The post Άποψη πάνω στην παράσταση «Τόρνος» του Γιάννη Κεντρωτά, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κοιλάκου, στο θέατρο «Olvio» appeared first on Enetpress.
]]>Ο Γιάννης Κεντρωτάς υπογράφει το κείμενο της παράστασης «Τόρνος», με θεματικό πυρήνα τη βιαιότητα που υφίσταται ο άνθρωπος στην καθημερινότητά τους και πώς αυτός συνθλίβεται μέσα στη μέγγενη της κοινωνίας, με ανελέητο τρόπο, με τελικό σκοπό την αναγκαστική συμμόρφωσή του. Αυτόν τον ρόλο αναλαμβάνει ο τόρνος.
Το σύγγραμμα διακρίνεται για τον πλουραλισμό, το ενδιαφέρον, τη ροή και την καθαρότητά του. Είναι ένα ουσιώδες κείμενο, βαθύ, καθόλου επιδερμικό, με προβληματισμό και ευαισθησία.
The post Άποψη πάνω στην παράσταση «Τόρνος» του Γιάννη Κεντρωτά, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κοιλάκου, στο θέατρο «Olvio» appeared first on Enetpress.
]]>The post Είδαμε την παράσταση «Τζένη και Μαρξ», της Σοφίας Αδαμίδου στο θέατρο Όλβιο appeared first on Enetpress.
]]>Της Ζωής Τόλη
Είδαμε τη δραματική παράσταση «Τζένη και Μαρξ», της Σοφίας Αδαμίδου, στο θέατρο Όλβιο, σε σκηνοθεσία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη.
Το καινούριο έργο της Σοφίας Αδαμίδου, «Τζένη και Μαρξ», που παρουσιάζεται στο Όλβιο στηρίζεται στην πληθωρική επιστολογραφιία της Τζένης Μαρξ, με το σύντροφό της φιλόσοφο, κοινωνιολόγο και οικονομολόγο Καρλ Μαρξ. Τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία επιμελείται η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη και πρωταγωνιστεί η Μαρία Κανελλοπούλου. Συμμετέχουν ο Γιώργος Παππάς που υποδύεται το νεαρό Καρλ Μαρξ και η Ματίνα Κοστιώνη, ως νεαρή Τζένη.
Την πρωτότυπη μουσική υπογράφει ο Σταμάτης Κραουνάκης, τα κατάλληλα σκηνικά και τα ταιριαστά κοστούμια η Μαρίλια Λέζου, τις υπαινικτικές φωτιστικές δημιουργίες ο Νίκος Βούλγαρης και την κίνηση η Νατάσα Παπαμιχαήλ. Συνολικά, η ομάδα των συντελεστών, παρήγαγε ένα αξιοσημείωτο αισθητικό προϊόν. Η παραγωγή ανήκει στο θέατρο Όλβιο.
Υπόθεση:
Η Βαρόνη Τζένη φον Βεστφάλεν (1814 – 1881 ), αφηγείται την κοινή ζωή με το σύντροφό της Καρλ Μαρξ, (1818 – 1883 ), στους τόπους εξορίας που είχαν σταδιακά καταφύγει, στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι και τέλος στο Λονδίνο. Μέσα από την πλούσια επιστολογραφία της, αναβιώνεται μία ταραγμένη περίοδος για την Ευρώπη, από το 1839 έως το 1869. Τους σκληρούς αγώνες της εργατικής τάξης και το αδήριτο αίτημά της για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, παρακολουθούμε σε αυτό το σεισμικό μονόλογο της ηρωίδας.
Σκηνοθεσία:
Η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη σχεδίασε το σκηνικό της πλάνο, έτσι ώστε και οι νοηματικοί κώδικες να αναδειχθούν και τα στάδια δράσης και αφήγησης να κρατήσουν θερμό το θεατή. Γιατί ένας μονόλογος είναι πάντοτε δύσκολο εγχείρημα και χρειάζεται πίστη στο ουσιώδες και το αληθινό, για να φανεί το βάθος της θεατρικής ποιότητας. Προσεγμένη η προσέγγιση της σκηνοθέτιδας στο ήθος και την υποδειγματική συμπεριφορά της Τζένης, τόσο στην οικογένεια όσο και στην κοινωνικοπολιτική πάλη των εξαθλιωμένων χαμηλών στρωμάτων.
