χρόνια που ήταν το τελευταίο του ανέβασμα και είκοσι χρόνια από τη συγγραφή του. Πρόκειται για ένα «σκληρό» υπαρξιακό δράμα, μία έντονα δύσκολη ιστορία μιας οικογένειας από την πρώην σοβιετική ένωση, η οποία μετακομίζει στην Ελλάδα.

Ο πυρήνας του συγγράμματος αφορά στην ισορροπία των σχέσεων ανάμεσα στη μητέρα και τους δύο γιούς, αλλά απλώνεται και στη δομή ενός ανθρώπινου ευρύτερου συνόλου. Έτσι το αξίωμα που προκύπτει και χαρακτηρίζει τις ζωές των ατόμων είναι η αγάπη, η παραδοχή της επαφής, η σύνδεση με το συνάνθρωπο.

Μόνο τότε ο άνθρωπος νοιώθει πως ανήκει και δεν είναι ξένος, ανάμεσα σε δικούς και μη. Μόνο τότε μαλακώνει η ψυχή του, καθώς η οδύνη, το παράπονο, η εσωτερική ερημιά και ο πόνος της απόρριψης σβήνουν μπροστά στο θαύμα της αλληλεγγύης και της συναδέλφωσης, συναισθήματα απορρέοντα από την παρουσία της τρυφερότητας που εκπέμπει η αγάπη. Και όπως λέει ο Λευτέρης, θεός υπάρχει μόνο όταν μας αγαπάνε.

Σκηνοθεσία:

Με δομικό υλικό το εξαιρετικό και πάντα διαχρονικό κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη, η Ερμίνα Κυριαζή και ο Μάνος Καρατζογιάννης, κτίζουν μια παράσταση συμπαγέστατη, με κλασική κατεύθυνση, υπηρετώντας το μύθο του έργου, με προσεγμένη αισθητική στη σκηνική αφήγηση.

Πετυχαίνουν να προβάλουν την αξία και εμβέλεια του δραματικού ιστού, με έμπνευση, χωρίς καμμία υπερβολή, ακρότητα ή αστοχία και με σεβασμό στην καταιγιστική πλοκή. Έτσι οι νοηματικοί κώδικες είναι ευανάγνωστοι, πλήρεις συναρπαστικής εικονοποιίας και εσωτερικού προβληματισμού.

Ερμηνείες:

Στέλλα Γκίκα, Δημήτρης Πασσάς, Ελένη Σακκά και Μάνος Καρατζογιάννης, μία διανομή αξιοπρόσεκτη, με ολοκληρωμένες ερμηνείες. Η μητέρα της Στέλλας Γκίκα ώριμη υποκριτικά και πληθωρική συναισθηματικά.

Σε κερδίζει αμέσως, σε βάζει «μέσα» στη σκηνική περιπέτεια, με την εξαιρετική εμβάθυνση στο ήθος και τη συμπεριφορά της μάνας που κουβαλάει σταυρό, με ένα παιδί που βασανίζεται από σχιζοφρένεια.

Η παρουσία της προκαλεί συγκινητικό, κυριολεκτικά, φορτίο που με κάποιον τρόπο δεν βαραίνει την ψυχή του θεατή, αντίθετα λειτουργεί εξαγνιστικά, γαληνευτικά. Σε αυτή την περίπτωση αξιολογούμε την επιτυχία της σκηνοθετικής γραμμής των Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη.

Ο Δημήτρης Πασσάς παίζει τον Αντώνη, τον μεγάλο αδελφό, με την απαραίτητη δεξιοτεχνία και αφοσίωση, για έναν ήρωα μπλοκαρισμένο στα «πρέπει» και τα στερεότυπα της ταπεινής καταγωγής, ο οποίος παλεύει να ξεφύγει από την οικονομική και συναισθηματική μιζέρια.

Η Νατάσα της Ελένης Σακκά, πολύ καλή, άμεση και συγκεντρωμένη στην ηρωίδα της.

Για το Λευτέρη του Μάνου Καρατζογιάννη, ότι και να γράψει κάποιος λίγο θα είναι. Ένας ευάλωτος χαρακτήρας, μια ψυχή απελπισμένη που ψάχνει για την αποδοχή, το νοιάξιμο, την έλξη της οικειότητας, την ομορφιά της ανθρώπινης εγγύτητας, την ειλικρινή αγάπη. Μέσα στη σύγχυση του ψυχικού του νοσήματος, αναγνωρίζει το κενό και τη φτήνια στις σχέσεις.

