Συναρπαστικό, με ποιητική πνοή, νέο-γουέστερν

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Στην άχαρη ατμόσφαιρα των περισσότερων, χωρίς ξεχωριστό ενδιαφέρον, νέων ταινιών της εβδομάδας αυτής, ξεχωρίζουν δυο ταινίες: το θαυμάσιο νέο-γουέστερν «Στα ίχνη του ανέμου» του Τέιλορ Σέρινταν και η επανέκδοση της ιταλικής κλασικής ταινίας, «Μια ξεχωριστή μέρα» του Έτορε Σκόλα.

**** Στα ίχνη του ανέμου

Wind River. ΗΠΑ, 2017. Σκηνοθεσία-σενάριο: Τείλορ Σέρινταν. Ηθοποιοί: Τζέρεμι Ρένερ, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Κέλσι Άσμπιλ, Τζούλια Τζοόυνς, Γκρέαμ Γκριν. 107΄

Τα στοιχεία του θρίλερ με το αναγκαίο σασπένς μαζί με θέματα τοποθετημένα στους επιβλητικούς χώρους και την ομορφιά των παγωμένων εκτάσεων του νέο-γουέστερν, συνδυάζει στην όμορφη αυτή, συναρπαστική, με έμμεσες πολιτικές αναφορές, βραβευμένη στις Κάνες (βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα») ταινία του, ο γνωστός μέχρι πρόσφατα για τα ωραία του σενάρια («Πάση θυσία», «Σικάριο, ο εκτελεστής») αλλά και τις ερμηνείες του, Τέιλορ Σέρινταν.

Η ταινία ξεκινάει με το βιασμό και την άγρια δολοφονία ενός κοριτσιού στις απόμερες, παγωμένες εκτάσεις ενός ινδιάνικου καταυλισμού του Γουαϊόμινγκ, γνωστού ως Wind River. Για την εξιχνίασή της, η νεοσύλλεκτη πράκτορας του FBI, Τζέιν Μπάνερ (μια πολύ καλή Ελίζαμπεθ Όλσεν), που αναλαμβάνει την υπόθεση, ζητά τη βοήθεια του κυνηγού/ιχνιλάτη, Κόρι Λάμπερτ (με τον Τζέρεμι Ρένερ, να δείχνει αναπλάθει με ξεχωριστή δύναμη το ρόλο).

Στην εξοντωτική πορεία τους, μέσα από τις αχανείς, παγωμένες, με τις συχνές χιονοθύελλες, εκτάσεις της περιοχής, γύρω από τον ινδιάνικο καταυλισμό, ο σιωπηλός, θλιμμένος (με μια τραγωδία στο παρελθόν, για την οποία θα πληροφορηθούμε στη συνέχεια) Κόρι και η άπειρη, άσχετη, σχεδόν γελοία (ακόμη και στο ντύσιμό της) με το χώρο, Τζέιν, θα αντιμετωπίσουν το φόβο και τη δυσπιστία, ιδιαίτερα από τους καταπιεσμένους, έγκλειστους σ’ ένα αφιλόξενο χώρο, Ινδιάνους του καταυλισμού (έμμεσο σχόλιο του Σέρινταν για τη σημερινή, άθλια κατάσταση των εγκαταλειμμένων στη μοίρα τους αυτόχθονων Αμερικανών), πριν τελικά οδηγηθούμε στην αναπάντεχη λύση του μυστηρίου.

Με τον Σέρινταν να βρίσκει στην ευκαιρία, στη διάρκεια της πορείας (πορείας, αξίζει να αναφέρω, που μου θύμισε εκείνη του Ρόμπερτ Μίτσαμ στο ασυνήθιστο, εξαιρετικό, αν και υποτιμημένο, γουέστερν «Track of the Cat» του Γουίλιαμ Γουέλμαν), να αναπτύξει σωστά τους δυο χαρακτήρες, χάρη στο καλογραμμένο, με σωστό ρυθμό σενάριο, και να δημιουργήσει τη σωστή, συχνά ποιητική, ατμόσφαιρα, τόσο χάρη στη φωτογραφία του όσο και στη μουσική των Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλις. Πλάι στις εξαίρετες ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών αξίζει να αναφέρω κι εκείνη του Γκρέαμ Γκριν στο ρόλο του Ινδιάνου σερίφη.