Η ουσιαστική και αφτιασίδωτη αυτή απεικόνιση καθιστά την προσωπικότητά της σύμβολο ειλικρίνειας, αντοχής και αγωνιστικότητας.
Ερμηνείες:
Η Μαρία Κανελλοπούλου, ως Τζένη Μαρξ, σκιαγραφεί ένα εξαίσιο πορτραίτο μιας μαχήτριας σε πολλαπλά επίπεδα. Δυνατή, τρυφερή, ανθρώπινη, ακούραστη, καλλιεργημένη, αξιοπρεπής και ευαίσθητη. Μία γυναίκα αυθεντική, τολμηρή και ασυμβίβαστη, μέσα σε μια άκρως συντηρητική και ανδροκρατούμενη Ευρώπη του 19ου αιώνα. Έμπρακτα απέδειξε την αφοσίωσή της στη δυναμική της συλλογικότητας και όχι στην αυταπάτη του «εγώ».
Ένας ρόλος ιδιαίτερος, που καλείται να ενσαρκωθεί με λεπτότητα και σεβασμό στο άτομο που υπήρξε τα πάντα για τον Μαρξ. Το ηχόχρωμα και η εσωτερική συν-κίνηση γίνονται απτά, και κάνουν το κοινό συμμέτοχο στο όλο δρώμενο. Πειστική, καταιγιστική και ρέουσα η ερμηνεία της Μαρίας Κανελλοπούλου.
Ο Γιώργος Παππάς στο θεατρικό του ντεμπούτο, προσπάθησε πολύ να σταθεί αξιοπρεπώς δίπλα στην πολύπειρη και ταλαντούχα Μ. Κανελλοπούλου. Η υποκριτική του κατάθεση υπογραμμίζεται ως θετική, παρά τις αδυναμίες, που παρατηρήθηκαν. Πρόκειται για ρόλο που αφορά σε ένα χαρακτήρα, πληθωρικό και ανατρεπτικό, όπως ήταν ο οραματιστής Καρλ Μαρξ.
Η Ματίνα Κοστιώνη, ως νεαρή Τζένη φον Βεστφάλεν, καλή, στην ελαχιστότατη παρουσία της στη σκηνή. Δεν είχε το περιθώριο να δείξει κάτι περισσότερο.
Αξιολόγηση:
«Τζένη και Μαρξ», μία γερά θεμελιωμένη παράσταση με συνημμένη την ασυναγώνιστη γοητεία που προσφέρει η πηγαία πρόθεσή της, να μιλήσει χωρίς περιστροφές. Εξάλλου, όταν ένα έργο μιλάει για ιδανικά και επανάσταση, ποτέ δεν είναι ανεπίκαιρο. Η στόφα αυτού του θεατρικού πονήματος της Σοφίας Αδαμίδου, εκπέμπει την αύρα της άρθρωσης της αλήθειας, που από μόνη της είναι πολιτική πράξη. Αποτελεί το «μανιφέστο», της αγάπης και της υπομονής, της σπουδαίας αυτής αγωνίστριας με το αδιάρρηκτο σύστημα αξιών. Η φωνή αυτής της θαραλλέας αντικομφορμίστριας, ταυτίστηκε απόλυτα και πολιτικά και συναισθηματικά με τον άνθρωπο που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.
Η δραματουργική επεξεργασία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, απογειώνει τη θεατρική εμπειρία, καθώς τη σμίλεψε με διαφάνεια, αποφεύγοντας παγίδες μελοδραματικού ύφους.
Σε μια δημόσια σφαίρα, όπου βαθμηδόν μειώνονται ή χάνονται παγιωμένα εργατικά δικαιώματα, η αξία του ανθρώπου συνεχώς φθίνει και ο σκληρός ανταγωνισμός διαλύει τον κοινωνικό ιστό, πώς να αρνηθείς τη διαχρονικότητα του λόγου και την εμβέλεια των συναισθημάτων, αυτής της παράστασης;
«Θα ήθελε ο αγαπητός μου Καρλ να μπορούσε να ασχοληθεί λίγο και με την απόκτηση κεφαλαίου εκτός από τη συγγραφή του;». Αναρωτιέται με χιούμορ η Τζένη, όταν πνιγόταν από τα αδιέξοδα των οικονομικών στερήσεων που πέρασε η οικογένειά της, ταλαιπωρούμενη από το συχνό πογκρόμ και τις απελάσεις.