Ξεριζωμένος από το χωριό του στη Ρωσία και τη φύση, αδυνατεί να προσαρμοστεί στο καινούριο περιβάλλον. Μόνο εκεί ένοιωθε γεμάτος και χαρούμενος. Ζει έντονα την προσφυγιά μέσα του, απαρηγόρητος για το «ξένο» που πρέπει να αφομοιώσει. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, καθώς ο πόνος είναι άφατος και ο ίδιος χωρίς άμυνες απέναντι στο «καινούριο» της δεύτερης πατρίδας. Εντελώς ανυπεράσπιστος απέναντι στις νέες κοινωνικές και ηθικές επιταγές που τον καλούν να «συνέλθει» με τα νέα δεδομένα, παραπαίει, στεγνός, χωρίς την απαραίτητη «τροφή» της αγάπης, γυμνός από στοργή, ζεστασιά και ευαισθησία.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης ενσαρκώνει το Λευτέρη, με αξιοθαύμαστο τρόπο.
Συνδυάζει το χάρισμα στην υποκριτική τέχνη και παράλληλα το στοιχείο της ταύτισης με την περσόνα που υποδύεται, έτσι ώστε να μεταμορφώνεται στον ίδιο το Λευτέρη, με ένα ρεαλισμό που σπάει κόκκαλα. Αλλά παρουσιάζεται και με μια σπουδαία ψυχολογική απαλότητα, ικανή να στείλει στην πλατεία ισχυρές επιδράσεις, σκέψεις και ιδέες γύρω από το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, η οποία συνήθως οδηγεί τα άτομα αυτά στο περιθώριο και την δυστυχία.

Ένας ηθοποιός με πλούσια εμπειρία σε ποικιλία ρόλων, όπως ο Καρατζογιάννης, δεν εντυπωσιάζει μόνο με την άρτια δυναμική του στη σκηνή, αλλά και με το σεβασμό, την ακεραιότητα και τη συνέπεια, όπως προσεγγίζει τους χαρακτήρες που καλείται να ερμηνεύσει. Η αλήθεια και η διαφάνεια ξεχωρίζουν και ενισχύουν το δραματουργικό βάθος που διαμορφώνεται, υπογραμμίζοντας την τραγική στόφα της οικογενειακής ιστορίας. Εν κατακλείδι η ερμηνεία του θεωρείται υποδειγματική θεατρικού ταπεραμέντου.

Συντελεστές:

Λειτουργικά σκηνικά και κατάλληλα κοστούμια Άγγελος Αγγελής, υποβλητικοί φωτισμοί Άγγελος Παπαδόπουλος, έντονη και ενδιαφέρουσα μουσική Νεοκλής Νεοφυτίδης. Όλη η ομάδα προσφέρει στο τελικό αποτέλεσμα, με ευθύνη και επιμέλεια. Παραγωγή Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο.

Συμπέρασμα:

«Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε σκηνοθεσία των Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη, στο θέατρο Σταθμός, αποτελεί μία πρόταση για εντελή αγωγή της ψυχής, ένα ουσιαστικό καλλιτεχνικό προϊόν, ισορροπημένο και ευαισθητοποιημένο, μέσα σε ένα ανθρώπινο σύμπαν. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, καθώς στις 2 Δεκεμβρίου του έτους 2023, συμπληρώνονται 15 χρόνια από το θάνατό του. Ήταν ο πρώτος ηθοποιός που ερμήνευσε το ρόλο του Λευτέρη στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου.

The post Κριτική θεάτρου: «Το γάλα», του Βασίλη Κατσικονούρη, στο θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη appeared first on Enetpress.

Σκέψεις πάνω στο μονόλογο του Βασίλη Κατσικονούρη «Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα», με το Γιώργο Νινιό, στο Θέατρο Σταθμός.

Πρόκειται για ένα έργο καταπέλτη που αφορά στην προσωπική περηφάνεια και πώς αυτή θεωρείται μέγιστη αξία στη ζωή, σε ένα σύγχρονο κόσμο με γνώμονα μόνο την ύλη, μεταμφιεσμένη ή όχι. Ο ήρωας, παλαίμαχος τερματοφύλακας, περιγράφει και εξηγεί την πορεία του, με ωμή ευθύτητα, παράπονο, αφέλεια, συνειδητότητα, αυτοσαρκαζόμενος.