**** Μια ξεχωριστή μέρα

Una giornata particolare. Ιταλία, 1977. Σκηνοθεσία: Έτορε Σκόλα. Σενάριο: Ρουτζιέρο Μάκαρι, Έτορε Σκόλα, ΜαουρίτζιοΚοστάντζο. Ηθοποιοί: Σοφία Λόρεν, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Τζον Βέρνον. 106΄

Στη διάρκεια μιας μέρας του Μαϊου του 1938, με την επίσκεψη του Χίτλερ στη Ρώμη και τη συνάντησή του με τον άλλο δικτάτορα και σύμμαχό του, Μουσολίνι, εκτυλί σσεται η ιστορία της όμορφης αυτής, δοσμένης με αληθινή συγκίνηση αλλά και καθαρό κριτικό μάτι, ταινίας του Έτορε Σκόλα που προβάλλεται σε επανέκδοση. Μόνο που ο Σκόλα δεν εστιάζει την κάμερα του στη συνάντηση αυτή των δικτατόρων αλλά στρέφεται σε δυο συνηθισμένα άτομα της ρωμαϊκής (που θα μπορούσαν να είναι και οποιασδήποτε άλλης) κοινωνίας: από τη μια, την Αντονιέτα (Σοφία Λόρεν), μια απλή (καταπιεσμένη στην πραγματικότητα) γυναίκα, που αρχίζει τη μέρα της στην κουζίνα, ξυπνάει τα παιδιά της και τον τεμπέλη άντρα της, και συνεχίζει με τις καθημερινές δουλειές της, και από την άλλη, τον Γκαμπριέλε (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι), δημοσιογράφο στο ραδιόφωνο, που έχει εκδιωχθεί από τη δουλειά του εξαιτίας των αντιφασιστικών του αντιλήψεων (σύντομα θα ανακαλύψουμε πως είναι και ομοφυλόφιλος, άλλο μεγάλο «έγκλημα» για τα δικατορικά καθεστώτα), και που, στο διαμέρισμά του εισβάλλει, ενώ αυτός ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει, η Αντονιέτα σε αναζήτηση του πουλιού της που έχει βγει από το κλουβί του.

Η συνάντηση των δυο θα αλλάξει τη συμπεριφορά τους, την αντίληψή τους, τη στάση τους στη ζωή. Δυο καταπιεσμένα από την κοινωνία και το φασιστικό καθεστώς άτομα που τελικά θα καταφέρουν να βγουν από το «κλουβί» τους και να καθορίσουν την πορεία τους, όπου κι αν αυτή τους οδηγήσει. Ο Σκόλα εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο ένα ήδη εξαιρετικό σενάριο, τόσο στο στήσιμο των σκηνών, τις κινήσει της κάμερας και τη διεύθυνση των δυο εξαίρετων πρωταγωνιστών του, όσο και στη δημιουργία της θαυμάσιας ατμόσφαιρας – που κερδίζει χάρη στα ξεθωριασμένα χρώματα της εμπνευσμένης φωτογραφίας του Πασκουαλίνο Ντε Σάντις.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Συναρπαστικό, με ποιητική πνοή, νέο-γουέστερν appeared first on Enetpress.