The post Είδαμε την παράσταση «Τζένη και Μαρξ», της Σοφίας Αδαμίδου στο θέατρο Όλβιο appeared first on Enetpress.
]]>The post Κριτική θεάτρου: «Μη σκοτώνεις τη μαμά», της Σαρλότ Κήτλυ appeared first on Enetpress.
]]>Της Ζωής Τόλη
Στο θέατρο Όλβιο από την καλλιτεχνική εταιρεία Μυθωδία (Γεράσιμος Σκαφίδας ), παρουσιάζεται το έργο «Μη σκοτώνεις τη μαμά», της Σαρλότ Κήτλυ, σε μετάφραση Αλέξανδρου Κοέν και σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ. Ο πρωτότυπος τίτλος του είναι: «My mother said I never should» και γράφτηκε το 1985.
Ένα κείμενο που αγγίζει το νευραλγικό ζήτημα της σχέσης μάνας-παιδιού, περιγράφοντας σε βάθος και έκταση τα προσωρινά ή μόνιμα αδιέξοδα που δημιουργούνται. Ένα εκρηκτικό θέμα που αφορά όλους μας, για το πρόσωπο – αρχέτυπο – που επηρέασε καταλυτικά και «ανεπανόρθωτα» τη ζωή μας. Μία ζωογόνα παρουσία που στην ιδανική της μορφή αγαπά χωρίς αντάλλαγμα και που την κουβαλάμε μέσα μας. Είναι η ρίζα μας, η σύνδεσή μας με το συλλογικό ασυνείδητο του γονεϊκού παρελθόντος.
Το έργο διατρέχει και φωτίζει τα τελευταία 60 χρόνια του 20ου αιώνα, μέσα από τις ψυχολογικά και όχι μόνο, «εκκωφαντικές» ιστορίες τεσσάρων γυναικών.
Η Ρέινα Εσκενάζυ παράγει ένα αξιοπρόσεκτο προϊόν που φλερτάρει ελκυστικά με τον κινηματογράφο. Ο ρυθμός των πράξεων / σκηνών σχεδόν καταιγιστικός και τα flash back που εναλλάσσονται δεν είναι καθόλου αμελητέα. Εστιάζει στην αφηγηματική δύναμη και τα εκφραστικά μέσα των ηθοποιών, στηρίζοντας μια λυρική / ποιητική υπόσταση του θεματικού κέντρου, χωρίς ωστόσο την απουσία της αντικειμενικότητας του.
Ρεαλισμός και ευαισθησία, αίσθημα δέσμευσης και ανεξαρτησίας, τρυφερότητα και ήπια σκληρότητα, όνειρα και η διάψευση τους, κυριαρχούν στο θεατρικό φόντο.
Η διαχείριση του υλικού από τη σκηνοθέτιδα πέτυχε και το δραματικό πυρήνα να αναδείξει, αλλά και με χιούμορ να εξοπλίσει τον ιστό του μύθου.
Τα προσεγμένα σκηνικά – κοστούμια του Μιχάλη Σδούγκου, οι υπαινικτικοί φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη και η εύστοχη κίνηση της Μόνικας Κολοκοτρώνη, συμπληρώνουν το γενικό σύνολο. Γίνονται τα πολύτιμα εργαλεία, ο καμβάς, όπου θα στηριχτεί η δράση και η εξέλιξη της πλοκής.
Πρωταγωνιστούν οι Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Πέγκυ Σταθακοπούλου και οι νεαρές Ισιδώρα Δωροπούλου και Ελίνα Γιαννάκη.
Γιαγιά, μητέρα, κόρη και εγγονή, μάχονται σθεναρά, ως γυναίκες και ως μητέρες, για τη μητρότητα, τον έρωτα, την αγάπη και την ομοψυχία μεταξύ τους. Κλασικά συναισθήματα κυριαρχούν, όπως θλίψη, πόνος, ανησυχία, χαρά, ενθουσιασμός, ικανοποίηση που αφορούν με όλες τις διακυμάνσεις τους στις οικογενειακές σχέσεις.