Ο μονόλογος αυτός είναι μία ιδιαζόντως ειδεχθής υπαρξιακή αναμέτρηση με τον εαυτό και τις επιλογές, ατόφιες ή «υποκινούμενες». Το περιθώριο στο οποίο περιήλθε ο Τσιτάχ, αποτελεί δείγμα ιδεολογικής ένστασης απέναντι στις προκλήσεις μιας διεφθαρμένης -λίγο ή πολύ – κοινωνίας με τα δικά της κλισέ και στερεότυπα. Μια κοινωνία που συνθλίβει κάθε ακεραιότητα και τιμωρεί την όποια παρέκκλιση είναι ικανή να τινάξει στον αέρα το παγιωμένο / μονολιθικό σύστημα ύπαρξης στον κόσμο.

Σκηνοθεσία:

Η σκηνοθετική γραμμή των Γιώργου Νινιού και Ερμίνας Κυριαζή αποβλέπει σε ένα και μόνο ουσιαστικό στοιχείο. Πως να αναδειχθεί η διαδρομή του ατόμου μέσα στη σκοτεινιά μιας εφήμερης ζωής με ημερομηνία λήξης, αλλά και οι πολύμορφες απώλειες που θα βιώσει τόσο σε ιδιωτικό, όσο και σε ευρύτερο περιβάλλον.

Αποκαλύπτεται η δυσκολία να διαχειριστεί ο χαρακτήρας του Τσιτάχ και του κάθε Τσιτάχ, την αυτοπροδοσία του, την έκπτωση που κάνει στον ιδεαλισμό του, για «καλό σκοπό». Το μοτίβο τού πώς αισθάνεται, όταν τον αποδιώχνουν δικά του πρόσωπα και πώς μπορεί να συνεχίσει μόνος και απορριμμένος, αποτελεί σημαντικό μέρος του μυθικού ιστού.
Οι δύο συσκηνοθέτες σκιαγράφησαν την προσωπικότητα του δύστυχου τερματοφύλακα, ορίζοντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, όπου ο θεατής παρακολουθεί την αφήγηση χρωματισμένη με τις πτυχές μιας πολυδιάστατης ζωής, χωρίς αίσιο φινάλε.

Το θεατρικό έργο:

Το κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη ( «Το γάλα», «Καγκουρό»), είναι βαθυστόχαστο, με σαρκαστικό χιούμορ, συμβολισμούς και δραματικό ύφος, διαχρονικό μέσα στην επικαιρότητά του. Τα συναισθήματα που απορρέουν από φανερά και λανθάνοντα πυρηνικά σημεία της μυθοπλασίας, είναι έντονα και εγγράφονται βαθιά στο θυμικό του θεατή που ταυτίζεται σε πολλά με τον Τσιτάχ ( τσίτα ή γατόπαρδος).

Ερμηνεία:

Ο Γιώργος Νινιός, καταξιωμένος ηθοποιός, ενσαρκώνει τον Τσιτάχ, τον απόκληρο βετεράνο τερματοφύλακα, άλλοτε δημοφιλής στην εθνική ελλάδος. Η δεινότητά του διακρίνεται από μία ευρύχωρη γκάμα εναλλασσόμενων υποκρίσεων, καθώς το μωσαϊκό δράσης εικόνων, σκέψεων και αισθημάτων, απαιτεί ταχύτητα, συντονισμό και ενσυναίσθηση στα τεκταινόμενα επί σκηνής.

Ο τόνος της θεατρικής του παρουσίας είναι χαμηλός χωρίς σχεδόν καμμία έξαρση, όμως αυτό είναι που συνάδει με την τρακαρισμένη ζωή αυτού του πεπτωκότος ανθρώπου στην αρένα μιας μάταιης ζωής. Και η γιγαντόσωμη μαριονέτα / ποδοσφαιριστής κοντά του, κομμάτι του σκηνικού, με το θλιμμένο πρόσωπο να του θυμίζει όσα τραύματα και ήττες στιγμάτισαν τη ζωή του, σαν ένα παιδί που δεν ένοιωσε τη χαρά μιας ανέφελης διαδρομής. Καθήμενος στο μαθητικό θρανίο, χωρίς να σηκωθεί παρά μόνο μια φορά, επιβεβαιώνει τη στατικότητα, την απέραντη μοναξιά, την χρεωκοπία των ονείρων, τη φτώχεια και τον πόνο.