Γνωστός για τους ρόλους του σε μεγάλες περιπέτειες  όπως «Επικίνδυνη αποστολή: Μυστικό έθνος», «Captain America: εμφύλιος πόλεμος»,  «Οι εκδικητές», «Η κληρονομιά του Μπορν», αλλά και για την τόλμη του να εμφανίζεται σε ταινίες πιο καλλιτεχνικές, συχνά ανεξάρτητες παραγωγές («Dahmer», «Η άφιξη», «Ο αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει», «The Hurt Locker», «Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ»), χωρίς να ξεχνάμε και την απασχόλησή του με τη μουσική (στην ταινία για τον Τζέσε Τζέιμς μας είχε δώσει ένα μικρό δείγμα του μουσικού του ταλέντου), ο Αμερικανός ηθοποιός Τζέρεμι Ρένερ βρέθηκε πρόσφατα στο Κάρλοβι Βάρι καλεσμένος του 52ου διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ, για να παραστεί στην προβολή της νέας του, ανεξάρτητης ταινίας, «Wind River» (βραβείο Κοινού του φεστιβάλ) και να τιμηθεί με την Κρυστάλλινη Σφαίρα του διάσημου αυτού τσέχικου φεστιβάλ για το σύνολο του έργου του.

Παρά το πρόσφατο ατύχημα στα γυρίσματα της νέας του ταινίας, της κωμωδίας «Tag» (έσπασε και τα δυο του χέρια, δεξί αγκώνα και αριστερό καρπό του χεριού σε επικίνδυνη σκηνή), ο Ρένερ δεν έδειχνε να χάνει το χιούμορ του, σχολιάζοντας πως «αυτά συμβαίνουν» και «είναι μέρος της δουλειάς μας», ενώ, το βράδυ της απονομής της (πράγματι πολύ βαριάς) Κρυστάλλινης Σφαίρας, άφησε τον πρόεδρο του φεστιβάλ, Γίρι Μπαρτόσκα (τον οποίο συνέχεια αποκαλούσε χιουμοριστικά Μπάμπουσκα») να την κρατά – σε μια στιγμή μάλιστα ο Μπαρτόσκα κρύφτηκε πίσω από τον Ρένερ (βλέπε φωτογραφία), κρατώντας τη Σφαίρα έτσι που να φαίνεται πως την κρατούσε ο ίδιος ο Ρένερ!

Η ταινία «Wind River» (βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του φετινού φεστιβάλ Κανών), σκηνοθετημένη από τον Τέιλορ Σέρινταν (υποψήφιο για το Όσκαρ σεναρίου για την ταινία του «Πάση θυσία»), προβλήθηκε στην τεράστια, δυόμισι χιλιάδων θέσεων, αίθουσα του φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία – η προβολή της στη χώρα μας αρχίζει από τον επόμενη Πέμπτη.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό, βουτηγμένο σε μια ποιητική ατμόσφαιρα, νέο-γουέστερν, με τον Ρένερ στο ρόλο ενός ιχνιλάτη/κυνηγού που δέχεται να βοηθήσει μια γυναίκα του FBI να εξιχνιάσουν το βιασμό και τη δολοφονία μιας νεαρής Ινδιάνας σ’ ένα καταυλισμό Ινδιάνων (τον ονομαζόμενο Wind River του τίτλου). Συναντήσαμε τον 46χρονο, υποψήφιο για 2 Όσκαρ ηθοποιό (για το «The Town» το 2011 και το «The Hurt Locker» το 2010, στο διάσημο ξενοδοχείο της λουτρόπολης αυτής, το «Pupp», όπου μας μίλησε για την ταινία του αλλά και γενικότερα για την καριέρα του.

–              Αναφέρατε πως δεν θέλετε να γίνετε σκηνοθέτης, αλλά πώς βλέπετε άλλους συνάδελφούς σας ηθοποιούς, όπως ο Μπεν Άφλεκ, με τον οποίο συνεργαστήκατε στο υποψήφιο για Όσκαρ «The Town», να παίζει διπλό ρόλο, εκείνο του σκηνοθέτη κι εκείνο του ηθοποιού;