Οι ηρωίδες διεκδικούν μία θέση στην κοινωνία που να σκιαγραφεί το δικό τους εκτόπισμα, να ορίζει την προσωπικότητά τους, χωρίς συναλλαγές και συμβιβασμούς. Στηρίζουν το θεσμό της οικογένειας, όπως μπορεί η κάθε μία , ανάλογα και με τα στερεότυπα της εποχής που μεγάλωσε. Γίνεται άγριος αγώνας για την απελευθέρωση από τα ταμπού και τις αναχρονιστικές αντιλήψεις, με αποτέλεσμα οι ρήξεις στην επικοινωνία να κλονίσουν τις όποιες ισορροπίες.
Καθώς γνωρίζουν καλά τη δύναμη και το αρραγές του δεσμού μητέρας – παιδιού, προσπαθούν να επηρεάσουν τα νεώτερα μέλη παρεμβαίνοντας στις ζωές τους, θελημένα ή όχι. Γνώμονας σχεδόν πάντα είναι η καινούρια γενιά να υλοποιήσει τα όνειρα και τις ματαιωμένες προσδοκίες της προηγούμενης, παραβλέποντας τα δικά της ιδανικά.
Σχηματίζεται επομένως ένας ισχυρός δεσμός, ιερός μεν, αλλά με μπόλικη δόση «γλυκιάς» εξουσίας που με όχημα την αγάπη, μαρκάρει την όποια εξέλιξη του ατόμου. Απορρίψεις, καθηλώσεις και συμπλέγματα στιγματίζουν καθοριστικά τις ζωές των παιδιών που υποφέρουν και ως ενήλικες.
Ακόμα και ο ανυποψίαστος θεατής διακρίνει την ψυχογραφική υπόσταση του θεματικού κέντρου με τον μητρικό ομφάλιο λώρο να επηρεάζει τις τρυφερές ηλικίες τόσο των αγοριών όσο και των κοριτσιών.
Φανερώνονται ξεκάθαρα και με δραματικό τρόπο οι κάθε είδους εξαρτήσεις και δοκιμάζονται τα όρια και οι αντοχές μέσα στη σαρκοβόρα συνθήκη του χρόνου. Σφρίγος, ένταση και πάθος για ελευθερία, κοσμούν τους ρόλους που με ιδιαίτερη υποκριτική μαεστρία, υποδύονται οι ηθοποιοί.
Τι να γράψει κανείς για την ερμηνεία της Αντιγόνης Γλυκοφρύδη που παίζει τη γιαγιά Ντενίζ ; Με τον αέρα και την πείρα της μεγάλης κυρίας του θεάτρου, διακριτική και εμφατική συνάμα, όπου χρειάζεται, «χορεύει» στο σανίδι σε μία από τις καλύτερες σκηνικές αποδόσεις της. Αληθινή και αψεγάδιαστη, κεντράρει στο χαρακτήρα, χωρίς υπερβολές ή ατοπήματα μελοδραματικής προσποίησης. Με μέτρο , γλυκύτητα και σύνεση εξάγει την εσωτερικότητά της, κάνοντας το θεατή να προσηλώνεται στα δρώμενα.
Η Πέγκυ Σταθακοπούλου παίζει τη Μάργκαρετ (κόρη της Ντενίζ )και τη μητέρα της Τζάκυ, ξεδιπλώνοντας την ευρεία υποκριτική της γκάμα. Εύθραυστη και δυναμική, απλή και αριστοκρατική, δυναμιτίζει με πηγαίο τρόπο την ιδιοσυγκρασία των προσώπων που ενσαρκώνει. Αντιμετωπίζει τις αλλαγές στη ζωή της , άλλοτε συγκρατημένα και άλλοτε αυθόρμητα, προσαρμοσμένη τελκά στα «πρέπει» της γενιάς της. Πετυχαίνει να ιχνογραφήσει με πληρότητα τη δραματική διάσταση του τοπίου, συμπληρώνοντας τη διαμορφωμένη εικόνα με αυθεντική «ελαφρότητα» και χιούμορ.