Η λαϊκότροπη συμπεριφορά και το λεξιλόγιο του «γηπέδου» ξενίζουν τους μαθητές στους οποίους απευθύνεται με στόχο να μιλήσει για τα ιδεώδη του αθλητισμού.
Ωστόσο η εξομολόγηση απλώνεται και σε άλλα θέματα που αφορούν τον ίδιο, φορτίζοντας το κλίμα με συγκίνηση και θυμοσοφία. Τελικά οι νοηματικοί κώδικες υπηρετήθηκαν επαρκώς, παρότι φαίνεται το αντίθετο. Με μια ματιά πιο βαθιά όμως, ο προβληματισμός του συγγραφέα λειτούργησε με εντέλεια.

Συντελεστές:

Μουσική / στίχοι Γιώργος Νινιός, σκηνογραφική ιδέα Ερμίνα Κυριαζή, κατασκευή μαριονέτας Βασίλης Βασιλάκης, σχεδιασμός φωτισμού Βασίλης Πετεινάρης, περιγραφή ποδοσφαιρικού αγώνα Χρήστος Κυριαζής και παραγωγή Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο.

Συμπέρασμα:

«Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα», ένας δραματικός μονόλογος του Βασίλη Κατσικονούρη, με τον Γιώργο Νινιό, στο θέατρο Σταθμός, υπακούει στους κανόνες ενός θεάτρου, με σοβαρό προσανατολισμό στην αφύπνιση του θεατή με οδηγό το σύμπαν της τέχνης.

The post Σκέψεις πάνω στο μονόλογο του Βασίλη Κατσικονούρη «Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα» appeared first on Enetpress.

Πρεμιέρα σήμερα για το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Καλιφόρνια ντρίμιν», που παρουσιάζεται από την Εταιρεία Θεάτρου Ναυτίλος, σε συνεργασία με τη θεατρική ομάδα ΑΧ, στο Θέατρο «Tempus Verum-Εν Αθήναις».

Στη σημερινή κοινωνία της κατανάλωσης προκατασκευασμένων ονείρων, ο αναστοχασμός πάνω στην έννοια «ονειρεύομαι» είναι όχι απλά χρήσιμος, αλλά ζωτικά απαραίτητος.

Το εντυπωσιακά επίκαιρο «Καλιφόρνια ντρίμιν», που διαποτίζεται απ’ το ιδιαίτερα αιχμηρό χιούμορ του Βασίλη Κατσικονούρη, έχει όλα τα χαρακτηριστικά της κωμωδίας, αλλά όχι μόνο. Δύο κορίτσια και δύο αγόρια -ναυαγοί της ελπίδας- πιάνονται απ’ την πρώτη σανίδα ονείρου που θα βρουν μπροστά τους για να σωθούν. Δεν ξέρουν κολύμπι. Κανείς δεν τους έμαθε πώς να ζουν. Οι γονείς τους είναι «αδικαιολογήτως απόντες» μέσα στο πέλαγος που τους κληροδότησαν.

Οι τέσσερις νέοι παρασύρονται σε περιπέτειες που ενώ προκαλούν το γέλιο, αφήνουν ωστόσο μία πικρή επίγευση. Ποια ακτή τους περιμένει άραγε; Στην παράσταση συνταξιδεύουμε με τα παιδιά αυτά μέσα στα όνειρά τους, επιχειρώντας ουσιαστικά να επαναπροσδιορίσουμε τα δικά μας όνειρα.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Θανάσης Χαλκιάς

Επιμέλεια σκηνικών-κοστουμιών: Γεωργία Μπούρδα

Πρωτότυπη μουσική, επιμέλεια μουσικής: Κώστας Βόμβολος

Σχεδιασμός φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Ραφαέλα Ακαμωτάκη, Ειρήνη Οικονομίδου

Σχεδιασμός αφίσας: Γιάννης Κατσάνος

Φωτογραφίες-teaser: Αλέξανδρος Κόρπης

Παίζουν: Γιάννης Ιωάννου, Μάγδα Κόρπη, Σεβίνα Μαραγκού, Γιώργος Σύρμας

Πληροφορίες

Πρεμιέρα στις 26 Οκτώβρη

Κάθε Τετάρτη στις 19:00 και Κυριακή στις 21:00

Θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις, Ιάκχου 19, Γκάζι (Στάση μετρό Κεραμεικός), τηλ.: 210-3425170

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ / 8 ευρώ (μειωμένο) / 5 ευρώ (άνεργοι).

Διάρκεια: 90 λεπτά.

The post «Καλιφόρνια ντρίμιν» του Κατσικονούρη, στο «Tempus Verum-Εν Αθήναις» appeared first on Enetpress.