–              Όπως ήδη ανάφερα, η δουλειά του σκηνοθέτη είναι πολύ δύσκολη. Χρειάζεται και επιμονή και αντοχή.  Ο Μπεν τα έχει όλα. Για μένα, είναι ένας πολύ αγαπητός, έξυπνος και πολύ ταλαντούχος και ιδιαίτερα επίμονος άνθρωπος. Εχει και τη γυναίκα του που φροντίζει τα παιδιά ενώ εκείνος εργάζεται. Ενώ εγώ είμαι μοναχικός πατέρας και πρέπει να φροντίζω και το παιδί μου. Η δουλειά του σκηνοθέτη απαιτεί πολύ χρόνο. Απαιτεί τον τριπλάσιο τουλάχιστο χρόνο από αυτό που απαιτεί ένας ρόλος. Η προετοιμασία, οι πρόβες, τα γυρίσματα, μετά το μοντάζ… Ε, όχι! Για μένα παρά είναι πολύς χρόνος. Κάποια στιγμή ια ήθελα πάντως να το δοκιμάσω Πάντως, η συνεργασία μου με τον Μπεν στο The Town ήταν εξαιρετική και θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ ξανά μαζί του.

–              Κάνετε όμως και τον παραγωγό…

–              Ναι, αυτό είναι κάτι που το γνωρίζω πολύ καλά. Αυτό που χρειάζεται είναι να βάλεις τις βάσεις για το γύρισμα: το σχεδιασμό, τη ροή των γυρισμάτων, όλα όσα χρειάζονται για να ξεκινήσει ένα γύρισμα. Να είναι ο καθένας στη σωστή του θέση. Δεν χρειάζεται βέβαια να είμαι κάθε μέρα εκεί, στα γυρίσματα. Είναι πιο εύκολος τρόπος από εκείνο της σκηνοθεσίας.

–              Σε ορισμένες περιπέτειες σας, ιδιαίτερα των κόμικς, υπάρχει και το πολιτικό στοιχείο, οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, το παιχνίδι της πολιτικής, όλα αυτά σε επηρεάζουν καθόλου, ή απλώς τα δέχεσαι σαν ένα τμήμα της ταινίας;

–              Ναι, το βλέπω, παλιότερα οι κακοί ήταν οι Ρώσοι, μετά ήταν οι Κινέζοι, τώρα τελευταία άρχισαν να είναι οι Βορειοκορεάτες… Για μένα οι κακοί θα μπορούσαν να είναι και οι Αμερικανοί. Δεν με προβληματίζει αυτό. Αυτό που έχει σημασία είναι τι κάνει ο καθένας για να τον χαρακτηρίσεις καλό ή κακό. Αυτό είναι που για μένα έχει σημασία.

–              Όταν κοιτάζετε το σύνολο της καριέρας σας, βλέπετε κάποιο συσχετισμό σ’ όλους αυτούς τους ρόλους;

–              Για μένα το κύριο στοιχείο είναι το απρόβλεπτο, το απρόβλεπτο στο χαρακτήρα αλλά και να μην επαναλαμβάνεις τους ίδιους χαρακτήρες ή τις δουλειές. Θέλω πάντα να μαθαίνω, να ωριμάζω, δεν θέλω να γνωρίζω όλες τις απαντήσεις, αυτές είναι αρχές που εφαρμόζω και στη ζωή μου. Εξακολουθώ να θέλω να είναι περίεργος. Μου αρέσει να κάνω ερωτήσεις και να μαθαίνω.

–              Στην ταινία σας Wind River βλέπουμε πως οι φίλοι, οι γείτονες, η φύση, επιδρούν στον τρόπο της ζωής σας…