Η Ελίνα Γιαννάκη ως Τζάκυ και η Ισιδώρα Δωροπούλου, ως Ρόζη, πολύ καλές, πειστικές, με σθεναρό υποκριτικό ήθος και σοβαρότητα, ακριβοδίκαια συμμετέχουν στο συγκεκριμένο θεατρικό παζλ. Ένα παζλ δύσκολο μεν, αλλά όχι δυσνόητο, καθώς διανθίζεται από τις νεαρές ηθοποιούς με φρεσκάδα και οπτική αισιοδοξίας. Έτσι προοιωνίζεται ένας κόσμος που χρειάζεται αλλαγή, ώστε να είναι δίκαιος, νεωτεριστικός και χρήσιμος.
Γενικά όλο το έργο διαπνέεται από τρυφερότητα, συναισθηματική εγγύτητα, αρκετές ανατροπές και σκηνές που και αυτοσαρκασμό περιγράφουν και κωμικά στοιχεία εμπεριέχουν. Έτσι παρότι το θέμα είναι βαρύ, επικρατεί μία ατμόσφαιρα συγκινητική, οικεία και προσφιλής στο θεατή που αναγνωρίζει πράγματα από τη δική του οικογένεια.
«Μη σκοτώνεις τη μαμά», κείμενο δυνατό, καίρια μετάφραση, σκηνοθεσία σύγχρονη και πρόσφορη, αξιοζήλευτη διανομή, μία πρόταση με διαχρονικό χαρακτήρα, αφού πάντα η παλιά γενιά με προσδοκίες θα δίνει τη σκυτάλη στην επόμενη.
Το κοινό συγκλονισμένο, νιώθει άμεσα την ποιότητα του συγγράμματος της Βρετανίδας Σαρλότ Κήτλυ. Ο προβληματισμός μπορεί να απλωθεί σε όλο το φάσμα της σχέσης μητέρας – παιδιού, ανεξαρτήτως φύλου, κάνοντας την αξία του θεατρικού πονήματος στέρεη και κλασικής δυναμικής.
Μία παράσταση / επανάσταση ενάντια στις συμβάσεις που εμποδίζουν την ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υποβοηθούν στην κάθε μορφή κακοποίησης.
The post Κριτική θεάτρου: «Μη σκοτώνεις τη μαμά», της Σαρλότ Κήτλυ appeared first on Enetpress.
]]>The post H Αλίκη στη χώρα του Antonio Armani (pics & video) appeared first on Enetpress.
]]>Η σκηνοθεσία είναι της Μαρίας Κατσιώνη και το έργο βασίζεται στο κλασικό μυθιστόρημα του Lewis Carroll Alice s adventures in Wonderland, στο θέατρο OLVIO, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός.
Η πρεμιέρα έχει οριστεί για την Τετάρτη 31.05.2017, ενώ θα δοθούν παραστάσεις 1, 7, 8 Ιουνίου κι έπεται και συνέχεια.
Η Αlice είναι ένα κορίτσι λίγο πριν την εφηβεία. Ξεκινώντας την μυθοπλασία μας από την εποχή του συγγραφέα, βρισκόμαστε σε ένα αγγλοσαξωνικό σαλόνι όπου η Αλίκη βιώνει την ανία και την πλήξη των μεγάλων. Βρίσκεται ανάμεσα σε γκροτέσκο τύπους που την αναγκάζουν να διαφύγει σε μια κουνελότρυπα ακολουθώντας έναν κομψό κούνελο….η προσγείωση της σ έναν παράξενο κόσμο θα την φέρει αντιμέτωπη με περίεργα όντα, σχεδόν παρανοϊκά, επίσης θα έρθει αντιμέτωπη με το υποσυνείδητο της που στο τέλος κάπου θα την οδηγήσει. Το κείμενο της performance είναι γεμάτο συμβολισμούς και ο κάθε performer μας το αποτυπώνει με τον τρόπο του.