–              Η ζωή όλων μας περιορίζεται από το περιβάλλον γύρω μας. Ολοι μας μαθαίνουμε, ιδιαίτερα μέσα από τα ταξίδια. Εγώ μεγάλωσα σε μια κοινότητα αγροτών, και θέλησα να μάθω περισσότερα, μια άλλη γλώσσα, μακριά από την Αμερική. Αν ταξιδεύεις σ’ ένα τρένο στην Ευρώπη, μέσα σε 45 δευτερόλεπτα μπαίνεις σε μιαν άλλη κουλτούρα. Εγώ δεν ήθελα να περιορίζομαι από το περιβάλλον μου. Ηθελα να βγω από αυτό, να μάθω περισσότερα.  Τώρα είμαι στην Πράγα και στο Κάρλοβι Βάρι γι’ αυτή την ταινία, παλιότερα πήγε στην Ισλανδία για να γυρίσω μια ταινία. Ίσως να μην πήγαινα ποτέ στην Ισλανδία αν δεν γύριζα την ταινία. Μετά θα πάω στη Σερβία… Στο Wind River ζω σ’ ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, είμαι περιορισμένος. Μου αρέσει το χιόνι, αλλά φέτος ιδιαίτερα, δεν μου άρεσε (γελάει)… Είναι ενδιαφέρον το πώς το περιβάλλον μας υπαγορεύει πώς να ζούμε και καθορίζει ποιοι είμαστε. Είναι πραγματική ευλογία να μαθαίνεις για διάφορες κοινωνίες και κουλτούρες.

–              Ορισμένες φορές τα μίντια διαστρεβλώνουν τις δηλώσεις προσωπικοτήτων, όπως τη δική σας σχετικά με το ατύχημα που είχατε με το χέρι σας, που έγραψαν πως ήταν στα γυρίσματα μιας ταινίας που ακόμη δεν αρχίσατε να γυρίζετε…

–              Ναι, είναι απογοητευτικό αυτό που κάνει μέρος του Τύπου. Αναζητούν το sensation, την επιτυχία, αλλά είναι κάτι το γελοίο.

–              Από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζετε τους δημοσιογράφους;

–              Κάποιοι μπορεί να σε παραποιήσουν αυτά που λες, κάποιοι δεν έχουν την αίσθηση του χιούμορ και σε παρεξηγούν, αλλά εγώ πιστεύω πως είμαι ο ίδιος, είτε μιλώ με την κόρη μου, είτε με τον Πρόεδρο είτε με ένα δημοσιογράφο. Μπορεί να είμαι πιο ενσυνείδητος όσον αφορά το χιούμορ που θα χρησιμοποιήσω για να μη διαστρεβλώσουν αυτά που λέω, αλλά αν προσβληθούν από αυτά που λέω, ας πάνε στο διάολο… Δεν με νοιάζει. Προσωπικά δεν παρακολουθώ τι γράφουν για μένα, δεν βλέπω τηλεόραση. Συνήθως παρακολουθώ ντοκιμαντέρ. Μαθαίνω καμιά φορά από άλλους τι γράφουν για μένα, αν έχουν διαστρεβλώσει αυτά που είπα, αλλά δεν τους δίνω σημασία.

–              Παλιότερα το σύστημα έφτιαχνε σταρ, σήμερα είναι ήρωες των τηλεοπτικών σειρών ή σούπερ-ήρωες από κόμικς. Πώς βλέπετε εσείς τον εαυτό σας σ’ αυτή την αλλαγή;

–              Εγώ προσπαθώ να δώσω μιαν αυθεντικότητα σ’ ότι κάνω και σε ότι λέω, είτε πρόκειται για ταινία δράσης, είτε για κωμωδία, δεν θέλω να προφέρω κάποιες άσχετες ατάκες ενώ πίσω μου γίνεται κάποια έκρηξη. Θέλω οι ιστορίες που αφηγούμαι να έχουν μιαν αληθοφάνεια.

–              Εστιάζεστε πάντα στην ιστορία στην οποία έχετε κάποιο ρόλο; Πόση σημασία έχουν για σας τα σενάρια, τα στόρι;

–              Οι ιστορίες είναι για μένα πολύ σημαντικές. Τα σενάρια είναι η βάση των έργων, αυτό που έχει σημασία είναι η ιστορία, αυτό ξεκινά από την ελληνική μυθολογία, όπως θα ξέρεις. Με την ταινία μου Wind River είχαμε ένα πολύ καλό σενάριο και είχαμε και ένα πολύ καλό σκηνοθέτη. Ο κόσμος δίψα για κάτι που τους  συγκινεί που τους ερεθίζει, βέβαια σκέφτεται κανείς πριν πληρώσει πέντε η δέκα δολάρια για να δει μια ταινία, αλλά στο τέλος εκείνο που αναζητά είναι κάτι που να τους διεγείρει συναισθηματικά.

–              Ποια σημασία δίνετε στον σκηνοθέτη;

–              Ο σκηνοθέτης είναι αναμφισβήτητα ο πιο σημαντικός. Πρέπει να είναι κάποιος στον οποίο πιστεύεις. Βέβαια, ορισμένες φορές έχω δεχτεί ρόλους σε ταινίες πρωτοεμφανιζόμενων σκηνοθετών. Όπως σ’ αυτήν εδώ, το Wind River. Τον σκηνοθέτη Τέιλορ Σέρινταν τον γνώριζα ως ηθοποιό και σεναριογράφο, έγραψε το βραβευμένο με Όσκαρ σενάριο του «Πάση θυσία» (Hell or High Water) και γι’ αυτό τον εμπιστεύθηκα.

–              Πώς ήταν οι σχέσεις σας με τους αυτόχθονες Αμερικανούς;

–              Οι διάφορες φυλές των Ινδιάνων χρηματοδότησαν την ταινία γιατί τους απεικονίζει πολύ σωστά, ούτε σαν θύματα, ούτε σαν ήρωες, αλλά όπως είναι σήμερα στην πραγματικότητα στον καταυλισμό. Ο σκηνοθέτης μας έζησε σε καταυλισμό, εγώ όχι. Εγώ εστίασα στο συναισθηματικό ταξίδι του χαρακτήρα μου. Που για μένα ήταν πρόκληση.

–              Στο Wind River είστε κυνηγός. Σας αρέσει το κυνήγι;

–              Όχι, καθόλου. Καταλαβαίνω να κυνηγάς για να βρεις την τροφή σου, δεν θα το έκανα όμως για ευχαρίστηση. Εγώ δεν θα πυροβολούσα ποτέ ένα ζώο, εκτός αν αυτό μου επιτίθετο να με σκοτώσει. Ή αν επιτίθετο στην κόρη μου.

–              Η επόμενη ταινία σας θα είναι, απ’ ότι διαβάζω, κωμωδία. Σας αρέσει ιδιαίτερα η κωμωδία; Θα συνεχίσετε σ’ αυτό το είδος;

–              Είναι δύσκολο να πω. Το πρώτο που έκανα ήταν με τον Γουίλ Φαρέλ, που είναι ιδιοφυία στο είδος του, και διασκέδασα πολύ σ’ εκείνη την ταινία το The House. Γι’ αυτό αποφάσισα τώρα να γυρίσω και μιαν άλλη. Δεν είναι κάτι το εύκολο, αλλά, πρέπει να πω, πως δεν πιέζω τόσο τον εαυτό μου. Είναι πιο εύκολο να έχω μαζί μου την κόρη μου, δεν χρειάζεται εξάωρη σωματική προετοιμασία όπως στις ταινίες δράσης. Δεν θα έλεγα πιο εύκολη αλλά πιο ελαφριά, από συναισθηματικής πλευράς. Λέω ελαφριά αν και, όπως βλέπεις, στις σκηνές δράσεις έσπασα και τα χέρια μου (γελάει…).

–              Τώρα με την κόρη σας τα πράγματα έχουν αλλάξει;

–              Ναι, θα έλεγα. Είναι μόλις 4 χρονών, αλλά αυτό με κάνει να θέλω να είμαι όσο πιο πολύ μαζί της, γι’ αυτό τώρα δεν θέλω να ταξιδέψω μακριά, να πηγαίνω στην Αφρική ή αλλού για σκηνές δράσης. Προτιμώ κάπου κοντά, στις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη Βόρειο Αμερική, ώστε να έχω την κόρη μου μαζί μου και να μπορεί να πηγαίνει στο σχολείο. Δεν θέλω να χαλάσω τη ζωή της κόρης μου. Αυτό με κάνει να εργάζομαι λιγότερο. Αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στην καριέρα μου και την κόρη μου, επιλέγω την κόρη μου. Κατά κάποια ειρωνεία, διάβασα τελευταία ότι κάτι παρόμοιο έκανε και ο Κλαρκ Γκέιμπλ. Υπάρχουν κι άλλοι που το κάνουν, δεν είμαι ο πρώτος.