Η Alice είναι μια performance για ενήλικες με κέντρο των πάντων το παιδί, το παιδί που βιώνει την απότομη ενηλικίωση σ ΄έναν κόσμο τρελό, παρανοϊκό ( είναι ο κόσμος που βιώνουμε) δέχεται πληθώρα πληροφοριών και χάνει κάποιες στιγμές τον προσανατολισμό του όμως η προσωπικότητα του κάθε παιδιού θα έρθει αντιμέτωπη με αυτήν την πραγματικότητα και θα κερδίσει. Έτσι και η Αλίκη θα βγει στο φως σ΄ ένα μεγάλο πάρτι και θα δικαιώσει τα παιδιά όλου του κόσμου τα παιδιά μας….
Η performance Αlice είναι ένα ταξίδι στο χρόνο , είναι μια ελεγεία στον χρόνο, είναι ένα ταξίδι στην μουσική και στον χορό, από την όπερα μέχρι και το hιp hop. Οι performers βιώνουν, τραγουδούν, χορεύουν, μεταμορφώνονται συνέχεια και χαρίζουν ένα δίωρο ταξίδι διαφυγής για τους θεατές.
Μαζί με τις παραπάνω τέχνες εμείς προσθέσαμε και την τέχνη του video. Στην performance δεν θα υπάρχουν σκηνικά μόνο μερικά props που χαρακτηρίζουν την κάθε σκηνή .Τα κοστούμια είναι όλα χειροποίητα με ανακυκλώσιμα υλικά και τα επιμελούνται δυο costumes designers, η Άννα Σούρα και η Άννα Σοφία Τάμπλερ.
Στο συνονθύλευμα αυτών των τεχνών δεν μπορεί να λείπει και η τέχνη της ζωγραφικής. H διακεκριμένη ζωγράφος Σοφία Καλογεροπούλου εμπνέεται από την performance Alice και μας αφιερώνει αποκλειστικά τον πίνακα ΑLICE …O πίνακας θα εκτεθεί στο φουαγιέ του θεάτρου όπου μπορούμε να τον απολαύσουμε από κοντά.
Οι συντελεστές που απαρτίζουν το project είναι:
Καλλιτεχνική διεύθυνση , διδασκαλία τραγουδιών : Antonio Armani
Σκηνοθεσία, διδασκαλία κειμένου, διασκευή, workshops: Mαρία Κατσιώνη
Κινησιολογία, χορογραφίες: Γεωργία Καραμέρου
Multimedia Artist: Angie Sklavenitis
Costume Designers: Άννα Σούρα και Άννα Σοφία Τάμπλερ
Make up: Freddy makeup Stage
Official trailer ALICE: Beingthere videography
Performers: Μάρα Μάτζαρη, Μαρία Παπαγεωργίου, Διώνη Καλογεροπούλου, Joanna Νtousopoulos, Nάγια Δούκα, Χάρης Πίνης, Απόστολος Μάστακας, Μαρία Μαυριά, Μαγδαληνή Αγιομαυρίτη, Αurora Beleri, Έλενα Βαρσάμη, Ελένη Κόρδα, Ιλιάνα Δούκα, Έλενα Δελακούρα, Νίκος Λιάμης, Deema Homsi, Δήμητρα Κελεκίδη, Μίνα Ταγκαλάκη.
ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Θέατρο OLVIO
Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, 118 55
Τηλ: (+30) 210 3414118
Ώρες κράτησης εισιτηρίων: 17:00 – 21:00
E-mail: olvio.info@gmail.com
Official trailer ALICE: https://vimeo.com/216893301
Radio spot: https://soundcloud.com/user-827264576/alice-at-olvio-theatre-by-armani-musical-theatre-center
Facebook link: https://www.facebook.com/events/2040040319556853/?acontext=%7B%22ref%22%3A%2223%22%2C%22action_history%22%3A%22null%22%7D
Πρεμιέρα: Τετάρτη 31.05.2017 και ώρα: 9 μ.μ.
Παραστάσεις: 1, 7, 8 Ιουνίου, ώρα: 9 μ.μ. … κι έπεται και συνέχεια
Τιμές εισιτηρίων : 10€ κανονικό, 7€ φοιτητικό, 6€ ανέργων, ΑΜΕΑ, ομαδικό. Δεκτές ατέλειες.
The post H Αλίκη στη χώρα του Antonio Armani (pics & video) appeared first on Enetpress.
]]>