–              Όταν ερμηνεύετε ένα χαρακτήρα, αυτός ο χαρακτήρας μένει μαζί σας σ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων;

–              Συχνά ναι. Όταν τα γυρίσματα δεν διαρκούν πολύ. Το να παραμένει ο χαρακτήρας, αυτό με βοηθά. Όταν όμως αισθάνομαι ασφαλής στο χαρακτήρα που ερμηνεύω τότε μπορώ πιο εύκολα να βγω απ’ αυτόν.

–              Ήταν πολύ δύσκολο το2002, όταν ερμηνεύατε τον περιβόητο σίριαλ κίλερ Τζέφρι Ντόμερ στην ομότιτλη ταινία;

–              Μου στοίχισε πολύ να γυρίσω εκείνη την ταινία. Εργαζόμουν  ως γκαρσόνι για να καλύψω τα έξοδα. Ηταν η πιο δύσκολο απόφαση που έκανα ποτέ. Εργαζόμουν  από δέκα χρονών και πάντα έχω αυτή την αντιμετώπιση όταν εργάζομαι. Κανένας άλλος δεν πρόκειται να κάνει τη δουλειά για μένα. Πρέπει να στηρίζομαι στον εαυτό μου. Η ταινία δεν γίνεται από μόνη της. Δεν ξοδεύω χρήματα για τον εαυτό μου. Ξοδεύω για την παραγωγή της ταινίας.

–              Δεν κάνετε σαν τον Τζόνι Ντεπ…

–              Βγάζει πολλά με τη σειρά των Πειρατών της Καραϊβικής…

–              Και ξοδεύει πολλά για καλό κρασί, απ’ ότι γνωρίζω…

–              Εγώ είμαι ικανοποιημένος με ένα μπουκάλι κρασί των 20 δολαρίων…

–              Αν σου δίνανε όμως ένα των πέντε χιλιάδων…

–              Δεν θα έλεγα όχι!  (γελάει) Αλλά δεν θα ξόδευα τόσα σε κρασί. Το παιδί μου χρειάζεται καινούρια παπούτσια… Είμαι πολύ πρακτικός άνθρωπος, δεν είμαι σπάταλος.

–              Είναι κάποιοι ηθοποιοί που ξεχωρίζεις, που σε επηρέασαν;

–              Είναι τόσοι πολλοί, πράγματι πάρα πολλοί… Είναι και πολλοί σκηνοθέτες. Αλλά τα τελευταία χρόνια δεν έχω δει πολλές νέες ταινίες, εκτός από παιδικές ταινίες, Trolls και Frozen… που βλέπω με την κόρη μου. Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι γονιός. Παλιότερα έβλεπα τέσσερις ταινίες την ημέρα, παλιές και νέες. Θυμάμαι όταν ήμουν πολύ νέος, το «Κουρδιστό πορτοκάλι» ήταν η ταινία που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση. Οι ταινίες του Κιούμπρικ ήταν κάτι το άλλο! Όπως με εντυπωσίασε και η ταινία «Η φωλιά του κούκου». Είναι ταινίες που έχουν μείνει στη μνήμη μου.

–              Βλέπεις ταινίες στις αίθουσες;

–              Δεν πηγαίνω πια τακτικά στο σινεμά. Παλιότερα πήγαινα, έβλεπα γύρω στις τέσσερις ταινίες τη βδομάδα.

The post Τζέρεμι Ρένερ: «Σημασία για μένα έχει η ιστορία – αυτό ξεκινά από την Aρχαία Ελλάδα» appeared first on Enetpress.